รักออกอากาศ ตอนที่ 14 อวสาน
บ่ายวันเดียวกัน เจ้าคุณหวดสควอชเพื่อระบายอารมณ์ ก้องเกียรติ กิ่งแก้ว และเจอาร์ ยืนมองอยู่นอกห้อง
“โอ้วๆ โอ้วมายก็อด! ใจคอไอ้คุณมันจะพังคอร์ทเขาเลยรึยังไงเนี่ย โอ้ว..มาย!” เจอาร์เอ่ยขึ้น
“สงสารมันจังเลย ทำไมมันถึงต้องยอมคุณหญิงแม่ขนาดนี้นะ”
กิ่งแก้วสงสารเจ้าคุณจับใจ
“จำไม่ได้เหรอ ไอ้คุณมันจำฝังใจว่ามันเป็นต้นเหตุทำให้พ่อมันตาย”
ก้องเกียรติอธิบาย
“แต่ก็ไม่ใช่ซักหน่อย พ่อเจ้าคุณหัวใจวายไม่เกี่ยวกับเจ้าคุณซะหน่อย”
กิ่งแก้วค้าน
“ก็มันโทษตัวเองว่ามัวแต่กลัว ไม่กล้าป้อนยาใส่ปากพ่อ”
“นาทีนั้น เด็กตัวแค่นั้นวิ่งไปหยิบยามาได้ก็สุดยอดแล้ว ที่สำคัญ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด คนในบ้านอยู่กันเยอะแยะ ยังช่วยอะไรไม่ได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับเจ้าคุณ”
“ก็จริง แต่ไอ้คุณมันไม่ได้คิดอย่างนี้ มันคิดว่าเป็นเพราะมันขี้ขลาด ไม่เอาไหน มันเลยไม่มั่นใจ ไปโรงเรียนก็เลยพูดติดอ่าง ฉี่ราด อย่างที่ไอ้แมทกับไอ้จ้อยมันชอบล้อนักไง”
“ เฮ่ยๆ ไอ้ก้องอย่าพูดให้ฉันดูเป็นแบดบอยซะขนาดนั้น ฉันแค่กลัวไอ้แมทมันเหงาก็เลยช่วยล้อเป็นเพื่อนเว๊ย ใจจริงอ่ะซอฟท์มาก”
เจอาร์กำลังแก้ตัว ทันใดนั่นแมทธิวโผล่มาทันที
“จริงเหรอไอ้จ้อย”
“เจอาร์! เย้ย! ไอ้แมท แฮ่..แหม มาเงียบๆ เซอร์ไพร์ส!”
เจ้าคุณตีสคอวชจากนั้นเดินออกมาเจอแมทธิวพอดี
“ไง..ไอ้คุณเพื่อนรัก อะไรวะเนี่ย คนกำลังจะเป็นเจ้าบ่าว ทำไมถึงได้รมณ์บ่จอย อารมณ์เสียขนาดนี้ จะมีเมียนะเว้ย ไม่ใช่ถูกไอ้ก้องไอ้กิ๋งไล่ให้ไปเลี้ยงควายที่บ้านนอกอีก ฮ่าๆทำหน้าตาให้แฮปปี้หน่อยซิเว้ยเพื่อน”
แมทธิวยั่วเจ้าคุณ เจ้าคุณเสียงโต้ตอบแบบสุขุม
“ไอ้แมท! ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงชกปากแกไปแล้ว แต่ตอนนี้ ฉันจะนึกซะว่าแกเป็นควาย ฉันเลยสงสาร ชกไม่ลง!”
เจ้าคุณพูดจบขว้างผ้าขนหนูใส่หน้าแมทธิว แล้วเดินออกไป
“สมน้ำหน้า!”
กิ่งแก้วพูดใส่หน้าแมทธิว แล้วพาก้องเกียรติเดินออกไปเช่นกัน
“ไอ้คุณ!”
แมทธิวโมโห เจอาร์เข้ามามองหน้า
“บัฟฟาโล่ตรงไหนวะ”
แมทธิวโมโหผลักหน้าเจอาร์หงายหลัง แล้วตะโกนไล่ด่าหลังเจ้าคุณ
“แกซิ ไอ้ควาย บัฟฟาโล่! มีเขาโด่เด่อยู่บนหัวแล้วยังไม่รู้ตัว ฮ่าๆ”
แมทธิวหัวเราะเยาะเจ้าคุณด้วยความสะใจ
เวลาต่อมา เจ้าคุณเดินจ้ำๆ จนก้องเกียรติและกิ่งแก้ว เดินตามแทบไม่ทัน
“ใจเย็น ไอ้คุณ”
เจ้าคุณทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้แถวนั้นด้วยความเซ็ง
“ที่ไอ้แมทพูดมันก็มีส่วนถูกอยู่เหมือนกันนะ”
“ไอ้กิ๋ง!”
เจ้าคุณหันมาหากิ่งแก้วทันที
“จริง หน้าตาว่าที่เจ้าบ่าวน่ะดูไม่จืดเลยจริงๆ”
เจ้าคุณเบือนหน้าเซ็ง
“ไอ้คุณ แกจะทนอยู่กับผู้หญิงที่แกไม่ได้รักไปตลอดชีวิตได้จริงๆเหรอวะ”
ก้องเกียรติถามอย่างเป็นห่วง
“ตัดสินใจใหม่ซะตอนนี้ ยังพอจะมีเวลานะเพื่อน”
กิ่งแก้วเสริมก้องเกียรติ ในขณะที่เจ้าคุณอึ้งไปชั่วขณะ
คืนนั้น คำปุยยื่นดอกไม้ของโก้ให้สมใจ
“พี่โก้ฝากให้แก”
สมใจมอง ยังไม่ยอมรับดอกไม้
“เอ้า! ตกลงจะยังไง”
คำปุยถามกลับ สมใจถอนใจเฮือก
“งั้นฉันวางไว้ตรงนี้ แล้วก็ไปกินข้าวกินปลาได้แล้ว พ่อปลัดเขารออยู่”
คำปุยออกไป สมใจมองตามคำปุยแล้วเหลือบมองดอกไม้ของโก้บนโต๊ะหน้ากระจก
สมใจครุ่นคิดอย่างหนัก
เวลาต่อมา ทุกคนยังไม่ยอมกินข้าว เพราะต่างรอสมใจ สมหมายกำลังตกใจกับเรื่องที่ปลัดจืดแจ้งอยู่
“ว่าไงนะพ่อปลัด”
“ครับน้าหมาย สายรายงานว่าจะมีพวกตัดไม้เถื่อน พวกค้าสัตว์ป่าลักลอบเข้ามาคืนนี้”
“แล้วยังไง จะจับพวกมันได้ซะทีมั้ย”
สมศรีถามอย่างอยากรู้
“ต้องได้ซิครับน้าศรี คราวนี้ผมจะไปนำจับเอง”
“เฮ่ย!”
สมหมายกับสมศรีอุทานพร้อมกัน
“แต่มันอันตรายนะพ่อปลัดนะ”
“อันตรายแค่ไหนมันก็เป็นหน้าที่ครับ ผมเคยสัญญาไว้แล้วว่าจะดูแลม่วนแต๊และม่วนใจ๋ยิ่งกว่าชีวิตของผม”
ปลัดจืดมุ่งมั่น ส่วนสมใจกับคำปุยแอบฟังอยู่เมื่อได้ยินถึงกับอึ้งไป
เวลาต่อมา สมใจจะมาส่งปลัดที่หน้าบ้าน
“ปลัด...”
สมใจเรียกปลัดจืด
“หื้อ”
“ระวังตัวด้วยนะ..คืนนี้”
ปลัดจืดมองหน้า
“ฉันได้ยินปลัดคุยกับพ่อ”
“ใจ๋ห่วงฉันด้วยเหรอ”
ปลัดจืดถามกลับด้วยความดีใจ
“ห่วงซิ แหม รู้จักกันซะขนาดนี้”
“แค่รู้จัก เมื่อไหร่จะยอมให้รู้ใจซะที”
สมใจอึ้งไป
“อย่าโกรธนะ เพราะพูดจริงไม่ได้พูดเล่น”
สมใจอึ้งรอบสองเพราะปลัดจืดไม่อ้อมค้อมซักนิด
“ใจ๋จะคืนดีกับพี่โก้อะไรนั่นมั้ย”
สมใจสะดุ้ง
“ปลัด”
“ขอโทษที่ถาม แต่อยากรู้น่ะ คืนนี้จะได้มีแรงไปไล่จับผู้ร้าย”
สมใจไม่รู้จะตอบอย่างไรดี แกล้งเฉไฉ
“ปลัดพูดจริงพูดเล่น”
“ฉันเคยพูดเล่นกับใจ๋ด้วยเหรอ”
สมใจไปไม่ถูก เงียบไม่ตอบ
“ไม่เป็นไร ใจ๋ยังไม่ตอบก็ดีเหมือนกัน คืนนี้จะได้ตั้งใจจับผู้ร้ายแล้วรีบกลับมาฟังคำตอบจากใจ๋”
สมใจเงียบไม่รู้จะพูดอย่างไร
“โอเคนะ”
สมใจมองหน้าปลัดด้วยความเป็นห่วง ปลัดจืดหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปพร้อมลุยกับโจรตัดไม้คืนนี้
กลางดึก ในป่าม่วนแต๊ พวกลักลอบตัดไม้เถื่อนกำลังเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ โดยมีอาเฟยคุมงานอยู่ ส่วนฝ่ายเจ้าหน้าที่ค่อยๆ ย่องเข้มามีปลัดจืดร่วมอยู่ด้วย ซุ่มดูไม่นานเจ้าหน้าที่เริ่มแสดงตัว
“หยุดนะ! นี่เจ้าหน้าที่ มอบตัวซะ”
ปลัดจืดตะโกนเข้าไป กลุ่มผู้ร้ายตกใจ สมุน 2 คนควักอาวุธอารักขาอาเฟย
“พาเถ้าแก่น้อยหนีไปก่อน!”
สมุนอีกคนเอ่ยขึ้น
“ไม่! ลูกมาเฟียใหญ่ต้องไม่หนี!”
อาเฟยโพล่งขึ้น ชักปืนยิงใส่เจ้าหน้าที่ก่อนทันที ทั้งหมดเปิดฉากต่อสู้ ไล่ล่ากันอย่างระทึก จนสมุนอาเฟยตายไปหนึ่งคนลูกน้องแรงงานยอมมอบตัว ปลัดจืดและเจ้าหน้าที่ไล่ตามอาเฟยและสมุน สุดท้ายปลัดจืดยิงโดนอาเฟยบาดเจ็บ และกำลังจะเข้าจับกุม แต่สมุนอีกคนยิงเปรี้ยงเข้ากลางหลังปลัดจืดหนึ่งนัด สมุนจึงโดนเจ้าหน้าที่จัดการดับคาที่ ปลัดจืดทรุดฮวบ เจ้าหน้าที่รีบวิ่งเข้ามาช่วย
เวลาต่อมา ชาวบ้านมุงดูโฉมหน้ากลุ่มตัดไม้เถื่อนที่เดินเรียงกันออกมา ชี้หน้าด่าสาปแช่งกันลั่น
“ไอ้พวกใจร้าย ไอ้พวกหนักแผ่นดิน ติดคุกให้หัวโตเลย ขอให้ฟ้าดินลงโทษ”
ชาวบ้านยืนสาปแช่งหลังจับพวกตัดไม้เถื่อนได้ อาเฟยถูกใส่กุญแจมือเดินออกมา ซ้ำยังบาดเจ็บเพราะโดนปลัดจืดยิง สมใจยืนอยู่กับสมหมาย สมศรี คำปุย แคบหมู หวานเจี๊ยบ ต่างอึ้งไปตามๆกัน
“อาเฟย”
สมใจมองหน้าอาเฟย ก่อนที่อาเฟยจะโดนลากออกไป
“โธ่เอ๋ย..ยังหนุ่มยังแน่นอยู่แท้ๆ”
สมศรีตัดพ้อ
“ต้องโทษพ่อมัน สอนลูกให้เป็นโจรตั้งแต่เกิด”
“โธ่! ตาหมาย ยังไปซ้ำเติมมันอีก”
สมศรีห้ามสมหมาย แต่คำปุยแอบสะใจ
“แหม น้าศรี เลือดชั่วทั่วตัวซะขนาดนี้ด่ายังไงมันก็ไม่รู้สึกหรอก ด่าอีกน้าหมายด่าอีก”
สมหมายกำลังจะอ้าปากด่าแต่ต้องชะงัด เมื่อเห็นปลัดจืดถูกยิงได้รับบาดเจ็บ
“ปลัด!”
