รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 17
พรรณอรเดินออกมาส่งพรพรรณที่กำลังจะไปทำงาน พรพรรณวุ่นวายกับการอ่านข้อความจากมือถือแล้วกดปิดอย่างหงุดหงิด
“คุณณิชาเลื่อนประชุมอีกแล้ว นี่เราจะได้เปิดรีสอร์ตตามที่กำหนดหรือเปล่าเนี่ย มีปัญหาโน่นนี่ให้ต้องปวดหัวได้ตลอด” พรพรณพึมพำ
“เธอก็อย่ามองว่ามันเป็นปัญหาซิ มองให้เป็นเรื่องท้าทาย จะได้สนุกกับการทำงาน คุณพงษ์เทพก็มาช่วยงานแล้วไม่ใช่เหรอ น่าจะช่วยแบ่งเบาภาระให้เธอได้เยอะนะ”
“คุณพงษ์เทพก็ทำงานดีกว่าที่คิดไว้ แต่วันนี้ก็ไม่รู้หายไปไหนอีกคน พรติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้าแล้ว”
ชัยวัฒน์พาพันธ์นฤสรร์เข้ามาอย่างกระตือรือร้น
“ให้คุณแม่ดูซิครับ เร็วซิครับ คุณพันสร”
“มีอะไรหรือจ๊ะ พันสร” พรรณอรถาม
พันธ์นฤสรร์ยืนนิ่งอย่างไม่สนใจ ชัยวัฒน์รีบดึงกระดาษข้อสอบส่งให้พรรณอรดู
“คุณพันสรทำภาษาอังกฤษได้คะแนนเต็มครับ”
“ก็ทำข้อสอบซ้ำๆตั้งเป็นสิบครั้งจะไม่ให้ได้เต็มได้ไง” พันธ์นฤสรร์บอก
“ข้อสอบซ้ำที่ไหนล่ะครับ คุณพันสรจำผิดแล้วล่ะครับ”
“ลูกแม่เก่งจริงๆ อย่างนี้ต้องให้รางวัล”
พรรณอรมองกระดาษข้อสอบอย่างชื่นใจ
“พรไปทำงานก่อนนะคะ พี่อร ตั้งใจเรียนล่ะ พันสร”
พรพรรณเดินออกไปโดยไม่ใส่ใจเรื่องของพันธ์นฤสรร์ ชัยวัฒน์รีบตามพรพรรณไป
“มา มา แม่ให้รางวัล หอมแก้มสิบที”
“ไม่เอาครับ คุณแม่ ไม่หอมๆ”
พันธ์นฤสรร์รีบเดินหนีไป พรรณอรหัวเราะไล่ตะครุบแกล้งลูกชาย
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พรพรรณเดินออกมาจะตรงไปที่รถ ชัยวัฒน์เดินตามมาจนทัน
“คุณพรพรรณครับ...”
พรพรรณหยุดเดินหันมามองชัยวัฒน์
“ผมมีเรื่องจะเรียนปรึกษาครับ ตั้งแต่ผมปรับตารางเรียนใหม่ เปลี่ยนแนวการสอนไม่ให้น่าเบื่อ คุณพันสรก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะครับ อย่างนี้รับรองสอบผ่านเลื่อนชั้นได้สบายๆ”
“ที่พูดมาทั้งหมดนี่ ตกลงมีเรื่องอะไรจะปรึกษาฉัน”
“ผมได้ยินมาว่า คุณพรพรรณจะหาครูมาเพิ่ม ผมคิดว่าไม่จำเป็นแล้วนะครับ ผมสอนคนเดียวจะมีประสิทธิภาพกว่า แล้วผมก็ไม่คิดว่า คุณพรพรรณจะไปหาครูที่ไหนที่มีประสบการณ์เท่าผมอีกแล้ว”
“ฉันจะรับครูมาเพิ่มหรือจะเปลี่ยนครูใหม่ ก็เป็นสิทธิ์ของฉันนะ ครูชัย”
“ถ้าคุณพรพรรณจะหาผู้ช่วยให้ผมล่ะก็ ผมขอความกรุณาอย่าเป็นคุณประนอมเลยนะครับ คงทราบนะครับ คุณประนอมมีปัญหากับลูกจ้างในบ้านทุกคน ถ้าหากจ้างเค้ากลับมาทำงานล่ะก็ คุณพรพรรณจะต้องมีเรื่องร้อนหูแน่ๆ แล้วยังเรื่องความประพฤติส่วนตัวอีก..”
“ถ้าหากฉันต้องการคำแนะนำจากครูชัยล่ะ ฉันจะบอก แต่ถ้าฉันไม่ได้ถาม ก็ไม่ต้องออกความคิดเห็น เพราะฉันตัดสินใจเองได้”
พรพรรณเดินออกไปที่รถ ชัยวัฒน์นิ่งคิดยังไม่นอนใจเรื่องประนอมว่าจะกลับมาหรือไม่
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชกับรวิภาสเดินกลับเข้ามาที่บริเวณที่กลุ่มนักศึกษาซึ่งกำลังสร้างห้องสมุด
“พี่ธัชจะต้องรีบกลับหรือเปล่า ถ้าไม่รีบ ผมอยากจะแนะนำให้พี่ธัชรู้จักกับครูมงคล..”
“แกยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนายภาส ตกลงแกคบกับนมลหรือเปล่า”
ณิชมนกับพิมพ์นฤมลเดินเข้ามาพอเห็นบุรธัชก็ค่อยๆ ถอยหนีออกไป
“เปล่าครับ ผมกับนมลไม่ได้คบกัน..”
มีนเดินเข้ามาไม่รู้เหนือรู้ใต้
“นมล แกหายไปไหนมา ไปช่วยขนหนังสือหน่อย อ้าว พี่นอม มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” มีนทักเสียงดัง
บุรธัชหันไปมองเห็นพิมพ์นฤมลยืนอยู่กับณิชมน พิมพ์นฤมลละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก
“เราไปช่วยคุณมีนกันเถอะค่ะ คุณนมล”
ณิชมนดึงพิมพ์นฤมลออกไปกับมีนทันที บุรธัชหันกลับมามองรวิภาส
“ไหนแกบอกฉันว่า แกจะพูดความจริงกับฉันทุกเรื่อง”
“นมลมาออกค่ายด้วยก็ไม่ได้หมายความว่า ผมกับนมลคบกันนี่ครับ”
บุรธัชมองตามพิมพ์นฤมลที่เดินออกไปกับณิชมน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมน พิมพ์นฤมลและมีนช่วยกันยกกล่องหนังสือบริจาคมากองรวมกัน
“เดี๋ยวขนตามไปนะ นมล ขอบคุณพี่นอมนะคะที่ช่วย” มีนกล่าว
มีนยกกล่องหนังสือเดินออกไปก่อน
“ทีนี้ทำไงดีล่ะคะ คุณชายธัชเห็นนมลแล้ว”
“คุณนมลไม่ได้ทำผิดอะไร จะไปกลัวทำไม”
“พี่นอมก็กลัวไม่ใช่เหรอคะ ไม่งั้นพี่นอมไม่ลากนมลหนีมาหรอก นี่พี่ภาสคงไม่บอกเรื่องเราสองคนกับคุณชายธัชนะ..”
