เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 11
เพลินตาเอากระดาษทิชชู่อุดรูจมูกสองข้าง กันไม่ให้เลือดออก พิสมัยมองฟ้าลดาอย่างเอาเรื่อง ขณะที่ สายชล กับสหัสยืนอยู่ใกล้ๆ
“เธอรู้มั๊ยว่าจมูกนี่ตั้งหลายหมื่นนะ”
พิสมัยโวย เพลินตาสะดุ้งรีบสะกิด
“แม่..”
พิสมัยรีบแก้ตัว
“เออ ฉันหมายถึง..ถ้าลูกฉันดั้งหัก ต้องไปทำดั้งใหม่ตั้งหลายหมื่น เธอจะรับผิดชอบไหวเหรอ?!”
สายชลขัด
“เรื่องนี้ตาเป็นฝ่ายผิดนะครับคุณน้า ตาพูดจาดูถูกคุณฟ้าก่อน”
“พี่ชาร์ลอย่ามาโทษตานะ ก็เพราะพี่ชาร์ลนั่นแหละ วิ่งหนีตาทำไม ตาก็นึกว่าพี่ชาร์ลนอกใจตาน่ะซิ” เพลินตาโวย
“นี่ตา!! พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับตา ถ้าพี่จะมีใคร มันก็เป็นเรื่องของพี่ และที่พี่ต้องหนีตาก็เพราะพี่รู้ว่าต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นยังไงล่ะ”
เพลินตาเงียบรีบสะกิดแม่ให้ช่วย พิสมัยเห็นว่าตัวเองเสียเปรียบเลยเปลี่ยนท่าทีเป็นยิ้มแย้มใจเย็น
“เอาน่าชาร์ล เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วๆกันไปนะ น้องตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อไปหมดแล้ว อย่าถือสาน้องเลย ยัยตาก็ใจร้อนแบบนี้แหละ”
สายชลนิ่งไปพักแล้วหันไปทางเพลินตา
“ขอโทษคุณฟ้าซะ”
เพลินตาไม่พอใจ
“พี่ชาร์ลก็ให้เขาขอโทษตาด้วยซิ”
สายชลจะพูด ฟ้าลดาจับแขนสายชลเอาไว้
“ไม่เป็นไรค่ะคุณชาร์ล ฟ้าเองก็มีส่วนผิด” ฟ้าลดาหันไปทางเพลินตา “ฉันขอโทษที่ฉันทำร้ายคุณ”
เพลินตาเชิดหน้าใส่ สายชลไม่พอใจ เรียกเสียงเข้ม
“เพลินตา!”
เพลินตาไม่กล้า จำต้องหันมาทางฟ้าลดา
“ขอโทษ” เพลินตาสะบัดเสียง
“ถ้าหมดเรื่องแล้ว ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”
สายชลไหว้ พิสมัยรับไหว้แทบไม่ทัน สายชลจับมือฟ้าลดาให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไป สายชลหันไปทางสหัส เน้นและย้ำ
“ส่งให้ถึงบ้านนะสหัส”
“ครับ”
สหัสหน้าแหย เพลินตาแทบอยากจะกรี๊ดออกมา
+ + + + + + + + + + + +
สายชลยังจับมือฟ้าลดาเดินออกมา จนฟ้าลดารู้สึกตัวหยุดเดิน หันไปมอง
“ปล่อยมือฟ้าได้แล้วมั๊งคะ”
สายชลนึกได้รีบปล่อยมือ
“ขอโทษครับ แล้วผมก็ต้องขอโทษแทนตาอีกครั้งด้วย เด็กคนนี้เอาแต่ใจตัวเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“ตกลงคุณเพลินตา เป็นแฟนคุณสายชลรึเปล่าคะ”
“ไม่ใช่ครับ ตาเป็นลูกคุณน้าพิสมัย ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณแม่ของผม”
“แต่ท่าทางคุณเพลินตา ดูจะชอบคุณนะคะ”
“ผมชอบใครไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ” สายชลมองฟ้าลดาแววตาจริงจัง ”เพราะหัวใจผมมีเจ้าของแล้ว ฟ้าลดาถึงกับอึ้งไปกับสายตาของเขา
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อมาถึงบ้านพัก เพลินตากับพิสมัย จ้องหน้าสหัสอย่างเอาเรื่อง...
“บอกฉันมาว่าผู้หญิงที่อยู่กับพี่ชาร์ลเป็นใคร?!”
“เธอชื่อคุณฟ้าลดา เป็นครีเอทีฟบริษัทโฆษณาที่ทำงานให้คุณชาร์ลครับ”
“แค่นั้นเหรอ” พิสมัยซัก
“ผมทราบแค่นั้นครับ ถ้าคุณสองคนอยากรู้มากกว่านี้ ก็ต้องไปถามคุณชาร์ลเองครับ”
เพลินตาโมโหกรี๊ดใส่หน้าสหัส “อ๊ายยย! ไปไหนก็ไป!”
สหัสรีบไหว้ลาพิสมัยแล้วออกไป เพลินตาโมโหมากๆ เอาหมอนขึ้นมาตีไปที่โซฟา พิสมัยรีบห้าม
“ลูกขา อย่าอาละวาดอย่างนี้ซิ”
เพลินตาทิ้งตัวนั่งลง หันไปทางพิสมัย
“แม่ขา...ตาต้องทำยังไงพี่ชาร์ลถึงจะชอบตา ตาชักจะหมดความอดทนแล้วนะคะ”
“ห้ามท้อเด็ดขาดค่ะลูก ผู้ชายอย่างชาร์ลชอบผู้หญิงที่…ไม่มีปากมีเสียง เป็นกุลสตรี ลูกห้ามเอานิสัยเอาแต่ใจมาใช้ที่นี่เด็ดขาด”
เพลินตาตัวเหี่ยวด้วยความท้อ
“ตาจะทำได้เหรอแม่”
พิสมัยจับไหล่ลูกขึ้นมา
“ลูกต้องทำได้ อดทนเพื่อแม่เพื่อเรานะลูก หลังจากพี่ไพลินตาย ไมเคิลก็รักลูกเหมือนลูกแท้ๆ จนกระทั่งไมเคิลพาชาร์ลมาอยู่ด้วย ไมเคิลก็ไว้ใจจนยกทุกอย่างให้ชาร์ล แม่ถึงอยากให้ลูกแต่งงานกับชาร์ล สมบัติมันจะได้ไม่หลุดรอดไปไหน? ลูกเข้าใจคุณแม่ใช่มั๊ยคะ”
“ค่ะแม่ ตาจะพยายามจับพี่ชาร์ลให้ได้ค่ะ”
เพลินตาบอกอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาเดินกลับมากับสายชล หลังจากเดินดูไปทั่วๆ และสายชลบอกความต้องการให้ฟัง
“วันนี้ฟ้าได้ข้อมูลเยอะเลยค่ะ ไอเดียบรรเจิดสุดๆ ขอบคุณมากนะคะ”
“ผมต้องขอบคุณคุณฟ้ามากกว่า ที่อดทนฟังความต้องการของผม”
“อาชีพอย่างฟ้า ลูกค้าคือพระเจ้า อะไรที่ลูกค้าต้องการ เราต้องทำให้ได้ค่ะ”
สายชลยิ้ม...
“เออ จะเย็นแล้ว ไปหาอะไรทานกันมั๊ยครับ เรายังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงกันเลย”
“พูดถึงก็หิวขึ้นมาเลยค่ะ”
แล้วท้องฟ้าลดาก็ร้องดัง สายชลชะงัก
“ขอโทษนะคะ ฟ้าคุมมันไม่ได้” ฟ้าลดายิ้มเขินๆ
“ไม่เป็นไรครับ คนที่ผมรู้จักคนหนึ่งก็มักเป็นแบบนี้เวลาหิว”
สายชลขำๆ แล้วพาเธอไปซื้ออาหารใส่กล่อง จากนั้นขับรถพาไปนั่งเล่นที่ริมแม่น้ำสวยงาม
สายชลนั่งอยู่ท้ายรถ ถืออาหารกล่องในมือ มองไปที่เวิ้งแม่น้ำยามพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
“เขาว่าถ้าบรรยากาศดี ก็จะทำให้อาหารที่ธรรมดาๆดูอร่อยขึ้นมาได้ คุณฟ้าเห็นด้วยมั๊ย” สายชลหันไปเห็นฟ้าลดากำลังกินพอดี ฟ้าลดารีบหยุดกินหันไปตอบสายชล
“แต่ตอนนี้จะบรรยากาศดีหรือไม่ดี อาหารก็อร่อยทั้งนั้นแหละค่ะ”
สายชลหัวเราะชอบใจ ทำเอาฟ้าลดาหัวเราะตาม
“ผมชอบมานั่งดูแม่น้ำครับ เห็นแล้วสบายใจ”
“เหมือนฟ้าเลยค่ะ ถ้าเป็นทะเล ฟ้ายิ่งชอบ โดยเฉพาะทะเลยามเย็น ทุกครั้งที่ไปทะเล...ฟ้าจะรู้สึกผูกพันกับมันยังไงก็ไม่รู้”
สายชลมองฟ้าลดาแววตาเป็นประกายคิดถึงความหลัง ฟ้าลดาหันมาเห็นสายชลมองก็ชะงัก
“คุณชาร์ลเป็นอะไรไปคะ”
“คุณฟ้าทำให้ผมคิดถึงใครบางคน”
“ใช่เจ้าของหัวใจคุณรึเปล่า”
“ครับ...เธอชื่อนางฟ้า”
ฟ้าลดาชะงัก
“ชื่อที่คุณเรียกฟ้า” ฟ้าลดาสนใจฟัง
“เมื่อสามปีที่แล้ว ผมกับนางฟ้าถูกพรากจากกัน”
ฟ้าลดาฟังแล้วก็เศร้า
“ถึงตอนนี้ผมก็ยังรอเธอกลับมา”
“เรื่องของคุณ...โรแมนติคจังเลยนะคะ ถ้ามีคนรักฟ้าแบบนี้ ก็ดีน่ะสิ”
สายชลยิ้ม
“ผมเชื่อว่ามีคนที่รักคุณฟ้าแบบนี้ครับ”
สายชลมองฟ้าลดามีความหมาย แต่ฟ้าลดาไม่ได้สนใจ แล้วก็นึกอะไรออก
“ฟ้านึกออกแล้วว่าจะทำหนังโฆษณาให้คุณยังไง ฟ้าจะใช้เรื่องของคุณเนี่ยแหละค่ะ เออ จะได้มั๊ยคะ”
“ได้ซิครับ”
ฟ้าลดายิ้มดีใจ สายชลรีบเสนอต่อ
“ถ้าอย่างนั้น เราใช้ทะเลเป็นสถานที่ถ่ายทำด้วยดีมั๊ยครับ”
“เยี่ยมไปเลยค่ะ”
แล้วฟ้าลดาก็หันไปกินข้าวต่อ สายชลมองฟ้าลดายิ้มมีความสุข
+ + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
ชมพูแพรมองฟ้าลดา ที่กำลังใช้ฟ๊อกกี้ฉีดต้นไม้ที่แขวนอยู่ ขณะที่หมอวัฒนานั่งคุยอยู่ด้วย...