สมใจร้องลั่น เจ้าหน้าที่หามเปล ใส่ร่างปลัดจืดหามออกมาอย่างรวดเร็ว ปากก็ตะโกนโหวกเหวกขอทาง
“ขอทางหน่อยๆ ปลัดบาดเจ็บสาหัส”
“บาดเจ็บสาหัส!”
สมใจตกใจ ทุกคนวิ่งกรูตามไปกันใหญ่ เหลือหวานเจี๊ยบอึ้งอยู่
“ปลัด!”
หวานเจี๊ยบวิ่งออกตามไปด้วยความเป็นห่วงปลัดจืดโดยไม่รู้ตัว
เช้าตรู่ของอีกวัน ทุกคนเดินมาด้วยอารมณ์เศร้า สมใจกับสมหมาย เดินกอดกันเข้าบ้าน
“ปลัดจะเป็นไงบ้างพ่อ”
สมใจถามสมหมายด้วยความเป็นห่วง
“พ่อปลัดเป็นคนดี ผีย่อมคุ้ม พระต้องรักษา”
“สาธุ! สิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าป่าเจ้าเขาเจ้าที่เจ้าทางในม่วนแต๊ขอให้คุ้มครองพ่อปลัดให้ปลอดภัยด้วยเถิ้ดW
สมศรียกมือไหว้ท่วมหัว
“ถึงมือหมอในเมืองแล้ว ปลัดจะต้องปลอดภัยน่า”
คำปุยปลอบใจทุกคน
หวานเจี๊ยบเริ่มสะอื้นร้องไห้แว่วมา ทุกคนหันไปดูไม่คิดว่าจะเป็นเสียงของหวานเจี๊ยบ
“หวานเจี๊ยบ”
“ร้องไห้ทำไมวะนังหวานเจี๊ยบ”
คำปุยถาม หวานเจี๊ยบตอบไม่ถูก ก่อนจะปล่อยโฮ เช็ดน้ำตาป้อยๆ อยู่ตรงนั้น ทุกคนยังง สมใจเข้ามาปลอบใจ หวานเจี๊ยบโผกอดร้องไห้ไม่หยุดด้วยความเป็นห่วงปลัดจืดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เวลาต่อมา เจ้าหน้าที่บุกไปที่บ้านอาฟง แสดงตัวพร้อมหมายจับมาเฟียฟง
“เฮ๊ย! อะไรวะพวกลื้อบุกรุกบ้านอั๊วได้ยังไง อั๊วจะฟ้อง!”
“ไปคุยกันที่โรงพัก ลูกชายลื้อสารภาพหมดแล้ว..เถ้าแก่”
เจ้าหน้าที่พยายามอธิบาย
“อาเฟย!”
เจ้าหน้าที่รวบตัว อาฟงดิ้นโวยวายไม่คิดว่าตัวเองจะโดนจับ
เวลาผ่านไป ที่โรงเก็บใบชา ทุกคนกำลังทำงานง่วนกันอยู่ ใบชาถูกบรรจุใส่ลังเรียบร้อยถูกยกขึ้นท้ายรถกระบะของสมใจ สมหมายกับสมศรี ยืนส่งลูกสาวไปส่งใบชาเช่นเคย
“ง่วงก็แวะนอนนะไอ้ใจ๋ อย่าฝืนเดี๋ยวจะหลับใน”
สมศรีเอ่ยขึ้น
“อย่าลืมแวะเยี่ยมพ่อปลัดก่อนล่ะ แล้วค่อยเข้ากรุงเทพฯ”
สมหมายสั่งลูกสาว
“จ๊ะพ่อ ไม่ลืมหรอก”
“แล้วโรงแรมที่จะไปนอนค้างน่ะปลอดภัยแน่นะ ไอ้ปุ๋ย นังแค๊บ อย่านอนขี้เซา ล็อกประตูให้แน่นด้วย”
“จ้า!”
สมหมายสั่งคำปุยกับแคบหมูเหมือนอย่างเคย
“ไปกันได้แล้ว”
สมใจขับรถออกไป สมหมายกับสมศรี มองตามลูกสาว โผเข้าโอบกันอย่างชื่นใจ
เวลาต่อจากนั้นที่บ้านเครือฟ้า สมใจขับรถเข้ามาจอด เครือฟ้าชะโงกดู สมใจ คำปุยและแคบหมูทักทายสวัสดี
“อ้าว! ใจ๋ มาแต่เช้าเชียว”
“สวัสดีจ๊ะ น้าเครือฟ้า”
“จะมาแวะเยี่ยมปลัดก่อนจะเข้ากรุงเทพฯน่ะจ๊ะ”
สมใจเอ่ยขึ้น
“โธ่! ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อปลัดอยู่ที่นี่น่ะน้าดูแลอย่างดี หยูกยาก็พร้อม ทั้งยาฝรั่งของหมอ ทั้งสมุนไพรของน้า รับรองหายวันหายคืน”
ทันใดนั้นสียงปลัดดังขึ้น
“โอ๊ย! เจ็บนะเว๊ย! เบาๆ หน่อยเด่”
ทั้งหมดตกใจรีบวิ่งไปดู หวานเจี๊ยบกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลที่กลางหลังให้ปลัดจืด
“แน่ใจนะว่ามือคน นึกว่าอุ้งตีนหมีควาย หนักเป็นบ้า”
ปลัดจืดบ่นหวานเจี๊ยบ จนอีกฝ่ายโมโหจิ้มเข้าที่แผล
“นี่แน่!”
“จ๊าก!”
ทุกคนตกใจ
“แล้วแน่ใจนะว่าตะกี๊ปากคนน่ะ นึกว่าปากหมาบ้า หนอย ฉันอุตส่าห์สละเวลาทำมาหากินมาคอยดูแลให้ แทนที่จะสำนึกบุญคุณ กลับมาเห่าใส่กันซะนี่ เดี๋ยวแม่เอาตะกร้อมาครอบปากซะเลย”
“ใครเขาใช้ให้มา ใครเขาอยากให้มาดูแล เชอะ!”
ปลัดจืดยวนกลับ
“น้าเครือซิใช้ให้มา ฉันก็ไม่อยากมาหรอกเว้ย นึกว่าอยากมานักรึไง มันน่าปล่อยให้ตายนัก”
สองคนผลักกันไปมา ทุกคนยืนมองแล้วต่างหัวเราะ
“ตกลงปลัดจะหายวันหายคืนรึว่าตายวันตายพรุ่งกันแน่อ่ะ น้าเครือฟ้า”
แคบหมูแซวขึ้น เครือฟ้าหน้าจ๋อยเพราะหลานสาวตัวป่วน แต่สมใจกลับยิ้มให้กับความแสบของปลัดจืดและหวานเจี๊ยบ ที่ไม่มีใครยอมใคร
คืนนั้นที่ริมสระน้ำ เจ้าคุณนั่งเศร้าอย่างเคย ไมเคิลเดินเข้ามาพร้อมนมอุ่นๆของโปรดเจ้าคุณ
“นมอุ่นๆ ก่อนนอนซักแก้ว เผื่อจะช่วยให้หลับสบายขึ้นนะครับคุณหนู”
ไมเคิลรีบเสิร์ฟ
“ต่อให้กินเป็นโหล ยังไงคืนนี้ฉันก็คงนอนไม่หลับหรอกไอ้ไมค์”
ไมเคิลเข้าใจ พูดไม่ออก กำลังจะเดินออกแต่เจ้าคุณเอ่ยขึ้น
“แกเคยรักใครซักคนมั้ย ไอ้ไมค์”
ไมเคิลชะงัก หันมายิ้ม
“ถามอย่างนี้ อายนะเนี่ย”
“เคยมั้ย”
เจ้าคุณถามย้ำ ไมเคิลนั่งยองๆลงข้างๆเจ้านาย
“เคยซิครับคุณหนู แต่ไอ้ไมค์มันจน พ่อแม่ผู้หญิงเขาเลยกีดกัน หาว่ายาจกมั่ง บ้านนอกมั่ง”
เจ้าคุณอึ้งไป นึกถึงสมใจขึ้นมาทันที
“เฮ้อ! เกิดมาจนนี่มันผิดตรงไหนน้อ”
ไมเคิลพึมพำ เจ้าคุณยิ่งอึ้ง
“เคยคิดจะพาเขาหนีเหมือนกันนะครับ แต่สงสาร กลัวจะพาเขาไปอดตาย แหมนี่ถ้าไอ้ไมค์รวยล้นฟ้าอย่างคุณหนูล่ะก้อ ไม่เหลือ!”
พูดจบไมเคิลสะดุ้งสุดตัว เพราะรจนาวรรณตวาดอยู่ข้างหลัง
“ไอ้ไมค์!”
“เย้ย!”
“นี่แกมาชวนคุณหนูคุยอะไร ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่ไปนอนอีก พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวแต่เช้า เดี๋ยวตาดำเป็นหมีแพนด้าขึ้นมาจะว่าไงจ๊ะ”
“ผมยังไม่ง่วงครับแม่”
“ต้องง่วงจ๊ะ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันที่หนูจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับหนูมี่!”
รจนาวรรณออกคำสั่ง เจ้าคุณเต็มไปด้วยความเซ็ง ก่อนเดินไปรจนาวรรณยังหันมาย้ำกับลูกชายอีกรอบ
“ง่วงได้แล้วจ๊ะ”
พูดจบรจนาวรรณเดินออกไป ทิ้งให้เจ้าคุณหงายหลังนอนมองดาวบนฟ้า
“พ่อครับ นี่ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับพ่อ”
เจ้าคุณเศร้าเมื่อต้องทำตามใจแม่ผู้เป็นที่รักหากแต่หัวใจไม่เคยมีความสุขแม้แต่น้อยเมื่อต้องแต่งงานกับเอมี่ในวันรุ่งขึ้น
เช้าวันใหม่ รถติดหนึบบนถนนในกรุงเทพฯ สมใจ คำปุยปละแคบหมูนั่งชะเง้อรอดูสัญญาณไฟอย่างหงุดหงิด
“มันจะติดอะไรของมันนักหนาวะเนี่ย เฮ้อ! เดี๋ยวลูกค้าด่าตาย”
สมใจบ่น
“นั่นซิ ลูกค้ารายใหญ่ซะด้วย”
คำปุยกังวลใจไม่ต่างกัน แคบหมูนอนเลื้อยอยู่เบาะหลังแทรกขึ้นบ้าง
“กรุงเทพฯนี่มันน่าเบื่อจริงๆ สู้ม่วนแต๊ก็ไม่ได้ นี่ถ้าอีกหน่อยมีผู้ชายกรุงเทพฯขอให้มาอยู่ด้วย จ้างให้แค๊บก็ไม่มา”
สมใจสะอึกไปแต่คำปุยอยากจะฆ่าแคบหมูขึ้นมาในเวลานี้ที่พูดแทงใจสมใจไม่น้อย
“นังแค๊บ!”
“อูย โอ๊ย! รถติด มึนหัว ไม่สบาย คล้ายจะอ้วก”
แคบหมูรู้ตัวรีบกลบเกลื่อน
“เออ นอนๆ ไปเลย เงียบไปเลย เฮ๊ย! ไฟเขียวแล้วนังใจ๋”
สมใจได้สติ ออกรถทันที
หน้าโรงแรมหรู ผู้สื่อข่าวและแฟนคลับยังเนืองแน่นอยู่หน้าโรงแรม แฟนคลับถือป้ายประท้วง “โน เอมี่” “เจ้าคุณรักสมใจ” บ้างถือ “สมใจ Only” ซึ่งวันนี้เป็นวันแต่งงานของเจ้าคุณกับเอมี่
“คุณผู้ชมคะ ขณะนี้บรรยากาศที่หน้าโรงแรมมณเฑียรริเวอร์ไซค์ สถานที่จัดงานฉลองมงคลสมรสระหว่างคู่รักไฮโซคนดังอย่างเจ้าคุณ - คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล กับ เอมี่-เอมิกา กำลังเนืองแน่นไปด้วยเหล่าแฟนคลับที่ยังคงติดตามความเคลื่อนไหวของเจ้าคุณมาโดยตลอด แม้ว่ารายการไฮโซบ้านเฮาจะจบลงไปอย่างกะทันหันก็ตาม”
แฟนคลับเริ่มตะโกน
“ขุนทองใจดำ! ขุนทองใจดำ! ขุนทองใจดำ!”
