มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 12
มรกตเดินอย่างรวดเร็วเข้ามาในห้องสูทใหญ่ โดยมีพาทีเดินตามหลังเข้ามา
“แม่เพื่อนเก่านี่มันเป็นจอมมาร แกต้องจัดการนะ พาที กวาดไปให้พ้นหูพ้นตาชั้นซะเลย”
“ครับ” พาทีรับคำ
“แล้วเอาคำตอบมาให้ฉันด้วย ใครทำให้นิจนันท์มาเจ๋อที่นี่ได้”
“ครับ”
“ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก้อ ..”
“ชีวิตผมจะหาไม่ .. ครับ...ทราบครับ ... คุณแม่”
พาทีก้มหน้ารับคำจ๋อยๆ มรกตมองจ้องอย่างขุ่นใจ
มรกตเดินมากดออดที่หน้าห้องพักของมุกดา
“หนูมุกจ๋า หนูมุก ป้าเอง..” มรกตส่งเสียง
มรกตรอฟังเสียงตอบแต่เมื่อเห็นเงียบก็กดออดซ้ำ
“หนูมุก”
มรกตพูดไม่ทันขาดคำ ก็มีคนชุดดำใส่ถุงมือ สวมหมวกปิดใบหน้าเหลือแต่แววตา พุ่งออกมาจากด้านหลัง เข้ามากดหัวมรกตกระแทกไปกับประตูห้อง
“ว๊าย”
มรกตจะหันไป แต่คนชุดดำยังกดหัวมรกตยันไว้มือหนึ่ง อีกมือเงื้อมีดคมวาววับขึ้นมา
“แก แกเป็นใคร จะเอาอะไรฉันให้หมดเลย อย่าทำอะไรฉันนะ”
เงามีดวาววับกำลังจะจ้วงแทงลงมาที่ต้นคอมรกต แต่มุกดาเดินเข้ามาเห็นพอดี ส่วนปักที่ตามหลังมุกดามาถึงกับร้องกรี๊ดอย่างตกใจ
“คุณผู้หญิง”
มุกดาพุ่งพรวดเดียวเข้าไปยื้อมีดในมือชายชุดดำ มรกตดิ้นหลุด ปักเอาแต่ยืนกรี๊ดอยู่ด้านหลัง
“หนูมุก .. ระวัง” มรกตตะโกน
ชายในชุดดำจะแทง แต่มุกดาพลิ้วตัวหลบคมมีดได้อย่างหวุดหวิด
“ช่วยด้วยค่ะ ขโมย ขโมย” มรกตร้องตะโกน
“ช่วยด้วย ขโมยแทงคน” ปักส่งเสียงอีกคน
ชายชุดดำวิ่งหนีไปทางบันได มุกดาวิ่งตามทันที ปักวิ่งเข้ามาประคองมรกต
“คุณผู้หญิงโดนกระซวกตรงไหนหรือเปล่าคะ” ปักถาม
“บ้า.. ไม่โดนย่ะ จะแช่งหรือจะช่วยเนี่ยะ” มรกตมองตามมุกดาที่วิ่งไปด้วยความเป็นห่วง “หนูมุกระวังนะ ปัก... ไปตามตาเพชร”
ปักรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งย้อนไปทางที่มา มรกตลุกวิ่งตามไปทางบันได
มุกดาวิ่งอย่างรวดเร็วตามชายชุดดำลงมาที่บันได ชายชุดดำทิ้งห่าง มุกดาตัดสินใจกระโดดเข้ารวบตัวจากด้านหลัง ชายชุดดำล็อคแขนมุกดาแล้วเหวี่ยงมุกดาไปกระแทกผนังจนมุกดาล้ม
มุกดากองอยู่กับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นเห็นชายชุดดำจะปาดมีดเข้าที่คอเธอ แต่มุกดาแอ่นตัวหงายหลบคม แล้วตวัดขาถีบชายชุดดำจนกลิ้งลงไปตามขั้นบันได
มุกดาดีดตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งตามลงมา ชายชุดดำก้มลงทำเป็นเจ็บ แต่รอจังหวะอยู่ พอมุกดาเข้ามาใกล้ ชายชุดดำก็ลุกขึ้นปาดมีดฉับโดนแขนขวามุกดาจนเลือดกระฉูด
มุกดาหันไปมอง ชายชุดดำควงมีดแล้วปามาอย่างรวดเร็ว มีดปักเข้าที่แขนขวามุกดา เธอล้มหงายทันที
“หนูมุก หนูมุก” เสียงมรกตดังขึ้น ชายชุดดำตัดสินใจหลบไปทันที
มรกตวิ่งลงมาดูเห็นมุกดาโดนมีดปักแขนก็ร้องเสียงดัง
“ตายแล้ว ... ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยหนูมุกด้วย”
ชายชุดดำวิ่งอย่างรวดเร็วมาถึงมุมลับตาคนในโรงแรม เขาดึงหมวกดำปิดหน้าออกทำให้เห็นว่าคือเจนจบ เจนจบถอดเสื้อชุดดำออกจนเห็นเป็นเสื้อชุดปกติที่ใส่อยู่ด้านใน
เจนจบหยุดตั้งสติและหายใจ เขามองกลับไปทางที่วิ่งมาแล้วกำเสื้อกับหมวกในมือแน่น แววตาของเจนจบเต็มไปด้วยความโมโห
อีกด้านหนึ่ง มุกดามีเลือดไหลออกจากแขน เธอกำลังจะดึงมีดออก มรกตที่ประคองอยู่มองอย่างตื่นตกใจ
“ว๊าย ว๊าย ทำไงดี ป้าพยาบาลใครไม่เป็น หนูมุกอย่ารีบเป็นลมนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าช็อคสลบ”
ปักวิ่งนำเพชรกับจนท. เข้ามา
“นี่ค่ะ ทางนี้ เร็วๆค่ะ คุณหนูมุกแย่แล้ว”
เพชรวิ่งเข้ามา พอเห็นสภาพมุกดาในอ้อมแขนแม่ เขาก็รีบเข้ามาประคองมุกดาขึ้น
“หนูมุก อย่าดึง เดี๋ยวเลือดจะออกมาก” เพชรรีบบอก
ปักรีบเข้ามาอยู่ใกล้มรกต
“หนูมุก ..อดทนนิดเดียว ผมจะพาไปโรงพยาบาล” เพชรบอก
“พี่เพชร ... ตามมันไป” มุกดาเสียงเบา
“ไม่ ..หนูมุก .. ผมต้องดูคุณก่อน”
มรกตหันไปบอก จนท.
“คนร้ายชุดดำนะ ชุดดำ .. ปิดหน้าปิดตา ชุดดำ”
จนท.รีบว.บอกกัน
เพชรจะอุ้มมุกดา แต่มุกดามองมีดที่ปักอยู่
“หนูมุก”
เพชรห้ามไม่ทัน มุกดาดึงพรวดเดียวจนมีดหลุดจากแขน มรกตกับปักมองอย่างหวาดเสียว มุกดาหมดแรง ปล่อยมีดหล่นบนพื้น
“หนูมุก ... ใจดีๆไว้” เพชรร้องบอกแล้วอุ้มมุกดาขึ้น เขารีบพามุกดาออกไปจากตรงนั้นทันที
มรกตกับปักจะตามไป แต่เสียงมือถือมรกตดังขึ้น มรกตตกใจจึงหยุดเดินแล้วหยิบขึ้นมา กดรับ
ที่มุมลับตาภายในโรงแรม เจนจบกำลังคุยมือถือ เขาพยายามดัดเสียงเป็นเสียงดุดัน
“วันนี้ฉันแค่สั่งสอนแก นังแม่จอมบงการ ... ถ้าแกยังไม่หยุดจัดแจงให้มีงานแต่งงานของเพชรกับหนูมุก .. แกตายทั้งโคตร”
มรกตทำหน้าตาตกใจที่ได้ยินเช่นนั้น ปักมอง
“แกเป็นใคร แกเป็นใคร” มรกตละลักละล่ำ
ปลายสายวางไป มรกตหน้าเสีย
“ใครคะ คุณผู้หญิง” ปักถาม
“ไม่รู้...ฉันไม่รู้... มันขู่ว่าต้องไม่มีงานแต่งของตาเพชรกับหนูมุก ไม่งั้นเราจะตายกันทั้งหมด”
ทั้งสองคนหน้าตาตกใจและรู้สึกหวาดหวั่น
เช้าวันใหม่ในห้องสูทใหญ่ของมรกต มุกดากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ที่แขนมีผ้าพันแผลไว้ โดยมีประไพโอบลูกไว้กับอก
เพชรนั่งติดเตียง ทุกคนที่อยู่รอบๆ มองอย่างกังวล
“โธ่ หนูมุก ..สองครั้งแล้วนะ เกือบตายเพราะช่วยแม่ให้รอดชีวิตจากไอ้โจรบ้า” มรกตบอก
คมกฤช รุจา และแอนดี้ที่ยืนอยู่ห่างมองมุกดา
“ผมว่าไม่ใช่โจร ในตัวคุณป้าไม่มีอะไรล่อตาขนาดที่จะต้องดักจี้” คมกฤชออกความเห็น
“มันอาจจะคิดว่าคุณป้ากำลังเข้าห้อง เลยจะตามไปเอาของมีค่าในห้อง แต่คุณหนูมุกมาเจอก่อน” รุจจาหันไปทางมรกต “แล้วคุณป้าแจ้งตำรวจหรือยังคะ”
“หนูมุกไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ คุณรุจา”
“จะมาก จะน้อย ไม่เกี่ยวนะคะ นี่คือเรื่องความปลอดภัยของแขกทั้งหมด” รุจาย้ำ
“ผมคุยเรียบร้อยแล้วครับ” พาทีบอก
