ฉันรักเธอนะ ตอนที่ 3

ฉันรักเธอนะ ตอนที่ 3

เป็นไทเดินเหม่ออยู่ที่สะพานพุทธคนเดียว จนมาหยุดยืนอยู่ในจุดที่เคยมายืนกับยูกิ จังหวะหนึ่งเขาก้มลงไปมองด้านล่าง

“คุณไปอยู่ไหนของคุณเนี่ยยูกิจัง ได้โปรดกลับมาเถอะ”
พอเป็นไทหันมาก็เห็นคนคล้ายยูกิจังเดินหลังไวๆ ไป เขารีบวิ่งตามไปเรียก
“ยูกิ...ยูกิจัง”
แต่พอคนนั้นหันมาก็ไม่ใช่ยูกิอยู่ดี เป็นไทท้อใจ
นับดาวยืนโบกตุ๊กๆ อย่างเซ็งๆ จับปากตัวเองไปมาเพราะมันชา เธอหยิกๆก็ไม่รู้สึก ตุ๊กไม่จอดรับ ทันใดนั้นเธอก็หันไปเห็นเป็นไท กำลังเดินเหม่อๆมาทางเธอ นับดาวตาโต
“ไอ้คนเลว แกอีกแล้ว ฟ้าให้โอกาสฉันได้แก้แค้นแล้วคราวนี้ แก แกทำให้ฉันอดเป็นดารา”
ขณะเดียวกันนั้น มีคนเดินแบกช่อดอกไม้ขายผ่านมา เธอซื้อช่อดอกกุหลาบลุยเข้าไปหาเป็นไทด้วยอารมณ์พุ่งปรี๊ด เธอกำช่อดอกกุหลาบในมือแน่น เดินดุ่มๆไปหาไม่สนใจข้าวของ
เป็นไทกำลังเดินเหม่อ คิดถึงอดีตที่มากับยูกิ นึกถึงตอนที่เขายื่นดอกไม้ให้ ในจังหวะที่เขาเผลอๆ กำลังคิดถึงยูกิอยู่นั้น นับดาวก็กระโดดขึ้นโจมตีเขาจากด้านหลัง โดยกระโดดขี่หลัง เอามือล็อคคอ เอาขาเกี่ยวเอวไว้แน่น แล้วก็เอาดอกกุหลาบฟาดหัวเขาอย่างแรงไม่ยั้ง
“แกมันไอ้คนเลว รู้มั้ยแกทำอะไรกับฉันไว้บ้าง วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายด้วยมือฉันเอง”
นับดาวฟาดดอกไม้ไม่ยั้ง เป็นไทตกใจ
“นี่มันอะไรกันเนี่ย เฮ้ย...ปล่อยนะ”
เป็นไทยังไม่เห็นหน้านับดาวพยายามสะบัดให้หลุด คนมุงดูกันใหญ่ นับดาวเกาะแน่นไม่ยอมปล่อย แถมกัดที่ไหล่เขาอีกต่างหาก
“แก...ตายซะเถอะ”
“เฮ้ย...นี่ตัวอะไรเนี่ย หมาหรือคน ปล่อยนะ...ปล่อย”
เป็นไทสะบัดจนนับดาวร่วงลงไปกองกับพื้นก้นจ้ำเบ้าแต่ก็ยังไม่คลายความโมโห
“โอ๊ย...แกมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย รังแกผู้หญิง”
นับดาวลุกขึ้นยืนจะสู้ เป็นไทหันกลับมาหาแต่ยังไม่ทันมองหน้า
“นี่มันอะไร คุณเป็นใครมาทำผมแบบนี้ได้ยั...” เป็นไทชะงักอึ้งเมื่อเห็นหน้านับดาวคิดว่าเป็นยูกิ “ยูกิ...ยูกิจัง นี่คุณจริงๆด้วย”
เป็นไทโผเข้ากอด นับดาวถูกกอดก็เหวอไป แต่ก็นึกขึ้นได้รีบผลักออก
“อย่ามาแกล้งทำดีกับฉันนะ”
“ผมดีใจจริงๆคุณกลับมาแล้ว ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่”
นับดาวงง
“อะไรของคุณ”
“ผมรู้ว่าคุณโกรธผมเรื่องนั้นใช่มั้ย”
“แน่ล่ะ โกรธแน่ๆล่ะ คุณกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนั้น”
“คุณอยากจะทำอะไรกับผมก็ได้ เพื่อให้คุณหายโกรธ ผมยอมทั้งนั้น”
นับดาวจ้องหน้า
“ทุกอย่างเลย งั้นเหรอ”
“ใช่ ทุกอย่าง”
นับดาวตบเขาหน้าหัน
“แบบนี้ก็ไม่โกรธเหรอ”
เป็นไทแก้มแดงเป็นรอยมือ หันกลับมายิ้ม
“ไม่โกรธ”
นับดาวตบอีก หนักกว่าเก่า
“ไม่โกรธแน่เหรอ”
เป็นไทหันกลับมายิ้ม เลือดออกจมูก
“ไม่โกรธ”
นับดาวตบอีก คราวนี้รัวชุดใหญ่
“แบบนี้ก็ไม่โกรธซักนิดเลยเหรอ”
เป็นไทหันกลับมายิ้ม หน้าแดงเลือดออกปาก ออกจมูกทะลัก
“ไม่โกรธ”
นับดาวยิ้มชอบใจ

เป็นไทพานับดาวไปกินอาหารที่ร้านหรู เธอตื่นเต้นกับอาหารหน้าตาผู้ดีที่มาวางบนโต๊ะ แต่ละอย่าง อย่าว่าได้กินเลย เธอเพิ่งได้เห็นของจริงก็วันนี้แหละ เป็นไทนั่งยิ้มหน้ายังมีรอยช้ำอยู่จากที่โดนตบ
“โห...ของแพงๆทั้งนั้นเลย”
“ถ้าคุณชอบ ผมสั่งกลับบ้านให้ด้วยก็ได้”
นับดาวดีใจ
“พูดเป็นเล่น”
“พูดจริงสิ คุณอยากมั้ยล่ะ”
“เห็นฉันเป็นคนตะกละรึไง”
เป็นไทหันไปสั่งเด็กเสิร์ฟ
“เอากลับบ้านอย่างละชุดละกันครับ”
“ขอสองได้มั้ย”
นับดาวเขินๆ เป็นไทหันไปสั่งเด็กเสิร์ฟอีก
“ตามนั้น”
“นี่คุณไม่คิดตังค์ฉันจริงๆใช่ป่ะ”
“ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง ผมทำผิดกับคุณไว้นะ”
“เหรอ...คุณนี่ก็ดีเหมือนกันนะ แล้วนี่ฉันได้สิทธิพิเศษอะไรอีกล่ะ”
“ทุกอย่างที่คุณต้องการ”
นับดาวตาโต
“โห...จริงเหรอ งั้นคุณพาฉันไปเป็นดาราได้มั้ย”
“คุณนี่ตลกๆจริงๆเลยนะ”
“ฉันพูดจริง นี่ความฝันฉันเลยนะ อย่าหาว่าตลกสิ”
เป็นไทยิ้มขำ
“ได้สิ...พรุ่งนี้คุณจะได้เป็นดาราใหญ่ที่จะแถลงข่าวคอนเสิร์ต แล้วก็มีนักข่าวมากันเต็มไปหมด”
นับดาวคิดในใจ
‘ชิ คิดว่าหลอกเด็กอยู่รึไง ที่จะให้ฉันหลับแล้วตื่นกลายมาเป็นซุปเปอร์สตาร์น่ะ ดีแต่ปากแหละว๊า’
นับดาวมองเขาอย่างดูถูก เป็นไทยิ้มดีใจที่ยูกิกลับมา

เป็นไทจอดรถส่งนับดาวที่หน้าบ้าน เป็นไทพูดกับนับดาวแต่ด้วยความที่การนั่งในรถหูข้างขวาที่หนวกของเธอจะหันไปทางเขา เธอเลยฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ฉันอยู่ที่นี่แหละ”
“นี่ตลอดเวลาที่คุณหายไป คุณมาพักแบบโฮมสเตย์อยู่ที่นี่เองเหรอ ไม่อยากพักโรงแรมห้าดาวทำไมไม่บอก ผมจะได้จัดไว้ให้”
“คุณว่าอะไรนะ ฉันฟังไม่ค่อยถนัด พูดอีกทีได้ป่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“เออนี่ แล้วคุณอย่าคิดนะว่าแค่เลี้ยงข้าวฉันแค่มื้อเดียว แล้วฉันจะหายโกรธหรอกนะ”
“ให้ผมเลี้ยงคุณไปตลอดชีวิตยังไหว”
“ห๊ะ ว่าไงนะ”
“พรุ่งนี้ผมมารับคุณไปงานแถลงข่าวนะ”
“พูดไม่เหมือนเดิม ว่าอะไรนะ”
นับดาวพยายามหันหูซ้ายไปใกล้ๆให้ได้ยินชัด
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
นับดาวเปิดประตูลงจากรถงงๆ เป็นไทขับรถออกไป
“วันนี้มาแปลกเว้ย...แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะหลงเชื่อความดีแค่ไม่กี่ครั้งได้ สัญชาตญาณฉันมันบอกว่าคุณน่ะงูพิษ ต้องมีแผนอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ”
นับดาวมองตามรถของเป็นไทด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ แล้วเธอก็ถือถุงอาหารที่ซื้อกลับบ้านชุดใหญ่เดินเข้าบ้าน

นับดาวถืออาหารมาฝากย่าเต็มไม้เต็มมือ รจนายังไอโขลกตัวโยนอยู่
“ย่า ได้กินยาบ้างรึเปล่าเนี่ย”
รจนาเสียงแหบขาดๆหายๆ
“กินแล้ว เอ็งเป็นอะไร พูดยังกะพวกญี่ปุ่น”
“ยาชาน่ะสิ ช่างมันเหอะ นี่หนูเอาอาหารแพงๆมาฝากย่าเต็มเลย”
“ไปเอามาจากไหน”
“มีคนเขาเลี้ยงน่ะย่า หนูเลยซื้อมาฝาก ของดีๆทั้งนั้นเลยนะ”
รจนาเสียงแหบ ขาดๆหายๆ
“แช่ตู้เย็นไว้ เอาไว้อุ่นกิน”
“หนูฟังย่าพูดไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย เสียงเบาเกิ๊น”
รจนาส่ายหน้าโบกมือ ไม่อยากออกเสียง แล้วเดินไป นับดาวมองอย่างเวทนา

ยูกิเคาะประตู ร้องเรียกยามาดะ
“นี่ได้ยินมั้ย คุณ...ฉันปวดท้อง ขอยาฉันหน่อยได้มั้ย”
ยามาดะเปิดประตูเข้ามา
“อะไร”
ยูกิปวดท้องตัวงอ
“ฉันปวดท้อง ขอยาฉันหน่อยได้มั้ย ยาแก้ปวดหรือยาอะไรก็ได้”
ยามาดะเป็นห่วงทันที
“ปวดท้อง...ปวดยังไง ปวดตรงไหน ไส้ติ่งรึเปล่า”
“ฉันเป็นโรคกระเพาะ”
ยามาดะหันไปมองข้าวบนโต๊ะ ไม่ถูกแตะเลย
“แล้วทำไมไม่กินข้าวล่ะ”
“ขอยาฉันหน่อยสิ”
“ได้ๆ รอแป๊บนึงนะ”
ยามาดะเป็นห่วง รีบไปหยิบมาให้ โดยไม่ได้ปิดประตู ยูกิเห็นเขาวิ่งออกไป เธอก็หายเป็นปกติ แล้วรีบวิ่งหนีออกทางประตูไป ยามาดะกลับเข้ามาไม่เห็นยูกิ รู้ว่าโดนเธอหลอก รีบวิ่งตามไป

ยูกิวิ่งหนีเลียบหาดไปในความมืด หวังจะเจอเรือซักลำ ยามาดะวิ่งตามมาติดๆ เธอวิ่งลงน้ำหวังจะว่ายน้ำหนีไป แต่เขาก็ลุยน้ำเข้าไปคว้าตัวเธอไว้ได้ ลากเธอขึ้นจากน้ำ
“ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย ฉันจะไม่บอกตำรวจ ไม่บอกใครทั้งนั้น”
“คุณหลอกผมอีกแล้ว”
เขาลากแขนเธอให้เดินตามมา เธอต้านแรงไม่ไหวต้องเดินตาม
“ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
ยามาดะโกรธที่ยูกิหลอก เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ลากเธอมาโยนไว้บนเตียงทั้งที่ตัวเปียกๆ
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าคิดหนี ที่นี่มันเป็นเกาะส่วนตัว คุณหนียังไงก็ไม่พ้นหรอก”
“ก็ปล่อยฉันไปสิ ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนาล่ะ”
“คุณหลอกผม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ”
“ฉันไปหลอกคุณเมื่อไหร่ เราเจอกันแค่ครั้งเดียวด้วยซ้ำ”
“แน่ใจเหรอว่าแค่ครั้งเดียว”
ยามาดะเดินออกไปอย่างไม่พอใจ ปิดประตูปัง ล็อคแน่นหนา ยูกิได้แต่นอนหนาวอยู่บนเตียง

ยามาดะเข้ามาในห้องพักตนเอง นึกถึงเรื่องราวของเขาในอดีต สมัยที่เขากับยูกิเป็นนักเรียน ม.ต้น ตอนนั้น เขาเอาจดหมายรักไปให้ ยูกิแล้วไปแอบดูอยู่นอกห้องเรียน ยูกิหันมองไปรอบๆไม่เห็นใคร เพื่อนๆเดินเข้ามารุมถามเธอ
“จดหมายอะไรน่ะ”
“จดหมายรักจากหนุ่มๆเหรอ”
ยูกิส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกน่า ไร้สาระ”
ยูกิกับเพื่อนเดินไป ยามาดะที่ฟังอยู่เสียใจ
ช่วงเย็น...ไคคุงซึ่งเป็นนักเรียนม.ปลาย เดินมาส่งยูกิ เธอโบกมือลาเขาก่อนจะเข้าบ้าน ยามาดะที่แอบมองอยู่เสียใจ เขาเดินมาที่หน้าบ้าน เห็นจดหมายรักที่เขาให้ยูกิ ถูกทิ้งอยู่ในถังขยะหน้าบ้านนั่นเอง ยามาดะเสียใจ
เมื่อนึกถึงอดีต ยามาดะจ้องตัวเองในกระจก เขาโกรธตัวเองที่ปล่อยให้ยูกิหลอกแล้วหลอกเล่า เขาต่อยกระจกจนแตกร้าวไปทั้งบาน แต่พอเขายกมือขึ้นมาเห็นเลือดเต็มมือก็ถึงกับเป็นลมล้มลงไปเลย