“จะไปดูโลเกชั่นที่กระบี่ กับคุณชาร์ลวันพรุ่งนี้!!”
ฟ้าลดาหันมา
“ค่ะ...”
ฟ้าลดาเผลอฉีดฟ๊อกกี้ ละอองน้ำเข้าหน้าหมอวัฒนากับชมพูแพร สองคนผงะ ฟ้าลดายิ้มแหย
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” ฟ้าลดานั่งลงตรงหน้าชมพูแพร “ตอนนี้ฟ้ากำลังไฟแรงมากเลยนะคะพี่แพร ไอเดียพุ่งกระฉูดจนฉุดไม่อยู่ รับรองพี่แพรจะไม่ผิดหวัง ที่ให้ฟ้าเป็นครีเอทีฟโฆษณาชุดนี้”
“มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอน้องฟ้า” หมอวัฒนาถาม
“มากๆเลยค่ะ” ฟ้าลดาหน้าตามุ่งมั่น
“แต่พี่ไม่มั่นใจ”
“อ้าว??”
หมอวัฒนาหัวเราะแกล้งๆ ชมพูแพรรีบเสนอ
“พี่ว่าพี่ไปกับฟ้าด้วยดีกว่า พี่กลัวฟ้าทำกระเปิ๊บกระป๊าบต่อหน้าคุณชาร์ล”
“โฮ..พี่แพรอ่ะ ฟ้าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”
แล้วฟ้าลดาก็หยิบผลไม้บนโต๊ะกิน แต่กลับติดคอ ชมพูแพรกับหมอวัฒนาอมยิ้ม
“เนี่ยนะไม่เด็ก”
ฟ้าลดาสำลักไม่หยุดจนต้องดื่มน้ำ หอบหายใจ ตั้งสติ
“เรื่องกินติดคอนี่ มันไม่เกี่ยวกับเด็กหรือไม่เด็กจริงมั๊ยคะพี่หมอ” ฟ้าลดาหันไปจับแขนหมอวัฒนา อ้อนให้เป็นพวก “พี่หมอการันตีให้พี่แพรฟังทีซิว่าฟ้าโตแล้ว”
หมอวัฒนาแกล้งฟ้าลดา
“จริงอย่างที่น้องฟ้าพูดนะแพร น้องฟ้าโตแล้ว โตแต่ตัวนะ แต่สมองยังเด๊กเด็ก”
“พี่หมออ่ะ”
ชมพูแพรกับหมอวัฒนาหัวเราะ ฟ้าลดาหัวเสีย เอาฟ๊อกกี้ฉีดใส่
“เห็นยังว่าเราน่ะเด็กจริง แบบนี้เขาเรียกว่าแพ้แล้วพาล”
ฟ้าลดายิ่งฉุน เอาฟ๊อกกี้ฉีดหมอวัฒนาไม่หยุด
“เฮ้ย! พี่เปียกหมดแล้ว” หมอวัฒนายกมือบัง
ฟ้าลดายิ่งสนุก ไม่ยอมหยุด หมอวัฒนาแย่งฟ๊อกกี้มาจากมือฟ้าลดาได้
“เสร็จ!!”
“เย้ยย! พี่แพร..ช่วยฟ้าด้วย”
ฟ้าลดารีบไปหลบหลังชมพูแพร หมอวัฒนาฉีดฟ๊อกกี้เข้าหน้าชมพูแพรเต็มๆ หมอผงะ ฟ้าลดาชะงัก
ชมพูแพรลุกขึ้นมองแย่งฟ๊อกกี้มาจากมือหมอวัฒนา แล้วฉีดใส่หน้าหมอวัฒนากับฟ้าลดา
“เด็กด้วยกันทั้งคู่!!”
หมอวัฒนากับฟ้าลดาเหล่มองแล้วก็จ๋อย ชมพูแพรส่ายหัวเอือมๆ
+ + + + + + + + + +
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชมพูแพรที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินมาเปิดประตู เห็นฟ้าลดาในชุดนอนยืนอยู่
“ยัยฟ้า...มีอะไร”
ฟ้าลดายิ้มแหย
“ตกลงพี่แพร อนุญาตให้ฟ้าไปกับคุณชาร์ลใช่มั๊ยคะ”
“เรารับปากคุณชาร์ลไปแล้ว พี่จะไม่อนุญาตได้ไง”
ฟ้าลดายิ้มสบายใจ
“ตอนแรกพี่ว่าจะไปกับเราด้วย แต่พอเช็คตารางนัดวันพรุ่งนี้ ถึงเห็นว่ามีนัดกับลูกค้าสำคัญ พี่ก็เลยไปด้วยไม่ได้”
ฟ้าลดาเข้ามากอดเอาใจ
“พี่แพรหมดห่วง หมดกังวลไปได้เลย ฟ้าให้สัญญาว่าฟ้าจะไม่ทำลายชื่อเสียงของพี่แพรเด็ดขาด ฟ้าจะทำให้คุณชาร์ลทั้งรักทั้งหลงฟ้าเลยคอยดู”
ชมพูแพรผงะกับประโยคท้าย “คุณชาร์ลทั้งรักทั้งหลงฟ้า” ชมพูแพรดึงฟ้าลดาออกมา
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ขอแค่ฟ้าตั้งใจทำงานก็พอ”
“แน่นอน คอนเฟิร์ม ชัวร์ครับพ้ม”
ฟ้าลดายิ้มกว้าง ชมพูแพรลูบหัวฟ้าลดาแล้วก็ยิ้ม แต่แววตามีความกังวล
+ + + + + + + + + +
เช้าวันต่อมา เพลินตากับพิสมัยจ้ำเดินเข้ามาในออฟฟิศ พนักงานแถวนั้นหันไปมองเป็นตาเดียวกับการแต่งกายที่เวอร์จัด รปภ.รีบวิ่งมาขวาง
“คุณสองคนจะไปไหนครับ?”
“ฉันมาหาชาร์ล”
“มาหาท่านประธาน นัดไว้รึเปล่าครับ”
เพลินตาไม่พอใจ
“ทำไมต้องนัด ในเมื่อพวกเราเป็นญาติสนิทคุณชาร์ล”
พิสมัยกับเพลินตาจะเดินเข้าไป รปภ.ขวางเอาไว้อีก สองคนชะงัก
“ถึงอย่างนั้นก็เข้าไปไม่ได้ครับ ท่านไม่ได้สั่งไว้”
พิสมัยฉุน
“มันจะมากไปแล้วนะ ฉันกับลูกจะเข้าไป ไปค่ะลูกขา ไม่ต้องสนใจพวกขี้ข้า”
สองแม่ลูกจะเข้าไป รปภ.กางแขน พิสมัยกับเพลินตาผงะ
รปภ.เสียงเริ่มเข้ม
“คุณสองคนเข้าไปไม่ได้จริงๆครับ”
เพลินตากับพิสมัยไม่ฟัง จะเดินเข้าไป รปภ.เป่านกหวีดดังปี๊ดดด!! สองแม่ลูกตกใจ เห็นรปภ.อีกสองคนวิ่งเข้ามา
“พวกแกจะทำอะไร?!!”
