เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 17
ชมพูแพรเข้าครัวทำอาหารอย่างตั้งใจ ป้าเนียมกับแหวนแอบมองตรงมุมหนึ่ง
“เข้าครัวทำอาหารเองแบบนี้ คุณชาร์ลมาทานข้าวที่บ้านชัวร์” แหวนกระซิบเบาๆ
ป้าเนียมมองชมพูแพรอย่างกลุ้มๆ
“คุณแพรนี่แกไวไฟน่าดู เลิกกับคุณหมอไม่ทันไร ก็คบคุณชาร์ลต่อทันที”
แหวนวิจารณ์ต่อ ป้าเนียมหันขวับ
“นังแหวน!! จะพูดจะจาอะไร ระวังปากไว้หน่อย ใครได้ยินเข้า คุณแพรของข้าจะเสียหาย”
“ฉันพูดจริงนี่ป้า เมื่อไหร่ป้าจะเลิกปกป้องคุณแพรซักที ถ้าคุณแพรเป็นคนดีจริง คุณแพรไม่มีทางทิ้งผู้ชายที่แสนดีอย่างคุณหมอได้ลงคอหรอก คุณแพรน่ะใจร้ายที่สุด”
ป้าเนียมพูดไม่ออก เพราะสิ่งที่แหวนพูดเป็นความจริง ป้าเนียมหันไปมองชมพูแพรที่ทำอาหารไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ก็กลุ้มใจ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกับฟ้าลดาซ้อมเดินแบบด้วยกัน โดยมีพี่เอคอยกำกับ
“คุณชาร์ลเดินไปทางขวามือของตัวเองนะครับ คุณฟ้าเดินไปทางซ้ายมือของตัวเอง”
สายชลกับฟ้าลดาทำตาม
“โพสต์ครับ ดีครับ หมุนตัวเดินมาตรงกลาง แล้วก็โพสต์ครับ”
สายชลกับฟ้าลดาต่างคนต่างโพสต์ พี่เอเห็นแล้วขัดตา
“เดี๋ยวครับเดี๋ยว ผมว่ามันดูแปลกๆ” พี่เอคิด แล้วนึกออก “อ้อ รู้แล้ว...คุณชาร์ลกับคุณฟ้าต้องยืนชิดๆกันหน่อยครับ”
ฟ้าลดาอึดอัด ขยับเข้าไปใกล้สายชล
“โอเคมั๊ยคะพี่”
พี่เอลูบคางครุ่นคิด
“อืมม์..ไม่โอเค มันขาดอะไรน้า”
พี่เอพยายามนึก สายชลรวบเอวฟ้าลดาดึงเข้ามากอด ฟ้าลดาตกใจหันไปมอง
“คุณชาร์ล! ปล่อย!!”
“ไม่ต้องปล่อยเลยครับ” พี่เอปรบมือ “ท่านี่แหละ ใช่เลย มันต้องใกล้ชิดสนิทแนบแน่นกันแบบนี้ ถึงจะถูก คุณชาร์ล ถอยไปยืนข้างหลังคุณฟ้า แล้วเอามือสองข้างกอดเอวคุณฟ้าไว้เลยครับ”
สายชลทำตาม ฟ้าลดาขืนตัวเอาไว้
“คุณฟ้าอย่ายืนแข็งซิครับ ในโฆษณาชุดนี้ คุณสองคนแสดงเป็นคู่รักกันไม่ใช่เหรอครับ เพราะฉะนั้นการแสดงออกมันก็ต้องให้เหมือนคนรักกัน”
ฟ้าลดาเอามือสายชลออกจากเอว
“ฟ้าทำไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเราไม่ได้รักกัน”
ฟ้าลดาผละออกจากสายชลแล้วเดินออกไปทันที สายชลโมโหมาก พี่เอเหวอ
“อ้าว? คุณฟ้า..เออ...”
“ผมจัดการเอง”
สายชลเดินตามฟ้าลดาออกไป พี่เอเกาหัวด้วยความงง ฟ้าลดาหยิบไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย พอหันไปก็เจอสายชลยืนอยู่
“จะกลับไปไหน? งานยังไม่เสร็จ”
“ฉันรู้ว่าคุณจงใจแกล้งฉัน”
“แกล้งที่ไหน? ผมทำตามหน้าที่ คุณเอก็บอกอยู่ว่าเราต้องแสดงเป็นคนรักกัน แล้วคนที่รักกัน”
สายชลขยับมาใกล้
“มันก็ต้องกอดกัน”
สายชลยื่นมือไปรวบเอวฟ้าลดาดึงเข้ามา ฟ้าลดาตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัว
“จูบกัน”
สายชลยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้า ฟ้าลดากระทืบเท้า สายชลสะดุ้งปล่อยมือ
“โอ๊ย!! หลายครั้งแล้วนะที่คุณทำร้ายผม”
“ถ้าฉันฆ่าคุณได้ ฉันทำไปแล้ว!!”
สายชลอารมณ์เสียทันที ฟ้าลดาจะเดินออกไป เขาจึงหันไปจับแขนแล้วดึงเข้ามา เธอพยายามขัดขืน
“ที่รีบนักหนา เพราะจะกลับไปหาไอ้หมอวัฒนาใช่มั๊ย? ผมได้ยินคุณคุยโทรศัพท์กับมัน”
ฟ้าลดาเข้าใจทันที
“ที่แท้ก็เป็นแผนของคุณ คุณถ่วงเวลาเพราะไม่ต้องการให้ฉันกลับไปหาพี่หมอใช่มั๊ย?!!”
“ใช่! คุณเข้าใจถูกแล้ว ผมไม่ชอบให้คุณอยู่กับผู้ชายคนอื่น”
ฟ้าลดาท้าทาย
“ยิ่งคุณไม่ชอบ ฉันก็ยิ่งจะทำ”
ฟ้าลดาผลักสายชลเต็มแรงจนเซ แล้วหันหลังจ้ำเดินออกไปทันที สายชลโมโหสุดๆ จ้ำตามมาติดๆ
“ฟ้าลดาหยุดนะ”
ฟ้าลดาไม่สนใจรีบเดินออกไปจากงาน สายชลตามไปด้วย พี่เอเห็นก็ตกใจ
“อ้าว? ไปไหนกันล่ะครับ ยังซ้อมกันไม่เสร็จเลย”
พี่เองงเป็นไก่ตาแตก
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดาเห็นสายชลตามมา ก็รีบวิ่งหนี สายชลวิ่งตาม
“ฟ้าลดา ผมบอกให้หยุด!!”
ฟ้าลดาไม่ฟัง เดินมาถึงรถ รีบหยิบกุญแจรถออกมาจะเปิด แต่สายชลคว้ากุญแจรถโยนออกไปนอกตึก ฟ้าลดาผงะด้วยความโมโหมาก
“คิดว่าทำแบบนี้แล้ว จะห้ามฉันไม่ให้ไปหาพี่หมอได้เหรอ?”
ฟ้าลดาวิ่งไปที่ลิฟต์ กดปุ่มเปิด ลิฟต์อยู่ที่ชั้นนั้นพอดี จึงรีบปิดทันที สายชลตามมาแต่ไม่ทัน ลิฟต์ปิดไปแล้ว สายชลหัวเสียสุดๆ
ลิฟต์เปิดที่ชั้นล่าง ฟ้าลดายังยืนในลิฟต์ ค่อยๆชะโงกหน้ามองออกไป ไม่เห็นสายชล ก็โล่งใจ รีบเดินออกมาที่หน้าโรงแรม มองหารถแท็กซี่ แต่กลับเห็นกุญแจรถตัวเองตกอยู่กลางถนน ฟ้าลดาดีใจ รีบเดินไปเก็บกุญแจรถขึ้นมาใส่กระเป๋าสะพาย เลยไม่เห็นว่ามีรถแล่นมา
เสียงบีบแตรดังสนั่น ฟ้าลดาหันขวับเห็นรถพุ่งเข้าหา ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ทันใด สายชลเข้ามาคว้าตัวเธอไว้ ทั้งคู่ล้มกลิ้งกันไปบนถนน รถคันนั้นแล่นไป สายชลเป็นห่วงสุดๆ
“ เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
สายชลประคองฟ้าลดาให้ลุกขึ้นยืน ฟ้าลดาผละออกห่างมาทันที สายชลอึ้งไปกับท่าทางของเธอ โมโหและน้อยใจที่เธอไม่ขอบคุณสักคำ สายชลขยับลุกขึ้นยืนแล้วรู้สึกเจ็บที่ข้อศอก ก็แกล้งร้องเสียงดัง
“โอ้ย”
ฟ้าลดาหยุดเดินหันมามอง สายชลแกล้งทำเป็นเจ็บมาก
“โอ้ย”
ฟ้าลดาตกใจ
“เจ็บเหรอ”
“เจ็บ”
ฟ้าลดาเข้ามาดูแผลที่แขน สายชลอมยิ้ม
“ห่วงเหรอ”
ฟ้าลดารู้สึกตัว ผละออก
“เพราะคุณแท้ๆ ผมเลยเจ็บเลยเห็นไหม”
ฟ้าลดาไม่พอใจที่มาโทษกัน
“อย่ามาโทษฉัน ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วย”
สายชลโมโหเดินเข้ามาหา
“แต่ถ้าผมไม่ช่วย คุณถูกรถชนตายไปแล้ว”
“ตายได้ก็ดี ฉันจะได้ไม่เจอคุณอีก”
สายชลหัวเสียมาก ฟ้าลดาหันไปเห็นแท็กซี่แล่นมา ก็รีบโบกมือเรียก แท็กซี่แล่นมาจอดตรงหน้า เธอจึงรีบเปิดประตูขึ้นรถ แล้วก็ต้องตกใจมาก เมื่อเห็นสายชลขึ้นมาจากอีกข้าง
“คุณชาร์ล!!”