สายๆของวันใหม่...นับดาวยังคงพูดไม่ชัดออกสำเนียงญี่ปุ่น โวยวายใส่โทรศัพท์มือถือ
“ไหนบอก สองชั่วโมงจะหายชาไง ฉันยังพูไม่ชัดอยู่เนี่ย...หา โดนเอ็นลิ้น...กี่วันถึงจะพูดชัดนะ...อาทิตย์นึง ...หนอย ไอ้หมอบ้า คอยดูนะ ฉันจะฟ้อง อ้าว...วางไปซะแล้ว”
รจนาส่ายหน้ามองหลานสาว ยิ้มอย่างเอ็นดู ขณะเดียวกัน รถเป็นไทเข้ามาจอดหน้าบ้าน เขาลงจากรถ เดินเข้ามาในบ้านเคาะประตูกับประตูที่เปิดอยู่ รจนาหันไปดู
“ผมมารับยูกิจังครับ”
รจนาไม่มีเสียงแล้ว ขยับปากบอก
“ไม่มียูกิ บ้านนี้ไม่มีคนชื่อยูกิ”
“อ๋อ” เป็นไทพยักหน้าเข้าใจ “เป็นใบ้ ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องพูด เดี๋ยวผมขอไปรอข้างในก็พอ”
รจนาพยายามบอกว่าไม่มียูกิ แต่ไม่มีเสียง
“ป้านี่หน้าคุ้นๆนะครับ เคยเจอกันที่ไหนน๊า”
นับดาวงัวเงียมาจากห้อง
“ใครมาเหรอย่า”
รจนาวิ่งไปหานับดาว พยายามเล่าว่าเป็นไทมาหาคนชื่อยูกิ แต่บ้านเราไม่มีแต่นับดาวงัวเงีย ไม่รู้เรื่อง
“ย่าพูดเสียงเบาหรือหูหนูแย่ลงกันแน่เนี่ย นี่หันข้างซ้ายให้ก็ไม่ได้ยินแล้วนะเนี่ย”
รจนาขยับปาก
“เสียงไม่มี”
“อ๋อ แล้วไป นี่ตกลงบ้านเรามีคนหูหนวกกับคนเป็นใบ้อยู่ด้วยกันแล้วสิ”
เป็นไทยืนยิ้มมองเธออยู่ นับดาวเพิ่งเห็น
“อ้าวคุณ มาทำไม”
“ก็มารับคุณไปงานแถลงข่าวไง”
นับดาวงงๆ
“อะไร แสดงๆนะ” เธอคิดได้ “แสดง หมายถึงดาราเหรอ ให้ไปเป็นดาราใช่ป่าว”
“ใช่ คุณเป็นดาวเด่นของงานวันนี้เลย”
“ย่า...ได้ยินมั้ย หนูจะได้เป็นดาว” นับดาวหันบอกเป็นไท “รอฉันอาบน้ำแต่งตัวแป๊บนึงนะ รับรองว่าไม่นาน”
“รอได้เสมอครับ”
นับดาวรีบวิ่งขึ้นบ้านไปอย่างมีความสุข เป็นไทหันมาคุยกับรจนา
“ยูกิจังนี่เขาน่ารักจริงๆนะครับ”
รจนาพยายามอธิบายว่านั่นมันชื่อนับดาว ไม่ใช่ยูกิ เป็นไทฟังไม่รู้เรื่อง ยิ้มรอยูกิจังลงมา รจนาเหนื่อยใจ

องอาจร้อนรน เดินชะเง้อคอหาเป็นไทตลอดเวลา เป็นไทเดินเข้ามาในออฟฟิศยิ้มร่า
“งานเรียบร้อยดีมั้ยคุณองอาจ”
“เรียบร้อยครับ พร้อมหมดทุกด้าน”
“งั้นก็ดี”
“แล้วคุณไทล่ะ งานเรียบร้อยดีมั้ย”
เป็นไทมองหน้า
“นี่แกเป็นเจ้านายฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ถึงมาเช็คงานแบบนี้”
“เอ๊า...ไม่ให้ผมเช็คได้ไงละครับ นั่นมันหมายความว่าสิ่งที่ผมเตรียมไว้ทั้งหมดมันจะเหลวมั้ย”
เป็นไทยิ้มไม่ตอบ แต่ผายมือไปด้านหลัง
“ผมขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักนางเอกในงานวันนี้”
พนักงานในออฟฟิศทุกคนตื่นเต้น แล้วนับดาวก็เดินออกมา ทุกคนตื่นเต้นดีใจ เข้าใจว่าเป็นยูกิตัวจริง พนักงานซุบซิบกัน
“สวยกว่าในรูปตั้งเยอะแน่ะ”
“น่ารักมากเลย”
องอาจยิ้มกว้าง
“นี่แหละ คนที่เราตามหามานาน”
นับดาวยิ้มดีใจที่ทุกคนต่างชมเธอ เธอเห็นองอาจก็โบกมือทักทาย องอาจโบกมือทักทายกลับ
“เป็นไง สูทใส่พอดีมั้ยคะ”
องอาจงงๆกับคำทักทายของนับดาว
“ครับ”
พนักงานต่างขอถ่ายรูปกับเธอกันใหญ่ นับดาวก็หน้าบานดีใจ
“นี่ยังไม่ดังเลยนะคะ ขอถ่ายเลยเหรอ”
“ไม่ดังอะไรกันละครับ ใช่มั้ยพวกเรา”
พนักงานพยักหน้ารับเห็นด้วยกับองอาจ นับดาวยิ้มแก้มปริ

นับดาวแค่เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว ทั้งช่างหน้า ช่างผม สไตลิสต์ ก็วิ่งจี๋มาหา เอาชุดมาให้เลือก เอาแบบผมมาให้เลือก เอาโทนการแต่งหน้ามาให้เลือก เธองงๆ ทำอะไรไม่ถูก นับดาวถูกจับมานั่งแต่งหน้าไปด้วยทำผมไปด้วย
ในที่สุด...นับดาวเปิดประตูออกจากห้องลองเสื้อผ้าออกมาแบบฟูลออฟชั่น ทั้งชุดที่สวยเก๋ หน้าเฉี่ยวเปรี้ยว ทรงผมสุดเลิศ องอาจกับเป็นไท ตะลึงกับความสวย องอาจถึงกับอุทานออกมา
“คุณพระ ว่าตอนไม่แต่งหน้าก็สวยแล้วนะ พอฟูลออฟชั่นนี่ เป๊ะมาก”
เป็นไทตะลึง นับดาวเขินๆ
“ฉันไม่เคยแต่งอะไรแบบนี้เลยค่ะ”
“ขี้เล่นนะเนี่ย มีมุกด้วย” องอาจหันมองเป็นไทยังตาค้างอยู่ “คุณไท ถึงกับนิ่งไปเลยเหรอครับ”
เป็นไทสะดุ้ง
“ห๊ะ ว่าไงนะ”
“แหมๆ เห็นผู้หญิงสวยไม่ได้เลยนะ เป็นแบบนี้ทุกที”
เป็นไทส่งสายตาดุ
“คุณก็พูดไปเรื่อย”
นับดาวยิ้มเขินๆ
“แล้วนี่ฉันออกไปเป็นดารา ต้องทำยังไงบ้างเหรอคะ”
“ก็พูดทุกอย่างไปตามความจริงก็พอ แต่ผมจะคอยช่วยพูดด้วย แล้วถ้ามีคำถามนักข่าวอันไหนไม่อยากตอบ สะกิดบอกผม ผมจัดการให้”
“มีนักข่าวด้วยเหรอ”
องอาจยิ้มแย้มบอก
“ทุกช่อง ทุกสื่อเลยล่ะ”
นับดาวหน้าตื่น
“มาทำข่าวฉันคนเดียวเลยเหรอ”
องอาจพยักหน้า
“แน่นอนสิครับ”
นับดาวยิ้มแหยๆ ไม่ค่อยเชื่อ
“เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ”
นับดาวเดินกลับเข้าไปในห้องลองชุดอีกครั้ง...เธอมองตัวเองในกระจก ตบหน้าตัวเอง
“โอ๊ย...ก็เจ็บนี่หว่า ตกลงเราไม่ได้ฝันไปเหรอเนี่ย” เธอหยิกตัวเอง “โอ๊ย...แต่นักข่าวมารอทำข่าวฉันนะ มันจะเป็นไปได้ยังไง ฉันกลายเป็นคนดังไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ในชั่วข้ามคืนด้วยเหรอ”

นับดาวยิ้มสดใส

อ่านต่อหน้า 2



ฉันรักเธอนะ ตอนที่ 3 (ต่อ)

นับดาว เป็นไท เตรียมพร้อมอยู่ที่ข้างเวที รวมทั้งองอาจที่ใส่หูฟังเพื่อรันคิวแสดงกับทีมงาน นับดาวเตรียมขึ้นเวที ตื่นเต้นหนักจึงถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก เป็นไทเห็นเข้าก็เลยถาม

“ตื่นเต้นเหรอ”
นับดาวพยักหน้า
“เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้ จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไง”
“แล้วทุกครั้งเวลาที่คนมารอดูคุณเยอะๆ คุณทำยังไงให้หายตื่นเต้นล่ะ”
“ถามว่า ฉันต้องทำวิธีไหนบ้างเพื่อให้คนหันมาสนใจจะดีกว่า”
“เอาน่า แค่เป็นตัวของตัวเอง” เป็นไทพูดให้กำลังใจอย่างไม่คิดอะไร
นับดาวขยับกรามไปมา
“นี่คุณ ฉันพูดไม่ชัด คนเขาจะว่ากันมั้ย”
“ไม่หรอกทุกคนเข้าใจ”
นับดาวงงๆ
“เข้าใจอะไร ฉันยังไม่ได้อธิบายเลย เข้าใจกันง่ายจัง”
องอาจเข้ามาสะกิดนับดาว และเป็นไทว่าบนเวทีพร้อมแล้ว
“ตอนนี้นักข่าวมาหมดแล้ว เชิญคุณยูกิจังและคุณไทขึ้นเวทีได้เลยครับ”
เป็นไทพยักหน้ารับ
“พร้อมนะครับ”
“ฉันรอโอกาสนี้มาทั้งชีวิต ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วล่ะ”
เป็นไทเดินนำออกไป นับดาวเดินตามไปติดๆ แสงแฟลชแวบวาบสาดใส่นับดาวเมื่อเธอเดินขึ้นเวที นับดาวงงที่มีนักข่าวเต็มไปหมดขนาดนี้ แถมทุกคนดูให้ความสนใจกับเธอมากเป็นพิเศษ เธอยิ้มเหวอๆ เพราะคาดไม่ถึงว่าชีวิตเธอจะมาถึงจุดนี้จนได้ พึมพำบอกตัวเอง
“ฉันเป็นซุปเปอร์สตาร์จริงๆเหรอเนี่ย”
นับดาวยิ้ม โบกมือให้นักข่าวทุกคนเหมือนนางสาวไทย แอบพึมพำ
“ง่ายเกิ๊น”
นับดาวเดินเข้าไปนั่งประจำที่ คู่กับเป็นไท ที่ยิ้มแย้มให้นักข่าว พูดอย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีครับพี่ๆนักข่าวทุกคน ขอบคุณมากนะครับที่มางานในวันนี้ งานมันกะทันหันไปหน่อย ผมต้องขอโทษจริงๆ”
นับดาวพูดต่ออย่างตื่นเต้น
“นี่งานขนาดงานกะทันหันนะเนี่ย ยังมากันเยอะขนาดนี้เลย ขอบคุณที่ให้ความสนใจฉันนะคะ ฉันไม่คิดว่าจะได้มานั่งอยู่ตรงจุดนี้จริงๆ”
นักข่าวฮือฮา เพราะเข้าใจว่ายูกิพูดไทยได้เก่งมาก เป็นไทอธิบาย...
“ตอนผมได้ยินเธอพูดครั้งแรกผมก็ตกใจเหมือนทุกคนแหละครับ ไม่คิดว่าเธอจะพูดไทยได้คล่องขนาดนี้”นับดาวยิ้มแหยๆ
“ต้องขอโทษด้วยที่พูดไม่ค่อยชัดนะคะ”
นักข่าวพูดกันพึมพำออกมาว่า ชัดมากพูดเก่งมาก นับดาวได้ยินก็งงๆ แต่ก็ยิ้มรับ ขณะที่เป็นไทกับนับดาวกำลังแถลงข่าวอยู่ แพรวไพลินก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องแถลงข่าว เธอจ้องมองไปบนเวที ดูเป็นไทอยู่กับยูกิอย่างจับผิดทั้งคู่ เป็นไทแถลงข่าวกับนับดาวต่อ...
“ครับ...หลายคนคงจะรู้ข่าวเกี่ยวกับคุณ ยูกิ มาบ้างแล้ว ว่าเธอจะมาเปิดคอนเสิร์ตที่เมืองไทย โดยบริษัทอิสสยาม ซึ่งมีผม เป็นไท กรรมการผู้จัดการบริษัทเป็นคนดูแลเกี่ยวกับคอนเสิร์ตนี้ทั้งหมด”
นับดาวไม่ทันได้ฟัง มัวแต่โบกมือให้คนข้างล่าง แล้วเธอก็มองไปเห็นวราพรรณที่เป็นหนึ่งในนักข่าวที่มางานแถลงด้วย นับดาวโบกมือให้วราพรรณใหญ่ ดีใจที่ได้เจอเพื่อน วราพรรณที่อยู่ข้างล่างก็งงๆ ไม่คิดว่ายูกิจะโบกมือให้ เธอจึงโบกมือกลับอย่างเก้ๆกังๆ
“อ๊าย...ไอ ยูกิ โบกมือให้เรา”
เป็นไทหันไปหานับดาว
“แล้วคุณละครับมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับคอนเสิร์ตบ้าง”
นับดาวไม่ได้ตั้งใจฟัง ก็งงๆที่เป็นไทโยนมา
“คอนเสิร์ต...เร็วไปเปล่า” เธองงๆ แต่ก็พูดมั่วๆ “ฉันจะทำให้ดีที่สุดแล้วกันค่ะ”
“ครับ อย่างที่บอกว่างานนี้เราทำกันสุดความสามารถกันในทุกๆฝ่าย เพื่อจะให้คอนเสิร์ตนี่ยิ่งใหญ่สมกับการเป็นคอนเสิร์ตระดับเอเชีย”
“ระดับเอเชียเลยเหรอ...นี่แปลว่าแค่ตั้งใจอย่างเดียวไม่พอน่ะสิ”
นักข่าวในฮอลล์หัวเราะ คิดว่ายูกิปล่อยมุข มีแค่แพรวไพลินคนเดียวที่มองนับดาวอย่างหมั่นไส้

ซีซีเปิดโทรทัศน์ แต่สัญญาณไม่ชัด เธอเปลี่ยนไปช่องที่นับดาวกำลังแถลงข่าวอยู่แต่คลื่นซ่ามาก เธอปรับเสาอากาศจนหงุดหงิด จับความไม่ได้ว่าในทีวีทำอะไรอยู่
“โอ๊ย นี่มันบ้านนอกขนาดนี้เลยรึไงที่นี่เนี่ย”
ยามาดะเดินผ่านเข้ามาพอดี มือเขาพันผ้าพันแผลจากที่ทุบกระจกเมื่อคืน
“นี่แก ทีวีมันดูไม่ได้รึไง”
“นึกว่ากลับไปตั้งนานแล้ว”
“นี่ ฉันจะอยู่หรือจะกลับมันก็เรื่องของฉัน มาซ่อมทีวีให้ฉันหน่อย เร็ว”
“นี่มันเกาะนะคุณ อยู่ห่างจากฝั่งตั้งเท่าไหร่ ดูไม่ได้หรอก”
“แล้วแกจะมีทีวีไว้ทำซากอะไร แล้วนี่เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีมั้ย”
“ก็ดี”
“แล้วนั่นมือแกไปโดนอะไรมา”
“ช่างเถอะ...ว่าแต่ผมต้องทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน”
“จนกว่าฉันจะบอกให้หยุด”
สัญญาณชัดหน้านับดาวแว้บๆขึ้นมาในทีวีแว้บนึง แต่ซีซีกับยามาดะไม่ทันได้มอง หันกลับไปอีกทีก็สัญญาณซ่าอีกแล้ว ซีซีเดินไปปิดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“ไอ้เกาะบ้านี่ ฉันไม่อยู่แล้ว”
ซีซีเดินไม่พอใจออกไป ยามาดะมองแบบระอาใจ

