มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 15
เช้าวันต่อมา นิจนันท์ร้องไห้โฮ เอาแต่สะอึกสะอื้นในอ้อมอกเพชร ทั้งคู่อยู่ภายในบ้านนิจนันท์
“มันตั้งใจจะฆ่านิจค่ะ เพชร...มันตั้งใจจะฆ่านิจ”
“แต่คนร้ายมันแค่ลงมือให้รปภ.สลบ ไม่ได้ฆ่าให้ตาย” เพชรพูด
“ทั้งกดหมอน เอาปืนตบ เตะจนฉันสลบคาพื้น ต้องรอให้ชั้นเป็นศพก่อนใช่มั้ย”
“เธอรอดมาได้ยังไง” เจนจบถาม
“เพราะชั้นสู้น่ะสิ”
“เห็นหน้ามันหรือเปล่า” เพชรถามต่อ
“เอ่อ..นิจไม่แน่ใจ”
“อ้าว ไหนว่าสู้ สู้ยังไง...ไม่เห็นหน้า” พาทีสงสัย
“ก็มันใส่หมวกปิดหน้า”
“คุณต้องเล่ากับตำรวจให้ละเอียดนะ นิจ ว่าเหตุการณ์มันยังไงกันแน่ อาจจะเป็นพวกที่ชนินทรติดต่อขายอะดอเรลลา” เพชรบอก
“ค่ะ.. นิจเล่าแน่ ... แต่มีอย่างนึงที่เพชรจะยอมให้นิจบอกตำรวจหรือเปล่า”
“อะไร”
“คนที่มันจะฆ่านิจ ... มันขู่ว่า... อย่ามายุ่งกับเพชร ..เพชรเป็นของมัน”
เพชรอึ้งไป นิจนันนท์มองเพชร
“เพชรคิดว่าใครล่ะคะ ที่จะเป็นคนบงการเรื่องทุเรศๆคราวนี้”
“อย่าใส่ร้ายคุณหนูมุก” พาทีกล่าว
“ไม่ใช่คุณหนูมุก แล้วใครที่เป็นเจ้าของเพชร”
“หนูมุกไม่มีวันเป็นคนสั่งทำเรื่องเลวๆนี่” เพชรแย้ง
“ค่ะ นิจก็นึกแล้ว ระหว่างเพื่อน กับ เจ้าสาว ค่าชีวิตมันเทียบกันไม่ได้เลย ชีวิตนิจมันก็เกิดมาเพื่อถูกย่ำยีอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งไม่มีคนปกป้อง...”
“เฮ้ย ... นิจ น้ำเน่าว่ะ” พาทีพูด
“ฮึ แม้แต่เพื่อนอย่างเธอยังไม่เห็นใจชั้น ใช่ซิ .. ฉันตายไปสักคน ทุกอย่างในชีวิตเพชรคงดีขึ้น ทำไมคนร้ายมันไม่ฆ่านิจให้ตายไปเลย ..ปล่อยให้มายืนมีลมหายใจไร้ค่าอยู่ทำไม”
นิจนันท์ปล่อยโฮ เพชรมองแล้วเดินเข้าไปโอบไว้
“นิ่งซะ นิจ ..ไม่มีใครปล่อยให้คุณตาย”
เพชรกอดปลอบ พาทีหน้าตาเครียด เจนจบมองภาพนิจนันท์ในอกเพชรอย่างสะกดใจ ข่มความรู้สึก เพราะทุกอย่างก็กำลังพุ่งไปที่มุกดา
อีกด้านหนึ่งที่บ้านมุกดา มุกดาเอ่ยขึ้นต่อหน้าคมกฤช
“มันชื่อแมงมุม หนึ่งในแก๊งค์ปล้นอะดอเรลลา ... เป็นไปได้มั้ย พี่กฤชพวกปล้นกำลังหักหลังกันเอง”
“จากหลักฐาน เป็นไปได้มาก”
“พี่กฤชได้ข้อมูลหรือยังว่าภูผาไปเยี่ยมใคร”
“นี่แหละ ... เรื่องสำคัญ ที่พี่กำลังจะบอกแก ... มีคนที่จะช่วยเราตามหาพวกภูผาได้”
“ก็ดีสิ พี่กฤช... ใครล่ะ”
คมกฤชมองไปทางหน้าบ้าน รุจาเดินเข้ามาในบ้าน มุกดาอึ้ง
“คุณรุจา”
ณ ตึกร้างแห่งนั้น ภูผาทุบหมัดลงบนผนังอย่างแรง ขุนพลกับบลูยืนมองอยู่ด้านหลัง
“ใครฆ่าแมงมุม” ภูผาถาม
ภูผาหันมา ขุนพลกับบลูแกล้งทำหน้าตาเสียใจ
“ถ้าเป็นนังหนูมุกล่ะ” บลูตอบ
ภูผามองบลู
“คนที่แมงมุมไปขู่...มันเป็นเพื่อนกับเจ้าของอะดอเรลลาไม่ใช่เหรอ พวกมันคงระวังตัวอยู่แล้ว ถึงได้จัดการแมงมุมง่ายขนาดนั้น” บลูบอก
“ภูผา...ฉันว่างานง่ายๆที่นายใช้แมงมุมทำ มันจะพาความฉิบหายมาให้พวกเรา รีบแบ่งเงินแล้วแยกย้ายกันได้แล้ว” ขุนพลบอก
ภูผามองบลูกับขุนพลที่สีหน้าเครียด
ในบ้านมุกดา รุจาวางซีดีลงตรงหน้า
“ภูผากับโรงพยาบาล ภูผากับคนไข้ น่าสนใจมากแล้วใช่มั้ยคะ ... นี่ค่ะ รายชื่อคนไข้ทั้งหมด .. หนึ่งในนี้คือคนที่ภูผาไปเยี่ยม”
คมกฤชเลื่อนมือจะไปหยิบ รุจาตะปบมือคมกฤชไว้
“ทำตามที่ตกลงกันก่อน ..บอกทุกอย่างมาให้หมด ทำไมพวกคุณอยากได้ข้อมูลคนไข้”
“หนูมุกใช้ให้พี่กฤชปลอมตัวไปเองค่ะ หนูมุกอยากช่วยพี่เพชรตามหาคนร้ายถ้าเรายังไม่ได้ตัวพวกที่ปล้นอะดอเรลลา พวกมันก็อาจจะย้อนมาขโมยไปอีกใช่มั้ยคะ”
“แอนดี้ล่ะค่ะ ... เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย”
“ทำถามโน่นถามนี่ ... ที่จริงก็อยากรู้เรื่องนี้ที่สุด” คมกฤชพูด
“ใช่ .. ทุกเรื่องของแอนดี้ ฉันอยากรู้... เพราะเค้าคือคนรักของฉัน”
รุจายิ้มเชือดเฉือนใจคมกฤช มุกดารีบอธิบายต่อ
“ตอนที่แอนดี้เค้ามา พอรู้ว่าเกิดเรื่องปล้น บริษัทของพี่กฤชต้องจ่ายค่าประกันเพชร เค้าก็อาสาว่ามีอะไรที่พอช่วยได้ ก็ให้บอก”
“เพราะแอนดี้ยิงปืนเก่ง” รุจาถาม
“ค่ะ แอนดี้เค้าเคยเป็นแชมป์ยิงปืนของมหาวิทยาลัย ตอนแรกเค้าอยากจะมาทำงานกับพี่กฤช แต่เจอคุณรุจาซะก่อน เลยได้ไปเป็นนักข่าว”
“แต่แอนดี้มันก็คงทำอะไรไม่ได้มากหรอกนะ .. ฝีมือก๊อกแก๊กๆ พออวดสาวได้” คมกฤชแทรกทันที
“แค่นั้น ... ชั้นก็หลงจะแย่แล้ว ไม่ต้องมากกว่านี้หรอก เดี๋ยวฉันจะถอนตัวจากความรักแอนดี้ไม่ไหว”
คมกฤชมองหมั่นไส้ มุกดาถอนใจกับสองคนที่ไม่ยอมกัน รุจาหันไปทางมุกดา
“งั้นเราก็ต้องรีบหาให้เจอว่าภูผามาเยี่ยมใครในโรงพยาบาลใช่มั้ยคะ คดีนี้จะได้ปิดสักที”
มุกดายิ้มให้เป็นคำตอบรุจา
ในบ้านเจนจบ เจนจบหันขวับมามองภูผา
“ก็คนของแกทำงานสะเพร่าเอง แค่ขู่ผู้หญิงคนนึง ทำไมถึงหนีไม่รอด”
“มีคนฆ่าแมงมุม หลังจากที่ขู่ผู้หญิงคนนั้น”
“ฉันนึกแล้วว่าผู้หญิงอย่างนิจนันท์ไม่มีปัญญาจะช่วยตัวเองหรอก แกสงสัยว่าใครช่วยนิจนันท์”
“มุกดา ... น้องสาวไอ้คมกฤช”
เจนจบหันมองภูผาทันที
“เราเคยเจอกับมันหลายครั้ง .. ถึงจับไม่ได้คาหนังคาเขา .. แต่มันก็เกี่ยวข้องกับเรื่องอะดอเรลลาทุกครั้ง”
“นึกไม่ถึงเลยนะ ฉันมองข้ามหนูมุกคนดีของเพชรไปได้ยังไง”
“เรื่องที่เหลือ คุณจัดการเอง .. ผมต้องการค่าเหนื่อย”
“ฉันต้องขายอะดอเรลลาของจริงให้ได้ก่อน”
“นั่นมันเรื่องของคุณ”
ภูผาหยิบปืนออกมากุมไว้ด้านหน้า
“เรื่องของผมคือผมต้องได้เงินส่วนที่เหลือภายในวันนี้ .. เงินสดเท่านั้น ตามจำนวนที่ตกลงกันครั้งแรก”
“แต่ลูกน้องแกตายไปแล้ว .. สอง”
“ไม่เป็นไร .. ขอแค่ให้ได้เงินจากคุณครบตามที่ตกลง ผมมีวิธีส่งเงินค่าจ้าง ให้พวกมัน ...... ไปใช้ในนรกเอง”
ภูผามองจ้องเจนจบนิ่ง สายตาเอาจริง ไม่มีการต่อรอง
ในม่านรูด บลูที่กอดขุนพลจากด้านหลัง สองคนสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
“เธอจัดการไอ้แมงมุมไปสักคนนี่ อะไรๆดูราบรื่นขึ้นเยอะ” ขุนพลกล่าว
“ภูผาจะแบ่งเงินให้เราแน่หรือเปล่า”
“ใจเย็นๆ ถ้าภูผาเบี้ยว ฉันก็มีวิธีทวงเงินค่าเหนื่อยของเรา”
“ตอนเธอไปแข่งรถเมืองนอก พาฉันไปด้วยนะ ขุนพล”
“จะใช้ฉันเป็นทางผ่าน ไปลองของนอก รสชาติแปลกๆล่ะสิ”
“ทำไมล่ะ ... ฉันอาจจะรักเธอขึ้นมาจริงๆแล้วก็ได้”
บลูมองทอดสายตาไปที่ขุนพล รู้สึกผูกพันขึ้นมาจริงๆ ขุนพลไม่ตอบแต่ลูบผมบลู ยิ้มเอาใจ บลูซบลงในอกขุนพล ขุนพลเหยียดยิ้ม มองบลูด้วยสายตาสมเพช
ที่ห้องทำงานเพชรในสตาร์ไดมอนด์ มุกดาเดินเข้าห้องมา เพชรยืนรออยู่แล้ว มุกดาเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เพชรเอ่ยขึ้น
“ผมรออยู่”
“หนูมุกทราบจากคุณสาลินีแล้วค่ะว่าคุณนิจนันท์ถูกทำร้าย .. คิดว่าเป็นฝีมือหนูมุกอีกมั้ยคะ”
“คุณทำหรือเปล่าล่ะ”
เพชรเดินมาจ้องมุกดา
“เมื่อคืนผมไปหาคุณที่บ้าน คุณน้าประไพบอกว่าคุณอยู่ที่คอนโดพี่ชาย ผมตามไป ... ไม่มีใครอยู่เลยสักคน หนูมุก ...คุณปิดบังอะไรผมอยู่”
“หนูมุกกับพี่กฤชออกไปเที่ยว กลับมาเกือบสว่าง”
เพชรโมโหกระชากมุกดาเข้ามาใกล้
“โกหก คุณโกหกเพราะเห็นว่าผมโง่นักใช่มั้ย”
มุกดายังไม่ทันตอบ เพชรดึงเธอมาชิดอก
“ขอให้รู้ไว้เลยนะ หนูมุก ที่ผมยอมเป็นคนโง่ .... เพราะผมรักคุณ”
มุกดาอึ้ง มองเพชรที่แววตาเสียใจ
“ต่อไปนี้คุณจะปกปิดอะไร ... แค่ไหน ผมจะไม่ถาม .. ผมรักคุณ ผมก็จะเชื่อใจคนที่ผมรัก ที่ผมรอจะคุยวันนี้ เพราะคุณแม่ให้เราไปเลือกชุด .. งานแต่งงานจะจัดขึ้นให้เร็วที่สุด”
“ไม่ค่ะ”
“ผมรู้ว่าคุณไม่เต็มใจจะแต่งงานกับผม ..”
