รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 11
ณ บ้านสรณาลัย พรพรรณนั่งคุยโทรศัพท์มือถืออีกมือก็พลิกอ่านเอกสารพลางเซ็นชื่อไป
“ไม่ค่ะ คงไม่มีการแถลงข่าว ค่ะ เรื่องที่คุณสุเทพมาร่วมลงทุนกับทางเราเหรอคะ ค่ะ ออกข่าวไปได้เลยค่ะ”
“เธอคิดจะทำอะไรของเธอ ยัยพร” พรรณอรกล่าว
พรพรรณยกมือห้ามไม่ให้พรรณอรพูดต่อ
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา สวัสดีค่ะ” พรพรรณคุยโทรศัพท์ต่อ
พรพรรณกดโทรศัพท์มือถือปิด
“เมื่อกี้พี่อรว่าอะไรนะคะ”
“เธอสั่งให้ประนอมอยู่ห่างๆ พวกคุณชายไว้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมยังสั่งให้ประนอมไปที่บ้านคุณชายอีก”
“พี่อรไม่รู้อะไร ประนอมไปจิ๊กของที่บ้านคุณชายธัชมา พรก็เลยต้องสั่งประนอมรีบเอาไปคืนน่ะซิคะ เดี๋ยวคุณชายรู้ว่า มีของหายขึ้นมา ได้เป็นเรื่องแน่”
“ประนอมยอมรับเหรอว่า ขโมยของคุณชายธัชมา”
“ประนอมก็อ้างว่าทำกรอบรูปแตกก็เลยเอากลับมาซ่อมให้ เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ กรอบรูปวินเทจแบบนั้นขายได้ราคาหลายพันเชียวนะคะ”
“คราวนี้เธอกล่าวหาประนอมเกินไปแล้วนะ ยัยพร”
“พรก็ให้โอกาสประนอมได้แก้ตัวอยู่นี่ไงคะ ถ้าประนอมกล้าเอาของไปคืนด้วยตัวเองก็แสดงว่า ประนอมไม่ได้ขโมยมา”
“ประนอมไม่ใช่คนขี้ขโมยแน่ๆ”
พรพรรณมองนาฬิกาข้อมือ
“อีกสิบห้านาทีได้รู้กันค่ะ พี่อร”
พรพรรณอ่านเอกสารต่อ พรรณอรมองน้องสาวอย่างอ่อนใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งของบ้านบุริศราวัณ ณิชมนรีบร้อนเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานบุรธัช เธอรีบหยิบกรอบรูปวางลงบนโต๊ะตรงที่เดิม บุรธัชเดินเข้ามาหยุดดู
“ไม่ใช่ตรงนั้น” บุรธัชบอก
“ฉันจำได้ว่ารูปของคุณวางอยู่ตรงนี้”
“รูปของฉันอยู่ตรงโน้นต่างหาก”
บุรธัชชี้นิ้วไปอีกมุมของโต๊ะ ณิชมนวางให้ใหม่อย่างหงุดหงิดใจ
“ขยับมาทางขวาอีกนิด”
ณิชมนขยับรูปให้
“มากไปแล้วๆ ขยับกลับมาทางซ้าย”
ณิชมนขยับรูปให้อีกครั้ง
“ขยับกลับมาทางขวาดีกว่า”
“คุณอยากวางตรงไหนก็มาวางเองแล้วกัน ฉันไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอกนะ ฉันต้องรีบไป”
ณิชมนวางรูปบุรธัชลงแล้วชะงักมองรูปบุรธัชอีกครั้ง เธอสังเกตเห็นผ้าพันคอของบุรธัช
“คุ้นๆแฮะ..”ณิชมนรำพึง แล้วก็รีบกลับออกไป แต่เปิดประตูเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก
“นี่คุณจะแกล้งฉันไปถึงไหน คุณก็รู้ว่า ฉันกำลังรีบ คุณชายบุรธัช !คุณล็อคประตูทำไม เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะ..”
“ตบฉันงั้นเหรอ”
ณิชมนนิ่งอึ้งรู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน บุรธัชบิดลูกบิดประตูอย่างช้าๆให้เห็นว่าไม่ได้ล็อคแล้วเปิดประตูออกไป
“ประตูนี่เปิดอออกไม่ได้เปิดเข้า”
“ขอโทษค่ะ ฉันรีบจนสมองตื้อไปหมด ฉันไปนะคะ” ณิชมนเจื่อน
ณิชมนเดินออกไปแล้วหมุนตัวกลับมาอย่างเพิ่งนึกได้
“ฉันมีเรื่องขอร้องคุณ คุณช่วยยืนยันกับคุณพรพรรณให้หน่อยได้มั้ยคะว่าฉันไม่ได้ขโมยรูปคุณไป”
บุรธัชนิ่งคิดยังไม่ให้คำตอบ
“เรื่องที่เกิดเมื่อวาน ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ ถ้าคุณจะไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร...”
“ช่วยน่ะช่วยได้ แต่ฉันไม่เคยช่วยใครโดยไม่ได้รับอะไรตอบแทน” บุรธัชพูด
ณิชมนมองบุรธัชอย่างไม่วางใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ข้างล่างของบ้านบุริศราวัณ อาจดูแลคนรับใช้ที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ บุรธัชเดินพาณิชมนมาที่โต๊ะอาหาร ณิชมนมองนาฬิกาข้อมืออย่างกระสับกระส่าย
“ยังไงเธอก็กลับไปไม่ทันอยู่แล้ว” บุรธัชกล่าว
บุรธัชจับตัวณิชมนให้ลงนั่งแล้วตัวเองนั่งลงข้างๆ
“แล้วตกลงฉันจะต้องตอบแทนคุณยังไงคะ”
“ตอนนี้ฉันยังคิดอะไรไม่ออก กินข้าวกันก่อนแล้วกัน”
“ฉันต้องกลับไปทำงานต่อนะคะ คุณชายธัช”
“อยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนกับคุณชายก่อนเถอะครับ คุณประนอม คุณชายทานข้าวคนเดียวมาหลายวันแล้ว” อาจบอก
อาจเดินยิ้มออกไป บุรธัชมองตามอย่างเสียฟอร์มนิดๆ
“ไม่น่าเชื่อว่า คุณจะเป็นคนขี้เหงา ถ้าคุณอยากให้ฉันอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อน ก็พูดกันตรงๆก็ได้ ไม่น่าจะต้องใช้วิธีนี้เลย นี่คุณภาสคงไม่ค่อยกลับบ้านล่ะซิ แล้วทำไมไม่ชวนคุณณิชาล่ะคะ”
“ถ้ายังอยากจะให้ฉันช่วยอยู่ล่ะก็ อย่าพูดมาก”
“คุณคงจะไม่ค่อยมีเพื่อนล่ะซิ ท่าทางคุณเป็นคนที่คบคนยาก ถ้าคุณทำตัวสบายๆกว่านี้ คนก็จะกล้าเข้าหาคุณมากขึ้น ชีวิตคนเราไม่ได้มีแต่งานนะคะ คุณชาย เราต้องมีเพื่อนมีครอบครัว..”
บุรธัชมองหน้าณิชมนอย่างดุๆ
“ก็ได้ๆ ไม่พูดแล้วก็ได้ค่ะ”
ณิชมนก้มหน้าก้มตากินข้าวไป บุรธัชเผลอตัวมองณิชมนนิ่งคิด เธอเงยหน้าขึ้นมองบุรธัช เขารีบเสหยิบแก้วน้ำมาดื่ม
ณิชมนแอบมองบุรธัชอย่างเดาใจไม่ถูก
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัยพิมพ์นฤมลนั่งกินข้าวเย็นกับพรรณอรและพรพรรณเสร็จแล้ว กันยากับสายใจเข้ามาเก็บโต๊ะ พรพรรณมองนาฬิกาข้อมือ
“เป็นอย่างที่พรคิดไว้ไม่มีผิด” พรพรรณพูด
“แต่พี่เชื่อว่า ยังไงประนอมจะต้องกลับมา พี่คิดว่า พี่มองคนไม่ผิดคนอย่างประนอมไม่ขโมย..”
