รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 12
ในป่า ณิชมนรีบร้อนเดินตามหาพันธ์นฤสรร์ พงษ์เทพตามมาติดๆ
“คุณพันสรคะ คุณพันสร” ณิชมนตะโกน
ณิชมนพรวดพราดรีบเดินต่ออย่างร้อนใจ พงษ์เทพดึงณิชมนไว้
“อย่าร้อนใจไปเลยครับ คุณนอม พันสรคงไปไหนไม่ไกลหรอก เดี๋ยวก็เจอ เรามีเวลาตามหาอีกตั้งหลายชั่วโมง”
“เราเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงต่างหากล่ะคะ อีกเดี๋ยวก็จะมืดแล้ว เราจะตามหาคุณพันสรยากไปอีก”
ณิชมนมองไปรอบๆไม่เห็นวี่แววของพันธ์นฤสรร์
“ถ้าฉันตามหาตัวคุณพันสรไม่เจอ ฉันจะกลับไปบอกคุณผู้หญิงว่ายังไงเอาอย่างนี้ เราแยกกันตามหาดีกว่านะคะ คุณไปทางโน้น ฉันจะไปทางนี้ แล้วอีกสองชั่วโมงเจอกันที่เต็นท์”
“เดี๋ยวซิ คุณนอม”
ณิชมนหันมามองพงษ์เทพอย่างเอาเรื่อง
“ถ้าคุณตั้งจะช่วยจริงๆล่ะก็ เราแยกกันหาดีกว่าค่ะ”
ณิชมนรีบเร่งเดินออกไป พงษ์เทพต้องเดินออกไปอีกทางอย่างจำยอม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลเดินลุยทางในป่าตามหาพันธ์นฤสรร์
“พันสร ! ได้ยินหรือเปล่า พันสร !” พิมพ์นฤมลตะโกน เธอมองไปรอบๆอย่างกระวนกระวายใจ
“พันสรจะเป็นอะไรหรือเปล่า”
“พันสรคงไม่ถูกเสือคาบไปกินหรอก แต่แถวนี้งูชุม ถ้าเดินไม่ระวังก็อาจจะชะตาขาดได้ เฮ้ย นั่นไง”
รวิภาสชี้ไปทางด้านหลัง พิมพ์นฤมลร้องกรี๊ดกระโดดเข้าหลบหลังรวิภาสแล้วหลับตาปี๋
“ไหน อยู่ไหน มันไปหรือยัง” พิมพ์นฤมลหวาดกลัว
“โน่น มันอยู่ป่าด้านโน้น ตรงแถวหญ้ารกๆ นั่น อย่าได้เฉียดไปใกล้เชียว แถวนั้นงูชุมยิ่งกว่ายุง” รวิภาสหัวเราะ
“ไม่ตลกเลยนะ”
พิมพ์นฤมลปล่อยมือที่เกาะหลังรวิภาสแล้วเดินหนีออกไป
“ก็ฉันเห็นเธอเครียด หายเครียดหรือยัง ไม่ต้องห่วงพันสรนักหรอกฉันสัญญาว่า ฉันจะตามหาพันสรให้เจอ”
“อย่าสัญญาดีกว่า คนอย่างพี่ภาสไม่เคยทำตามสัญญาได้”
“ถึงเรื่องอื่นฉันอาจจะทำตามสัญญาไม่ได้ แต่เรื่องนี้ฉันทำได้แน่ พันสรก็เหมือนกับน้องฉันคนนึง”
“พี่ภาสลืมไปแล้วหรือไงว่า พันสรเป็นลูกของคุณพ่อ พี่ภาสอย่ามาเสียเวลาช่วยคนบ้านสรณาลัยที่พี่ภาสเกลียดเลย นมลตามหาน้องเองได้”
พิมพ์นฤมลรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว รวิภาสมองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลเดินตลุยเข้าไปในป่าที่หนาทึบขึ้นทุกที
“พันสร ! พันสร !” พิมพ์นฤมลตะโกน เธอหยุดชะงักมองไปรอบๆ เริ่มไม่รู้จะเดินไปไหนต่อ เธอดูแผนที่ในมืออีกครั้ง
“มาทางนี้ถูกแล้วน่า”
พิมพ์นฤมลเดินต่อไปเริ่มรู้สึกว่ารอบข้างเงียบวังเวง ได้ยินเสียงสวบสาบจากด้านหลัง เธอหันไปมอง
“พันสรเหรอ พันสร..”
พิมพ์นฤมลเห็นเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวจากพุ่มไม้
“งู !”
พิมพ์นฤมลรีบวิ่งหนีออกไปทันทีพลางหันมองไปด้านหลังตลอด เธอวิ่งไม่ได้มองทางจึงชนเข้ากับรวิภาสเข้าอย่างจัง เธอตกใจร้องกรี๊ด รวิภาสจับตัวเธอไว้
“นี่ฉันเอง ! วิ่งหนีอะไรมา”
“งูค่ะ พี่ภาส งู !”
รวิภาสหันไปมองตามที่พิมพ์นฤมลชี้ไป
“มันคงตกใจเสียงกรี๊ดเธอ เลื้อยหนีไปแล้ว เป็นไง ทำอวดเก่ง เกือบถูกงูฉกตายแล้วมั้งล่ะ”
พิมพ์นฤมลผละจากรวิภาสแล้วเดินออกไป
“ไม่ใช่ทางนั้น นี่หลงทางอยู่ใช่มั้ยล่ะ”
“ไม่ได้หลงซักหน่อย”
“ยังจะมาเถียงอีก ถ้าเธอเดินไปทางนั้นก็จะเข้าเขตป่าสงวน เดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไป เดี๋ยวก็ได้โดนไอ้พวกลักลอบตัดไม้ส่องเข้าให้หรอก”
“อย่ามาเว่อร์”
“ไม่ได้เว่อร์ ไปกับฉัน พันสรหายไปคนเดียวก็ปวดหัวพอแล้ว อย่าให้ฉันต้องตามหาเธออีกคน”
รวิภาสเข้าไปจับมือพิมพ์นฤมลลากให้เดินไปด้วยกันไปอีกทาง พิมพ์นฤมลยอมให้รวิภาสลากตัวไป เธอมองรวิภาสแล้วอดดีใจไม่ได้ที่รวิภาสมาตาม
“ขอบคุณนะ..ที่มาตาม”
“ก็ต้องมาตามซิ ถ้าเธอเป็นอะไรไป เดี๋ยวประนอมเล่นงานแย่”
พิมพ์นฤมลดึงมือออกจากรวิภาสทันที แต่รวิภาสยึดมือเธอไว้พาเดินไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้กับอาการโกรธงอนของเธอ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย พรรณอรนั่งอ่านหนังสืออย่างไม่รู้เรื่อง พรพรรณเดินเข้ามาพรรณอรปิดหนังสือพยายามทำตัวให้สงบนิ่ง
“ได้ข่าวพันสรหรือยัง ยัยพร ตกลงพันสรไปกับประนอมใช่มั้ย”