บุรธัชเดินเข้ามาเฉียดฉิวจนเกือบได้ยินที่พิมพ์นฤมลพูด พิมพ์นฤมลยืนตัวแข็งก่อนรีบยกมือไหว้
“ขอโทษนะคะ ตะกี้นมลไม่มีโอกาสได้หวัดดีน่ะค่ะ”
“ไม่นึกนะว่า จะได้เจอกันที่นี่ คิดยังไงถึงได้มาออกค่ายกับนายภาส”
“ก็คุณนมลชอบทำกิจกรรมอยู่แล้ว ถ้าจะมาออกค่ายก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลยนี่คะ”ณิชมนตอบแทน
“ฉันถามนมล ไม่ได้ถามเธอ ว่าไง นมล คำถามง่ายๆแค่นี้ ทำไมตอบไม่ได้หรือว่าเธอมีเหตุผลที่บอกฉันไม่ได้”
“นมล..นมลเห็นเพื่อนๆมาออกค่ายกัน ก็เลยอยากรู้ว่าเป็นไง ก็เท่านั้นเองไม่มีเหตุผลอื่นค่ะ”
รวิภาสพาครูมงคลเดินเข้ามา
“พี่ธัช นี่ครูมงคลครับ ครูมงคลเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนเวียงดอย”
บุรธัชยกมือไหว้ครูมงคล
“พี่ธัช พี่ชายผมเองครับ ครู พี่ธัชอยากช่วยเหลือโรงเรียนของครูน่ะครับโรงเรียนยังขาดอะไรอีก ใส่ได้เต็มที่เลยครับ โอกาสทองมาถึงแล้วล่ะครับ”
“ขอบคุณครับ คุณธัช ไปคุยกันที่บ้านผมดีมั้ยครับ ถ้าไม่รังเกียจก็เชิญกินอาหารกลางวันด้วยกันนะครับ เชิญครับ เชิญ” มงคลชวน
มงคลเดินออก รวิภาสรีรอให้บุรธัชเดินไปก่อน บุรธัชดึงณิชมนติดมือไปด้วย
“เธอไปกับฉัน ไปด้วยกัน เรายังคุยกันไม่จบ” บุรธัชบอกณิชมน
บุรธัชดึงณิชมนเดินไปด้วย รวิภาสกับพิมพ์นฤมลมองหน้ากันอย่างหนักใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ครูมงคลวางชามแกงเขียวหวานลงบนโต๊ะ บุรธัชนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่แล้ว
“แม่บ้านของผมทำเขียวหวานไก่ไว้หม้อใหญ่ตั้งแต่เมื่อเช้า นี่เด็กๆกำลังเจียวไข่เพิ่ม เดี๋ยวผัดผักอีกซักจานก็น่าจะพอไหวนะครับ”
“แค่นี้ก็พอแล้วครับ ครู ขอบคุณมากครับ”
ณิชมนถือจานไข่เจียวมาวางไว้บนโต๊ะ รวิภาสถือหม้อข้าวตามเข้ามาช่วยตักข้าวใส่จาน ณิชมนมองไปทางด้านหลังบ้านอย่างเป็นห่วงพิมพ์นฤมล
“มากินด้วยกันซิ ประนอม” บุรธัชชวน
“ฉันทานที่โรงเรียนมาแล้วล่ะค่ะ ฉันทานข้าวไปตั้งสองจาน อิ่มจนจุกเลยล่ะค่ะ”
“นั่งลง ประนอม !” บุรธัชสั่ง
รวิภาสนั่งลงแทนณิชมน
“ผมนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนพี่ธัชแทนประนอมเอง”
“งั้นฉันขอออกไปเดินดูรอบๆ บ้านหน่อยนะคะ ฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวจะกลับมารับใช้ต่อนะคะ คุณชายธัช”
ณิชมนรีบปรู๊ดออกไปทันที ครูมงคลมองบุรธัชอย่างแปลกใจที่ได้ยินณิชมนเรียกว่าคุณชาย
“คุณภาสไม่เคยบอกเลยว่า มีเชื้อมีสาย ผมก็นึกสงสัยอยู่ว่า นามสกุลบุริศร์นี่ ฟังคุ้นๆ (ยิ้ม) ถึงผมจะเป็นครูบ้านนอกแต่ก็พอรู้จักคนดังในจังหวัดอยู่บ้างนะครับ”
“นายภาสก็อย่างนี้ล่ะครับ มีเรื่องให้คิดไม่ถึงอยู่เรื่อย แล้วนี่ทำไมนมลไม่ตามมาล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
บุรธัชมองรวิภาสอย่างจับผิด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลเดินไปเดินมาอย่างกังวลใจ ณิชมนเดินตามหาเธอจนเจอ
“คุณนมลคะ คุณนมลหลบหน้าคุณชายอย่างนี้ คุณชายจะยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่นะคะ คุณนมลควรทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ไปค่ะ ไปกับนอม มีนอมอยู่ด้วย คุณนมลไม่ต้องกลัวอะไรเลย”
ณิชมนดึงพิมพ์นฤมลไปด้วยกัน แต่พิมพ์นฤมลขืนตัวไว้ไม่ยอมไปด้วย
“แต่นมลกลัวนี่ นมลกลัวว่าจะโกหกไปไม่ได้ตลอด ถ้าคุณชายจับได้ขึ้นมาล่ะก็ นมลต้องแย่แน่ๆเลยล่ะ”
“ถ้าคิดว่าจะปิดเรื่องคุณนมลกับคุณภาสได้ไม่นาน ก็บอกความจริงไปเลยซิคะ ดีกว่าที่คุณชายมารู้เองทีหลังนะคะ”
“บอกไม่ได้ค่ะ ยังไงก็บอกไม่ได้”
“ถ้าคุณชายรู้ความจริง แล้วคุณชายจะทำอะไรได้คะ จะห้ามคุณสองคนไม่ให้คบกันหรือคะ ยังไงคุณภาสก็ไม่ฟังคุณชายแน่ๆค่ะ”
“พี่ภาสกับคุณชายเพิ่งปรับความเข้าใจกันได้เอง นมลไม่อยากเป็นตัวปัญหา ทำลายความสุขของครอบครัวคนอื่น”
ณิชมนมองพิมพ์นฤมลอย่างไม่เห็นด้วย
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัช รวิภาสและครูมงคลเดินคุยด้วยกันมา
“โรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนเล็กๆ ขอแค่มีห้องเรียนที่หลังคาไม่รั่วก็พอแล้วล่ะครับ คราวนี้คุณภาสกับเพื่อนๆมาสร้างห้องสมุดเพิ่มให้อีกก็เพียงพอสำหรับผมแล้วล่ะครับ”
“นายภาสบอกว่า นักเรียนของครูส่วนใหญ่เป็นเด็กยากจนไม่ใช่หรือครับ”
“แล้วบ้านของนักเรียนหลายคนก็อยู่ไกลจากโรงเรียนเป็นสิบๆกิโล ก็เลยมาเรียนบ้าง ไม่มาเรียนบ้าง อย่างนี้เราสร้างหอพักเพิ่มดีมั้ยครับ ครู” รวิภาสเสนอ
“มันจะเป็นเรื่องใหญ่ไปน่ะซิครับ เด็กๆ ที่อยู่บ้านไกลๆส่วนใหญ่ก็พักที่บ้านผมอยู่แล้ว”ครูมงคลบอก
“งั้นก็ไม่ถึงกับต้องสร้างหอพักหรอก นายภาส สร้างบ้านพักเพิ่มอีกสองสามหลังก็น่าจะพอ”
“นี่เป็นแค่การเริ่มต้นนะครับ ครู เวลาพี่ธัชช่วยใคร จัดเต็มให้อยู่แล้วครับ”
“ขอบคุณมากนะครับ คุณชาย ผมไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ผมยินดีช่วย”
ณิชมนกับพิมพ์นฤมลเดินเข้ามา พิมพ์นฤมลก้มหน้างุดๆ อยู่หลังณิชมน
“คุยธุระเสร็จแล้วใช่มั้ยคะ งั้นเราก็กลับกันเถอะนะคะ” ณิชมนพูด
“วันนี้กลับกันก่อนก็ได้ แล้วผมจะแวะมาใหม่นะครับ ครูเราจะได้สรุปเรื่องสร้างบ้านพักกัน แล้วผมก็จะได้สะสางเรื่องที่ยังค้างคาใจให้มันจบๆไปด้วย”
บุรธัชมองพิมพ์นฤมลจนเธอเสียวสันหลัง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถพงษ์เทพแล่นเข้ามาจอดที่โรงเรียนเวียงดอย ณิชาภัทรรีบร้อนลงจากรถ พงษ์เทพลงจากรถตามมา กลุ่มนักศึกษาที่กำลังเร่งสร้างห้องสมุดอยู่หันมามองทั้งสองอย่างแปลกใจ กันต์เดินออกมาจากกลุ่มนักศึกษามาหาพงษ์เทพเพราะจำได้ตอนที่ไปช่วยสร้างฝาย
“คุณพงษ์เทพ มาได้ไงครับเนี่ย” กันต์ถาม
“คุณนอมมาที่นี่หรือเปล่าครับ”
“คุณชายธัช พี่ชายของรวิภาสน่ะค่ะ น้องรู้จักใช่มั้ย มาที่นี่ด้วยหรือเปล่า” ณิชาภัทรถาม
“พี่ธัชหรือครับ เห็นเดินไปทางโน้นกับนายภาสน่ะครับ”
“ทางโน้นน่ะทางไหนคะ”
“สงสัยจะไปบ้านครูมงคลมั้งครับ คุณเดินไปทางหลังโรงเรียน ก็จะเห็นเอง มีบ้านครูมงคลอยู่หลังเดียว”
“แล้วคุณนอมมากับคุณชายธัชด้วยใช่มั้ยครับ”
“มาด้วยกันครับ เมื่อคืนก็แวะมาแป๊บนึงแล้วก็กลับออกไป ผมก็ไม่คิดว่าพี่ธัชจะกลับมาอีก ผมค่อยโล่งใจหน่อย พี่ธัชจะได้เชื่อว่า นายภาสมาออกค่ายจริงๆ..”
