ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอน 6
รัญเดินตามบัวเข้าไปในห้อง เมื่อไปถึงพบบัวนั่งหน้างออยู่
“พี่รัญไม่เชื่อเรื่องที่บัวเล่าใช่มั้ยคะ”
รัญมองหน้าบัวแล้วถอนใจ “ผมเชื่อ”
“แล้วทำไมพี่รัญ ไม่จัดการกับคุณรินกับคุณอ้อมล่ะคะ”
“ผมเข้าใจนะว่าคุณโกรธ แต่คุณอ้อมเค้าเป็นแขก ผมจะไปว่าเค้าได้ยังไง ส่วนยัยรินเดี๋ยวผมจะหาเวลาคุยกับเค้าเอง”
รัญลงนั่งข้างบัว“ผมขอนะ อย่ามีเรื่องกับเค้าอีก”
“แต่ถ้าเค้าหาเรื่องบัวอีกล่ะคะ”
“คุณก็อดทนซักนิดแล้วกัน พยายามอยู่ห่างๆเค้าไว้”
บัวนิ่งไม่ตอบ รัญขยับเข้ามาจับมือบัว
“ผมขอโทษแทน เค้าสองคนด้วย คิดซะว่าเห็นแก่ผมนะ” ---“ก็ได้ค่ะ”
“ถ้างั้นออกไปกินข้าวกัน”
“พี่รัญออกไปเถอะค่ะ บัวยังไม่หิว”
“ไปด้วยกันเถอะน่า”
“พี่รัญไปเถอะค่ะ บัวไม่หิวจริง ๆ”
รัญถอนใจเดินออกไป บัวมองตามอย่างยังไม่หายโมโห
“ไม่คิดเลยว่าจะเจอเรื่องน้ำเน่าที่นี่”บัวบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด
+ + + + + + + + + + + +
ในครัว...รินลดาตักไข่พะโล้แบ่งครึ่ง แล้วหันมาบอกอ้อม
“พี่อ้อมเอาไข่มั้ยคะ แบ่งคนล่ะครึ่ง”
อ้อมมองค้อน “ไม่เอาล่ะ น้องทานคนเดียวเถอะ”
“แล้ววันนี้ไปช้อปปิ้งที่ไหนกัน”รัญที่เดินออกมานั่งร่วมโด้วยชวนคุย
“ก็ในเมืองน่ะค่ะ”อ้อม หยิบห่อเสื้อส่งให้ “นี่ค่ะ อ้อมซื้อเสื้อมาฝากพี่รัญด้วย”
“ขอบคุณครับ แต่ทีหลังไม่ต้องหรอกนะ พี่เองก็มีเสื้อเยอะแยะ”
“เล็กน้อยค่ะ อ้อมอยากซื้อให้พี่รัญ”
อ้อมยิ้มให้อย่างหว่านเสน่ห์ รัญมองฝืนยิ้มตอบ
“พี่รัญ น้องว่าพี่รัญต้องจ้างแม่บ้านซักคนแล้วนะ”รินลดาบอก ---“ทำไม”
“ก็ใครจะซักผ้าหุงข้าวทำกับข้าวให้น้องกับพี่อ้อมกินล่ะค่ะ” ---“ก็บัวระวงไง”
“เค้าไม่ยอมทำให้หรอกค่ะ วันนี้อ้อมบอกเค้าว่าฝากซักเสื้อสองตัว เค้ายังบอกเลยว่าให้ซักเอง ใช่มั้ยน้องริน”
“ใช่ค่ะ...เค้าไม่ทำอะไรให้เราหรอก น้องว่าพี่ต้องจ้างคนมา ไม่งั้นน้องตายแน่เพราะต้องซักผ้าให้พี่อ้อมด้วย”
รัญหันมามองหน้าอ้อม อ้อมจ๋อยๆไป
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาอ้อมไม่เคยทำงานพวกนี้ค่ะ”
“เอาล่ะ...เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับบัวระวงเค้าดู”
รัญบอกแล้วลุกเดินจากโต๊ะไป อ้อมหันมาต่อว่ารินลดาทันที
“น้องริน...ทำไมต้องไปฟ้องพี่ชายเรื่องซักผ้าด้วย”
“ถ้ารินไม่พูดอย่างนี้พี่รัญจะไปสั่งนังบัวระวงเหรอคะ พี่อ้อม”
อ้อมนิ่งไปเมื่อได้รับคำตอบอย่างนั้น
+ + + + + + + + + + +
บัวนั่งพับผ้าอยู่ในห้อง รัญเปิดประตูเข้ามานุ่งลงใกล้ๆ
“ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อย” ---“เรื่องอะไรคะ”
“เรื่องอาหาร ผมอยากให้คุณทำเผื่อเค้าสองคนนั่นด้วย แล้วก็แบ่งให้เค้าไปเลย ส่วนคุณก็ทานกับผมสองคน จะได้มั้ย” ---“ได้ค่ะ”
“แล้วอีกเรื่องนึงก็คือเรื่องซักผ้า”
“เรื่องซักผ้าบัวไม่ทำให้ค่ะ”
“ผมไม่ได้ให้คุณทำเฉยๆนะ ผมจะจ่ายเงินเพิ่มให้”
“บัวไม่รับค่ะ...แล้วบัวก็คิดว่าพี่รัญควรจะให้พวกเค้าหัดทำกันเองกะอีแค่ซักผ้า มันไม่ใช่เรื่องยาก บัวยังทำได้เลย”
“มันไม่เหมือนกันนะบัว คุณเคยทำงานบ้าน เคยดูแลตัวเองมาก่อน แต่สองคนนั่นเค้ามาจากครอบครัวที่มีคนรับใช้คอยทำให้”
“แต่บัวไม่ใช่คนรับใช้เค้านะคะ”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น เพียงแต่สองคนนั่นเค้า...”
