มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 14
ในสตาร์ไดมอนด์ เพชรกดปิดสายหันมาบอกเจนจบ
“นิจนันท์ปิดเครื่อง”
“ไปที่บ้านเลยมั้ย”
“ไป ..แกไปเดี๋ยวนี้เลย หามันให้เจอ แต่อย่าให้นิจนันท์ตกใจ”
เจนจบรีบเดินออกไปทันที
“มีอะไรซีเรียสใช่มั้ยคะเนี่ยะ วันนี้มีแต่คนถามหาคุณชนินทร” สาลินีถาม
เพชรหันมามอง
“นอกจากฉันกับเจนจบ .. ยังมีใครอีก”
“คุณหนูมุกค่ะ คุณหนูมุกมาทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว”
“หนูมุกอยู่ที่นี่ด้วย ..แล้วอยู่ไหน”
เพชรกดมือถือ เสียงเรียกเข้าดัง เพชรหันไปมองเห็นมุกดาเลี้ยวออกมาจากห้องน้ำ
“อ้าว พี่เพชร .. จะโทรเรียกหนูมุกไปชงกาแฟเหรอคะ”
ในห้องทำงานเพชร มุกดาวางกาแฟลงที่โต๊ะเพชร เพชรมอง มุกดาเดินไปที่โต๊ะ เปิดหน้าจอดูเว็ปไปเรื่อย เพชรลุกขึ้น ทำเป็นหาเอกสารในตู้ มุกดานั่งหน้าคอมเพลินไม่ทันหันมา เพชรอ้อมมาด้านหลังโน้มตัวอีกมือกดมือมุกดาที่กำลังจะคลิกเมาท์เปลี่ยน
“ส่งอีเมล์หาใคร”
เพชรจะมอง มุกดาหันมาลุกขึ้นเอาตัวบังหน้าจอ ประจันหน้าเพชร
“นี่มันเรื่องส่วนตัวของหนูมุก”
“เรากำลังแต่งงานกัน ไม่มีเรื่องส่วนตัว”
“แค่จะแต่ง .. ยังไม่ได้แต่ง แล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้แต่งหรือเปล่า”
เพชรชักสีหน้า มุกแกล้งปัดเมาท์หล่นพื้น เพชรก้มมอง หันกลับมา หน้าจออีเมล์มุกถูกปิดไปแล้ว
“หนูมุก”
“พี่เพชรอ่ะ หนูมุกไม่ชอบนะ มาเป็นเงาติดตามตัวขนาดนี้ หนูมุกไม่ใช่ผู้ร้าย ... ไม่เอาละ หนูมุกอึดอัด”
มุกดาแกล้งผลักแล้วเดินออกไป เพชรรีบตามทันที
บริเวณตึกร้างนอกเมือง รถสงครามที่จอดรอ ด้านหลังแอนดี้ซุ่มในรถกำลังส่องกล้องมอง
“... สงครามกำลังรอคนนัด” แอนดี้พูด
ในสตาร์ไดมอนด์ มุกดาเดินหนีเพชร มือก็คุยโทรศัพท์
“ตามสงครามอย่าให้หลุดไปได้นะ แอนดี้ .. ชนินทรไปหาเค้าแน่ๆ”
มุกดากดปิดสาย เพชรเดินตามมา
“หนูมุก หยุดเดินหนีผมนะ”
มุกดาหยุดแล้วหันกลับมา เพชรมอง
“ผมบอกแล้วว่าห้ามอยู่ห่างผม”
ที่ตึกร้างนอกเมือง แอนดี้มองเห็นผู้ชายในชุดดำ สวมหมวก เปิดประตู พุ่งเข้าไปในรถสงคราม แอนดี้หยิบปืนจะออกไป ลูกน้องสงครามสองคนมายืนมองไปรอบๆ สายตามองมาที่รถแอนดี้ แอนดี้ก้มหล สงครามกำลังคุยกับชนินทรในรถ
“ไหนล่ะ อะดอเรลลา ...”
“ผมยังเอามาตอนนี้ไม่ได้”
“แล้วแกนัดฉันมาทำไม ลูกชายฉันต้องหนีอยู่นอกประเทศ ก็เพราะไอ้เพชรเม็ดนี้”
ลูกน้องสงครามเดินใกล้มาทางรถแอนดี้ แอนดี้ยังอยู่ในรถ
“ผมไม่หักหลังคุณหรอกน่า”
“ฉันจะเชื่อแกได้แค่ไหน ขนาดเพชร เจ้านายแก แกยังเอาความลับของเค้ามาขายฉัน”
“ผมอยากได้เงินบางส่วนก่อน แล้วอีก 2 ชั่วโมง คุณมารับอะดอเรลลาไปได้เลย”
สงครามมองชนินทร แล้วส่งกระเป๋าให้
“5 ล้าน”
ชนินทรเปิดกระเป๋าเห็นเงินอัดแน่น
“แต่ถ้าฉันไม่ได้อะดอเรลลา นี่คือราคาชีวิตของแกกับเมีย”
ชนินทรมองสงครามที่แววตาเหี้ยมเกรียมด้วยความเกรง ที่รถกระบะของแอนดี้ ลูกน้องสงครามเปิดประตูผัวะ ไม่เห็นแอนดี้อยู่ในนั้นที่ด้านนอกรถสงคราม แอนดี้ที่วิ่งอ้อมมาด้านหน้า โผล่ขึ้นจากพงหญ้า ส่องกล้องมองไปเห็นสงครามนั่งอยู่ในรถคนเดียว ไม่มีชนินทรแล้ว แอนดี้มองอย่างเจ็บใจ ที่คลาดไปแค่เสี้ยวนาที
ในห้องทำงานเพชร เพชรเดินเข้าหามุกดา แล้วมองจ้อง
“วันนี้คุณถามหาชนินทรทำไม ...”
มุกดายังไม่ทันตอบ เพชรมองสายตาคาดคั้น
“คุณรู้ว่าล่วงหน้าว่า กำลังจะเกิดอะไรขึ้น”
ในบ้านชนินทร ชนินทรโยนเสื้อยัดใส่กระเป๋าเดินทาง นิจนันท์มองอย่างลังเล
“เราจะหนีตำรวจพ้นเหรอ ชนินทร”
“ปัดโธ้ โว๊ย นังเมียโง่ .. เงินสด 5 ล้านอยู่ในมือฉันแล้ว ที่เหลือมันกำลังจะตามมาติดๆ แกรีบไปเบิกเงินในบัญชีที่เหลือมาให้หมด เราต้องไปสนามบินให้ทันภายใน 2 ชั่วโมง ฉันนัดส่งอะดอเรลลาให้สงครามที่นั่น”
“ฉันไม่อยากหนีไปชั่วชีวิต”
“ไม่หนี แล้วแกจะไปอยู่กับใครฮะ .. กับไอ้เพชรเหรอ มันคงรอรับของมือสอง มือสามอย่างแกหรอกนะ”
“แล้วเธอจะเอาชั้นไปด้วยทำไม ในเมื่อเธอไม่เคยรักชั้นเลย”
“ผีเน่ากับโลงผุไง ทิ้งกันไม่ได้หรอก ไม่มีใครทนมือทนตีนชั้นได้ดีเท่าเธอ...ชั้นชอบ”
นิจนันท์กำหมัดมองชนินทรที่ดูถูก
“เอ้า...เร็วซี่..จะรอให้ไอ้เพชรมันเอาตำรวจมาลากคอเหรอ”
นิจนันท์จำใจ หันหลังเดินออกไปทันที ชนินทรหันกลับมาจัดของอย่างรีบร้อน
ที่ห้องทำงานเพชร เพชรมองมุกดาอย่างคาดคั้น
“คุณรู้อะไรที่เกี่ยวกับชนินทร”
“มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณชนินทรอีกเหรอคะ”
“หนูมุก ...ตอบคำถามผมหน่อย”
เสียงมือถือมุกดาดัง มุกดามองหน้าเพชร
“พี่กฤชค่ะ”
เพชรยอมให้ มุกดารับสาย
ในที่ทำงานคมกฤช คมกฤชคุยสาย สายตาเหลือบไปมองแอนดี้
“สงครามหลุดไปได้ ตอนนี้แอนดี้กำลังประสานไปที่ ตม. ถ้าชนินทรขายอะดอเรลลาแล้ว มันคงหนีออกนอกประเทศให้เร็วที่สุด” คมกฤชพูด
ในห้องทำงานเพชร มุกดายิ้ม เพชรมอง
“บอกแม่ว่าหนูมุกงานยุ่งมาก เย็นนี้คงไม่ได้กินข้าวเย็นด้วย โอเคนะ พี่กฤช หนูมุกขอทำงานก่อน”
มุกดาหันมายิ้มกับเพชรตาใสๆ เพชรมองอย่างอ่อนใจ
อีกด้สนหนึ่งที่บ้านชนินทร ชนินทรลากกระเป๋าลงมาจากชั้นบน มองไป ผงะเมื่อเห็นเจนจบยืนอยู่ตรงกลางบันได
“เจนจบแกมากับใคร..เพชรมาด้วยหรือเปล่า หรือว่า..ตำรวจ”
“แกนี่มันเลวคงเส้นคงวาจริงๆ ชนินทร ....”
“เพราะฉันประจอบสอพลอเพชรไม่เก่งเท่าแกไงล่ะ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ฉันไม่เคยเห็นเลย ว่าแกจะทำอะไรได้มากเท่าฉัน แต่ที่แกได้ดี เพราะแกมันทำตัวเป็นเงาของเพชร”
“ฉันไม่ใช่เงา .. ฉันคือเจ้าของชีวิตเพชร”
“ถุย.. เจ้าของชีวิต ... แกพูดเหมือนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายไอ้เพชรได้ .. ฉันรู้ว่าที่แกประจบเลียแข้งเลียขาไอ้เพชร เพราะคิดจะฮุบทุกอย่างของสตาร์ไดมอนด์ไว้คนเดียว”
“คนปัญญาต่ำอย่างแก.... มันก็มาฉลาดตอนเวลาโง่ๆแบบนี้แหละ”
“ไอ้เจนจบ”
ชนินทรพุ่งเข้าหา แต่เจอเจนจบถีบเข้าเต็มแรง ชนินทรกลิ้งลงบันไดมากองที่พื้นข้างล่าง เจนจบตามลงมา ชนินทรที่เจ็บแขน ขา พยายามยันตัวลุกขึ้นแต่เจนจบพุ่งเข้ามา ชนินทรขว้างหมัดไป เจนจบหลบวืด ชนินทรหันมาเจอเจนจบเตะจนเซ ชนินทรพุ่งเข้ากระแทกกลางตัวเจนจบกระแทกผนัง ชนินทรจะเข้าไปซ้ำแต่เจนจบรอจังหวะ จับแขนซ้ายชนินทรบิด ชนินทรร้องลั่น
“อ๊าก”
เจนจบออกแรงบิดอย่างแรง ชนินทรร้องลั่น
“แขนๆๆ แขนฉัน”
ชนินทรล้มลงไป แขนซ้ายบิดไปด้านข้าง เจนจบตามมาเหยียบแขนขวา กระทืบ จับขึ้นมาบิดแรง ชนินทรร้องลั่น แขนสองข้างบิด เจนจบยืนค้ำหัวชนินทร ชนินทรจ้อง
“แก ไอ้เพื่อนชั่ว ... เพชรมันต้องรู้ ...ว่าไว้ใจคนผิด”
“ไม่มีวันที่เพชรจะสงสัยฉัน ... เพชรจากตู้เซฟ แกขโมยเอาไปขายให้ศักดา แปลนโรงแรมที่จัดงานอะดอเรลลา แกก็ขโมยไปขายให้ศักดา.. เพราะฉะนั้น...”
“ฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องปล้น ไอ้ศักดากับพ่อมันก็ไม่ได้ปล้นอะดอเรลลา”
เจนจบกระทืบแรงๆลงไปที่เข่าขาขวาชนินทร ชนินทรร้อง หันมามองเจนจบที่ยิ้ม ...
“ฉันรู้ ...”
“แก... เจนจบ ... แกนี่เอง ที่สั่งพวกโจรมาปล้นอะดอเรลลา”
“ฉลาดแล้ว”
เจนจบเหยียบเข่าขาขวาชนินทรไว้ แล้วกระทืบลงเข่าซ้าย ชนินทรบิดตัวเร่าๆด้วยความเจ็บ เจนจบไม่หยุดกระทืบซ้ำจนชนินทรดิ้น เจนจบถอยออกมามอง ชนินทรที่แขนขาหัก นอนนิ่งแต่สายตาจ้องเจนจบด้วยความแค้น
“แกเป็นคนหักหลังเพชร แกทำลงไปได้ยังไง”
“เพราะเพชรต้องเห็นว่าฉันคือคนที่เหมาะสมกับการยกทั้งชีวิตของเค้าให้ฉันดูแล ... ฉันคนเดียวเท่านั้น”
เจนจบยิ้มโหด เดินเข้าเอาเท้ายันอกชนินทรที่พยายามลุกขึ้นสู้
“ไอ้เพื่อนชั่ว ... กูจะบอกเพชร กูจะบอกให้หมด มึงมันทรยศเพื่อน ..เพชรต้องเกลียดมึง”
เจนจบตาวาววาบกับประโยคสุดท้ายของชนินทร
“เพชรไม่มีวันเกลียดฉัน เพราะฉันเป็นคนเดียวที่จะคุ้มครอง ปกป้องเพชร ฉันคือมือที่คอยกำจัดเพื่อนทรยศให้หมดไปจากชีวิตเพชร ฉันคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเพชร ..เพราฉะนั้น คนที่เพชรเกลียดต้องเป็นแพะรับบาปอย่างแก ... ชนินทร แกคนเดียว ..”