“พี่เพชรเองก็ไม่อยากแต่งงานกับหนูมุกเหมือนกันนี่คะ ถ้าคุณป้ามรกตไม่ป่วยหนัก พี่เพชรก็คงเลือกเจ้าสาวเป็นคนอื่น”
“ใช่ ...นั่นมันเป็นเหตุผล ... ก่อนที่ผมจะรักคุณ”
เพชรมองมุกดาแววตาเศร้า
“ก่อนที่ผมจะอยากให้คุณเป็นเจ้าสาวของผม หนูมุก...อย่าให้ผมต้องเสียคุณไปเลยนะ คุณไม่รักผมก็ได้ แต่ขอให้ผมได้รักคุณ..ได้อยู่กับคุณได้มั้ยครับ”
อีกด้านหนึ่งที่ห้องทำงานเจนจบ เจนจบเดินไปเดินมา กังวลเรื่องเงินค่าจ้าง
“ผมต้องได้เงินส่วนที่เหลือภายในวันนี้ .. เงินสดเท่านั้น ....”
เจนจบสีหน้ากังวลกับคำพูดของภูผา เดินออกไปทันที
ในห้องทำงานเพชร เพชรมองมุกดาด้วยสายตาวิงวอน
“ผมรู้ว่าบังคับใจคุณไม่ได้ ผมเคยทำไม่ดีกับคุณ แต่หวังว่าวันเวลาที่ดีของเรา ที่ทะเล... มันจะให้คุณรู้ว่า ... ผมมั่นคงกับคุณคนเดียว”
มุกดามองเพชร เพชรยิ้มเศร้าแล้วเดินออกไปจากห้อง มุกดาอยากจะตามแต่เสียงมือถือดังขึ้น เธอมองเบอร์แล้วรีบกดรับ
“ค่ะ คุณรุจา”
ในบ้านมุกดา รุจากำลังคุยสายกับมุกดา คมกฤชยืนมองอยู่ใกล้ๆ
“ได้เรื่องภูผาแล้วค่ะ เพื่อนรุจาที่เป็นลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลช่วยเช็คให้แล้ว ...ภูผาไปเยี่ยมลูกชาย”
“ลูกชาย ..... ภูผามีลูกชายรักษาตัวอยู่ที่นั่นเหรอคะ” มุกดาพูด
เจนจบที่กำลังจะเข้าห้อง มาได้ยิน
“ค่ะ .. คุณรุจาระวังด้วยนะคะ ..โอเคค่ะ หนูมุกรอคุณรุจากับพี่กฤชส่งข่าวค่ะ”
เจนจบมองมุกด้วยสายตาจุดประกายความโกรธ มุกดาเดินผ่านออกไป ไม่มีเจนจบอยู่ตรงนั้นแล้ว
ในสตาร์ไดมอนด์ เพชรยืนรออยู่ มุกดาเดินมา
“พี่เพชรไม่ต้องรอหนูมุกหรอกค่ะ หนูมุกยังไม่ไปเลือกชุดแต่งงาน”
“หนูมุก ... คุณยังโกรธผมเรื่องรูปบ้าบออะไรนั่น มันไม่มีสักหน่อย”
“หนูมุกเชื่อสายตาตัวเอง”
“โธ่ ... หนูมุก เชื่อผมบ้างได้มั้ย ตอนนี้อะไรมันก็วุ่นวายมากพอแล้ว ผมอยากให้จับตัวคนที่ทำร้ายนิจได้ เรื่องที่คุณกับนิจไม่พอใจกันมันจะได้จบๆกันไป”
“ถ้าคุณนิจนันท์สงสัยหนูมุก ก็ให้ตำรวจมาจับหนูมุกเลยก็ได้ค่ะ หนูมุกไม่หนี”
“ผมไม่เชื่อว่าเป็นคุณ ผมถึงให้ผู้ใหญ่ช่วยดูคดีนี้เงียบๆ มันไม่ใช่เรื่องดีกับชื่อเสียงของคุณหรือนิจเลยนะ ถ้ามันกลายเป็นเรื่องหึงหวง”
“หึงหวง ! ใครหึงพี่เพชรคะ ไม่ใช่หนูมุกแน่”
มุกดาจะเดินผ่านไป เพชรคว้ามือเธอ
“หนูมุก พูดกันด้วยเหตุผล”
“เหตุผลของหนูมุกน่ะมีอยู่แล้ว แต่มันคงใช้ไม่ได้กับพี่เพชรแล้วก็..คุณนิจนันท์”
มุกดาเดินออกไปเลย เพชรมองตามอย่างเซ็งๆ
ในบ้านนิจนันท์นิจนันท์เดินไปเดินมา พาทีกำลังเล่นเวทเหงื่อเปียกเสื้อกล้าม มีรปภ.เดินตรวจตราภายใน นอกบ้าน นิจนันท์หันไปพาทีเบ่งกล้ามอวดขึ้นลง
“ลองจับมั้ย นิจ จับดู .. เท่าของชนินทรมั้ย”
“ไม่จับ...”
นิจนันท์คว้ากระเป๋า พาทีรีบถาม
“จะไปไหน”
รปภ. 2 คนมายืนกั้นหน้าประตูทันที
“ชั้นจะไปข้างนอก”
“ไม่ได้ ..เพชรสั่งไว้ให้ฉันคอยดูแลเธอ แล้วก็ห้ามเธอไปไหน เพราะยังไม่ปลอดภัย .. กลับมานั่งดูกล้ามฉันก่อน ... เร็วๆ”
พาทีแกล้งเบ่งกล้ามอวด นิจนันท์มองรปภ.ที่ยืนขวางแล้วโมโหเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโต๊ะ เดินหนีพาทีขึ้นบ้านไปเลย พาทีมองตามแล้วยิ้มแบบสะใจที่กั้นนิจนันท์ไม่ให้ไปป้วนเปี้ยนกับเพชรได้
ในบ้านมุกดา มุกดาคุยโทรศัพท์กับแอนดี้
“ฉันมารอที่บ้านแล้วนะ แอนดี้”
ที่นิวส์ไทม์ แอนดี้คุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเซ็ง
“กระดิกไปไหนไม่ได้เลยมุก บก.สมพลเพิ่งโทรมาเรียกลูกน้องทุกคนให้ไปประชุมที่บ้าน”
มุกดามีสีหน้าเครียด
อีกด้านหนึ่งที่บ้านภูผา ภูผาหยิบภาพครอบครัวในกระเป๋าเสื้อออกมามองแล้วยิ้มมีความหวัง มือถือของเขาดังขึ้น
“พร้อมจะจ่ายเงินแล้วใช่มั้ย ...”
ภูผานิ่งฟังนิดเดียวแล้ว สีหน้าตกใจ
“ว่าไงนะ ...” ภูผาพูด
ที่ห้องคนไข้ในโรงพยาบาล ประตูห้องคนไข้เปิดออก คมกฤช รุจาเดินเข้ามาแต่ที่เตียงว่างเปล่า ไม่มีลูกชายภูผาอยู่แล้ว คมกฤชกับรุจามองหน้ากันสีหน้าเครียด ทั้งสองจึงกลับไปที่บ้านมุกดา
“เด็กถูกย้ายไปรักษาที่อื่นก่อนเราจะไปถึง” รุจาพูด
“โรงพยาบาลบอกว่าแม่เด็กจ่ายค่ารักษาทั้งหมด แล้วก็ขอย้ายออกกะทันหัน” คมกฤชบอก
“มีคนกำลังช่วยภูผา แล้วก็เป็นคนที่รู้ความเคลื่อนไหวของเรา” มุกดาสงสัย
“แสดงว่า...นอกจากชนินทร... ยังมีคนทรยศอีกคนอยู่ในสตาร์ไดมอนด์เหรอคะ”
ทั้งสามคนมองกันอย่างสงสัยว่าใคร
ในบ้านเจนจบ เจนจบจิบกาแฟอย่างใจเย็น ภูผานั่งตรงข้ามมีสีหน้าพร้อมระเบิดเต็มที่
“คุณเอาลูกชายกับเมียผมไปไว้ที่ไหน” ภูผาโมโห
เจนจบวางแก้วอย่างใจเย็น หันไปทางกรงนกแต่ยังไม่ตอบ ภูผาพุ่งเข้าใกล้ แทบจะคว้าคอ เจนจบมองด้วยสายตามีอำนาจ ภูผายังต้องลดมือ
“ถ้าอยากให้ลูกชายมีลมหายใจ แกก็ต้องทำงานให้ฉันต่อ”
“คุณมันเลวยิ่งกว่าโจรอย่างผม”
เจนจบหันมาแววตาวาบ
“ถ้าแกพูดอะไรให้ระคายหูฉันอีกคำ .. ฉันจะสั่งให้คนของฉันที่เฝ้าลูกแก ดึงสายออกซิเจนออก .. แล้วฉันจะส่งคลิปที่ลูกชายแกค่อยๆตายอย่างทรมาน พร้อมกับเมียแกที่ต้องเป็นบ้า ... เพราะเห็นลูกชายตายไปต่อหน้าต่อตา”
ภูผายืนกำหมัอย่างกดดัน
“ทำงานให้ฉัน พอฉันขายอะดอเรลลาได้ แกจะได้เงิน ได้ครอบครัวแกคืน ..”