“ทางโรงแรมกำลังประสานกับตำรวจเร่งหาตัวคนร้ายให้ได้ แล้วก็จะรับผิดชอบทุกอย่างเต็มที่ เพราะโรงแรมถือว่าความปลอดภัยของแขกคือสิ่งที่สำคัญที่สุด” เพชรเสริม
“ถ้าเป็นโจร มันก็ต้องเป็นคนใน เพราะรู้จักทางหนีทีไล่ดีมาก” แอนดี้พูด
“อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่โตเลยนะคะ หนูมุกว่าคงเป็นโจรน่ะค่ะ โจรธรรมดา”
แอนดี้มองสบตามุกดาที่ยิ้มเหมือนเรื่องเล็กๆ
“งั้นฝากคุณหนูมุกไว้กับเพชรก่อนนะครับ ผมจะพาคุณป้าไปให้การกับเจ้าหน้าที่เอง” พาทีบอก
“ไม่ต้องห่วงหนูมุกนะครับ”
“ขอบใจมาก พาที .. ไปกันเร็ว ... คุณปัก คุณเผ่า คุณประไพ ..ไปกันให้หมดนี่แหละ ไปพาที ... นำไป” มรกตสั่ง
ทุกคนพากันออกไปจากห้อง เหลือเพชรที่หันมามองมุกดาอย่างห่วงใย
คมกฤชกับแอนดี้ยืนอยู่ด้วยกันที่มุมหนึ่งในโรงแรม รุจาเดินเข้ามาระหว่างผู้ชายทั้งสอง
“ทำไมคุณหนูมุกถึงไม่เอาเรื่อง ไม่แจ้งความ”
“เรื่องมันจบไปแล้ว ทางโรงแรมก็ทำหน้าที่ของเขาอย่างดีที่สุดแล้ว เหลือแต่เธอนั่นแหละที่ทำตัวเป็นอีแร้งหิวซากศพ” คมกฤชว่า
“นายนี่คิดดูถูกฉันตลอด คิดว่าฉันกระหายข่าวบนความเดือดร้อนของคนอื่น”
“คุณกฤชไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอกครับ รุจา ครอบครัวคุณเพชรกับหนูมุกมีข่าวในทางเสียหายมาตั้งแต่เรื่องอะดอเรลลา ขนาดมาเที่ยวก็ยังโดนปล้นอีก ข่าวกระจายออกไป มันคงดูไม่ดีกับครอบครัวคุณเพชร” แอนดี้บอก
“ถ้าเป็นเหตุผลนั้น ฉันพอเข้าใจ”
“เหตุผลของแอนดี้มันก็ดี เข้าใจได้ทุกเรื่องนั่นแหละ” คมกฤชแขวะ
“แน่นอน เพราะแอนดี้เค้าไม่ใช่อันธพาล เป็นเด็กโตแต่ตัวอย่างนาย”
“พอก่อนเถอะครับ รุจา” แอนดี้ปราม
“เงียบเลย ไอ้แอนดี้” คมกฤชว่าแล้วก็หันไปพูดกับรุจา
“อยากด่าก็ด่ามาเลย เพราะคำด่าของเธอมันเบาหวิว ไร้สาระสไตล์ลูกคุณหนู เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เพราะฉะนั้น ... ไม่มีค่าให้ฉันเจ็บ”
คมกฤชมองแล้วเดินออกไป รุจาจะเดินตาม
“แน่จริงด่าแล้วอย่าหนีสิ”
แอนดี้ดึงแขนรุจาไว้ แล้วส่งแววตาขอร้อง “พอเถอะรุจา .. ผมขอ”
“เห็นแก่คุณนะ แอนดี้ .. ไม่งั้นฉันจะเล่นนายคมกฤชให้ป่น”
“เอาซี้ ถ้าฉันป่น เธอก็เละคามือฉัน” คมกฤชตะโกนเข้ามา
รุจากับคมกฤชรี่จะเข้าหากัน แต่แอนดี้ดึงรุจาไว้ทำให้รุจาเซไปอยู่ในอกแอนดี้ แอนดี้จึงรวบตัวรุจาไว้ คมกฤชเห็นแล้วยิ่งโมโห
“โธ่เอ้ย... ก็แค่นี้ ... มุขเข่าอ่อน อยากให้ผู้ชายกอด”
คมกฤชยิ้มเหยียดแล้วเดินไป รุจาด่าไล่หลัง
“ไอ้คมกฤช ไอ้บ้า แน่จริงกลับมาเลย อย่าวิ่งหนีสิ”
รุจาโมโหทำท่าจะตามไป แต่แอนดี้ดึงรุจาไว้สุดแขน
พาทีพากลุ่มผู้ใหญ่ และปักเดินผ่านหน้าล็อบบี้โรงแรมไป นิจนันท์นั่งอยู่บริเวณนั้น เธอลดหนังสือพิมพ์ที่กางบังหน้าลงแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
นิจนันท์ลุกขึ้นเดินไปทางด้านห้องพักทันที
ภายในห้องสูทใหญ่ของมรกต เพชรขยับหมอนให้มุกดานั่งพิงสบายๆ
“ปวดมั้ย” เพชรถาม
“ไม่ค่ะ” มุกดายิ้ม
“ยังยิ้มได้อีกนะ”
เพชรกุมมือมุกดาแล้วมองด้วยความซึ้งใจ
“ขอบคุณมาก ขอบคุณที่ช่วยแม่ผม”
“หนูมุกต้องทำอยู่แล้วค่ะ พี่เพชรก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
“หมายความว่าอะไร .. คุณคิดว่า ทั้งหมดที่เกิดเรื่องร้ายๆก็เพราะอาถรรพ์อะดอเรลลา ... ที่ใครเป็นเจ้าของ ... ก็ต้อง ...”
มุกดารีบเอามือปิดปากเพชรไม่ให้พูดคำว่าตาย
“อย่าพูดให้ร้ายตัวเองสิคะ หนูมุกไม่เชื่ออะไร นอกจากความจริงที่พิสูจน์ได้ด้วยหลักวิทยาศาสตร์สากล”
“หืมม ..ไม่ต้องวิชาการมากก็ได้คุณครู เอาแบบนี้ดีกว่า นุ่มๆ หวานๆ ไม่มีหลักการ”
เพชรมองมุกดา แล้วกุมมือมุกดาขึ้นมาจูบเบาๆ มุกดามองอายๆ
“แทนคำขอบคุณจากใจผม”
ทั้งสองคนสบตากัน นิจนันท์เปิดประตูเข้ามา เห็นภาพเพชรกำลังจูบมือมุกดาก็อึ้งแต่ยังฝืนยิ้ม มุกดาดึงมือออกทันที
“คุณนิจนันท์”
“โถ .. คุณหนูมุก เจ็บมากหรือเปล่าคะ โชคร้ายจังเลย” นิจนันท์แสร้งถามแล้วรี่เข้ามาหามุกดาที่ข้างเตียง นิจนันท์จับมือมุกดามาบีบกุมไว้แล้วทำหน้าตาเหมือนสงสารมาก
“เคราะห์ร้ายอะไรคะเนี่ยะ จะได้เป็นเจ้าสาวทั้งที ก็เกิดเรื่องไม่หยุดหย่อน จับตัวคนร้ายได้หรือยังคะ”
นิจนันท์ปล่อยมือมุกดาอย่างไม่ไยดี แล้วหันมาคุยกับเพชรจริงจัง
“ยังครับ” เพชรตอบ
“คุณหนูมุกมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่าคะ เพราะคนดีๆอย่างเพชรคงไม่มีใครคิดร้าย”
“ไม่มีหรอกค่ะ” มุกดาตอบ
“โจรมันตั้งใจทำร้ายคุณแม่ ไม่ใช่หนูมุก” เพชรบอก
“อ๋อ คุณหนูมุกเลยทำหน้าที่ว่าที่สะใภ้คนเก่ง โดดเข้ามาช่วย โชคดีที่สุดเลยนะคะที่ดวงไม่ถึงตาย ..” นิจนันท์เน้นคำ “ไม่งั้นเพชรคงขาดเจ้าสาวไปอีกครั้ง”
นิจนันท์หันไปมองเพชร เธอสบตาอย่างรู้เรื่องอดีตที่เพชรไม่ได้แต่งงานเพราะเจ้าสาวหายไป มุกดามองสีหน้าเพชรที่นิ่งลงจึงเอ่ยถามทันที
“หมายความว่ายังไงคะ .. ขาดเจ้าสาวไปอีกครั้ง”
เพชรตัดบท “นิจครับ ผมว่าหนูมุกคงอยากพักผ่อน”
“อ๋อ ค่ะ .. เพชรจะไปทำธุระ ก็ตามสบายเลยนะคะ นิจดูแลคุณหนูมุกให้เองค่ะ”
“ดีค่ะ” มุกดาบอก
“อย่าเลยครับ ออกไปพร้อมๆกันดีกว่า หนูมุกคงต้องการความสงบ”
เพชรตัดบท จนมุกดามองอย่างสงสัย
ทางเดินในโรงแรม เพชรเดินคุยมากับนิจนันท์
“โกรธเหรอคะที่นิจพูดเรื่องเก่าๆให้คุณหนูมุกได้ยิน นิจไม่ได้ตั้งใจจะสะกิดแผลเรื่องที่ปานตาเค้าทิ้งคุณไปก่อนวันแต่งงาน”
เพชรเงียบ นิจนันท์ลอบยิ้มเพราะรู้ว่าเป็นเรื่องฝังใจของเพชร ก่อนจะทำสีหน้าเหมือนสำนึกผิด
“นิจสัญญาจะไม่พูดเรื่องนี้ ให้เพชรไม่สบายใจ”
นิจนันท์เปลี่ยนเป็นยิ้มประจบเอาใจเพชรทันที
“เพชรคะ ... นิจอยากชวนเพชรไปดูที่ที่นิจจะสร้างบ้านน่ะค่ะ”
“ผมไม่อยากให้หนูมุกอยู่คนเดียว”
เพชรสีหน้าอึดอัด นิจนันท์รีบคล้องแขนเพชร
“โธ่ ... นิจ ยืมตัวเพชรแป๊ปเดียว ไม่กี่ชั่วโมง คุณหนูมุกเธอไม่ว่าหรอกค่ะ”
“จะชั่วโมงหรือนาทีเดียว ... ก็ไม่ได้ !”