“ออกรถเลยลุง”
“จะไปไหน?” คนขับถาม
“ขับไปเรื่อยๆก่อนครับ”
คนขับขับรถออกไป ฟ้าลดาหัวเสีย
“คุณตามฉันมาทำไม? ลงไป”
“เรื่องอะไรผมจะลง ผมรู้ว่าคุณกำลังจะไปหาไอ้หมอวัฒนา ผมไม่ยอมให้คุณไป”
สายชลขยับเข้ามากอดเธอไว้แน่น แล้วแกล้งพูดเสียงดังให้ลุงคนขับได้ยิน
“ที่รักจ๋า จะงอนผัวไปถึงไหนจ๊ะ??!”
ฟ้าลดาอึ้งไม่นึกว่าสายชลจะมาไม้นี้ หันไปเห็นลุงคนขับเหลือบมองผ่านทางกระจก ฟ้าลดาหันไปทางสายชล เอามือกันออกไป
“พูดบ้าอะไร??!! คุณไม่ใช่ผัวฉัน”
“เป็นงี้อีกแหละ” สายชลหันไปทางคนขับ “ลุงดูเมียผมซิ พองอนทีไรก็บอกว่าผมไม่ใช่ผัวทู้กที ผมบอกว่าคืนนี้ผมเหนื่อย ผมไม่ไหวก็โมโหหนีออกมาจากบ้าน”
ฟ้าลดาตกใจ
“ลุงอย่าไปฟังเขานะคะ เขาโกหก”
“จะว่าไปเปลี่ยนสถานที่บ้าง มันก็เกิดอารมณ์ดีเหมือนกัน”
ลุงคนขับหน้าเหวอแล้วก็อมยิ้ม ฟ้าลดาเห็นสายตาลุงผ่านทางกระจกหน้า ก็พยายามดันสายชลให้ออกห่างจากตัวเอง สายชลหอมแก้มฟ้าลดาฟอดใหญ่ ฟ้าลดาตกใจมาก แต่ลุงคนขับอมยิ้มชอบใจ
“ชื่นใจ”
สายชลจะหอมแก้มอีก ฟ้าลดาถอยไปจนหลังติดประตู ลุงคนขับตาโต
“หยุดนะคุณชาร์ล!!”
สายชลเสียงดังลั่นรถ
“บอกว่าอย่าหยุด!! ได้..เดี๋ยวผัวจัดชุดใหญ่ให้เลยนะจ๊ะ”
สายชลเข้าไปกอด หอมแก้มฟ้าลดาสองข้างสลับไปสลับมาไม่หยุด ฟ้าลดาพยายามปัดป้อง
“คุณชาร์ล!!”
สายชลผละออกมา
“ตกลงเราจะไปต่อที่ไหนดีจ๊ะ คิดให้ดีว่าเราจะไปที่ไหน?”
“บ้าน...กลับบ้าน!!”
สายชลพูดข้างหูฟ้าลดา
“ก็แค่เนี้ย”
สายชลผละออกมา แล้วชะโงกหน้าไปด้านข้างคนขับบอกเส้นทาง จากนั้นก็เอนหลังพิง หันไปมองฟ้าลดาอมยิ้มด้วยความสะใจ ฟ้าลดาเซ็งสุดๆ ที่ทำอะไรไม่ได้
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรนั่งรอสายชล มองอาหารที่เต็มโต๊ะ หันไปดูเวลาสี่ทุ่ม ชมพูแพรเริ่มเครียดที่สายชลยังไม่กลับมา ตัดสินใจเดินไปรอสายชลที่หน้าบ้าน เห็นบ้านหลังเล็กมืดสนิท ชมพูแพรชักใจไม่ดี แล้วก็หยิบมือถือออกมากดโทรออก
“คุณเอ นี่แพรนะคะ พอดีแพรโทรหายัยฟ้าไม่ได้ คุณเอช่วยตามยัยฟ้ามาคุยกับแพรทีซิคะ...ยัยฟ้าออกไปแล้ว คุณชาร์ลตามออกไปด้วย”
ชมพูแพรฟังแล้วโมโหสุดๆ
ทางด้านฟ้าลดานั่งสัปหงกอยู่ในรถ หัวโขกกระจกโป๊ก! ฟ้าลดาสะดุ้ง สายชลอมยิ้มขำ รถติดยาว ลุงคนขับบ่น
“ดึกป่านนี้แล้วยังจะติดอะไรอีก มีอุบัติเหตุแหงๆ เฮ้อ”
ลุงคนขับถอนหายใจ สายชลหันไปเห็นฟ้าลดาเอนหัวพิงกระจกหลับไปแล้ว สายชลค่อยๆจับหัวฟ้าลดาให้เอน มาซบไหล่ตัวเอง หญิงสาวหลับลึกมาก ไม่ตื่น สายชลค่อยๆประคองหัว ให้นอนลงบนตัก แล้วเอามือปัดผมที่ปิดหน้าให้ด้วยความรัก
ขณะเดียวกัน ชมพูแพรยืนอยู่หน้าบ้าน สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ป้าเนียมเดินออกมาหา แหวนสังเกตการณ์ตรงมุมหนึ่ง
“คุณแพรคะ ไม่ทราบว่าอาหารบนโต๊ะ คุณแพรจะให้เก็บเลยรึเปล่าคะ”
“เอาไปทิ้งให้หมด”
แหวนตกใจ
“เอาไปทิ้งเลยเหรอคะ?!! น่าเสียดาย ของดีดีทั้งนั้น”
ชมพูแพรหงุดหงิด
“ฉันบอกให้เอาไปทิ้ง!!”
แหวนตกใจ ป้าเนียมหันไปมองแหวน แล้วพยักหน้าให้แหวนทำตาม แหวนรีบเข้าไปในบ้าน ชมพูแพรจะเดินออกไป
“คุณแพรจะไปไหนคะ?”
“ฉันจะไปรอคุณชาร์ล”
ชมพูแพรจ้ำเดินออกไป ป้าเนียมมองตามชมพูแพรใจคอไม่ดี
+ + + + + + + + + + + +
รถแท็กซี่จอดหน้าบ้าน สายชลปลุกฟ้าลดา แต่ฟ้าลดายังนอนนิ่ง สายชลหยิบกระเป๋าสตางค์ เอาเงินให้คนขับ แล้วก็ค่อยๆเอาหัวฟ้าลดาวางลงบนเก้าอี้ ก่อนจะเปิดประตูออกจากรถ แล้วอุ้มฟ้าลดาลงมา
สายชลอุ้มฟ้าลดาเดินมาถึงบ้านหลังเล็ก ไม่นานฟ้าลดาตื่น เห็นสายชลอุ้มตัวเองก็ตกใจ สายชลเห็นเธอตื่น ก็ปล่อยตัวลงบนพื้น
ฟ้าลดารีบผละออกห่าง หันไปเห็นว่าถึงบ้านแล้ว
“ผมปลุกคุณเท่าไหร่คุณก็ไม่ตื่น ผมก็เลยต้องอุ้มคุณลงมา”
ฟ้าลดาไม่พูดอะไร
“คุณกลับไปได้แล้ว”
“คุณก็เข้าบ้านไปก่อนซิ”
ฟ้าลดาหยิบกระเป๋าจะหากุญแจบ้าน แต่ทำกระเป๋าหล่นข้าวของกระจาย สายชลกับฟ้าลดารีบก้มลงเก็บของ พอหันหน้ามาก็พบว่าหน้าใกล้กันมากแทบจะจูบกัน ฟ้าลดารีบผละออกแล้วหันไปเก็บของทางอื่นใจเต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกแปลกๆ
สายชลหันไปเก็บของอีกด้าน แล้วหันมาส่งของคืนให้ ฟ้าลดารับมาใส่กระเป๋า เอากุญแจบ้านออกมาไขประตูบ้าน แต่ไขผิดไขถูกเพราะสายตาที่เขามองเธอตลอดเวลา สายชลเอื้อมมือมาจับกุญแจ ฟ้าลดาหันไป สายชลยืนอยู่ข้างหลังใกล้มาก สายชลไขกุญแจเปิดประตูบ้านให้ แล้วก็ผละออกมาก่อนส่งกุญแจบ้านคืนให้
ฟ้าลดารับเอากุญแจบ้านมา แล้วรีบเข้าบ้าน แล้วปิดประตู ยืนพิงหลังบานประตู เริ่มสับสนว่าทำไมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวเมื่ออยู่ใกล้ๆเขา ขณะที่สายชลยืนอยู่หน้าประตูบ้านพักหนึ่ง แล้วก็เดินกลับออกไป ชมพูแพรยืนมองอยู่นาน ก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนด้วยอารมณ์แค้นจึงกวาดข้าวของบนโต๊ะ หล่นพื้นกระจาย
วันใหม่...