เป็นไทกับนับดาวยังแถลงข่าวกันอยู่
“ตอนนี้ใครอยากจะถามอะไรมั้ยครับ เชิญถามได้เลยครับ”
วราพรรณยกมือแล้วถามขึ้น
“แล้วเรื่องข่าวคุณกับยูกิที่ลง จะอธิบายยังไงคะ”
“ไม่มีอะไรเลยครับ เป็นการเข้าใจผิดกันมากว่า”
วราพรรณหันไปถามนับดาว
“แล้วคุณละคะยูกิ จะไม่พูดถึงข่าวหน่อยเหรอ”
นับดาวอึ้งๆ
“ยูกิ...เมื่อกี้เรียกฉันว่ายูกิเหรอ นี่จำ...”
“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ”
นับดาวเริ่มสงสัยที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้ เธอประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น นิ่งเงียบไป วราพรรณเห็นเงียบไปก็ถาม
“ตกลงว่าไม่ตอบเหรอคะ”
เป็นไทเริ่มเป็นห่วง เห็นท่าทีนับดาวแปลกๆ
“ขอโทษทีนะคะ ฉันยังไม่เห็นรูปพวกนั้นเลย แต่มันไม่มีอะไรหรอก”
นักข่าวคนอื่นถามบ้าง
“แล้วกับคุณไคคุง แฟนนักธุรกิจของคุณ ได้เคลียร์กันรึยังครับ”
นับดาวหน้าตื่น
“ห๊ะ แฟน เอ่อ...ไม่มีอะไรต้องเคลียร์นี่คะ”
นักข่าวอีกคนถามเป็นไทบ้าง
“แล้วกับคุณแพรวไพลิน ลูกสาวเจ้าของหอประชุมชื่อดังละครับ”
แพรวไพลินยืนคาดหวังรอคำตอบจากเป็นไท
“ไม่มีอะไรต้องเคลียร์เหมือนกันครับ”
แพรวไพลินผิดหวังที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด นับดาวสะกิดเป็นไทแล้วกระซิบ
“ฉันอยากกลับแล้ว”
เป็นไทพยักหน้ารับ
“เอาเป็นว่าวันนี้ทุกคน คงได้ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆแล้วนะครับ เดี๋ยวผมคงต้องพาไอยูกิเข้าประชุมเกี่ยวกับคอนเสิร์ตต่อ ต้องขอขอบคุณทุกคนที่มานะครับ”
วราพรรณวิ่งมาข้างหน้าเวที
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ขอถ่ายรูปคู่ก่อนค่ะ”
เป็นไทกับนับดาวยืนให้นักข่าวถ่ายรูป นับดาวจ้องหน้าวราพรรณ
“จำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ”
วราพรรณงงๆ
“จำได้สิคะ คุณไอ ยูกิ”
นับดาวผิดหวังเล็กน้อยที่เพื่อนจำไม่ได้ เธอมองไปที่นักข่าวมากมายที่กำลังถ่ายรูปอยู่ เธอมองหน้าเป็นไท ไม่เข้าใจว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แต่เธอก็หันมายิ้มให้กล้องเป็นพิธี

นับดาว เดินกลับมาหลังเวทีอย่างไม่เข้าใจ เริ่มโวยวาย
“นี่ใครก็ได้อธิบายฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วนี่นายเป็นไทไปไหน”
“คุณไทให้สัมภาษณ์หนังสืออยู่ครับ” องอาจบอก
“งั้นบอกฉันมา เล่ามาทั้งหมด ทุกเรื่อง”
“ยูกิโมโหเรื่องข่าวที่หนังสือพิมพ์ลงใช่มั้ยครับ ยูกิยังไม่ทราบมาก่อนหรอกเหรอครับ”
“ยูกิอะไร ฉันไม่ใช...”
นับดาวยังพูดไม่จบ แพรวไพลินมาขัดจังหวะนับดาวพอดี
“สวัสดีค่ะคุณไอ ยูกิ”
นับดาวงงๆ
“แล้วนี่ใครอีกเนี่ย ฉันไม่เอาแล้วนะ งงไปหมดแล้ว”
“ฉันแพรวไพลิน เป็นแฟนของเป็นไทค่ะ”
“แล้ว...คุณจะอธิบายให้ฉันฟังได้มั้ยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น”
องอาจไม่สบายใจกลัวเกิดเรื่อง
“ผมว่าคุณแพรว ปล่อยให้ผมจัดการดีกว่านะครับ”
“ไม่ต้องยุ่งน่าองอาจ ผู้หญิงเขาจะคุยกัน...อยากจะให้ฉันอธิบายเรื่องไหนก่อนดีล่ะ”
“ก็ทุกเรื่อง”
แพรวไพลินเชิดหน้า
“งั้นฉันเริ่มเรื่องแรกที่คุณควรจะเข้าใจก่อนเลยนะ คือ พี่ไทมีแฟนแล้ว ซึ่งก็คือฉัน”
นับดาวไม่สนใจ
“แล้ว...”
“ดังนั้น เธอก็ไม่ควรจะมายุ่งกับแฟนของคนอื่น”
นับดาวยิ่งงงไปใหญ่
“ห๊ะ...”
“ฉันเข้าใจว่าเธอต้องทำงานกับเขา แต่ฉันก็แค่อยากจะบอกว่าให้ระวังตัวระวังใจไว้ อย่าอยู่ใกล้พี่ไทมากก็แล้วกัน มันจะได้ไม่ต้องเป็นข่าวขึ้นมาอีก”
“นี่คุณกำลังพยายามอธิบายหรือเพิ่มเรื่องให้ฉันปวดหัวกันแน่เนี่ย...เอาเถอะ จะทำอะไรก็ทำไป ฉันไม่เอาด้วยแล้ว”
นับดาวไม่พอใจเดินออกไปจากห้อง องอาจพยายามจะห้ามไว้ แต่ก็ไม่ทัน

นับดาวเปิดประตูห้องแถลงข่าว เดินออกไป แต่เธอก็ต้องตกใจอีกครั้งกับกลุ่มแฟนคลับ ที่ถือป้ายไฟชื่อ ไอ ยูกิเป็นภาษาญี่ปุ่น ถือตุ๊กตา ดอกไม้ ของขวัญนานา พร้อมกับกดชัตเตอร์ถ่ายรูปเธอกันใหญ่ ทุกคนเห็นเธอก็ส่งเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหว นับดาวได้แต่ยิ้มเก้ๆกังๆ ท่ามกลางเสียงระงมที่เรียกชื่อยูกิ พยายามโบกมือปฏิเสธว่าไม่ใช่ แต่ทุกคนก็ไม่ฟัง ตะโกนบอกแต่ว่า น่ารักมาก นับดาวก็ได้แต่ยิ้มรับอายๆ
“ชมกันเกินไปป่าว เขินนะเนี่ย”
องอาจตามออกมา
“ขอโทษด้วยนะครับทุกคน ขอพายูกิเข้าไปก่อน”
องอาจพานับดาวเดินเข้ามาในห้อง เธอขืนๆไม่ค่อยอยากจะเดินเข้าไปเท่าไหร่ยังยิ้ม โบกมือให้แฟนๆ แล้วพานับดาวกลับเข้ามาในห้อง
“ผมขอโทษที ไม่ได้บอกคุณก่อนว่าแฟนคลับรออยู่ด้านนอก”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ แล้วนี่พาฉันเข้ามาทำไม”
“คุณอย่าไปถือสาคุณแพรวไพลินเลยนะครับ เธอก็เป็นแบบนี้แหละ”
“แพรวไพลิน...อ๋อ ยายคนเมื่อกี้น่ะเหรอ ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว”
“แล้วเมื่อกี้ก่อนออกไปที่คุณบอกว่าไม่เอาด้วยแล้ว นี่คุณพูดถึงเรื่องอะไรเหรอครับ”
เสียงตะโกนเรียกชื่อยูกิของแฟนคลับด้านนอก ดังเข้ามาด้านใน นับดาวนึกถึงเสียงที่แฟนคลับโกนบอกว่ารัก และชื่นชมยูกิ มีดอกไม้ มีของขวัญยื่นให้เต็มไปหมดทุกคนถ่ายรูปเธอ เห็นค่าของเธอ แล้วนับดาวก็นึกถึง ภาพของเธอที่หน้าขาวในงานของเป็นไทครั้งก่อน มีแต่คนหัวเราะเยาะ ตอนเธอไปทำงานประชาสัมพันธ์ในห้างก็มีแต่คนนินทา นับดาวนิ่งคิด
“ฉันพูดแบบนั้นออกไปเหรอ สงสัยฉันจะเบลอละมั้ง”
นับดาวทำไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ค่ำนั้น...นับดาวเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้อง ไม่มีอารมณ์จะทำอะไร บนโต๊ะเธอมีนิตยสารเอเชี่ยนฮิต หน้าปกยูกิวางอยู่ นับดาวมองหนังสือแล้วก็มองหน้าตัวเองในกระจก
“ก็เหมือนจริงๆแฮะ” เธอวางหนังสือลงอย่างเซ็งๆ “ฉันกะอยู่แล้วเชียว ว่าคนอย่างนายเป็นไท อยู่ๆจะมาทำดีกับฉันได้ยังไง ถ้าไม่มีผลประโยชน์ นายนี่นี่มันร้ายจริงๆ”
ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น วราพรรณเปิดประตูเข้ามาไม่รอให้นับดาวอนุญาต ท่าทางอารมณ์ดี
“นี่ แกรู้มั้ย วันนี้ฉันไปทำข่าวใครมา”
นับดาวทำไม่รู้
“ใครล่ะ”
“ทำไมแกพูดไม่ชัดงั้นวะ”
“ไปอุดฟัน หมอดันฉีดยาผิดไปโดนเส้นประสาทโคนลิ้น เจริญดีมั้ยล่ะ”
วราพรรณหัวเราะ
“ตลกว่ะ แต่ช่างเถอะ” วราพรรณหยิบเอเชี่ยนฮิตของนับดาวขึ้นมา ชี้อยูกิ “ฉันไปทำข่าวไอ ยูกิมาเว้ย คนนะเยอะมากเลย แต่ตัวจริงเขานะ สวยมากเลยแก”
“เหรอ สวยกว่าฉันป่ะ”
“แน่นอนสิ เขาเป็นดารานะเว้ย”
นับดาวแย่งเอเชี่ยนฮิตมาจากเพื่อน เอามาเปรียบเทียบกับหน้าตัวเอง
“ไหนแกลองพูดมาซิ ว่าฉันกับยายไอ ยูกิเนี่ย ดูเหมือนกันมั้ย”
“อืมม ก็คล้ายๆนะ”
“แค่คล้ายเองเหรอ แกลองถอดความเป็นดาราของไอ ยูกิออก แล้วก็ลืมความทุเรศของฉันไปซิ เหมือนกันมั้ย”
“โอ๊ยฉันถอดไม่ออกหรอก ฉันฝังใจไปแล้วว่าไอ ยูกิเขาเป็นดาราดัง ส่วนแกฉันก็รู้จักตั้งแต่เป็นเด็กๆแล้วนี่ เออ จริงๆ มันก็คล้ายแหละ คล้ายมาก พอใจยัง”
“ไม่พอ...ถ้าคล้ายแล้วทำไมชีวิตมันถึงได้แตกต่างกันนักวะ คนหน้าเหมือนกันแท้ๆ”
“เคยได้ยินมั้ยแข่งอะไรก็แข่งได้ แต่อย่าไปแข่งบุญแข่งวาสนา จะเอาอะไรวะ”
“แกดูตัวเองดิ หมอยังฉีดยาผิดเลย งานก็ไม่มีทำ อย่าไปเปรียบเทียบให้มันทุกข์ใจเลยว๊า”
“นี่ไง...เพราะแบบนี้นี่ไงฉันถึงอยากจะทำต่อ ฉันอยากจะออกไปจากชีวิตบ้าๆนี่ไง”
“ทำอะไรของแกวะ”
“เปล่า...ไม่มีอะไร”
นับดาวทำไม่รู้ไม่ชี้ วราพรรณก็ไม่ได้สงสัยอะไร

ยูกินอนห่มผ้าตัวสั่น ร้องไห้ไม่ยอมกินอะไร ยามาดะเปิดประตูเข้ามาในห้อง ยูกิผวาลุกขึ้นนั่ง
“ทำไมไม่ยอมกินอะไรบ้าง”
“ไม่หิว”
“อยากจะอดตายรึไง”
“ใช่”
“อากาศร้อนจะตาย ทำไมต้องห่มผ้าด้วย”
“หนาว”
ยามาดะเอามือมาจับหน้าผากยูกิ
“ตัวร้อนนี่”
“ดีจะได้ตายๆไปซะ”
“อยากตายนักรึไง”
“ใช่ ฉันไปทำอะไรให้คุณเหรอ ถ้าเกลียดฉันนักก็ฆ่าฉันเลยสิ จับฉันมาขังไว้ทำไม”
ยามาดะโมโห ล็อคแขนยูกิ ดันไปติดกำแพง
“อย่าคิดว่าผมไม่กล้าทำนะ”
“จะรออะไรอยู่ล่ะ ลงมือเลยสิ”
ยามาดะโมโห เอามือข้างที่พันผ้าพันแผลต่อยกำแพงเฉียดหน้ายูกิเพื่อขู่ ทำเอายูกินิ่งไปได้เหมือนกัน เมื่อเห็นเลือดค่อยๆซึมจากผ้าพันแผลออกมา ยามาดะจ้องหน้ายูกิแล้วเดินออกไป ยูกิยังนิ่งกับการกระทำยามาดะ...ยามาดะล็อคประตูห้องเสร็จ เขาเห็นเลือดตัวเอง
“เลือด...”
ยามาดะเป็นลมไปอีก

เป็นไทกับองอาจถือแก้วไวน์ชนกัน กริ๊งทั้งคู่ดูมีความสุข
“ฉลองให้กับก้าวแรกที่สำคัญของอิสสยาม”
เป็นไทเหล่ๆ
“ทำอย่างกับวันนี้เป็นวันฉลองหลังคอนเสิร์ตยูกิจบงั้นแหละ”
“อ้าว เราต้องฉลองไปเรื่อยๆ ให้กำลังใจตัวเองครับคุณไท”
“ก็แล้วแต่คุณละกัน”
“ผมนะ ลุ้นแทบแย่ว่าคุณจะเจอยูกิจังมั้ย แล้วตกลงว่าไปเจอที่ไหนครับ”
“ปากคลองน่ะ”
“ลอยไปติดโป๊ะแถวนั้นเหรอครับ...คนบ้าอะไรหายไปตั้งหลายวัน ไปอยู่ปากคลองตลาด” องอาจประชด
“ผมก็ไม่รู้ บังเอิญเจอน่ะ ไม่คิดจะเจอเหมือนกัน”
“แต่ผมว่ากลับมาคราวนี้ยูกิจังดูแปลกๆนะครับ”
“แปลกยังไง”
“ท่าทางดูตื่นคนยังไงไม่รู้ ยังกับคนที่แบบ ไม่ค่อยมีใครคบ แล้วไม่เคยเจอผู้เจอ คนยังไงยังงั้น”
“คงตื่นเต้นมากกว่าละมั้ง”
องอาจยังไม่คลายความสงสัยนัก แต่แพรวไพลินเข้ามาขัดเสียก่อน
“ฉลองอะไรกันอยู่คะ พอดีเลย แพรวซื้ออาหารอิตาเลี่ยนมาด้วย ขอฉลองด้วยคนนะ”
เป็นไทกับองอาจมองหน้ากันอย่างรู้กันว่าหมดสนุกแล้วทีนี้