“หมายความว่า เมื่อคืนคุณชายไม่ได้ค้างที่โรงเรียนงั้นเหรอ แล้วคุณชายไปค้างคืนที่ไหน”
“ถ้าคุณสงสัยอะไร ไปถามคุณชายเองไม่ดีกว่าหรือครับ คุณณิชา” พงษ์เทพขัด
พงษ์เทพมองณิชาภัทรอย่างตำหนิแล้วเดินออกไป
“เดี๋ยวซิคะ ณิชาไปด้วยค่ะ”
ณิชาภัทรรีบเดินตามพงษ์เทพไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชกับณิชมนกำลังเดินกลับมาที่โรงเรียน
“นายภาสคบกับนมลตั้งแต่เมื่อไหร่”
ณิชาภัทรหยุดเดินทันทีหันมามองบุรธัช แล้วเธอก็ปั้นหน้าไม่รู้เรื่องต่อไป
“คุณภาสกับคุณนมลคบกันมาตั้งแต่เด็กไม่ใช่เหรอคะ ถ้าฉันจำไม่ผิดทั้งสองคนเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาล..”
“เธออย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจ นายภาสเป็นแฟนกับนมลตั้งแต่เมื่อไหร่”
“คุณภาสยอมรับหรือคะว่า เป็นแฟนกับคุณนมล”
“นายภาสไม่ยอมรับแต่ฉันแน่ใจว่า ต้องมีอะไรระหว่างสองคนนั้นแน่”
“แล้วถ้าสมมุติ สมมุตินะคะ คุณภาสกับคุณนมลเกิดชอบกันจริงๆคุณจะทำยังไงกับพวกเค้าเหรอคะ”
“ฉันไม่ยอมให้นายภาสคบกับนมลแน่”
“แต่คุณไม่มีสิทธิ์ไปบังคับจิตใจคนอื่น”
“ฉันเป็นพี่ชายนายภาส ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ฉันไม่มีวันให้น้องชายฉันไปยุ่งเกี่ยวกับคนบ้านสรณาลัยเป็นอันขาด คนบ้านนั้นทำลายครอบครัวของฉัน !”
“ความจริงเป็นยังไง ไม่มีใครรู้ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าคุณรักคุณภาส คุณไม่ควรไปขัดขวางความรักของเค้า หรือว่าคนที่คุณเกลียดจริงๆไม่ใช่คนบ้านสรณาลัย แต่เป็นคุณภาสที่ทำให้คุณไม่ได้ทำตามฝัน คุณก็เลยทำลายความสุขของน้องชายตัวเอง !”
“มันจะมากไปแล้ว เธอคิดว่า เธอเป็นใคร !”
บุรธัชกระชากตัวณิชมนเข้ามาใกล้ ณิชาภัทรกับพงษ์เทพเดินเข้ามาพอดีถึงกับต้องชะงักมอง
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ !” พงษ์เทพถาม
ณิชมนสะบัดตัวหลุดออกจากบุรธัชแล้วเดินออกไป พงษ์เทพรีบเดินตามณิชมนไป ณิชาภัทรยืนมองบุรธัชอย่างจับสังเกต
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลยืนนิ่งคิดเรื่องตัวเองกับรวิภาส รวิภาสเดินเข้ามาหยุดยืนข้างๆ พิมพ์นฤมล
“ไม่ต้องห่วงเรื่องพี่ธัชนะ นมล ถ้าพี่ธัชกลับมาอีก พี่จะช่วยกันพี่ธัชไม่ให้มาวุ่นวายกับนมล”
“ดูเหมือนคุณชายจะไม่เชื่อพี่ภาสนะคะ”
“พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ที่จริงพี่น่าจะบอกความจริงพี่ธัชไปซะ จะได้รู้กันไปเลยว่า พี่ธัชจะเอายังไง...พี่ก็ตั้งใจจะบอกเรื่องของเรานะ แต่พอถึงเวลา พี่กลับไม่กล้าบอก พี่มันไม่เอาไหนจริงๆ”
“พี่ภาสคิดถูกแล้วล่ะค่ะที่ไม่บอก เราจะได้ยืดเวลาของเราไปได้อีกซักหน่อย...”
“หมายความว่าไง”
รวิภาสคว้ามือพิมพ์นฤมลมาจับไว้แน่น
“ไม่นะ นมล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะอยู่ด้วยกันอย่างนี้..”
“นมลพูดเล่นน่า ค่ะ เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้อีกนาน..นานจนพี่ภาสเบื่อนมลเลยล่ะ แล้วไม่ว่าเราจะคบกันไปได้นานแค่ไหน พี่ภาสก็จะเป็นคนสำคัญของนมลตลอดไป..”
พิมพ์นฤมลให้ความเชื่อมั่นกับรวิภาสแต่ตัวเองเริ่มไม่เชื่อมั่นว่าจะคบกันไปได้นานแค่ไหน
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 17(ต่อ)
ณิชมนกับพงษ์เทพเดินกลับมาด้วยกัน
“คุณนอม...”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันกับคุณชายธัชแค่มีความเห็นไม่ตรงกันเท่านั้น เราก็เลยเถียงกันนิดหน่อย”
“แต่ที่ผมเห็นมันไม่ใช่แค่เถียงกันนิดหน่อย คุณจะทนคุณชายไปอีกนานแค่ไหน ผมถามใหม่ดีกว่า คุณจะต้องทนคุณชายไปทำไม”
“ฉันกับคุณชายธัชนี่..เรียกว่าไงดี มันเหมือนกับ Unfinished business เรามีเรื่องค้างคาใจกันหลายเรื่อง การที่ฉันได้ทำงานกับเค้า เราก็จะได้มีเวลาทำความรู้จักกันมากขึ้น เค้าจะได้เลิกมองฉันผิดๆ..”
“ยังไงก็ฟังไม่ขึ้น ทำไมคุณต้องไปสนใจด้วยว่า คุณชายจะคิดกับคุณยังไง”
“ฉันต้องสนใจ เพราะถ้าคุณชายยังคิดว่าฉันเป็นพวกสิบแปดมงกุฎไว้ใจไม่ได้ เค้าก็จะตามระรานฉันไม่หยุด..แล้วอีกอย่างฉันเป็นคนรักษาคำพูด ฉันจะต้องทำงานให้ครบตามที่ตกลงไว้”
“แปลกนะครับ คุณชายไม่ไว้ใจคุณ แต่กลับบังคับให้คุณไปทำงานด้วยอย่างนี้ไม่ได้เรียกว่าไม่ไว้ใจแล้วล่ะ น่าจะเรียกว่า กำลังทดสอบใจตัวเองมากกว่า”
ณิชมนนิ่งอึ้งไปรีบตัดบทเปลี่ยนเรื่อง
“คุณเดินไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณชายเห็นคุณอยู่กับฉัน ได้เป็นเรื่องอีก”
“ผมไม่กลัวที่จะมีเรื่อง...”
“คุณยังอยากเป็นเพื่อนกับฉันอยู่หรือเปล่า” ณิชมนขัด
พงษ์เทพเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ ณิชมนนิ่งคิดคำพูดของพงษ์เทพเรื่องที่บุรธัชทำให้ว้าวุ่นใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชกับณิชาภัทรเดินไปทางที่รถจอดอยู่
“ณิชาเป็นห่วงธัชจนนอนไม่หลับทั้งคืนเลยนะคะ ธัชไม่กลับบ้านก็น่าจะโทรไปบอกกันบ้าง แล้วที่มาหาภาสถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือคะ”
“ผมกับนายภาสคุยกันเข้าใจแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว”
“ธัชเห็นณิชาเป็นคนอื่นไปแล้วหรือคะ”
“เราเป็นเพื่อนกันก็จริง แต่ก็ไม่จำเป็นที่เราจะต้องรู้เรื่องของกันทุกเรื่องนี่”
“ตอนนี้ณิชาเป็นแค่เพื่อนของธัช แล้วแม่บ้านประนอมล่ะ เป็นอะไรกับธัช ทำไมเค้าถึงมีสิทธิ์รับรู้เรื่องของธัชทุกเรื่อง”
“ประนอมเป็นผู้ช่วยของผม แล้วที่ผมให้เค้ามาด้วย ก็เพราะเค้าเข้าใจปัญหาระหว่างผมกับนายภาส ผมอธิบายได้แค่นี้แหละ”
“แต่ณิชาต้องการคำตอบที่เคลียร์กว่านี้ ธัชไม่กล้าอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เพราะมันมีอะไรมากกว่าปัญหาของธัชกับภาส ธัชไม่ได้มองประนอมเป็นแค่ผู้ช่วยแล้ว แต่ธัชคิดหรือว่า ความสัมพันธ์แบบนี้จะไปได้ไกลแค่ไหน ธัชเป็นใครคะ เป็นคุณชายบุรธัช บุริศร์...”
