กุหลาบซาตาน ตอนที่ 17
นงพงากับไปรมาแอบคุยกันในห้องนอน หลังจากนงพงารู้เรื่องปฐวีส่งจดหมายนัดโชคจากไปรมา
“มันเริ่มแล้วหรือนี่”
นงพงารำพึงกับตัวเอง
“คุณแม่รู้เรื่องนี้ด้วยใช่ไหมคะ ตกลงมันยังไงกันคะ คุณพ่อรู้ว่ามือปืนเป็นใคร แล้วทำไมไม่บอกตำรวจ ทำไมไปบอกคุณโชค”
นงพงาตัดสินใจบอกความจริงกับลูกสาว
“เพราะคุณพ่อไม่อยากให้ตำรวจมาเกี่ยวข้องเรื่องนี้คุณพ่ออยากให้คุณโชคจัดการกับมือปืนด้วยตัวเอง”
“อะไรนะคะ คุณพ่ออยากให้คุณโชคฆ่ามือปืน ทำไมล่ะคะ ในเมื่อเรามีตำรวจ ทำไมไม่ให้ตำรวจเค้าจัดการไปตามกฏหมาย”
นงพงามองดวงตาใสซื่อของไปรมาอย่างสงสาร
“ไป๋ ลูก” นงพงากุมมือไปรมาอย่างปลอบโยน “แม่ว่ามันถึงเวลาแล้ว ที่หนูจะต้องรู้ความจริง ... เกี่ยวกับคุณพ่อของหนู”
ไปรมามองหน้านงพงา สังหรณ์ใจว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ
สองวันก่อนวันนัดหมายชินภัทรอยู่ที่สนามเทนนิส ชินภัทรตีเทนนิสอย่างคล่องแคล่ว อีกฝั่งเป็นพีชญากับภูษณะที่วิ่งแย่งกันรับลูกชุลมุนวุ่นวาย ชนกันดังโครม
“โอ้ยยยยยยย”
พีชญาล้มก้นกระแทก ลงไปกองอยู่กลางสนาม ชินภัทรกับภูษณะหัวเราะขำ พีชญาจะเอาแร๊คเก็ตตีภูษณะ
“อีตาบ้า ทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือบ้างเลย”
“ก็เธอวิ่งวุ่นวายไปทั่วสนาม ถามจริงเหอะ เล่นเป็นรึเปล่าเนี่ย”
พีชญาหันไปโวยใส่ชินภัทร
“นี่ก็อีกคน ตีตรงๆ ไม่ได้รึไง โยกไปโยกมาจนหัวหมุนไปหมดแล้ว”
“อะไร นี่อุตส่าห์ต่อให้แล้วนะ 2ต่อ1 จะเอายังไงอีก”
“ห่วย ไม่ได้เรื่อง” ภูษณะต่อว่าพีชญา
“พอแล้ว ไม่เล่นแล้ว”
พีชญาลุกเดินหนีไปอย่างงอนๆ ภูษณะตามง้อ ชินภัทรยืนมอง ขำๆ ขณะนั้นไปรมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมสนาม ไปรมานั่งมองชินภัทร น้ำตาคลอถอนใจเมื่อคิดถึงเรื่องที่คุยกับแม่เมื่อคืน
“ไม่จริง ไป๋ไม่เชื่อ ไป๋ไม่อยากฟัง” ไปรมาเอามืปิดหูย้ำกับตัวเอง “คุณพ่อเป็นคนดี คุณพ่อของไป๋เป็นคนดี มันไม่จริงใช่ไหมคะ คุณแม่ บอกไป๋สิคะ ว่ามันไม่จริง”
ไปรมาร้องไห้ออกมานงพงาดึงไปรมามากอด ด้วยความสงสาร
“แม่รู้ ว่าไป๋เสียใจมาก แม่ก็เสียใจมากเหมือนกัน แต่ความจริงก็คือความจริง มันถึงเวลาแล้ว ที่เราต้องยอมรับมัน” นงพงาบอกอย่างเจ็บปวด “คุณพ่อของไป๋ไม่ใช่นักการเมืองมือสะอาด ที่ถูกมาเฟียคุกคาม แต่ความจริง เค้าทั้งสองคนจ้องจะหักล้างทำลายกัน เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวทั้งนั้น”
“แล้วเรื่องจดหมายล่ะคะ คุณพ่อบอกว่าจะล่อมือปืนไปให้คุณโชค มันหมายความว่ายังไง เค้าสองคนจะร่วมมือกันเหรอคะ” นงพงาส่ายหน้าอย่างเศร้าๆ พูดไม่ออก “คุณแม่คะ...”