ณ ตึกร้าง บลู ขุนพลมองภูผาแล้วเสียงดังไม่พอใจ
“ไม่ได้เงิน ทำไมไม่ได้ ทำไมมันไม่จ่ายสักที” ขุนพลตะคอก
บลูเตะกระเป๋าด้วยความโมโห
“มันเป็นใคร ... ฉันจะไปถามมันเอง”
“เราต้องทำงานให้จบ ..อีกชิ้น” ภูผาบอก
“ที่ทำมามันยังไม่พอหรือไง ตำรวจจะตามเราเจออยู่แล้ว”
“เสร็จงานครั้งนี้ ... เราจะได้เงินเพิ่ม มากกว่าที่เคยตกลง ใครจะไม่ทำก็ได้”
ภูผามองวัดใจขุนพลกับบลู
ในบ้านมรกต มุกดานั่งใกล้เพชร อีกด้านคือรุจาและคมกฤช ล้อมรอบด้วย มรกต เผ่าพงศ์ ประไพ
“แหม ..ดีจริงๆ วันนี้ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา” มรกตเอ่ยขึ้น
“แต่ดูหนูมุกหน้าตาเหนื่อยๆ” เผ่าพงศ์บอก
“คุณเพชรใช้ทำงานหนัก หรือว่า...ยุ่งเรื่องเตรียมงานแต่งกันคะ” ปักเสริม
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างเลยค่ะ พอดีช่วงนี้ มุกดวงไม่ค่อยดี ราหูเข้า”
เพชรมองมุกดาที่ลอยหน้าบอก
“ทำดีไม่ได้ดี มีแต่คนหาเคราะห์ หาเรื่องมาให้”
“นั่นสิ แม่ก็ได้ยินมาเหมือนกัน”
“เห็นกับตาเลยค่ะ ว่าราหูมันมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านคุณเพชร” ปักพูด
“แม่ก็เลยสั่งตาเพชรไปแล้วว่าให้พาหนูไปเลือกชุดแต่งงาน ไงจ๊ะถูกใจแบบไหน”
“หนูมุกไม่ไปครับ”
“อ้าว ... ทำไมล่ะจ๊ะ”
“สงสัยต้องขับไล่ราหูก่อนค่ะ คุณผู้หญิง”
“คือหนูมุกอยากขอเตรียมตัวอีกนิด”
“ไม่ต้องเตรียมแล้ว ป้ารอไม่ไหว”
“พูดยังกับจะเป็นเจ้าสาวอีกรอบ” เผ่าพงศ์แซว
มรกตค้อน มุกดาหาทางออก หันไปทางคมกฤช
“หนูมุกอยากให้พี่กฤชแต่งงานก่อนนะคะ”
คมกฤชมองอย่างงงๆ มรกตรีบหันไปทางประไพ
“แต่งพร้อมกันสองคู่เลยดีมั้ยคะ หนูมุก ตาเพชร คมกฤช รุจา”
“ไม่ดีค่ะ” “ดีครับ” รุจากับคมกฤชตอบพร้อมกัน
รุจามองคมกฤชแบบรังเกียจ แล้วหันไปยิ้มกับผู้ใหญ่
“รุจามีแฟนแล้วค่ะ”
“แฟนรุจาเค้าเพอร์เฟ็คท์ทุกอย่างเลย .. หล่อ รวย นิสัยดี” คมกฤชเสริม
“ค่ะ ... รักกันมากด้วย”
“สมน้ำหน้าลูกชายป้า ผู้หญิงดีดีอย่างหนูรุจา ไม่รู้จักเอาใจ” ประไพพูด
“เสียดายจัง กะว่าจะจัดงานแต่ง สองคู่ หรู เริ่ด ให้เป็นที่สุดในวงสังคม”
“คงต้องแล้วแต่เจ้าสาวเค้านะครับ” เพชรบอก
“น่าจะถามพี่เพชรก่อนดีกว่าค่ะ ว่าพร้อมทั้งกาย ทั้งใจหรือเปล่า”
“ผมน่ะพร้อมมาตั้งนานแล้ว แต่เจ้าสาวต่างหากที่ ... คอยหาเรื่อง”
“เผอิญว่าเรื่องที่หา .. มันมาจากความประพฤติของเจ้าบ่าวทั้งนั้นเลยค่ะ”
ทุกคนมองเพชรที มุกดาทีที่ตอบโต้กัน
“สนุกดีครับ .. เถียงต่อสิ .. กำลังฟังเพลิน” คมกฤชแซว
ประไพตีแขนลูกชายเบาๆ มรกตค้อนคมกฤชน้อยๆ
“คู่กัดแบบนี้ เห็นมาเยอะแล้วค่ะ แต่งปุ๊บ หม้อไม่ทันดำ ลูกหัวปีท้ายปี” ปักกล่าว
“คงเหมือนเรา” คมกฤชพูดแล้วหันไปทางรุจา
“ใครเหมือน ... นายอย่ามั่ว”
“ก็เธอชอบเถียงชั้น ทำเป็นเก่งสารพัด สุดท้ายก็ตกม้าตาย ฉันต้องเป็นฮีโร่ไปช่วยทุกรอบ”
ทุกคนเริ่มหันมามองคู่คมกฤชกับรุจา
“นายเองก็ต้องพึ่งฉันเหมือนกันนั่นแหละ ... ไม่ได้เก่งจริงสักหน่อย คนอย่างนายมันมีแต่เกียร์เดินหน้า แต่สติปัญญาฉลาดๆน่ะ อยู่ที่ฉัน....”
คมกฤชลุกพรวด รุจาลุกขึ้นไม่ยอมเหมือนกัน คมกฤชกัดฟันหันมาบอกทุกคน
“ขอตัวก่อนนะครับ ไม่อยากฆ่าผู้หญิง”
“ขอตัวเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวจะพลั้งมือฆ่าผู้ชายปากไอ้ด่าง”
คมกฤช รุจาเดินออกคนละทาง เพชรกับมุกดาลุกบ้าง
“จะขอตัวมั่งใช่มั้ยคะ” ปักถาม
เพชรเดินไปทางคมกฤช มุกดาเดินไปทางรุจา เผ่าพงศ์หัวเราะ
เสียงเผ่าพงศ์หัวเราะเบาลง เมื่อหันมาเห็นสายตาสามสาว
“ขำเนอะ ... ตาเผ่า” มรกตค้อน
“จ้ะ ..ขำมาก ขำจนตับทรุดเลย”
ที่สระน้ำบ้านมรกต รุจาเดินมาหยุดสงบสติอารมณ์ มุกดาเดินมาใกล้
“อย่าถือพี่กฤชเลยนะคะ คุณรุจา”
“รุจาทำไม่ได้จริงๆค่ะ พี่ชายคุณหนูมุก .. คงเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูกับรุจาไปจนตาย”
“ไม่หรอกค่ะ พี่กฤชน่ะแคร์คุณรุจามากนะคะ ทำปากแข็งไปอย่างงั้นเอง”
“รุจาว่าอย่างคุณเพชรดีกว่านะคะ ผิดก็ยังรู้จักขอโทษ ทำไมคุณหนูมุกไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายดีดีอย่างคุณเพชรล่ะคะ”
“เรื่องของเรา มันเริ่มต้นจากความเกลียด ..ถึงตอนนี้จะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีดีแต่สักวัน .. ถ้าเรารู้จักตัวจริงของกันและกัน .. มันคงกลับไปเป็นความเกลียด .. อีกครั้ง”
“คนเราที่เกลียดกัน ก็เพราะรักกันไม่ใช่เหรอคะ”
มุกดาหันมามองรุจาแล้วยิ้ม
“เหมือนคุณรุจากับพี่กฤช”
รุจารู้ว่าพลาดไป ก็หันไปมองทางอื่น อมยิ้มเขินๆ
ในสวนบ้านมรกต คมกฤชยืนอยู่กับเพชร
“ผมยินดีนะ ถ้าคุณจะแต่งงานกับน้องสาวผม แต่ยังไงช่วยจัดการเรื่องเพื่อนเก่าคุณก่อน”
“ผมอยากให้ทุกคนเชื่อใจว่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับนิจ”
“คุณไม่คิด แต่ถ้าอีกฝ่ายคิด.... คิดแล้วก็ทำอย่างโจ่งแจ้งด้วย .. ถ้าคุณไม่จัดการให้ เด็ดขาด เรื่องของคุณกับมุก .. ไม่มีทางลงเอยแน่ๆ”
“แมนแบบนี้ ทำไมคุณรุจาถึงไปชอบคนอื่น”
“ผมกับรุจาเจอกันเพราะอะดอเรลลา เพชรอาถรรพ์เม็ดนี้มันอาจจะมีอำนาจบางอย่าง ที่ทำให้อะไรต่อมิอะไรยุ่งเหยิงไปหมด”
“เพราะราคาของมันไง ..แต่สำหรับผม เงินมันซื้อความสุขทางใจไม่ได้ ความเชื่อมั่นต่างหาก ที่จะทำให้ความรักยาวนาน”
“คุณนี่ไม่เผื่อใจสำหรับการโดนหลอกเลย”
มุกดากับรุจาที่เดินมาด้านหลัง สองคนหยุดฟัง
“คุณคงสมน้ำหน้าผม ที่โดนเพื่อนหลอกมาแล้ว ... แต่สำหรับคนรัก ผู้หญิงที่ผม อยากจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต ..อย่างหนูมุก ... ผมมั่นใจว่าผมจะไม่ใช่คนถูกหลอก”
สีหน้ามุกดาสลดลง
“ถึงมุกจะมีอะไรที่ปิดบังคุณ คุณก็ให้อภัยได้”
“แล้วถ้าเป็นคุณล่ะ คุณให้อภัยคนที่คุณรักได้หรือเปล่า”
มุกดาแววตาอ่อนลง รุจามองมุกดาแล้วยิ้มให้อย่างดีใจด้วย
“คุณเพชรรักคุณหนูมุกจริงๆนะคะ แต่งงานกับคุณเพชรเถอะค่ะ”
มุกดาฟังแล้วยิ่งรู้สึกเศร้า
ในบ้านนิจนันท์นิจนันท์เดินไปเดินมาอยากจะออกไปข้างนอก แต่รปภ.ก็คอยมอง นิจนันท์หันไปดุรปภ.
“นายแกก็ไปบริษัทแล้ว ... ทำไมพวกแกไม่ไปบ้าง มาเฝ้าชั้นไว้ทำไม”
รปภ.เฉย ไม่ตอบโต้ นิจนันท์หยิบมือถือ เจนจบเดินเข้ามา
“จะโทรเรียกเพชรมาช่วยเหรอ”
“เรื่องอะไรต้องมาขังชั้น”
“คงกลัวเธอเพ่นพ่าน เหมือนสัตว์เดือนสิบสอง”
“ระวังปากไว้ด้วย เจนจบ”
“แต่เธอควรจะระวังชีวิตตัวเอง”
“ฉันจะแจ้งความ หนูมุกมันคิดจะฆ่าฉัน”
“ก็ลองสิว่า เพชรจะปกป้องเพื่อน หรือ เจ้าสาว .. คุณหนูมุกเค้าดีกว่า เพียบพร้อมกว่าเธอทุกอย่าง อีกไม่นานเค้าก็แต่งงานกัน...เพื่อน ..ที่เป็นภาระอย่างเธอ มันก็ต้องอยู่นอกสายตา”
“ออกไป”
“ฉันไปแน่ แค่แวะมาดูว่าเธอยังไม่เป็นบ้าอาละวาดตายไปเสียก่อน อ้อ ...เห็นว่าวันนี้เพชรกับคุณหนูมุกเค้ามีนัดกินข้าวกันสองครอบครัว...เพชรคงจะสนุกจนลืม ผู้หญิงป่วยๆอย่างเธอไปเลย”
เจนจบเดินออกไป นิจนันท์โมโห คว้าหมอนมาปาไล่ รปภ.พากันหลบนิจนันท์ตวาดลั่น
“ไป ไปให้พ้นหน้าชั้น ไปให้หมด ออกไปจากบ้านชั้น ชั้นไม่ต้องการพวกแก”
ติดตามอ่าน "มุกเหลี่ยมเพชร" ตอนที่ 15 (ต่อ) พรุ่งนี้
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 15 (ต่อ)
ในบ้านเพชร มุกดากับรุจายืนคุยกันเรื่องหนังสือภาพเขียน เพชร คมกฤชกำลังกินกาแฟ มองอยู่ห่างๆปักยืนรอเสิร์ฟชา กาแฟอยู่ กระแซะมาใกล้เพชร
“ไม่กระเถิบไปคุยใกล้ๆ ตรงนั้นหน่อยเหรอคะ ยืนตรงนี้มันห่างนะคะ”
“ลุ้นจริงๆ” คมกฤชบอก
“เอ้า..ปักก็เคยมีแฟนนะคะ เวลางอน ก็อยากให้แฟนง้อ ไม่ใช่มายืนทื่อเป็นสากกะเบือ ลืมตา ปริบไป ปริบมา รอให้เค้าเดินมาหา”
เพชรกับคมกฤชแทบสำลักกาแฟ
“คุณหนูมุก คุณรุจาขา.. coffee .. tea or he ?”