“ทำไมเหรอคะ...สองคนนั่นแตกต่างจากบัวตรงไหน มีมือ มีหู มีตา ไม่เหมือนบัวเหรอคะ หรือแค่เค้ามีเงินมากกว่าบัว”
รัญอึ้ง “เอ่อ...”
“หรือพี่รัญเห็นว่าบัวต่ำกว่าสองคนนั่น บัวเลยต้องทำได้ทุกอย่าง”
บัวน้ำตาคลอหันหลังไป รัญอึ้ง บัวน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจและแค้นใจลุกเดินไปที่หน้าต่าง รัญมองชะงักเดินเข้าไปหา “ผมขอโทษ”
รัญจับไหล่บัวหันมา เห็นบัวน้ำตาไหลอาบแก้ม รัญตกใจ
“นี่คุณร้องไห้ทำไม...หรือว่าโกรธผม”
บัวไม่ตอบ ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ผมขอโทษ...ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้คุณโกรธ ถ้าคุณไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ”
“ค่ะ...บัวไม่ทำ”
“ก็แค่นั้นแหละ...ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย”
รัญเช็ดน้ำตาให้ แล้วดึงเข้ามากอด
“คุณเนี่ยขี้แยเป็นเด็กๆ ไปได้”
บัวซบสะอื้นในอ้อมกอดของเขา รัญจับผมลูบปลอบ บัวเผลอปล่อยความรู้สึกกอดตอบรัญ รัญเคลิ้มสูดกลิ่นหอมจากผมบัว สักครู่รัญก็ดึงตัวบัวออกมาจ้องมอง บัวสบตา รัญเคลื่อนหน้าเข้ามาจูบ บัวเผยอปากรับ รัญประคองบัวลงเตียง ทั้งสองมองสบตารัญก้มลงจูบ บัวกอด รัญเคลื่อนหน้าลงมาจูบที่ซอกคอ บัวเคลิ้ม มือรัญลูบไล้ที่ลำตัว บัวกำลังเคลิบเคลิ้ม แต่แล้วหน้าการ์ตูนก็แวบเข้ามา
‘แกต้องสัญญานะบัวว่าแกจะไม่มีอะไรกับเค้า เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น แกจะเป็นฝ่ายเสียชื่อเสียงนะ’
บัวลืมตาขึ้น มือรัญกำลังจะดึงเสื้อบัวขึ้น บัวตะปบไว้
“ไหนพี่รัญบอกว่าจะไม่แตะต้องตัวบัวไงคะ” ---“ผมขอถอนคำพูด”
รัญเคลื่อนหน้าเข้ามาจะจูบ บัวแตะปากรัญไว้ ทำท่าเหมือนชำนาญในอาชีพ
“แต่ถ้าพี่รัญจะทำอะไรมากกว่านี้ บัวต้องขอเงินเพิ่มนะคะ”
รัญชะงัก บัวมองพยายามส่งสายตาเซ็กซี่เต็มที่ ---“ว่าไงคะ”
รัญผละออกมองอย่างไม่พอใจ
“สำหรับคุณทุกอย่างเป็นเงินไปหมดเลยนะ”
“ก็ใช่สิคะ มันเป็นอาชีพของบัวนี่คะ”
“อ้อ จริงสิ...ผมลืมไปว่าอยู่กับใคร มิน่า พอเสนอให้ซักผ้าทำเป็นเสียใจร้องไห้ แต่เรื่องอย่างว่ากลับรีบทวงถามค่าจ้างพิเศษ”
บัวหน้าเจื่อน พยายามฝืน
“คุณไม่ต้องห่วงหรอก คนอย่างผมไม่เคยจ่ายเงินเพื่อให้ผู้หญิงมานอนด้วย ผมสัญญา ผมจะไม่แตะต้องตัวคุณอีก”
รัญเดินออกจากห้องไป บัวอึ้งน้ำตาซึม
“พี่รัญ...บัวขอโทษที่ต้องทำแบบนี้”
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...รัญเดินมาลงจากชั้นบนลงนั่ง บัวที่รออยู่แล้ว จัดเตรียมกาแฟให้
“กาแฟค่ะ วันนี้บัวทำแพนเค้กให้พี่รัญ”บัวบอกอย่างเอาใจ
“ขอบคุณ”รัญบอกเสียงเรียบ บัวตักแพนเค้กให้ รัญหยิบซ่อมตักแพนเค้กกิน บัวเหลือบมอง รัญทำทีไม่สนใจหยิบหนังสือพิมพ์ดู อ้อมกับรินลดาเดินเข้ามา
“อะไรกัน...พี่รัญ วันนี้วันหยุดตื่นแต่เช้าเลยนะ”รินลดาถามอย่างแปลกใจ
“มา...มากินแพนเค้กกัน”รัญชวน
อ้อมลงนั่งตรงข้ามรัญ“หือม์...หอมน่าทานจังเลยค่ะ เออ...นี่บัวระวง พรุ่งนี้ช่วยทำข้าวต้มกุ้งให้กินหน่อยได้มั้ย ฉันอยากกิน”
บัวเหลือบมองรัญ เห็นรัญทำเฉย “ได้ค่ะ”
“แล้วก็ทอดหมูด้วยนะ ฉันชอบกินหมูทอด”รินลดาสั่งบ้าง
