มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 18 (อวสาน)
ในบ้านเจนจบ เจนจบหันมองพาทีที่ยืนหน้าตาจริงจัง พาทีพูดขึ้น
“เพราะเกมส์ซ่อนเจ้าสาวคือสุดยอดของการพิสูจน์รักแท้”
“จะดีเหรอ พาที เพชรเคยเสียเจ้าสาวคนแรกไปแล้วนะ”
“แต่คราวนี้เราจะดูแลเจ้าสาวของเพชรอย่างดีที่สุด ดูแลด้วยชีวิตของเรา”
“แล้วแกคิดว่าจะพาเจ้าสาวคนนี้ของเพชรไปซ่อนที่ไหน”
“สำหรับคุณหนูมุก ก็ต้องที่ทะเลสิ ... ทะเลหวานๆที่ทำให้เพชรกับคุณหนูมุกรักกันดื่มด่ำ ลึกซึ้งขนาดนี้”
พาทีหน้าตาสนุก เจนจบหันกลับมายิ้มด้วยแววตาเลือดเย็น
ห้องโถงบ้านเพชรเพชรหันมองมุกดาอย่างอ้อนวอน
“จะไม่มีเกมส์ซ่อนเจ้าสาว ผมไม่อยากเห็นคุณ เป็นเหมือนปานตา ..ผมทนไม่ไหวแล้ว .. ผู้หญิงที่ผมรัก .. อยากร่วมชีวิต ต้องเจอสิ่งเลวร้าย”
“พี่เพชร ฟังมุกนะ ตอนนี้เหลือคนแค่สองคน ที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพี่เพชร”
“... พาที ..เจนจบ”
“ใช่ค่ะ เหมือนที่คุณปานตาเคยเตือน เพื่อนของพี่เพชรเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้าสาวอยู่ที่ไหนที่ผ่านมา ... ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ได้อะดอเรลลา ก็มาจากคนใกล้ชิดพี่เพชร”
“ไม่นะ หนูมุก ผมห่วงคุณ ผมไม่ยอมให้คุณเอาชีวิตมาเป็นเดิมพัน”
“ถ้าไม่ทำ พี่เพชรก็ต้องอยู่กับความหวาดกลัวไปอย่างนี้ตลอดชีวิต พี่เพชรจะไว้ใจใครได้อีก ในเมื่อคนที่กล้ากำจัดทุกคน ยังอยู่รอบตัวพี่เพชร วันนึง...คนโชคร้ายคนนั้น อาจจะเป็นพี่เพชรซะเอง หรือเป็น.... มุก”
เพชรส่ายหน้า เดินหนี มุกดาเดินเข้ามาใกล้มองเพชรด้วยสายตาทั้งห่วงใย ทั้งจริงจัง
“ถ้าเกมส์นี้ จะทำให้เราจับตัวคนที่หักหลังพี่เพชรได้ มุกยินดีเอาชีวิตเข้าเสี่ยง มุกเชื่อค่ะ .. เราสองคนต้องผ่านเกมส์นี้ไปได้”
มุกดามองด้วยแววตาเชื่อมั่น
“และเมื่อถึงวันที่เราแต่งงานกัน เราสองคนจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันโดยปราศจากสิ่งติดค้างอยู่ในใจของเราสองคน”
เพชรสบตามุกดาแล้วตัดสินใจ
“ตกลงครับ ชีวิตทั้งหมด ..ผมขอเป็นหนึ่งเดียวกับหนูมุก ... ผมยอมทุกเงื่อนไข เพื่อแลกกับคุณ”
เพชรดึงมุกดามากอดไว้ด้วยความอบอุ่นใจ
ในบ้านมรกต เสียงเฮดังลั่นจากกลุ่มผู้ใหญ่ที่ดีใจเรื่องงานแต่งงาน เพชรโอบมุกดาไว้ด้วยรอยยิ้มปลื้มปิติ
“สุขสุดๆ สุขที่สุด ที่ได้เห็นภาพนี้ .. คุณเผ่า ฉันอยากร้องไห้” มกรตพูด
“ชัวร์นะคะ ไม่มีพลิกล็อค หักมุมให้หัวใจพวกเราช้ำชอกอีกแล้วนะคะ”ปักย้ำ
“ชัวร์ครับ เจ้าสาวของผมต้องเป็นหนูมุกคนเดียว”
“ทำไมมุกถึงยอมแต่งงานกับคุณเพชรง่ายๆ” คมกฤชถาม
“ไม่ดีเหรอ พี่กฤช ไหนแต่ก่อน ยุเช้ายุเย็น”
“แต่งในเวลาแบบนี้น่ะเหรอคะ” รุจาถาม
“ฉันก็คิดแบบรุจา ....” คมกฤชสงสัย
มุกดากับเพชรสบตากัน เพชรเอ่ยตอบให้
“เราอยากให้เรื่องร้ายๆมันจบเสียทีน่ะครับ”
“จริงเหรอคะ คุณมุก” รุจายังคงสงสัย
“ค่ะ ...เราอยากจบเรื่องร้ายๆนี่สักที ความสุขจะได้กลับมา”
“โอเค ไม่ต้องถามอะไรกันแล้ว เพื่อความแน่ใจ แต่งกันพรุ่งนี้ซะเลย ไม่ต้องรอ ... เดี๋ยววัยรุ่นจะเปลี่ยนใจกันอีก” มรกตตัดบท
“นั่นสิคะ ลุ้นจนเวียนหัวไปหมด” ประไพบอก
“ตกลงแต่งเลยนะ .. หนูรุจา”
เผ่าพงศ์หันมาถามทางรุจาและคมกฤช รุจาทำหน้าตาย
“ไม่รู้สิคะ”
“ไม่รู้ได้ไงจ้ะ หนูรุจา ...ลองชุดก็ลองไปแล้ว” มรกตพูด
“... ไม่เห็นมีใครเคยไปขออนุญาตพ่อรุจาเลย”
“ตายแล้ว .. น้านี่แย่จริงๆ ยังไม่ได้ไปคุยกับคุณพ่อหนูรุจาเป็นเรื่องเป็นราวเลย” ประไพนึกได้
“รุจาไม่ได้ว่าคุณน้านะคะ .. พ่อคงอยากคุยกับว่าที่ลูกเขยตัวแสบมากกว่า”
“ได้เลย ... ผมก็อยากไปเจอคุณพ่อตาสุดซ่าของคุณเต็มแก่แล้วเหมือนกัน”
คมกฤชยิ้ม รุจายิ้มเขิน ทุกคนยิ้มสดชื่นไปด้วย
ในนิวส์ไทม์ บรรพต สมพลเดินออกมาเห็นคมกฤชยืนอยู่ข้างรุจา บรรพต สมพลเดินวนรอบคมกฤช พยายามแหย่ว่ามองเห็นมั้ย คมกฤชก็ยืนนิ่ง
“ไม่เห็นเลยเหรอ” บรรพตถาม
รุจามองพ่อหน้าจ๋อยๆ สมพลชกลมเข้าหน้า คมกฤชก็นิ่ง
“ไม่อื้อ ไม่อ้าเลยครับ .. สงสัยจะบอดสนิทจริงๆ” สมพลบอก
บรรพต สมพลมองอย่างห่อเหี่ยว
“ไม่สนุกอ่ะ แล้วมันจะเถียงฉันได้ยังไง”
“ไม่ต้องห่วงนะครับเรื่องนั้น ปากผมยังสุนัขเหมือนเดิม ผมเถียงด้วยปากนะครับสายตาไม่เกี่ยว” คมกฤชกวนใส่
“นั่น ... ทำไมมันไม่เป็นใบ้ไปด้วยซะเลย”
“เพราะผมต้องได้เป็นลูกเขยคุณพ่อน่ะสิครับ ก็ต้องเหลืออะไรไว้ลับคมกันบ้าง”
“สมกันครับ .. พ่อตา ลูกเขย สมกันเหมือนผีเน่า โลงผุ”
“แกน่ะสิ สมพล .. ผีเน่าสามป่าช้า”
สมพลกลืนเสียงหัวเราะแทบไม่ทัน บรรพตมองคมกฤช
“สภาพยังงี้ แน่ใจว่าดูแลลูกสาวฉันได้”
“แน่ใจครับ .. ถึงตาผมจะมองไม่เห็น แต่ใจผมไม่ได้มืดบอด ใจผมยังสู้..ไม่ยอมแพ้ ผมจะต้องกลับมาเห็น กลับมาดูแลรุจาได้เหมือนเดิม แล้วก็ต้องดีกว่าเดิมด้วย”
บรรพตหันมามองทางลูกสาว
“แน่ใจเหรอ รุจา อย่างลูกหาผู้ชายเพอร์เฟ็คท์ ทายาทพันล้านคนไหนมาแต่งงานด้วยก็ได้”
“แต่คนอย่างคมกฤชมีคนเดียวค่ะ พ่อ.. รุจารักเค้า ..”