พิมพ์นฤมลชะงักฟังอย่างแปลกใจ พรรณอรชะงักเห็นกันยากับสายใจกำลังเงี่ยหูฟัง
“รีบเก็บโต๊ะไปซิ แล้วอย่าลืมไปดูคุณพันสรให้กินข้าวด้วย วันนี้เกิดงอนอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ หมกตัวอยู่แต่ในห้องทั้งวัน” พรรณอรบอก
กันยากับสายใจยกจานชามออกไปอย่างเสียดายที่ไม่ได้อยู่ฟังต่อ
“พี่พูดถึงไหนแล้วนะ อ้อ พี่เชื่อว่า คนอย่างประนอมไม่ขโมยของๆใครหรอก เธอบอกว่า ประนอมหยิบอะไรมาจากบ้านคุณชายธัชนะ กรอบรูปใช่มั้ย”
“ค่ะ กรอบรูป”
“มีรูปติดมาด้วยใช่มั้ย นี่คุณชายคงให้รูปกับประนอมมาเองแหละ”
พรพรรณเพิ่งคิดได้
“จริงด้วยซิ” พรพรรณพูด
พรรณอรยิ้มคิดว่าพรพรรณคล้อยตาม
“พรไม่ทันนึก นี่ประนอมต้องแอบรักคุณชายแน่ๆ ถึงได้ขโมยรูปคุณชายมา”
พรรณอรมองพรพรรณอย่างอ่อนใจ
“คุยเรื่องอะไรกันอยู่หรือคะ” พิมพ์นฤมลถาม
“ประนอมไปขโมยรูปคุณชายมา”
“คุณชายให้ประนอมมาต่างหากล่ะ คุณชายต้องปิ๊งประนอมเข้าแล้วแน่ๆ”
“คุณชายน่ะเหรอคะจะชอบคนใช้อย่างประนอม เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ” พรพรรณแย้ง
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ประนอมเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์นะ เป็นคนอ่อนหวานแต่ก็เข้มแข็ง ผู้ชายคนไหนรู้จักประนอมต้องหลงรักทุกคนแหละ”
พิมพ์นฤมลได้ยินถึงกับนิ่งคิด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินออกมาส่งณิชมนหน้าบ้าน
“ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่คุณจะช่วยพูดกับคุณพรพรรณให้ ถ้าจะให้ดี โทรหาเธอวันนี้เลยนะคะ ฉันไปล่ะ”
ณิชมนรีบรวบรัดจะชิ่งหนีไป บุรธัชดึงตัวณิชมนไว้
“เดี๋ยวซิ อย่าเพิ่งไป เธอยังไม่รู้เลยว่า เธอต้องทำอะไรตอบแทนฉัน”
“ก็ฉันอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนคุณแล้วไงคะ”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ”
“ฉันเป็นแค่แม่บ้าน ฉันจะทำอะไรให้คุณได้ นอกจากดูแลทำความสะอาดบ้าน...”
“ก็ดีเหมือนกัน”
“อะไรนะคะ”
“เธอมาทำงานที่บ้านฉันเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน ทำซักสองอาทิตย์ก็น่าจะพอ”
“คุณคงจะต้องรอให้ฉันลาออกจากบ้านสรณาลัยก่อน”
“ฉันรอได้ พวกสิบแปดมงกุฎอย่างเธอไม่น่าทำงานที่ไหนได้นาน”
“คุณนี่ดีได้ไม่นานจริงๆ เอาล่ะ วันนี้ฉันจะไม่ถือสาอะไรกับคำพูดของคุณอย่างน้อยวันนี้คุณก็ทำให้ฉันรู้ว่า คุณเป็นคนที่มีหัวใจ ฉันกลับล่ะ”
ณิชมนเดินออกไป บุรธัชยืนค้างคาใจอยู่
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินตามณิชมนมาจากตัวบ้าน
“เมื่อกี้นี้เธอพูด หมายความว่าไง” บุรธัชพูด
“ฉันเคยคิดว่า คุณเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ เป็นคนที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล แต่วันนี้คุณตัดสินใจไม่ขายบ้านชุติมันต์ ฉันถึงได้รู้ว่า คุณก็รู้จักทำเพื่อคนอื่นเหมือนกัน”
“เธอรู้ได้ยังไง ฉันอาจจะทำเพื่อตัวเองก็ได้”
“คุณเป็นคนดี ไม่งั้นคุณคงไม่รับปากจะช่วยฉัน แล้วเรื่องที่ฉัน..ฉันทำร้ายคุณเมื่อวาน ฉันไม่คิดว่าคุณจะยกโทษให้ฉันง่ายๆ”
“ใครบอกว่า ฉันยกโทษให้เธอแล้ว”
“อ้าว คุณ !”
“เรื่องเมื่อวานฉันจะเก็บไว้คิดบัญชีทีหลัง”
“คุณพูดไม่ดีกับฉันก่อนนะ คุณชายธัช คุณหาว่าฉันจ้องจับผู้ชายรวยๆ”
“แล้วมันไม่จริงเหรอ”
“ก็ไม่จริงน่ะซิ !”
“ไม่จริงก็ไม่เห็นจะต้องเดือดร้อนเลยนี่”
“ถ้าเป็นคุณ มีคนมาดูถูกคุณอย่างนี้ คุณจะทนฟังเฉยๆ เหรอ หรือคุณเห็นฉันเป็นแค่แม่บ้าน ถึงพูดอะไรกับฉันก็ได้ ฉันขอถอนคำขอโทษคืน !”
รวิภาสเดินเข้ามาหยุดชะงักมองอยู่ห่างๆ
“ตกลงไม่ให้ฉันช่วยแล้วใช่มั้ย” บุรธัชหงุดหงิด
“ไม่ต้องช่วย ! ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ฉันน่าจะยอมรับเป็นขโมยดีกว่ามาขอร้องคนอย่างคุณ !”
ณิชมนจะเดินหนีแต่บุรธัชคว้าตัวไว้ได้ทัน
“แต่เธอก็เลือกที่จะมาหาฉันที่นี่ หรือว่าหลอกน้องชายฉันไม่ได้ก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นฉัน”
“ฉันไม่ยอมให้คุณดูถูกเป็นครั้งที่สองหรอกนะ !”
“ฉันก็ไม่ยอมพลาดท่าเป็นครั้งที่สองเหมือนกัน !”
บุรธัชรวบตัวณิชมนเข้ามากอดก่อนที่ณิชมนจะเงื้อมือตบ ณิชมนกระทืบเท้าใส่เท้าบุรธัชเต็มแรง
“ฉันต่างหากที่ไม่พลาด !”
บุรธัชร้องจ๊ากปล่อยมือจากณิชมนขยับจะไปเอาเรื่อง
รวิภาสเดินเข้ามาขัดจังหวะ
“อ้าว ประนอม มาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ฉันกำลังจะกลับพอดีค่ะ”
ณิชมนรีบเดินออกไป
“ประนอมมาทำอะไรที่นี่ครับ พี่ธัช”
“ไปถามกันเอาเอง”
บุรธัชรีบเดินหนีกลับเข้าบ้าน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนรีบเดินมาที่รถ รวิภาสเดินตามมา
“คุณกับพี่ธัชนี่ตกลงมันยังไงกันแน่ เจอกันทีไร ต้องมีฉากเลิฟซีนตลอด”
“พูดอะไรบ้าๆ ที่คุณเห็นน่ะ ฉันกำลังจะฆ่าพี่ชายคุณต่างหาก”
“คุณกับพี่ธัชไปแอบกิ๊กกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“พี่ชายคุณเห็นฉันเป็นพวกสิบแปดมงกุฎไว้ใจไม่ได้ แล้วจะมาคิดอะไรกับฉันได้ไง ว่าแต่คุณเถอะ ไปปรับความเข้าใจกับคุณนมลหรือยังคะ”
“รีบเปลี่ยนเรื่องอย่างนี้ แสดงว่า ต้องมีอะไรแน่ๆ ผมก็สงสัยอยู่แล้วเชียว ไม่งั้นพี่ธัชคงไม่สนใจคุณขนาดให้ลุงอาจไปสืบประวัติ..”