“พรติดต่อใครไม่ได้เลย ทั้งประนอมทั้งนมล ก็เลยไม่รู้ว่า พันสรไปกับประนอมแน่หรือเปล่า”
“พันสรต้องไปกับประนอมแน่ๆ”
“พี่อรแน่ใจเหลือเกินนะคะว่า พันสรไปกับประนอม คิดอย่างนี้จะได้หมดห่วงกลับไปนั่งเขียนนิยายต่ออย่างสบายใจใช่มั้ยล่ะคะ”
“พี่ไม่มีวันสบายใจได้หรอกจนกว่าจะเห็นพันสรกลับบ้าน เธอคิดว่าพี่ไม่รักไม่เป็นห่วงลูกเหรอ พี่พยายามคิดในแง่ดีไว้ พี่ต้องเชื่อว่าพันสรจะต้องไม่เป็นไร ไม่งั้นพี่ได้เป็นบ้าแน่”
พูดจบพรรณอรก็เดินออกไป
“พี่อรจะไปไหน”
“ไปเปลี่ยนชุด ใส่ชุดดำเดี๋ยวจะเป็นลางไม่ดี”
พรรณอรเดินออกไป พรพรรณเจื่อนไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ภายในครัวชัยวัฒน์นั่งกินข้าวกลางวันอยู่ รำไพล้างหม้อกระทะอยู่ที่อ่างล้างจาน กันยากับสายใจยกถาดอาหารที่มีอาหารเหลืออยู่เต็มจานเข้ามา
“คุณพันสรหายตัวไปอย่างนี้ คงไม่มีใครกินอะไรลง”
“แต่ครูชัยยังกินลงอยู่นี่ ป้า” กันยาพูด
“ฉันเป็นโรคกระเพาะอยู่ต้องกินข้าวตรงเวลา นี่ก็เครียดจนปวดท้องเลยนะเนี่ย ฉันเป็นห่วงคุณพันสรจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว”
“แล้วครูชัยนั่งอยู่เฉยๆ อย่างนี้ แล้วจะเจอคุณพันสรมั้ยล่ะ”
“ฉันนั่งเฉยที่ไหน ฉันวิ่งวุ่นหาคุณพันสรตั้งแต่เช้าแล้ว ขอพักหายใจบ้างไม่ต้องห่วง ฉันมีเพื่อนตำรวจเยอะแยะ โทรกริ๊งเดียว รับรองได้เรื่องแน่”
ดำเกิงเดินเข้ามาทุกคนกรูกันเข้าไปหายกเว้นชัยวัฒน์ยังจิบน้ำนั่งคิดถึงอนาคตตัวเอง
“หาคุณพันสรเจอมั้ย ไอ้ดำ”
“ไม่เจอ”
“ต้องหางานใหม่ซะแล้วล่ะมั้ง” ชัยวัฒน์พึมพำ
“ฉันกับพวกคนงานแยกย้ายกันค้นหาคุณพันสรทุกตารางนิ้ว แต่ก็ไม่เจอ ถ้าที่ไร่ไม่เจอ ก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหนแล้ว” ดำเกิงกล่าว
“งั้นตอนนี้ก็คงต้องรอยัยนอมอย่างเดียวเลย ถ้าคุณพันสรไม่ได้กลับมาด้วย ได้โดนไล่ออกยกแผงแน่”
“ทำไมยัยนอมไปนานนัก หรือว่า..นี่เป็นแผนของยัยนอม” สายใจพูด
“นี่แกคิดว่า ยัยนอมตั้งใจพาคุณพันสรไปด้วยเหรอ นี่มันคงหาเรื่องให้พวกเราถูกไล่ออกแน่ๆ”
ชัยวัฒน์นิ่งคิดแล้วยิ่งเกลียดขี้หน้าณิชมนมากยิ่งขึ้น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินตามหาพันธ์นฤสรร์ อย่างร้อนรน เธอมองนาฬิกาข้อมือเห็นว่าเวลาหมดไปเรื่อยๆ มองแสงอาทิตย์ก็เริ่มหมดลงทุกที
“คุณพันสร ! คุณพันสรอยู่ที่ไหนคะ !!”
ณิชมนตะโกนเสียงดังเฮือกสุดท้าย
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินมากับคนงาน 2-3 คน
“ตอนนี้ฝนเริ่มทิ้งช่วง อาจจะเกิดไฟป่าเมื่อไหร่ก็ได้ เราจะปลูกต้นกล้วยเป็นแนวกั้นไฟป่าตั้งแต่ตรงนี้จนถึงต้นน้ำโน่น ลงมือได้เลย”
“ครับ คุณชาย”
กลุ่มคนงานแยกย้ายออกไปทำงาน บุรธัชเดินผละออกมาอีกทาง เขาเดินกลับไปทางจุดสร้างฝายได้ยินเสียงร้องแหบๆมาจากหลังต้นไม้ใหญ่เขาแตะปืนที่เอวอย่างระวังตัว
“ช่วยด้วย..ช่วยด้วย..” พันธ์นฤสรร์ร้อง
บุรธัชเดินไปจนถึงต้นเสียง
“พันสร !”
พันธ์นฤสรร์นอนหมดสภาพอยู่ที่พื้น เท้าข้างหนึ่งติดอยู่ในซอกหินขยับเขยื้อนไม่ได้
“เล่นซนจนได้เรื่องใช่มั้ยเนี่ย”
บุรธัชรีบเข้าไปช่วยพันธ์นฤสรร์
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลเดินมาจนสุดเขตป่าสัมปทาน รวิภาสนิ่งมองไปรอบๆ รู้ว่าไม่ต้องไปไกลกว่านี้แล้ว
“กลับกันเถอะ” รวิภาสบอก
“กลับได้ไง เรายังตามพันสรไม่เจอเลย”
“ไม่มีรอยเท้าไม่มีร่องรอยอะไรเลย แสดงว่าพันสรไม่ได้มาแถวนี้หรอก เดินต่อไปก็เสียเวลาเปล่าๆ ไปหาที่อื่นต่อดีกว่า”
“พันสรไปไหนนะ ทำไมหาไม่เจอซักที”
“เราหาไม่เจอ แต่คนอื่นอาจจะเจอพันสรแล้วก็ได้”
“พี่ภาสเชี่ยวชาญทางที่สุดยังหาพันสรไม่เจอเลย แล้วคนอื่นจะหาเจอได้ไง นมลคงจะไม่ได้เห็นหน้าพันสรอีกแล้ว”
พิมพ์นฤมลเริ่มน้ำตาไหลด้วยความใจเสียและหวาดหวั่น
“เป็นความผิดของนมลคนเดียว..”
รวิภาสโอบไหล่พิมพ์นฤมลปลอบใจ
“อย่าเพิ่งหมดหวังง่ายๆซิ นมล”
พงษ์เทพพรวดพราดเข้ามาพอเห็นรวิภาสก็โล่งใจ
“โชคดีจริงๆ ที่เจอคุณภาส ไม่งั้นผมคงต้องหลงทางในป่าอีกนานเลย”
“ประนอมล่ะครับ”
“เราแยกกันตามหาพันสรครับ ไม่รู้ว่าเค้าไปตามพันสรถึงไหนแล้ว ถ้าเดินหลงทางอีกคน ก็จบกันเลย วันนี้คงไม่เจอพันสรแน่ๆ”
รวิภาสมองพิมพ์นฤมลกลัวว่าเธอจะใจเสียมากขึ้น
“นมล..”