“ไม่จริง ..กูก็เป็นเพื่อนเพชร ไอ้พาทีก็เป็น .. มีแต่มึงที่ไม่อยากให้เพชรเห็นใครดีกว่าตัวมึง มึงอยากให้เพชรรักมึงที่สุด .....กูจะบอกเพชร ... กูจะบอกเพชรทุกอย่าง”
ชนินทรอ้าปากจะพูดอีก แต่เจนจบยกสันมือฟันลงไปที่คอชนินทร ชนินทรดิ้นเฮือกร้องเสียงประหลาดอยู่ในลำคอ
“ถ้าฉันไม่อนุญาต แกก็ไม่มีสิทธิ์พูดอีกต่อไป”
เจนจบลากชนินทรไปที่บันได
“อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลานะ เพื่อน”
เสียงรถเข้าบ้านมาดัง เจนจบหันขวับไปมองทันที
หน้าบ้านชนินทรนิจนันท์ที่กำลังขับรถเข้าบ้านมาจอด เธอก้าวเข้ามาใบบ้าน ชนินทรดิ้นเร่าอยู่ที่พื้น นิจนันท์วิ่งเข้ามาดูด้วยความตกใจ
“ชนินทร ..เธอเป็นอะไร .. ทำไมตกบันไดลงมา หรือใครทำอะไรเธอ”
นิจนันท์มองไปรอบๆบ้าน ไม่เห็นใคร ชนินทรพยายามเปล่งเสียง แต่เปล่งไม่ออก นิจนันท์มองอย่างตกใจ
“อะไร ... เธอจะบอกอะไร”
ชนินทรชี้มือไปทางหลังบ้าน
“ระ.... เจน ...”
ชนินทรพยายามพูดให้ระวังเจนจบ แต่เสียงไม่ออก
“ระอะไร ....ฮ้า .. ระอะไร ..ก็พูดมาสิ”
เจนจบที่ซ่อนตัวอยู่มองออกมาจากมุมหนึ่งด้านใน
“นี่แขนเธอหัก ขาก็หักด้วยใช่มั้ย”
“จะ .. .....”
“จะอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง .. เสียงเธอ เสียงเธอหายไปไหน”
นิจนันท์มอง ชนินทรพยายามคลานไปที่กระเป๋าเงิน ที่มีเงินหล่นออกจากกระเป๋า ชนินทรแตะเงิน แต่นิจนันท์เข้ามาคว้าเงินแล้วยกกระเป๋าขึ้นทันที
“แขนหัก ขาหัก เสียงก็ไม่มี .. แค่นี้ก็เหมือนคนตายแล้ว ..คนตายไม่ต้องใช้เงินหรอก”
ชนินทรพยายามจะออกเสียง
“อี..อี ..”
นิจนันท์ถือกระเป๋าเงินใบหน้ายิ้มร่า
“ขอบใจมากนะ ผัวสุดที่รัก ถือซะว่าเป็นสิ่งชดเชยที่ฉันต้องทนรองมือรองเท้าแก ... ชดเชยที่ฉันเอาชีวิตมาจมกับผัวชั่วชาติ ดีแต่รังแกผู้หญิง ขอบใจที่สุด ที่ทำให้ฉันได้เห็นสภาพอุบาทว์ของแก ที่กองอยู่ตรงปลายเท้าชั้นบ้าง”
ชนินทรมองแค้นแทบกระอัก นิจนันท์วางกระเป๋าสองใบบนโต๊ะ
“สำหรับเงินสดห้าล้าน แล้วก็ในบัญชี ทั้งหมดนี่ ฉันจะใช้ให้เอง”
“ช่วย....”
“เพื่อความสุขตลอดชีวิตฉัน ... และเห็นแก่ความเป็นสามีภรรยาของเรา ... ฉันต้องช่วยเธอแน่ๆ ชนินทร ...”
เจนจบที่มองจ้องมาที่สองผัวเมีย นิจนันท์จับหัวชนินทรบีบไว้ด้วยสองมือ ชนินทรดิ้นจะหนี นิจนันท์ยิ้มเหี้ยม
“ฉันจะช่วยให้แกไปลงนรกเร็วขึ้น”
นิจนันท์จับหัวชนินทรกระแทกกับพื้นอย่างแรง ชนินทรตาเหลือก แน่นิ่งไปทันที เจนจบมองเหตุการณ์ทั้งหมด แล้วหลบหายออกไป นิจนันท์มองสภาพแน่นนิ่งตาเหลือกของชนินทรด้วยรอยยิ้มสะใจที่สุดในชีวิต
ในโรงพยาบาล มุกดา เจนจบ พาที ยืนอยู่รอบเตียงชนินทรที่มีสายช่วยหายใจระโยงรยางค์ นิจนันท์ยืนร้องไห้ อยู่ในอกเพชร
“เค้าจะเป็นเจ้าชายนิทราอย่างนี้จริงๆ เหรอคะ โธ่ ชนินทร ..โชคร้ายอะไรอย่างนี้ ไม่น่าเลย ... ไม่น่าอยากได้เพชรอาถรรพ์นั่น จนกล้าขโมยของๆเพื่อนเลย เพชรมองไปที่กล่องอะดอเรลลาบนโต๊ะข้างเตียง”
“นิจออกไปธุระ.. กลับมาก็เห็นเค้านอนสลบอยู่ที่หน้าบันได เค้าคงรีบร้อนจะหนี จน ..จนตกบันไดลงมา”
เจนจบมองนิจนันท์ด้วยสายตาเกลียด เพราะรู้ว่านิจนันท์กำลังโกหกอ้อนขอความเห็นใจจากเพชร
“ผมขอมือถือชนินทรได้มั้ย นิจ ผมอยากรู้ว่าเค้าโทรหาใครบ้าง”
“นิจ...นิจไม่เห็นนะคะ ที่บ้านก็ไม่มี”
มุกดามองนิจนันท์ที่ท่าทางเสียขวัญในอกเพชร แล้วมองเมินไปทางอื่น
“พาที.... ไปส่งนิจกับฉัน” เพชรบอก
เพชรมองไปที่มุกดา
“เจนจบไปส่งหนูมุก แล้วก็เอาอะดอเรลลากลับบริษัทให้ด้วย”
นิจนันท์ร้องไห้ครางในอกเพชร เพชรโอบนิจนันท์ออกไป พาทีตามไปด้วย ทั้งห้องเหลือมุกดากับเจนจบ
“ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ หนูมุกโทรเรียกพี่กฤชมารับแล้ว”
“แต่เพชรสั่งผมไว้ ผมต้องทำตามนะครับ”
“พี่เพชรเค้ามีเรื่องอื่นที่ต้องทำเพื่อช่วยคุณนิจนันท์อีกเยอะ ไม่มานั่งสนใจกับเรื่องเล็กๆอย่างนี้หรอกค่ะ หนูมุกไปก่อนนะคะ”
มุกดามองสภาพชนินทร แล้วหันหลังเดินออกไป เจนจบรอจนประตูปิด ก็หันมายิ้มกับชนินทร
“เป็นยังไง ฉันบอกแล้วว่าคนที่เพชรจะเกลียด... ต้องเป็นแกคนเดียว”
เจนจบเปิดกล่องอะดอเรลลา มองสร้อยแล้วปิดลง
“ดีจริงๆ ที่แกกับเมีย มันคนกำพืดเดียวกัน ตอนนี้เป็นเวลาของแกไปก่อน ความโลภทำให้แกต้องนอนเน่าเป็นผัก ทรมานไปอีกสิบปี ยี่สิบปี สมควรกับความชั่วที่แกทรยศเพชร อย่าเพิ่งรีบขี้เกียจหายใจไปซะก่อนล่ะ อยู่รอดูจุดจบเมียคู่บุญของแกด้วย”
เจนจบเอามือลูบหน้าชนินทร แววตายิ้มแย้มแจ่มใส
“ว่างๆจะแวะมานอนคุยด้วยนะ เพื่อนรัก”
ในห้องทำงานสงครามสงครามสั่งลูกน้องอย่างรวดเร็ว
“เพิ่มคนเฝ้ารอบร้าน ที่บ้านฉันด้วย ถ้าตำรวจมาถาม บอกว่าฉันไม่อยู่”
บอดี้การ์ดสองคนเดินออกไป สงครามมองภาพที่ถ่ายกับลูกชาย
“ฉันไม่เชื่ออาถรรพ์อะดอเรลลา”
ที่ห้องทำงานคมกฤช มุกดานั่งลงอย่างเซ็งๆ คมกฤช แอนดี้มองเธอ
“อย่างน้อยอะดอเรลลาก็กลับมาอยู่ที่คุณเพชร” คมกฤชพูดขึ้น
“แต่ชนินทรเป็นตัวเชื่อมที่จะทำให้เราโยงไปถึงคนอื่นๆได้”
“ไม่เป็นไรหรอก มุก เรายังจับตาสงครามอยู่ ศักดาเองก็ยังหนีคดี แก๊งค์ภูผาที่ปล้น มันก็ยังหลบซ่อน เรายังตามล่าคนพวกนี้มาติดคุกได้” คมกฤชบอก
“แต่คนสำคัญของคดีนี้ อีกคนคือคุณเพชร เพราะคุณเพชรเป็นคนซื้ออะดอเรลลาเข้ามา” แอนดี้เสริม
มุกดาลุกขึ้นอย่างหนักใจ
“วันนี้พี่เพชรสงสัยมุก เค้าคิดว่ามุกรู้ล่วงหน้าเรื่องอะดอเรลลาถูกชนินทรขโมย”
“ถ้าคุณเพชรเป็นคนบงการ เค้าก็เป็นคนร้ายที่เก่งมาก เพราะเราไม่เคยเห็นพิรุธของเค้าเลย” คมกฤชกล่าว
“รีบหาความจริงในสตาร์ไดมอนด์เถอะ มุก ถ้าจำเป็นต้องแต่งงาน ก็แต่งซะ” แอนดี้บอก
“ฉันแต่งกับพี่เพชรไม่ได้ ... ฉันทำร้ายเค้าเรื่องแต่งงานอีกไม่ได้”
“มันคืองาน คือสิ่งที่เราต้องทำนะ มุก”
“สุดท้าย คุณเพชรก็กลายเป็นผู้ชายที่น่าสงสารที่สุด เพราะความรักกำลังถูกใช้เป็นแค่เครื่องมือไล่จับโจร ..” คมกฤชพูด
คมกฤชมองแอนดี้อย่างกินใจกันเรื่องรุจา มุกดามองออกไปไกลมีท่าทีหนักใจ
ภายในบ้านชนินทร เพชรมองไปรอบๆบ้าน ที่กระเป๋าเดินทางของชนินทรวางอยู่ที่พื้นใบเดียว พาทียืนอยู่ด้วย นิจนันท์มองสายตาเพชรแล้วทำเป็นถาม
“ถ้าเพชรกลัวนิจจะอยู่คนเดียว ก็..ค้างที่นี่เป็นเพื่อนนิจก็ได้นะคะ”
พาทีหันมา นิจนันท์รีบพูด
“เธอด้วยนะ พาที ฉันบอกตรงๆ ยังกลัวอยู่เลย ไม่รู้ชนินทรไปติดต่อขายเพชรกับใครไว้บ้าง”
“ฉันบอกให้ลูกน้องที่บริษัทมาเฝ้าไว้รอบๆบ้านเธอแล้ว” พาทีบอก
“มีอะไร ก็โทรหาผมได้นะ นิจ ดึกแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ” เพชรพูด
เพชรมองหน้าพาทีจะเดินออกไป
“ขอบคุณมากนะเพชร ... พาทีด้วย”
เพชรกับพาทียิ้มให้เดินออกไป นิจนันท์มองส่ง ก่อนจะล้วงมือถือของชนินทรออกมาจากกระเป๋า
“ถ้าเธออยากได้มือถือของไอ้ชนินทร .. เธอก็ต้องมาดูแลฉันที่นี่บ่อยๆแล้วล่ะ เพชร”
นิจนันท์กำมือถือชนินทรไว้ด้วยสีหน้าสมหวัง
เช้าวันใหม่ที่บ้านรุจา รุจามองแอนดี้ที่กำลังจิบกาแฟ
“เมื่อคืนแม่บ้านบอกว่าคุณกลับดึกมาก”
“ผมไม่ทันได้บอกคุณไว้ มีเพื่อนมาจากอเมริกา ผมต้องเทคแคร์เค้าทั้งวัน”
“อ๋อ เหรอคะ .. พ่อถามหาคุณด้วย ฉันเลยบอกไปว่าให้คุณไปลองทำข่าว”
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องโกหก”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยววันนี้ไปนิวส์ไทม์พร้อมกันเลยนะ”
“ผมขอเข้าไปช่วงบ่ายหน่อยได้มั้ยครับ ขอไปส่งเพื่อนที่สนามบินก่อน”
“ได้สิ”
รุจาแอบตามแอนดี้มาที่หน้าตึกคมกฤช แอนดี้วิ่งเข้าตึกไปรุจามองอยู่ในรถอย่างผิดหวัง
ในห้องทำงานคมกฤช คมกฤชมองแอนดี้ที่กำลังเปิดโปรแกรมในคอมพิวเตอร์
“ผมให้มุกไปติดเครื่องดูดสัญญาณในสตาร์ไดมอนด์ เราจะเห็นทุกอย่างจากวงจรปิดที่นั่น”
“ในห้องคุณเพชรด้วยหรือเปล่า” คมกฤชถาม
“ใช่ ..”