“ค่ะ”บัวรับคำอย่างเย็นชา รัญเหลือบมอง แล้วมองไปที่อ้อม เห็นอ้อมยิ้มให้ รัญยิ้มตอบ อ้อมลุกไปหยิบกาแฟมาเติมให้
“กาแฟอีกหน่อยนะคะ พี่รัญ” ---“ขอบคุณครับ”
อ้อมเทกาแฟให้ แล้วอ้อน
“วันนี้วันหยุด พี่รัญพาพวกเราไปเที่ยวหน่อยสิคะ”
“ได้สิ...อยากไปไหน”
“ไปรอบ ๆ เมืองก็ได้ค่ะ เรายังไปกันไม่ทั่วเลย” ---“ได้”
“แต่เราจะไปกันหมดนี่เลยเหรอคะ”อ้อมถาม
“อ๋อ...บัวเค้าคงไม่ไปกับเราหรอก เค้าเคยไปบ่อยแล้ว”
บัวชะงักเจ็บจี๊ด “เอาล่ะ...พี่จะไปรอข้างนอกนะ ถ้ารินกับคุณอ้อมทานเสร็จแล้วตามไปก็แล้วกัน”
รัญขยับจะลุก บัวถาม “แล้วเย็นนี้พี่รัญอยากจะทานอะไรคะ”
“ไม่ต้องทำอะไร เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะพาคุณอ้อมกับรินไปทานข้างนอก”
รัญเดินออกไป บัวชะงักอึ้งเจ็บปวดใจ รินลดาแอบกระซิบ
“กลิ่นชักจะไม่ดีนะ พี่อ้อม”
“สงสัยพี่รัญของน้องเค้าคงเริ่มเบื่อแล้วล่ะ”
“ถ้างั้นพี่ต้องรีบทำคะแนนนะ”
“น้องก็วางช้อนซะทีสิ” อ้อมลุกขึ้นหันไปมองบัว “ไปนะ...แม่บัวระวิง อุ๊ย...บัวระวง”
“บัวระวงหลงทาง ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” รินลดาหัวเราะหยันแล้ววิ่งตามอ้อมออกไป
บัวร้องไห้อย่างแค้นใจ
+ + + + + + + + + + + +
รัญพาอ้อมและรินลดาไปเที่ยว อ้อมบอกรินลดาให้เดินแยกไปทางอื่นบ้าง เพื่อเธอจะได้มีเวลาเอาใจรัญ รินลดาเซ็งที่ถูกไล่ แต่เห็นว่าเป็นวิธีที่จะช่วยให้อ้อมสมหวังได้ จึงบอกให้รัญนั่งคุยกับอ้อมในร้านกาแฟไปก่อน เธอจะออกไปเดินเล่นสักพัก เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง รัญมองอ้อมแล้วนึกถึงคำพูดของท่านฑูต
‘…ถ้าจะเลือกผู้หญิงมาเป็นภรรยา ก็ดูให้เหมาะสมกับเรานะ ทั้งการศึกษาฐานะทางสังคม ถ้ามีคุณสมบัติเป็นกุลสตรีด้วยก็จะดีอย่าให้มีอะไรด่างพร้อย...’
อ้อมเหลือบมองเห็นรัญมอง อ้อมแกล้งทำประหม่า
“พี่รัญจ้องอ้อมทำไมเหรอคะ”
“ขอโทษครับ ผมเพียงแต่จะถามว่าผู้หญิงสวยๆอย่างคุณอ้อมคงมี คนจีบเยอะนะครับ”
“พูดจริงๆนะคะ ไม่มีเลยค่ะ นี่ถ้าพี่รัญไม่ถาม อ้อมไม่อยากพูดหรอกค่ะ อายจริงๆ ไม่เคยมีผู้ชายจีบซักคน” ---“จริงเหรอครับ”
“จริงค่ะ...แล้วอีกอย่างอ้อมเองก็เป็นคนเก็บตัวค่ะ ไม่ชอบไปเที่ยวไหน เรียนเสร็จก็กลับบ้าน คุณแม่ยังบ่นว่าเป็นลูกแหง่ตลอดเวลา” อ้อมทำหน้าอินโนเซ้นท์ “ถ้าพี่รัญไม่เชื่อถาม คุณป้าหญิงดูก็ได้นะคะ”
“คุณแม่ผมก็เคยเล่าเรื่องคุณอ้อมให้ฟังเหมือนกันครับ”
“คุณป้าว่าไงเหรอคะ”
“ก็บอกว่าคุณอ้อมน่ารัก เรียบร้อย นิสัยดี”
“แล้วพอพี่รัญเห็นตัวจริง คิดว่าไงคะ ผิดหวังรึเปล่า”
“ไม่ครับ คุณอ้อมน่ารักจริงๆ”
อ้อมคว้ามือรัญ“พี่รัญพูดจริงเหรอคะ” ---“จริงครับ”
อ้อมจูบมือรัญฟอด รัญสะดุ้ง“อุ๊ย...อ้อมลืมตัวไปหน่อย...ขอโทษค่ะ”
รัญมองจ้อง อ้อมมองตอบ ทั้งสองมองตากัน รินลดาที่แอบมองอยู่ยิ้มพอใจ
“ท่าทางจะไปได้สวย ต้องถ่ายรูปส่งไปให้แม่ดูซะหน่อย”
รินยกโทรศัพท์มือถือจับภาพรัญกับอ้อม แล้วกด
+ + + + + + + + + + + +
รมณีย์กับเพียงเพ็ญดูรูปรัญกับอ้อมในมือถือ
“น่ารักมั้ยล่ะคะ คุณเพียงเพ็ญ”รมณีย์บอกอย่างดีใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