คมกฤชโอบกอดรุจา ยิ้มกว้าง บรรพตไหล่ห่อหันไปทางสมพล
“นี่ฉันต้องรับไอ้ตี๋ เจ้าเล่ห์นี่เป็นลูกเขยจริงๆเหรอวะ”
รุจารีบกอดแขนพ่ออ้อน
“พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาเหรอคะ”
“อยาก ... แต่ไม่ใช่ฝาเดียวกับไอ้จอมหยิ่งนี่ พ่ออยากได้แบบลูกแอนดี้”
“คุณอยากได้คนที่รักลูกสาวคุณจากใจจริง หรือคนที่คุณสั่งให้รักลูกสาวคุณได้”
“คมๆ..คมบาด ... เหมือนหน้า” สมพลแซว
“คนเราก็มีหลายเหลี่ยมหลายมุมนี่ครับ มันขึ้นอยู่กับว่าเราอยากให้คนมองเห็นเหลี่ยมมุมไหน”
“แต่ถ้าแกมาเหลี่ยมจัดกับลูกสาวชั้น แกจะไม่เหลือ”
“....กระทั่งตอ” สมพลเสริม
“ผมไม่กล้าหรอกครับ รู้ว่าไข่ในหินใบนี้ต้องทะนุถนอมให้ดีที่สุด”
คมกฤชโอบรุจาไว้ บรรพตเข้าไปดึงแขนลูกสาวออกแต่รุจาไม่ยอม คมกฤชดึงรุจาไว้
“ช่วยฉันสิ สมพล แกต้องช่วยฉัน”
สมพลเข้ามาดึงบรรพต จนหลุดจากมือรุจา
“เฮ้ย ..ดึงผิดแล้ว”
“ไม่ผิดครับ ผมว่าสมควรแล้วที่จะต้องยอมให้หนูรุจาโตทางความคิด เลือกทางเดินของเธอเอง”
สมพลทำหน้ารู้กันกับรุจา บรรพตทิ้งตัวลงนั่งหมดฟอร์ม
“ในที่สุด ... ลูกสาวของฉัน ก็ต้องรักมัน”
คมกฤชยิ้มยืด กอดรุจาที่อยู่ในอกอย่างยินดีที่จะได้ร่วมชีวิตกัน บรรพตมองแล้วถามขึ้นอีกคำ
“แล้วนี่จะเป็นเจ้าสาวของไอ้ตี๋นี่เมื่อไหร่”
ที่คอนโดคมกฤช มุกดากำลังนั่งเช็คปืน แอนดี้กับเจอรี่มองอยู่ไม่ห่าง
“... เมื่อเกมส์ซ่อนเจ้าสาวจบลง ทั้งฆาตกรและอะดอเรลลาจะโผล่ออกมาเอง” มุกดาพูด
“แน่ใจเหรอ มุก ว่าคนร้ายมันจะเผยตัว” แอนดี้ถาม
“นี่คือเวลาที่มันรอ ... มันเคยทำสำเร็จมาทุกคน ... เพราะฉะนั้นมันจะชะล่าใจว่าคนสุดท้ายก็ต้องเป็นฉันแน่นอน”
เจนจบหันมาทางภูผาที่อยู่ด้านหลัง
“นี่จะเป็นงานสุดท้ายของแก จับนังมุกมาให้ฉัน” เจนจบสั่ง
“พอเถอะ เจนจบ .. มุกมันตามล่าผมมาใกล้เต็มทีแล้ว”
“แกก็เลยกลัวว่าจะตายก่อนได้เห็นหน้าลูก”
“ใช่” ภูผาจ้องตาเจนจบ “ฉันอยากมีชีวิตรอด”
“แกต้องรอดแน่ๆ ภูผา แค่แกจับนังมุกมาให้ฉัน มันตาย ..แกก็รอด แต่ถ้านังมุกมันรอด มันจะไม่ปล่อยให้แกได้เจอครอบครัวแกอีก” เจนจบขู่
ภูผาฟังแล้วก็นิ่งคิดกับสิ่งที่เจนจบพยายามโน้มน้าว
เช้าวันใหม่ เพชรกับมุกดานั่งกุมมือกันอย่างแนบชิดอยู่ภายในบ้านของเพชร พาทีกับเจนจบก้าวยืนมาตรงหน้า
“ฉันรับรองเลยนะ เพชร .. แกต้องนึกไม่ถึงว่าฉันจะพาคุณหนูมุกไปซ่อนที่ไหน” พาทีบอกแล้วเขาก็เข้าไปจับมือมุกดาให้ลุกขึ้น ก่อนจะดึงให้ออกห่างเพชร
เพชรเห็นดังนั้นก็รีบดึงมือมุกดาไว้ เจนจบมอง
“เฮ้ย ...ค่อยเริ่มเกมส์พรุ่งนี้ก็ได้ ฉันอยากอยู่กับเจ้าสาวของฉันก่อน” เพชรต่อรอง
พาทีแกะมือเพชรออกทันที
“อยากอยู่ ... กุ๊กกิ๊กๆกันทั้งวันทั้งคืน แกก็หาเจ้าสาวให้เจอเร็วๆสิวะ”
“จะรีบไปไหนนักล่ะ พาที ให้เจ้าบ่าวเค้าใกล้ชิดกับเจ้าสาวอีกสักหน่อยก็ได้” เจนจบบอก
“ไม่ ไม่ต้อง .. พอแล้ว” พาทีดึงมุกดาให้ออกห่างเพชรทันที “รีบหา รีบเจอ รีบแต่งไปครับ คุณหนูมุก”
พาทีจะพามุกดาเดินออกไป เพชรพยายามคว้ามือมุกดาแต่ไม่ทัน เขาทำได้แค่แตะมือมุกดา ส่วนพาทีก็ดึงมุกดาห่างออกไปทันที
“หนูมุก หนูมุก” เพชรเรียก
มุกดาหันมามองเห็นเพชรแล้วก็ยกมือบ๊ายบาย
“หามุกให้เจอนะคะ พี่เพชร”
เพชรขยับจะเดินตาม แต่เจนจบดึงไหล่เพชรเอาไว้แล้วพูดกับเพื่อน
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลคุณหนูมุกให้ ไว้ใจฉันได้”
เพชรหันมามอง เจนจบยิ้ม แล้วเดินตามพาทีออกไป เพชรมองตามมุกดาที่เดินห่างไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล
มุกดานั่งอยู่ที่ด้านหลังของรถที่ขับมาตามทางเปลี่ยว เจนจบนั่งข้างๆ คนขับซึ่งก็คือพาที
“จะพามุกไปซ่อนถึงไหนคะเนี่ย” มุกดาเอ่ยถาม
“เซอรไพร์สครับ เซอร์ไพร์ส”
พาทีพูดยังไม่ทันขาดคำ รถภูผาที่ขับตามหลังมาตลอดก็เร่งเครื่องขึ้นมาปาดหน้า พาทีต้องเบรครถกระทันหัน
“ขับรถภาษาอะไรวะ” พาทีบ่น
พาทีเปิดประตูรถแล้วเดินออกมา ภูผายิงเข้าที่ต้นขาของพาทีในระยะเผาขน พาทีล้มลงไปกองข้างประตูทันที
มุกดาเปิดประตูแล้วจะพุ่งออกจากรถ แต่ภูผารีบพุ่งเข้ามาโป๊ะยาสลบที่หน้าของมุกดา มุกดาพยายามดิ้น ภูผาจับหัวเธอโขกกับรถจนหน้าหงาย ภูผาตามไปตบซ้ำ มุกดาคว่ำลงกับพื้นทันที