“ไม่ใช่จ้ะ คุณพ่อไม่ได้ล่อมือปืนไปให้คุณโชคจับหรอก คุณพ่อล่อคุณโชคไปให้มือปืนฆ่าต่างหาก”
ไปรมาตกใจมาก
ไปรมาก้มหน้าก้มตาแอบเช็ดน้ำตา ชินภัทรมานั่งลงนั่งข้างๆ
“เด็กขี้แย ร้องไห้อีกแล้ว” ไปรมาหันมองชินภัทร เห็นชินภัทรดีกับตน ไปรมายิ่งรู้สึกผิดมาก “เป็นอะไร” ชินภัทรถามเสียงอ่อนโยนอย่างเป็นห่วง
“กลุ้มใจน่ะ”
“เรื่องที่พ่อเธอกับพ่อเรานัดเจอกันใช่ไหม”
ไปรมาพูดไม่ออก มองชินภัทรเศร้าๆ
“ชินยังจำได้ไหม ชินเคยบอกเรา ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะไม่ให้เรื่องของผู้ใหญ่มาทำให้เราโกรธกัน”
“จำได้สิ”
“ชินสัญญาได้ไหม ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราสองคนจะไม่โกรธกัน สัญญานะนะ ชิน สัญญาได้ไหม”
ชินภัทรเห็นอาการร้อนใจของไปรมาแล้วเอะใจ
“จะเกิดอะไรขึ้นเหรอไป๋ พ่อไป๋จะทำอะไร” ไปรมาน้ำตาไหล “ไป๋รู้ใช่ไหม ว่าพ่อไป๋จะ
ทำอะไร”
ไปรมไม่ตอบวิ่งร้องไห้หนีไป ชินภัทรจะวิ่งตามพอดีกับที่พีชญากับภูษณะวิ่งมาขวางไว้ โดยไม่ตั้งใจ
“เฮ้ย เดี๋ยว ชิน มีอะไรกัน”
ไปรมาวิ่งหายไป ชินภัทรมองตามอย่างกังวลใจ
ขณะนั้นปฐวีอยู่ที่ห้องทำงาน ปฐวีนั่งอยู่บนรถเข็น โทรศัพท์นัดกับโชค
“สิบโมงเช้า คุณไปที่สวนรถไฟ เข้าไปทางประตู 1 แล้วตรงไป คุณจะเห็นศาลาหลังนึงผมจะล่อให้มือปืนไปรอคุณที่นั่น”
“หมายความว่า ท่านจะไม่พาตัวมันมาให้ผม”
“ต้องขอโทษที คุณโชค ผมเดินยังไม่ค่อยจะไหว ยังต้องใช้รถเข็นอยู่เลย คงไม่สะดวกที่จะให้บริการ ... กะอีแค่จับมือปืนผู้หญิงคนเดียว ไม่น่าจะเป็นเรื่องยากมั๊ง สำหรับคนระดับคุณ”
“ผมแล้วจะรู้ได้ยังไง ว่าคนไหนคือมือปืน”
“ผมจะโทรบอกคุณ ทันทีที่เธอไปถึง”
โชคแววตาเจ้าเล่ห์ หันไปตะโกนสั่งเป๋ง
“ไอ้เป๋ง”
เป๋งโผล่หน้ามา
“ครับ นาย”
“เอารถออก”
“ไปไหนครับ”
“ไปหาที่เงียบๆ ใช้ความคิดหน่อย ฉันจะวางแผนตกปลาใหญ่”
โชคออกจากบ้านโดยมีเป๋งขับรถให้ ระหว่างอยู่บนรถโชคนั่งใช้ความคิด เป๋งแอบถาม
“นายไม่ไว้ใจท่านปฐวี แล้วนายไปรับนัดเค้าทำไม”
“ฉันจะฉวยโอกาสครั้งนี้ ขุดรากถอนโคนมันให้สิ้นซาก ทั้งนังมือปืนลึกลับนั่นทั้งไอ้ปฐวี”
ขณะนั้นโรสนั่งอยู่ในที่ลับตาคน คุยโทรศัพท์กับกงพัด
“ท่านปฐวีก็แค่คิดจะหลอกใช้เรา ให้จัดการกับนายโชค แต่มันก็เป็นโอกาสดี ที่เราจะได้แก้แค้น”
“แต่ว่าผม...”
“ไม่มีแต่! พี่วางแผนเอาไว้หมดแล้ว พรุ่งนี้ ไปเจอกันที่โบสถ์ พี่จะบอกเธอว่าต้องทำยังไง”
โรสวางสายไป วีณาที่ยืนฟังอยู่ด้วย พูดขึ้นอย่างเศร้าใจ
“เราไม่มีทางเลือกเลยใช่ไหมคะ”
“มีทางเดียว หนีไปให้พ้น”
“แต่พี่สาวคุณบอกว่าเธอมีอำนาจพิเศษ มองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น .. .ถ้ามันจริง ถึงเราจะหนีไปไกลแค่ไหน โรสก็ต้องตามเราจนเจอ เราจะหนีรอดได้ยังไงคะ”
“เราต้องทำให้โรสไม่คิดจะตามหาเรา” กงพัดบอก
“คุณจะทำยังไงคะ”
“ไม่มีใครตามหา คนที่ตายไปแล้ว...มีทางเดียว คุณต้องตาย”
กงพัดหันไปหยิบมีดปลายแหลมน่ากลัวเล่มหนึ่งขึ้นมา แล้วมองวีณา วีณามองมีด มองกงพัด แววตามีคำถาม
ที่บ่อนขณะนั้นพนักงานกำลังดูดฝุ่นพื้นและเตรียมความเรียบร้อยก่อนลูกค้าจะมา ชัชเดินหน้าตาเอาเรื่องเข้ามาถามพนักงาน
“พี่โชคอยู่ไหน”
“นายโชคไม่ได้...”
“อย่าโกหกฉัน พี่โชคต้องมาที่นี่แน่ๆ อยู่ไหน”
ชัชตวาดถามเสียงดัง ประตูบานใหญ่หนาหนักเปิดออกมา โชคเดินออกมาหน้าตาเครียด เพราะยังโกรธกับชัช ด้านหลังมีเป๋งกับลูกน้องพวกนักเลง มือปืนนับสิบคน ยืนออกันอยู่
“ฉันอยู่นี่ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของแก มาทำไม”
ชัชเดินเข้ามาหาโชคแล้วพูดแบบได้ยินกันสองคน
“พี่คิดจะทำอะไร”
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ผมรู้นะพี่โชค พี่นัดกับท่านปฐวี” โชคชะงัก “ผมรู้เรื่องที่พี่กับมันนัดกัน มันจะส่งตัวมือปืนให้พี่”
“งั้นแกก็รู้ทุกอย่างแล้วนี่ กลับไปได้”
โชคจะเดินกลับเข้าห้อง ชัชดึงไว้
“พี่คิดจะทำอะไร” ชัชมองไปที่คนด้านหลังโชค “แล้วไอ้พวกนี้ พี่เรียกมันมาทำไมเยอะแยะ นี่ไม่ได้คิดแค่จะจับมือปืนใช่ไหม พี่คิดจะฆ่าท่านปฐวีด้วยใช่ไหม”
“ใครที่มันคิดจะทำลายฉัน ทำลายครอบครัวฉัน ทำลายอาณาจักรของฉัน มันต้องตายทุกคน” โชคหันหลังเดินกลับเข้าห้องไป ชัชจะตาม โชคสั่งเสียงเข้ม จริงจัง “อย่าให้คุณชัชเข้ามา! ไอ้เป๋ง ปิดประตู”
ลูกน้องกันชัชไว้ เป๋งจำใจปิดประตู ชัชขัดใจ ตะโกนตามเข้าไป