ชมพูแพรได้โทรไปหาหมอวัฒนา ชวนให้เขามาร่วมงานเปิดตัวโฆษณาที่โรงแรมด้วย หมอวัฒนาจึงโทรมาเล่าให้ฟ้าลดาฟัง เธอจึงขอให้เขามารับ เพราะรถเธอยังจอดอยู่ที่โรงแรม
สายชลไปถึงโรงแรมก่อน เขาออกมายืนรอฟ้าลดาที่ด้านหน้า แต่กลับพบชมพูแพรที่เดินเข้ามา
“คุณฟ้ามาถึงหรือยังครับ” สายชลถามอย่างร้อนใจ
“ยังคะ แพรเห็นพี่หมอมารับยัยฟ้าที่บ้าน แล้วก็ออกไปด้วยกัน นี่คงเที่ยวเพลินจนลืมเวลา เด็กคนนี้นี่แย่จริงๆ”
“คุณฟ้าออกไปกับคุณหมอวัฒนาเหรอครับ”
“ค่ะ ตอนนี้ยัยฟ้ากับพี่หมอตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ นี่ยัยฟ้าก็ชวนพี่หมอมางานนี้ด้วยนะคะ บอกว่าต้องการกำลังใจ ไม่รู้จะหวานกันไปถึงไหน” ชมพูแพรโกหกทันที
“คุณแพรหมายความว่ายังไง?”
“ตอนนี้ยัยฟ้ากับพี่หมอ คบกันอย่างเปิดเผยแล้วน่ะซิคะ”
ชมพูแพรพูดยิ้มๆเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ทำให้สายชลไม่พอใจอย่างรุนแรง ชมพูแพรลอบมองสายชลแล้วก็ยิ้มพอใจ
+ + + + + + + + + + + +
พิสมัยกับเพลินตาเดินเข้ามาในงานพร้อมกัน แต่เพลินตาไม่ค่อยมั่นใจ จนพิสมัยต้องหันไปว่า
“ยัยตา! เดินให้มันสง่าผ่าเผยหน่อยซิ”
“ตาไม่มั่นใจนี่แม่”
ชุดที่เพลินตานั้น ด้านหลังคว้านลึกมาก ทั้งๆที่ด้านหน้าปิดมิดถึงคอ
“งานนี้ไม่มั่นใจไม่ได้ ลูกต้องอกผาย ไหล่ผึ่ง เชิดหน้าเข้าไว้ รับรองถ้าชาร์ลเห็นลูกในชุดนี้ต้องอ่อนระทวยแน่นอน”
เพลินตาทำตามที่แม่บอก แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็สะดุดชายกระโปรงตัวเอง กำลังจะล้มหน้าคว่ำ
“ว๊าย!”
พิสมัยตกใจ สหัสเข้ามารับเพลินตาไว้ได้ทัน ทันทีที่สหัสเห็นเพลินตาก็ตกตะลึงในความสวย ส่วนเพลินตาตบเข้าที่ตา สหัสเต็มแรง
“โอ๊ย!”
“มองอะไร?!!” เพลินตารีบลุกขึ้นยืน
“เอ้า! มองก็ไม่ได้”
“พี่ชาร์ลมองฉันได้คนเดียวย่ะ ไปหาพี่ชาร์ลกันเถอะค่ะคุณแม่”
เพลินตาจะเดินออกไปกับพิสมัย สหัสเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างสองแม่ลูกแล้วก็จับแขนพิสมัยกับเพลินตา สองแม่ลูกหันขวับ
“คุณสองคนจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ต้องออกไปช่วยผมรับแขกครับ”
สหัสจับแขนพิสมัยกับเพลินตา พาเดินออกไปพร้อมๆกัน
(อ่านต่อ หน้า 2)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 17 (ต่อ)
ฟ้าลดากับหมอวัฒนา เข้ามาในงานด้วยกัน ฟ้าลดาพูดขึ้น อย่างมีความหวัง
“พี่แพรชวนพี่หมอมางาน แปลว่าพี่แพรอาจจะมีโอกาสกลับมาคืนดีกับพี่หมอนะคะ”
“พี่ไม่อยากคาดหวัง หรือคิดไปไกลขนาดนั้น แค่แพรโทรชวนพี่มา พี่ก็ดีใจมากแล้ว”
“อย่าท้อซิคะ พี่หมอสู้ๆ”
หมอวัฒนายิ้ม
“สู้ก็สู้”
“มันต้องแบบนี้ซิ” ฟ้าลดาโอบไหล่หมอวัฒนา
“ฟ้าไปทำงานเถอะ พี่อยู่แถวๆนี้แหละ ทำให้เต็มที่นะฟ้า พี่จะเป็นกำลังใจให้”
“พี่หมอให้กำลังใจฟ้าขนาดนี้ ฟ้าสู้ตายค่ะ”
ฟ้าลดากับหมอวัฒนา ยิ้มให้กันก่อนจะเดินแยกไปคนละทาง สายชลที่แอบมองอยู่ หึงสุดๆ แล้วรีบเดินตามไปด้านหลังเวที
“ห่างกันไม่ได้เลยหรือไง”
ฟ้าลดาหันขวับเห็นสายชลก็ตกใจ
“พูดอะไร??”
“ไอ้หมอวัฒนาไง?! ไม่เปิดห้องซักห้องล่ะ เผื่อเลิกงานแล้วจะทนกันไม่ไหว”
สายชลยิ้มกวน ฟ้าลดานึกอะไรได้เลยกวนกลับ
“ฉันไม่เปิดห้องที่นี่หรอก ถ้าฉันจะทำอะไรกับพี่หมอ ไปทำที่บ้านดีกว่า”
สายชลฉุนกึก จะเข้ามา แต่พี่เอกับสหัสเข้ามาพอดี สายชลชะงัก
“คุณฟ้ามาแล้ว รีบไปแต่งหน้าแต่งตัวกันเถอะครับ”
ฟ้าลดาหันไปจ้องหน้าสายชล แล้วเดินออกไปกับพี่เอ สหัสหันมาทางสายชล
“คุณชาร์ล”
“อะไร!!”
สหัสสะดุ้งไปนิดๆ
“แขกทยอยมากันแล้วครับ”
สายชลเดินออกไปด้วยความหัวเสีย สหัสงงว่าเป็นอะไรไป
+ + + + + + + + + + + +
เสียงเพลงดังขึ้น เมื่องานเริ่มต้น สหัสเดินออกมาตรงกลางเวที แขกมากมายที่มาร่วมงาน หันไปมอง
“ขอต้อนรับแขกผู้เกียรติทุกท่าน เข้าสู่งานเปิดตัวพรีเซนเตอร์ประจำปี 2011ของสายการบินเซเว่นซี ปีนี้ทางสายการบินเซเว่นซี ได้เปิดเส้นทางบินใหม่สามประเทศด้วยกัน และบัดนี้ขอเชิญทุกท่านชมภาพยนต์โฆษณามินิซีรี่ย์สามตอนจบได้เลยครับ”
สหัสเดินออกไป ไฟในห้องค่อยๆมืด จอโปรเจคเตอร์กลางห้องเลื่อนลงมา ไม่นานภาพยนตร์โฆษณาสายการบินเซเว่นซี ก็ปรากฏขึ้น...
สายชลยืนอยู่ริมหาด ตะโกนไปทางทะเล
“ฉันรักเธอ..อ..อ.อ”
ฟ้าลดาเดินมาข้างๆ
“ฉันก็รักเธอ..อ..อ..”
สายชลกับฟ้าลดาหันมาหัวเราะให้กัน แล้วสองคนก็กุมมือกันแน่น
“สัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งกัน”
“สัญญา...เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ ตลอดไป”
สายชลยิ้มกว้างมีความสุข...เอาหน้าผากตัวเองมาชนกับหน้าผากฟ้าลดา
จากนั้นเป็นภาพสายชลในชุดสูท เดินมาเห็นฟ้าลดายืนชมวิวที่ริมหาดก็ยิ้มดีใจมากๆ ฟ้าลดาหันมาเห็นสายชล สองคนยืนมองกัน โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ แล้วก็วิ่งเข้ามากอดกัน สายชลอุ้มฟ้าลดา
หมุนไปรอบ ไม่นานสายชลวางฟ้าลดาลงบนพื้น
“สามปีที่ผ่านมา ผมตามหาคุณแทบพลิกแผ่นดิน ในที่สุดเราก็ได้พบกัน”
“ต่อจากนี้ไป...เราจะไม่จากกันไปไหนอีกแล้ว”
สายชลกับฟ้าลดามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนจะกอดกันแน่น
เมื่อภาพจบ...โลโก้สายการบินเซเว่นซีปรากฏขึ้นมา ผู้คนเป่าปาก ปรบมือดังขึ้น ไฟในห้องสว่าง พร้อมกับเสียงบรรยาย...
“ขอเชิญทุกท่านพบกับคุณชาร์ล แมคโครวิท เจ้าของสายการบินเซเว่นซี”
สายชลเดินหล่อออกมา ทุกคนปรบมือ สาวๆกรี๊ดกร๊าด ชมพูแพรปรบมือด้วยความภูมิใจ ขณะที่เจมส์ กับธงไทยแอบเบ้หน้า
สายชลเดินไปตามที่ซ้ายไว้ เริ่มจากไปทางซ้าย ไปทางขวา และกลับมาตรงกลาง แล้วโพสต์ท่า ก่อนจะผายมือไปทางด้านหลัง เสียงบรรยายดังขึ้น
“คุณฟ้าลดา พิมุขมนตรา พรีเซนเตอร์สายการบินเซเว่นซี”
ทุกคนปรบมือ ไฟสปอร์ตไลท์จับไปตรงกลางเวที ฟ้าลดาเดินออกมาในชุดสวย สง่างาม ทำเอาสายชลตะลึงอึ้ง เจมส์ ธงไทย วีรเดช สหัสก็ตะลึงเช่นกัน ชมพูแพรถึงกับเหวอ อิจฉาตาร้อนขึ้นมาทันที เพลินตากับพิสมัยอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าฟ้าลดาจะสวยขนาดนี้
ฟ้าลดาเดินออกมา ด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผย หันไปเห็นหมอวัฒนายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ส่งยิ้มให้กำลังใจ ฟ้าลดายิ้มตอบ สายชลเห็นเธอยิ้ม หันมองตาม เห็นหมอวัฒนายืนอยู่ ก็เกิดอาการหึงขึ้นมาอย่างรุนแรง จนทนไม่ไหวอีกต่อไป
ฟ้าลดาเดินมาโพสต์ตรงกลางเวที สายชลเดินมาหาฟ้าลดาทันที พี่เอที่ยืนอยู่กับวีรเดช เจมส์ และธงไทยงง
“ว๊ายตายแล้ว ผิดคิวอ่ะ ยังไม่ถึงตอนโพสต์คู่กันซักหน่อย”
เจมส์ ธงไทย วีรเดชหันไปมอง สายชลเข้ามากอดเอว ชมพูแพรผงะ ขณะที่เพลินตากับพิสมัยอึ้ง
“ถ้ารู้ว่าต้องถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้ ตาจะเสนอตัวเป็นพรีเซนเตอร์ตั้งแต่แรกเลยอ่ะ”เพลินตาบ่น
หมอวัฒนามองฟ้าลดาเป็นห่วง รู้สึกใจไม่ดี ขณะที่ฟ้าลดาพูดเบาๆ
“คุณจะทำอะไร?”