นิจนันท์กับเพชรหันไปเห็นมรกตกับปักเดินกลับมา นิจนันท์มีสีหน้าตกใจ
“ดีจริงๆนะคะ ที่คุณผู้หญิงลืมกระเป๋า เลยได้กลับมาเห็นช็อตเด็ด ของนางแถวนี้ ที่กำลังงัดมารยาที่ขนมาเต็มคันรถบรรทุกบวกสิบแปดล้อ แว่วๆว่า กำลังตะกุยตะกาย ชวนคุณเพชรไปไหนเหรอคะ” ปักว่า
“ดูที่” นิจนันท์ตอบห้วนๆ
ปักเดินมาใกล้แล้วจ้องนิจนันท์
“ที่ทำอะไรคะ ฮวงซุ้ยตัวเองหรือเปล่า”
นิจนันท์ยิ้ม “อย่างนิจคงไม่ตายง่ายๆ .. วัยเราต่างกันเยอะค่ะ ป้าปัก”
ปักตาลุก มรกตเดินมามองนิจนันท์หัวจรดเท้า
“เธอนี่มีสามีแล้วใช่มั้ย” มรกตถาม
นิจนันท์อึ้งเพราะไม่รู้ว่ามรกตจะมาไม้ไหน
“มีสามีแล้วเที่ยวมาควงแขนผู้ชายอื่นๆ คนเห็นเข้า มันจะเสื่อมเสีย มาถึงตาเพชรลูกชายฉัน ฉันรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอ ไม่จุกจิก ไม่คิดมาก แต่เผอิญครอบครัวฉันมีหน้ามีตาในสังคม”
“แม่ครับ” เพชรปราม
“อย่าเพิ่ง ตาเพชร .... คนนี้แม่ขอ”
นิจนันท์หน้าชา มรกตหันมามองหัวจรดเท้าต่อ
“ฉันถือที่สุดเลยนะ เรื่องลักกิน ขโมยกิน ทำตัวลับๆล่อๆ แทะเล็มของๆคนอื่น เพราะทุกคนในตระกูลฉันไม่เคยมีประวัติเสียด้านนี้”
นิจนันท์จ้องมรกต มรกตจ้องกลับด้วยสายตาดุ แล้วจึงหันมาทางเพชร
“แกสมควรกลับไปดูเจ้าสาวของแกนะ ตาเพชร หนูมุกเจ็บตัวเพราะช่วยแม่”
มรกตจ้องเพชรอย่างเอาเรื่อง เพชรหันไปบอกนิจนันท์
“ค่อยไปดูที่กันวันหลังนะครับ นิจ”
เพชรหันหลังเดินออกไปทันที
“เพชรคะ”
นิจนันท์จะตามแต่ปักเข้ามาขวาง
“ไปซะเถอะ นิจนันท์ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” มรกตไล่
“ขอโทษนะคะ คุณป้าอาจจะเข้าใจอะไรผิด นิจมาหาเพชร คนที่จะไล่นิจได้คือเพชร”
“ดีจ้ะ เพราะฉันจะสั่งให้ตาเพชรไล่เธอเอง แม่ผู้หญิงมารยาจัด”
นิจนันท์มองจ้องมรกต ปักเท้าเอวแล้วเดินเข้าหาด้วยหน้าตาเอาเรื่อง
“จะไป..ไม่ไป” ปักถาม
นิจนันท์ต้องถอยแล้วสะบัดหน้าเดินออกไป มรกตส่ายหน้า
“สตรี พ.ศ.นี้ หน้าไม่มียางมะตูมจริงๆ” ปักต่อว่า
“ฉันคงต้องรีบจัดการให้หนูมุกแต่งงานกับตาเพชรซะแล้ว”
“คุณผู้หญิงคะ แล้วโทรศัพท์จากไอ้โจรใจทราม ที่มันขู่ไม่ยอมให้มีงานแต่งงานละคะ คุณผู้หญิงทำไมไม่บอกคุณเพชร”
“อย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครได้ยินนะ ปัก .. ฉันไม่กลัวมันหรอก มันอาจจะเป็นพวกที่แอบหลงรัก คลั่งไคล้หนูมุกก็ได้”
มรกตมีท่าทางไม่ยอมแพ้
“ยิ่งมันขู่ ฉันยิ่งต้องให้ตาเพชรกับหนูมุกมีงานแต่งงานให้เร็วที่สุด”
มรกตกับปักพากันเดินไป ที่ด้านหลังห่างออกไป เจนจบกำลังซุ่มมองอยู่
“จะไม่มีงานแต่งงาน ... งานเดียวที่ฉันอนุญาตให้จัดได้ คืองานศพ” เจนจบพูดเบาๆ
เพชรนั่งอยู่ใกล้มุกดาในห้องสูทใหญ่ของมรกต มุกดาเอ่ยถามเสียงจริงจัง
“ใครคะ ... ที่เคยเป็นเจ้าสาวของพี่เพชร”
เพชรมีสีหน้าอึดอัด แต่เห็นมุกดามองแบบไม่หลบตา เพชรจึงจำต้องตอบ
“เค้าชื่อ ปานตา ... เราเรียนคณะเดียวกัน”
“แล้วเกิดอะไรขึ้นคะ”
“เค้าหายตัวไป อาทิตย์เดียวก่อนวันแต่งงาน ... เราลองชุด ถ่ายรูปเจ้าบ่าว เจ้าสาว ทุกอย่างในงานแต่งงาน ผมเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว”
แววตาของเพชรเศร้าลงมาก มุกดามองด้วยความเห็นใจ
“โธ่ ... พี่เพชร”
“ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไร พยายามติดต่อตามหาเป็นปีๆ ... แต่ก็ไม่เจออีกเลย”
เพชรมองไปด้านนอก สีหน้าของเขาขมขื่นกับความรักในอดีต มุกดาแตะมือเพชรเบาๆอย่างให้กำลังใจ เพชรหันมามอง
“อย่าไปไหนนะ หนูมุก ... อย่าหนีผมไปไหน .. แต่งงานกับผมนะครับ”
แววตาเพชรเต็มไปด้วยความจริงใจ จนมุกดาใจหายเพราะรู้ว่าตัวเองกำลังหลอกเพชรอยู่เหมือนกัน มุกดาทำเป็นหลับตาเหมือนง่วงเพื่อเลี่ยงไม่ตอบ เพชรกุมมือมุกดาไว้แล้วดึงผ้าห่มขึ้นอย่างอ่อนโยน เพชรมองมุกดาด้วยแววตาห่วงใย เขาจูบมือมุกดาเบาๆ แล้วถอยออกมา ปล่อยให้มุกดานอนหลับสนิท เพชรเปิดประตูเดินออกไปนอกห้องอย่างเงียบๆ พอประตูปิด มุกดาก็ลืมตาขึ้นมองตามเพชรด้วยความสงสาร
นิจนันท์ยืนหันรีหันขวางอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เธอมองไปด้านห้องพัก แล้วตัดสินใจจะเดินขึ้นไป
“ขอร้องนะ นิจ อย่าขึ้นไปรบกวน” พาทีเดินเข้ามาพอดี
นิจนันท์หันกลับมามองพาทีตาใส
“รบกวน ... รบกวนอะไร รบกวนใครเหรอ”
“แกล้งโง่หวังอะไรหรือเปล่า นิจ ... อย่าลืมสิ เพชรกับคุณหนูมุก เค้ากำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“แต่เพชรสัญญาว่าจะไปดูที่กับฉัน” นิจนันท์หันหลังจะเดินไป
“ขอเถอะ นิจนันท์ .. เลิกตามเพชรสักที”
นิจนันท์หันมายิ้มเยือกเย็น สีหน้าของเธอไม่เกรี้ยวกราด แต่พูดช้าๆ เน้นๆ
“เธอก็เป็นเพื่อนเพชรคนนึง คงไม่มีสิทธิ์ขออะไรที่เหนือกว่าฉัน ที่เป็นเพื่อนเพชรเหมือนกัน”
“ถ้าสิทธิ์ของเพื่อนห้ามไม่ได้ แล้วสิทธิ์ของผัวล่ะ” เสียงของชนินทรดังขึ้น
นิจนันท์หันไป เห็นชนินทรเดินเข้ามาก็ถึงกับหน้าเสีย
ชนินทรเดินมาหยุดตรงหน้านิจนันท์ นิจนันท์หันไปมองพาที
“พอดี ฉันเพิ่งนึกได้ว่าลืมชวนชนินทรมาปาร์ตี้ด้วย” พาทีพูด
ชนินทรจับแขนนิจนันท์ทันที
“เพิ่งรู้ที่บอกว่ามาเยี่ยมญาติ .. มีญาติอยู่แถวโรงแรมนี้”
“ฮันนีมูนรอบสองกันให้สนุกนะ” พาทีทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป
นิจนันท์หันขวับไปมองชนินทร ชนินทรยิ้มเยือกเย็น นิจนันท์เห็นแล้วเสียวสันหลังวาบ
“ทำไมทำหน้า ... เห็นผัวเหมือนเห็นผี”
“เธอมาได้ยังไง”
“แล้วทำไมจะมาไม่ได้ ก็พาทีมันเห็นเธอ.. แล้วนึกถึงฉันน่ะสิ”
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”
ชนินทรจ้อง นิจนันท์รีบแก้ตัว
“ฉันหมายถึงว่าครอบครัวเพชรเค้าไม่ได้เชิญเรา”
“นั่นน่ะสิ ไม่ได้เชิญเรา .. แต่ทำไมเธอถึงเสนอหน้ามายืนตรงนี้ได้ ไปคุยให้ฉันรู้เรื่องหน่อยดีกว่า”
ชนินทรลากนิจนันท์ออกไปจากตรงนั้นทันที
“ปล่อยฉันนะ ชนินทร ..ปล่อยชั้นก่อน” นิจนันท์โวยวาย
นิจนันท์ถูกชนินทรลากมาที่ริมหาด ชนินทรเหวี่ยงนิจนันท์ไปอย่างแรง
“ไม่อายบ้างหรือไง หรือลืมว่ายังมีผัวเป็นตัวเป็นตน”
“ฉันมาแบบเพื่อน คนตั้งเยอะตั้งแยะ คิดว่าฉันจะทำอะไรน่าเกลียดได้ล่ะ”
“แสดงว่าถ้าลับตา เธอก็จะทำ”
“ก็ไม่แน่ ฉันยังสาว ยังสวย ไม่สมควรจมปลักดักดานกับผัวไร้ระดับได้นานขนาดนี้”
ชนินทรบีบคอนิจนันท์ นิจนันท์ขว้างหมัดเปะปะ แต่โดนเข้าที่หน้าชนินทรจนเขาต้องปล่อยมือ นิจนันท์สะบัดตัวแล้ว รีบวิ่งออกไป
ชนินทรจะวิ่งตาม แต่มีมือมาคว้าไหล่เขาไว้ ชนินทรหันไปแล้วก็มีสีหน้าตกใจเพราะเป็นเพชร เพชรลากชนินทรมาแล้วเหวี่ยงชนินทรมาที่มุมลับตาคน
“เพชร” ชนินทรเอ่ย
เพชรตามมากระชากชนินทร
“ถ้าแกแตะนิจนันท์แบบนั้นอีก ฉันเอาแกตายแน่”
เพชรเหวี่ยงชนินทรไปอัดผนัง
“นิจนันท์มันหาเรื่องฉัน” ชนินทรบอก
“หาเรื่องแค่ไหน แกเป็นผู้ชาย ห้ามทำร้ายผู้หญิง”
“แกยังไม่เห็นนะ เพชร .. นิจนันท์ดูถูกผัวตัวเองแค่ไหน”
