มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 17
ที่บ้านของเพชร นิจนันท์เดินเข้ามาใกล้เพชร พาทีมองอย่างไม่พอใจ
“ฉันชวนนิจไปเยี่ยมชนินทร” เพชรบอก
“เจอกันที่โรงพยาบาลเลยก็ได้นะ จะไม่ต้องมาถึงนี่บ่อยๆ” พาทีว่า
“แล้วเธอเดือดร้อนอะไรนักหนา พาที .. หรือว่าเป็นหน้าม้าของคุณหนูมุก ..ผู้หญิงหลายใจคนนั้น เค้าทำกับเพชร เพื่อนเราขนาดนี้ เธอยังจะเข้าข้างเค้าอีก”
นิจนันท์พูดปกป้องเพชร
“หรือว่าหลงมารยาหนูมุก จนลืมมิตรภาพของพวกเรา” นิจนันท์ว่า
“ฉันกลัวว่าจะมีคนอ้างคำว่ามิตรภาพ ไว้บังหน้านิสัยขี้อิจฉามากกว่า”
พาทีจ้องนิจนันท์ตาเขม็ง เพชรเอ่ยตัดบท
“หยุดว่านิจได้แล้ว พาที จะไปเยี่ยมชนินทรด้วยกันหรือเปล่า”
“ฉันต้องไปอยู่แล้ว เพราะต้องกันพวกมือที่สาม ไม่ให้เข้าใกล้ของรักของคุณหนูมุก” พาทีบอก
“ถ้าแกยังไม่หยุดเพ้อเรื่องฉันกับผู้หญิงคนนั้น ... วันนี้แกปากแตกแน่ ... ฉันกับเค้าไม่เกี่ยวอะไรกันแล้ว ฉันแค่เข้าใจผิดว่าสิ่งที่หนูมุกทำลงไปคือความจริงใจ”
เพชรพูดด้วยความผิดหวังแล้วหันไปทางนิจ
“นิจ..ผมขอโทษ.. คุณไปเยี่ยมชนินทรคนเดียวแล้วกัน วันนี้ผมไม่อยากไปไหนแล้ว”
เพชรเดินขึ้นชั้นบนไปทันที นิจนันท์รีบเดินตาม
“เพชร เพชร ... อย่าไปสนใจหนูมุกสิคะ นิจอยู่ตรงนี้ทั้งคน”
พาทีรีบคว้ามือนิจนันท์แล้วกระชากออกมาอย่างแรง นิจนันท์หันมาตวาด
“ปล่อยชั้น ไอ้เพื่อนบ้า ไอ้ตัวทำลายบรรยากาศ”
พาทีจ้องนิจนันท์ด้วยแววตาดุ
“ฉันทำลายแค่บรรยากาศ แต่เธอมันจงใจทำลายความรักของคนอื่น ไปจากที่นี่ได้แล้ว”
นิจนันท์พยายามสะบัดแต่พาทีไม่ยอมปล่อย เขาลากนิจนันท์ที่พยายามขืนตัวออกไปจากบ้านทันที
ที่บ้านมุกดา มุกดานั่งซึม คมกฤชเดินเกาะโซฟาเข้ามา มุกดาหันไปเห็นจึงเดินไปจับมือพี่ พาเดินมาใกล้ๆ
“คิดเรื่องอะไรอยู่” คมกฤชถาม
“มุกคิด ..” มุกดานิ่งคิดหาข้ออ้าง “...เรื่องงาน”
คมกฤชยิ้มอย่างรู้ทัน “เห็นว่าพี่ตาบอดแล้วจะหลอกยังไงก็ได้ล่ะสิ”
มุกดาฟังที่พี่ชายพูดยิ้มๆ แล้วน้ำตาซึม เธอสวมกอดพี่ชาย
“เข้มแข็งนะพี่กฤช”
คมกฤชกอดน้องสาว
“เราก็ต้องเข้มแข็งหมือนกันนะมุก แต่อย่าให้ความเข้มแข็ง..ที่สร้างขึ้น ย้อนกลับมาทำลายหัวใจตัวเอง”
มุกดาฟังแล้วถึงกับน้ำตาคลอ คมกฤชจับไหล่น้องสาวเพื่อให้กำลังใจ
“ดูพี่เป็นตัวอย่าง”
มุกดามองหน้าพี่ชาย คมกฤชพูดต่อ
“พี่มัวแต่ทิฐิ ถือว่าตัวเองเก่งกว่า เหนือกว่ารุจา มีตา ... แต่ก็ไม่เคยมองเห็นความรักของเค้า จนวันนี้ ... แทนที่จะได้ดูแลรุจา พี่กลับต้องให้คนที่พี่รัก เสียสละทุกอย่าง มาคอยดูแลพี่”
คมกฤชบีบไหล่น้องสาวอย่างตั้งใจจะสอน
“เชื่อพี่นะ มุก อย่าปฏิเสธหัวใจตัวเอง”
มุกดาฟังแล้วยิ่งตัดสินใจลำบากในเรื่องของเพชร
เช้าวันใหม่ ณ ที่ทำงานของคมกฤช มุกดาเดินเข้าห้องมา เธอเห็นแอนดี้ยืนรออยู่แล้ว มุกดายิ้มดีใจ
“เอาสร้อยเพชรอะดอเรลลาไปตรวจสอบเรียบร้อยดีใช่มั้ย แอนดี้”
แอนดี้ยังไม่ทันตอบอะไร เจอรี่ก็ก้าวมาจากด้านหลังพร้อมกับพูด
“ต้องเรียบร้อยสิ มุกดา”
มุกดาหันไปมอง แล้วถึงกับยิ้มที่ได้เจอหัวหน้า
“เจอรี่”
มุกดาเข้าไปจับมือเจอรี่อย่างเป็นกันเอง เจอรี่แซว
“เป็นยังไงบ้าง ... หนูมุก”
มุกดาอาย “อย่าเรียกชื่อนั้นเลยค่ะ”
“ผมคิดว่าคุณน่าจะชอบนะ เป็นหนูมุกของพี่เพชร”
มุกดาหันไปต่อว่าแอนดี้ทันที
“นายมันขี้ฟ้อง”
“ผมต้องรายงานหัวหน้าทุกเรื่องต่างหาก” แอนดี้บอก
“เชิญตัวพี่เพชรของคุณมาสอบสวนหรือยัง” เจอรี่ถาม
มุกดานิ่งก่อนตอบ “ยังค่ะ”
เจอรี่มองมุกดาอย่างเข้าใจ แต่เขาก็เตือนด้วยความเป็นหัวหน้า
“ผมรู้ว่าสถานการณ์มันยากสำหรับคุณ แต่คุณเพชรคือผู้ต้องสงสัย เรามีหน้าที่สอบสวน .. แล้วก็อาจจะต้องจับกุมคุณเพชร”
มุกดามีสีหน้าไม่ดี
“พี่เพชรถูกคนรอบตัว ทั้งเพื่อน ทั้งเลขา หักหลังนะคะ” มุกดาบอก
“เรื่องนั้นผมรู้หมดแล้ว แต่เรื่องที่เราต้องคุยกับคุณเพชร คือ..ผลการตรวจสอบสร้อยเส้นนี้ เป็นสร้อยอะดอเรลลาปลอม”
“อะดอเรลลาปลอม”
มุกดาทวนคำด้วยสีหน้าตกใจ
ภายในห้องคนไข้ เพชรเดินเข้ามาใกล้เตียงชนินทรที่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ นิจนันท์ทำเป็นหวีผมให้ชนินทรที่นอนนิ่งอยู่ พาทีมองด้วยสายตาสงสาร ต่างกับเจนจบที่มีสีหน้าไม่พอใจ
“ชนินทรคะ .. เพื่อนๆเป็นห่วงคุณทุกคน โดยเฉพาะเพชร .. เค้าบอกนิจว่าจะหาหมอเก่งๆมารักษาคุณ” นิจนันท์ทำเป็นพูดกับสามี
“พูดไป มันจะรู้เรื่องหรือเปล่า” พาทีพูด
นิจนันท์ขยับหมอนให้ชนินทร
“หมอเคยแนะนำค่ะว่า ถ้าเราพูดกับเค้าบ่อยๆ วันนึงเค้าอาจจะรู้สึกตัวก็ได้”
นิจนันท์ทำเป็นยิ้มอ่อนโยน เพชรเดินเข้ามาใกล้
“ถ้านายฟื้นขึ้นมา ฉันคงมีอะไรต้องถามนายหลายเรื่อง” เพชรพูด
เจนจบมองเพชรแล้วเอ่ยชวน
“ปล่อยให้ชนินทรมันนอนพักผ่อนเถอะ เพชร”
“เออ ฉันว่า เราพูดไปมันก็ไม่ได้ยินหรอก ... ไปละนะ ชนินทรแกได้นอนจนฉันอิจฉาเลยว่ะ”
พาทีเอ่ยลาแล้วเดินนำออกไปก่อน เจนจบมอง เพชรหันหลังเดินออกไป เจนจบเดินตาม
นิจนันท์ทำเป็นห่มผ้าให้ชนินทร พอไม่เหลือใครในห้อง นิจนันท์จิกเล็บลงไปที่แขนสามี ชนินทรนิ่งไม่รู้สึกตัว
“นอนตายซากไปนั่นแหละ อย่าฟื้นขึ้นมาพูดอะไรอีก”
นิจนันท์ลุกขึ้นแล้วเดินเชิดออกไป ชนินทรนอนนิ่ง แต่ได้ยินเสียงเครื่องช่วยหายใจดังขึ้นลงตามปกติ นิ้วของชนินทรข้างเดียวกับแขนที่นิจนันท์จิกเล็บลงไปเริ่มขยับ
ชนินทรตากระตุกขึ้นหลายครั้ง เหมือนพยายามจะลืมตาขึ้น ก่อนจะปิดสนิทลง
ที่ห้องทำงานคมกฤช มุกดามองเจอรี่ด้วยสีหน้าว้าวุ่นใจ เจอรี่กับแอนดี้มองเธอ
“ชนินทรเป็นคนจัดการเรื่องใบรับรองเพชรอะดอเรลลาค่ะ” มุกดารายงาน
“แต่ตอนนี้เค้าเป็นเจ้าชายนิทรา” แอนดี้บอก
“แสดงว่าถ้าเราปลุกเจ้าชายนิทราคนนี้ขึ้นมา เราอาจจะรู้อะไรอีกหลายๆเรื่อง”
เจอรี่สรุปแล้วนิ่งคิด
“ผมจะติดต่อหาหมอมาชุบชีวิตเค้าดูนะ ส่วนมุก .. ผมอยากให้คุณไปคุยกับคุณเพชร ยังไงเราก็ต้องสอบสวนเค้าในฐานะเจ้าของบริษัท”
“เจอรี่ .. มุกขอเวลาอีกหน่อยได้มั้ย”
“ถ้าเค้าคิดหนีล่ะ “ เจอรี่ถาม
“มุกมั่นใจว่าพี่เพชรจะไม่หนี ถ้าพี่เพชรรู้เรื่องทั้งหมด เค้าจะให้ความร่วมมือกับเรา”
“ผมให้เวลาคุณได้ไม่มากนะ มุกดา .. เพราะถ้าผมมาถึงนี่ ก็หมายความว่า เราจะต้องปิดคดี เอาอะดอเรลลาของจริงกลับไปให้เร็วที่สุด”
เจอรี่มองมุกดาด้วยสายตาเชิงคำสั่งเด็ดขาด มุกดามีสีหน้าลำบากใจ
ที่บ้านของมรกต มรกตมีสีหน้าดีใจเป็นอย่างมาก เธอโผเข้ากอดมุกดา เผ่าพงศ์มองแล้วยิ้ม
“หนูมุกของป้าให้อภัยตาเพชรแล้วใช่มั้ยจ้ะ เพชรนี่มันแย่ๆจริง ต้องให้หนูมุกมาหาถึงที่นี่”
“ปรับความเข้าใจกันซะนะ” เผ่าพงศ์บอก “อย่าปล่อยให้ความโกรธ ความเข้าใจผิด มันตกตะกอนอยู่ในหัวใจนานๆ .. ไม่ดีหรอก”
“ชีวิตนี้ ป้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว อยากเห็นเพชรมีผู้หญิงดีดีอย่างหนูเคียงข้าง ป้ากับคุณเผ่าจะได้นอนตายตาหลับ”
มุกดามองมรกตที่จับมือเธอออยู่ มรกตมีสีหน้าดีใจมาก ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิด
“ให้หนูมุกคุยกับพี่เพชรสองคนได้มั้ยคะ”
“ได้สิจ๊ะ ... ไปๆ ไปคุยเรื่องแต่งงานกันใหม่” มรกตรีบบอก
มุกดาฟังแล้วมีสีหน้าลำบากใจและยิ่งพูดไม่ออก
เพชรยืนอยู่ที่ริมสระน้ำของบ้านมรกต มุกดาเดินเข้ามา เพชรหันไปเห็น เขามีสีหน้าแปลกใจระคนดีใจ
“หนูมุก”
เพชรเดินเข้าไปใกล้แล้วรวบตัวมุกดามากอด
“ผมคิดถึงคุณมาก ... เราจะกลับมาเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ”
มุกดามีแววตาสับสน เธอดันเพชรออกแต่เพชรไม่ยอมยังคงพยายามกอดมุกดาไว้ มุกดาผลักอย่างแรง เพชรมองอย่างเสียใจ
“รังเกียจผมขนาดนี้เชียวเหรอ ... แล้วมาให้ผมเห็นหน้าทำไม”
มุกดาฝืนทำสีหน้าเหมือนไม่แคร์เพชร
“ที่มานี่ก็จำใจนะคะ มุกต้องรักษาผลประโยชน์ของบริษัทพี่กฤช พี่เพชรบอกหน่อยสิคะ ว่าได้อะดอเรลลามายังไง”
“อะดอเรลลา อะดอเรลลา”
เพชรพูดด้วยเสียงเย้ยหยัน
“ใครๆก็สนใจแต่เพชรเม็ดนี้ ใครๆก็บอกว่ามันเป็นอาถรรพ์ ทำไมหนูมุกไม่มาหาผมเพราะความคิดถึง ทำไมต้องมาเพราะเรื่องอะดอเรลลาแทนที่จะเป็นเรื่องของเรา”
“มันไม่มีคำว่าเราแล้วนี่คะ มุกถามเพราะตอนนี้มุกมาดูแลบริษัทแทนพี่กฤช เลยเห็นว่าเอกสารที่เซ็นจ่ายค่าประกันมันหละหลวม”
“มันทำให้คุณต้องจ่ายเงินให้สตาร์ไดมอนด์มากเกินไปใช่มั้ย ไม่ต้องหรอก หนูมุก ไม่ต้องจ่ายอะไรให้เราเลย ผมไม่ต้องการเงินประกันอะดอเรลลาแล้ว”
“ไม่ได้หรอกค่ะ นี่คือธุรกิจ ยังไงมุกก็ไม่ให้อารมณ์อยู่เหนือหน้าที่”
มุกดาจ้องหน้าเพชร แล้วพยายามสะกดใจ ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเพชร
“พี่เพชรต้องบอกรายละเอียดการซื้อขายทั้งหมดของอะดอเรลลาให้มุก”
“ผมไม่มีอะไรจะบอก” เพชรว่า
“ช่วยแยกเรื่องส่วนตัวออกจากงานด้วยค่ะ”
เพชรตั้งใจรวน เขาดินเข้าหามุกดาทันที
“ได้ ... ถ้าคุณอยากให้ผมตอบ ก็มีอะไรมาเสนอหน่อยสิ .. จูบ...หนึ่งคำถาม กอดอีกหนึ่งคำถาม แต่ช่วยแสดงให้ซาบซึ้ง สมบทบาทเหมือนที่เคยทำหน่อยนะ เผื่อผมจะมีอารมณ์ตอบสนอง อ้อ ...ถ้าหลายคำถาม มีแถมร่างกายด้วยก็ไม่ปฏิเสธนะ”