เสียงมือถือแอนดี้ดัง แอนดี้มองหน้าจอเป็นรูปรุจา
“รุจาโทรตามผม”
คมกฤชหน้านิ่ง แอนดี้กดคียบอร์ดไปพูดเหมือนเล่าไปเรื่อยๆ
“รุจาอยากให้ผมอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา”
เสียงมือดังแล้วหยุดไป คมกฤชมองไปทางอื่น เสียงมือถือดังขึ้นอีก คมกฤชสีหน้าเริ่มรำคาญ
“รีบๆไปได้แล้ว .. ที่เหลือ ฉันจัดการเอง”
แอนดี้ถอยจากหน้าจอ ที่กำลังรอภาพ
“เราคงไม่มีปัญหาในการทำงานเพราะเรื่องรุจาใช่มั้ย”
“ผู้หญิงอย่างรุจา ทำลายความเป็นมืออาชีพของฉันไม่ได้”
แอนดี้มองแล้วเดินออกไป คมกฤชสีหน้าหมองลง
ด้านล่างบริษัทคมกฤช แอนดี้ลงบันไดเร็วมาจากชั้นบน แล้วเดินเลี้ยวออกประตูไป รุจาที่หลบอยู่ มองตาม แล้วเดินสวนขึ้นบันไดไปทันที
ในห้องทำงานคมกฤช คมกฤชกำลังอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ รุจาเปิดประตูเข้ามา คมกฤชมอง
“ฉันมาหาแอนดี้ เค้าไม่ยอมรับสายฉัน”
คมกฤชผละจากหน้าจอ เดินมาที่รุจา
“ไม่มากไปหน่อยเหรอรุจา เที่ยวมาวิ่งตามผู้ชาย ยางอายตัวเองไม่มี ก็ช่วยนึกถึงนามสกุลดังคับฟ้าของพ่อเธอบ้าง”
“ไม่ต้องมาสอน ฉันรู้ว่าฉันควรทำอะไร”
“งั้นก็รีบออกไปจากห้องฉัน”
“ไม่ต้องไล่หรอก ฉันแค่มาดูให้เห็นว่า นายไม่ได้บังคับให้แอนดี้อยู่ห่างๆฉัน”
รุจาทำสะบัดหน้าหันหลัง แล้วเดินไปสองสามก้าวก็เซ คมกฤชพรวดเข้าไปรับร่างรุจาไว้
“เป็นอะไร”
“ฉันเวียนหัว .. เมื่อคืนฉันอดนอน รอแอนดี้กลับ”
คมกฤชฟังแล้วผลักรุจาเซถลาไปทรุดตัวลงที่เก้าอี้
“เอา เอา ... หึงซะให้ถึงที่สุด ทำร้ายผู้หญิงตลอด”
คมกฤชเริ่มรู้สึกตัว หน้าสลดลง
“เอาน้ำชาร้อนๆซักถ้วยมั้ย”
“เกลือแร่ดีกว่า ถ้าคุณคมกฤชจะกรุณา”
“นั่งพักก่อน เดี๋ยวผมไปดูให้”
คมกฤชเดินออกไป รุจามอง พอคมกฤชพ้นห้องรุจารีบพุ่งมาที่คอมพิวเตอร์คมกฤช แทนสายตารุจามองภาพในจออย่างนึกไม่ถึงเป็นภาพจากวงจรปิดในห้องเพชร
ในสตาร์ไดมอนด์ อะดอเรลลาในกล่องวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเพชร พาที เจนจบ เพชรมองมุกดาที่ยืนสังเกตเพื่อน 3 คน
“นายเคยบอกไม่เชื่อเรื่องอาถรรพ์อะดอเรลลา” พาทีพูด
“ชนินทรกลายเป็นเจ้าชายนิทราเพราะความโลภของตัวเอง ไม่เกี่ยวกับอาถรรพ์เพชรมันมีอำนาจเหนือเราไม่ได้ ถ้าไม่ปล่อยให้กิเลสครอบงำจิตใจเราเอง” เพชรกล่าว
เสียงมือถือเพชรดัง เพชรมองที่หน้าจอ
“นิจนันท์”
เพชรรับสาย ฟังอยู่ครู่
“โอเค นิจ เดี๋ยวผมไปหา”
เพชรหันมามองแล้วบอกทุกคน
“นิจไม่ค่อยสบาย”
“ทำไมแกต้องเป็นคนดูแล นิจนันท์” พาทีถาม
“เพราะนิจคือเพื่อนคนนึงของเรา”
เพชรกวาดตามองทุกคน
“นิจไม่ใช่แค่เมียของชนินทร แต่เค้าเป็นเพื่อนเรา ฉันขอนะ ...เรื่องฉันกับนิจ มันไม่มีวันเป็นไปได้”
เพชรมองจ้องไปที่มุกดาตรงๆ
“ฉันขอให้ทุกคนเชื่อมั่นตัวฉัน ... แล้วก็ให้ความยุติธรรมกับนิจด้วย เจนจบ.. รีบส่งอะดอเรลลาไปตรวจ แล้วอย่าให้ใครทำ..นอกจากแก”
“ได้”
“ฉันจะไปหามือถือของชนินทรด้วย เราจะได้หลักฐานมัดตัวคนที่กำลังติดต่อซื้ออะดอเรลลาจากชนินทร” เพชรบอก
เพชรมองมุกดา
“รอผมกลับมารับนะ หนูมุก เย็นนี้คุณแม่นัดทานข้าว”
เพชรบอกแล้วเดินเร็วออกไป พาทีตามออกไปด้วย เหลือเจนจบ มุกดาทำเป็นเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่สายตามองเจนจบเอากล่องอะดอเรลลาใส่เซฟไว้อย่างเรียบร้อย
ในห้องทำงานคมกฤช คมกฤชถือน้ำเกลือแร่เข้าห้องมา เห็นรุจานอนอยู่ที่เดิม
“รุจา”
รุจาลืมตาขึ้นมา คมกฤชประคองป้อนด้วยสายตาห่วงใย
“กินซะ แล้วนอนพัก ค่อยยังชั่ว แล้วฉันจะไปส่ง”
รุจาจิบเกลือแร่ มองสายตาห่วงใยของคมกฤช คมกฤชประคองรุจานั่งพิง เอาหมอนวางหนุนหลังให้ แล้วมองหน้าจนรุจาเขิน
“ขอบใจนะ”
รุจาลุกขึ้น คมกฤชท้วง
“อย่าเพิ่งไปสิ เดี๋ยวก็หน้ามืดตอนขับรถ”
“เมื่อกี๊คุณเพิ่งไล่ฉัน”
“อย่างอแงไม่เข้าเรื่อง”
คมกฤชดึงรุจานั่งลง
“ฉันจะรีบไปหาแอนดี้”
คมกฤชปล่อยมือจากรุจาแรงๆทันที
“โอเค นั่นประตู”
คมกฤชผละจากรุจาเลยแล้วเดินมาที่โต๊ะทำงาน รุจามองคมกฤชที่เย็นชาใส่ทันที คมกฤชมองรุจาที่เดินออกไปแล้วใจหายเขาทิ้งตัวนั่ง ไม่ได้สนใจภาพตรงหน้าในคอมพิวเตอร์ สีหน้าเศร้าเพราะเรื่องรุจา
ในบ้านนิจนันท์ เพชรนั่งลงนิจนันท์ทำหน้าเพลียๆ วางแก้วน้ำลงตรงหน้าเพชร
“คุณเป็นอะไร”
“โรคเดิมน่ะค่ะ ไมเกรน นิจยังทำใจไม่ได้เรื่องชนินทร ทานน้ำก่อนค่ะ เพชร คุณมาเหนื่อยๆ งานก็หนักอยู่แล้ว ไหนจะต้องแบ่งเวลามาดูแลนิจอีก นิจเกรงใจจริงๆ”
นิจนันท์ยกแก้วน้ำให้เพชร เพชรรับไปจิบเขาดื่มน้ำเข้าไป แล้ววางแก้ว
“นิจก็อยากดูแลตัวเองได้นะคะ ไม่อยากเป็นภาระเพชรให้คุณหนูมุกลำบากใจ”
เพชรสีหน้าไม่ค่อยดี นิจนันท์ลอบมอง
“นิจ .. คุณหยิบน้ำอะไรให้ผมกิน”
“ทำไมคะ”
“มันมีแอลกอฮอล์หรือเปล่า ผมรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก”
เพชรพิงหัว พยายามเงยหน้า นิจนันท์รีบเข้าไปช่วยปลดกระดุมคอเสื้อ
“จริงเหรอคะ ไม่ใช่แอลกอฮอล์นะคะ เพชรหายใจลึกๆค่ะ หายใจลึกๆ”
เพชรสูดลมหายใจ นิจนันท์มอง เพชรหลับตา หายใจแรง นิจนันท์กุมมือ
“เป็นยังไงคะ”
“ขอผมนั่งแบบนี้สักครู่”
“หลับไปเลยก็ได้ค่ะ เพชร”
“อืมม ...”
เพชรรู้สึกมึนงง มองนิจนันท์ตาลาย แล้วสติดับวูบไป
“เพชรคะ เพชร ..”
เพชรนิ่งไป นิจนันท์เขย่าแต่เพชรไม่รู้สึก นิจนันท์ยิ้มค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเพชรลงมาทีละเม็ด
“นิจรักเพชรนะคะ รักมาก รักมาตั้งนานแล้ว เพชรรู้บ้างมั้ย”
นิจนันท์ล้วงมือไปในเสื้อ ลูบไล้แผงอกเพชร
“เพชรน่ะใจร้าย ปล่อยให้นิจรอนานขนาดนี้ ได้ยังไง”
นิจนันท์ซบลงไปในอกเพชรที่ไม่ได้สติ ด้วยสีหน้ายิ้มสมหวัง
ในสตาร์ไดมอนด์ มุกดาเดินมากับสาลินี
“คุณหนูมุกว่าสาลี่ลาออกดีมั้ยคะ”
“ทำไมละคะ”
“สาลี่กลัวอาถรรพ์อะดอเรลลา คิดดูสิคะ ตั้งแต่ได้อะดอเรลลามามีแต่เรื่องร้ายๆ นี่คุณชนินทรก็นอนเป็นผักเน่าไปคนนึงแล้ว ใครล่ะคะ ใครจะเป็นรายต่อไป อาจจะเป็น เรา”
“คุณสาลี่คิดมากไปเอง”
“ไม่ได้คิดมากนะคะ หมอดูทายว่าสาลี่กำลังราหูเข้า ช่วงนี้จะมีเคราะห์”
“ถ้าคุณสาลี่ไม่สบายใจ .. มุกว่าไปรดน้ำมนต์ ปัดรังควานบ้างก็ได้นะคะ เผื่อจิตใจจะดีขึ้น”
“จริงค่ะ จริง ... โทรนัดหลวงพี่เลยนะคะ”
สาลินีหยิบมือถือกดเบอร์ เดินห่างออกไป มุกดามองอย่างถอนใจ
ในบ้านนิจนันท์ นิจนันท์ที่กำลังจัดฉากเอาผ้าห่มปิดหน้าอกตัวเองกับเพชร แล้วเอนตัวลงนอนในอกเพชรที่เปลือยเปล่า แต่กางเกงยังใส่อยู่ นิจนันท์ทำผมยุ่งนิดหน่อย ให้เหมือนว่ากำลังนอนซบกันเธอยกกล้องถ่ายรูปที่หลับตาพริ้ม เธอมองภาพในมือถือแล้วหันไปมองเพชรด้วยสายตาเสน่หา
“ต่อให้ต้องถูกคนประณามไปทั้งชีวิต ฉันก็จะไม่ยอมให้ผู้ชายดีดีอย่างคุณ หลุดมือฉันไปได้อีกแล้ว ... เพชร”
นิจนันท์ไล้นิ้วไปที่อกเพชร แล้วจูบลงไปที่แก้มเพชรด้วยความพิศวาสเพชรที่นอนสลบ ไม่รู้ตัวว่าเรื่องใหญ่กำลังจะตามมาอีก
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 14 (ต่อ)
ที่สตาร์ไดมอนด์ มุกดายืนเหม่อมองไปไกล สีหน้าของเธอเป็นกังวลเรื่องเพชร เจนจบก้าวมาด้านหลังแล้วถามขึ้น
“ถ้านิจนันท์ไม่ปล่อยเพชรกลับมาล่ะครับ”
มุกดานิ่งมองเจนจบที่ทำเป็นถามด้วยเสียงห่วงใย
“เพชรอาจจะดูแลนิจนันท์ จนลืมคุณหนูมุก”
มุกดามีสีหน้าน้อยใจขึ้นมานิดๆ แต่ก็ฝืนปิดไว้ด้วยรอยยิ้ม
“คุณเจนจบจะแกล้งพูดลองใจหนูมุกเหรอคะ ว่าหึงพี่เพชรขนาดไหน”
“นิจเป็นเพื่อนในกลุ่มก็จริง แต่บางอย่างที่นิจทำ ผมก็ไม่เห็นด้วยนะครับ ผมว่ามันทำร้ายความรู้สึกผู้หญิงด้วยกัน .. เกินไป” เจนจบพูด
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูมุกเชื่อใจพี่เพชร พี่เพชรเป็นสุภาพบุรุษ ต้องดูแลทุกคน”
มุกดายิ้มเชื่อมั่น จนเจนจบต้องยิ้มตอบ
“ดีครับ คนรักกัน เชื่อใจกัน .. ความรักก็หนักแน่น ไม่มีใครมาสั่นคลอนได้”
“คุณเจนจบก็เชื่อใช่มั้ยคะ ว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ที่มีหัวใจดวงเดียวกัน”
เจนจบฟังแล้วก็ฝืนยิ้มให้มุกดาเป็นคำตอบ
ภายในบ้านของนิจนันท์ เพชรลืมตาตื่นขึ้นมา เขาสะบัดหัวไล่ความมึน เมื่อมองไปก็เห็นนิจนันท์นั่งอยู่ข้างๆ มีแววตาห่วงใย
“เพชร” นิจนันท์เรียก
นิจนันท์โผเข้ามา ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงเป็นห่วงเพชรมาก
“เป็นยังไงบ้างคะ เพชรหลับไปนานมาก จนนิจกลัว”
นิจนันท์เอามือลูบไล้ใบหน้าของเพชร เพชรรีบดึงมือนิจนันท์ออกอย่างนุ่มนวล