“เอาแล้วค่ะ เหล่าแฟนคลับเริ่มมีอารมณ์ไม่พอใจกันขึ้นมาแล้ว เราจะยังคอยติดตามรายงานสถานการณ์ให้ทราบเป็นระยะ ตอนนี้ขอตัดสลับไปที่สถานีก่อนค่ะ คุณกิตติค่ะ”
ผู้สื่อข่าวรายงานความเคลื่อนไหวงานแต่งงานของเจ้าคุณกับเอมี่อย่างใกล้ชิด
เวลาต่อมา ในห้องแต่งตัว เอมี่นั่งแต่งหน้าอยู่ รีบกดรีโมทปิดทีวีทันที
“ทุเรศ! ปัญญาอ่อน! ไอ้พวกแฟนข่งแฟนคลับอะไรนี่ทำไมมันไม่เลิกบ้าซะที”
“คุณเอมี่อย่าเพิ่งพูดนะคะ ทาปากก่อนค่ะ”
ช่างแต่งหน้าขอให้เอมี่นั่งนิ่งๆ แต่เอมี่ไม่เชื่อ
“โอ๊ย! น่ารำคาญ ว๊าย!”
เอมี่ร้องลั่นเพราะช่างแต่งหน้าทาลิปสติกเลยออกไปทิ่มจมูกกับแก้มเลอะเทอะไปหมด
“ว๊าย! อะไรเนี่ย เธอเป็นช่างแต่งหน้ายังไงของเธอ ไม่โปรฯเลย”
ช่างแต่งหน้าแทบจะร้องไห้
“ก็เตือนคุณเอมี่แล้วนี่คะว่าอย่าเพิ่งพูดๆ ก็ไม่เชื่อ”
“นี่เธอจะมาโทษฉันเหรอ ฉันจ้างเธอมานะยะ ไม่ได้ให้มาฟรี เธอไม่มีสิทธิ์อ้าปากเถียงฉัน”
ช่างแต่งหน้าจะร้องไห้ เจ้าคุณมองอย่างสงสาร
“เอมี่ พูดจาให้เกียรติคนอื่นเขาบ้าง”
“เอ๊ะ! คุณคะคุณขายังไงเนี่ย แทนที่จะเข้าข้างมี่ ทำไมไปเข้าข้างคนอื่น มี่ไม่ยอมนะคะ คุณหญิงแม่ขา”
เอมี่หันไปฟ้องรจนาวรรณ จนเจ้าคุณเซ็งขึ้นมาทันที
“นั่นน่ะซิเจ้าคุณ หนูนี่แย่จริงๆ เห็นคนอื่นดีกว่าเมีย”
“ยังครับ ยังไม่ใช่”
เจ้าคุณยืนยัน
“ต๊าย! อยู่ในนี้ทั้งคน ยังจะบอกว่าไม่ใช่อีกเหรอคะ”
เอมี่เถียง พลางชี้ไปที่ท้องตัวเอง จนช่างแต่งหน้า ช่างทำผมต่างเหล่ตามอง รจนาวรรณต้องรีบปรามเอมี่
“หนูมี่! เอาๆ มาแต่งต่อเถอะจ๊ะ”
รจนาวรรณบอกช่างแต่งหน้า ที่ไม่ค่อยหล้าเข้ามาแต่งให้เอมี่ เจ้าคุณทำหน้าเบื่อโลกแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง อย่างไม่สนใจเอมี่
เวลาต่อจากนั้น สมใจ คำปุย และแคบหมู ช่วยกันยกกล่องใบชาคนละกล่องตรงเข้ามาในห้างสรรพสินค้า
“เดินดีๆ นังแค๊บ อย่าให้ร่วงเชียว”
แคบหมูสะดุดทันที
“นั่นไง!”
“ก็เดินดีๆ อยู่แล้วอ่ะ พอเจ๊ใจ๋ทักเลยสะดุดเลย”
“แน่ะ! โทษฉันอีก ฉันผิดอีก”
“ถึงแล้ว!”
สามคนคนเดินเลี้ยวเข้าร้านกาแฟร้านเดิมที่เจ้าคุณเคยมานั่งดื่มกับก้องเกียรติและกิ่งแก้ว
เวลาต่อมา ในร้านกาแฟ สมใจนำชาม่วนใจ๋มาส่งหลังจากที่หายไปนาน
“สวัสดีค่ะ ชาม่วนใจ๋มาส่งค่ะ”
พนักงานเสิร์ฟรีบวิ่งมาต้อนรับ
“โห คุณใจ๋หายไปตั้งนาน ไม่มีชาม่วนใจ๋ขาย โดนลูกค้าต่อว่าจนหูชาเลย”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ พอดีที่ไร่มีปัญหา แต่จากนี้ไปรับรองว่าจะมาส่งไม่ให้ขาดเลยค่ะ”
ลูกค้าในร้านเริ่มๆ สะกิดกันเพื่อให้ดูสมใจ
“รับปากอย่างเดียวไม่ได้ ต้องขอถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานด้วย”
คำปุยรีบแซว
“ฮั่นแน่! เนียนนะนี่ อยากถ่ายรูปคู่ก็บอกมาเซ่”
“รูปคู่ได้ไง ต้องรูปหมู่ซิพี่ แค๊บถ่ายด้วยซิ”
“ได้เลยๆ”
พนักงานเสิร์ฟ ควักมือถือขึ้นมาถ่ายอย่างสนุกสนาน ลูกค้าคนหนึ่งวิ่งมาขอถ่ายบ้าง
“ขอด้วยซิคะ สมใจ ขอด้วยๆ”
บรรยากาศเป็นกันเอง ถ่ายเสร็จแล้วลูกค้ารีบถาม
“ตกลงจะคืนดีกับอ้ายขุนทองมั้ยคะ”
สมใจอึ้งไป
“..เอ่อ!”
ลูกค้าสองรีบตีแขนเพื่อน
“บ้า!! จะไปคืนดีกันได้ไง เจ้าคุณเขากำลังจะแต่งงานกับยัยเอมี่แล้วย่ะ”
สมใจอึ้งตกตะลึง คำปุยกับแคบหมูสะกิดกันดูอาการสมใจ
“ไปเถอะไอ้ใจ๋ เดี๋ยวต้องไปส่งชาอีกหลายที่ ไปก่อนนะคะ”
คำปุยกับแคบหมูช่วยกันดึงสมใจที่ยังยืนอึ้งรีบออกไป
“อ้อ! เดี๋ยวครับ!”
พนักงานเรียกไว้ คำปุยชะงักพนักงานเสิร์ฟรีบบอกทันที
“คุณเจ้าคุณเคยมาที่นี่...”
สมใจอึ้ง
“ซื้อชาม่วนใจ๋ห่อสุดท้ายไปด้วยนะครับ” พนักงานคนเดิมย้ำ
สมใจน้ำตาคลอพยักหน้าฝืนยิ้มให้ แล้วเดินออกไป
คำปุยและแคบหมูมองหน้ากันแล้วรีบตามสมใจออกไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อนและพี่
อ่านต่อหน้า 2 เวลา 12.00 น
รักออกอากาศ ตอนที่ 14 อวสาน (ต่อ)
สมใจเดินปาดน้ำตา พยายามข่มความรู้สึกเจ็บปวดภายในใจอย่างหนัก แล้วมาหยุดยืนอยู่หน้าแผนกขายทีวีที่ ซึ่งมีจอทีวีตั้งเรียงรายมากมาย แคบหมูและคำปุยก็วิ่งตามมาทันพอดี
“ไอ้ใจ๋! ไม่เป็นไรนะ” คำปุยเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“สู้ๆ นะเจ๊” แคบหมูรีบเสริมกำลังใจ
สมใจแกล้งฝืนยิ้ม เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างใน
“เออ สบาย!”
“งั้นเราก็ไปส่งชากันต่อเนาะไอ้ใจ๋เนาะ”
“อื้อ!”
สามสาวเตรียมจะเดินออก
ทันใดนั้น ในจอทีวีก็มีภาพการรายงานข่าวด่วน เกาะติดสถานการณ์งานแต่งระหว่างเจ้าคุณกับเอมี่ ขึ้นมา ทั้งสามต้องหยุดชะงัก
“คุณผู้ชมคะ ขณะนี้ดิฉันกำลังจะนำคุณผู้ชมเข้าไปสู่บรรยากาศพิธีฉลองมงคลสมรสของคู่วิวาห์ไฮโซแห่งปี เจ้าคุณ-คุณากร และเอมี่-เอมิกาค่ะ” ผู้สื่อข่าวรายงาน
สมใจชะงักกึก จ้องจอทีวีเขม็ง ภาพในจอทีวีเวลานั้น เป็นบรรยากาศในงาน ขณะที่เจ้าคุณกับเอมี่เดินควงคู่เดินผ่านประตูเข้าสู่งาน ผ่านแขกเหรื่อในงานที่ยืนเรียงรายอยู่ 2 ข้างทาง คอยโปรยดอกไม้ให้บรรยากาศยิ่งดูแสนหวาน แต่เจ้าคุณหน้านิ่งเฉย ขณะที่เอมี่ดีใจและตื่นเต้นจนออกนอกหน้า
สมใจตะลึง น้ำตาไหลออกมาอาบใบหน้า
“ไอ้ใจ๋” / “เจ๊!” คำปุยกับแคบหมูเรียกขึ้นพร้อมกัน
สายตาของสมใจยังจับจ้องภาพในทีวี ที่เจ้าคุณและเอมี่เดินขึ้นสู่เวที สมใจสุดทน วิ่งออกจากตรงนั้นไปอย่างเจ็บปวดใจ
“ไอ้ใจ๋” / “เจ๊ใจ๋..รอด้วย!”
สองคนรีบวิ่งสมใจตามไป โดยไม่ทันเห็นภาพเจ้าคุณในสภาพใบหน้าหมองเศร้าบนจอทีวีขณะนั้น
เวลาเดียวกันภายในงานแต่งของเจ้าคุณกับเอมี่ พิธีกรบนเวทีกำลังแซวเจ้าบ่าวที่ดูนิ่งเงียบเพราะคิดว่าตื่นเต้นกับการแต่งงาน
“ท่าทางเจ้าบ่าวของเราจะตื่นเต้นมากทีเดียว”
บรรดาแขกเหรื่อหัวเราะ แมทธิวสะใจกว่าใครเพื่อน ส่วนก้องเกียรติและกิ่งแก้วสงสารเจ้าคุณจับใจ
“ยิ้มหน่อยซิครับคุณเจ้าคุณ”
พิธีกรแซวต่อ แต่เจ้าคุณยังไม่ยิ้มเช่นเคย
“อย่างนี้เห็นทีต้องให้เจ้าสาวให้กำลังใจซักฟอดแล้วจริงมั้ยครับ”
แขกเหรื่อเริ่มเฮฮา เอมี่ทำเอียงอาย
“ไม่ดีมั้งคะ เราเป็นกุลสตรี มันยังไม่ถึงเวลาอ่ะค่ะ”
เอมี่พูดขึ้นจนกิ่งแก้วหมั่นไส้ “แหวะ! จะอ้วก!”
ก้องเกียรติหันหน้าไปปรามกิ่งแก้ว
“เฮ้อ ฉันปลื้มใจแทนไอ้คุณเพื่อนรักของเราจนบอกไม่ถูกเลยเว้ย ฮ่าๆ”
แมทธิวยิ้มร้ายสะใจ ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วมองด้วยสายตาสมเพช
“เป็นไรเยอะเนี่ย...แมท”
“ยู โอเค้ แมท”
เจอาร์ร่วมแซวด้วย แต่แมทธิวไม่สนใจยิ้มร้ายสะใจ โดยไม่พูดอะไรโต้ตอบ
อีกมุมหนึ่งของงานน้องนกคู่ขาของแมทธิว ค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจ้องแมทธิวเขม็ง
“ไอ้แมท! นังเอมี่!”