เป็นไทนั่งอยู่ที่โต๊ะริมระเบียง แพรวไพลินบริการอาหารเครื่องดื่มมาถึงที่
“มาแล้วค่ะพี่ไท สปาเก็ตตี้ซอสกุ้ง เจ้านี้อร่อยมากเลยนะคะ”
เป็นไทยิ้มแย้ม
“ขอบคุณค่ะ”
“แพรวรู้ว่าพี่ไทเหนื่อยมาทั้งวัน คงยังไม่ได้ทานอะไร แพรวเลยซื้อมาฝากน่ะค่ะ”
“แต่พี่แวะทานกับองอาจอิ่มตื้อเลย”
“อ้าว...งั้นก็ดี แพรวจะได้ทิ้งมันไปเลย”
แพรวไพลินถือจานจะเททิ้งที่ระเบียงลงไปชั้นล่าง เป็นไทรีบห้าม
“อย่านะแพรว”
“พี่ไทจะทานแล้วใช่มั้ยคะ”
“ทิ้งไปตรงนั้นจะโดนหัวคนข้างล่างเขา เอาไปทิ้งถังขยะสิ”
“พี่ไท...ไม่คิดจะกินมันซักหน่อย ให้สมกับที่แพรวลำบากไปซื้อมาเลยเหรอคะ”
แพรวไพลินงอน เป็นไทระอาใจ

นับดาวพยายามนอนแต่ก็นอนไม่หลับ มีเรื่องให้คิดในหัวเต็มไปหมด เธอครุ่นคิดเรื่องยูกิ
“ถ้าฉันไปแทนที่ไอ ยูกิ แล้วไอ ยูกิ ตัวจริงอยู่ที่ไหน ฉันจะถามเรื่องนี้จากใครได้บ้างละเนี่ย...แล้วจะถามได้ไงล่ะก็ทุกคนคิดว่าฉันคือไอ ยูกินี่ เฮ้อ...เธอไปทำอะไรที่ไหนนะไอ ยูกิ”
นับดาวสับสนไปหมด ว่าเธอจะเอายังกับชีวิตเธอดี

เป็นไทยังทะเลาะกับแพรวไพลิน
“พี่ไทน่ะ อะไรๆก็ยูกิ แพรวเบื่อ...แล้วนี่แพรวก็ขับรถไปตั้งไกลเพื่อจะซื้อให้พี่ไทกิน แต่พี่ไทก็ปฏิเสธโดยไม่แคร์ความรู้สึกแพรวเลย ลองถ้าเป็นยูกิซื้อมาสิ”
เป็นไทเบื่อๆ
“แพรว...พี่มีเหตุผลให้แพรว 3 ข้อนะ”
“อะไรก็พูดมาสิคะ”
“ข้อหนึ่ง พี่อิ่มมาก ถ้าพี่กินเข้าไปคงจะอ้วกออกมาให้แพรวห่อกลับบ้านแน่ๆข้อสอง พี่ไม่ได้บอกให้แพรวซื้อมา และข้อสาม แพรวไม่ได้ไปซื้อเอง แพรวให้คนรถไปซื้อ...พี่รู้”
แพรวไพลินเถียงไม่ออก
“พี่ไทอ่ะ ไม่ว่ายังไงก็สรุปว่าพี่ไทไม่แคร์แพรวอยู่ดี”
“แล้วพี่มีคำถามถามแพรวอีก 2 ข้อนะ”
“อะไรคะ”
“ข้อหนึ่งนะ ไหนแพรวบอกว่าแพรวรู้พี่เหนื่อยมาทั้งวัน ทำไมแพรวยังมาง้องแง้งกับพี่อีก นี่แพรวรู้ แต่ไม่เข้าใจใช่มั้ย”
“ก็แพรวเป็นผู้หญิงนี่คะ มันก็ต้องมีงอนบ้างเป็นธรรมดา...ก็ได้ค่ะ แพรวไม่งอนก็ได้”
“คำถามข้อสอง พี่ขอกุญแจห้องพี่ ที่แพรวแอบไปปั๊มคืนได้มั้ย พี่ตกใจทุกทีที่อยู่ๆแพรวก็โผล่เข้าโผล่ออกห้องพี่เหมือนห้องตัวเอง”
“แต่เราเป็นแฟนกันนะพี่ไท”
“เราเป็นแฟนกันแต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ ต้องให้เกียรติกันบ้าง ไม่งั้นพี่ก็ขอปั๊มกุญแจบ้านแพรว กุญแจห้องพ่อแม่แพรว กุญแจตู้เซฟต้นตระกูลแพรวบ้างก็ได้งั้นสิ หรือจะเอาแบบนั้นดี”
“พี่ไทอ่ะ”
แพรวไพลินหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกงคืนเป็นไท 1 พวง เป็นไทหยิบมาดู
“นี่ปั๊มกระทั่งกุญแจห้องน้ำเลยเหรอเนี่ย”
เป็นไทกระดิกนิ้วเป็นสัญญาณให้เธอส่งมาอีก แพรวไพลินหน้าจ๋อย หยิบจากกระเป๋าถือ ส่งคืนไอ้อีก 1 พวง เป็นไทกระดิกนิ้วบอกให้ส่งมาอีก แพรวไพลินหน้าจ๋อย ถอดส้นสูง เปิดแผ่นรองรองเท้าออก ในนั้นมีกุญแจซ่อนไว้อีกพวง เธอยื่นมันคืน เป็นไทรับมา กำกุญแจสามพวงไว้
“สามพวง นี่เยอะกว่ากุญแจที่พี่มีอีกนะ”
แพรวไพลินหน้าเสีย
“แพรวก็แค่...”
เป็นไทเห็นสร้อยคอของเธอ
“นี่สร้อยอะไรน่ะ” เขาหยิบสร้อยขึ้นดู กลายเป็นว่ามีกุญแจอีกดอกแขวนไว้ที่คอ “นั่นแน่ นึกว่าพี่รู้ไม่ทันเหรอ”
“แหม นี่ก็แค่กุญแจห้องนอนให้แพรวเก็บไว้ไม่ได้เหรอ ยังไงก็ไม่มีกุญแจด้านนอกเข้าอยู่แล้ว”
“ไม่ได้ เอาคืนมา”
แพรวไพลินถอดสร้อยให้อย่างไม่เต็มใจนัก
“เอากุญแจคล้องคอ คิดว่าตัวเองเป็นเด็กหอรึไง ไฮโซจริงป่ะเนี่ยเรา”
แพรวไพลินเสียดายกุญแจ เป็นไทลูบหัวปลอบใจเอ็นดูเหมือนน้องสาว ไม่นานนัก แพรวไพลินเดินยิ้มออกมาจากห้องเป็นไท
“คิดว่าจะรู้ทันแพรวไปได้หมดทุกเรื่องเหรอพี่ไท หึ หึ หึ”
ว่าแล้วเธอก็กระดกลิ้นหยิบกุญแจที่ซ่อนอยู่ใต้ลิ้นออกมาอีกหนึ่งดอก มองอย่างภูมิใจที่เธอยังเก็บกุญแจเป็นไทไว้ได้ แล้วเดินไปอย่างมีความสุข

เช้าวันใหม่...รจนาไอโขลกนอนอยู่บนโซฟา เปิดทีวีดูอยู่ นับดาวลงมาเห็นย่านอนป่วยก็มองอย่างเป็นห่วง รจนาไม่มีเสียงแต่นับดาวถนัดในการอ่านปากอยู่แล้ว...นับดาวไม่ได้สังเกตตัวเองว่าเสียงของตนเองกลับมาเป็นปกติ พูดชัดเหมือนเดิมแล้ว
“ย่า...ไปหาหมอกันมั้ย”
รจนาขยับปากไม่มีเสียง
“เดี๋ยวก็หาย”
“นี่มันเดี๋ยวก็หายมาหลายวันแล้วนะย่า แล้วไม่มีเสียงแบบนี้จะไปร้องเพลงได้ยังไง”
รจนาขยับปาก
“ไม่ต้องห่วง เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
“จ้า...หนูน่ะเอาตัวเองรอดอยู่แล้ว หนูได้เป็นดาราแล้วนะ”
“ให้มันจริงเถ๊อะ”
“ไม่เชื่อรอดูข่าวในทีวีสิ”
“แล้วแกไปทำอะไร”
“ก็...แสดงละครเป็นคนอื่น”
ขณะเดียวกันนั้น ข่าวบันเทิงในทีวีก็รายงานข่าวการแถลงข่าวของยูกิพอดี
“นั่นไง นั่นไง มาแล้ว” นับดาววิ่งมานั่งหน้าจอ “พออยู่ในทีวีนี่ก็สวยเหมือนกันนะเราใช่มั้ยย่า”
รจนาเห็นแคปชั่นใต้ภาพที่เขียนว่า “ยูกิ ซุปเปอร์สตาร์ชาวญี่ปุ่นคนดัง แถลงข่าวคอนเสิร์ต” รจนามองหน้าหลานสาว นับดาวดีใจ
“ได้ออกทีวีแล้ว ได้ออกทีวีแล้ว เห็นมั้ยย่า”
รจนามอง นับดาวที่จ้องทีวีไม่วางตาอย่างเวทนา

สายวันนั้น...นับดาวเดินไปตามถนนในตลาด เธอทำเชิด เพราะคิดว่าทุกคนจะต้องทักว่าเธอเป็นดารา แต่ก็ไม่มีใครทักเธอซักคน แถมมอเตอร์ไซค์ยังขี่รถดีดโคลนใส่เธออีก
“เฮ้ย แกขับรถยังไงของแกเนี่ย ฉันซุปเปอร์สตาร์นะเว้ย ให้มันรู้ซะบ้าง”
ชาวบ้านแถวนั้นต่างก็มองแล้วหัวเราะเยาะเธอกันใหญ่
“จำฉันไม่ได้รึไง ฉันออกทีวีนะ”
ชาวบ้านไม่มีใครสนใจนับดาวเลย ต่างก็หันไปทำกิจกรรมของตัวเอง นับดาวเซ็ง

นับดาวเดินเข้ามาในร้านเช่าชุดอย่างเซ็งๆ เจ้าของร้านเห็นนับดาวก็ทัก
“ลื้อนี่หน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”
“ในทีวีใช่ป่ะ ดารานะเนี่ยเรา”
เจ้าของร้านจำได้
“รู้แล้ว หลานอารจนาใช่มั้ย”
นับดาวเซ็งๆ
“ย่าไม่สบายให้หนูมาเฝ้าร้านแทน”
“ดีเลย อั๊วะฝากเงินเดือนไปให้ย่าเอ็งด้วย”
“ได้ค่ะ”
เจ้าของร้านยื่นซองเงินเดือนให้
“นี่นะ สี่พันสองร้อยบาท”
“สี่พันสองเองเหรอคะ”
“อีเบิกไปใช้ก่อนเมื่อตอนต้นเดือนแล้ว เดือนนี้ก็เหลือแค่นี้แหละ”
“อ๋อ ค่ะ”
“อั๊วะฝากร้านด้วยนะ”
เจ้าของร้านถือกระเป๋าเดินออกจากร้านไป นับดาวถอนหายใจมองเงินในมือ
“เงินแค่นี้จะไปพออะไรกับค่าหมอ แค่ค่ากินคนสองคนยังไม่รอดเลย” นับดาวตีหัวตัวเอง “บื้ออยู่ได้ ทำอะไรซักอย่างสิ”

นับดาวรู้สึกกลุ้มใจ

อ่านต่อหน้า 3 เวลา 17.00 น.



ฉันรักเธอนะ ตอนที่ 3 (ต่อ)

เป็นไทลงจากรถที่เพิ่งจอด เขาถือสูทมาด้วย เป็นไทเดินเข้ามาในร้านเช่าชุดราตรี นับดาวไม่ได้สังเกต เธอเอ่ยปากทักทายเหมือนเครื่องตอบรับอัตโนมัติ

“เชิญค่ะ ชอบชุดไหนลองได้เลยนะคะ”
นับดาวหันไปเห็นเป็นไทพอดี เธอรีบหมอบลงด้านล่างเคาน์เตอร์พูดกับตัวเองเบาๆ
“ทำไมต้องมาตอนนี้ด้วย เอาไงดีเนี่ย”
เป็นไทเดินมาชะโงกหาเจ้าของร้าน
“คุณครับ มีใครอยู่มั้ย เอาชุดมาคืนครับ”
นับดาวค่อยๆคลานกระดึ๊บ กระดึบ เพื่อจะหนี บ่นงึงงำกับตัวเอง
“ไปซะทีเถ๊อะ ไม่มีคนอยู่หรอก”
นับดาวค่อยๆคลานหนีไป แล้วเป็นไทก็มาจ๊ะเอ๋ตรงหน้า
“คุณครับ”
นับดาวลุกเด้งขึ้นยืนทันที
“เล่นอะไรตกใจหมด”
เป็นไทแปลกใจ
“ยูกิจัง มาทำอะไรที่นี่”
“เออ...มา...มาเช่าชุดค่ะ”
“ผมก็มาคืนชุดเหมือนกัน”
นับดาวยิ้มแหยๆ
“แหะ แหะ”
“จะเช่าไปไหนเหรอครับ”
“นั่นสิ...จริงเดินผ่าน ก็เข้ามาดูเล่นๆ”
เป็นไทสงสัย
“เสียงคุณ”
นับดาวรนราน
“ทำไม เสียงฉันทำไม”
“คุณพูดไทยชัดมาก”
นับดาวพูดไม่ชัดสำเนียงอินเดียทันที
“อีนี่พูดทายชัดแค่เป็นบางคำนะ”
เป็นไทถอนใจ
“ออกแขกซะละ”
นับดาวนึกได้ พูดไม่ชัดสำเนียงจีนทันที
“พูกชักได้แค่บางคำ ปกติอั๊วพูกไม่ค่อยชักหรอก”
เป็นไทส่ายหน้า
“เยาวราชเชียว”
นับดาวพูดไม่ชัดสำเนียงญี่ปุ่น
“ขอโทษทีค่ะ หลงชาตินิดหน่อย”
“ผมว่าจะโทรหายูกิให้เข้าไปรับเช็คค่าตัวงวดแรกอยู่พอดี หรือจะให้ผมส่งให้กับทางต้นสังกัดครับ”
นับดาวลืมตัวพูดชัดทันที
“เช็คเหรอ” เธอนึกได้รีบทำพูดไม่ชัด “เท่าไหร่คะ”
“สิบเปอร์เซ็นต์แรก ก็หนึ่งล้านได้มั้งครับ”
นับดาวตาโต
“หนึ่งล้าน”
นับดาวกลืนน้ำลายอยากได้ใจจะขาด