“ขอบคุณนะ นิจ”
เพชรมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“ผมต้องไปแล้ว .. นัดหนูมุกไว้”
“นิจขับรถไปส่งให้นะคะ เพชรยังดูเพลียๆ”
นิจนันท์พูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เพชร
เพชรยิ้ม “ขอบคุณมากนิจ”
“ไม่ต้องขอบคุณเลยค่ะ สำหรับนิจ.. ผู้หญิงที่ชีวิตกำลังเผชิญความโดดเดี่ยว เพชรคือกำลังใจเดียวของนิจ .. เพราะฉะนั้น ทั้งชีวิต .. นิจทำเพื่อเพชรได้ทุกอย่าง”
“นิจ .... ผมมีเรื่องนึง อยากถาม .... ชนินทรเคยพูดอะไรเรื่องที่ปานตาหายไปบ้างมั้ย”
อยู่ๆ เพชรก็ถามขึ้น จนนิจนันท์ที่กำลังยิ้มหวานหุบยิ้มลงทันที
“นี่เพชรยังไม่ลืมปานตาอีกเหรอคะ”
“ผมคงลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับปานตาไม่ได้ .. ถ้ายังไม่รู้ความจริงทั้งหมด”
ที่สตาร์ไดมอนด์ มุกดาเอ่ยถามเจนจบด้วยความอยากรู้
“คุณเจนจบ เล่าเรื่องคุณปานตาให้หนูมุกฟังหน่อยสิคะ”
“คุณหนูมุกถามผมเรื่องปานตาหลายครั้งแล้ว มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าเจอปานตา”
“ไม่เจอหรอกค่ะ หนูมุกแค่อยากรู้ว่าคุณปานตาเธอเป็นผู้หญิงยังไง ทำไมพี่เพชรถึงลืมเธอไม่ได้”
มุกดามองเจนจบแล้วทำหน้าเศร้าๆ เหมือนรอเจนจบเล่า โดยในใจเธออยากจับความรู้สึกว่าเจนจบรู้สึกยังไงกับปานตา
“ก็อย่างที่ผมเคยเล่าล่ะครับ ปานตาเป็นผู้หญิงเพอร์เฟ็คท์”
“แล้วใครเศร้าที่สุดคะ ตอนที่พี่เพชรจะแต่งงานกับคุณปานตา”
“คุณหนูมุกอย่ารู้เลยครับ” เจนจบตัดบท
มุกดาทำเป็นตื่นเต้น “หนูมุกต้องรู้ค่ะ ..เอ๊ะ... คงไม่ใช่คุณเจนจบ”
เจนจบนิ่งไปเหมือนลำบากใจจะพูด มุกดารอคำตอบ
“ไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่เป็น ... ชนินทร”
ที่บ้านชนินทรนิจนันท์กำลังพูดให้เพชรฟัง
“มีอะไรหรือเปล่าคะ ... หรือว่าชนินทร เกี่ยวกับเรื่องที่ปานตาหายตัวไป คนเลวแบบนั้นทำได้ทุกอย่าง”
“นิจ....ชนินทรน่ะ สามีคุณนะ” เพชรปราม
“นิจอายค่ะ เพชร อายที่มีสามีแบบนี้ ..ถ้าย้อนเวลาได้ นิจจะไม่ยอมแต่งงานกับเค้า หรือว่า...ที่เค้ามาขอแต่งงานกับนิจเพราะผิดหวังเรื่องปานตา”
“ชนินทรแอบชอบปานตาเหรอ”
“ไม่รู้สิคะ ชนินทรเค้าเก็บความรู้สึกเก่ง แต่อะไรที่เป็นของเพชร เค้าก็อยากได้อยู่แล้ว”
เพชรสีหน้าเครียด เขามองนิจนันท์ที่มีสีหน้ารังเกียจสามี
ในห้องทำงานของเพชร มุกดามองนาฬิกาโดยมีสีหน้ากังวล เจนจบมองอยู่ด้านหลัง
“ไม่โทรตามเพชรล่ะครับ” เจนจบถาม
“ไม่ดีกว่าค่ะ พี่เพชรอาจจะมีธุระต่อ หนูมุกกลับก่อนนะคะ”
มุกดากำลังจะเดินไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะทำงาน เจนจบมองแล้วเอ่ยขึ้น
“เพชรให้ผมออกแบบเครื่องประดับให้คุณหนูมุก”
มุกดาหันมามอง เจนจบเดินมาหยิบกล่องไข่มุกที่อยู่บนโต๊ะของเพชรแล้วเปิดออกให้มุกดาดู มุกดามองเห็นไข่มุก 8 เม็ด ในกล่อง ภาพในอดีตตอนที่มุกดาเห็นเพชรรับกล่องจากชายคนหนึ่งที่ปลายสะพานแวบขึ้นมาในหัวมุกดา
“พี่เพชรหามาให้หนูมุก”
“ที่จริงเป็นเซอรไพร์ส ถ้าเพชรรู้คงด่าผมจนหูระเบิด”
“แล้วคุณเจนจบมาให้หนูมุกดูทำไมล่ะคะ”
“ผมอยากให้คุณหนูมุกรู้ว่า คุณหนูมุกคือผู้หญิงที่จะได้เป็นเจ้าสาวของเพชร ไม่ใช่.... นิจนันท์”
มุกดามองหน้าเจนจบ แล้วรู้สึกแปลกๆกับคำพูดที่เจนจบพยายามเน้น
ทันใดนั้นเอง เพชรกับนิจนันท์ก็เดินเข้าห้องมา เจนจบรีบปิดกล่อง นิจนันท์ตาไวมองสังเกต เพชรเดินไปหามุกดา
“หนูมุก.. รอนานหรือเปล่า” เพชรถาม
“ขอโทษนะคะ นิจพาเพชรมาคืนช้าไปหน่อย” นิตนันท์ถากถาง
“ช้านิดช้าหน่อยไม่เป็นไรค่ะ .... ของยืมไป ยังไงก็ต้องเอากลับมาคืนเจ้าของวันยังค่ำ” มุกดาบอก
มุกดาคล้องแขนเพชร นิจนันท์มองเคืองๆ แล้วหันไปทางกล่องที่เจนจบวางบนโต๊ะของเพชร เจนจบมอง ส่วนนิจนันท์เดินมาหยิบขึ้นไปดู
“เสียมารยาทนะ นิจ” เจนจบว่า
“ความลับของเธอกับคุณหนูมุกล่ะสิ” นิจนันท์ตอกกลับ
เจนจบไม่ทันห้าม นิจนันท์เปิดกล่องออกและเห็นไข่มุก
“ไข่มุก ..สวยจัง ของใครคะ”
เพชรมองมุกดาทันที
“อ๋อ ... ของคุณหนูมุกนี่เอง” นิจนันท์พูด
เพชรเดินมาปิดกล่อง แล้วมองนิจนันท์
“นิจครับ ผมจะให้รถไปส่งนะ”
เพชรบอกแล้วเดินนำไป เพชรหันมามองมุกดา มุกดายิ้มให้ ไม่มีใครทันเห็นว่านิจนันท์แอบวางมือถือตัวเองไว้บนโต๊ะของเพชร
เพชรเดินออกไป นิจนันท์เดินตามแล้วหันมายิ้มให้มุกดา
“ไปก่อนนะคะ คุณหนูมุก”
นิจนันท์แกล้งยิ้มให้มุกดา มุกดายิ้มให้ พอนิจนันท์ออกไป มุกดาหันมามองเห็นเจนจบทอดสายตาสงสารมองมุกดาอยู่
“เดี๋ยวเพชรก็กลับมาครับ”
เพชรเดินนำนิจนันท์ออกมาที่หน้าห้องของเขา นิจนันท์ทำเป็นชวนคุย
“ไข่มุกในกล่องนั่นคงเป็นของขวัญให้คุณหนูมุก ... ใครได้เป็นผู้หญิงของเพชรนี่โชคดีที่สุดเลย”
“ผมส่งแค่นี้นะ .. นิจ รถรออยู่ด้านหน้า”
“ขอบคุณมากค่ะ เพชรรีบกลับไปหาคุณหนูมุกเถอะค่ะ เดี๋ยวเธอจะเข้าใจผิด”
เพชรยิ้มแห้งๆ แล้วเดินออกห่าง นิจนันท์ทำเป็นล้วงมือถือ
“เอ๊ะ ... มือถือนิจอยู่ไหน”
เพชรหันมามอง นิจนันท์ทำเป็นค้นหาในกระเป๋า
“เพชรช่วยโทรหานิจหน่อยสิคะ”
เพชรกดมือถือตัวเองแล้วโทรออกทันที
ในห้องทำงานของเพชรมุกดากับเจนจบกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่เสียงมือถือของนิจนันท์ดังขึ้น มุกดาที่อยู่ใกล้สุดมองไปที่โต๊ะทำงานของเพชร แล้วเดินเข้าไป
มุกดามองเห็นหน้าจอมือถือของนิจนันท์เป็นสายเรียกเข้าจากเพชร แต่ภาพที่ขึ้นหน้าจอคือภาพนิจนันท์ที่อิงแอบกับเพชร
มุกดาชะงักมอง เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูรูปใกล้ๆ เจนจบมองผ่านไหล่มุกดาก็เห็นภาพเดียวกัน สายตัดไป มุกดาหันมาเห็นเจนจบที่ยืนด้านหลังพูดขึ้น
“ผมเอาไปให้นิจนันท์เองครับ”
เจนจบแบมือไปรอรับมือถือ แต่มุกดายิ้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณนิจคงอยากให้หนูมุกเป็นคนเอาไปคืน”
มุกดาหันหลังเดินออกไปทันที เจนจบรีบเดินตาม
ที่ทางเดินหน้าห้องเพชรนิจนันท์ทำเป็นรื้อกระเป๋าอย่างอ้อยอิ่ง เธอเอ่ยบอกเพชร
“เพชรลองโทรอีกทีสิคะ นิจตั้งสั่นไว้ ยังหาไม่เจอ”
เสียงมือถือดังใกล้ๆ เพชรหันไปเห็นมุกดาถือมือถือของนิจนันท์เดินตรงมา
“อ้าว... นั่นไง” เพชรบอก
เพชรขยับจะไปหยิบมือถือนิจนันท์จากมุกดามาคืนให้ แต่นิจนันท์รีบพุ่งไปถึงตัวมุกดาก่อน เธอดึงมือถือมาจากมือมุกดา
“ขอบคุณนะคะ คุณหนูมุก”
นิจนันท์สบตามุกดาแบบเย้ยๆ แล้วดึงมือถือมา เพชรเดินเข้ามา นิจนันท์หันไปทางเพชร
“เสร็จเรื่องแล้ว นิจคงต้องไปจริงๆสักที ขอบคุณมากนะคะ เพชร แล้วก้อ คุณหนูมุก”
นิจนันท์ทิ้งสายตาเยาะเย้ยแล้วเดินออกไป เพชรหันมาเจอแววตาดุของมุกดา
“มีอะไรหรือเปล่า หนูมุก ทำไมหน้าตา..เหมือนอยากจะฆ่าผม”
“อย่ามาถามหนูมุกเลยค่ะ ถามตัวเองดีกว่าว่าวันนี้ทำอะไรลงไป”
มุกดาเดินเชิดกระแทกไหล่เพชรออกไป เพชรเหวอแล้วหันมามองเจนจบ
“อะไรวะ...หนูมุกเค้าโกรธอะไร...ฉันแค่ไปบ้านนิจ”
“เกิดอะไรที่บ้านนิจนันท์ แกเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ” เจนจบถาม
ที่บ้านของมรกต เพชรพยายามอธิบายกับมุกดา
“เชื่อผมสิ หนูมุก ... ผมแพ้แอลกออฮอล์ หมดสติไปพัก พอค่อยยังชั่ว นิจก็มาส่งผม”
ด้านหลัง กลุ่มมรกตที่กำลังแอบฟังอยู่ พอได้ยินดังนั้นก็พากันชักแถวเดินออกมา
“แม่นิจนันท์มอมแกเหรอ” มรกตเสียงดัง
“เปล่าครับ” เพชรปฏิเสธ
“อ่อนค่ะ” ปักเสริม “อ่อน อ่อนมาก คุณเพชร อ่อนปวกเปียกหัวจรดเท้า ไม่มอมแล้วจะแพ้น้ำเปล่าเหรอคะ”
“แต่นิจเค้าบอกว่าไม่ใช่ ...ที่จริงผมอาจจะเครียดอยู่แล้ว ก็เลยน็อคไป”
“นั่นสิคะ คุณป้า พี่เพชรน่ะ สุภาพบุรุษสุดๆ ไม่มีทางทำอะไรเลยเถิดกับภรรยาเพื่อนได้ลงคอ” มุกดาพูดแล้ววางผ้าเช็ดปากลงบนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป
“หนูมุก ..หนูมุก” เพชรเรียก
“อ่อนอีกแล้ว คุณเพชร... เรียกจนคอแตก คุณหนูมุกก็ไม่กลับมาหรอกค่ะ” ปักบอก
“ตามสิ รีบตามไปง้อ” เผ่าพงศ์เสนอ
“เดี๋ยว” มรกตคว้าแขนลูกชาย “ที่เมื่อกี๊หนูมุกพูด หมายความว่าอะไร ตาเพชร...แกไปยุ่งอะไรกับแม่นิจนันท์”
“ไม่ได้ยุ่งเลยครับ .. แม่”
“ชั้นไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อ แล้วจะถามทำไมล่ะครับ”
เพชรจะออกไปตามมุกดา แต่มรกตรั้งมือลูกชายไว้
“บอกความจริงมา”
เผ่าพงศ์เข้ามาช่วยแกะมือมรกต
“ปล่อยลูกไปง้อหนูมุกก่อน”
มรกตรีบปล่อยมือ ปักดันหลังเพชรให้เดินไป
“เคลียร์ด่วนค่ะ!”