“ในเมื่อคุณไม่ฟัง เราก็ต้องพาพวกคุณออกไป ขอโทษนะครับ”
เพลินตากับพิสมัยไม่ทันตั้งตัว รปภ.เข้ามาจับแขน สองแม่ลูกร้องลั่น
“อ๊าย!! ปล่อยนะ..ปล่อย ปล่อย..อ๊าย อ๊าย อ๊ายยยย”
เสียงดังลั่นของสองแม่ลูก ทำให้สหัสที่กำลังเดินเข้ามาหันไปมอง พอเห็นเข้าก็ตกใจ
“คุณเพลินตา! คุณพิสมัย! มาได้ไงวะ ถ้าเห็นเราล่ะก้อ ซวยแน่ๆ”
สหัสกำลังเดินหลบ แต่เพลินตาหันมาเห็น
“สหัส!!!”
สหัสผงะ..หน้าแย่ “ซวยแล้วกรู” พิสมัยหันไปมอง
“สหัส ช่วยพวกเราด้วย”พิสมัยแผดเสียงดังลั่น “สหัส!!”
สหัสไม่มีทางหนี จำต้องหันมาฝืนยิ้ม
(อ่านต่อหน้า 2)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 11 (ต่อ)
เพลินตากับพิสมัย จ้ำเดินเข้ามาในห้องไม่เห็นสายชล สหัสตามมาติดๆ
“ผมบอกแล้วไงครับว่าคุณชาร์ลไม่อยู่”
เพลินตากับพิสมัยหันมาพูดพร้อมกัน
“ไปไหน?!!”
“ไป...”
สหัสกำลังจะหลุดปาก แล้วก็นึกได้ ตกใจ เพลินตากับพิสมัยสงสัย
“พี่ชาร์ลไปไหน?!!”
“ไป..อ่า..ไปไหนไม่รู้ครับ”
เพลินตาหรี่ตามอง
“แกรู้ แต่แกไม่ยอมบอกฉันใช่มั๊ยนายสาหัส”
“ผมไม่รู้จริงๆครับ ขอโทษนะครับ ผมมีงานต้องทำ”
สหัสรีบเดินหนีออกไปเลย เพลินตาหงุดหงิดสุดๆ
“ตาต้องรู้ให้ได้ว่าพี่ชาร์ลไปไหน??”
พิสมัยคิดอะไรออก
“แม่รู้แล้วว่าเราจะใช้อะไรง้างปากไอ้สหัส ให้มันบอกว่าชาร์ลอยู่ไหน?”
พิสมัยยิ้มมั่นใจ เพลินตามองสงสัย
+ + + + + + + + + + + +
ที่กระบี่...
ฟ้าลดาวิ่งลงไปที่ชายหาด พร้อมส่งเสียงดังลั่น
“วู้ วู้”
สายชลมองฟ้าลดาแล้วหัวเราะมีความสุขมาก เพราะทำให้เขาคิดถึงความหลังบนเกาะมิน ฟ้าลดาหันมาเห็นสายชลก็นึกขึ้นได้ว่าไม่สมควรทำ ฟ้าลดาวิ่งกลับมา
“ขอโทษค่ะ ฟ้าลืมไปว่าเรามาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยว”
“ไม่เป็นไรครับ เพราะผมเองก็อยากจะ...” สายชลร้องตะโกน “วู้วู้”
ฟ้าลดาหัวเราะ สายชลหันมาหัวเราะด้วย
“ทะเลที่ไหนก็ไม่สวยเท่าทะเลที่ประเทศไทยอีกแล้ว ฟ้ารู้สึกดีมากเลยค่ะ”
สายชลมองฟ้าลดา
“ผมก็รู้สึกดีเหมือนกัน”
“เราเริ่มทำงานกันเลยมั๊ยคะ”
“ใจเย็นครับ ไม่ต้องรีบ คุณฟ้าได้ทำงานหนักแน่ แต่ตอนนี้ผมว่าเราไปหาอะไรสนุกๆทำกันก่อนดีกว่า”
ฟ้าลดามองสายชลสงสัย
+ + + + + + + + + + + +
ใต้ทะเลสวยงาม...สายชลกับฟ้าลดาดำน้ำด้วยกัน เหมือนคืนวันเก่าๆ ฟ้าลดาเอากล้องถ่ายรูปใต้น้ำ ถ่ายรูปสายชล สองคนผลัดกันถ่ายรูป สายชลยื่นกล้องออกไปถ่ายรูปตัวเองกับฟ้าลดาใต้น้ำเอาไว้ด้วย
ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ชมพูแพรโทรหาฟ้าลดา และหัวเสียมากที่ฟ้าลดาไม่รับสาย
“ยัยฟ้ากับคุณชาร์ลไปไหน? ทำไมไม่รับโทรศัพท์ด้วยกันทั้งคู่!!”
ชมพูแพรกังวลใจมากขึ้น ต่อโทรศัพท์อีกครั้ง แต่ก็ติดต่อไม่ได้ พอโทรไปอีก ก็ปิดเครื่องไปเลย ชมพูแพรหงุดหงิดมาก ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามา!”
วันดีถือถ้วยกาแฟเดินเข้ามา พอจะวางบนโต๊ะ กลับซุ่มซ่ามทำกาแฟหกใส่เอกสารบนโต๊ะ ชมพูแพรตกใจ วันดีหน้าเสียรีบจับแก้วกาแฟขึ้นมาวาง
วันดีรีบดึงทิชชู่มาเช็ดกาแฟที่หก
“ขอโทษค่ะคุณแพร”
วันดีรีบจนลน แล้วก็ทำกาแฟหกอีกรอบ วันดีแทบกรี๊ด ชมพูแพรหัวเสียอย่างแรง
“หยุด! พอเลยพอ!!”
ชมพูแพรตวาดเสียงดัง ทำให้วันดีสะดุ้ง มองชมพูแพรด้วยความกลัว
“จะออกไปไหนก็ไปเลยไป!!”
วันดียังเอ๋อ
“ไปซิ!”
วันดีสะดุ้งอีกครั้ง รีบเดินออกไป ชมพูแพรโมโหสุดๆ พลันเสียงมือถือดังขึ้น ชมพูแพรดีใจนึกว่าฟ้าลดา
“ยัยฟ้า...” ชมพูแพรเห็นชื่อหน้าจอ ไม่ใช่ฟ้าลดา ”ค่ะพี่หมอ...เย็นนี้เหรอคะ? พี่หมอจะให้แพรไปเจอที่ไหน??”
ชมพูแพรฟังอย่างแปลกใจ กับสถานที่นัดหมาย
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกับฟ้าลดาเดินคุยมาด้วยกัน หลังจากไปดำน้ำมาด้วยกัน
“สนุกมากเลยค่ะ”
“ผมดีใจนะครับที่คุณฟ้าชอบ”สายชลยิ้ม
“คุณสายชลรู้จักอาการเดจาวูมั๊ยคะ?”
“อาการเดจาวู?”
“ค่ะ มันคืออาการที่เรารู้สึกว่าเราเคยเจอเหตุการณ์แบบนั้นมาแล้ว ทั้งๆที่เพิ่งเจอครั้งแรก เหมือนอย่างที่ตอนฟ้าดำน้ำกับคุณสายชลเมื่อกี๊ ฟ้ารู้สึกเหมือนเคยดำน้ำกับคุณสายชลมาก่อนแล้วงั้นแหละ แปลกมากเลยค่ะ”
ฟ้าลดาพูดจบก็เดินต่อไป โดยไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่สายชลมองฟ้าลดาตาเป็นประกาย มีความหวังว่าฟ้าลดาจะจำเขาได้อีกครั้งในเร็ววันนี้
+ + + + + + + + + + + +
ในห้องพัก...
ฟ้าลดาเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบมือถือมาดู แล้วก็แปลกใจ
“อ้าว?? แบตหมดตอนไหนเนี่ย”
ฟ้าลดาเอามือถือชาร์จแบต เปิดเครื่อง พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟ้าลดาเดินไปเปิดประตู เจอพนักงานยืนอยู่ พนักงานยื่นกล่องไปตรงหน้าฟ้าลดา
“คุณสายชล ให้ผมเอาของมาให้คุณฟ้าลดาครับ”
ฟ้าลดารับกล่องมาด้วยความแปลกใจ
“ขอบคุณค่ะ”
พนักงานออกไป ฟ้าลดาปิดประตู เอากล่องวางบนโต๊ะ แล้วเปิดออกดู เห็นการ์ดวางอยู่บนชุดสีขาวพร้อมกับสร้อย ฟ้าลดาหยิบการ์ดขึ้นมาอ่าน
‘…เห็นชุดนี้แล้วเหมาะกับคุณ อยากให้คุณฟ้าใส่มาร่วมรับประทานอาหารเย็นกับผมที่หาดหน้าโรงแรม อย่าลืมใส่สร้อยมาด้วยนะครับ...’
ฟ้าลดาหยิบสร้อยขึ้นมามองแล้วก็ยิ้ม รู้สึกชอบสร้อยเส้นนี้มากจนต้องเอามาสวมคอ แล้วมองตัวเองในกระจก
+ + + + + + + + + + + +
รถชมพูแพรขับรถไปหาหมอวัฒนาตามที่นัด ระหว่างทางเสียงมือถือดังขึ้น ชมพูแพรกดรับผ่านทางบลูทูธ
“แพรกำลังไปค่ะพี่หมอ...เปลี่ยนที่นัด? ที่ไหนคะ...”