นกยิ้มอย่างมีแผนร้าย และรอคอยการแก้แค้นแมทธิวกับเอมี่มานานแล้ว
ระหว่างนั้นบรรยากาศบนเวที พิธีกรยังแซวเจ้าคุณไม่เลิก
“ไม่ยิ้ม ไม่หล่อ ไม่ได้นะครับเจ้าบ่าว เพราะงานในวันนี้มีการเชิญสื่อมวลชนเข้าร่วมงานมากมาย มีการถ่ายทอดออกอากาศด้วย เพื่อให้สมกับที่ทั้งคู่เป็นคู่วิวาห์ไฮโซแห่งปี”
แขกเหรื่อปรบมือกันสนั่น เจ้าคุณยิ่งเศร้า เอมี่กลับดี๊ด๊ามีความสุข พิธีกรพูดต่อ
“และก่อนที่จะเข้าสู่พิธีการ เส้นทางความรักของทั้งคู่ที่กว่าจะเดินทางมาบรรจบพบกันได้นั้น มีความเป็นมาอย่างไร เรามีวีดีโอให้ได้ชมกันครับ”
แขกเหรื่อปรบมือ ไฟในงานเลี้ยงหรี่ลง เริ่มฉายวิดีโอขึ้นจอ เอมี่ดี๊กับทุกคนรอดู
ภาพวิดีโอบนจอปรากฏเป็นภาพ ด.ญ.เอมี่ เอมิกา เอมี่ดูมีความสุข แต่พอขึ้น ด.ช.เจ้าคุณ เจ้าคุณกลับเศร้าไม่อยากรับรู้อะไรต่อจากนั้น
แต่ทันใดนั้น ภาพบนจอวิดีโอกลับปรากฏเป็นคลิปที่นก แอบถ่ายตอนเอมี่มาบอกว่าเธอตั้งท้องกับแมทธิวที่คอนโดเอมี่ช็อกส่วน เจ้าคุณอึ้งไป
ด้านแมทธิว เจอาร์ ก้องเกียรติและกิ่งแก้ว ต่างตกใจไม่แพ้กัน
แขกเหรื่อในงานเม้าท์กันสนั่นงานแต่ง รจนาวรรณกับแม่ของเอมี่ช็อกไปตามๆ กัน สื่อมวลชนตั้งกล้อง รัวชัตเตอร์ไม่ยั้ง
“อร้าย! มี่ไม่รู้นะคะ ไม่รู้ ไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้น”
เอมี่รีบแก้ตัวทันที เมื่อเห็นนักข่าวกรูเข้ามาถาม
“ยังไงคะคุณเอมี่ ชี้แจงหน่อยค่ะ”
“ไม่รู้ค่ะ ไม่จริง ใครไม่รู้ มันหน้าเหมือนมี่ โฮๆ”
เอมี่วิ่งลงเวทีไป สื่อมวลชนวิ่งตามไปส่วนหนึ่ง
ก้องเกียรติ กิ่งแก้ว และเจอาร์รีบหันไปทางแมทธิว
“ไอ้แมท!”
แมทธิวยืนเหงื่อแตกท่วมกาย “ไม่รู้เว้ย!”
พูดจบแมทธิวรีบเดินออกไปทันที นกที่อยู่อีกมุมหนึ่ง ยิ้มร้ายสะใจกับการแก้แค้นแมทธิวและเอมี่ได้สำเร็จ
“สะใจมั้ย นังมัมมี่!”
บนเวที สื่อมวลชนอีกกลุ่มรุมสัมภาษณ์เจ้าคุณที่ยังยืนนิ่งอึ้ง ไม่มีคำพูดใดๆ ส่วนล่างเวทีรจนาวรรณกำลังซักไซ้แม่ของเอมี่อย่างหนัก
“นี่..นี่มันอะไรกันคะคุณพี่”
แม่เอมี่หลบตาก่อนตอบ
“เอ่อ..เอ่อ..คุณพี่ก็ไม่รู้ ขอตัวไปดูลูกมี่ก่อนนะคะคุณน้อง”
พูดจบแม่เอมี่เดินออกไปเช่นกัน ทิ้งรจนาวรรณที่เต็มไปด้วยความงงและขายหน้าแขกเหรื่อเพียงลำพัง
“ตายแล้ว ฉันจะเป็นลม”
รจนาวรรณพูดจบเป็นลมล้มพับลงไป เจ้าคุณเห็นแม่เป็นลมก็พุ่งลงจากเวทีมารับตัวคุณหญิงแม่ไว้
“แม่! แม่! แม่!”
เจ้าคุณกอดแม่ไว้ท่ามกลางความโกลาหลวุ่นวาย
ค่ำคืนนั้น สมใจนั่งอยู่ภายในห้องนอน คิดถึงภาพเจ้าคุณและเอมี่ที่เห็นในจอทีวี แล้วย้อนคิดถึงเจ้าคุณพาไปกินน้ำร่วมสาบานที่น้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ สมใจน้ำตาคลอ คำปุยรีบข้ามา
สมใจรีบแอบเช็ดน้ำตา แกล้งทำเสียงร่าเริงใส่เพื่อน “ไง...นังปุ๋ย”
“เลิกเก๊กเลิกฟอร์มมั่งก็ได้แม่สาวแกร่ง ต่อให้แกร่งซักแค่ไหนมันก็ต้องมีวันอ่อนแอมั่งล่ะเว้ยนังใจ๋”
คำปุยรู้ทัน สมใจอึ้งไป โดนจี้ที่หัวใจ
“น้ำตาน่ะ ปล่อยให้มันไหลออกมาซะบ้าง ขืนกั้นมันไว้มากๆ เขื่อนแตกขึ้นมาล่ะแกจะเอาไม่อยู่”
พอคำปุยพูดจบ คราวนี้สมใจปล่อยโฮ โผกอดเพื่อนไว้แน่นด้วยความปวดใจ
“นังปุ๋ย!”
คำปุยกอดปลอบแล้วลูบหลังสมใจ
“อ่ะ! ร้องไป ร้องไปให้มันออกมาให้หมด จะได้จบได้สิ้นกันซะทีนะเพื่อนนะ”
คำปุยกอดสมใจ ไว้แน่น สมใจร้องเสียใจปานใจจะขาด
เช้าวันใหม่ เจ้าคุณเดินมาชะงักเมื่อเห็นรจนาวรรณนั่งหน้าซีดหน้าเซียวอยู่กับมะขิ่น โดยมีไมเคิลอยู่ไกลๆ เจ้าคุณปรี่เข้ามากอดแม่ไว้
“แม่! ทำไมไม่นอนพักครับ มานั่งตรงนี้ทำไม”
รจนาวรรณมองเจ้าคุณอย่างรู้สึกผิด โผเข้ากอดลูกชายแล้วร้องไห้
“เจ้าคุณ..แม่ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ไม่ต้องร้อง ผมเข้าใจ”
“แม่เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นแม่ที่แย่เหลือเกิน แม่เห็นแก่ตัว อยากให้ลูกทำแต่เรื่องที่ถูกใจแม่ แต่แม่ไม่ได้คิดเลยว่าลูกของแม่จะมีความสุขรึเปล่า”
“แม่ครับ...”
“ชีวิตนี้แม่เหลือความสุขอย่างเดียวก็คือลูก เพราะฉะนั้น อะไรที่เป็นความสุขของลูก มันก็คือความสุขของแม่ด้วย”
เจ้าคุณมองหน้าแม่
“แม่ครับ แม่ไม่โกรธผม”
รจนาวรรณส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แม่ควรจะภูมิใจในตัวลูกถึงจะถูก ตั้งแต่ลูกวิ่งไปหยิบยาให้พ่อ ลูกได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างจังหวัด ลูกได้แสดงความกล้าหาญ เป็นคนดี มีน้ำใจ เจ้าคุณต่างหากที่ควรจะโกรธแม่ที่แม่มองไม่เห็นความดีเหล่านั้นเลยซักนิดยกโทษให้แม่นะลูก”
“แม่...”
สองแม่ลูกกอดกันอย่างเข้าใจกันมากขึ้น ไมเคิลกับมะขิ่นซึ้งใจแทนนั่ง เช็ดน้ำตาป้อยๆ
“ต่อไปนี้ เจ้าคุณต้องมั่นใจ ทำในสิ่งที่ถูกต้อง แล้วก็ถูกใจตัวเองซะที ไม่ต้องทำตามใจแม่อีกแล้ว นะลูกนะ”
เจ้าคุณยิ้ม โผกอดแม่ด้วยความซาบซึ้งใจ
บ่ายวันใหม่ ที่ลานจอดรถห้างสรรพสินค้า แมทธิวเดินหลบๆ ไม่ผึ่งผายรีบมาที่รถ แล้วตกใจเมื่อเอมี่ใส่หมวกใส่แว่นพรางตัวโผล่มา
“เอมี่!”
“ใช่ซิ ไอ้แมท!”
“จะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันอีกเนี่ย”
“แกน่ะซิที่ทำให้ชีวิตฉันต้องยุ่งวุ่นวาย ไอ้นรก!”
เอมี่ด่าแมทธิว อีกฝ่ายเข้ามาบีบปากทันที
“นี่! พูดจาให้ดีๆ นะ นังเน่า! ปากเน่า เน่าไปทั้งตัว”
เอมี่ตบแมทธิวเต็มแรง
“ใช่ซิ ชีวิตฉันมันต้องเน่าก็เพราะแกนั่นแหละ ไอ้บ้าๆ”
เอมี่กระโดดเข้าตบจิกข่วนแมทธิวสารพัด คนเริ่มมุงดู รปภ.เป่านกหวีดเข้ามาห้าม คนเริ่มจำได้ว่าเป็นแมทธิวและเอมี่
“เฮ้ย! ไอ้แมทกะนังมัมมี่นี่นา”
ผู้คนเริ่มขว้างปาสิ่งของใส่แมทธิวและเอมี่
“หญิงร้ายชายเลว คนชั่ว หักหลังเพื่อน นังกากี”
ผู้คนผ่านไปมาเริ่มตะโกนด่า ความโกลาหลเกิดขึ้น รปภ.พยายามห้ามแต่ไม่สำเร็จ ผู้คนรุมแมทธิวและเอมี่ที่ต้องเอามือกุมหัวปกป้องตัวเองที่โดนรุมด่าและปาของใส่ไม่ยั้ง
เวลาต่อมา ที่บริษัทของก้องเกียรติและกิ่งแก้ว เจ้าคุณเดินทางมาหาเพื่อนเพื่อมีจุดประสงค์บางอย่าง
“จะไปหาสมใจ!”
ก้องเกียรติ กิ่งแก้ว และเจอาร์ทวนคำพร้อมกัน
“เออ!”
“บ้าไปแล้ว!”
ก้องเกียรติยังไม่เข้าใจเจ้าคุณจะทำอะไรกันแน่
“เครซี่! สติวปิด! งี่เง่าแล้วไอ้คุณมายเฟรนด์”
เจอาร์เอ่ยขึ้น
“ถูกแล้วเจ้าคุณ! ลุยเลย! อย่าไปฟังพวกนี้”
กิ่งแก้วแอบเชียร์ จนก้องเกียรติกับเจอาร์ตกใจ
“กิ๋ง!”
“ลูกผู้ชาย! มันต้องกล้าๆ ลุย”
เจ้าคุณพยักหน้ามุ่งมั่น
“พวกแกไปด้วยดิ”
“อ้าว!”
“กล้าคิดได้ซะขนาดนี้แล้วแกจะกลัวอะไรอีกห๊า! เจ้าคุณ”
“โห..กิ๋ง แกว่าไม่น่ากลัวเหรอ ไหนจะสมใจ ไหนจะพ่อแม่เขา ไหนจะชาวม่วนแต๊อีก”
ทุกคนหันขวับไปมองว่าเสียงใคร แล้วต้องตกใจเมื่อรจนาวรรณเป็นเจ้าของเสียง
“แม่!”
“คุณหญิงแม่!”
รจนาวรรณมาพร้อมจอยที่เดินมาส่ง
“ใช่! เพราะแม่จะไปด้วย”
เจ้าคุณตกใจ
“ห๊า!”
“คุณหญิงแม่จะไปด้วย!”
จอยแอบฟังอยู๋แอบหลบไปอีกมุมควักมือถือขึ้นโทรศัพท์ทันที
“ฮาโหล เสี่ยวิบูลย์เหรอคะ จอยเองค่า คืองี้จอยมีไอเดียเด็ดมาเสนอ”
จอยเม้าท์เสร็จวางหู
“คอนโดฯ ไม่โดนยึดแล้ว เว้ยเรา เยส!”