“พี่โชค อย่าทำแบบนี้นะ มันไม่ใช่ทางออกนะ พี่โชค พี่จะทำลายทุกอย่างพี่จะทำให้ชินเสียใจ ได้ยินไหม พี่โชค...พี่โชค”
โชค ได้ยินเสียงชัชตะโกนดังเข้ามา แต่โชคไม่สนใจเดินกลับไปห้องด้านใน โชคลงนั่งที่หัวโต๊ะ ลูกน้องรายล้อมกันเข้ามาเงียบๆ นั่งบ้างยืนบ้างอยู่รอบตัวโชค รอรับคำสั่ง โชคดูทรงอำนาจ น่ากลัวมาก
วันต่อมาโรสแต่งตัวจะออกจากบ้านเดินลงมา เห็นว่าบ้านเงียบผิดปกติ บรรดาลูกน้องและบอดี้การ์ดในบ้านหายไปหมด โรสมองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ พอดีแช่มเดินมา
“แช่มจ๊ะ ทำไมบ้านเงียบอย่างนี้ คนของคุณโชคไปไหนหมด”
“อ๋อ นายให้เป๋งมาตามตัวออกไปตั้งแต่เมื่อวาน แล้วก็หายกันไปทั้งคืน จนป่านนี้ยังไม่มีใครกลับเข้ามาเลยค่ะ”
โรสนิ่วหน้า สงสัย
“แล้วคุณชัชล่ะจ๊ะ อยู่ไหน”
ขณะนั้นชัชกับชินภัทรคุยกันอยู่ในห้องทำงาน หน้าตาร้อนใจ
“ถ้าอาเดาไม่ผิด พ่อแกคงกำลังคิดจะทำสงครามกับท่านปฐวี”
“ดูจากท่าทีของไป๋ ผมว่าท่านปฐวีก็คงคิดทำร้ายพ่อเหมือนกันเรายอมไม่ได้นะครับ อาชัช ถ้าเค้าสองคนฆ่ากันตาย ผมกับไป๋จะทำยังไง... อาชัชต้องห้ามพ่อนะครับ”
“สวนรถไฟตั้งกว้าง ถ้าเราไม่รู้ว่าเค้านัดกันตรงไหน กี่โมง อาจะไปห้ามพ่อแกได้ยังไง”
ชัชบอกอย่างหนักใจ โดยไม่รู้ว่าโรสแอบยืนฟังอยู่หน้าห้อง
โรสรีบออกจากบ้านมาที่ตลาดนัดแห่งหนี่งโรสทำทีเหมือนเดินช้อปปิ้ง แต่หน้าตาร้อนใจ สอดส่ายสายตาหาไปรอบๆ จนกระทั่งมีชายคนหนึ่งสวมแจ๊กเก็ตตัวใหญ่ เดินแซงขึ้นมาชนโรสเบาๆ โรสหันไป ปรากฏว่าเป็นกงพัด
“ขอโทษครับ”
กงพัดทำเหมือนไม่รู้จักโรส กงพัดเดินผ่านไป โรสวางของ แล้วเดินตามไป
โรสเดินตามกงพัดมาถึงด้านหลังที่ค่อนข้างปลอดคน ไม่เห็นมีใคร กงพัดเดินออกมาโรสต่อว่ากงพัดทันที
“ทำไมต้องเปลี่ยนที่นัดมาเจอกันที่นี่ คนเยอะ พลุกพล่านจะตายไป”
“ผมมีเรื่องจะพูดกับพี่”
“พี่ก็มีเรื่องจะบอกพัด พรุ่งนี้ ท่านปฐวีกับนายโชค มันคิดจะหักหลังฆ่ากันเอง ตาอินกับตานาทะเลาะกัน เราเป็นตาอยู่ คอยฉวยโอกาสที่มันเผลอ ฆ่ามันซะ ทั้งสองคน”
“ผมไม่ทำ”
“เธอต้องทำ...ถ้าไม่อยากให้วีณาเดือดร้อน”
กงพัดยิ้มเยาะ
“อย่าเอาวีมาขู่ผม พี่ทำอะไรวีไม่ได้หรอก เค้าไปแล้ว”
“ไปแล้ว! ไปไหน”
กงพัดหยิบมีดขึ้นมา มองไปที่มีดแล้วกงพัดก็เล่าให้โรสฟังถึงเหตุการณ์ตอนที่ วีณาร้องไห้ จับมีดด้วยสองมือ เสือกแทงเข้าที่หน้าท้องตัวเอง เลือดพุ่ง ไหลลามมาเปรอะเต็มมือสองข้าง มีดหล่นลงพื้น
“วีแทงตัวตาย ด้วยมีดเล่มนี้”
โรสตกใจ นึกไม่ถึง
“แล้วตอนนี้เค้า...”
“นอนหลับอยู่ที่ก้นทะเล เป็นอิสระจากทุกอย่าง ไม่มีใครแตะต้องเค้าได้อีกแล้วไม่ว่าพี่ หรือใคร” โรสอึ้งไป “พี่ทำร้ายวี บีบคั้นจนเค้าทนไม่ไหว เพราะพี่ พี่ทำให้คนที่ผมรักที่สุดต้องตายไป”
กงพัดบอกเสียงดังจนโรสกลัวคนได้ยิน
“พัด หยุดพูดเดี๋ยวนี้...”
“พี่เป็นคนทำให้วีณาต้องตาย พี่ฆ่าวีณา” กงพัดระเบิดอารมณ์ออกมา
“พัด! พี่บอกให้หยุด”
“พี่สั่งผมไม่ได้! ผมจะไปจากที่นี่ ไปให้พ้นจากพี่ ไปอยู่กับคนที่ผมรัก จะไม่มีใครมาพรากเราจากกันได้ ตลอดไป”
กงพัดเอามีดแทงตัวเอง เลือดพุ่ง โรสตกใจ
“พัด”
โรสจะเข้ามาประคอง แต่กงพัดสะบัดแล้ววิ่งหนีออกไป โรสวิ่งตาม
โรสวิ่งตามกงพัด กงพัดวิ่งหนีออกไปกลางลานที่เต็มไปด้วยคนเต็มไปหมด กงพัดชนผู้หญิงผู้ชายคู่หนึ่ง กงพัดล้มลงหญิงเห็นมีดและเลือด จึงตกใจร้องกรี๊ด
“คนโดนแทง ช่วยด้วยค่ะ คนโดนแทง”
โรสตามมาถึง เห็นคนมุงเต็ม มีคนร้องให้เรียกตำรวจ เรียกรถพยาบาล เอะอะไปหมดโรสชะงัก ไม่กล้าเข้าไปหากงพัด พวกผู้ชายเข้ามาห้อมล้อม เอาตัวกงพัดออกไป โรสที่ยืนแอบอยู่มองตาม ใจเสีย กงพัดถูกคนแบกออกไป กงพัดลืมตาขึ้น แอบมองกลับไปที่โรส ตามีแววประหลาด
โรสเดินเข้ามาในโบสถ์อย่างช้าๆ ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง สับสนไปหมด
“ทำไม ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้” โรสน้ำตาคลอ ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บใจ “พัด ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ไม่เคยทิ้งเธอ ทำไมเธอถึงทิ้งพี่ ทำไมถึงทิ้งพี่ไป”
โรสซบหน้าลงร้องไห้ เสียงโทรศัพท์ดัง โรสเงยหน้าขึ้น
“ท่านปฐวี” โรสหน้าเสียเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา เธอรออยู่อึดใจก่อนจะรับสาย “ ...ค่ะ ท่าน”
“ผมโทรมาเตือน ว่าพรุ่งนี้ เรามีนัดกัน 10 โมงเช้านะ อย่าลืม” โรสอึ้งไป “ทำไมเงียบไป คุณโรส มีปัญหาอะไรรึเปล่า มือปืนของคุณพร้อมใช่ไหม”
“คือ...คือฉัน...”