สายชลกระซิบ
“ทำให้ไอ้หมอวัฒนารู้ว่า คุณเป็นของผม”
ทันใด สายชลจูบปากฟ้าลดา แขกเหรื่อชอบใจปรบมือ นักข่าวถ่ายรูปไม่หยุด สายชลกอดและจูบฟ้าลดาไม่ปล่อย ระหว่างนั้นก็เหลือบตามองหมอวัฒนาราวกับผู้ชนะ หมอวัฒนาโมโหสุดๆ ฟ้าลดารีบผลักสายชลออกห่าง แต่ก็ยิ่งถูกกอดแน่น สายชลหันไปยิ้มให้นักข่าวถ่ายรูป ปากก็พูดเบาๆ
“ถ้าไม่หยุดดิ้น ผมจะจูบอีกครั้ง”
ฟ้าลดาไม่กล้า ค่อยๆนิ่ง สายชลก็ค่อยๆคลายมือออก
“ยิ้มซิ”
ฟ้าลดาจำต้องฝืนยิ้มให้นักข่าวถ่ายรูป ชมพูแพรมองฟ้าลดากับสายชลอย่างแค้นๆ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกับฟ้าลดาเข้ามาที่หลังเวทีพร้อมกัน ทันทีที่เข้ามา ฟ้าลดาก็ตบหน้าสายชลดังเพียะ!!
“เลว!”
สายชลหันมายิ้มเยาะ
“ผมเลวที่ไหน ผมทำให้ทุกอย่างมันสมบูรณ์แบบต่างหาก แค่จูบ...จะโกรธอะไรนักหนา มากกว่าจูบ ยังทำมาแล้วเลย”
สายชลยิ้มกวน ฟ้าลดาโมโหสุดๆ ระหว่างนั้นวีรเดชกับพี่เอปรบมือกันเดินเข้ามา ทั้งคู่หันไป พยายามทำหน้าให้เป็นปกติ
“ช๊อตเมื่อกี๊เรียกเสียงฮือฮาได้สุดยอดเลยครับคุณชาร์ล” วีรเดชหันไปทางฟ้าลดา “เฮ้ยไอ้ฟ้า!! นายแน่มาก”
วีรเดชยกนิ้วโป้งให้ ฟ้าลดาทำหน้าไม่ถูก
“แขกเหรื่อในงานชอบอกชอบใจกันใหญ่ วันพรุ่งนี้ต้องกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์แน่ๆ” พี่เอบอกอย่างพอใจกับสถานการณ์เกิดขึ้น
สายชลยิ้มรับ เหล่มองฟ้าลดาที่ทำหน้าไม่ถูก ทันใดนั้นเพลินตากับพิสมัยเข้ามา
“นังฟ้าลดา แกทำแบบนี้กับพี่ชาร์ลได้ยังไง?!!”
เพลินตาจะเข้ามาเล่นงานฟ้าลดา สายชลรีบเข้ามาขวาง
“หยุดนะตา!!”
“ตาไม่หยุด!! มันฉวยโอกาสกับพี่ชาร์ล ตาจะอยู่เฉยได้ยังไง”
“จริง แบบนี้ต้องสั่งสอน!!” พิศมัยยุ
เพลินตากับพิสมัยจะพุ่งเข้าหาฟ้าลดา วีรเดชกับพี่เอตกใจกระโดดกอดกัน สายชลรีบยื่นมือขวางเอาไว้ ฟ้าลดาสุดทน
“ถ้าคิดจะสั่งสอนฉัน เชิญสั่งสอนคนของพวกคุณ ให้ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้จะดีกว่า”
ฟ้าลดาทนอยู่ไม่ได้รีบเดินออกไป เพลินตากับพิสมัยโมโห
“จะไปไหนนังฟ้าลดา! กลับมาก่อนซิ นี่..นี่!!”
สายชลมองเพลินตากับพิสมัย แล้วก็ส่ายหัวจะตามฟ้าลดาออกไป แต่เพลินตากับพิสมัยจับแขนสายชลรั้งเอาไว้
“ตาไม่ให้พี่ชาร์ลไปหามัน”
“ปล่อยพี่นะตา!!”
“ไม่ค่ะ ตาไม่ปล่อย!”
“น้าก็ไม่ปล่อย”
เพลินตากับพิสมัยกอดแขนสายชลแน่น สายชล วีรเดชกับพี่เอหันมาเห็นว่ากอดกันก็ตกใจ
“แต่ฉันว่าเราควรปล่อยนะ” วีรเดชรีบบอก
พี่เอกับวีรเดช รีบผละออกจากกัน หน้าแหยทั้งคู่
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาออกมายืนร้องไห้ที่ริมสระว่าย หมอวัฒนาเดินมาหา
“ฟ้า”
ฟ้าลดาตกใจรีบปาดน้ำตา
“พี่หมอ”
“บนเวที เขานอกบทใช่มั๊ย”
“....ค่ะ”
หมอวัฒนาฉุนเฉียว
“เขาไม่ให้เกียรติฟ้าซักนิด”
“ฟ้าไม่เป็นอะไรค่ะ”
“ไม่เป็นไรได้ไง พี่เห็นหน้าฟ้าบนเวที พี่ก็รู้แล้วว่าฟ้ารู้สึกยังไง เขาจะรังแกฟ้าไปถึงไหน?!! เขาเป็นบ้าอะไรของเขา พี่เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
“พี่หมออย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะคะ พี่หมอเป็นคนดี ฟ้าไม่อยากให้พี่หมอต้องมาเสียเพราะผู้ชายคนนี้”
หมอวัฒนาจับไหล่ฟ้าลดา
“บางทีเขาก็ต้องถูกสั่งสอนซะบ้าง ไม่งั้นเขาก็จะได้ใจว่าเขาสามารถทำอะไรฟ้าก็ได้ พี่ต้องทำให้เขารู้สึก”
“ไม่นะคะพี่หมอ ฟ้าขอร้อง อย่าไปเลยนะคะ อยู่เป็นเพื่อนฟ้าก่อนนะ”
ฟ้าลดาจับมือหมอวัฒนาแน่น แล้วน้ำตาก็ไหล หมอวัฒนามองฟ้าลดาสงสาร เข้ามากอดปลอบใจ ฟ้าลดาร้องไห้ไม่หยุด ชมพูแพรที่ตามมาเห็นพอดี
ทางด้านสายชลเร่งเดินมาตามทาง มองหาฟ้าลดาว่าอยู่ที่ไหน แต่กลับพบชมพูแพรที่เดินเข้ามาในงานพอดี
“ที่คุณจูบยัยฟ้า มันหมายความว่ายังไง”
ชมพูแพรจ้องหน้าสายชลคาดคั้น
“ผมเล่นไปตามบทบาท ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือจากนั้น”
ชมพูแพรไม่เชื่อ
“จริงนะคะ”
“จริงซิครับ ผมไม่โกหกคุณแพรหรอก มั่นใจในตัวผมนะครับคุณแพร”
ชมพูแพรก็ยังไม่เชื่อแต่ทำเป็นเชื่อ
“แพรเชื่อคุณก็ได้ค่ะ แต่ท่าทางพี่หมอคงไม่เชื่อยัยฟ้า แพรเห็นยัยฟ้ากอดปลอบใจพี่หมออยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ”
สายชลฟังแล้วก็หน้าชาด้วยความหึง แต่พยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติ
“เออ แพรขอตัวเข้าไปดูแลแขกในงานก่อนนะคะ”
ชมพูแพรเดินกลับไปด้านใน สายชลหน้าเครียดขึ้นมาทันที
หมอวัฒนายังคงกอดฟ้าลดาปลอบใจ สายชลเดินมาเห็น จึงเข้าไปกระชากไหล่ให้หันมา เงื้อหมัดจะต่อย แต่ฟ้าเข้ามาขวาง สายชลหยั้งหมัดเกือบไม่ทัน
“หยุดนะ!!”
สายชลเห็นฟ้าลดายืนขวางก็เสียใจ แล้วตวาดถาม
“หมอเป็นผู้ชายรึเปล่า ถึงต้องให้ผู้หญิงปกป้อง?”
หมอวัฒนาโมโหมาก จะเข้ามา ฟ้าลดารีบห้าม
“อย่าค่ะพี่หมอ เขาอยากพูดอะไรก็ให้เขาพูดไป เราไปกันเถอะค่ะ”
ฟ้าลดาจับแขนหมอวัฒนาให้เดินผ่านสายชลออกไป สายชลโมโหและเสียใจมาก
“รักกันเหลือเกิน!!”