นับดาวเข้ามาในห้องน้ำพูดกับตัวเองหน้ากระจก
“หนึ่งล้าน แถมมันแค่ 10 เปอร์เซนต์เอง ถ้าร้อยเปอร์เซ็นต์ก็...” เธอเอามือปิดปาก ตาแทบถลนออกมา “หายใจลึกๆนับดาว ใจเย็นๆ” นับดาวหายใจลึกๆ “เงินนั่นไม่ใช่ของเรา เป็นของยูกิต่างหาก...แล้วยายยูกิมันหายหัวไปไหน ไม่มาปรากฎตัวแล้วรับเงินไปซะล่ะ...ยายยูกิเขาคงเบื่อจะเป็นซุปเปอร์สตาร์ อยากกลับไปเป็นคนธรรมดาที่ไหนซักแห่งละมั้ง...คงไม่อยากเป็นดารา คงมีเงินมากพอแล้ว...แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่ของเธออยู่ดี...ถ้าเขาจับได้ ตามมาทวงขึ้นมาล่ะ จะเอาเงินที่ไหนไปใช้คืน...แต่มันก็น่าเสี่ยงไม่ใช่เหรอ ถ้ายูกิไม่กลับมาล่ะ...คิดสิๆ นับดาว จะเอายังไงก็ตัดสินใจซักอย่าง”
นับดาวสับสนเดินวนไปวนมาหน้ากระจก

เป็นไทนั่งรอนับดาวอยู่ สักครู่เธอก็เดินยิ้มแห้งๆออกมา
“ว่าไงครับ จะไปออฟฟิศกับผมเลยมั้ย”
นับดาวพูดสำเนียงญี่ปุ่น
“ฉันขอเวลาซักอาทิตย์นึงแล้วกันค่ะ ถ้าเช็คไม่มีคนไปรับ ฉันไปรับเอง”
เป็นไทงง
“อะไรนะครับ”
“ฉันหมายความว่าจะลองคุยกับต้นสังกัดดูก่อนน่ะค่ะ”
“ได้ครับ ว่าแต่พอมีเวลาไปทานข้าวกับผมซักมื้อมั้ยครับ”
“ไม่ได้ค่ะ ฉันมีธุระต้องทำเยอะ”
“ว๊า น่าเสียดายจัง...ให้ผมไปทำธุระเป็นเพื่อนมั้ยครับ”
“คุณไปเตรียมงานคอนเสิร์ตเถอะไป ไม่ต้องมาดูแลฉันหรอก”
“ก็ได้ครับ แต่ผมอยากได้คิวยูกิจังซักหนึ่งวัน เพื่อไปแชร์ไอเดียวเกี่ยวกับรูปแบบคอนเสิร์ตด้วยน่ะครับ”
“ค่ะ วันไหนก็บอกก่อนละกันนะ ฉันกลัวไม่พร้อม”
นับดาวกลุ้มใจ ไม่รู้สิ่งที่ตัวเองกำลังทำมันถูกมั้ย

ค่ำนั้น นับดาวกากบาทวันในปฏิทินทิ้งไปหนึ่งวัน
“เธอหมดไปหนึ่งวันแล้วนะยูกิ...อยากทำอะไรก็รีบทำนะ อีก 6 วันไม่มา ฉันจะยึดเงินแล้วนะ”
นับดาวพูดกับยูกิในปกนิตยสารเอเชี่ยนฮิต

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน เย็นนั้น นับดาว อ่านหนังสือพิมพ์ข่าวยูกิแสดงคอนเสิร์ต
“ยังไง ยัง สองวันแล้วนะ ไม่มาคืออดจริงๆนะ จะบอกให้”
นับดาวพูดกับยูกิในข่าวนิตยสาร

บ่ายวันต่อมา นับดาวพารจนาไปโรงพยาบาล รจนายังเสียงหายพูดไม่ได้ หมอตรวจอาการแล้วถามขึ้น
“ทำไมปล่อยให้อาการหนักขนาดนี้แล้วถึงพามาหาหมอละครับ”
นับดาวยิ้มเศร้าๆ
“หมอเกรงว่าคุณย่าคุณจะต้องนอนโรงพยาบาล เพื่อตรวจให้ละเอียดอีกทีนะครับ”
นับดาวตกใจ
“เหรอคะ”
นับดาวหันไปมองรจนาอย่างห่วงๆ รจนาป่วย โทรมมาก

นับดาวมาเช็คยอดค่าใช้จ่าย พนักงานพิมพ์ใบเสร็จออกมาให้ดูคร่าวๆ ยอดค่าใช้จ่าย 6,200 บาท นับดาวนับเงินตัวเองที่มีอยู่ 4,000 เธอถอนหายใจ ทีวีโรงพยาบาลเป็นรายการญี่ปุ่นที่ยูกิไปแสดงคอนเสิร์ตในห้องส่ง นับดาวหันไปมอง
“สามวันแล้ว ไอยูกิ...ถ้าเธอไม่อยากกลับมา ไม่ต้องฝืนใจมาก็ได้นะ ทางนี้ฉันจัดการเอง”

นับดาวนั่งฟังหมอบอกอาการของรจนา
“คนไข้เป็นโรคเส้นเสียงอักเสบ อาจจะเพราะการใช้เสียงที่มากเกินไป คนไข้เขาร้องเพลงหรือทำงานที่ใช้เสียงเยอะๆบ้างมั้ยครับ”
“เป็นนักร้องค่ะ”
“มีทางเดียวต้องผ่าตัดให้เร็วที่สุด ไม่งั้นอาจจะใช้เสียงไม่ได้อีก”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
นับดาวกลุ้มใจกับอาการของย่า และเงินที่กำลังจะหมด

นับดาวยืนอยู่หน้าตู้เอทีเอ็ม สลิปที่กดมาบอกว่าเงินเหลือ 3 บาท เธอถอนหายใจมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจก
“สี่วัน เกินครึ่งทางมาแล้วนะ เธอไม่ต้องกลับมาหรอกยูกิ”
นับดาวเดินมาข้างตียงย่า รจนาขยับปากบอก
“ไม่ได้ร้องเพลงมาหลายวันแล้ว อยากร้องเพลง”
นับดาวยิ้มเศร้าๆ
“อยากร้องเพลงเหรอย่า เดี๋ยวหายก็ได้ร้องแล้ว รออีกแป๊บนึง”
นับดาวมองย่าอย่างเวทนา

สายของวันใหม่...นับดาวมองนิตยสารเอเชี่ยนฮิตหน้าปกยูกิ ด้วยความรู้สึกผิด
“ฉันรู้ว่าฉันให้เวลาเธอ 7วัน แต่นี่ก็ปาไปห้าวันแล้ว เธอก็ยังไม่มา ถ้าเธอจะมาตอนนี้ก็ถือว่าติดเสาร์อาทิตย์ละกันนะ เธอได้โอกาสมาเยอะแล้ว ขอฉันบ้างก็แล้วกันนะยูกิ ฉันจำเป็นจริงๆ”
นับดาวถอนหายใจรวบรวมความกล้า ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

เป็นไทเปิดดู พรีเซนเตชั่นคอนเสิร์ตของไอยูกิที่ถูกทำเป็น powerpoint อย่างตั้งใจ องอาจเดินเข้ามา
“ถ้ามีต้องแกจุดไหนก็บอกได้เลยนะครับ”
“ผมอยากจะดูไปพร้อมๆกับยูกิมากกว่า นี่คุณโทรนัดยูกิเข้ามารึยัง”
“เธอบอกว่าไม่ว่างตลอดเลยครับ ผมว่ามันแปลกๆนะครับ”
“แปลกๆยังไง คนไม่ว่าง ไม่เห็นจะแปลกเลย”
“ก็เขามาเมืองไทยเพื่อจัดคอนเสิร์ต นั่นคืองานหลัก แล้วที่มาก่อนก็เพราะต้องการพักผ่อน แล้วมันจะมีคำว่าไม่ว่างได้ยังไงครับ”
“ก็จริงของคุณ แต่เขาอาจกำลังทำอะไรที่สำคัญอยู่ก็ได้ อย่างเช่นแต่งเพลงพิเศษหรืออะไรพวกนั้น”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นก็แล้วกัน”
องอาจบอกอยางไม่คลายสงสัย

นับดาวเดินเข้ามาในออฟฟิศเป็นไท พนักงานต้อนรับยิ้มแย้มทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณไอ ยูกิ เดี๋ยวดิฉันโทรแจ้งคุณเป็นไทให้นะคะ”
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง...คือฉันมารับเช็คค่าตัวน่ะค่ะ ไม่รู้มีใครไปรับรึยัง”
“สักครู่นะคะ”
พนักงาน หยิบซองเช็คที่เรียงกันหลายปึกมาเช็ค เมื่อเจอชื่อยูกิเธอก็ยื่นให้
“นี่ค่ะคุณไอยูกิ เป็นเช็คเงินสด ไม่ได้ขีดคร่อม ใครขึ้นเงินก็ได้ ระวังหายนะคะ”
นับดาวรีบรับมาเก็บใส่กระเป๋า
“ขอบคุณมาก ไปล่ะ”
นับดาวจะรีบเดินไป ท่าทางมีพิรุธพนักงานต้อนรับเรียกไว้
“คุณไอยูกิช่วยเซ็นรับเช็คหน่อยค่ะ” พนักงานหยิบเอกสารมาให้เซ็น “เซ็นตรงนี้ค่ะ”
นับดาวท่าทางพิรุธมองซ้ายมองขวา เอาเอกสารมาเซ็น
“คุณไอยูกิพูดไทชัดจังเลยนะคะ”
นับดาวยิ้มเก้ๆกังๆ เพิ่งนึกได้ว่าเธอลืมแอ๊บเสียงญี่ปุ่น
“ไปละ”
พนักงานเอาเอกสารคืนมา เห็นว่าชื่อที่เซ็นรับเช็คเป็นชื่อนับดาว...นับดาวกำลังเร่งรีบจะออกไป พนักงานเรียกไว้เริ่มสงสัยท่าทางแปลกๆของเธอ
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณ มีเอกสารต้องเซ็นอีกหน่อย รอแป๊บนึงนะคะ”
พนักงานหยิบโทรศัพท์โทรภายในไปห้องเป็นไท นับดาวรออย่างร้อนรน

เป็นไทกำลังคุยงานกับองอาจ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นไทยกหูรับแล้วก็ต้องตกใจ
“ว่าไง...ห๊ะ เดี๋ยวออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เป็นไทวางสาย องอาจถามอย่างสงสัย
“มีเรื่องอะไรครับคุณไท”
“มีคนบอกว่าตัวเองเป็นไอยูกิมารับเช็ค ท่าทางแปลกๆ แถมเซ็นชื่อผิดด้วย”
“บ๊ะ”

เป็นไทรีบออกจากห้องไป โดยมีองอาจตามไปติดๆ

ฉันรักเธอนะ ตอนที่ 7

พนักงานต้อนรับให้ยาม 2 คนมาล้อมนับดาวไว้ นับดาวเริ่มตกใจ คิดว่าคงถูกจับได้แน่
“นี่ฉันไอ ยูกินะ จะจับฉันทำไม”
“ค่ะๆ ใจเย็นๆนะคะคุณยูกิ ฉันแค่รักษาผลประโยชน์ให้บริษัท อย่าเพิ่งไปไหนนะคะ” พนักงานบอก
“แล้วทำไมต้องเอายามมาด้วย จะจับฉันส่งตำรวจใช่มั้ย ไม่ได้นะ ทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันมีเรื่องจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ”
เป็นไทกับองอาจพรวดเข้ามาในห้อง ตกใจที่สถานการณ์ดูจะลุกลามใหญ่โต
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย” เป็นไทถามเสียงเข้ม
“นี่ค่ะคุณไท”
พนักงานต้อนรับหยิบเอกสารที่นับดาวเซ็นรับเช็คยื่นให้เป็นไทดู เป็นไทถึงกับช็อค หันมองหน้านับดาว องอาจเอามาดูบ้างก็ตาค้างเหมือนกัน เขาจ้องหน้าเธออย่างสงสัย เป็นไทมองหน้าแล้วถามอย่างสงสัย
“คุณเป็นคนเซ็นว่านับดาวเหรอ”
นับดาวหน้าเสีย บ่นกับตัวเองเบาๆ
“ทำไมโง่แบบนี้นะเรา”
องอาจตาโต
“ถ้าอย่างงั้นก็หมายความว่า...”
นับดาวอึ้งพยายาจะแก้ตัว
“ฉันขอโทษ คือฉัน...”
เป็นไทแปลกใจ
“หมายความว่า...คุณเขียนภาษาไทยได้ด้วยเหรอ”
องอาจทึ่งๆ
“มายก็อด เก่งมาก นี่อ่านเป็นคำด้วยนะ”
นับดาวงงที่สถานการณ์พลิกเฉยเลย เธอรีบแอ๊บเสียงญี่ปุ่น
“ใช่ค่ะ พอดีเพิ่งหันเขียนมาน่ะค่ะ”
เป็นไทยิ้ม
“นี่คุณคงจะชอบประเทศไทยมากจริงๆสินะ”
องอาจ มองยามที่ยืนขวางประตูอยู่
“แล้วนี่มากันทำไมเนี่ย กลับไปทำงานสิ”
ยามทั้ง 2 คนพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป องอาจหันไปดุพนักงานต้อนรับ
“แล้วนี่คุณอะไรเนี่ย เรื่องแค่นี้ทำตื่นตูมไปได้”
เป็นไทปรามๆ
“เอาน่าองอาจ เขาก็ทำหน้าที่ของเขา พยายามรักษาผลประโยชน์ให้บริษัท ยังไงก็ขอบคุณมาก”
“คิดได้ไงว่ามีคนปลอมตัวเป็นไอยูกิมารับเช็ค” องอาจยื่นหน้าไปใกล้นับดาว พินิจพิเคราะห์ “นี่มันยูกิชัดๆ จะเป็นคนอื่นไปได้ยังไง ตัวปลอมอะไรจะเหมือนขนาดนี้”
นับดาวได้แต่ยิ้มๆที่รอดตัวไปได้ เธอถอนหายใจโล่งอก

นับดาวเดินโล่งอกที่รอดมาได้
“ยายไอ ยูกินี่มันทำบุญด้วยอะไรมานะ ทำอะไรก็ถูกไปซะทุกอย่าง ลองเป็นนับดาวสิ ผิดตั้งแต่แรก”
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอกดรับสาย
“ฮัลโหล...ค่ะ...ผ่าสิคะ...ค่ะฉันจะรีบเอาเงินเข้าไปให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ ถ้ามีเงินวางก็ผ่าได้เลยใช่มั้ยคะ...ค่ะ ถ้าไม่ได้วันนี้ ก็ต้องอีก 3 เดือนเลยเหรอ...ค่ะๆฉันกำลังจะรีบเข้าไปค่ะ” นับดาววางหูแล้วดูนาฬิกา “ช้าไม่ได้แล้ว กว่าจะไปธนาคารอีก”
ทันใดนั้นเสียงเป็นไทเรียกดังมา
“ยูกิ...ยูกิครับ”
นับดาวหยุดชะงักไม่แน่ใจนักว่าเรื่องอะไร
“เวลารีบก็ต้องมาขัดสิน่า” เธอหันไปหาเขาแอ๊บเสียงญี่ปุ่นทันที “ว่าไงคะ”
“ไหนๆคุณก็มาแล้ว ผมอยากจะรบกวนให้คุณ ไปดูพรีเซนเตชั่นคอนเสิร์ตหน่อยน่ะครับ ผมอยากจะได้ความเห็นจากยูกิด้วย”
“วันหลังไม่ได้เหรอคะ”
“ผมรบกวนเวลาคุณไม่นานหรอกครับ”
“ก็ได้ค่ะ”
นับดาวเซ็งมากบ่นงึมงำคนเดียว
‘แล้วนี่ถ้าฉันไปธนาคารไม่ทันบ่ายสามนะ ฮึ่ม’
เธอเดินตามเป็นเขาไปอย่างไม่เต็มใจนัก