“แต่แกก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายผู้หญิง คำว่าสุภาพบุรุษ มันไม่สอนแกเลยเหรอว่าต้องอดทน ให้เกียรติ ... ฉันเตือนแกนะ ชนินทร ฉันจะเตือนครั้งเดียว”
เพชรจ้องชนินทร
“เรื่องที่แกเป็นขโมย ฉันให้อภัยได้ แต่ถ้าแกทำร้ายเมียอีก แกกับฉันไม่ใช่เพื่อนกัน”
“เพชร นิจนันท์ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี เค้า ...” ชนินทรพยายามบอก
แต่เพชรเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าชนินทรจนชนินทรเซ
“จำไว้ อย่าดูถูกศักดิ์ศรี อย่าทำร้ายเพศแม่ของแก”
เพชรจ้อง ชนินทรท่าทางกลัว เพชรเดินออกไป ชนินทรมองอย่างเจ็บใจที่ตัวเองกลายเป็นผู้ร้ายอีกจนได้
ในห้องสูทใหญ่ของมรกต มุกดามองไปที่แม่กับพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“มาคราวนี้ แม่เลยหมดสนุกไปด้วยเลย” มุกดาบอก
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ .. เห็นมุกปลอดภัย แม่ก็โล่งใจ .. แย่จริงๆนะ ผู้ร้ายสมัยนี้ปล้นจี้ทรัพย์สิน ได้ไปไม่เท่าไหร่ ถึงกับต้องฆ่าแกงกัน .. ผู้หญิงก็ไม่ละเว้น”
“เดี๋ยวผมเฝ้าน้องให้เองครับ แม่” คมกฤชบอก
ประไพยิ้มเดินออกไป คมกฤชหันมาถามน้องสาว
“น่าจะเป็นพวกปล้นอะดอเรลลาหรือเปล่า”
“ถ้ามันไม่ตั้งใจทำร้ายคุณป้า มุกว่าก็เป็นไปได้ .. ฝีมือใช้มีดของมันแม่นเกินกว่าจะเป็นโจรจี้ปล้นปกติ”
“มีดของกลาง ฉันขอให้ตำรวจท้องที่ ส่งไปให้ธีรพัฒน์ช่วยตรวจดีเอ็นเอ”
“มันใส่ถุงมือ แสดงว่ามันเตรียมตัวมาอย่างดี เราอาจจะไม่ได้ร่องรอยอะไรมาก”
“ตอนเกิดเรื่อง มีคนๆนึงที่หายไป”
มุกดามองสบตากับคมกฤช
“นิจนันท์” คมกฤชพูด
“คงไม่ใช่คุณนิจนันท์หรอก” มุกดาแย้ง
“ทำไมล่ะ อาจจะมีผู้หญิงสักคนที่หึงหวงคุณเพชร จนกล้าลงมือทำร้ายใครก็ได้... แกยังไม่รู้หรอก มุก”
แววตาคมกฤชนิ่งลงก่อนจะพูดต่อ
“ความรักของคนบางคน ... มันรุนแรงเกินจะหักห้ามใจ ไม่มีถูก ไม่มีผิด มีแต่แรงปรารถนา กับ การได้เป็นเจ้าของ... แค่หนึ่งเดียว”
มุกดาไม่ทันสังเกตพี่ชาย เธอหันกลับมาโดยเริ่มไม่แน่ใจกับนิจนันท์แล้ว
นิจนันท์เดินมาหลบมองอยู่ที่สวนในโรงแรม พอเห็นเพชรกำลังเดินมา นิจนันท์ก็รีบทำเป็นยืนหันหลัง สะอึกสะอื้น
เพชรเดินเข้ามาใกล้ นิจนันท์ยืนสะอื้นรอ เพชรเรียก
“นิจ”
นิจนันท์ทำเป็นตกใจจนตัวสั่น
“อย่า..อย่าทำนิจเลย นิจกลัวแล้ว”
เพชรเอื้อมมือไปแตะไหล่นิจนันท์เบาๆ
“นิจ... ผมเอง”
นิจนันท์ทำเป็นสะดุ้งแล้วหันมา พอเห็นหน้าเพชร เธอก็โผเข้าไปกอด
“เพชร.. ช่วยนิจด้วย”
เพชรอึกอัก นิจนันท์กอดแน่นพร้อมกับสะอื้นเสียงดัง
“เพชรเห็นแล้วใช่มั้ย ชนินทรเค้าระแวง เค้าตามมาหาเรื่องนิจ ถ้าเพชรไม่ช่วยเค้าคงบีบคอนิจ....ตบตีนิจอีก”
เพชรมองนิจนันท์ที่บีบน้ำตาพรั่งพรู จึงกอดปลอบใจเบาๆ นิจนันท์แอบยิ้มอย่างสมใจในอกเพชร
ขณะนั้นเอง มุกดาก็เดินลงมา เธอมองเห็นนิจนันท์ซบอยู่ในอกเพชร มุกดาหยุดมอง เธอรู้สึกน้อยใจ แล้วก็สงสัยขึ้นมาทันที
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 12 (ต่อ)
ที่ล็อบบี้โรงแรม ชนินทรยืนกระสับกระส่าย หันมาเห็นพาทีกำลังเดินเข้ามา
“เจอนิจนันท์หรือยัง” พาทีถาม
“เจอแล้ว”
“แล้วทำไมไม่อยู่ด้วยกัน”
พาทีมองท่าทางชนินทรยืนไม่ติด
“มีเรื่องอะไรกันอีกล่ะ”
ชนินทรเงียบ ไม่อยากพูดเรื่องที่เจอเพชรตอนทำร้ายนิจนันท์
สวนในโรงแรม เพชรที่โอบนิจนันท์ไว้ มุกดาที่มองอยู่เห็นเพชรก้มลงใกล้นิจนันท์เพชรพยายามจะดึงตัวออก ก้มลงบอกนิจนันท์
“นิจครับ ... นิจ”
นิจนันท์ไม่ยอมปล่อยเพชร แกล้งทำตัวสั่น
“นิจยังตกใจอยู่เลยค่ะ”
มุกดาจ้องมองเพชรใกล้ชิดนิจนันท์ เพชรพยายามหาวิธีดึงตัวออกห่าง
“ขอผมดูหน่อยนะครับ ว่าชนินทรทำคุณเจ็บตรงไหนบ้าง”
นิจนันท์ผละออกมาทันที ยื่นแขนไปให้เพชร
“ตรงนี้ค่ะ”
นิจนันท์สะบัดผม แล้วเอียงคอไปให้เพชร
“ตรงนี้ด้วยค่ะ”
นิจนันท์ขยับไปใกล้ เพชรแค่มอง
“เห็นมั้ยคะ เพชร จับดูสิคะ”
นิจนันท์คว้ามือเพชรมาจับ เพชรแตะนิดเดียวแล้วดึงมือออกอย่างมีมารยาท มุกดาเดินลงมา นิจนันท์หันไปเห็นก็สะบัดผม กลับมายิ้มสะใจ
“หนูมุก”
เพชรรีบเดินไปหามุกดา นิจนันท์ตีหน้าเศร้า ยิ่งมาแหย่
“อย่าเข้าใจเราสองคนผิดนะคะ คุณหนูมุก เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยอย่างที่เห็น”
“ไม่หรอกค่ะ หนูมุกใจกว้าง”
“หนูมุก จะลงมาทำไมไม่โทรเรียกผมไปรับ”
“เจ็บแขนนี่คะ แต่ขายังใช้การได้ดี ..มากด้วย”
“อย่างคุณหนูมุกนี่ถือเป็นสาวเก่งนะคะ ทนทาน คงไม่มีใครทำให้เจ็บได้”
“ขอบคุณค่ะ สำหรับคำชมจากใจจริง”
มุกดาเดินหันหลังกลับไป เพชรผละจากนิจนันท์ทันทีวิ่งตามมุกดา นิจนันท์มองอย่างสะใจ เดินแยกไปอีกทาง
มุมหนึ่งในโรงแรม มุกดาเดินมา เพชรเดินเข้ามาดึงแขนมุกดาแต่เธอขืนตัว
“ฟังผมอธิบายก่อนนะ หนูมุก”
“จะบอกว่าทำไมต้องมายืนประเจิดประเจ้อ กอดกันให้คนอื่นเห็นน่ะเหรอคะ”
“ผมไม่ได้กอด .. ผมกำลังดูแผลที่ชนินทรตามมาทำร้ายนิจนันท์”
“คุณชนินทรอยู่ที่นี่”
“ใช่ .. ชนินทรเพิ่งมา ผมเห็นเค้าทำร้ายนิจนันท์”
มุกดาสีหน้าอ่อนลง เพชรเดินมาชิด
“แล้วลงมาทำไมคนเดียว เบื่อก็โทรเรียกผมสิ ... เดี๋ยวผมไปช่วยแก้เบื่อให้”
“ทะลึ่ง”
มุกดาใช้ศอกข้างที่เจ็บกระแทกเพชรแบบงอนๆ เพชรยิ้มหวาน มองง้อๆ
ล็อบบี้ในโรงแรมชนินทรเดินหน้าเครียดมาเห็นนิจนันท์มาจากอีกทางก็ตรงเข้าหา นิจนันท์มองอย่างรำคาญแล้วกระแทกเสียงใส่
“เดินหน้าบื้อไร้วิญญาณอยู่ได้ สมแล้วที่ไม่มีใครเค้าต้อนรับแก”
ชนินทรหันขวับมอง นิจนันท์ผงะ แววตาคิดอะไรได้ทำเป็นพูดยั่วโมโห
“เค้าเกลียดแกกันทั้งนั้น ดูสิ มาตั้งนาน ยังไม่มีใครเรียกแกไปรวมกลุ่มกับเค้า”
ชนินทรยกมือจะจับแขน นิจนันท์ยิ้ม แต่ชนินทรเหมือนหยุดตัวเองไว้ทัน
“ตบฉันสิ.. อยากตบก็ตบเลย”
“ไม่หรอก นิจนันท์ ฉันไม่หลงกลเธอ ลงมือที่นี่ เธอก็เอาหน้ามีแผลไปขอความเห็นใจจากเพชรมันอีก”
ชนินทรกลับทำเป็นโอบนิจนันท์มาใกล้ เหมือนเป็นคู่รัก นิจนันท์มองเจ็บใจที่ชนินทรรู้ทัน
“กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ จับหัวเธอกดน้ำสักสี่ห้าครั้ง น่าจะดีกว่า”
“ปล่อยฉันนะ ฉันขยะแขยงแกที่สุด”
“ฝืนใจอีกหน่อยน่า ขอเอาตัวไปสร้างภาพให้ผู้คนเห็นหน่อย ว่าฉันดีกับเธอแค่ไหน”
กลุ่มมรกตกำลังจะเดินลงไปที่หาด ปักมองมาเห็นชนินทรก็เรียก
“คุณผู้หญิงคะ”
ทั้งกลุ่มหันไปมองชนินทรกับนิจนันท์ มรกตยิ้มตรงรี่นำเข้ามาก่อน ชนินทรเห็นกลุ่มมรกตก็ไหว้ มรกตรับไหว้แบบเสียไม่ได้
“เป็นไงจ้ะ หน้าตาสดชื่นกันทั้งคู่ โรแมนติคล่ะสิ นานๆได้ควงคู่ให้สังคมเค้ารู้บ้างว่า .. เป็นสามีภรรยากัน”
“ค่ะ คู่เราไม่ชอบติดกันตลอดเวลา สร้างภาพครอบครัวสุขสันต์”
นิจนันท์ยิ้มตาจ้องไปที่มรกต เผ่าพงศ์
“อ้อ... ครอบครัวฉันสุขสันต์แน่จ้ะ แล้วก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเรากำลังจะได้ต้อนรับสะใภ้สุดเพอร์เฟ็คท์อย่างหนูมุก ...”