ฟ้าลดากับหมอวัฒนาหยุดเดินหันมา สายชลหันไปจ้องหน้าฟ้าลดา
“แตะต้องอะไรไม่ได้เลยใช่มั๊ย?!!”
ฟ้าลดาเดินมาประจันหน้ากับสายชล
“ใช่ ฉันรักพี่หมอ”
หมอวัฒนาตกใจหันไปมองฟ้าลดา สายชลกัดกรามแน่น น้ำตารื้นขึ้นมา
“ได้ยินชัดแล้วนะ ต่อจากนี้ไปก็เลิกยุ่งกับฉันซักที!”
ฟ้าลดาจะเดินกลับไปหาหมอวัฒนา สายชลจับแขนฟ้าลดาเอาไว้
“ผมไม่ให้คุณไปกับมัน!!”
หมอวัฒนาเข้ามาจับแขนสายชล
“ปล่อยฟ้า!”
สายชลปล่อยมือฟ้าลดา หันไปจะต่อยหมอวัฒนา แต่ฟ้าลดากลับผลักสายชลอย่างแรง ทำให้สายชลตกน้ำตูม!!!
สายชลพรวดขึ้นมาจากน้ำ มองฟ้าลดากับหมอวัฒนาที่เดินออกไปด้วยกัน แล้วเอามือตีน้ำด้วยความโมโห โกรธแค้น และ เสียใจ
+ + + + + + + + + + +
หมอวัฒนาขับรถมาส่งฟ้าลดาที่หน้าบ้าน...
“ฟ้าขอโทษ ที่ฟ้าพูดว่าฟ้ารักพี่หมอต่อหน้าผู้ชายคนนั้น ฟ้าแค่ไม่อยากให้เขามายุ่งกับฟ้าอีก”
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ”
“ขอบคุณพี่หมอมากนะคะที่มาส่ง”
ฟ้าลดาจะลงจากรถ หมอวัฒนาจับแขนฟ้าลดาเอาไว้
“ฟ้า” ฟ้าลดาหันมา “ถ้าเขารังแกฟ้าอีก ฟ้าต้องบอกพี่ทันที สัญญากับพี่นะ”
“ค่ะ”
ฟ้าลดาเปิดประตูลงจากรถ หมอวัฒนามองตามด้วยความเป็นห่วง แล้วขับรถกลับไป ขณะที่ฟ้าลดากลับเข้ามาเจอชมพูแพรนั่งรออยู่ก็ชะงัก
“พี่แพร...”
ชมพูแพรลุกขึ้นยืนแล้วตวาดใส่ทันที
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่ ทั้งๆที่แกก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับคุณชาร์ล แต่แกก็ยังไม่วายให้ท่าเขา”
“ถ้าเป็นเรื่องจูบบนเวที ฟ้าอธิบายได้”
“ไม่ต้องแก้ตัว!! เลิกทำซื่อซักทีเถอะฟ้าลดา แกมันอิจฉาฉัน อิจฉาฉันมาตลอด ทำไมฉันจะไม่รู้”
ฟ้าลดาอึ้ง
“พี่แพรเข้าใจผิด ฟ้าไม่เคยคิดร้ายกับพี่แพร...”
ชมพูแพรตะคอก
“หุบปาก!!!”
ฟ้าลดาเงียบ ใจเต้นแรงกับน้ำเสียงกร้าวของชมพูแพร แหวนแอบดูอยู่ มีมือมาเขกหัว แหวนสะดุ้งหันไปเห็นป้าเนียม
“ป้า! ตกใจหมด”
“แอบดูอะไรห๊ะนังแหวน!”
“ชู่ว์...เงียบซิป้า คุณฟ้ากับคุณแพรกำลังทะเลาะกัน”
ป้าเนียมอึ้ง รีบผลักแหวนให้พ้นทางแล้วแอบดูแทน แหวนเอ๋อ...มองป้าเนียมงงๆ
แหวนพึมพำ
“คราวนี้ไม่ยักห้ามแฮะ”
แหวนเกาหัวงงๆ แล้วก็พยายามแทรกตัวเข้าไปข้างๆป้าเนียมเพื่อแอบดู ป้าเนียมมองฟ้าลดากับชมพูแพรเครียดๆ
ชมพูแพรประจันหน้ากับฟ้าลดา
“ตั้งแต่แกเกิดมา...ฉันดีกับแกทุกอย่าง ทั้งรักทั้งดูแล แต่แกก็ไม่สำนึก คิดมาชอบผู้ชายคนเดียวกับฉัน จำไว้นะ คุณชาร์ลต้องเป็นของฉัน ถ้าแกคิดจะแย่งเขาไปจากฉันล่ะก้อ เราจะได้เห็นดีกัน”
ชมพูแพรมองฟ้าลดาแววตาเกลียดชัง จนฟ้าลดารู้สึกได้ แล้วชมพูแพรก็จ้ำเดินออกไป ฟ้าลดาแทบจะทรุดลงไปตรงนั้น น้ำตารื้นขึ้นมา ป้าเนียมกับแหวนออกมาจากที่ซ่อน มองฟ้าลดาด้วยความเห็นใจ
ป้าเนียมไปยกชามข้าวต้มที่เตรียมไว้ แล้วเดินมาหาฟ้าลดา
“คุณฟ้าคะ”
ฟ้าลดารีบปาดน้ำตา หันไปทางป้าเนียม ที่ถือถาดวางชามข้าวต้มเข้ามา
“ป้าทำข้าวต้มกุ้งของโปรดคุณฟ้ามาให้ค่ะ”
ป้าเนียมวางบนโต๊ะ หันไปทางฟ้าลดา
“ทานเลยมั๊ยคะ”
ป้าเนียมยิ้มให้ ฟ้าลดากลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาไหลออกมา
“ฝุ่นเข้าตาน่ะป้า แสบชะมัด” ฟ้าลดาพยายามเช็ดน้ำตา
ป้าเนียมมองฟ้าลดาสงสาร
“ถ้าคุณฟ้ามีเรื่องไม่สบายใจ อยากจะระบาย ก็ร้องไห้ออกมาเถอะค่ะ เก็บไว้มีแต่จะอึดอัดนะคะ”
ป้าเนียมจับมือ ฟ้าลดาปล่อยโฮออกมาทันที แล้วกอดป้าเนียมแน่น ป้าเนียมลูบหลังฟ้าลดาปลอบใจแทบจะร้องไห้ออกมาด้วย
“ป้าได้ยินคุณฟ้ากับคุณแพรทะเลาะกัน ป้าขอโทษนะคะ ป้าไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง คุณฟ้าอย่าโกรธคุณแพรนะคะ สิ่งที่คุณแพรพูด เพราะคุณแพรกำลังโมโห เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็หายค่ะ”
“ฟ้าเสียใจที่พี่แพรเข้าใจฟ้าผิด ฟ้าไม่ได้โกรธพี่แพรหรอกนะคะ พี่แพรเป็นครอบครัวเดียวของฟ้า เราเป็นสายเลือดเดียวกัน ไม่ว่ายังไงฟ้าก็ไม่มีวันโกรธพี่แพร”
ป้าเนียมพยักหน้า แล้วก็ฝืนยิ้มออกมา แต่ในใจนั้นกังวล เพราะรู้ดีว่าทั้งสองคนไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ
+ + + + + + + + + + + +
ป้าเนียมกลับไปที่บ้านใหญ่ ดูรูปถ่ายที่ถ่ายกับชมพูแพรวัยเด็ก ที่กำลังอุ้มฟ้าลดาที่เพิ่งเกิด แล้วนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต
เสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้น ป้าเนียมรีบวิ่งเข้ามา เห็นชมพูแพรกำลังหยิกแขนฟ้าลดาหน้าโหด ป้าเนียมตกใจรีบเข้ามาดึงมือชมพูแพรออกไป
“ตายแล้วคุณแพร!! ทำไมหยิกน้องล่ะคะ”
“แพรเกลียดน้อง!” ชมพูแพรเสียงกร้าว
ป้าเนียมตกใจยกมือทาบอก
“คุณแพร! คุณแพรเกลียดน้องไม่ได้นะคะ”
“ทำไม? แพรเกลียดมันเกลียดมันเกลียดมัน โอ๊ย!! ร้องอยู่นั่นแหละ รำคาญ!!!”
ชมพูแพรเอามืออุดปากฟ้าลดา ป้าเนียมตกใจ รีบอุ้มฟ้าลดาขึ้นมาปลอบใจ
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะคุณฟ้า ไม่ร้องนะคะ”
ชมพูแพรค้อน
“ตั้งแต่มีมัน พ่อกับแม่ก็ไม่รักแพร ป้าเนียมก็ไม่รักแพร”
“ไม่จริงนะคะ ป้ารักคุณแพร แต่คุณฟ้ายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ คุณพ่อคุณแม่แล้วก็ป้าถึงต้องดูแลคุณฟ้าอย่างใกล้ชิด คุณแพรเองก็ต้องรักแล้วก็ต้องดูแลน้องนะคะ คุณฟ้าเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของคุณแพร”
ชมพูแพรหันไปมองฟ้าลดา แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา
ป้าเนียมวางรูปไว้บนโต๊ะ หน้าเคร่งเครียดมาก
“คุณท่านทั้งสองช่วยคุ้มครองคุณฟ้ากับคุณแพรด้วยนะคะ ขออย่าให้มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นเลย”
ป้าเนียมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ทางด้านสายชล เมื่อกลับมาบ้าน เขาคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วแค้นใจมาก สายชลยืนมองตัวเองในกระจกแววตากร้าว
“แล้วเธอจะได้รับบทเรียนฟ้าลดา!!!”