ด้วยฤทธิ์ยา มุกดาเริ่มสะลึมสะลือ เธอมองเห็นเจนจบวิ่งอ้อมไปด้านหลังภูผา
“ปล่อยคุณหนูมุก” เจนจบเล่นละคร
ภูผาหันไปยิงเข้าที่ไหล่เจนจบจนเขากระเด็นไป
“เจนจบ” มุกดาร้องลั่น
แล้วมุกดาก็สะลึมสะลือใกล้จะสลบ แต่เธอก็พยายามลุกขึ้น ภูผาหันกลับมาตีเสยเข้าที่ปลายคางด้วยด้ามปืนจนมุกดาสลบไป ภูผาอุ้มมุกดาขึ้นพาดบ่าแล้วเอาไปใส่ไว้ในรถ จากนั้นจึงกลับมาลากขาพาทีมาที่รถแล้วยัดเข้าไปในรถอีกคน
ภูผาหันกลับมามองเจนจบแค่ครู่เดียว แล้วก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เจนจบนอนกุมแขนที่เลือดไหลด้วยสีหน้าสมหวัง
มรกตกับประไพมีสีหน้าช็อคหลังจากได้รู้เรื่องราวทั้งหมด
“หนูมุกถูกลักพาตัว” มรกตทวนคำ
“โธ่ ... หนูมุก ลูกแม่” ประไพคร่ำครวญ
มรกตกับประไพเป็นลมไปทันที
“ว๊าย ๆๆ คุณผู้หญิงใจดีๆค่ะ”
ปักรีบรับมรกตไว้ ส่วนมะดันก็รับประไพ
“ยาดม ยาลม ยาหม่อง เก็บไว้ไหน ไปเอามา” เผ่าพงศ์สั่ง
มะดันประคองประไพให้นั่งแล้วรีบวิ่งออกไปเอายาดม
เพชรหันไปตวาดเจนจบที่ยังเอามือกุมแขนที่มีเลือดแห้งคาอยู่ “ทำไมแกไม่ช่วยหนูมุก”
เพชรพุ่งเข้าไปเขย่าเจนจบเต็มแรง เจนจบร้องลั่นเหมือนว่าเจ็บแผล
“โอ๊ย... เพชร ...ฉันเจ็บ”
“แกปล่อยให้มันจับหนูมุกไปได้ยังไง ทำไมแกไม่ปกป้องหนูมุก” เพชรย้ำด้วยความโกรธ
“มันเร็วมาก เพชร มันเร็วมาก”
เพชรเหวี่ยงเจนจบจนล้มลงไปกับพื้น
“เร็วแค่ไหน แกก็ต้องช่วยหนูมุก แกเห็นหน้ามันมั้ย จำหน้ามันได้ใช่มั้ย”
“ฉันพยายามมองแล้ว แต่มันยิงฉัน” เจนจบบอก
“ทำไมแกไม่สู้”
“ฉันสู้มันไม่ไหว เพชร .. มันมีปืน”
“โธ่โว๊ย” เพชรโมโหหันไปเหวี่ยงหมัดใส่เจนจบจนเจนจบกระเด็น ทุกคนตกใจร้องวี๊ดว๊าย
“เพชร ฉันพยายามช่วยคุณหนูมุกแล้ว ฉันรู้ว่าแกรักคุณหนูมุกที่สุด ให้ฉันต้องตายฉันก็ยอม แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก มันรู้ว่าพวกเรากำลังจะไปไหน” เจนจบพูด
“มันรู้ .. หมายความว่าอะไร” เพชรถาม
“มันจะตามเรามาได้ยังไง เพชร .. ถ้าไม่มีคนบอกมันว่าเรากำลังจะพาคุณหนูมุกไปซ่อน” เจนจบรีบเข้าแผน
เพชรมองเจนจบแล้วเอ่ยขึ้นมา “พาที”
“พาทีหายไปพร้อมกับคุณหนูมุก ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเพชร แต่พาทีมันปล่อยให้โจรยิงฉัน ฉันแทบเอาชีวิตไม่รอด ถ้าไม่แกล้งตาย” เจนจบพยายามบีบน้ำตาแล้วพูดต่อ
“แต่ที่ฉันเจ็บเสียยิ่งกว่าเจ็บ คือ มันหักหลังเรา มันหักหลังนายนะเพชร พาทีมันหักหลังนาย”
เพชรมีสีหน้าเจ็บใจ
“อีกแล้วเหรอ เพื่อนอีกแล้วเหรอที่หักหลัง”
มุกกับพาทีถูกมัดอยู่กับเครื่องเล่นเก่าโทรมในสวนสนุกร้างแห่งหนึ่ง พาทีอยู่ในสภาพคอพับที่ขามีผ้าพันห้ามเลือดไว้ มุกดาลืมตาขึ้นมาเห็นภูผานั่งเฝ้าอยู่ห่างๆ มุกดาจึงถามขึ้นทันที
“แก..ทำงานให้ใคร”
ภูผาเดินเข้ามาใกล้แล้วดึงมุกดาขึ้นมาเผชิญหน้า มุกดาพยายามต่อรอง
“ฉันช่วยแกได้นะ ภูผา แกจะได้เจอลูก”
ภูผาเอ่ยด้วยเสียงเรียบเย็น
“คนเดียวที่จะทำให้ฉันได้เจอลูก ... ไม่ใช่แก”
เจนจบหลบคุยมือถือในที่ที่ห่างผู้คภายในบ้านมรกต
“จบงานแล้ว..รีบไปหาครอบครัวแกได้เลย ตามที่อยู่ที่ฉันเมสเสจไป”
เจนจบกดวางสาย แล้วหันมามองด้านในบ้าน เขาเห็นทุกคนมีสีหน้าเครียด มรกตกับประไพกำลังดมยาดม มีมะดันกับปักคอยบีบนวด
เจนจบลอบยิ้มอย่างสะใจ
ภูผากดวางมือถือแล้วถอยออกมามอง พาทียังสลบอยู่ ส่วนมุกดากำลังจ้องเขาเขม็ง
“ฉันก็อยากฆ่าแกด้วยมือฉันเอง” ภูผาพูด
มุกดามองจ้องประสานสายตากับภูผา ภูผาพูดต่อ
“แต่มีคนอยากสนุกกับแกมากกว่า”
ภูผามองมุกดาแล้วหันหลังเดินออกไปทันที มุกดาพยายามดิ้นแต่โซ่เส้นใหญ่ที่มัดอยู่ล็อคแน่นจนแทบขยับตัวไม่ได้
คมกฤชสะบัดตัวจากรุจาแล้วพยายามยืนขึ้นเอง เพชรยืนมองคมกฤชที่มีสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ห่างๆ
“คุณก็รู้ว่าน้องผมต้องเจออะไรถ้าแต่งงานกับคุณ แต่คุณก็ปล่อยให้เกิดขึ้น คุณไม่ปกป้องน้องผม คุณให้น้องผมไปเสี่ยง” คมกฤชต่อว่า
“คุณเพชรตกลงกับคุณมุกใช่มั้ยคะ ..เรื่องเกมส์ซ่อนเจ้าสาว” รุจาถาม
“ครับ หนูมุกตกลงกับผม เค้าอยากให้เราเจอตัวคนร้าย” เพชรตอบ