“คุณต่างหากที่รีบเปลี่ยนเรื่อง คุณต้องรีบไปพูดกับคุณนมลให้เข้าใจนะคะ คุณนมลกำลังเข้าใจฉันผิดไปใหญ่แล้ว”
“สายไปแล้วล่ะ ผมบอกนมลไปแล้วว่า เราเป็นแฟนกัน”
“อะไรนะ !”
“ก็ตอนนั้นผมไม่รู้นี่ว่า คุณกิ๊กกับพี่ชายผมอยู่ คุณก็ทนๆ นมลไปก่อนแล้วกัน คุณคงทำงานอยู่บ้านนั้นไม่นานหรอก อีกหน่อยคุณอาจจะได้มาเป็นคุณผู้หญิงบ้านนี้ก็ได้ ใครจะไปรู้” รวิภาสยิ้มแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
“กวนประสาททั้งพี่ทั้งน้อง !”
ณิชมนบ่น เธอปวดหัวตึ๊บๆ ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย ณิชมนมองพรพรรณอย่างเกรงๆ
“นอมขอโทษจริงๆ ค่ะที่กลับมาไม่ทันเวลา แต่นอมเอากรอบรูปไปคืนคุณชายธัชแล้วนะคะ แล้วนอมก็ไม่ได้ขโมยมาจริงๆ”
พรรณอรถือถ้วยน้ำชาเดินมานั่งกับพรพรรณ
“ไม่ต้องอธิบายแล้วล่ะ ประนอม เมื่อกี้นี้คุณชายธัชโทรมาแล้ว ทุกอย่างเคลียร์ เราไม่ติดค้างสงสัยอะไรเธอแล้ว”พรรณอรกล่าว
“คุณชายโทรมาแล้ว...”
ณิชมนคิดไม่ถึงว่าบุรธัชจะช่วยพูดให้
“เอาล่ะๆ ฉันเชื่อว่า เธอไม่ได้เป็นพวกมือไว แต่เรื่องที่ชอบไปเจ๊าะแจ๊ะกับผู้ชายนี่ เธอยังไม่พ้นข้อหานะ”
“เธอเป็นคนสั่งให้ประนอมไปบ้านคุณชายธัชเองนะ”
“แต่พรสั่งไปแล้วว่าให้รีบไปรีบกลับ แล้วดูซิเพิ่งกลับมาป่านนี้”
“คือ..คุณชายธัชมีธุระจะคุยกับนอมน่ะค่ะ เรื่องโครงการสร้างฝายไงคะพรุ่งนี้เราก็ต้องไปเริ่มสร้างฝายกันแล้วนะคะ ก็เลยมีเรื่องต้องคุยกันเยอะ”
“ก็ขอให้คุยเรื่องงานกันจริงๆ เถอะ ไม่ใช่ไปนั่งอ้อล้อฉอเลาะกับคุณชายธัช ก็เลยกลับมาไม่ทันตามเวลาที่ฉันกำหนด”
“เธอนี่มองประนอมในแง่ร้ายตลอดเลยนะ”
“ถ้าประนอมไม่เคยมีประวัติเสียงานเพราะผู้ชายมาก่อน พรก็คงไม่คิดในแง่ร้ายอย่างนี้หรอกค่ะ ฉันขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะประนอม เธอต้องรู้ว่า หน้าที่ของเธอคืออะไร เธอมาทำงานไม่ได้มาหาแฟน ถ้าจะมาหาแฟนก็ไปหาที่อื่นไม่ใช่ที่นี่ !”
ณิชมนนิ่งรับฟังโดยไม่โต้แย้งให้เหนื่อยเปล่า
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลนั่งอ่านหนังสืออยู่ ณิชมนเดินอย่างละเหี่ยใจเข้ามา พิมพ์นฤมลปิดหนังสือแล้วตั้งท่าจะเดินออก ณิชมนรีบไปขวางไว้ไม่ให้ไป
“คุณนมลคะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“นมลก็แสดงความยินดีกับพี่นอมไปแล้ว เรามีอะไรต้องคุยกันอีก”
“คุณภาสกับนอมเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นนะคะ แค่เพื่อนกันจริงๆค่ะ”
“งั้นพี่ภาสก็โกหกนมลน่ะซิคะ ใช่มั้ยคะ พี่นอม”
“คุณนมลไปถามคุณภาสเองเถอะค่ะ”
“พี่นอมตอบไม่ได้ งั้นคนที่โกหกก็คงเป็นพี่นอม พี่นอมน่าจะมีความจริงใจซักหน่อยนะคะ พี่นอมควรบอกเรื่องพี่ภาสก่อน ไม่ใช่ให้นมลไปรู้เองอย่างนี้”
“ก็มันไม่มีอะไรจริงๆนี่คะ แล้วจะให้นอมบอกอะไร”
พิมพ์นฤมลมองณิชมนแล้วยิ่งโกรธที่เห็นณิชมนยังทำปากแข็ง
“นมลถามจริงๆเถอะ ตั้งแต่รู้จักกันมา พี่นอมโกหกนมลไปกี่เรื่องแล้ว แล้วพี่นอมจะโกหกนมลอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน”
ณิชมนนิ่งอึ้งแทงใจดำตัวเองที่โกหกมาตลอดเรื่องเป็นประนอม พิมพ์นฤมลเดินหนีไป เธอรู้สึกหมดความเชื่อใจณิชมนโดยสิ้นเชิง
ชัยวัฒน์เดินเข้ามาอีกทาง เขามองณิชมนอย่างรู้สึกสะใจ
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ คุณแม่บ้าน ปกติคุณนมลใจดีจะตายไม่เคยโกรธใครง่ายๆ นี่ต้องเป็นเรื่องร้ายแรงที่อภัยให้ไม่ได้แน่ๆ รีบหาทางแก้ไขซะเถอะนะครับ ไม่งั้นได้กลับไปเป็นคนใช้บ้านอาจารย์ดาวเรืองอย่างเก่าแหงๆ”
พูดจบ ชัยวัฒน์ก็เดินลอยชายออกไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินเหนื่อยทั้งกายทั้งใจเข้ามาในห้องของเธอ
“ทำไงให้คุณนมลหายโกรธนะ..บอกความจริงไปทุกอย่างเลยดีมั้ย”
ณิชมนนึกได้เรื่องที่คาใจอยู่ เธอเข้าไปคุ้ยหาผ้าพันคอของบุรธัชออกมาดูอีกครั้งแล้วนึกถึงตอนที่บุรธัชช่วยเธอจากมาเฟียจีนเห็นบุรธัชลางๆ ผ้าพันคอบุรธัชร่วงหล่นลงพื้นช้าๆ เธอกอดผ้าพันคอไว้ช่วยให้พอสบายใจขึ้น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ในตอนเช้าบ้านบุริศราวัณ รวิภาสรีบร้อนยัดแซนวิชใส่ปากเป็นคำสุดท้ายแล้วคว้ากาแฟมาดื่มอย่างรวดเร็วอาจยืนมองอยู่
“จะรีบไปไหนครับ คุณภาส”
“มีนัดสำคัญ เออ..ลุงอาจครับ ทำไมพี่ธัชถึงเปลี่ยนใจไม่ขายบ้านชุติมันต์ล่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
“หลานสาวคุณโชติโทรมาขอร้องน่ะครับ”
รวิภาสนิ่งอึ้งแปลกใจ
“หลานสาวคุณโชติโทรทางไกลมาจากลอนดอนเลยนะครับ เธอบอกว่า เธอจะกลับมาขอซื้อบ้านคืน คุณชายก็เลยยอมเปลี่ยนใจ”
“เป็นไปได้ไง เป็นไปตามแผนเลย.. แล้วหลานสาวของปู่โชติชื่ออะไรนะครับ ลุงอาจ”
“ดูเหมือนว่าจะชื่อ..”