สายชลชกกระจกจนมือแตกเลือดอาบ
วันต่อมา...
ฟ้าลดาออกมาจากบ้าน เห็นสายชลออกมาจากบ้านพร้อมกัน มีผ้าพันแผลที่มือ ฟ้าลดาชะงักกึก สายชลหันมามอง ฟ้าลดาหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่คิดว่าต้องมาหาเรื่องเธอแน่ๆ แต่สายชลกลับไม่สนใจ เดินมาขึ้นรถแล้วขับออกไป ทำให้ฟ้าลดาแปลกใจ
+ + + + + + + + + +
มามิ ได้มาทำงานเป็นพนักงานที่ร้านกาแฟ เธอชงกาแฟ แล้วตักน้ำตาลใส่ลงในกาแฟไม่หยุด เพราะทำไม่เป็น ด้านหลังผู้จัดการร้านเห็นก็ตกใจ
“ชงกาแฟ หรือ ชงน้ำเชื่อมห๊ะ!!”
มามิหันมาหน้าเสีย
“ชงกาแฟซิคะผู้จัดการ”
“ชงกาแฟบ้านเธอซิ ใส่น้ำตาลเยอะขนาดนี้ สอนตั้งกี่ทีแล้ว ทำไมไม่จำ!!”
มามิหน้าเสีย เจมส์ที่ยืนรอจะสั่งกาแฟหันไปเห็นมามิโดนผู้จัดการด่าก็สงสาร เลยเดินเข้าไปช่วย
“คุณครับ กาแฟที่ผมสั่งได้หรือยัง”
มามิกับผู้จัดการหันไปมองเจมส์งงๆ
“กาแฟรสหวานๆ ที่ผมสั่งคุณไปยังไงล่ะครับ”
เจมส์พยักเพยิด มามิเข้าใจทันที รีบบอก...
“อ๋อ..ใกล้เสร็จแล้วค่ะ ผู้จัดการคะ ขอตัวชงกาแฟให้ลูกค้าต่อนะคะ”
ผู้จัดการเหวอ มามิหันไปชงกาแฟต่อ ผู้จัดการมองเจมส์ เจมส์ยิ้มให้ ผู้จัดการงงๆ
ครู่หนึ่ง มามิเอากาแฟมาเสิร์ฟให้เจมส์
“กาแฟหวานๆได้แล้วค่ะ”
“ครับ”
มามิหันไปมองรอบๆ ไม่เห็นผู้จัดการก็รีบนั่งลงข้างๆ
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันเอาไว้ ไม่งั้นฉันโดนไล่ออกตั้งแต่สามวันแรกที่ทำงานแน่”
“ไม่เป็นไร แต่ถ้ายังไงผมขอคาปูเย็นแก้วหนึ่งนะครับ”
“คาปูนะคะ ได้ค่ะ”
“ไม่หวาน”
“ไม่หวานค่ะ รับรอง”
มามิยิ้มแล้วรีบเดินไปชงกาแฟ ก่อนจะหันไปมองเจมส์ด้วยความประทับใจ แล้วก็ยิ้มเขินคนเดียว
(อ่านต่อ หน้า 3)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 17 (ต่อ)
เจมส์เอากาแฟสองแก้ววางบนโต๊ะ ธงไทยคว้าขึ้นมาดูดจ๊วบทันที แล้วก็สำลักเพราะความหวานมันบาดคอ
“อ๋อยยย! กาแฟหรือน้ำหวานวะเนี่ย”
เจมส์หัวเราะ
“กาแฟซิวะ”
จุ๊คว้าไปดูดบ้าง แล้วก็ถูกใจ
“อร่อยดีออกพี่ไทย ถ้าไม่มีใครกิน จุ๊ขอนะ”
“เอาไปเลย ยกให้” เจมส์เอากล่องคุ๊กกี้วางบนโต๊ะ “แล้วก็นี่ด้วย”
“ทำไมวันนี้พี่เจมส์ใจดีจัง ซื้อหนมมาเลี้ยงด้วย” แป๊ะสงสัย
“ไม่ได้ซื้อ มีคนให้”
ธงไทยรีบยื่นหน้าไปใกล้
“ใครให้??”
“พนักงานร้านกาแฟ”
แป๊ะยื่นหน้ามาอีกข้าง
“ชายหรือหญิง”
จุ๊ตบหัว
“โอ๊ย!”
“ถามไม่คิด ก็ต้องเป็นผู้หญิงให้ซิ” จุ๊บอกอย่างมั่นใจ
“อ้าว??สมัยนี้ มันก็ต้องถามแบบนี้ไว้ก่อน เก้งกวางใต้ตึกเราเกลื่อนไปหมด” แป๊ะบ่น
“ผู้หญิง พอดีฉันช่วยเค้าไม่ให้ถูกเจ้านายด่า เพราะไอ้กาแฟหวานๆแก้วนี้” เจมส์เล่า
ธงไทยแซว ยิ้มกรุ่มกริ่ม
“เสน่ห์แรงเว๊ยเพื่อนเรา หญิงให้ของ แปลว่าหญิงจีบ”
“เพ้อเจ้อ!” เจมส์หันไปทำงาน
ธงไทยลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ
“ว่าแต่ใครวะ น้องๆร้านกาแฟใต้ตึกเรา ฉันรู้จักทู้กกกกกคน”
“น่าจะเป็นพนักงานใหม่”
“เที่ยงๆต้องชะแว๊บลงไปดูซะหน่อยแล้ว”
“ผมไปด้วยพี่” แป๊ะโดนจุ๊เขกหัวอีกรอบ “โอ๊ย!!”
แป๊ะหน้าแหย ธงไทยกับเจมส์ขำๆ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาเข้ามาในร้านกาแฟ พนักงานเข้ามาต้อนรับ
“พี่ฟ้า...วันนี้กินไรดีพี่”
“อเมริกาโน่ ขอเข้มๆเลยนะ”
“จ้า”
ฟ้าลดาหยิบหนังสือ ไปนั่งรอ ขณะเดียวกัน มามิเดินมาเสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้า แต่ไม่เห็นฟ้าลดาเพราะหนังสือปิดหน้า ฟ้าลดาลดหนังสือลง แต่มามิกลับเดินเข้าไปข้างหลังร้าน ฟ้าลดาเดินมารับกาแฟที่พนักงานทำเสร็จ แล้วเดินออกจากร้านไป
เมื่อมาถึงที่ทำงาน เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เจมส์ กับธงไทยฟัง
“ฟ้าบอกรักพี่หมอ ต่อหน้าไอ้คุณชาร์ล” เจมส์ตกใจ
ธงไทยตกใจมากกว่า
“นี่ฟ้ารักพี่หมอเหรอเนี่ย”
“ฉันไม่ได้รักพี่หมอ ฉันพูดไปเพราะอยากให้เขาเลิกยุ่งกับฉัน”
“แล้วเขาเลิกยุ่งกับฟ้ารึป่าว” เจมส์ถาม
ฟ้าลดาพยักหน้า
“เมื่อเช้าเราเจอกัน เขาไม่สนใจฉันเลย”
“น่าแปลก เขาว่าทะเลสงบ ก่อนพายุจะมาเคยได้ยินป่ะ”
“ไอ้ไทย!! ไอ้ปากเสีย!!”
ฟ้าลดาคิดตาม...
“จะว่าไปไทยก็พูดถูก มันดูแปลกจริงๆ ฉันเองก็รู้สึกใจคอไม่ดีไงก็ไม่รู้ เอ้อ ว่าแต่พวกแกสืบเรื่องคุณชาร์ลถึงไหนแล้ว”
“เพื่อนเราที่อยู่อเมกา บอกว่าคุณไมเคิลเจ้าของสายการบินเซเว่นซี แต่งงานกับผู้หญิงไทย แต่ไม่มีลูก แต่งกันได้ 10 ปี เมียก็ตาย หลังจากนั้นสามสี่ปี ก็มีไอ้คุณชาร์ลโผล่มาเป็นลูก”
เจมส์เล่า ธงไทยเสริม...
“ช่วงหลังจากเมียแกตาย จนก่อนถึงตอนที่คุณชาร์ลจะโผล่มา ช่วงนั้นคุณไมเคิลหายตัวไป แต่ไม่มีใครรู้ว่าแกไปไหน เหมือนแกจะเฮิร์ทกับการตายของเมีย”
“การสืบประวัติไอ้คุณชาร์ล ไม่ง่ายเลยฟ้า”
ฟ้าลดาเครียด เจมส์กับธงไทยกังวลใจตามไปด้วย
+ + + + + + + + + + + +
เพลินตานั่งทาเล็บที่โต๊ะทำงาน สหัสเดินมาเห็นไม่พอใจ เข้ามากระชากแขน เพลินตาตกใจ ทำให้สีทาเล็บเลอะมือ
“นายสาหัส!! ไม่เห็นเหรอว่าฉันทาเล็บอยู่”
“เห็น!! ที่นี่ไม่ใช่ร้านเสริมสวยนะคุณ”
“ก็มันไม่มีงานทำ”
เพลินตากระชากแขนออกจากสหัส แล้วก็ทาเล็บต่อ สหัสโมโห โยนกุญแจรถไปตรงหน้า
“วันนี้คุณต้องเป็นคนขับรถให้ผม”
เพลินตาฉุนลุกขึ้นยืน
“เมื่อเช้าไม่ได้กินยาเขย่าขวดรึไง แหกตาดูว่าฉันเป็นใคร? และนายเป็นใคร?”