มุกดากับรุจาหันมา คมกฤช กับเพชรจะเดินไป เสียงมือถือเพชรดัง เพชรหยิบมือถือมองเห็นเป็นเบอร์นิจนันท์ก็ยังไม่กล้ารับ
“ใครโทรมาคะ”
ปักพยายามจะชะโงกหน้ามอง เพชรหันหลังเดินห่าง กดรับ
“ว่าไงนิจ”
ในห้องนอนนิจนันท์ นิจนันท์กำลังคุยมือถือกับเพชร อีกมือก็เลือกชุดวาบหวิวในตู้เสื้อผ้า
“นิจไม่รู้เป็นอะไร... ปวดท้องมากเลยค่ะ ปวด ..ปวดเหมือนไส้ติ่งจะแตก”
นิจนันท์เอาชุดบางเบา มาทาบทับตัว มองตัวเองในกระจก
“อยู่บนห้องนอนค่ะ ลุกไม่ไหว ...นิจไม่กล้าเรียก รปภ.เข้ามาในห้องนอน..นิจกลัว ... เพชร ...ช่วย..ช่วยนิจด้วย”
ในบ้านเพชร เพชรวางสายแล้วหันกลับมา ทุกสายตามองอยู่
“โทรมาทำไมอีกคะ ไม่รู้หรือไง นี่มันเวลาครอบครัว ...” ปักพูด
“นิจเค้าไม่สบาย”
“คุณเพชรเป็นหมอตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“คุณปัก” เพชรปราม
“รีบไปเถอะค่ะ คุณนิจต้องการพี่เพชร” มุกดาบอก
เพชรมองอย่างอึดอัด ก่อนจะตัดสินใจ
“ผมต้องไปจริงๆ”
ภายในบ้านเพชร มรกตลุกพรวด เมื่อฟังปักรายงาน
“แล้วตาเพชรมันก็ไปหาแม่เพื่อนเก่า บ้านแม่นิจนันท์อยู่ไหน ปัก อยู่ไหน”
“ใจเย็นก่อนนะคะ” ประไพบอก
“เย็นไม่ไหวแล้วค่ะ ... เดือดปุดๆ จนจะเป็นน้ำกรดในกระทะทองแดงแล้ว”
มรกตจะลุก ปักรีบกางแขนกั้น
“ถอยไป”
มรกตกวาดปักเซ เดินลิ่วๆจะออกไปนอกบ้าน
“คุณผู้หญิงฟังปักให้จบก่อนสิคะ”
“ยังมีอะไรอีก”
“ไม่ต้องไปตามหรอกค่ะ ปักมั่นใจล้านล้านจุดหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ... ว่าวันนี้คุณเพชรไม่มีวันเสียท่ายายนิจนันท์ขาเสียบ”
ทุกคนมองปักอย่างสงสัย
ในห้องนอนนิจนันท์ นิจนันท์นอนอยู่ในชุดบางเบาเผยเนื้อขาวๆ พอได้ยินเสียงเปิดประตู ก็แกล้งหลับตา นอนบิดครวญคราง
“โอยย...ปวด ปวดเหลือเกิน”
นิจนันท์บิดไปบิดมา แล้วก็มีมือมาประคองขึ้น นิจนันท์โผเข้าไปซุกอกทันที
“เพชร .. ช่วยนิจด้วย”
นิจนันท์ช้อนตามอง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเป็นคมกฤช
“คุณคมกฤช”
นิจนันท์ผลักคมกฤชออกทันที คมกฤชถอยมายิ้มๆ
“ดูท่าจะหายสนิท”
นิจนันท์หันไปมอง เห็นเพชร มุกดา รุจายืนอยู่ด้านหลัง
“รุจาเรียกรถพยาบาลไว้แล้วค่ะ”
“เพชรพาคนอื่นมาลำบากด้วยทำไมล่ะคะ”
“ไม่ลำบากค่ะ พอดีเรากำลังคุยกันสนุกๆอยู่ที่บ้านคุณเพชร ก็เลยมากันหมดเลยห๊วงห่วงน่ะค่ะ”
“ผมพาไปหาหมอนะ นิจ” เพชรพูด
“ลุกไหวมั้ยครับ” คมกฤชถาม
นิจนันท์แกล้งลุกขึ้นเซๆ คมกฤชรีบเข้าช่วย นิจนันท์จำต้องยอมให้ประคอง
“รีบพาไปหาหมอเลยค่ะ ต้องเช็คอัพให้หมด ผู้หญิงปวดท้องไว้ใจไม่ได้ ต้องตรวจควานหาทั้งภายนอก ภายใน อาการอย่างนี้มะเร็งลำไส้แน่นอน” รุจาแกล้งพูด
“ไม่ต้องหรอก เพชรคะ นิจอยากลงไปนั่งพักข้างล่างก่อน”
นิจนันท์ค่อยๆบิดตัวออกจากคมกฤช แล้วเดินไป เพชรประคอง รุจาอมยิ้ม คมกฤชแกล้งยกนิ้วให้ รุจายิ้มยืดรีบเดินตามเพชรกับนิจนันท์ไป มุกดายืนอยู่ คมกฤชมองสบตาน้องแล้วเดินออกไป มุกดายังยืนอ้อยอิ่งก่อนจะหันกลับไปมองในห้องนอน
ด้านล่างบ้านนิจนันท์ เพชรประคองนิจนันท์นั่งลงรุจารีบยื่นยาดมให้
“ยาดมตราลิงถือดอกงิ้วค่ะ”
นิจนันท์รับมา แล้ววางทันที หันไปมอง เพชรยืนข้างคมกฤช
“ดีขึ้นมั้ย นิจ ... เป็นยังไงบ้าง”
“รถพยาบาลกับห้องคนไข้พร้อมแล้วนะครับ ...” คมกฤชบอก
“รอดูอาการอีกพักนะคะ” นิจนันท์ฝืนยิ้ม
ในห้องนอนนิจนันท์ มุกดาพยายามรื้อดูเอกสารในตู้ ไม่เห็นเอกสารอะไรเธอกำลังจะถอยออก แต่สายตามองไปเห็นมือถือของชนินทรที่วางอยู่ใกล้หนังสือ มุกดามองแล้วหยิบออกมาใส่กระเป๋า
ด้านล่างบ้านนิจนันท์ เพชรกับคมกฤชมองนิจนันท์อยู่ห่างๆ รุจาแกล้งเข้าไปดูแลบีบนวดนิจนันท์
“เป็นไงบ้างคะ ดีขึ้นมั้ยคะ”
“ค่ะ ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ”
นิจนันท์เบี่ยงตัวหนีรุจา มุกดาเดินลงบันไดมาพร้อมหมอนหลายใบ
“หนูมุกเอาหมอนลงมาเผื่อน่ะค่ะ คุณนิจจะได้นอนสบายๆ”
มุกดาทำเป็นเอาหมอนมาวาง รุจาทำเป็นฟาดๆหมอนใกล้นิจนันท์ ทำเหมือนจัดวาง อัดรอบแน่นตัวนิจนันท์ จนขยับไม่ได้
“นอนพักเลยครับ คุณนิจนันท์” คมกฤชบอก
“พวกคุณจะกลับก็ได้นะคะ ฉันค่อยยังชั่วแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้พวกเราว่าง จะช่วยดูแลคุณนิจ จนกว่าจะหาย ผู้หญิงย่อมเข้าใจผู้หญิงกันเอง มากกว่าผู้ชายใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ ..คงงั้นมั้งคะ”
รุจากับคมกฤชแอบส่งยิ้มสะใจให้กัน เพชรยิ้มให้มุกดา มุกดามองอย่างเฉยๆ
ในบ้านเพชร มรกตกอดลูกชายกอดแล้วกอดอีกด้วยความเป็นห่วง
“ดีนะที่ลูกรอดปลอดภัยจากกรงเล็บพร้อมตะปบของแม่นิจนันท์”
“ต้องขอบคุณคุณรุจากับคุณคมกฤชนะคะ ที่ไปช่วยดูแลพยาบาลคนป่วย จนหายสนิท หายไปเฉยๆ ... แหม๊...มันน่าจะหายไปจากโลกนี้”
เพชรมองปักด้วยสายตาดุ ปักหลบตา
“นิจเค้าน่าสงสาร ผมอยากให้เราเห็นใจเค้าบ้าง”
“แต่พ่อว่าเค้าอยากให้แก เห็น..ใจ ..เค้ามากกว่า” เผ่าพงศ์บอก
“จริง .. อันนี้คุณพูดถูกมาก ...... ประสบการณ์ล้วนๆล่ะสิ” มรกตยิ้ม
เผ่าพงศ์ยิ้มแห้ง มรกตหันมาพูดกับลูกชาย
“จำไว้นะ เพชร ..มารยาผู้หญิง น่ากลัวที่สุด แกห้ามใจอ่อนกับนิจนันท์บ่อยๆไม่งั้นแม่อกแตกตาย เพราะไม่ได้ลูกสะใภ้ถูกใจ”
“สบายใจได้ครับ ยังไงผมก็ต้องมีเจ้าสาวชื่อหนูมุก”
เพชรยิ้มอย่างมั่นใจ
ในบ้านมุกดา มุกดากับคมกฤชกำลังมองแอนดี้ที่ใช้เครื่องมือต่อกับมือถือชนินทรปรากฏเป็นภาพรายชื่อเบอร์เรียงกันขึ้นในจอคอมพิวเตอร์
“มือถือที่มุกเอาออกมาเป็นของชนินทรจริงๆ แล้วเบอร์สุดท้ายที่ชนินทรโทรออกก็คือเบอร์ขอสงคราม” แอนดี้บอก
“เรารู้ว่าสองคนนี้ติดต่อกันอยู่แล้ว” คมกฤชกล่าว
“นิจนันท์เก็บมือถือเครื่องนี้ไว้ .. ไม่ยอมให้พี่เพชร .. แสดงว่านิจนันท์เองก็รู้ว่าชนินทรกำลังติดต่อจะขายอะดอเรลลา แต่เวลาอยู่ต่อหน้าทุกคน กลับทำว่าไม่รู้เรื่อง”
“นิจนันท์เป็นคนทำให้ชนินทรเป็นเจ้าชายนิทราหรือเปล่า” คมกฤชสงสัย
”ไม่น่าใช่ .. นิจนันท์สู้แรงชนินทรไม่ได้หรอก” มุกดาตอบ
“ถ้ามันไม่ใช่เป็นอุบัติเหตุอย่างที่นิจนันท์พูด ฟังจากที่คุณสองคนเล่า ผู้หญิงคนนี้ก็ไว้ใจไม่ได้ ...” แอนดี้บอก
“สมมติว่าวันนั้นมีอีกคนที่ทำร้ายชนินทร คนที่รู้ความเคลื่อนไหวของทุกคนอย่างดี” คมกฤชตั้งข้อสงสัย
“... เป็นคนที่เราไม่เคยสังกต...” มุกดาเสริม
คมกฤชและแอนดี้มองมุกดาที่แววตานิ่งคิด
ที่ห้องน้ำบ้านเจนจบในตู้กระจกอาบน้ำ แรงน้ำจากฝักบัวไหลลงมากระทบหน้าเจนจบและเนื้อตัวเปล่าเปลือย มีมือจากด้านหลังเอื้อมมาแตะไหล่แล้วไล้ฟองสบู่ไปทั่วหน้าอกเจนจบ เจนจบยิ้มให้ขุนพลที่อยู่ด้านหลัง
“ผมจะรอไม่ไหวแล้วนะ” ขุนพลกล่าว
เจนจบยิ้ม
“เร่งทำไม หรือว่าคิดจะหนี..”