“ผมเป็นใคร หรือประนอมเป็นใคร มันไม่สำคัญหรอก ผมเคยวุ่นวายหาคำตอบว่าประนอมเป็นใคร แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจจะรู้แล้ว ผมรู้แต่ว่าผมให้ผู้หญิงคนนี้ไปจากชีวิตผมไม่ได้”
ณิชาภัทรนิ่งอึ้งไปทำเหมือนไม่ได้ยินไม่เข้าใจเปลี่ยนเรื่องทันที
“ณิชาจะไปตามคุณพงษ์เทพก่อนนะคะ อย่าเพิ่งกลับล่ะ รอณิชาด้วย”
ณิชาภัทรรีบเดินออกไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
นวลแขนิ่งคิดเรื่องณิชาภัทรที่เริ่มหึงหวงบุรธัชมากขึ้นทุกทีๆ
“ฉันไม่เคยเห็นณิชาเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย”
ดาวเรืองรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ววางถ้วยน้ำชาลงอย่างหนักใจแทน
“ณิชาก็คงแอบหวังอยู่ลึกๆว่า เธอกับคุณชายจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้น่ะค่ะ คุณหญิง รักมากก็ตัดใจยากอย่างนี้แหละค่ะ”
“ทางเราน่ะรักมาก แต่ทางคุณชายคงไม่ได้มีเยื่อใยแล้ว ไม่งั้นก็คงกลับมาเป็นแฟนกับณิชาไปนานแล้ว”
“แต่ถ้าไม่มีมือที่สาม เรื่องของณิชากับคุณชายก็อาจจะเป็นไปได้นะคะ ดิฉันยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่า คุณชายสนใจประนอมจริงๆ ณิชาเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ ที่คุณชายรับประนอมไปทำงานก็อาจจะแค่สงสาร ไม่ใช่เพราะคิดเป็นอื่น”
“เด็กประนอมคนนี้น่ารักน่าเอ็นดูไม่เบานะ ครู ณิชาบอกว่า พงษ์เทพลูกคุณสุเทพน่ะก็มาตามจีบประนอมอยู่”
“แล้วยังไงล่ะคะนี่ คุณชายก็ไม่พอใจคุณสุเทพอยู่แล้วที่ส่งลูกชายมาทำงานที่รีสอร์ต มีเรื่องประนอมเพิ่มไปอีก มิวุ่นวายไปใหญ่หรือคะเดี๋ยวดิฉันจะจัดการเรื่องประนอมให้เองค่ะ คุณหญิง”
ดาวเรืองมองนวลแขอย่างให้คำมั่น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินช้าๆ เพราะยังไม่พร้อมจะเจอหน้าบุรธัช
“กำลังทดสอบใจตัวเอง..เราก็กำลังทดสอบใจตัวเองด้วยหรือเปล่าไม่ๆๆ เราไม่เคยคิดอะไร..” ณิชมนพึมพำ
ณิชาภัทรเดินตรงเข้ามาหาณิชมน
“คุณนอมคะ ณิชาขอคุยกับคุณหน่อย...”
ณิชาภัทรมองณิชมนอย่างชั่งใจ
“คุณณิชามีอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ”
“ณิชาอยากจะขอร้องคุณให้คุณไปจากธัช”
“นอมรับปากกับคุณชายไว้แล้วว่า..”
“คุณน่าจะรู้ว่าข้อตกลงที่คุณให้ไว้กับธัชไม่ได้สำคัญอะไรเลย ใจของคุณต่างหากที่ดึงให้คุณอยู่กับธัช ธัชเองก็คงมีใจให้กับคุณเหมือนกัน แต่คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่า มันไม่มีทางเป็นไปได้”
“นอมไม่เคยคิดอะไรกับคุณชายนะคะ”
“คุณควรจะไปจากธัชก่อนที่คุณจะถลำใจไปมากกว่านี้ ณิชาไปสืบประวัติคุณจากอาจารย์ดาวเรืองมาแล้ว คุณดูไม่เหมือนแม่บ้านจบม.6 อย่างที่ธัชเคยสงสัยจริงๆ คุณมาทำงานให้ธัชนี่ ต้องการอะไรกันแน่”
“ฉัน..คือ..ฉัน..”
“ถ้าคุณไปจากธัชซะ ณิชาจะไม่ขุดคุ้ยประวัติคุณไปมากกว่านี้ คุณจะมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไร ณิชาไม่สนใจ ขอแต่อย่ามาทำร้ายคนที่ณิชารัก ณิชาขอร้องล่ะ”
ณิชาภัทรเดินออกไป ณิชมนนิ่งอึ้งไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลถือตะกร้าผักเดินเหม่อคิดเรื่องตัวเองกับรวิภาส ณิชมนเดินหมดแรงเหมือนวิญญาณออกจากร่างและจะเดินผ่านเลยพิมพ์นฤมลไป
“พี่นอม !”
พิมพ์นฤมลจับตัวณิชมนไว้
“พี่นอมเป็นอะไรคะ ทำไมหน้าซีดอย่างนี้”
“ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เออ..คือ..นอมไม่เป็นอะไรค่ะ คงเดินตากแดดมาตลอดทาง ก็เลยรู้สึกเหมือนจะเป็นลม”
“พี่นอมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มากกว่า คุณชายธัชแกล้งอะไรพี่นอมอีกเหรอคะ ถ้าพี่นอมทนไม่ไหว ก็ไม่ต้องทนนะคะ”
“นอมคิดว่า นอมทนไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ..”
“งั้นพี่นอมกลับไปทำงานที่บ้านนมลนะคะ ไม่ต้องห่วงเรื่องน้าพร เดี๋ยวนมลจะหาทางโทรกลับบ้าน ไปเตี๊ยมกับคุณแม่ไว้ก่อน พี่นอมพร้อมจะกลับไปเมื่อไหร่ ก็กลับไปได้เลยค่ะ”
“คุณนมลดีกับนอมจริงๆ...”
“ก็นมลรักพี่นอมนี่คะ...”
“ถ้าคุณนมลรู้จักตัวตนจริงๆของนอม คุณนมลอาจจะไม่คิดอย่างนี้ก็ได้”
“ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของนมลได้หรอกค่ะ นมลรักพี่นอมที่พี่นอมเป็นพี่นอมอย่างนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าลืมนะคะ ว่าพี่นอมยังมีนมลอยู่..”
ณิชมนกอดพิมพ์นฤมลอย่างขอบคุณ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชยืนรออยูที่รถเริ่มหงุดหงิดใจที่รอนาน พงษ์เทพเดินเข้ามาที่รถ
“คุณนอมล่ะครับ”
“คุณมาถามอะไรผม คุณเป็นคนเดินตามประนอมไป”
“คุณนอมให้ผมล่วงหน้ามาก่อน คงอยากจะใช้เวลาทำใจก่อนที่จะต้องกลับมาทำงานรับใช้เจ้านายอย่างคุณ”
“คุณนี่รู้จักประนอมดีจริงๆ เลยนะ”
“ก็ผมเป็นเพื่อนคุณนอมนี่ครับ ผมหมายถึงแค่ตอนนี้น่ะ ในอนาคตผมอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อนก็ได้ ใครจะไปรู้”
“แต่ผมว่าเป็นไปได้ยาก ประนอมฉลาดเกินไปที่จะเลือกผู้ชายอย่างคุณ”
“แต่ผมว่า ผมมีภาษีกว่าคุณนะครับ คุณชายธัช อย่างน้อยผมก็รู้จักคุณนอมก่อนคุณ และที่สำคัญผมรู้เรื่องคุณนอมหลายเรื่องที่คุณไม่รู้ คุณจะต้องแปลกใจ ถ้ารู้ว่า ผมเจอคุณนอมครั้งแรกที่ไหน”
พงษ์เทพมองบุรธัชอย่างเหนือกว่าหลายขุม ณิชาภัทรเดินเข้ามา
“เรากลับกันเถอะค่ะ ธัช ณิชาขอกลับกับธัชนะคะ”
“แล้วนี่คุณณิชาเห็นคุณนอมมั้ยครับ” พงษ์เทพถาม
“ไม่เห็นค่ะ ผู้ช่วยของธัชนี่แย่จริงๆนะคะ ปล่อยให้เจ้านายยืนรอเป็นชั่วโมงแล้ว แล้วนี่เราจะต้องรออีกนานแค่ไหนคะ”
“ถ้าคุณไม่อยากรอ ก็กลับไปกับคุณพงษ์เทพก่อน”
ณิชมนเดินเข้ามา บุรธัชกับพงษ์เทพขยับเข้าไปหาณิชมนทันที เธอเบี่ยงตัวหนีก่อนที่บุรธัชจะคว้าแขนไว้ทัน เขามองณิชมนที่ดูห่างเหินเย็นชาอย่างไม่เข้าใจ
“ขอโทษนะคะที่ให้รอ เราจะกลับกันเลยใช่มั้ยคะ ฉันขอกลับรถคุณพงษ์เทพนะคะ”
“เดี๋ยว ประนอม อย่าเพิ่งไป !”