“เราไม่รบกวนดีกว่า ขอตัวก่อนนะครับ” ชนินทรบอก
“จ้ะ จะไปขึ้นเขา ลงนรกที่ไหน ก็ตามสบาย”
“คนที่จะลงนรกก่อน ไม่น่าจะเป็นคู่เราหรอกค่ะ ถ้าดูตามสภาพ .. สังขาร”
กลุ่มมรกตตาวาวทันที ชนินทรเห็นท่าไม่ดี รีบดึงนิจนันท์ออกไป
“คำพูดช่างอำมหิต กรีดคมเหมือนสายตานางจริงๆ” ปักพูด
ปักมองตามแบบเกลียดเต็มที่ นิจนันท์ที่เดินห่างออกมาหันไปบอกชนินทร
“หมดเวลาสร้างภาพ ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะเข้าห้องน้ำ”
ชนินทรต้องปล่อยให้นิจนันท์เดินแยกไป กลุ่มมรกต มรกตมองเห็นนิจนันท์เดินแยกไป ก็หันไปทางปัก
“ปัก”
“แค่สบตาก็รู้ใจ ยิ่งได้ยินน้ำเสียง ยิ่งรู้ปั๊บ ..รอแป๊ปค่ะ เดี๋ยวปักตามไปสอดส่องเอง”
ปักสบตากับมรกตอย่างรู้กัน
ทางเดินในโรงแรม เพชรที่เดินมาตามมุกดาที่ยังเดินเชิดๆ งอนๆ มา
“หนูมุก จะให้ผมง้อยังไงอีก”
“ไม่ต้องง้อหรอกค่ะ หนูมุกไม่ได้โกรธอะไร”
“ชัด”
เพชรก้าวมาดักหน้ามุกดา
“เสียงแบบนี้ ชัดเลย .. ทั้งโกรธทั้งงอน .. เรื่องนิจนันท์ใช่มั้ย ผมต้องคอยดูนิจเพราะกลัวว่าชนินทรมันจะบังคับ ทำร้ายนิจอีก”
“ก็ดีแล้วนี่คะ น่าจะตามไปเฝ้าที่บ้านซะด้วย”
“เอาอีก เอาอีก ..”
มุกดาหันมองเพชรงงๆ เพชรยิ้มหวาน
“ผมชอบเสียงหนูมุกแบบเมื่อกี๊ มันดูหึงผมดี”
มุกดาหลุดหัวเราะจนได้ เพชรยิ้ม นิจนันท์ที่เดินอย่างรวดเร็วหลบชนินทร เข้ามาเห็นมองเพชรกับมุกดายิ้ม แล้วทำเป็นสะบัดผมให้ยุ่งๆ ดูกระเซิงน้อยๆ ทำหอบท่าทางดูเหนื่อยๆ วิ่งผ่านมาทางเพชรกับมุกดา นิจนันท์แกล้งวิ่งเหลียวหน้าเหลียวหลัง เหมือนหนีชนินทร มาชนเพชรเข้าอย่างจัง
“นิจ”
เพชรรับนิจนันท์ไว้ทัน
“เพชร”
นิจนันท์ทำเป็นมองเห็นมุกดา แล้วพยายามขืนตัวออก แต่เพชรยังประคองไว้ด้วยความเป็นห่วง
“คุณหนีอะไรมา”
นิจนันท์ทำท่าอึกอัก ให้เพชรสงสัย
“ชนินทรทำอะไรคุณมาหรือเปล่า”
“เพชรคะ … ปล่อยนิจเถอะค่ะ ..”
นิจนันท์ทำมองมุกดาแบบเกรงใจมาก
“บอกผมก่อน ชนินทรใช่มั้ย .. มันอยู่ไหน”
นิจนันท์ทำอึกอักให้เพชรร้อนใจจนมุกดามองอึดอัดแทน
“คุณเพชรขา” เสียงปัก
นิจนันท์หันขวับ เห็นปักถลาเข้ามาแยกนิจนันท์ เหวี่ยงกระเด็นไปกระแทกเสา
“คุณผู้หญิงให้มาตามค่ะ ทั้งคุณหนูมุก คุณเพชรเลยนะคะ”
เพชรมองไปทางนิจนันท์อย่างเป็นห่วง ปักทำเป็นหันไปมอง
“อ้าว คุณนิจนันท์ อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ .. เมื่อกี๊เห็นยังเดินหนุงหนิงอยู่กับสามี”
“หนูมุกไปหาคุณป้าก่อนนะคะ”
มุกดาเดินไปก่อน เพชรมองมุกดา ปักรีบดันหลังเพชร
“ไปเลยค่ะ ไปกันเป็นคู่ ... ไม่ต้องห่วง .. ทางนี้เดี๋ยวปักจัดการเอง”
ปักดันเพชรให้ตามมุกดาไป นิจนันท์จะตามปักก้าวมาขวาง
“หยุด... หยุดความคิดที่จะวิ่งตามจับคุณเพชร.. เดี๋ยวนี้”
“แก”
“หยุดปากที่จะพ่นคำด่าฉันด้วย .....ไม่งั้น ตบไม่เลี้ยง!”
นิจนันท์สุดทน ผลักปักแรงๆให้พ้นทาง
“ถอยไป นังป้า”
“แกรู้มั้ย คนที่เรียกฉันว่าป้า คนล่าสุด ตอนนี้มันนอนหยอดน้ำเกลือ เปลี่ยนดั้งเหลาคาง ทำกรามใหม่อยู่ที่โรงพยาบาล”
“แกอยากทำมั่งมั้ยล่ะ นังป้า เดี๋ยวฉันจัดหนักให้”
นิจนันท์โมโห ตวาดใส่ ปักแหกปากตะโกนทันที
“เจ้าข้าเอ้ย ....เมียใครหาย มารับตัวด่วน คุณชนินทรอยู่ไหน เมียมาวิ่งไล่จับแฟนชาวบ้านตรงนี้แล้ว มาลากกลับไปที”
“เงียบนะ ... นังป้า หุบปาก ไม่งั้นชั้นตบให้ปากกระจาย”
นิจนันท์โมโหยกมือจะตีปัก ชนินทรวิ่งออกมาเห็นนิจนันท์พอดี ชนินทรเดินรี่ลงมา นิจนันท์จะถอย แต่ไม่ทัน ชนินทรพุ่งเข้ารวบตัวนิจนันท์ไว้แน่น
“ขอบคุณมาก คุณปัก” ชนินทรกล่าว
ปักมองท่าทางนิจจนันท์ที่สีหน้ากลัว แล้วอดถามไม่ได้
“ไม่มีอะไรกันนะคะ”
“ไม่มี .. ไม่เป็นไร ไปเถอะ ขอบใจมาก .. เดี๋ยวทางนี้เราคุยกันเอง”
“โอเคแน่นะคะ”
“โอเค .. เรื่องของผัวเมียน่ะ”
“พูดแบบนี้ .. ก็ต้องไปแล้วค่ะ”
ปักวิ่งกลับไป ชนินทรหันขวับมองนิจนันท์แววตาลุกเป็นไฟ
“เผลอตาไม่ได้เลยนะ ที่รัก”
นิจนันท์แทบหยุดหายใจ กลัวจับใจกับแววตาโกรธจัดของชนินทร จะเดินหนี แต่ชนินทรกระชาก ลากนิจนันท์ไปอย่างแรง
ล็อบบี้โรงแรม เพชรกับมุกดาก้าวมายืนตรงหน้า มรกตกับกลุ่ม พาทียืนอยู่ด้านหลัง
“แม่มีเรื่องขอร้องลูกทั้งสอง ไม่รู้ลูกจะเต็มใจหรือเปล่า”
“คุณป้าอยากให้หนูมุกทำอะไร บอกมาได้เลยค่ะ”
“คือเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของป้าน่ะสิจ๊ะ พอรู้ว่าป้ามาที่นี่ ก็อยากให้ป้าลงไปหาที่เกาะส่วนตัวของเค้า ไปคุยเรื่องซื้อเพชรกันนิดๆหน่อยๆ สักสี่ห้าล้าน แก้เหงา ...”