มุกดาตบหน้าเพชรดังฉาด เพชรหันกลับมา
“หยาบคาย มุกลืมไปหมดแล้วว่าซาบซึ้งยังไง เพราะที่ผ่านมา มันไม่มีค่าให้จดจำ”
“คุณโกหก คุณแกล้งเย็นชากับผมทำไมหนูมุก”
เพชรก้มลงซุกไซร้ตัวมุกดา แต่มุกดาเบี่ยงหน้าหลบแล้วผลักเพชรออกอย่างแรง
“พรุ่งนี้ช่วยเตรียมเอกสารการซื้อขายอะดอเรลลาไว้ให้ครบด้วยค่ะ มุกไม่อยากเสียเวลากับพี่เพชรอีก” มุกดามองเพชรแบบเย็นชาแล้วเดินออกไปทันที ต่างจากเพชรที่มองตามด้วยแววตาเหมือนคนสูญเสียอะไรบางอย่างไป
ที่บ้านมุกดา มุกดานั่งมองเหม่อลอย รุจาเดินจับมือคมกฤชเข้ามาพอดี
“ไปหาคุณเพชรเป็นยังไงบ้างคะ” รุจาเอ่ยถาม
มุกดาหันมามองพี่ชายกับคนรักแล้วตอบ
“มุกไปขอดูเอกสารซื้อขายอะดอเรลลา”
“ดูทำไม” คมกฤชสงสัย
“อะดอเรลลาที่เราได้มา .. เป็นของปลอม”
รุจากับคมกฤชมีสีหน้าตกใจ
“ถ้าพี่เพชรตอบไม่ได้ เราต้องจับกุมพี่เพชร” มุกดาพูดต่อ
“คุณหนูมุกกล้าจับคุณเพชรเหรอคะ” รุจาตกใจ
มุกดาหันไปทางอื่น เธอพยายามซ่อนความรู้สึกทางสายตาเอาไว้
“ค่ะ มุกทำได้”
“ไม่มีทางอื่นเลยหรือคะ ที่จะไม่ต้องทำร้ายหัวใจตัวเอง” รุจาถาม
มุกดาลุกขึ้นยืน
“นี่แหละค่ะ วิธีที่ดีที่สุด มุกมาที่นี่เพื่อทำงาน ไม่ได้มาเพื่อรักใคร”
มุกดาเดินเข้าไปด้านใน รุจามองตามอย่างสงสาร คมกฤชก็มีสีหน้าอ่อนใจ
“เราเปลี่ยนใจคุณหนูมุกไม่ได้เลยเหรอคะ ทำไมคนรักกันถึงต้องยืนตรงข้ามกัน เผชิญหน้ากันด้วย”
รุจาหันมาพูดกับคมกฤช ซึ่งคมกฤชเองก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะช่วยคู่นี้อย่างไร
เพชรเดินมายืนเหม่อที่ริมสระน้ำ เขาคิดถึงภาพความใกล้ชิดที่เคยมีกับมุกดา ไล่เรียงมาตั้งแต่ตอนต้นจนถึงปัจจุบัน แววตาของเพชรเศร้าลงเมื่อคิดถึงอดีตที่มีความสุข
เช้าวันใหม่ ที่สตาร์ไดมอนด์ เพชรมองมุกดาที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทั้งสองมีท่าทางห่างเหินกัน เอกสารในแฟ้มบางๆ วางอยู่ตรงหน้า มุกดาเหลือบมองเห็นนิจนันท์ยิ้มเยาะแล้วเดินไปยืนข้างเพชร
“เอกสารที่คุณอยากได้” เพชรบอก
มุกดาหยิบเอกสารมาถือไว้ “มุกมีอะไรอยากถามพี่เพชรด้วย”
“เชิญถามเลยค่ะ” นิจนันท์แทรก
“ตามลำพังได้มั้ยคะ” มุกดาถาม
“นิจนันท์เป็นเลขาฉัน ... เหมือนที่เธอเคยเป็น”
เพชรตั้งใจตอกกลับให้มุกดาเจ็บ มุกดาตอบกลับทันที
“ดีจังนะคะ พี่เพชรมีคุณนิจนันท์มาแทนได้ทุกอย่าง”
“อย่าเรียกว่าแทนสิคะ ต้องเรียกว่าเหมาะสม”
นิจนันท์รีบเสริมแล้วจงใจยิ้มเยาะใส่มุกดา มุกดาพยายามสะกดอารมณ์
พนักงานคนหนึ่งเปิดประตูห้องให้ธีรพัฒน์เดินเข้ามา ธีรพัฒน์เดินเข้ามาแล้วสบตากับมุกดา ก่อนจะหันไปทางเพชร
“เราพบคุณสาลินีแล้ว ศพลอยไปติดท่าน้ำ พร้อมกับศพศักดา”
เพชรตกใจ “สาลินี ... ศักดา สองคนนั้น”
“สงครามให้การรับสารภาพทุกอย่าง สาลินีมีความสัมพันธ์กับศักดามานานแล้ว” ธีรพัฒน์รายงานต่อ
เพชรฟังแล้วถึงกับหมดแรง
“สายของเอสเค .... ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย กลับอยู่ข้างๆตัวผม”
มุกดามองเพชรด้วยสีหน้าเห็นใจ
ที่นิวส์ไทม์ รุจามองบรรพตที่ยืนสั่งงานทุกคนอยู่
“เล่นข่าวนี้ ให้เขย่าวงการจิวเวอรี่ ขุดออกมาให้หมดเบื้องหน้า เบื้องหลัง เบื้องลึกของสาลินี สตรีนางนี้ผู้เขย่าอาณาจักรสตาร์ไดอมนด์”
“รุจาว่าเราทำข่าวอื่นดีกว่าค่ะ พ่อ” รุจาเสนอ
“อะไร รุจา ... วิญญาณนักข่าวหายไปไหนหมด นี่ล่ะข่าวเด็ด”
“นั่นสิ หนูรุจา .. งานนี้รับรองเราสาวไปเจอมหากาพย์เปิดโปงคดีอะดอเรลลาชัวร์ๆ” สมพลสนับสนุน
“รุจาไม่อยากเล่นข่าวอะดอเรลลาแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวฉัน ... รู้มั้ย สมพล”
“ลูกสาวนายนะครับ นายไม่รู้ ผมก็จนใจ”
บรรพตมอง สมพลยิ้มแล้วรีบหันไปถามรุจา
“เกี่ยวกันหรือเปล่า..ผมได้ยินกอสซิปว่า คมกฤชคู่ปรับหนูรุจาเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงอยู่ๆก็หายหน้าไป”
“ไม่เกี่ยวค่ะ ไม่เกี่ยวเลย”
“สมพล .. เด็ด !!! ข่าวนี้เด็ด สืบมาให้ได้ว่าจริงเท็จยังไง คิดดูสิ เพชรเม็ดเดียว มีเรื่องเกี่ยวพันเยอะแยะ เต็มไปหมด” บรรพตยิ่งสนใจ
“เอาไปสร้างหนังฮอลีวู้ดได้เลย “ อาถรรพ์โคตรเพชรมฤตยูกระหายเลือด “ ไตรภาค” สมพลเสริม
“นั่นสิ... เออ แล้วนี่ลูกแอนดี้หายไปไหน ไม่เห็นหน้าเลย”
“แอนดี้เค้าย้ายไปอยู่กับเพื่อนแล้วค่ะ” รุจาบอก
“เพื่อน !!! เพื่อนหญิง หรือเพื่อนชาย มันทำอย่างนี้กับลูกสาวพ่อได้ยังไง”
“ใจเย็นๆค่ะ เราคุยกันแล้ว แอนดี้เค้าก็อยากจะบอก แต่รุจาเห็นพ่อยุ่งมาก”
รุจาพูดแล้วยิ้มหวาน สมพลมองอย่างสังเกต
อีกด้านหนึ่งในนิวส์ไทม์ รุจาดึงสมพลหลบมุมมาคุย
“เรื่องจริงมันเป็นอย่างนี้นะคะ”
รุจากระซิบบอกสมพล สมพลทำหน้าตกใจอย่างมาก
“อู้ววว อ้า !! ว่าไงนะ”
“โธ่ .. แอนดี้เค้าเป็นตำรวจสากลค่ะ เค้ามาตามหาอะดอเรลลา”
“นั่นไง อาว่าแล้ว มองปราดเดียวรู้เลย แอนดี้ไม่ใช่ธรรมดานะเนี่ยะ” สมพลรีบบอก
“เหรอคะ .. ปร๊าดเดียวมองออกเลยนะคะ ไหนรุจาได้ยินว่าคุณสมพลด่าเค้าสาดเสียเทเสียให้พ่อฟัง”
“ใครบอก”
“พ่อค่ะ จบป่ะ”
“จบครับ จบ”
บรรพตโผล่ออกมาพอดี
“แกจบ”
“ผมจบ” สมพลตอบแล้วยิ้มแห้งๆ รุจามองพ่อกับลูกน้องคนสนิทแล้วก็อดขำไม่ได้
ณ ที่ทำงานคมกฤช แอนดี้กับมุกดามองเจอรี่ที่ปิดแฟ้มเอกสารที่ได้มาจากเพชร
“คนที่ปลอมเอกสารพวกนี้ เก่งมากนะ แทบจะหาความผิดปกติไม่ได้เลย ถ้าไม่ส่งไปตรวจสอบ” เจอรี่บอก
“ชนินทรเป็นคนดูแลเรื่องนี้ทั้งหมดค่ะ ชนินทรต้องรู้รายละเอียดดีกว่าใคร”
เจอรี่หันไปหยิบกล่องแล้วเปิดออก เห็นหลอดยาเล็กๆ 2 หลอดที่ถูกเก็บมาอย่างดี พร้อมเข็มฉีดยา
“แล็บของเราเพิ่งส่งยา 2 หลอดนี้มาให้ .. ได้เวลาปลุกเจ้าชายนิทราแล้ว”
เจอรี่พูดแล้วยื่นกล่องที่มียามาตรงหน้ามุกดา มุกดามองแล้วยิ้ม
ที่โรงพยาบาล มุกดากับเจอรี่เดินนำ โดยมีธีรพัฒน์กับแอนดี้เดินตามมา ทั้ง 4 คนเดินมุ่งตรงไปยังห้องที่ชนินทรนอนอยู่
มุกดาเปิดประตูห้องคนไข้เข้ามา แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเพชรยืนอยู่ข้างเตียงชนินทร แอนดี้ เจอรี่ และธีรพัฒน์ที่ตามมาหยุดมอง
“พี่เพชร” มุกดาพูดเบาๆ
ทั้ง 3 คนได้ยินก็รู้ว่ามุกดาส่งสัญญาณให้ ทั้ง 3 คนมองหน้ากันแล้วรีบแยกย้ายออกไปจากตรงนั้นทันที
มุกดาเดินเข้าห้องมาแล้วปิดประตู เพชรมองมุกดาเพราะนึกไม่ถึงว่าจะเจอเธอที่นี่เหมือนกัน
“มาเยี่ยมชนินทรเหมือนกันเหรอ” เพชรถาม
“ค่ะ .. ไม่นึกว่าพี่เพชรจะมาเหมือนกัน”
มุกดาเดินมายืนตรงข้ามเพชร ทั้งสองมองไปที่ชนินทร แววตาเพชรเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“รู้มั้ย ไม่ว่าเพื่อนรักหรือคนรัก หากมีคำว่าทรยศ ..เข้ามาเกี่ยวข้อง มันเจ็บปวดมากเสมอ แต่ผมก็ไม่เคยอยากให้เพื่อนมีจุดจบอย่างนี้ สาลินีก็เหมือนกัน เค้าไม่ควรต้องตาย”
“พี่เพชรให้อภัยสาลินีด้วยเหรอคะ”
“ผมพร้อมจะให้อภัยเค้า ..ให้อภัยเพื่อน .. ถ้าเค้าสำนึกได้ เราก็ควรจะยื่นโอกาสให้เค้ากลับตัวเป็นคนดี”
เพชรมองชนินทรแล้วพูดต่อ
“ผมติดต่อหมอไว้แล้ว เค้าจะบินมาดูอาการชนินทร”
“พี่เพชรก็อยากให้คุณชนินทรฟื้น”
“คงเป็นสิ่งที่ผมทำให้เพื่อนอย่างเค้าได้ หมอบอกว่าถ้าชนินทรฟื้นขึ้นมา อาจจะสูญเสียความทรงจำ ทุกอย่างต้องเริ่มใหม่ แต่เค้าก็ยังมีชีวิต .. มีนิจนันท์”
มุกดามองเพชรด้วยแววตาซาบซึ้งที่เพชรเป็นคนดี เพชรหันมามองมุกดาแล้วพูดขึ้น
“ทุกคนก็ต้องการตื่นขึ้นมา เพื่อเจอหน้าคนรัก”
มุกดาสบตาเพชรแล้วก็ต้องหลบสายตาที่สื่อความรู้สึกมาหาเธอเช่นนี้
ที่บ้านมุกดา คมกฤชที่นอนหลับอยู่ลืมตาตื่นขึ้น รุจายิ้ม เอื้อมมือไปลูบใบหน้าคมกฤชอย่างนุ่มนวล คมกฤชกุมมือรุจาแล้วจูบอย่างแผ่วเบา
“ถ้าผมซื้อภาพในดวงตาผมได้อีกสักครั้ง ผมอยากลืมตามาเห็นหน้าคุณนะครับ รุจา”
รุจาฟังแล้วรู้สึกสงสารคมกฤชจับใจ เธอเอามือคมกฤชแตะไปแก้มของเธอ
“หัวใจคุณมองเห็นฉันค่ะ” รุจาบอก
“ครับ ชัดเจน แจ่มใสเหมือนในมโนภาพของผมเสมอ”
“ความรักเป็นแสงสว่างที่ทำให้คนเรามองเห็น ถึงจะอยู่ในความมืดมิดที่สุด คมกฤช.. คุณจะมีฉันเป็นความรักของคุณไปตลอดชีวิตค่ะ”
คมกฤชลุกขึ้นยืนแล้วดึงรุจามากอดไว้อย่างนุ่มนวล รุจากอดตอบด้วยความเต็มใจ
ที่สวนภายในโรงพยาบาล เพชรยืนอยู่กับมุกดา ทั้งสองมีสีหน้าผ่อนคลาย
“คุณรุจาเธอคอยดูแลพี่กฤชทุกอย่าง ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เอาแต่ทะเลาะกัน” มุกดาบอก
“เหมือนผมกับหนูมุก”
เพชรมองมุกดาแล้วค่อยๆเข้าไปใกล้ แต่มุกดาขยับถอย เพชรจึงตัดพ้อ
“หนูมุก... อย่าทำท่ารังเกียจผมเลย”
“มุกขอกลับไปทำงานก่อนนะคะ”
“อยู่อีกสักพักได้มั้ย”
มุกดามอง เพชรขอร้อง
“ผมไม่รู้จะใช้ชีวิตแต่ละวันไปเพื่ออะไร ตั้งแต่ไม่มีหนูมุกมาคอยแหย่ มาคอยกวนใจ”
มุกดาอมยิ้ม เพชรคลี่ยิ้มมองมุกดา
“หนูมุกคนนั้นทำให้ผมปวดหัว แล้วก็มีรอยยิ้มในเวลาเดียวกัน”
เพชรขยับเข้ามาใกล้
“ชีวิตผม ปั่นป่วนยุ่งเหยิงไปหมด ..แต่ผมก็มีความสุขมาก”
เพชรโอบมุกดาไว้ มุกดารู้สึกตัวจึงรีบขืนตัวทันที