เช้าวันใหม่ที่โรงเก็บชา สมใจกำลังทำงานง่วนอยู่ หันมาเห็นใครคนหนึ่ง
“พี่โก้!”
โก้ยิ้มเศร้าๆ ให้สมใจ ส่วนสมใจมองคำปุยกับแคบหมูที่มองอยู่เช่นกัน
ไม่นานนัก สมใจกับโก้ ยืนคุยกันอีกครั้ง
“ดอกไม้ที่พี่ฝากปุ๋ยไปให้ใจ๋ ใจ๋รับไว้รึเปล่า”
“พี่โก้...”
สมใจตัดสินใจพูดความจริง โก้เริ่มยิ้ม
“ความรู้สึกที่ใจ๋เคยมีต่อพี่โก้ มันไม่เหมือนเดิม”
“ ใจ๋...”
“ความเจ็บปวด เสียใจ แล้วก็วันเวลาที่ผ่านไป มันทำให้ความรู้สึกที่ใจ๋เคยมีต่อพี่โก้เปลี่ยนไปหมดแล้ว”
“ใจ๋ ใจ๋มีคนอื่นแล้วใช่มั้ย”
“เรายังเป็นพี่น้องกันได้นะ..พี่โก้”
“ใจ๋..”
สมใจพยักหน้า ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ปลัดจืดแอบฟังอยู่ หันหลังมาพิงต้นไม้ ยิ้มอย่างดีใจ เริ่มมีความหวังมากขึ้น
คืนนั้นที่บ้านสมใจ ทุกคนล้อมวงกันกินข้าวบรรยากาศดูชื่นมื่น มีสมใจที่หน้ายังเศร้าๆ โดยมีกำโป๊งร่วมวงด้วย
“กินเยอะๆ นะปลัด น้าอุตส่าห์ทำสุดฝีมือ เลี้ยงปลอบขวัญพ่อปลัด”
สมศรีเอ่ยอย่างดีใจ สมหมายตบไหล่ปลัดปลอบขวัญ
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะพ่อปลัดคนเก่ง เฮ้อ! นึกแล้วก็อดชื่นใจไม่ได้ ม่วนแต๊ของเรากลับมามีความสุข ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใจ ป่าไม้ไร่ชาอุดมสมบูรณ์ แหม มีปลัดดีมันก็งี้ล่ะ ข้าล่ะมีความสุขที่สุด”
สมหมายชมปลัดจืดจนออกนอกหน้า จนหวานเจี๊ยบหมั่นไส้
“แหวะ!”
“โห ไม่ใช่แล้วครับ ม่วนแต๊เป็นอย่างนี้ได้ก็เพราะมีน้าหมาย มีไร่ชาม่วนใจ๋ แล้วที่ขาดไม่ได้ ก็คือ ลุงกำโป๊งนะครับ”
“เฮ่ยๆ กันเองๆ”
สมหมายแอบค้อนกำโป๊ง
“จริงด้วยนะ ตอนที่ไร่ชามีปัญหา ถ้าไม่ได้ลุงกำโป๊งเอาเงินมาช่วยล่ะก็ ป่านนี้เราคงต้องเสียม่วนใจ๋ไปแล้ว..จริงมั๊ย”
สมใจอยากช่วยกำโป๊งเลียร์ใจกับสมหมาย แต่กำโป๊งดันสำลักน้ำเพราะไม่ใช่เงินของตัวเอง
“อ้าวๆ ค่อยๆ ก็ได้อ้ายโป๊ง”
สมศรีลูบหลังให้
“แฮ่..น้ำมันติดคอ”
“โหย ไว้จะรีบๆ เก็บใบชาไปขายเอาเงินมาใช้ให้ จะได้ไม่เป็นหนี้เป็นสินต่อกัน”
สมหมายยังไม่หายเคือง จนโดนสมศรีตีแขน
“ตาหมาย นะอ้ายโป๊ง พวกเราจะรีบใช้หนี้ให้อ้ายโป๊ง ไม่ต้องห่วง”
“โอย ไม่ต้องห่วงเลย ไม่เคยห่วงเลย ลืมๆ ไปเลยก็ได้”
สมหมายหมั่นไส้
“เชอะ! พ่อมหาเศรษฐี”
ค้อนไปมา สักพักแคบหมูกับไส้อั่ววิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่!”
“ข่าวใหญ่อะไรของพวกเอ็งวะ ไอ้อั่ว นังแค๊บ”
“ข่าวใหญ่จ๊ะ”
“ใช่! ใหญ่มาก”
ไส้อั่วรีบเสริมแคบหมู
“ก็รีบๆ บอกซิวะมัวแต่ชักช้าเดี๋ยวพ่อเขกกะโหลกแตก”
สมหมายเงื้อมะเหงก
“ไม่รู้จะบอกยังไง ดูเอาเองละกัน”
แคบหมูกับไส้อั่ว ชี้ไปที่หน้าบ้าน ทุกคนมองตามตะลึง กำโป๊งจะเป็นลม เมื่อเจ้าคุณ รจนาวรรณ ก้องเกียรติ กิ่งแก้ว เจอาร์ ไมเคิล และมะขิ่น มากันพร้อมหน้า
รจนาวรรณเอ่ยทักทุกคน
“เอ่อ..สวัสดีจ๊ะทุกคน”
“ใจ๋...”
เจ้าคุณหันไปที่สมใจ สมหมายลุกขึ้นทันทีชี้หน้าเจ้าคุณ
“อ้ายขุนทอง..ไอ้ไฮโซ! นี่เอ็งยังมีหน้ากลับมาเหยียบม่วนแต๊อีกเหรอวะเฮ๊ยไอ้ใจ๋ขึ้นบ้าน แม่ศรีเอาไอ้ใจ๋ขึ้นบ้านเดี๋ยวนี้ ปลัดเฝ้ามันไว้ เดี๋ยวข้ามา เดี๋ยวข้ามา”
สมหมายลากสมใจที่ยังตกใจที่เจ้าคุณบุกมาแต่ยอมขึ้นบ้านไป เจ้าคุณจะปรี่เข้าหา แต่ปลัดจืดขวางไว้
“ใจ๋...”
“จะกลับมาทำไมอีก ม่วนแต๊ไม่ต้อนรับพวกคุณ”
ปลัดจืดรีบเอ่ย
“ฉันกลับมาหาสมใจ”
“ทั้งที่นายมีเมียแล้วเนี่ยนะ”
คำปุยเอ่ยถามเจ้าคุณ
“ห๊า!”
ทุกคนตกใจ
“อ้ายขุนทองมีเมียแล้ว”
หวานเจี๊ยบยังไม่เข้าใจ ทันใดนั้นเสียงปืนเปรี้ยง ทุกคนกระโดดหลบ อุดหูกันเป็นแถว สมหมายยิงปืนขึ้นฟ้าขู่พวกเจ้าคุณ
“นัดต่อไป รับรองว่าไม่พลาดกบาลไฮโซแน่นอน”
“ไอ้ขุนทอง! ไอ้ก้อง! จะอยู่ให้กบาลโบ๋เรอะ หนีไป! หนีไป!”
กำโป๊งตะโกนบอก
“จะหนีไปไหนล่ะลุง”
ก้องเกียรติถาม
“ไม่รู้ หนีไปก่อน!”
สมหมายยิงขู่อีกเปรี้ยง คราวนี้ทุกคนพากันลากเจ้าคุณวิ่งออกไป สมหมายตะโกนไล่หลัง
“ไปให้พ้น! อย่ากลับมาอีกนะเว๊ย!”
สมหมายยืนหอบอยู่กับปลัดจืด สมใจยืนมองตามเจ้าคุณอยู่ที่บนบ้าน โดยมีสมศรีที่มองลูกสาวด้วยความห่วงใยและเข้าใจสมใจเป็นอย่างดี
คืนนั้น กำโป๊งเดินกลับบ้านและกำลังบ่นกับไส้อั่วเรื่องพวกเจ้าคุณมาให้ตนเดือดร้อนอีกแน่นอน
“เวรกรรมอะไรของข้านักหนาก็ไม่รู้ เฮ้อ! ขอให้ไอ้พวกไฮโซนั่นมันไปแล้วไปลับอย่ากลับมาอีกเลย จ๊าก!”
กำโป๊งสะดุ้งสุดตัว เพราะเจ้าคุณและพวกไม่มีใครกลับกรุงเทพฯแม้แต่คนเดียว
“ไม่จริง! ไม่จริง! โอย..กูจะบ้า!”
ทั้งหมดจึงไปรวมตัวกันที่บ้านกำโป๊งราวกับผู้อพยพ
คืนนั้นที่ห้องนอนเจ้าคุณที่บ้านกำโป๊งอยู่กันเต็มพื้นที่ กำโป๊งโยนมุ้ง หมอนลงพื้น ทุกคนยืนอัดกันอยู่ในห้อง
“มีแค่เนี้ย นอนได้ก็นอน นอนไม่ได้ก็ดี รีบๆ กลับกรุงเทพฯ ไปเลยไป๊”
“เอ่อ..ไม่มีเตียงหรือว่า...”
รจนาวรรณถามขึ้น
“มีอยู่ที่กรุงเทพฯ ไงขอรับคุณหญิง”
กำโป๊งรีบตอบ
“จ๊ะๆ”
“คืนเดียว! พรุ่งนี้เช้า..กลับไปให้หมด”
กำโป๊งชี้หน้าบอกเจ้าคุณ แล้วจะเดินออกแต่โดนรั้งไว้
“ลุงกำโป๊งครับ...”
กำโป๊งกับเจ้าคุณมองตากันคล้ายมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว
คืนนั้น ที่บ้านสมใจ สมหมายยังอารมณ์ค้างโกรธเหล่าไฮโซไม่เลิก
“ไม่มีวัน พ่อไม่มีวันยอมให้ไอ้ไฮโซนั่นมันทำให้ลูกพ่อเจ็บอีกเป็นอันขาด เป็นตายยังไงก็ไม่ยอม ปลัด!แต่งงานกับไอ้ใจ๋มั๊ย รีบแต่งงานกันให้ไวๆ”
“พ่อ! ตาหมาย! น้าหมาย!”
สมใจ สมศรี และคำปุยอุทานพร้อมกัน
“แกจะบ้าเหรอตาหมาย!”
“ไม่บ้าละ แต่ถ้าต้องเห็นไอ้ใจ๋เจ็บอีกล่ะข้าบ้าแน่! ไง จะแต่งรึไม่แต่ง”
สมหมายหันไปทางปลัด
“เอ่อ..คือ..”
“ปลัด! อย่าไปถือสาเลยนะ คนมันกำลังบ้า”
“เอ่อ..คือ..”
ปลัดจืดพูดไม่ออกทั้งที่ในใจอยากแต่งงานกับสมใจใจแทบขาด แต่เพราะเคยถามสมใจไปแล้วแต่ยังไม่ได้รับคำตอบปลัดจืดมองสมใจ สมใจเบือนหน้าหลบตาไป
คืนนั้น ที่บ้านกำโป๊ง ทุกคนกำลังกล่อมให้กำโป๊งเข้าเจรจากับสมหมายให้เรื่องสมใจ
“ไอ้เวร! แค่นี้เอ็งยังไม่สะใจใช่มั้ย นี่เอ็งอยากเห็นข้าตายคาตาเลยรึไงถึงจะให้ข้าไปช่วยเคลียร์เรื่องเอ็งกะพ่อหมาย ไอ้บ้า!”
“โธ่! ลุง ช่วยไอ้คุณมันอีกซักครั้งเถอะ”
ก้องเกียรติรีบขอความช่วยเหลือ
“นะคะลุงขา คนอะไรใจดีแล้วยังหล่อยังกะ...”