“งั้นก็แหกตาดู ว่าคุณน่ะเป็นลูกน้อง และผมเป็นเจ้านาย เพราะฉะนั้นคุณต้องทำตามที่ผมสั่ง”
“แค่เนี้ยะ!! คิดเหรอว่าฉันจะยอมทำตามที่นายสั่ง!”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะโทรบอกคุณชาร์ล” สหัสหยิบมือถือออกมา
เพลินตาหน้าเสีย
“ขู่ฉันเหรอ ฉัน-ไม่-กลัว!”
“แล้วเราจะได้รู้กันว่าผมขู่ หรือ ผมไม่ได้ขู่”
สหัสยิ้ม กดโทรออก เพลินตาตกใจ รีบแย่งมือถือสหัสมากดตัดสายทิ้งอย่างยอมจำนน สหัสยิ้มสะใจ
เพลินตาขับรถมาจอด ในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง สหัสนั่งยืดๆด้านหลังราวกับเป็นเจ้านาย เพลินตาดับเครื่อง มองสหัสผ่านกระจกด้านหน้าสีหน้าไม่พอใจ แล้วลงจากรถ สหัสเคาะกระจก เพลินตาหันมา สหัสชี้ที่ประตู พร้อมบอก
“เปิดประตู”
เพลินตาชะงักกึก หัวเสีย แต่ทำอะไรไม่ได้ จำต้องมาเปิดประตูให้สหัสลงจากรถ ก่อนจะปิดประตู สหัสยิ้มพอใจ ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่เดินออกมา
“สวัสดีครับคุณสหัส”
“สวัสดีครับ”
“วันนี้พาภรรยามาด้วยเหรอครับ”
สหัสกับเพลินตาตกใจ ปฏิเสธพร้อมกัน
“ไม่ใช่!!”
เจ้าหน้าที่ผงะ อ้าปากค้าง
“คุณเพลินตาเป็นผู้ช่วยผมครับ”
เจ้าหน้าที่พยักหน้าเข้าใจ
“อ้อ..ขอโทษครับที่เข้าใจผิด เชิญทางนี้ครับ”
เจ้าหน้าที่กับสหัสเดินออกไป เพลินตาฮึดฮัด แล้วก็เดินตามไปที่บ้านหลังหนึ่ง
“บ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่คุณสหัสตรวจเช็คงาน เท่านั้นก็เซ็นสัญญาโอนบ้านได้เลยครับ เชิญตามสบายนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
เจ้าหน้าที่เดินออกไป สหัสหันไปมองบ้านอย่างภูมิใจ เพลินตามองสหัส
“บ้านนายเหรอเนี่ย??”
“ใช่..บ้านของผม คุณกำลังคิดว่าน้ำหน้าอย่างผม มีปัญญาซื้อบ้านของตัวเองได้ด้วยเหรอ? ใช่มั๊ย?!!”
เพลินตาหน้าถอดสี ที่สหัสรู้ทัน สหัสยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปข้างใน
“ตาบ้า! ดันรู้อีกว่าฉันคิดอะไร?”
เพลินตาตามสหัสเข้าไปในห้อง
“นี่ห้องนอนนายเหรอ?”
“ใช่..ห้องนอนผม”
เพลินตาเดินมองไปรอบๆห้อง แล้วก็หันมาทางสหัส
“หน้าต่างที่มองออกไปเห็นสวน จะนำมนต์ขลังและพลังชี่ดีๆเข้ามา แต่นายไม่ควรทาสีผนังเป็นสีน้ำเงิน เพราะสีน้ำเงินหมายถึงน้ำ น้ำโอบล้อมแบบนี้มันสื่อถึงอันตราย ไม่เหมาะ”
สหัสมองอึ้งๆ เพลินตามองไม่พอใจ
“นายกำลังคิดอยู่ว่าน้ำหน้าอย่างฉันรู้เรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ? ใช่มั๊ย?!! นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉันก็ตามใจ”
เพลินตาพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้สหัสยืนงงว่าเพลินตาพูดจริง หรือ พูดเล่น
+ + + + + + + + + + + +
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชมพูแพรเงยหน้ามอง...
“เชิญค่ะ”
สายชลเปิดประตู เดินเข้ามาส่งยิ้มให้
“เที่ยงแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”
ชมพูแพรยิ้มรับ เห็นมือสายชลก็ตกใจ
“มือคุณชาร์ลไปโดนอะไรมาคะ”
ชมพูแพรจับมือสายชลขึ้นมา
“ผมทำแก้วแตกบาดมือตัวเองน่ะครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก เราไปกันเลยนะครับผมหิวแล้ว”
“ค่ะ”
ชมพูแพรคว้ากระเป๋าสะพาย แล้วเดินออกไป สายชลพาไปที่ร้านอาหารหรู เมื่อเข้าไปในร้าน ก็พบนักข่าวเต็มร้าน
“เขามีงานอะไรกันคะคุณชาร์ล??”
“งานของเรายังไงล่ะครับ”
ชมพูแพรแปลกใจ สายชลพาเดินมานั่งตรงหน้านักข่าว
“ขอบคุณทุกท่านมากนะครับที่สละเวลามา ทั้งๆที่ ผมนัดกะทันหันมาก”
สายชลโอบเอวชมพูแพรเข้ามาใกล้ ชมพูแพรงงมากขึ้น
“เรื่องสำคัญที่ผมจะประกาศให้ทุกท่านทราบก็คือ ...ผมกับคุณชมพูแพร จะแต่งงานกันครับ”
ชมพูแพรอึ้งตะลึง หันไปมองสายชล ขณะที่นักข่าวฮือฮา ถ่ายรูปทั้งคู่ไม่หยุด แล้วยิงคำถามไม่ยั้ง
“แต่งงานกันเมื่อไหร่”
“แล้วคบกันมานานรึยัง”
สายชลตอบคำถามอย่างคล่องแคล่ว เพราะเตรียมการมาแล้วอย่างดี ขณะที่ชมพูแพรได้แต่ยืนงง
+ + + + + + + + +
ฟ้าลดาถ่ายรูปนางแบบ มีเจมส์กับธงไทยคอยช่วย ไม่นานนักก็เรียบร้อย
“เสร็จแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ฟ้าลดาเดินมาที่โต๊ะ เสียงเมสเสจดังขึ้น ฟ้าลดาหยิบขึ้นมากดเปิดดู เป็นคลิปภาพสายชลกำลังโอบเอวชมพูแพร
“เรื่องสำคัญที่ผมจะประกาศให้ทุกท่านทราบก็คือ...ผมกับคุณชมพูแพร เราจะแต่งงานกันครับ”
ฟ้าลดาช็อคมาก แทบจะทำมือถือร่วงลงพื้น เจมส์กับธงไทยหันมาเห็นสีหน้าฟ้าลดาก็แปลกใจ เดินมาหา
“ฟ้าเป็นไร??”
ฟ้าลดาส่งมือถือให้ เจมส์รับมากดเปิดเล่นคลิปซ้ำ แล้วดูกับธงไทย ทั้งสองคนตกใจ
“เฮ้ย! คุณชาร์ลขอพี่แพรแต่งงาน?!!!”ธงไทยตกใจ
เจมส์กับธงไทยหันไปมองฟ้าลดาที่กำลังโมโห ฟ้าลดารีบออกไปทันที
“ฟ้า!”เจมส์เรียก
เจมส์กับธงไทยรีบตามฟ้าลดาออกไป
“ฟ้า ใจเย็นก่อน รอพวกเราด้วย”
ฟ้าลดาไม่สนใจ รีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที เจมส์กับธงไทยตามมาไม่ทัน เป็นห่วงฟ้าลดากันสุดๆ
+ + + + + + + + + + +
นักข่าวกลุ่มสุดท้าย ร่ำลาสายชลกับชมพูแพร แล้วกลับออกไป เหลือสายชลกับชมพูแพรที่นั่งอยู่ด้วยกัน สายชลหันมาทางชมพูแพรที่พูดอะไรไม่ออก
“ทำไมคุณแพรไม่พูดอะไรบ้างล่ะครับ”
“แพรตื่นเต้น ไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ”
“หรือว่าคุณแพรจะปฏิเสธผม”
สายชลจับมือชมพูแพรสีหน้าเว้าวอน ชมพูแพรใจเต้น หน้าแดงซ่าน
“ไม่ค่ะ แพรรักคุณ แพรจะแต่งงานกับคุณ”
สายชลแสร้งยิ้มดีใจ ชมพูแพรมีความสุขเหลือล้นมากๆ
“แพรขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ”
“ครับ”
แพรเดินออกไป สายชลหน้าเหี้ยมทันที ระหว่างนั้นฟ้าลดาเปิดประตูพรวดเข้ามา สายชลหันไปมอง ฟ้าลดาผงะ
“คุณชาร์ล!”
สายชลเห็นฟ้าลดาก็ฉีกยิ้มกว้าง
“ได้คลิปที่ผมส่งไปให้แล้วล่ะซิ ถึงได้รีบมาแสดงความยินดีกับผมแล้วก็พี่สาวของคุณ”
ฟ้าลดาเดินมาประจันหน้า
“ฉันรู้ว่าทุกอย่างเป็นแผนของคุณ”
สายชลหัวเราะ
“คิดมากไปรึเปล่า ถ้าเป็นแผน ผมคงไม่ลงทุนเรียกนักข่าวมามากมายขนาดนี้หรอก”
“ทำไมฉันจะไม่รู้ว่า คนอย่างคุณทำได้ทุกอย่าง”
“คุณรู้จักผมดีขนาดนี้เลยเหรอฟ้าลดา แล้วไอ้ที่ปฏิเสธปาวๆว่าไม่รู้จักผม คุณก็โกหกน่ะซิ”
ฟ้าลดาชะงัก
“อย่ายุ่งกับพี่สาวฉัน! ถ้าคุณแตะต้องพี่แพรแม้แต่ปลายนิ้วก้อยล่ะก็....”