“มุกต้องไปทำงานแทนพี่กฤช “
“อีกเดี๋ยวได้มั้ย”
เพชรก้มหน้าลงมาใกล้จนมุกดาเกือบจะเคลิ้ม แต่เธอก็ดึงตัวเองออกมาได้
“พี่เพชรไม่ควรทำแบบนี้กับมุก เราไม่ใช่คนรักกันอีกแล้ว”
มุกดาเดินห่างออกไป เพชรได้แต่มองตามอย่างเสียใจ
ภายในห้องคนไข้ ชนินทรยังคงนอนนิ่ง มุกดาค่อยๆ ฉีดยาเข้าไปที่แขน แอนดี้ เจอรี่ ธีรพัฒน์ยืนมองอยู่ข้างเตียง
“ฉีดกระตุ้นเข็มแรก แล้วรออีก 24 ชั่วโมง สำหรับเข็มที่สอง” เจอรี่บอก
สีหน้าของทุกคนมีความหวังขึ้นมา
“ฟื้นขึ้นมาเถอะ ชนินทร ... ฟื้นขึ้นมาเพื่อพี่เพชร เพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ” มุกดาบอก
ภายในห้องทำงานของเพชรที่สตาร์ไดมอนด์ เพชรนั่งเหม่อ แววตาเศร้า เจนจบเดินเข้ามาแล้วถามขึ้น
“อกหักล่ะสิ”
“ใช่ .. โดนเจ้าสาวทิ้ง”
เจนจบทอดเสียงพูดโดยที่สายตายังมองเพชร
“ฉันรู้ว่าการบังคับให้ลืมใครสักคน มันยากมาก”
“ใช่ ... ฉันรักหนูมุก ทำยังไงฉันก็คิดถึงแต่เค้า”
“นายน่าจะไปไหนไกลๆ ไปให้ห่างจากสิ่งที่ต้องทนเห็น ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง ใช้ชีวิตอย่างที่เราอยากเป็น”
เพชรมองเจนจบที่ส่งยิ้มให้
“แล้วนายจะค้นพบความสุขอย่างที่นายไม่เคยเจอ ..ไม่เคยสัมผัส นายจะได้รู้ว่าโลกนี้มีอะไรให้นายค้นหาอีกตั้งเยอะ”
“ก็อาจจะดีเหมือนนายพูดนะ ไปไหนไกลๆสักที่ .. นายจัดการแล้วกันเจนจบ” เพชรบอก
“ได้เพชร ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินกับโรงแรมไว้...สำหรับเรา”
เพชรมองเหม่อออกไปไกลทำให้ไม่เห็นแววตาแสนดีใจของเจนจบ
ภายในบ้านของเจนจบเจนจบกำลังถือสร้อยอะดอเรลลาอยู่
“ฉันจะพาแกไปเจอเจ้าของใหม่ .. แล้วก็ใช้เงินที่ได้จากสมองอันเฉียบแหลมของฉันซื้อความสุข..ตามลำพังกับเพชร ไม่ต้องมีใครหน้าไหน... มารบกวน”
เจนจบมองอะดอเรลลาด้วยแววตามีความสุข
เสียงกรีดร้องจากโทรทัศน์ดังขึ้น เจนจบหันไปมอง ในจอเป็นเฟรมภาพ 4 เฟรมจากกล้อง 4 ตัว ภาพแรกเป็นภาพปานตากำลังถูกข่มขืน อีกภาพมาจากกล้องที่ตั้งไว้เห็นชนินทรโดนหักข้อมือและกำลังคลานขอความช่วยเหลือซึ่งเป็นตอนที่ถูกนิจนันท์ทำร้ายจนสลบ
จอที่ 3 คือภาพที่สาลินีโดนกรีดปากซึ่งถ่ายจากกล้องที่ตั้งอยู่ด้านหลังเจนจบ สาลินีทั้งดิ้น ทั้งกรีดร้อง
ขุนพลกับบลูเป็นคนจับสาลินีไว้แน่น จอที่ 4 คือภาพศักดาที่พยายามวิ่งหนีแต่โดนยิงเข้ากลางอกจนตายคาที่
เจนจบมองทุกภาพในจอด้วยรอยยิ้มมีความสุข
“เกือบไปแล้ว หนูมุก เธอเกือบจะเป็นเหมือนเหยื่อผู้น่าสมเพชพวกนี้”
ณ โกดังร้างอีกแห่งหนึ่ง ภูผาเดินไปเดินมา บลูซึ่งมีท่าทางที่นิ่งขึ้นเพราะรู้สึกกดดันเอ่ยถามขึ้น
“ภูผา..เราจะรอดมั้ย”
ภูผาหันไปมองบลู บลูพูดต่อ
“ตอนนี้เหลือเราแค่สองคน แล้วถ้าเจนจบหักหลังเราล่ะ”
“อย่าประสาทแตกนักสิ บลู” ภูผาปราม
“เพราะชั้นไม่อยากตาย ชั้นอยากได้เงินของชั้น ชั้นนั่งรอรับคำสั่งไปวันๆ อย่างแกไม่ได้”
“แกคิดว่าฉันใจเย็นมากนักหรือไง”
ภูผาเหวี่ยงเก้าอี้กระทบผนังเต็มแรง
“ฉันอยากเจอลูก อยากเจอเมีย .. ให้ฉันไปฆ่านังมุกให้มันจบๆเรื่องไป ยังง่ายกว่าต้องมานั่งรอ”
แววตาภูผาโหดเหี้ยมและเต็มไปด้วยความกระหายอยากจะให้งานสุดท้ายจบลงสักที
ภายในห้องทำงานคมกฤช มุกดายืนกอดอก เธอมีสีหน้ารอคอย แอนดี้ยืนอยู่ใกล้ๆ เจอรี่มองยาอีกเข็มที่วางอยู่ในกล่องบนโต๊ะแล้วพูด
“อีกเข็ม ... สำหรับพรุ่งนี้ ถึงจะรู้ว่าชนินทร .. บอกอะไรเราได้บ้าง”
มุกดามองยาที่จะใช้ปลุกชนินทรด้วยสีหน้ามีความหวัง
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 17 (ต่อ)
ที่โรงพยาบาล ภายในห้องคนไข้มุกดากำลังฉีดยาเข็มที่สองให้ชนินทร ยาไหลผ่านหลอดไปช้าๆ มุกดามองชนินทรอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยม
เจนจบเดินมาตามทางเดินหน้าห้องคนไข้ เขาเดินมาพร้อมกับช่อกุหลาบเล็กๆ สำหรับเยี่ยมไข้อยู่ในมือ สีหน้าของเจนจบเบิกบานเป็นอย่างมาก
ภายในห้องคนไข้ มุกดากำลังฉีดยาที่ใกล้จะหมดเข็ม อยู่ๆ ก็มีเสียงดังที่ประตู มุกดาชะงักแล้วหันไปมอง เธอเห็นประตูปิดลง
มุกดาฉีดยาจนหมดเข็ม เธอรีบเก็บแล้ววิ่งมาที่ประตู แต่ก็มองไม่เห็นใคร เห็นเพียงกลีบกุหลาบที่หล่นอยู่หน้าห้อง มุกดามองไปที่ทางเดินทันที
เจนจบเดินอย่างรวดเร็วมาตามทางเดินหน้าห้องคนไข้ สีหน้าของเจนจบบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธมาก
เจนจบนึกถึงภาพตอนที่เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นมุกดากำลังฉีดยาให้ชนินทร เจนจบโยนกุหลาบทิ้งลงถังขยะทันที
“แกเรียกร้องหาความตายเอง นังหนูมุก”
เจนจบต่อมือถือโทรหาภูผาทันที
“ภูผา...แกอยู่ไหน มาที่โรงพยาบาลด่วน”
อีกด้านหนึ่งในโรงพยาบาล มุกดาพยายามเดินหาแต่เห็นเพียงคนไข้ ไม่เห็นใครที่ท่าทางผิดปกติ มุกดาวิ่งกลับไปทางห้องคนไข้ เจนจบค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากที่ซ่อน เขามองตามอย่างเคียดแค้น
มุกดาเดินกลับเข้ามาในห้อง รอบเตียงของชนินทรมีทั้งหมอและพยาบาลที่กำลังวุ่นวาย เช็คอาการและมองเครื่องสัญญาณชีพจร
มุกดาเดินเข้ามาใกล้เตียง พยาบาลกันมุกดาออกไป
“ออกไปก่อนนะคะ คนไข้ฟื้นค่ะ ขอคุณหมอตรวจก่อนนะคะ”
มุกดาผลักพยาบาลออกแล้วเข้ามาใกล้เตียงชนินทร
“ชนินทร มุกเอง ..ได้ยินมั้ย”
พยาบาลพยายามกันมุกดาออกไป แต่เธอไม่ยอมยังคงเกาะข้างเตียงแล้วก้มลงเรียก
“ชนินทร ฟื้นสิ ฟื้นขึ้นมา”
มุกดามีสีหน้าลุ้นให้ชนินทรฟื้นขึ้น
ที่สตาร์ไดมอนด์ เพชรเดินเร็วจนเกือบวิ่งนำหน้านิจนันท์
“หมอโทรมาบอก ... ชนินทรฟื้นแล้ว” เพชรพูด
นิจนันท์วิ่งตาม เธอฝืนยิ้มตอบเต็มที่
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ... ปาฏิหาริย์ ... ปาฏิหาริย์มีจริงๆ”
เพชรกับนิจนันท์วิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องคนไข้ มุกดากำลังก้มมองชนินทร พยาบาลพยายามดึงมุกดาออก แต่มุกดาหันไปพูดเสียงแข็งกับพยาบาล
“ฉันเป็นเมียเค้า”
พยาบาลถึงกับผงะ
มุกดารีบหันกลับมาแล้วก้มลงเขย่าชนินทร
“ชนินทร ... ตื่นสิ .... ตื่นขึ้นมา”
มุกดาเขย่าแขนชนินทรอย่างแรง อยู่ๆ เสียงเครื่องสัญญาณชีพจรก็ตกลง
“คุณออกไปก่อน” หมอสั่ง
พยาบาลดึงมุกดาออก แต่มุกดาไม่ยอม เธอยังคงเขย่าร่างของชนินทร
“ชนินทร ฟื้นสิ ... ชนินทร ฟื้นขึ้นมา”
มุกดาถูกพยาบาล 2 คนลากออกไปอย่างสุดแรง ทันใดนั้นเองชนินทรก็สะดุ้งเฮือกขึ้นมา มุกดาสะบัดพยาบาลออกแล้ววิ่งเข้าไปหาชนินทร
ชนินทรลืมตาขึ้นแล้วเห็นมุกดาก้มลงมาใกล้ๆ
“ชนินทร ฉันเอง.... ฉันช่วยให้คุณฟื้นขึ้นมา”
มุกดาก้มลงใกล้แล้วถามทันที
“คุณรู้ใช่มั้ย ใครสั่งปล้นอะดอเรลลา”
ชนินทรมองมุกดาแล้วอ้าปากคล้ายจะพูด
อีกด้านหนึ่ง เจนจบก้าวอย่างรวดเร็ว มีคนไข้เดินสวนผ่านไป เจนจบรอจนคนไข้เดินไปแล้วจึงหันไปมองสัญญาณไฟไหม้ทันที
ภายในห้องคนไข้ มุกดาก้มลงบีบไหล่เขย่าชนินทร
“ใคร ชนินทร ใครเป็นคนบงการทั้งหมด”
ชนินทรอ้าปากกำลังจะพูด อยู่ๆ สัญญาณไฟไหม้ก็ดังขึ้น หมอและพยาบาลพากันแตกตื่น
“สัญญาณไฟไหม้” หมอร้องขึ้น
พยาบาลกระชากมุกดา
“คุณออกไปก่อน ออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
มุกดาไม่ยอม เธอยังเกาะข้างเตียงชนินทรแล้วก้มลงถาม
“ใคร .. ชนินทร พูดสิ ใคร”
ชนินทรอ้าปาก มุกดามองอย่างลุ้นๆ
ทางเดินในโรงพยาบาล เสียงสัญญาณไฟไหม้ยังดังต่อเนื่อง เพชร พาที และนิจนันท์เดินอย่างรวดเร็วเข้ามา คนไข้ และพยาบาลวิ่งกันอย่างอลหม่าน นิจนันท์รีบพูดขึ้น
“เพชรคะ เสียงสัญญาณไฟไหม้ ออกจากที่นี่ก่อนดีมั้ยคะ”
“ไม่ ผมจะไปดูชนินทร” เพชรหันไปถามพาที “เจนจบล่ะ”
“โทรบอกแล้ว มันกำลังมา” พาทีตอบ
เพชรหันมาเห็นเจนจบที่ทำเป็นเพิ่งวิ่งมาจากอีกทาง
“โรงพยาบาลวุ่นวายมากเลย” เจนจบบอก
“ยังไงฉันก็จะไปดูชนินทร”
เพชรยืนยันแล้วเดินอย่างรวดเร็วนำทุกคนไป นิจนันท์มีสีหน้าวิตกแต่ก็เดินตามไป เจนจบสีหน้าเครียด เขามองอย่างหงุดหงิดแล้วรีบเดินตามไปเช่นกัน
ภายในห้องคนไข้ มุกดากำลังมองชนินทรอยู่ เพชรเปิดประตูเข้ามา มุกดามองอย่างตกใจ เพชรนำทุกคนเดินเข้ามา
“ทำไมหนูมุกมาอยู่ที่นี่” นิจนันท์ถามขึ้น
“หนูมุกมาเยี่ยมชนินทร วันก่อนฉันก็เจอ” เพชรตอบแทน
“นี่แอบนัดมาหากันเหรอคะ”
“จะบ้าหรือไง นิจ ผัวเธอกำลังจะฟื้น ดันมาสนใจเรื่องเพชร” พาทีว่า
นิจนันท์ได้ยินก็รีบหยุดพูด เพชรเดินมาข้างเตียงแล้วมองชนินทร
“ชนินทร”
ชนินทรมองทุกคน นิจนันท์ยังไม่กล้าเข้าไปใกล้ เจนจบยืนนิ่งและพยายามระงับความกังวล
มุกดามอง เพชรจับข้อมือชนินทรแล้วส่งสายตาห่วงใยจากใจจริงให้เพื่อน
“ชนินทร.. นายฟื้นแล้ว”
น้ำตาของชนินทรไหลออกมาเมื่อมองเพชร เขารู้สึกสำนึกผิด ชนินทรพยายามอ้าปากเพื่อออกเสียง
“นายจะพูดอะไร” เพชรถาม
เพชรก้มลงไปใกล้ปากชนินทร สีหน้านิจนันท์หวาดหวั่นจนต้องบีบมือตัวเองด้วยความกลัว เจนจบจ้องมองชนินทร
“ชนินทร ใครทำให้นายเป็นแบบนี้ บอกพวกเรามาเลย”
ชนินทรพยายามเปล่งเสียง ทุกคนที่ยืนรอฟังอยู่ในอารมณ์ที่แตกต่างกัน
“อะ..อะ..ระ ..”