นับดาวมานั่งดูที่คอมพิวเตอร์ที่ เป็นไทเปิดพรีเซนเตชั่นให้ดู เป็นภาพกราฟฟิกเวทีคอนเสิร์ตที่อลังการมาก ทั้งแสงสีเสียง แล้วก็เป็นภาพต่างๆที่ยูกิเคยร้องเพลงนั้น เพลงนี้เอามาแปะเป็นคิวเพลง นับดาวเห็นแล้วถึงกับตาค้าง
“เป็นไงครับ ยูกิเห็นว่ามีจุดไหนที่ต้องแก้รึเปล่า”
นับดาวยังค้างกับความยิ่งใหญ่ของคอนเสิร์ตอยู่
“ยูกิครับ”
“คะ”
“อยากแก้ตรงไหนครับ”
“แก้...มันควรจะแก้ด้วยเหรอคะ สมบูรณ์ขนาดนี้ต้องแก้ตรงไหน จริงๆมันมากเกินไปด้วยซ้ำ”
“แหม พูดแบบนี้ก็ชมกันเกินไป”
“ฉันไม่ได้ชมคุณ ฉันชมคอนเสิร์ตต่างหาก” นับดาวดูนาฬิกา “เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ”
“เออ แล้วผมมีเรื่องจะสอบถามอีกอย่างนึงครับ”
นับดาวบ่นในคอ
‘อะไรอีกล่ะ’
“เกี่ยวกับการถ่ายโปสเตอร์น่ะครับ”
นับดาวแปลกใจ
“โปสเตอร์”
“ก็โปสเตอร์คอนเสิร์ตไงครับ ยูกิอยากให้ออกมารูปแบบไหน อินดอร์หรือเอ้าท์ดอร์ดี”
“ข้างนอกสิ คนจะได้มุงกันเยอะๆ ฉันจะได้เป็นจุดสนใจ”
“จะดีเหรอครับ มันจะทำงานยากนะ”
“โอ๊ย ไม่ยากหรอก ไม่มีอะไรยากกว่างานที่ฉันเคยทำมาอีกแล้ว”
“เอายังงั้นก็ได้ครับ ดีเหมือนกัน จะได้ดูใกล้ชิดกับคนไทย ภาพจะได้ออกมาดูเฟรนด์ลี่ เป็นกันเอง”
“ขอเน้นนะคะ เอาที่ที่คนเยอะๆ ยิ่งเยอะยิ่งดี กลางตลาด กลางถนน อะไรก็ว่าไปเพราะจะทำให้ฉันสบายใจมาก”
นับดาวยิ้มมีความสุขแววตาฝันไปไกล

แพรวไพลินเดินดุ่มๆจะเดินเข้าห้องเป็นไท องอาจรีบมาขวางไว้
“เข้าไม่ได้ครับคุณแพรว”
“ทำไมจะเข้าไม่ได้”
“คุณไทคุยธุระสำคัญอยู่”
“กับใคร”
“เอ่อ...กับลูกค้าครับ”
“ลูกค้าไหน...ยายไอยูกิใช่มั้ย เผลอไม่ได้เลยนะ ยายนี่นี่มันร้ายนัก”
แพรวไพลินจะเข้าไป องอาจเข้าขวาง
“คุยเรื่องงานคอนเสิร์ตครับ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
“แล้วคุณรู้ได้ไง คุณไม่ได้อยู่ข้างในด้วยซะหน่อย หลบไป”
แพรวไพลินพยายามจะเข้า องอาจดึงเสื้อด้านหลังของเธอไว้แน่น แพรวไพลินโวยวาย
“นี่จะทำอะไร รู้มั้ยเสื้อนี่ตัวเท่าไหร่ มันของดิออร์เชียวนะ”
“ผมไม่รู้ว่าเสื้อราคาตัวเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณแพรวดิ้น มันขาดแน่”
แพรวไพลินมองมือที่องอาจกำเสื้อแสนแพงของเธอไว้แน่น เธอพยายามเอื้อมมือจะปลดมือของเขาที่ด้านหลัง แต่ก็ไม่ถึง เธอจึงไม่กล้าขยับมาก เพราะเสื้อก็ผ้าบางเหลือเกิน

นับดาวยังคุยกับเป็นไทอยู่ในห้อง เธอเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะมันบ่ายโมงแล้ว
“แล้วนี่เสร็จแล้วยูกิจังมีธุระที่ไหนต่อรึเปล่าครับเนี่ย พักนี้เราไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันเลย”
“มีค่ะ สำคัญด้วย”
“งั้นให้ผมพาไปนะครับ”
“อย่าดีกว่าค่ะ ไม่สะดวก”
เป็นไทผิดหวัง
“เสียดายจัง”
“ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ”
เป็นไทพยายามตื้อ
“แต่ยูกิเคยสัญญากับผมไว้ ว่าจะอนุญาตให้ผมรู้จักตัวตนจริงๆของคุณ”
นับดาวถอนหายใจปฏิเสธไม่ออก
“วันหลังละกันนะคะ”
“อย่าเบี้ยวล่ะ”
นับดาวทำหน้าเซ็งมาก เป็นไทเดินนำออกไป เธอบ่นพึมพำคนเดียว
‘ไอ ยูกิ เธอนี่เที่ยวไปสัญญาอะไรกับใครพร่ำเพรื่อนะเนี่ย ลำบากฉันมั้ยเนี่ย ห๊า’
นับดาวเดินตามเป็นไทออกไป

เป็นไทกับนับดาวเดินออกมาจากห้องเห็นแพรวไพลินยืนตัวแข็งอยู่ โดยมีองอาจรั้งเสื้อไว้ เป็นไทมองอย่างสงสัย
“เล่นอะไรกันอยู่น่ะ”
องอาจยิ้ม
“แปะแข็ง”
แพรวไพลินไม่พอใจ
“แปะแข็งอะไรเล่า ปล่อย”
องอาจปล่อยเสื้อ แพรวไพลินวิ่งถลาไปหาเป็นไทแทรกกลางระหว่างเป็นไทกับนับดาว
“พี่ไท ไปกินข้าวกันนะ”
“ไม่ได้หรอก พี่ติดงาน”
“งานที่ว่าคือไอ ยูกินี่รึเปล่าคะ”
“พี่ขอไม่ตอบนะคำถามไร้สาระนะ”
เป็นไทเดินหน้านิ่งกลับเข้าไปในห้อง แพรวไพลินเดินตามเข้าไปติดๆนับดาวบ่นคนเดียว
‘เอาละ เรื่องใหญ่ละทีนี้’
นับดาวดูนาฬิกา รีบเดินออกไป แต่องอาจก็เรียกไว้
“เดี๋ยวครับคุณยูกิ”
นับดาวถอนหายใจ
“อะไรอีกคะ”
“คือเรื่องโรงแรมห้าดาวที่ทางเราจองไว้ตั้งแต่แรก ผมเห็นว่ายูกิจังไม่ไปพักแล้ว”
“แล้วยังไงคะ”
“ผมเลยจัดการเช็คเอ้าท์เรียบร้อยแล้ว”
“ค่ะก็ดีค่ะ”
“แล้วผมก็เก็บของยูกิจังมาไว้หมดแล้วน่ะครับ”
“ค่ะ แล้วไงคะ”
“เชิญคุณยูกิไปเอาของที่ห้องผมเลยดีมั้ยครับ เผื่อมีของจำเป็นต้องใช้”
นับดาวชะงัก
“คือ...”
“คงไม่ลำบากไปใช่มั้ยครับ”
“ก็ได้ค่ะ แต่ฉันแค่เอาของเสร็จ ฉันจะได้ไปเลยใช่มั้ยคะ”
“ครับ”
นับดาวเดินไปเอาของห้ององอาจอย่างไม่เต็มใจนัก

ในห้องทำงาน เป็นไทยกหูโทรศัพท์คุยงาน
“เดี๋ยวคุณหาโลเคชั่นกลางใจเมือง คนเยอะๆ เอาแบบที่เป็นไลฟ์สไตล์ของกลุ่มเป้าหมายด้วยนะ...โอเค ตามนั้น ขอบคุณครับ”
เป็นไทวางสาย แพรวไพลินยืนกอดอกมองอยู่
“พี่ไท”
เป็นไทเบื่อๆ
“แพรว...ถ้าแพรวอยากอยู่ในห้องนี้ แพรวต้องอยู่เฉยๆ”
“แต่พี่ไท”
เป็นไทง่วนอยู่กับเอกสารบนโต๊ะ
“พี่ไทจะมาสั่งแพรวแบบนี้ไม่ได้นะคะ แพรวเป็นแฟนพี่ไท ต้องให้เกียรติแพรวบ้าง”
“แพรวคงลืมไปว่าเราเป็นแฟนกันด้วยเงื่อนไขอะไร”
ในอดีตนั้น...เป็นไทต้องการเงินมาประมูลจัดคอนเสิร์ตนักร้องญี่ปุ่นชื่อ ไอ ยูกิ แต่บริษัทเขาเป็นบริษัทเล็กๆจึงไม่มีหลักทรัพย์เพียงพอที่จะไปประมูลเขาจึง ปรึกษากับแพรวไพลิน เพื่อขอร้องให้เธอสนับสนุนเงินในการประมูลครั้งนี้ ค่ำนั้น เป็นไทนัดดินเนอร์กับที่ร้านอาหารหรู
แพรวไพลินนั่งมองเป็นไทด้วยแววตาหยาดเยิ้ม
“คุณไทมีธุระอะไรจะคุยกับแพรวเหรอคะ”
“เรื่องงานน่ะครับ ผมมีเรื่องที่จะต้องให้คุณแพรวช่วย”
“เรื่องอะไรละคะ ถ้าแพรวช่วยได้ก็อยากจะช่วยเต็มที่”
“คือเดือนหน้า จะมีการประมูลคอนเสิร์ตนักร้องชื่อดังจากญี่ปุ่น ผมคิดว่าโอกาสนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะทำให้บริษัทผมได้เป็นที่รู้จัก แต่ด้วยความที่บริษัทเราเพิ่งตั้งมาไม่นาน เราไม่มีหลักทรัพย์เพียงพอที่จะไปประมูลน่ะครับ”
“แล้วคุณไทอยากให้แพรวช่วยยังไงละคะ”
“ผมอยากจะขอกู้เงินคุณแพรวมาใช้ในการประมูลครั้งนี้น่ะครับ”
แพรวไพลินหัวเราะ
“คุณไทนี่ก็กล้าดีนะคะ”
“ผมเชื่อว่าถ้าผมชนะการประมูล และได้จัดคอนเสิร์ต ผมจะสามารถเอาเงินมาใช้คืนคุณแพรวพร้อมดอกได้ในไม่นาน”
“ที่คุณไม่กู้ในระบบเพราะกลัวตัวเลขจะรั่วไหลสินะคะ นั่นแปลว่าคุณไว้ใจฉันทั้งที่เราก็เคยคุยกันจริงๆไม่กี่ครั้ง”
“คุณแพรวเห็นว่ายังไงครับ”
“ฉันชอบคนอย่างคุณค่ะ...ดังนั้นฉันจะให้คุณกู้ แต่ฉันก็มีเงื่อนไขของฉัน”
“ถ้าเป็นเรื่องดอกเบี้ย บอกตัวเลขที่คุณพอใจมาได้เลยครับ”
“เรื่องตัวเลขพวกนั้น ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ ฉันสนใจตัวคุณมากกว่า”
แพรวไพลินส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขา เป็นไทงงๆ
“หมายความว่าไงครับ”
“เราลองมาคบกันหน่อยเป็นไงคะ”
เป็นไทตะลึง
“คบกัน...หมายถึงเป็นคนรักอะไรแบบนั้นน่ะเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
“แต่ผมไม่เคยคิดเรื่องพวกนั้น”
“ก็ถ้าคุณอยากได้เงินไปประมูล ก็คิดซะตอนนี้เลยสิคะ เราก็แค่ลองคบกัน ไปด้วยดีก็ถือว่าดีไป แต่ถ้าไม่ได้ พอคุณคืนเงินฉันเมื่อไหร่ เราก็จบกันไปเท่านั้น”
เป็นไทคิดหนัก แพรวไพลินรุกหนักขึ้น
“การจะไปกู้เงินใคร มันก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่จะหาคนไว้ใจให้กู้เงินตัวเลขสูงขนาดนั้น คิดให้ดีก่อนตัดสินใจละกันค่ะ”
แพรวไพลินมองเป็นไทด้วยสายตาเป็นต่อ แต่ในเวลานี้ สถานการณ์ของเธอไม่ได้เป็นต่อสักนิด
แพรวไพลินมองหน้าเป็นไท
“แพรวรู้ แพรวไม่ลืมหรอก แต่พี่ไทก็อย่าลืมก็แล้วกันว่าถ้าพี่ไทคิดจะเลิกกับแพรวเมื่อไหร่ เงินก็ต้องมากองตรงหน้าแพรวเหมือนกัน”

แพรวไพลินโกรธเดินออกไปจากห้อง

อ่านต่อหน้า 4



ฉันรักเธอนะ ตอนที่ 3 (ต่อ)

องอาจยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ มองนับดาวที่ถือกระเป๋าเข็นใบใหญ่ พร้อมกับสัมภาระจุกจิกอีกมากมาย

“แค่นี้ ยูกิจังก็กลับไปได้ตามสบายเลยครับ”
“มันดูสบายตรงไหนคะเนี่ย”
“ผมก็อยากจะช่วยถือ แต่ผมติดงานจริงๆ”
“หึ หึ ขอบคุณค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“จะไม่ปลอดภัยเพราะของพวกนี้เนี่ยแหละ”
นับดาวเซ็งๆ ดูนาฬิกา แล้วก็รีบขนของพะรุงพะรังออกไปจากบริษัท เธอบ่นอุบ
“ของเธอจะเยอะไปไหนเนี่ยยูกิ กะย้ายมาตั้งรกรากเลยรึไง โอ๊ย...ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า นี่กลัวฉันจะวิ่งเร็วมั้งเนี่ย เอาของมาพ่วงอีก โอ๊ย...”
นับดาวถือของพะรุงพะรังไปโบกแท็กซี่ แพรวไพลินนั่งอยู่ในรถอารมณ์ไม่ดี กำลังจะขับออกไปเห็นนับดาวขนของพะรุงพะรังขึ้นแท็กซี่ เธอก็มองแค้นๆ
"ยายตัวปัญหา ตั้งแต่มีแกเข้ามาเนี่ย พี่ไทยิ่งห่างเหินกับฉันออกไปทุกที”
แพรวไพลินขับตามแท็กซี่ของนับดาวไป