ชมพูแพรหงุดหงิดที่หมอวัฒนาเปลี่ยนที่นัดกะทันหัน แต่ก็ขับรถเข้าไปในห้างสรรพสินค้าตามที่นัดไว้ ชมพูแพรเข้าไปยืนอยู่ตรงลานของห้างที่มีจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่อยู่ด้านหลัง ชมพูแพรมองไปรอบๆไม่เห็นหมอวัฒนา ก็หยิบมือถือโทรหา แล้วก็ต้องโมโห...
“ปิดเครื่อง! เขาเล่นอะไรของเขาเนี่ย??”
ชมพูแพรเก็บมือถือใส่กระเป๋า หันหลังให้จอโปรเจคเตอร์ใหญ่ ทันใดนั้นเสียงเรียกชมพูแพรดังขึ้น
“แพร..”
ชมพูแพรได้ยินเสียงหมอวัฒนา หันขวับไปกำลังจะเหวี่ยงก็ผงะ ที่เห็นหมอวัฒนาในจอ ชมพูแพรอึ้ง หน้าเหวอ
“แพรอย่าเพิ่งแปลกใจ แล้วก็อย่าเพิ่งโกรธผมนะครับ”
คนที่เดินไปเดินมาในห้างฯ เริ่มหันมาสนใจดูจากในจอ ชมพูแพรยังงงอยู่
“ผมต้องใช้เวลานานมาก กว่าจะรวบรวมความกล้าในการทำสิ่งนี้ ผมอยากขอบคุณแพร ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด”
ชมพูแพรอึ้ง คนในห้างฯที่หยุดดูมากขึ้น และหันไปมองชมพูแพรเป็นตาเดียว
“ขอบคุณที่ทำให้วันธรรมดาๆ กลายเป็นวันสำคัญในทุกวัน ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ว่าผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร และ ขอบคุณ...ที่เรารักกัน”
แล้วภาพก็ดับไป ชมพูแพรผงะ คนในห้างฯฮือฮา มองไปรอบๆว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชมพูแพรหันไปเห็นหมอวัฒนาเดินมาหา ผู้คนชี้ชวนกันดู และ ลุ้นไปด้วย
หมอวัฒนาเดินมาหยุดตรงหน้าชมพูแพร
“พี่หมอ...”
ยังไม่ทันที่ชมพูแพรจะพูดอะไรต่อ หมอวัฒนาคุกเข่า หยิบกล่องใส่แหวนออกมาเปิดตรงหน้า ชมพูแพรตะลึง
“แต่งงานกับผมนะครับ”
ชมพูแพรเงียบ คนในห้างฯลุ้น แล้วก็มีคนตะโกนขึ้นมา
“แต่งเลย..”
ชมพูแพรหันไปมอง คนทั้งหมดก็พูดขึ้นพร้อมกัน
“แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย”
เสียงดังระงม หมอวัฒนาใจเต้นแรง ชมพูแพรจำต้องรับเพราะกระแสพาไป
“ค่ะ”
คนปรบมือและเฮดังลั่น หมอวัฒนายิ้มกว้าง ดีใจสุดๆ สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ชมพูแพร แล้วลุกขึ้นกอดชมพูแพร...ยกจนตัวลอยขึ้นมาเหนือพื้น
+ + + + + + + + + + + +
เย็นวันนั้น...
ชมพูแพรนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมน้ำ...มองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ลังเลว่าตัดสินใจถูกต้องรึเปล่า ไม่นานหมอวัฒนาเอาน้ำมาให้
“น้ำครับ”
ชมพูแพรรับน้ำมาถือไว้ หมอวัฒนานั่งลงข้างๆยิ้มไม่หุบ
“พี่หมอเอาแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ”
หมอวัฒนาจับมือชมพูแพร
“วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดในโลก แพรล่ะครับ มีความสุขมั๊ย”
ชมพูแพรพยักหน้าแทนคำตอบฝืนๆ
“ผมดีใจมากนะครับ ที่เราจะได้สร้างครอบครัวด้วยกันซักที แพรอยากแต่งงานช่วงไหน ถ้าเป็นผม ผมอยากแต่งงานซะตอนนี้เลย แต่มันเป็นไปไม่ได้ อืมม์ เอาเป็นปลายเดือนหน้าดีมั๊ยครับ”
ชมพูแพรลำบากใจ
“พี่หมอคะ”
“ครับ”
“แพรอยากขอเวลาอีกซักหน่อย”
หมอวัฒนาค่อยๆหุบยิ้ม
“พี่หมอก็รู้ว่าช่วงนี้แพรยุ่งมากเกี่ยวกับการรวมบริษัท แพรอยากทุ่มเวลาให้ตรงนี้ก่อน”
“เรื่องของเราไม่เห็นเกี่ยวกับงานเลยนี่ครับ แพรก็ทำงานของแพรไป ผมก็ทำงานของผม”
“แต่เรื่องแต่งงานสำหรับแพรเป็นเรื่องใหญ่ แพรอยากพร้อมจริงๆ แพรไม่อยากให้มีอะไรบกพร่อง หรือ ติดขัดในวันสำคัญของเรา”
หมอวัฒนาเงียบ
“ทำไมพี่หมอเงียบไปล่ะคะ หรือว่าพี่หมอกลัวแพรเปลี่ยนใจ”
หมอวัฒนาคิดซักพัก แล้วก็ยิ้มออกมา
“ผมไม่กลัวแพรเปลี่ยนใจหรอกครับ ผมไว้ใจแพร ถ้าใครเห็นแหวน เขาก็จะรู้ว่าแพรมีเจ้าของแล้ว”
หมอวัฒนาโอบชมพูแพรเข้ามากอด ชมพูแพรไม่สบายใจ เพราะในเวลานี้ใจเธอเอนเอียงไปหาสายชลมากแล้ว....
+ + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
สหัสกลับเข้ามาในห้องพักที่คอนโดหลังเลิกงาน เขาดึงเสื้อออกจากกางเกง ปลดกระดุมสองสามเม็ด เปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมากำลังจะดื่มเสียงกดออดดังขึ้น สหัสหันไปมองด้วยความแปลกใจแล้วก็มองนาฬิกา
“ใครมา??”
สหัสเดินไปเปิดประตูก็ผงะ เห็นเพลินตาในชุดโอเวอร์โค้ดยืนอยู่
“คุณเพลินตา??!! คุณรู้ได้ไงว่าผมอยู่นี่”
“รู้ก็แล้วกัน เข้าไปได้มั๊ย”
สหัสยังไม่ทันตอบ เพลินตาเดินฉับๆเข้ามาเลย สหัสหันไปมองไม่ไว้ใจ
“คุณมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ”
เพลินตายืนหันหลังไม่ตอบ สหัสมองสงสัย เพลินตาหันมาพร้อมกับถอดเสื้อโอเวอร์โค้ดออกเหลือแต่ชุดนอนวาบหวิวด้านใน สหัสแทบช็อค
“เฮ้ย! คุณเพลินตา! คุณจะทำอะไร!”
“คุณแม่ขา เข้ามาได้แล้วค่ะ”
สหัสหันไปขวับไปมอง พิสมัยเดินเข้ามาในห้องพร้อมกล้องในมือ แล้วใช้เท้าดันประตูให้ปิดดังปัง!
สหัสสะดุ้ง หันไปเจอเพลินตาเข้ามาระยะประชิด พร้อมแอ่นอกท้าทาย สหัสหลุบตามองหน้าอก...ก่อนจะนึกได้ว่าไม่ควร แล้วก็รีบเงยหน้าขึ้นมา
“ถ้านายไม่บอกว่าพี่ชาร์ลไปไหน? ฉันจะทำเป็นว่านายพยายามจะปลุกปล้ำฉัน แล้วฉันก็จะให้คุณแม่ถ่ายคลิปเอาไว้เป็นหลักฐาน ก่อนจะส่งให้คุณลุงไมเคิลดู คราวนี้พี่ชาร์ลก็ช่วยนายไม่ได้”
เพลินตาคล้องคอสหัสโน้มหน้าสหัสเข้ามา พิสมัยกดเรคคอร์ด สหัสพยายามฝืนตัวเอาไว้
“คุณนี่มันบ้าจริงๆ?”
เพลินตาจ้องตา
“คราวนี้ก็บอกฉันได้แล้วใช่มั๊ยว่าพี่ชาร์ลอยู่ไหน?”
เพลินตายิ้มอย่างเป็นต่อ ขณะที่สหัสมองเพลินตาหน้าตื่นกลัว
(อ่านต่อ ตอนที่ 11 วันพรุ่งนี้)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 11 (ต่อ)
สายชลจุดคบไฟที่ปักบนพื้นทรายรอบๆเสื่อที่มีอาหาร กับอูคูเลเล่วางอยู่ ครู่หนึ่งฟ้าลดาเดินเข้ามาหา
“คุณชาร์ล”
สายชลหันไปก็ชะงัก ตะลึงที่เห็นฟ้าลดาออกมาในชุดที่เขาให้ เพราะเป็นชุดแบบเดียวกับที่เธอเคยใส่ตอนอยู่ที่เกาะมิน สายชลมองสร้อยที่ฟ้าลดาใส่แล้วก็ยิ้มออกมา
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาชะงัก
“นางฟ้า??”