ชนินทรพยายามเปล่งเสียง ทุกคนมองแล้วตั้งใจฟัง
“ระ ... ระ ... ระวัง... ระวัง”
“ระวังอะไร ระวังใคร” เพชรถาม
ชนินทรเลื่อนสายตาไปมองนิจนันท์ ทุกคนหันไปมองตามสายตาของชนินทร นิจนันท์ยืนตัวแข็งเหมือนถูกสาป
“นิ ... นิ ... นิจ” ชนินทรพยายามออกเสียง
ทั้งห้องเงียบกริบ นิจนันท์หน้าซีดแต่ก็พยายามฝืนยิ้ม เธอรีบพลิกสถานการณ์ด้วยการตรงมากอดชนินทร
“โธ่ ชนินทร... คุณฟื้นขึ้นมา ก็นึกถึงฉันเลยเหรอคะ”
ชนินทรพยายามเบี่ยงหน้าหนี เขาหันไปมองเจนจบ เจนจบยิ้มตอบแบบไม่มีพิรุธ
“เจ.....เจน”
“เราอยู่ตรงนี้แล้ว ทุกคนไม่ทิ้งนายนะ” เจนจบยิ้มบอก
ชนินทรมองเจนจบด้วยสายตาหวาดกลัว
“แก...แก... “ ชนินทรหายใจติดขัดขึ้นมาเฮือกใหญ่
“รับรองว่า เรา..โดยเฉพาะชั้น จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนายได้อีก”
เจนจบพูดแล้วเข้าไปจับมือชนินทรแน่น
“อะไรที่ผ่านมา อย่าไปสนใจจำ นายคือเพื่อน จำไว้ ..นายคือเพื่อน” เจนจบย้ำ
หมอที่ยืนอยู่ด้านหลัง เห็นเหตุการณ์ก็รีบบอก
“คนไข้เพิ่งฟื้น ขอให้หมอตรวจก่อนนะครับ”
นิจนันท์รีบถอย “จริงด้วย ... นั่นสิคะ เราออกไปก่อนดีกว่า”
ทุกคนมอง เพชรขยับตัว ชนินทรน้ำตาคลอมองเพชรแล้วพยายามพูด
“..ขะ ...ขอ...โทษ”
เพชรมองชนินทรแล้วแตะไหล่เพื่อนก่อนจะยิ้มอย่างให้กำลังใจ
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก .. ให้หมอตรวจก่อน ฉันดีใจนะ ชนินทร ที่เห็นนายฟื้น”
เพชรยิ้มให้เพื่อน แล้วมองไปที่มุกดา มุกดามองเฉยๆ เพชรหันมาบอกเพื่อน
“ให้หมอตรวจชนินทรก่อน”
พาทีมาแตะไหล่ชนินทรแล้วเดินตามเพชรออกไป มุกดาทำเป็นอ้อยอิ่ง นิจนันท์มองสามี ชนินทรจ้อง จนนิจนันท์รีบหลบตาแล้วเดินก้มหน้าออกไป
เจนจบกำลังจะเดินตามออกไป ชนินทรเอื้อมมือมาดึงแขนเจนจบไว้ เจนจบชะงักแล้วหันมามอง มุกดามองเห็นด้านหลังเจนจบที่ถูกชนินทรดึงข้อมือไว้
เจนจบกับชนินทรจ้องตากัน สายตาของชนินทรบ่งบอกว่ารู้เรื่องที่เจนจบทำร้ายเขา มุกดามองอย่างสงสัย
เจนจบค่อยๆเอื้อมมือมาแกะมือของชนินทรออก เขาลอบบีบข้อมือของชนินทรเต็มแรง แต่มุกดามองไม่เห็นเพราะเจนจบบังอยู่ มุกดาเลยขยับเข้ามาใกล้เตียงชนินทร
เจนจบวางข้อมือชนินทรลงบนเตียง เสียงเครื่องช่วยหายใจดังขึ้น มุกดาเดินมาถึงข้างเตียง ชนินทรก็สลบไปพอดี เจนจบหันมามองมุกดาด้วยสีหน้าปกติ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ให้เพื่อนผมได้พักผ่อนก่อนนะครับ”
เจนจบเดินนำออกไป มุกดาเดินตาม แต่หันมามอง หมอกำลังดูอาการชนินทร เจนจบหันมามองมุกดาแล้วเรียก
“คุณหนูมุกครับ”
มุกดาหันมาเห็นเจนจบเปิดประตูก็จำต้องเดินไป เจนจบมองมุกดาที่เดินผ่านหน้าไปอย่างสังเกต
บริเวณที่นั่งหน้าห้องคนไข้ เพชรกับพาทียืนอยู่ข้างนิจนันท์ที่นั่งตัวเกร็งเพราะรู้สึกหวาดหวั่นใจ
“ชนินทรเค้าห่วงคุณมากเลยนะ นิจ” เพชรบอก
นิจนันท์สะดุ้งแต่ก็พยายามฝืนยิ้ม มุกดากับเจนจบเดินมาสมทบ
“เค้าเตือนให้คุณระวัง” เพชรบอก
“พวกไหน” พาทีสงสัย
“ก็คงพวกที่หักหลังกันเองเรื่องขายอะดอเรลลา” เจนจบรีบบอก
“ใช่..ใช่ พวกนั้นแน่ๆ” นิจนันท์เสริม
“สงครามโดนจับไปแล้ว” เพชรพูด
“แต่ชนินทรยังไม่รู้” เจนจบบอก
มุกดามองสังเกตทุกคนที่กำลังคุยกัน
“พรุ่งนี้ ชนินทรน่าจะฟื้นตัวมากขึ้น คุยรู้เรื่องกว่าวันนี้” เพชรกล่าว
นิจนันท์ฟังแล้วยิ่งหวาดหวั่น กลัวความจริงที่ชนินทรจะพูดออกมา เพชรหันมาทางมุกดา
“เดี๋ยวผมไปส่งนะ หนูมุก”
“มุกจะเข้าบริษัทพี่กฤชค่ะ แวะมาเยี่ยมคุณชนินทรเค้าแป๊ปเดียว โชคดีที่เจอตอนคุณชนินทรฟื้นพอดี”
มุกดายิ้มแล้วมองทุกคน
“มุกไปก่อนนะคะ มีประชุมผู้ถือหุ้นค่ะ”
มุกดาหันหลังออกไปก่อน เพชรจะเดินตาม แต่นิจนันท์ลุกขึ้น
“ฉันไปส่งมั้ย นิจ” เจนจบถามขึ้น
“ไม่เป็นไร ฉันจะกลับกับเพชร”
“ไม่อยู่ดูแลผัวหน่อยเหรอ นิจ ชนินทรมันอุตส่าห์ห่วงเธอมาก ตื่นมาก็คิดถึงเมีย” พาทีประชด
“หมอเค้าคงอยากเช็คอัพให้แน่ใจก่อนน่ะ เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมแต่เช้าเลย”
เพชรเดินนำออกไป นิจนันท์กับพาทีเดินตาม เจนจบมองตามแล้วหันไปทางที่มุกดาเดินออกไป เจนจบรีบเดินตามไปทันที
ที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาลมุกดากำลังหลบมุมเพื่อคุยมือถือ
“ชนินทรฟื้นแล้วค่ะ เจอรี่ มุกจะอยู่เฝ้าเค้าที่นี่ก่อน”
ภูผาก้าวเข้ามาในห้องคนไข้ ชนินทรหันมาเห็นก็แปลกใจเพราะเขาไม่เคยเห็นภูผามาก่อน ภูผา จ้องชนินทรด้วยสีหน้าและแววตาที่เหมือนมัจจุราชจะมาเอาชีวิต
เจนจบเดินออกมายืนในสวนหน้าตึกคนไข้ เขาแหงนมองขึ้นไปที่ตึกคนไข้ ตึกนั้นสูงมากจนเจนจบต้องแหงนคอตั้งบ่า สายตาของเขาพุ่งไปที่ระเบียงห้องคนไข้ชั้นบนที่ชนินทรอยู่
ภายในห้องคนไข้ ภูผาเดินเข้ามาใกล้ชนินทรพร้อมกับหยิบปืน ชนินทรเห็นแล้วตกใจ ภูผากำลังจะยิง แต่มุกดาพรวดเข้ามาจากประตูด้านหลังพร้อมกับพยาบาลที่ถือถาดน้ำเกลือถุงใหม่เข้ามาด้วย
ภูผาหันไปยิงพยาบาล มุกดารีบใช้จังหวะนั้นผลักพยาบาลเข้าไปชนกับภูผาอย่างแรง ภูผาเสียการทรงตัว มุกดาถีบภูผาเต็มแรงจนภูผากระเด็นไปติดผนัง
มุกดาพุ่งตามไป ภูผายกปืนขึ้นฟาด แต่มุกดาหลบแล้วกระแทกแขนภูผาข้างที่ถือปืนเข้ากับผนัง ภูผาจับปืนแน่นไม่ยอมปล่อย
ชนินทรเห็นปืนแกว่งมาทางที่ตัวเองนอน เขามองอย่างหวาดกลัวว่ากระสุนจะพลาดมาโดน ภูผาใช้อีกมือจิกผมมุกดาแล้วเหวี่ยงเธอไปกระแทกผนัง
มุกดาเซ ภูผาหันไปจะเหนี่ยวไก แต่มุกดาลุกขึ้นมากระแทกภูผาจนกระเด็น แล้วยืนขวางเตียงชนินทรไว้ทำให้ภูผายิงไม่ได้ มุกดารีบกดกริ่งเรียกพยาบาล ภูผาตัดสินใจวิ่งหนีออกไปทันที มุกดาหันมามองชนินทรแค่แวบเดียว แล้วก็วิ่งตามภูผาออกไปทันที
มุกดาวิ่งออกมาที่ทางเดินภายในโรงพยาบาล เธอพยายามมองหาแต่ก็ไม่เห็นภูผา เห็นแต่คนไข้กับพยาบาลที่กำลังเดินอยู่
พยาบาลคนหนึ่งวิ่งตรงมา มุกดารีบบอก
“มีพยาบาลถูกยิงในห้องนั้น ต้องการความช่วยเหลือด่วน ไปเลยค่ะ”
พยาบาลคนนั้นรีบวิ่งเข้าไปในห้อง มุกดาขยับตัวมองหา แต่ก็หาไม่เจอ เธอมีสีหน้าเจ็บใจที่ภูผาหนีไปได้
ที่บ้านเจนจบ เจนจบโมโหเป็นอย่างมาก เขามองภูผาเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย
“ระยำ ถ้าแกยิงชนินทรได้ ทุกอย่างมันก็จบไปแล้ว”
“แล้วจะเอายังไง” ภูผาถาม
“ทีนี้นังมุกมันคงไม่ยอมให้ชนินทรคลาดสายตา”
“ชนินทรอาจจะพูดอะไรไม่ได้มาก”
“ไม่มีคำว่าอาจจะ ... ฉันต้องมั่นใจว่า ชนินทร เพื่อนรักของชั้น.. ต้องไม่มีโอกาสเปิดปากได้อีก” เจนจบย้ำแล้วมีแววตาเลือดเย็น
ภายในห้องคนไข้ มุกดายืนอยู่ข้างๆ แอนดี้ ทั้งคู่มองชนินทรที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มีพยาบาลคนหนึ่งดูแล พยาบาลมองมุกดากับแอนดี้แล้วเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวตอนคุณหมอมาตรวจ รบกวนญาติคนไข้ออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ”
“เราอยู่ด้วยได้มั้ยคะ รับรองว่าไม่รบกวนคุณหมอหรอกค่ะ” มุกดาขอร้อง
“ไม่สะดวกนะคะ ญาติรอข้างนอกดีกว่าค่ะ”
พยาบาลยืนยันแล้วมองด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ มุกดาสบตากับแอนดี้อย่างอึดอัด
“เราไปรอข้างนอกก็ได้ มุก ที่นี่มีคนของสารวัตรธีรพัฒน์ช่วยดูอยู่รอบๆ “ แอนดี้บอก
มุกดามีสีหน้าผ่อนคลายขึ้นเมื่อรู้ว่ามีกำลังเสริมจากธีรพัฒน์มาช่วยด้วย เธอกับแอนดี้หันไปมองชนินทร ในใจหวังจะให้เขาปลอดภัยเพื่อฟื้นขึ้นมาบอกความจริงทั้งหมด
ที่สตาร์ไดมอนด์ นิจนันท์นั่งหน้าเครียดเรื่องที่ชนินทรฟื้น เพชรเดินเข้ามาเรียก
“นิจ”
นิจนันท์ยังนั่งนิ่งและมีสีหน้ากังวล
“นิจครับ”
“คะ.. เพชรเรียกนิจจะใช้อะไรหรือคะ”
“เลิกงานแล้วครับ ... นิจดูใจลอยๆ มีอะไรหรือเปล่า”
“ห่วงชนินทรน่ะค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวไปพร้อมผม .. ชนินทรต้องดีใจ ที่ตื่นมาเห็นคุณ”
เพชรยิ้มอย่างจริงใจ ต่างจากนิจนันท์ที่ยิ้มฝืดๆ
ที่ทางเดินในโรงพยาบาล มุกดากับแอนดี้เดินมาจากคนละด้านแอนดี้พูดกับมุกดา
“ไม่เจอใครที่น่าสงสัย พวกภูผามันไม่น่าจะลงมือซ้ำวันนี้”
ที่ระเบียงห้องคนไข้ ม่านที่เตียงคนไข้ถูกรูดออกช้าๆ พยาบาลคนหนึ่งที่เช็ดตัวชนินทรเสร็จถือกาละมังออกมา พยาบาลมองหมอที่มายืนรออยู่แล้วอย่างสงสัย
“คุณหมอตรวจคนไข้คนนี้หรือคะ”
เจนจบในชุดเสื้อกาวน์เหมือนหมอแทงมีดเข้าที่คอของพยาบาลจนล้มลงกับพื้น กาละมังหล่นพื้นเสียงดัง ชนินทรสะดุ้งแล้วหันมาเห็นเจนจบ ชนินทรหน้าตาตกใจ
“กะ...แก..”