เพชรรีบเดินออกไป เผ่าพงศ์หันมา มรกต ปัก และมะดันยืนเป็นแผง
“คงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดเล็กๆน้อยๆ” เผ่าพงศ์บอก
“ปักว่าไม่เล็กหรอกค่ะ ดูหน้าคุณหนูมุกสิคะ .. หึงโหดปานนั้น”
“ยายนิจนันท์นี่อะไรนักหนา ตามเกาะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของตาเพชรอยู่ได้ แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่ หนูมุกจะได้ครองรักครองเรือนซักที” มรกตไม่พอใจ
ทุกคนมีสีหน้าขัดใจ
ที่สระน้ำในบ้านของมรกต มุกดากำลังยืนสงบสติอารมณ์อยู่ เพชรเดินเข้ามาใกล้
“ไม่มีเหตุผลเลยนะ หนูมุก”
“วันนี้พี่เพชรไปทำอะไรมา”
“ก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมไม่เชื่อผมบ้าง”
“หนูมุกเชื่อตาตัวเอง”
“ตาตัวเอง !!! หนูมุกเห็นอะไร”
“เห็นพี่เพชร..กอดกับนิจนันท์”
“หา..ผมกอดกับนิจ เมื่อไหร่”
มุกดาเดินเข้าหาแล้วดึงหน้าเพชรอย่างแรง
“โอ๊ยยย หนูมุก ผมเจ็บ”
“เจ็บเป็นเหมือนกันเหรอคะ”
“หนูมุก อย่าหาเรื่อง”
“หนูมุกไม่ได้หาเรื่อง หนูมุกเห็นหมดแล้ว พี่เพชรไม่อายตัวเองเลยเหรอคะ นอนกอดแนบชิดกับเมียเค้า ในขณะที่คุณชนินทรยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล”
“เอ้า..ไปกันใหญ่แล้ว หนูมุก ..ผมไม่ได้กอดกับนิจ”
“แล้วที่หนูมุกเห็น”
“เห็นที่ไหน”
“ในมือถือคุณนิจนันท์”
เพชรอึ้งไป มุกดาจ้องตา
“พูดไม่ออกเลยใช่มั้ยคะที่มีหลักฐาน”
ที่บ้านนิจนันท์ นิจนันท์กำลังยิ้มพร้อมกับกดลบภาพที่ตัวเองถ่ายคู่กับเพชรทิ้ง
“ขอให้รักกันหวานชื่นยิ่งๆขึ้นไปนะ คุณหนูมุก ...ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงงี่เง่า ขี้หึงที่สุดในสายตาเพชร”
มุกดาเดินเข้ามาในบ้านมรกต เพชรเดินตาม
“หนูมุก ใจเย็นๆก่อนได้มั้ย มันไม่มีอะไร”
“แล้วที่หนูมุกเห็นใครคะ .... คนหน้าเหมือน !!! หุ่นยางหรือหน้ากาก”
เพชรตอบไม่ถูก ทุกคนพากันมายืนข้างมุกดา เพชรมองอย่างอึดอัด
“ว่าไง ตาเพชร ... แกจะแก้ตัวว่ายังไง” มรกตถาม
“เสียแรงรักจริงๆ ผู้ชาย .. ชิส์” ปักเสริม
“ผมรับประกันเลย ผมไม่ได้แตะนิจเลย ...ผมไม่เลวขนาดนั้น”
“งั้นแกก็จะบอกว่าหนูมุกปั้นเรื่อง” มรกตพูด
ทุกคนเงียบไปอีก ก่อนจะค่อยๆเลื่อนสายตามาที่มุกดา
“คุณหนูมุกไม่ได้เห็นคนเดียวใช่มั้ยคะ” ปักถาม
“มุกไม่แน่ใจ ว่าคุณเจนจบเห็นหรือเปล่า”
“ผมจะโทรไปถามเจนจบ” เพชรบอก
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ... คนเรากินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง จะต้องให้คนอื่นมาเป็นพยานทำไม” มุกดาว่า แล้วหันไปทางมรกต
“หนูมุกลาก่อนนะคะ คุณลุง คุณป้า”
มุกดายกมือไหว้แล้วหันหลังเดินออกไป ครอบครัวเพชรหันไปมองทันที
“ไม่ต้องให้สอนนะ เพชร ว่าแกต้องเลือกใคร” เผ่าพงศ์บอก
“ฉันผิดหวังกับแกเต็มทีแล้ว ถ้าเรื่องนี้กระจายออกไป ชื่อเสียงแกจะป่นปี้เพราะเพื่อนคนเดียว” มรกตต่อว่า
ทุกคนเดินออกไป เพชรมีสีหน้าลำบากใจ เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทรออกทันที
“นิจ....ผมเอง .. ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย เรื่องชนินทร .. พรุ่งนี้นิจมาหาผมหน่อยได้มั้ย”
ภายในบ้านของเจนจบเจนจบโยนรูปนิจนันท์ลงตรงหน้าภูผา ภูผาเหลือบมองรูป
“จัดการนังคนนี้ .. งานด่วน” เจนจบสั่ง
“งานเก่าอะดอเรลลา คุณยังจ่ายผมไม่ครบ” ภูผาทวง
“ฉันก็ให้แกแกะเพชรรอบๆไปขายแล้วนี่”
“แค่นั้นยังไม่พอ เราตกลงค่าจ้างกันมากกว่านั้น”
“โอเค .. ฉันจ่ายแกครบแน่นอน ภูผา .... แต่ทำงานนี้ให้ฉันก่อน เอาแค่ขู่ อย่าถึงตาย”
แววตาเจนจบโหดเหี้ยมและเลือดเย็น
ในตึกร้าง ภูผาวางรูปนิจนันท์ลงกลางโต๊ะตรงหน้าทุกคน
“งานใหม่” ภูผาบอก
“ไรวะ ... งานเก่ายังไม่ได้เงินเลย มีแต่งานใหม่เข้าตลอด” แมงมุมหัวเสีย
“เมื่อไหร่จะได้เงินที่เหลือจ๊อบอะดอเรลลา” ขุนพลถาม
“เจ้าของงานบอกว่า .. ใกล้แล้ว” ภูผาตอบ
“ใกล้ที่ว่า .. ใกล้ตำรวจจะจับเราได้น่ะสิ อะไรวะ งานเสี่ยง เงินไม่จ่าย เป็นโจรก็ต้องใช้เงินนะเว้ย ... ใช้มากกว่าคนอื่นด้วย” แมงมุมโวย
“งานนี้ได้เงินเลย”
“งานกระจอกๆ ตีหัวหมา ด่าผู้หญิง เงินน้อย ถึงกล้าจ่ายสด” ขุนพลบอก
“ใครจะทำ ว่ามาเลย” ภูผาถาม
“ไม่ทำโว๊ย ... จนกว่าจะได้เงินของเก่า บอกมันเอาเงินมา” แมงมุมยังโวยวายต่อ
“บลู” ภูผาหันไปถาม
“ไม่ว่าง นัดผู้ชาย” บลูปฏิเสธ
“ฉันก็ไม่ทำ เอาเงินเก่ามาก่อน เร็วที่สุด” ขุนพลบอก
“บอกไอ้คนจ้างเลยนะ งานกระจอกๆแบบนี้ ไม่ต้องใช้ฝีมือระดับพวกเรา ไม่ทำโว๊ย!” แมงมุมโวยเสียงดัง
ภูผามองทุกคนที่ปฏิเสธเสียงแข็ง
เช้าวันใหม่ ที่บ้านของเพชร นิจนันท์นั่งอยู่ตรงหน้าเพชร
“มีอะไรเกี่ยวกับชนินทรเหรอคะ หรือว่าเพชรหาหมอที่จะรักษาให้เค้าฟื้นได้แล้ว” นิจนันท์ถาม
“ผมกำลังพยายามหาอยู่ครับ นิจพอจะรู้จักหมอเก่งๆที่ไหนบ้างมั้ย”
เพชรแอบเหลือบมองไปที่กระเป๋ากับมือถือของนิจนันท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นิจก็ไม่รู้จักใครซะด้วย อีกอย่าง...นิจเองก็คงไม่มีเงินมากพอจะชุบชีวิตเจ้าชายนิทรา ชนินทรเค้าก็ไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้นิจเลย”
นิจนันท์ทำเสียงสั่นและตาแดง
“นิจก็อยากจะให้ชนินทรเค้าฟื้นมาขอโทษเพชร ขอโทษเพื่อนๆเหลือเกิน” นิจนันท์หันมาทางเพชร “แล้วเพชรไปหาหมอหรือยังคะ เมื่อวานที่ไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ไม่เป็นอะไรครับ”
“นิจขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ”
“เชิญครับ”
นิจนันท์ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพชรรีบพุ่งไปหยิบมือถือนิจนันท์ แล้วมองไปทางห้องน้ำ ก่อนจะลองกดเปิดดู
เพชรเห็นว่ามือถือของนิจนันท์ไม่ได้ล็อค เขาจึงรีบเปิดดูอัลบั้มภาพ ซึ่งมีแต่ภาพถ่ายนิจนันท์ถ่ายตัวเองตามสถานที่ต่างๆ เท่านั้น
“ไม่เห็นมีภาพบ้าบอ กอดแนบชิดอะไรนั่นเลย หนูมุก”
เพชรรีบวางมือถือลงแล้วมีสีหน้าหงุดหงิด นิจนันท์ที่หลบอยู่ด้านหลังแอบยิ้มอย่างสะใจ
ที่บ้านของมุกดา มุกดากำลังยืนกอดอก เธอมีสีหน้างอน คมกฤชชงกาแฟแล้วเอามาวางให้น้องสาว
“พิษรักแรงหึง ทำแกหน้ามืด เสียท่าแผนตื้นๆของนิจนันท์เข้าจนได้”
“มุกยอมรับว่ามุกโมโห”
“อย่างงี้เค้าเรียกหึง”
“เหมือนพี่กฤชหึงแอนดี้” มุกดาสวน
“พอเลย .... คนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องแข่งกับไอ้แอนดี้ เพื่อนแก”
“ตลอด หล่อตลอด”
“แน่นอน .. เออ ..มุก ถ้าส่งอะดอเรลลาไปตรวจ ทีนี้ตำรวจสากลจะทำยังไง”
“มุกคุยกับเจอรี่แล้ว เราจะถ่วงเวลาไม่ให้อะดอเรลลากลับเข้ามาประเทศไทยอีก จนกว่าจะจับคนบงการเรื่องนี้ได้”
“สงสารคุณเพชร”
มุกดามองพี่ชาย
“ถ้าเค้าไม่ผิด ไม่รู้เรื่องว่าอะดอเรลลาเป็นของขโมยมา .. สุดท้ายคุณเพชรเค้าก็ต้องเสียทั้งอะดอเรลลา ... ทั้งเจ้าสาว แกจะไม่สงสารเค้าเลย” คมกฤชถาม
“มุกเกี่ยวข้องกับพี่เพชร ในฐานะตำรวจกับผู้ต้องสงสัยเท่านั้น ไม่มีอย่างอื่น”
“ตลอด ปากแข็งตลอด ... แต่ฉันว่าแกห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้วล่ะ ตั้งแต่มีนิจนันท์เข้ามา”
มุกดามองสายตาคมกฤชแล้วเมินไปทางอื่นเพื่อปิดบังความในใจ
ที่บ้านของเพชรเพชรยืนรออยู่ นิจนันท์เดินเข้ามาใกล้
“เราไปเยี่ยมชนินทรกันมั้ยคะ” นิจนันท์ชวน
“ผมจะไปสตาร์ไดมอนด์”
นิจนันท์ดึงแขนเพชรเบาๆ
“ก็ไปเยี่ยมชนินทรกันก่อน ทานข้าว แล้วค่อยเข้าไปทำงาน” นิจนันท์เสนอ
“ดูค่ะดู .. ชีมาจับมือถือแขน ทอดทั้งมอเตอร์เวย์ให้ผู้ชายถึงในบ้านเลยค่ะ” ปักที่มองอยู่ด้านหลังพูดกับมรกต
นิจนันท์หันไปเจอมรกต ปัก และมะดัน เดินดาหน้ากันเข้ามา
“คุณป้า” นิจนันท์เรียก
นิจนันท์พนมมือไหว้อย่างสวยงาม แต่พอเงยหน้ามาก็เจอทุกคนที่มองอย่างเกลียดชัง
“นี่กล้ามาถึงบ้านลูกชายฉัน” มรกตว่า
“แม่ครับ”
“หยุด ตาเพชร ... อย่ามาปกป้องแม่คนนี้” มรกตมองนิจนันท์ “ฉันเหลืออดเหลือทนกับความกร้านของเธอจริงๆ “
“ผมชวนนิจนันท์มาเอง” เพชรบอก
“ออกรับแทนกันค่ะ” ปักว่า
“เงียบ! คุณปัก” เพชรตำหนิแล้วมองแม่ “แม่ครับ ผมชวนนิจมาเองจริงๆ ผมกำลังปรึกษานิจเรื่องรักษาชนินทร”
“พอเถอะค่ะ เพชร พอแล้ว อย่ามีปัญหากับคุณแม่ท่านเลย” นิจนันท์ทำเป็นขอร้อง
“อย่ามาตีหน้าเศร้า เล่าเรื่องสตอเบอรี่ ปรึกษากันเสร็จแล้วก็ออกไปสิ ออกไปจากบ้านลูกชายฉันได้แล้ว ตาเพชรน่ะ เค้าเป็นผู้ชายมีเจ้าของ” มรกตไล่
“แมวขโมยนี่มันก็ช่างเลือกเวลา มาอี๋อ๋อกับว่าที่เจ้าบ่าว ตอนที่เจ้าสาวตัวจริงก้มหน้าก้มตาทำงาน” ปักกระแหนะกระแหน
“นิจไปแล้วค่ะ นิจไม่อยากให้เพชรมีปัญหา”
“น่าจะไปตั้งแต่ประโยคแรกที่ด่า” ปักยังกัดต่อ
เพชรหันมาจ้อง ปักรีบผลักมะดันมารับหน้า มรกตหันมาสั่งลูก
“ตาเพชร แกห้ามไปไหน วันนี้แกต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง”
เพชรมีสีหน้าอึดอัดมาก
ที่บ้านของมรกต เพชรกำลังยืนต่อหน้าพ่อกับแม่
“ฉันไม่สนใจฤกษ์ยามอะไรแล้ว แกต้องแต่งงานกับหนูมุกให้เร็วที่สุด” มรกตสั่ง
“ผมก็อยากแต่งนะครับ แต่หนูมุกของแม่ต่างหากที่ไม่ยอม”
“ก็แกมันทำตัวไม่น่าไว้ใจ”
“แต่ผม ..”