บุรธัชเดินเข้ามาขัดจังหวะ
“นายภาส วันนี้แกไปช่วยสร้างฝายกับเค้าหรือเปล่า”
“ไปช่วยทำไมให้เหนื่อยล่ะครับ ผมไปก่อนล่ะ”
รวิภาสรีบเดินออกไป
“จะรีบไปไหนของมัน” บุรธัชพูด
“เห็นบอกว่ามีนัดสำคัญน่ะครับ”
“นัดสาวไว้ล่ะซิ”
บุรธัชมองตามอย่างเหนื่อยใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย พรรณอรในชุดดำกรุยกรายนั่งอ่านหนังสือจิบน้ำชาอยู่ พรพรรณเดินเข้ามา
“ทำไมใส่ชุดดำล่ะคะ พี่อร จะไปงานศพใครหรือคะ”
“วันนี้วันครบรอบวันตายของผู้พันสินธุ”
“ใครคะ พรไม่เคยได้ยินชื่อ”
“ผู้พันสินธุก็พระเอกของพี่ในเรื่องมนตราแห่งรักไงล่ะ พี่กับแฟนคลับนัดกันใส่ชุดดำไว้ทุกข์ในวันนี้ของทุกปี”
“แฟนคลับของพี่อรรู้ใช่มั้ยคะว่า ผู้พันสินธุอะไรเนี่ยไม่ได้มีตัวตนจริงๆ เป็นแค่ตัวละครในนิยายเท่านั้น”
“นี่เป็นความสุขของแฟนคลับนักอ่านที่เธอไม่มีวันจะเข้าใจ”
ณิชมนในชุดเดินป่าทะมัดทะแมงพร้อมกระเป๋าเป้เดินเข้ามา
“ประนอมจะไปแล้วเหรอ นัดกับกลุ่มอาสาสมัครที่จะมาช่วยงานวันนี้เรียบร้อยแล้วนะ” พรพรรณทัก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
พิมพ์นฤมลกับพันธ์นฤสรร์เดินเข้ามา เถียงกันมาตลอดทาง
“พี่บอกไม่ได้ยังไงล่ะ พันสร”
“ก็จะไป จะไปๆๆ”
“ก็บอกแล้วว่า ไปไม่ได้”
“มีเรื่องอะไรหรือ ลูก” พรรณอรถาม
“พันสรจะขอตามไปด้วยค่ะ คุณแม่”
“ก็ให้น้องไปด้วยซิ น้องคงอยากไปเที่ยวป่าด้วย”
“แต่นี่เค้าไปทำงานกันนะคะ ไม่ได้ไปเที่ยว พันสรไปก็เป็นภาระให้คนอื่นเปล่าๆ เดี๋ยวก็ได้เสียงานเสียการพอดี” พรพรรณแย้ง
“งั้นก็คงไปไม่ได้แล้วล่ะ พันสร รอให้เค้าสร้างฝายเสร็จแล้วค่อยให้พี่นมลพาไปเที่ยวนะจ๊ะ”
“ไม่ไปก็ได้ !”
พันธ์นฤสรร์ตะโกนอย่างไม่พอใจแล้ววิ่งออกไปพลางโยนกระเป๋าเป้ทิ้งกลางทางอย่างโมโห ณิชมนมองพรรณอรที่ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางของพันธ์นฤสรร์เลย
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลเดินนำมาที่รถ ณิชมนเดินตามมา
“คุณนมลคะ วันนี้ดูคุณพันสรอารมณ์ร้ายกว่าทุกวันนะคะ”
“เรื่องพันสร เดี๋ยวนมลจัดการเอง”
“ถ้าหากคุณผู้หญิงใส่ใจคุณพันสรอีกซักนิด...”
“พี่นอมกำลังจะบอกว่า เป็นความผิดของคุณแม่ที่พันสรเป็นแบบนี้เหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ”
“พี่นอมมีหน้าที่ดูแลบ้านเท่านั้น ไม่ต้องทำอะไรนอกเหนือหน้าที่หรอกค่ะครอบครัวของนมล นมลดูแลเองได้”
พิมพ์นฤมลเปิดประตูรถ
“เวลาขับรถ นมลไม่ชอบคุยไม่ชอบฟังเพลง นมลชอบขับรถเงียบๆ หวังว่าพี่นอมคงเข้าใจนะคะว่า ทำไมนมลไม่อยากคุยด้วย”
พิมพ์นฤมลรีบเดินไปขึ้นรถตัวเอง เธอสตาร์ทรถทันที ณิชมนรีบขึ้นรถตามกลัวพิมพ์นฤมลจะขับรถออกไปก่อน รถแล่นออกไปจากบ้านด้วยความรวดเร็ว
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถของพิมพ์นฤมลแล่นมาจอดในไร่พื้นที่ติดกับป่าด้านหลัง พิมพ์นฤมลจอดรถแล้วจะรีบลงจากรถ ณิชมนดึงเธอเอาไว้
“คุณนมลคะ นอมขอโทษนะคะที่นอมเคยโกหกคุณ นอมไม่คิดว่าจะทำให้คุณเข้าใจผิดไปใหญ่โตขนาดนี้”
“นมลแน่ใจว่า นมลไม่ได้เข้าใจผิด”
“นอมไม่มีวันทำร้ายคุณนมลหรอกนะคะ นอมรู้อยู่ว่า คุณนมลชอบคุณภาส..”
“พี่นมลชอบพี่ภาสเหรอ” จู่ๆ เสียงของพันธ์นฤสรร์ดังขึ้น
ณิชมนกับนมลตกใจหันไปมองทางเบาะหลังรถ พันธ์นฤสรร์โผล่จากที่แอบหมอบอยู่ที่พื้นรถ
“คุณพันสร !”
“เธอนี่น่าตีจริงๆเลย”
“พี่นมลชอบพี่ภาสจริงๆ เหรอ แล้วนี่น้าพรรู้หรือเปล่าเนี่ย”พันธ์นฤสรร์อยากรู้
ณิชมนกับพิมพ์นฤมลต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกรถ ณิชมนกับพิมพ์นฤมลหันไปมองเห็นพงษ์เทพยืนก้มลงมองเข้ามาในรถ
“คุณพงษ์เทพ !”
ณิชมนมองพันธ์นฤสรร์แล้วหันไปมองพงษ์เทพรู้สึกว่าวันนี้ต้องยาวแน่ๆ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งของบ้านสรณาลัย ชัยวัฒน์เดินตามหาพันธ์นฤสรร์อย่างหงุดหงิด กันยากับสายใจเดินเข้ามาอีกทาง
“เจอมั้ย”
“ไม่เจอค่ะ ครูชัย”
“สายใจก็ไม่เจอเหมือนกันค่ะ”
“โอ๊ย ฉันเหนื่อยกับเด็กคนนี้จริงๆ ช่วยกันตามหาอีกรอบ ถ้าไม่เจอก็ไม่เจอ ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องสอนให้เหนื่อย”
พรรรณอรกับพรพรรณเดินเข้ามา ชัยวัฒน์รีบเปลี่ยนท่าทีหงุดหงิดเป็นฉีกยิ้มรับ
“ตามหาใครอยู่ พันสรล่ะซิ” พรพรรณถาม
“คุณพันสรหายไปไหนก็ไม่ทราบครับ”
“วันนี้พันสรอารมณ์ไม่ค่อยดี งดเรียนซักวันก็ได้นะ ครูชัย” พรรณอรเสนอ
“พี่อรก็อย่าตามใจพันสรมากนักเลยค่ะ ทุกวันนี้ก็แทบจะเล่นมากกว่าเรียนอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องเรียนตามตารางที่จัดไว้ รีบไปตามหาคุณพันสรให้เจอ เร็วเข้า”
กันยากับสายใจรีบแยกย้ายออกไป
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมรู้ว่าต้องตามคุณพันสรที่ไหน เดี๋ยวก็เจอตัวครับ”
ชัยวัฒน์รีบเดินออกไปทำกระฉับกระเฉงคล่องแคล่ว พรรณอรกับพรพรรณมองตามอย่างไม่ติดใจสงสัย
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 11(ต่อ)
รถของพิมพ์นฤมลแล่นมาจอดในไร่พื้นที่ติดกับป่าด้านหลัง พิมพ์นฤมลจอดรถแล้วจะรีบลงจากรถ ณิชมนดึงเธอเอาไว้
“คุณนมลคะ นอมขอโทษนะคะที่นอมเคยโกหกคุณ นอมไม่คิดว่าจะทำให้คุณเข้าใจผิดไปใหญ่โตขนาดนี้”
“นมลแน่ใจว่า นมลไม่ได้เข้าใจผิด”
“นอมไม่มีวันทำร้ายคุณนมลหรอกนะคะ นอมรู้อยู่ว่า คุณนมลชอบคุณภาส..”