เจนจบไม่พูดอะไร กระชากชนินทรลงจากเตียงทันที
“ชะ..ช่วยด้วย” ชนินทรพยายามตะโกน
เจนจบหันไปเตะปากชนินทรจนเขาดิ้นอยู่กับพื้น
“ฉันอนุญาติให้แกพูดหรือยัง” เจนจบขู่
เจนจบตามไปลากขาชนินทรไปทางระเบียงห้อง
“ไอ้.. เจนจบ ... แก”
เจนจบกระทืบลงที่อกชนินทรจนเขาดิ้นพราด
เจนจบเปิดประตูระเบียงแล้วล็อคคอชนินทรออกมาที่ระเบียงทันที ที่ท้องฟ้าด้านนอก พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ทั่วท้องฟ้ามีแสงสีทองสวยงาม
“มองซะ ชนินทร .. นี่จะเป็นตะวันแสงสุดท้ายในชีวิตแก” เจนจบบอก
ชนินทรมองลงไปด้านล่างแล้วก็รู้สึกกลัว
“อย่า .. อย่าฆ่าฉัน”
“กลัวอะไร เพื่อน แกมันตายไปแล้ว ..ที่ฟื้นขึ้นมาวันนี้ ...เพราะนรกให้เวลาแกกลับขึ้นมา ... ร่ำลาเมียรัก”
“ไม่ ... ไม่พูด ...ไม่พูด” ชนินทรลนลาน
เจนจบมองชนินทรที่กลัวจนลนลานแล้วก็จูบลงไปที่แก้มของชนินทร
“ถึงแกไม่พูด นังมุกมันก็ต้องเอาอะไรมาง้างปากแกจนได้ ไหนจะยังเพชรอีกที่รอถามแกอยู่ ... บอกตรงๆ เห็นแววตาสำนึกผิดกับน้ำตาที่แกขอโทษเพชรวันนี้แล้ว ฉันซึ้งมาก .. ไม่น่าเชื่อ ว่าโจรมันยังมีวันกลับใจ”
“เลว ... เลวที่สุด” ชนินทรว่า
“พูดดีดีสิ ... คำสุดท้ายของชีวิต พูดดีดี .. พูดอะไรที่เป็นมงคลหน่อย”
“คนอย่างแก ... ไม่ตายดี”
เจนจบล็อคอชนินทรแน่น ชนินทรดิ้นพราดเพราะขาดอากาศ เจนจบดันชนินทรมาที่ระเบียง ชนินทรมองลงไปเห็นความสูงของตึกที่อยู่ เจนจบยกตัวชนินทรขึ้นมาพาดระเบียง
“ยังไงก็ขอให้ฉันได้ดูความตายของแกก่อนแล้วกัน ... ลาก่อน ชั่วนิรันดร์ เพื่อนรัก”
เจนจบพูดแล้วผลักชนินทรสุดแรง ร่างของชนินทรลอยละลิ่วกลางอากาศหล่นร่วงลงไปยังด้านล่าง
ที่ทางเดินในโรงพยาบาล เพชรกับนิจนันท์เดินอย่างรวดเร็วเข้ามา ทั้งสองกำลังจะเดินขึ้นตึก ร่างของชนินทรลอยละลิ่วอยู่กลางอากาศ มีเสียงคนหวีดร้องดังลั่น
เพชรเงยหน้ามองเห็นร่างที่กำลังร่วงลงมา เพชรรีบคว้าร่างนิจนันท์ให้หลบ
บนระเบียง เจนจบคลี่ยิ้มแล้วกางแขนรับแสงอาทิตย์สีเหลืองทองที่อาบไล้ทั้งร่างด้วยรอยยิ้มสุขสม
ร่างชนินทรตกลงมากระแทกพื้นตรงหน้านิจนันท์กับเพชรพอดี ชนินทรตายคาที่ นิจนันท์กรี๊ดสุดเสียง เพชรตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 17 (จบตอน)
ภายในโรงพยาบาล มุกดา แอนดี้ที่กำลังตรวจดูรอบๆอยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนกรี๊ดผู้คนพากันมุงดูที่กระจก มุกดา แอนดี้รีบวิ่งเข้ามาดูทั้งสองเห็นศพชนินทรด้านล่าง ตรงหน้ามีเพชรกับนิจนันท์ยืนอยู่
“ชนินทร” มุกดาตกใจ
มุกดา แอนดี้รีบวิ่งไปทางห้องคนไข้ เจนจบที่เดินเลี้ยวมาจากอีกทางมีเสื้อกาวน์พาดที่แขน พอผ่านเก้าอี้คนนั่ง เจนจบโยนเสื้อกาวน์ลงทิ้งเดินเลี้ยวไปอีกทางสีหน้าปลอดโปร่ง ไร้ความกังวล
ด้านหน้าโรงพยาบาล เพชรมองศพชนินทรอย่างตกตะลึง นิจนันท์กรีดเสียงร้อง คนพากันมุง
“ชนินทร ..ตายแล้ว” นิจนันท์พูด
นิจนันท์มองเพชรที่กำลังช็อคแล้วนึกได้จึงรีบพูดขึ้น
“ทำไมทำอย่างนี้ ชนินทร ทำไมคิดสั้น กระโดดลงมา”
รปภ.วิ่งมากันคน เพชรก้มลงมองศพเพื่อนสีหน้าเพชรช็อคและนึกไม่ถึง
“ชนินทร”
เพชรเอื้อมมือไปปิดตาเพื่อน แล้วมองขึ้นไปบนตึกคนไข้
ในห้องคนไข้ของชนินทร มุกกับแอนดี้วิ่งเข้ามาในห้อง มองสภาพห้อง มองประตูระเบียงที่เปิดค้างอยู่ มุกดาหน้าตาโมโหวิ่งออกจากห้องแอนดี้วิ่งตามออกไป ด้านหน้าโรงพยาบาลนิจนันท์มองศพชนินทร กลัวก็กลัวแต่อีกใจหนึ่งก็โล่ง พอหันไปมองเพชร เห็นเพชรหน้าเครียดนิจนันท์รีบทำเป็นร้องไห้ไม่หยุด โผเข้าไปคุกเข่า ร้องไห้หน้าศพสามี
“ชนินทรคุณทิ้งนิจไป แล้วนิจจะอยู่ยังไง นิจรักคุณนะ ชนินทร .. ทำไมทิ้งนิจไป”
เพชรต้องเข้าไปโอบนิจนันท์ที่ฟูมฟายไม่หยุด มุกดากับแอนดี้หลบมองจากอีกมุม สายตามุกดามองศพชนินทรที่พื้น แล้วมองนิจนันท์กับเพชร เจ้าหน้าที่พยาบาลกับรปภ. รีบเอาผ้ามาคลุมศพ
“ชนินทร ... ชนินทร ..อย่าทิ้งนิจไป” นิจนันท์ทำเป็นร้องสุดขีด
เพชรต้องดึงนิจนันท์มาโอบกอดไว้นิจนันท์ร้องไห้ไม่หยุด เพชรหน้าสลดมองเจ้าหน้าที่ที่กำลังคลุมหน้าศพเพื่อน มุกดาหันกลับมาด้วยแววตาเจ็บใจ
“ภูผา .... มันกลับมาปิดปากชนินทรจนได้” มุกดาพูด
ที่คอนโดของคมกฤช ธีรพัฒน์ขยับออกมามองมุกดา
“ไม่น่าจะใช่ภูผา”
ทุกคนมองธีรพัฒน์
“พยานหลายคนให้การตรงกันว่า ผู้ชายที่เห็นผิวขาว สูง โปร่ง มันไม่ใช่ลักษณะของภูผา”
“หรือว่าจะเป็นขุนพล ไอ้นักดริฟท์รถ ท่าทางมันตรงตามที่พยานเห็น”
แอนดี้พูดขึ้น เพราะยังไม่มีใครรู้ว่าขุนพลตายไปแล้วด้วยฝีมือเจนจบ
“ไม่ว่าใคร เราต้องก็ลากตัวมาให้เร็วที่สุด” เจอรี่กล่าว
มุกดาหันหลังออกไปทันที แอนดี้ถามขึ้น
“มุก ...รู้แล้วเหรอ ... ว่าจะไปล่าพวกภูผาที่ไหน”
“ฉันมีคนที่จะช่วยได้ อยากรู้ก็ตามมา”
มุกดาเดินอย่างรวดเร็วออกไป แอนดี้ ธีรพัฒน์รีบไป เจอรี่มองตาม
ในห้องพยาบาลอีกแห่ง ในห้องปิดทึบมีแสงสาดมาจากช่องแสงระบายอากาศ ข้อมือที่โดนใส่กุญแจมือล็อคกับหัวเตียงคนไข้เป็นแมงมุมที่นอนรักษาตัวอยู่ มุกดาเดินเข้ามา ด้านหลังคือแอนดี้กับธีรพัฒน์ แมงมุมหันมองคนทั้งสาม
“แห่กันมานี่ กะจะยิงฉันทิ้งแล้วล่ะสิ”
“พอหายก็ปากหมาเลยนะแก” แอนดี้พูด
มุกดากระชากแมงมุมขึ้นมาเผชิญหน้า
“ฉันไม่ได้มาฆ่าแก ฉันมาให้โอกาส”
“จะปล่อยฉันเหรอ นังมุก คนสวย”
มุกดาต่อยแมงมุมคว่ำลงไปที่เตียง แมงมุมหันกลับมา เจอมุกดายกปืนเล็ง
“แหล่งซ่อนตัวของพวกแก .... ที่ไหน”
แมงมุมเงียบ มุกดาเอานิ้วแตะไก
“คำถามง่ายๆ คำตอบก็ง่ายๆ ...แต่ถ้าแกไม่ตอบ แกก็จะได้เป็นศพง่ายๆเหมือนกัน”
แมงมุมมองมุกที่แววตาดุดัน เอาเรื่อง แตะนิ้วเตรียมเหนี่ยวไก
ในบ้านนิจนันท์ เพชรอยู่กับนิจนันท์ที่ทำเป็นหลับตา เอนอยู่ในอกเพชร เพชรมองไปที่พาที เจนจบ ที่รออยู่ เพชรมีสีหน้าอึดอัด ตัดสินใจแตะไหล่ปลุกนิจนันท์เบาๆ
“นิจครับ .. เราต้องไปงานศพชนินทรแล้วนะครับ”
เพชรดันนิจนันท์ออก นิจนันท์ทำท่าอ่อนเพลียมาก
“อยู่ต่ออีกสักนิดนะคะ .. ภาพชนินทรยังติดตา .... นิจกลัว..”
นิจนันท์ทำท่าจะเอนลงในอกเพชรอีก เจนจบจ้อง เพชรดันไว้
“ไม่ดีนะครับ งานศพคืนแรก เราเป็นเจ้าภาพ ถ้าไม่ไป .. มันจะน่าเกลียด”
“แข็งใจหน่อยนะนิจ .. ยังไงนี่ก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำให้ชนินทร” พาทีกล่าว
นิจนันท์พยักหน้าอย่างระโหยโรยแรง ดูอ่อนแอน่าสงสาร แล้วทำลุกขึ้น แต่เซๆ เพชรมาประคองนิจนันท์ไว้ เจนจบจ้อง
“ถ้าไม่ไหว ก็ให้นิจอยู่ที่นี่เถอะ” เจนจบบอก
นิจนันท์ยิ้ม เจนจบเอ่ยต่อ
“ฉันจะจ้างพยาบาลมาอยู่เป็นเพื่อน ถ้าอาการแย่ ก็แอดมิทเข้าโรงพยาบาลไปเลย”
“ขอบใจ ... แต่ไม่ต้อง”
“ไหวนะครับ นิจ” เพชรถาม
“ค่ะ .. แต่คืนนี้ ... หลังงานศพ .. นิจคงอยู่คนเดียวในบ้านนี้ไม่ได้.. นิจกลัว ... กลัวไปหมด เพชรมาอยู่เป็นเพื่อนนิจหน่อยนะคะ”
เจนจบมองจ้องนิจนันท์ เพชรนิ่งคิด นิจนันท์เร่ง
“นะคะ เพชร ..”
“ครับ”
เจนจบหน้าบึ้ง นิจนันท์ยิ้ม
“ผมจะพาคุณปักมาอยู่เป็นเพื่อนนิจด้วย”
นิจนันท์หน้าเสีย เจนจบอมยิ้ม เพชรรีบอธิบายเหตุผล
“ยังไงผมก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของนิจ ..”
เพชรมองนิจนันท์อย่างเห็นใจแบบเพื่อน ต่างจากเจนจบที่จ้องนิจนันท์ด้วยสายตาเกลียดชัง
ในวัด ภาพชนินทรตั้งอยู่หน้าโลงศพ เพชร เจนจบ พาทีในชุดดำมองภาพเพื่อน แววตาเพชรและพาทีเศร้า แต่เจนจบเรียบนิ่ง คมกฤชนั่งอยู่ข้างรุจา นิจนันท์ซับน้ำตาร้องไห้ตลอดเวลา
“คุณไม่น่าจากเราไปเร็วอย่างนี้เลย”
“หักใจบ้างนะ นิจ .. คิดซะว่าชนินทรมันหมดกรรมไปแล้ว” พาทีบอก
“ไม่ใช่กรรม ... ฉันแน่ใจว่า เป็นการฆาตกรรม” เพชรกล่าว
ทุกคนมองเพชร
“ชนินทรเพิ่งฟื้น ขนาดพูดยังไม่มีแรง จะเดินมาถึงระเบียง กระโดดลงไปได้ยังไง”
เจนจบมองจ้องเพชร
“ชนินทรโดนฆ่าปิดปาก มีคนไม่อยากให้ชนินทรพูดความจริง” เพชรพูด
“จริงเหรอคะ .. ใครกัน ใครมันใจร้ายขนาดฆ่าคนป่วย” นิจนันท์ทำเป็นตื่นเต้น
“ฉันเอง ...”
