ลิขิตฟ้าชะตาดิน ตอนที่ 15
ช่วงบ่ายเวลาเดียวกันนั้น ปีเตอร์ มาดามพิณ ชิงชัย และทีมงาน นั่งประชุมหารือกันบรรยากาศดูซีเรียส มีข้อมูลในจอคอมพ์ฯของชิงชัย ช่วยกันดู ติชม ชี้ชวนกัน ชิงชัยกดให้ดูไฟล์นั้น ไฟล์นี้ คนอื่นๆ มารุมดู ชิงชัยอธิบายเป็นฉากๆ
ที่ด้านนอกห้อง มองผ่านผนังกระจก เห็นเทเรซ่ายืนอุ้มกระต่าย ลูบขน พลางดูบรรยากาศในห้องประชุมนั้น ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย แล้วเดินจากไป ในห้อง ชิงชัยปิดคอมพ์พอดีฯ
“โอเคนะครับ เป็นอันว่าตกลงตามนี้ทุก ๆฝ่าย”
“ครับ คุณชิงชัยพิมพ์ออกมาได้เลย” ปีเตอร์บอก
มาดามพิณตบมืออย่างดีใจ “ดีจัง..สรุปได้เร็ว เราก็จะเริ่มงานได้เร็ว..แบบนี้เราคงยื่นซองได้ก่อนสิ้นเดือนนะคะ”
“ถ้าเสร็จทันตามกำหนดนั้น ก็เยี่ยมเลยครับ” ทีมงานคนหนึ่งบอก
“ผมจะรีบทำเล่มเอกสารวันนี้เลยครับ แล้วจะส่งให้ทุกท่านตรวจอีกที” ชิงชัยอาสา
“งั้น..ขอคุยเรื่องต่อไปเลยครับ..คุณนิมิตร..เรื่องการเวนคืน..” ปีเตอร์หันไปถามทีมงาน
“ผมกับกำนันลองไปแอบๆ ทาบทามหยั่งเสียงกับชาวบ้านแล้วครับ..มีรายที่น่าจะเป็นปัญหาอยู่ 2 แห่งครับ” นิมิตรบอก
ทุกคนสนใจฟัง
ในขณะเดียวกันเทเรซ่าเบื่อๆ จึงเดินเข้ามาในห้องบูชาบรรพบุรุษ แล้วมาหยุดอยู่ที่หน้ารูปบรรพบุรุษที่เหมือนฟ้ากระจ่าง จ้องมองอย่างเพ่งพิศ ใบหน้าเทเรซ่าเศร้าลง ด้วยความคิดถึง
ทางด้านดารากานต์กับทรายทองยังอยู่ที่ชายหาดแห่งนั้น จู่ๆ ทั้งคู่ผุดลุกขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นฟ้ากระจ่างกับดวงยิหวาเดินเข้ามาด้วยกัน
“ยัยดวงนี่นา!” ทรายทองนึกออกในทันที
“อะไรนะ..หมายความว่า..จ้างบอกกับพวกนั้น..ว่าเค้ากับยัยดวงเป็น...” ดารากานต์อึ้ง งง ประหลาดใจระคนกัน
ฟ้ากระจ่าง กับดวงยิหวาเองก็ชะงัก เมื่อเห็นดารากานต์ กับทรายทองอยู่ตรงนั้นด้วย
“แม่...”
ดวงยิหวาอึ้ง ตั้งสติรีบยกมือไหว้ดารากานต์ แล้วมองตอบทรายทองแบบไม่สบายใจ
“แล้ว..พวกที่ศาลเจ้าล่ะครับ”
“เค้ากลับกันไปแล้ว เค้าไม่พอใจคุณป้า ทำกิริยาหยาบคายใส่คุณป้าด้วย” ทรายทองชักสีหน้า
“ทำไมล่ะครับ แม่”
“แม่ก็ไม่ทราบว่าทำไม แม่คงไปพูดอะไรผิดหู สารภีกับอาหึ่ง เค้าก็เลยโกรธแม่กัน” ดารากานต์เสียงเศร้า
“ตอนนี้เค้าอยู่ไหนกันครับ”
“เค้าบอกว่าจะกลับกันเลย ป่านนี้คงเช็คเอาท์จากโรงแรมแล้ว ออกเดินทางไปแล้วล่ะค่ะ” ทรายทองบอก
ฟ้ากระจ่างหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์อย่างร้อนใจ
ทรายทองบอกอย่างหงุดหงิด “พี่จ้างไม่ต้องโทร.เลย เค้าบอกว่า พี่จ้างโทร. เค้าก็จะไม่มีใครรับ”
“ทำไมล่ะ” ฟ้ากระจ่างงงๆ
ทรายทองบอกต่อ “ไม่เชื่อพี่ก็ลองโทร.ดูสิ
ฟ้ากระจ่างอึ้งไป ดารากานต์หน้าเศร้าลง
“จ้าง..แม่ขอโทษ..แม่ตามเค้ามา เพราะอยากจะดูแล เทคแคร์ทุกคน..เห็นว่าเค้าอุตส่าห์มากันไกลมาก แต่แม่คงทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของจ้างเกินไป.. พวกนั้นเค้าเลย..คงจะหวงจ้าง ห่วงจ้าง แล้วก็งอนๆกันกลับไปเลย แม่ควรจะทำยังไงดี”
ฟ้ากระจ่างรู้สึกเหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ แต่ยังพยายามฝืนยิ้ม “คงไม่มีอะไรหรอกครับ..แม่สารภีกับป๊า..เค้าโกรธง่ายหายเร็วครับ แม่อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวผมง้อเค้ากันนิดหน่อย เค้าก็ลืมแล้ว ส่วนคนอื่นๆ เค้าก็มีเหตุผลกันดี..ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ”
ทรายทองคาใจนักเรื่องดวงยิหวา จนทนไม่ไหวอีกต่อไป
“แล้ว..ดวงยิหวามากับพี่จ้างทำไม..เธอรู้จักพวกผู้ใหญ่ของจ้างเค้าเหรอ”
“เอ่อ..คือ”
เห็นดวงยิหวาอึกอัก ฟ้ากระจ่างรีบตอบแทน
“ดวงยิหวาอยู่กับพี่ที่ไซด์งาน..เสร็จแล้วเลยมาด้วยกัน ทำไม มีปัญหาอะไร”
ทรายทองค้อนประหลับประเหลือกแล้วเมินใส่ “ทรายไม่มีหรอกค่ะ แต่พี่ดินไม่แน่”
ทุกคนนิ่งงันไปหมด และต่างคนต่างพูดไม่ออก
เทเรซ่าจะเดินมาที่ครัว แต่ได้ยินเสียงมาดามพิณกำลังพูดเหมือนสั่งการ จึงหยุดฟัง
“ฟ้ากระจ่าง..มันชื่อฟ้ากระจ่าง หรือจ้าง..คนนี้แหละ ที่พวกคุณต้องระวังไว้ให้ดี”
เทเรซ่ามองไปในครัว เห็นพวกลูกน้องทั้ง 4 คนกำลังนั่งกินบะหมี่กันอยู่ โดยมาดามพิณ กับชิงชัยยืนสั่งการ
“ถ้ามันมาที่นี่ ในฐานะเพื่อนของคุณเทเรซ่า ผมขอให้พวกคุณจับตาดูไว้ให้ดี อย่าให้มันใกล้คุณเทเรซ่าจนเกินไป ประการสำคัญ ถ้าคุณเทเรซ่าไปพบมันข้างนอก พวกคุณต้องอย่าปล่อยให้เธออยู่กับมันตามลำพัง”
เทเรซ่าโมโหมาก จี๊ดในใจจนอยากจะเข้าไปโวย แต่ต้องหักห้ามใจ เดินหนีไปอีกทาง แต่ก็เจ็บใจจนร้องไห้ออกมา
“บ้าที่สุด..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ!!”
จังหวะนั้นปีเตอร์เดินมาเจอแบบจ๊ะเอ๋พอดี พ่อลูกต่างมองกัน อึ้งๆ
“เป็นอะไร เทเรซ่า” ปีเตอร์ถามน้ำเสียงห่วงใย
“แด๊ดดี้ก็เห็นดีเห็นงามไปกับพวกนั้น ใช่ไหมคะ”
“พวกไหน อะไรกันลูก” ปีเตอร์งง
“พวกที่อิจฉาคุณฟ้ากระจ่าง..เห็นเค้าเป็นศัตรู ถึงกับจะให้คนของแด็ดดี้ 4 คน..คอยกีดกันเค้า..กับเทเรซ่า” เทเรซ่าโพล่งออกมา
“เทเรซ่าใจเย็นก่อนลูก..เราก็ต้องเห็นใจชิงชัยกับมาดามเหมือนกัน เพราะพ่อของฟ้ากระจ่าง..ก็เป็นคนที่เราต้องเฝ้าระวังจริงๆ”
“แล้วยังไงคะ เทเรซ่ากับคุณฟ้ากระจ่าง..ต้องกลายเป็นจูเลียตกับโรมิโอหรือคะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น.. เทเรซ่า แต่เราก็ต้องดูกันไปอีกสักระยะ ถ้าฟ้ากระจ่างเขาดีจริง เขาต้องพิสูจน์ตัวของเค้าเอง ให้เราเห็น”
“แม้แต่แด็ดดี้..ก็ยังหวาดระแวงเค้า” เทเรซ่าประชด
“เทเรซ่า..ลูกเองก็อ่อนไหวมากเกินไป..ลูกเคยเป็นคนที่มีเหตุผลไม่ใช่เหรอ ลูกต้องควบคุมความรู้สึกบ้าง ทำใจให้เป็นกลางหน่อยลูก”
เทเรซ่าขยับจะเถียง แต่เถียงไม่ออก เมินหน้าหนี สีหน้าไม่พอใจ ปีเตอร์มองลูก ด้วยความสงสาร
ท้องฟ้าริมทะเลยามค่ำสวยงามยิ่งนัก ฟ้ากระจ่างอยู่ในรถ เปิดเพลงรักซึ้งๆ สร้างบรรยากาศ ขณะที่นั่งโอบดวงยิหวาไว้แนบชิดในอ้อมกอด ดวงยิหวาอยู่ในวงแขนฟ้ากระจ่าง ต่างคน ต่างหน้าเศร้า หนักใจ แต่ก็มีความอบอุ่นใจอยู่ลึกๆ
จังหวะหนึ่งดวงยิหวาหันมามองหน้าฟ้ากระจ่าง ขยับนั่งตัวตรง ปลดแขนที่โอบออก แล้วเอามือฟ้ากระจ่างมากุมไว้ในสองมือตน “พี่จ้างไม่ต้องกลุ้มใจหรอกนะคะ เดี๋ยวพอพี่จ้างพอจะมีเวลาว่าง.. พี่จ้างก็กลับไปหาพวกลุงๆ ป้าๆ ที่ศาลเจ้าบ้าง ทุกคนก็คงดีใจหายโกรธ”
ฟ้ากระจ่างหันมามองหน้า ยิ้มให้ “พี่รู้ ไว้มีเวลา แล้วดวงไปกับพี่นะ”
ดวงยิหวาหัวเราะ แต่น้ำเสียงฟังดูท้อๆ “หวังว่าคงจะมีวันนั้นนะคะ”
ฟ้ากระจ่างก้มลงมาลูบผม จับผมที่เรี่ยตามแก้มมาทัดหูให้ “ดวงต้องหนักแน่นไว้นะ ใครจะพูดจะว่าอะไร ดวงต้องมั่นใจในตัวพี่ เชื่อใจพี่คนเดียว”
“แล้วพี่จ้างเชื่อใจดวงไหม”
ฟ้ากระจ่างมองตาแกล้งพูดให้ขำ “เชื่อได้ไหมเนี่ย”
“อ้าว..” ดวงยิหวาผลักตัวฟ้ากระจ่างออก “เกเรอีกแล้วไง ดวงจะบอกให้นะ ว่าคนอื่นจะกวนประสาทยังไง..ดวงทนได้หมด แต่ถ้าพี่จ้างมากวนเนี่ย..ดวงสติแตกเอาง่ายๆ นะ รู้ไว้ซะด้วย”
“โห..พูดเล่น” ฟ้ากระจ่างโอ๋ทันที
“อย่าพูดเล่นเป็นแนวว่า..ดวงเชื่อได้ไหม หรือไว้ใจได้ไหมอีก..ขอร้อง…”
ฟ้ากระจ่างทำหน้าอ้อน งอนง้อ เอามือดวงยิหวามาจูบแผ้วเบา พร้อมกับเงยหน้า ช้อนตาขึ้นมาสบตาแบบขอโทษ แต่ดวงยิหวาค้อนเอาๆ แล้วค่อยๆ ยิ้มออก
เวลาเดียวกันนั้น ดารากานต์อยู่ในชุดนอนสวยงาม มีเสื้อคลุมสวมทับ กำลังนั่งจิบเครื่องดื่มร้อนๆ ใช้ความคิดหนัก อย่างกลุ้มใจ ส่วนทรายทองอยู่ในชุดนอนกางเกงขาสั้นน่ารัก ปักระบายรอบแขน ขา นั่งดูทีวีอยู่ไม่ไกลออกไป แต่หน้าตาเลื่อนลอย ไม่จดจ่อกับทีวี สีหน้าหมองเศร้าอย่างชัดเจน