“พี่ภาสก็ยังเป็นพี่ภาสคนเดิม ไม่เคยทำตามสัญญาได้”
“คุณพงษ์เทพช่วยอยู่เป็นเพื่อนกับนมลที่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะส่งคนงานมาพากลับไปที่เต็นท์เอง”
“พี่ภาสจะไปไหน”
รวิภาสรีบออกไปเพื่อตามหาพันธ์นฤสรร์ให้เจอให้ได้ พิมพ์นฤมลมองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชทำความสะอาดแผลที่ข้อเท้าของพันธ์นฤสรร์จนเสร็จ
“มีผ้าเช็ดหน้ามั้ย”
“ผู้ชายไม่พกผ้าเช็ดหน้ากันหรอก” พันธ์นฤสรร์บอก
บุรธัชลองล้วงในกระเป๋ากางเกงพันธ์นฤสรร์ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมา
“ฝีมือยัยประนอมแน่ๆ” พันธ์นฤสรร์รีบปัด
“ตอนเด็กๆ พี่เลี้ยงของฉันก็ชอบแอบยัดผ้าเช็ดหน้าใส่กางเกงมาเหมือนกัน”
บุรัชใช้ผ้าเช็ดหน้าพันแผลให้พันธ์นฤสรร์
“ผมไม่ใช่เด็กแล้ว”
“ถ้าไม่ใช่เด็ก แล้วแอบหนีมาทำไม รู้มั้ยว่า ถ้าฉันไม่ไปเจอเรา จะเกิดอะไรขึ้น เราได้ตายอยู่กลางป่าแน่”
“ผมไม่ตายง่ายๆ หรอก เป็นลูกผู้ชายจะต้องไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ถึงพี่จะไม่ไปเจอผม ผมก็ต้องหาทางของผมได้เอง”
“ถ้าเก่งนัก ก็หาทางกลับไปเองแล้วกัน”
บุรธัชเดินออกไป
“พี่ชายธัช !”
พันธ์นฤสรร์รีบลุกตามไปแต่ต้องทรุดตัวลงด้วยความเจ็บที่ข้อเท้า บุรธัชเดินลิ่วๆไม่หันมามอง
พันธ์นฤสรร์มองไปรอบๆ ตัวเริ่มกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว
“พี่ชายธัช ! อย่าทิ้งผม พาผมไปด้วย !”
บุรธัชหันกลับมามองพันธ์นฤสรร์
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชประคองพันธ์นฤสรร์เดินมา
“เดินไหวแน่นะ ขี่หลังฉันไปมั้ย”
“ผมเดินเองไหวครับ”
บุรธัชมองพันธ์นฤสรร์ที่กัดฟันข่มความเจ็บปวด
“ลูกผู้ชายไม่ใช่ว่าต้องเข้มแข็งอดทนเท่านั้น แต่ยังต้องรู้จักหน้าที่และมีความรับผิดชอบด้วย เราหนีมาอย่างนี้ ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย”
“ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วครับ”
“ป่านนี้ทุกคนคงจะตามหาเราให้ควั่กแล้ว เราหายมาอย่างนี้ ทุกคนต้องเป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่”
“ไม่มีใครเป็นห่วงผมหรอกครับ ทุกคนคงจะดีใจที่ผมหายตัวไป หายไปจากโลกนี้ได้เลยยิ่งดี”
“เชื่อฉัน ทุกคนต้องเป็นห่วงเธอ”
“ถ้าเป็นห่วงจริง ผมหายมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว ทำไมไม่เห็นมีใครมาตามหาผมเลย”
“คุณพันสร !” ณิชมนตะโกน
บุรธัชกับพันธ์นฤสรร์หันไปมองตามเสียง ณิชมนโผเข้ามากอดพันธ์นฤสรร์ด้วยความดีใจ
“คุณพันสรหายไปไหนมา รู้มั้ยว่า ทุกคนเป็นห่วงแค่ไหน !”
ณิชมนกอดพันธ์นฤสรร์ไว้แน่นอย่างดีใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งของบ้านสุธาสิน ณิชาภัทรคุยโทรศัพท์อยู่
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะคะ คุณพรพรรณ ไม่ต้องเกรงใจ แล้วเราจะรอฟังข่าวดีนะคะ”
ณิชาภัทรกดโทรศัพท์ปิด หันมาบอกนวลแขและดาวเรืองที่รอฟังข่าวอยู่
“คุณพรพรรณให้คนงานตามเข้าไปในป่าแล้วล่ะค่ะ คิดว่าอีกซักพักก็คงจะรู้ว่า พันสรไปกับคุณนอมหรือเปล่า”
“แล้วครูไปรู้ข่าวพันสรมาจากไหนล่ะ” นวลแขถาม
“ดิฉันทราบจากนักศึกษาที่ไปฝึกงานที่ไร่สรณาลัยน่ะค่ะ ตอนนี้ทุกคนก็ช่วยกันกระจายข่าวออกไป เผื่อว่าจะมีใครเจอพันสรเข้า”
“คุณพรรณอรเลี้ยงลูกให้มีอิสระเสรีเกินไป พันสรก็เลยทำอะไรตามใจตัวเองอย่างนี้ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่คิดถึงหัวอกพ่อแม่อยู่ๆลูกหายตัวไปนี่ ตกใจจนแทบล้มทั้งยืนเลยนะ”
“นี่เรากำลังพูดถึงพันสรอยู่ใช่มั้ยคะ”
“ก็ใช่น่ะซิ แล้วเราคิดว่า ย่าพูดถึงใคร”
“ณิชาก็นึกว่า คุณย่าพูดถึงอาณัชชาซะอีก”
“ลองโทรหาคุณชายอีกครั้งซิ เผื่อจะได้ข่าวอะไรบ้าง” นวลแขดุ
ณิชาภัทรมองนวลแขอย่างรู้ทัน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชกับณิชมนช่วยกันประคองพาพันธ์นฤสรร์เดินมา
“ประนอม ฉันหิวน้ำ !” พันธ์นฤสรร์บอก
ณิชมนเปิดกระติกน้ำป้อนให้พันธ์นฤสรร์
“ค่อยๆ ดื่มนะคะ”
“พูดดีๆ หน่อย แล้วทำไมไม่เรียกประนอมว่า พี่” บุรธัชไม่พอใจ
“ประนอมเป็นแค่คนใช้ ทำไมต้องเรียกพี่ด้วย”
“ประนอมเค้าแก่กว่า ยังไงเราก็ต้องเรียกพี่ เราต้องรู้จักให้เกียรติคนอื่นไม่ว่าเค้าจะอยู่ในฐานะอะไร เราน่ะดีแต่คิดถึงตัวเอง เราต้องรู้จักให้ก่อนที่จะรับ อยากจะให้คนอื่นรักก็ต้องรู้จักรักคนอื่นก่อน”