มรกตทำเสียงอ่อนเพลียมาก
“แต่ทีนี้ บอกตรงๆว่าป้ายังเพลียๆ คงยังตกใจ”
เผ่าพงศ์รีบมาประคองเมีย
“โธ่ คุณ ... หรือว่าโรคจะกำเริบ”
มรกตทำเป็นตีมือสามี
“โรคอะไรกันคะ คุณ ..ฉันสบายดี แข็งแรงมาก”
“จริงด้วย ... คุณแข็งแรงที่สุด”
“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไปหาเพื่อนคุณแม่ให้เอง”
“หนูมุกช่วยไปเป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อยได้มั้ย ป้าอยากให้รู้จักกับเพื่อนป้าคนนี้ไว้ เค้ามีทั้งกิจการรังนก กิจการฟาร์มไข่มุก ... เกิดหนูชอบใจ จะได้มุกเม็ดงามๆมาล้อมเพชร”
“ต๊าย.... เข้าเรื่องมากนะคะ” ปักพูด
เพชรกับมุกดามองหน้ากัน มรกตมองลุ้นๆว่าจะสำเร็จมั้ย
“หนูมุกไปคนเดียวก็ได้ค่ะ เผื่อพี่เพชรอาจจะเป็นห่วง ต้องคอยดูแลคนทางนี้”
“ใคร ! ตาเพชร .. แกห่วงใครมากกว่าหนูมุก”
“ไม่มีครับ ผมห่วงหนูมุกคนเดียวเลย”
“ดีจ้ะ ดีเลิศ ได้ยินแบบนี้ แม่แสนจะหมดห่วง มีความสุขเว่อร์... ทีนี้ก็กลับบ้านกันได้สักทีนะ พวกเรา ...”
มรกตกับทุกคนยิ้มแย้ม เบิกบาน สมใจ เพชรยิ้มด้วย แล้วหันไปทางมุกดา แต่มุกดามองงอนๆ เพชรส่งยิ้มง้อไปอย่างสุดชีวิต
ที่ริมหาด รุจากับแอนดี้กำลังเดินเก็บเปลือกหอยสวยๆมาดู คมกฤชยืนมองสีหน้าบึ้งตึงสุดขีด มุกดาเดินเข้ามาเพชรเดินตามหลังแบบง้อๆ
“หนูมุก ยิ้มหน่อยสิ .... อย่าโกรธผมเลยนะ”
มุกดาไม่สนใจเดินตรงไปหารุจา กับแอนดี้ เพชรไหล่ลู่หยุดยืนข้างคมกฤช คมกฤชหันมามองเพชร
“หวังว่าเรื่องคุณนิจนันท์ คงไม่ทำให้คุณกับน้องสาวผมต้องมีปัญหาไปด้วย”
“ไม่หรอกครับ หนูมุกเข้าใจเรื่องของนิจนันท์ดี ..”
“เข้าใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอมรับได้ทุกเรื่องนะครับ”
“คุณคมกฤช ... ถ้าแต่งงานกัน ผมจะไม่ทำให้น้องสาวของคุณผิดหวัง”
มุกดา รุจา แอนดี้เดินยิ้มขึ้นมา เพชรยิ้ม รีบเข้าไปหามุกดาอย่างเอาใจ
“สนุกมั้ย หนูมุก ... ไหน ขอผมดูบ้าง อันไหนสวย”
มุกดารีบดึงมือออกห่างไม่ยอมให้เพชรดู แอนดี้กับรุจามองแล้วหัวเราะกัน
“โธ่ หนูมุก ... ผมหมดมุขง้อแล้วนะ”
“ไม่ต้องง้อมากหรอกครับ ...เดี๋ยวจะได้ใจ” คมกฤชบอก
“ใช่ค่ะ .. คุณเพชร ไม่ต้องง้อเลยค่ะ เผื่อคุณหนูมุก เจอคนดีกว่า จะได้ทิ้งคุณเพชรง่ายๆ”
เพชรมองมุกดาตาดุๆ เขารีบก้าวไปยืนฝั่งมุกดา รุจา แอนดี้ ปล่อยให้คมกฤชยืนคนเดียว
“ผมว่าง้อบ้างก็ดีนะครับ”
“หนูมุกไปที่คอฟฟี่ช็อปก่อนนะคะ คุณรุจา”
มุกดายิ้มให้รุจา หันหลังเดินไปเลย เพชรรีบเดินตาม
“หนูมุก .. หนูมุก ผมไปด้วย”
คมกฤชหันมา เห็นรุจาควงแขนซบลงที่แอนดี้
“อยู่เที่ยวกันต่อนะคะ แอนดี้ รับรองว่าคุณจะต้องรักเมืองไทย จนไม่อยากไปไหน”
“ได้เลยครับ .. อยู่แน่นอน แค่นี้ก็รักคนไทย สาวไทยจะแย่อยู่แล้ว”
“เที่ยวให้สนุกเลยนะ แอนดี้ เกิดมาคงไม่เคยเที่ยวทะเล” คมกฤชประชด
“ทะเลน่ะเคยไป แต่เที่ยวกับคนรู้ใจน่ะ ...กำลังจะเริ่มต้นที่นี่”
แอนดี้หันมาทิ้งสายตาให้รุจา รุจายิ้มเขิน
“ว๊าย...หวานจ้ะ”
“รุจาว่าไง แอนดี้ก็ว่างั้น”
“ไปดีกว่า ฟังนานๆ .. จะสำลักน้ำเน่าตาย”
คมกฤชเดินหน้าตาหยิ่งๆออกไปอีกคน รุจามองตามยิ้มสะใจ
ณ ห้องอาหารในโรงแรม มุกดา เพชร คมกฤช พาที นั่งอยู่ รุจา แอนดี้ควงแขนกันมานั่งคมกฤชมอง พอรุจาหันมา คมกฤชแกล้งหยิบเมนูมาเปิดดู
“เต็มที่ .. วันนี้ฉันเป็นเจ้ามือเอง” พาทีบอก
ทุกคนกำลังจะสั่ง ชนินทรเดินกุมมือนิจนันท์เข้ามา ทุกคนมอง
“เรานั่งด้วยคนสิ”
ทั้งโต๊ะเงียบไปครู่ รุจายิ้มเอ่ยขึ้น
“เชิญเลยค่ะ”
นิจนันท์มองไปที่เก้าอี้ข้างเพชรที่ว่าง กำลังจะไป แต่พาทีพูดขึ้น
“นิจ มานั่งข้างผมดีกว่า .. ที่ว่างข้างเพชรน่ะ ไม่ใช่ที่ของเธอ”
พาทีจ้องนิจนันท์แบบจงใจกระทบ
“มานั่งใกล้พาที” ชนินทรสั่ง
ชนินทรดึงนิจนันท์ที่ขืนตัว มุกดาพูดขึ้น
“คุณนิจนันท์มานั่งตรงที่หนูมุกก็ได้ค่ะ”
มุกดาทำท่าจะลุก เพชรดึงแขนมุกดาให้นั่งลง พูดขึ้น
“ที่ของหนูมุก ไม่มีใครมาแทนได้ ...”
นิจนันท์สะกดความไม่พอใจยังยิ้ม เพชรตวัดสายตามองชนินทร ชนินทรรีบดึงนิจนันท์นั่งลงข้างพาที
“สั่งกันได้เลยนะครับ สงสัยมื้อนี้จะอร่อย” คมกฤชกล่าว
มุกดาขยับห่าง แต่เพชรไม่ยอม ชะโงกตัวมาดูเมนูจนชิด
“หนูมุกอยากกินอะไร สั่งเลย ... ผมจะป้อน”
มุกดาปิดเมนูลง
“น้ำเปล่า”
มุกดาเมินหน้าไปทางอื่นงอนๆ นิจนันท์มองลอบยิ้มสะใจ รุจาหันมาทางแอนดี้
“ถ้ารุจาเจ็บแบบนี้ แอนดี้จะป้อนมั้ย”
“ไม่เจ็บก็ป้อนครับ”
แอนดี้ยกแก้วน้ำป้อนรุจาถึงปาก คมกฤชวางเมนูลงบนโต๊ะอย่างมีอารมณ์ รุจาเหลือบมามองแล้วยิ่งแกล้งยิ้มหวาน ชนินทรมองนิจนันท์ที่จ้องแต่เพชรกับมุกดา เพชรมองมุกดา มุกดาหันไปมองทางอื่น ไม่ยอมหันมาสบตา
ในสตาร์ไดมอนด์ เจนจบยืนอยู่ในห้องเพชร สาลินีเข้ามาวางแฟ้มเจนจบหันมาจ้อง สาลินีจำได้ รีบถอยกลับไปเคาะประตู
“เข้าไปได้มั้ยคะ”
“เข้ามา”
สาลินีเข้ามา เอาแฟ้มวาง
“คุณเจนจบนี่ขยั้นขยันนะคะ มาทำงานแทนคุณเพชรตลอดเลย”
“ฉันไม่ได้ทำงานแทน”
“ไม่แทนได้ไงคะ คุณเพชรกำลังอยู่ในช่วงวีคเอนด์ สนุกสนาน ทะเลหวานจ๋อยกับคุณหนูมุก”
“นั่นก็ไม่ใช่หน้าที่ที่เธอต้องมารายงาน หรือ สอดเรื่องเจ้านายจนเกินงาม”
“สาลี่เห็นแล้วอดปากไม่ไหว”
“เห็นอะไร”
“อุ๊ย อุ๊ย สาลี่เล่าเองมันจะหวานได้ไงคะ แต่ก็เมาท์ให้พอเป็นน้ำจิ้มได้นะคะ เดาว่าป่านนี้คุณหนูมุกคงกำลังซาบซ่าน คุณเจนจบเคยได้ยินใช่มั้ย พวกอัญมณีบำบัด ใช้หินเครื่องประดับรักษาโรค”
เจนจบมองจ้อง สาลินีทำท่าลูบไล้ไปตามแขน หน้าตาสยิวกิ้ว
