ทองประกายแสด ตอนที่ 3
วีระชัยประคองทองดี ที่หมดเรี่ยวหมดแรงมานั่งที่มุมหนึ่ง
“คุณทองประกายเป็นยังไงบ้าง”
ทองดียังไม่พูดอะไรได้แต่นั่งนิ่ง เสียงหวอรถและรถที่รับศพพิสุทธิ์แล่นออกไปทั้งคู่มองตาม ฝูงชนต่างแยกย้ายกันไป
“ผมเสียใจนะเรื่องแฟนคุณ เดี๋ยวเราตามรถที่รับศพแฟนคุณไปไหมคง ไปที่โรงพยาบาลตำรวจ”
ทองดีอึ้ง
“โรงพยาบาลตำรวจเหรอ ไปทำไม”
“อ้าว...ก็คนที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเขาก็ต้องส่งไปชัณสูตรศพที่นั่น แล้วจะได้ส่งเรื่องต่อให้ตำรวจไง”
“งั้นเราก็ต้องเจอตำรวจสิ”
วีระชัยพยักหน้ารับ
“ถ้าคุณไปไม่ถูกผมพาไปก็ได้ จะไปไหม”
“พาฉันกลับโรงแรม”
วีระชัยแปลกใจ
“อะไรนะ”
ทองดีลุกขึ้นยืน วีระชัยลุกตามแบบตั้งตัวไม่ทัน
“ฉันจะกลับโรงแรม”
พูดจบทองดีก็เดินไปเลย วีระชัยต้องรีบเดินตามไป ทั้งคู่เดินไปด้วยกันเงียบๆจนมาถึงหน้าโรงแรม
“ตกลงคุณจะไม่จัดการเรื่องศพแฟนคุณจริงๆเหรอ ทำแบบนี้เขาอาจจะกลายเป็นศพไม่ญาติได้นะ”
“ฉันกลัวมันจะยุ่งยาก ยังไงคนตายก็ตายไปแล้ว อย่าให้ต้องมีเรื่องอะไรวุ่นวายเลย”
วีระชัยหน้าเสียที่เธอมีอะไรแปลกๆ ทองดีเห็นอาการวีระชัยก็รีบเบี่ยงประเด็น
“เอ่อ...พี่ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจะติดต่อให้ญาติเขามารับศพเอง”
“ท่าทางคุณกลัวๆตำรวจนะ”
ทองดีตกใจ แต่พยายามทำสีหน้าเรียบเฉยที่สุด
“เปล่า ฉันก็แค่ขี้เกียจถูกถามโน่นถามนี่ ความรู้ฉันก็นิดเดียว ให้พูดอะไรกับตำรวจก็ไม่เป็นหรอก”
วีระชัยยิ้ม
“คนต่างจังหวัดนี่ชอบกลัวตำรวจนะ ไม่เป็นไร คุณก็ติดต่อญาติเขาก็แล้วกัน และถ้ามีอะไรจะให้ผมช่วยก็บอกได้นะ ผมเต็มใจและยินดีจะช่วยคุณเต็มที่”
“ตอนนี้ฉันก็คงต้องคิดแล้วว่า จะทำยังไงต่อไปกับชีวิตดี”
“คุณไม่ญาติพี่น้องอะไรที่นี่เลยเหรอ”
ทองดีส่ายหน้าปฎิเสธ วีระชัยมองด้วยแววตาสงสารสุดๆ
“คุณยังไม่ได้ทานอะไร เดี๋ยวผมสั่งอะไรให้กินนะ”
ทองดียิ้มรับแล้วพากันเดินเข้าโรงแรมไป
ในห้อง...ทองดีไม่มีกระจิตกระใจจะทานอาหาร แล้ววางช้อน
“ขอบใจนะที่สั่งอาหารมาให้ฉันตั้งหลายอย่าง แต่ฉัน...”
“ไม่เป็นไรผมเข้าใจ เป็นใครก็กินข้าวไม่ลงทั้งนั้น ถ้างั้นผมไม่กวนคุณแล้ว คุณจะได้พักผ่อน”
วีระชัยลุกขึ้นจะเดินออกไป ทองดีมองตามแล้วตัดสินใจเรียก
“อย่าเพิ่งกลับไปได้ไหม”
วีระชัยชะงักทันที
“ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”
วีระชัยยิ้มปลอบแล้วเดินมานั่งใกล้ๆ
“วันนี้ทั้งวันฉันคงหลับไม่ลง”
“คุณอยากหลับไหมล่ะ ผมมีวิธี”
วีระชัยออกจากห้องไ ไม่นานก็กลับมาพร้อมเบียร์ ทองดีลังเลไม่กล้าดื่ม
“ถ้ากลัวว่าผมจะมอมเบียร์ ผมกลับก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเชื่อใจพี่”
ทองดีรับเบียร์มา มองนิดนึง แล้วยกดื่มไปหนึ่งอึก สีหน้าบอกว่าขม
“อี๋...นี่นะเหรอจะทำให้หลับ ขมปี๋แบบนี้ใครจะไปหลับลง”
วีระชัยยิ้มเอ็นดู
“เบียร์มันก็ขมแบบนี้แหละ”
ทองดีดื่มอีกจนหมดแก้ว วีระชัยมองอึ้งๆ แต่ก็ยิ้มขำ เธอส่งแก้วเปล่าให้
“พอแล้วเหรอ”
“เปล่า ขออีก”
วีระชัยหัวเราะ แล้วรับแก้วมารินเบียร์ให้ ทองดีรับมาดื่ม พอหมดก็ขอดื่มอีกเรื่อยๆ วีระชัยมองทองดีดื่มเบียร์ไม่วางตา เขามองเธออย่างหลงใหลในความสวย...
อาซิ่ม ยืนชะเง้อรอลูกมารับเวรต่อที่หน้าแผง เพื่อนแม่ค้าแผงขายผักข้างๆเห็นก็ถาม
“รออาฮงเหรอซิ่ม”
“ใช่ สงสัยยังไม่ตื่น”
“ซิ่มไม่โทรตามล่ะ”
“เออ จริงสิ” อาซิ่มหยิบมือถือออกมาจะกดโทร แต่แล้วก็ไม่โทร “ไม่เอาดีกว่า เกรงใจอาฮง อีทำงานหลายที่ บางทีร่างกายอาจจะรับไม่ไหว ให้อีนอนเต็มที่สักวันแล้วกัน”
อาซิ่มเดินกลับไปหน้าเขียง แม่ค้าปลาชื่นชมซิ่ม
“โถ แม่ลูกคู่นี้ รักกันจริงๆ เอาใจใส่ ดูแลกันตลอด เห็นแล้วอดปลื้มไม่ได้”
แม่ค้าผักหันไปถาม
“แล้วถ้าวันนี้อาฮงไม่มา ซิ่มก็ต้องอยู่ทั้งวันน่ะสิ”
อาซิ่มพยักหน้ารับ
“หัวอกคนเป็นแม่นี่นะ เหนื่อยแค่นี้เพื่อลูกทำได้”
แม่ค้าผักหันไปด่าลูกที่อ่านการ์ตูนอยู่
“ไอ้ชัย มึงคิดจะช่วยแม่ทำมาหากินอย่างเฮียฮงเขาบ้างไหม เอาแต่อ่านการ์ตูนทั้งวัน”
ชัยหน้าตึง
“โห...ม๊า...รักเฮียฮงมากก็ขอเฮียเขามาเป็นลูกแล้วกัน อั๊วะย้ายไปเป็นลูกซิ่มดีกว่า ไม่เห็นจะด่าเก่งเหมือนม๊าเลย”
“อ้าว ไอ้นี่ วอนแล้วไหมเนี่ย”
แม่ค้าผักเงื้อมะเหงกจะเขกหัว ชัยเบี่ยงหลบ เอาการ์ตูนปิดหัว อาซิ่มกับแม่ค้าปลาหัวเราะสองแม่ลูก
ทองดีดื่มเบียร์จนมึน หน้าแดงระเรื่อ จะวางแก้วเบียร์บนโต๊ะ แต่ด้วยความมึนวางพลาดที่ขอบโต๊ะ แก้วจะร่วง วีระชัยรีบคว้าไว้ทั้งแก้วและมือ ทองดีมองวีระชัยตาหวานเยิ้ม ดึงดูดใจให้วีระชัยเข้าไปใกล้ วีระชัยจ้องหน้า
“ทองประกาย...”