นับดาวลงจากแท็กซี่ ถือเช็คไว้ในมือมองธนาคาร
“เกือบไม่ทันแล้วมั้ยล่ะ คงไม่มีเรื่องอะไรมาขวางอีกนะ”
นับดาวรีบเดินเข้าไปในธนาคาร ทันใดนั้นเสียงแพรวไพลินก็ปรี๊ดเข้ามาขัดทันที
“เดี๋ยว”
“นั่นไง...กลัวจะมีความสุขมั้งเนี่ย”
นับดาวหันไป แพรวไพลินจ้องหน้าเอาเรื่อง
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”
“เอาไว้คุยวันหลังละกันนะคะ วันนี้ฉันมีธุระต้องทำอีกมาก”
“ฉันจะคุยเดี๋ยวนี้”
“งั้นก็คุยไปคนเดียวแล้วกันค่ะ ฉันไม่ว่าง”
นับดาวหันหลังจะเดินเข้าธนาคาร แพรวไพลินกระชากไหล่
“นี่เธอจะมาหันหลังให้ฉันแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ว่าง จะมาวางอำนาจอะไรแถวนี้เนี่ย”
“ทำไมฉันจะทำไมได้ รู้มั้ยที่เธอได้มาเมืองไทยเพราะใคร”
“เพราะฉันดัง”
“อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย เพราะเงินของฉันต่างหาก รู้ไว้ซะด้วยที่เธอได้มาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้เพราะฉัน ดังนั้นเธอไม่มีสิทธิ์จะในตัวพี่ไท”
“นี่ธุระคุณแค่จะมาอวดรวย มาแสดงความเป็นเจ้าของแค่นี้น่ะเหรอ ฉันฟังไม่ถึงนาทียังรู้สึกว่าเสียเวลาเลย”
นับดาวเดินไปไม่สนใจ แพรวไพลินโกรธ
“นี่...ไอยูกิ ถ้าเธอคิดจะร้ายกับฉัน ฉันก็จะร้ายกับเธอเหมือนกัน”
แพรวไพลินจ้องนับดาวด้วยความโกรธ แล้วตามไปผลัก ข้าวของนับดาวร่วงกระจัดกระจายเต็มไปหมด
“นี่แค่เตือนนะ อยู่ให้ห่างจากพี่ไทของฉัน”
แพรวไพลินเดินเชิดไป นับดาวอ่อนใจข้าวของกระจัดกระจายอยู่บนพื้น พนักงานธนาคารจากภายในเดินมาบอกยาม
“เดี๋ยวปิดประตูได้เลยนะ”
นับดาวตกใจอ้อนวอนยาม
“อย่าเพิ่งปิดนะคะ ฉันจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ”
“ผมทำตามหน้าที่ครับ”
“ให้ฉันเอาเช็คเข้า แป๊บเดียวเอง นะนะ”
“ผมทำตามหน้าที่ครับ”
นับดาวไม่ฟัง เดินไปเปิดประตูธนาคาร เอาของที่ร่วงกราวอยู่บนพื้นโยนเข้าด้านในพรวดๆ ทั้งยามและพนักงานตกใจ
“คุณปิดไม่ได้นะ ของฉันอยู่ในนั้น”
นับดาวรีบวิ่งเข้าไปในธนาคาร เตะของตัวเองที่เกลื่อนกลาดเอาเช็คไปขึ้นเงินทันที

รจนาถูกบุรุษพยาบาลเข็นเตียงเข้าห้องผ่าตัด นับดาวจับมือย่าไว้เป็นกำลังใจ จนถึงประตูหน้าห้องผ่านตัด พยาบาลกันไม่ให้นับดาวเข้าไป เธอยืนพนมมือมองย่าอย่างเป็นห่วง
“ไอ ยูกิ ฉันขอบคุณเธอนะ ผลบุญนี้ขอให้เธอได้รับแต่สิ่งดีๆ ห่างไกลจากโรคภัยไข้เจ็บ เธอไม่ต้องห่วงเงินของเธอนะ ฉันใช้เท่าที่จำเป็น เหลือเท่าไหร่ฉันคืนให้เธอหมดเลย แต่ขอให้ย่าฉันหายนะ กลับมาร้องเพลงได้เหมือนเดิมแล้วฉันก็จะทำหน้าที่เป็นเธอให้สมบทบาทที่สุด”
นับดาวมองเข้าไปภายในห้องผ่าตัดอย่างห่วงใย

เย็นนั้น ยามาดะเปิดประเข้ามาในห้องเห็นยูกิไม่ยอมกินข้าวอีกแล้ว
“บอกให้กินข้าวไง”
ยูกิไม่โต้ตอบอะไร ยามาดะเดินเข้าไปที่เตียง
“คิดจะนอนทั้งวันเลยรึไง ห๊ะ”
ยามาดะจับตัวยูกิจะปลุกให้ตื่น แต่เขาก็พบว่ายูกิไข้ขึ้นสูงมาก
“ยูกิ...ยูกิ...อย่าเป็นอะไรนะ”
ยามาดะรีบวิ่งหายออกไป...แล้วเขาก็เข้ามาพร้อมกะละมังกับผ้าชุบน้ำ เขาเช็ดตัวให้เธออย่างทะนุถนอม พร้อมกับค่อยๆบดยาแก้ไข้ละลายน้ำแล้วป้อนยาให้ขณะที่เธอหลับ

ค่ำนั้น...นับดาวมองตัวเองในกระจก หน้าตาจริงจัง
“ต่อไปนี้จะไม่มีเธออีกแล้วนับดาว เธอคือไอยูกิ ซุปเปอร์สตาร์ที่ใครๆก็ชื่นชม”
นับดาวเก็บของที่เป็นเอกสารต่างๆของตัวเองลงกล่อง รวมทั้งอัลบั้มรูปวัยเด็กต่างๆ รูปในกรอบรูปกับรจนา เธอเอาลงกล่องทุกอย่างแล้วเปิดกระเป๋าเดินทางยูกิที่เธอได้มา
“ไหนดูซิ มีอะไรบ้าง”
พอเธอเปิดกระเป๋าเธอก็พบเสื้อผ้าสวยๆ กับเครื่องประดับมากมาย นับดาวตื่นเต้น
“โห...สวยๆทั้งนั้นเลยอ่ะ เครื่องสำอางก็แพงๆทั้งนั้นเลย”
นับดาวตื่นเต้นเอาของชิ้นนั้นชิ้นนี้ มาทาบมาลองใหญ่ แล้วเอาไอพ็อดของยูกิมาเปิดฟังเพลงของยูกิ เธอกางเนื้อร้อง พยายามร้องตามไปด้วยแต่สิ่งที่เธอออกเสียงมามันฟังไม่เข้าท่า ไม่เป็นภาษาญี่ปุ่นเอาซะเลย
“เพลงก็เพราะดีนะ แต่ร้องยากชะมัดเลย เฮ้อ...”
นับดาวมอง ดวงดาวที่อยู่รายรอบตัวเธอ ครั้งนี้เหมือนจะต่างไปจากทุกครั้ง

สายๆของวันใหม่...รจนารู้สึกตัวอยู่บนเตียง มีนับดาวนั่งอยู่ข้างๆ หมอกำลังบอกอาการของรจนา
“ผลการผ่าตัด เท่าที่ดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าแข็งแรงแบบนี้ อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านได้แล้ว แต่ข้อสำคัญเลยคือการพักฟื้น คนไข้ต้องงดใช้เสียงประมาณ 2 เดือน”
นับดาวตกใจ
“สองเดือนเนี่ยนะ ห้ามไม่ให้พูดเลย”
“ไม่ใช่แค่พูดครับ หัวเราะก็ห้ามมีเสียง ไอก็ห้ามมีเสียง นอนก็ห้ามกรน ห้ามใช้เสียงไม่ว่าจะกรณีใดๆ”
“ใครจะไปห้ามได้ล่ะหมอ”
“ก็ต้องพยายามนะครับ ไม่งั้นผมไม่รับประกันว่าคุณจะกลับมาร้องเพลงได้อีกรึเปล่า”
นับดาวเซ็งหันไปมองย่า รจนาพยักหน้าทำใจ

นับดาวเข็นรจนาที่นั่งอยู่บนรถเข็นมาเดินเล่น
“คนกินข้าวอิ่มๆจะเรอไม่ให้มีเสียง คนจะไอจะจามก็ห้ามมีเสียง บ้าป่าว อยากจะให้หมอมาทำให้ดูเหลือเกิน ไอไม่มีเสียงทำยังไง” นับดาวทำท่าไอไม่มีเสียงเหมือนคนหอบมากกว่า “แบบนี้เขาไม่ได้เรียกไอ เขาเรียกหอบหรืออย่างเวลาตกใจเงี้ย จะให้นั่งทำหน้า” นับดาวทำหน้าแบบพ่อใหญ่จิ๋ว “แบบนี้ตลอดเวลาเขาจะเรียกว่าตกใจได้ไง แบบนี้เขาเรียกว่าหน้าพ่อใหญ่จิ๋ว หมอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย”
นับดาวบ่นได้ไม่ทันไร เธอก็เห็นเป็นไทเดินมาทางเธอแต่เขายังไม่เห็น นับดาวตกใจรีบผลักรถเข็นย่าออก แล้วเธอก็วิ่งไปหลบข้างเสาทันที
“เฮ้ย แย่แล้ว”
รถเข็นรจนาไหลไปตามแรงผลัก ผ่านเป็นไทไป เป็นไทมองรถเข็นที่ไหลไปอย่างไม่มีคนเข็นงงๆ แล้วรถเข็นรจนาก็ไหลลงไปในทางลาด ไหลไปเรื่อยๆ นับดาวเห็นรีบหาทางช่วย เธอเห็นรถเข็นอุปกรณ์แพทย์จอดอยู่ มีผ้าปิดปากอยู่ในนั้น เธอหยิบมาใส่ แล้ววิ่งตามรจนาไป เป็นไทจำไม่ได้มองไปเห็นคนกำลังเดือดร้อนจึงพยายามวิ่งตามมาช่วย
“ขอทางหน่อยค่า ขอทางหน่อย”
“มาคุณ เดี๋ยวผมช่วย”
เป็นไทวิ่งตามรถเข็ญไปอีกคน
นับดาวหันมอง
“ไป๊...ไม่ต้องช่วย...ไป๊”
แต่เป็นไทก็ยังตามไปช่วยอยู่ดี...รถเข็นรจนาไหลไปอย่างน่าหวาดเสียว สวนทางกับคนมือก็ไขว่คว้าพยายามจะหยุด รจนาเกี่ยวแว่นคนที่สวนไปติดมือมา เธอได้แต่ทำหน้าพ่อใหญ่เพราะไม่กล้าออกเสียง นับดาววิ่งจี๋ตามไป รถเข็นเกือบชนเสาอันใหญ่ แต่นับดาวคว้ารถเข็นไว้ได้ทัน เป็นไทส่งเสียงตามมาด้านหลัง
“คุณ เป็นไรมั้ย ให้ผมช่วย”
นับดาวหันไปเห็นเขาวิ่งตามจึงตวาดกลับไป
“ไม่ต้องช่วย ไป๊...ไปทำอะไรก็ไป”
เป็นไทยังวิ่งตามมาติดๆ นับดาวตัดสินใจหักรถเข็นไปอีกทาง หนีต่อ เป็นไทวิ่งมาหยุดหอบ มองนับดาวที่วิ่งหนีหายไปตามไม่ทัน
“เขาเป็นอะไรของเขานะ คนก็หวังดีอุตส่าห์จะช่วย”
เป็นไทไม่เข้าใจว่าทำไมนับดาวถึงต้องหนีเขาด้วย

นับดาวหันซ้ายหันขวา เห็นเป็นไทไม่ตามมาแล้วก็โล่งอก
“เฮ้อ...เกือบไปแล้วมั้ยเรา ถ้าเห็นขึ้นมาไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงเลย”
รจนาเอาแว่นที่เกี่ยวได้มาใส่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอยังช็อคทำหน้าพ่อใหญ่ค้าง ไม่ส่งเสียงแม้แต่คำเดียว แถมแว่นที่เธอเอามาใส่ก็เป็นแว่นทรงพ่อใหญ่ด้วย
“ย่าเป็นอะไรรึเปล่า” นับดาวหันไปเห็นหน้ารจนา “หวัดดีค่ะพ่อใหญ่ เย้ย...” นับดาวเขย่าตัวย่าที่ช็อคอยู่ “ย่า...ย่า”
นับดาวเป็นห่วงย่าส่วนรจนาก็ช็อคค้างหน้าพ่อใหญ่

นับดาวมาเดินหาซื้อเพลงไอ ยูกิอยู่ในห้างสรรพสินค้า เธอเดินหาแผ่นช่องโน้น ช่องนี้ ยังไงก็ไม่เห็นสิ่งที่เธอต้องการ ขณะเดียวกันนั้น ซีซีก็กำลังหาซื้อซีดีอยู่เหมือนกัน แต่พอนับดาวเดินผ่านหน้า ซีซีก็ทำซีดีหล่น แล้วก้มเก็บเลยไม่เห็นกัน ซีซีเดินออกไปสวนกับวรพรรณ ที่เดินเข้ามาหานับดาว
“แก...ฉันเจอซีซีอีกแล้วว่ะ”
“ซีซี ยายซีซีคนที่เคยมาด่าฉันตอนทำงานที่นี่ต่อหน้าเจ้านายจนฉันโดนไล่ออกน่ะเหรอ...ไหนมันอยู่ไหน อยากจะต่อยหน้าซักเปรี้ยง”
“ใจเย็นๆเว้ย เขาไปแล้ว”
“อย่าให้เจอนะ เจอเมื่อไหร่นะ ฮึ่ม”
“แล้วนี่แกหาอะไรของแกน่ะ ฉันเห็นแกเดินไปเดินมาตั้งนานแล้ว”
“เพลงไอ ยูกิ”
“นึกไงจะฟังเพลงญี่ปุ่นขึ้นมาวะ เห็นปกติฟังแต่เพลงไทยเดิม”
“เออน่า...”
วราพรรณพาไปช่องเพลงต่างประเทศ ก็เห็นซีดีของไอยูกิวางเกลื่อน
“นี่ไง ไอ ยูกิ มีทุกชุดเลย”
“อันนี้ฉันก็มีแล้ว”
“อ้าว แล้วแกหาอะไร”
“แผ่นเสียงของไอ ยูกิ ไม่เห็นจะมีขายเลย”
“หืม แม่คุณ ยุคนี้ใครเขาทำแผ่นเสียงขายกันล่ะ แกไปซื้อเพลงของย่าแกอัลบั้มแรกโน่นถึงจะมี”
“เขาไม่ทำขายแล้วเหรอ เฮ้ย...แล้วฉันจะซ้อมร้องซ้อมเต้นยังไงอ่ะ บ้านมีแต่เครื่องเล่นแผ่นเสียง”
วราพรรณมองเพื่อนอย่างไม่เชื่อหูตนเอง
“เดี๋ยวนะ ซ้อมร้องซ้อมเต้นเพลงไอ ยูกิเนี่ยนะ แกจะทำไปทำไม ฉันไม่เคยเห็นแกสนใจเรื่องแบบนี้”
“โอ๊ะ...คือ คือ...ฉันจะไปคอนเสิร์ตไอ ยูกิน่ะ เห็นในข่าว”
“พูดเป็นเล่น แล้วแกหาบัตรได้แล้วเหรอ บัตรเขาขายหมดตั้งแต่ 20 นาทีแรกแล้ว”
นับดาวตาโต
“จริงเหรอ”
“เออดิ...ขนาดคนวงในยังหายากเลย ขนาดจัดในฮอลล์ที่จุดได้เกือบหมื่นคนนะ”
นับดาวช็อคกว่าเดิม
“นี่คนจะมาดู...เป็นหมื่นเลยเหรอ”
นับดาวกลืนน้ำลายเอื๊อก วราพรรณมองอย่างสงสัย
“แล้วนี่แกเป็นอะไร”
“ตื่นเต้น ฉัน...ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะแก”
นับดาวรีบปลีกตัวออกไป วราพรรณไม่เข้าใจว่าเพื่อนตื่นเต้นอะไร มองตามงงๆ