จังหวะหนึ่งดารากานต์ถอนหายใจยาว ทรายทองตัดสินใจ กดปิดทีวี “คุณป้าคะ..คุณป้าจะยอมหรือคะ ไม่ได้นะคะ ทรายรับไม่ได้”
“แต่สารภีก็พูดถูก..ป้าไม่เคยทำอะไรให้จ้างเลย ไม่เคยป้อนข้าว ให้นม หรืออาบน้ำ เช็ดอึให้ลูก..แต่ตอนนี้ จะมาอยากให้ลูกทำทุกอย่างตามใจตัวเองได้ยังไง” ดารากานต์เอ่ยขึ้น
“อี๋ คุณป้าไปสนอะไร กับคำพูดคนต่ำๆ” ทรายทองทำหน้ายี้ รับไม่ได้จริงๆ
“เขาไม่ใช่คนต่ำๆ นะ ทราย คนต่ำๆ จะเลี้ยงจ้างให้เป็นคนดีแบบนี้ได้ยังไง เขาพูดถูกทุกอย่าง..ความสุขของจ้าง เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด จ้างรักใคร เราก็ควรจะรักด้วย” ดารากานต์ปรามหลานสาว
“แต่ยัยนั่น..” ทรายทองรู้สึกตัว ลดเสียงลง กระซิบ “พี่ดินเค้ารักมากนะคะ แบบนี้คุณป้าก็เท่ากับสนับสนุน ให้พี่จ้างแย่งแฟนพี่ดิน ทรายว่าไม่ถูกแน่ๆ”
ทันใดเสียงวิ่งกันตึงๆๆ ลงบันไดมา ดารากานต์และทรายทองหันไป แล้วต้องอ้าปากค้าง
เกียรติบดินทร์กับฟ้าใสนั่นเองที่วิ่งกันลงมา เกียรติบดินทร์ใส่กางเกงขาสั้น เสื้อบาสเก่าๆ ฟ้าใสใส่เสื้อวอร์มมีฮู้ด ที่ตัวยาวเลยมาปิดขาอ่อน แต่เหมือนท่อนล่างไม่ใส่อะไร
เกียรติบดินทร์ตะโกนเรียก “รอด้วยๆ”
“ไม่รอ..ใครถึงทีหลังเป็นลูกหมา” ฟ้าใสว่า
ดารากานต์อึ้ง ตกใจ ยกมือทาบอก
“บอกว่าเดี๋ยวก่อนสิ..เธอไปถึงก่อน แล้วเธอจะหาเจอไหม ว่าอะไรอยู่ตรงไหน”
“ก็เร็วๆ หน่อยสิ ตาแก่เอ๊ย..ช้าจริงๆ ช้าทุกอย่าง ช้าไปหมด” ฟ้าใสหัวเราะคิกคัก
ทั้งสองหัวเราะกันแบบยังกับเมายา
ทรายทองตัวแข็งทื่อ เหมือนกลายเป็นรูปปั้นไปแล้ว
เกียรติบดินทร์ กับฟ้าใส หันมาเห็นดารากานต์ ต่างคนต่างหยุดค้าง แล้วฟ้าใสได้สติก่อน รีบฉีกยิ้ม เดินเข้ามา ไหว้อย่างร่าเริง สดใส
“สวัสดีค่ะ..คุณแม่..ขอโทษด้วยนะคะ ที่หนูเสียงดังไปหน่อย”
พอเกียรติบดินทร์ตั้งตัวได้ รีบวางท่าไม่แคร์ใคร เดินอาดๆ เข้ามา โอบบ่าฟ้าใส จงใจจะโชว์แม่
“นายหญิง..ทีหลัง..เธอต้องเรียกแม่ชั้นว่านายหญิงนะ..มาเรียกคุณแม่แบบนี้ เดี๋ยวนายหญิงช็อกตายพอดี นายหญิงครับ นี่ ฟ้าใส..เพื่อนสนิทผมครับ”
ในที่สุดทรายทองห้ามปากตัวเองไม่ได้ “เพื่อนสนิท..ผู้หญิง..พี่ดินพาผู้หญิงมานอนค้างที่บ้านเหรอคะ”
เกียรติบดินทร์หันมา “ทำไม แล้วชั้นต้องเอาเพื่อนผู้ชายมานอนค้างงั้นเหรอ..ถึงจะโอเค”
ทรายทองยื่นหน้ามามองฟ้าใสใกล้ๆ แล้วตงิดๆในใจ “ชั้น..ชั้นเคยเห็นเธอ...ชั้นเคยเจอเธอแล้วนี่”
ดารากานต์รีบตัดบท “ชื่อ..ฟ้าใสเหรอจ๊ะหนู..เป็นเพื่อน..สมัยโรงเรียนหรือว่า..รู้จักกันที่ไหน”
“คือ..เรารู้จักกันที่...” ฟ้าใสจะพูดต่อ
เกียรติบดินทร์พูดต่อให้ “อ๋อ..หน้าบ้านเรานี่ไงครับ..ฟ้าใส เป็นเพื่อนอาบุรี..แต่ตอนนี้ เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนผม”
“ว้าย..คุณดินอ้า..พูดแบบนั้นทำไม” ฟ้าใสหงุดหงิด
“ก็ทำไมต้องโกหก ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย..คนบ้านนี้ เค้าพูดกันแต่ความจริง และจริงใจต่อกันตลอดๆๆแหละ..” ยื่นหน้ามาตั้งใจพูดแดกดันแม่ “ขอตัวก่อนนะครับ..เราจะไปหาอะไรในครัวกินหน่อย..ผมเป็นอะไรไม่รู้ หิวตลอดเวลาเลย” ลากฟ้าใสไป “ป้าบัวๆๆ..นอนรึยังจ๊า”
ดารากานต์พูดไม่ออก ในขณะที่ทรายทองช็อก
รุ่งเช้า บัญชาทำหน้าแปลกใจ หลังได้ยินเรื่องจากปากดารากานต์
“ผู้หญิงไม่ดี..หมายความว่าไง ผู้หญิงไม่ดี”
“ก็..หมายความว่าอย่างนั้นนั่นแหละคะ เราต้องจัดการ ให้เค้าออกไป” ดารากานต์ตัดบท เพราะสยองกับภาพที่เห็นไม่หาย
“คุณจะทำท่าเป็นแม่ผัวใจร้าย..ไปไล่เด็กผู้หญิงที่ลูกกำลังหลงออกจากบ้าน งั้นเหรอ”
“อย่าพูดคำนั้นนะคะ..หยาบคายที่สุด”
“แม่ผัว..น่ะเหรอ” บัญชาแดกดัน
“น้องดินต้องไม่เอาเด็กแบบนั้นมาเป็นเมีย ชั้นไม่ยอม”
“โอ้..คุณเริ่มห่วงหวงน้องดินบ้างแล้ว ดีจัง” บัญชาประชดอยู่ในที
“หมายความว่ายังไง”
“ผมนึกว่า..คุณจะไม่สนใจน้องดินซะอีก..มันจะเป็นยังไง จะทำอะไร..ก็ช่าง”
“นายหัว ลูกทั้งคนนะคะ น้องดินยังน่าเป็นห่วงกว่าจ้างอีก..จ้างยังพอจะคุยกันได้บ้าง แต่น้องดิน..ชั้นนึกไม่ออกเลย ว่าจะพูดยังไงให้แกยอมเชื่อฟัง”
“ผู้ชายบางคน..พูดตรงๆ มันไม่ฟังหรอก..เธอต้องหาผู้หญิงที่ดีกว่ามาให้”
“แล้วถ้า..ผู้หญิง..ดีๆ..เค้าไม่รักน้องดินล่ะคะ”
“ผู้หญิงดีๆ..เค้ารักใครล่ะ”
“เค้ารัก..จ้าง” พูดออกไปแล้วก็ตัวว่าพลาด ดารากานต์รู้สึกเศร้า
บัญชานิ่งไปนิด แล้วเมินหน้าหนี เศร้าไม่ต่างกัน “แย่หน่อยนะ ความรักมันขอไม่ได้ ให้ไม่ได้ ซื้อไม่ได้ ขายไม่ได้ แล้วก็แย่งไม่ได้ด้วย ทำดีแค่ไหน จะให้คนที่เรารัก มารักเรา อย่างที่เขารักคนอื่น..มันก็ไม่เคยสำเร็จ”
“ชั้นอยากจะให้ลูกทุกคนมีความสุข สมหวัง ไม่ต้องมีใครเสียใจเลย”
บัญชาคิดๆ นิดหนึ่ง แล้วตัดสินใจ โยนเหยื่อออกไป “แต่ก็ยังพอมีทางออกนะ จ้างเค้าก็ชอบผู้หญิงอยู่อีกคน..น่ารักมาก แล้วดูเหมือนว่า..ครอบครัวเขาจะดี...”
“ใครคะ”
“เด็กจีนๆ..ชื่อเทเรซ่า”
“ฮ้า..เทเรซ่าเดียวกันหรือเปล่า เด็กผู้หญิง หน้าตาเหมือนตุ๊กตา..พูดไทยปนฝรั่งๆ”
บัญชาสะดุ้ง “คุณรู้จักเหรอ..แล้ว..รู้ไหม..ว่าเค้า..เป็นลูกเต้าเหล่าใคร”
“ไม่ทราบค่ะ..เจอกัน..แค่ที่ห้างกับที่ร้านดอกไม้..แต่รู้สึกถูกชะตามากๆ”
“สงสัยว่า..คงจะเป็นเพราะ..เป็นลิขิตฟ้า..มั้ง” บัญชาประชดในน้ำเสียง ดารากานต์จับไม่ได้
“คุณรู้จักทางบ้านของเค้าหรือคะ”
“เปล่า..” บัญชาหลบสายตา “แต่ได้ยินว่า..จ้างก็ไปมาหาสู่เขาบ่อยๆ”
“จริงหรือคะ”
น้ำเสียงดารากานต์ตื่นเต้น ดีใจสุดๆ สีหน้าเริ่มมีหวังขึ้นมาที่จะแก้ปัญหาหัวใจลูกชายทั้งสองคน
ฟ้ากระจ้างลืมตาตื่นขึ้นมาตอนสายๆ วันเดียวกัน เห็นนายน้อมกำลังจัดการแขวนเสื้อผ้าที่ซักแล้วให้อยู่ที่ตู้ นายน้อมหันมาเห็นพอดี “อ้าว..ผมทำเสียงปลุกคุณหรือเปล่าครับ”
ฟ้ากระจ่างหยิบนาฬิกามาดู “โห..”
“บ่ายกว่าแล้ว แต่คุณควรได้พักมากๆ เพราะหลายวันมานี่คุณทำงานหนัก..แล้วได้นอนนิดเดียว หิวไหมครับ จะรับประทานในห้องเลยไหมครับ เผื่ออยากจะนอนต่อ”
ฟ้ากระจ่างสะบัดผ้าห่ม ลุกขึ้น “ไม่เป็นไร ผมนอนพอแล้ว”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงผู้หญิงร้องวี้ดว้ายอ๊ายๆๆ แบบหยอกล้อเล่นกัน เสียงอย่างดังมาจากห้องเกียรติบดินทร์
ฟ้ากระจ่างชะงัก “เสียงใคร..ยายทรายเหรอ”
นายน้อมออกอาการหน้าตาชอบกล “คุณฟ้าใส เพื่อนคุณดินครับ”
“ชื่ออะไรนะ..ฟ้าใส” ฟ้ากระจ่างงปนประหลาดใจ
นายน้อมหัวเราะ “ชื่อฮิตของพวกสาวๆสมัยนี้ครับ..ฟ้าใส ลมเย็น..น้ำฝน..แสงแดด
ระหว่างนั้นมีเสียงเปิดประตู ปิดประตูปัง
บริเวณทางเดินหน้าห้อง ฟ้าใสแต่งตัวแบบเปรี้ยว เฟี้ยว กำลังจะไปเที่ยวออกมา
ฟ้ากระจ่างตัดสินใจ เปิดประตูออกไปเช่นกัน
ฟ้าใสหันไปตะโกนที่หน้าห้อง
“ได้อีกนะ หล่อได้อีก ผมตั้งได้อีก ใส่น้ำหอมได้อีก ส่องกระจกนานได้อีก เปลี่ยนชุดได้อีก เยอะได้อีก” หันมา เจอฟ้ากระจ่าง ถึงกับผงะ
ฟ้ากระจ่างอึ้ง มองฟ้าใส ตะลึง “พี่เสี้ยวท้อ”
ฟ้าใสตั้งสติได้ก่อน ทำหน้าท้าทาย ลดเสียงเบาลง “อาจ้าง..เห็นหัวชั้นได้แล้วล่ะสินะ”
“พี่..มาทำอะไรที่นี่”
“ก็มาหาจ้างยังไงล่ะ ถ้าชั้นไม่ทำแบบนี้ จะได้เข้ามาเหยียบบ้านนี้เหรอ”
“ยังไง..พี่ทำยังไง พี่..ทำอะไร..” ฟ้ากระจ่างทำสีหน้าสยองนึกถึงสิ่งที่ผู้หญิงที่เขาคุ้นในชื่อเสี้ยวท้อกำลังทำอยู่
ฟ้าใสรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาแวบหนึ่ง “ชั้นก็ทำในสิ่งที่ชั้นถนัด..เธอนึกว่าชั้นทำอะไร ถึงมีเงินทองส่งไปให้อาม่าใช้อย่างสบาย..เป็นพนักงานขายตามห้างที่กรุงเทพฯ..งั้นเหรอ..คนธรรมดาๆ จนๆ อย่างเรา จะทำอะไรได้ มันไม่มีทางตรงๆ ให้เราเดินมาถึงจุดนี้ได้หรอก”
ฟ้ากระจ่างส่ายหน้า “พี่เสี้ยวท้อ..ถ้าม่ารู้...”