ทองดียิ้มเขิน แล้วก็พูดเสียงแผ่ว
“พี่ช่วยฉันได้ไหม”
วีระชัยตื่นเต้น
“เอ่อ...จะ...จะให้ผมช่วยอะไร”
“ช่วย..หางานให้ฉันหน่อย ฉันต้องทำงานหาเงินมาจ่ายค่ากินค่าโรงแรมถ้าไม่มีเงินฉันคงแย่”
วีระชัยถอนใจโล่งอก
“เรื่องงานเองเหรอ”
“ใช่ พี่ช่วยหน่อยนะ ถ้าให้ฉันหาเองคงไม่มีใครรับ เพราะฉันไม่ได้เรียนสูงอะไรมา”
“ก็ได้ ผมจะลองช่วยๆ ดูให้นะ”
วีระชัยปล่อยมือ แต่ทองดีกลับดึงมามือจับไว้อีกทั้งสองมือด้วยร้อยยิ้มฉ่ำ
“ขอบคุณมากจ้ะ ฉันโชคดีจริงๆ ที่ได้เจอกับพี่ ว่าแต่พี่..ช่วยฉันอีกอย่างได้มั้ย”
“ได้สิ...ช่วยอะไร”
“ฉันว่าฉันไม่กล้าอยู่ที่นี่แล้ว พี่ช่วยหาที่อยู่ใหม่ให้ฉันหน่อยสิ”
วีระชัยคิดๆ แล้วยิ้มออกมา
อาซิ่มหยิบไก่ ชั่งกิโล ใส่ถุงให้ลูกค้า พอลูกค้าไปแล้ว อาซิ่มก็โงนเงนจะเป็นลม แม่ค้าผักเห็นก็รีบเข้ามาช่วยประคองพร้อมลูกชาย
“ว้าย ซิ่ม เป็นอะไรน่ะ อาชัยมาดูเร็ว”
แม่ค้าปลากับเพื่อนแม่ค้าแถวนั้น ต่างรีบลุกมาดูแล้วเอายาดม ยาลม ยาหม่อง พัดมาช่วยกันดูแลอาซิ่ม
“ซิ่มเป็นไงบ้าง ไหวไหม” แม่ค้าผักถาม
“อาชัย ไปตามเฮียเขามาดูแม่หน่อยไป”
แม่ค้าปลาสั่ง ชัยจะวิ่งไปแต่อาซิ่มดึงแขนไว้
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง อั๊วแค่มึนๆนิดหน่อยเอง”
“นิดหน่อยอะไร คราวก่อนก็เป็นบอกอาฮงพาไปหาหมอหรือเปล่า”
“ไม่อยากรบกวนเขา”
“แหม...แต่ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีนะ” แม่ค้าปลากังวล
“ไม่เป็นไรหรอก นั่งพักสักหน่อยก็คงหาย วันนี้คงเหนื่อยไปหน่อย”
พูดจบอาซิ่มก็ไม่มีแรง เหล่าแม่ค้าช่วยกันดูแลต่อตามมีตามเกิด
“ซิ่ม เหนื่อยก็พักก่อนเถอะ เฮ้อ..อาฮง มัวแต่ทำงานอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ไม่มาซะที”
แม่ค้าผักถามย้ำ
“แน่ใจนะซิ่มว่าจะไม่ให้ไอ้ชัยมันไปตาม”
“อั๊วไม่เป็นไรแล้ว ให้อีนอนให้เต็มอิ่มเถอะ”
แม่ค้าทั้งหลายช่วยบีบนวดอาซิ่ม ส่วนชัยก็พัดๆไป
วีระชัยยังจับมือทองดีอย่างเป็นห่วง เธอดึงมือออก
“แล้วคุณคิดจะทำยังไงต่อไป ผมว่าคุณเป็นผู้หญิง อยู่ตัวคนเดียวมันไม่ดี”
ทองดีอึ้ง ครุ่นคิดอย่างหนักใจ วีระชัยตัดสินใจชวน
“คุณไปอยู่กับผมมั้ย ผมรู้...ว่ามันเร็วเกินไป แต่ตอนนี้คุณก็ไม่มีใคร อยู่คนเดียวในกรุงเทพมันลำบากนะ อันตรายด้วย...เอ่อ..แล้ว..ผม....ผมจะดูแลทองประกายเอง”
ทองดีมองหน้า แต่เริ่มตาลาย
“พี่จะดูแลฉันจริงเหรอ”
“จริงครับ”
ทองดีคิดหนัก
“ว่ายังไงล่ะครับ”
“ที่จริงพี่ก็ดีกับฉันนะ ถ้าพี่สัญญาว่าจะดูแลฉัน” ทองดีเมามึนๆ “ก็..ได้มั๊ง... เอ๊า....เอาก็เอา ฉันไม่มีที่ไปแล้วนี่ สัญญานะ”
“สัญญา”
“อย่าหลอกกันนะ”
“ไม่...ผมไม่หลอก ผมจะทำตามสัญญา งั้นจะไปเมื่อไหร่ดี วันนี้เลยมั้ย”
ทองดีส่ายหัว
“ไม่ไหวแล้วววว...” ทองดีเมายื่นหน้ามาใกล้มาก “สัญญาแล้วนะ”
วีระชัยเคลิ้ม จับมือทองดีไว้ เธอยิ้มตอบเขาจะจะหอมมือ แต่ทองดีหงายพับ เลยขยับพรวด คลานขึ้นเตียง เอาขานอนก่ายหมอน หลับปุ๋ยใส่เลย วีรชัยงงๆ ขำใส่ เอ็นดู
“อ้าว”
วีรชัย ขยับไปนั่งบนเตียงใกล้ๆ มองขาไล่ขึ้นไป ถึงหน้า แล้วเอื้อมจับขาขยับ เอาผ้าห่มให้ แล้วมานั่งเฝ้ามอง
บ้านวีระชัยเป็นตึกแถวเก่าๆ สองชั้น ชั้นบนเป็นห้องนอนสองห้องที่แบ่งกั้นด้วยไม้อัด...อาซิ่มกลับมาที่บ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน ไปนั่งพักที่เก้าอี้หน้าทีวี นวดๆ ขาที่ปวดเข่าที่เตียงสักครู่
“อาฮง..อาฮง ตื่นหรือยัง”
ไม่มีเสียงตอบ แต่ซิ่มก็ยังไม่เอะใจ
“ท่าจะหลับสนิท คงเหนื่อยมาก”
อาซิ่มลุกไปดูในครัว เห็นข้าวที่ตั้งให้ลูกชายมีฝาชีครอบยังปิดอยู่ก็สงสัย
“ไอ๊หยา นี่อาฮงถึงกับไม่กินข้าวกินปลาเลยเหรอ”
อาซิ่มมาเคาะห้องลูกชาย
“อาฮง..อาฮงเอ๊ย..อาฮง....ลื้อตื่นหรือยัง”
อาซิ่มชักเอะใจ เปิดเข้าไป แต่ไม่เห็นวีระชัย ก็เริ่มใจไม่ดี
“อาฮง ลื้อไม่อยู่จริงๆ ด้วย ตายแล้ว แล้วลื้อหายไปไหนเนี่ย จะเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
อาซิ่มสีหน้าเป็นกังวล ใจไม่ดี ซิ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาเพ่งดูยื่นแล้วยื่นอีก
“....ไหนเบอร์อาฮงวะ”อาซิ่มมองอย่างตาไม่ค่อยดี
เมื่อทองดีตื่นขึ้นมา เธอเริ่มเก็บของ วีระชัยงัวเงียตื่นจากจุดเดิมที่นั่งเฝ้า
“ถ้าคุณง่วงก็กลับไปนอนก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เอาหรอก ผมจะช่วยคุณเก็บของ”
ระหว่างนั้นมีโทรศัพท์มือถือของวีระชัยดังขึ้น วีระชัยหยิบมาดูอย่างรู้สึกผิด
“ว่าไงม๊า”
“อาฮง ลื้อไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม แล้วลื้ออยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน”
“เอ่อ...คือวันนี้งานมันเยอะ อั๊วทำงานเหนื่อยเจ้านายเลยให้นอนพักที่โรงแรม อั๊วขอโทษที่ทำให้ม๊าเป็นห่วง เดี๋ยวอั๊วจะรีบไปที่ร้านนะ”
อาซิ่มเช็ดน้ำตา
“ไม่ต้องๆ ลื้อไม่เป็นอะไรอั๊วก็สบายใจ ลื้อยังไม่ต้องกลับมาหรอก เดี๋ยวลื้อก็ต้องเข้างานกะเย็นแล้ว อยู่ที่ทำงานไปนั่นล่ะ พรุ่งนี้ค่อยกลับ”
“ครับอาม๊า”
พอวีระชัยวางสาย ทองดีก็เริ่มกังวลเลย
“แม่พี่เหรอ ดุไหม”
“ไม่หรอก”
“จริงนะ”
“แค่ทองเอาใจเขา แล้วก็ช่วยงานบ้านกับงานที่ร้าน แค่นี้แม่พี่ก็รักแล้ว ยิ่งทองเป็นคนสวยน่ะยิ่งง่าย แม่เขาชอบคนสวย แต่...คุณเปลี่ยนชุดหน่อยดีกว่า” วีระชัยมองชุดที่ออกเซ็กซี่ แล้วรู้ว่าอาซิ่มคงไม่ชอบใจ
“ทำไมล่ะ ชุดนี้ไม่สวยเหรอ”
“สวย แต่มันโป๊ไปหน่อย”
“ฉันก็มีแต่ชุดแบบนี้แหละ”
วีระชัยคิดคิด..