“น่ารักมากค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าอีกไม่ช้ายัยอ้อมคงจะมัดหัวใจพี่รัญได้แน่ๆ”
“ร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าตารัญได้เจอหนูอ้อมตารัญไม่มีทางปฏิเสธหนูอ้อมแน่”
“เห็นภาพนี้แล้วค่อยสบายใจหน่อย อ้อ...แล้วแม่บัวระวงอะไรนั่นล่ะคะ เค้าจะอยู่กับลูกชายคุณหญิงไปอีกนานแค่ไหน”
“ฉันว่าไม่นานหรอกค่ะ เผลอๆคงไม่เกินอาทิตย์หน้า”
“แน่ใจนะคะว่าหล่อนจะยอมไปง่ายๆ ฉันกลัวว่าหล่อนจะออดอ้อนขอเป็นเมียเก็บตารัญ ฉันไม่เอานะคะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันมั่นใจว่าตารัญไม่มีทางเก็บแม่บัวระวงไว้เป็นเมียน้อยหรอก เพราะครอบครัวเราไม่นิยมเรื่องแบบนี้”
“ถ้าเป็นอย่างที่คุณหญิงว่าเราจะได้มาวางแผนเรื่องงานแต่งงานกันต่อ”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือรมณีย์ดังขึ้น รมณีย์กดรับ“ฮัลโหล”
“คุณหญิง...พรุ่งนี้ถึงกำหนดแล้วนะ”เสียงเสี่ยเจ้าของบ่อนดังมาจากปลายสาย
รมณีย์ชะงักเหลือบมองเพียงเพ็ญ เห็นเพียงเพ็ญมอง ---“ฉันรู้แล้วน่ะ”
“ผมก็แค่โทรมาเตือนกลัวว่าคุณหญิงจะลืม ไม่อยากให้คุณหญิงนิ้วขาด”
“แค่นี้ใช่มั้ย” รมณีย์กดปิดโทรศัพท์ เพียงเพ็ญมองสงสัย
“ใครเหรอคะ” ---“พวกมูลนิธิน่ะโทรมาขอให้บริจาคเงิน เมื่อวานพี่ก็เพิ่งบริจาคไปห้าแสน เออ...พูดถึงเงินแล้วนึกขึ้นมาได้”
“ทำไมเหรอคะ” ---“พี่อยากจะยืมเงินสดคุณเพ็ญซักสองล้านได้มั้ย”
เพียงเพ็ญตกใจ“สองล้านเหรอคะ...คุณหญิงจะเอาไปทำอะไรคะ”
“พอดีเงินสดของพี่มันฝากฟิกซ์ในแบงค์ จะครบดอกเบี้ยอีกสามเดือนข้างหน้า”
“คุณหญิงมีที่ดินตั้งเยอะไม่ใช่เหรอคะ ไม่เอาไปโอดีแบงค์ก่อน”
“ขี้เกียจไปน่ะ มันเรื่องยุ่ง แล้วอีกอย่างพี่เพิ่งขายที่ดินที่บางพลีไปสามไร่ สิ้นเดือนนี้คนซื้อมันจะเอาเงินมาให้สี่สิบล้าน”
“ถ้าอย่างงั้นไม่มีปัญหาหรอกค่ะ เดี๋ยวน้องเขียนเช็คให้”
รมณีย์ยิ้ม“ขอบใจน้องเพ็ญมากจ้ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ...เราคนกันเอง”
เพียงเพ็ญลุกออกไป รมณีย์ถอนใจ
“เฮ้อ...ค่อยหายใจคล่องหน่อย”
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมควงแขนรัญเดินเล่น โดยรินลดาเดินตามห่างๆ ขณะเดียวกัน บัวได้แอบตามมาดูอย่างเจ็บปวดหัวใจ
“หรือว่าพี่รัญจะชอบแม่นี่จริง ๆ...นี่เราจะเสียพี่รัญไปให้คนอื่นจริงๆเหรอ”
รินลดาเดินขึ้นเนินมาเห็นด้านหลังบัวก็ทัก
บัวสะดุ้ง“คะ”
“นี่เธอมาได้ไงเนี่ย”
“อ๋อ...บัวอยู่ว่างๆ บัวก็มาเดินเล่น”
“แล้วนี่ทำอะไร ดูลับๆล่อ เหมือนแอบดูอะไร”
“เปล่าค่ะ พอดีเห็นพี่รัญอยู่ด้านนู้นกับคุณอ้อม ก็เลยไม่อยากขัดจังหวะ”
รินลดามองตามสายตาบัวเห็นอ้อมนั่งซบรัญ
“หวังว่าเธอคงไม่หึงนะที่พี่อ้อมเค้าสโลว์ซบกับพี่รัญ”
“อ๋อ...ไม่ค่ะ ถ้าพี่รัญเค้าชอบคุณอ้อม บัวจะไปห้ามอะไรได้”
บัวขยับจะไป
“แล้วนี่จะไปไหน”
“ก็กลับบ้านสิคะ”
“ไม่กลับด้วยกันเหรอ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ บัวไม่อยากให้พี่รัญกับคุณอ้อมเค้าอึดอัด”
บัวเดินออกไป รินลดามองตาม
“ดีแล้ว...ฉันจะได้ไม่ต้องบอกพี่รัญว่าเจอเธอ”
รินลดาหันกลับมองไปที่อ้อมกับรัญ เห็นทั้งคู่ดูสนิทกันดีจึงได้แต่ยืนมองห้างๆ ลุ้นให้คู่นี้ชอบกันเต็มที่