“ต่อให้มุกอยากจับไอ้ชั่วชาตินั่นแค่ไหน คุณก็ต้องห้าม คุณเอาชีวิตคนที่คุณรักไปแลกกับชีวิตไอ้เศษสวะ เดนคนพวกนั้นไม่ได้” คมกฤชโมโห
คมกฤชพยายามเดิน รุจาจับเขาไว้แต่คมกฤชปัดมือเธอออกแล้วพุ่งเปะปะเข้าไปหาเพชร
“มันจับมุกไปที่ไหน บอกผมสิ ..ผมต้องไปช่วยน้อง”
คมกฤชสะดุดจะหกล้ม แต่เพชรคว้าไว้ คมกฤชดึงเสื้อเพชร
“คมกฤช ผมต้องพาหนูมุกกลับมาให้ได้” เพชรบอก
“เมื่อไหร่ ยังไง ไหนบอกผมสิ คุณรู้หรือยังว่ามันจับมุกไปไว้ที่ไหน”
“ยังไม่รู้”
“ไม่รู้ พูดออกมาได้ยังไงว่า ไม่รู้”
คมกฤชเหวี่ยงเพชรด้วยความโมโห แต่เพชรขยับหนี ทำให้คมกฤชเซล้มลงไปเอง รุจาเข้าไปดึงคมกฤชไว้
“คมกฤช ใจเย็นๆ คุณมุกต้องไม่เป็นอะไร” รุจาปลอบ
“ไม่เป็นอะไร.. รู้หรือเปล่าพวกมันฆ่ามากี่คนแล้ว”
คมกฤชถึงกับระเบิดออกมาด้วยความเป็นห่วงน้อง
“ที่ผมต้องตาบอดอยู่แบบนี้ ก็ไม่ใช่เพราะตามหาไอ้เพชรบ้าเม็ดนึงจากพวกมันหรือไง”
รุจาเองก็หวาดกลัว แต่พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ไม่อยากให้คมกฤชรู้
“คุณเพชรให้รุจาช่วยนะคะ รุจาจะโทรบอกพ่อ สายข่าวของเรามีทั่วประเทศ พ่อเองก็รู้จักกับนายตำรวจหลายคน เค้าต้องช่วยเราตามหาคุณมุกจนเจอ”
“เรื่องถึงตำรวจเมื่อไหร่ .. พวกมันฆ่ามุกแน่” คมกฤชพูด
“แต่เรารอไม่ได้นะ คมกฤช ทุกนาทีมันหมายถึงชีวิตคุณมุก” รุจาบอก
คมกฤชฟังแล้วทนไม่ไหว เขาจึงพยายามเดินออกไปทั้งๆที่ตาบอดจึงทำให้ชนไปทั่ว
“ผมจะไปช่วยน้อง”
รุจาดึงคมกฤชเอาไว้สุดแรง พร้อมกับร้องไห้โฮด้วยความสงสาร
“อย่าไป คมกฤช ... อย่าไป”
“ปล่อย ผมต้องช่วยน้อง ผมปล่อยให้น้องเป็นอะไรไปอีกคนไม่ได้”
เพชรมองด้วยความกดดัน “พวกคุณไม่ต้องไปไหน อยู่ที่นี่ ผมสัญญาต่อให้ผมต้องตาย ผมก็ต้องพาหนูมุกกลับมา”
เพชรหันหลังเดินอย่างรวดเร็วออกไป คมกฤชลุกจะตาม แต่รุจาดึงคมกฤชเอาไว้แล้วกอดแน่น
“ฉันขอร้อง คมกฤช ฉันรู้ว่าคุณห่วงคุณมุก ห่วงยิ่งกว่าชีวิต ฉันก็ไม่ได้ห่วงคุณมุกน้อยไปกว่าคุณเลย”
คมกฤชสะอื้นด้วยความเป็นห่วงน้อง รุจาพยายามแข็งใจปลอบและให้สติ
“เชื่อฉันนะ รอก่อน คุณมุกเป็นคนดี คุณเพชรต้องช่วยเธอได้ .. คุณมุกต้องปลอดภัย”
รุจากอดคมกฤชไว้แน่นทั้งที่ในใจก็กลัวว่ามุกดาจะเป็นอันตราย
มุกดากับพาทียังถูกมัดไว้กับเครื่องเล่นในสวนสนุกร้างท่ามกลางแดดร้อน
มุกดาพยายามจะดิ้นหนีออกมา แต่ยิ่งดิ้น โซ่ก็ขูดมือ จนที่ข้อมือมีเลือดซึมออกมา
มุกดามองไปรอบๆ ตาของเธอพร่ามัวเพราะความร้อนและความอ่อนเพลีย พาทีเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าอิดโรย
“คุณหนูมุก .. อดทนหน่อยนะ”
“ค่ะ มุกทนได้ ปวดแผลมั้ยคะ”
“มากครับ แต่คงไม่ถึงตาย เพราะเลือดหยุดแล้ว ไอ้โจรคนนั้นมันจับเรามาทำไม มันจะเอาอะไร”
“ไม่ใช่ภูผาหรอกค่ะ .. ที่ต้องการชีวิตมุก .. มุกแน่ใจแล้วว่าไอ้เพื่อนเลวที่ลอบแทงข้างหลังพี่เพชร... มันเป็นใคร”
ภูผาเปิดประตูห้องในโรงแรมเก่าๆ แล้วเดินเข้ามา เขาเห็นเมียตัวเองกำลังกอดลูกไว้แนบอกนอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มคลุม
ภูผายิ้มอย่างดีใจ เขาวิ่งเข้ามากอดหอมลูกด้วยความรัก อีกมือโอบเมียไว้ ภูผากอดหอม ลูบผมลูก ก่อนจะชะงัก นิ่ง เพราะเขาไม่เห็นเมียและลูกตื่นหรือรู้สึกตัวอะไรเลย ภูผาขยับถอยหนีแล้วสะบัดผ้าห่มขึ้น
ภูผาเห็นเลือดที่ไหลจากร่างของเมียและลูกที่กระจายเต็มผ้าปูเตียงสีขาว เขาช็อคที่เห็นเมียกอดลูกนอนตายเป็นศพทั้งคู่ ทั้งสองถูกแทงจนเสียชีวิตโดยที่ขายังถูกล่ามด้วยโซ่ไว้กับขาเตียง
ภูผาระเบิดเสียงออกมาเหมือนสัตว์บาดเจ็บ น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยแววตาเจ็บปวด
เจนจบที่ทำแผลแล้วเดินเข้าไปใกล้เพชร รุจาประคองคมกฤชไว้
“จะให้ฉันทำอะไร บอกมาได้เลย ฉันต้องช่วยคุณหนูมุก” เจนจบพูด
“ฉันอยากเจอไอ้พาที” เพชรบอก
“พาทีมันคงเตรียมแผนไว้อย่างดี ป่านนี้คงหนีไปไกลแล้ว” เจนจบบอก
เพชรมีท่าทางหงุดหงิด เขาเดินห่างออกไป
เจนจบมองคมกฤชกับรุจาที่มีสีหน้ากังวล แล้วหันกลับมาลอบยิ้มอย่างสะใจ มือถือของเพชรดังขึ้น เพชรกดรับสาย “ฮัลโหล”
บนรถที่กำลังวิ่งอยู่ ภูผาพูดโทรศัพท์ด้วยแววตานิ่ง
ฎหุบปาก เงียบ อย่ามีพิรุธ แล้วฟัง ...เจ้าสาวของแกถูกจับไปไว้ที่...”