“หยุดเรียกชั้นว่าพี่ อย่ามาเรียกชั้นว่าเสี้ยวท้อ..ชั้นคือคุณฟ้าใส เพื่อนสนิทของคุณเกียรติบดินทร์..อีกไม่นาน..ชั้นก็อาจจะได้เป็นคนสำคัญ..พอๆ กะเธอนั่นแหละจ้าง”
“คุณฟ้าใสเหรอ...พี่ พี่เข้าใจผิดแล้ว คนอย่างคุณดินเหรอ..จะยกย่องพี่ขนาดนั้น”
“อย่ามาดูถูกชั้นนะจ้าง เธอหาว่าชั้นทำให้ผู้ชายมารักจริงไม่ได้เหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่ พี่ทำให้คนมารักจริงๆ ได้ถมเถไป..แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีแบบนี้ แล้วก็ไม่ใช่กับคุณดินคนนี้”
“ทำไม”
“คุณดินเค้าไม่ใช่..คนแบบเราๆ พี่อย่ายุ่งกะเค้าเลย..ผมขอร้อง..พี่ถอนตัวซะ นะครับ”
“ทำไม เพราะเค้าสูงส่ง..แล้วชั้นมันต่ำต้อยนักหรือไง”
พอดีเกียรติบดินทร์ออกมา “มาแล้วๆๆ ผมไม่ตั้งมากแล้ว..โอเคยัง...”
เกียรติบดินทร์เห็นฟ้ากระจ่าง กับฟ้าใส เผชิญหน้ากันอยู่ ถึงกับชะงัก
“อ้อ คุณจ้าง...” เกียรติบดินทร์รีบเข้ามากอดฟ้าใส “ผมขอแนะนำให้คุณจ้างรู้จักฟ้าใส ต่อไปนี้..ฟ้าใสเขาจะมาอยู่ห้องนี้..ถ้าเห็นเค้าเดินไปเดินมาบนนี้ ก็อย่าตกใจไปล่ะ..ฟ้าใส..นี่..คุณจ้าง..ฟ้ากระจ่าง..พี่ชายชั้น”
ฟ้าใสสะใจ ยื่นหน้าท้าทาย พูดแดกดัน
“คุณฟ้ากระจ่าง..ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้รู้จักตัวจริงซะที ฟ้าใสได้ยินชื่อคุณมาตั้งนานแล้ว”
ฟ้ากระจ่างได้แต่มองหน้าฟ้าใสอย่างเสียใจ ผิดหวัง อนาถ เศร้า สลดใจ พูดไม่ออก
ฟ้าใสเห็นสีหน้าแววตาอีกฝ่าย ถึงกับจุกไปเช่นกัน หน้าซีด ถดตัวถอยออกมาอย่างลืมตัว
เกียรติบดินทร์เริ่มผิดสังเกต รีบก้าวออกมาขวาง “ฟ้าใสเป็นเพื่อนชั้น..นายไม่ต้องทำเป็นมาดูถูกกันให้มากนักหรอก นายฟ้ากระจ่าง” โอบหลังฟ้าใส จ้องหน้าจ้าง “ไม่ต้องไปกลัวใคร ฟ้าใส ประเทศนี้เป็นประเทศประชาธิปไตย ไม่มีใครต่ำต้อยหรือสูงส่งกว่าใครหรอก โดยเฉพาะ..พี่ชายของชั้นคนนี้..เค้าเท่าเทียมกับเธอแน่ๆ”
“คุณดิน..คุณรู้จักเพื่อนของคุณ..คนนี้ ดี..ขนาดไหน” ฟ้ากระจ่างจ้องหน้าฟ้าใสไม่หลบตา “คุณคิดว่า..เค้าต้องการอะไรจากคุณ”
“มันไม่สำคัญหรอก..ว่าฟ้าใสจะต้องการอะไรจากชั้น มันสำคัญตรงชั้น..ต้องการอะไรจากเค้าตังหากล่ะ”
ฟ้าใสชักได้ใจ “เรารักกันค่ะ คุณฟ้ากระจ่าง..เราคุยกันได้ทุกเรื่อง..ทำอะไรด้วยกัน ก็สนุกทุกอย่าง..เรื่องแบบนี้ คนดีๆ อย่างคุณ..คงไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“ช่าย..เธอพูดถูก..ฟ้าใส มันต้องคนเลวๆ อย่างเราเท่านั้น..ที่จะเข้าใจกัน...” เกียรติบดินทร์หัวเราะชอบใจ ขณะโอบฟ้าใส พาเดินออกไป
ฟ้ากระจ่างมองตาม ฟ้าใสไม่วายหันกลับมามองหน้าจ้าง แล้วยิ้มเยาะให้ ฟ้ากระจ่างมึนตึ้บ นายน้อมแอบมองอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าหนักใจ
ฟ้ากระจ่างไม่สบายใจ เขาตัดสินทำอย่างหนึ่งในเวลาต่อมา
เวลาเดียวกัน อาม่าสาลี่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ เสียงมือถือดังขึ้น อาม่าเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะนั่งเล่นรวมกับเครื่องอัฐบริขารส่วนตัวต่างๆ กดรับแบบมึนๆ “ฮาโหลๆ”
ฟ้ากระจ่างนั่นเองโทร.หา และเวลานั้นยืนคุยอยู่มุมหนึ่งภายในบ้าน
“สวัสดีครับ อาม่า..นี่ผม อาจ้างนะครับ”
น้ำเสียงอาม่าสาลี่ตื่นเต้น “อาจ้าง..อาจ้างโทมา..อาจ้างเป็นยังไงมั่ง อาม่าขอโทษนะ ที่วันนั้นไม่ได้อยู่รอเจออาจ้าง มันวุ่นวายกันเหลือเกิน”
“แล้ว..ป๊ากะแม่สารภี เค้าหายโกรธผมรึยังครับ”
“เขาไม่ได้โกรธจ้าง เขาโกรธแม่จ้าง” อาม่าว่า
“โธ่..”
“แม่จ้างเค้าพูดว่า จะไม่ให้จ้างเป็นแฟนกะคนไม่คู่ควร เค้าพูดเหมือนจะจับคู่จ้างคลุมถุงชนกะลูกเศรษฐีเหมือนกัน จ้างก็ระวังตัวเอาไว้ล่ะ”
ฟ้ากระจ่างอึ้งไป “หรือครับ..” นึกอีกเรื่องขึ้นได้ “เอ้อ..อาม่าครับ..คือ..ผมอยากถาม..เรื่อง..ฟ้าใส..พี่เสี้ยวท้อน่ะครับ”
“ทำไม อาเสี้ยวท้อทำไม จ้างเจอมันเหรอ”
ฟ้ากระจ่างไม่ยอมตอบทันที “คือ..ผมอยากทราบ ว่าเขาเคยบอกบอกม่าว่า..เขาทำงานอะไร อยู่ที่ไหนน่ะครับ”
“จ้าง..อาม่าจะบอกจ้าง..ตามความจริงนะ เพราะจ้าง ก็คือหลานม่าคนนึงเหมือนกัน เหมือนเป็นน้องชายของอาเสี้ยวท้อ..เผื่อว่า..จ้างเจอมัน..จ้างอาจจะช่วยมันได้ ทำให้มันกลับตัวกลับใจ ก่อนที่จะสายเกินไป”
“แปลว่า..พี่เสี้ยวท้อเค้า…” ฟ้ากระจ่างหยั่งเชิง ทั้งที่รู้เต็มอก
“มันไม่ได้บอกอะไรม่าหรอก มันก็ปิดบัง แต่นานๆ ก็ส่งเงินมาให้ทีละเยอะๆ..อาม่าก็เดาเอาน่ะ..ว่ามันก็ทำงานที่สบายๆ ได้เงินเยอะ ง่ายๆ เร็วๆ ใช้ความเป็นผู้หญิง ใช้ความสวยเป็นสินค้านั่นแหละจ้าง..ความคิดของอาเสี้ยวท้อ เราก็รู้ๆ กันอยู่..แต่ม่าก็จนใจ..ไม่รู้จะให้มันเปลี่ยนความคิดแบบนี้ได้ยังไง”
สีหน้าฟ้ากระจ่างเศร้าลง รู้สึกปวดร้าวใจ
“เอ้อ จ้าง..แล้วจ้างอย่าลืมนะ ระวังล่ะ ว่าคุณนายเขาจะจับให้จ้างแต่งงานกับใคร..จ้างนะ..ซื่อเกินไป..อย่าให้เขาหลอกง่ายๆนะลูก”
อาม่าสาลี่เตือน รู้สึกห่วงห่วงจริงจัง
บ่ายวันนั้น ดารากานต์ง่วนอยู่ในครัว กำลังเรียงขนมไทยๆ สวยงามใส่กล่องพลาสติกใส ฟ้ากระจ่างเดินตามป้าบัว เข้ามามองอย่างสงสัย
“แม่จะให้ผมเอาของไปให้ใครนะครับ”
ดารากานต์ละหน้าจากการจัดขนม “ได้หรือเปล่า จ้าง..วันนี้ลูกไม่มีนัดอะไร ใช่ไหมลูก”
“ไม่มีครับ”
“งั้น” ดารากานต์ส่งกระดาษจดที่อยู่ให้ “ไปที่บ้านเลขที่....... ถนน.....เอาของไปให้เพื่อนแม่ที”
ฟ้ากระจ่างรับไปอ่าน “ได้ครับ” อ่านๆ แล้วชะงัก “เอ๊ะ...”
ดารากานต์ยิ้มดักคอ “ลูกเคยไปบ้านนี้ล่ะสิ เพื่อนแม่..ชื่อเทเรซ่า เป็นเด็กผู้หญิงจ้ะ ไม่ใช่ยายแก่หรอก”
ฟ้ากระจ่างงงๆ “แม่รู้จักเทเรซ่าด้วยหรือครับ”
“จ้ะ แกเป็นเด็กมีอัธยาศัยดีมาก..แกชวนแม่ไปเที่ยวบ้านด้วย แต่แม่ไม่สะดวก ฝากจ้างเอาขนมไปให้แกหน่อย”
ป้าบัวจัดแจงช่วยแพ็คผูกเอาของใส่ถุงไป ในขณะที่แม่ลูกคุยกัน แอบเขม้นมองท่าทีของดารากานต์แบบเอาใจช่วย
สีหน้าฟ้ากระจ่างครุ่นคิด มองหน้าดารากานต์ที่ยิ้มแย้ม ยิ่งรู้สึกแปลกใจ
บนโต๊ะในศาลานั่งเล่นนอกบ้าน เทเรซ่าเพ่งดูขนมไทยที่สวยงามเหล่านั้น แล้วมองฟ้ากระจ่างอย่างปลาบปลื้ม
“ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคุณแม่ของคุณฟ้ากระจ่าง..คือสุภาพสตรีที่สวยงามน่ารักคนนั้น”
“โลกแคบมากครับ...”