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 6 (ต่อ)
ระหว่างเดินเล่นด้วยกัน อ้อมแกล้งทำเป็นขาพลิก ทำให้เดินไม่ถนัด รัญต้องช่วยประคองกลับมาบ้าน โดยรินลดาเดินตาม บัวที่กลับมาถึงบ้านก่อนแล้ว มองตาเขียว รินลดาเดินเข้ามายักคิ้วให้บัวอย่างกวนๆ
“งั้นนั่งตรงนี้ก่อนนะครับ”รัญประคองอ้อมลงที่โซฟา “ช้า ๆนะครับ”
อ้อมค่อยๆนั่งลง รัญหันมาบอกบัว
“ คุณไปเอาเจลในช่องฟรีซมาให้หน่อย”
บัวเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเจลแช่เย็นออกมาส่งให้
“ขอบคุณ อ้อ...แล้วก็ช่วยเอายาหม่องในตู้ยามาให้ที”
บัวเดินไปหยิบอย่างโกรธๆ อ้อมมองตามยิ้มสะใจ
“เดี๋ยวเอาเจลนี่โปะก่อน จะได้ไม่บวม”รัญบอกอ้อม
รัญโปะเจลให้อ้อม บัวยืนมองอย่างหึงๆ
“โอ๊ย...เจ็บค่ะ”อ้อมสำออย
“ทนนิดนะครับ พอมันหายบวมก็จะดีขึ้น”
“นี่ค่ะยาหม่อง”
บัววางยาหม่องให้ รัญนวดคลึงเท้าให้ อ้อมคว้ามือ
“โอ๊ย...เจ็บจริงๆนะคะพี่รัญ”
“แล้วนี่พี่อ้อมจะเดินขึ้นห้องนอนไหวเหรอเนี่ย”รินลดาถาม
“คงได้มั้ง เดี๋ยวพี่ค่อยๆไป”
“งั้นขึ้นข้างบนก่อนเถอะ”
รินลดาเข้าประคอง อ้อมร้องทำยืนไม่ไหว
“โอ๊ย...ไม่ไหวน้องริน พี่เจ็บมาก”
“งั้นพี่รัญช่วยอุ้มพี่อ้อมขึ้นไปส่งที่ห้องนอนหน่อยได้มั้ยคะ”รินลดาช่วยพูด
“กระดูกไม่ได้หักไม่ใช่เหรอคะ น่าจะค่อยๆเดินๆได้นะคะ”บัวพูดเสียงแข็ง
“ถ้าฉันเดินได้ฉันก็เดินไปแล้วล่ะ ไม่ได้อยากให้ใครมาอุ้ม”อ้อมเถียง
“พี่รัญคะ ช่วยอุ้มพี่อ้อมหน่อยเถอะค่ะ อย่ามาเถียงกันอยู่เลย”รินลดาตัดบท
รัญอุ้มอ้อมยกขึ้นไปข้างบน บัวมองตามอย่างหงุดหงิด รินลดาหันมาบอกบัว
“ฉันว่าเธอเตรียมเก็บข้าวของย้ายออกจากที่นี่ได้แล้วนะ บัวระวง”
บัวอึ้งๆ แล้วตัดสินใจเดินหันหลังเข้าไปในครัว รินลดายิ้มอย่างสะใจมาก
+ + + + + + + + + + + +
รัญวางอ้อมลงบนเตียง ขยับหมอนมาซ้อนหลังให้อ้อมนั่งสบายขึ้น จัดหมอนเรียบร้อยแล้ว รัญขยับจะลุก อ้อมคว้ามือ
“เดี๋ยวค่ะพี่รัญ”
อ้อมจุ๊บแก้ม รัญสะดุ้ง
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยอุ้มอ้อมขึ้นมา”
อ้อมยิ้มส่งสายตาหวานฉ่ำ รัญมองยิ้มตอบ
“ไม่เป็นไรครับ”
รัญจะเดินออก อ้อมเรียก “พี่รัญคะ...กู๊ดไนท์ค่ะ”
“กู๊ดไนท์ครับ”
รัญยิ้มให้อ้อมก่อนออกไป
“ไม่ช้า...ฉันจะดีดหล่อนให้กระเด็นออกจากบ้านนี้ นังบัวระวง”
อ้อมหัวเราะอย่างสะใจ
+ + + + + + + + + + + +
รัญเปลี่ยนชุดนอนเดินออกจากห้องน้ำ เห็นบัวนั่งอยู่ข้างเตียง รัญทำไม่สนใจดินไปหน้ากระจก บัวอดปากไม่ได้พูดขึ้นทันที
“ฉันว่าความจริงไม่เห็นคุณต้องอุ้มเธอขึ้นมาเลย กะอีแค่ขาแพลงหน่อยเดียว”
“คุณหึงเหรอ”
บัวชะงัก“เปล่า...ฉันจะไปหึงคุณเรื่องอะไร เพราะฉันไม่ได้เป็นแฟนคุณจริงๆ”
“ดีแล้วที่คุณรู้ตัว”
รัญบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา บัวอึ้งกับคำพูดและน้ำเสียงของรัญ รัญเดินขึ้นเตียงดึงผ้าห่มคลุมหันมาบอก
“ผมว่าบางทีคุณอาจจะได้กลับบ้านเร็วกว่ากำหนดนะ”
บัวรู้สึกชา รัญปิดไฟหัวนอน บัวอึ้งน้ำตาไหลริน...
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...บัวหยิบขนมปังชุบไข่ ลงทอดในกระทะ รัญเดินลงมาจากข้างบนจะออกไปวิ่ง บัวหันมาเห็น
“เช้านี้คุณจะทาน...”