“งั้นเดี๋ยวผมพาไปซื้อใหม่”
ทองดี ดีใจจะได้ไปช็อปปิ้งซื้อเสื้อผ้า
“จะได้สวยๆ ไปเจอแม่” วีระชัยบอกด้วยสีหน้าย้มแย้ม
วีระชัยพาทองดีมาที่ตลาดแถวสะพานควาย ทองดีหน้าบูด
“นี่น่ะเหรอ ที่ที่พี่จะพาฉันมาซื้อเสื้อ”
“อืม ของเขาก็เยอะนะ ทองไปเลือกดูสิ”
“ทำไมไม่พาฉันไปซื้อที่ห้างล่ะ ห้างที่มีแอร์น่ะ พี่พาฉันไปหน่อยสิ ฉันยังไม่เคยไปเลย”
“ที่ห้างของแพง ที่นี่ก็เหมือนกันแหล่ะ แล้ววันหลังพี่จะพาไปห้างนะ”
ทองดียิ้มออก พยักหน้ารับ เดินไปที่ร้านเสื้อผ้า หยิบชุดสวยเซ็กซี่ที่ถูกใจมาจากราวแขวน ดูราคาที่ป้าย แล้วส่งให้วีระชัย
“เอาตัวนี้นะ”
วีระชัยรับมาดูป้าย ก็ถอนใจ
“โห ตั้งสามเก้าเก้าแน่ะ มันแพงไป แล้วก็โป๊ด้วย ลองดูตัวอื่นดีกว่านะ”
ทองดีเซ็ง แล้วก็เลือกๆ จนถูกใจชุดเซ็กซี่อีกชุดนึง หยิบออกมา ดูป้ายราคา
“ชุดนี้ก็ได้ ถูกหน่อย แต่ก็สวยดี”
วีระชัยดูๆ
“โป๊อีกแล้ว อย่าใส่เลย”
วีระชัยแขวนคืนที่ราว ทองดีรำคาญ
“นั่นก็แพง นี่ก็โป๊ ซื้อผ้าถุงใส่เลยไหมล่ะ”
-วีระชัยหน้าหัวเราะเจื่อน แล้วหันไปมองรอบๆแล้วชี้ให้ดู
“นี่ไง...พี่ว่าใส่แบบนั้นดีกว่า”
ทองดีมองดูเสื้อด้วยสีหน้ากระอั่กกระอ่วนสุดๆ
ทองดีโยนชุดที่วีระชัยซื้อให้ลงบนที่นอนอย่างไม่พอใจ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“ชุดละร้อยเก้าเก้า สวยก็ไม่สวย ใครจะอยากใส่”
“แต่ความจริงทองใส่ชุดนี้ก็สวยออก เวลาแม่พี่ไปกินโต๊ะแชร์กับเพื่อนๆเขาก็ใส่แบบนี้กันทั้งนั้น”
วีระชัยหยิบเสื้อแขนยาว ลายดอก คอปิดแบบคนจีนแก่ๆ ชอบใส่มาดู
“สวยอะไรกัน หมายังไม่มองเลยมั้ง”
“แต่ผมมอง ถ้าทองจะใส่ชุดโป๊ๆแบบนั้นให้คนอื่นมอง มันไม่ดีหรอก”
“มองแล้วมันเอาไปได้ไหมล่ะ”
วีระชัยเดินเข้ามานั่งคุกเข่าตรงหน้าทองดี
“ต่อไปเราจะไปอยู่ด้วยกัน เอ่อ.. เป็นแฟนกัน ไม่มีใครอยากให้แฟนตัวเองแต่งตัวโป๊แล้วมีคนอื่นมามองหรอก โดยเฉพาะทองประกายสวยขนาดนี้”
วีระชัยจะลุกขึ้นหอมแก้ม แต่ทองดีบ่ายเบี่ยง
“พี่จะไปทำงานไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ขอมัดจำไว้ก่อนได้ไหม”
วีรัชัยรวบตัวทองดีมาหอม ทองดีอายๆ
วีระชัยผิวปาก ลงมาจากชั้นบน เห็นเพื่อนๆพนักงานยืนรอกันอยู่ อมยิ้ม คิกคักกัน
“อะไรกันพวกแก มาชะเง้อมองอะไรกัน”
วีระชัยเดินไปประจำที่เค้าท์เตอร์
“ก็มองคนมีความสุขไง เห็นแม่บ้านบอกว่าพี่อยู่ในห้องน้องคนสวยนั่นทั้งวัน” พนักงานแซว
“เขาชื่อทองประกาย”
“โอ้โฮ ชื่อก็เพราะ หน้าก็สวย แล้วอย่างอื่นล่ะพี่เป็นไง” อีกคนถาม
“ไอ้บ้า พูดอย่างนี้เดี๋ยวโดน เขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะเว้ย”
“โธ่พี่ ยอมรับมาเหอะ อยู่ในห้องด้วยกันทั้งวัน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็บ้าแล้ว”
วีระชัยขำ
“ไม่มีจริงๆ”
“ถ้าไม่มีแสดงว่าน้องเขากลัวแฟนจับได้ละสิ”
พนักงานที่เคยเห็นพิสุทธิ์สงสัย
“เออใช่ แฟนเขาไปไหนล่ะ หรือว่าสับเวรกับพี่ใหญ่ของเรา”
สองคนหัวเราะขำขัน
“เขากับแฟนเลิกกันแล้ว ตอนนี้โสด”
“เฮ้ย ซูฮกเลยว่ะ เขาเลิกกันวันเดียวเสียบทันที”
“เสียบอะไรวะ พี่เห็นเขากำลังเสียใจที่ต้องอยู่คนเดียว ก็เลยอยู่เป็นเพื่อน”
“ตกลงพี่ไม่เอาใช่ไหม งั้นผมจีบนะ”
อีกคนรีบแย้ง
“ได้ไงวะ กูก็เล็งมาหลายวันแล้วนะเว้ย”
วีระชัยขัดทันที
“เฮ้ย...ไม่ต้องเลย ห้ามยุ่ง พรุ่งนี้พี่จะพาเขาไปหาแม่”
“นี่...พี่คิดจริงจังเลยเหรอ”
วีระชัยพยักหน้า ยิ้มๆ
“พี่อยากมีครอบครัว”
ทั้งสองคนมองหน้ากันเองหน้าเหวอๆ งงกับความคิดวีระชัย
ในห้องพัก...บนโต๊ะหน้ากระจกมีจานข้าวและอาหาร ที่ทองดีทานเสร็จแล้ววางอยู่ ทองดียืนมองเสื้อผ้า 3-4 ชุด ของพิสุทธิ์ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทองดีไปเปิดประตู เห็นเป็นแม่บ้านยืนหน้าหงิก
“มีอะไรมาเรียกตอนนี้”
ทองดีชี้ไปที่กองเสื้อผ้า รองเท้าของพิสุทธิ์
“ฉันให้”
แม่บ้านเดินเข้ามาดู ยิ้ม
“ไม่เอาแล้วเหรอ”
“ใช่ ไม่รู้จะเอาไปทำไม เผื่อพี่จะเอาไปขายได้”
แม่บ้านยิ้มดีใจแล้วรีบหอบออกไป ทองดีปิดประตูแล้วยืนพิงประตู พยายามกลั้นน้ำตา
“ลาก่อน คุณพิสุทธิ์”
เช้าวันใหม่...วีระชัยเคาะห้องทองดี
“ทองจ๋า พร้อมหรือยังครับ”
ทองดีเปิดประตูออกมาหน้าตูม ใส่ชุดที่วีระชัยซื้อให้ ถือกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา วีระชัยยิ้มอย่างพอใจ
“เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าทองใส่ชุดนี้แล้วสวย”
ทองดีประชด
“สวยเหมือนแม่พี่แล้วใช่ไหม”
วีระชัยยิ้มรับซื่อ
“สวยกว่าแม่พี่อีก สวยมาก ถ้าแม่พี่เห็นต้องรักทองประกายของพี่แน่ๆ โอ้โห...สวยจริงๆ”
ทองดีอดยิ้มไม่ได้
“จะไปกันได้หรือยัง”
“ไปสิไป”
วีระชัยรับกระเป๋ามาจากทองดีมองเธอยิ้มๆ แล้วจับมือเธออย่างมีความสุข จากนั้นจึงเดินไปด้วยกัน ชีวิตของทองดีเดินสู่ทางแยกอีกครั้งแล้ว!
อ่านต่อหน้า 2
ทองประกายแสด ตอนที่ 3(ต่อ)
เมื่อมาถึงบ้านวีระชัย ทองดีมองอึ้งๆ เพราะเป็นแค่บ้านวีระชัยเป็นแค่ตึกแถวสองชั้นเก่าๆ
“นี่บ้านพี่เหรอ”
“ใช่...ที่นี่แหละ”
“ฉันคิดว่าจะใหญ่กว่านี้”
“อยู่กันสองคนแม่ลูกจะให้ใหญ่อะไรนักหนา ไปเข้าบ้านกันเถอะ”
วีระชัยจับมือทองดีที่ยังอึ้งอยู่พาเข้าไป ทองดีเดินตามอย่างผิดหวัง เมื่อเข้าไปในบ้าน ทองดีนั่งมองกับข้าวที่มีปลาเค็ม ไข่เค็ม ผัดผักน้ำดำๆก็อึ้งอีก ในขณะที่วีระชัยกำลังตักข้าวต้มอยู่
“อาม๊าเขาจะเตรียมกับข้าวให้ทุกเช้าก่อนออกไปที่ร้าน น่ารักไหมล่ะ”
ทองดียิ้มเจื่อน
“กินอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอ”
วีระชัยถือข้าวต้มมาวางให้ แล้วนั่งลง
“ส่วนใหญ่ก็อย่างนี้แหละ”
“ทำไมกับทุกอย่างมันดูเค็มไปหมด” ทองดีแอบพึมพำ “กับข้าวที่บ้านยังดีนี้กว่าเลย”
“กินเค็มๆ จะได้กินข้าวเยอะๆไง อาม๊าของพี่บอกว่าจะได้ประหยัดกับข้าว ม๊าว่าร่างกายจะได้มีแรงทำงานด้วย”
“จริงเหรอ แล้วแม่พี่ค้าขายอะไรเหรอ”
“ขายไก่สดในตลาด”
ทองดีโล่งใจ
“อ่อ ก็ดีนะ ฉันเคยได้ยินแม่บ่นว่าเวลาของแพง ร้านอาหารตามสั่งอย่างของแม่ก็จะเดือดร้อน ขึ้นราคาก็ไม่ได้ แต่พวกเขียงหมู เขียงไก่ขายผักในตลาดนั่นล่ะที่จะรวย”
“ใครว่า ไม่รวยหรอก ไม่งั้นพี่จะไปทำงานพิเศษที่โรงแรมให้เหนื่อยทำไม”
ทองดีอึ้งไปเลย
“เอาละๆทานข้าวกันเถอะ พี่หิวแล้ว”
ทองดีลองตักทาน รู้สึกเค็มมาก
“ฉันขอเจียวไข่กินได้ไหม”
“กับข้าวมีตั้งเยอะ ถ้าเค็มก็ทานข้าวเยอะๆนะ”
วีระชัยตักกับข้าวให้ ทองดีถอนใจเซ็งๆ
หลังจากทานข้าว วีระชัยพาทองดีเข้าไปในห้องนอน
“ห้องของเรา ทองอยู่ได้ไหม”
“ก็ต้องอยู่ได้นั่นแหละ”
ทองดีเดินเอากระเป๋าเข้าไปวาง รื้อข้าวของออกมาจัด วีระชัยมองไปรอบๆห้อง แล้วยิ้มกับไอเดีย
“เดี๋ยวเรามาช่วยกันจัดห้องนะ”
ทั้งคูช่วยกันกวาดถูห้อง วีระชัยแกล้งเอาไม้ขนไก่ปัดขาทองดี ตอนแรกเธอไม่เล่นด้วย แต่วีระชัยแอบแหย่จนทองดีทนไม่ไหวต้องแหย่คืน แล้ววีระชัยก็วิ่งไล่ เธอหลบหนี แล้วเอาหมอนไล่ตี วีระชัยแกล้งกันไปมา ทองดีหัวเราะร่าเริง
วีระชัยจะปูที่นอน สะบัดผ้าปูที่นอนที่พับออก แต่แล้วก็แกล้งสะบัดไปคลุมทองดีอีก ในผ้าปูที่นอน ทองดีหันมา วีระชัยมองเธออย่างรักใคร่ แล้วรวบตัวเธอเข้ามาจะจูบ แต่ทองดีหลบ
“อย่าเพิ่งเลย”
“พี่ไม่อยากรอแล้ว”
“แต่นี่มันกลางวันแสกๆเลยนะ”
“ไม่รู้ล่ะพี่จะทวงสัญญา ที่ทองจะยอมเป็นของพี่”
วีระชัยเข้ากอดซุกไซร้ สุดท้ายทองดียอมเป็นของวีระชัย ร่างคนสองคนกอดเกี่ยวกันอยู่ใต้ผ้าปูที่นอน
ช่วงบ่าย วีระชัยเดินจูงมือพาทองดีมาที่เขียงไก่สด ทองดีก็เดินได้อย่างไม่รังเกียจทั้งๆ ที่วีระชัยเป็นห่วง
“ทองประกายไม่รังเกียจตลาดใช่ไหม”
ทองดีหัวเราะ
“อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดยิ่งกว่านี้อีก”
วีระชัยยิ้มดีใจที่เธอไม่รังเกียจ
ที่เขียง...อาซิ่มกำลังสับซี่โครงไก่อยู่ยังไม่เห็นทั้งสอง แต่ชัยเห็นก่อนก็ตะลึงในความสวยของทองดีแล้วสะกิดแม่
“แม่ เฮียฮงพาใครมาไม่รู้ สวยโครต...”