“พี่นมลชอบพี่ภาสเหรอ” จู่ๆ เสียงของพันธ์นฤสรร์ดังขึ้น
ณิชมนกับนมลตกใจหันไปมองทางเบาะหลังรถ พันธ์นฤสรร์โผล่จากที่แอบหมอบอยู่ที่พื้นรถ
“คุณพันสร !”
“เธอนี่น่าตีจริงๆเลย”
“พี่นมลชอบพี่ภาสจริงๆ เหรอ แล้วนี่น้าพรรู้หรือเปล่าเนี่ย”พันธ์นฤสรร์อยากรู้
ณิชมนกับพิมพ์นฤมลต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกรถ ณิชมนกับพิมพ์นฤมลหันไปมองเห็นพงษ์เทพยืนก้มลงมองเข้ามาในรถ
“คุณพงษ์เทพ !”
ณิชมนมองพันธ์นฤสรร์แล้วหันไปมองพงษ์เทพรู้สึกว่าวันนี้ต้องยาวแน่ๆ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งของบ้านสรณาลัย ชัยวัฒน์เดินตามหาพันธ์นฤสรร์อย่างหงุดหงิด กันยากับสายใจเดินเข้ามาอีกทาง
“เจอมั้ย”
“ไม่เจอค่ะ ครูชัย”
“สายใจก็ไม่เจอเหมือนกันค่ะ”
“โอ๊ย ฉันเหนื่อยกับเด็กคนนี้จริงๆ ช่วยกันตามหาอีกรอบ ถ้าไม่เจอก็ไม่เจอ ก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องสอนให้เหนื่อย”
พรรรณอรกับพรพรรณเดินเข้ามา ชัยวัฒน์รีบเปลี่ยนท่าทีหงุดหงิดเป็นฉีกยิ้มรับ
“ตามหาใครอยู่ พันสรล่ะซิ” พรพรรณถาม
“คุณพันสรหายไปไหนก็ไม่ทราบครับ”
“วันนี้พันสรอารมณ์ไม่ค่อยดี งดเรียนซักวันก็ได้นะ ครูชัย” พรรณอรเสนอ
“พี่อรก็อย่าตามใจพันสรมากนักเลยค่ะ ทุกวันนี้ก็แทบจะเล่นมากกว่าเรียนอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องเรียนตามตารางที่จัดไว้ รีบไปตามหาคุณพันสรให้เจอ เร็วเข้า”
กันยากับสายใจรีบแยกย้ายออกไป
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมรู้ว่าต้องตามคุณพันสรที่ไหน เดี๋ยวก็เจอตัวครับ”
ชัยวัฒน์รีบเดินออกไปทำกระฉับกระเฉงคล่องแคล่ว พรรณอรกับพรพรรณมองตามอย่างไม่ติดใจสงสัย
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่ไร่บุริศราวัณ พิมพ์นฤมลเปิดท้ายรถหยิบกระเป๋าเป้ออกมา ณิชมนเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเอง พันธ์นฤสรร์เดินตามมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เราจะทำยังไงดีคะ คุณนมล ถ้าพาคุณพันสรกลับไปส่งบ้าน เรากลับมาไม่ทันนัดคุณชายธัชแน่ๆ”
“เรื่องนี้พี่นอมคงต้องแก้ปัญหาเอง”
พงษ์เทพเดินเข้ามา
“เราก็พาพันสรไปด้วยซิครับ ไม่เห็นจะเป็นปัญหาตรงไหนเลย”
พันธ์นฤสรร์โผไปเกาะพงษ์เทพเป็นพวกทันที
“คุณชายธัชมาแล้ว”
บุรธัชเดินเข้ามา ณิชมนรีบยืนบังพันธ์นฤสรร์ไว้
บุรธัชมองพงษ์เทพอย่างแปลกใจ
“คุณก็มาด้วยเหรอ”
“ผมก็อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง”
“งั้นก็ไปกันเลย ทางที่จะไป รถเข้าไม่ได้ ต้องเดินเท้าไปอีกไกล”
พันธ์นฤสรร์โผล่หน้าออกจากด้านหลังณิชมน แล้วตะโกนอย่างเริงร่า
“งั้นก็ไปกันเลย !”
“คุณพันสร !”
“นี่ล้อกันเล่นใช่มั้ย !” บุรธัชพูด
บุรธัชมองณิชมนอย่างเอาเรื่อง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินนำหน้าไปลิ่วๆ พงษ์เทพเดินตามมาไม่ห่างพร้อมๆ กับมองไปด้านหลัง ณิชมนจับมือพันธ์นฤสรร์ไว้แน่นแล้วเดินตามอย่างเหนื่อยหอบ พิมพ์นฤมลเดินรั้งท้ายขบวน
ณิชมนลากพันธ์นฤสรร์เดินตามบุรธัชไปจนทัน
“คุณชายธัชคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะคอยดูคุณพันสรไว้เอง รับรองแกจะไม่สร้างปัญหาให้เราแน่ๆ”
“ฉันขอบอกไว้ก่อนนะ ถ้างานไม่เป็นไปตามที่กำหนด เธอต้องรับผิดชอบ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะช่วยดูพันสรอีกคน” พงษ์เทพพูดแล้วจับมือพันธ์นฤสรร์ไว้อีกข้าง บุรธัชมองพงษ์เทพที่ยืนเคียงคู่กับณิชมนแลวรู้สึกหงุดหงิดใจ
“ก็หวังว่ายังจำได้นะว่า วันนี้เรามาทำงานกันไม่ใช่มาเที่ยวพักร้อน”
บุรธัชเดินออกไป พิมพ์นฤมลเดินตามมาจนทันแล้วเดินเลยผ่านณิชมนไป
“คุณพันสรอยู่กับนอมนะคะ วันนี้คุณต้องเชื่อฟังนอม..”
“ไม่ต้องมายุ่ง !” พันธ์นฤสรร์ไม่ฟัง เขาสะบัดมือหลุดจากณิชมนแล้ววิ่งหนีไป
“คุณพันสร !”