“จังหวัดนี้เล็กมากค่ะ มีที่ให้คนไปพบกันไม่กี่ที่..เท่านั้นเอง” เทเรซ่าว่า
“นั่นสิครับ..สังคมของคนรวยๆก็แคบมากๆ..มีกันอยู่ไม่กี่ครอบครัว”
เทเรซ่าหัวเราะ “คุณพูดเหมือนเป็นคนชอบประชดประชันแซทไทร์สังคม อย่างกับคุณเป็นคนนอก”
ฟ้ากระจ่างหัวเราะก่อนตอบ “ผมเป็นคนนอกจริงๆ ครับ..ยังไม่ค่อยรู้จักใครมากนัก”
“เทเรซ่าจะขอชิมหน่อยนะคะ” เทเรซ่ายิ้ม
“ลองสิครับ ถ้าคุณชอบ คุณแม่ผมจะได้ดีใจ”
เทเรซ่าชิมอย่างตั้งใจ
ทั้งคู่ไม่รู้ว่าที่ระเบียงตึกอีกด้านหนึ่ง ชิงชัยยืนมองมา เหมือนกำลังคิดหนัก ข้างๆ คือ 4 ชายลูกน้องที่ปีเตอร์จ้างมาดูแลความปลอดภัย
“นี่แหละ พวกคุณจำเอาไว้ ฟ้ากระจ่าง คือคนๆ นี้” ชิงชัยบอก
“คุณอยากให้พวกเราสั่งสอนอะไรมันไหม” ลูกน้องคนแรกถาม
“อย่าเพิ่ง ยังไม่ต้อง..ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่ามันจะทำอะไรต่อไป”
“เขากล้าหาญมาก ที่กล้ามาจีบคุณเทเรซ่า” คนที่สองออกความเห็น
“มันกล้าเกินไป..ท้าทายกันเกินไป” ชิงชัยกัดกราม
“คุณเทเรซ่าก็เหมือนจะชอบเขานะครับ” ลูกน้องอีกคนบอก
ชิงชัยรู้สึกเจ็บปวด “ผู้หญิง..ชอบหลงผิดเสมอๆ”
“แต่ท่าทางเขาก็น่าที่สาวๆ จะชอบนะครับ..หล่อและรวย สุภาพเรียบร้อย” คนสุดท้ายออกความเห็น
ระหว่างนั้นปีเตอร์เดินเข้ามา ทุกคนสะดุ้งเงียบทันที ปีเตอร์มองสำทับ ทั้ง 4 เดินออกไป
“ชิงชัย..ผมว่า..บางเรื่อง คุณก็ปล่อยให้เป็นเรื่องส่วนตัวของเทเรซ่าบ้างได้ไหม” ปีเตอร์พูดปรามชิงชัย
“คุณปีเตอร์..คุณคงลืมไปแล้ว ว่านายหัวบัญชา..แทงข้างหลังเรายังไง ในการประมูลงานครั้งแรกของเรา”
“ฟ้ากระจ่างไม่เคยสนใจเรื่องธุรกิจเลย เขาไม่เคยพูดกับผมเรื่องพวกนี้”
“เขาไม่โง่ไงครับ”
“เทเรซ่าก็ไม่เคยรู้เรื่องงานของเรา เทเรซ่าไม่มีวันเอาข้อมูลอะไรไปให้เขาได้” ปีเตอร์สำทับ
“ผมขอร้อง คุณปีเตอร์ ขอให้คุณระวัง..คนที่ดูเหมือนไม่มีพิษที่สุด นั่นแหละ มันมักจะมีพิษร้ายที่สุด”
“คุณแม่ของเขาฝากขนมมาให้เทเรซ่า” ปีเตอร์เอ่ยขึ้น ยิ่งทำให้ชิงชัยฉุนขาด
“อะไรนะครับ..นี่แปลว่า มันรู้เห็นเป็นใจกันทั้งบ้านเลยเหรอ คุณปีเตอร์ครับ..ไอ้บัญชามันพิการทุกวันนี้ เพราะอะไร มันก็รู้อยู่แก่ใจ แล้วมันคงจะไม่มีวาระซ่อนเร้นอะไรเลยมั้ง..ไม่รู้อะไรกันเลยมั้ง..ที่เมียกะลูกชายมัน..พากันมาตีสนิทลูกสาวคุณน่ะ..อะไรมันจะซื่อใสบริสุทธิ์คิดบวกกันขนาดนั้นครับ..คุณปีเตอร์”
ปีเตอร์อึ้งกับท่าทีและคำพูดของชิงชัย
อ่านต่อหน้า 2
ลิขิตฟ้าชะตาดิน ตอนที่ 15(ต่อ)
เทเรซ่ามองไปทางระเบียงตึกชั้นบน ที่ก๊วนชิงชัย ปีเตอร์ และ ลูกน้องทั้ง 4 คนมองลงมา
“เราถูกสปาย..คนพวกนั้นเค้าคิดว่าเราจะทำอะไรกันเหรอคะ”
ฟ้ากระจ่างมองไปอีกทาง “คุณเทเรซ่าอย่าไปสนใจสิครับ”
เทเรซ่าจี๊ดใจขึ้นมาทันที “อะไรกันเนี่ย เทเรซ่าไม่ได้อยู่ในคุกนะ แล้วมิสเตอร์ชิงชัยก็ไม่ใช่ผู้คุม”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เราก็นั่งคุยไปซัก 2 ชั่วโมง ใครอยากดูก็ให้ดูไป เดี๋ยวเค้าก็เบื่อไปเอง”
“ไม่ได้ค่ะ คุณจ้างเป็นแขกของเทเรซ่า คนที่ทำแบบนี้ แปลว่าไม่ให้เกียรติเทเรซ่า ดูถูกเรา เทเรซ่าไม่ยอม ทำไมแดดดี้ไม่ห้ามเค้า คนพวกนั้นเป็นคนของเรา เราต้องสั่งได้สิ” เทเรซ่าเคืองอย่างมาก
“ทุกคนห่วงคุณ และไม่ไว้ใจผมน่ะ ถูกแล้ว คุณเคยเกือบถูกลักพาตัว จำไม่ได้หรือ”
เทเรซ่าทำหน้าร้ายขึ้นมา “ดีล่ะ..งั้นคุณจ้างลักพาตัวเทเรซ่าเลย”
ฟ้ากระจ่างหัวเราะร่วน “คงไม่ดีมั้งครับ”
เทเรซ่าไม่ยอมง่ายๆ “ดีสิคะ เมื่อเค้าไม่เกรงใจเรา เราก็อย่าไปเกรงใจเค้า ถ้าเก่งจริง..ก็ต้องป้องกันเราให้ได้ ไปกันค่ะ เร็ว” เทเรซ่าดึงแขนฟ้ากระจ่างให้ลุกขึ้น ลากตัวไป
“คุณเทเรซ่า เราโตแล้วนะครับ อย่าเล่นเป็นเด็กๆ เลย”
“แต่เค้าเห็นเทเรซ่าเป็นเด็ก แดดดี้ก็ด้วย เพราะฉะนั้น เราต้องแกล้งพวกเค้าค่ะ พาเทเรซ่าไปเดี๋ยวนี้ คุณจ้าง..ไม่งั้นเทเรซ่าโกรธคุณจริงๆ ด้วย”
“เดี๋ยวนายชิงชัยเป็นบ้าตายพอดี”
เทเรซ่าถูกใจหัวเราะออกมา “ตลกจะตาย เค้าเป็นคนที่ซีเรียสตลอดเวลา ไม่เคยหัวเราะ ไม่เคยมองอะไรในแง่บวกเลย แบบนี้เราต้องแกล้งให้อกแตกตายไปเลยค่ะ” จูงฟ้ากระจ่างออกวิ่ง
ฟ้ากระจ่างชักนึกสนุกตาม “เค้าจะเอาปืนมาไล่ยิงผมหรือเปล่า ผมกลัวนะ”
เทเรซ่าหัวเราะ ฟ้ากระจ่างมองไปทางนั้น
ลูกน้อง ทั้งสี่คนชี้ให้กันดู
“เค้าจะไปไหนกัน” ลูกน้องคนหนึ่งถาม
“คุณปีเตอร์ ดูสิครับ” ชิงชัยบอก
“ชิงชัย ใจเย็นๆ น่ะ” ปีเตอร์ปราม
“นั่น เค้าไปขึ้นรถกันครับ
พอเห็นฟ้ากระจ่างพาเทเรซ่าขึ้นรถ ชิงชัยรีบรายงาน
“คุณปีเตอร์ นี่มัน..มันไม่ขออนุญาตคุณนะครับ คุณทนดูได้ยังไง ผมไม่ยอม”
ชิงชัยรีบวิ่งลงไป ลูกน้อง 4 คนหันมามองหน้าปีเตอร์เป็นเชิงถามว่าเอาไง ปีเตอร์ถอนหายใจ พลางส่ายหน้า ทั้ง 4 คนไม่ขยับตาม มองหน้ากันไปมา
ฟ้ากระจ่างขับพาเทเรซ่าออกมาจากบ้าน
เทเรซ่าหันกลับไปดูข้างหลัง หน้าตาสนุกสนาน “เร็วๆ สิคะ คุณจ้าง เร็วๆๆ เดี๋ยวเค้าตามทัน”
“คุณคงมีชีวิตที่สงบ สบายและเรียบง่ายเกินไปแล้ว เทเรซ่า” ขับไป เอาใจ
ชิงชัยวิ่งมาขึ้นรถ ออกรถไปด้วยอารมณ์เดือด คำรามออกมาในลำคอ
“ไอ้จ้าง..มึงจะหยามกูมากเกินไปแล้ว”
รถชิงชัย แล่นปรี๊ดซิ่งเอี๊ยดอ๊าดออกจากบ้านปีเตอร์
บนถนนสายหนึ่งเวลานั้น รถฟ้ากระจ่างขับแล่นมาอย่างเร็วและแรง รถชิงชัยตามมา
“ตามมาแล้วๆๆ” เทเรซ่าตบมือเชียร์ “คุณจ้าง เร็วค่ะ..อ๊าย..คุณชิงชัยเค้าพุ่งมาจะทันแล้วนะคะ”
“เทเรซ่า คุณนึกว่าแสดงหนังแอ็คชั่นอยู่หรือครับ”
“คุณจ้างขับช้าจัง..เหยียบอีกซิคะ เหยียบๆๆ”
ฟ้ากระจ่างหัวเราะ เหยียบตามสั่ง ชิงชัย กดจนมิดตามไป
“ไอ้สวะ มึงกะกูต้องตายไปข้าง”
ชิงชัยขับจี้ ใกล้เข้ามาทุกทีๆ
“โห..คนนั้นเค้าซิ่งน่าดู” ฟ้ากระจ่างขำๆ
“คุณจ้าง..ขับรถไม่ค่อยเก่งเหรอคะ..ดูระวังจัง”
“อ้าว..ผมระวัง..เพราะเป็นห่วงคุณนะ”
“ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ..หนีไปให้พ้นเค้าเลยไม่ได้เหรอคะ เร้ว..” เทเรซ่าหันไปมองรถชิงชัย “เร็วกว่านี้อีกๆๆ”
“งั้นผมเอาจริงแล้วนะ แล้วอย่ามาหาว่าผมตีนผีก็แล้วกัน
ฟ้ากระจ่างออกลายมือขับรถกู้ชีพ พุ่งปรี๊ดไปแบบแรงสุดๆ ชิงชัยมองรถฟ้ากระจ่างที่พุ่งแรงไปอีกระดับอย่างแค้นเคือง
“ไอ้เลว!” ชิงชัยรีบเหยียบจมมิด
รถฟ้ากระจ่าง ทิ้งนำมาไกล
เทเรซ่าตบมือให้ “คุณจ้างเก่งจังเลยค่ะ นั่นค่ะ นั่น ข้างหน้าอีกประมาณ 500 เมตรจะมีซอยลัด ซ้ายค่ะ เร็วๆๆ อย่าให้เค้ารู้ตัวนะคะ ว่าเราจะไปทางนั้น”
ฟ้ากระจ่างขับพุ่งตรง เหมือนจะไปข้างหน้า ชิงชัยกดตาม มองตรง
จู่ๆ พอถึงซอย ฟ้ากระจ่างก็ตบซ้ายกะทันหัน รถหักเข้าซอยไปในพริบตา
ชิงชัยช็อก เบรกไม่ทันเพราะมาเต็มแรง รถแล่นเลยซอยไปก่อนจะเบรกนิ่งสนิท
“โธ่เว้ย..ไอ้..”
ชิงชัยแค้นนัก รีบถอยหลังอย่างเร็ว กว่าจะตั้งลำได้ หักเลี้ยวซ้ายเข้าซอย ก็ไม่เห็นฝุ่นอะไรแล้ว
ชิงชัยจอดรถดังเอี๊ยด ยิ่งคั่งแค้นในใจ ทุบพวงมาลัย ตะโกนลั่น “ไอ้จ้าง..มึง..ตาย”
ฟ้ากระจ่างขับรถมาแบบชิลล์ๆ บนถนนอีกสาย เทเรซ่าหัวเราะสดใส ร่าเริงเหมือนเด็กๆ
“ฮะๆๆ สนุกจังเลย คุณจ้างเก่งที่สุด”
ฟ้ากระจ่างส่ายหน้า “คุณเทเรซ่านี่..ร้ายเหมือนกันนะครับ”
“แหม..แล้วคุณจ้างคิดว่าเทเรซ่าจะมีอะไรสนุกๆทำมากนักเหรอคะ วันนึงๆ..” เทเรซ่าหัวเราะขึ้นมาอีก
“คุณปีเตอร์จะโกรธผมด้วยหรือเปล่าก็ไม่ทราบ” ฟ้ากระจ่างกังวล
“แดดดี้น่ะเหรอคะ” เทเรซ่ายิ้มๆ
ทางด้านปีเตอร์เดินมารอหน้าบ้าน หน้าตาเบื่อๆ รับโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น
“เทเรซ่า..ลูกเล่นอะไรของลูก” ปีเตอร์เสียงเขียว เอ็ดอยู่ในที
เทเรซ่าคุยมือถืออยู่ในรถ “แดดดี้อยากซัพพอร์ทมิสเตอร์ชิงชัยทำไมล่ะค่ะ แดดดี้สนับสนุนให้เค้ามาดูแลเทเรซ่า เทเรซ่าอึดอัดมาก”
“แล้วคุณจ้างเค้าว่ายังไง” ปีเตอร์ถาม
เทเรซ่า “คุณจ้างเค้าก็…” เทเรซ่าปรายตามองจ้างแบบขำๆ แกมชื่นชม “เค้าก็ว่าเทเรซ่านิสัยไม่ดี.. แล้วก็กลัวแดดดี้จะโกรธเค้าน่ะสิคะ”
“ลูกไม่ควรเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก เพราะจะทำให้คุณจ้างลำบากใจ”
“แดดดี้...”