บัวพูดได้แค่นั้น รัญเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ บัวอึ้งมองตามอย่างเสียใจ ก่อนหันกลับไปพลิกขนมปังในกระทะต่อ
ทางด้านรัญเดินคุยโทรศัพท์กับเพชรอยู่ในสวนสาธารณะ
“ฉันคิดว่าอาจจะส่งบัวระวงกลับบ้านก่อนกำหนด”รัญบอก
“หมายความว่าแกชอบน้องอ้อมแล้วเหรอ”เพชรถามทันที
“ก็...ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ เพราะเท่าที่ดูเค้าก็น่ารัก หน้าตาก็สวยมีการศึกษา แถมมาจากครอบครัวดี ฉันคิดว่าฉันคงรักเค้าได้ไม่ยาก”
“เออ...ฉันดีใจกับแกด้วย ว่าแต่ว่าแกจะไม่แตะน้องบัวระวงก่อนส่งกลับจริงเหรอ”
“ไม่...ฉันไม่นอนกับผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน”
“ทำไมน้ำเสียงแกดูซีเรียสจังวะ หรือว่าน้องบัวระวงเรียกค่าบริการเพิ่ม”เพชรถามอย่างแปลกใจ
“เปล่า...ฉันแค่โทรมาบอกให้แกรู้ว่าฉันอาจจะส่งบัวระวงกลับก่อนสิ้นเดือน”
“ก็แล้วแต่แก ฉันไม่มีปัญหาอะไร”
รัญกดปิดโทรศัพท์ ในความรู้สึกนั้น เขาเครียดเป็นอย่างมากเมื่อคิดว่าจะไม่ได้อยู่กับบัวอีกแล้ว + + + + + + + + + + + +
อ้อมเดินลงบันไดมาเปิดตู้เย็น หยิบน้ำส้มเทใส่แก้ว เดินไปรินกาแฟ บัวเหลือบมองขาอ้อม
เห็นอ้อมเดินปกติ
“ขาหายแล้วเหรอคะ”
อ้อมรีบทำเจ็บขาทันที“โอ๊ย...ดีขึ้นนิดหน่อย”อ้อมเดินเข้ามาหาบัว “นี่ทำอะไรกินเนี่ย”
“เฟรนส์โทสต์” ---“แหม...ทันสมัยจริงนะ ทำเฟรนส์โทสต์”
“ค่ะ...กลัวพี่รัญเบื่ออาหารไทยก็เลยทำอาหารฝรั่งบ้าง”
“ไม่น่าเชื่อนะว่าน้ำหน้าอย่างเธอจะทำอาหารฝรั่งเป็น”
“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่พูดน่ะแหละ เพราะดูจากสภาพเธอไม่น่าจะเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถอะไร แต่ทำวางท่ายังกะเป็นกุ๊กใหญ่ทำนู่นทำนี่ให้พี่รัญ”
“ถ้าคุณอิจฉาฉัน อยากทำบ้างก็เชิญ”บัวส่งตะหลิวให้
“อุ๊ย...อย่าเข้าใจผิด คนระดับฉันไม่มาแย่งงานก้นครัวเธอทำหรอก”
บัวหันหน้าไปไม่อยากทะเลาะด้วย แต่อ้อมยังไม่ยอมเลิก
“แต่จะว่าไป จริงๆแล้วอย่างเธอก็เหมาะกับงานคนใช้”
บัวโกรธจัด แต่พยายามควบคุมอารมณ์
“ถ้าคุณไม่อยากทำก็เชิญออกไปไกลๆ อย่ามาเห่าหอนแถวนี้”
“นี่แกว่าฉันเป็นหมางั้นเหรอ”
“ฉันไม่ได้พูด แค่เปรียบเปรย”
อ้อม แถจะเข้าไปหา
“นังนี่”
บัว ยกตะหลิว“ระวังนะตะหลิวนี่มันร้อน”
อ้อม ชะงักมอง“แกนี่มันถ่อยจริงๆ ขอตบซักทีเถอะ”
“ถ้าไม่อยากเสียโฉมก็เข้ามาสิ”
อ้อมกล้าๆ กลัวๆ รินลดาเข้ามา
“มันจะมากไปแล้วนะ บัวระวง พี่อ้อมเค้าเป็นแขกของพี่รัญนะ เธอไม่มีสิทธิ์มาทำกิริยาไร้มารยาทแบบนี้”
“น้องรินมาก็ดีแล้ว เป็นพยานให้พี่นะว่ามันจะเอาตะหลิวตบหน้าพี่”
“ค่ะ...เดี๋ยวพี่รัญมาน้องจะบอกให้พี่รัญจัดการ”
ขณะเดียวกันนั้นมีเสียงประตูปิด ทุกคนชะงัก
“นั่นไง...พี่รัญมาแล้ว”
รัญเดินเข้ามา รินลดาวิ่งเข้าไปหาแล้วฟ้องทันที
“พี่รัญมาก็ดีแล้วค่ะ”
รัญมองเห็นบัวยกตะหลิว ก็หน้าบึ้งตึง
“มีเรื่องอะไรกันอีกล่ะ”
“ก็แม่บัวระวงนี่สิคะ จะเอาตะหลิวตบหน้าพี่อ้อม แถมยังว่าพี่อ้อมเป็นหมาด้วย”รินลดาฟ้อง
“ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ บัวระวง”รัญเสียงแข็งใส่
“เอ่อ...”บัวจะอธิบายแต่อ้อมสวนขึ้นมาก่อน