ณิชมนไม่ฟังเดินลิ่วๆ ตรงไปที่รถของพงษ์เทพ ณิชาภัทรดึงบุรธัชไว้ไม่ให้ตามไป
“อย่าตามไปเลยค่ะ สองคนนั้นท่าทางมีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยกัน”
พงษ์เทพรีบเดินตามณิชมนไป ณิชาภัทรมองตามอย่างพอใจ บุรธัชมองตามอย่างใจไม่ดีเพราะสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถพงษ์เทพแล่นมาตามถนน พงษ์เทพขับรถไปมองณิชมนไปอย่างดีใจ ณิชมนหน้านิ่งคิดทบทวนเรื่องที่ณิชาภัทรพูด พงษ์เทพคลายยิ้มเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของณิชมน
“เกิดอะไรขึ้น คุณนอม คุณมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”
“คุณช่วยพาฉันกลับไปที่บ้านคุณชายธัชให้เร็วที่สุด แล้วก็ห้ามถามอะไรฉัน ฉันจะขอบคุณมากค่ะ คุณพงษ์เทพ”
“คุณนอม...”
ณิชมนหันหน้าหนีพงษ์เทพพิงกระจกหน้าต่างอย่างเหนื่อยอ่อน พงษ์เทพเลิกเซ้าซี้เร่งเครื่องขับรถอย่างเร็วแต่ก็คอยมองณิชมนอย่างเป็นห่วง เธอนิ่งเงียบและตัดสินใจว่าจะไปจากบุรธัชได้ในที่สุด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถบุรธัชแล่นมาอย่างรวดเร็วปรู๊ดปร๊าดมาตามถนน บุรธัชขับรถอยู่หน้าตาเคร่งเครียด ณิชาภัทรมองบุรธัชอย่างเป็นห่วง
“ช้าๆหน่อยค่ะ ธัช เดี๋ยวก็ไม่ถึงบ้านหรอก”
“รถมันหายไปไหนแล้ว”
“ยังไงก็ตามไม่ทันหรอกค่ะ คุณพงษ์เทพขับรถซิ่งจะตาย ณิชาบอกให้ขับช้าๆ ไงคะ ธัช จอดรถเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ณิชาไม่ไปกับธัชแล้ว จอดรถ !”
ณิชาภัทรอดรนทนไม่ไหวเข้าแย่งพวงมาลัยรถกับบุรธัช เขาตกใจรีบหักพวงมาลัยกลับมาแล้วพุ่งจอดเข้าข้างทาง“คุณทำบ้าอะไรของคุณ !”
“ธัชนั่นแหละ เป็นบ้าอะไร แค่แม่บ้านคนเดียว ถึงกับขับรถไล่ตามเป็นบ้าเป็นหลัง เกิดอะไรขึ้นกับคุณเนี่ย !”
“ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ผมเป็นบ้าอะไร”
“แม่บ้านประนอมคงจะมีความสำคัญต่อธัชมาก แต่เค้าสำคัญกว่าชีวิตของณิชาเหรอคะ ธัช”
บุรธัชนิ่งคิดรวบรวมสติทำใจให้เย็นลง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถพงษ์เทพแล่นมาจอดหน้าตัวบ้าน ณิชมนรีบลงจากรถ พงษ์เทพลงจากรถตามมาดึงตัวณิชมนไว้
“คุณนอมครับ”
“ฉันไม่มีอะไรให้คุณช่วยจริงๆ ค่ะ”
“เราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่หรือครับ ผมรู้ว่า ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณแน่และจะต้องเป็นเรื่องร้ายแรงด้วย คุณมีอะไร คุณบอกผมได้ทุกอย่างนะครับ”
“ไม่ว่าฉันจะไว้ใจคุณแค่ไหน ฉันก็บอกทุกอย่างกับคุณไม่ได้ ฉันไม่เคยมีชีวิตปกติธรรมดาเหมือนคนอื่น ไปอยู่ที่ไหนก็สร้างแต่เรื่องวุ่นวาย คุณอยู่ห่างๆฉันไว้เป็นดีที่สุด”
“คุณนอม...”
“ถ้าคุณเป็นเพื่อนฉันจริง คุณจะต้องยอมรับการตัดสินใจของฉัน เราอย่าพบกันอีกเลยนะคะ ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้ใครอีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ คุณพงษ์เทพ”
ณิชมนรีบเดินเข้าบ้านไป พงษ์เทพมองตามณิชมนอย่างไม่สบายใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อาจถือแฟ้มเอกสารเดินกลับเข้าบ้านมา ณิชมนสะพายกระเป๋าเป้เดินออกมา
“คุณจะไปไหนครับ คุณประนอม”
“นอมก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่ที่แน่ๆ นอมจะต้องไปจากที่นี่”
“คุณคิดดีแล้วหรือครับ”
“นอมคิดดีแล้วค่ะ นอมตัดสินใจช้าไปด้วยซ้ำ นอมไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของนอม ที่จริงไม่ว่าที่ไหนก็ไม่ใช่ที่ของนอมทั้งนั้น”
“ยังไงคุณก็ควรรอให้คุณชายกลับมาก่อนนะครับ”
“นอมรอไม่ได้ค่ะ นอมจำเป็นต้องรีบไปจากที่นี่ ฝากเรียนคุณชายด้วยแล้วกันนะคะว่า นอมต้องไปแล้ว นอมลาลุงอาจตรงนี้เลยนะคะ”
ณิชมนยกมือไหว้ลาอาจแล้วรีบร้อนเดินออกไป สร้อยของณิชมนหลุดร่วงลงพื้นโดยณิชมนไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวครับ คุณประนอม !”
อาจหยิบสร้อยคอของณิชมนขึ้นมา
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถบุรธัชแล่นมาอย่างเร็วจอดที่หน้าตัวบ้าน บุรธัชกระโจนลงจากรถอย่างใจร้อนตรงเข้าไปในบ้าน ณิชมนสะพายกระเป๋าเป้เดินออกมาชะงักหยุดนิ่งไป
“นี่หมายความว่าไง”
ณิชาภัทรเดินตามเข้ามา
“ฉันจะไปจากที่นี่”
“เธอจะไปไหนไม่ได้”
“คุณห้ามฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่ใช่ลูกจ้างของคุณ สัญญาว่าจ้างอะไรก็ไม่มี ฉันมีสิทธิ์ไปจากคุณได้ทุกเวลา”
“นี่เธอไม่คิดจะรักษาคำพูดหรือไง”
“ที่ฉันมาทำงานที่นี่ไม่ใช่เพราะฉันทำตามสัญญาหรอกนะคะ ฉันถูกไล่ออกโดยไม่ได้ตั้งตัว ไม่มีที่ไป ฉันก็เลยต้องยอมทำงานที่นี่ แต่ตอนนี้ฉันได้งานใหม่แล้ว เรื่องอะไรฉันจะทำงานให้คุณฟรีๆต่อไป”
“เธอจะไปทำงานที่ไหน ไปทำงานให้ใคร นายพงษ์เทพงั้นเหรอ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคุณ ลาก่อนค่ะ คุณชายธัช”
อาจเดินออกมาหยุดมองเหตุการณ์ ณิชมนจะเดินออกไป บุรธัชจับตัวณิชมนไว้
“ประนอม..”