คนทั้งตลาดมองทั้งสองอึ้ง
“อาม๊า”
อาซิ่มหันมองวีระชัยที่เรียกตน
“อาฮง...อ้าวแล้วนี่...”
“ทองประกายครับอาม๊า”
ทองดีไหว้ อาซิ่มมองๆสำรวจ ทองดีพยายามยิ้มหวานให้
“ทองประกาย.. หาคนงานให้ม๊าเหรอ โอ๊ย ไม่เอาๆไม่ต้อง ม๊าทำไหวน่า ไม่ต้องเปลืองตังค์จ้างอีหรอก...ขอโทษนะหนู อั๊วะไม่จ้างหรอก”
ทองดีงงมองหน้าวีระชัยเหวอะ วีระชัยขำ
“ไม่ใช้ม๊า ทองประกายเขาเป็น...เมียผม”
อาซิ่ม เหล่าแม่ค้าร้องออกมาพร้อมกัน
“เมีย!”
อาซิ่มถึงกับอึ้ง แม่ค้าปลา แม่ค้าผักและชัยก็อึ้งเช่นกัน แล้วพากันเดินมาดูทองดี
“โอ้โห นี่เมียอาฮงเหรอเนี่ย สวยจริงๆ”
แม่ค้าผักเห็นด้วย
“นั่นสิ อิจฉาซิ่มจังเลยมีลูกก็หล่อ แถมหาสะใภ้ได้สวยอย่างกับนางเอกละครอีก ไอ้ชัย...”
ชัยสวนขึ้นทันที
“มึงดูเฮียเขาไว้”
แม่ค้าผักเงื้อมือจะตี ชัยรีบหลบ ทองดียิ้มปลื้ม ชัยยังมองทองดีไม่วางตา วีระชัยเห็นก็เขกหัว
“น้อยๆหน่อยไอ้ชัย เป็นเด็กเป็นเล็กมองนานเกินไปแล้ว ไปอ่านการ์ตูนไป”
ชัยจ๋อยเดินกลับไป วีระชัยขำ แล้วหันไปจับมือแม่
“ผมพาทองประกายมาไหว้อาม๊า แล้วก็จะให้เขาพาอาม๊ากลับไปพักด้วยเดี๋ยวผมอยู่แผงเอง๐
อาซิ่มยังงงๆ
“อ้าว แล้วอีไม่ช่วยลื้อขายเหรอ”
“เขาเพิ่งมาวันแรก ให้ทำความรู้จักกับอาม๊าก่อนนะ เรื่องงานค่อยๆให้เรียนรู้ไป”
ทองดีรีบเอาใจ
“ไม่ต้องห่วงจ้ะอาม๊า อั๊วะน่ะทำงานหนักได้”
อาซิ่มพยักหน้าพอใจ
“ดีแล้ว อั๊วะชอบคนเอาการเอางาน มาอยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยกันนะ”
ทองดียิ้มรับซื่อๆ
ที่บ้าน อาซิ่มกับทองดียืนอยู่ที่ไม้กวาด ถังน้ำและผ้าขี้ริ้ว
“ปกติอาฮงอีไม่ยอมให้อั๊วะทำ อีจะทำเอง แต่ถ้าลื้อมาอยู่ งานในบ้านอั๊วะยกให้ลื้อหมดเลยนะ ทำได้ไหม”
ทองดีถอนใจ
ได้จ้ะไ
อาซิ่มเดินไปเปิดวิทยุฟังงิ้ว ทองดีเริ่มกวาดบ้าน ถูบ้าน อาซิ่มคอยชี้สั่ง ให้เช็ดโต๊ะ ตู้ ทีวีด้วย อาซิ่มเอานิ้วปาดฝุ่นบนโต๊ะ เห็นไม่มี ก็ยิ้มพอใจ
จากนั้นทองดีไปทำกับข้าว ซิ่มมาชิม แล้วก็ทำท่าไม่พอใจ บ่นๆ แล้วหยิบน้ำปลามาใส่ๆ ทองดีมองอึ้ง
ทองดีนำอาหารมาวางบนโต๊ะจนครบ แล้วปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อย
“เสียดายวันนี้ลื้อมาช้าไป ไม่งั้นจะให้ซักผ้าด้วย ไม่เป็นไรเริ่มพรุ่งนี้แล้วกัน”
ทองดีฟังแล้ว กรอกตาไปมาคิด...เวรแล้วมั้ยล่ะกรู
ตลาดช่วงบ่ายแก่ไม่มีคน แต่ละแผงเริ่มเก็บของ วีระชัยเริ่มเก็บไก่ใส่ตู้เย็นด้านหลัง แม่ค้าปลาแซว
“แหม...วันนี้รีบเก็บจังนะ”
วีระชัยยิ้มอารมณ์ดี
“ไม่ได้สิครับ ต้องรีบกลับไปดูเมีย”
“กลัวซิ่มแกโขกสับเหรอ” แม่ค้าผักถาม
“เปล่าครับ ม๊าไม่ทำอย่างนั้นหรอก ผมชอบใครม๊าแกก็ชอบด้วย”
“พี่ล้อเล่นน่ะ ถ้าทั้งสวยทั้งดีรับรองซิ่มรักตายละไม่ว่า”
วีระชัยยิ้มรับ
“ถามจริงๆเ ถอะอาฮง ขยันอย่างนี้ มีเวลาไปหาเมียเมื่อไหร่เนี่ย”
“คงเป็นวาสนาของผมน่ะ”
แม่ค้าผักแซว
“นี่ยังเสียดายละสิที่ลูกสาวอดได้อาฮงใช่ไหม”
แม่ค้าปลาค้อน
“แหม...มันน่าเสียดายไหมล่ะ ทั้งหล่อทั้งดี เฮ้อ”
“อาฮง แล้วจะแต่งเมื่อไหร่ล่ะ”
วีระชัยยิ้มๆ
“ไม่เห็นต้องแต่งให้เปลืองเลย แค่อยู่ด้วยกันก็พอ”
“อุ๊ย...แล้วหนูคนสวยเขายอมเหรอ”
“คุยกันแล้วครับ เขาไม่มีปัญหา”
“โถ...เป็นคนดีแล้วยังได้เมียทั้งสวยทั้งดีเข้าอกเข้าใจกันอีก สงสัยเป็นวาสนาอย่างพ่อว่านั่นแหละ”ชัยรีบถาม
“เฮีย ถามเมียเฮียเขาหน่อยสิว่ามีเพื่อนแจ่มๆแนะนำบ้างไหม อั๊วะอยากได้สักคน”
แม่ค้าผักเขกหัวลูก
“นี่แน่ะไอ้ชัย...ทะลึ่งคิดจะมีเมียตอนนี้เหรอ เอาตัวให้รอดก่อนเถอะ ถ้ามึงดีไม่ได้ครึ่งของอาฮง มึงไม่ต้องคิดจะมีเมียเลย กูไม่อยากเพิ่มภาระ”
ชัยคลำหัวด้วยความเจ็บ วีระชัยยิ้มขำ
ที่โต๊ะกินข้าวซิ่มคีบผัดผักขึ้นมากิน ทองดียืนรอฟังผลงานอยู่ใกล้ๆ อาซิ่มเริ่มรู้สึกดีขึ้นนิด
“ก็พอใช้”
ทองดียิ้มโล่งใจ
“กับข้าวบ้านนี้มันต้องเค็ม ตอนแรกลื้อทำไม่เค็มเลย กินอย่างลื้อก็เปลืองตาย”
“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้รสมืออาม๊าแล้วต่อไปรับรองเค็มได้ใจจ้ะ”
อาซิ่มยิ้มพอใจ
“ลื้อนี่มันสวยแล้วยังช่างพูดอีกนะ เอ้อ...แล้วไปเจอกับอาฮงได้ยังไงล่ะ อั๊วะไม่เคยเห็นอาฮงอีจะเคยบอกเลยว่าไปจีบผู้หญิงไว้”
“ที่จริงฉันกับพี่เขาก็เพิ่งเจอกันที่โรงแรมที่พี่เขาทำงานนั่นล่ะ ฉันมาพักกับแฟน แต่เขาก็โดนรถชนตายเมื่อวาน พี่เขาเลยชวนฉันมาอยู่ด้วย”
อาซิ่มถึงกับช้อนตก
“ไอ๊หยา...แฟนลื้อตายเมื่อวาน แล้วลื้อก็มาอยู่กับอาฮงวันนี้”
“ก็ฉันไม่มีที่ไป พี่เขาบอกจะดูแล ฉันก็เลยมา”
อาซิ่มนั่งนิ่งอึ้งพูดไม่ออก ทองดีเริ่มใจไม่ดี
“อาม๊า เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ลื้อมีอะไรก็ไปทำเถอะไป”
“ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ ตัวเหม็นหมดแล้ว”
ทองดีเดินไป อาซิ่มมองตามสีหน้าเครียด
“อาฮงเอ๊ย...ไปได้ผู้หญิงกินผัวมาหรือเปล่าเนี่ย อั๊วะอยากจะเป็นลม” อาซิ่มรู้สึกกังวลใจมาก
ทองดีนั่งเล่นบนเตียง วีระชัยตะโกนมาจากห้องน้ำ...