พันธ์นฤสรร์นิ่งฟังไม่กล้าโต้เถียง ณิชมนมองบุรธัชอย่างนึกไม่ถึงว่าจะสอนพันธ์นฤสรร์ได้ดีขนาดนี้ เธอหันไปเห็นรวิภาสเดินตามหาพันธ์นฤสรร์อยู่ไกลๆ
“คุณภาส ! ทางนี้ค่ะ คุณภาส”
รวิภาสหันมาตามเสียงแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาณิชมน
“เจอพันสรแล้วเหรอ”
“คุณชายธัชเป็นคนเจอค่ะ”
“แกมาทำอะไรที่นี่”
“ไม่ใช่เวลามาถามเรื่องนี้น่า พี่ธัช ผมว่า รีบพาพันสรกลับไปก่อนดีกว่า”
“งั้นแกกับประนอมพาพันสรไปแล้วกัน ฉันมีงานต้องไปทำต่อ”
บุรธัชจับตัวพันธ์นฤสรร์ไว้
“พันสร เป็นลูกผู้ชายน่ะ ทำผิดแล้วต้องยอมผิด”
บุรธัชเดินออกไป
“ไปๆ ไอ้ตัวยุ่ง กลับกันได้แล้ว”
รวิภาสกับณิชมนพาพันธ์นฤสรร์เดินออกไปอีกทาง
ณิชมนหันไปมองบุรธัชอีกครั้ง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่จุดรวมพลพิมพ์นฤมลช่วยมีนเก็บเครื่องมือข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง กันต์กับกลุ่มนักศึกษาเดินเข้ามากันต์ส่ายหน้าอย่างหมดหวัง
“ไม่เจอพันสรเหรอคะ พี่กันต์” มีนถาม
“ไม่เจอ”
“ฉันไปหาพันสรอีกรอบดีกว่า”
“รอพี่ภาสกลับมาก่อนดีกว่าน่า นมล”
“ฉันรออยู่เฉยๆอย่างนี้ไม่ได้แล้ว พันสรเป็นไงบ้างก็ไม่รู้”
พงษ์เทพเดินเข้าขวางพิมพ์นฤมลไว้
“อย่าทำอะไรวู่วามน่า นมล”
“นมล ! พันสร ! พันสรกลับมาแล้ว !!” มีนตื่นเต้นดีใจ
พิมพ์นฤมลรีบหันขวับไปมอง ณิชมนกับรวิภาสประคองพันธ์นฤสรร์เข้ามา
“พันสร !”
นมลวิ่งเข้าไปกอดพันธ์นฤสรร์
“เธอหายไปไหนมา พันสร พี่กลัวแทบตาย นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธออีก”
พันธ์นฤสรร์เห็นนมลน้ำตาคลอ เข้าใจในความเป็นห่วงของนมล
“ขอบคุณมากนะคะ พี่ภาส ขอบคุณมาก”
“เธอควรขอบคุณประนอมมากกว่า ประนอมเป็นคนไปเจอพันสร”
“ที่จริงคุณชายธัชเป็นคนไปเจอคุณพันสรต่างหากล่ะคะ”
“แต่ไงเธอก็ต้องขอบคุณประนอม ถ้าประนอมไม่สังเกตเห็นว่าพันสรหายตัวไป เราอาจจะไปเจอพันสรในสภาพที่แย่กว่านี้ก็ได้”
“ขอบคุณค่ะ พี่นอม” นมลไม่เต็มใจ “นมลพาน้องกลับไปได้แล้วใช่มั้ยคะ ไป พันสร กลับบ้านกัน”
นมลประคองพาพันสรเดินออกไป ณิชมนมองรวิภาสอย่างไม่ชอบใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลประคองพาพันธ์นฤสรร์มาที่รถ ณิชมนตามมาช่วยประคองพันธ์นฤสรร์ด้วย
“ไม่ต้องค่ะ นมลดูแลน้องเองได้ เดี๋ยวพี่ภาสจะมาว่านมลอีก”
“คุณภาสไม่ได้ว่าอะไรคุณนมลเลยนะคะ”
“ไม่ต้องพูด นมลก็รู้ว่า พี่ภาสคิดอะไร นมลเป็นพี่ที่ไม่เอาไหน น้องหายตัวไปทั้งคน แต่นมลกลับไม่รู้เรื่อง”
รวิภาสกับพงษ์เทพเดินตามมาด้านหลัง
“แล้วที่พันสรหายตัวไปก็เป็นความผิดของเธอด้วย”
“ถ้าจะโทษ โทษผมดีกว่า พันสรหายไปเพราะผมดูแลพันสรไม่ดี" พงษ์เทพบอก
“ไม่ต้องโทษใครทั้งนั้นแหละค่ะ คุณพันสรกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว”
“นั่นซิ เราควรรีบพาพันสรกลับบ้านดีกว่า แล้วอย่าบอกน้าอรล่ะว่า พันสรหายตัวไป แค่รู้ว่าพันสรหายมากับเราก็คงจะตกใจแย่อยู่แล้ว”
ณิชมนกับพิมพ์นฤมลมองหน้ากัน
“นี่ไม่มีใครโทรไปบอกที่บ้านเลยเหรอว่า พันสรอยู่กับเรา” รวิภาพนึกได้
“ตายแล้ว คุณผู้หญิงคงห่วงคุณพันสรแย่เลย รีบกลับกันเถอะค่ะ”
ณิชมนรีบช่วยพิมพ์นฤมลประคองพันธ์นฤสรร์เดินออกไป
“มีอะไรโทรหาผมได้นะ ประนอม”
รวิภาสตะโกนไล่หลังณิชมน พิมพ์นฤมลหันกลับมามองรวิภาสอย่างน้อยใจ พงษ์เทพมองรวิภาสนึกว่าเป็นคู่แข่งจะจีบณิชมนอีกคน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสุธาสิน นวลแขกับดาวเรืองท่าทางโล่งใจ
“เจอตัวพันสรแล้ว ก็โล่งอกไปที ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าจริงๆ”
“โชคดีจริงๆที่คุณชายไปเจอพันสรเข้านะคะ แล้วทางบ้านสรณาลัยรู้แล้วใช่มั้ยคะว่า พันสรปลอดภัยดีแล้ว”ดาวเรืองถาม
บุรธัชนั่งอยู่ด้วยยิ้มรับ
“ก็น่าจะทราบแล้วนะครับ”
ณิชาภัทรถือแก้วน้ำมาส่งให้บุรธัช
“ตอนนี้พันสรก็น่าจะถึงบ้านแล้วล่ะค่ะ”
“พันสรได้รับบทเรียนราคาแพงอย่างนี้ คงเข็ดไปอีกนาน”
“ก็หวังว่าผู้ใหญ่เองคงได้เรียนรู้ด้วยเหมือนกัน” ดาวเรืองกล่าว
“เจอตัวพันสรแล้ว ก็หมดเรื่องซะทีนะคะ”
“ยังไม่หมดเรื่องหรอก เรื่องพันสรทำให้งานวันนี้ล่าช้าไม่ได้เป็นไปตามที่กำหนด ผมคงต้องคุยกับทางบ้านสรณาลัยหน่อยล่ะ”
“โธ่ ธัช เดี๋ยวคุณนอมก็เดือดร้อนหรอกค่ะ”
“ช่วยไม่ได้ ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องมีคนรับผิดชอบ !”