“ผมจะหนีคุณไปไหนได้.. เจนจบ... คุณก็รู้ว่าผมอยากไปแข่งรถ .. แล้วคุณก็เป็นคนเดียวที่จะทำให้ฝันของผมเป็นจริง”
เจนจบยิ้มให้ขุนพล
ณ ตึกร้าง เจนจบก้าวเข้ามาในตึก ภูผายืนมองอยู่ด้านหลัง
“งานสุดท้ายของแก คือทำให้อะดอเรลลาปลอมที่อยู่ในสตาร์ไดมอนด์.... หายไปอีกครั้ง .... เพราะฉันติดต่อคนซื้อนอกประเทศ เพื่อขายของจริงได้แล้ว”
“เสี่ยงเกินไปที่ผมจะบุกเข้าไปในสตาร์ไดมอนด์” ภูผากล่าว
“ที่จริงฉันก็อยากให้แกทำแบบนั้น เพราะฉันอยากเห็นตอนที่หนูมุกมันลุกขึ้นมาสู้ ... กลายเป็นอีกคนอย่างที่แกเล่า”
“ถ้าทำแบบนั้น ผมไม่รับรอง ... ว่าจะไม่มีคนตาย”
“นั่นล่ะ ที่ฉันไม่อยากเสี่ยง ฉันไม่อยากให้เพชรโดนลูกหลง”
เจนจบมองภูผาอย่างคนเป็นที่คิดทุกอย่างมาแล้ว
“พรุ่งนี้ พวกแกต้องปล้นรถที่มีอะดอเรลลา”
ในห้องทำงานเพชร อะดอเรลลาในกล่องสวยงามทุกคนยืนอยู่ เจนจบเอ่ยอธิบาย
“ผมขอร้องให้ผู้เชี่ยวชาญจากสถาบันบินมารับอะดอเรลลาด้วยตัวเอง แล้วก็ติดต่อขอการคุ้มกันจากสารวัตรธีรพัฒน์”
มุกดายืนมองไปที่ทุกคนอย่างจับสังเกต
“คนของฉันมือดีที่สุด 3 คนจะนั่งไปกับรถที่มีอะดอเรลลา” พาทีพูด
“ผมจะขับตามปิดท้าย” คมกฤชบอก
“ที่สนามบิน จนท.นอกเครื่องแบบจะคอยดูแลอะดอเรลลา จนกว่าจะถูกนำขึ้นเครื่อง” ธีรพัฒน์กล่าว
“ต้องไม่มีเหตุการณ์ปล้นเกิดขึ้นอีก” เพชรย้ำ
สาลินีถอนใจดังๆ
“โล่งใจจังเลยนะคะ ในที่สุดอะดอเรลลาก็จะไปพ้นๆจากสตาร์ไดมอนด์เสียที”
ทุกคนมองสาลินี
“ก็มันเพชรอาถรรพ์..นี่คะ ..น่ากลัวจะตาย ตั้งแต่ได้มา ไม่เห็นเกิดเรื่องดีดีเลย”
“ใกล้เวลาที่ผู้เชี่ยวชาญจะมาถึงแล้ว” เจนจบบอก
“ผมขอเชิญทุกคนไปสรุปแผนรักษาความปลอดภัยระหว่างขนย้ายให้เข้าใจตรงกันอีกครั้งที่ห้องประชุมครับ” เพชรกล่าว
เพชรปิดกล่องอะดอเรลลบนโต๊ะแล้วส่งให้มุกดา มุกดารับไว้แล้วนำไปเก็บไว้ในเซฟ เพชรเดินนำทุกคนเดินตามออกไป สาลินีรั้งท้ายเป็นคนปิดประตู
ที่ตึกร้างภูผา ขุนพลและบลูกำลังเตรียมอาวุธถนัดมือ
“เสร็จงานแล้ว เราจะไปรับเงินได้ที่ไหน” ขุนพลถาม
“สนามบิน” ภูผาตอบ
ภูผาโยนพาสปอร์ตปลอมให้ขุนพลกับบลู
“แบ่งเงิน ... แล้วขึ้นเครื่องไปได้เลย" ภูผาบอก
ขุนพลจูบพาสปอร์ตปลอมด้วยความหวังเต็มเปี่ยมแต่ภูผามีสีหน้านิ่งเตรียมปืนไว้ในมือพร้อม
ในห้องประชุมสตาร์ไดมอนด์ เพชรจับมือกับผู้เชี่ยวชาญต่างชาติ ทุกคนยืนอยู่พร้อมหน้าแล้วเริ่มประชุมแผนรักษาความปลอดภัยกับผู้เชี่ยวชาญจากนั้นทุกคนมาที่ห้องทำงานเพชร มุกดาหยิบกล่องอะดอเรลลาออกจากเซฟเธอส่งกล่องให้เพชร เพชรเปิดกล่องออกแต่ในกล่องว่างเปล่า ไม่มีอะดอเรลลา เพชรกับมุกดามองหน้ากันอย่างตกใจ
“ปิดสตาร์ไดมอนด์ ค้นตัวทุกคน” เพชรสั่ง
ในสตาร์ไดมอนด์ เจ้าหน้าที่ของพาทีกำลังเปิดกระเป๋าพนักงานทุกคน เพชรมีสีหน้าเครียด ยืนอยู่ข้างผู้เชี่ยวชาญต่างประเทศ สาลินีที่เพิ่งถูกตรวจ เดินพุ่งมาหามุกดาอย่างตัวสั่น
“อาถรรพ์ใช่มั้ยคะ อาถรรพ์อะดอเรลลา มันหายไปได้ยังไง มันหายไปอีกแล้ว”
มุกดาสบตาคมกฤช มองเหมือนเครื่องสแกนไปที่ทุกคนพาทีเดินไปเดินมา มุกดาจ้อง
“ฉันไปดูข้างนอกก่อนนะ” พาทีบอก
พาทีบอกแล้วเดินไปเลย มุกดามองตาม เจนจบมองเพชรที่สีหน้าเครียด
“ฉันจะไว้ใจใครที่นี่ได้อีก” เพชรถาม
“ฉันไง เพชร .. ชีวิตนายยังไว้ใจฉันได้” เจนจบตอบ
เพชรมองเจนจบด้วยแววตาเครียดเต็มที่
อีกด้านในสตาร์ไดมอนด์ พาทีเดินมากุมมือยืนสงบสติอารมณ์ มุกดาเดินตามมาด้านหลัง
“คุณหนูมุก”
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ คุณพาที”
“ผม..ผม..”
พาทีพูดได้แค่นั้นแล้วหันไปอาเจียนในถังขยะ มุกดาเข้าไปลูบหลัง พาทีรีบเอาผ้าเช็ดปาก
“คุณพาทีไม่สบาย”
“คุณหนูมุกอย่าบอกใครนะครับ ผมกลัว”
“..กลัว”
“ครับ ..ผมกลัว ..เมื่อกี๊เรายังเห็นอะดอเรลลากับตา ทุกคนเห็น แล้วมันหายไปไหน มันหายไปได้ยังไง”
“คุณพาทีคิดว่า....”
“อาถรรพ์ครับ ผมว่าเพชรเม็ดนี้มีอาถรรพ์จริงๆ ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับมันอีกแล้ว ผมกลัว ผมกลัวต้องเป็นเหมือนชนินทร..”
พาทีกลัวจนขาสั่น ทรุดลงนั่งลงกับพื้น มุกดามองแล้วปลอบ เพราะเห็นแล้วว่าพาทีกลัวจริงๆ
“ไม่ใช่อาถรรพ์หรอกค่ะ คุณพาที .. ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเป็นฝีมือคน .. อาจจะเป็นคนใกล้ตัว ที่เรานึกไม่ถึงด้วย”
ด้านหลังเจนจบที่มองตรงมาที่มุกดากับพาที เจนจบหลบมาแล้วพิมพ์เมสเสจอย่างรวดเร็ว
ที่ตึกร้างภูผาดกดอ่านเมสเสจที่ส่งจากเจนจบ
“ยกเลิกงาน ....”
ขุนพลกับบลูที่กำลังจะออกไป หันขวับ
“อะไรวะ ยกเลิก ..ยกเลิกก็แปลว่าวันนี้ไม่ได้เงิน ไม่ได้ไปเมืองนอก” ขุนพลโวยวาย
ขุนพลมองแล้วไม่พอใจชักปืนออกมาเล็งไปที่ภูผา ภูผามองนิ่งไม่สะทกสะท้าน โยนมือถือไปตรงหน้าขุนพล
“ถ้าแกคิดว่าฉันโกหก”
บลูหยิบมือถือมาอ่าน แล้วหันไปบอกขุนพล
“ยกเลิกงาน”
ขุนพลลดปืน หัวเสีย ออกไปอย่างเร็ว บลูเรียก
“ขุนพล ..ขุนพล จะไปไหน”
ในห้องทำงานเพชร ทุกคนยืนกันสีหน้าเครียด
“ค้นจนทั่ว แต่ก็ไม่เจออะดอเรลลา วงจรปิดก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติในห้องนี้ หลังจากพวกเราออกไป นี่มันอะไร .....มันเกิดขึ้นได้ยังไง”
เพชรหัวเสีย ระเบิดอารมณ์
“สร้อยเพชรเส้นนึงหายไปจากห้องประธานกรรมการบริษัทอย่างไร้ร่องรอยมันหมายความว่ายังไง”
เพชรหันไปมองพาที
“นี่เหรอระบบความปลอดภัยสูงสุดที่บริษัทแกติดตั้งให้ฉัน”
พาทีก้มหน้า เถียงไม่ออก เจนจบปรามขึ้น
“เพชร ..”
“หยุด เจนจบ อย่าพูด ... ถ้าแกไม่รู้ว่าอะดอเรลลาอยู่ที่ไหน”
“ผมจะออกไปช่วยธีรพัฒน์ค้นทุกตารางนิ้ว” คมกฤชบอก
คมกฤชเดินออกไป
“ผมไปด้วย” พาทีรีบตามออกไป
ทั้งห้องเหลือเพชร มุกดา สาลินี เจนจบ อยู่ๆสาลินีก็ร้องไห้โฮ ทุกคนมอง
“สาลี่กลัว กลัวมากเลยค่ะ สาลี่ขอลาออกได้มั้ย สาลี่ไม่อยากอยู่ใกล้เพชรบ้าๆเม็ดนี้แล้ว”
“ห้ามใครลาออกตอนนี้” เพชรสั่ง
สาลินียิ่งร้องดัง เพชรยิ่งรำคาญ
“ออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก”
สาลินีดึงทิชชู่แล้วซับน้ำตาไป แหกปากร้องไห้ออกไป มุกดามองเจนจบ
“ฉันรู้ว่านี่มันเรื่องใหญ่ มันเกิดขึ้นใต้จมูกนาย” เจนจบพูด
“แกอย่าบอกให้ฉันใจเย็น”
“ฉันรู้ว่าสิ่งแกเป็นห่วงมากกว่าเพชรเม็ดนึง คือชื่อเสียงของสตาร์ไดมอนด์ไม่ว่าจะหาอะดอเรลลาเจอหรือไม่เจอ เราจะช่วยกันกอบกู้ความเชื่อถือของทุกคนกลับมา ... นายไม่ใช่คนยอมแพ้กับอุปสรรคแค่นี้”
เพชรมองเจนจบที่ให้กำลังใจเต็มเปี่ยม เจนจบเดินออกไปทิ้งให้เพชรอยู่กับมุกดาตามลำพัง เพชรหันไปมองมุกดา แววตาเครียด กดดันและกำลังผิดหวัง
“หนูมุก”
เพชรโอบกอดมุกดาไว้แน่นเป็นกำลังใจ
“ผมจะหามันให้เจอ ..ผมต้องหาอะดอเรลลาให้เจอ”
มุกดาโอบกอดเพชรไว้อย่างปลอบประโลม
หน้าห้องทำงานเพชร สาลินีกำลังเช็ดน้ำหูน้ำตา พนักงานหลายคนจับกลุ่มคุย ธีรพัฒน์กับลูกน้องยังค้นไปรอบๆ สาลินีหยิบกระเป๋า มือไม้สั่นจนกระเป๋าหลุดมือลงบนพื้น ธีรพัฒน์หันมามอง สาลินีร้องไห้โฮ
“รีบๆหาให้เจอนะคะ แล้วเอาไปไกลๆ เอาไปนอกประเทศ ไม่ต้องเอากลับมาอีก”
ธีรพัฒน์มองอย่างถอนใจหนักแล้วไปค้นต่อปล่อยสาลินีร้องห่มร้องไห้ เช็ดน้ำมูกฟืดฟาด
ในบ้านเจนจบ เจนจบเดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าเครียดแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นขุนพลยืนรออยู่
“ทำไมยกเลิกงาน”
“อะดอเรลลาถูกขโมยที่สตาร์ไดมอนด์”
“มีโจรหน้าไหนที่มันเก่งกว่าพวกผม”
“มี .. แล้วมันก็กล้าล้วงคองูเห่า”
ขุนพลเข้ามาใกล้ มองเจนจบ
“ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อคุณได้นะ เจนจบ ... ผมคือคนเดียวที่จะช่วยคุณจนลมหายใจสุดท้าย อะดอเรลลาของจริงอยู่ที่คุณใช่มั้ย”
เจนจบนิ่งมองขุนพล
“ขายมันไปสิ แล้วแบ่งเงินค่าแรงให้ผมคนเดียวก็ได้ ผมจะไม่ปากโป้งบอกใคร คุณจะให้ผมปิดบัญชีไอ้ภูผากับบลูก็ได้ ...แค่คุณสั่งผม”
“ยังไม่ถึงเวลา”
“แล้วเมื่อไหร่ ตำรวจมันตามกลิ่นเรามาใกล้แล้ว ผมต้องการเงิน ผมต้องหนี”
“ใจเย็นก่อน ฉันเองก็ตั้งใจให้อะดอเรลลาปลอมมันหายก่อนจะถูกส่งไปตรวจอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าคราวนี้มันมีคนที่เหนือชั้นกว่าพวกแก แล้วฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่ามันเป็นใคร”
เจนจบกำลังคุ่นคิด ขุนพลมองอย่างไม่พอใจแต่ต้องระงับอารมณ์ไว้เต็มที่
ที่ตึกร้างภูผามองรูปลูกชายด้วยความกดดัน บลูที่ยินพิงอยู่ห่างๆ มองภูผาแล้วก็ถามขึ้น
“เรายังมีโอกาสจะได้เงินอีกมั้ย”
“ต้องได้”
“ได้เงินแล้วเธอจะหนีไปไหน”
“ไม่หนี”
“ไม่หนี แล้วจะเอาเงินเยอะๆไปทำอะไร”
ภูผาไม่ตอบ แต่มองภาพลูกชายด้วยแววตาที่เป็นห่วงที่สุด
กลางดึกในสตาร์ไดมอนด์เพชรนั่งนิ่งเครียด มุกดาเดินมาใกล้นั่งลงข้างๆ
“เพชรเม็ดเดียวมันเคยซื้อความซื่อสัตย์ของเพื่อนผมมาคนนึงแล้ว..ไม่นึกว่า ...มันจะเกิดขึ้นอีกจนได้”
“พี่เพชรสงสัยใครคะ”
“คนที่รู้รหัสเซฟมีแค่ผม หนูมุก แล้วก็”
มุกดานิ่งรอฟัง
“... เจนจบ”
เพชรถอนใจ
“แต่ตอนนั้น ทุกคนก็อยู่ด้วยกันในห้องประชุม”
“พี่เพชรสงสัยหนูมุกหรือเปล่า”
“ไม่มีทาง”
“ทำไมละคะ อาจจะเป็นหนูมุกก็ได้ ที่หลบมาขโมยอะดอเรลลา”
“ผมเชื่อใจคุณ”
“ทั้งๆที่หนูมุกเคยมีเรื่องปิดบังพี่เพชร”
“ผมเชื่อใจคนรักของผม” เพชรกุมมือมุกดา
มุกดาฟังแล้วยิ่งใจหาย
“คนทุกคนมีด้านมืด ด้านสว่าง มีกิเลส มีความปรารถนา ... พี่เพชรไม่มีวันรู้..อะไรคือสิ่งที่ซ่อนอยู่ลึกที่สุด .. ในหัวใจมนุษย์”
“ต่อให้มนุษย์มีเล่ห์เหลี่ยมชั่วร้ายปกปิดไว้แค่ไหน ผมก็ยังเชื่อว่าความรักจะให้อภัยทุกคนได้ ความรักจะทำให้ด้านมืดกลายเป็นด้านสว่าง ทำให้กิเลสกลับกลายเป็นการให้...ดูอย่างผม แต่ก่อนร้ายกับหนูมุกแค่ไหน ตอนนี้ผมกลับต้องพึ่งมือเล็กๆคู่นี้...เป็นกำลังใจที่สำคัญที่สุด”
เพชรกุมมือมุกดาขึ้นมาจูบเบาๆด้วยแววตาอ่อนโยน มุกดามองเห็นความอ่อนโยนในหัวใจเพชรแล้วยิ่งใจหายเมื่อนึกถึงวันที่ความจริงของตัวเองต้องเปิดเผย
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 15 (ต่อ)
ภายในห้องนอน สาลินีนั่งอยู่บนเตียง เธอค่อยๆ ชูสร้อยเพชรอะดอเรลลาขึ้นมอง แสงสะท้อนจากเพชรสีชมพูส่องเป็นประกาย สาลินียิ้มแล้วพูด
“เพชรอาถรรพ์ ... อาถรรพ์ตรงไหน .. ฉันเอามาได้ง่ายๆ ยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก” สาลินียิ้มอย่างร้ายกาจ
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ ที่มุมลับตาคนในสตาร์ไดมอนด์ สาลินียื่นเงินเป็นปึกให้พนักงานชายคนหนึ่ง
“เงินมันซื้อได้ทุกอย่าง ตั้งแต่คนที่ดูแลวงจรปิด” สาลินีพูดกับตัวเอง
ภายในห้องทำงานของเพชรสาลินียืนอยู่หลังช่างที่กำลังใช้เครื่องมือฟังเพื่อแกะรหัสเซฟ
“เวลาพวกแกเพลิดเพลินกันที่ทะเล โอกาสมันก็เป็นของฉัน” สาลินีพูดกับตัวเองต่อ
ภายในห้องประชุมสตาร์ไดมอนด์ เพชรและทุกคนกำลังคุยกันเรื่องแผนรักษาความปลอดภัยกับผู้เชี่ยวชาญ
“ทุกอย่างแค่รอเวลา” สาลินีคิดในใจ
ภายในห้องทำงานของเพชร สาลินีใส่ถุงมือยาง กดรหัสเปิดเซฟออก เธอหยิบกล่องอะดอเรลลาออกมา สาลินียิ้มก่อนจะหยิบสร้อยอะดอเรลลาหย่อนใส่ถุงดำเล็กๆ ที่เธอนำมา
ที่หน้าห้องทำงานเพชร ธีรพัฒน์กับลูกน้องค้นโดยรอบ สาลินีหยิบกระเป๋า มือไม้สั่น จนกระเป๋าหลุดมือลงบนพื้น ธีรพัฒน์หันมามอง สาลินีพูดอย่างลนลาน
“รีบๆหาให้เจอนะคะ แล้วเอาไปไกลๆ ไปนอกประเทศ ไม่ต้องเอากลับมาเลย”
ธีรพัฒน์มองสาลินี แล้วหันไปค้นต่อ ส่วนสาลินีร้องห่มร้องไห้ เช็ดน้ำมูกฟืดฟาด สาลินีทำเป็นก้มลงเก็บกระเป๋าที่หล่นพื้น แล้วแอบหยิบถุงดำที่ใส่อะดอเรลลาออกจากถังขยะใต้โต๊ะแล้วหย่อนลงกระเป๋าตัวเอง สาลินียิ้มเจ้าเล่ห์ดีใจที่แผนทุกอย่างสำเร็จ
ในห้องนอนของสาลินี สาลินียังคงถือสร้องอะดอเรลล่าอยู่
“ถ้ารู้ว่ามันจะง่ายขนาดนี้ ฉันคงเอาออกมาให้คุณตั้งนานแล้ว”
ศักดาที่ถอดเสื้อเปลือยเปล่าดันตัวขึ้นมาจากเตียง เขามองสร้อยเพชรอะดอเรลลา
“ขอบคุณมากที่รัก ...เธอคนเดียว... ที่ทำให้อะดอเรลลาเป็นของฉัน”
ศักดาจูบแก้มสาลินี
“สาลี่สัญญาแล้ว อะไรที่คุณศักดาอยากได้ .. สาลี่จัดการให้ทุกอย่าง”
“สะใจจริงๆ ไอ้เพชรมันคงนึกไม่ถึง เลขาที่พวกมันเห็นเป็นตัวตลก จะกลายเป็น คนที่ทำให้มันกระอักเลือดตาย”
“ก็มีแต่คุณ..ที่รู้ว่าสาลี่เก่งแค่ไหน”
“ฉันถึงส่งเธอไปทำงานที่สำคัญมาก ... สายลับจากเอสเค” ศักดาบอก
“กลายเป็นเลขาประธานสตาร์ไดมอนด์”
“ครั้งนี้ฉันจะให้รางวัลเธอเต็มที่เลย” ศักดาเข้าไปกระซิบใกล้ๆ “ที่รัก”
ศักดาซุกไซร้ที่ซอกคอของสาลินีแล้วเลื่อนลงต่ำ สาลินียิ้ม เธอมองอะดอเรลลาในมือด้วยแววตามีความสุข
เช้าวันใหม่ ณ ที่ทำงานของคมกฤช รุจากับคมกฤชกำลังมองธีรพัฒน์ที่ยืนอยู่
“อะดอเรลลาน่าจะยังไม่ถูกปล่อยขาย เพราะสงครามก็ยังกบดานอยู่” ธีรพัฒน์บอก
“ศักดา ลูกชายล่ะคะ” รุจาถาม
“ก็ยังไม่โผล่เหมือนกัน” ธีรพัฒน์ตอบ
“ตำรวจกดดันเอสเคให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอคะ ยังไงเค้าก็เป็นผู้ต้องสงสัยเบอร์หนึ่งอยู่แล้ว”
“ไม่ต้องสอนจระเข้ว่ายน้ำเลย หลักฐานไม่แน่นหนา เดี๋ยวตำรวจก็ถูกฟ้องกลับ” คมกฤชบอก
“รุจาว่า เพชรอะดอเรลลามันต้องมีอำนาจชั่วร้ายแฝงอยู่ในตัวเอง”
“ทฤษฎีพิลึกๆอะไรของเธออีก” คมกฤชท้วง
“หัดอ่านหนังสือ หรือหาความรู้มาใส่สมองซะบ้าง เค้าบอกว่าเพชรที่ต้องคำสาป จะเก็บพลังอำนาจด้านลบไว้ พอใครเป็นเจ้าของ ก็จะถูกส่งต่อความโชคร้ายไปด้วย”
“ฉันก็ไม่เห็นคุณเพชรเค้าเป็นอะไร”
“แต่คุณชนินทรนอนเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้วคนนึงนี่”
“อันนั้นเพราะความโลภ ... ไม่ใช่อาถรรพ์”
“นั่นแหละเค้าเรียกอาถรรพ์ของเพชรที่เปลี่ยนใจคนได้”
“ไว้ได้สร้อยอะดอเรลลาคืนมา ฉันจะขอยืมคุณเพชรเอามาให้เธอใส่ เผื่อจะเปลี่ยนให้เธอเลิกหัวแข็งกับฉันสักที”
ธีรพัฒน์ทำเป็นหันไปมองทางอื่นเหมือน ไม่อยากยุ่ง รุจาหันไปขึ้นเสียงใส่คมกฤชทันที
“พูดถึงกะโหลกกะลาไปทำไม ใจฉันเนี่ย ใจฉัน .. ถ้าจะเปลี่ยน เปลี่ยนใจฉันดีกว่า ใจชั้นแข็งกว่าหัวขี้เลื่อยที่คิดอะไรไม่ออกของนายตั้งเยอะ โอ๊ย .. ทำไมถึงเซ่ออย่างงี้เนี่ยะ”
รุจามองคมกฤชด้วยแววตาที่มีเจือไปด้วยความน้อยใจ
ที่บ้านของมรกต เพชรนั่งหน้าตาเครียดอยู่ โดยมีมุกดาอยู่ใกล้ๆ มรกตและเผ่าพงศ์นั่งอยู่ด้วย เจนจบพูดกับทุกคน
“ผมเชื่อว่ายังไงเราก็ต้องได้อะดอเรลลากลับมา”
“แม่ไม่สนใจไอ้เพชรเม็ดนี้แล้วนะ” มรกตรีบบอก
ทุกคนหันไปมองมรกตที่เอ่ยคำเหมือนเป็นประกาศิต
“เจนจบ เธอมีหน้าที่หา ก็หาไป” มรกตมองลูกชาย “เห็นใจที่แสนจะอ่อนล้าของแม่เถอะ ลูกเพชร เตรียมตัวแต่งงานให้เร็วที่สุด ก่อนที่แม่จะใจสลาย”
“แม่ครับ .. ไม่ใช่ผมไม่อยากแต่งนะครับ แต่ผมอยากให้เรื่องอะดอเรลลามันจบเรียบร้อยเสียก่อน”
“ทำไม .. เรามีตั้งกี่ร้อยล้าน หาสร้อยเพชรเส้นเดียวไม่เจอ เราจะจนลงหรือไง”
เพชรถอนใจ มรกตพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ชาตินี้ชีวิตแกจะไม่ต้องเดินหน้าอะไรแล้วใช่มั้ย มัวแต่มาหาไอ้สร้อยเพชรเม็ดนี้ ทั้งๆที่แกมีคนที่ประเมินค่าไม่ได้อย่างหนูมุกอยู่ข้างๆตัว”
มรกตพูดจบก็เดินออกไป เผ่าพงศ์หันมาพูดกับลูกชาย