“ทอง เอาเสื้อออกมาแขวนให้พี่หน่อยสิ”
ทองดีจำต้องลุกขึ้นมา ไปหยิบเสื้อในตู้มาแขวนไว้ให้ วีระชัยที่แต่งตัวลวกๆ เดินเช็ดผมเข้าห้องมา เห็นทองดีนั่งอยู่ก็ลงนั่งข้างเตียง
“พี่ดีใจจังที่มีทองมาอยู่ด้วย ทองอยู่ได้ใช่ไหม”
“ที่จริงก็อยู่ได้ ที่นี่ดีกว่าสะอาดกว่าบ้านฉันอีก”
“ดีแล้วที่ชอบทองจะได้อยู่อย่างสบายใจ”
“พี่...พรุ่งนี้พาฉันไปเที่ยวหน่อยสิ”
“จะไปเที่ยวไหนอีก”
“ไปห้างไง พี่สัญญาแล้วนะ”
วีระชัยถอนใจ
“เอาไว้พี่ว่างๆ แล้วกัน ตอนนี้ทองรีบนอนแต่หัวค่ำนะ พรุ่งนี้เช้าจะได้ตื่นมาช่วยงานอาม๊า”
ทองดีพยักหน้ารับเซ็งๆ
“พี่ไปทำงานก่อนนะ”
วีระชัยหอมหน้าผากแล้วเดินออกไป ทองดีก็จะนอนแล้วกลิ้งไปกลิ้งมานอนไม่หลับ
“เบื่อจัง ไปดูทีวีก็ได้วะ”
วีระชัยเปิดประตูออกมา ก็เห็นอาซิ่มยืนรออยู่หน้าห้อง
“อ้าว อาม๊า มีอะไรเหรอ”
“ไปคุยกับข้างล่างดีกว่า”
วีระชัยกับอาซิ่มพากันเดินลงไป สักพักทองดีก็เปิดประตูออกมามองสงสัย แล้วย่องๆตามลงไป
ที่ชั้นล่าง...วีระชัยร้องเสียงหลง...
“อะไรนะม๊า จะให้ผมเลิกกับทองเหรอ”
ทองดีที่แอบฟังอยู่ ตกใจ เริ่มกลัวถูกทิ้ง ขณะที่อาซิ่มพยายามพูด
“นะอาฮง อั๊วะขอร้อง เลิกกับอีเพื่ออั๊วะเถอะ”
“ไม่เอา ผมไม่เลิก ผมรักทอง”
“ไอ้หยา เจอกันแป๊บเดียวรักแล้วเหรอ”
“จะเจอแป๊บเดียวหรือเจอมานาน มันก็ไม่ต่างกันหรอกอาม๊า”
“แต่อีบอกว่าผัวอีก็เพิ่งตายด้วย อีต้องเป็นผู้หญิงกินผัวแน่ๆ ลื้อไม่กลัวเหรอ”
“โธ่ม๊า มันเป็นอุบัติเหตุ กินผัวอะไรกัน ไร้สาระ”
“ไม่น้า มากรุงเทพฯ ไม่กี่วันผัวตาย จะไร้สาระได้ไง ไม่รู้ล่ะ ลื้อต้องเลิก”
วีระชัยถอนใจ
“อาม๊า ถ้าม๊าบังคับผม ผมก็จะไปเช่าบ้านอยู่กันสองคน”
“อาฮง ทำไมลื้อหน้ามืดตาบอดอย่างนี้”
วีระชัยอ่อนลง
“อาม๊า ทองเขาไม่มีอะไรหรอก นี่เขาก็ทำงานบ้านให้ไม่ใช่เหรอ เห็นเขาบอกว่าอาม๊ายังชมเขาว่าทั้งสวยทั้งพูดเก่งเลย”
“ก็นั่นมันก่อนที่อั๊วะจะรู้ว่าอีกินผัว”
“อาม๊าครับ ผมไม่เคยรักใครอาม๊าก็รู้ อาม๊าไม่อยากเห็นผมมีความสุขเหรอ”
วีระชัยจ้องหน้าอาซิ่มขอความเห็นใจ อาซิ่มมองหน้าวีระชัยแล้วสงสารลูก
“ตามใจลื้อ อั๊วไม่อยากจะพูดแล้ว”
ทองดีแอบฟังอยู่ก็เซ็งลุกขึ้นเดินขึ้นข้างบนเข้าห้องปิดประตูดัง สองแม่ลูกได้ยินก็ตกใจ
“ทองประกาย”
วีระชัยรีบวิ่งขึ้นไปทันที อาซิ่มมองตามลูกชายด้วยความเป็นห่วง
วีระชัยเข้ามาในห้อง ทองดีนั่งหน้าบึ้งอยู่
“ฉันสงสัยตั้งแต่เย็นแล้ว จู่ๆ อาม๊าก็นิ่งไม่ค่อยคุยไปซะเฉยๆ”
“ทอง อย่าคิดมาเลยนะ เอาใจอาม๊าหน่อย เดี๋ยวแกก็ดีเอง”
“พี่ พี่จะไม่ทิ้งฉันอย่างที่พี่ว่าใช่ไหม”
“อย่าคิดมากสิ พี่จะทำอย่างงั้นได้ไง”
ทองดียิ้มแล้ววีระชัยเข้ามากอด
“คืนนี้พี่ไม่ต้องไปทำงานได้ไหม ฉันไม่อยากอยู่กับอาม๊าสองคน”
“ไม่ได้หรอก ไม่ไปก็ขาดรายได้นะ”
“งั้นฉันขอออกไปเดินเล่นที่ตลาดนัดได้ไหม”
“ดึกดื่นป่านนี้จะไปเดินทำไม”
“ก็อยู่บ้านมันเบื่ออ่ะ นอนก็ไม่หลับ”
“ไม่เอา ยังไงพี่ก็ไม่ให้ไป เป็นผู้หญิงจะไปเดินตลาดคนเดียวตอนนี้ได้ไง นอนซะ พรุ่งนี้เช้าพี่ก็กลับมาแล้ว”
พูดจบวีระชัยก็เดินออกไป ทองดีเจ็บใจ หันไปหยิบหมอนมาตีๆบนที่นอนระบายอารมณ์
“โอ๊ย...คิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ย”
ทองดีเดินลงมาเปิดทีวี อาซิ่มตะโกนลงมา
“อาทอง มืดค่ำแล้วจะดูทีวีทำไม เปลืองไฟ”
ทองดีอยากจะตะโกนด่า แต่ยั้งไว้ แล้วลุกมาปิดทีวีอย่างเซ็งๆ เห็นหนังสือดาราเก่าๆ ข้างโต๊ะ ก็ไปหยิบมาอ่าน
“ โอ๊ย..ทำไมมันเก่างี้ โอ้โห ตั้งแต่ปีที่แล้ว เฮ้อ” ทองดีพลิกอ่านแก้เซ็ง ดูไปดูมาก็เริ่มคิด “ฉันจะมีโอกาสเป็นดาราบ้างไหมนะ”
ตีสี...ทองดีนอนหลับสบาย อาซิ่มมาทุบประตูเรียก
“อาทองตื่นได้แล้ว ไปช่วยเปิดแผงที่ตลาดด้วย”
ทองดีงัวเงียขึ้นมา
“อั๊วไปไม่ไหว ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ”
อาซิ่มทุบประตูอีก
“จะนอนต่อได้ยังไง ต้องขายของ ตื่นเดี๋ยวนี้”
ทองดีเปิดประตูออกมา หัวกระเซิง ดูโทรม อาซิ่มอึ้ง
“ไอ้หยา ลื้อเป็นผีดิบหรือไงเนี่ย”
“อั๊วไม่มีแรงเลย ขอนอนอีกนิดได้ไหม”
อาซิ่มไม่รู้จะทำไง
“โอ๊ย งั้นก็อยู่บ้านทำกับข้าวรออาฮงอีก็แล้วกัน สายๆก็ไปซักผ้า พออาฮงมาก็ค่อยไปช่วยอั๊วที่แผงตอนบ่าย”
“ก็ได้จ้ะ”
“โฮ้ย เก๊กซิมจริงๆ”
ทองดีพยักหน้า หาวปากกว้าง อาซิ่มยี้ส่ายหน้า แล้วเดินไป ทองดีหัวเราะหึ แล้วหันกลับโดดขึ้นเตียง ห่มผ้าหลับต่ออย่างสบายใจ
ช่วงสาย...ทองดีนั่งซักผ้า ด้วยชุดสวยเต็มเหนี่ยวเป็นตัวของตัวเอง แล้วเธอก็ถอนใจเฮือก
“ต้องมาเจอสภาพแบบเดิมเลยเหรอเนี่ย แถมยัยซิ้มยังไม่ชอบหน้าอีก โอ๊ยยยย...ทำไมชีวิตเป็นแบบนี้วะ”
“ทอง ทองจ๋า พี่กลับมาแล้ว”
ทองดีถอนใจ แล้วล้างมือ ออกไปหาวีระชัย พบว่าเขานั่งกินข้าวอยู่แล้ว
“มีอะไรเหรอ”
“ทองทำอะไรอยู่ พี่ไม่เห็น ก็เลยเรียก”
“ซักผ้าอยู่ ไม่เห็นก็ไม่เดินไปดูหลังบ้านล่ะ งั้นฉันไปซักผ้าต่อละ”
“เดี๋ยวสิทอง”
ทองดีหันมา วีระชัยรีบๆโซ้ยข้าว แล้วงรีบวาง แล้วไปหาทองดี กอดเธอไว้
“เดี๋ยวค่อยซักต่อได้ไหม โป๊จัง แต่ก็สวย”
วีระชับจะหอม
“นี่ ฉันเหนื่อยนะ”
วีระชัยหัวเราะ
“ก็แต่งตัวยั่วทำไมล่ะ น่า พี่คิดถึงทองทั้งคืนเลยนะ”
วีระชัยจูงมือทองดีขึ้นห้อง เธอเหนื่อยแต่ก็จำใจยอมขึ้นไปนอนด้วย