ณิชาภัทรมองบุรธัชอย่างอ่อนใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย พรรณอรกับพรพรรณเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจ ณิชมนกับพิมพ์นฤมลประคองพันธ์นฤสรร์เดินเข้ามา
“พันสร !”
พรรณอรถลาเข้าไปกอดพันธ์นฤสรร์
“พันสร ! พันสรลูกแม่ ทีหลังอย่าทำให้แม่ตกใจอย่างนี้อีกนะ แล้วนี่ขาไปโดนอะไร เจ็บมั้ย ลูก แม่เป็นห่วงลูกแทบขาดใจเลย รู้มั้ย”
“ผม..ผมขอโทษครับ คุณแม่ ขอโทษครับ น้าพร”
“แค่ขอโทษคงไม่พอหรอกนะ พันสร ไปที่ห้องของเธอก่อน ไป แล้วน้าจะลงโทษเธอทีหลัง“
“ไปจ้ะ ไป แม่พาไปที่ห้องเอง”
พรรณอรประคองพันธ์นฤสรร์ไป พรพรรณหันมาเล่นงานณิชมนต่อ
“แล้วนี่เธอรู้เห็นเป็นใจกับพันสรหรือเปล่า”
“เปล่านะคะ เราไม่รู้จริงๆว่า คุณพันสรแอบตามขึ้นรถมา กว่าจะรู้ก็ถึงไร่บุริศราวัณแล้ว”
“แล้วทำไมไม่รีบโทรมาบอก”
“นอมลืมค่ะ นอมขอโทษจริงๆ ค่ะ”
“เรื่องสำคัญอย่างนี้ลืมได้ไง เหลวไหลจริงๆ รู้มั้ยที่บ้านตามหาพันสรจนวุ่นวายไปหมด”
ชัยวัฒน์ กันยาและสายใจเดินเข้ามา
“ผมว่า คุณแม่บ้านตั้งใจลืมมากกว่าครับ”
“หมายความว่ายังไง” พรพรรณพูด
“พี่นอมไม่คิดจะโทรมาบอก ก็เพื่อที่จะให้คุณพรพรรณเล่นงานครูชัยที่ไม่ดูแลคุณพันสรให้ดีไงคะ”
“แล้วพวกเราก็จะได้โดนหางเลขไปด้วย”
“ฉันจะทำอย่างนั้นทำไม”
“คุณแม่บ้านอยากมาแทนที่ผมไงครับ ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่คุณก็ก้าวก่ายงานผมมาตลอด”
“ฉันไม่เคยคิดจะแย่งงานใคร..”
“แล้วก็จะได้แก้แค้นกันยากับสายใจที่ไปรายงานคุณพรพรรณเรื่องที่มีผู้ชายมาหาพี่นอมบ่อยๆ”
“พี่นอมก็เลยแอบพาคุณพันสรไปด้วย แล้วก็ป้ายความผิดให้กับพวกเรา” สายใจกล่าว
“คุณแม่บ้านทำอย่างนี้ ผมยอมไม่ได้นะครับ คุณพรพรรณต้องไล่ออก !”
“จริงหรือเปล่า นมล ประนอมตั้งใจแอบพาพันสรไปด้วยเหรอ”
ณิชมนหันไปมองพิมพ์นฤมลที่นิ่งคิดอยู่
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 12(ต่อ)
ชัยวัฒน์ กันยาและสายใจเดินกลับเข้ามาในครัว ดำเกิงช่วยรำไพเก็บจานชามเข้าตู้อยู่รีบวางมือ
“เป็นไงบ้าง ไม่มีใครโดนไล่ออกใช่มั้ย” รำไพถาม
“เราก็ได้ตัวคุณพันสรกลับมาแล้ว คุณพรพรรณคงไม่ไล่ใครออกหรอกมั้ง” ดำเกิงตอบ
“คุณพรพรรณไม่ไล่เราออกแน่”
“แต่ยัยนอมต่างหากที่จะถูกไล่ออก” สายใจบอก
“เฮ้ย คุณแม่บ้านทำผิดอะไร ทำไมต้องถูกไล่ออกด้วย”
“ก็ทำผิดในฐานที่ทำให้พวกฉันเหม็นขี้หน้าน่ะซิ”
“อย่างนี้แหละที่เค้าว่า ทำดีได้แต่อย่าเด่นจะเป็นภัย”
“แต่มันก็ห้าสิบห้าสิบอยู่นะ คุณพรพรรณอาจจะไม่เชื่อเราก็ได้”
“นั่นซิ คุณนมลสนิทกับยัยนอมอยู่ด้วย มีเรื่องทีไรก็แก้แทนให้ตลอด”
“นั่นมันข่าวเก่าแล้ว คุณนมลนี่แหละที่จะทำให้ประนอมเด้งออกไปจากบ้านนี้ !” ชัยวัฒน์ยิ้มอย่างมั่นใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พรพรรณมองณิชมนอย่างรำคาญใจ
“ฉันเบื่อที่จะต้องมาตัดสินคดีของเธอเต็มทีแล้วนะ ประนอม ตั้งแต่เธอเหยียบเข้ามาในบ้านนี้ เธอก็หาเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวไม่ได้หยุดหย่อน”
“คราวนี้นอมไม่ผิดจริงๆนะคะ นอมไม่ได้ตั้งใจแอบพาคุณพันสรไปด้วยถามคุณนมลได้นะคะ คุณนมลอยู่ในเหตุการณ์ตลอด”
พรพรรณหันไปมองพิมพ์นฤมลที่ยังคิดไม่ตก
“ว่าไงล่ะ นมล เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่”
“เราไม่รู้จริงๆ ว่าพันสรติดรถมาด้วยค่ะ” พิมพ์นฤมลตอบ
“แต่เธอก็มีความผิดอยู่ดีที่ไม่รีบโทรมาบอก ฉันกับพี่อรห่วงพันสรจนจะเป็นบ้าตาย คิดไปต่างๆนานาว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับพันสรได้บ้าง”
“พันสรหายไปในป่าค่ะ เรามัวแต่วุ่นวายตามหาพันสรจนลืมทุกอย่างไปหมด มานึกได้อีกทีก็ตอนที่จะกลับแหละค่ะ”พิมพ์นฤมลกล่าว
“อะไรนะ พันสรหายไปในป่า เธอดูแลพันสรประสาอะไร ถึงปล่อยให้พันสรหายตัวไป เธอจะรับผิดชอบยังไง หา ประนอม”
พรรณอรเดินเข้ามา
“เดี๋ยวซิ ฟังนมลก่อน นมล เรื่องที่พันสรหายไปในป่า เป็นความผิดของประนอมคนเดียวจริงๆ เหรอ”
“ค่ะ เป็นความผิดของพี่นอมคนเดียว !” พิมพ์นฤมลบอก
พรรณอรมองพิมพ์นฤมลอย่างผิดหวัง พิมพ์นฤมลไม่กล้าสบสายตากับพรรณอร
“ประนอม ! ฉันไล่เธอออก !!” พรพรรณโมโห
ณิชมนมองพิมพ์นฤมลอย่างเสียใจ เธอเดินกลับเข้ามาในห้องอย่างหมดแรง เริ่มเก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋าและทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลแต่ก็กลั้นไม่ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