“แล้วคุณชิงชัยล่ะ” ปีเตอร์กังวลใจเรื่องชิงชัย
“เขาควรจะรู้..ว่าอย่ามาคิดจะควบคุมเทเรซ่า เราเป็นเพื่อนกันได้ ทำงานร่วมกันได้ แต่เรื่องส่วนตัวของเทเรซ่า เขาจะต้องไม่มายุ่ง”
“แดดดี้เสียใจแทนคุณชิงชัย แต่ก็เกรงใจคุณจ้างมาก” ปีเตอร์ว่า
เทเรซ่าทำหน้างอนๆ อยู่คนเดียว กับโทรศัพท์ ฟ้ากระจ่างมอง แล้วแอบหนักใจ
รถของเกียรติบดินทร์ที่จอดอยู่ริมถนนวิวสวยแห่งหนึ่ง ฟ้าใสกำลังขัดขับรถ นั่งขรึมอยู่หน้าพวงมาลัย เกียรติบดินทร์เชียร์อีก “เอาสิ กล้าๆหน่อย ไม่ยากหรอก”
“ชั้นไม่อยากขับแล้ว”
“เอ๊า ทำไมล่ะ อีกหน่อยชั้นจะได้ใช้ให้เธอจะได้ขับให้ชั้นนั่งมั่งไง”
ฟ้าใสดวงตาหม่นลง “มันคงไม่มีวันนั้นหรอก”
“อะไร เธอเป็นอะไรไปวะฟ้าใส แบบนี้ไม่สนุกเลยอะ”
“คุณดิน..พาชั้นไปกินเหล้าดีกว่า ชั้นอยากเมา”
“เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ทำตัวยังกับคนอกหักไปได้”
“เปล่า..ชั้นแค่..เซ็งๆนิดหน่อย”
“เธอรู้ไหม..เวลาเซ็งๆ หรือเบื่อๆ แค่ออกมาขับรถเล่น เดี๋ยวเดียวก็หายเซ็งได้ ไม่เชื่อลองดู..เอ้า..ไขบิดกุญแจ สตาร์ท เหยียบคันเร่ง ลองดู..น่า.. แล้วเธอจะรู้ว่ามันง่ายนิดเดียว เหมือนไปเล่นเกมส์ขับรถตามห้างตอนเด็กๆ นั่นแหละ”
ฟ้าใสถอนใจ แล้วลองทำตาม เกียรติบดินทร์บอกให้ทำทีละสเต็ปๆ ออกรถไปช้าๆ กระตุกบ้าง ดับบ้าง ฟ้าใสกัดริมฝีปากลุ้นๆ เอาจริงเอาจัง
ในเวลาเดียวกันฟ้ากระจ่างขับรถมาตามทาง ช้าๆ ชิลล์ๆ
“คุณอยากไปไหนครับ เทเรซ่า”
“คุณจ้างล่ะคะ”
“ก็..ถ้าไม่ได้อยากจะไปไหนเป็นพิเศษ ผมจะพาคุณกลับบ้าน ไม่งั้น คุณปีเตอร์คงไม่สบายใจแน่ๆ”
เทเรซ่านิ่วหน้า “กลับไป เทเรซ่าคงโดนดุแย่เลย”
“แบบนี้..รีบกลับคงดีกว่านะครับ...” ฟ้ากระจ่างเบารถ จะหาที่กลับ
“อย่าเพิ่งค่ะ เทเรซ่ารู้แล้ว เราไปหาซื้อชาอร่อยๆ กลับไปประจบแดดดี้กันดีกว่า”
“แต่ยิ่งช้า อาจจะยิ่งแย่นะครับ”
“ไม่แย่หรอกค่ะ คุณจ้างเข้าเมืองไปเลย เทเรซ่าจะพาไปร้านชาร้านโปรดของแดดดี้ ถ้าเรากลับไปพร้อมชาร้านนี้ซักกล่อง..แดดดี้จะให้อภัยเทเรซ่าทุกอย่าง”
ฟ้ากระจ่างฟังแล้วทั้งขำ ทั้งระอา แล้วขับต่อไป
ทันใดรถของฟ้ากระจ่าง ก็ขับมาต่อท้ายรถเกียรติบดินทร์ ที่ฟ้าใสเป็นคนขับดับๆ และกระตุกๆ อยู่ ฟ้ากระจ่างมองเห็นทั้งคู่ ชะงัก สีหน้าเอือมระอา รีบเหยียบคันเร่ง แซงขึ้นหน้าไป
เทเรซ่าไม่ทันได้สังเกต มัวแต่มองหน้าฟ้ากระจ่าง
“แหม..คุณจ้าง รีบใหญ่เลยนะคะ ท่าทางจะกลัวแดดดี้มาก อยากกลับไปส่งเทเรซาเต็มทีแล้วเหรอคะ”
เกียรติบดินทร์เห็นรถฟ้ากระจ่างที่แซงหน้าไป ถึงกับชะงัก
“เฮ้ย รถไอ้จ้างหนิ”
ฟ้าใสออกอาการตกใจ ถึงกับทำรถดับสนิทลง
“อ้าว..เห็นไอ้จ้างแล้วถึงกับมืออ่อนเท้าอ่อนเลยเหรอ มันมากับผู้หญิง..ใครก็ไม่รู้ ท่าทางสวยด้วยสิ” เกิดความคิดบางอย่าง ร้อนใจจี๊ดขึ้นมา “หมายความว่ายังไงเนี่ย..งั้น..” ปิดประตูลงไป รีบเดินมาที่ประตูข้างคนขับ เปิดออก เตรียมจะขึ้น “เธอขยับไปนั่งเลยไป
“อย่าไปยุ่งกะเค้าเลย..คุณดิน มา..ชั้นจะตั้งใจขับละ” ฟ้าใสว่า
“ไอ้จ้างมันทำแบบนี้ได้ไง หลีก..ขยับไป เร็วๆ เข้า” เกียรติบดินทร์ตะคอก
ฟ้าใสรีบขยับ เกียรติบดินทร์ขึ้นนั่ง แล้วออกรถไปอย่างแรง
ฟ้ากระจ่างขับรถมา ด้วยหน้าตาดูไม่สบายใจนัก
“ผมว่า..เรารีบกลับไปคุยกะคุณปีเตอร์ดีกว่า”
ฟ้ากระจ่างมองหามุมเหมาะๆ แล้วเบารถ หักซ้ายลงทางข้างๆ เพื่อตีวงกลับรถ
ขณะที่กำลังกลับรถนั่นเอง รถของเกียรติบดินทร์ก็ตามมาทัน
“ไอ้จ้าง..มันคิดจะหนีเหรอ” เกียรติบดินทร์เบรกแล้วหักเข้าไป จอดปิดขวางทางไว้ทันที
ฟ้ากระจ่างเบรกรถกะทันหัน แล้วดับเครื่องลง สองพี่น้องต่างบิดาต่างมองหน้ากัน เหมือนคุมเชิง
เทเรซ่ามองทั้งสองคน สีหน้าตกใจ จำเกียรติบดินทร์ได้ ฟ้าใสหน้าซีดเผือด
เกียรติบดินทร์มอง จำได้ว่าเทเรซ่าเป็นใคร เจ็บแค้นจี๊ด รีบเปิดรถลงไปทันที
“คุณฟ้ากระจ่าง ขอเชิญลงมาคุยกันหน่อย”
ฟ้ากระจ่างอึ้งๆ เทเรซ่าใจคอไม่ดี ในขณะที่ฟ้าใสเซ็งสุดๆ
เกียรติบดินทร์ยืนรอฟ้ากระจ่างด้วยหน้าตาพร้อมลุย เอาเรื่องเต็มที่ ฟ้ากระจ่างตัดสินใจ เปิดลงไป เอาไง เอากัน
“มีปัญหาอะไรหรือครับ คุณดิน”
เกียรติบดินทร์พยักเพยิดไปทางเทเรซ่า “ยัยเทเรซ่านี่อะไร..มันหมายความว่ายังไง นายคบกับชีอยู่เหรอ”
“ผมว่า..นี่มันคือเรื่องส่วนตัวของผมนะ”
ฟ้าใสจับจ้องเทเรซ่า สลับกับมองฟ้ากระจ่าง เทเรซ่าดูสวยผ่อง พริ้มเพรา ฟ้าใสยิ่งโกรธมาก
“นี่คือการแบ่งรับแบ่งสู้ หรือคือการเลี่ยงที่จะตอบ” เกียรติบดินทร์กวนใส่
“ผมต้องตอบคุณด้วยเหรอ”
“ใช่! นายต้องตอบ เพราะชั้นจำเป็นต้องรู้”
“คุณยังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องที่เทเรซ่าเป็นลูกศัตรูทางธุรกิจอยู่ตลอดเวลางั้นสิ”
“นั่นมันก็อีกเรื่อง” เกียรติบดินทร์บอก
“คุณน่าจะมีมารยาท หรืออย่างน้อย ก็รู้จักกาลเทศะมากกว่านี้”
เทเรซ่ามองฟ้ากระจ่างกับเกียรติบดินทร์ อย่าง ร้อนตัว แน่ใจว่าต้องเกี่ยวกับตัวเอง
เกียรติบดินทร์จำใจต้องพูดถามออกมา “ดวงยิหวา..กับนาย..รักกัน ใช่ไหม”
ฟ้ากระจ่างอึ้ง ผงะ
“คำถามนี้ นายก็จะไม่ยอมตอบรึไง”
“แล้วคุณจะทำไม”
“นายจะมาทำร้ายดวงยิหวาแบบนี้ไม่ได้ ถ้านายจะคบกะดวง นายต้องคบดวงคนเดียว”
ฟ้ากระจ่างผงะ ด้วยนึกไม่ถึง “คุณดิน”
เกียรติบดินทร์ “ถ้านายทำให้ดวงอกหัก..อย่าหาว่าไม่เตือน”
ฟ้ากระจ่างยืนมองหน้าเกียรติบดินทร์อย่างมึนๆ เพราะไม่คาด ว่าเกียรติบดินทร์จะคิดแบบนี้
อยู่ๆ เทเรซ่าก็เปิดประตูก้าวลงมา สองหนุ่มหันไปมอง
ฟ้ากระจ่างยิ่งหนักใจ “คุณเทเรซ่า”
“สวัสดีค่ะ คุณเกียรติบดินทร์..สบายดีเหรอคะ” เทเรซ่าทำเป็นใจดีสู้เสือ
ฟ้าใสมองดูฟ้ากระจ่าง กับเทเรซ่าที่ยืนเคียงคู่กัน ดูสมกันราวกิ่งทองใบหยก ยิ่งแค้นแทบกระอัก
เกียรติบดินทร์พูดกวนใส่ “ผมก็เรื่อยๆ แต่คุณคงสบายดี..” จกสายตามองทั่วตัว แล้วหันมามองฟ้ากระจ่าง “คุณเทเรซ่ากับ..คุณฟ้ากระจ่าง..ท่าทางจะสนิทกัน เข้าใจกันดีนะครับ..ขนาดมีอุปสรรคใหญ่เท่าภูเขามากางกั้น ก็ยังไม่อาจขวางมิตรภาพของพวกคุณได้”
“คุณเกียรติบดินทร์ ไม่ได้เจอกันนาน..แต่คุณไม่เคยเปลี่ยน”
“ผมจะเปลี่ยนได้ไง พ่อผมโดนยิงเป็นอัมพาตตลอดชีวิต แต่ยังจับคนยิงไม่ได้”
“ชั้นอยากไปเยี่ยมคุณพ่อคุณ..แล้วก็ อยากไปขอบคุณคุณแม่ของคุณมาก ที่ท่านใจดีน่ารัก ถ้ามีโอกาส..ก็อยากจะให้คุณจ้างพาดิฉันไปกราบท่านซักวัน”
“อะไรนะ...” เกียรติบดินทร์หันขวับ มองฟ้ากระจ่างตาเขียว
ฟ้ากระจ่างรีบตัดบท “ป่านนี้..คุณพ่อคุณเทเรซ่าคงรอแย่..ผมขอให้คุณเลื่อนรถก่อนได้ไหมครับ คุณเกียรติบดินทร์..แล้ว..เราค่อยไปพูดธุระกันต่อที่บ้าน” หันมาหาเทเรซ่า พูดเสียงจริงจัง “คุณเทเรซ่าครับ..ขึ้นรถเถอะครับ” เอามือแตะดุนหลังเทเรซ่า แล้วจับแขน เชิงบังคับให้ขึ้นรถ
ฟ้าใสมองภาพนั้น อย่างขมขื่น และเคืองแค้น
ฟ้ากระจ่างเปิดประตู ดูแลเทเรซ่าขึ้นรถด้วยท่าทางอ่อนโยน ให้เกียรติ ด้วยการปิดประตูให้ เกียรติบดินทร์มองเหล่ๆ
ฟ้ากระจ่างหันกลับมา “คุณเกียรติบดินทร์..ผมขอ...” มองด้วยสายตากึ่งขอร้อง กึ่งบังคับ
เกียรติบดินทร์ออกอาการเข่นเขี้ยว “นายมันก็ไอ้แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนึงเท่านั้น” หันกลับ ขึ้นรถไป
ฟ้ากระจ่างเดินไปขึ้นรถ สตาร์ทเครื่อง เกียรติบดินทร์ถอยเปิดทางให้แบบจี๊ดๆ รถฟ้ากระจ่าง เลี้ยวขวาผ่านหน้ารถเกียรติบดินทร์ กลับไปทางเดิม
เกียรติบดินทร์มองตามไป อย่างแค้นเคืองใจ ฟ้าใสมองจนเหลียวหลัง สีหน้าอาฆาตมาดร้ายฉายชัด
เวลาต่อมาชิงชัยเดินดุ่มๆ พุ่งเข้ามาในออฟฟิศ มาดามพิณกำลังนั่งจิบน้ำชา พลางคุยกะเพื่อนร่วมงานอยู่
“อ้าว ชิงชัย..มาพอดี..เรื่องพวกเครื่องจักรใหญ่..โกหนุ่ยเขารับปากแล้วนะ”
ชิงชัยไม่สน เดินไปที่โต๊ะทำงาน กระชากลิ้นชัก ล้วงมือเข้าไปหยิบปืนออกมา
มาดามพิณเห็นก็ตกใจ “เฮ้ย..ชิงชัย..อะไรกันน่ะ”
ชิงชัยไม่ตอบ เอาปืนใส่กระเป๋า แล้วเดินตัวปลิวออกไป
มาดามพิณร้อนใจ รีบตามไป “ชิงชัย ลูกจะยิงใคร”
“แม่ไม่ต้องห่วง..ถ้าไม่จำเป็น..ผมไม่ทำ”
“ชิงชัย..อย่าเลยลูก..อย่าไปมีเรื่องกะใคร ลูกใจร้อน..แม่กลัว…” มาดามพิณพูดแทบเป็นอ้อนวอน