เพชรนิ่งฟัง ที่ด้านหลังห่างออกไป เจนจบหันมามอง เขาเห็นแต่ข้างหลังของเพชรที่เดินเลี่ยงห่างออกไป
เจนจบเดินไปนั่งข้างๆ รุจาแล้วทำสีหน้ากังวล
อีกด้านหนึ่ง เพชรถามภูผาเบาๆ ด้วยเสียงเครียด
“ขอถามคำเดียว ... ใครสั่ง”
แววตาภูผามีแต่ความโกรธแค้น
“คนสั่งมันก็ต้องเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวแกที่สุด ... ฉันถึงลงมือได้” ภูผาตอบ
เพชรย้อนถามอีกครั้ง
“ใคร”
ภูผาวางสายไปทันที
เพชรนิ่งคิด แววตาของเขาระอุไปด้วยความเจ็บปวดและคั่งแค้น แต่พยายามกดอารมณ์ให้สงบลง เพชรหันกลับแล้วเดินเข้ามาใกล้ทั้งสามคน เพชรมองไปที่คมกฤช รุจา แล้วมาหยุดสายตาที่เจนจบ
“ผมรู้แล้ว ...ว่าหนูมุกถูกจับตัวไปไว้ไหน .. เจนจบ นายจะไปกับฉันมั้ย” เพชรถาม
“ไปสิ ฉันไปด้วย” เจนจบตอบทันที
“ผมไปด้วย” คมกฤชบอก
“ไม่ต้องหรอกครับ รออยู่ที่นี่ ผมจะพาน้องสาวคุณกลับมาอย่างปลอดภัย ผมสัญญาหนูมุก เจ้าสาวของผมจะต้องปลอดภัย”
ทุกคนเห็นแววตาของเพชรนิ่งและเด็ดเดี่ยว
มุกดายังคงถูกมัดไว้ท่ามกลางความมืดที่กำลังโรยตัวรอบๆ พาทีไอ ตัวสั่นและปากสั่นด้วยความหนาวเย็น
“คุณพาทีคะ คุณสั่นไปทั้งตัว”
“ผมหนาวครับ คงเสียเลือดไปเยอะ ยังพอทนได้”
“มุกไม่เข้าใจ มันจะทิ้งเราไว้อย่างนี้ โดยไม่โผล่มาเลยเหรอ ...ทำไม”
มุกดามีสีหน้าสงสัย
เพชรก้าวมายืนตรงหน้าสวนสนุกร้างแล้วมองเข้าไป
“หนูมุก หนูมุก” เพชรพึมพำ
“นายแน่ใจเหรอ เพชร ว่าคุณหนูมุกถูกจับมาที่นี่” เจนจบถาม
“ฉันแน่ใจ”
เพชรวิ่งนำหน้าไป เจนจบมองตาม แววตาของเจนจบนิ่งลงเมื่อเห็นแล้วว่าเพชรมาถูกที่แล้ว
เพชรวิ่งพลางร้องเรียกมุกดาไปด้วย “หนูมุก หนูมุก”
เพชรมองไปเห็นร่างมุกดาถูกมัดอยู่ไกลๆ “หนูมุก”
เพชรวิ่งเข้ามาใกล้ เขาเห็นมุกดากับพาทีถูกมัดอยู่
“พาที” เพชรตกใจ
“พี่เพชร ช่วยคุณพาทีก่อน ... คุณพาทีถูกยิง อาการเริ่มแย่แล้ว” มุกดาบอก
เพชรวิ่งไปดูพาทีที่ถูกมัด เขายังไม่ทันจะแก้มัด เจนจบก็ก้าวเข้ามา
“เพชร .. หยุดอยู่ตรงนั้น”
เพชรหันขวับมาจ้องเจนจบ มุกดาหันไปมองเจนจบแล้วเธอก็พูดขึ้น
“และแล้วในที่สุด หน้ากากเพื่อนที่พี่เพชรรักที่สุด มันก็ถูกกระชากออกให้เห็นธาตุแท้ของคนเลวที่จิตใจอำมหิตที่สุด”
เพชรมองเจนจบด้วยสายตาผิดหวัง
“แกทำลงไปทำไม เจนจบ ... แกทรยศฉัน ทรยศเพื่อนทุกคนทำไม”
เจนจบมองเพชรและมุกดา เพชรจะเข้าไปช่วยแก้มัดมุกดา เจนจบชักปืนออกมาทันที
“อยู่ให้ห่างจากผู้หญิงคนนั้น แล้วนายจะปลอดภัย” เจนจบบอก
คมกฤชนั่งหน้าเครียดอยู่ที่บ้านเพชร โดยมีรุจาอยู่ข้างๆ แอนดี้กับเจอรี่ก้าวเข้ามา
“แอนดี้ ได้เรื่องอะไรมั้ย” รุจาถาม
แอนดี้กับเจอรี่เดินเข้ามาใกล้ เจอรี่อธิบาย
“มุกไม่ยอมติดเครื่องดักฟัง คงกลัวจะถูกพวกมันค้นตัว แล้วเสียแผน”
“เรายังไม่รู้ว่ามุกถูกจับไปไว้ที่ไหน” แอนดี้บอก
“แต่มีคนนึงที่รู้แล้ว .. คุณเพชร” คมกฤชพูด
เจอรี่กับแอนดี้มองอย่างแปลกใจ
เพชรมองเจนจบที่ถือปืนอยู่ แล้วก็หันจะเข้าไปช่วยมุกดาต่อ เจนจบจ่อปืนไปที่มุกดาทำให้เพชรต้องหยุดเดินเข้าไปใกล้มุกดา
“เจนจบ ... อย่าทำอะไรหนูมุก” เพชรพูด
เจนจบเดินเข้าไปใกล้ เพชรมองอย่างระวัง เจนจบดึงมุกดาขึ้นมา มุกดามองเจนจบแล้วพูดขอร้อง
“อย่าทำอะไรพี่เพชร”
เพชรขยับพร้อมทั้งมองอย่างระวัง เจนจบหยิบกุญแจขึ้นมาไขเอาโซ่ออกจากเสา มุกดาขยับ เจนจบจ่อปืนที่หลังมุกดา เพชรมองแต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะเป็นห่วงมุกดา
“เจนจบ .. ฉันทำอะไรไม่ดีกับแกไว้ แกถึงต้องทรยศความไว้ใจของฉัน” เพชรถามด้วยความเสียใจ
มุกดาหันไปจะสู้ แต่เจนจบที่ระวังอยู่แล้วตวัดโซ่รัดคอมุกดาทันที
“เจนจบ อย่า” เพชรร้องห้าม
มุกดาที่ถูกโซ่รัดคอดิ้นและพยายามพูด “พี่เพชร หนี ..หนีไป”
“ไม่ ..หนูมุก ผมจะไม่ทิ้งคุณ” เพชรหันไปทางเจนจบ “เจนจบ .. ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรหนูมุก”
“พี่เพชร ..หนี ...ไป”
มุกดาพยายามพูดและดิ้น เจนจบยิ่งดึงโซ่รัดคอแน่นแล้วก้มลงพูดกับมุกดา
“อยู่นิ่งๆ ทำใจนิ่งๆ จะได้ตายนิ่งๆ ไม่ทุรนทุราย”
เพชรตัดสินใจจะพุ่งเข้าไป เจนจบหันมาเห็นพอดีก็ผลักมุกดาล้มลง มุกดาจะลุก เจนจบเตะมุกดาเข้าที่กลางลำตัวแล้วจ่อปืนที่เธอทันที
“เจนจบ พอแล้ว ... แกจะฆ่าก็ฆ่าฉัน” เพชรบอก
เจนจบมองเห็นเพชรเป็นห่วงมุกดาด้วยความเจ็บใจ จึงเตะมุกดาซ้ำอีกหลายครั้ง จนมุกดาลุกไม่ขึ้น