“แม่เค้าไม่ได้พูดเพราะเอาแต่ใจตัวเองนะเพชร ทั้งหมดที่เค้าทำ เพราะอยากเห็นเรามีความสุขสักที”
เผ่าพงศ์เดินออกไปอีกคน
เพชรดึงมือมุกดาให้ลุกขึ้น แล้วหันไปพูดกับเจนจบ
“นายดูแลเรื่องตามหาอะดอเรลลาไปเลย ฉันจะเรียกพาทีมาช่วยเรื่องจัดงานแต่งงาน”
“ต้องรีบขนาดนั้นเลยเหรอ เพชร” เจนจบถาม
“เจ้าสาวฉันก็พร้อมแล้ว จะรออะไร”
เจนจบมองท่าทีที่อ่อนหวานของเพชรที่มีต่อมุกดา
“หนูมุกอยากจะ..” มุกดาพูดกับเพชร
“ผมไม่รอคุณปฎิเสธแล้วนะ” เพชรรีบตัดบทแล้วยิ้ม แต่มุกดาไม่ยิ้มด้วย เธอรีบดึงมือออก
“หนูมุก...” เพชรเปรยขึ้น
“หนูมุกขอเวลาอีกนิดนะคะ” มุกดาบอก
“ทำไมหนูมุก ทำไมต้องบ่ายเบี่ยง ไม่อยากแต่งงานกับผม”
มุกดาไม่ยอมตอบ เธอเดินออกไปทันที เพชรจะเดินตามแต่เจนจบเอ่ยขึ้น
“คุณหนูมุกเธออึดอัดเรื่องนิจนันท์หรือเปล่า”
“จะให้พูดอีกกี่ร้อยรอบ ฉันก็ย้ำเหมือนเดิม หรือแกคิดว่าฉันจะเลวขนาดมีอะไรกับเมียเพื่อนที่ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล เจนจบ ..แกรู้จักฉันขนาดนี้ แกไม่ควรจะเป็นคนที่สงสัยฉันเลยนะ”
เพชรพูดด้วยสีหน้าที่โมโหเป็นอย่างมาก
ภายในบ้านของเพชรมุกดาเดินมาหยุดสงบสติอารมณ์ เธอนึกถึงคำพูดของเพชรเมื่อสักครู่
“ทำไมหนูมุก ทำไมต้องบ่ายเบี่ยง ไม่อยากแต่งงานกับผม”
มุกดามองอย่างอึดอัด ก่อนจะมองไปรอบๆบ้าน แต่ไม่เห็นมีใครอยู่
มุกดาคิดแล้วตัดสินใจขึ้นไปชั้นบน ตรงไปยังห้องนอนของเพชรทันที
มุกดาเดินเข้ามาในห้องนอนของเพชร ในขณะที่เธอคุยมือถือกับแอนดี้อยู่ด้วย
“ฉันเข้ามาในห้องพี่เพชรนะ แอนดี้ จะถ่ายทุกอย่าง ส่งไปให้นาย ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ เราจะได้ตัดพี่เพชรออกจากผู้ต้องสัย”
ที่นิวส์ไทม์ แอนดี้กำลังใส่สมอลทอลค์คุยกับมุกดา เขานั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ รอสัญญาณจากมุกดาอยู่
“ส่งข้อมูลมาเลย” แอนดี้บอก
ที่ด้านหลังสมพลยืนซุ่มมองแอนดี้ที่กำลังรับภาพจากมุกดาอยู่ แอนดี้มัวแต่สนใจจอคอมพิวเตอร์ ทำให้ไม่ทันระวังว่าสมพลยืนมองอยู่
ภายในห้องนอนของเพชร มุกดากำลังถ่ายคลิปวิดีโอไปรอบๆ ห้อง ทั้งตู้ ชั้นต่างๆ มุกดาหันจะไปถ่ายอีกด้าน แต่นิจนันท์ก้าวมาในห้องพอดี
“ทำอะไรน่ะ หนูมุก”
มุกดาหยุดถ่ายทันที นิจนันท์พรวดเข้ามาดึงมือถือของมุกดา แต่เธอไม่ยอมให้
“เธอทำอะไร ถ่ายห้องเพชรไปทำไม หรือว่า...เธอเป็นสายให้พวกโจร”
“ไม่ใช่ค่ะ คุณนิจนันท์” มุกดาปฏิเสธ
“ชั้นไม่เชื่อ”
นิจนันท์กระชากสุดแรงจนมือถือมุกดาหล่น นิจนันท์คว้าไว้ได้ ส่วนอีกมือก็ผลักมุกดาอย่างแรง
“ฉันจะบอกเพชร เพชรต้องรู้ว่าเธอมันตลบแตลง คิดไม่ซื่อ”
นิจนันท์วิ่งพรวดออกไป มุกดาวิ่งตามไปทันที
ที่นิวส์ไทม์ แอนดี้มองจอคอมพิวเตอร์ที่สัญญาณขาดหายไป เขาพยามยามเรียก
“มุก ... มุก”
สัญญาณขาดหาย แอนดี้ลุกพรวดแล้วหันหลังจะวิ่งออกไป แต่เจอสมพลยืนขวางอยู่
“จะรีบไปไหน” สมพลถาม
“ผมมีธุระด่วน ขอลาครึ่งวันนะครับ หัวหน้า” แอนดี้ตอบ
“ธุระอะไร เกี่ยวกับเรื่องงานหรือเปล่า แจงมาให้ละเอียดสิ”
แอนดี้พูดไม่ออก
นิจนันท์วิ่งมาถึงระเบียงของบ้านเพชร มุกดาวิ่งตามหลังมา
“นิจนันท์ ขอมือถือหนูมุกคืนเถอะ”
“ไม่ .. นี่คือหลักฐานความร้ายกาจของเธอ หนูมุก ทุกคนจะต้องเห็น ทุกคนจะต้องเลิกยกย่อง บูชาผู้หญิงอย่างเธอ”
นิจนันท์จะเก็บมือถือมุกดาลงกระเป๋า มุกดาจึงตัดสินใจเข้าชาร์จนิจนันท์แล้วจับมือไพล่หลังทันที ที่โถงด้านล่างเพชรกับเจนจบก้าวเข้ามาแล้วเงยขึ้นไปเห็น มุกดากำลังกดนิจนันท์ลงกับระเบียง
“ฉันพูดดีดีๆกับคุณแล้วนะ ... นี่มันของๆชั้น” มุกดาขู่แล้วบิดเต็มแรงจนมือถือในมือนิจนันท์หล่นลงพื้น แต่ภาพที่เพชรกับเจนจบเห็นคือมุกดากำลังทำร้ายนิจนันท์
“หนูมุก หยุดเดี๋ยวนี้” เพชรสั่ง
มุกดากับนิจนันท์มองลงไปด้านล่าง
“พี่เพชร” มุกดาเอ่ย
“เพชร ..ช่วยด้วย ช่วยนิจด้วย”
มุกดาปล่อยมือจากนิจนันท์ นิจนันท์รีบวิ่งลงบันได เพชรมองตาม
เจนจบสังเกตมุกดา เขาเห็นมุกดากำลังก้มลงเก็บอะไรบางอย่าง
มุกดาเก็บมือถือที่ตกอยู่บนพื้นแล้วรีบกดลบคลิปทันที
เพชรที่ยืนอยู่ที่ห้องโถงด้านล่าง มองเห็นนิจนันท์รีบวิ่งลงมายืนข้างๆ เขา
“มีอะไรกัน “ เพชรถาม
มุกดาวิ่งตามลงมาเผชิญหน้ากับนิจนันท์ เพชร และเจนจบ
“คุณหนูมุกเธอแอบถ่ายคลิปห้องเพชรค่ะ นิจเข้ามาเห็น ถามเธอ เธอก็โกรธ นิจขอดู เธอก็ไม่ให้ หาว่านิจจะแย่งของเธอ แล้วเธอก็ทุบนิจ .. อย่างที่เพชรเห็น” นิจนันท์ฟ้อง
มุกดายืนประสานสายตากับเพชร
“หนูมุก คุณถ่ายคลิปห้องผมไปทำไม” เพชรถาม
“ถ่ายอะไรคะ” มุกดาทำไก๋
“ขอผมดูโทรศัพท์”
มุกดานิ่งไป นิจนันท์ลอบยิ้มสะใจเพราะคิดว่ามุกดาไม่รอดแน่ๆ
“ถ้าคุณบริสุทธิ์ใจ ให้ผมดูหน่อย” เพชรย้ำ
มุกดายื่นมือถือให้ เพชรเปิดดู นิจนันท์มองตาม
“เห็นมั้ยคะ เพชร คุณหนูมุกเธอถ่ายไว้ทุกซอกทุกมุม มันเกี่ยวกับอะดอเรลลาที่หายไปหรือเปล่าคะ” นิจนันท์ถามเป็นชุด
“ไม่มีคลิป” เพชรบอก
นิจนันท์หันขวับ
“ต้องมีสิคะ นิจเห็นกับตา”
เพชรยื่นมือถือคืนให้มุกดา เจนจบมองสังเกตมุกดา
“ทีนี้จะกล่าวหาอะไรหนูมุกอีกคะ” มุกดาถาม
“นิจยืนยันได้ คุณหนูมุกอาจจะลบทัน แต่เพชรก็เห็น... คุณหนูมุกทำร้ายนิจ เหมือน..เหมือนไอ้คนร้ายที่มันเข้าไปขู่นิจถึงบ้าน .. มันบอกว่าอย่ายุ่งกับเพชร”
“หยุดโวยวายก่อน นิจ ผมเห็นแล้ว ไม่ต้องอธิบายซ้ำซาก” เพชรกล่าวอย่างมีอารมณ์
“เห็นแล้วก็จัดการสิคะ จัดการอะไรสักอย่าง หรือจะต้องรอให้นิจตายเพราะน้ำมือคนรักของคุณซะก่อน”
เพชรมองมุกดาที่มีสีหน้าไม่พอใจอีกฝ่าย
ที่บ้านมรกต มรกตเดินไปเดินมารอบตัวนิจนันท์ พร้อมกับมองด้วยสายตารังเกียจ
“เท่าไหร่ ค่าสึกหรอ เสียหาย หล่อนจะคิดเท่าไหร่”
“คิดว่าเอาเงินฟาดหัว แล้วนิจจะตะครุบไว้เหรอคะ คุณป้า”
“ฉันว่าสายตาฉันมองหล่อนไม่ผิด”
“นิจจะแจ้งจับคุณหนูมุก ข้อหาพยายามฆ่า”
“นิจ จะทำให้มันเป็นเรื่องอื้อฉาวไปทำไม” เพชรไม่พอใจ
“นิจต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองนะคะ ถึงจะจนกว่าคุณหนูมุก แต่นิจก็มีศักดิ์ศรี”
“นิจ ...ยังไงก็เห็นแก่เพชร เห็นแก่คุณป้าหน่อยได้มั้ย เรื่องมันอาจจะเข้าใจผิดกัน” เจนจบไกล่เกลี่ย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้าคุณนิจอยากจับหนูมุก ก็เรียกตำรวจมาเลย” มุกดาบอก
“ไม่ได้ ..ฉันไม่ยอม หนูมุกกำลังจะแต่งงานเป็นสะใภ้ชั้น ห้ามมีเรื่องมัวหมอง” มรกตค้าน
“คุณป้าไม่เคยเห็นหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกันเลย”
นิจนันท์เริ่มบีบน้ำตา ปักมองอย่างหมั่นไส้
“เอากระโถนมารองน้ำตาหน่อยมั้ยคะ ท่าทางจะไหลแรง” ปักกัด
“นิจไม่ได้ต้องการเงิน นิจต้องการปกป้องเพชร นิจกับเพชรเป็นเพื่อนกันมานาน”
“ผมขอบคุณนิจ ขอบคุณที่คุณเป็นห่วงผม .. หนูมุก เธอขอโทษนิจนันท์ได้มั้ย เข้าใจผิดอะไรกัน ก็ไม่น่าจะถึงลงไม้ลงมือ”
“ไม่ค่ะ หนูมุกทำเพื่อปกป้องตัวเอง” มุกดายืนยัน
“เชื่อกันบ้างได้มั้ย หนูมุก อย่าให้ผมต้องสั่ง” เพชรย้ำ
“หนูมุกไม่ใช่หุ่นยนต์ ... พี่เพชรจะสั่งหนูมุกในฐานะอะไร”
“เจ้านาย ผมยังเป็นเจ้านายคุณ หนูมุก ผมสั่งขอโทษนิจนันท์ซะ”
“หนูมุกลาออกก็ได้ค่ะ เพราะหนูมุกจะไม่ขอโทษคนผิด ... คุณป้าคะ หนูมุกขอลาออกจากการเป็นเลขาพี่เพชร”
“ดี” มรกตรับคำสั้นๆ
ทุกคนอึ้งหันมองมรกต มรกตพูดต่อ
“ไม่ต้องเป็นแล้ว เลขงเลขา ... หนูมุกจะได้มีเวลาเตรียมตัวแต่งงานกับตาเพชรให้เร็วที่สุด เอาเลย นิจนันท์ จะเรียกตำรวจมาจับลูกสะใภ้ชั้นก็ได้ เอามาทั้งโรงพักเลยนะ แล้วเธอจะได้รู้ว่าเพื่อนสนิทเมียอธิบดีอย่างชั้น จะจัดการปัญหานี้ยังไง !”