“ผมเอาอยู่น่าแม่..ผมเอาอยู่” ปลดมือแม่ แล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว
มาดามพิณยืนอึ้ง หน้าตาซีดเซียว
อ่านต่อหน้า 3
ลิขิตฟ้าชะตาดิน ตอนที่ 15(ต่อ)
เกียรติบดินทร์นั่งเกาะพวงมาลัย มองไปข้างหน้า คิดหนักว่าจะเอาไงต่อไป ในขณะที่ฟ้าใสนั่งครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วหันมาเห็นอาการเกียรติบดินทร์ ฟ้าใสถามขึ้นอย่างข้องใจเต็มที่
“ยัยเทเรซ่า..ลูกมิสเตอร์ปีเตอร์..เค้าเป็นคู่รักของ...” ฟ้าใสเค้นเสียง “คุณฟ้ากระจ่างเหรอคะ”
“ไม่รู้สิ” เหมือนโดนกระตุ้นต่อมเกียรติบดินทร์โมโหมากยิ่งขึ้น
“มิสเตอร์ปีเตอร์..กับนายหัวพ่อคุณ..เป็นศัตรูกันไม่ใช่เหรอ..แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้” ฟ้าใสคาใจ
“ก็มันแคร์ซะที่ไหนล่ะ..” เกียรติบดินทร์ตอบด้วยความหงุดหงิด
ฟ้าใสน้ำเสียงเชิดๆ “แน่ล่ะสิ เค้าคิดมาตลอด ว่าเขาดีงาม วิเศษเลิศเลอเหนือคนอื่น พอเค้ามีโอกาสเลือก เค้าก็ต้องเลือกของที่ดีที่สุด”
“มันจะมากเกินไปแล้ว มันเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นชัดๆ ชั้นไม่ยอมหรอก”
“ทำไมล่ะคะ คุณอิจฉาเค้าเหรอ”
“อะไรนะ อิจฉาไอ้จ้างเนี่ยนะ ให้ตายซะยังดีกว่า ไอ้ผู้ชายห่วยๆ ที่ทำเป็นคนดี หลอกตาผู้คนไปวันๆ ถุย..ไอ้เด็กศาลเจ้า คิดจะทำตัวเป็นมหาเศรษฐีเพลย์บอยรึไง ไอ้คนลืมกำพืด มันจะหลอกใครก็หลอกไป แต่อย่ามาหลอกคนที่ชั้นรัก” เกียรติบดินทร์หลุดปาก
“อะไรนะ..คุณดิน…” ฟ้าใสประหลาดใจ
เกียรติบดินทร์ได้สติ หันมามองหน้า “เฮ้ย..เธอนี่อะไรกันนักหนาวะ พูดมากว่ะ ถามนั่นถามนี่อยู่ได้ รำคาญ..” มองหน้าฟ้าใส จู่ๆ แล้วก็จี๊ดขึ้นมา “นี่..เธอจะกลับบ้านไหม เธอพักอยู่ที่ไหน ไหนบอกมาซิ”
ฟ้าใสอึ้งนึกไม่ถึง “คุณดิน..คุณ..หมายความว่ายังไง”
เกียรติบดินทร์มองแววตาหมดใจ หมดอารมณ์ ส่วนฟ้าใสผงะ
รถเกียรติบดินทร์จอดเสียบลงริมถนนอย่างรวดเร็ว เกียรติบดินทร์หันมา หยิบกระเป๋าตังค์ที่อ้วนปึ้กมา หยิบเงินออกมาทั้งหมดประมาณหมื่นกว่าบาทแบบไม่นับ ยื่นให้
เกียรติบดินทร์เอ่ยขึ้น “อ่ะ ชั้นให้เธอหมดกระเป๋าเลย ตอนนี้มีแค่นี้แหละ”
ฟ้าใสอึ้งสุดๆ “คุณดิน!!”
“ทำไม น้อยไปเหรอ..ต้องเท่าไหร่ล่ะ เดี๋ยวไปกดให้”
“คุณดูถูกชั้น” ฟ้าใสฉุนจัด
“ดูถูกยังไง..มันต้องเท่าไหร่ล่ะ จะเอาชั้นไปเทียบกะอาบุรีไม่ได้หรอกนะ ชั้นยังเด็ก ไม่ใช่อาเสี่ยแบบนั้น เค้าคงให้เธอเป็นฟ่อนๆ เลยล่ะสิ ชั้นไม่มีปัญญาทุ่มเทแบบนั้นหรอก”
“แต่..เรา..เป็น..เพื่อนกัน ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่สิ..แล้วไงล่ะ จะไม่เอาตังค์เหรอ..ไม่ได้หรอก ชั้นจะเอาเปรียบเพื่อนได้ไง ต่อให้ชั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านเพื่อน ชั้นก็จ่ายเงินนะ หรือนั่งมอไซค์วินเพื่อน..ชั้นก็ไม่นั่งฟรีนะเว่ย”
ฟ้าใสมองหน้าเพิ่งจะเข้าใจ และในที่สุดก็คว้ากระตุกเงินมาจากมือเกียรติบดินทร์ “ก็ได้..ถ้าคุณคิดแบบนี้ ก็ได้!!”
“อ้าว” เกียรติบดินทร์งง
ฟ้าใสน้ำตาร่วงแหมะ “พวกผู้ชายก็เหมือนกันหมดทุกคน ชั้นผิดเอง..ชั้นมันโง่ไปเอง” เปิดประตู ก้าวลงไป “ไปตายซะ คุณดิน ขอให้พวกคุณไปตาย..บรรลัยวายวอดกันให้หมดทั้งตระกูลเลย”
ฟ้าใสวิ่งร้องไห้ กำเงินจากไป
เกียรติบดินทร์มองตามอย่างเซ็งๆ “ไรว้า..บ้าไปแล้ว..ยัยนี่!” ออกรถอย่างแรงเสียงดังเอี๊ยด
เวลาเดียวกันรถฟ้ากระจ่างแล่นมาเทียบหน้าตึกบ้านปีเตอร์ สีหน้าเทเรซ่าเซ็งๆ ฟ้ากระจ่างรีบลงมา แล้วเปิดประตูให้
เทเรซ่าไม่ค่อยจะเต็มใจลงนัก “ทำไมเทเรซ่าจะออกไปไหนแบบส่วนตัวๆ บ้าง..แล้วมันต้องเป็นปัญหานักคะ”
ฟ้ากระจ่างหัวเราะเสียงเครียดๆ “หึๆ คงเป็นเพราะไปกะผมมังครับ
“แล้วคุณจ้างกลัวหรือคะ”
ฟ้ากระจ่างอึ้งไปนิด “ผมจะกลัวอะไร..ผมไม่อยากให้คุณปีเตอร์เข้าใจผิดมากกว่า”
เทเรซ่าก้าวลงมาในขณะถาม “เข้าใจผิดว่าอะไรคะ”
“ว่าผมเสี้ยมสอนคุณให้เป็นเด็กเกเรไงครับ”
เทเรซ่าทำหน้างอ “คุณจ้างคิดว่าเทเรซ่าเป็นเด็กเหรอ”
ฟ้ากระจ่างยิ้มให้ “ก็ถ้าอยากให้เห็นว่าเป็นผู้ใหญ่ ก็ต้องไม่ดื้อ”
“โอ้โห..งั้น..เทเรซ่าต้องว่าง่ายเหรอคะ คุณจ้างถึงจะนับถือเทเรซ่า”
“คุณเทเรซ่าต้องมีเหตุผล..แล้วผมจะนับถือมากๆ”
เทเรซ่าทำหน้าท้าทาย “ค่ะ งั้น..เทเรซ่าสัญญา..ว่าจะมีเหตุผลให้มากๆ เลย”
“ดีครับ”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเหมือนคนขึ้นนกปืนดังแกร๊ก ฟ้ากระจ่าง กับเทเรซ่าหันไปตามเสียง เห็นชิงชัยถือปืน เล็งมาที่ฟ้ากระจ่าง หน้าตาไม่ต่อรองแล้ว
“คุณชิงชัย” เทเรซ่าตกใจ
“ไอ้ฟ้ากระจ่าง..มึงทำเกินไปแล้ว” น้ำเสียงชิงชัยฟังดูแล้วเคียดแค้นอย่างหนัก
“คุณชิงชัย..คุณทำอะไรของคุณน่ะ” ฟ้ากระจ่างแปลกใจ
“มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ถึงกล้าเข้ามาทำซ่าในบ้านนี้”
เทเรซ่าหน้าซีด หวั่นกลัว และอดสยองไม่ได้ “คุณชิงชัย..คุณเสียสติไปแล้วเหรอ”
ชิงชัยหันมาหน้าตาเอาจริง “เทเรซ่า คุณเงียบไปเลย ถอยไปซะด้วย..พวกผู้ชายเค้าจะคุยกัน”
“ผู้ชายคุยกัน..คุยยังไงเหรอ คุณชิงชัย..คุยแบบคนนึงมือเปล่า คนนึงมีปืนงั้นเหรอ”
“คุณรู้จักไอ้พวกตระกูลนี้น้อยไป..มันไม่ได้ไร้พิษสงอย่างที่คุณคิด”
“เทเรซ่า..คุณเข้าบ้านไปก่อนไป” ฟ้ากระจ่างมองหน้าเทเรซ่า
“ไม่” เทเรซ่าไม่ยอมขยับ
“เทเรซ่า..ไหนว่าจะมีเหตุผลไงครับ..เชื่อผมนะ เข้าไปในบ้านไป..รับรอง..ว่าผมกับคุณชิงชัยจะตกลงกันดีๆ ไม่มีปัญหาหรอก”
“ถุย..อยากจะอ้วก..มึงจะทำมาดพระเอกไปถึงไหนวะ ไอ้ฟ้ากระจ่าง ไอ้จอมเสแสร้ง กูจะไม่ทนกับความเฟคของมึงแล้ว” ชิงชัย ตวัดปืน ตบฟ้ากระจ่างเสียงดังผัวะ
“อ๊าย” เทเรซ่ากรี๊ดด้วยความตกใจ ฟ้ากระจ่างไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซไป ยกมือกุมหน้า
ชิงชัยก้าวตามเข้าไปอย่างย่ามใจ “มึงอย่ามาที่นี่อีก ไม่งั้น มึง..” ยกปืนจะจี้ที่หน้า
ทันใดนั้น ฟ้ากระจ่างหมุนตัว เตะปืนในมือชิงชัยกระเด็นไป
ชิงชัยเจ็บมือ ตกใจ ฟ้ากระจ่างหมุนมาอีกที ต่อยและเตะ 3 ทีซ้อน ชิงชัยรับไม่ทัน โดนปากจังๆ กุมปาก เลือดออก ล้มลงไป ฟ้ากระจ่างกำลังจะเข้าไปซ้ำ ลูกน้อง 4 คน กระโดดเข้ามารุมล้อม คนหนึ่งประคองชิงชัย พาออกไป
ชิงชัยแค้นจัดสั่งลุยทันที “อัดมันให้เละ”
ทั้ง 4 คนบุกเข้าประชิด เทเรซ่าร้องเสียงหลง “หยุดนะ อย่าๆ อ๊ายๆๆ”
ลูกน้องทั้ง 4 คน เก่งระดับมืออาชีพ ไม่ทันฟัง ถลาเข้าซัดฟ้ากระจ่างคนละดอกสองดอก ฟ้ากระจ่างกันได้บ้าง ตอบโต้คืนไปบ้าง โดนบ้าง
จังหวะนั้นปีเตอร์ก็วิ่งออกมาหน้าตาตื่น
“หยุด ทุกคน” ปีเตอร์สั่งเป็นภาษาจีน “หยุดๆๆ เดี๋ยวนี้”
ทุกคนหยุดมือ ชิงชัยที่เจ็บอยู่แต่กำลังยืนลุ้น หันไปเห็น ปีเตอร์ปรี่เข้ากลางวง เอาตัวกันจ้างไว้
“พวกแกไปไกลๆเลย ทุกคน!! คุณชิงชัย..คุณไปสงบสติอารมณ์ข้างในไป..คุณจ้าง..ผมขอโทษ แต่คุณกลับไปก่อนได้ไหมครับ..เทเรซ่า ลูกกับแดดดี้ มีเรื่องต้องคุยกันยาว”
ทุกคน มองเชิงกันไปมา
เวลาพลบค่ำ ดวงยิหวากับเด็กคนงานชายตีแบ็ตกันไปมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน โดยไม่รู้ว่าที่หน้ารั้วบ้านใต้เงามืด เกียรติบดินทร์ยืนอยู่ และมองมายังดวงยิหวา
ดวงยิหวาเล่นอย่างสนุกสนาน หัวเราะเป็นระยะตามเกม เกียรติบดินทร์เพ่งมอง คิดหนัก สับสน อยากตะโกนเรียก แล้วกลับเปลี่ยนใจ ไม่อยากทำลายความสุขของดวงยิหวา
เช้าวันต่อมามาดามพิณทำแผลช้ำๆ ริมปากให้ชิงชัย
“เจ็บมากไหม..ลูก”
“เจ็บใจมากกว่า..แม่”
“โธ่..ชิงชัย..ถ้าแม่รู้ว่า..ยัยเทเรซ่าจะเป็นผู้หญิงแรดๆ แบบนี้ แม่จะไม่ยอมให้ลูกรักมันเด็ดขาด”
“สายไปแล้ว แม่ มันสายไปแล้ว” ชิงชัยหงุดหงิดมากๆ
“อีเด็กนิสัยเสีย มารยาจัดนัก นึกว่าจะติ๋มๆ หงิมๆ ปกครองง่ายๆ ที่แท้ก็...” มาดามพิณโทษเทเรซ่าซะงั้น
“แม่..พอเถอะ”
“คุณปีเตอร์ก็โง่ ไม่เข้าใจเลย..ว่านักธุรกิจระดับนี้ ทำไมงี่เง่า ไม่มีสมอง ดูไม่ออกรึไง ว่าใครดีใครเลว” มาดามพิณยังพ่นต่อ
“คุณปีเตอร์อาจจะอยากมันเป็นเขยมากกว่าผมก็ได้”
“เราต้องช่วยให้เค้าตาสว่าง..ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป”
“แต่ผมเห็นมีทางเดียวครับแม่..ไอ้จ้าง..มันต้องตาย!!”