“แกฆ่าฉันเลย เจนจบ แกเจ็บแค้นอะไร แกมาลงที่ฉัน อย่าทำผู้หญิงที่ฉันรัก แกมาฆ่าฉันเลยดีกว่า” เพชรขอ
“ฉันไม่มีวันฆ่านายอยู่แล้ว เพชร”
เจนจบหลุดพูดออกมา มุกดาที่กลิ้งอยู่กับพื้นมองเจนจบทันที เจนจบประสานสายตาที่ผิดหวังของเพชร
“แกทำขนาดนี้ .. ทำร้ายคนที่ฉันรัก แกยังนับตัวเองเป็นเพื่อนฉันได้อีกเหรอ” เพชรพูด
“ฉันเป็นยิ่งกว่าเพื่อน ... ฉันเป็นลมหายใจ เป็นชีวิต เป็นวิญญาณ เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ได้ยินมั้ย ฉันต้องเป็นคนเดียวที่นายรัก เพราะนายคือคนเดียวที่ฉันรักยิ่งชีวิต”
เพชรได้ยินแล้วถึงกับอึ้ง มุกดามองเจนจบอย่างตกใจ
กลุ่มมรกตเดินเข้าบ้านเพชรมาอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนใจ รุจา แอนดี้ และเจอรี่หันไปมอง
“เพชรส่งข่าวมาหรือยัง” เผ่าพงศ์ถาม
รุจาเงียบเพราะไม่มีคำตอบ ทุกคนเห็นแล้วก็มีสีหน้ากังวลและใจคอไม่ดี
เจนจบมองเพชรนิ่ง มุกดานอนกองอยู่ที่ปลายเท้าของเขา
“เจนจบ ...เราเป็นเพื่อนกัน” เพชรย้ำ
“ฉันได้ความเป็นเพื่อนมามากพอแล้ว จากนี้ไป ฉันต้องการทั้งร่างกายและจิตใจของเพชรอย่างคนรัก” เจนจบบอก
เพชรอึ้งและพูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าเจนจบปรารถนาตัวเองมากกว่าความเป็นเพื่อน
“ไอ้เพื่อนชั่ว ไอ้เพื่อนเลว จิตใจแกวิปริตต่ำช้า” พาทีด่าอย่างเจ็บแค้น
“ในความรัก ไม่มีคำว่าวิปริต” เจนจบพูดเรียบๆ
เจนจบหยิบมีดขึ้นมาควง ก่อนจะหันไปแทงเข้าที่ซอกไหล่ของพาทีอย่างแรง พาทีร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
มุกดานึกไปถึงวันที่เธอต่อสู้กับชายชุดดำควงมีดที่โรงแรม “แกนี่เอง .. ที่จะฆ่าคุณป้า”
เจนจบหัวเราะแล้วสะบัดมีดแทงเข้าชายโครงของพาทีจนเกือบมิดด้าม พาทีร้องจนสุดเสียงแล้วสลบแน่นิ่งไป เพชรมองเจนจบอย่างนึกไม่ถึง
“เจนจบ ฉันให้แกได้แค่ความเป็นเพื่อน เหมือนที่ให้ชนินทร พาที นิจนันท์ เราเป็นเพื่อนกัน แล้วมันจะเป็นอย่างนั้นไปจนวันตาย” เพชรพูด
เจนจบส่ายหน้า “เพราะเพชรยังมีหนูมุก”
“ไม่จริง” เพชรว่า
เจนจบแทงมีดลงไปที่แขนของมุกดา มุกดาร้องด้วยความเจ็บปวด
“เจนจบ อย่า พอแล้ว .. ฉันขอร้อง เจนจบ อย่าทำหนูมุก” เพชรขอร้อง
เจนจบแทงลงที่ต้นขามุกดาอย่างแรงอีกหลายทีด้วยความแค้นก่อนจะหยุดมือ มุกดาถึงกับทรุดร่างลงกับพื้น เพชรรีบเข้าไปประคองร่างมุกดาไว้ เลือดไหลออกทั่วทั้งแขนและขาของมุกดา เพชรกอดมุกดาเอาไว้
“หนูมุก อดทนนะ ... คุณห้ามเป็นอะไร เราจะแต่งงานกัน”
“ปล่อยมัน เพชร .. ปล่อยมันให้ตายตรงนี้ แล้วไปร่วมชีวิตกับฉัน” เจนจบพูด
“ฉันไม่ไปกับไอ้คนทรยศเพื่อน แกวางแผนทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น ฆ่าทุกคนที่ขวางทาง หลอกใช้ชนินทร ทำลายมิตรภาพของพวกเรา.... ทำไม”
เพชรถามเจนจบด้วยแววตาผิดหวัง “แกได้ความไว้ใจที่สุดจากฉัน แกยังไม่พออีกหรือไง”
เพชรกอดมุกดาที่นอนหายใจแผ่ว “เจนจบ .. อย่าให้ความรักมันทำลายตัวแกไปมากกว่านี้ ฉันไม่เคยปฏิเสธแก ฉันรักแกอยู่แล้ว แต่ในฐานะเพื่อน ... เพื่อนที่ดีที่สุด”
เจนจบโกรธจัดถึงขั้นหยิบปืนออกมาเล็ง
“ถ้าไม่มีนังมุก เพชรต้องรักฉันมากกว่านี้”
เจนจบเหนี่ยวไก เพชรหันหลังเอาตัวบังร่างมุกดา กระสุนโดนกลางหลังของเพชรเต็มๆ
“พี่เพชร” มุกดาตกใจ
“เพชร” เจนจบเองก็ตกใจเพราะนึกไม่ถึงว่าตัวเองจะเป็นคนยิงเพชร
มุกดาพลิกร่างของเพชรขึ้น เพชรกุมมือมุกดาแล้วยิ้ม
“จะยอมตายแทนมันเหรอ เพชร” เจนจบถาม
“ใช่ ... ถ้าต้องตาย ฉันก็ขอตายเพื่อผู้หญิงที่ฉันรัก” เพชรบอก
เจนจบได้ยินดังนั้นก็กรีดเสียงร้องออกมาอย่างสุดจะทนแล้วเงื้อมีดในมือขึ้นสุดแขน
“ถ้าไม่รักฉัน ก็ตายไปซะ”
เจนจบกำลังจะแทงลงมา อยู่ๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้น มีดกระเด็นหลุดจากมือของเจนจบทันที เจนจบหันไป กระสุนอีกนัดก็พุ่งโดนไหล่ของเขาจนถึงกับเซ ภูผาก้าวเข้ามาพร้อมปืนในมือ
“แกบอกเพชรว่าซ่อนนังมุกอยู่ที่นี่” เจนจบเริ่มรู้
“รู้สึกยังไง ..เวลาที่เจอคนอื่นหักหลัง วิญญาณชั่วร้ายของคนอย่างแก นรกยังถีบหัวส่ง” ภูผาพูดด้วยความโกรธแค้น
เจนจบกับภูผายกปืนขึ้นในเวลาเดียวกัน ทั้งสองกระหน่ำยิงใส่กันแบบไม่ยั้ง ทั้งสองต่างโดนกระสุนของอีกฝ่าย แต่ภูผาโดนกระสุนของเจนจบมากกว่า
เพชรมองทั้งคู่แล้วขยับตัว เจนจบหันไปหาเขาทันที “เพชร .. อยากตายคู่กับมันนักใช่มั้ย”
“เอาสิ .. แกฆ่าฉันได้ แต่แกไม่มีวันทำลายความรักของฉันกับหนูมุกลงไปได้” เพชรว่า