“เออ ขอโทษครับ” สายชลเดินมาใกล้ “คุณแต่งชุดนี้แล้วมันทำให้ผมอดคิดถึงนางฟ้าไม่ได้”
ฟ้าลดายิ้มๆ สายชลตาเป็นประกายเหมือนคืนวันเก่าๆกลับมา จนฟ้าลดาแปลกใจ
“เราจะยืนกันอย่างนี้อีกนานมั๊ยคะ”
สายชลนึกได้
“ขอโทษทีครับ เชิญครับเชิญ”สายชลผายมือไปทางอาหาร “อาหารง่ายๆ ปลาย่าง ผักต้ม น้ำพริก น้ำมะพร้าว คุณฟ้าทานได้รึเปล่า”
“ไม่อยากบอกเลยว่าของโปรดฟ้าทั้งนั้น”
ฟ้าลดายิ้ม แล้วสองคนก็นั่งลงบนเสื่อ ฟ้าลดาเอาถั่วฝักยาวใส่ปากทำเป็นเขี้ยว
“แฮ่!”
สายชลเงยหน้าแล้วก็ผงะไป เพราะเหมือนกับที่ฟ้าลดาเคยทำบนเกาะ สายชลนิ่งมากจนฟ้าลดาเขิน
“คุณชาร์ลไม่ตกใจ ว้า...แย่จัง หน้าแตกเพล้งเลยเรา”
“ที่ผมไม่ตกใจ เพราะผมรู้สึกว่าผมก็มีอาการเดจาวูเหมือนกัน ผมเหมือนเคยเห็นคุณฟ้าทำแบบนี้มาก่อน แล้วก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์นี้ คุณฟ้าก็ทำครัวบ้านผมไฟไหม้ด้วย”
ฟ้าลดาหัวเราะชอบใจ
“มันไม่ใช่อาการเดจาวูหรอกค่ะ เพราะตอนฟ้าอยู่เมืองนอก ฟ้าเคยทำครัวรูมเมทไฟไหม้”
สายชลกับฟ้าลดาหัวเราะให้กัน แล้วฟ้าลดาก็ทานข้าว สายชลได้แต่มองฟ้าลดาสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
ทั้งสองคนทานอาหารไปคุยไป กระทั่งอาหารหมด ฟ้าลดาฉีกยิ้มกว้าง...
“อิ่มมากเลยค่ะ”
“คุณฟ้าเล่นกินไปตั้งสองจาน จะไม่อิ่มได้ยังไงล่ะครับ”
ฟ้าลดายิ้มเขินๆก่อนจะสังเกตเห็นอูคู่เลเล่
“นั่นอุ๊คของคุณชาร์ลเหรอคะ”
สายชลหันไปหยิบมา
“ครับ คุณฟ้าเล่นเป็นรึเปล่า”
“เรื่องดนตรีอย่ามาถามฟ้าเลยค่ะ ขนาดร้องเพลงยังเพี้ยนเลย”
“อยากลองเล่นดูมั๊ย ผมสอนให้ ไม่ยากหรอก”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“ก็ดีค่ะ”
สายชลยื่นกีตาร์ให้ฟ้าลดาถือ แล้วก็จับมือฟ้าลดาสอนจับคอร์ท
“นี่คอร์ทซี เล่นแบบนี้นะครับ”สายชลจัดมือให้ฟ้าลดา
สายชลจับมือฟ้าลดาตีให้เป็นจังหวะ
“เล่นได้แล้วเห็นมั๊ยครับ”
“จริงด้วย ไม่ยากเลย”
“เปลี่ยนคอร์ทดูนะครับ คอร์ทอี”
สายชลจับมือฟ้าลดา แต่ไม่ถนัดเลยขยับไปด้านหลังฟ้าลดาแล้วเอื้อมมือมาจับ
“คอร์ทนี้จะจับหลายนิ้วหน่อย”
“แบบนี้เหรอคะ”
“ครับ คุณฟ้าลองเล่นดู”
ฟ้าลดาตีคอร์ท พอทำได้ก็ดีใจ
“ได้แล้ว”
ฟ้าลดาหันมาทางสายชล แล้วทั้งคู่ก็ชะงักเพราะหน้าใกล้กันมากๆ สายชลมองฟ้าลดานิ่งนาน ฟ้าลดาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ แววตาที่สายชลมองทำให้เธอใจสั่น
ทันใดนั้น ฟ้าลดาปวดหัวจี๊ดอย่างแรง!
“โอ๊ย!!”
สายชลตกใจรีบประคองฟ้าลดาเอาไว้
“คุณฟ้า!!! คุณเป็นอะไร”
“อยู่ดีดีก็ปวดหัวมากน่ะค่ะ”
“ผมพาคุณฟ้ากลับไปพักที่ห้องดีกว่า”
สายชลประคองฟ้าลดาพาเดินกลับไปนอนที่ห้องพัก สายชลหายาแก้ปวดหัวมาให้
“ถ้าคุณฟ้ารู้สึกไม่ดีขึ้น รีบโทรบอกผมนะครับ ผมจะได้เรียกหมอมาดูอาการ”
“ขอบคุณค่ะ ฟ้านี่อ่อนแอจริงๆ ขอโทษนะคะเลยต้องกวนคุณ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าวันนี้คุณฟ้าคงตากแดดตากลมทั้งวัน ก็เลยทำให้ไม่สบาย ถ้าพรุ่งนี้คุณฟ้าลุกไม่ไหว เราก็ยังไม่ต้องไปดูโลเกชั่นก็ได้”
“ค่ะ”
“คุณฟ้านอนพักเถอะครับ”
ฟ้าลดาขยับตัวลงนอน สายชลห่มผ้า ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ฟ้าลดารู้สึกดีสุดๆ แล้วสายชลก็ลุกเดินออกไป ทันทีที่สายชลออกไป ฟ้าลดาก็รู้สึกหน้าตัวเองร้อนผ่าว รีบจับหน้าตัวเอง
“นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย?!!”
ฟ้าลดานึกถึงรอยยิ้มของสายชลก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนจะหันไปปิดไฟตรงข้างเตียง ไฟในห้องดับ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
ฟ้าลดาฝันเห็นตัวเอง ในชุดแบบเดียวที่ใส่ตอนอยู่เกาะมิน กำลังวิ่งไล่จับกับผู้ชายคนหนึ่ง ฟ้าลดาหันไปมองเห็นผู้ชายไล่ตามมา ครั้งนี้ฟ้าลดาเหมือนจะเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น ฟ้าลดาสะดุดล้มไปบนพื้น ผู้ชายวิ่งมาใกล้จนถึงตัวก้มลงไปหาฟ้าลดา ฟ้าลดาพยายามมองหน้า แต่แสงแดดที่ส่องด้านหลัง ทำให้ใบหน้าผู้ชายคนนั้นมืดสนิท
ทันใดนั้นเสียงมือถือก็ดังขึ้น ฟ้าลดาสะดุ้งตื่น...นึกได้ว่าเป็นเสียงมือถือ รีบหันไปคว้ามือถือมากดรับ
“ฮัลโหล”
“เมื่อวานหายไปไหนมาทั้งวัน พี่ติดต่อไม่ได้เลย รู้มั๊ยว่าพี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน”
ฟ้าลดา สะดุ้งกับน้ำเสียงดุดันของชมพูแพรที่ตอบกลับมา
“มือถือฟ้าแบตหมดค่ะ แล้วฟ้าก็ไม่รู้ด้วยว่าเครื่องมันปิดไปตอนไหน ฟ้าขอโทษนะพี่แพร พี่แพรอย่าโกรธฟ้านะ”
ชมพูแพร พยายามควบคุมอารมณ์
“คราวหลัง อย่าทำให้พี่เป็นห่วงแบบนี้อีกนะฟ้า”
“ค่ะ”
“แล้วนี่ฟ้าจะกลับเมื่อไหร่”
“ฟ้าเหลือดูโลเกชั่นอีกไม่กี่ที่ เสร็จแล้วฟ้ากับคุณชาร์ลจะเลื่อนไฟล์กลับวันนี้เลย”
ชมพูแพรอยากถามถึงสายชล แต่ไม่อยากพูดตรงๆ
“แล้วฟ้าโอเครึเปล่า มีอะไรติดขัดมั๊ย”
ฟ้าลดายิ้ม
“ฟ้าโอมากเลยพี่แพร คุณชาร์ลเทคแคร์ฟ้าดีมาก พาไปดำน้ำ เลี้ยงข้าว เมื่อคืนฟ้าไม่ค่อยสบาย ก็พามาส่งที่ห้อง เอายาให้กิน โคตรดีเลยอ่ะพี่แพร ทั้งๆที่เราเป็นลูกจ้างเขานะ นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงใช้งานฟ้า คุ้มเกินคุ้มไปแล้ว”
ชมพูแพรชะงักกับ น้ำเสียงชื่นชมของฟ้าลดาที่มีต่อสายชล ฟ้าลดาแปลกใจที่ชมพูแพรเงียบ
“พี่แพรยังอยู่รึเปล่า”
ชมพูแพร ได้สติ...รีบรับคำ
“อยู่จ๊ะ ที่ฟ้าบอกไม่ค่อยสบาย เป็นไรมากมั๊ย”
“ไม่ค่ะ ตอนนี้หายแล้ว พี่แพรไม่ต้องห่วงนะ แล้วไว้เจอกันที่กรุงเทพฯ”
“จ๊ะ”