นวลแขกับดาวเรืองนั่งอ่านเอกสารอยู่ด้วยกันในบ้านสุธาสิน
“ปีนี้มีนักศึกษายื่นเรื่องขอทุนมากว่าสองร้อยราย ดิฉันคัดลงเหลือห้าสิบรายมาให้คุณหญิงพิจารณาค่ะ” ดาวเรืองบอก
“ฉันรับไว้หมดทั้งห้าสิบรายเลยแล้วกัน ครู”
บุรธัชกับณิชาภัทรเดินเข้ามา
“อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ คุณย่า คุณป้า วันนี้ตั้งโต๊ะสายหน่อยนะคะป้าสายลาหยุดไปเยี่ยมบ้าน แต่ก็ได้เชฟมือหนึ่งอย่างณิชามาแทน รับรองอาหารอร่อยถูกปากทุกคนแน่ๆ” ณิชาภัทรรายงาน
“ถ้าใครชอบข้าวผัดเค็มๆไหม้ๆ ก็คงจะถูกปากล่ะครับ” บุรธัชแขวะ
“ธัชนี่ ไม่ช่วยแล้วยังพูดมากอีกนะ”
“ผมก็ช่วยล้างผักให้แล้วไง”
“ล้างต้นหอมสองต้น เค้าไม่ได้เรียกว่าช่วยหรอกนะคะ”
ณิชาภัทรทำหน้าหงิกใส่บุรธัช บุรธัชยิ้มขำ นวลแขกับดาวเรืองมองทั้งคู่อย่างเอ็นดู
“คู่นี้สมกันดีนะคะ เสียดายจริงๆ...” ดาวเรืองบอก
เสียงโทรศัพท์มือถือของดาวเรืองดังขึ้น
“ขอโทษนะคะ”
ดาวเรืองกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล สะดวกค่ะ คุยได้ ค่ะ ดิฉันเข้าใจ ไม่มีปัญหาค่ะจะให้ดิฉันไปรับหรือยังไงคะ ค่ะๆ สวัสดีค่ะ”
ดาวเรืองกดโทรศัพท์ปิดอย่างหนักใจ
“มีอะไรหรือคะ คุณป้า”
“คุณพรพรรณไล่ประนอมออกน่ะค่ะ”
บุรธัชนิ่งอึ้งตกใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พรพรรณยื่นซองเงินเดือนให้ณิชมน
“นี่เงินเดือนของเธอ แล้วฉันก็จ่ายเงินชดเชยให้เธออีกสองเดือนเงินไม่ใช่น้อยๆ น่าจะอยู่ได้จนถึงตอนที่เธอหางานใหม่ได้”
ณิชมนยกมือไหว้ก่อนรับซองเงินเดือนมา
“ขอบคุณค่ะ”
พรรณอรนั่งมองณิชมนอย่างเห็นใจ
“เธอไม่ต้องรีบร้อนไปวันนี้ก็ได้นี่ ประนอม”
“นอมไปเลยดีกว่าค่ะ นอมอยู่ไปก็จะทำให้ทุกคนไม่สบายใจเปล่าๆแต่ก่อนที่จะไป นอมขออนุญาตคุยกับคุณผู้หญิงหน่อยได้มั้ยคะ”
“เธออย่าได้คิดจะขอร้องพี่อรให้เสียเวลาเลย ประนอม”
“เธออยากคุยกับฉันเหรอ งั้นไปคุยที่ห้องทำงานของฉัน”
พรรณอรเดินนำไป ณิชมนเดินตาม
“อย่าได้ใจอ่อนเชียวนะคะ พี่อร แล้วยังไงพรก็ไม่เปลี่ยนใจ รู้ไว้ด้วยไล่แล้วก็ไล่เลย ไม่กลับคำเด็ดขาด !”
พรพรรณมองตามอย่างไม่วางใจณิชมน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พรรณอรเดินเข้ามานั่งในห้องทำงาน ณิชมนเดินตามเข้ามา
“ฉันขอโทษแทนนมลด้วยนะ ฉันไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับนมล ปกตินมลไม่ใช่คนที่ใช้อารมณ์แบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นอมเข้าใจคุณนมล อีกไม่นานคุณนมลคงจะเข้าใจนอมเอง นอมอยากคุยกับคุณผู้หญิงเรื่อง..คุณพันสรน่ะค่ะ”
“พันสร...พันสรทำไมเหรอ”
“นอมทราบนะคะว่า คุณผู้หญิงรักคุณพันสรมาก แต่แค่ความรักที่อยู่ในใจยังไม่เพียงพอสำหรับเด็กที่ขาดความรักอย่างคุณพันสร...”
“แล้วฉันต้องทำยังไง”
“กอดคุณพันสรแล้วบอกแกว่า คุณรักแกแค่ไหน...ก็พอแล้วล่ะค่ะ”
พรรณอรนิ่งอึ้งไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
กันยากับสายใจหน้าตาตื่นพากันเดินมาที่หน้าห้องทำงานพรรณอร
“แกว่า มันจะพูดอะไรกับคุณผู้หญิง”
“มันก็ต้องกราบขอร้องไม่ให้คุณผู้หญิงไล่มันออกน่ะซิ”
ณิชมนเปิดประตูออกมา
“หน้าซีดออกมาอย่างนี้ สงสัยจะออดอ้อนไม่สำเร็จ”
“เสียใจด้วยนะ ไม่มีใครในบ้านนี้ขัดคำสั่งของคุณพรพรรณได้หรอก”
“เชิญออกไปจากบ้านนี้ได้”
“ไปแล้วไปลับ ไม่ต้องกลับมาอีกแล้วนะ”
ชัยวัฒน์ถือกระเป๋าเป้ของณิชมนเดินเข้ามาและโยนโครมลงบนพื้น
“เอ้า กระเป๋า แล้วประตูทางออกก็อยู่ทางโน้น”
ณิชมนก้มลงหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา
“ขอให้โชคดีนะ คุณแม่บ้าน เอ๊ะ ไม่ใช่ซิ ขอให้โชคดีนะ ประนอม ขอให้จับผู้ชายรวยๆ ได้อย่างที่หวังนะ”
“บ๊ายบาย” กันยาสายใจพูด
ณิชมนแบกกระเป๋าเป้เดินออกไป ชัยวัฒน์ กันยาและสายใจยืนยิ้มสะใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินออกมาจากตัวบ้าน ดำเกิงเดินเข้ามาหา
“คุณแม่บ้าน เออ..คุณนอมครับ คุณนมลให้ผมไปส่งครับ”
ณิชมนมองขึ้นไปชั้นบนของบ้านเห็นพิมพ์นฤมลยืนมองอยู่แล้วรีบหลบออกไป
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ฉันไปเองได้”
“ให้ผมไปส่งเถอะครับ”
ดำเกิงดึงกระเป๋าเป้ของณิชมนไป พันธ์นฤสรร์วิ่งเข้ามาหาณิชมน
“เดี๋ยว ! อย่าเพิ่งไป”
“คุณพันสร !”