“เธอจะเพ้ออะไร”
“ไม่ได้เพ้อนะคะ สาลี่ศึกษามา เค้าบอกว่าเพชรน่ะมีคุณสมบัติเข้าไปกระตุ้นเซลล์ในร่างกายให้ตื่นเต้น ตื่นตัว คุณเจนจบคิดสิคะ ... ตอนนี้คุณหนูมุกเธอก็คงกำลังใช้คุณเพชร ... รักษาเซลล์หัวใจให้ตื่นเต้น ตึ๊กตั๊ก ตึ๊กตั๊ก ..ใกล้ชิด สนิทแนบเนื้อ สองต่อสอง”
เจนจบหน้าตาบึ้งตึง สะกดความไม่พอใจ สาลินียังไม่ยอมหยุด
“ถือเป็นการซ้อมวันส่งตัวล่วงหน้า.. แค่จิ้น ... สาลี่ก็แสนจะอิจฉาเจ้าบ่าว เจ้าสาว”
สาลินีหัวเราะคิกคัก เดินออกไป เจนจบที่จิกมือลงไปในเก้าอี้ของเพชรด้วยสีหน้าแค้นใจ
ริมสระว่ายน้ำในโรงแรม เพชรเดินตามมุกดาด้วยเสียงห่วงใย
“เจ็บแผลหรือเปล่า หนูมุก”
มุกดาเงียบไม่ตอบ เพชรตามถามอีก
“ผมเป็นห่วงนะ”
มุกดาหยุด เพชรยิ้มเดินมาตรงหน้า
“ดีกันนะ”
เพชรยื่นนิ้วไป มุกดายิ้มแล้วเดินไปทางอื่นต่อเพชรนิ้วเหี่ยวลงทันที
หน้าห้องพักรุจารุจาเดินมากับแอนดี้จนมาถึงหน้าห้อง รุจาเสียบคีย์การ์ดเปิดประตูแอนดี้เดินตามเข้าไปประตูปิด คมกฤชก้าวออกมามองแววตาเจ็บช้ำเริ่มเปลี่ยนเป็นความโกรธ เขาหยุดนิ่งมองอยู่พักก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างเร็ว
หน้าลิฟท์ในโรงแรม นิจนันท์เดินมากับชนินทร ชนินทรถือคีย์การ์ดจะขึ้นห้องพัก นิจนันท์มองแล้วตัดสินใจก้มลง ร้องครวญครางกุมท้อง
“โอย ... ปวด ปวดเหลือเกิน”
“เป็นอะไร”
นิจนันท์ทำเซไปพิงผนัง
“ปวดท้อง ปวดประจำเดือน”
นิจนันท์กุมมือชนินทร
“ฉันต้องกินยา ไปถามโรงแรมให้หน่อยสิ ว่ามียาแก้ปวดประจำเดือนหรือเปล่าโอ๊ย”
“ขึ้นไปพักที่ห้องก่อนนะ ไปไหวมั้ย”
“ไหว.. รีบไปหายาแก้ปวดมาให้ฉันหน่อยนะ แก้ปวดประจำเดือนนะ แก้ปวดเฉยๆ มันไม่หาย”
“ได้ๆ”
ชนินทรเอาคีย์การ์ดให้นิจนันท์แล้ววิ่งออกไป นิจนันท์มองตามนิดเดียว ยืดตัวตรง ไม่มีอาการเจ็บป่วยมองไปที่ริมหาด
ที่นั่งริมหาด มุกดานั่งมองทะเลยามมืด เพชรนั่งอยู่ใกล้ๆ
“หนูมุกดูสิ ดาวเต็มฟ้าเลย”
มุกดาไม่เงยมองตามที่เพชรชี้ เพชรยังไม่ยอมละความพยายาม
“พระจันทร์ดวงใหญ่มาก ... หนูมุกดูสิ ... มีกระต่ายด้วย”
“ตลกจังค่ะ”
มุกดามองหน้าเพชรแบบเซ็งๆ แล้วลุกขึ้น เพชรเดินตามมุกดา แต่เห็นนิจนันท์เดินมา แล้วทรุดลงที่หาด
“คุณนิจนันท์”
เพชรมองตาม วิ่งไปทันที นิจนันท์เงยขึ้นพอเห็นเป็นเพชรก็ยิ้ม โผเข้ากอด
“เพชร .. เพชรอีกแล้ว .. เพชรอีกแล้วที่ช่วยนิจ”
มุกดาตามมามองด้านหลังห่างๆ นิจนันท์ทำเหมือนมองไม่เห็นมุกดา
“นิจเป็นอะไร”
“ปวดท้องค่ะ ปวดมาก ปวดจนเดินไม่ไหว ไม่รู้ว่าไส้ติ่งหรือเปล่า โอย เพชรพานิจไปที่ห้องหน่อยได้มั้ยคะ”
นิจนันท์ทำเป็นจะลุกเอง แต่ไม่ไหวเซลง เพชรคว้านิจนันท์ไว้แล้วอุ้มขึ้น นิจนันท์ซบลงในอกเพชรทันที เพชรหันไปทางมุกดา นิจนันท์ทำเป็นเพิ่งเห็น
“อุ๊ย นั่นคุณหนูมุก ... ปล่อยนิจเถอะค่ะ เพชร ปล่อยนิจก่อน”
“ปล่อยเมียฉันลงเถอะ เพชร” ชนินรพูดขึ้น
เพชร มุกดา นิจนันท์หันไป เห็นชนินทรก้าวเข้ามากับพาที เพชรปล่อยนิจนันท์ลง
“ได้ยาแก้ปวดแล้วจ้ะ”
“พอดีผมเห็นนิจเดินมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ เลยดักรอชนินทร ..จะได้บอกว่า ..เมียอยู่ที่ไหน” พาทีพูดขึ้น
“ขอบใจมากนะเพชร ขอโทษคุณหนูมุกด้วย ที่เมียผมไม่ค่อยอยู่เป็นที่เป็นทาง ... ไป .. นิจ .. ขึ้นห้อง ไปทานยาแล้วนอนพัก”
เพชรมองไม่ไว้ใจชนินทร
“พานิจนันท์ไปหาหมอดีกว่า”
“นิจไหวค่ะ ไหว ... ไม่ต้องหาหมอ”
“ไปจ้ะ .. ไปพักบนห้อง”
ชนินทรรีบดึงนิจนันท์ที่มองเพชรด้วยสายตาอ้อนวอนมากเพชรขยับ พาทีพูดขึ้น
“อย่าตามไปเลย เพชร .. ปล่อยให้ชนินทรมันดูแลเมียของมันเอง เพราะแกก็มีคุณหนูมุกที่ต้องดูแล”
“แต่ชนินทรอาจจะทุบตีนิจ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะตามไปดูให้”
พาทีเดินออกไป เพชรสีหน้าเบาใจ หันมามองมุกดา
“ให้คุณนิจเธอมาอยู่ห้องหนูมุกมั้ยคะ”
“หนูมุก ... คุณไม่ต้องเสียสละขนาดนั้นหรอก” เพชรบอก
“หนูมุกก็ไม่อยากเห็นเธอถูกทำร้าย”
“ชนินทรคงไม่กล้า ผมบอกมันไว้แล้ว ถ้าแตะนิจ ... มันตาย”
มุกดาสีหน้าน้อยใจขึ้นมา เพชรหันมาเห็นก็รู้อารมณ์ ตรงเข้ารวบตัวมุก
“ปล่อยเถอะค่ะ”
“ไม่ปล่อย”
“หนูมุกไม่ได้เป็นอะไรมาก ดูแลตัวเองได้”
“ยังไงก็ไม่ปล่อย”
เพชรรวบตัวมุกดามาใกล้ มองสบตาหวาน
“จำไม่ได้เหรอ คุณแม่สั่งให้เราไปด้วยกัน .. เพราะฉะนั้นตั้งแต่วินาทีนี้ .. ผมจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่เคียงข้าง ดูแลหนูมุก”
เพชรก้มลงมาใกล้ กระซิบคลอเคลียข้างแก้มมุกดา
“... ทุกลมหายใจ ...”
เพชรจูบแก้มมุกดาเบาๆ มุกมองเขิน จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ เพราะเพชรรวบตัวไว้แน่น มองส่งสายตาหวานฉ่ำ
ในบ้านเจนจบ เจนจบก้าวมายืนมองนกในกรง สายตาเย็นเยียบ แฝงความอำมหิต
“ทุกวินาที ทุกลมหายใจ ฉันทุ่มเทเพื่อคนที่ฉันรัก..”
เจนจบมองไปไกลในความมืดด้วยรอยยิ้ม โอบกอดตัวเอง
“แล้วรักนั้นก็ต้องตอบแทนกลับมาหาฉันมากท่วมท้น ..ทวีคูณ”
เช้าวันใหม่หน้าห้องพักเพชร นิจนันท์เดินมาหยุดหน้าห้องสูทใหญ่ของมรกต กดออด ประตูไม่เปิด
นิจนันท์กดถี่ แถมส่งเสียง
“เพชรคะ มอร์นิ่ง นิจเองค่ะ เพชร .....”
ในห้องเงียบ คมกฤชเปิดประตูมาจากห้องข้างๆ เตรียมตัวไปเช็คเอาท์ มองเห็นนิจนันท์ก็บอก
“ไม่มีใครมอร์นิ่งด้วยหรอกครับ”
“ขอบคุณนะคะ ... แต่ฉันมาหาเพชร เรานัดกันไว้”
“เหรอครับ .. นัดกับคุณเพชรไว้เลยเหรอครับ”
นิจนันท์มองรอยยิ้มคมกฤชแล้วสงสัย รีบหันไปเรียก
“เพชรคะ เพชร..”