พันธ์นฤสรร์วิ่งผ่านเลยพิมพ์นฤมลไป
“คุณนมล จับคุณพันสรไว้ค่ะ”
พิมพ์นฤมลไม่สนใจจะดึงพันธ์นฤสรร์ไว้ปล่อยให้วิ่งไป ณิชมนกับพงษ์เทพรีบวิ่งไล่กวดพันธ์นฤสรร์ไป พิมพ์นฤมลหยุดมองตาม เธอไม่มีความสุขที่รู้สึกอย่างนี้กับณิชมน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณ จุดรวมพลในป่า กันต์และกลุ่มนักศึกษาช่วยกันกางผ้าใบทำเป็นเต๊นท์พอใช้งานชั่วคราวมีนกับกลุ่มนักศึกษาหญิงยกข้าวของเข้ามาจัดเตรียมเป็นศูนย์กลางการทำงาน
บุรธัชเดินเข้ามา กันต์กับมีนรีบยกมือไหว้
“สวัสดีครับ พี่ธัช”
“นายกันต์ งานนี้เราเป็นหัวหน้าใช่มั้ย แล้วนี่พร้อมกันหรือยัง ถ้าพร้อมก็เริ่มงานกันเลย”
กันต์จะค้านแต่ค้านไม่ทัน พันธ์นฤสรร์วิ่งเข้ามาหลบหลังบุรธัช ณิชมนกับพงษ์เทพวิ่งตามมาจับตัวพันธ์นฤสรร์ไว้
“คุณพันสร ! ถ้าคุณไม่ทำตัวดีๆ นอมส่งคุณกลับบ้านจริงๆด้วย”
“อย่ามาขู่หน่อยเลย ฉันไม่กลัวหรอก”
กันต์ มีนและกลุ่มนักศึกษาพากันมาดูณิชมนกับพันธ์นฤสรร์
“นอมไม่ได้ขู่ ถ้าคุณพันสรดื้อมากๆ นอมจะส่งคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“ฉันไม่กลับ ยังไงก็ไม่กลับ พี่ชายธัชอนุญาตให้ฉันมาด้วยแล้ว เธอใหญ่กว่าพี่ชายธัชหรือไง ฉันไม่ฟังคนใช้อย่างเธอหรอก!”
“พันสร !” บุรธัชดุ
พันธ์นฤสรร์นิ่งเงียบไปทันที
“เธอจะแก้ปัญหาเรื่องพันสรยังไง” บุรธัชพูดกับณิชมน
“เราก็ผลัดกันดูพันสรซิครับ ไม่เห็นจะยากเลย” พงษ์เทพกล่าว
“งั้นผมยกหน้าที่ดูแลพันสรให้คุณแล้วกันนะ คุณพงษ์เทพ ทุกคนเริ่มงานกันได้แล้ว ไป ไปซิ ประนอม”
บุรธัชดึงตัวณิชมนไป กันต์และกลุ่มนักศึกษาเดินตามบุรธัชไป มีนหันซ้ายหันขวารอพิมพ์นฤมล
พงษ์เทพยืนหน้าเหวออยู่กับพันธ์นฤสรร์
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลเดินตามมาจนจะถึงเต็นท์จุดรวมพลแล้วหยุดคิดลังเล มีนเดินมาตามเธอ
“นมล มายืนทำอะไรอยู่ที่นี่ หลงทางหรือไง ไม่น่าหลงนะ มีป้ายบอกทางแทบทุกสองร้อยเมตรเลย คุณชายธัชนี่รอบคอบดีนะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ฉันไม่อยากอยู่ชมรมค่ายอาสาแล้วล่ะ มีน”
“ถ้าเธอถอนตัวตอนนี้ พี่ภาสก็จะยิ่งเห็นเธอเหลาะแหละนะ”
“ฉันไม่สนใจหรอกว่า พี่ภาสจะมองฉันยังไง”
“เธออย่าเพิ่งยอมแพ้ซิ ฉันว่า แม่บ้านของเธอไม่ได้กิ๊กกับพี่ภาสหรอกน่าจะกิ๊กกับคุณชายธัชมากกว่า”
“เธอรู้ได้ไง”
“ก็เมื่อกี้คุณชายธัชเพิ่งลากตัวแม่บ้านของเธอไปน่ะซิ ดูหนิดหนมกันผิดปกติ”
พงษ์เทพพาพันธ์นฤสรร์เดินเข้ามา
“นมลอยู่นี่เอง ฝากดูพันสรหน่อยนะ พี่จะไปช่วยงานประนอม”
พงษ์เทพรีบผละออกไป
“รายนี้ก็ท่าทางจะกิ๊กแม่บ้านเธอเหมือนกัน แม่บ้านเธอนี่เสน่ห์แรงจริงๆเลยนะ เป็นฉันนะ ฉันเลือกไม่ถูกเลยนะเนี่ย”
“ฝากดูพันสรให้หน่อยนะ มีน”
“แล้วแกจะไปไหน นมล”
พิมพ์นฤมลรีบผละออกไป พันธ์นฤสรร์ยืนหน้าคว่ำที่ถูกทิ้งๆขว้างๆ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่ต้นน้ำจุดสร้างฝายกลุ่มนักศึกษากำลังช่วยกันขนอุปกรณ์เครื่องมือขนไม้มากองร่วมกันบุรธัช ณิชมนและกันต์ยืนดูแบบสร้างฝายอยู่ด้วยกัน
“เราจะสร้างฝายตรงจุดนี้ แล้วก็อีกจุดที่ลำธารทางด้านโน้น” บุรธัชบอก
“เราตกลงกันว่าจะสร้างฝายสามแห่งนี่คะ”ณิชมนแย้ง
“ฉันว่าสร้างฝายสองแห่งก็พอ ถ้าจะสร้างฝายอีกแห่งก็ควรจะสร้างเป็นคอนกรีตแบบถาวร ด้วยกำลังคนที่มาแค่นี้ สร้างไม่ไหวหรอก” บุรธัชหันไปบอกกับกันต์ “หรือว่านายจะมีคนมาช่วยเพิ่มอีก”
“คือว่า ผมก็ไม่แน่ใจครับ คงต้องรอให้นายภาส..”
“งั้นก็เป็นไปตามนี้” บุรธัชไม่สนใจฟัง “เอ้า นายกันต์ ทำตามแปลนนี่ไป ฝายกึ่งถาวรแบบนี้สร้างไม่ยากหรอก เดี๋ยวฉันจะให้คนงานมาช่วยดูให้”
บุรธัชเดินออกไป ณิชมนนึกเรื่องกรอบรูปขึ้นมาได้รีบเดินตามไป
“คุณชายคะ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องฝายจุดที่สาม ฉันจะสร้างเองทีหลัง ถ้าเจ้านายเธอมีปัญหา ก็ให้มาคุยกับฉัน”
“ไม่ใช่เรื่องฝายค่ะ ฉันอยากขอบคุณคุณน่ะค่ะ”
“ขอบคุณเรื่องอะไร ตั้งแต่ฉันรู้จักเธอ ฉันช่วยเธอไปตั้งหลายครั้ง จะขอบคุณเรื่องไหนก่อนดีล่ะ”
ณิชมนมองบุรธัชชักนึกเสียใจที่ตามมาขอบคุณ
“เรื่องกรอบรูปน่ะค่ะ ฉันไม่คิดว่า คุณจะยอมพูดกับคุณพรพรรณให้”
“ฉันรับปากแล้ว ฉันก็ต้องช่วย ถ้าเธออยากขอบคุณฉันจริงๆ เธอก็ควรจะรักษาคำพูดของตัวเอง”
“คุณก็หัดช่วยคนอื่นโดยไม่ต้องหวังผลตอบแทนบ้างซิคะ คุณชาย”
รวิภาสเดินมาจากด้านหลังบุรธัช พอเห็นบุรธัชเขาก็หลบไปทันที
“คุณ..” ณิชมนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรวิภาส
บุรธัชหันไปมองด้านหลัง
“มีอะไร”
“ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่ให้ความร่วมมือ ฉันคิดว่า คุณจะเรื่องมากกว่านี้”
“ฉันก็คิดว่า เธอจะทำงานได้เรื่องมากกว่านี้เหมือนกัน”
บุรธัชเดินออกไป ณิชมนฮึดฮัดไม่พอใจแล้วนึกถึงรวิภาสขึ้นมาได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งที่บ้านสรณาลัย ชัยวัฒน์กับสายใจเดินกลับมาเจอกันกลางทาง
“ไม่เจอเหรอ” ชัยวัฒน์ถาม