โรสอึกอัก ปฐวีจึงบอกเสียงเข้ม
“ถ้าคุณไม่พร้อม ผมจะยกเลิกทุกอย่าง แล้วให้การเรื่องคุณกับตำรวจเดี๋ยวนี้”
โรสปาดน้ำตา ตัดสินใจตอบ
“ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ ท่าน พรุ่งนี้ สิบโมงเช้า พบกัน แค่นี้นะคะ” โรสวางสาย แล้วถอนใจ “ไม่มีพัด พรุ่งนี้เราจะทำยังไงดี”
วันเดียวกันนั้นไปรมานัดเจอกับชินภัทร เพื่อหารือกันเรื่องโชคกับปฐวี
“เธอแน่ใจนะ ชิน ว่าพ่อเธอกับพ่อเราเค้าคิดจะฆ่ากัน”
“อาชัชว่าอย่างนั้น เราต้องช่วยกันขัดขวางเค้านะ ไป๋”
“ทำยังไงดี เราคงขวางพ่อเราไม่ได้”
“แต่เราทำได้ ว่าแต่ว่า ไป๋จะไว้ใจเรากับอาชัชไหม”
ไปรมามองชินภัทร หนักใจมาก
ชินภัทรแยกจากไปรมามาหาชัชที่โรงแรม ขณะนั้นชัชอยู่ในห้องทำงานและยืนดูแผนผังของสวนสาธารณะขนาดใหญ่ ที่กางอยู่บนโต๊ะทำงาน ในแปลน เห็นว่ามีประตูเข้าออกกี่ทางและมีถนนแยกไปทางไหนบ้าง พยายามหาทางหนีทีไล่ เพื่อช่วยเหลือโชค
“ถ้าคิดจะลอบยิงหรือดักซุ่มทำร้าย ก็ต้องนัดในที่ปลอดคน ...น่าจะเป็นตรงนี้ หรือไม่ตรงนี้ ...ว่าแต่ว่า ท่านปฐวีจะนัดเธอมาจริงๆ หรือเปล่า หรือว่าเป็นแค่แผนหลอกลวง” ชัชครุ่นคิด แล้วรำพึงออกมา “ถ้าจริง ฉันก็จะได้เห็นหน้าเธอเสียที...เพียงออ พิมพากุล”
ชินภัทรวิ่งเข้ามาหาชัชด้วยท่าทางดีใจ
“อาชัชครับ ผมมีข่าวดี” ชัชเงยหน้าขึ้นฟัง “ไป๋ตกลงจะช่วยเรา เค้าจะโทรบอกผม ทันทีที่ท่านปฐวีออกจากบ้าน”
“ดี ถ้ารู้เวลาที่ท่านปฐวีออกจากบ้าน เราก็พอจะรู้ ว่าเค้านัดกันเวลาไหน คราวนี้ก็เหลือแค่...จุดนัดพบ”
ชินภัทรมองชัชที่ดูแผนผังอย่างใช้ความคิด แล้วถามขึ้น
“อาชัชคิดว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างครับ”
“อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ลอบยิง อุ้มไปฆ่า หรือยกพวกเข้ายิงถล่มกัน”
“ให้ผมช่วยอะไรได้ไหมครับ อาชัช”
“ถ้าจะช่วย อย่าไปที่นั่นเป็นอันขาด อยู่ให้ห่างจากเรื่องนี้ให้มากที่สุด เพราะพี่โชครักแกมาก ถ้าแกโดนลูกหลง หรือพวกนั้นมันทำอะไรแก...อาหรือใครก็ห้ามพ่อแกไม่ได้ พ่อแกฆ่าท่านปฐวีแน่”
คืนนั้นโรสกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา เปิดดูข่าวช่องนั้นช่องนี้อย่างกังวลใจ
“...และนั่นก็คือข่าวภาคค่ำประจำวันนี้ ติดตามข่าวภาคดึกได้อีกครั้ง ในเวลา 23 นาฬิกา 15 นาที สำหรับดิฉัน ต้องลาไปแต่เพียงเท่านี้ สวัสดีค่ะ”
โรสปิดทีวีอย่างหงุดหงิด
“ทำไมไม่มีข่าว คนแทงตัวตายทั้งคน มันต้องเป็นข่าวสิ มันจะไม่มีข่าวได้ยังไงหรือว่า...”