ชมพูแพรวางสาย ในใจนั้นร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก กลัวว่าความสัมพันธ์ของสายชลกับฟ้าลดา จะมากกว่าเรื่องงาน
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเคาะประตู ไม่นานฟ้าลดาเปิดประตูออกมาในชุดที่เตรียมพร้อม
“ฟ้าพร้อมแล้วค่ะ”
ฟ้าลดายิ้มแฉ่ง สีหน้าสดใส ทำให้สายชลอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“แน่ใจนะครับว่าคุณฟ้าหายดีแล้ว” สายชลถามขณะที่เดินออกมาด้วยกัน
ฟ้าลดาเบ่งกล้ามโชว์
“ให้ฟ้าอุ้มคุณตอนนี้ก็ไหวนะคะ”
สายชลขำ
“โอเคครับ ผมเชื่อแล้ว”
“วันนี้คุณชาร์ลจะพาฟ้าไปบุกน้ำลุยไฟที่ไหน ฟ้าก็พร้อมค่ะ”
“ดีครับ งั้นก็ไปกันเลย”
ฟ้าลดานึกได้
“อ้อ เดี๋ยวค่ะ”
สายชลหยุดเดินหันมามอง ฟ้าลดาหยิบสร้อยจากในกระเป๋าคืนให้สายชล
“สร้อยที่คุณให้ฟ้าใส่เมื่อคืน ฟ้าคืนให้ค่ะ ส่วนชุด..ฟ้าจะกลับไปซักแล้วคืนให้วันหลังนะคะ”
“คุณฟ้าเก็บไว้ทั้งสองอย่างเถอะครับ ผมให้”
ฟ้าลดาแปลกใจ
“ให้ฟ้า?? โอ๊ย ไม่ดีหรอกค่ะ”
สายชลดันสร้อยคืนไป
“ดีซิครับ มันเหมาะสมกับคุณฟ้ามากที่สุดแล้ว”
สายชลเดินไปเลย ฟ้าลดามองสร้อยในมือ แล้วก็ยักไหล่ “ให้ก็ให้” ก่อนเก็บใส่กระเป๋า แล้วก็ตามสายชลไปขึ้นรถจี๊บ สายชลขับรถออกไป
+ + + + + + + + + +
สายชลขับรถพาฟ้าลดาไปตามถนนสวยๆ ชี้ชวนให้ฟ้าลดาดูวิวข้างทาง ฟ้าลดาถ่ายวีดีโอไปตลอดทาง แล้วก็หันมาถ่ายสายชลด้วย
สายชลขับรถเลียบมาตามชายหาด ฟ้าลดาถ่ายวีดีโอไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าสายชลมองฟ้าลดาไม่วางตาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
ทั้งคู่พากันมาเดินเล่นที่ชายหาด ฟ้าลดาถ่ายรูปไว้
“ฟ้าจะใช้ทะเลตรงนี้เป็นโลเกชั่นหลักของเรื่อง คุณชาร์ลว่าไงคะ”
“แล้วแต่คุณฟ้าเลยครับ คุณฟ้าเห็นภาพชัดกว่าผม” สายชลนึกอะไรได้ “คุณฟ้าครับ ผมมีเรื่องที่อยากขอร้อง อย่าบอกใครว่าโฆษณาชุดนี้เป็นเรื่องของผมนะครับ ผมไม่อยากให้ใครรู้ แม้กระทั่งคุณแพร”
ฟ้าลดาแปลกใจ แต่ก็ไม่อยากถามต่อ
“ได้ซิค่ะ งั้นฟ้าขอไปบลอคช๊อตก่อนนะคะ”
“ตามสบายครับ”
ฟ้าลดาเดินไปถ่ายรูปตามมุมต่างๆ
สายชลมองฟ้าลดาเพลินตาเพลินใจ จนอดใจไม่ไหว ต้องเอามือถือออกมาถ่ายรูปฟ้าลดาเก็บไว้ สายชลถ่ายรูปฟ้าลดาทุกอิริบาบถ
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อกลับมาถึงบ้าน...
ฟ้าลดาเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าใส่ตะกร้า ป้าเนียมกับแหวนยืนคุยอยู่ด้วย
“ไปเที่ยวมาหนุกมั๊ยคะคุณฟ้า” แหวนถาม
“ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนะแหวน ฉันไปทำงาน แต่ก็หนุกดีนะ ได้ไปดำน้ำด้วย สวยมากเลย”
“ว้าว ว้าว ว้าว..ว..ว แหวนอยากไปบ้างจังเลย”
“ถ้าอยากไป...ก็ใช้ตังค์ให้มันน้อยๆกว่านี้สิ ไม่ใช่เห็นอะไรก็ซื้อเรียบ” ป้าเนียมแขวะ
“แหม...ก็คนมันต้องสวยแก้เครียดนี่ป้า”
“อย่างแกมีอะไรให้เครียดห๊ะ!!”
“ก็เครียดว่าชาตินี้ฉันจะได้แต่งงานรึเปล่าน่ะซิ”
ฟ้าลดาหัวเราะ ชมพูแพรเดินเข้ามา...
“เม้าท์ไรกัน เสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลย”
ฟ้าลดายังไม่ทันตอบ ก็เห็นแหวนแต่งงานของชมพูแพร...
“แหวน? ใส่นิ้วนางข้างซ้าย” ฟ้าลดาตื่นเต้น “พี่แพรรับปากแต่งงาน กับพี่หมอแล้วเหรอคะ”
“จ๊ะ”
ป้าเนียม แหวนพลอยดีใจไปด้วย ฟ้าลดากระโดดตัวลอย
“เย้!! ฟ้าจะมีพี่เขยแล้ว วู้วู้”
“ดีใจด้วยนะคะคุณแพร” ป้าเนียมบอกอย่างยิ้มแย้ม
“คุณแพรน่าอิจฉาที่สุดเลย” แหวนปลื้มไปด้วย
“นี่ถ้าฟ้าไม่เห็น พี่แพรคิดจะบอกฟ้าตอนไหนคะ”
“ก็ว่าจะบอก แต่ฟ้าดันตาดีเห็นก่อนทำไม”
ฟ้าลดาจับมือชมพูแพรขึ้นมาดูแหวน
“ป้าเนียม แหวน ดูซิ..เพชรเม็ดเป้งเลยอ่ะ”
“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย”แหวนร้อง
“เป็นอะไร?!!”ป้าเนียมถาม
“แสงจากเพชรมันเข้าตาค่ะ แส๊บแสบ แหวนขอดูใกล้ๆหน่อยได้มั๊ยคะ”
แหวนจับมือชมพูแพรขึ้นมาดู
“เมื่อไหร่น้อ ถึงจะมีคนซื้อแหวนสวยๆแบบนี้มาให้แหวนบ้าง”
ป้าเนียมเขกหัว
“รอชาติหน้าเถอะ” แหวนจับหัวด้วยความเจ็บ “เอาผ้าไปซักได้แล้ว”
แหวนหน้างอ จะยกตะกร้าผ้าออกไป แต่กลับเห็นสร้อยที่สายชลให้ฟ้าลดาในตะกร้าผ้า แหวนรีบหยิบขึ้นมา
“คุณฟ้าขา สร้อยค่ะ”
ฟ้าลดาหยิบมา
“ดีนะที่แหวนเห็น ไม่งั้นเข้าเครื่องซักผ้าพังแน่”
ชมพูแพรแปลกใจ
“ฟ้ามีสร้อยแบบนี้ด้วยเหรอ”
“คุณชาร์ลให้ฟ้ามาค่ะ แล้วก็ยังให้...” ฟ้าลดาหยิบเสื้อออกมา “เสื้อชุดนี้มาด้วยนะคะ”
ชมพูแพรชะงัก ฟ้าลดาพูดจบก็เก็บสร้อยใส่กระเป๋าสะพาย เอาเสื้อโยนลงในตะกร้าผ้าแบบไม่ได้สนใจอะไร...แต่ชมพูแพรกลับรู้สึกใจไม่สบายใจขึ้นมา ป้าเนียมสังเกตเห็นสีหน้าชมพูแพร ก็รู้สึกแปลกใจ
เมื่อกลับไปที่ห้องนอน ชมพูแพรนั่งพูดกับตัวเองที่หน้ากระจก มือหมุนแหวนแต่งงานไปด้วย
“ทำไมคุณสายชลต้องให้สร้อยกับยัยฟ้า ทำไมนะ? ทำไม??”
ชมพูแพรเริ่มอิจฉา หมุนแหวนไม่หยุด แล้วแหวนก็หลุดออกมาจากนิ้ว ชมพูแพรชะงักไป...
(อ่านต่อหน้า 4)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 11 (ต่อ)
สหัสมาหาสายชลที่บ้าน เล่าเรื่องเพลินตา กับพิสมัยให้ฟัง
“ว่าไงนะ!!! นายบอกตากับน้าพิสมัยว่าฉันไปเชียงคาน!!” สายชลตกใจ
สหัสยิ้มเจื่อน
“ครับ”
“นายตายแน่สหัส” สายชลพูดพร้อมทำท่าปาดคอ
สหัสกลืนน้ำลายเอื๊อก
“โธ่คุณชาร์ล อย่าขู่ซิครับ ผมทำไปโดยไม่ได้คิด”
“ป่านนี้ยัยตากับน้าพิสมัย คงสาปแช่งนายกันอยู่”
สหัสอยู่ดีดีก็สำลัก
“แค่ก แค่ก ผมก็ว่างั้นแหละครับ แล้วคุณกับคุณฟ้าลดาเป็นไงครับ เธอพอจะจำอะไรได้บ้างเหรอยัง??”