ทุกคนหันมองเจนจบทันที
ณ โกดังร้าง มุกดา แอนดี้ ถือปืนเข้ามามองไปที่ทางเข้าโกดัง อีกด้านธีรพัฒน์นำตำรวจมาอีก 6 คน ล้อมเข้ามาทุกคนระวังเตรียมตัวเต็มที่ ทั้งหมดกำลังโอบเข้าไป เท้าธีรพัฒน์เหยียบปุ่มสัญญาณเล็กๆบนพื้น ธีรพัฒน์ก้มมองอย่างตกใจ ไฟในโกดังถูกตัดมืด ไฟฉุกเฉินสีแดงติดวาบขึ้นทันที ภูผา บลูหยิบปืนเตรียมพร้อม เตรียมตั้งรับกับผู้บุกรุกด้านนอก
“ใครเป็นคนบอกพวกมัน ว่าเราอยู่ที่นี่” ภูผาถาม
“เซฟเฮาส์นี้ไม่มีใครรู้จัก นอกจากเรา ไอ้ที่เหลือก็เป็นผีไปหมดแล้ว” บลูตอบ
ในวัด เจนจบน้ำตาคลอ เอ่ยขึ้นต่อหน้าทุกคน
“ฉันเอง ..ที่เป็นคนผิด ฉันควรจะระวังให้มากกว่านี้ ฉันน่าจะจ้างการ์ดมาดูแลชนินทรจนกว่าจะบอกความจริงทั้งหมดกับเราได้”
เจนจบทำเป็นน้ำตาร่วง เพชรมองอย่างเห็นใจ
“ฉันเสียใจ เพชร ..ฉันไม่ควรปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเพื่อนเรา”
“ไม่ใช่ความผิดของนาย เจนจบ ฉันจะให้ตำรวจลากไอ้สารเลวคนนี้มากราบศพชนินทรให้ได้”
“นายให้อภัยได้ทุกคนจริงๆนะเพชร ชีวิตนายมีแต่คำว่าให้ นายควรจะได้แต่สิ่งที่ดีที่สุด”
- เจนจบปาดน้ำตา นิจนันท์ฟูมฟาย ลุกขึ้นไปกอดโลงศพ
“ชนินทร ... ใครมันฆ่าคุณ บอกฉันสิคะ บอกฉัน ฉันจะไปเอาชีวิตมันเอง” นิจนันท์ฟูมฟาย
เพชรต้องรีบเข้าไปดึงนิจนันท์ออกมา
“นิจ...หักใจนะครับ”
นิจนันท์ทำเหมือนเป็นลมในอ้อมกอดเพชร
“นิจทำใจไม่ได้ค่ะ ชนินทรไม่ควรมาตายในสภาพนี้ เพชรคะ ช่วยนิจด้วย ..ขาดชนินทรแล้ว นิจอ้างว้างเหลือเกินค่ะ”
นิจนันท์สะอื้น โผเข้าไปในอกเพชร เพชรโอบพามานั่งแล้วกุมมือให้กำลังใจ นิจนันท์มองไปเห็นคมกฤชกับรุจามองอยู่ ก็ทำเสียงอ่อนเหมือนรู้สึกผิด
“คุณหนูมุกคงโกรธนิจ เลยไม่มางานศพ”
“เปล่าเลยครับ มุกมีนัดเทคแคร์ลูกค้าต่างประเทศแทนผม” คมกฤชบอก
เพชรมองเหมือนไม่อยากจะเชื่อ รุจาเห็นสายตาเพชรแล้วรีบช่วยแก้ตัวให้มุกดา
“รุจาโทรไปบอกคุณมุกแล้วค่ะ เธออยากจะมาจริงๆ เธออยากให้กำลังใจคุณนิจนันท์ ยังไงพรุ่งนี้คุณมุกต้องมาแน่ๆค่ะ”
“ฝากขอบคุณเธอด้วยนะคะ .. ในความโชคร้ายที่สุด นิจก็ถือว่ายังโชคดีที่มีเพื่อน .. มีคนที่รักนิจ ห่วงนิจอย่างจริงใจ”
นิจนันท์ทำเป็นระทดระทวย เซเข้าอกเพชรอีก รุจามองแบบเอียนๆ ต่างกับเจนจบที่มองภาพนิจนันท์ซบอยู่ในอกเพชรด้วยสายตาเกลียดชังรุนแรง
อีกด้านหนึ่งที่โกดังร้าง มุกดา แอนดี้ เข้ามา เจอภูผา บลู ยิงสวนทันที สองคนหลบหาที่กำบังแล้วยิงสวนไป ภูผา บลูระดมยิง มุกดา แอนดี้ยิงสวน ธีรพัฒน์พาลูกน้องโอบมาจากอีกทางแล้วยิง ภูผา บลูเป็นเป้าจากสองทางทั้งสองคนรีบวิ่งถอยหลัง แต่ยังยิงสู้ มุกดา แอนดี้วิ่งตามทันที
ในบ้านนิจนันท์ เพชรพานิจนันท์นั่งลง นิจนันท์ดึงมือเพชร ส่งสายตาออดอ้อน
“อย่าเพิ่งไปเลยนะคะ เพชร”
เจนจบกับพาทีที่อยู่ด้านหลังมอง พาทีทนไม่ไหวพูดขึ้น
“ให้เพชรมันไปรับคุณปักมาอยู่เป็นเพื่อนก่อนเถอะนิจ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เพชร ที่จริงอยู่กันแค่ผู้หญิง 2 คนก็อันตรายนะคะ เกิดพวกที่ฆ่าชนินทรมันย้อนกลับมา ..... นิจคงไม่รอด”
นิจนันท์เบียดร่างไปชิดเพชร ทำเป็นเกาะแขนไม่ปล่อย เพชรนิ่งคิด พาทีหน้าเครียดขึ้น นิจนันท์ลอบยิ้ม
“เอาเป็นว่า เพชรจะอยู่กับนิจนะคะ บ้านนี้ต้องการผู้ชายที่เข้มแข็งคอยดูแล ..”
“ครับ .. นิจต้องมีคนดูแล ... เจนจบ นายอยู่เป็นเพื่อนนิจนะ”
นิจนันท์หน้าเหวอ เจนจบยิ้ม
“ได้สิ .. สบายใจได้เลยเพื่อน ชีวิตนิจจะปลอดภัยที่สุด”
เจนจบหันไปยิ้มกับนิจนันท์ ที่หน้าตาไม่สบอารมณ์
“ฉันจะทุ่มเท .. ดูแลเพื่อนของเราอย่างดี”
ด้านนอกโกดัง ภูผากับบลูวิ่งมาอย่างรวดเร็ว มุกดากับแอนดี้วิ่งตามทั้งสอง ภูผากับบลูหันไปยิง มุกดากับแอนดี้หลบแล้วยิงสวนธีรพัฒน์วิ่งนำลูกน้องวิ่งตามมา ภูผากับบลูมองเห็นคนที่ไล่ล่ามาหลายคนก็สบตากัน บลู ภูผายิงสวน ทุกคนหลบ มุกดามองเห็นภูผาและบลูวิ่งแยกกันคนละทาง มุกดาวิ่งตามไปทางภูผา แอนดี้วิ่งแยกไปตามบลูทันที
ในห้องนอนนิจนันท์ นิจนันท์เข้ามาในห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“เพชรนะ เพชร .. จะให้เจนจบมาอยู่ทำไม”
นิจนันท์สะบัดหน้าพรึ่ด ไม่สบอารมณ์ เสื้อผ้าชุดดำของนิจนันท์ถูกถอดออกร่วงลงกับพื้นเธอเดินเข้าห้องน้ำ ก้าวเข้าไปใต้ฝักบัว ปิดม่าน เสียงเปิดน้ำดังเห็นเป็นเงาของนิจนันท์ที่กำลังอาบน้ำแต่ก็มีเงาของอีกคนเดินเข้ามาถือมีดปลายแหลมวาววับในมือที่ใกล้เข้ามา เสียงฝักบัวยังเปิดอยู่ นิจนันท์ฮัมเพลงเบาๆ หน้าเจนจบที่ถือมีดปลายแหลมขยับเข้ามาใกล้ม่านอาบน้ำ
มือเจนจบที่เอื้อมไปแตะม่านแววตาเจนจบเต็มไปด้วยความเหี้ยม นิจนันท์ไม่ทันรู้ตัวเพราะกำลังอาบน้ำ ปลายมีดแหลมอยู่ด้านหลังนิจนันท์เจนจบกำลังจะจ้วงแทง
“นิจ..” เพชรเรียก
นิจนันท์ชะงัก
เจนจบตกใจเพราะจำเสียงได้
“นิจครับ นิจ ...”
“เพชร” นิจนันท์ยิ้มดีใจ
นิจนันท์หันมา เอามือผลักม่านก็ไม่เห็นใคร เธอก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว
ด้านล่างบ้านนิจนันท์ เพชรยืนอยู่ด้านล่างหันขึ้นมามอง นิจนันท์ในชุดเสื้อคลุม เห็นเพชรก็รีบวิ่งลงมา
“เพชร”
นิจนันท์ลงมา ถลาจะเข้าไปหาเพชร พาทีก้าวออกมาขวางเพชรไว้ นิจนันท์ชนกับพาทีเต็มแรง เซไปด้านหลัง
“มาขวางทำไม พาที”
“ขวางที่ไหน อุตส่าห์เป็นห่วง เปลี่ยนใจกลับมาอยู่เป็นเพื่อน”
นิจนันท์มองไปทางเพชร เพชรยิ้ม
“ผมคุยกับพาที อยู่กันหลายๆคนดีกว่า มีอะไรจะได้ช่วยกัน เจนจบล่ะครับ”
เจนจบที่ออกมาจากห้องครัว ถือแก้วนมอยู่ในมือ
“อ้าว .. กลับมากันทำไม”
“เพชรเค้าห่วงฉันมาก”
เจนจบฝืนยิ้มเต็มที่ นิจนันท์ที่โผเข้าเกาะแขนเพชรแน่น
“ไปค่ะ เพชร นิจจะพาไปดูห้องนอน”
“ห้องนอนแขกก็พอนะ ห้องนอนเธอ ไม่ต้องพาไปดูหรอก..” พาทีบอก
นิจนันท์ค้อนพาที เพชรยิ้มเจื่อนๆ
เจนจบมองนิจนันท์อย่างเจ็บใจที่พลาดโอกาสไปจนได้
อีกด้านในตึกร้าง บลูวิ่งพยายามวิ่งหนี แอนดี้วิ่งตาม บลูหันมายิงแอนดี้ยิงสวนเข้าช่วงท้อง บลูกระดอน แอนดี้จะวิ่งเข้าไปจับเพราะบลูทำเป็นเจ็บแต่พอแอนดี้เข้าใกล้บลูหมุนตัวเตะเข้าที่หน้าแล้วยิงใส่ แอนดี้ม้วนตัวหลบ กระสุนเฉียดไป บลูยิงไล่ตามทำให้แอนดี้โงหัวไม่ขึ้นแล้วฉวยโอกาสวิ่งพุ่งไปทางลับ แอนดี้หันกลับมามองหาไปรอบๆเห็นแต่ความมืด บลูหนีไปได้แอนดี้มองอย่างเจ็บใจ
มุมหนึ่งบริเวณตึกร้าง ภูผาวิ่งหนีด้านหลังมุกดากับตำรวจวิ่งตาม ภูผาหันไปยิงใส่ ธีรพัฒน์วิ่งสวนมาดักหน้า ธีรพัฒน์จะยิงภูผาเอี้ยวหลบ เตะปืนร่วงแล้วคว้าธีรพัฒน์เอาปืนจ่อหลังเป็นตัวประกัน มุกดากับตำรวจคนอื่นๆชะงักมองอย่างระวังกลัวธีรพัฒน์เป็นอันตราย ภูผาลากธีรพัฒน์ถอยหลังไปเรื่อยๆ มุกดาจะตาม
“พวกมึงตาม ไอ้นี่ตาย”
ภูผาเอาปืนจ่อธีรพัฒน์เป็นตัวประกัน มุกดาต้องหยุด ภูผาลากธีรพัฒน์มาในเงามืด ใกล้ทางลับธีรพัฒน์กลัวภูผาหนีรอดก็ตัดสินใจแย่งปืนภูผา มุกดากับทุกคนมองอย่างระวัง ภูผายื้อปืนกับธีรพัฒน์ ธีรพัฒน์เกือบแย่งได้ แต่ภูผาไวกว่าผลักธีรพัฒน์พุ่งไปทางมุกดาแล้วยิงเข้ากลางหลังธีรพัฒน์ 2 นัด มุกดาตกใจ ธีรพัฒน์ล้มลงช่วงชุลมุนภูผาหลบหายเข้าเงามืด มุกดาวิ่งมาที่ธีรพัฒน์ มองเห็นธีรพัฒน์ยังหายใจลูกน้องคนนึงเข้าช้อนหัวธีรพัฒน์ขึ้น
“เรียกหน่วยฉุกเฉิน นำตัวส่งโรงพยาบาล เร็ว!” มุกดาสั่ง
ลูกน้องธีรพัฒน์อีกคน ว.เรียกรถพยาบาลทันที มุกดาวิ่งเข้ามาในเงามืด มองหาไปรอบๆไม่เห็นภูผาที่หลบออกไปแล้ว
“มันต้องมีทางหนีลับๆเตรียมไว้แน่”
ซอยข้างโกดัง บลูวิ่งลัดเลาะมาเหลียวมองไปไม่เจอตำรวจตามมา บลูชะลอ หายใจแรง หันกลับมาบลูตกใจเห็นแมงมุมที่ยืนขวางอยู่
“แมงมุม .. แกยังไม่ตาย”
“ฉันตายไม่ได้หรอก ถ้ายังไม่ได้ยินว่า เธอรักฉัน”
แมงมุมมองสภาพที่บลูโดนยิงเลือดไหลจนยืนไม่ไหวและล้มทรุดลง แมงมุมรีบเข้าไปประคอง
“แมงมุม ... พาฉันหนีไปก่อน”
“ทำไมฉันต้องช่วยคนทรยศหักหลัง”
แมงมุมมองบลู บลูส่งสายตาขอร้อง
“ฉันไม่ได้อยากฆ่าแกเลย ขุนพลบอกให้ฉันทำ”
บลูเห็นสายตาแมงมุมที่มองมา ก็รีบบอก
“แต่ตอนนี้ มันตายไปแล้ว ... ฉันจะอยู่กับแก เราจะอยู่ด้วยกัน”
แมงมุมประคองบลูไว้แล้วถาม
“อยู่ด้วยกัน ..แล้วรักฉันหรือเปล่า”
“รักสิ ... แมงมุม ฉันรักแกได้”
แมงมุมคลี่ยิ้มแล้วมองบลู บลูยิ้มตอบ แมงมุมเหนี่ยวไกลงที่อกบลู
“นี่คือรางวัลให้การโกหกครั้งสุดท้ายของแก”
บลูตาค้าง แมงมุมผลักบลูลงกับพื้น มือบลูพยายามคว้าปืนตัวเองที่พื้นแต่แมงมุมเหยียบมือบลู บลูหันมองด้วยสายตาหวาดกลัว แมงมุมเตะเสยจนบลูหงายลงไปที่พื้น แมงมุมก้าวมายืนค้ำหัวบลูที่สำลักเลือดกำลังจะตาย
“แกรักขุนพลมาก จนฆ่าฉันได้ ก็ถือว่าฉันฆ่าเอาบุญ ส่งแกไปพรอดรักกับขุนพลต่อ .. ในนรก”
บลูจับขาแมงมุม มองด้วยความเคียดแค้น แมงมุมจิกผมบลูขึ้นแล้วลูบหน้าที่เปื้อนเลือดก่อนจะจูบลงที่แก้มบลูแรงๆ แล้วผลักบลูหงายลงไปกับพื้น บลูเห็นภาพแมงมุมยิ้มเป็นภาพสุดท้ายแล้วขาดใจตาย มุกดา แอนดี้วิ่งมา มองเห็นบลูขาดใจตายไปแล้ว แอนดี้รีบเข้ามาใส่กุญแจมือบลู มุกดาสีหน้าไม่พอใจ
“ฉันไม่ได้ให้แกมาฆ่าบลู”
“บลูมันไม่รู้หรอกว่าใครบงการ คนเดียวที่รู้คือ ภูผา แกจับภูผาได้หรือเปล่าล่ะ”
มุกดาไม่ตอบ แมงมุมยิ้มหยัน แอนดี้ลากแมงมุม