กิ่งแก้วเริ่มยอ ใช้มุกเก่า
“โดม-ปกรณ์ ลัม ไม่ต้องมามุกซ้ำนังหนู” กำโป๊งทำเป็นไม่แยแส
“ใครบอก ช่วงนี้มองๆ ไป ลุงคล้ายณเดชน์แล้วนะคะ” กิ่งแก้วจัดให้อีกดอก
“บ้า! ไม่ต้องมากล่อมข้า ข้าไม่เอาด้วยล่ะ”
“ลุงครับ...” เจ้าคุณก้มลงกราบตักกำโป๊ง “ช่วยผมด้วยเถอะครับ ผมขอร้อง”
กำโป๊งกับทุกคนอึ้งไป รจนาวรรณแอบดูอยู่มุมหนึ่งกับไมเคิลและมะขิ่น น้ำตาแทบร่วง สงสารลูกขึ้นมาจับใจ ส่วนกำโป๊งอยากช่วยแต่คดีเก่ายังไม่หาย จึงครุ่นคิดในใจอย่างหนัก
ในที่สุดกลางดึกคืนนั้น กำโป๊งไปบ้านสมใจอีกครั้ง เพื่อพูดคุยกับสมหมาย เคลียร์ปัญหาช่วยเจ้าคุณ
“ดึกๆ ดื่นๆ จะมาทำไมอีกอ้ายโป๊ง”
สมหมายเอ่ยทัก กำโป๊งทำหน้าไม่ถูก
“แฮ่ คืองี้พ่อหมาย ฉันมีเรื่องอยากเล่าให้พ่อหมายฟังซักนิด”
“ถ้าเป็นเรื่องไอ้ไฮโซนั่น ก็กลับไปซะ ฉันจะนอนแล้ว”
“ฟังซักนิดน่ะ แล้วฉันจะไม่กวนใจพ่อหมายอีกเลย”
“แล้วมันเรื่องอะไรอ้ายถึงต้องมาพูด ทำไมไอ้ไฮโซนั่นมันถึงไม่มาพูดเอง ไอ้ขี้ขลาดตาขาว!”
“อ้าว! ขืนมามันก็โดนพ่อหมายยิงกบาลแยกซิ”
สมหมายค้อนใส่กำโป๊ง
“อ้ายโป๊ง เรื่องมันยังไงจ๊ะ”
สมศรีเอ่ยถาม
“อ้ายขุนทอง..เอ่อ..ไอ้เจ้าคุณน่ะมันไม่ได้มีเจตนาจะหลอกลวงอะไรพวกเรา ตอนแรกมันเองก็โดนเพื่อนมันหลอกให้ออกทีวีเหมือนกัน แต่ต่อมามันเต็มใจออกทีวี เพื่อจะเอาเงินมาช่วยตอนโรงเก็บชาถูกเผา จำได้มั้ย” กำโป๊งสาธยายความมีน้ำใจของเจ้าคุณ
ทุกคนนิ่งฟังอย่างตั้งใจ กำโป๊งเล่าต่ิอ
“ยิ่งอยู่ไปมันก็ยิ่งรักม่วนแต๊และ..รัก เอ่อ...ม่วนใจ๋”
สมใจมอง
ระหว่างนั้นมีเสียงรจนาวรรณพูดเสริมขึ้นมา “ใช่!”
ทุกคนหันมามองรจนาวรรณ สมหมายรีบถามทันที
“มาทำไม”
“ฟังฉันก่อน เจ้าคุณยอมทำทุกอย่าง แม้แต่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักเพื่อแลกกับเงินที่จะเอามาไถ่ไร่ชาม่วนใจ๋คืนให้กับทุกคน”
“เงิน เงิน เงิน คำก็เงิน 2 คำก็เงิน ถือว่ารวย แล้วจะเอาเงินมาฟาดหัวพวกเรางั้นเรอะ”
สมหมายเริ่มโกรธ
“ใจเย็นพ่อหมาย”
“สมใจ ยกโทษให้เจ้าคุณด้วยเถอะ เจ้าคุณเขารักหนูมากนะจ๊ะ” รจนาวรรณเอ่ยขึ้นกับสมใจ
“นังบ้านนอกอย่างฉันน่ะเหรอ”
สมใจเอ่ยอย่างน้อยใจ รจนาวรรณรู้ตัวว่าทำผิด
“ที่ผ่านมา ฉันผิด ฉันทำไม่ดีกับหนู ฉันขอโทษ”
สมใจเบือนหน้าหนี
“จะให้ฉันทำยังไงก็ยอม จะให้ฉันทำยังไงก็ได้"
รจนาวรรณจะคุกเข่า สมศรีรีบเข้าไปประคองรจนาวรรณขึ้นมา
“อย่าๆ ไม่ต้องถึงขนาดนี้หรอกคุณ”
“คุณรักลูกคุณแค่ไหน ฉันก็เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ฉันยินดีทำทุกอย่างเพื่อลูกของฉัน”
“แล้วลูกสะใภ้ของคุณล่ะ” สมใจถามขึ้น
“เอมี่กับเจ้าคุณไม่ได้แต่งงานกัน”
สมใจงง เพราะเห็นภาพวันแต่งงานกับตาในจอทีวี
“ในหัวใจของเจ้าคุณมีหนูคนเดียวเท่านั้น สมใจ”
ฟังคำพูดของรจนาวรรณแล้วสมใจก็อึ้งไป
“แล้วนี่ไอ้ไฮโซมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน” สมหมายถามโพล่งขึ้น
“ฉันให้มันรออยู่หน้าบ้านพ่อหมายนู่นแหละ” กำโป๊งรีบบอก
“ดี! อย่าให้มันเข้ามาเหยียบบ้านข้า ไปๆ หมดเรื่องพูดแล้วก็กลับไปได้แล้ว ดึกแล้ว ง่วงนอน ขึ้นบ้านๆ”
สมหมายดึงลูกเมียขึ้นบ้าน
“เดี๋ยวสิจ๊ะ สมใจ”
สมหมายไม่ฟังเสียง ลากลูกเมียขึ้นบ้านทันที
“โธ่!” รจนาวรรณอับจนปัญญา
กำโป๊งปาดเหงื่อหน้าเครียด “ไม่ตายก็บุญแล้วไอ้โป๊ง!”
เนื่องจากบทมีการแก้ไข
โปรดติดตามอ่านรักออกอากาศ จบบริบูรณ์ เวลา 17.00 น.
รักออกอากาศ ตอนที่ 14 อวสาน (ต่อ)
ค่ำคืนนั้น สมศรีเดินเข้ามาในห้องสมใจ นั่งลงข้างๆ ลูบหัวลูกสาวอย่างเข้าใจในความรู้สึก
“แม่...” สมใจร้องออกมา
“คนเราไม่มีใครที่จะทำดีทำถูกไปซะหมดทุกเรื่องทุกอย่างหรอกลูก ตั้งแต่เกิดมาทุกคนก็ต้องเรียนรู้ที่จะทำถูกและทำพลาดกันไปทุกๆ วัน ตั้งแต่เกิดจนตาย”
สมใจตั้งใจฟังแม่พูดสอน
“ถ้าเราเอาแต่มองคนอื่นด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ยอมทำ ไม่ยอมเป็นในแบบที่เราต้องการ เราก็จะทุกข์ แต่ถ้าเรามองเขาด้วยความเข้าใจซะ เราก็จะมีความสุข เหมือนแม่ แม่รักพ่อ แม่เลยเข้าใจพ่อ ถึงแม้ตาหมายจะเอะอะขี้โวยวายแต่ก็เป็นคนจิตใจดี รักลูกรักเมียที่สุด แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับแม่”
สมใจซาบซึ้งโผเข้ากอดแม่ “แม่...”
“อยากจะถามอะไรแม่มั้ย” สมศรีถามพลางลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่
“ใจ๋...” สมใจพูดไม่ออก
“ใจ๋ควรจะเลือกใครดีระหว่างปลัดจืดกับเจ้าคุณ”
สมใจหลบสายตาที่แม่รู้ใจไปทุกอย่าง
“ไม่ว่าฐานะหรือตำแหน่งหน้าที่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ใครก็ได้ที่เขาเป็นคนดี ที่สำคัญคือเขารักเราและเราก็รักเขา”
สมใจมองหน้าแม่
“อย่ามาถามแม่เลย ถามใจตัวเองดีกว่า แม่ไปก่อนนะ จะไปดูตาหมาย”
“แม่...” สมใจโผเข้ากอดแม่ไว้แน่น “ใจ๋รักแม่นะจ๊ะ”
สมศรียิ้มให้ลูกสาว ลุกขึ้นเดินออกแล้วหันหลับไปหาสมใจอีกครั้ง
“อย่าถามใจตัวเองนานนักนะ เดี๋ยวมันจะแย่” สมศรีพูดพลางมองไปที่หน้าต่าง
สมใจยังงงอยู่ จึงรีบวิ่งไปเกาะหน้าต่างดู แล้วอึ้งไป เพราะเห็นเจ้าคุณยืนอยู่หน้าบ้าน มองตาละห้อยมาที่สมใจ สมใจสะดุ้ง หันหลังขวับมาตั้งสติ
“ไอ้บ้า!”
สมใจค่อยๆ เหลือบตามองอีกที ยังเห็นเจ้าคุณยืนอยู่ตรงที่เดิม พอตั้งสติได้แล้วหันขวับไปตะโกนไล่
“ไปให้พ้น!” สมใจปิดหน้าต่างทันที
เจ้าคุณตะโกนเรียก
“ใจ๋!”
สมใจพิงหน้าต่างอยู่ แอบน้อยใจเรื่องเก่าๆ จนน้ำตารื้นขึ้นมา
“บ้า! ไอ้คนบ้า! อย่าหวังเลย”
เจ้าคุณยืนรอสมใจที่หน้าต่างอย่างมีความหวัง โดยไม่รู้ว่าสมหมายกับสมศรียืนมองเจ้าคุณอยู่เช่นกัน
“ไอ้หน้าด้าน! มันยังมีหน้ามายืนหน้าว่อกอยู่อีกเหรอวะ ไอ้ปุ๋ย ไปหยิบปืนมาให้ข้า” สมหมายฉุนจัด
“เออ ไปเอามา ข้าจะได้เอามาตีหัวแกไงตาหมาย”
สมศรีเข้าข้างเจ้าคุณ
“อ้าว! ไหงงั้นล่ะแม่ศรี”
“ก็เผื่อจะช่วยให้แกจำอะไรขึ้นมาได้มั่ง”
“จำอะไร” สมหมายโวยวาย
“ก็ตะก่อนนี้ ถ้าพ่อแม่ฉันใจจืดใจดำกีดกันไอ้หนุ่มบ้านนอกอย่างแก แกกับฉันจะได้อยู่ด้วยกันมาจนวันนี้มั้ย”
สมหมายอึ้ง คำปุยกับแคบหมูมองหน้ากันเพราะไม่เคยรู้มาก่อน
“ทีพ่อแม่ฉันเขายังไม่บังคับให้ฉันเลือกไอ้มาเฟียฟง แล้วนี่แกจะไปบังคับจิตใจไอ้ใจ๋มันทำไม”
สมหมายอึ้งไปเมื่อเจออีกดอก “ก็...ก็..”
“ก็อะไร ห๊า!”
ถูกสมศรีตวาดใส่ สมหมายอึ้ง เงียบสนิท
เวลายิ่งดึกมากขึ้น แต่สมใจยังนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย พลิกตัวไปมา สุดท้ายแพ้ใจตัวเอง ผุดลุกขึ้นค่อยๆ แง้มหน้าต่างออกไปดู เห็นเจ้าคุณยังยืนอยู่ที่เดิม และเงยหน้ามองมาพอดี สมใจสะดุ้งรีบปิดหน้าต่างทันที
“ทุเรศ! ไม่รู้จักหลับจักนอน”
สมใจเดินหงุดหงิดไปล้มตัวลงนอน ซักพักฟ้าผ่าเปรี้ยงสมใจตกใจสุดขีด แต่แอบคิดถึงเจ้าคุณที่ยืนอยู่ข้างล่างนอกบ้านโดยอัตโนมัติ
“เฮ่ย! สมน้ำหน้า อยากจะยืนตากฝนก็ตามใจ เชอะ!”
สมใจจะล้มตัวลงนอนอีก ฟ้าผ่าอีกครั้ง และสมใจลุกขึ้นมาอีกครั้ง ห่วงเจ้าคุณแต่ยังมีฟอร์ม
“เฮ่ย ป่านนี้วิ่งหนีตับแลบไปแล้วมั้ง..ไอ้ไฮโซ!”