“นอกจากคุณคิดว่า ฉันติดหนี้บุญคุณคุณอยู่ คุณมีเหตุผลอะไรอีกที่ฉันต้องทำงานที่นี่ต่อไป”
บุรธัชนิ่งอึ้งไม่กล้าบอกความในใจ ณิชาภัทรและอาจยืนมองอยู่
“ฉันนึกแล้วว่า คุณต้องตอบไม่ได้”
ณิชมนเบี่ยงตัวออกจากบุรธัช เธอเดินไปเฉียดณิชาภัทรและพูดกับณิชาภัทรให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ขอบคุณนะคะ คุณณิชา ไม่ว่าจะยังไง คุณก็เคยช่วยเหลือนอม คุณเคยเห็นนอมเหมือนน้องสาวด้วยซ้ำ นอมเองถ้ามีพี่สาว ก็อยากมีพี่สาวอย่างคุณ นอมดีใจนะคะที่ได้รู้จักคุณ..คุณณิชาภัทร”
ณิชมนเดินออกไป ณิชาภัทรมองตามรู้สึกผิดขึ้นมาวูบหนึ่ง บุรธัชลังเลเพียงครู่เดียวก็รีบตามณิชมนออกไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนสะพายกระเป๋าเป้เดินออกมาอย่างมุ่งมั่น บุรธัชเดินตามมาดึงตัวณิชมนไว้
“เธอยังไปไม่ได้ ประนอม เธอจะให้ฉันทำยังไง เธอถึงจะไม่ไป เธออยากรู้เหตุผลใช่มั้ย ได้ ฉันจะบอกเธอว่า ทำไมฉันถึงอยากให้เธออยู่กับฉันที่นี่..ประนอม..”
“ฉันไม่ต้องการรู้แล้วล่ะค่ะ เชื่อฉันเถอะค่ะ ฉันไปจากที่นี่จะเป็นผลดีกับทุกคน ที่สำคัญ..ฉันไม่ต้องการเป็นส่วนเกินของใครอีก”
“เธอไม่ใช่ส่วนเกิน ตอนนี้เธอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว เธออยากรู้จริงๆใช่มั้ยว่า ทำไมฉันไม่อยากให้เธอไปจากฉัน ประนอม...”
พงษ์เทพเดินเข้ามาขัดจังหวะได้พอดิบพอดี
“คุณนอม !”
บุรธัชหยุดชะงักหันไปมองพงษ์เทพ ณิชมนรีบผละจากบุรธัชไปหาพงษ์เทพทันที
“นี่คงเป็นเจ้านายคนใหม่ของเธอซินะ ฉันก็นึกไว้แล้ว คุณพงษ์เทพเสนออะไรให้เธอบ้างล่ะ เธอถึงได้ตัดสินใจไปจากที่นี่ได้เร็วนัก”
“คุณนอมครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“คุณพงษ์เทพก็เสนอตำแหน่งดีๆ เงินเดือนสูงๆ น่ะซิคะ”
“อย่าลืมล่ะ ผู้ชายยิ่งจ่ายมากเท่าไหร่ก็ต้องการผลตอบแทนมากเท่านั้น หรือเธอก็รู้อยู่แล้วว่าต้องตอบแทนเจ้านายใหม่ของเธอยังไง”
“พูดให้มันดีๆหน่อย คุณชาย !”
“ถ้าได้เจ้านายดีๆ จะให้ฉันทำอะไร ฉันทำให้ได้ทั้งนั้น ฉันทำทุกอย่างได้เพื่อที่จะไม่ต้องเป็นแม่บ้านกระจอกๆอีกต่อไป ถ้าคุณไม่มีข้อเสนอดีกว่าคุณพงษ์เทพล่ะก็ ปล่อยฉันไปได้แล้ว !”
บุรธัชยืนนิ่งอึ้งคาดไม่ถึง ณิชมนรีบเดินออกก่อนที่บุรธัชจะเปลี่ยนใจ พงษ์เทพรีบเดินตามณิชมนดึงกระเป๋าเป้มาถือให้ บุรธัชมองตามอย่างปวดใจ
อ่านต่อหน้าที่ 3
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 17(ต่อ)
พิมพ์นฤมลเดินคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ รวิภาสเดินตามเคียงข้าง
“ฮัลโหลๆ ได้ยินมั้ยคะ คุณแม่ ตรงนี้มีสัญญาณค่ะ พี่ภาส ค่ะ นมลเองค่ะ คุณแม่”
พรรณอรคุยโทรศัพท์บ้านกับนมล โดยมีพันธ์นฤสรร์ยืนประกบเธออยู่
“นมลเหรอ ลูก ออกค่ายสนุกมั้ย มีเรื่องอะไรตื่นเต้นบ้าง เล่ามาเลยๆ”
พันธ์นฤสรร์ยื้อโทรศัพท์จากพรรณอร
“เดี๋ยวก่อนนะ พันสรอยากคุยด้วยแน่ะ”
“อย่าเพิ่งค่ะ นมลขอคุยกับคุณแม่ก่อน”
พรรณอรส่งโทรศัพท์ให้พันธ์นฤสรร์พูดสาย
“ฮัลโหล กลับมาเร็วๆ นะ พี่นมล จะได้ไปเที่ยวกัน”
“โอเคๆ แล้วจะรีบกลับนะ ขอพี่พูดกับคุณแม่ต่อนะ พันสร พี่มีเรื่องด่วนจริงๆ”
พันธ์นฤสรร์ส่งโทรศัพท์คืนให้กับพรรณอร
“เอ้า เล่ามาเลย ลูก ประสบการณ์ครั้งแรกของการออกค่ายอาสาพัฒนาของหม่อมหลวงพิมพ์นฤมล นวพรรษเป็นยังไงบ้าง”
“เรื่องของนมลเอาไว้ก่อนนะคะ นมลมีเรื่องสำคัญจะขอร้องคุณแม่เรื่องพี่นอมน่ะค่ะ”
“เรื่องประนอม?”
พรรณอรนิ่งรอฟังต่ออย่างสนใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถพงษ์เทพแล่นมาจอดที่หน้าตัวบ้าน ณิชมนยืนมองบ้านสรณาลัยอย่างตริตรอง พงษ์เทพเดินมายืนข้างๆ
“คุณพงษ์เทพคะ”
“หยุด ! อย่ามาไล่ผมอีก ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีสุดๆเกิดเรื่องที่บ้านคุณชายธัชขนาดนั้น ผมไม่ถามอะไรคุณซักคำเดียว ผมยอมรับการตัดสินใจของคุณทุกอย่าง ตอนนี้ผมขออย่างเดียว...”
“อะไรหรือคะ”
“ขอให้ผมแน่ใจว่า คุณได้อยู่ในที่ปลอดภัยแล้วจริงๆ ผมถึงจะยอมไปจากคุณ”
ณิชมนมองพงษ์เทพอย่างขอบคุณ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พรรณอรวางโทรศัพท์ลงอย่างเริงร่า พันธ์นฤสรร์มองแม่อย่างสงสัย
“พี่นมลว่ายังไงหรือครับ คุณแม่”
“พี่นอมจะกลับมาแล้วล่ะ พันสร ดีใจมั้ย ลูก”
“จริงหรือครับ เมื่อไหร่ครับ พี่นอมจะกลับมาเมื่อไหร่”
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่ลืมถามพี่นมลเค้า แต่ก็คงเร็วๆนี้ล่ะมั้งอ้อ จริงซิ พี่นมลบอกให้แม่คุยกับน้าพรเรื่องประนอมให้เรียบร้อยจะได้ไม่มีปัญหา เกือบลืมแล้วซิ..”
“แล้วคุณแม่ลืมอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
“ไม่ลืมๆ คุยกับน้าพรแล้วต้องคุยกับทุกคนในบ้านให้เข้าใจตรงกัน..พี่นอมจะได้กลับมาอย่างสบายใจ คุยกับใครก่อนดีล่ะ..”