โรสคิดอะไรได้ แล้วลุกพรวดพราดออกจากบ้านไป
โรสรีบมาที่บ้านชายทะเล โรสเปิดประตูบ้านเข้าไปด้านใน ไม่มีคน หน้าต่างทุกบานปิดไว้ โรสเปิดประตูห้องทุกห้อง ปัง! ปัง! ปัง! ทั้งบ้านว่างเปล่า ไม่มีอะไรเหลือ โรสเดินกลับมาที่ห้องโถงกลางอย่างแค้นจัด
“พวกแกรวมหัวกันหลอกฉัน”
โรสเพิ่งสังเกตเห็น ที่โต๊ะกลางห้อง มีตัวหนังสือเขียนเอาไว้บนโต๊ะ “Thou shall not kill”
โรสกรี๊ด ผลักโต๊ะคว่ำด้วยความโกรธ จากนั้นก็ผลักเก้าอี้ เก้าอี้ล้มไปชนถังขยะใบใหญ่ล้มลง เห็นรองเท้าคู่เก่าของวีณาอยู่ในนั้น โผล่ออกมานิดนึง โรสทุ่มและพังข้าวของอื่นๆ ในห้องกระจุยกระจาย
“กล้าดียังไง นึกเหรอว่าจะหนีฉันพ้น”
โรสบอกอย่างโกรธจัด แล้วพุ่ง พุ่งเข้าไปที่ถังขยะ เทของในนั้นออกมา เพื่อหาร่องรอย ในนั้นมีเศษกระดาษ หนังสือพิมพ์เก่า และรองเท้าเก่าของวีณา โรสพลิกดูหนังสือพิมพ์ ปากก็พึมพำไปด้วย
“แกต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้บ้างสิ มันต้องมีสิ” โรสปาหนังสือพิมพ์ทิ้ง “ไอ้คนทรยศ ฉันจะปล่อยให้พวกแกลอยนวลไปอย่างนี้ไม่ได้”
โรสชะงักหันมองรองเท้าของวีณา
อ่านต่อหน้าที่ 2
กุหลาบซาตาน ตอนที่ 17 (ต่อ)
ขณะนั้นวีณากับกงพัดอยู่บนรถประจำทางที่วิ่งอยู฿ต่างจังหวัด วีณาพลิกมีดในมือดูเล่น แล้วลองกดดูกับหนักเก้าอี้ เห็นว่าส่วนที่เป็นใบมีด ยุบเข้าไปได้เอง
“คุณไปหามีดแบบนี้มาจากไหนคะ”
วีณาถามกงพัด
“ทำเอง ผมเคยเห็นในหนัง เลยลองทำดู แล้วก็ได้ผลซะด้วย”
“แล้วคนที่เค้าพาคุณส่งโรงพยาบาล เค้าว่ายังไงบ้างคะ ตอนที่คุณลุกขึ้นมาบอกว่าไม่เป็นอะไร”
“ก็งงนิดหน่อย พอผมบอกเค้าว่ามันเป็นรายการโทรทัศน์ เค้าก็ขำกันใหญ่ เรารอดแล้ว วี”
กงพัดบอกอย่างมีความสุข วีณายิ้มตอบ เอนซบไหล่กงพัด
“พอไปถึงเชียงใหม่ ฉันจะนอนหลับให้เต็มตาซักคืน แล้วพอตื่นมา ฉันจะบอกตัวเองว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่ฝันร้าย”
โรสยังอยู่ที่บ้านชายทะเล เธอสวมถุงมือพลาสติก หยิบรองเท้าของวีณาขึ้นมา เอาใส่ถุงใบใหญ่ ด้วยแววตาร้ายๆ
วันต่อมาที่ห้องพักที่บ่อน โชคแต่งตัว ใส่เสื้อกันกระสุน เหน็บปืน เตรียมตัวออกไปพบปฐวีเป๋งเดินเข้ามา
“ทุกคนพร้อมแล้วครับ นาย”
โชคยิ้ม เดินตามเป๋งออกไป ด้านนอกห้องมีมือปืนรออยู่ 8-9 คน ทุกคนพร้อม
“จำได้ใช่ไหม ว่าพวกแกต้องทำอะไร”
“ครับ นาย”
ลูกน้องตอบออกมาพร้อมกัน โชคชี้หน้าเรียงตัว
“แก แก ตามมากับฉัน ถ้ามือปืนมันปรากฏตัวออกมาเมื่อไหร่ ฉันจะให้สัญญาน พวกแกก็ออกมาจัดการเก็บมันซะ” โชคหันไปอีกทาง “ส่วนพวกแก ตามไอ้เป๋งไป หาไอ้ปฐวีให้เจอ ฉันว่ามันต้องมาซุ่มดูผลงานของมันแน่”
“ถ้าเจอแล้วไงครับ นาย”
“ฆ่ามัน! วันนี้ ฉันจะคิดบัญชีกับทุกคน ที่เป็นศัตรูกับฉัน”
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านของปฐวี ปฐวีแต่งตัวเรียบร้อยเหมือนจะออกไปทำงาน สวมรองเท้าหนังที่มีเชือกผูกเป็นหนังเส้นเล็กๆ ปฐวีพาตัวเองมาที่โถงหน้าบ้าน เห็นไปรมายืนหน้าเศร้ารออยู่
“คุณพ่อ”
“ไป๋”
ไปรมาเดินเข้าไปหา คุกเข่าลงแล้วเห็นเชือกผูกรองเท้าของปฐวีหลุดข้างนึง
“เชือกผูกรองเท้าของคุณพ่อหลุดนี่คะ” ไปรมาผูกเชือกรองเท้าให้พ่อ
“ขอบใจมากลูก” ปฐวีจะเดินออกไป ไปรมารั้งไว้แล้วถามอย่างอ้อนวอน
“คุณพ่อไม่ไปไม่ได้เหรอคะ”
ปฐวีชะงัก มองหน้าไปรมาอย่างไม่พอใจ พอดีกับนงพงาเดินเข้ามา
“นี่คุณบอกลูกเรอะ” ปฐวีถามนงพงาเสียงดุ
“อย่าดุคุณแม่เลยค่ะ ไป๋ผิดเอง ไป๋แอบเปิดจดหมายของคุณพ่อ” ไปรมาพูดเสียงอ่อย กุมมือปฐวีเอาไว้ “อย่าทำอะไรคุณโชคเลยนะคะ ถ้าเค้าเป็นคนไม่ดีจริง ก็ให้ตำรวจจัดการดีกว่า”
“หยุดเถอะนะคะ นอกจากเราสองคน ยังไม่มีใครรู้ ว่ามือของคุณไม่สะอาด เห็นแก่ลูกนะคะ กลับตัวกลับใจตอนนี้ก็ยังทัน”
“ลุกขึ้นเถอะลูก” ไปรมาเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นยืน “พ่อจะบอกอะไรให้...คุณก็เหมือนกัน ฟังเอาไว้ จะได้เลิกฟูมฟายกันเสียที ผมไม่ใช่นักการเมืองคนแรก แล้วก็ไม่ใช่คนเดียว ที่ทำแบบนี้ ถนนไปสู่อำนาจ เกียรติยศ ความมั่งคั่ง ร่ำรวย มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่อาบไปด้วยเลือดของคนที่ล้มและพ่ายแพ้... ผมจะไม่ยอมเป็นคนคนนั้น ขอให้คุณเข้าใจ แล้วช่วยสอนลูกให้เข้าใจด้วย ดนัย ดนัย”
ดนัยวิ่งเข้ามารับ แล้วเข็นรถพาปฐวีออกไป ไปรมาเข้ามากอดแม่ นงพงากอดไปรมามองตามปฐวีที่ขึ้นรถตู้ออกไป น้ำตาริน เธอหมดสิ้นความหวังในตัวปฐวีอย่างสิ้นเชิง
ส่วนที่ห้องของโรส โรสใส่ชุดสีแดงสดสวย หมุนตัวออกมากลางห้อง เตรียมพร้อมจะออกไปข้างนอก โรสหันไปมองบนเตียง เห็นชัชหลับสนิท โรสหยุดมองชัช แล้วมองเลยไปที่โต๊ะหัวเตียง เห็นถ้วยชาเปล่าๆ วางอยู่
“หลับไปก่อนนะคะ เจ้าชายของฉัน เมื่อทุกอย่างจบลงด้วยดี ฉันจะมาปลุกคุณ แล้วเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ตลอดไป...”