สมใจเดินไปแง้มหน้าต่างดู แต่เจ้าคุณยังยืนอยู่ที่เดิม ตากฝนเปียกซ่ก มองมาที่ห้องสมใจ
“เฮ๊ย! จะบ้าเหรอวะ”
สมใจพึมพำกับตัวเอง ส่วนเจ้าคุณมองสมใจตาละห้อย หนาวจนปากสั่นเนื้อตัวเปียกแต่ยังไม่ยอมกลับ สมใจเปิดหน้าต่างกว้าง แล้วตะโกนลั่นออกไป
“จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็ฟ้าผ่าตาย อยากตายก็ไปตายที่อื่น อย่ามาตายหน้าบ้านฉัน”
เจ้าคุณตะโกนตอบกลับมา “ใจ๋ ฉันขอโทษ”
สมใจตะโกนกลับ “ไม่มีวัน ฉันไม่มีวันยกโทษให้นาย จะไปตายที่ไหนก็ไป”
ทันใดนั้นฟ้าผ่าอีกเปรี้ยง สมใจสะดุ้งสุดตัว ห่วงเจ้าคุณแต่ก็ยังรู้สึกโกรธอยู่
“มายืนตากฝนอย่างเนี้ย นึกว่าเท่เรอะ” สมใจตะโกนด่าอีก
“ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะนะใจ๋ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่เคยคิดจะหลอกเธอเลย” เจ้าคุณไม่ละความพยายาม
“ใช่ซิ! นายไม่ได้หลอกแค่ฉันคนเดียว แต่นายหลอกพวกเราทุกคนในม่วนแต๊ นายมันไอ้คนใจดำ!”
“สมใจ! จะให้ฉันทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ บอกฉันได้มั้ยสมใจ!” เจ้าคุณอ้อนวอน
“ไม่มีวัน ไม่มีวันที่ฉันจะหายโกรธนาย จำไว้เลยนะ ชาตินี้ฉันกับนาย เราสิ้นสุดกันแค่นี้”
สมใจปิดหน้าต่าง เจ้าคุณอึ้ง ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง สมใจสับสน ทั้งเสียใจและแค้นใจ จนน้ำตาไหลออกมา ส่วนเจ้าคุณทรุดอยู่หน้าบ้านสมใจท่ามกลางฝนที่เทลงมาอย่างหนัก
รุ่งเช้า บรรดาลูกเล็กเด็กแดง และชาวบ้าน ต่างมุงดู ก้มมองเจ้าคุณที่นอนหลับอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านสมใจ สมหมาย สมศรี คำปุยและแคบหมู เดินแหวกไทยมุงเข้ามามองดู
“เชอะ! ไอ้ไฮโซ ยังกะหมา” สมหมายเยาะเย้ย
“ตาหมาย! ขุนทอง เอ๊ย! คุณๆ ตื่นเถอะ ตื่นได้แล้ว”
สมศรีเรียกเจ้าคุณให้ตื่น เจ้าคุณค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองด้วยความงง
“จะมานอนเกะกะหน้าบ้านข้าทำไมวะ ลุกๆ”
สมหมายลากเจ้าคุณขึ้นมา พร้อมกับผลักไส เหมือนจะไล่ไปพ้นๆ เจ้าคุณเกาะขาสมหมายไว้พร้อมยกมือไหว้
“น้าหมาย ผมขอโทษนะครับ น้าศรียกโทษให้ผมด้วยนะครับ ทุกๆ คนให้อภัยผมด้วย อย่าโกรธอย่าเกลียด
ผมเลย อยากจะลงโทษยังไงผมก็ยอม ขอให้ผมได้ ได้..” โรคติดอ่างดันกำเริบ
“ได้อะไร” สมหมายตวาด
“เอ่อ..ได้..ได้..ได้กลับมาเป็นลูกหลานม่วนแต๊อีกครั้ง”
ทุกคนอึ้ง วิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่
“ตาหมาย..ว่าไง”
สมศรีถามแต่สมหมายยังไว้เชิง “ไม่รู้! ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“งั้นก็เป็นเรื่องของไอ้ใจ๋” สมศรีว่า
“เฮ่ย!” สมหมายโวย
“เอางี้ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นระหว่างคุณกับไอ้ใจ๋ เพราะฉะนั้นถ้าไอ้ใจ๋มันตัดสินใจยังไง ก็ให้ถือตามนั้น ดีมั้ยพวกเรา”
ทุกคนปรึกษากัน
“ว่าไง ตกลงมั้ย”
“ตกลง”
ชาวบ้านม่วนแต๊เห็นด้วยที่จะให้สมใจตัดสินใจเองเรื่องเจ้าคุณ
“เฮ่ย!” สมหมายยังขัดใจ
เจ้าคุณดีใจมาก รีบยกมือไหว้ขอบคุณรอบทิศ
“ขอบคุณครับ ขอบคุณครับทุกคน ขอบคุณครับน้าศรี”
เจ้าคุณกอดสมศรีด้วยความดีใจ “เฮ้ย! ไอ้ว่อกนี่”
“ขอบคุณน้าหมายด้วยครับ” ว่าแล้วเจ้าคุณกระโดดกอดสมหมาย
“เฮ้ยๆ! ไอ้ว่อก เดี๋ยวฟ้าผ่าตาย”
“ผมขอไปหาสมใจนะครับ”
เจ้าคุณจะวิ่งออกไป แต่สมหมายรีบตะโกนบอก
“ไอ้ใจ๋ไม่อยู่”
“ใจ๋ไม่อยู่ ใจ๋ไปไหนล่ะครับน้าหมาย” เจ้าคุณอึ้ง
“ใจ๋ไปไหน ถ้าแค่นี้ไม่มีปัญญาจะคิดก็อย่าหวังว่าจะง้อไอ้ใจ๋มันได้เล๊ย ไอ้ง่าว! ไปเหอะพวกเรา ปล่อยให้มันง่าวอยู่นี่ล่ะ”
สมหมายอารมณ์เสียสะบัดเดินหนีเข้าบ้าน สมศรีอมยิ้มตบไหล่ให้กำลังใจเจ้าคุณ
“สู้เขา...อ้ายขุนทอง”
“ใช้หมองๆ หน่อยเซ่!” แคบหมูชี้ไปที่หัวอย่างเซ็งๆ
จากนั้นทุกคนแยกย้ายกันไป เหลือเจ้าคุณยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียว
“สมใจ...”
ไวเท่าความคิดเจ้าคุณออกวิ่งตามหาสมใจ ในหลายๆ ที่ของบ้านม่วนแต๊ที่คิดว่าสมใจจะไป
บ่ายวันนั้น สมใจหลบมาอยู่ที่น้ำตกแม่อุ๊ยนางรอคนเดียว และกำลังนั่งเหม่อมองน้ำตกแล้วนึกถึงวันที่เล่าเรื่องน้ำตกแห่งนี้ให้เจ้าคุณฟัง สมใจหน้าเศร้าเหมือนหมดอาลัย ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนมองน้ำตกที่ไหลแรงอยู่เบื้องหน้า สมใจเวลานี้ดูคล้ายกับคนหมดสิ้นความหวัง ค่อยๆ ก้าวเท้าไปที่หน้าผา
ทันใดนั้น ปลัดจืดก็ตะโกนร้องห้ามเสียงหลง “อย่า!”
สมใจสะดุ้งหันกลับมามอง เป็นจังหวะพอดีกับที่ปลัดจืดพุ่งมารวบตัวกอดสมใจไว้แน่น
“อย่าทำอย่างนี้ซิใจ๋ อย่าคิดสั้นอย่างนี้!”
สมใจทำหน้างง ไม่เข้าใจ “อะไรปลัด ใครคิดสั้น”
“อ้าว” ปลัดจืดงง
สมใจส่ายหัว มองหน้าปลัดจืดที่ยังยืนเข้าใจผิดคิดว่าสมใจจะฆ่าตัวตาย
อีกฟากหนึ่งเจ้าคุณเห็นสมใจกับปลัดจืดกอดกันก็ชะงัก อึ้ง สีหน้าเปลี่ยนไป
“จะกอดฉันอีกนานมั้ยเนี่ย เดี๋ยวโดนข้อหาชีกอประชาชน ไม่รู้ด้วยนะคะ...คุณปลัด”
สมใจจับคางปลัดหยิกหยอกไปมาอย่างเอ็นดู เจ้าคุณมองภาพนั้นอยู่อีกฝั่งเห็นภาพหยอกล้อกันยิ่งเต็มไปด้วยอารมณ์เศร้า
“ยังอีก”
“แน่ใจนะว่าใจ๋จะไม่คิดสั้น”
ปลัดจืดถามสมใจเพื่อความมั่นใจ
“แน่ใจซิ ปล่อยได้แล้ว”
ปลัดจืดค่อยๆคลายกอดสมใจ แล้วมองตาอย่างเห็นใจในความรักที่สมใจมีต่อขุนทอง
“ใจ๋..ไม่เป็นไรแน่เหรอ”
ปลัดจืดถามอย่างห่วงใย แต่สมใจยังกลบเกลื่อนตอบ
“เป็นอะไร”
“ก็เรื่องอ้ายขุนทอง...เอ้อ..เจ้าคุณน่ะ”
สมใจอึ้ง เบือนหน้าหนีไม่อยากรับรู้ ส่วนเจ้าคุณกำลังจะเดินกลับ แต่บังเอิญพบกับหวานเจี๊ยบที่กำลังเดินสวนมา ร้องทักเสียงดังลั่น
“อ้ายขุนทอง!”
เจ้าคุณชะงัก
“อุ่ย!.....เจ้า...เจ้าคุณ”
เจ้าคุณหน้าเศร้า แล้วอยากเดินรีบไปให้เร็วที่สุด
“อ้าว...”
หวานเจี๊ยบยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าคุณกันแน่
ที่น้ำตก สมใจกับปลัดจืดยังยืนอยู่ด้วยกัน
“ฉันเคยเห็นใจ๋ต้อง...เอ่อ..ต้องเสียใจมาครั้งนึงแล้ว”
สมใจหลบตา
“ฉันทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นใจ๋เสียใจซ้ำสอง”
สมใจอึ้งไป มองตาปลัดที่มองตาสมใจอย่างจริงใจ ในที่สุดก็ถามขึ้นตรงๆ
“ปลัดรักฉันมากเหรอ”
“มาก”
ปลัดตอบทันที สมใจซึ้งในน้ำใจ
“ถามทำไม”
“แต่งงานกับฉันมั้ย”
สมใจโพล่งขึ้นทันที จนปลัดจืดตกใจ
“ว่าไงนะ”
สมใจพูดอีกครั้ง
“เราแต่งงานกันมั้ย”
ปลัดจืดมองหน้าสมใจ สมใจกลับหลบตา
“เพื่ออะไรใจ๋”
สมใจนิ่ง ตอบไม่ได้กับสิ่งที่พูดออกไป
“ถ้าเพื่อลุงหมายจะได้สบายใจ ถ้าเพื่อใจ๋เองจะได้สะใจ หรือเผื่อว่าใจ๋จะลืมเจ้าคุณได้ ก็อย่าเลยใจ๋”
ปลัดจืดพูดจากใจจริง สมใจจ้องปลัดจืดทันที
“เพราะใจ๋ไม่มีทางลืมเจ้าคุณได้หรอก”
สมใจอึ้ง
“ยิ่งถ้าใจ๋จะแต่งงานเพราะสงสารฉันก็ยิ่งไม่ต้อง เพราะฉันอยากให้ใจ๋รักฉัน ไม่ใช่สงสาร”
สมใจรู้สึกผิด แต่ปลัดจืดกลับยิ้มกลับให้
“ที่สำคัญ...ฉันคงยอมให้คนที่ฉันรักฝืนใจอยู่กับฉันโดยไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก”
สมใจสุดซาบซึ้งในน้ำใจของปลัด โผเข้ากอดปลัดจืดไว้แน่น
“ปลัด...”
ปลัดจืดกอดสมใจอย่างขมขื่นปนชื่นใจ ก่อนจะผละออกโดยจับแขนสมใจไว้
“ความสุขของใจ๋อยู่ที่เจ้าคุณ เพราะเจ้าคุณรักใจ๋ แล้วใจ๋ก็รักเจ้าคุณ”
สมใจพูดไม่ออก ปลัดจืดรีบเล่นมุกเสริม
“เชื่อซี้...ปลัดจืด จริงใจไม่จิงโจ้ พูดจริง ไม่ได้โม้”
สมใจโผกอดปลัดอีกครั้งใน กำลังใจที่มีให้มาตลอดไม่เคยเปลี่ยน
เวลาต่อมา เจ้าคุณนั่งเศร้าเมื่อเห็นภาพสมใจกับปลัดจืดยังรักกันมาก ไม่นานปลัดจืดเดินเข้ามาพบเจ้าคุณที่นั่งอาการคล้ายคนยอมแพ้
“อ่อนว่ะ แค่นี้ก็หมดแรงซะแล้ว”
เจ้าคุณลุกขึ้นมองหน้าปลัดจืดทันที
“เยาะเย้ยคนแพ้ แมนมากเลยปลัด”
“ฉันต่างหากที่แพ้”
เจ้าคุณมองปลัดจืดด้วยความงง ปลัดจืดตีแขนเจ้าคุณเบาๆ
“ยินดีด้วยนะ..เจ้าคุณ”
เจ้าคุณอึ้งไป ปลัดจืดรีบยุให้ไปหาสมใจ
“ยังจะมายืนเซ่ออยู่อีก รีบไปซิ!”