นับดาวเดินเข้ามาในห้องน้ำ สงบสติอารมณ์อยู่หน้ากระจก
“คนเป็นหมื่น โอ้ว...ฉันทำไม่ได้หรอก มันยิ่งใหญ่เกินไป”
คนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ มองเธอแปลกๆที่เห็นเธอพูดคนเดียวกับกระจก นับดาวเขินๆ เดินเข้าห้องน้ำไป ล็อคประตู ซีซีเดินเข้ามา คุยโทรศัพท์ไปด้วย เธอยืนตรวจดูความสวยหน้ากระจก
“เป็นไง...งานฉันน่ะ ไปถึงไหนแล้ว...นี่แกจะมัวรออะไรอยู่ห๊ะ ฉันอุตส่าห์วางแผนจับยายไอ ยูกิไป ตอนนี้มันคือโอกาสที่ดีที่สุดเลยนะ”
นับดาวได้ยินชื่อไอยูกิก็หูผึ่ง เอาหูแนบประตูทันที
“ไอ ยูกิถูกจับตัวไปเหรอ”
นับดาวพยายามจะมองลอดช่องด้านล่างห้องน้ำ แต่ก็มองไม่เห็นอยู่ดี เธออยากรู้เหลือเกินว่าใครพูดที่หน้ากระจก ซีซีเติมปากสีชมพู ให้ดูเข้ม และแรงสมคาแรคเตอร์
“เม้าท์มากกว่า มันถูกจับตัวไป แล้วใครที่ไหนจะมาแถลงข่าว ฉันว่าเป็นพวกข่าวแจก ข่าวพีอาร์ที่เซ็ตที่เขียนขึ้นมามากกว่า แกก็รู้วงการบันเทิงน่ะมันจอมปลอมจะตายไป จริงๆคงกำลังบ้าหาตัวยายไอ ยูกิให้วุ่น”
ซีซีหัวเราะมีความสุข นับดาวแอบฟังในห้องน้ำทนไม่ไหว
“ยายคนจับตัวยูกิไปมันเป็นใครเนี่ย ฉันต้องรู้ให้ได้”
นับดาวจะเปิดประตูออกไปแอบดูหน้าแต่กลอนก็ดันติด เปิดไม่ออกซะงั้น
“เฮ้ย...มาติดอะไรตอนนี้นะ”
ขณะที่เธอกำลังพยายามเปิดออกไปให้ได้ ซีซีก็เดินคุยโทรศัพท์ออกไป
“โอกาสนี้แหละดีที่สุด พี่ต้องหางานให้ฉันให้ได้ เข้าใจมั้ย”
ซีซีเดินออกจากห้องน้ำ นับดาวเพิ่งเปิดประตูออกมาได้ เธอไม่เห็นใครจึงวิ่งตามออกไปดูนอกห้องน้ำ

นับดาววิ่งพรวดออกมาที่หน้าห้องน้ำ หวังจะได้เห็นว่าใครจับตัวไอ ยูกิไป แต่เธอก็คลาดกับซีซีไปซะแล้ว นับดาวเจ็บใจที่เธอไม่รู้ว่าใครทำ
ซีซีเดินเฉิดฉายอยู่ แพรวไพลินเดินมาเห็นซีซีมาคนเดียวเลยเข้าไปทัก
“สวัสดีจ้ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะซีซี”
“แพรวไพลิน”
“ไง มาคนเดียวเหรอจ้ะ”
ซีซีมองรอบตัวแพรวไพลินไม่เห็นใคร
“ก็เหมือนเธอนั่นแหละ นี่ยังไม่มีแฟนอีกเหรอ”
แพรวไพลินเชิด
“มีแล้ว”
“แล้วไปไหนซะล่ะ”
“ก็มัวแต่ไปดูแลยาย...ช่างเถอะ มันเรื่องของฉัน”
“แล้วไงล่ะ เดี๋ยวนี้ยังเอาเงินฟาดหัวผู้ชายให้มาเป็นแฟนด้วยอยู่มั้ย”
แพรวไพลินเจ็บจี๊ดที่โดนแทงใจดำ
“นี่เธอ พูดดีๆนะ ฉันไม่เคยเอาเงินฟาดหัวใคร แล้วเธอล่ะ ยังติดนิสัยขี้ขโมย ชอบเอาของคนอื่นไปซ่อนอยู่รึเปล่า”
คำพูดแพรวไพลินแทงใจดำซีซี เหมือนกัน
“ถ้าสิ่งของน่ะ ฉันเลิกทำไปนานแล้วย่ะ”
“แล้วนี่มีเงินพอมาช้อปในห้างหรูๆเหรอ ได้ข่าวว่าเป็นดาราตกกระป๋องไปแล้วนิ หรือแค่มาเดินดูของแท้ แล้วไปสั่งก็อปเกรดเอเอา”
ซีซีชักฉุน
“นี่...อย่าดูถูกฉันให้มันมากนัก ตอนนี้ฉันกำลังจะกลับมาดังอีกครั้งแล้วย่ะ”
แพรวไพลินมองหยัน
“อย่างเธอ จะกลับมาดังได้ก็คงต้องหันไปเอาดีทางถ่ายโป๊แล้วละมั้ง”
ซีซีโกรธจี๊ด
“นี่มันจะเกินไปแล้วนะ คอยดูวันที่ฉันกลับมาดังก็แล้วกัน”
แพรวไพลินและซีซีต่างก็มองกันแบบเชิดๆ ซีซีเดินหนีไปโดยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วศัตรูของพวกเธอคืนคนเดียวกัน

นับดาวเดินมากับวราพรรณ เธอกำลังเหม่อๆ คิดว่าใครเป็นคนลักพาตัวยูกิไป แล้วเธอก็ชนกับแพรวไพลินที่ถือถุงช็อปปิ้งเต็มไม้เต็มมือพอดี ของหล่นกระจัดกระจาย
“โอ๊ย...เดินยังไงเนี่ย ห๊า”
แพรวไพลินเก็บถุงต่างๆ วราพรรณกับนับดาวต่างหันไปเห็นแพรวไพลิน นับดาวสะดุ้ง
“เฮ้ย”
แพรวไพลินจ้องหน้า
“นี่เธออีกแล้วเหรอ อ๋อ...คิดจะแก้แค้นฉันที่ชนแกเมื่อวันก่อนใช่มั้ย”
“เอ่อ...ไม่มีอะไร ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ”
นับดาวกลัวแพรวไพลินพูดอะไรโพล่งมาเกี่ยวกับยูกิ เธอกลัวว่าวราพรรณจะรู้ วราพรรณก็มองงงๆ
“มันเรื่องอะไรน่ะ”
นับดาวรีบเข้าแทรกระหว่างวราพรรณกับแพรวไพลิน
“ไม่มีอะไร เรารีบไปกันเถอะ”
แพรวไพลินมองเหยียด
“ถ้าไม่ควงผู้ชายก็ควงทอมสินะ”
“ปากเหรอที่พูดน่ะ”
วราพรรณจะเข้าไปต่อย นับดาวห้ามไว้
“เฮ้ย...อย่าไปยุ่งกับเขา”
“อยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นคนดี แต่ที่ไร้มารยาทกับฉันไว้ ฉันไม่ลืมหรอกนะ”
นับดาวไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย เธอรีบชวนเพื่อน
“ ไปกันเถอะ”
วราพรรณไม่ยอม
“เฮ้ย...นี่แกจะปล่อยให้มันด่าแล้วเดินหนีไปง่ายๆแบบนี้เหรอ” วราพรรณหันมาหาแพรวไพลิน “คุณน่ะ หน้าตาก็ดี ท่าทางก็ไฮโซ แต่ทำตัวปากคลองตลาดมาก ยังจะกล้ามาว่าคนอื่นเขาอีกเหรอ”
นับดาวพยายามลากเพื่อนออกมาจากตรงนั้น
“ไปเถอะ อย่าไปสนใจ อย่าไปฟังไม่ว่าเขาจะพูดว่าอะไร”
แพรวไพลินตะโกนด่าไล่หลัง
“นี่เธอจะเดินหนีฉันไปแบบนี้อีกแล้วเหรอ จำไว้นะ ฉันไม่ได้อยากจะอะไรกับเธอ แต่เธอต่างหากทำตัวเอง ไอ ยูกิ”
เสียงชื่อเรียกสุดท้ายว่าไอยูกิ สะท้านไปถึงในใจนับดาวและแน่นอนมันทำให้วราพรรณถึงกับชะงัก
“ไอ ยูกิ ทำไมเขาเรียกเธอว่าไอยูกิล่ะ”
นับดาวลำบากใจที่จะพูดอะไรออกมา

นับดาวเดินหนี วราพรรณเดินไล่ตามตื้อ
“ทำไมเขาเรียกแกว่าไอ ยูกิ แกไปทำอะไรมา ไปรู้จักเขาได้ยังไง แล้วทำไมเขาเรียกแกแบบนั้น”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเคยรู้จักเขาซักที่ไหนเล่า ฉันว่าเขาทักคนผิดมากกว่า”
“แกแน่ใจนะ แกไม่ได้ปิดบังอะไรฉันอยู่”
“โอ๊ย...แกจะบ้าเหรอ คนอย่างเราจะไปรู้จักคนท่าทางไฮโซแบบนั้นได้ยังไง แกลืมไปแล้วรึไง”
“เออว่ะ ฉันก็ลืมไปว่าแกน่ะมันก็แค่เด็กซ๊กม๊กที่ไม่มีคนคบ ฉันก็คิดว่าแกจะทำอะไรบ้าๆน่ะสิ เช่นปลอมตัวเป็นไอ ยูกิอะไรแบบนั้น”
“บ้าดิ ฉันจะไปทำแบบนั้นทำไม”
“ก็แกมันเป็นคนบ้าไง ฉันก็คิดไปเรื่อย ก็แกยังจำวันที่เรารู้จักกันวันแรกได้ป่ะ”
“เออ”
“ที่ฉันย้ายเข้ามาใหม่ แล้วแกก็ไม่มีเพื่อนคบซักคน”
“ไม่ต้องย้ำเรื่องไม่มีคนคบได้มั้ย”
“ก็ได้...ที่อยู่ๆแกก็มาชวนฉันไปบ้านแก พอฉันบอกไม่ยอมไปแกก็บอกว่าบ้านแกมีสวนใหญ่มาก ฉันยังไม่ไปอีก แกก็บอกว่าบ้านแกมีสระว่ายน้ำ พอฉันบอกไม่แกบอกหลังบ้านแกมีสวนสนุกให้เล่นฟรีด้วย ฉันเลยต้องไป”
“แล้วเป็นไงพอมาบ้านฉัน”
“ก็บ้านหลังโทรมๆของย่าแกหลังเดิม ไม่มีสวน ไม่มีสระว่ายน้ำ อย่าว่าแต่สวนสนุกเลย ที่ฉันงงคือแกทำหน้าตาปกติ เหมือนไม่เคยโกหกมาก่อน ตอนนั้นฉันงงมากเว้ย แล้วก็คิดว่าไอ้คนนี้มันบ้าดี”
นับดาวยิ้ม
“ใครจะโกหกเรื่องที่มีหลักฐานเห็นจะๆแบบนี้วะ มีแต่คนไม่ปกติเท่านั้นแหละ”
นับดาวยิ้มแหยๆ
“ก็ตอนนั้นฉันอยากให้แกมาบ้านฉันนี่หว่า ฉันก็พยายามทำทุกอย่างให้แกมาให้ได้”
“แต่มันก็ทำให้เราเป็นเพื่อนกันมาจนถึงวันนี้ได้เนอะ...ว่าแต่แน่ใจนะ ว่าตอนนี้แกไม่ได้กำลังไปโกหกใครว่าบ้านมีสระว่ายน้ำน่ะ”
นับดาวนิ่ง เศร้าๆ
“ฉันโตแล้วนะเว้ย ฉันจะเที่ยวหลอกคนอื่นทำไมว่าฉันมีในสิ่งที่ไม่มี”
นับดาวตอบไม่เต็มปากนัก เพราะละอายใจตัวเอง แต่วราพรรณก็ยังไม่รู้อะไร

ค่ำนั้น นับดาวเดินเข้ามานั่งข้างๆย่าเศร้าๆ รจนาหน้าหายเป็นพ่อใหญ่ กลับมาเป็นปกติแล้ว
“ย่าอยากไปเดินเล่นข้างนอกมั้ย เดี๋ยวหนูพาไป”
รจนาจับหัวใจตัวเอง ทำท่าตกใจ ส่ายหน้ายิกๆ ยังเข็ดอยู่กับคราวที่แล้ว
“ย่า ตอนเด็กๆที่ย่าชอบว่าหนูเวลาหนูไปโกหกคนอื่น เพื่อให้มีคนสนใจน่ะ แล้วหนูบอกหนูไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากมีเพื่อน มีคนมาสนใจเยอะๆ แล้วย่าบอกว่าระวังมันจะติดเป็นนิสัย หนูคิดว่าหนูคงทำบ่อยเกินไป จนเลิกไม่ได้แล้วล่ะแล้วหนูก็อยากจะสารภาพกับย่าด้วย ว่าที่หนูบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ จริงๆหนูโกหก”
นับดาวนั่งละอายตัวเอง รจนาลูบหัวหลานสาวอย่างห่วงใย

ยูกิค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น ไข้ลดลงแล้ว เธอตื่นขึ้นมาพบว่า ยามาดะ นอนฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงเธอ มือนึงจับมือเธอไว้ รอบข้างเขามีทั้งยากะละมังที่มีน้ำกับผ้าเช็ดตัวเปียกอยู่ ในมืออีกข้างเขากำรูปไว้แน่น ยูกิเห็นก็รู้สึกดีไม่น้อย เธอมองเขาที่หลับอยู่
“ฉันคุ้นหน้าคุณจริงๆ”
เธอหันไปเห็นรูปในมือของเขา พยายามจะดึงมันออกจากมือให้เบาที่สุด เธออยากรู้ว่ามันคือรูปอะไร ยูกิค่อยๆดึงออกมา ยามาดะก็ขยับตัวปัดแมลงวันที่หน้า เธอสะดุ้ง แต่พอเห็นเขาหลับต่อก็ค่อยๆดึงมันต่อ ทันใดนั้น ยามาดะละเมอขึ้นมาอีก
“เดี๋ยวยิงหัวเลย”
ยูกิสะดุ้ง แต่พอรู้ว่าเขาละเมอเธอก็ค่อยๆดึงรูปออกมาอีกแต่คราวนี้ยามาดะรู้สึกตัวสะดุ้งโหยงขึ้นมา
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
ยามาดะรีบเอารูปใส่ไว้ในกระเป๋า ยูกิอึกอัก
“ฉันเห็นคุณหลับ ฉันก็แค่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ”
“ก็ไปสิ แต่อย่าคิดหนีนะ”
ยูกิมองหน้าเขา
“ขอบคุณนะที่ช่วยดูแล”
“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ ถ้าไข้ขึ้นอีกก็ดูแลตัวเองละกัน คนอื่นเขาไม่ได้ว่างขนาดนั้น”

ยามาดะทำท่าทีเหมือนไม่พอใจ แต่แท้ที่จริงเขาอายรีบเดินออกไปจากห้องแล้วล็อคประตู ในขณะที่ยูกิไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของยามาดะเลย

อ่านต่อตอนที่ 4 เวลา 17.00 น.