พรรณอรกับพรพรรณเดินเข้ามาอย่างร้อนใจ กันยาเดินตามหลังมา
“ครูชัย นี่ยังตามหาพันสรไม่เจอเหรอ"
“เออ..เดี๋ยวก็คงเจอครับ กันยา ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่า อย่าเพิ่งตื่นตูมไป คุณพันสรก็ชอบหนีเรียนอย่างนี้บ่อยๆ อยู่แล้ว”
“แต่คราวนี้คุณพันสรหายไปเป็นชั่วโมงแล้วนะคะ กันยาก็ต้องรีบไปเรียนคุณผู้หญิงกับคุณพรพรรณให้ทราบไว้ก่อน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น กันยาจะได้ไม่ต้องพลอยติดร่างแหไปด้วย”
“ใช่ๆ งานนี้ครูชัยต้องรับผิดชอบคนเดียวเต็มๆ นะคะ” สายใจพูด
“หาดูดีๆแล้วหรือยัง” พรพรรณถาม
“เราตามหาทุกซอกทุกมุมของบ้านแล้ว แต่ก็ตามหาคุณพันสรไม่เจอ”
“หรือว่าคุณพันสรจะหนีออกไปจากบ้านคะ”
“ตายจริง ! งั้นพรรีบไปแจ้งตำรวจก่อนนะคะ พี่อร”
“ไม่ต้องหรอก ยัยพร พี่สงสัยว่า พันสรคงแอบหนีไปกับประนอมนั่นแหละ”
“แล้วถ้าพันสรไม่ได้ไปกับประนอมล่ะคะ”
“พี่รู้ใจพันสรดี พันสรต้องไปกับประนอมแน่ๆ นมลก็ไปด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า”
“ถ้าพี่อรรู้ใจลูกชายตัวดีจริงๆ พันสรก็คงไม่หนีไปตั้งแต่แรกหรอกค่ะ ไม่รู้ล่ะ เดี๋ยวพรจะสั่งให้คนงานที่ไร่ออกตามหาพันสรเดี๋ยวนี้เลย ถ้าวันนี้ตามหาตัวพันสรไม่เจอล่ะก็ ไม่ใครก็ใครได้ตกงานแน่”
พรพรรณกวาดตามองชัยวัฒน์ กันยาและสายใจอย่างไม่พอใจแล้วเดินไป พรรณอรยังนิ่งอย่างเย็นใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินตามหารวิภาส จนเจอเขากำลังขนไม้มากองไว้รวมกัน
“คุณภาส เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณเหมือนกัน”
“เอาเรื่องฉันก่อน เรื่องฉันสำคัญกว่า ฉันทนเห็นคุณนมลไม่มีความสุขอย่างนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะคะ”
“คุณเป็นคนโทรไปขอร้องพี่ธัชไม่ให้ขายบ้านใช่มั้ย”
ณิชมนอ้าปากค้างนึกว่าความลับแตกแล้ว
“ฉัน..ฉันเปล่า”
“ผมนึกแล้วว่าต้องเป็นคุณ”
“ฉัน..ฉันอธิบายได้” ณิชมนกระซิบปากสั่น
รวิภาสเอียงเข้าไปฟังใกล้ๆไม่ได้ยิน
“พูดอะไรนะ”
“ฉันก็ตั้งใจจะบอกคุณเป็นคนแรกอยู่แล้ว คือว่า..ที่จริงแล้วฉันเป็น..” ณิชมนเสียงเบา
พิมพ์นฤมลเดินเข้ามาหยุดเห็นรวิภาสกับณิชมนคุยกันใกล้ชิดจนหัวแทบชนกัน
“คุณทำอย่างนี้ได้ไง นี่มันแผนของผมนะ จะทำอะไรทำไมไม่บอกกันก่อน ผมเลยพลาดฉากสำคัญไปเลย”
“อะไรนะ” ณิชมนเหวอ
“คุณนี่ฉลาดจริงๆ ผมคิดไม่ถึงเลยนะว่า แค่โทรมากริ๊งเดียวก็หลอกพี่ธัชได้สำเร็จ เรานี่เหมาะสมที่จะอยู่ทีมเดียวกันจริงๆ”
รวิภาสยกมือแตะทำไฮไฟว์กับณิชมน เขาเหลือบไปเห็นพิมพ์นฤมลมองมาจึงแกล้งรวบมือณิชมนไว้ ณิชมนหันไปเห็นพิมพ์นฤมลมองมา เธอรีบดึงมือออกจากรวิภาส
“นมลมาช่วยขนไม้”
“งั้นดีเลยค่ะ คุณภาสกำลังต้องการคนช่วยอยู่ นอมไปช่วยงานด้านโน้นดีกว่านะคะ”
ณิชมนรีบเดินออกไป รวิภาสขนไม้แล้วเดินไป พิมพ์นฤมลจำใจขนไม้ที่เหลือเดินตามไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสขนไม้เดินนำหน้ามา พิมพ์นฤมลขนไม้เดินตามมา รวิภาสเดินไปลิ่วๆอย่างไม่สนใจ พิมพ์นฤมลจ้ำเดินตามจนสะดุดก้อนหินทำไม้หลุดมือร่วงลงพื้น รวิภาสหันกลับมามองทำหน้าหน่ายใส่
“ถ้าไม่ไหวก็กลับบ้านไป”
พิมพ์นฤมลเก็บกองไม้ขึ้นมาใหม่อย่างเงียบๆ
“ถ้าไปออกค่ายจริงๆ งานหนักยิ่งกว่านี้อีก ฉันว่าเธอเปลี่ยนชมรมตอนนี้ก็ยังทัน คนอื่นเค้าทำกิจกรรมเพื่อให้ทรานสคริปท์ออกมาดูดี คุณหนูอย่างเธอไม่ต้องใช้ทรานสคริป์ไปสมัครงานที่ไหน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เธอกระเสือกกระสนเข้าชมรมค่ายอาสาไปทำไม”
“นมลอยากพิสูจน์ให้พี่ภาสเห็นว่า นมลไม่ใช่คุณหนูสมองกลวงทำอะไรไม่เป็น แต่ไม่ว่านมลจะทำงานหนักแค่ไหน พี่ภาสก็ยังเห็นนมลเป็นนมลที่ไม่ได้เรื่องคนเดิม”
“เธอไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไร”
“ค่ะ นมลไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรแล้ว ยังไงนมลก็ไม่มีวันเก่งได้เหมือนพี่นอมของพี่ภาส”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว”
“ที่พี่ภาสบอกว่า พี่ภาสกับพี่นอมเป็นยิ่งกว่าเพื่อน หมายความว่ายังไง”
“เธอก็รู้คำตอบอยู่แล้ว จะถามให้ตัวเองต้องเจ็บทำไม”
พิมพ์นฤมลอึ้ง
“ไม่ว่าฉันจะเป็นอะไรกับประนอม ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ยังไงฉันก็เห็นเธอเป็นลูกคุณชายนฤสรณ์ คนที่ทำให้ท่านพ่อของฉันตาย”
“ได้ พี่ภาสเห็นนมลเป็นศัตรู ต่อไปนี้นมลก็จะเห็นพี่ภาสเป็นศัตรูเหมือนกัน !”
พิมพ์นฤมลเดินหนีไป รวิภาสยืนอึ้ง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
กลุ่มนักศึกษากำลังเริ่มสร้างฝายกันอยู่พอขึ้นเป็นโครง ณิชมนช่วยขนไม้อยู่ พงษ์เทพเข้ามาช่วยขน
“มา ผมช่วย คุณไปนั่งพักเถอะ งานหนักๆอย่างนี้ให้ผู้ชายทำดีกว่า”
“งานหนักกว่านี้ฉันก็เคยทำมาแล้ว”
“งานอะไรจะหนักว่างานใช้แรงงานอย่างนี้ได้อีก”
“เยอะแยะไป งานในครัวที่คุณเห็นว่า เป็นงานเบาๆ ที่จริงแล้วหนักยิ่งกว่างานกรรมกรแบกหามอีก ฉันเคยล้างทำความสะอาดครัวเป็นวันๆ เหนื่อยมากๆ เหนื่อยสายตัว..”