สีหน้าแววตาของชิงชัยดูเหี้ยมโหดมากกว่าปกติ
เวลาเดียวกันบุรีกำลังตื่นนอน แสงสาดเข้ามาเต็มหน้า มีเสียงสะอื้นปนเสียงครางฮือๆ เหมือนคนร้องไห้ดังมา บุรีงงๆ ลืมตา หันไปที่ปลายเตียง เห็นฟ้าใสนั่งร้องไห้อยู่
“ฮึ้ย..นึกว่าผีหลอก..ฟ้าใส”
ฟ้าใสกราบลงที่เท้าบุรี “คุณบุรีขา..ฟ้าใสขอโทษ”
บุรีชักเท้าหนี รีบลุกขึ้น “เธอ..เธอหายไปไหนมา”
“ฟ้าใส..ฟ้าใสทำลงไป..โดยพลการ ไม่ได้ปรึกษาคุณ..แต่ฟ้าใสทำลงไปเพื่อคุณจริงๆ นะคะ ฟ้าใสสาบานได้”
“เธอทำอะไร” บุรีงงหนัก
“ฟ้าใสเข้าไปสืบความลับ..ในบ้านนายหัวบัญชา..ว่า..คนบ้านนั้นคิดยังไงกะคุณบุรี..เค้าสงสัยอะไรคุณหรือเปล่า”
“อะไรนะ..” บุรีโดดเข้ามา กระชากคอฟ้าใส “ใครจะมาสงสัยชั้นเรื่องอะไร..นังตัวดี ชั้นไม่ได้ทำอะไร..ไม่เคยทำอะไรทั้งนั้น”
ฟ้าใสตกใจ ตาเหลือกลาน “โอ๊ย..ฟ้าใสเจ็บนะคะ ปล่อยๆ ค่ะ”
บุรีเหวี่ยงฟ้าใสกระเด็นไป “นังสาระแน..แกหาว่าชั้นทำอะไร หา”
ฟ้าใสรีบปฏิเสธ “เปล่าค่ะ เปล่า คุณไม่ได้ทำอะไร”
“แล้วใครจะมาสงสัยอะไรชั้น อีนี่..วอนซะแล้ว” บุรีฉุน
ฟ้าใสรีบคลานมา กอดขา “ก็..ก็..ฟ้าใสเห็นว่า..คุณบุรีมีปัญหา..เรื่องรับเหมาก่อสร้างตึกอะไรซักอย่าง..กับคนบ้านนั้น ฟ้าใสสงสารคุณบุรี ที่ต้องต่อสู้อยู่คนเดียว โดนคนพวกนั้นรุม ทั้งๆที่คุณทำงานหนัก จงรักภักดี..รับใช้เค้ามาตลอด..แต่ไม่มีใครเห็นความดีของคุณเลย” เงยขึ้นมาสบตา น้ำตาคลอเบ้า
บุรี ผงะ อึ้ง โดนใจจังๆ “ทำไมเธอรู้..ฟ้าใส...”
ฟ้าใสรุกต่อทันที “คุณบุรีระวังตัวไว้ให้ดีนะคะ..นายหัวเค้าไม่ได้รักคุณบุรี..เท่ารักลูกๆ ของเค้าหรอกนะคะ”
“เธอหมายความว่าไง” บุรีงงอีกดอก
“คุณบุรีต้องไม่ยอม..ให้ไอ้คุณฟ้ากระจ่าง..มาเอาความดีความชอบไปจากคุณ..แล้วก็ต้องไม่ยอมให้ไอ้คุณเกียรติบดินทร์..เอาแต่ผลาญเงินทอง..ที่คุณเป็นเรี่ยวแรงสำคัญ..ทำงานหนักช่วยพี่ชายคุณ..หามาแทบจะทั้งชีวิต ให้พวกมันชุบมือเปิบไปสบายๆ นะคะ ฟ้าใสสงสารคุณ..ฟ้าใสไม่อยากให้คุณโดนเอารัดเอาเปรียบตลอดเวลาแบบนี้” ฟ้าใสพูดพลางลูบไล้ขาไปมา
เจอมุกเอาคืนของฟ้าใส บุรีที่ไม่รู้เรื่องราว อึ้งกิมกี่ไปเลยทีเดียว
เวลาเดียวกันเกียรติบดินทร์นั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหาร ฟ้ากระจ่างเดินเข้ามา ในชุดจะไปทำงาน แล้วชะงัก เกียรติบดินทร์เอ่ยทักทาย
“เชิญ..”
ฟ้ากระจ่างยืนมอง ทำใจว่าเป็นไรเป็นกัน แล้วเดินเข้าไปนั่งด้วย
เกียรติบดินทร์เห็นหน้าฟ้ากระจ่างใกล้ๆ แล้วชะงัก โดยเฉพาะที่โหนกแก้ม มีรอยแดงช้ำเป็นปื้นจากที่โดนปืนตบ
เกียรติบดินทร์หัวเราะเบาๆ “ถ้าดวงถาม..ว่าที่หน้านาย..ไปโดนอะไรมา จะตอบว่าอะไร”
ฟ้ากระจ่างกำลังรินกาแฟ ถึงกับชะงัก
“หรือว่า..โดนว่าที่พ่อตาตบมาล่ะ” เกียรติบดินทร์เยาะ
“คุณดิน คุณเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิด..เพราะความจริง..นายกะยัยเทเรซ่ามานั่งรถกินลมเล่นกันฉันเพื่อน..งั้นเหรอ” คราวนี้เปลี่ยนเป็นประชด
“ไม่ใช่อย่างที่คุณทำก็แล้วกัน” ฟ้ากระจ่างหันไปชงกาแฟ
“เพราะนายมันเทพบุตร เลิศเลอ..สูงส่ง..บริสุทธิ์ใจต่อหญิงสาวสวยๆ ทุกคน..ไม่ชั่วช้าสารเลวอย่างชั้น..ว่างั้น?”
ฟ้ากระจ่างพยายามสงบใจมากๆ “ผมกับเทเรซ่า..ไม่มีอะไรเลย..เราเป็นเพื่อนกันจริงๆ
“ยัยนั่นมันไม่เห็นนายเป็นเพื่อนหรอกนะ..นายมันฮีโร่นี่ เคยช่วยชีจากเงื้อมมือผู้ร้ายใจฉกาจไม่ใช่เหรอ..นายย่อมเป็นพระเอกในใจชีอยู่แล้ว นายไม่ต้องมาทำซื่อหรอก..ถ้านายซื่อสัตย์ต่อดวงยิหวา..เหมือนที่ดวงยิหวาภักดีกะนาย..ก็เลิกไปมาหาสู่กะผู้หญิงอื่น” ลุกมายืนค้ำด้านหลังฟ้ากระจ่าง ตบบ่า แล้วก้มลงไปกระซิบขู่ “ไม่งั้น..ดวงยิหวาจะต้องรู้ทุกอย่าง”
ฟ้ากระจ่างสุดจะทน ปัดมือเกียรติบดินทร์ออก ลุกพรวดขึ้น “หยุดพูดจาไร้สาระซะทีเถอะ คุณดิน”
“ทำไม..กลัวล่ะสิ ไม่ต้องกลัวน่า..ถ้าไม่จำเป็น..ชั้นไม่ทำร้ายจิตใจดวงหรอก..เพราะชั้นรักดวง..มากกว่าที่นายรักมากนัก”
ทั้งสองจ้องหน้ากัน แทบจะโดดเข้าบีบคอกันอยู่แล้ว
ดารากานต์เดินมาเจอพอดี รู้สึกตกใจ รีบถลาเข้ามา “จ้าง..น้องดิน..อะไรกันลูก..อะไรกัน”
ทั้งสองหันมา ฟ้ากระจ่างอึ้งๆ เกียรติบดินทร์ยิ้มหยันหันมาทางดารากานต์
“แม่อย่าตกใจเกินเหตุสิครับ..เรากำลังคุยกันดีๆ นะครับ”
ดารากานต์งงๆ มองหน้าฟ้ากระจ่าง “จริงเหรอ..จ้าง”
ฟ้ากระจ่างก้มหน้ารับ “ครับ..จริงครับ”
เกียรติบดินทร์ได้ที เสแสร้งเว่อร์ๆ “ดูสิ แม่เชื่อแต่พี่จ้างคนเดียว ถ้าพี่จ้างบอกว่าจริง..แม่ถึงจะเชื่อ..ใช่ไหมครับ ทีน้องดิน.. พูดเท่าไหร่ๆ..ก็ไม่มีเครดิตอะไรเลย..แย่จัง”
“โธ่..น้องดินล่ะก้อ ทำไมแม่จะไม่เชื่อลูก..ถ้าลูกสองคนรักกัน เข้าใจกันได้จริงๆ แม่ก็ต้องมีความสุขมากที่สุดอยู่แล้ว”
“เรากำลังปรึกษางานกันครับ พี่จ้างเค้าอยากให้น้องดินช่วยงานเค้าด้วย ถ้านายหัวให้เขาทำอะไรคราวหน้า เค้าจะไปขอ..ให้น้องดินไปเป็นผู้ช่วย ใช่ไหมครับ พี่จ้าง บอกให้แม่ดีใจหน่อยสิครับ”
ฟ้ากระจ่างยิ้มขรึมๆ “ใช่ครับ..แม่”
“ดีจริง..น่ารักจังจ้าง..จ้างดีกับน้อง ให้อภัย ให้โอกาสน้องดินแบบนี้ แม่ดีใจมากๆเลย นะลูกนะ” ดารากานต์ลูบหัวฟ้ากระจ่าง แล้วต้องชะงัก “อุ๊ย..นี่..จ้างไป..โดนอะไรมาลูก”
“อ๋อ เปล่าครับ..อุบัติเหตุที่ไซด์งานน่ะครับ..ผมซุ่มซ่าม เดินชนเสาเอง”
“ตายจริง..แล้วนี่ทายาหรือยัง นายน้อมไม่หาอะไรมาให้ลูกเลยเหรอ..เจ็บไหม จ้าง”
เกียรติบดินทร์มองสีหน้าระอา และหมั่นไส้สุดๆ
ตอนเช้าวันเดียวกันนั้น ดวงยิหวายืนรอ ลุ้น อย่างกระวนกระวาย สักพัก ฟ้ากระจ่างกับนายเด่น ก็เดินออกมาด้วยกัน ดวงยิหวารีบเข้าไปรับ
“พ่อ เป็นไงคะ”
นายเด่นสบตากับฟ้ากระจ่าง แล้วต่างยิ้มออกมา
“ทุกอย่างผ่าน..เรียบร้อยนี่ไง” นายเด่นชูเอกสาร
“แล้ว..ร่องรอยไฟไหม้”
“ไม่มีใครรู้..เค้าไม่เห็นกันเลย..คณะกรรมการทั้งหมดไม่มีใครเห็นตรงนั้น เพราะเราซ่อมปะผุกันเนียนมากๆ” ฟ้ากระจ่างบอก
ดวงยิหวาตบมือ “ไชโย..แจ่มไปเลย”
“ไป..รีบไปรายงานนายหัวกัน” นายเด่น เดินนำไป
ฟ้ากระจ่างสบตา ยิ้มให้ดวงยิหวาอย่างดีใจ “นายหัวคงดีใจ โล่งใจมากๆ”
ทั้งคู่เดินเคียงใกล้ๆ กัน ตามหลังเด่นไป จังหวะหนึ่งฟ้ากระจ่างแอบยื่นมือมาจับมือดวงยิหวา
“ดวง..ขอบใจดวงมากนะ”
ดวงยิหวายิ้มตอบ “ดวงต้องขอบใจพี่จ้างตังหาก”
ทั้งสามเดินเลี้ยวไปทางบันได จะลงอาคาร
พอดีมาดามพิณกับชิงชัยเดินออกมาจากห้องเจ้าหน้าที่อีกแผนก มีเจ้าหน้าที่เดินออกมาด้วยหนึ่งคน
“เดี๋ยวไปคุยกะท่านผอ.ก่อนดีกว่าค่ะ..ผอ.จะได้ให้คำแนะนำกับคุณนายพิณเองเลย”
ชิงชัยมองไป แล้วชะงัก เห็นฟ้ากระจ่างกับดวงยิหวาเดินจับมือกันตามนายเด่นไป
“ไอ้จ้าง” ชิงชัยอุทานหยุดมองตามไป จนพวกฟ้ากระจ่างลงบันไดลับตาไป