เจ้าคุณยิ้ม ดีใจ พุ่งเข้ากอดปลัดแน่น ปากคอสั่นจนพูดรัว
“ขอบใจ! ขอบใจมาก ขอบใจมากนะปลัด”
“เออๆ พอแล้ว ไปได้แล้ว”
เจ้าคุณรีบวิ่งออกไป ปลัดจืดมองตาม ถอนใจเฮือก แล้วสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงสะอื้นร้องไห้ เหมือนนางไม้ รีบหันดูเห็นหวานเจี๊ยบยืนร้องไห้เช็ดน้ำตาอยู่ตรงนั้นนานแล้ว
“เฮ่ย! ยัยลิงเจี๊ยก เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย”
“แมน!แมนโคตรๆ เลยอ่ะปลัด”
หวานเจี๊ยบพูดจบก็โผเข้ากอดปลัดจืดแล้วร้องไห้ด้วยความปลาบปลื้มที่ไม่เคยรู้มาก่อน
“เฮ่ยๆ..อย่าร้อง ใจเย็น”
หวานเจี๊ยบยังร้องไม่หยุด สั่งน้ำมูกใส่เสื้อปลัด
“ฮือๆ ปลอบฉันมั่งดิ ชั้นอกหักอ่ะ..โฮๆ”
“โอย..พอแล้วๆ ใจเย็น อกหักเดี๋ยวก็หาย”
ปลัดจืดกอดปลอบหวานเจี๊ยบที่อกหักไม่ต่างกัน
เวลาต่อมา เจ้าคุณกระหืดกระหอบวิ่งไปหลายมุมที่สมใจเคยไปจนพบกันในที่สุด
“ใจ๋!”
เจ้าคุณชะงักกึกเมื่อพบว่าสมใจไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นซะแล้ว
“ใจ๋ ใจ๋ ใจ๋ ใจ๋!”
เจ้าคุณตะโกนเรียกสมใจแต่เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบเจ้าคุณปรี่ไปที่หน้าผา มองลงไปเห็นน้ำตกไหลด้วยความแรง ทำให้คิดถึงสิง่ที่สมใจเคยพูดไว้เกี่ยวกับตำนานน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ ที่มีสาวคนรักรอชายที่รัก ไม่กลับมาแล้วกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย เจ้าคุณหน้าเสีย น้ำตาคลอเบ้า นึกว่าสมใจกระโดน้ำตกลงไปแล้ว
“ใจ๋!”
ทันใดนั้นสมใจก็โผล่พรวดออกมา
“โอ๊ย! หูจะแตก”
เจ้าคุณตกใจ หันขวับ เห็นสมใจยืนอยู่ด้านหลัง
“ใจ๋!”
เจ้าคุณพุ่งเข้ากอดสมใจด้วยความรัก ปากก็พร่ำถาม
“ “ใจ๋..ไม่เป็นอะไรนะใจ๋”
สมใจเริ่มแกล้งรำคาญ
“โห่ย! ปล่อยได้แล้ว! หายใจไม่ออก!”
เจ้าคุณค่อยๆ คลายกอดสมใจ
“คนอย่างสมใจน่ะไม่ตายง่ายๆ หรอก ยิ่งถ้าต้องมาตายเพราะผู้ชายห่วยๆ อย่างนายน่ะ ไม่มีทาง!”
เจ้าคุณยืนหน้าเศร้าอย่างยอมรับ
“ใช่..ฉันมันห่วย..ห่วยจริงๆ ที่ผ่านมา..ฉันทำผิด..ฉันโกหกเธอ...”
สมใจเจ้าคุณพูด
“...ยกโทษให้ฉันได้มั้ย”
สมใจยังเต็มไปด้วยความโกรธ จึงผลักอกเจ้าคุณเต็มแรง
“ง่ายๆ หยั่งเงี้ยนะ นายหลอกฉัน หลอกพ่อแม่ฉัน นายทำให้ทุกคนกลายเป็นตัวตลก แล้วนายก็มาบอกให้ฉันยกโทษให้หน้าตาเฉย มันไม่ง่ายไปหน่อยเรอะ..คุณไฮโซเจ้าคุณ”
สมใจน้ำตารื้นด้วยความโมโห เจ้าคุณอึ้งไป
ในเวลาเดียวกันภายในห้องลับของกำโป๊งมวลหมู่ชาวม่วนแต๊มุงดูหน้าจอมอนิเตอร์อย่างเข้าใจทั้งสองคนดี เจ้าคุณยอมรับผิดยอมจำนนทุกอย่างต่อสมใจ
“ฉันรู้..ฉันมันเลว...เลวมาก แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่า ที่ผ่านมาฉันอาจจะโกหกว่าฉันเป็นใคร ฉันมาจากไหน ฉันอาจจะโกหกทุกเรื่อง แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ฉันไม่เคยโกหกเธอ เพราะ...ฉัน...”
สมใจจ้องรอฟังอย่างจดจ่อ
“เพราะ…”
“เพราะอะไร”
สมใจเริ่มเสียงเข้ม
“เพราะ..ฉัน...”
“ฉันทำไม”
“เอ่อ...ฉัน..ฉันโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้”
“พูดอะไรฟังยาก! ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ”
สมใจแกล้งกลบเกลื่อนฟังไม่เข้าใจ
“เอ่อ..เอ่อ”
“คนจริงใจน่ะเขาต้องพูดจาตรงไปตรงมา พูดจาให้มันชัดๆ เข้าใจมั้ย”
“ขะ..ขะ..เข้าใจ” เจ้าคุณติดอ่างซะงั้น
“เข้าใจก็พูดใหม่ พูดให้มันตรงๆ ชัดๆ ตกลงยังไง จะเอาไง” สมใจข่ม
“เอ่อ..ก็..อยากให้เธอยกโทษให้ฉัน”
“เพราะอะไร”
“เพราะฉันทำผิด ทำไม่ดีกับเธอ โกหกเธอ”
“แล้วเพราะอะไรอีก”
“เพราะ”
“ก็เพราะอะไรอีกเล๊า” สมใจขัดใจที่ยังได้คำตอบไม่ถูกใจซักที
“เพราะอะไรอีกวะ” เจ้าคุณยังนึกไม่ออก
กองเชียร์ม่วนแต๊ทุกคนในห้องลับต่างอ่อนใจกับความไม่ได้เรื่องของเจ้าคุณ
“นี่ นายคงไม่แคร์ ไม่อยากจะง้อขอให้ผู้หญิงที่นายเกลียดเขายกโทษให้นายหรอกใช่มั้ยยะ..ตาทึ่ม!”
เจ้าคุณฟังแล้วเข้าใจทันที สมใจสะบัดจะเดินหนีแต่เจ้าคุณรีบคว้าข้อมือไว้
“เดี๋ยว!”
“อะไร”
เจ้าคุณไม่ปล่อยแต่ดึงตัวสมใจมาสวมกอดด้านหลังไว้
“ปล่อยนะ” สมใจขัดขืน
“ฉัน...ฉัน..รักเธอ” เจ้าคุณบอกรักอ้อมๆ แอ้มๆ ไม่เค็มเสียง
สมใจอึ้งแต่แกล้งไม่ได้ยิน “ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน!”
“ฉันรักเธอ” เจ้าคุณบอก
“ไม่ได้ยิน พูดดังๆ พูดให้มันลั่นม่วนแต๊ ไม่งั้นอย่าหวังว่าฉันจะยกโทษให้”
เจ้าคุณมองจ้องหน้า นึกเคืองในความร้ายกาจของสมใจ ก่อนจะจับไหล่สมใจหันขวับมาประจันหน้าแล้วตะโกนใส่หน้าสมใจทันที
“ฉันรักเธอ! ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ”
บอกรักสมใจเรียบร้อย แล้วเจ้าคุณกระชากสมใจมาจูบทันที ทุกคนในห้องลับที่บ้านกำโป๊ง สมหมาย สมศรี กำโป๊ง คำปุย แคบหมู ไส้อั่วและ ปลัดจืด ช็อกกันไป ในขณะที่คนดูทางบ้านต่างเขินอาย รีบเอามือปิดตาเด็กๆ ที่ดูไว้
จูบสมใจจนพอใจแล้ว เจ้าคุณใจกล้าขึ้นมาทันที
“สะใจรึยัง”
สมใจยังอึ้ง แต่พอได้สติ ทุบตัวเจ้าคุณทันที
“บ้า! คนบ้า!”
เจ้าคุณกอบกุมมือสมใจไว้แน่นขณะเอ่ยขึ้น “แต่งงานกับคนบ้าเถอะนะ”
สมใจอึ้งไป
เจ้าคุณอ้อนตาหวานเยิ้ม “นะ”
สมใจสุดเขิน แต่พยักหน้าตอบรับ “อืมม์...”
“ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ พูดให้มันชัดๆ ดังๆ”
เจ้าคุณเอาคืนสมใจ จนโดนตีที่แขนดังเผียะ
“ทุเรศ!”
“ตกลงว่าไง แต่งไม่แต่ง พูดดังๆ” เจ้าคุณแกล้งทำเสียงดุ
“เออ! แต่งก็แต่ง!” สมใจว่ายิ้มๆ
“เย้!”
เจ้าคุณร้องขึ้นด้วยความดีใจ ไปพร้อมๆ กับทุกคนที่ดูการออกอากาศสดๆ อยู่ในเวลานั้น รวมทั้งสมหมายที่ดูอยู่ในห้องลับของกำโป๊งก็เผลอเฮไปด้วย
บรรดาแฟนคลับของอ้ายขุนทองกับสมใจดีใจสุดขีด ลุ้นสุดตัวราวกับเชียร์มวยเลยทีเดียว
เช่นเดียวกับจอยและลูกน้องในสตูดิโอ กระโดดกอดกันเฮลั่น
“ขอบใจมากนะเจ๊ ถ้าไม่ได้เจ๊โทร.บอกเสี่ยวิบูลย์ล่ะก็ เราคงไม่ได้ทำรายการไฮโซบ้านเฮาต่ออย่างนี้หรอก ผมมีค่าเล่าเรียนลูกแล้ว”
“ฉันก็ไม่โดนยึดคอนโดฯ ไม่โดนตัดน้ำตัดไฟแล้ว”
จอยกับพนักงานคนอื่นต่างดีใจ
เจ้าคุณรวบตัวสมใจมาหอมแก้มฟอดใหญ่
“ขอบใจนะใจ๋ อ้ายขุนทองคนนี้จะรักใจ๋ที่สุด รักใจ๋ตลอดไป จะไม่ทำให้ใจ๋เสียใจอีกแล้ว”
ฟังคำหวานจากใจของเจ้าคุณ สมใจซาบซึ้งยิ่งนัก
ทั้งสองจ้องตากันกำลังจะจูบ แต่ต้องชะงักเพราะสมใจหันมาเจอกล้องเสียก่อน จึงชี้ให้เจ้าคุณดู เจ้าคุณแอบเหล่ตาใส่กล้องก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอามือปิดกล้องจนมิด ทำให้แฟนคลับทั้งหลายอดดูซีนสำคัญ
สมใจและเจ้าคุณกอดกันแนบแน่นอย่างอบอุ่น ท่ามกลางความสวยงามของน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ หนุ่มไฮโซกับสาวไร่ชา สานต่อความรักที่ออกอากาศให้คนได้ลุ้นและเอาใจช่วยทั้งประเทศ
จนเวลานี้สมใจตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเจ้าคุณอย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาโดยตลอด
โปรดติดตามอ่าน... "แหม่มแก้มแดง" ทางละครออนไลน์ เร็วๆ นี้