“หยุด ..ไม่มีคำว่าแต่ นี่คือคำสั่ง แกต้องพาหนูมุกไปเตรียมชุดเจ้าสาว!”
ภายในห้องทำงานของเพชร มุกดากำลังรื้อเอกสารในโต๊ะเพชร สาลินีเดินเข้ามาเห็น
“หาอะไรเหรอคะ คุณหนูมุก” สาลินีถาม
มุกดาหันไป ยิ้มปกติอย่างไม่มีพิรุธ
“ใบเซอร์ทิฟิเคทท์ (certificate) ของอะดอเรลลาน่ะค่ะ เวลาเราส่งเพชรไปตรวจต้องมีใบรับรองใช่มั้ยคะ”
“น่าจะอยู่ที่ห้องคุณเจนจบ สาลี่ไปดูให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
สาลินีจะเดินสวนออกไป แต่นิจนันท์ก้าวเข้ามาพอดี
“เป็นผู้หญิงของเพชรแล้ว ยังต้องหลังขดหลังแข็งทำงานอีกเหรอคะ” นิจนันท์ประชด
สาลินีมองแบบอยากรู้อยากเห็น “ต้องการผู้ช่วยมั้ยคะ ฝ่ายไหนก็ได้ .. สาลี่เข้าได้หมด”
มุกดายิ้ม “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณสาลี่ แค่นี้หนูมุกรับมือไหว”
“ถ้าไม่ไหว ร้องดังๆนะคะ แผนกซ้ำเติมรออยู่ค่ะ” สาลินีบอก
สาลินียังมองอย่างอยากรู้ แต่นิจนันท์จ้องจนสาลินีต้องเดินออกไป นิจนันท์หันมาแขวะมุกดาต่อทันที
“หรือว่าเพชรใช้งานเยี่ยงทาส”
“ที่จริงหนูมุกก็เป็นผู้หญิงรักสบายนะคะ ... แต่เราก็ต้องทำอะไรให้ตัวเองดูมีคุณค่าบ้าง ให้สมกับที่ทุกอย่างของสตาร์ไดมอนด์จะมากองแทบเท้า”
“คิดว่าตัวเองเลิศเลอมากนักหรือไง หนูมุก”
“แน่นอนค่ะ พี่เพชรอาจจะนอกลู่นอกทางกับใครต่อใครไปบ้าง แต่สุดท้ายแล้ว คนที่พี่เพชรเลือกให้เป็นเจ้าสาวก็คือ หนูมุก .. นี่ยังไม่ใช่คำตอบอีกเหรอคะ ว่าพี่เพชรทั้งรักทั้งหลง ยกย่อง เทิดทูนหนูมุกสุดหัวใจ”
นิจนันท์ทนฟังไม่ได้รีบเดินตรงรี่ไปที่โต๊ะของเพชร เธอมองกล่องไข่มุกที่ยังวางอยู่แล้วหยิบขึ้นมา
“เทิดทูนสุดหัวใจ” นิจนันท์พูด
นิจนันท์หยิบไข่มุกออกมาจากกล่อง มุกดาร้องห้าม
“อย่านะ นั่นของพี่เพชร”
“หวงใช่มั้ย ...... อุ๊ย...หลุดมือ”
นิจนันท์แกล้งปาไข่มุกลงบนพื้น มุกดามองอย่างโมโห
“คุณไม่ควรยุ่งกับของๆคนอื่น” มุกดาตำหนิ
“หวงของ .. หวงคน .. หวงไปหมด หวงก็เก็บสิ”
มุกดามองอย่างโมโห เธอก้มลงเก็บไข่มุก นิจนันท์ก้าวเท้ามาเหยียบลงบนมือมุกดาทันที
“โอ๊ย”
“เก็บให้หมด”
นิจนันท์กระทืบเท้าอย่างแรงบนมือมุกดา สาลินีที่เดินกลับเข้ามามองอย่างตกใจ
“ตายแล้ว...นี่ถึงกับเหยียบย่ำให้ช้ำชอกกันเลยเหรอคะ”
นิจนันท์หันไปมอง สาลินีเดินเข้ามา มุกดาเก็บไข่มุกใส่กล่อง
“แค่นี้หนูมุกยังไม่ช้ำหรอกค่ะ ยังชิลมาก กะว่าจะรอดูพวกสมัครใจเป็นมือที่สาม มือที่สี่ อกระเบิดตายไปเอง”
มุกดามองย้อนด้วยสายตาเยาะๆ จนนิจนันท์ต้องโต้กลับ
“วันนี้หมดธุระแล้ว แต่ยังไม่จบแค่นี้ใช่มั้ยคะ คุณหนูมุก นิจคงได้แวะมาที่นี่อีกบ่อยๆ”
“สามีนอนแน่นิ่งอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่ทราบว่าจะแวะมาบ่อยๆทำไมคะ หรือว่าคุณนิจนันท์จะมาหาสามีใหม่ ..ที่สตาร์ไดมอนด์” สาลินีถาม
“คุณหนูมุกว่าไงละคะ... ใจดีหรือขี้งกเอ่ย” นิจนันท์ท้าทายแล้วเดินออกไป
มุกดามองตาม สาลินีอึ้งแล้วหันมาทางมุกดา
“ทำไมต้องมาถามคุณหนูมุก หรือว่า....คุณนิจนันท์จะมาฉกคุณเพชร”
มุกดาไม่ตอบแต่รีบเดินตามนิจนันท์ออกไปทันที
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 14 (ต่อ)
รปภ.คนหนึ่งกำลังเดินตรวจตรารอบๆ บริเวณด้านหน้าสตาร์ไดมอนด์ นิจนันท์เดินอย่างรวดเร็วผ่านหน้าไป รปภ.มองตามนิจนันท์ เมื่อมองใบหน้าใกล้ๆ ทำให้รู้ว่าคือ แมงมุมที่ปลอมตัวมาเป็นรปภ.
นิจนันท์เดินมาที่รถ เธอกำลังไขกุญแจรถ แมงมุมเดินเข้ามาอยู่ด้านหลังแล้วจับหัวนิจนันท์โขกกับหลังคารถ
“โอ๊ยยย”
นิจนันท์จะหันมามอง แต่แมงมุมกดนิจนันท์ลงข้างรถแล้วเตะเข้ากลางลำตัวจนนิจนันท์ตัวงอและล้มลง ไป ที่พื้นมีรปภ.ตัวจริงนอนสลบเหยียดยาวอยู่
นิจนันท์ตกใจพยายามจะหันมามอง
“แก ..แกเป็นใคร”
แมงมุมตบนิจนันท์จนหน้าคว่ำ นิจนันท์ฮึดออกแรงหันมา แมงมุมจ่อมีดมาตรงหน้า นิจนันท์ปิดตาร้องกรี๊ดดด
มุกดาที่ตามออกมาได้ยินเสียงนิจนันท์ร้อง
“คุณนิจนันท์”
แมงมุมหันไปเห็นมุกดากำลังวิ่งมา นิจนันท์แหกปากกรี๊ดไม่หยุด แมงมุมตบผัวะเข้าอย่างแรงจนนิจนันท์หน้าคว่ำ แล้วแมงมุมก็วิ่งลัดเลาะหลบไปอย่างรวดเร็ว
มุกดาวิ่งเข้ามาแล้วรีบประคองนิจนันท์ สายตามุกดามองหาไปรอบๆ
“โอย” นิจนันท์ร้องโอดครวญ
มุกดาหันกลับมามองนิจนันท์
“คุณนิจ เป็นยังไงบ้าง ลุกไหวมั้ย”
มุกดาพยายามประคองนิจนันท์ที่ร้องโอดโอยขึ้นมา
ภายในสตาร์ไดมอนด์ นิจนันท์นั่งลงร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าเพชร พาที เจนจบ สาลินี ทุกคนมีหน้าตากังวล ส่วนมุกยืนอยู่อีกด้าน
“ดูจากสภาพแผล คนร้ายมันตั้งใจใช้ฝ่ามืออำมหิตตบสั่งสอน” พาทีบอก
นิจนันท์มองค้อนพาที เพชรถามขึ้น
“ตรวจกล้องวงจรปิดหรือยัง”
“มันหันหลังให้กล้องตลอด คนร้ายมันมืออาชีพมาก” พาทีบอก
“ดีที่คุณหนูมุกไปช่วยไว้ทัน” เจนจมเอ่ยชม
ทุกคนหันไปมองมุกดาอย่างชื่นชม นิจนันท์มองด้วยสายตาริษยา
“หนูมุกเห็นใครน่าสงสัยบ้างมั้ย” เพชรถาม
“ไม่ทันเห็นค่ะ” มุกดาตอบ
“ไม่เห็นแน่เหรอคะ” นิจนันท์ถามย้ำ
“หมายความว่ายังไงคะ หรือว่าคุณนิจนันท์คิดว่าคุณหนูมุกเห็นแล้วไม่พูด” สาลินีสอดขึ้น
“มั่วแล้ว สาลี่ เพ้อเจ้อ ... คุณหนูมุกไปช่วยนิจไว้ต่างหาก” พาทีดุ
“นั่นสิคะ คุณหนูมุกคงไม่เก็บเอาเรื่องเมื่อกี๊มาแค้นนิจ” นิจนันท์พูดขึ้น
“มีเรื่องอะไรกัน” เพชรถาม
“ช่างเถอะค่ะ อย่าพูดถึงเลย” นิจนันท์พยายามปกปิด
“คุณนิจนันท์อยากให้ทุกคนรู้จริงๆเหรอคะว่าคุณเหยียบเท้าหนูมุก” มุกดาได้ทีจึงพูดขึ้น
ผู้ชายทุกคนมองมุกดา สลับกับนิจนันท์ที่มองมุกดาด้วยสายตาฟาดฟัน
“นิจรู้คะว่าคุณหนูมุกไม่พอใจ แต่นิจยืนยันว่า นิจไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจปาไข่มุกลงพื้นด้วยหรือเปล่า” มุกดาถามต่อ
เพชรหันไปมองทันที “มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยเหรอ นิจ”
นิจนันท์ทำน้ำเป็นตาปริ่มขึ้นมาทันที “ค่ะ นิจผิดที่ทำกล่องหลุดมือ พอคุณหนูมุกจะเก็บ นิจก็ไม่ทันเห็น ไปโดนมือเธอเข้า ให้นิจขอโทษคุณหนูมุกร้อยครั้งพันครั้งก็ได้ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ... ไม่ใช่เรื่องจะเก็บมาคิดแค้น ทำร้ายกัน”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ หนูมุกไม่เคยแค้นใคร เพราะผู้ชายคนเดียว ..เรื่องแค่นี้ ถ้าขอดีดี ก็จะผูกโบว์ยกให้ ไม่ตามไปทวงคืน ไม่ร้องไห้อาลัยอาวรณ์เลยสักนิด”
“แต่ยังไงนิจก็ต้องขอโทษคุณหนูมุก นิจขอโทษนะคะ นิจขอโทษ”
นิจนันท์ทำเป็นพยายามจะขอโทษ แล้วก็แตะปากเพราะเจ็บแผล
“ขอโทษพอแล้ว ก็มานี่”
พาทีบอกแล้วคว้าแขนนิจนันท์ทันที นิจนันท์ขืนตัวแต่พาทีลากไป
“คุณสาลี่ ..มาช่วยผมดูแลคนป่วยปางตายหน่อย” พาทีพูดกับสาลินี แล้วลากนิจนันท์ออกไป สาลินีระริกระรี้รีบตามพาทีออกไปด้วย
เพชรหันไปมองมุกดาอย่างอึดอัด เจนจบลอบยิ้มอย่างสะใจ
ในห้องชนินทร นิจนันท์รับ coldpad มาจากสาลินี แล้วนำมาประคบที่ปาก พาทียืนมองอยู่ใกล้ๆ
“ไม่ต้องมองเหมือนชั้นเป็นตัวต้นเหตุ” นิจนันท์ปัด
“นี่ยังไม่รู้ตัวอีก... เธอน่ะต้นตอความร้าวฉาน”
“แหม ..พูดดี พูดโดนมากค่ะ คุณพาที” สาลินีหนุน
“ต่อให้คุณหนูมุกฆ่าฉัน ก็คงไม่ผิดสินะ”
“ถ้าเป็นสาลี่ .. ใครมาแย่งของรัก..สาลี่ก็ไม่เก็บไว้เกะกะ เหมือนกันค่ะ จะบดบี้ขยี้ให้หน้าเละ ด้วยส้นรองเท้าแพงๆ .. อิอิ..พูดขำขำนะคะ”
นิจนันท์จ้องสาลินีอย่างหมั่นไส้
ภายในห้องเพชร มุกดายืนหันหลังเพื่อสงบอารมณ์ เพชรเดินเข้ามาหา เจนจบยืนมองสังเกตอยู่
“หนูมุก ... เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไปส่งคุณนิจผู้บอบบางจะดีกว่า”
มุกดาเดินหนี แต่เพชรดึงแขนมุกดาไว้ทันที
“อย่างอนนักเลย”
“หนูมุกก็ไม่เคยขอให้พี่เพชรง้อนะคะ”
มุกสะบัดหน้าเดินออกไป เพชรเดินตามอย่างอ่อนใจ เจนจบมองแล้วยิ้ม