ทองดีไปช่วยซิ่มที่แผงไก่ เธอใส่ชุดเปรี้ยวมาก มีลูกค้าชาย 3-4 คน ยืนรอกันเต็มหน้าร้าน ซิ่มเป็นคนชั่งกิโล ทองดีหยิบมาใส่ถุงแล้วคิดเงิน
“120 จ้ะ”
ทองดีบอก ลูกค้าให้เงินพร้อมกับยิ้มหวาน แต่ยังไม่ยอมไป อาซิ่มหันไปถาม
“จะเอาอะไรอีกหรือเปล่า”
ลูกค้าได้สติรีบเดินออกไป แม่ค้าปลาเห็นซิ่มขายดีก็ตะโกนแซว
“ตั้งแต่มีหนูทองประกายมาช่วย ก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยนะซิ่ม”
อาซิ่มยิ้มให้แม่ค้าปลา แล้วหันไปเหล่ทองดีที่ยิ้มเล่นหูเล่นตากับลูกค้า มองชุดที่เธอใส่อย่างกลุ้มๆ
วีระชัยมารับเวรต่อก็เห็นพอดี ก็หึงจัดรีบเดินเข้ามาหา พลางโวยใส่ลูกค้า
“เฮ้ย ซื้อเสร็จแล้วก็ไปซะทีสิเว้ย!”
อ่านต่อหน้า 3
ทองประกายแสด ตอนที่ 3(ต่อ)
วีระชัยจ้องหน้าพวกลูกค้าชาย ที่ยืนกะลิ้มกะเลี่ยแทะโลมทองดีอยู่ อย่างอารมณ์เสีย
“อ้าว...เฮีย วันนี้ไปอารมณ์เสียมาจากไหนอ่ะ” ลูกค้างง
“จากนี่แหละ พวกลื้อซื้อเสร็จหรือยัง หรือจะยืนยิ้มให้เมียอั๊วะทั้งวัน”
ลูกค้ากลัวๆ เลยวงแตกไปกันหมด วีระชัยมองตามไปตาขุ่นแล้วหันกลับมาหาทองดี
“ไปยิ้มให้พวกมันทำไม”
“อ้าว ขายของก็ต้องยิ้มให้ลูกค้าสิเฮีย”
อาซิ่มมองไม่พอใจ
“แต่อย่างลื้อมันเรียกเล่นหูเล่นตา”
“อ้าวอาม๊า ทำไมตอนนี้มาว่าล่ะ เมื่อกี้ก็เห็นๆว่าฉันช่วยให้ขายดีเอาไหม คราวหน้าฉันยืนหน้างอก็ได้ แต่ขายไม่ออกอย่ามาว่านะ”
ทองดีเริ่มฉุน อาซิ่มค้อนใส่แต่ไม่พูดอะไร
“เฮียก็เหมือนกัน บอกให้ฉันมาช่วยขายของ แต่พอมาก็มาโกรธ ตกลงจะเอาไงแน่”
วีระชัยเองก็ฉุนพูดไม่ออก ระหว่างนั้นมีผู้ชายอีกคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร ซื้อน้ำมาให้ทองดี
“น้องทองประกายจ๊ะ พี่ซื้อน้ำมาฝากจ้ะ”
ทองดีหันไปมอง หน้าเจื่อน แต่วีระชัยโมโหเข้าไปคว้าน้ำมาขว้างทิ้ง
“ไม่ให้กินโว้ย”
วีระชัยกระชากคอเสื้อชายหนุ่ม
“แล้วทีหลังก็ไม่ต้องมายุ่งกับเมียกูอีก ไม่งั้นโดนหนักแน่”
ชายหนุ่มตกใจ
“เฮีย...ฉันขอโทษ...ฉันไม่รู้ว่าเฮียมาแล้ว”
“นี่มึงจะตีท้ายครัวกูเหรอ”
อาซิ่มปราม
“อาฮง...พอเหอะ”
วีระชัยปล่อยชายหนุ่มๆ เดินหนีไป วีระชัยเข้าไปจ้องทองดีๆ ก็จ้องกลับไม่มีกลัว
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
อาซิ่มแย้ง
“อ้าว...แล้วร้านล่ะ”
“ไม่ต้องขายแล้วม๊า เก็บของเลย”
วีระชัยเก็บของอย่างโมโห อาซิ่มหันมาด่าทองดี
“เพราะลื้อคนเดียว ช่วยเก็บของสิ”
ทั้งสามเก็บของ ชาวบ้านที่แอบดูแบบสอดรู้สอดเห็น ก็มีส่งสายตาหากัน แม่ค้าผักกระซิบกับแม่ค้าปลา
“เดี๋ยวเขาไปแล้วค่อยเมาท์นะ”
ทั้งสามช่วยกันเดินถือของกลับเข้ามา วีระชัยขว้างกระเป๋าเก็บสตางค์ลงพื้นด้วยความอึดอัดใจ แล้วหันมามองหน้าทองดีที่ทำไม่รู้ไม่ชี้
“ฉันหิวน้ำ ไปกินน้ำนะ”
“ไม่ได้ ต้องคุยให้รู้เรื่อง”
“คุยอะไร ก็มันไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรเหรอ พี่ไม่เชื่อ”
“โอ๊ย...รำคาญอะไรกันนักกันหนา”
ทองดีเดินกระแทกส้นเท้าตึงๆ ขึ้นชั้นบน วีระชัยตะโกน
“ทอง....ทอง...คุยกับพี่ก่อน”
วีระชัยจะตามไปแต่อาซิ่มดึงแขนไว้
“อาฮง...ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดกันนะ”
“อาม๊าก็เห็นนี่”
“ก็อั๊วะเตือนลื้อแล้ว ถ้าไม่ไหวก็เลิกเถอะ บอกตรงๆ อั๊วะไม่เคยเห็นลื้อเป็นอย่างนี้มาก่อน อั๊วะกลัว ลื้อเลิกกับอีนะ”
“โธ่ม๊าครับ อย่าเพิ่งเอาเรื่องอื่นมาใส่หัวผมได้ไหม”
วีระชัยถอนใจเครียดแล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นบน อาซิ่มมองตามสีหน้าเครียด
ทองดีนั่งหน้างออยู่บนเตียง วีระชัยเปิดประตูพรวดเข้ามา
“ต่อไปนี้ไม่ต้องขายของ”
“เออ...ไม่ไปก็ได้ ที่ฉันไปก็เพราะพี่สั่งให้เอาใจแม่พี่หรอก เรื่องมากแบบนี้อยู่บ้านก็ดี”
วีระชัยเริ่มดีใจรีบเดินมานั่งข้างๆ
“จริงเหรอ ทองไม่ได้อยากไปเจอไอ้พวกนั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ หูแตกหรือไงต้องให้บอกกี่รอบ”
วีระชัยกอดทองดี
“พี่ขอโทษนะ พี่ใจร้อนไปหน่อย ก็เมียพี่ทั้งสวยทั้งน่ารักพี่ก็ต้องหวงสิ”
ทองดีแกะมือออก
“ฉันอึดอัดจะไปอาบน้ำ”
“ขอพี่กอดอีกหน่อยนะ”
“นี่พี่ ฉันบอกว่าอึดอัดก็อึดอัดสิ”
“โธ่...จะให้พี่ทำไง ถึงจะอารมณ์ดีล่ะ”
ทองดียิ้มๆ
“พาฉันไปห้างสิ ไหนๆก็ไม่ต้องขายของแล้ว พี่พาฉันไปเดินห้างนะ ฉันอยากดูหนัง”
“เอ่อ...เอ่อ...แต่ค่ำๆพี่ก็ต้องไปทำงานนะ ไปห้างมันจะไม่ทันไว้วันหลังดีกว่า”
ทองดีถอนใจเซ็ง
“เอางี้ เดี๋ยวเราไปเดินเล่นที่ตลาดนัดกันนะ เมื่อคืนทองบ่นอยากไปไม่ใช่เหรอ”
“ก็ได้”
ทองดีบอกกับตัวเองว่าดีกว่าอยู่บ้าน เธอเดินไปใส่ผ้าถุงผลัดเสื้อผ้า วีระชัยนั่งมองกลืนน้ำลาย ทองดีผลัดผ้าเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
“พี่รักทองนะ” วีระชัยยิ้ม
วีระชัยกับทองดีเดินเล่นในตลาด วีระชัยยิ้มอย่างมีความสุข
“เป็นไงได้ออกมาข้างนอกบ้านแล้วอารมณ์ดีขึ้นไหม”
ทองดีพยักหน้ารับไปงั้นๆ
“ก็ดี”
ทั้งสองเดินผ่าแผงขายรองเท้าแตะ ทองดีเห็นก็หยุดดูร้องเท้าคู่สวย
“พี่ซื้อคู่นี้ให้หน่อยนะ”
วีระชัยคิดนิดหนึ่ง มองหน้าทองดีแล้วพยักหน้ารับ
“ขอบใจนะ”
ทองดีเอารองเท้ามาลองใส่ดูแล้วชอบ