โรสเดินไปใส่ถุงมือหยิบปืนของชัชกระบอกเดิมที่ยิงปฐวีในลิ้นชัก ใส่ในกระเป๋าแล้วคว้าถุงใบใหญ่ ที่ใส่รองเท้าของวีณาออกจากห้องไป
ส่วนโชคระหว่างอยู่บนรถโชคโทรนัดกับปฐวี
“ผมกำลังจะถึงสวนรถไฟ อีกไม่เกิน 15 นาที”
“ให้คุณเข้ามาทางประตู 1 ทางด้านทิศใต้ คุณเข้ามาในสวนแล้วผมจะบอกคุณอีกที ว่ามือปืนอยู่ตรงไหน”
ปฐวีวางสายโชคหันไปบอกคนขับรถ
“เข้าประตู 1”
โรสนั่งแท็กซี่ออกจากบ้านแล้วโทรบอกปฐวี
“ฉันกำลังจะถึงแล้วค่ะ”
“แล้วมือปืนล่ะ”
“ไม่มีค่ะ เค้าไม่ได้มา”
“นี่คิดจะเบี้ยวผมเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ แต่เกิดเหตุขัดข้องนิดหน่อย มือปืนมาไม่ได้ ฉันจะเป็นคนลงมือเอง”
“ยิงเอง เธอน่ะเหรอ”
“ค่ะ” ปฐวีเงียบไป “ทำไมล่ะคะ หรือว่าท่านไม่ไว้ใจฉัน”
ปฐวีคิดนิดนึง แล้วตอบ
“เข้ามาทางประตู 2 ทางทิศตะวันออก มาถึงแล้วฉันจะบอกเธออีกที ว่าโชคอยู่ที่ไหน”
โรสวางสายไป ดนัยถามปฐวี
“คุณโรสจะลงมือยิงไอ้โชคเอง มันจะสำเร็จเหรอครับท่าน”
“ไม่มีทาง! ขืนปล่อยให้ทำ ก็เสียแผนเปล่าๆ เราต้องเปลี่ยนแผน”
“ยังไงครับท่าน”
ดนัยถามอย่างแปลกใจ
ส่วนที่บ้านโชค ชัชยังนอนหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาจนกระทั่งชินภัทรมาทุบประตูห้องเรียกชัชก็ไม่รู้สึกตัว
“อาชัชครับ อาชัช อาชัช...”
นุ้ยวิ่งมา พร้อมกุญแจ
“นี่ค่ะ คุณชิน กุญแจสำรอง”
ชินภัทรไขกุญแจเข้าไป เห็นชัชหลับสนิทอยู่บนเตียง ชินภัทรตรงเข้าไปเขย่าตัวชัช
“อาชัชครับ อาชัช”
ชัชตื่นขึ้นมา งัวเงีย พอเห็นชินภัทรก็สะดุ้งทันที
“ชิน!”
“อาชัชเป็นอะไรไปครับ ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมผมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น”
“นี่กี่โมงแล้ว” ชัชถามอย่างตกใจ
“จะสิบโมงแล้วครับ ไป๋โทรมาบอกผม ว่าท่านปฐวีออกจากบ้านไป ตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงมาแล้ว”
“พี่โชค”
ชัชตกใจรีบร้อนลุกขึ้นจากเตียง
โรสมาถึงที่นัดหมาย เธอเดินเข้ามาในสวน โทรศัพท์ไปด้วย
“ฉันเข้ามาทางประตู 2 แล้วค่ะ”
ปฐวีอยู่ในรถตู้มองเห็นโรสใส่ชุดแดงสด เดินเข้ามา
“เดินตรงเข้าไป เจอแยกข้างหน้าเลี้ยวซ้าย เธอจะเจอศาลาเล็กๆ กลางสวนคุณโชคจะไปรอเธอที่นั่น”
ปฐวีวางสายจากโรส แล้วโทรบอกโชค
“คุณโชค มือปืนที่คุณรออยู่มาถึงแล้ว เธอกำลังเดินจากประตู 2 ไปที่ศาลากลางสวน สังเกตผู้หญิงผมยาว ใส่ชุดสีแดง ขอให้สนุกกับการล่านะครับ”
ปฐวีวางสาย ดนัยถาม
“ท่านจะให้คุณโชคจัดการคุณโรสแทนเหรอครับ”
“เปล่า...ระหว่างที่ไอ้โชคมันตามล่าหาผู้หญิงชุดแดง คุณก็เข้าไป ฉวยโอกาสที่มันไม่ได้ระวังตัว ฆ่ามันซะ อย่าให้มีร่องรอยเบาะแสสาวมาถึงผมล่ะ”
ดนัยยิ้มรับแล้วออกไป ทิ้งปฐวีไว้กับคนขับรถและลูกน้องอีก 1 คน
โชควางสายจากปฐวีจึงสั่งเป๋ง
“ไอ้ปฐวีมันเห็นว่ามือปืนใส่ชุดสีแดง กำลังเดินเข้ามาทางประตู 2 แปลว่าตัวมันต้องอยู่แถวนั้น แกพาคนไปจัดการมัน”
“ครับ”
เป๋งพาลูกน้องลงจากรถกระบะ เดินลัดเลาะไปทางประตู 2 โชคลงจากรถสั่งลูกน้องที่เหลือ
“ส่วนพวกแก ไปหามือปืนผู้หญิงชุดแดงให้เจอ มันกำลังเดินมา”
ทางด้านโรสพอเข้ามาในสวน เธอหลบเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า โรสถอดชุดข้างนอกสีแดงออก เห็นชุดทะมัดทะแมงที่ใส่ไว้ด้านใน เป็นสีอื่น มีแว่นตากับหมวกพรางหน้า ใส่ถุงน่องหนาและสวมรองเท้าของวีณาเข้าไป
“พอดีเป๊ะ” โรสมองตัวเองในกระจก สูดลมหายใจลึกๆ เรียกกำลังใจ “วันนี้เป็นวันตายของแก ไอ้โชค”