“อา...สนุก....ความหึงของผู้หญิงสองคน ... ฆ่ากันเอง” เจนจบพึมพำ
มุกดาเดินออกมาจากห้องของเพชรแล้วเดินเลี้ยวไป ไม่สนใจเพชรที่วิ่งตามหลังมา
“หนูมุก”
เพชรกำลังจะวิ่งตาม แต่นิจนันท์ที่มาจากอีกทางเห็นเพชรแล้วก็รีบตรงเข้าไปหาทันที
“เพชรคะ”
นิจนันท์กำลังจะเข้าใกล้เพชร แต่พาทีที่ตามหลังมารีบเข้ามาดึงไว้ สาลินีวิ่งตามมา
“เมื่อกี๊ยังเจ็บอยู่แล้ว ทีนี้เดินเร็วเชียว” พาทีแขวะ
พาทีดึงนิจนันท์แล้วเข้ามายืนขวางระหว่างเพชรกับนิจนันท์ไว้ เจนจบเดินตามออกมามองอย่างเงียบๆ
“นิจไปแจ้งความไว้ก่อนดีมั้ยคะ ... นิจกลัว”
“กลัวว่ารอบหน้าจะเป็นน้ำกรด เอาให้ชัวร์ว่า...เละแน่” สาลินีกัดนิจนันท์
เพชรหันไปทางนิจนันท์ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างขอร้อง
“ผมขอได้มั้ยนิจ ผมไม่อยากให้ที่นี่มีแต่ข่าวอื้อฉาว”
”แล้วถ้าเป็นพวกที่ชนินทรไปติดต่อขายอะดอเรลลาไว้ล่ะคะ
“คงไม่เกี่ยวกันหรอก” เพชรบอก
“ไม่แน่นะ เจนจบ .. ประมาทไม่ได้นะ เกิดมันบุกเข้าบ้านมาทำร้ายนิจอีกล่ะ ผู้หญิงคนเดียว .. คราวนี้นิจคงไม่รอด”
นิจนันท์ทำท่าว่ากลัวมาก จนเพชรมองอย่างสงสาร
ในตึกร้าง ปึกเงิน 2 หมื่นวางลงตรงหน้า แมงมุมคว้าหมับแล้วยิ้มกว้าง บลูกับขุนพลมองด้วยสายตาเหยียดๆ
“ใครวะบอกงานง่ายๆ ไม่ทำ ... สุดท้ายก็เห็นแก่เงิน” ขุนพลดูถูก
“แล้วตรงนี้ใครหน้าไหนมันไม่เห็นแก่เงินมั่งวะ ไม่ได้อยากได้หรอกโว๊ย เศษๆแค่นี้ ..ฝีมือระดับข้า.... ต้องก้อนใหญ่ๆ หนักๆ “ แมงมุมบอก
“ฝีมือปลายแถว มันจะได้เยอะสักเท่าไหร่”
“แล้วมึงเจ๋งนักหรือไง ไอ้ตีนผี” แมงมุมด่าขุนพลแล้วก็พุ่งเข้ามาถีบขุนพลที่ไม่ทันตั้งหลักจนเซไป
แมงมุมจะเข้าไปซ้ำแต่บลูกระชากแมงมุมแล้วเหวี่ยงไปกระแทกผนัง
“บลู”
แมงมุมเอ่ยแล้วหันไปเห็นบลูกำลังประคองขุนพลขึ้นมา แมงมุมมองด้วยสายตาเจ็บใจ
“ไปช่วยมันทำไม มันหาเรื่องฉันก่อน”
“แกนั่นแหละ หาเรื่องขุนพล” บลูว่า
“ยังจะเข้าข้างมันอีก มันน่ะไอ้กะล่อน ไอ้แมงดา .. หน้าไหน มันก็นอนด้วยได้ทั้งนั้น”
แมงมุมพุ่งเข้าไปดึงมือบลูออก บลูสะบัดอย่างแรง ภูผายืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ แมงมุมโมโห ชูปึกเงินขึ้น
“บลู ..ฉันมีเงิน มีมากกว่าไอ้ขุนพลอีก ฉันยกให้เธอหมดเลย ถ้าเธอทิ้งมันมาอยู่กับฉัน”
“อยู่กับแก” บลูมองหัวจรดเท้า “วิ่งให้สิบล้อเฉี่ยว ยังเสียวกว่า”
แมงมุมโมโหชักปืนจ่อขุนพล
“เพราะมันใช่มั้ย .. เธอถึงไม่รักฉัน”
ขุนพลขยับ แมงมุมแตะไกทำให้ขุนพลชะงัก
“ถ้าไม่มีมัน”
แมงมุมจะเหนี่ยวไก แต่ภูผากระชากแมงมุมออกไปปืนลั่นขึ้นฟ้าหนึ่งนัด
ภูผาดึงปืนออกจากมือแมงมุมอย่างรวดเร็ว แมงมุมเห็นบลูวิ่งเข้าไปหาขุนพลก็กระโดดถีบถังสีแถวนั้นจนล้มระเนระนาด
“กูจะฆ่ามึง ... ไอ้ขุนพล”
ภูผากระชากแมงมุมมาขู่
“หยุดเป็นหมาบ้าได้แล้ว ...แมงมุม”
ภูผาหันไปมองบลูกับขุนพลแล้วสั่ง
“ออกไปก่อน”
บลูยืนเบียดข้างขุนพล แมงมุมมอง ขุนพลแกล้งเหนี่ยวบลูเข้ามาชิด ส่วนบลูก็จูบขุนพลต่อหน้าแมงมุม
แมงมุมคลั่งที่ได้เห็นจึงทั้งถีบทั้งเตะ ส่วนภูผาล็อคแขนแมงมุมไว้ บลูกับขุนพลเดินออกไปอย่างเยาะๆ
แมงมุมแผดเสียงคลั่ง ภูผาเหวี่ยงแมงมุมลงกับพื้น
“หัดใช้ความคิดซะบ้าง แกทำงาน มีเงิน จะหาผู้หญิงอีกกี่คนก็ได้”
“กี่คนก็ไม่เหมือนบลู .. ฉันต้องการความรัก .. ได้ยินมั้ย ภูผา”
ภูผามองแมงมุมอย่างเวทนา
“ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ถ้าฉันจะได้อยู่กับบลู” แมงมุมบอก
ที่อีกชั้นของตึกร้าง บลูกำลังกอดนัวเนียอยู่กับขุนพล
“ขืนแมงมุมมันเป็นบ้าแบบนี้บ่อยๆ สักวันมันอาจจะฆ่าเธอ” บลูบอก
“ไม่มีทางที่มันจะจ่อปืนใส่ฉันได้อีก”
“เธอจะไปแล้วเหรอ ขุนพล”
“แน่นอน สนามแข่งรถยังรอนักแข่งขั้นเทพอย่างฉันอยู่”
“เรายังได้ค่าจ้างปล้นอะดอเรลลาไม่ครบ .... หรือบางทีคนจ้างอาจจะให้เงินหมดแล้ว แต่ภูผา..ไม่ยอมจ่าย จนกว่าจะเหลือคนน้อยที่สุด”
ขุนพลหันมามองบลูแล้วมีแววตาเจ้าเล่ห์
“คนน้อย ส่วนแบ่งก็ต้องเยอะขึ้น”
“ใช่ ... ใครที่อึดจนเหลือคนสุดท้าย ก็จะได้มากที่สุด” บลูพูด
ทั้งสองคนสบตากันเหมือนรู้ว่ากำลังคิดแผนชั่วกำจัดแมงมุมออกไปเหมือนกัน
ภายในห้องคนไข้ ภูผากำลังเล่นหุ่นยนต์กับลูกชายที่แขนข้างหนึ่งให้น้ำเกลืออยู่ ภรรยาของภูผานั่งปอกผลไม้แล้วยิ้มมองอย่างมีความสุข
ภูผาอุ้มลูกมานั่งบนตักแล้วกอดไว้ด้วยความรัก แววตาของภูผาอ่อนโยนอย่างคนเป็นพ่อ
“อดทนนะครับ ..พ่อสัญญา พ่อจะให้หมอรักษาเอกให้หายเร็วๆ” ภูผาบอกลูกชาย
“อีกนานมั้ยครับ พ่อ”
“ไม่นานครับ อีกไม่นาน เราจะได้ไปอยู่บ้านใหม่ด้วยกัน”
ภูผากอดลูกไว้ในอก แล้วมองภรรยาด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหวัง
รุจากับแอนดี้เดินคุยมาด้วยกันที่ทางเดินในโรงพยาบาล
“ดีนะคะ ที่คุณซิ่งมาทัน ไม่งั้นบก.สมพลอาการหนักเพราะไส้เลื่อนกำเริบแหงๆ” รุจาบอก
“ถึงมือหมอแล้ว ... สบายใจได้ละครับ”
รุจายิ้ม
อีกด้านหนึ่ง ภูผากำลังเดินผ่านจะไปที่ลานจอดรถ แอนดี้หันกลับมาเห็นก็จำได้
“ภูผา”
“คะ” รุจางง
แอนดี้รีบบอก “ผมขอเข้าห้องน้ำหน่อย”
แอนดี้ไม่รอช้า รีบเดินอย่างรวดเร็วตามภูผาไป รุจามองตามอย่างสงสัย
ภูผาเดินเลี้ยวมาที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาลแอนดี้กำลังเดินหลบคนตามหลังมาห่างๆ ภูผาเดินเลี้ยว แอนดี้หลบหลังคนเพราะกลัวภูผาเห็น แต่ก็รีบเดินตาม
ที่ปลายทางเดินห่างออกไปด้านหลัง รุจาก็เดินตามแอนดี้มาด้วย
ภูผายืนคุยมือถือที่ลานจอดรถในโรงพยาบาล และกำลังจะขึ้นรถ
“ว่าไง คุณเจนจบ” ภูผาพูด
แอนดี้ออกมามองเห็นภูผาอยู่ในรถ
“งานอีกชิ้น ... ลงมือคืนนี้”
ภูผาบอกแล้วก็ขับรถออกมา เขากำลังเลี้ยวผ่านหน้าแอนดี้ แอนดี้รีบหลบหลังเสา รถภูผาวิ่งผ่านไป แอนดี้มองตามก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์
“มุก... ผมเจอภูผาที่โรงพยาบาล”
แอนดี้พูดใส่มือถือแล้วหันกลับมาเจอรุจาที่มาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง แอนดี้รีบกดวางสาย รุจามองงงๆ
“ตามหาใครอยู่เหรอคะ”
“พอดีเห็นคนท่าทางคล้ายๆเพื่อนน่ะครับ แต่ไม่ใช่..ผมจำผิด”
แอนดี้แก้ตัวแล้วยิ้มหวาน รุจาพยักหน้ายิ้มตอบ
ที่บ้านมุกดา คมกฤชยืนกอดอกมองแอนดี้
“รับรองว่ารุจาไม่เชื่อนาย”
“แต่เธอก็ไม่ได้ซักอะไร” แอนดี้บอก
“โอเค ..เรื่องคุณรุจา เดี๋ยวให้แอนดี้จัดการ ว่าแต่ตามไปหรือเปล่าว่าภูผามาเยี่ยมใครที่โรงพยาบาลนั้น” มุกดาถาม
“ผมจะแฮกรายชื่อคนไข้ทั้งหมดออกมาเช็คดูว่า น่าจะเป็นใครที่เกี่ยวข้องกับภูผา” แอนดี้บอก
“พวกมันยังป้วนเปี้ยนให้เราเห็น แสดงว่า..มันกำลังเตรียมลงมืออะไรอยู่” มุกดาสรุป
“แต่อะดอเรลลาก็อยู่ที่คุณเพชร พวกปล้นมันต้องการอะไรอีก” คมกฤชสงสัย
“เอาไว้ผมจะกลับมาตอนดึกๆอีกทีนะ ขอไปรับ บก.สมพลออกจากโรงพยาบาลตามนัดก่อน รุจาจะได้ไม่สงสัย”
แอนดี้รีบเดินออกไป มุกดากับคมกฤชมองตาม
ที่นิวส์ไทม์ รุจามองแอนดี้ที่ยิ้มกว้าง
“ผมไปรับบก.สมพล แล้วก็พาไปส่งถึงบ้านเรียบร้อยแล้วครับ”
แอนดี้รายงานแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่รุจาถามขึ้นก่อน
“จะรีบไปไหนหรือเปล่าคะ”
“คุณรุจามีอะไรให้ผมทำหรือเปล่าครับ”
“เกรงใจจัง เห็นคุณรีบๆ ... คือมีข้อมูลภาษาอังกฤษอยู่ชุดนึง รุจาไม่ค่อยแน่ใจว่าจะแปลตรงหรือเปล่า แอนดี้ช่วยเช็คให้หน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้สิครับ”
รุจาหันไปหยิบเอกสารหลายแผ่นมาส่งให้ แอนดี้รับมาอ่าน
“แต่ถ้ารีบไปไหนต่อ ก็บอกได้นะคะ”
“ไม่ครับ ไม่รีบ”
แอนดี้ยิ้มเป็นปกติแล้วตรวจทานเอกสารที่แปล รุจาทำมายืนใกล้ๆ ประกบแอนดี้ไว้อย่างสังเกต
ที่บ้านของนิจนันท์ เพชรกำลังเดินดูความเรียบร้อยรอบบ้าน เจนจบดูอีกด้าน แต่เจนจบแอบดึงล็อคหน้าต่างบานนึงออก