“ยัง แต่ทุกอย่างไปได้ด้วยดี นางฟ้าไม่เปลี่ยนไปเลย ยังชอบทำอะไรอย่างที่เคยทำตอนอยู่กับฉันที่เกาะมิน”
สหัสนิ่วหน้า
“อืมม์...แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณชาร์ล ไม่บอกคุณชมพูแพรเรื่องคุณ กับคุณฟ้าลดาล่ะครับ”
สายชลขรึมทันที
“ฉันไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ ถึงภายนอกที่เห็นจะสวยหรู แต่ภายในอาจจะตรงข้ามกับภายนอกอย่างสิ้นเชิงก็ได้ ฉันจะไม่ทำอะไรวู่วาม เพราะฉันไม่ต้องการเสียนางฟ้าไปอีกครั้ง และถ้าทุกอย่างไปตามเกมที่ฉันวางไว้ อีกไม่นาน นางฟ้าจะต้องจำเรื่องราวของเราได้ การรอคอยของฉันจะได้สิ้นสุดลงจริงๆซักที”
สายชลเดินไปหยิบขวดโหลใส่ลูกแก้วขึ้นมามอง ยิ้มอย่างมีความหวังเป็นอย่างมาก
+ + + + + + + + + +
ในห้องประชุม...
สายชลนั่งหัวโต๊ะ มีชมพูแพร สหัส นั่งข้างเดียวกัน ฝั่งตรงข้าม มีวีรเดช ฟ้าลดา และ เจมส์
“เริ่มพรีเซ้นต์ได้เลย”สายชลสั่ง
ฟ้าลดาเปิดโน้ตบุ๊ก ภาพฉายไปบนจอยักษ์หน้าห้อง มีภาพโลเกชั่น และภาพการ์ตูนลายเส้นประกอบระหว่างที่ฟ้าลดาเริ่มบรรยาย ...
“โฆษณาชุดนี้จะเป็นมินิซีรีส์ 3 ตอนจบ เรื่องราวของชายหญิงคู่หนึ่งที่พบรักกันบนเกาะ และสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน แต่อยู่มาวันนึงผู้หญิงก็ถูกคนมาพรากตัวไป ผู้ชายรอผู้หญิงคนนี้ปีแล้วปีเล่า ผู้ชายนั่งเครื่องบินตามหาคนรักไปตามที่ต่างๆ ด้วยการบริการเลขาส่วนตัวของเซเว่นซี ที่เตือนเวลาเมื่อใกล้ถึงไฟล์ทบิน ทำให้เขาไม่เคยตกเครื่อง แล้วในที่สุดเขาก็ได้พบกับคนรักอีกครั้ง ณ ที่ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก”
ทุกคนปรบมือให้ฟ้าลดา สายชลยกนิ้วโป้งให้ ฟ้าลดาหันไปโค้งแล้วยิ้มรับ เจมส์ส่งรูปแคสติ้งให้สายชล กับชมพูแพรดูคนละชุด
“นี่เป็นรูปนักแสดงผู้หญิง กับนักแสดงผู้ชายของโฆษณาชุดนี้”
สายชลกับชมพูแพรรับมาดู
“ผมชอบผู้ชายคนนี้ คุณแพรว่าไงครับ”
“ตรงตามคาแรคเตอร์ดีค่ะ ส่วนผู้หญิง...” ชมพูแพรยื่นรูปให้ดู “เอาคนนี้มั๊ยคะ”
สายชลรับมาดู ก่อนจะหยิบรูปถ่ายผู้หญิงทั้งปึกวางบนโต๊ะ
“ทั้งหมดนี้ ยังไม่ใช่คาแรคเตอร์ที่ผมต้องการ”
เจมส์มองสายชลเซ็งๆที่สายชลเรื่องมาก แต่วีรเดชรีบเอาใจ
“ถ้าคุณชาร์ลไม่ถูกใจ ผมจะหารูปมาให้เลือกใหม่ดีมั๊ยครับ”
สายชลนิ่ง แสร้งทำเป็นครุ่นคิด แล้วบอก...
“ไม่ต้อง ผมว่าผมได้แล้ว”
“ใครเหรอครับ”
สายชลหันไปยิ้มให้ฟ้าลดา
“คุณฟ้าลดา”
ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะตัวฟ้าลดาที่อึ้งไปเลย
เมื่อเลิกประชุม ฟ้าลดารีบตามออกมาขวางสายชล ที่กำลังออกจากห้อง
“คุณชาร์ลคะ ฟ้าทำไม่ได้หรอกค่ะ ลำพังงานครีเอทีฟกับงานกองถ่ายก็วุ่นพออยู่แล้ว”
“ขั้นตอนคิดงานคุณก็ผ่านไปแล้ว เหลือแต่ขั้น pre production กับ Shooting ก็ให้เพื่อนคุณ” สายชลเหลือบมองเจมส์ “แล้วก็ทีมงานคนอื่นจัดการ ไม่น่ามีปัญหา..ใช่มั๊ยครับคุณวีรเดช”
วีรเดชรีบตอบรับเอาใจ
“คุณชาร์ลพูดถูกต้องที่สุดเลยครับ”
“แต่ฟ้าแสดงไม่เป็นนะคะ” ฟ้าลดาพยายามหาทางเลี่ยง
“คุณไม่จำเป็นต้องแสดง ผมมั่นใจว่าคุณทำได้ ถ่ายโฆษณาชุดนี้เสร็จเมื่อไหร่ ผมจะจัดงานแถลงข่าวเปิดตัวพรีเซนต์เตอร์คนใหม่ของสายการบินเซเว่นซีทันที”
สายชลจับบ่าฟ้าลดาแล้วเดินออกไปกับสหัส ฟ้าลดาพูดไม่ออก ชมพูแพรไม่ค่อยพอใจ เริ่มอิจฉาน้องเล็กๆ แต่ต้องทำหน้าให้เป็นปกติ
ฟ้าลดารีบหันไปทางชมพูแพร
“พี่แพร ช่วยพูดกับคุณชาร์ลให้ฟ้าหน่อยซิ ฟ้าไม่อยากทำ”
“พี่จะลองพูดให้ แต่ไม่รู้จะสำเร็จรึเปล่า”
ชมพูแพรรีบตามสายชลไปติดๆ วีรเดชหันมายิ้มกับฟ้าลดา
“พี่ขอบใจฟ้ามากนะ ขอบใจ ขอบใจจริงๆ ขอบใจจากหัวใจ ฟ้าเหมือนพระมาโปรดพี่แท้ๆ โปรเจ็กต์นี้จะทำให้พี่ปลดหนี้สำเร็จ และที่สำคัญ...บริษัทเราจะได้โกอินเตอร์กันซักที เยส!”
ฟ้าลดาถอนหายใจ หันไปมองเจมส์ด้วยความกลุ้ม
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรตามมาพูดกับสายชล แต่สายชลตอบกลับอย่างหนักแน่น
“เรื่องนี้ผมตัดสินใจแล้ว จะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจผมได้เด็ดขาด”
“แต่ยัยฟ้าจะทำคุณเสียเวลานะคะ นี่เป็นแคมเปญใหญ่ แพรว่าเราน่าจะใช้พวกดาราหรือนางแบบที่มีชื่อเสียงมากกว่า”
สายชลสวนกลับทันที
“คุณแพร มั่นใจในการตัดสินใจของผมเถอะครับ”
เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น สายชลรับสาย
“ฮัลโหล...เดี๋ยวฉันตามไป” สายชลวางสาย ”คุณแพรเชิญไปกับผมหน่อยสิครับ”
ชมพูแพรแปลกใจว่าสายชลจะให้เธอไปไหน
ทางด้านสหัสที่ออกมาจากห้องประชุม เห็นเพลินตากับพิสมัยนั่งอยู่ก็ผงะไปนิดๆ ทันทีที่เพลินตาเห็นสหัสก็ลุกขึ้นตบหน้าสหัสเพียะ!
พิสมัยตกใจ สหัสอึ้ง คนในห้องมองเป็นตาเดียว
“คิดว่าฉันโง่มากใช่มั๊ยถึงหลอกไปที่อื่น!!”