พันธ์นฤสรร์ยกหูโทรศัพท์ส่งให้พรรณอร
“ก็ต้องคุยกับน้าพรก่อนซิเนอะ”
พรรณอรรับโทรศัพท์จากพันธ์นฤสรร์อย่างว่าง่าย
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลเดินกลับมาด้วยกัน
“นมลไม่ต้องรีบร้อนอย่างนี้ก็ได้ ประนอมไม่ลาออกวันนี้พรุ่งนี้หรอกเชื่อพี่ซิ ยังไงประนอมก็ต้องทำงานจนครบสองอาทิตย์”
“นมลสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้”
“คิดมาก”
“ก็ดีกว่าคิดน้อยล่ะ ถ้าพี่ภาสได้เห็นหน้าพี่นอม พี่ภาสจะรู้ว่า นมลไม่ได้เป็นห่วงพี่นอมเกินเหตุ นมลจะไม่ปล่อยให้พี่นอมต้องไปลำบากที่ไหนอีก ต่อไปนี้นมลจะดูแลพี่นอมเอง”
“ดีนะที่ประนอมไม่ใช่ผู้ชาย ไม่งั้นพี่หึงแย่เลย”
พิมพ์นฤมลยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อย่าบอกนะว่า นมลกับประนอมแอบกุ๊กกิ๊กกันลับหลังพี่ อย่าเลยนะ ไม่งั้นจะต้องมีผู้ชายอกหักใจสลายเป็นแถวๆ”
“พี่ภาสไม่รู้จริงๆเหรอ ตอนที่นมลจับได้ว่าพี่นอมแอบไปเจอกับพี่ภาสน่ะ นมลไม่ได้หึงพี่ภาสแต่หึงพี่นอมต่างหาก” พิมพ์นฤมลยิ้ม
“ปากแข็งอยู่ตั้งนาน ยอมรับแล้วซิว่า ตอนนั้นหึงพี่ภาส ดี พี่ชอบผู้หญิงขี้หึง ทำให้รู้สึกว่าตัวเองดูหล่อขึ้นเยอะ”
“ไม่ได้หึง”
“ก็บอกเองว่าหึง”
“ก็บอกว่าไม่ได้หึง”
“แล้วหึงประนอมเหรอ เชื่อตายล่ะ ไปๆ ไปทำงานต่อ คนปากแข็ง”
รวิภาสเหนี่ยวคอพาพิมพ์นฤมลออกไป พิมพ์นฤมลเหลือบมองรวิภาสแล้วยิ้มมีความสุข
“ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ แล้วมีความสุขเนอะ”
“นมลมีความสุขที่กำลังจะได้พี่นอมกลับมาต่างหากล่ะ”
รวิภาสขยี้หัวพิมพ์นฤมลอย่างเอ็นดู
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนกับพงษ์เทพเดินเข้ามาจนจะถึงตัวบ้านสรณาลัย เสียงมือถือของพงษ์เทพดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“คุณพ่อโทรมา ขอตัวแป๊บนึงนะครับ คุณนอม”
พงษ์เทพเดินออกไปคุยโทรศัพท์ ณิชมนเดินเข้ามาใกล้ตัวบ้านเรื่อยๆ ดำเกิงเช็ดรถอยู่หันมาเจอณิชมนเข้า
“คุณแม่บ้าน ! มาได้ไงครับเนี่ย”
ชัยวัฒน์ กันยาและสายใจเข้ามาขัดจังหวะ
“เรียกผิดแล้วล่ะ คุณประนอมไม่ใช่แม่บ้านของบ้านสรณาลัยแล้วมาทำไมอีกล่ะ คุณ” ชัยวัฒน์พูด
“คุณผู้หญิงอยู่มั้ยคะ”
“ไม่อยู่”ชัยวัฒน์รีบตอบ
“อยู่ครับ อยู่อย่างแน่นอน คุณผู้หญิงไม่เคยออกจากบ้านนี้มาสี่ห้าปีแล้ว” ดำเกิงแย้ง
“ถึงอยู่ พี่นอมก็พบคุณผู้หญิงไม่ได้” กันยาขัด
“คุณผู้หญิงเขียนงานอยู่ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไปรบกวนไม่ได้” สายใจเสริม
“ฉันรอได้”
“คุณต้องการอะไร นี่คุณจะมาอ้อนวอนของานคุณผู้หญิงงั้นเหรอ เสียใจด้วย คุณผู้หญิงจ้างแม่บ้านคนใหม่แล้ว”ชัยวัฒน์กุเรื่อง
“อะไรนะ !?” กันยากับสายใจงง
ชัยวัฒน์มองกันยากับสายใจอย่างรำคาญที่ตามไม่ทัน ณิชมนยืนอึ้งไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชนั่งอ่านเอกสารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ณิชาภัทรวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ
“กาแฟค่ะ ธัช เย็นนี้ไปทานข้าวที่บ้านณิชาดีมั้ยคะ คุณย่าบ่นถึงแน่ะธัชไม่ได้ไปหาคุณย่าหลายวันแล้ว เดี๋ยวณิชาโทรบอกที่บ้านเตรียมของโปรดให้ธัชดีกว่า”
“ไม่ต้อง วันนี้ผมไม่อยากไปไหน ขอโทษนะ ณิชา ขอผมทำงานเงียบๆคนเดียวได้มั้ย”
“ยังไงคุณนอมก็ไม่กลับมาหรอกค่ะ ธัช”
“พูดถึงประนอมทำไม”
“ก็ธัชคิดถึงคุณนอมอยู่ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าอยากได้ผู้ช่วยคนเก่งกลับมาธัชก็คงต้องไปแย่งชิงกับคุณพงษ์เทพเค้าหน่อยล่ะ ธัชจะสู้ไหวเหรอคะคุณพงษ์เทพเค้าเป็นลูกเศรษฐีพันล้าน ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธคุณพงษ์เทพได้หรอก”
“คุณไม่รู้จักผมหรือยังไง ณิชา”
“ถ้าธัชไม่คิดไปแย่งชิงผู้หญิงของคนอื่น ณิชาก็ค่อยหายห่วงหน่อย อย่าเปลี่ยนใจทีหลังล่ะ ถ้าคิดจะไปตามคุณนอมล่ะก็ คิดดูให้ดีๆก่อน ผู้หญิงคนนี้มีค่าพอที่จะทำให้ธัชต้องเสียศักดิ์ศรีของตัวเองมั้ย”
ณิชาภัทรเดินออกไป บุรธัชทิ้งปากกาหมดอารมณ์ทำงานต่อ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินออกมาอย่างหมดหวัง ดำเกิงวิ่งตามณิชมนมา
“คุณแม่บ้านครับๆ เออ..คุณนอมๆ คุณผู้หญิงไม่ได้จ้างแม่บ้านใหม่หรอกครับ ถ้าจ้าง ผมก็ต้องรู้ซิครับ”
ชัยวัฒน์เดินตามมา
“แกจะรู้ได้ไง ดำเกิง คุณผู้หญิงจะจ้างใครต้องมาปรึกษาคนขับรถอย่างแกงั้นเหรอ”
“งั้นเราเข้าไปถามคุณผู้หญิงกัน”
กันยากับสายใจเข้ามาขวางทางไว้
“เข้าไปไม่ได้”
“กลับไปซะ ไป”
ชัยวัฒน์เดินเข้ามาขวางอีกคน
“กลับไปเถอะครับ คุณประนอม คุณไม่อาย แต่ผมอายแทน ถ้าผมถูกไล่ออกนะครับ ผมไม่ด้านหน้ากลับมาให้ถูกไล่เป็นซ้ำสองหรอกแต่ถ้ากลัวอดตายจนไม่เหลือยางอาย ก็เชิญครับ เชิญเข้าไปพบคุณผู้หญิงได้เลย”
“ฉันกลับล่ะ ขอบคุณพี่ดำเกิงมากนะจ๊ะ”
ณิชมนเดินออก พงษ์เทพเดินเข้ามา
“อ้าว จะไปไหนครับ คุณนอม”
ณิชมนไม่ตอบเดินดุ่มๆ ออกไป กันยากับสายใจถอนใจโล่งอก ชัยวัฒน์มองตามอย่างพอใจ ดำเกิงมองทุกคนตาขวาง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พันธ์นฤสรร์ดึงมือพรรณอรเดินออกมาจนถึงประตูตัวบ้าน
“เร็วเข้า คุณแม่ ผมว่าต้องใช่พี่นอมแน่ๆ เลย”
“ลูกแน่ใจได้ไง รถจอดอยู่ตั้งไกลโน่น เค้าอาจจะมาผิดบ้านก็ได้ ได้ยินเสียงรถเข้ามาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นมีใครโผล่เข้ามาเลย”
“พี่นอมอาจจะไม่กล้าเข้ามาก็ได้”
“รออีกเดี๋ยวแล้วกัน ถ้าเป็นพี่นอมจริงๆ เดี๋ยวพี่เค้าก็คงเข้ามาเอง”
“รีบออกไปเถอะครับ เดี๋ยวพี่นอมเปลี่ยนใจ”
พรรณอรหยุดกึกที่ขอบประตูมองไปด้านนอกที่เป็นที่โล่งดูเคว้งคว้างสว่างมากจนน่าเวียนหัว
“แม่..แม่ออกไปไม่ได้..แม่ออกไปไม่ได้จริงๆ”
พันธ์นฤสรร์มองพรรณอรอย่างผิดหวัง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนกับพงษ์เทพเดินกลับมาที่รถ
“คุณไม่เห็นจะต้องไปกลัวพวกนั้นเลย กลับเข้าไปใหม่เถอะครับผมจะพาคุณไปพบน้าอรเอง”
“อย่าดีกว่าค่ะ ถึงคุณผู้หญิงจะยอมรับฉันกลับเข้าทำงาน แต่ทุกคนในบ้านไม่ต้อนรับฉัน”
“พวกนั้นเป็นแค่ลูกจ้างมีสิทธิ์อะไรกีดกันไม่ให้คุณทำงานที่นี่”
“แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำลายความสงบสุขของทุกคนเหมือนกัน ถ้าทุกคนอึดอัดไม่สบายใจเพราะฉัน ฉันก็ไม่ควรดึงดันทำงานที่นี่”
“แล้วคุณจะไปทำงานที่ไหน”
“วันนี้คุณช่วยฉันมามากพอแล้ว คุณกลับไปเถอะค่ะ ไม่ได้ไล่นะคะ ฉันขอร้อง อย่าให้ฉันต้องรบกวนคุณมากกว่านี้เลย”
“คุณควรจะหาที่พักก่อน..ผมรู้แล้วว่า ผมจะพาคุณไปพักที่ไหน” พงษ์เทพไม่ฟัง”
“ที่ไหนคะ ฉันไม่ไปพักบ้านคุณนะคะ ฉันหาที่พักเองได้ คุณพงษ์เทพคุณจะพาฉันไปไหน”
“ผมมีข้อเสนอที่คุณจะต้องปฏิเสธไม่ได้ !”