“แกได้ติดคุกยาวแน่”
“โธ่เอ๊ย ... ติดแค่ 10- 20 ปี เดี๋ยวฉันก็ออกมาร่อนได้เหมือนเดิมโว๊ย”
แมงมุมหน้าตาไม่สำนึก มุกดามองอย่างผิดหวัง ตำรวจอีกคนเข้ามาลากแมงมุมออกไป แมงมุมหันมาเหลือบมองศพบลูนิดเดียว ก่อนถูกตำรวจลากห่างออกไป มุกดา แอนดี้มองไปที่ศพบลูที่นอนตายด้วยความสังเวชใจ
เช้าวันใหม่ในบ้านนิจนันท์ เพชรเดินออกจากห้องนอนกำลังจะลงไปด้านล่าง นิจนันท์ในชุดนอนแอบมองจากประตูห้องนอนตัวเองที่แง้มอยู่ เพชรเดินมากำลังจะผ่านนิจนันท์แกล้งแง้มประตูเปิดออกกว้าง เพชรหันไปมอง
“นิจ...นิจ”
นิจนันท์รีบวิ่งเบาๆไปที่ห้องน้ำ เพชรยังไม่กล้าเข้าไปในห้องจึงได้แต่เรียก
“นิจ .. นิจครับ”
เพชรรอให้นิจนันท์ตอบ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไป
เพชรเข้ามาในห้องเห็นประตุห้องน้ำแง้มอยู่เพชรพุ่งเข้าไปดูเห็นนิจนันท์นอนระทดระทวยในชุดนอนวาบหวิว ในอ่างน้ำที่เปิดน้ำอยู่เขาจึงรีบอุ้มนิจนันท์ขึ้นมา
“นิจ นิจ”
นิจนันท์เบียดตัวเองใกล้กับเพชร เพชรรีบอุ้มนิจนันท์มาวางบนเตียงแล้วหันไปหยิบผ้าขนหนูมาซับผม นิจนันท์ทำเป็นรู้สึกตัวขึ้นมอง
“นิจเป็นอะไรไปคะ”
“นิจเป็นลมหรือเปล่าครับ .. เมื่อคืนนอนหลับหรือเปล่า”
เพชรมองอย่างเป็นห่วงนิจนันท์ นิจนันท์จับมือเพชรไว้
“เพชรคะ .. เพชรดีกับนิจเหลือเกิน ถ้าชีวิตนิจไม่มีเพชรเป็นที่ยึดเหนี่ยว นิจจะอยู่ต่อไปยังไง”
นิจนันท์โผเข้ากอดเพชร เพชรอึ้ง นิจนันท์ลอบยิ้ม กอดแน่นไม่ยอมปล่อย
“นิจครับ ปล่อยผมก่อนนะ”
เพชรพยายามจะแกะมือ นิจนันท์ยิ้มร้ายแกล้งปล่อยมือ ทิ้งตัวลงไปบนเตียง เพชรตกใจ
“นิจ .. นิจ”
“นิจเป็นอะไรไม่รู้ค่ะ เพชร .. นิจ ... หายใจไม่ออก”
นิจทำเป็นอึดอัด มือเปะปะดึงเสื้อ เพชรมองนิจนันท์แล้วทำอะไรไม่ถูก
ด้านล่างบ้านนิจนันท์ เจนจบจัดโต๊ะอาหารเสร็จ พาทีเดินมาหยิบขนมปังปิ้งกิน เจนจบมองแล้วถามขึ้น
“เพชรล่ะ”
พาทีไม่สนใจตอบ มัวแต่จิ้มขนมปังกับแยม เจนจบสังหรณ์ใจ วางผ้าเช็ดมือแล้ววิ่งขึ้นไปด้านบน พาทีมองและวิ่งตามไป
ในห้องนอนนิจนันท์ นิจนันท์คว้ามือเพชรมาวางเหนือหน้าอก
“นิจหายใจขัดๆ ... เพชรรู้สึกมั้ยคะ”
เพชรพยายามจะดึงมือออก
“นิจปล่อยมือผมก่อนนะ ผมจะโทรเรียกรถพยาบาล”
นิจนันท์ยิ่งดึงไว้ ไม่ยอมปล่อย
“ไม่ทันแล้วค่ะ เพชร .. เพชรช่วยนิจก่อน”
เพชรกำลังเงอะงะ นิจนันท์ดึงเพชรลงมาแล้วพลิกขึ้นทับบนตัวเพชร ที่ประตูเจนจบเข้ามาเห็นสภาพนิจนันท์ที่ทาบทับอยู่บนตัวเพชร เพชรตกใจรีบดึงตัวออกแล้วบอกเพื่อน
“นิจเค้าเป็นลม หายใจไม่ออก”
เจนจบยืนอึ้งแต่พาทีเดินตรงเข้ามาผลักเพชรห่าง แล้วจับนิจนันท์ขึ้นนั่ง พาทีทุบหลังนิจนันท์เบาๆ
“โอ๊ย ... อะไรเนี่ยะ พาที มาทุบฉันทำไม”
“หายหรือยัง”
นิจนันท์ลืมตัวเป็นปกติ นึกได้ พาทีมองจ้อง
“หายเป็นปลิดทิ้งแล้วล่ะสิ ร้องเสียงแบบนี้”
นิจนันท์ทำเป็นอ่อนเพลีย
“เจนจบ นายเรียกหมอมาตรวจนิจด่วนเลยนะ” เพชรบอก
“ไม่เป็นไรค่ะ นิจขอนอนพักเงียบๆดีกว่า เวลาเครียด นิจชอบเป็นอย่างนี้แหละค่ะ”
“ตรวจสักหน่อยเถอะ นิจ ... ถ้าคุณเป็นอะไรไป พวกเราจะรู้สึกผิดมากนะ เมียชนินทรแค่คนเดียว เรายังดูแลไม่ได้” เจนจบพูด
“ขอบใจมาก เจนจบ ... ขอบใจมากนะคะ เพชร ขอนิจพักสักครู่ ก็คงค่อยยังชั่วพวกคุณจะไปทำงานกันก็ตามสบายเลยนะคะ”
“ไม่กลัวโดนฆ่าแล้วเหรอ” พาทีถาม
“กลัวสิ แต่ฉันไม่อยากทำตัวเป็นภาระพวกเธอนะ เพชรไม่ต้องห่วงนะคะ นิจพักสักแป๊ป แล้วเดี๋ยวจะออกไปดูเรื่องงานศพชนินทร .... ไม่ว่าเค้าเคยทำร้ายนิจมาแค่ไหน แต่ครั้งสุดท้ายแล้ว นิจก็ต้องส่งเค้าไปให้ดีที่สุด”
นิจนันท์ทำหน้าตาจริงจัง เพชรยิ้มเจื่อนๆ เจนจบมองนิจนันท์แล้วทำเป็นยิ้มจริงใจกับเพชร
ในบ้านมุกดา มุกดาเดินมากับรุจา รุจามองด้วยสีหน้าเครียดๆของมุกดาแล้วเอ่ยขึ้น
“คุณนิจนันท์ เธอยังทำใจไม่ได้ ต้องมีคุณเพชรกับเพื่อนๆคอยดูแล คุณมุกคงไม่คิดมากนะคะ เพราะเค้าอยู่กันทั้งแก๊งค์ ไม่ใช่คุณเพชรคนเดียว”
“ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้มุกกังวลเรื่องภูผามากกว่า กลัวว่ามันอาจจะย้อนกลับมาทำร้ายนิจนันท์ .. แล้วก็พี่เพชร”นิจนันท์เดินฉับๆเข้ามา มุกดากับรุจาหันไปมอง รุจามองแล้วถามขึ้น
“ท่าทางสบายดี เป็นปกติแล้วนะคะ คุณนิจนันท์”
“ยังไม่ดีหรอกค่ะ เพชรเค้าก็เป็นห่วงนิจมาก แต่นิจไม่สบายใจ เลยอยากมาเจอคุณหนูมุก”
“เกี่ยวอะไรกับมุกเหรอคะ”
นิจนันท์มองเลยไปที่รุจา มุกดามองสายตารุจาแล้วเอ่ยขึ้น
“คุณรุจาเป็นคนในครอบครัวมุกค่ะ เธอรับรู้ได้ทุกเรื่อง”
“เพชรน่ะสิคะ ห่วงนิจมาก ไม่ยอมห่างนิจเลย นิจกลัวคนจะมองเพชรในแง่ไม่ดี”
“ทำไมไม่ห่วงตัวเองก่อนละคะ เรื่องคาวๆฉาวๆ ผู้หญิงน่าจะเสียชื่อมากกว่าผู้ชาย สามีเพิ่งตาย ... จะมีคนใหม่แทนที่ ดูยังไง .. ก็ไม่ดีหรอกค่ะ” รุจาแหวะ
“ก็คนยังไม่รู้นี่คะว่าความจริงเป็นยังไง คุณหนูมุกเคยถูกวางตัวให้แต่งงานกับเพชร แต่สุดท้ายความรักมันฝืนใจกันไม่ได้ใช่มั้ยคะ ...”
นิจนันท์ยิ้มเหยียดไปทางมุกดา
“ค่ะ ฝืนใจไม่ได้จริงๆซะด้วย เพราะพี่เพชรยังบอกรักมุกอยู่เลย”
“เพชรเค้าเป็นสุภาพบุรุษค่ะ เค้ารู้ว่าผู้ใหญ่สองฝ่ายสนิทกันแค่ไหน ก็ไม่อยากให้ผิดใจกันเพราะเรื่องที่ต้องยกเลิกงานแต่ง”
“ตกลงคุณนิจนันท์มาพูดเรื่องนี้กับคุณมุกเพื่ออะไรกันแน่คะ โทษนะคะ รุจาฟังตั้งนาน ยังดูเจตนาไม่ออกเลยค่ะ ... ตกลงว่าจะอวดหรือจะประกาศตัวเป็นขาเสียบ”
“คุณรุจา”
“คะ .. รุจาพูดตรงเข้าเป้าเลยใช่มั้ยคะ”
“ฉันมาเตือนค่ะ เพชรน่ะเค้าไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้หรอก เพราะความเป็นสุภาพบุรุษของเค้า ถ้าคุณหนูมุกไม่หน้ามืดตามัว เข้าข้างตัวเองคิดว่าเพชรมีใจให้ .. ก็ช่วยปล่อยให้เพชรเค้ามีอิสระที่จะเลือก ... อย่างที่เค้าต้องการ อย่ายืมมือผู้ใหญ่มาบังคับใจเค้าอีก ... นิจพูดอย่างนี้ ตรงเข้าเป้าเลยใช่มั้ยคะ”
นิจนันท์มองประกาศความเป็นศัตรูกับมุกดาเต็มที่
ในบ้านเพชร เพชรเดินเข้ามา เจนจบ พาทีตามหลัง เพชรพูดขึ้น
“ฉันอยากปรึกษาเรื่องนิจ”
ทุกคนหยุดมองเพชร
“ฉันคิดว่านิจต้องการคนดูแลอย่างจริงจัง”
“หมายความว่าอะไร แกจะเฝ้านิจนันท์ตลอด 24 ชั่วโมงเหรอวะ” พาทีถาม
“ถ้าทำได้ ฉันก็จะทำ”
“นี่นายเป็นห่วงนิจนันท์มากเกินไปมั้ย” เจนจบบอก
“ใช่ ..บอกตรงๆ ฉันห่วงนิจมาก นายก็เห็นนิจเค้าจิตใจบอบบางอยู่แล้ว อย่างที่เรารู้ๆ.. ชนินทรทำร้ายนิจมานานแค่ไหน .. แล้วยังมีเรื่องนิจถูกทำร้ายในบ้าน แล้วก็ชนินทรตายต่อหน้าต่อตาเค้าอีก มันหนักเกินกว่าที่ผู้หญิงคนนึงจะรับไหว”
“ฉันว่านิจเค้าเรียกร้องความสนใจมากกว่า”
“พาที ... อย่าดูถูกเพื่อนให้ฉันได้ยินอีก”
พาทีเงียบไป เพชรมองเจนจบ
“ฉันขอนะ .. ถือว่าฉันขอร้อง .. เราทุกคนต้องดูแลนิจให้ดีที่สุด อะไรที่จะทำเพื่อ ความสบายใจของนิจได้ ฉันขอให้ทำ ตอนนี้นิจนันท์คือคนที่ฉันเป็นห่วงที่สุด”
เพชรเดินเข้าบ้านไป พาทีหันมองเจนจบ พูดขึ้นแบบไม่คิดอะไร
“หรือว่าเพชรมันจะหลงเสน่ห์นิจ จนอยากให้เป็นเจ้าสาวแทนคุณหนูมุกวะเนี่ย”
พาทีเดินเข้าบ้านตามเพชรไป แต่เจนจบแววตาวาบด้วยความโกรธสุดขีด
ในบ้านมุกดา มุกดาสีหน้ากังวลรุจาเดินมาใกล้
“คุณมุกคงไม่คิดอย่างที่นิจนันท์พูดนะคะ ดูก็รู้ว่าคุณเพชรรักคุณมุกจากใจจริง”
“มุกไม่ได้คิดอะไรเรื่องนั้นเลยค่ะ”
“หนักแน่นไว้นะคะ คุณมุก ผู้หญิงอย่างนิจนันท์เค้าหลังชนฝา ไม่มีอะไรที่เค้าจะทำไม่ได้”
“เรื่องของมุกกับพี่เพชรมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วค่ะ มุกมีหน้าที่ต้องจับคนร้าย พี่เพชรเค้ามีหน้าที่ต้องปกป้องเพื่อน... เพื่อนสนิทของเค้า ...”
มุกดาหันมายิ้มเศร้าๆกับรุจา
“เราต่างคนต่างทำหน้าที่ ถึงเวลา.. ก็ต้องไปจากกัน ... ดีแล้วที่ไม่ต้องมีความผูกพันให้คิดถึงกันมากไปกว่านี้”
มุกดามองไปไกล รุจามองมุกดาอย่างเห็นใจ
ศาลาวัดงานศพชนินทร มุกดากับแอนดี้ที่กำลังไหว้ศพ มุกดามองภาพชนินทรด้านหลังมีเจนจบ พาที คมกฤช รุจาที่นั่งอยู่ เพชรเดินเข้ามาเห็นมุกดาก็มองทอดสายตา มุกดาก้มลงไหว้ศพแล้วลุกขึ้นหันมาเจอเพชร เพชรเดินเข้ามาจับมือมุกดาไปนั่งลงใกล้ๆด้านหน้า มุกดาไม่ยอมดึงมือกลับ
“มุกไม่เห็นคุณนิจนันท์”
“เมื่อเย็น นิจเป็นลมไปอีก ... ผมเลยให้เค้าพักอยู่ที่บ้าน”
“ได้เบาะแสฆาตกรบ้างหรือยัง คุณเพชร” คมกฤชถาม
“ยังเลยครับ”
รุจาสบตามุกดา ก่อนจะถามเพชรต่อ
“คุณเพชร .. สงสัยใครบ้างหรือเปล่าคะ”
“ตั้งแต่เกิดเรื่องชนินทร สาลินี ผมก็สงสัยแล้วว่าโลกนี้ เรายังจะไว้ใจใครได้อีก”
เพชรหน้าเศร้า เจนจบมองจ้อง
“แต่ผมก็บอกตัวเองว่าอย่าหมดหวัง ยังไงความดี ความจริงใจก็เปลี่ยนใจคนที่กำลังคิดผิดได้เสมอ .... เหมือนชนินทร ... ในที่สุด เค้าก็สำนึกผิดแล้ว”
เพชรนิ่ง ทุกคนมองเห็นใจผู้ชายจิตใจดีอย่างเพชร เพชรสบตามุกดาแล้วพูดขึ้น
“ตอนนี้ก็เหลือ นิจ ที่ชนินทรเค้าเป็นห่วงมาก ผมต้องดูแลนิจให้ดีที่สุด เพื่อเพื่อนของผม”
มุกดาสีหน้านิ่งจนเพชรมองใจไม่ดี เจนจบมองภาพนั้นอย่างสังเกตเงียบๆ แววตาเต็มไปด้วยความแค้นที่อัดแน่น พลุ่งพล่านแล้วค่อยเร้นกายหายไปในความมืด
ในบ้านนิจนันท์ นิจนันท์ยืนหน้ารูปแต่งงานมองภาพชนินทรแล้วเหยียดยิ้ม
“ใครก็ตามที่โยนแกลงมา ฉันต้องขอบคุณมัน ..”