สหัสยังไม่ทันพูด สายชลพาชมพูแพรเข้ามา
“พี่สั่งสหัสเองว่าไม่ให้บอกใคร สหัสไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องโกหก ใครจะคิดว่าตาจะไปหาพี่ที่นั่นจริงๆ”
สายชลช่วยพูด เพลินตาหน้างอ
“พี่ชาร์ลอ่ะ”
เพลินตาเข้ามาเกาะแขน ชมพูแพรอึ้ง
“ก็ตาคิดถึง แล้วก็ทั้งหวงและห่วงพี่ชาร์ลนี่คะ”
ชมพูแพรมองเพลินตาไม่ชอบใจ สายชลเอามือเพลินตาออก
“ครั้งนี้น้าไม่ยอมให้เรื่องผ่านไปง่ายๆนะ ชาร์ลต้องจัดการคนของชาร์ลให้น้า” พิสมัยมองสหัสอย่างเอาเรื่อง
“สหัส..ขอโทษตากับคุณน้าพิสมัยซะ โทษฐานที่นายชอบทำตัวไม่ถูกกาลเทศะ”
สหัสงงๆ สายชลขยิบตาส่งซิกให้สหัส เพราะเขาต้องการหลอกด่าสองแม่ลูก สหัสเข้าใจว่าสายชลหมายถึงอะไรรีบขอโทษทันที
“ผมขอโทษครับคุณเพลินตา คุณพิสมัย ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนี้อีก”
“ออกไปได้แล้ว”
สหัสรีบออกไป เพลินตากับพิสมัยสะใจ ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกด่า แล้วพิสมัยก็เพิ่งสังเกตเห็นชมพูแพร
“แล้วนี่ใคร? มายืนมองอะไร ทำไมไม่ไปทำงาน”
ชมพูแพรเหวอ สายชลรีบพูด
“นี่คุณชมพูแพรครับคุณน้า ประธานบริหารร่วมของสายการบินเซเว่นซี”
พิสมัยหน้าแตก ชมพูแพรไหว้
“สวัสดีค่ะ”
พิสมัยรีบรับไหว้ แล้วหวานใส่ทันที
“มิน่าว่าลักษณะท่าทางดูดี ไม่เหมือนพนักงานทั่วไป”
“นี่เพลินตากับคุณน้าพิสมัย ญาติผมครับคุณแพร และเพลินตาก็จะมาฝึกงานที่นี่”
ชมพูแพรชะงักไปนิดๆ แล้วก็หันไปมองเพลินตา สองสาวมองหน้าอย่างไม่ถูกชะตากัน
+ + + + + + + + + + + +
สหัส กับเพลินตาถูกเรียกเข้าไปที่ห้องทำงานสายชลพร้อมกัน โดยพิสมัยตามเข้าไปด้วย เพราะอยากรู้ว่าสายชลจะให้เพลินตาทำงานตำแหน่งไหน
เมื่อสายชลบอกให้รู้ว่าเพลินตาต้องทำงานอะไร ทั้งสหัสและเพลินตา ร้องเสียงดังลั่นออกมาพร้อมกัน
“อะไรนะ!! // อะไรนะครับ!!”
“ให้คุณเพลินตาฝึกงานกับผม!”
สายชลพยักหน้า เพลินตาหันไปค้อนสหัสตาแทบกลับ
พิสมัยช่วยแย้ง...
“ชาร์ลทำแบบนี้ไม่ถูกต้อง น้องควรได้ตำแหน่งที่ดีกว่านี้..อย่างเป็นผู้ช่วยของชาร์ล”
“ผมมีสหัสเป็นผู้ช่วยอยู่แล้ว และที่สำคัญ ตาไม่เคยทำงานมาก่อน ควรจะเริ่มจากตำแหน่งเล็กๆ ไม่อย่างนั้นจะมีคนนินทาว่าคุณน้ากับตาใช้เส้น”
สายชลอธิบาย เพลินตาจะเถียง แต่สายชลขัดขึ้นก่อน...
“ถ้าตาไม่พอใจ ก็ไม่ต้องทำ พี่จะโทรบอกคุณพ่อเอง”
เพลินตาจะกรี๊ด พิสมัยต้องจับแขนเพลินตาห้ามเอาไว้ แล้วหันไปยิ้มให้สายชล
“ชาร์ลว่าไง ก็ว่างั้นแล้วกัน”
“ถ้างั้นคุณน้ากลับได้แล้วล่ะครับ ฝากตาด้วยสหัส”
สหัสรับคำแบบไม่เต็มใจ
“ครับ”
สายชลผายมือ
“เชิญครับคุณน้า”
เพลินตาหน้างอ แต่ทำอะไรไม่ได้ พิสมัยจำต้องไปกับสายชล เพลินตาหันไปมองสหัสไม่พอใจ แล้วก็เตะหน้าแข้งสหัสเต็มแรง สหัสสะดุ้งโหยง
“โอ๊ย!!”
เพลินตาเดินออกไป สหัสถอนหายใจ
“จะรอดมั๊ยวะกู...เฮ้อ”
+ + + + + + + + + + + +
เพลินตายืนอยู่ในคอกทำงานเล็กๆ หันไปมองสหัสไม่พอใจ
“ให้ฉันนั่งทำงานในคอกเท่ารูหนูเนี่ยนะ?! ฉันไม่ทำ!! ฉันจะนั่งโต๊ะนั้น”
เพลินตาชี้ไปที่โต๊ะของสหัส
“ไม่ได้ครับ นั่นมันโต๊ะทำงานผม”
“ฉันจะฟ้องพี่ชาร์ล”
“อยากฟ้องก็ฟ้องครับ ตอนนี้คุณเป็นลูกน้องผม คุณชาร์ลก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้”
“มันจะเกินไปแล้วนะนายสาหัส”
สหัสยิ้มชอบใจ หันไปหยิบเอกสารยื่นให้เพลินตา
“งานแรกของคุณวันนี้ ถ่ายเอกสาร”
“ถ่ายเอกสาร?!”
“ครับ อย่าบอกนะว่าทำไม่เป็น”
เพลินตาดึงเอกสารมา
“แค่ถ่ายเอกสาร ใครก็ทำได้”
เพลินตาเดินเชิดออกไป แล้วตรงไปที่เครื่องถ่ายเอกสาร เพลินตากดปุ่ม แต่ไม่มีกระดาษออกมา เพลินตาก้มมอง
“ทำไมไม่ออกมาล่ะ”
เพลินตากดๆๆมันทุกปุ่มด้วยความหัวเสีย
“ออกมาซิ ออกมาซิ..ออกมา”
ทันใดนั้นเครื่องก็ส่งเสียงร้องไม่หยุด เพลินตาตกใจพยายามกดปุ่มให้หยุด แต่ไม่ได้ผล
“หยุดร้องนะไอ้เครื่องบ้า!! หยุดสิ..ฉันบอกให้หยุดไง!”
พนักงานเดินออกมาดูด้วยความงง เพลินตาอายสุดๆ เลยทำเป็นด่ากลบเกลื่อน
“มองอะไร?!! ไปทำงานสิ..ไป...ไป!!”
พนักงานตกใจรีบเข้าไปข้างใน สหัสเดินออกมาแล้วก็ยิ้มเยาะ
“ไหนบอกว่าถ่ายเอกสารเป็นไง”
เพลินตาหันไปมองสหัส พูดไม่ออก รู้สึกอายมาก สหัสดึงปลั๊กออก เสียงเงียบ เพลินตาหน้าแตก
“แค่นี้ก็จบเรื่องแล้ว”
สหัสหันมามอง...
“มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง หาว่าฉันไร้สมองเหรอ”
“ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะ แต่จะว่าไป...คุณรู้ตัวเองก็ดี”
“นายสาหัส!!!”เพลินตาโมโหมากจะด่า
สหัสชี้หน้า
“อ๊ะๆๆ ตอนนี้ผมเป็นเจ้านายคุณ ผมเป็นคนประเมินว่าคุณจะผ่านหรือไม่ผ่าน อย่านะ อย่าทำให้ผมโมโห”
เพลินตาไม่กล้า สหัสเสียบปลั๊กใหม่ แล้วเอาเอกสารใส่ในเครื่อง
“ผมจะสอนคุณแค่ครั้งนี้ ครั้งเดียว เอากระดาษเข้าทางนี้ กดปุ่มนี้”
เครื่องเริ่มทำงาน กระดาษออกมาตรงถาด
“ทำได้แล้วนะ”
เพลินตาไม่ตอบ สหัสเดินผิวปากกวนๆออกไป เพลินตาแค้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะนายสาหัส”
เพลินตาหันมากอดอกด้วยความหัวเสีย อยากจะกรี๊ดก็ทำไม่ได้!!
+ + + + + + + + + + +
ฟ้าลดามารอชมพูแพรที่บ้านใหญ่ เพื่อจะถามเรื่องที่เธอขอให้ช่วยพูดกับสายชล
“ไม่สำเร็จ”ชมพูแพรบอก
ฟ้าลดาโวยลั่น
“ไม่สำเร็จ!! ทำไมล่ะพี่แพร”
“พี่พยายามแล้ว แต่คุณชาร์ลยืนยันจะให้ฟ้าเป็นพรีเซนต์เตอร์ให้ได้ แล้วฟ้าจะให้พี่ทำไง”
“พี่แพรก็พยายามขอร้อง อ้อนวอน หรือทำยังไงก็ได้ ฟ้าไม่อยากเป็น”
ฟ้าลดาน้ำเสียงเอาแต่ใจ ชมพูแพรเริ่มหัวเสีย หงุดหงิด
“พี่ต้องถามเรามากกว่าว่า ตอนที่เราไปกระบี่กับคุณชาร์ล เราไปทำอีท่าไหน ถึงทำให้เขาดูปลื้มเรามากขนาดนี้”
ฟ้าลดาอึ้ง กับน้ำเสียงและอารมณ์ของชมพูแพร
“ฟ้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะพี่แพร ทำไมพี่แพรถึงพูดแบบนี้”
ชมพูแพรู้ตัวรีบปรับน้ำเสียง
“เอาเป็นว่า มันทำอะไรไม่ได้แล้ว ฟ้าเอาเวลาที่มานั่งบ่น ไปเตรียมตัวดีกว่า จะได้ไม่ทำให้พี่ขายหน้า”
ชมพูแพรเดินออกไป ฟ้าลดาอึ้ง แล้วก็ถอนหายใจออกมา
จบตอนที่ 11
อ่านต่อ ตอนที่ 12 วันพรุ่งนี้