“เวลาทองมีความสุขพี่ก็มีความสุขด้วยรู้ไหม”
“งั้นวันนี้ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันอีกเยอะๆนะ”
“เอ่อ...ไว้คราวหน้าบ้างก็ได้”
“ไหนบอกว่าเห็นฉันมีความสุขแล้วพี่ก็มีความสุขไง”
“มันก็ใช่ แต่รอไว้วันเงินเดือนออกดีกว่าไหม คือวันนี้พี่มีเงินไม่เยอะ”
“ก็ได้ แต่ฉันขอกางเกงขาสั้นอีกตัวนะ”
วีระชัยจำใจพยักหน้ารับ
ทั้งคู่เดินมาที่หน้าแผงขายกางเกงขาสั้น ทองดีเอากางเกงขาสั้นทาบวัดกับตัวเอง ขณะเดียวกันตี๋ใหญ่กับเพื่อน นั่งกินโอเลี้ยงร้านข้างถนนกำลังมองวีระชัยกับทองดี
“ไอ้ฮงมันมีแฟนแล้วเหรอวะ” ตี๋ใหญ่ถามอย่างสนใจ
“แฟนอะไร เมียเลย บ้านมันอยู่ใกล้บ้านเอ็งทำไมไม่รู้วะ”
“จริงดิ นานแล้วเหรอวะ”
“มาได้สามวันแล้วมั้ง”
“สงสัยมาตอนกูอยู่บ่อน”
“สนใจละสิ นี่มันเมียเพื่อนนะเว้ย”
“เออ...กูรู้น่าว่าเมียเพื่อน แต่บางเรื่องเพื่อนไม่ต้องรู้ก็ได้”
ตี๋ใหญ่กับเพื่อนหัวเราะขำ แล้วตี๋ใหญ่ก็มองตามคนทั้งคู่เดินผ่านไปอย่างสนใจในตัวทองดีมาก
อาซิ่มนั่งโบกผ้ากันแมงวันไม่ให้มาตอมอาหาร บนโต๊ะมีสำรับอาหารอยู่ อาซิ่มนั่งรอจนหาวแล้วมองนาฬิกา
“ไปไหนกันว้า...ไม่กลับอีก”
สุดท้ายอาซิ่มตัดสินใจตักข้าวต้มมากินข้าวคนเดียว
ขณะเดียวกันวีระชัยกับทองดีเดินมาด้วยกันอย่างมีความสุข
“บะหมี่เป็ดวันนี้อร่อยจัง ฉันอยากกินมานานแล้ว แต่แม่กับเตี่ยไม่ยอมบอกมันแพง”
“ก็จริงนะ เราจะกินบ่อยๆ คงไม่ได้”
“รู้น่า ว่าต้องกินของเค็มๆ ที่บ้านพี่บ่อยๆได้”
ทองดีแอบค้อนรำคาญความงกของวีระชัย ระหว่างนั่นตี๋ใหญ่เช็ดมอเตอร์ไซค์อยู่หน้าบ้าน
“เอ้ย ไอ้ฮง”
วีระชัยกับทองดีหยุดตามเสียงเรียก ตี๋ใหญ่เดินยิ้มเข้ามาหา ตี๋ใหญ่มองทองดีเต็มๆตา
“ไปไหนมาวะ”
“ตลาด มึงอ่ะ หายไปไหนหลายวัน เข้าบ่อนอีกอ่ะสิ”
ตี๋ใหญ่ยิ้ม
“ดวงกูมันต้องรวยจากการเสี่ยงโชค”
“เออ...เช็คดวงมึงด้วยแล้วกันว่าจะรอดจากเสี่ยงตำรวจหรือเปล่า”
“แล้วนี่ใครวะ”
“เมียกู”
ตี๋ใหญ่ยิ้มเจ้าชู้ให้ทองดี
“พี่เป็นเพื่อนไอ้ฮงมาตั้งแต่เด็กจ้ะ ชื่อตี๋ใหญ่”
ทองดียิ้ม
“หวัดดีจ้ะ ฉันชื่อ....”
“เฮ้ย...กูต้องไปแล้วเดี๋ยวไปทำงาน”
วีระชัยโบกมือให้ตี๋ใหญ่แล้วลากทองดีเดินตามไปเลย
“ฮึ...ไอ้ฮงเอ๊ยมึงจะหวงทำไมวะ กูไม่ได้กะจริงจังอยู่แล้ว” ตี๋ใหญ่มองขำๆ
วีระชัยปิดประตู แล้วหันมาหาทองดี
“ฉันไม่เข้าใจ ก็แค่บอกชื่อให้เพื่อนพี่เท่านั้นเอง”
“พี่บอกว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไอ้ตี๋ใหญ่มันเป็นนักเลง งานการไม่ทำ วันๆเข้าแต่บ่อน ทองอย่าไปยุ่งกับมันเชียวนะ”
“จ้า” ทองดีบอกอย่างรำคาญ
วีระชัยยิ้ม
“น่ารักจริงๆ เมียพี่ สงสัยวันนี้ต้องมีของขวัญแล้ว”
ทองดีรีบยิ้มรับ
“ของขวัญอะไรอ่ะ”
วีระชัยเข้ามากอด หยิบมือถือมาโทร
“เฮ้ย...เกดเหรอ วันนี้ควงรอบแทนพี่หน่อยได้ไหม เมียผมไม่สบายมาก...น่า เดี๋ยววันไหนว่างๆ พี่ทำใช้ให้....ขอบใจนะ”
“เนี่ยน่ะเหรอของขวัญ”
วีระชัยยิ้ม
เช้ามืดวันใหม่...อาซิ่มเคาะประตู
“อาทองเอ๊ย ตีห้าแล้ว สายแล้ว ตื่นๆๆๆ”
ทองดีงัวเงีย
“จ้ะอาม๊า”
ทองดีรีบล้างหน้าแปรงฟัน แล้วไปหุงหาอาหาร วีระชัยตื่นขึ้นไปล้างหน้าอาบน้ำ แล้วใส่ชุดจะไปแผงไก่ วีระชัยเดินลงมาอาซิ่มเห็นก็แปลกใจ
“อ้าว...อาฮงเมื่อคืนไม่ได้ไปทำงานเหรอ”
“อั๊วะลา”
“เดี๋ยวนี้หัดเสียการเสียงานเหรอ”
วีระชัยเห็นอาซิ่มทำหน้าไม่พอใจรีบบอก
“แต่เช้านี้ฉันจะไปขายแทนอาม๊านะ ม๊าอยู่บ้านก็ได้”
“ไม่เอาหรอก อยู่ก็ไม่มีอะไรทำ ไปทำงานดีกว่า”
ทองดีรีบบอก
“พี่ ถ้าอาม๊าไป พี่ก็ไม่ต้องไปหรอก พาฉันไปห้างสิ”
อาซิ่มถอนใจ
“อาทอง ใจคอลื้อคิดแต่จะเที่ยวหรือไง เมื่อคืนก็พากันไปหายไปจนอาฮงเสียงานแล้วนะ”
วีระชัยจับมือทองดี
“เอาน่า พี่สัญญาแล้วไงว่าเงินเดือนออกเราค่อยไปกันนะ วันนี้ทองอยู่ทำงานบ้านไปแล้วกัน เดี๋ยวบ่ายๆพี่ก็กลับแล้วนะ”
ทองดีสะบัดแขนเดินเข้าครัว อาซิ่มมองตามส่ายหน้าระอาใจ
วีระชัยกับซิ่มช่วยกันขายไก่ แม่ค้าผักสะกิดชัย
“ไอ้ชัยมึงเห็นไหม อาฮงอ่ะอีมีเมียแล้วยังขยันมาช่วยแม่”
“ฉันว่ามาเพราะหวงเมีย ไม่อยากให้มามากกว่างิ”
แม่ค้าผักมองไปแล้วเกาปากคัน แม่ค้าปลาขำ
“คันปากก็ถามสิวะ”
แม่ค้าผักส่ายหน้า แม่ค้าปลาค้อนแล้วถามเลย
“นี่อาฮง เมื่อวานตีกันหรือเปล่า”
“เปล่าครับ กลับไปบ้านก็ปรับความเข้าใจกันดีกันแล้ว”
ชัยสงสัย
“ดีกันแล้ว ทำไมไม่เอาเมียพี่มางิ”
แม่ค้าผักตบปากชัย
“ปากเสียนะมึง”
แล้วหันไปยิ้มหวาน
“แล้วเมียไปไหนล่ะ”
ชัยมองแม่งงๆ
“เขาอยากทำงานบ้านครับ ผมเลยมาแทน”
แม่ค้าทุกคนพยักหน้ารับรู้ อาซิ่มแอบมองวีระชัยแล้วส่ายหน้าระอาใจ
ทองดีเอาถังขยะออกมาทิ้งหน้าบ้าน ตี๋ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจ้องมาทางบ้านนี้อยู่แล้ว พอเห็นก็รีบวิ่งไปที่หน้าบ้านวีระชัยทันที
“หวัดดีจ้ะคนสวย”
ทองดีพอได้ยินหันไปเห็นก็จำได้ว่า เป็นเพื่อนวีระชัยก็ยิ้มให้
“อ๋อ...พี่ตี๋ใหญ่นั่นเอง”
“จำพี่ได้ด้วยเหรอ”
“แหม...จำได้สิ ก็เพิ่งเจอเมื่อวาน แล้วพี่ก็เป็นเพื่อนพี่ฮงเขาด้วย”
“แต่พี่ยังไม่รู้จักชื่อเราเลย”
“ฉันชื่อทองดะ...”จะบอกทองดีแล้วนึกได้ “เอ่อ..ทองประกายจ้ะ”
“ชื่อเพราะจัง เหมาะกับความสวยของน้องเลย”
ทองดีเขิน
“เรียกฉันว่าทองก็ได้”