“เหนื่อยสายตัวแทบขาด...”
“ใช่ๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาด”
“คุณเคยทำงานอะไรมาบ้าง”
“คุณถามใหม่ดีกว่า คุณต้องถามว่า ฉันไม่เคยทำงานอะไรมาบ้างฉันเคยเป็นพนักงานเสิร์ฟ แม่ครัว บาริสต้า ส่งหนังสือพิมพ์ เบบี้ซิตเตอร์งานอะไรที่ได้เงิน ฉันทำได้หมดแหละ”
“ผมนับถือคุณจริงๆ คุณเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆแต่สู้งานหนักยิ่งกว่าผู้ชายอย่างผมซะอีก”
“คุณไม่เคยทำงานอะไรเลยเหรอคะ”
“ก็เคยช่วยงานพ่อนิดๆหน่อยๆ แต่ไม่เคยทำงานอะไรจริงจัง คุณรู้มั้ยว่าคุณทำให้ผมอยากเปลี่ยนตัวเอง...”
พงษ์เทพมองณิชมนนิ่งคิดว่าณิชมนน่าจะปลื้ม แต่ณิชมนมองพงษ์เทพแล้วกลับนึกไปอีกอย่าง
“แล้วนี่คุณพันสรอยู่ไหนคะ”
“ไม่ต้องห่วง ผมฝากให้นมลช่วยดู”
“คุณนมลเหรอคะ ก็เมื่อกี้นี้..ฉันรีบไปดูให้แน่ใจก่อนดีกว่า”
ณิชมนรีบออกไป พงษ์เทพรีบตามไปทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าทำไมณิชมนรีบร้อนออกไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลกับเพื่อนชมรมฯช่วยกันเตรียมอาหารกลางวันอยู่ ณิชมนรีบเดินเข้ามา พงษ์เทพตามมาติดๆ
“คุณนมลคะ คุณพันสรอยู่กับคุณนมลหรือเปล่าคะ”
“พันสรอยู่กับมีน”
มีนยกลังขวดน้ำดื่มเข้ามา ทุกคนหันไปมองมีนที่เดินเข้ามาคนเดียว
“พันสรล่ะ” พิมพ์นฤมลถาม
“ก็เดินตามหลังฉันมานี่ไง”
มีนหันไปมองด้านหลังแต่ไม่เห็นพิมพ์นฤมลแล้ว
“เมื่อกี้ยังเห็นอยู่นี่นา” มีนพูดเสียงอ่อยๆ แล้วหันกลับมาหน้าซีด
“คุณพันสรหายตัวไป !”
“ใจเย็นๆ พันสรคงแอบไปเล่นอยู่แถวๆ นี้แหละ” พงษ์เทพบอก
“ฉันไปตามหาคุณพันสรก่อนล่ะค่ะ”
ณิชมนบอกแล้วรีบออกไป พงษ์เทพตามไปช่วย พิมพ์นฤมลยืนนิ่งเริ่มตกใจกลัวว่าพันธ์นฤสรร์จะหายตัวไปจริงๆ
“รีบไปช่วยพี่นอมหาพันสรดีกว่า นมล”
มีนลากพิมพ์นฤมลออกไปด้วยกัน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสุธาสิน นวลแขนั่งอ่านเอกสารพลางจิบน้ำชาไป ณิชาภัทรถือมือถือเดินมานั่งข้างนวลแข
“วันนี้ณิชาติดต่อธัชไม่ได้เลยค่ะ คุณย่า สงสัยในป่าจะไม่มีสัญญาณหรือว่าธัชปิดมือถือหนีณิชา”
“แล้วเรามีธุระอะไรกับคุณชายล่ะ”
“ก็ณิชาอยากรู้ว่า เป็นยังไงกันบ้าง ทำงานกันไปถึงไหน ณิชาก็มีส่วนทำให้โครงการนี้เกิดขึ้นนะคะ ส่งข่าวมาบอกกันบ้างก็ไม่ได้ แล้วณิชาก็เป็นห่วงคุณนอมด้วยน่ะค่ะ”
“เป็นห่วงประนอมหรือว่าห่วงคุณชายกันแน่”
“ห่วงคุณนอมซิคะ ไม่รู้ตอนนี้ถูกธัชฆ่าหมกป่าไปหรือยัง”
“เรายังรักคุณชายอยู่ใช่มั้ย ณิชา”
“คุณย่า...”
“ย่าเข้าใจ เรารู้จักคุณชายมาตั้งแต่เด็กๆ คบกันเป็นแฟนก็ตั้งหลายปีมีความผูกพันกันมานาน ก็ต้องมีเยื่อใยกันบ้าง คงจะตัดใจลืมกันไม่ได้ง่ายนัก”
“แต่ณิชาคงต้องรีบตัดใจค่ะ ธัชอยากให้เราเป็นแค่เพื่อน ณิชาก็เห็นด้วยเป็นเพื่อนกันก็ดีค่ะ จะได้คบกันได้นานๆ”
ณิชาภัทรทำยิ้มเข้มแข็งเหมือนไม่คิดอะไร
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนกับพงษ์เทพเดินกลับมาที่จุดรวมพล รวิภาสกับกันต์ตามเข้ามา
“ผมเพิ่งรู้ข่าวว่า พันสรหายไป นี่ยังตามหาตัวไม่เจอเหรอครับ” รวิภาสพูด
“ไม่เจอค่ะ คุณภาส คุณนมลกลับมาแล้ว เจอคุณพันสรมั้ยคะ”ณิชมนบอก
พิมพ์นฤมลกับมีนเดินมา ทั้งสองส่ายหน้าอย่างหมดหวัง
“ไม่เจอค่ะ มีนต้องขอโทษจริงๆนะคะ เป็นความผิดของมีนเอง”
“นี่ไม่ใช่เวลาที่มาขอโทษ เราแยกย้ายกันตามหาอีกรอบดีกว่า” กันต์กล่าว
“พันสรเล่นเบื่อแล้วอาจจะกลับมาเองก็ได้”
“แล้วถ้าคุณพันสรหลงทางอยู่ในป่าล่ะคะ”
“เราต้องรีบตามตัวพันสรให้เจอก่อนมืด ไม่งั้นมีปัญหาแน่ เราไม่ควรตามหาอย่างสะเปะสะปะ เราต้องแบ่งพื้นที่กันตามหา กันต์กับมีน ไปตามน้องๆ มาช่วย ไป”
กันต์กับมีนแยกออกไป รวิภาสกางแผนที่ป่าออกมาดูเอาปากกาขีดแบ่งเป็นส่วนๆ
“เดี๋ยวคุณพงษ์เทพไปกับประนอมนะครับ ไปทางทิศเหนือตรงนี้” รวิภาสบอก
รวิภาสวาดเส้นรอบๆพื้นที่ให้ดู
“นมล เธอรอพันสรอยู่ที่นี่แล้วกัน”
“ไม่ นมลจะไปตามหาพันสรด้วย”
“ไปด้วย ก็เป็นภาระของคนอื่นเปล่าๆ”
“ให้นมลไปด้วยเถอะครับ เกิดเรื่องแบบนี้ นมลคงอยู่เฉยๆ ไม่ได้” พงษ์เทพแนะ
“งั้นเธอไปกับฉัน จะได้ไม่เป็นภาระของคนอื่น”
พงษ์เทพหันไปเห็นณิชมนยืนหน้าซีดอยู่
“นี่คุณพันสรหายตัวไปจริงๆ เหรอคะเนี่ย”
“ใจเย็นๆ นะครับ คุณนอม ยังไงเราก็ต้องตามหาพันสรจนเจอ” พงษ์เทพปลอบ
“แล้วถ้าเราตามไม่เจอล่ะคะ ! จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณพันสร !”
ณิชมนกังวลหนัก ในใจของเธอเป็นห่วงพิมพ์นฤมลมาก
จบตอนที่ 11
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