โชคเดินไปถึงจุดนัด ไม่มีใครนอกจากโชค โชคหันมองไปรอบๆ หามือปืนชุดแดง ระหว่างนั้นดนัยแอบอยู่บนต้นไม้ ดนัยเห็นโชคหันไปหันมา มองหาไปรอบๆ
“ไม่เห็นมีแมวซักตัว มันเล่นอะไรของมันวะ”
อีกมุมหนึ่ง โรสเพิ่งมาถึง แอบมองโชคที่เดินงุ่นง่านวุ่นวายอยู่ โรสหาจังหวะยิงโชค ปฐวียังอยู่ในรถใช้กล้องส่องทางไกลส่องดูโชคจากระยะไกล เห็นเป็นตัวจิ๋วๆ เดินไปเดินมา ปฐวีสั่งดนัยผ่านวิทยุ
“รอจังหวะ พอมันนิ่ง ก็ซัดเลย ดนัย”
ดนัยขยับปืนรอ โชคอารมณ์เสียหยุดเดิน กดโทรศัพท์หาลูกน้อง
“เฮ้ย เป็นไงบ้าง เจอผู้หญิงชุดแดงไหม อะไรนะ”
โรสมองโชคจะยิง ดนัยก็จะยิง
“ไม่ได้เรื่อง”
โชควางสาย แล้วยืนขึ้นอย่างโมโห ปฐวีมองอย่างลุ้นๆ
“ตอนนี้แหละ”
โรสและดนัย ต่างฝ่ายกำลังจะเหนี่ยวไกทันใดนั้น ชัชเดินเข้ามา เรียกเสียงดัง
“พี่โชค”
“ไอ้ชัช”
โชคเดินรี่เข้าไปหาชัช ดนัยกับโรสลดมือลง เสียงจังหวะ
“แกมาทำไมที่นี่” โชคถามชัชอย่างไม่พอใจ
“หยุดเถอะ พี่ หยุดซะ ก่อนที่จะมันจะสายเกินไป”
โชคเห็นลูกน้องกลุ่มที่สั่งให้ไปหามือปืนเดินเข้ามาก็โมโห
“อ้าว เฮ้ย พวกแก...”
“ผมสั่งพวกมันเองให้หยุด พี่จะฆ่าใครไม่ได้อีกแล้ว โดยเฉพาะมือปืนคนนั้น พี่ทำร้ายพวกเค้ามามากพอแล้ว พี่จะฆ่าเค้าอีกไม่ได้”
“นี่แกรู้จักมันด้วยเหรอ แล้วทำไมไม่บอกฉัน” โชคจับชัชเขย่า “มันเป็นใครวะ ชัชมันเป็นใคร”
ดนัยเห็นโชคเขย่าคอชัช ชัชสะบัดบังกันไปมา ดนัยเซ็ง
“ผมไม่บอก พี่ต้องออกไปจากที่นี่ก่อน” ชัชลากแขนโชค “ไปกับผมเดี๋ยวนี้” โชคขัดขืน “ไม่งั้นผมจะโทรเรียกตำรวจมาจับให้หมดเลยทุกคน”
ชัชจะโทร โชคเข้าแย่งโทรศัพท์ ลูกน้องเข้าห้าม ยื้อกันวุ่นวาย โรสหาจังหวะยิงโชคไม่ได้ แล้วบังเอิญหันไปเห็นรถตู้อยู่ไกลๆ ห่างออกไป มีคนกดกระจกลงมานิดนึง โรสเอะใจ
ปฐวีกำลังส่องกล้องดู ตัดสินใจสั่งดนัย
“พลาดโอกาสแล้ว ดนัย คุณหลบออกมาก่อน ปล่อยให้โรสเสี่ยงไปคนเดียวดีกว่า” ปฐวีหยิบโทรศัพท์มาจะโทรหาโรส ทันใดนั้นรถก็ไหวสะเทือนทั้งคันเหมือนถูกชนจากด้านหลัง ปฐวีหน้าคะมำ
“อะไรกันอีกวะ”
คนขับรถเปิดประตูลงไปอย่างฉุนเฉียว ด้านหลังคือรถกระบะของพวกเป๋ง คนขับรถเข้าไปลุยคนขับรถกระบะถึงข้างรถ
“เฮ้ย ตาบอดหรือไงวะ มึงน่ะ”
คนขับรถเป๋งล็อกมือสองข้างของคนขับไว้ อีกคนกระโดดลงจากกระบะไป ปาดคอ ฉับ เลือดสาดกระจาย มือปืนที่เหลืออยู่ 1 คนของปฐวีเห็น ระดมยิงพวกเป๋งทันที เป๋งกับพวกยิงสู้ มือปืนจะไปขับรถหนี แต่โดนเป๋งยิงสกัดไว้
“ยิงสะกัดไว้ อย่าให้มันหนีได้”
ปฐวีตกใจ คว้าปืนสั้นของตัวเองออกมา กดกระจกลง ช่วยยิง พวกเป๋งโดนปฐวียิงร่วงลงไปบ้าง
ทุกคนที่อยู่ที่ศาลาจุดนัดหมายได้ยินเสียงปืนต่างพากันตกใจ
“เสียงปืน”
โชคยิ้มชอบใจ
“ไอ้เป๋งแน่ๆ”
“อะไรนะ พี่โชค พี่ให้ไอ้เป๋งไปทำอะไร”
โชคไม่ตอบ ชัชจะวิ่งไปทางเสียงปืน โชคคว้าตัวไว้
“อย่ายุ่ง ไอ้ชัช”
ที่รถของปฐวี คนของปฐวีโดนยิงปฐวีเริ่มเครียด พยายามจะกดโทรศัพท์หาดนัย แต่โทรศัพท์ดันหล่น ปฐวีอยู่บนรถเข็นเอื้อมคว้าไม่ถนัด ประตูรถโดนกระแทกปฐวีหันปืนไป ประตูเปิดออก ปฐวีกราดยิงทันที ปรากฏว่าเป็นร่างของลูกน้องตัวเอง ปฐวีกระสุนหมด เป๋งที่ยืนอยู่ข้างหลัง ผลักร่างนั้นทิ้ง จ่อปืนไปที่ปฐวี
ระหว่างนั้นดนัยเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่รถปฐวี โทรศัพท์ไปด้วย
“ท่านไม่รับสาย เกิดเรื่องแน่”
ปฐวีโดนเป๋งใช้เทปพันสายไฟมัดมือสองข้างไว้ด้วยกัน มัดกับติดกับเก้าอี้อย่างแน่นหนา อยู่ในรถตู้
เป๋งโทรรายงานโชค รอบๆ มีศพลูกน้องทั้งสองฝั่ง
“เรียบร้อยแล้วครับ นาย...ครับ ผมจะเอาตัวไปให้ท่านเดี๋ยวนี้” เป๋งวางสาย หันมาเจอโรสยืนอยู่ เป๋งตกใจ แปลกใจมาก “คุณ...”