“เป็นความผิดของอ้อมเองค่ะพี่รัญ อ้อมเห็นว่าบัวเค้าทำอาหารให้ พวกเรากินทุกวันก็เลยอยากจะเข้ามาช่วย แต่เค้ากลับด่าอ้อมว่าไม่ต้องมายุ่ง บอกว่าอย่างอ้อมน่ะทำไปพี่รัญก็ไม่กิน อ้อมก็เลยบอกว่าทำไมถึงพูดอย่างนี้กับอ้อม”
“นั่นน่ะสิบัวระวง คุณอ้อมเค้ามีเจตนาดี ทำไมถึงพูดจาหยาบคายกับเค้า”รัญต่อว่า
“นี่คุณเชื่อเรื่องที่เค้าพูดงั้นเหรอ”บัวมองรัญอย่างนึกไม่ถึง
“แล้วฉันจะโกหกทำไม”
“ใช่...รินเป็นพยานได้ค่ะพี่รัญว่าบัวระวงเค้าด่าพี่อ้อมจริงๆ พี่รัญต้องจัดการนะคะ ขืนปล่อยให้ทำอย่างนี้ ต่อไปเค้าก็จะด่ารินอีกคนนึง”รินลดาใส่ไฟ
“ขอโทษคุณอ้อมซะบัวระวง”รัญสั่งเสียงแข็ง
บัวมองหน้ารัญอย่างโกรธจัด อ้อมมองเชิดใส่ รินลดายิ้มเยาะ บัวโยนตะหลิวลงกะทะแล้วเดินออกไป
“เห็นรึยังคะพี่รัญ ว่าเค้าไร้มารยาทแค่ไหน”
“เอาล่ะ...พี่ขอโทษแทนบัวด้วย เดี๋ยวพี่จะจัดการเรื่องนี้เอง”
“พี่ต้องจัดการให้ถึงที่สุดนะคะ”
รัญเดินตามบัวออกไป อ้อมกับรินลดาหันมายิ้มให้กัน
+ + + + + + + + + + + +
บัวเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ถอนใจโกรธ รัญเดินตามเข้ามา
“ผมบอกแล้วไงว่าอย่ามีเรื่องทะเลาะกัน”
“ฉันไม่ได้หาเรื่องนะ แต่น้องสาวคุณกับคุณอ้อมหาเรื่องฉันก่อน”
“แล้วทำไมคุณต้องไปด่าเค้าด้วย”
“แล้วทำไมคุณไม่ถามว่าเค้าด่าฉันว่ายังไงบ้าง”
“แต่ไม่ว่าเค้าจะพูดอะไร คุณก็ควรจะอดทน คุณลืมไปแล้วเหรอ คุณกำลังรับจ้างผมทำงานอยู่นะ ผมบอกให้คุณอดทน อย่าทะเลาะกับเค้า คุณก็ต้องทำตาม”
บัวหันมาจ้องด้วยความโกรธ
“และผมก็หวังว่าจากนี้ไป คุณจะให้เกียรติคุณอ้อมมากกว่านี้”
รัญหันเดินหนี บัวอึ้งน้ำตารื้น รัญหันกลับมา
“แต่ถ้าคุณทำไม่ได้...คุณก็กลับไป”
รัญเดินไป บัวมองตามหันกลับมาน้ำตาไหลริน
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา...บัวเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า รูดซิปปิดกระเป๋าเดินทางยกกระเป๋าเดินลากลงมาจากห้อง หลังจากที่รัญไปทำงานแล้ว รินลดากับอ้อมยืนมอง
“นี่เธอจะย้ายออกจากที่นี่ใช่มั้ย”รินลดาถาม ---“ค่ะ”
อ้อมมองหยัน“หวังว่าเธอคงจะไม่กลับมาอีกนะ”
บัวมองอ้อมอย่างโกรธๆเดินออกไป อ้อมกับรินลดาโดดตบประสานมือกัน
“ในที่สุดเราก็กำจัดนังบัวระวงออกไปจากชีวิตพี่รัญได้แล้ว”
“ขอบใจมากจ้ะน้องริน”
อ้อมหอมแก้มรินลดาซ้าย ขวา
“คราวนี้ก็เป็นโอกาสของพี่อ้อมแล้วที่จะได้อยู่กับพี่รัญ หวังว่าพี่คงไม่ทำให้น้องผิดหวังนะคะ”
“พี่เคยบอกแล้วไง เรื่องจับผู้ชาย พี่ไม่เคยเป็นรองใคร”
“งั้นเดี๋ยวน้องต้องรีบโทรรายงานคุณแม่ก่อน”
“จ้ะ...พี่ก็ต้องบอกคุณแม่พี่เหมือนกัน”
ทั้งสองแยกกันไปคนละทาง
+ + + + + + + + + + + +
รมณีย์พูดผ่านจอคอมพิวเตอร์
“แกแน่ใจนะยัยรินว่ามันจะไม่กลับมาอีก” ---“แน่ใจค่ะ”
“แล้วพี่ชายแกว่าไง”
“พี่รัญยังไม่รู้เรื่องค่ะ แต่ถึงรู้หนูก็ว่าเค้าไม่ไปตามหรอกเพราะระยะหลังเนี่ยดูพี่รัญไม่ค่อยปลื้มแม่บัวระวงนี่เท่าไหร่”
“แล้วกับหนูอ้อมล่ะ” ---“ท่าทางจะมีใจอยู่ค่ะ”
“จริงหรือลูก ตารัญชอบยัยอ้อมแล้วเหรอ”
“ค่ะ...แต่แม่ต้องไม่ลืมสัญญานะคะว่าจะให้หนูเรียนต่อ เพราะหนูก็ช่วยพี่อ้อมเต็มที่แล้ว”
“เอาเถอะน่า ขอให้พี่ชายแกได้กับยัยอ้อมก่อนเถอะ ต่อให้แกจะเรียนถึงปริญญาเอก แม่ก็ส่งแกได้ ว่าแต่แกเถอะ พยายามเปิดโอกาสให้เค้าอยู่กันตามลำพังนะ อย่าไปเป็นก้างขวางคอเค้าล่ะ”