“เออ..พี่นอม..ผมขอโทษ..ผมทำให้พี่นอมถูกไล่ออก”
ณิชมนดึงพันธ์นฤสรร์มากอด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ใช่ความผิดของคุณพันสร”
ณิชมนมองพันธ์นฤสรร์ที่เริ่มอ่อนโยนขึ้น
“ตอนนี้นอมก็ไปจากบ้านนี้ได้อย่างสบายใจแล้วล่ะค่ะ ดูแลทุกคนแทนนอมด้วยนะคะ”
ณิชมนเดินไปขึ้นรถ พันธ์นฤสรร์มองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสนั่งจิบกาแฟพลางอ่านหนังสืออยู่ในร้านกาแฟ พงษ์เทพเดินเข้ามานั่งด้วย รวิภาสเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ
“ผมขอคุยด้วยหน่อยซิ”
“ผมไม่ค่อยรู้เรื่องงานของพี่ธัชหรอกนะครับ มาคุยกับผมก็ไม่มีประโยชน์อะไร มีปัญหาอะไร คุณไปคุยกับพี่ธัชโดยตรงดีกว่า”
“ผมไม่ได้มาคุยเรื่องงาน แต่เป็นเรื่องคุณนอม”
รวิภาสวางหนังสือลงแล้วมองพงษ์เทพอย่างขำๆ
“ดูคุณสนิทกับคุณนอมมากเลย รู้จักกันมานานแล้วหรือครับ” พงษ์เทพถาม
“ก็ไม่นานเท่าไหร่ นี่คุณชอบประนอมเหรอครับ”
“แล้วคุณล่ะ”
“ก็เห็นๆอยู่ ไม่น่าจะต้องถามเลย” รวิภาสตอบ
“ผมก็เลยต้องมาหาคุณนี่ไง ผมไม่อยากจะมีปัญหากับคุณชายธัชอีกถ้าคุณชายรู้ว่า คุณกับผมมีปัญหากันเรื่องคุณนอม”
“ผมรับรองได้ เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาแน่ ถ้าประนอมเลือกคุณ ผมก็ไม่พาลจนไปบอกพี่ธัชให้คุณถอนหุ้นออกไปหรอกครับ ผมแฟร์พอ แต่ผมคิดว่า ประนอมคงจะเลือกผมมากกว่า”
“คุณมั่นใจเกินไปแล้วมั้ง”
“งั้นก็ลองโทรถามประนอมดู”
รวิภาสกดโทรศัพท์มือหาณิชมน
“ฮัลโหล ขอพูดกับประนอมหน่อย... อะไรนะ เฮ้ย เป็นไปได้ไง”
พงษ์เทพมองรวิภาสอย่างอยากรู้อยากเห็น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถกระบะแล่นมาจอดที่ริมถนน ณิชมนลงจากรถ ดำเกิงลงจากรถพร้อมยกกระเป๋าเป้ให้ณิชมน
“ให้ผมไปส่งที่บ้านอาจารย์ดาวเรืองดีกว่านะครับ”
“ฉันไปต่อเองได้ อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านอาจารย์แล้ว”
“นิดเดียวที่ไหน บ้านอาจารย์อยู่เลยชุติมาศไปอีกตั้งไกล”
“เออ..คือ..ฉันยังไม่กล้าไปพบอาจารย์ในตอนนี้น่ะ ขอเวลาทำใจสองสามวันก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะไปหาอาจารย์เอง”
“งั้นผมไปส่งที่บ้านให้ บ้านคุณอยู่ที่ไหนล่ะครับ”
“ฉันไปเองได้จริงๆ ขอบคุณพี่ดำเกิงมากนะจ๊ะที่มาส่ง”
ณิชมนยกมือไหว้แล้วรีบแบกกระเป๋าเดินออกไป
“บ้านเหรอ..ฉันไม่มีบ้านให้กลับหรอก”
ณิชมนพึมพำแล้วออกเดินไปตามถนนอย่างโดดเดี่ยว
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถบุรธัชแล่นมาอย่างเร็วแล้วจอดขวางทางเข้าบ้านสรณาลัย บุรธัชรีบลงจากรถ รถกระบะแล่นตามเข้ามาจอด ดำเกิงลงจากรถ
“เฮ้ย ใครมาจอดขวางทางอย่างนี้วะ” ดำเกิงโวยวาย
บุรธัชหันไปมอง ดำเกิงสะดุ้งโหยงยกมือไหว้แทบไม่ทัน
“คุณชายธัช !”
บุรธัชมองดำเกิงคิดจะหาข้อมูลเรื่องณิชมนจากดำเกิง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถพงษ์เทพแล่นเร็วมาตามถนน พงษ์เทพมองกระจกหลังตลอดเวลา
“ตามมาไม่ทันล่ะซิ นายภาส”
พงษ์เทพเหยียบคันเร่งรีบเร่งจะไปหาณิชมน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินมานั่งพักที่ศาลารอรถโดยสาร เธอนั่งนิ่งคิดตั้งสติ
“เราจะไปไหนดี ไปให้พ้นจากที่นี่ก่อนแล้วกัน !”
รถทัวร์แล่นมาจอด ณิชมนพรวดพราดขึ้นรถไป รถบุรธัชแล่นมาจอด เขารีบลงจากรถ
บุรธัชมองหาณิชมนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลเดินเข้ามาในห้องของณิชมน เธอเห็นโทรศัพท์มือถือ กระเป๋า เสื้อผ้าอีกกองที่พิมพ์นฤมลเคยให้วางอยู่พรรณอรเดินเข้ามา
“พี่นอมคงเกลียดนมลมาก”
“ประนอมคงคิดว่า ลูกอยากได้ของคืนมากกว่า ไม่ได้เกลียดลูกหรอก”
“ช่างเถอะค่ะ พี่นอมจะคิดยังไงกับนมล นมลก็ไม่สนใจ”
“ลูกคิดว่า ชีวิตนี้ลูกจะหาเพื่อนดีๆ อย่างประนอมได้ง่ายๆ เหรอ”
“นมลรู้จักพี่นอมไม่นานเองนะคะ ยังเรียกว่าเพื่อนไม่ได้หรอกค่ะ”
“ความเป็นเพื่อนไม่ได้อยู่ที่ว่าคบกันนานแค่ไหน ลูกจำวันแรกที่เจอประนอมได้มั้ย...”