สายชลสวนกลับทันควัน
“ทำไม?! คุณจะทำอะไรผมได้??”
ฟ้าลดาพูดไม่ออก สายชลดันฟ้าลดาจนติดกำแพง
“แค่นี้คุณก็ทำอะไรผมไม่ได้แล้ว ผมจะแต่งงานกับพี่สาวคุณ ส่วนคุณ..ก็จะเป็นนางบำเรอของผม”
สายชลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ฟ้าลดากระทืบเท้า สายชลสะดุ้งรีบปล่อยมือ ไม่นานชมพูแพรเดินเข้ามาเห็นฟ้าลดาก็แปลกใจ
“ฟ้า...”
ฟ้าลดามองสายชลไม่พอใจ แล้วก็รีบเดินมาหาชมพูแพร
“ฟ้าอยากคุยกับพี่แพร...สองคน”
“มีอะไรก็พูดมาเลย คุณชาร์ลไม่ใช่คนอื่น”
สายชลมองฟ้าลดาแบบถือไพ่เหนือกว่า ฟ้าลดาเงียบ...ในใจกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง
“ว่าไงฟ้า! ถ้าไม่รู้จะพูดอะไร พี่จะกลับ”
ชมพูแพรหันไปควงแขนสายชล
“ไปกันเถอะค่ะคุณชาร์ล”
สายชลมองฟ้าลดายิ้มๆ หันหลังจะเดินออกไป ฟ้าลดาตัดสินใจ...
“ผู้ชายคนนี้ข่มขืนฟ้า!!!”
ชมพูแพรอึ้ง สายชลผงะ หันมาทางฟ้าลดาที่หน้าจริงจัง
“อย่ามาพูดมั่วๆ!”
“การที่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกข่มขืน คงไม่มีหน้ามาพูดมั่วๆหรอกค่ะ”
ฟ้าลดาเดินมาประจันหน้ากับสายชล
“บอกพี่สาวฉันซิว่าคุณข่มขืนฉัน”
สายชลนิ่ง
“ทำไมไม่พูดล่ะ!! พูดออกมาซิ!”
ชมพูแพรหันไปมองสายชลใจเต้นด้วยความลุ้น ขณะที่เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าฟ้าลดาจะกล้าพูด
“ผมไม่รู้ว่าคุณเกลียดอะไรผม แต่ไม่น่าต้องใส่ร้ายกันขนาดนี้”
ฟ้าลดาอึ้ง ชมพูแพรเบาใจ เชื่อคำพูดของสายชล
“ผมไม่ได้ทำครับคุณแพร”
สายชลทำแววตาน่าสงสารประมาณว่าโดนใส่ร้าย ฟ้าลดาพูดไม่ออกกับการโกหกหน้าตายของเขา
ชมพูแพรหันมาทางฟ้าลดา
“ครั้งนี้เธอทำเกินไปแล้ว!! ขอโทษคุณชาร์ลเดี๋ยวนี้”
ฟ้าลดาหันไปมองสายชลที่ยิ้มน้อยๆราวกับผู้ชนะ ฟ้าลดาไม่พูดอะไร จ้ำเดินออกไปทันที
“ฟ้า! ยัยฟ้า!!!”
“ช่างเถอะครับคุณแพร ให้เวลาคุณฟ้าซักพัก ผมจะทำให้เธอยอมรับผมให้ได้”
“แพรขอโทษแทนยัยฟ้าด้วยนะคะ”
สายชลยิ้มความสะใจ
+ + + + + + + + + + + +
ที่ร้านกาแฟ...
มามิเอาแก้วมาเก็บ เห็นออร์กาไนซ์เซอร์วางอยู่ หันไปทางพนักงานคนหนึ่ง
“ของใครอ่ะ”
“น่าจะลูกค้าลืมเอาไว้ ถ้าเห็นว่าหาย คงมาเอาเอง”
มามิอยากรู้ เปิดข้างในดูเห็นรูปเจมส์ที่ถ่ายกับเพื่อนๆ มีรูปฟ้าลดาอยู่ด้วย แต่แต่งหน้าเป็นผี มามิมองไปที่รูปเจมส์ แล้วก็ยิ้มหันมาบอกเพื่อน
“ฉันรู้แล้วว่าของใคร?”
มามิรู้ว่าเจมส์ทำงานอยู่ที่ไหน เพราะเคยคุยกันหลายครั้งแล้ว จึงมาที่บริษัทเขา มามิเดินเข้ามาด้อมๆมองๆหาเจมส์ในออฟฟิศ แต่ไม่เห็น ทันใดนั้นมีมือมาจับไหล่ มามิตกใจ หันไปเอาออร์กาไนซ์เซอร์ที่ถืออยู่ ตีหัวดังป๊าบ!
“โอ๊ย!”
มามิตกใจที่เห็นว่าเป็นเจมส์
“ว๊าย! ขอโทษค่ะ”
เจมส์จับหัวด้วยความเจ็บ
“เธอเอง”
“ฉันเอานี่มาคืนให้คุณ”
เจมส์รับคืนมา
“ที่แท้ลืมไว้ที่ร้าน หาตั้งนาน ขอบใจนะ”
มามิอายม้วนยังยิ้มไม่หุบ
“ไม่เป็นไร”
เจมส์แปลกใจ
“มีอะไรอีกรึเปล่า”
“มี” มามิหยิบส่วนลดออกมายื่นให้ “บัตรลดเครื่องดื่ม 10 เปอร์เซ็นต์”
เจมส์ยื่นมือไปรับบัตรแต่โดนมือมามิ ที่ตัวบิดไปมาด้วยความเขินสุดขีด แล้วก็รีบวิ่งออกไป แต่กลับชนกระจกเต็มแรงดังโป๊ก!!
เจมส์สะดุ้ง รู้สึกเจ็บแทน มามิเจ็บมาก จับหัวตัวเอง หันไปทางเจมส์ยิ้มแหยๆ แล้วก็รีบออกไป เจมส์ส่ายหัวงงๆกับความโก๊ะของเธอ
+ + + + + + + + + +
สายชลเข้ามาส่งชมพูแพรในบ้าน แต่ชมพูแพรเซ เพราะฤทธิ์ไวน์ สายชลรีบประคอง
“แพรนี่แย่จังเลย ดื่มไวน์ไปแค่ไม่กี่แก้ว คุณชาร์ลจะบอกว่าแพรเป็นผู้หญิงขี้เมารึเปล่า”
“ไม่หรอกครับ”
“ปกติแพรไม่ดื่มหรอกนะคะ แต่วันนี้...” ชมพูแพรหันมามองสายชลมีความหมาย “แพรมีความสุขมาก มากที่สุด แพรรักคุณนะคะคุณชาร์ล รักมากมาก รักมากจริงๆ”
ชมพูแพรกอด สายชลดึงชมพูแพรออกมา
“คุณแพรไม่ไหวแล้วล่ะครับ ผมพาขึ้นไปบนห้องนะ”
ชมพูแพรพยักหน้า สายชลประคองพาเธอไปที่ห้องนอน แล้วให้นอนบนเตียง แล้วเดินไปเปิดผ้าม่านหน้าต่าง ขณะเดียวกันนั้น ฟ้าลดาเดินไปเดินมาหน้าบ้าน แล้วก็เหลือบไปเห็นผ้าม่านหน้าต่างห้องนอนชมพูแพรเปิด ฟ้าลดาผงะที่เห็นสายชลอยู่ในห้อง
สายชลยิ้มให้ฟ้าลดา แล้วเดินไปหาชมพูแพร ฟ้าลดาตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าไฟห้องนอนแพรถูกปิด มืดสนิท
ฟ้าลดารีบไปที่บ้านใหญ่ ตรงไปที่ห้องชมพูแพร ทุบประตูปัง ปัง ปัง!! ไม่นานชมพูแพรเปิดประตู
“ฟ้า!”
ฟ้าลดาไม่พูดอะไร รีบเข้าไปในห้อง มองไปรอบๆ ไม่เห็นสายชล แล้วก็หันมาทางชมพูแพรที่ยืนมึนๆ
“พี่แพรอยู่คนเดียวเหรอคะ”
ชมพูแพรรำคาญ
“ก็ต้องอยู่คนเดียวซิ คิดจะทำอะไรอีกห๊ะ”
“นี่พี่แพรเป็นอะไรคะ”
ชมพูแพรหงุดหงิด
“ปวดหัว ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้วไป!!”
ฟ้าลดาเดินไป แล้วก็หยุดตรงประตู หันมาทางชมพูแพร
“พี่แพรคะ พี่แพรคิดดีแล้วเหรอที่จะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น”
ชมพูแพรตวาด
“ฟ้า!!! เลิกมองคุณชาร์ลใช่แง่ร้ายซักที เธอไปกล่าวหาเขาแบบนั้น แต่เขาก็ไม่โกรธเธอ เธอควรจะไปขอโทษเขาซะ เพราะอีกหน่อยเขาก็จะมาเป็นพี่เขยเธอแล้ว”
ฟ้าลดาพูดไม่ออก ชมพูแพรปิดประตูใส่หน้าฟ้าลดาดังปัง!! ฟ้าลดาถอนหายใจเฮือกใหญ่
จบตอนที่ 17
(อ่านต่อ ตอนที่ 18 วันพรุ่งนี้)