เจนจบกำปืนแน่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและคั่งแค้น
ภูผายืนเซและเริ่มโงนเงน เลือดค่อยๆ ไหลออกจากบาดแผลที่ถูกยิง
เพชรกับมุกดากอดกันแน่นโดยที่ร่างของทั้งคู่มีแต่เลือดโชก
สีหน้าของทุกคนที่อยู่ที่บ้านของเพชรทั้งเครียดและเป็นกังวลจากความเป็นห่วงทั้งเพชรและมุกดา
เจนจบจะเหนี่ยวไกยิงมุกดา ภูผาฝืนยกปืนขึ้นเล็ง เจนจบหันมายิงโดนภูผาอีกนัด แต่ภูผายังคงเดินเข้าหาเจนจบ ทั้งๆ ที่มือที่ถือปืนสั่นระริก
ภูผาเหนี่ยวไกโดนขาเจนจบ เจนจบเริ่มเซ เขามองภูผาที่เข้ามาใกล้และเห็นแววตาบ้าเลือดของภูผาชัดเจน เจนจบตัดสินใจหันหลังวิ่งหนี ภูผาวิ่งตามทันที
เพชรกับมุกดาประคองกันขึ้นมา
“เราต้องจับเจนจบให้ได้” มุกดาบอก
เพชรกับมุกดาฝืนเจ็บพยายามวิ่งตามไป
เจนจบวิ่งลัดเลาะมาตามเครื่องเล่นทรุดโทรมต่างๆ ภูผาวิ่งตามมาทางด้านหลัง เจนจบหันมายิงใส่ ภูผากลิ้งหลบ พอเขาลุกขึ้นก็ไม่เห็นเจนจบแล้ว
ภูผามองซ้ายมองขวาแล้ววิ่งอย่างระวังตัวไปเรื่อยๆ เขามองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นเจนจบ ภูผาหยุดยืนแล้วเห็นเงาที่ทาบทับลงมาที่ตัวเขา ภูผาเงยหน้ามองขึ้นไปก็เห็นเจนจบยืนผงาดอยู่บนเครื่องเล่น
ภูผาจะยิง แต่เจนจบขยับ ภูผาจึงขยับตามทันที ทันใดนั้นภูผาก็เหยียบโดนกับดักสัตว์อันใหญ่ที่เจนจบฝังไว้ กับดักงับขาภูผา ภูผาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เขาพยายามดึงขาออกแต่ยิ่งดึงเลือดก็ยิ่งไหล
เจนจบหัวเราะแล้วจึงกระโดดลงมามอง “คนที่ใช้ชีวิตเหมือนสัตว์ .. มันก็ต้องจบชีวิตเยี่ยง ... สัตว์”
เจนจบเหนี่ยวไกใส่หน้าอกภูผาจนเขากระดอนไป เจนจบหัวเราะแล้วจะเหนี่ยวไกซ้ำ
“ชีวิตแกมันก็แค่ไอ้หมารับใช้” เจนจบว่า
“หมาอย่างฉัน ยังดีกว่าแก ... เพราะฉันไม่เคยทรยศคนที่ฉันรัก” ภูผาบอก
ภูผามองจ้องเจนจบ แล้วตัดสินใจกระชากกับดักอย่างแรงจนมันอ้าออก เขาดึงขาออกแล้วเหวี่ยงกับดักไปหาเจนจบทันที
เจนจบยกมือขึ้นบังหน้าด้วยสัญชาติญาณ กับดักงับเข้าแขนของเขาจนเลือดสาดกระจาย เจนจบร้องโหยหวนเหมือนสัตว์ที่บาดเจ็บ
ภูผาเห็นโอกาสจึงโถมเข้าหาเจนจบแล้วดันสุดแรงจนเจนจบถอยไปด้านหลัง มือของเจนจบข้างที่ถือปืนถูกดันจนชูขึ้นสูง สักพักปืนก็ลั่นขึ้นฟ้า
เพชรกับมุกดาประคองกันเดินเข้ามาในสภาพเลือดโทรมร่าง ทั้งสองเห็นภาพตรงหน้า ภูผากระแทกร่างเจนจบเข้ากับเหล็กแหลมที่อยู่ด้านหลัง
ภูผาดันสุดแรงจนเหล็กทะลุอกของเจนจบ แล้วเหล็กนั้นก็ทิ่มหน้าอกของภูผาด้วย ร่างของเจนจบสะดุ้งสุดตัว
ภูผาดันร่างของเจนจบอย่างแรงจนมิดแท่งเหล็ก เพชรกับมุกดามองอย่างตกตะลึง
เจนจบจ้องภูผา ก่อนที่ปืนในมือของเขาจะหลุดลงพื้น ภูผาจ้องเจนจบกลับแล้วฝืนดึงตัวเองออกจากเหล็กที่เสียบหน้าอกอยู่ ก้อนเลือดไหลโกรกออกจากอกของภูผาตกลงกับพื้น ภูผาจ้องตาของเจนจบแล้วจึงทรุดลง
เจนจบค่อยๆ มองปลายเหล็กแหลมที่เลือดจากอกตัวเองกำลังหยดไหลไปรวมกับเลือดของภูผา ส่วนเพชรกอดมุกดาเอาไว้
ภูผานั่งลงแล้วหายใจแผ่วก่อนจะล้มลงแล้วขาดใจตาย ส่วนเจนจบก็กำลังจะหมดลมหายใจ เขาเลื่อนสายตาจากเลือดที่ปลายเหล็กแล้วมองไปที่เพชรกับมุกดา
เพชรกอดมุกดาแน่น ภาพคนทั้งสองที่ห่วงใยและยอมตายแทนกันทิ่มแทงใจจนเจนจบทนไม่ไหว น้ำตาของเจนจบหยดออกมาอย่างคนพ่ายแพ้ ลมหายใจของเขาขาดเป็นห้วงๆ แล้วเจนจบก็ขาดใจตายไปต่อหน้าคนที่เขารัก
เพชรกับมุกดากอดกันแน่นในสภาพเลือดท่วมร่าง ทั้งสองมองสภาพเจนจบที่ตายอย่างอนาถ ส่วนภูผานอนขาดใจตายจมกองเลือดอยู่บนพื้นตรงหน้าเจนจบพอดี
บ่ายวันใหม่ เพชรยื่นกล่องอะดอเรลลาให้กับเจอรี่ ทุกคนมารวมตัวอยู่ที่สตาร์ไดมอนด์เพื่อร่วมกันเป็นพยาน
“ขอบคุณนะครับ ที่มอบอะดอเรลลาคืน แล้วก็ให้ความร่วมมือในการสอบสวนทุกอย่าง” เจอรี่บอก
“ผมเสียใจจริงๆครับ ที่ทำให้ชื่อเสียงคนไทยต้องเสียหาย” เพชรรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ทางราชวงศ์เข้าใจ” เจอรี่พูด
“แล้วคุณหนูมุกละครับ ทำไมไม่มาด้วย ผมเลยอดถ่ายรูปกับตำรวจสากลสาวสวยเลย” พาทีแซว
แอนดี้มองไปที่เพชร พาทีรีบถาม “ไม่อยากเจอเพชรเหรอครับ”
เพชรมีสีหน้าไม่ค่อยดี
“มุกเค้ารู้สึกผิดตลอดเวลานะครับ ที่ต้องปิดบังความจริงเรื่องนี้กับคุณเพชร” แอนดี้บอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ฝากบอกคุณมุกดาเธอด้วย .. ผมรู้ว่าสำหรับตำรวจอย่างเธอ หน้าที่ต้องมาก่อนความรู้สึกทุกอย่าง”
มุกดากำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทาง รุจากุมมือคมกฤชแล้วก้าวเข้ามายืนมองเห็นมุกดามีสีหน้าเศร้า มุกดามองเห็นสายตาขอร้องของรุจา แต่เธอก็นิ่งไม่พูดอะไรก่อนจะปิดกระเป๋าลงอย่างเหงาๆ
เพชรเดินมาหยุดมองเงาในสระน้ำข้างบ้านมรกต เขาไล่เรียงภาพเหตุการณ์ระหว่างตัวเองกับมุกดามาเป็นลำดับ สีหน้าของเพชรเศร้าลง เมื่อคิดว่าจะต้องเสียมุกดาไปจริงๆ
วันต่อมา เพชรยังคงนั่งเหงาๆ ที่ด้านหลังของเขาพรรคพวกของมรกตทำเป็นคุยกันเพลินๆ
“โถ หนูมุกของป้า ทำไมตัดสินใจอย่างนั้นล่ะคะ” มรกตเสียดาย
“มุกเค้าบอกว่า คงทนอยู่ที่นี่ไม่ไหว จะขอกลับไปทำงานที่อเมริกา” ประไพบอก
“เป็นตำรวจไล่ยิงกับผู้ร้าย แล้วเกิดวันนึง ..วันนึง ผู้ร้ายมันเก่งกว่า ว๊าย.. แค่คิดก็เสียวตับ ติ่ง ม้าม ไต” ปักทำท่าหวาดเสียว
“พอจะเปลี่ยนใจหนูมุกได้มั้ยครับ อย่ากลับไปเลย อยู่ซะที่นี่” เผ่าพงศ์ถาม
“ยากค่ะ” ประไพตอบ “พอจัดกระเป๋าเสร็จ ก็บอกดิฉันว่าจะขอไปพักผ่อน”
“หลบไปทำใจแน่ๆค่ะ ลองแบบนี้ คงไม่มีใครเปลี่ยนใจเธอได้” ปักพูด
เพชรที่นิ่งฟังอยู่นาน เริ่มทนไม่ไหวจึงตัดสินใจเดินออกไป กลุ่มของมรกตมองตามแล้วหันมายิ้มให้กัน จากนั้นก็ร้องเยส ปักฮัมเพลงแต่งงานขึ้นมาทันที
รุจาเข็นรถที่คมกฤชนั่งมาในสวนดอกไม้ มุกดายืนมองดอกไม้อยู่ รุจาเข็นรถคมกฤชมาหยุดอยู่ข้างๆมุกดา
“คุณมุกไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอคะ” รุจาถาม
“พี่กฤชมีคุณรุจาดูแลใกล้ชิดอย่างนี้ มุกไปทำงาน ก็หมดห่วงแล้วค่ะ” มุกดาตอบ
“แล้วแกจะไม่ยอมให้คุณเพชรเค้าดูแลหรือไง” คมกฤชถามบ้าง
“เรื่องของมุกกับพี่เพชรมันจบแล้วค่ะ”
“จบเรื่องอะดอเรลลาอย่างเดียวต่างหาก ความรักของคุณมุกกับคุณเพชรกำลังจะเริ่มต้นใหม่ค่ะ” รุจาพูดอย่างมั่นใจ
รุจาขยับมือมากุมมือให้กำลังใจมุกดา
“เชื่อรุจานะคะ .. ไม่มีอะไรรักชนะรักแท้ได้ คุณมุกมีคุณเพชรเป็นรักเดียว รักที่ดีที่สุด ก็ต้องรักษาไว้ให้นานเท่านาน”
มุกดายิ้มให้กับรุจา รุจาเดินมากุมมือคมกฤชไว้แน่น
“พี่จะไปอเมริกานะมุก” คมกฤชบอก
รุจายิ้มกับคมกฤช
“รุจาติดต่อหมอไว้แล้ว พี่จะผ่าตัดที่นั่น .. พี่ไม่หมดหวังหรอก วันนึงพี่ต้องกลับมาเห็นหน้าผู้หญิงที่พี่รัก”
รุจากุมมือคมกฤชแล้วยิ้มอย่างสดชื่น “ผู้หญิงที่จะไม่ยอมทิ้งพี่ไปไหน ... ตลอดชั่วชีวิต” คมกฤชพูดพร้อมรอยยิ้ม
รุจาก้มลงจูบแก้มคมกฤชแทนสัญญา คมกฤชประคองหน้ารุจาแล้วจูบตอบ
รุจายิ้มเขินๆกับมุกดา แล้วเข็นรถให้คมกฤชไปรับอากาศสดชื่น มุกดามองยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับมาทำสีหน้าเศร้าๆเมื่อนึกถึงเรื่องตัวเอง
สักพักก็เท้าคู่หนึ่งก้าวเข้ามาทางด้านหลังของมุกดา มุกดารู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้ตัวเธอจากด้านหลัง สักพักก็มีมือมาแตะไหล่ มุกดาจับแล้วบิดทันทีก่อนจะหันไปมอง
“พี่เพชร”
“ตำรวจสากลโหดแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า” เพชรถาม
“ไม่โกรธเหรอคะที่มุกปิดบังพี่เพชรมาตลอด”
“โกรธสิ .... โกรธมาก โกรธจนไม่อยากให้อภัย ถ้าคุณจะกลับไปทำงานอีก”
“แต่มุก..”
เพชรเอานิ้วแตะริมฝีปากให้มุกดาหยุดเถียง แล้วหยิบอะดอเรลลาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มุกดามองอย่างตื่นเต้น เพชรบรรจงสวมอะดอเรลลาให้มุกดา
“เจอรี่บอกว่าคุณคืนให้ราชวงศ์ไปแล้ว” มุกดาพูด
“ผมคืนไป แล้วก็ขอซื้อมาอย่างถูกต้อง ตอนแรกคิดว่าคงหมดหวังที่จะได้ แต่ผมก็บอกไปว่า มันจะเป็นของขวัญสำหรับความรักของผู้หญิงคนนึง ผู้หญิงที่ผมอยากจะอยู่เคียงข้างไม่ว่าเวลาทุกข์หรือสุข”
เพชรกับมุกดาหันไปเห็นคมกฤชกับรุจากำลังโบกมือให้อย่างสดชื่น
เพชรกับมุกดาโบกมือตอบแล้วยิ้มอย่างอย่างสดชื่น เพชรดึงมุกดามาสบตา มุกดามองแล้วถามยิ้มๆ
“ไม่กลัวอาถรรพ์อะดอเรลลาเหรอคะ”
“อาถรรพ์ .. ไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหน จะถูกลบล้างด้วยความรักเสมอ สิ่งที่อะดอเรลลามีตอนนี้ คือพลังความรักของผมกับคุณ เพชรกับมุกที่จะเคียงคู่กัน”
มุกดาอมยิ้ม “แล้วถ้าหนูมุกไม่อยู่กับพี่เพชรง่ายๆละคะ”
เพชรยิ้มตอบ “คุณก็รู้ว่าผมยอมอย่างไม่มีเงื่อนไข เพื่อแลกที่จะได้อยู่กับคุณตลอดไป”
เพชรจูบมุกดาอย่างแผ่วเบา มุกดาจูบตอบด้วยความเต็มใจ
ทั้งสองคนต่างสวมกอดและบรรจงจูบถ่ายทอดความรักที่มีต่อกันอย่างเนิ่นนาน
จบบริบูรณ์