พาทีออกกำลังกายเบ่งกล้าม อวดนิจนันท์ นิจนันท์เดินหนีไปอ้อนเพชร
“จะกลับกันแล้วเหรอคะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก นิจ รอบบ้านมีคนของบริษัทพาทีรักษาความปลอดภัย ทุกตารางนิ้ว ... คอยคุ้มกันให้เธอรู้สึกดุจดั่งเจ้าหญิง” เพชรบอก
“อย่าเพิ่งกลับได้มั้ยคะ เพชร”
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับหนูมุก”
“หรือว่าจะให้เราทั้งหมดอยู่เฝ้าเธอ” เจนจบเสนอ
พาทีรีบเบ่งกล้ามอวดอีกครั้ง นิจนันท์ผลักพาทีออกห่าง
“ พวกเราไปก่อนนะ ... นิจ ไปได้แล้ว ไอ้พาที ..ไปเบ่งกล้ามปูต่อที่บ้านแกโน่น” เพชรบอกเพื่อนแล้วเดินออกไป พาทีหยิบเสื้อตามไป
เจนจบเดินรั้งท้าย เขาหันมายิ้มกับนิจนันท์
“อย่ากลัวไปเลย นิจ ไม่มีคุณหนูมุกเป็นแพะรับบาปให้แล้ว เธอปลอดภัยแน่ๆ”
เจนจบเดินออกไป นิจนันท์กระฟัดกระเฟียด
ที่คอนโด ในห้องของคมกฤช มุกดากำลังเตรียมปืนอยู่ คมกฤชมองก่อนจะถามขึ้น
“แน่ใจเหรอ มุก ว่าแกจะไปที่นั่นจริงๆ”
“มุกอยากไปดู บางทีพวกมันอาจจะย้อนรอยมาหาอะไรสักอย่างของชนินทร”
“งั้นฉันไปด้วย”
“พี่กฤชตามเรื่องภูผาที่โรงพยาบาลดีกว่า”
“โอเค”
มุกดามองปืนในมือด้วยสีหน้ามั่นใจ
ที่นิวส์ไทม์ รุจากำลังคุยมือถือแต่ตามองแอนดี้กำลังนั่งขีดเขียนตรวจต้นฉบับที่แปลข่าวให้อยู่
“ขอบใจมากนะเพื่อน ..รับรองว่าฉันจะไม่บอกใครว่าได้ข้อมูลมาจากแก มันสำคัญมาก..สำคัญเท่ากับความเป็นความตายของนักข่าวอย่างฉันเลย โอเค ... แท้งกิ้วจ้ะ .. เพื่อนรัก”
รุจาวางสาย แล้วมองไปที่แอนดี้
“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าภูผาไปเยี่ยมใคร” รุจาพึมพำ
ที่บ้านมุกดา เพชรยืนหน้าเครียดอยู่ตรงหน้าประไพ
“หนูมุกเค้าบอกว่าจะแวะไปคุยกับตากฤชที่คอนโดน่ะค่ะ” ประไพบอก
“คุยกับพี่ ... แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์เลยล่ะครับ”
“เอ่อ... เค้าก็ไม่รับสายป้าเหมือนกัน ... คุณเพชรมีธุระด่วนอะไรหรือเปล่าคะ”
“ผมมาคุยกับหนูมุกเรื่องงานแต่งงาน”
ภายในบ้านของนิจนันท์ นิจนันท์กำลังดูละครช่อง 3 อยู่ เธอเร่งเสียงทีวีแต่ก็ทนหงุดหงิดไม่ไหว นิจนันท์ลุกขึ้น ปิดทีวี เดินขึ้นบ้านไป
ที่ด้านนอก มุกดากำลังปีนรั้วเข้ามา เธอกระโดดลงมาเห็น รปภ.นอนสลบอยู่ที่พื้น 2 คน มุกดาจับปืนอย่างระวังทันที
มุกดาเดินมาใกล้ตัวบ้าน เห็นรปภ .อีก 2 คนนอนสลบ มุกดามองไปในตัวบ้านด้วยสายตากังวล
ที่คอนโด เพชรกดกริ่งที่ประตูหน้าห้องของคมกฤช
“คุณคมกฤช ผมเอง เพชร”
ภายในห้องไม่มีใคร
“หนูมุก ผมเอง... หนูมุก ..คุณอยู่ข้างในใช่มั้ย”
เพชรกดกริ่งหน้าห้องเสียงดังแต่ก็ไม่มีคนออกมา เพชรกดมือถือโทรหาคมกฤช มีสัญญาณฝากข้อความดังขึ้นแทน เพชรปิดมือถือด้วยความโมโห
“คุณสองคนพี่น้องอยู่ที่ไหนกันแน่”
ที่โรงพยาบาล คมกฤชที่ใส่แว่น และแต่งตัวเป็นช่างในชุดสีส้มกำลังเดินเข้ามา เขามองไปที่ป้ายห้องเวชระเบียน
คมกฤชกำลังจะเดินขึ้นบันไดเลื่อน แต่รุจาก้าวมาด้านหลัง
“มาหารายชื่อคนไข้หรือเปล่า”
คมกฤชหันขวับแล้วก็ทำหน้าตกใจที่เห็นรุจา
ในห้องนอนของนิจนันท์ นิจนันท์ที่โทรมือถือกำลังรอให้เพชรรับสายอยู่
“รับสิ เพชร รับ”
เพชรไม่รับจนสายตัดไป
“อยู่กับนังมุกล่ะสิ”
นิจนันท์โมโห วางมือถือ แล้วหันหลังมา เจอแมงมุมพุ่งเข้ามาจู่โจมโดยเอาเชือกรัดคอเธอ นิจนันท์ดิ้นจะสู้ เธอปัดข้าวของตกลงพื้นเสียงดัง
ที่ด้านล่างบ้านของนิจนันท์ มุกดาพุ่งเข้ามาในบ้าน เธอได้ยินเสียงของตกด้านบน มุกดารีบมองแล้ววิ่งขึ้นไปทันที
ในห้องนอนของนิจนันท์ แมงมุมกดหน้านิจนันท์ให้คว่ำโดยไม่ยอมให้เห็นหน้า แล้วคว้าหมอนมากดหน้านิจนันท์อีก
นิจนันท์ดิ้นสุดแรง แมงมุมจึงยิ่งกดแล้วดัดเสียง
“อย่ามายุ่งกับเพชร จำไว้ อย่ามายุ่งกับเพชร เพชรไม่ใช่ของแก”
นิจนันท์ดิ้นอย่างแรงจนแน่นิ่งไป แมงมุมถอยออกมา พอหันกลับมา แมงมุมก็เจอมุกดาที่เปิดประตูห้องนอนเข้ามาพอดี
แมงมุมพุ่งไปทางหน้าต่าง กระชากออกแล้วกระโดดลงไปทันที มุกดาวิ่งมามองเห็นแมงมุมวิ่งไปทางประตู ข้ามรปภ.หลายคนที่นอนสลบ มุกดาชักปืนยิงออกไปทันที
ที่ด้านล่างแมงมุมกำลังจะวิ่งไปถึงประตูรั้ว มุกดาเล็งปืนแล้วยิงเข้าที่ด้านหลังบั้นเอวจนแมงมุมทรุด มุกดากำลังจะกระโดดลงหน้าต่าง แต่นิจนันท์ที่อยู่ด้านหลังส่งเสียงร้องคราง
“ช่วยด้วย!”
มุกดาหันไปมอง
แมงมุมเปิดรั้วออกไปอย่างรวดเร็ว มุกหันกลับมามองเห็นแมงมุมวิ่งออกไปแล้ว
“ใครก็ได้ .. ช่วยฉันที” นิจนันท์ร้องโอดครวญ
มุกดาหันกลับมามองนิจนันท์ที่ฟื้นขึ้นด้วยสายตาเป็นกังวล
แมงมุมเดินกุมท้องที่กระสุนทะลุและมีเลือดซึมตามมือ มาตามถนน ทันใดนั้นเองก็มีร่างๆ หนึ่งมายืนขวาง แมงมุมมองร่างที่คุ้นตานั้น
“บลู”
แมงมุมวิ่งมาแล้วล้มลงตรงหน้าบลู บลูประคองร่างแมงมุมขึ้น
“บลู ..... ช่วยฉันด้วย อีมุกมันยิงฉัน”
“คงเจ็บมากล่ะสิ” บลูบอก
“รีบพาฉันกลับไป .. ฉันต้องไปเอาเงินจากภูผา”
บลูลูบหน้าผากแมงมุมที่เหงื่อแตกเต็มหน้าและปากเริ่มซีด
“ได้เงินจากภูผาแล้วเรารีบหนีไปด้วยกัน ... ไปกับฉันนะบลู”
มือของแมงมุมที่เต็มไปด้วยเลือดกุมมือบลูแน่น แมงมุมมองบลูด้วยแววตาอ้อนวอน
“ไปกับฉันนะ บลู ....อยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธอให้มีความสุขที่สุด....ฉันรักเธอจริงๆ บลู... ไปกับฉันนะ ไปด้วยกัน”
ภายในห้องนอนของนิจนันท์ นิจนันท์กำลังพยายามลุกขึ้น แต่ก็โงนเงน เธอปาหมอนที่ทับหน้าออกห่าง
“ตำรวจ .. โทรหาตำรวจ” นิจนันท์ร้องบอก
นิจนันท์เอียงหน้าไปเห็นมือถือหล่นบนพื้นก็จะเข้าไปหยิบ แต่ปืนของมุกดามาจ่ออยู่ที่ท้ายทอยของเธอ นิจนันท์กลัวจนตัวสั่น เธอหลับตาด้วยความกลัวสุดขีด
“อย่าฆ่าฉันเลยนะ แกจะเอาอะไร ก็เอาไปเลย”
มุกดามองนิจนันท์
“อย่ายิงฉันนะ อย่ายิง ... อยากได้อะไร เดี๋ยวฉันหยิบให้”
นิจนันท์ขยับมาด้านหลังจนรู้สึกว่าปืนห่างจากท้ายทอยแล้วจึงหันมา แต่มุกดาระวังตัวอยู่แล้ว จึงกระแทกปืนเข้าที่ขมับจนนิจนันท์ทรุดวืด
มุกดาถีบสุดแรงอีกทีจนนิจนันท์กลิ้งตกจากเตียงหัวกระแทกพื้นและลงไปกองอยู่กับพื้น มุกดาก้าวมามอง นิจนันท์สลบเหมือด
มุกดาก้มลงแตะชีพจรที่คอนิจนันท์เพื่อให้แน่ใจว่ายังมีชีวิตอยู่ แล้วจึงรีบวิ่งออกไป
ที่ถนนในซอยบ้านนิจนันท์ แมงมุมยังจับมือบลูแน่น บลูโอบแมงมุมมาซุกอยู่ในอก
“รักฉันบ้างมั้ย บลู รักฉันมั้ย” แมงมุมละลักละล่ำถาม
บลูจูบหน้าผากแมงมุม แมงมุมยิ้ม
“เธอรักฉันใช่มั้ย”
“อย่างนึงที่เธอต้องรู้นะ แมงมุม ...ชีวิตฉัน..เกิดมาไม่เคยรักใคร” บลูตอบ
แมงมุมสีหน้าผิดหวัง แล้วพยายามขืนตัวออกจากอกบลู แต่บลูไม่ยอม กระชากเข้ามา
“แกมันคนไม่มีหัวใจ” แมงมุมว่า
“ใช่ ...ไม่มีหัวใจ...ชีวิตฉันต้องการแค่ความสนุก ใครทำให้ฉันสนุก เร้าใจได้ตลอดเวลา .....ฉันก็จะอยู่กับคนนั้น”
บลูชักมีดมาจ่อที่อกแมงมุม แมงมุมจะหนี แต่บลูยิ้มก่อนจะกดมีดลงไปที่อกจนมิดด้าม แมงมุมร้องเฮือกแล้สะดุ้งขึ้นทั้งตัว บลูบิดมีดแล้วกระชากขึ้น เลือดหยดไหลมาตามด้ามมีด
บลูเลียเลือดที่มีด ก่อนจะผลักร่างแมงมุมล้มคว่ำไปบนถนน เสียงรถตำรวจดังมาแต่ไกล
บลูก้าวข้ามแมงมุมแล้วรีบวิ่งหายไปในความมืด ร่างแมงมุมนอนนิ่งอยู่กลางถนน มุกดาวิ่งออกมา เธอจับปืนอย่างระวัง แล้วตรงมาพลิกร่างแมงมุมขึ้น
เสียงรถตำรวจใกล้เข้ามาอีก
มุกดาพยายามเรียกแมงมุม
“แมงมุม..พวกแกเป็นใคร”
แมงมุมปรือตามองมุกดาที่คาดคั้นถาม เสียงรถตำรวจใกล้เข้ามา
“พวกแกซ่อนอยู่ที่ไหน”
แมงมุมสำลักเลือดออกมาทางปาก มุกดาพยายามยื้อให้แมงมุมตอบ
“อย่าเพิ่งตายนะ แมงมุม แกบอกชั้น พูดสิ ... พวกแกได้อะดอเรลลาไปแล้วใช่มั้ย”
แมงมุมมองจ้องหน้ามุกดาแล้วพยายามงับอากาศเข้าปอด แต่แล้วก็ตาเหลือกคอพับไป มุกดามองอย่างตกตะลึง
จบตอนที่ 14
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้