“แหม...อิจฉาไอ้ฮงมันจังได้เมียสวยอย่างกับดารา”
“จริงเหรอพี่ๆ ว่าฉันสวยเหมือนดาราเลยเหรอ”
“โอ๊ย...นางเอกบางคนยังสวยสู้ไม่ได้เลย”
“เฮ้อ...แต่พี่ชมฉันไปก็เท่านั้น ฉันคงไม่มีวาสนาเป็นดาราหรอก”
ตี๋ใหญ่ลอบมองทองดีอย่างประเมินดู
“อยากเป็นดาราเหรอ”
“จ้ะ...แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยหวังแล้ว”
“อย่าเพิ่งหมดหวังสิ พี่จะลองหาทางให้”
ทองดีดีใจ
“จริงเหรอ”
ตี๋ใหญ่ยิ้มให้ ทองดียิ้มรับอย่างมีความหวัง
วีระชัยส่งขายไก่ แล้วรับเงินมาใส่กล่อง อาซิ่มหันมาถาม
“อาฮง กลางวันจะกินอะไรไหม ม๊าจะไปสั่งให้ ราดหน้าไหม”
“ก็ได้ครับ เอาสองห่อนะ”
“สองห่อ นี่ลื้อจะกลับไปกินที่บ้านเหรอ”
“เอ่อ..เค้าอยู่บ้านคนเดียวคงเหงา”
อาซิ่มพยักหน้ารับเศร้าๆ
“ได้ อั๊วะไปสั่งให้นะ”
อาซิ่มเดินออกจากแผงไป วีระชัยคิดถึงทองดีก็ยิ้มออกมา
ทองดีนั่งคุยกับตี๋ใหญ่อย่างสนุกสนาน ขำขัน ตี๋ใหญ่เอามีดที่สะสมให้ดู ทองดีหยิบไปดูอย่างตื่นเต้น
“มิน่า พี่ฮงบอกว่าพี่เป็นนักเลง”
“ไปเชื่อมัน นี่มันแค่ของสะสม”
“แล้วพี่ทำงานหรือเปล่า”
“ทำสิ พี่ก็ทำงาน”
“งานอะไร”
“ก็..เอ่อ...งานพี่ต้องตามผู้ใหญ่ คอยอำนวยความสะดวก ถ้าอยากรู้ละเอียดวันหลังจะเล่าให้ฟัง”
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง”
ทองดีกับตี๋ใหญ่หันไปตามเสียง ก็เห็นวีระชัยถือถุงราดหน้ามองอยู่ แล้วเดินเข้ามาหาทั้งคู่ แล้วจูงมือทองดีแสดงความเป็นเจ้าของทันที
“ทอง ทำไมมาอยู่นี่”
“ฉันมาเทขยะ เพื่อนพี่เลยมาคุยด้วย”
“พี่ซื้อราดหน้ามาให้ ไปกินกันเถอะ”
วีระชัยจูงมือทองดีจะเข้าบ้านแต่ตี๋ใหญ่เรียกไว้
“ไอ้ฮง มึงจะไม่ทักกูหน่อยเหรอ”
“ไม่ไปช่วยพ่อแม่มึงขายของที่ตลาดบ้างเหรอ กูเห็นเขาทำงานเหนื่อย”
ตี๋ใหญ่ยิ้ม
“ขอบใจที่ทักกู”
วีระชัยพาทองดีเดินเข้าบ้าน แล้วปิดประตูเหมือนจะบอกตี๋ใหญ่ว่าอย่ามายุ่ง ตี๋ใหญ่ยิ้มมีความสุข
“แล้วเจอกันอีกนะเมียเพื่อน”
วีระชัยลากทองดีเข้ามาในบ้าน ทองดียังไม่รู้เรื่อง
“เฮียจะลากฉันทำไมเนี่ย เบาๆ หน่อยสิ มันเจ็บ...”
วีระชัยปล่อยมือทองดี
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปคุยกับมัน”
“เขามาเอง”
“นั่นแหละ แล้วไปคุยอะไรกับมันนักหนา เห็นหัวเราะต่อกระซิกกัน คนอื่นมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีรู้มั๊ย”
“ไม่ดียังไง..ก็เค้าเป็นเพื่อนเฮียไม่ใช่หรือ...ฉันเห็นว่าเป็นเพื่อนบ้านกันก็เลยคุยด้วย ไม่เห็นเป็นไรเลย แล้วฉันอยู่บ้านก็เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“ก็พี่บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวเงินเดือนออกจะพาไปเที่ยว”
“มันอีกตั้งหลายวัน พี่คิดถึงใจฉันบ้างไหม จะไปทำงานที่ตลาดได้เจอผู้เจอคนบ้างก็ไม่ให้ไป อยู่บ้านก็ไม่ให้คุยกับใคร ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ”
วีระชัยมองทองดีด้วยความสงสาร
“เอาละๆ พี่จะพาไปห้าง”
“จริงๆนะ”
“แต่ต้องสัญญากับพี่ก่อน ว่าจะไม่คุยกับไอ้ตี๋มันอีก”
“จ้ะ ฉันสัญญา”
ทองดีโผกอดวีระชัยไว้อย่างดีใจสุดขีด ขณะที่วีระชัยอึดอัดใจ
“งั้นเราไปแต่งตัวกันเถอะ”
วีระชัยกับทองดีพากันเดินขึ้นข้างบน โดยไม่สนใจราดหน้าสองถุงที่วางบนโต๊ะ
อาซิ่มกำลังขายไก่ให้ลูกค้าแล้วนั่งลงอย่างเหน็ดเหนื่อย แม่ค้าปลาผักเห็นอาซิ่มทำงานคนเดียว
”อ้าว..อาซิ่ม...อาฮงอีหายไปเลยเหรอ”
“ประเดี๋ยวก็คงมา”
ชัยกระซิบกับแม่
“ฉันว่าเฮียฮงมันดูแปลกไปนะแม่ สงสัยติดเมียงิ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อาซิ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วกดพูด
“อาฮงหรือ...จะไปห้าง...เอ่อ...ไม่เป็นไร อั๊วทำไหว”
อาซิ่มปิดโทรศัพท์แล้วถอนหายใจยาว หน้าเศร้า แม่ค้าขายผักมองอย่างอยากรู้
“อาฮงโทรมาใช่มั๊ย”
อาซิ่มพยักหน้า แล้วเศร้า
“ว่าแล้วเชียว...อาฮงมาช่วยลื้อเก็บของใช่มั๊ยล่ะ...แหม..ถ้าซื้อหวยแล้วแม่นแบบนี้มั่งก็ดีสิ ไอ้ชัย...”
“รู้แล้ว เฮียเขาดีให้ดูเป็นตัวอย่าง ไอ้ที่ฉันช่วยนั่งขายทั้งวันนี่มันไม่ดีเลยงิ”
แม่ค้าผักเงื้อมือจะตี แต่อาซิ่มบ่นสวนขึ้นมาก่อน
“อาฮงอีจะพาเมียไปเที่ยวห้าง คงมาช่วยเก็บร้านไม่ได้”
“เห็นไหมงิ ฉันบอกแล้วงิ”
แม่ค้าผักค้อนควับ
“งิบ้านมึง สักวันกูตบให้หัวแตก งิงิ อยู่ได้”
ชัยบ่น
“โธ่แม่ ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย”
แม่ค้าผักหันไปบอกอาซิ่ม
“ซิ่ม อย่าคิดมากนะ อาฮงเข้ามีเมียสวย แล้วข้าวใหม่ปลามันด้วย อีกหน่อยก็เหมือนเดิม...”
อาซิ่มยิ้ม
“ก็คงเป็นอย่างนั้น เมียอีคงอยากไป อาฮงก็ต้องตามใจเมีย”
แม่ค้าปลาแย้ง
“แหม...ตามใจเมียแล้วปล่อยให้แม่ทำงานงก..งกแบบนี้ มันไม่ถูกนะ ต้องรู้จักสิ แม่ต้องมาก่อนเมีย”
แม่ค้าไก่ขัด
“เค๊าไม่ได้ไปกันบ่อยๆ ปล่อยไปเหอะ เอ็งก็อย่าไปพูดให้ซิ่มแกเสียใจสิ”
“เฮ้อ...เอ็งก็แก่จนเลอะเลือนแล้ว อาทิตย์นี้ อาฮงมาช่วยซิ่มทำงานกี่วัน แต่เมื่อก่อนจะมีเมีย ตรงเวลาเป๊ะ อย่างนี้เค๊าเรียกว่า หลงเมียจนลืมแม่ ข้าว่าถูกไหมล่ะ”
อาซิ่มฟังแม่ค้าเถียงกันแล้วไม่สบายใจ ลุกขึ้นยืนจะห้ามแต่เกิดหน้ามืดเซไป พวกแม่ค้าเห็นก็ตกใจรีบวิ่งมาดู
อ่านต่อตอนที่ 4