นิจนันท์อึ้งไป เสียงปักหัวเราะเยาะลอยลมมากรีดใจ
มุกดาเดินออกไปอีกทาง เพชรมองแล้วตามไป นิจนันท์ขยับอยากจะตาม แต่ปักพูดขึ้น
“เดี๊ยนเป็นข้าเก่าของครอบครัวนี้มานาน รู้ดีว่าครอบครัวนี้ไม่ได้รังเกียจหรือดูถูกใครเพราะเค้าจนกว่า แต่ดูที่เจตนาของการกระทำ ขอบใจที่เป็นห่วงคุณเพชร แต่คุณเพชรมีคุณหนูมุกทำหน้าที่นั้นอยู่แล้ว คงไม่ต้องรบกวนเพื่อนอย่างเธอ”
นิจนันท์หน้าชามองปักที่ออกโรงด่าเธออย่างเจ็บปวด
มุกดาเดินอย่างรวดเร็วออกมาที่ริมสระน้ำข้างบ้านมรกต เพชรเดินตามมาคว้ามือเธอไว้ มุกดาทำท่ารำคาญแล้วจะบิดแขนเพชร
“จะทำกับผม เหมือนที่ทำกับนิจนันท์ใช่มั้ย”
“สำหรับพี่เพชร หนูมุกจะทำให้เจ็บกว่า”
มุกดากดอย่างแรง แต่เพชรไม่ร้อง จนมุกดาต้องปล่อยมือ
“ผมไม่ได้เข้าข้างนิจนันท์ ที่ผมให้คุณขอโทษ เพราะอยากให้เรื่องมันจบ” เพชรบอก
“ทำไมไม่บังคับให้คุณนิจนันท์ขอโทษหนูมุกบ้าง เธอสงสัยว่าหนูมุกจะฆ่าเธอ พี่เพชรก็เชื่อ”
“หนูมุก คุยกันด้วยเหตุผลสิ”
“เหตุผลคือ คุณนิจนันท์น่าสงสาร หนูมุกก็สงสารเธอค่ะ แต่ต้องไม่ใช่การฟังความข้างเดียว พี่เพชรจะไม่แต่งงานกับหนูมุกก็ได้นะคะ ถ้าเห็นว่าหนูมุกเป็นผู้หญิงไร้เหตุผล”
เพชรมีสีหน้าโกรธ เขากระชากมุกดาเข้ามาชิดอก
“ที่พูดโน่นพูดนี่ทั้งหมด ก็เพราะหาข้ออ้างไม่อยากแต่งงานกับผมใช่มั้ย ไม่ ... หนูมุก ผมไม่มีวันหลงกลคุณ ผมจะแต่งงานกับคุณ แต่งให้เร็วที่สุดด้วย”
เพชรกับมุกดาจ้องตากันด้วยทิฐิ
“ผมก็อยากรู้นัก ว่าทีนี้คุณจะหาข้ออ้างอะไรที่จะไม่แต่งงานกับผม”
ภายในร้านอาหารหรู เพชรซึ่งมีสีหน้าโมโหนั่งอยู่ที่โต๊ะหนึ่ง โดยมีพาทีกับเจนจบนั่งฝั่งตรงข้าม
“เรื่องแต่งงาน บังคับใจเจ้าสาวไป มันจะไม่ดีนะ เพชร” เจนจบบอก
“ดีสิวะ .. อย่างงี้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองฝังเพชรทู้กรายยยย แต่งเลยเพื่อน ฉันลุ้นสุดตัว” พาทีเสนอ
“เออ..พาที แกช่วยฉันเรื่องแต่งงาน เจนจบ แกไม่ต้องออกความเห็น...แกอยากโสดก็เรื่องของแก ตามหาอะดอเรลลาไป”
เจนจบหน้าตึง เขามีแววตาไม่พอใจ แต่เพชรไม่ได้สังเกต เพราะกำลังหันไปทางพาที
ที่ห้องทำงานของคมกฤช มุกดาเตะเก้าอี้ล้มด้วยความโมโห คมกฤชกับแอนดี้มองตาม
“มุกไม่น่าพลาดให้นิจนันท์เห็นเลย” มุกดาบ่น
“เอาเหอะ มาถึงขนาดนี้แล้ว ก็อย่าคิดมาก แต่งๆไปเถอะ รักคุณเพชรเค้าอยู่แล้วนี่” คมกฤชบอก
“ไม่ได้รัก แต่งไปก็ต้องหย่า .... มุกเป็นตำรวจสากล มุกมาทำคดีอะดอเรลลาที่ถูกขโมย ไม่ใช่มาเพื่อเป็นเมียใคร”
“ตำรวจสากลมีผัวไม่ได้หรือไง” คมกฤชถาม
“พี่กฤช”
“ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าแกจะไม่มีใจให้คุณเพชร”
“รักแท้ก็แบบนี้ ต้องมีอุปสรรคทดสอบ” แอนดี้บอก
“พอแล้ว ..หยุดพูดเรื่องรักๆใคร่ๆสักที ชั้นจะเป็นบ้า...แอนดี้ นายต้องหาโอกาสตามสองพ่อลูกเอสเคให้ได้ เพราะคนที่อยากได้อะดอเรลลาที่สุดคือสงครามกับศักดา” มุกดาบอก
ที่เอสเคไดมอนด์ สงครามพร้อมบอดี้การ์ด 2 คนกำลังมองศักดาที่ใส่วิก ใส่แว่น ปลอมตัวและสะพายกระเป๋าเหมือนเซลล์แมนซึ่งเดินเข้ามาในห้อง
สงครามมอง ศักดาดึงแว่นออก
“ลูกพ่อ” สงครามเรียก
ศักดาตรงเข้ากอดพ่อ สงครามมองลูกชายแล้วยิ้ม
“ไหน.... ที่แกบอกว่าได้อะดอเรลลามาแล้ว จริงหรือเปล่า”
ศักดาเปิดกระเป๋าสะพาย หยิบกล่องอะดอเรลลามาเปิดออกเห็นสร้อยอะดอเรลลาอยู่ภายใน สงครามยิ้ม
“มันเป็นของเรา ในที่สุดมันก็เป็นของเรา”
“พ่อนัดคนซื้อได้เลย .. คราวนี้เรารวยมหาศาล” ศักดาบอก
เสียงมือถือของสงครามดังขึ้น สงครามกดรับ
“ว่าไง ภูผา”
สงครามนิ่งฟังก่อนจะหัวเราะตอบปลายสาย
“จะขายอะดอเรลลา”
สงครามยิ้มให้กับศักดาแล้วพูดกับภูผาในโทรศัพท์
“ฉันไม่เสี่ยงซื้อของโจรอีกแล้ว เลิกติดต่อฉันสักที ..ฉันไม่สนอะดอเรลลาของแกแล้ว”
สงครามวางสายแล้วหันไปบอกลูก
“ซื้อของปลอมให้โง่ .... ก็ของจริงอยู่ตรงหน้าเราแล้ว”
สองพ่อลูกหัวเราะอย่างชื่นบาน โดยที่ไม่รู้เลยว่าสร้อยอะดอเรลลาที่เห็นก็คือของปลอม
ภายในบ้านของเจนจบเจนจบมองภูผาที่กดวางสายก่อนจะหันมารายงาน
“สงครามมันไม่ซื้ออะดอเรลลาจากเรา”
“แสดงว่ามันได้อะดอเรลลาไปแล้ว คนอย่างมัน อยากได้อะไรต้องได้ เหตุผลเดียวที่มันจะยอมวางมือ คือมันมีของชิ้นนั้นอยู่แล้ว” เจนจบบอก
“อะดอเรลลาก็หายไปอย่างที่คุณต้องการแล้วนี่”
“แต่ฉันต้องการลากตัวไอ้หัวขโมยมาให้ได้”
“นี่มันเรื่องภายในบริษัทคุณ”
“จะไม่ช่วยฉันก็ได้นะ ภูผา”
เจนจบหันมายิ้มเยือกเย็น ภูผามองด้วยความกดดัน
“ผมอยากเจอลูกชายผมก่อน” ภูผาบอก
เจนจบเปิดคลิปในมือถือให้ภูผาดู ภูผาเห็นเป็นภาพลูกชายของเขาอยู่บนเตียง ภูผาจะเข้าไปใกล้ แต่เจนจบปิดแล้วเอ่ยปากสั่ง
“ฉันอยากรู้ว่าสงครามมันได้อะดอเรลลามาจากใคร”
บนเตียงในทาวน์เฮาส์ของสาลินีสาลินีนั่งพิงอกศักดาพร้อมกับจิบพั๊นซ์สีสวยไปด้วย
“วันนี้พวกไอ้เพชรไม่มีใครมาออฟฟิศ ตำรวจก็มาถามโน่นถามนี่ ค้นแล้วค้นอีก แต่ก็กลับไปมือเปล่า” สาลินีรายงาน
“ดีสิ ให้มันตามอะไรไม่เจอไปเรื่อยๆ เรากำลังจะขายอะดอเรลลา”
“ได้เงินแล้ว เราย้ายไปอยู่ที่ไหนกันดี อิตาลี ฝรั่งเศส หรือว่า สวิส”
“ที่ไหนก็ได้ แล้วแต่เธอ”
สาลินีโอบรอบคอศักดาแล้วหอมแก้มเขา
“อย่างนี้ค่อยคุ้มหน่อย ฉันอุตส่าห์ทนให้พวกสตาร์ไดมอนด์มันหัวเราะเยาะมาตั้งนาน โดยเฉพาะนังหนูมุกคนสวย”
สาลินีซบลงในอกศักดาอย่างมีความสุข
ที่บ้านมุกดา มุกดานั่งอยู่ตรงกลาง เพชรยืนอยู่ใกล้ๆ คมกฤชมองอย่างสังเกต ส่วนพาทีพยายามชักชวน
“ ไปนะครับ ...คุณหนูมุก เวดดิ้งสตูดิโอยี่ห้อนี้ ผมเป็นหุ้นใหญ่ ผมสั่งไว้แล้วว่าต้องเลือกแต่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเจ้าสาวของเพชร”
“วันนี้หนูมุกมีนัดต้องดูซีรีย์เกาหลีค่ะ” มุกดาปฏิเสธ
คมกฤชหัวเราะ เพชรหันมามองแบบขอให้ช่วย
“งั้นพรุ่งนี้เช้าผมมารับ” พาทีรีบสรุป
“กว่าซีรีย์เกาหลีจะจบคงอีก 3 วัน” มุกดาปัดอีก
“พอแล้วพาที” เพชรบอก
“แกอย่าเพิ่งยุ่งน่ะ เพชร คุณหนูมุกกำลังจะใจอ่อนแล้ว”
“ถ้าหนูมุกเค้าไม่อยากแต่ง...”
มุกดารีบพูดต่อ “ก็ไม่ต้องแต่ง”
เพชรเน้นเสียงเข้ม “แต่ง แต่แกไม่ต้องถามอะไรอีก ฉันจะเป็นคนเลือกให้ทุกอย่าง”
มุกดามีสีหน้าโมโห เธอเดินขึ้นบ้านไป
“ช่วยหน่อยสิครับ คุณคมกฤช” พาทีหันไปขอร้องคมกฤช
“จะให้ผมเป็นเจ้าสาวแทนเหรอ” คมกฤชแซว
เพชรกับพาทีมองอย่างกลัวๆ คมกฤชยิ้ม
“น้องสาวผมมันก็หัวดื้อซะด้วย” คมกฤชแตะบ่าเพชร “ตื๊อเข้าไว้นะครับ คุณว่าที่น้องเขย”
พาทีแตะบ่าเพชรอีกข้าง
“ตื๊อเท่านั้น ถึงจะมีเมีย”
เพชรมองคมกฤชกับเพื่อนที่ให้กำลังใจแล้วทำหน้าเพลียๆ
จบตอนที่ 15 ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้