นิจนันท์ปลดรูปแต่งงานออกจากผนัง
“มันทำให้ชีวิตฉันไม่ต้องอยู่ด้วยความระแวง ว่าแกจะพูด เรื่องที่แกเป็นเจ้าชายนิทรา... เพราะฝีมือฉัน”
นิจนันท์ยิ้มมีความสุขกับการตายของสามีที่คิดว่าจะปิดบังเรื่องราวทุกอย่างลงไปได้
ด้านนอกศาลาวัด มุกดาเดินออกมา รุจากำลังประคองคมกฤชลงตามมา พาทีคอยดูแลส่งแขกเพชรก้าวออกมาตามมุกดาแล้วเรียกขึ้น
“หนูมุก”
มุกดาหันมามอง เพชรถามขึ้น
“โกรธผมเรื่องนิจหรือเปล่า”
“พี่เพชรทำดีแล้ว ทำไมมุกต้องโกรธ เห็นมุกเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ผมห่วงความรู้สึกคุณนะ หนูมุก”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นคนรักเหมือนแต่ก่อนแล้ว”
“ผมไม่เคยคิดเลยนะว่า เราต้องจากกันแบบนี้ ..”
เพชรดึงแขนมุกดาไว้ มุกดาหันมองเพชรที่แววตาเศร้ามาก
“มันทรมานมากนะครับ หนูมุก .. มีลมหายใจ ก็ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร ... มีทางไหนมั้ยครับ ที่ผมจะได้คุณกลับมา”
เพชรที่ดึงมือมุกดาไว้ สองคนมองสบตากัน
ในบ้านนิจนันท์ นิจนันท์โยนรูปแต่งงานลงที่พื้น หันกลับมาเห็นเจนจบก้าวเข้ามาในบ้าน
“เพชรล่ะ เพชรอยู่ไหน .. เพชรบอกว่าเสร็จจากงานศพแล้วจะมาอยู่กับฉัน”
“ศพสามีเก่ายังคาศาลา ก็ร้องหาแต่สามีใหม่ คำว่า ร่าน คงน้อยไปสำหรับเธอ”
“เจนจบ !!! ระวังปากแกไว้ด้วย เป็นคนสนิทไม่ได้หมายความว่าจะมีสิทธิ์ก้าวก่ายถึงเรื่องส่วนตัว ... เรื่องบนเตียง ...”
นิจนันท์ลอยหน้า แววตามีแต่ความโอ้อวด ภูมิใจ
“ฉันเตือนไว้ก่อนนะ พอฉันแต่งงานกับเพชรเมื่อไหร่ ชีวิตเพชรก็ไม่จำเป็นต้องมีแกมาคอยตอมเป็นแมงหวี่แมงวัน เกะกะสายตาอีก .. ทุกหน้าที่ ทั้งเพื่อน ภรรยา คู่คิด คู่ชีวิต จะมีเจ้าสาวอย่างฉัน...เป็นให้ทุกอย่างในชีวิตเพชร”
เจนจบโกรธจัด พุ่งเข้าไปตบนิจนันท์คว่ำลงไปกองกับพื้น นิจนันท์ตะลึง
“เจนจบ ..แก..แกตบชั้นทำไม”
“ไหนพูดใหม่สิ .. อยากเป็นเจ้าสาวของเพชรมากใช่มั้ย”
“ใช่ .. ชั้นนี่แหละ เจ้าสาวของเพชร”
เจนจบจิกผมนิจนันท์ลากขึ้นมา นิจนันท์ร้อง เจนจบจับนิจนันท์ผลักลงไปหน้ากระแทกโซฟา
“โอ๊ย”
นิจนันท์พลิกตัวหันกลับมา เจนจบกระชากขานิจนันท์ร่วงจากโซฟา
“ปล่อยชั้น เจนจบ ปล่อยชั้น”
เจนจบกระทืบลงขานิจนันท์ นิจนันท์ร้อง เจนจบบิดแรง นิจนันท์ดิ้น กรี๊ด
“เจนจบ แกจะฆ่าฉัน ... แกจะฆ่าฉันทำไม”
เจนจบขึ้นคร่อมร่างนิจนันท์ กดไหล่นิจนันท์ติดพื้น
“ผู้หญิงทนมือทนเท้าอย่างเธอ ไม่เหมาะกับเพชรหรอก ฉันว่าเธอควรจะตามไปเจอรสชาติเดิมๆจากชนินทรมากกว่า”
เจนจบจับแขน นิจนันท์ดิ้น เจนจบจับแขนนิจนันท์บิดไพล่หลัง นิจนันท์กรีดร้องสุดเสียง ด้วยความเจ็บปวด
ด้านนอกศาลาวัด เพชรดึงมือมุกดาเดินเข้าใกล้ มุกดาหันมาพูด
“ไปดูแลนิจนันท์เถอะค่ะ เค้าคือคนที่ต้องการพี่เพชรมากที่สุดในเวลานี้”
“หนูมุก ... จะให้ผมทำยังไง คุณถึงจะกลับมา”
มุกดาสบตาอ้อนวอนของเพชรกำลังจะใจอ่อน รุจากุมมือพาคมกฤชเข้ามา แอนดี้ตามมา มุกดาสะบัดมือออกห่างจากเพชร เพชรหันไปมอง เห็นคมกฤช รุจา แอนดี้ยืนอยู่ รุจาพูดขึ้น
“เรากำลังจะกลับน่ะค่ะ แต่ถ้าคุณเพชรมีธุระกับคุณมุก เรารอก็ได้นะคะ”
“ไม่มีค่ะ มุกไม่มีธุระอะไรกับพี่เพชร”
“ไม่ต้องรีบหรอก มุก เดี๋ยวให้แอนดี้ขับรถมารับตรงนี้ก็ได้” คมกฤชบอก
“ใช่ค่ะ ใช่ รอตรงนี้นะคะ .. ไป .. แอนดี้ ไปเอารถ”
รุจารีบเร่ง แอนดี้เดินนำไป รุจาพาคมกฤชออกไปก่อนเหลือเพชรกับมุกดาตามลำพัง มุกดาหันมามองเพชร เพชรมองมุกดาด้วยสายตาอ่อนโยนเอื้อมมือมาแตะใบหน้าเธออย่างแผ่วเบา
“เรื่องนิจนันท์......”
ในบ้านนิจนันท์ นิจนันท์ถูกต่อยถลา เจนจบตามมากดคอนิจนันท์แน่นติดพื้น นิจนันท์พยายามร้องให้คนช่วย
“ช่วย .. ช่วยด้วย ... แกไอ้เพื่อนเลว ฉันจะฆ่าแก .. ไอ้เจนจบ แกต้องไม่ตายดี”
“ขนาดใกล้ตาย ยังพูดคำเดียวกับผัว”
นิจนันท์จ้องเจนจบ แววตาเจนจบเลือดเย็นจนนิจนันท์รู้สึกได้
“แก ..เจนจบ .. หรือว่าแก ..แกฆ่าชนินทร”
เจนจบฟันสันมือผัวะเข้าลำคอนิจนันท์ นิจนันท์ร้องอ๊อกได้คำเดียว เจนจบลุกขึ้นมายืนห่าง นิจนันท์จับคอตัวเอง พยายามออกเสียง
“กะ ..แก ..ฆะ..ฆ่า..ชะ นิน..”
นิจนันทพลิกตัวลนลานคลานหนี เจนจบเหยียบขานิจนันท์ไว้ เจนจบกระทืบซ้ำ นิจนันท์ดิ้นพราด
อีกด้านหนึ่งที่ศาลาวัด เพชรขยับเข้าใกล้มุกดา เอ่ยเสียงอ่อนโยน
“สำหรับผม นิจนันท์คือเพื่อน ....ชีวิตนี้..ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ผมรักมากเท่าคุณอีกแล้วหนูมุก”
เพชรแววตายืนยันความจริงใจ มุกดามองด้วยแววตาสับสนแต่ก็ต้องหักห้ามใจ
ในบ้านนิจนันท์ เจนจบยืนค้ำร่างมองนิจนันท์ นิจนันท์พยายามขยับแขนขาจะหนี แต่ไม่มีแรง
“วันนั้นชนินทรมันก็มองฉันด้วยสายตาอ้อนวอนแบบนี้”
นิจนันท์มองเจนจบและนึกถึงตอนเห็นสภาพชนินทรวันที่โดนทำร้ายก่อนจะกลายป็นเจ้าชายนิทรา เธอพยายามออกเสียงแต่ก็ลำบาก เหมือนชนินทรในวันนั้น
“..ฆะ ฆ่า ...”
เจนจบยิ้มแบกนิจนันท์ขึ้นบ่า แล้วเดินขึ้นไปบนบันได 4-5 ขั้น
“อะ..ไอ้..เจน จบ..อะ...ไอ้..เพื่อน ..ละ...เลว”
นิจนันท์พยายามดิ้น เจนจบฮัมเพลงเบาๆในคอ
“นี่คือของขวัญจากใจฉัน ... สำหรับเจ้าสาวของเพชร .. ทุกคน”
เจนจบโยนนิจนันท์ลงมา นิจนันท์กระแทกบันไดแล้วกลิ้งไปหัวกระแทกขอบโต๊ะไม้ นิจนันท์ตาเหลือกนอนแน่นิ่ง เจนจบยืนมองจากบนบันได สายตานิจนันท์เหมือนจ้องตรงมาที่เจนจบที่สีหน้ามีแต่รอยยิ้ม
ในห้องคนไข้ เพชร มุกดา พาทีที่ยืนมองมาที่เตียง บนเตียงคือร่างนิจนันท์ที่เป็นเจ้าหญิงนิทรา มีเครื่องช่วยหายใจระโยงระยางเพชรกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
“ผมขอโทษ นิจ ... ผมไปหาคุณช้าไป ..ผมไปช่วยคุณช้าเกินไป...”
เพชรก้มหน้า กำหมัดแน่น กดดันเต็มที่มุกดากุมมือเพชรไว้ด้วยความสงสาร สายตาเจนจบมองอาการห่วงใยของมุกดาที่มีให้เพชร
“พี่เพชร อย่าโทษตัวเอง”
มุกดามองไปที่นิจนันท์ที่นอนไม่รับรู้อะไร
“ไอ้ฆาตกรมันตั้งใจอยู่แล้ว ... มันจ้องจะเอาชีวิตนิจนันท์”
“ไม่นึกเลย สุดท้ายนิจก็มีสภาพ ...เหมือนชนินทร” พาทีบอก
มุกดาเงยมองพาที เจนจบเห็นสายตามุกดาที่มองพาที เจนจบเลื่อนมือมาแตะนิจด้วยแววตาอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น
“นิจ ... ถึงคุณจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไปอีกกี่สิบปี เราก็ยังจะเป็นเพื่อนกันผมจะภาวนาทุกวัน ขอให้คุณฟื้น กลับมาพูดคุย กลับมาหัวเราะกับเราเหมือนเดิม”
เพชรมองนิจนันท์ ด้วยสีหน้ารู้สึกผิดที่ปกป้องนิจนันท์ไว้ไม่ได้ เขาเดินออกไปจากห้อง มุกดามองเพชรอย่างเห็นใจแล้วเดินตามออกไป เจนจบเลื่อนมือออกจากนิจนันท์หันไปมองตามเพชรกับมุกดา
ที่ห้องโถงบ้านเพชร เพชรเดินเข้ามาหยุดระงับอารมณ์ มุกดาเดินตามเข้ามา
“ผมช่วยใครไม่ได้เลย ทั้งชนินทร แล้วก็นิจนันท์ ทุกคนต้องมาจบชีวิตเพราะผม”
“พี่เพชรไม่เกี่ยว”
“เกี่ยวสิ เพราะผมเอาอะดอเรลลาเข้ามา”
“พี่เพชรไม่เคยเชื่อเรื่องอาถรรพ์นะคะ”
“แล้วมันอะไรล่ะ หนูมุก กี่คนแล้วที่ต้องเจ็บ ต้องตายเพราะอะดอเรลลา”
“มุกก็ยังยืนยันว่าไม่ใช่เพชรที่มีอาถรรพ์ คนเราต่างหากที่ควบคุมจิตใจตัวเองไม่ได้ คนเราต่างหากที่ไม่หยุดความปรารถนาของตัวเอง ... พี่เพชรรู้มั้ย”
เพชรมองหน้ามุกดา
“อะดอเรลลาที่ได้คืนมา .. มันเป็นของปลอม”
“หนูมุกรู้ได้ยังไง”
เพชรเข้ามาจับไหล่มุกดา จ้องลึกลงไปในดวงตา
“คุณมีอะไรที่ยังไม่บอกผม”
“วันนึงมุกต้องบอกพี่เพชรทั้งหมด แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่เราต้องควานหาตัวคนที่จ้องจะเอาชีวิตทุกคน ... รอบตัวพี่เพชร”
“หนูมุก คุณห่วงผม”
“ค่ะ ..มุกเป็นห่วงพี่เพชร เป็นห่วงมาก”
เพชรฟังแล้วชื่นใจ ดึงมุกดาเข้ามากอด
“ผมจะไม่ถามอะไรอีก จนกว่าคุณจะบอกผมเองทั้งหมด หนูมุก .. ผมรักคุณที่คุณเป็นแบบนี้ เป็นหนูมุกที่ผมสัมผัสด้วยความรู้สึก ด้วยหัวใจ”
“พี่เพชรยังรักมุกใช่มั้ยคะ”
“ครับ รักมาก ไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่เคยลดน้อยลงเลย”
“ยังอยากแต่งงานกับมุกมั้ยคะ”
“ครับ ผมอยากแต่งงานกับคุณที่สุด”
“ถ้ามุกเป็นเจ้าสาวของพี่เพชร มุกก็จะต้องเล่นเกมส์ซ่อนเจ้าสาว”
เพชรผละจากมุกดาทันที
“ไม่ จะไม่มีการเล่นเกมส์ซ่อนเจ้าสาวอีก”
มุกดาเดินตามมาดักหน้า จ้องเพชร
“ต้องมีค่ะ ถ้าจะให้มุกเป็นเจ้าสาวของพี่เพชร ต้องมีเกมส์ซ่อนเจ้าสาว”
“... ทำไม” เพชรมองตาของมุกดาเหมือนต้องการหาคำตอบ
จบตอนที่ 17
ติดตามอ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 18 (อวสาน) พรุ่งนี้