มาดามพิณหันมาเห็นลูกยืนนิ่งสีหน้าแปลกๆ “ชิงชัย..เร็วๆลูก..มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ..เปล่า..” ชิงชัยทำหน้าเหมือนมีความมุ่งมั่นตั้งใจบางอย่าง ก่อนจะรีบเดินตามไป
วันต่อมาบุรีหน้าตึง เมื่อรู้ว่าโปรเจ็คท์งานที่จ้างรับผิดชอบผ่านฉลุย
“ก็ดีนี่..โชคดีไป..ที่เรื่องไฟไหม้..ไม่ระแคะระคายออกไป ไม่งั้นก็คงซวยกันหมด” บุรีแขวะ
“ทางคณะกรรมการเค้าตรวจรับอาคารกันอย่างละเอียดครับ..มันไม่มีอะไรเสียหายจริงๆ ไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลือด้วยซ้ำ ใครจะมาว่าอะไรพวกเราๆ ได้ล่ะครับ” นายเด่นว่า
บัญชาพูดเสียงขรึมๆ “ชั้นต้องยอมรับ ว่า..ฟ้ากระจ่างมันเก่งจริงๆ ถ้าไม่มีอุปสรรคอะไร..เราก็คงไม่รู้ ว่าเด็กคนนี้มันไม่ธรรมดา ต้องขอบคุณอุปสรรคทั้งหมดที่เกิดขึ้น พูดจริงๆ นะบุรี..นายคงต้องไปขอบใจไอ้ปุ่น ไอ้จุ้ย ที่มันเบี้ยวเรา”
บุรีฟังแล้วออกอาการเซ็งเป็ด “นายหัวก็พูดซะเกินไป”
“เอาล่ะ..งานเก่าก็จบไปด้วยดี เรามาพูดถึงงานใหม่กันดีกว่า..นายนัดกำนันมาเจอฉันได้เลยนะ เด่น..ชั้นจะยื่นซอง..ประกวดราคากะไอ้ปีเตอร์อีกครั้ง..แล้วก็ชนะมันอีกครั้ง” บัญชาหัวเราะร่วน
“นายหัวจะลุยเองหรือครับ” บุรีประหลาดใจ
“บ้า..ชั้นจะไปทำได้ไง”
“งั้น..ผมจะออกหน้าแทนเองครับ..คราวนี้ ปัญหาเก่าๆทั้งหมด..ผมจะไม่ให้เกิดอีก”
“อย่าเลย..นายไม่เหมาะจะทำงานนี้หรอก บุรี”
“ทำไมล่ะครับ” บุรีงง
บัญชาหัวเราะนิดๆ ก่อนบอกน้องชาย “นายไปแย่งหญิงของนายกอบต.มา..เค้ายังเคืองๆนายอยู่”
“นายหัว..” บุรีหันมาทางนายเด่น “เด่น..แก…”
“เด่นไม่ได้บอก..ชั้นรู้อยู่แล้ว นายก็น่าจะรู้..ว่าใครๆเข้าก็รู้กันทั้งเมือง..แล้วผู้หญิงคนนั้นมันก็ก๋ากั่น เข้ามาเล่นกะน้องดินถึงในบ้านนี้ด้วย”
บุรีช็อก! “อะไรนะ”
“รู้แล้วก็เฉดมันไปจากวงจรได้แล้ว ผู้หญิงแบบนี้..มันจะทำให้นายเสื่อมเปล่าๆ”
บุรีเงียบไป
เด่น “นายหัวจะให้คุณจ้างจัดการหรือครับ”
“ใช่” บัญชาว่า
“งั้น.. ผมต้องนัดคุณจ้าง..ว่าอยากพบกำนันเมื่อไหร่” นายเด่นบอก
“เดี๋ยวก่อน..ยัง..อย่าเพิ่งบอกจ้าง..ไว้..ชั้นอยากบอกเมื่อไหร่ ชั้นจะบอกมันเอง”
นายเด่นงง “อ้าว..เอางั้นหรือครับ”
“ไม่ต้องบอกอะไรจ้างทั้งนั้น ตอนนี้ ชั้นอยากให้เค้าพักสบายๆ ก่อน ไม่ต้องให้รู้อะไรล่วงหน้า เพราะ..เค้ากำลังจะเจอศึกหนัก..รออยู่ในอีกไม่นานหรอก” สีหน้าบัญชาหมายมาด
สีหน้าบุรีหงุดหงิด งุ่นง่าน
เกียรติบดินทร์กำลังก้มดูเครื่องยนต์หน้าหม้อรถตน เช็คนั่นเช็คนี่ที่บริเวณหน้าบ้าน พอเงยหน้าขึ้นมา ถึงกับสะดุ้ง เห็นบุรียืนมองมา แววตาขรึม เกียรติบดินทร์รีบไหว้ทักทาย
“อาบุรี”
“ไม่เจอกันซะนานนะ..น้องดิน”
เกียรติบดินทร์อึ้งๆ “อาบุรี..สบายดีนะครับ”
“สบายดี…”
เกียรติบดินทร์หน้าเฝื่อนนิดๆ “ตอนนี้..อาบุรี..คงยุ่งนะครับ”
“ไม่ยุ่งหรอก..ว่างด้วยซ้ำ ทำไมเหรอ..น้องดินมีอะไรจะบอกอาหรือเปล่า” บุรีหยั่งเชิงเรื่องฟ้าใส
“เปล่าครับ”
“แล้ว..มีอะไร..จะถามอาไหม”
“เอ่อ..ไม่มีนี่ครับ..อาบุรีหมายถึง..ใคร..เอ๊ย..เอ่อ..อะไรเหรอครับ”
“ถ้าน้องดินบอกว่าไม่มี..ก็แล้วไป” บุรีหันกลับ จะเดินออกไป
“อาบุรีครับ” เกียรติบดินทร์เรียกไว้
บุรีหันมา ทำหน้าเป็นคำถาม
“ผม..รักอาบุรีนะครับ..” เกียรติบดินทร์ยิ้มให้ “ตอนอาบุรีไม่อยู่..ผมคิดถึงอามากเลยนะครับ อาก็รู้..ว่าในบ้านนี้ผมไม่มีใครให้พูดด้วยทุกเรื่อง..เหมือนอาบุรีเลยซักคน”
“งั้นเหรอ..อาก็คิดถึงน้องดิน” บุรีพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
เกียรติบดินทร์ยิ้มตอบ จริงใจสุดๆ
ปีเตอร์ยืนอยู่หน้ารูปอากงที่หน้าเหมือนฟ้ากระจ่าง เพ่งมองอย่างไม่สบายใจ สักพัก ตัดสินใจ กดโทรศัพท์
เสียงมือถือดังขึ้น ฟ้ากระจ่างกำลังนั่งส่งเมล์ถึงอาจารย์สมบัติอยู่หน้าคอมฯ หยิบมือถือมา มองหน้าจอ แล้วกดรับ
“คุณปีเตอร์ สวัสดีครับ”
ปีเตอร์นิ่งงันไปสักพัก ถอนหายใจ เอ่ยทักทาย “คุณจ้าง..คุณสบายดีนะครับ”
“สบายดีครับ ขอบคุณ”
“วันนั้น..คุณ..เจ็บมากไหมครับ”
“อ๋อ ไม่หรอกครับ..นิดหน่อย ตอนนี้หายแล้วครับ..เอ้อ..ไม่ทราบว่า..คุณปีเตอร์ดุคุณเทเรซ่ามากหรือเปล่า”
ปีเตอร์หัวเราะ “ก็..ผมจะไปดุอะไรได้ คุณจ้าง..ลูกร้องไห้ ผมก็แย่แล้ว”
ฟ้ากระจ่างฟังแล้วอึ้ง “เทเรซ่าร้องไห้หรือครับ”
ระหว่างนั้นทรายทองเดินมาทันได้ยินพอดี และสะดุดชื่อเทเรซ่า จึงยืนฟังอย่างสนใจ
“เทเรซ่าเห็นคนตีกัน..ก็ร้องแล้ว..แกรู้สึกผิดมาก..ที่ตัวเองคือต้นเหตุ แกไม่ตั้งใจ ที่จะให้เรื่องกลายเป็นอย่างนั้นเลย” ปีเตอร์ว่า
“เทเรซ่าไม่ผิดหรอกครับ แกก็คือเด็กคนนึง..แต่นายชิงชัย..ทำเกินเหตุไปหน่อย”
“ผมขอโทษคุณแทนหุ้นส่วนของผมด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ..ผมอยากไปเยี่ยมคุณอีกนะครับ..แต่..คงต้องหาวันที่เหมาะๆ”
“ไว้..วันไหนที่ผมไม่ยุ่งมากนัก..ผมจะโทหาคุณนะครับ”
“ผมจะรอนะครับ ครับ ครับ สวัสดีครับ”
ฟ้ากระจ่างวางหู หันมา แล้วอึ้ง เมื่อเห็นทรายทองยืนฟังอยู่ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ครู่ต่อมาฟ้ากระจ่างเดินหนี ทรายทองตามติด
“พี่จ้าง..ทรายทองไม่ยอมนะ พี่โทร.จีบกะยัยเทเรซ่าทุกวันเลยเหรอคะ พี่รักมันเหรอ หรือพี่รักใครกันแน่”
“ทรายทอง..นี่มันเรื่องส่วนตัวของพี่นะ” ฟ้ากระจ่างชักฉุน
“พี่จ้างจะเจ้าชู้เกินไปแล้วนะคะ พี่จะเหมาหมดเลยเหรอคะ”
ฟ้ากระจ่างหันหน้ามาเนือยๆ “ทรายทอง”
“แล้วหนูล่ะ พี่เอาหนูไปไว้ที่ไหน”
“อะไรนะ? ไปกันใหญ่แล้ว”
“ถ้าทรายทองรักพี่ล่ะ พี่จ้างจะว่ายังไง”
“เย้ย.. ทรายทอง เราเป็นพี่น้องกันนะ”
“ไม่ได้เป็นค่ะ..เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย พี่จ้างไม่ใช่ลูกนายหัว เราไม่มีสายเลือดอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งนั้น”
“แต่พี่ก็เห็นเราเป็นน้อง อย่ามาเล่นกับพี่แบบนี้ คนอื่นมาได้ยินมันจะไม่ดี”
“ใครจะว่าไงก็ช่าง ทรายทองไม่สนหรอก” ร้องไห้อีก “ทรายทองไม่เคยมีใครรักเลย ทุกคนเห็นทรายทองเป็นส่วนเกิน..เป็นเด็กหมาหัวเน่า ที่ไม่เคยมีคนต้องการ ฮือๆๆ”
“ทราย..อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ..ทรายก็เป็นเด็กน่ารักนะครับ..ซักวัน..ทรายก็ต้องเจอใครซักคน..ที่ดีๆ” ฟ้ากระจ่างปลอบโยน
“ทรายเจอแล้ว..” โผเข้ากอดฟ้ากระจ่าง ซบหน้าลงกับอก “ทรายเจอพี่จ้าง..พี่จ้างคือคนที่ทรายรอมาตลอดชีวิต พี่จ้างสงสารทรายบ้างสิคะ..ฮือๆๆ”
ฟ้ากระจ่างเหวอ จะผลักก็ไม่กล้า เลยยืนทื่อให้กอด แล้วในที่สุด ก็ลูบผม ตบหลังตบไหล่ทรายทองอย่างใจอ่อน และอ่อนใจ
ทรายทองยิ่งโถมกอดมากขึ้น
ดารากานต์เดินมาเห็นภาพนั้นถึงกับอึ้ง ตกตะลึง ต้องเป็นฝ่ายถอยหลบไปยืนใจคอไม่ดีอยู่มุมหนึ่ง
อ่านต่อตอนที่ 16