โรสยิ้ม
“จ้ะ ฉันเอง”
เป๋งรู้ทันทีว่าเรื่องไม่ดีแน่ แต่ไม่ทัน โรสชักปืนขึ้นมา ยิงเป๋ง ตูม! ตูม! ตูม! เป๋งพรุนไปทั้งตัว ตาค้าง ร่วงไป ปฐวีเห็นโรส
“โรส คุณมาพอดีเลย ช่วยผมด้วย”
โรสยิ้มร้าย เอาปืนตบปฐวี โครม! ปฐวีคอพับคารถเข็น
ดนัยวิ่งมาถึงเห็นท้ายรถตู้ของปฐวีวิ่งออกจากสวนไป ที่ริมถนนมีศพเป๋งและคนอื่นนอนตาย ดนัยตกใจ
“ท่าน” ดนัยรีบสั่งลูกน้องที่เหลือ “เฮ้ย ตามรถคันนั้นไป”
ดนัยและลูกน้องที่เหลือ วิ่งตามออกไปเป็นพรวน
ชัชกับโชควิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ เห็นคนนอนตาย โชคตกใจ
“เฮ้ย ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ไหนว่าเรียบร้อยดี”
ชัชหันไปเห็นเป๋งนอนหายใจรวยรินอยู่ที่โคนต้นไม้
“เป๋ง”
โชคพุ่งพรวดเข้าไปประคองเป๋ง ตกใจ
“ไอ้เป๋ง ใครทำแก ใครวะมันทำแกขนาดนี้”
เป๋งสำลักเลือด แต่จับมือโชคแน่น พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
“นาย...นาย”
โชคเห็นสภาพ รู้ว่าเป๋งไม่รอดแน่ แค้นจัด น้ำตาคลอ
“ไม่ต้องห่วงเป๋ง แกต้องไม่ตายเปล่า ฉันจะล้างแค้นให้แก ฉันจะตามล่าเด็ดหัวพวกมันทุกตัว ไม่มีใครรอดไปได้”
เป๋งส่ายหน้า พยายามจะตะกายไปหาชัช ที่อยู่ห่างออกไป
“นายชัช”
ชัชเข้ามาหาเป๋ง
“คนที่ยิงผม...” เป๋งเกือบหมดลม เสียงแผ่วมากจนฟังไม่รู้เรื่อง “... โรส”
เป๋งหมดลมไป
“เป๋ง/ ไอ้เป๋ง”
โชคร้องไห้ออกมา ชัชเอามือปิดตาเป๋งอย่างอาลัย เสียงไซเรนรถตำรวจดังมา ชัชกระชากแขนโชค
“พี่ ตำรวจมา ไปก่อน เร็ว”
ชัชลากโชคออกไป แต่อดหันมองเป๋งไม่ได้ เป๋งพยายามจะบอกอะไรเขา
ที่บ้านปฐวี นงพงารับโทรศัพท์จากดนัยแล้ว ตกใจมาก
“มีคนลักพาตัวท่านไป ใคร ดนัย แล้วพาไปไหน”
ระหว่างโรสขับรถด้วยความเร็วสูง ออกไปตามถนนเล็กๆ นอกเมือง ปฐวีค่อยๆ ฟื้นคืนสติขึ้นปฐวีมองโรสอย่างแค้นใจ รถแล่นไปปฐวีมองไปที่โทรศัพท์ที่พื้น พยามยามเอาเท้าเขี่ย แต่ยิ่งทำให้กระเด็นไปไกล ปฐวีพยายามขยับมือ ให้หลุดจากเทปพันสายไฟ โรสเลี้ยวรถเข้าถนนแคบๆ ที่เข้าไปในดงไม้ ข้างหน้าเป็นบึงขนาดใหญ่ โรสเหลือบมองกระจกหลัง เห็นปฐวีได้สติแล้ว กำลังขยับตัวยุกยิก
“นั่งเฉยๆ ดีกว่านะคะ ท่าน อย่าให้ฉันต้องลงไม้ลงมือกับท่านอีกเลย ยังไงวันนี้ ท่านหนีฉันไม่รอดแน่”
“แกจะทำอะไรฉัน”
“บอกก่อน ก็หมดสนุกซีคะ”
โรสขับรถเข้าไปที่บึงน้ำใหญ่ตรงหน้า ปฐวีมองดู รอบๆ เป็นดงไม้ดงหญ้าสูง ดูเปลี่ยว ลับตาคน
ปฐวีกระชากมือสุดแรง จนหลุดจากที่เทปมัด ปฐวีมองหาโทรศัพท์ แต่มันกระเด็นไปอยู่ใต้เบาะ ปฐวีพยายามเอื้อม โรสเบรคเอี๊ยดที่ขอบบึง โทรศัพท์ที่พื้นกระเด็นไกลออกไปจนสุดเอื้อม โรสหันหน้ามามอง เห็นปฐวีก้มหน้าลงไปที่พื้น
“คิดจะทำอะไรคะ ท่าน” โรสถามเสียงเหี้ยม ปฐวีตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ดึงเชือกผูกรองเท้าขึ้นมา ถือเอาไว้ในมือ โรสชะโงกหน้ามา “ ฉันถามว่าทำอะไร! ในมือถืออะไรอยู่ เอาขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
อย่างรวดเร็ว ปฐวียกมือขึ้น ตวัดเชือกผูกรองเท้าเข้ากับคอของโรส ดึงด้วยแรงทั้งหมดที่มี โรสดิ้นพยายามเอามือข้างหนึ่งรั้งเชือกเอาไว้ มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบปืนที่เบาะข้างตัว แต่ไม่สำเร็จ ปฐวีดึงสุดชีวิต โรสเริ่มหายใจไม่ออก ตัดสินใจปลดเกียร์อัตโนมัติ ให้รถตู้ค่อยๆ เคลื่อนลงไปที่ขอบบึง ปฐวีตกใจ เร่งรัดคอโรสแรงขึ้น ล้อหน้ารถเริ่มจมลงไปในน้ำ ทั้งสองจ้องตาวัดใจกันผ่านกระจกมองหลัง ใครจะตายก่อนกัน
จบตอนที่ 17
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