“ค่ะ...แม่ไม่ต้องห่วง แค่นี้ก่อนนะคะ หนูได้ยินเสียงเหมือนพี่รัญมา”
รินลดาปิดจอคอมพิวเตอร์ทันที รมณีย์หัวเราชอบใจ
“ถ้าเป็นจริงอย่างที่ยัยรินว่า เราก็จะได้กลับมามีเงินอีกครั้ง”
รมณีย์บอกกับตัวเองอย่างมีความหวังเป็นอย่างมาก
+ + + + + + + + + + + +
รัญกลับจากที่ทำงานเดินเข้ามาในครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำกิน เปิดหม้อดูว่ามีอะไรกินบ้าง แต่ไม่มีอาหารเหมือนที่เคย
“อ้าว...นี่บัวระวงไปไหน วันนี้ไม่ทำกับข้าวเหรอ”
รินลดากับอ้อมเดินเข้ามา
“เค้าไปแล้วค่ะ” ---“ไปไหน”
“น้องก็ไม่รู้ เมื่อตอนบ่ายเค้ามาเก็บเสื้อผ้าไป สงสัยจะกลับเมืองไทยนะคะ เพราะเห็นบอกว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก”รินลดาใส่ไฟ
อ้อมได้ทีรีบเสริม“อ้อมก็พยายามรั้งเค้าไว้แล้วนะคะ บอกเค้าแล้วว่าอย่าเพิ่งไปเลยให้รอพี่รัญก่อน แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่รอ เค้าหมดรักพี่รัญแล้ว”
รัญเหลือบมองหน้าอ้อม
“แล้วพี่รัญจะไปตามหาเค้ามั้ยคะ”รินลดาถาม
“ไม่...ในเมื่อเค้าอยากไปก็ต้องปล่อยเค้า เอาล่ะ เธอสองคนอยู่นี่นะพี่จะไปซื้อพิซซ่ามาให้”
“อ้อมไปเป็นเพื่อนค่ะ”
“ไม่ต้อง...พี่ไปเอง”
รัญเดินออกไป
“ในที่สุด พี่รัญก็ไม่ไปตามมัน” รินลดากับอ้อมตบมือโดดกอดกันอย่างพอใจ
+ + + + + + + + + + + +
บัวนั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้าสนามบิน เช็ดน้ำตาที่ไหนออกมาไม่ขาดสาย บอกตัวเอง
“ถ้าเราอยู่...เราก็คงหน้าด้านเกินไปแล้ว”
บัวลุกขึ้นเดินขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นบัวหยิบขึ้นมาดูแล้วกดรับ
“ฮัลโหล”
“เป็นยังไงบ้างจ๊ะ คุณหนูรวินวรกานต์ ความรักคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว”เสียงการ์ตูนดังมาจากปลายสาย
“แกเองเหรอ” ---“ก็ฉันน่ะสิ...ทำไมรอโทรศัพท์พี่รัญอยู่เหรอ”
“แกโทรมาก็ดีแล้ว ฉันจะบอกว่าพรุ่งนี้ไปรับฉันที่แอร์พอร์ตด้วย”
“อะไรนะ นี่แกจะกลับบ้านเหรอ” ---“ใช่”
“มีเรื่องอะไรกัน ทำไมอยู่ๆ ถึงจะกลับบ้านอีกแล้วล่ะ”
บัวร้องไห้“ฉันยอมแพ้แล้วตูน”
“เฮ้ย...บัว ทำไมแกถอดใจง่าย ๆ แบบนี้ หรือพี่รัญเค้าบอกว่า เค้าชอบยัยอ้อม”
“ใช่...เค้าชอบยัยอ้อม”
“เป็นไปได้ยังไง ฉันไม่อยากเชื่อเลย เค้าบอกแกเหรอ”
“เปล่า...ฉันดูจากการกระทำของเค้า ฉันว่าเค้าคงไม่ชอบฉันหรอก”
“ไม่เอาน่า...แกอย่าเอาอารมณ์ของแกมาตัดสินสิ เมื่อไหร่ที่เค้ายังไม่ออกปากบอกให้แกกลับ นั่นก็หมายความว่าเค้ายังไม่ได้เลือกยัยอ้อม”
“แต่ฉันไม่อยากทนต่อไปแล้ว แกไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเจออะไรกดดันบ้าง”
“บัว...ความรักมันไม่ได้มาง่าย ๆ นะ แกลืมไปแล้วเหรอว่าแกปลอม ตัวบินไปหาเค้าเพื่ออะไร ถ้าแกกลับ ก็หมายความเรื่องของแกกับพี่รัญต้องจบกันเลยนะ”
“ฉันรู้” บัวปิดโทรศัพท์ ยืนน้ำตาไหล มองตั๋วเครื่องบินในมือ ตัดสินใจเดินเข้าไปในสนามบิน เสียงการ์ตูนยังดังก้องในหัว
‘…ความรักมันไม่ได้มาง่าย ๆ นะ แกลืมไปแล้วเหรอว่าแกปลอมตัวบินไปหาเค้าเพื่ออะไร ถ้าแกกลับก็หมายความว่าแกกับพี่รัญต้องจบกันเลยนะ...’
บัวคิดหนักว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี
จบตอนที่ 6
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