พิมพ์นฤมลนิ่งคิด
“ลูกเข้ากับประนอมได้ทันทีในนาทีแรกที่ได้รู้จักประนอม ลูกเห็นประนอมเหมือนเพื่อนเหมือนพี่สาว อยู่กับประนอมแล้วรู้สึกสบายใจคุยได้ทุกเรื่องแม้แต่ความลับที่แม่เองก็ไม่รู้ ใช่มั้ยล่ะ แล้วลูกก็เป็นคนทำลายมิตรภาพดีๆนี้ซะเอง”
“พี่นอมทำผิดกับนมลก่อนนะคะ”
“ประนอมทำผิดจนลูกยกโทษให้ไม่ได้เลยเหรอ เค้ารักและเป็นห่วงลูกแค่ไหนรู้มั้ย ก่อนไปจากบ้านนี้ประนอมฝากให้แม่ช่วยดูแลนมลกับพันสรให้ดีๆ รักลูกให้มากๆ ..”
“อะไรนะคะ”
“ตอนแรกแม่ก็นึกโกรธนะ แต่มาตอนนี้แม่รู้แล้วว่า ประนอมพูดไม่ผิด แม่เลี้ยงลูกไม่ดีจริงๆ ลูกแต่ละคนถึงได้เอาแต่ใจตัวทำอะไรไม่คิดถึงคนอื่นไม่ว่าลูกจะโกรธประนอมเรื่องอะไร ลืมมันซะ อย่าให้ความรู้สึกแค่ชั่ววูบทำให้เสียเพื่อนดีๆไป มันไม่คุ้มกันหรอก”
พรรณอรเดินออกไป พิมพ์นฤมลนิ่งคิด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถทัวร์แล่นควันขโมงมาจอดตายที่กลางทาง กลุ่มผู้โดยสารกรูลงจากรถ รถบุรธัชแล่นแซงผ่านหน้ารถทัวร์ไป
บุรธัชมองหาณิชมนไปตลอดทาง ณิชมนแบกกระเป๋าเป้ลงมาเป็นคนสุดท้าย เด็กรถยืนตะโกนที่บันไดรถทัวร์
“รอรถหลังนะครับ รอรถหลัง”
“ทำไมซวยอย่างนี้ !”
ณิชมนตัดสินใจแบกกระเป๋าเป้เดินออกไป เธอชะงักมองไปอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
บุรธัชยืนรออยู่ที่รถที่จอดอยู่ตรงหน้าณิชมน
ณิชมนยืนหันหน้าหันหลังไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งของวิทยาลัยพลพิทักษ์ รวิภาพพรวดพราดเข้ามาในห้องทำงานของดาวเรือง
“คุณป้าครับ ประนอมอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ ผมไปดูที่บ้านคุณป้า แต่ก็ไม่เจอ”
ดาวเรืองมองรวิภาสอย่างแปลกใจ
“จะไม่ทักทายกันก่อนหรือคะ คุณภาส”
รวิภาสรีบยกมือไหว้
“สวัสดีครับ คุณป้า ประนอมอยู่กับคุณป้าหรือเปล่าครับ”
รวิภาสพูดไปก็นึกขึ้นได้ว่าณิชมนไม่ใช่ประนอมลูกจ้างของดาวเรือง
“เรานี่โง่จริงๆ ประนอมจะมาที่นี่ได้ไง”
“ประนอมไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกค่ะ ทำไมวันนี้มีแต่คนตามหาประนอม”
“ใครตามหาประนอมอีกเหรอครับ”
รวิภาสหันไปมองเพิ่งเห็นพิมพ์นฤมลนั่งอยู่กับดาวเรือง
“ไล่ประนอมออกแล้วจะมาตามหาทำไม”
“เออ..นมล..”
“ถามจริงๆ เถอะ ประนอมทำผิดอะไร ประนอมทำงานคุ้มเกินเงินเดือน คุ้มยิ่งกว่าคุ้มซะอีก อยู่ๆนึกจะไล่ออกก็ไล่”
“คุณพรพรรณเป็นคนไล่ประนอมออก คุณภาสอย่าไปต่อว่านมลเลย”
“พี่ภาสต่อว่าถูกคนแล้วล่ะค่ะ นมลเป็นคนไล่พี่นอมออกเอง”
รวิภาสมองพิมพ์นฤมลอย่างไม่พอใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินหนีบุรธัชมา บุรธัชเดินตามมาดึงตัวณิชมนไว้
“เธอจะไปไหน ฉันไปส่ง”
“ฉันไปเองได้ค่ะ ขอบคุณ”
“ไม่กล้ากลับไปสู้หน้าอาจารย์ดาวเรืองล่ะซิ แล้วคิดจะทำไงต่อไป”
“ตอนนี้ฉันยังคิดอะไรไม่ออก แต่เดี๋ยวฉันก็คิดออกเองแหละ”
“ไปทำงานที่บ้านฉันมั้ยล่ะ”
“ฉันเป็นสิบแปดมงกุฎ คุณกล้าให้ฉันไปทำงานที่บ้านคุณเหรอคะ”
“ก็ฉันกลัวเธอจะกลับไปทำอาชีพเก่า ก็เลยเสนองานสุจริตให้ทำไง ตกลงจะไปเป็นแม่บ้านให้ฉันมั้ย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ แต่ไงก็ขอบคุณในความหวังดีนะคะ”
ณิชมนเดินออก บุรธัชตามไปดึงกระเป๋าเป้มา
“นี่คุณ !”
“แต่ไงเธอก็ต้องไปเป็นแม่บ้านให้ฉัน เธอติดค้างฉันอยู่ จำไม่ได้หรือไง”
“ฉันไม่ได้เป็นแม่บ้านบ้านสรณาลัยแล้ว คุณจะมาขู่ฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ไม่ได้ขู่ แต่ทำจริงๆ”
บุรธัชถือกระเป๋าเป้เดินกลับไปที่รถ
“เดี๋ยวซิ คุณ”
บุรธัชเปิดประตูรถโยนกระเป๋าเข้าไปที่ด้านหลังรถ ณิชมนจะตามไปตะครุบกระเป๋าเป้คืน บุรธัชจับณิชมนยัดใส่รถไป
“แค่สองอาทิตย์เองน่า เธอจะได้มีที่พักระหว่างที่หางานใหม่ทำไงล่ะ”
ณิชมนจะค้านแต่ก็ต้องจำยอมเพราะยังไม่มีที่ไปจริงๆ บุรธัชรีบขึ้นรถทันที ณิชมนนิ่งคิดใหม่เริ่มเปลี่ยนใจ
“แต่คิดดูอีกทีแล้ว ฉันว่า...”
บุรธัชขับรถออกตัวอย่างแรงไป ณิชมนหน้าคว่ำแทบกระแทกคอนโซลพูดต่อไม่ได้ รถบุรธัชแล่นไปอย่างรวดเร็วเพียงชั่วพริบตารถพงษ์เทพแล่นพรึ่บมาจอด
พงษ์เทพลงจากรถมองไปเห็นท้ายรถบุรธัช
“นายภาสหรือเปล่า โธ่เว้ย มาช้าไปนิดเดียว !!”
พงษ์เทพหัวเสียผิดหวังที่ตามณิชมนไม่ทัน โดยที่ไม่รู้ว่าคู่แข่งที่แท้จริงของเขาไม่ใช่รวิภาส
จบตอนที่ 12
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