พงษ์เทพรีบพาณิชมนขึ้นรถไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ดำเกิงช่วยรำไพโขลกพริกแกงดังสนั่นหวั่นไหว เขาโขลกไปมองกันยากับสายใจที่นั่งกินขนมสายไหมอย่างอร่อยและโยนสากลงครกอย่างหงุดหงิด
“หงุดหงิดโว้ย” ดำเกิงตะโกน
รำไพเคี่ยวน้ำซุปอยู่หน้าเตาหันมามองอย่างตกใจ
“เป็นอะไร ไอ้ดำ”
“จะถามทำไม ก็บอกว่าหงุดหงิด มันหงุดหงิดจนคันมือคันไม้ไปหมด”
ดำเกิงหันไปมองกันยากับสายใจเขม็ง
“ฉันถามหน่อย คุณนอมทำอะไรพวกแก ถึงได้เกลียดเค้านัก”
“ประจบเป็นที่หนึ่ง”
“สอพลอเป็นที่สุด”
“แล้วจะไม่ให้เหม็นขี้หน้ามันได้ไงล่ะ”
“ถ้าแกยังมีเศษสมองเหลืออยู่บ้างนะ ลองคิดให้ดีๆ ตั้งแต่คุณนอมมาทำงานที่นี่ บ้านช่องเป็นระเบียบเรียบร้อย แล้วช่วยงานในบ้านจนเบาแรงไปเท่าไหร่ เวลามีปัญหา คุณพรพรรณด่าใคร คุณนอมก็รับแทนหมด”
“ไอ้ดำมันก็พูดของมันถูกนะ” รำไพบอก
“พวกแกอิจฉาที่คุณๆ รักคุณนอม แต่อิจฉาแล้วได้อะไรวะ ไม่มีคุณนอม พวกแกต้องทำงานหนักขึ้นตั้งเท่าไหร่”
“ก็มันทำงานดีเกินไป อีกหน่อยไม่ฉันก็สายใจได้กระเด็นไปจากบ้านนี้แน่”
“ใช่ๆ ยิ่งคุณพรพรรณงกๆอยู่ด้วย ยัยนอมทำงานได้ทุกอย่าง จะจ้างเราไว้ทำไม”
“คนที่จะต้องกระเด็นออกไปคือครูชัยต่างหาก ถ้าไม่ใช่คุณนอมก็ไม่มีใครรู้ว่า ครูชัยสอนหนังสือไม่ได้เรื่อง มันแค้นคุณนอมก็เลยหลอกให้พวกแกช่วยเขี่ยคุณนอมออกไป รู้ไว้ด้วย นังเซ่อ !”
ดำเกิงเดินออกไป กันยากับสายใจหันมามองหน้ากันเริ่มเข้าใจได้ลางๆ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชยืนนิ่งคิดเรื่องณิชมนอย่างวุ่นวายใจ เขายกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มแล้วพบว่าถือแก้วเปล่าไว้ในมืออยู่นานแล้วและวางแก้วกาแฟลงถอนใจเฮือกไม่รู้จะทำไงต่อดี อาจเดินเข้ามาเก็บถ้วยกาแฟ
“คุณประนอมไม่ได้ไปที่บ้านคุณพงษ์เทพ ที่รีสอร์ตก็ไม่ได้ไป ที่โครงการเทพสุธาไม่มีบ้านพัก ผมก็เลยไม่ได้โทรไปเช็ค”
“บอกทำไม ฉันไม่อยากรู้ !”
“แต่ผมว่า คุณชายน่าจะอยากรู้ คุณชายนั่งหมกตัวทำงานอยู่ในนี้เป็นชั่วโมงๆ แล้ว น้ำท่าก็ไม่ไปอาบ ชุดที่ใส่นี่ก็ตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่รู้สึกเหม็นตัวเองบ้างหรือไงครับ”
บุรธัชเมินใส่อาจทำเป็นไม่สนใจฟัง
“ผมเป็นห่วงนะครับ ถ้าเรื่องคุณประนอมยังค้างคาใจอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวได้เสียงานเสียการแน่ๆ”
“ฉันไม่ไปตามประนอมกลับมาแน่ ลุงอาจ”
“ไม่ตามก็ไม่ตามครับ ถ้าคุณประนอมไม่อยู่ แล้วคุณชายไม่ได้รู้สึกทุรนทุรายหรือรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปในชีวิต ก็ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ อ้อ นี่ครับ”
อาจวางสร้อยของณิชมนไว้บนโต๊ะ
“สร้อยใคร”
“สร้อยของคุณประนอมครับ เธอทำหล่นไว้ รบกวนเก็บไว้ด้วยนะครับ ถ้าเห็นแล้วมันรบกวนจิตใจ จะทิ้งไป ก็ไม่ว่าอะไร”
อาจเก็บถ้วยกาแฟเดินออกไป บุรธัชหยิบสร้อยของณิชมนขึ้นมาดูแล้วกำไว้แน่น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พงษ์เทพเดินนำณิชมนเข้ามาในวิทยาลัยพลพิทักษ์
“ที่นี่อีกแล้วเหรอ”
ณิชมนใจไม่ดี แตะหาสร้อยที่คอแล้วใจหายวูบ
“สร้อย..สร้อยของคุณยาย..”
พงษ์เทพหันกลับมามองณิชมนที่หยุดนิ่งมองไปรอบๆตัวค้นหาสร้อย
“มีอะไรหรือครับ คุณนอม”
“สร้อยของฉันค่ะ ฉันทำหายตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คนดวงตกเป็นอย่างนี้นี่เอง อะไรๆก็แย่ไปหมด ในชีวิตฉันจะมีเรื่องดีๆกับเค้ามั้ยเนี่ย”
“เรื่องสร้อยไว้ก่อนเถอะนะครับ เราไปหาอาจารย์ดาวเรืองกันก่อน”
“ไม่ได้ค่ะ ฉันต้องหาสร้อยของฉันให้เจอ สร้อยเส้นนี้มีความสำคัญต่อฉันมาก ฉันสัญญากับแม่ไว้ ว่าจะเก็บรักษาสร้อยเส้นนี้ให้ดี”
ณิชมนรีบเดินออกไปแล้วต้องหยุดชะงัก ดาวเรืองเดินเข้ามาอีกทาง
“อาจารย์ดาวเรือง...”
พงษ์เทพยกมือไหว้ดาวเรือง ณิชมนยกมือขึ้นไหว้ช้าๆอย่างหมดแรง
“สวัสดีครับ อาจารย์”
ดาวเรืองมองณิชมนอย่างคุ้นๆหน้า
“เราเคยเจอกันที่ไหนนะ หนู”
พงษ์เทพมองณิชมนกับดาวเรืองอย่างแปลกใจ
“ที่บ้านสรณาลัยค่ะ”
“ฉันจำได้แล้ว หนูทำงานที่บ้านสรณาลัย หนูชื่ออะไรนะ กันยาหรือว่าสายใจนะ น่าจะเป็นสายใจใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ค่ะ อาจารย์..หนูชื่อณิชค่ะ”
ณิชมนมองดาวเรืองนิ่งอย่างตริตรอง เธอปริ่มๆ ว่าจะบอกความจริงว่าเธอคือณิชมน ชุติมันต์ อยู่รอมร่อ
จบตอนที่ 17
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