พาทีเดินมาจากอีกด้าน มองนิจนันท์อย่างอ่อนใจ
“หยุดส่งเสียง รบกวนแขกห้องอื่นเค้าสักที .. นิจ เพชรมันไปแล้ว”
“ไปไหน”
คมกฤชยิ้มๆไม่พูดอะไร นิจนันท์เห็นก็เดินเข้ามาซัก
“เพชรไปไหนคะ ... ไปกับคุณหนูมุกหรือเปล่า”
“คงไม่มั้งครับ ... ก็คุณเพชรนัดคุณไว้ไม่ใช่เหรอ .. คุยกันให้สนุกนะ ผมกลับก่อน”
คมกฤชเดินผ่านนิจนันท์ไปทางลิฟต์ นิจนันท์หันขวับมาทางพาที
“พาที”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเพชรไปไหน เผอิญไม่ได้ถาม .. เพราะไม่ชอบเป็นตัวขัดแข้งขัดขาความรักใคร พาทีเดินตามคมกฤชไปเช็คเอาท์อีกคน นิจนันท์หน้าตาโกรธจัด
ที่ล็อบบี้โรงแรม นิจนันท์เดินอย่างรวดเร็วมา ชนินทรที่ยืนอยู่ รีบเข้าไปหา
“หายไปไหน .. ทำไมไม่รอ .. ไป ... กินข้าว ฉันหิวแล้ว”
“ไม่กิน ฉันจะกลับ”
“จะรีบกลับทำไม”
“ใครอยากอยู่ก็อยู่ไป”
“งั้นรอด้วย”
“ไม่รอ ต่างคนต่างมา .. ก็สมควร ... ต่างคน . .. ต่างกลับ”
นิจนันท์เดินลิ่วออกไป ทิ้งชนินทรไว้ด้านหลัง นิจนันท์ที่เดินห่างออกมามีสีหน้าเจ็บใจ
“หลบกันไปอยู่ที่ไหน ก็หนีชั้นไม่พ้น”
บนระเบียงบ้านพักส่วนตัวที่กระบี่ มุกในชุดสวย เดินออกมารับลมที่ระเบียง สีหน้าสดชื่นสวยงาม
ห้องด้านล่างบ้านพักที่กระบี่ เพชรก้าวออกมาจากห้องพัก ยิ้ม หล่อ ความสุขระบายเต็มหน้า
ในห้องทำงานเพชร เจนจบที่ยืนอยู่ในห้อง หันมามองประตูห้องที่ผลักเข้ามา
“... เพชร” เจนจบยิ้ม
“... เพชรคะ” นิจนันท์ยิ้มหวาน
-เจนจบชักสีหน้าเมื่อเห็นเป็นนิจนันท์ นิจนันท์ชะงักเหมือนกันที่เห็นเป็นเจนจบ
“นี่มันห้องของเพชร เธอเข้ามาได้ยังไง”
“ฉันทำงานที่นี่ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเพชร เธอต่างหาก นิจนันท์ ... ส่วนเกินที่รกรุงรังกับชีวิตเพชร สำเหนียกตัวเองไว้ซะบ้าง”
“เจนจบ ... ไม่เห็นต้องด่ากันขนาดนี้เลยนะ”
“คนบางคน กะโหลกหนา สำนึกน้อย ฉันก็คงต้องเลือกใช้คำที่จะขุดสำนึกที่พอเหลือส่วนดี .. ให้ออกมาบ้าง”
“คิดว่าเพชรไว้ใจ แล้วจะมาจิกหัวด่าเพื่อนทุกคนได้อย่างงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่แค่ความไว้ใจที่เพชรให้ฉัน .. มันมากกว่านั้น นิจนันท์ ...มากกว่าที่ผู้หญิงน่าเวทนาอย่างเธอจะนึกออก กลับไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่สนามไล่จับผู้ชาย”
“ฉันมาหาเพชร ฉันจะรอเจอเพชร ..”
นิจนันท์ประสานสายตา ไม่ยอมลงให้กับเจนจบ
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 12 (ต่อ)
ริมหาดที่กระบี่ เพชรกับมุกดาเดินเล่นอยู่ริมทะเล มุกดาผมปลิวไปตามแรงลมเพชรเอาหมวกมาใส่ให้มุกดาบังแดด สีหน้าอ่อนโยน สองคนมองสบตากันหวาน
หน้าห้องเพชร สาลินีหน้าตาเบิกบาน รายงานนิจนันท์กับเจนจบเสียงใส
“คุณเพชรไม่มาหรอกค่ะ คุณหนูมุกก็ไม่มา ..”
“หายไปไหนกัน”
“ไม่ทราบค่ะ คุณเพชรบอกคุณนิจนันท์ไว้หรือเปล่าละคะ แต่เอ..ถ้าบอก ก็คงไม่มาถามซอกแซก อยากรู้สุดชีวิตขนาดนี้”
นิจนันท์หยิบมือถือ
“จะโทรหาคุณเพชรเหรอคะ โนสัญญาณตอบรับค่ะ น่าจะปิดเครื่อง หรือไม่ก็งดติดต่อสื่อสาร เพราะกำลังเติมความหวานกับคุณหนูมุกสุดขีด”
เจนจบนิ่งฟัง แต่ในใจแทบระเบิด
“เพชรไปไหน”
“อุ๊ย สาลี่มิใช่เมีย มิใช่คู่รัก .. ไม่บังอาจไปถามเรื่องของคุณเพชรหรอกค่ะ”
“เป็นเลขาประสาอะไร”
“อย่านะคะ คุณนิจนันท์อย่าพูดออกมานะคะ ... ว่าจะไล่สาลี่ออก ขนาดคุณเจนจบ เป็นใหญ่ที่นี่ รองจากคุณเพชรยังไม่พูดเลย คุณนิจนันท์เป็นใครหว่า.. จะมาเที่ยวไล่คนโน้นคนนี้เรื่อยเปื่อย”
เจนจบหันหลังเดินออกไปทันที สาลินีมอง
“อ้าว ... ไปไหนคะ คุณเจนจบ ... จะลาไปฮันนีมูนเหมือนคุณเพชรกับคุณหนูมุกเหรอคะ”
บ้านพักที่กระบี่ เพชรกับมุกดาที่เดินคุยกันมา
“วันนี้เราต้องไปหาเพื่อนของคุณป้าที่ไหนคะ”
เพชรอมยิ้ม มุกดามองสงสัย
“ยิ้มแบบนี้ หมายความว่าอะไรคะ พี่เพชร หรือว่า..หลอกพาหนูมุกมาถึงกระบี่”
“เปล่าๆๆ ผมไม่ได้หลอกอะไรเลย ... เมื่อกี้คุณแม่เพิ่งโทรมาบอก เพื่อนคุณแม่ติดพายุอยู่ที่เกาะ ยังออกมาคุยกับเราไม่ได้ หนูมุกมีธุระ อะไร กับใครหรือเปล่า .. ถ้าเกิดต้องรออีก 2-3 วัน”
“หนูมุกไม่มีหรอกค่ะ พี่เพชรต่างหากที่มี”
“ผมก็ไม่มี”
“ไม่ต้องเป็นบอดี้การ์ดให้คุณนิจนันท์แล้วเหรอคะ”
“ชอบจัง ... เวลาหนูมุกหึงผม”
มุกดาทำหน้างอน เพชรอมยิ้มชอบใจ
ทางเดินในสตาร์ไดมอนด์เจนจบเดินอย่างรวดเร็วมา สาลินี นิจนันท์เดินตาม
“เอ๋ ... ผู้หญิงหึงกับผู้ชายหวงเนี่ย อารมณ์คุ้มดีคุ้มร้ายพอกันมั้ยน้อ ...คุณเจนจบจะไปไหนคะ วันนี้มีประชุมนะคะ”
“ให้คนอื่นประชุมแทน”
“เธอจะไปหาเพชรใช่มั้ย เจนจบ” นิจนันท์ถาม
เจนจบเดินเร็วขึ้น สองสาวยังวิ่งตาม
“เธอรู้ใช่มั้ยว่า เพชรอยู่ไหน”
เจนจบหยุดกึก สาลินี นิจนันท์เบรคไม่ทัน ชนเจนจบ สาลินี นิจนันท์ล้มลงไปกอง เจนจบก้มมอง ปัดที่เสื้อเบาๆ
“สาลี่ไม่ใช่เชื้อโรค ไม่ต้องรังเกียจขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“ฉันขยะแขยง ... มันมากกว่ารังเกียจ”
สาลินี นิจนันท์หน้าเหวอ รีบลุกขึ้นมา
“เพชรอยู่ไหน”
“อยากจะเป็นคนชนะ ก็หัดใช้ปัญญา ใช้ความสามารถที่มีอันน้อยนิดของตัวเองซะบ้าง หรือถ้าไม่มีทั้งปัญญา ไม่มีความสามารถ กะโหลกทึบก็กลับไปอยู่บ้าน ทำตัวเป็นกระสอบทรายที่ดีของสามี”
เจนจบเดินเลี้ยวออกไปเลย นิจนันท์มองตาม สาลินีหัวเราะเสียดแทง
“ฮูย ... คุณเจนจบนี่พูดโด๊นโดนนะคะ ...”
สาลินีหันมาทางนิจนันท์
“..จะอยู่รอคุณเพชรก็ตามสบายนะคะ คุณนิจนันท์ .. จะรอไปจนชาติหน้า ชาติโน้น ชาติถัดไป อีกหลายๆชาติก็ได้ ... สาลี่เอาใจช่วย”
สาลินีหัวเราะสะใจ เดินกลับไปด้านใน นิจนันท์มองตามอยากจะบีบคอสาลินีให้ตายลงไปตรงนั้น
สระน้ำบ้านพักที่กระบี่ มุกดาเดินมานั่งริมสระ เพชรนั่งลงใกล้
“หนูมุกไม่ได้หึงพี่เพชรกับคุณนิจนันท์”
“หึง ...”
“ไม่หึง”
มุกดาสะบัดหน้า จะลุก เพชรรีบโอบกอดไว้
“จะหนีไปไหน”
“ถ้าหนูมุกจะหนีจริงๆ รับรองพี่เพชรไม่มีวันตามทัน”
เพชรแนบหน้าใกล้หน้ามุกดา
“แล้วถ้าใช้หัวใจผมขังหัวใจคุณไว้ล่ะ”
มุกดาเขิน เพชรขยับมา สบตามุกดาหวานมาก บอกความในใจ
“อย่าหนีผมไปไหนเลยนะ หนูมุก อยู่กับผม อยู่ด้วยกัน .. ให้นานที่สุด”
เพชรก้มลงจูบหน้าผากมุกดาแผ่วเบา มุกดาหลับตา อบอุ่นในหัวใจ เพชรโอบมุกดามากอดไว้แน่น
ในออฟฟิศคมกฤช คมกฤชเปิดประตูเข้ามา เห็นรุจากับแอนดี้กำลังหัวเราะกัน
“ดีนะ เปลี่ยนอาชีพใหม่ มาคอยตามเฝ้าผู้ชาย”
“อิจฉาคนมีแฟนล่ะสิ”
“ผมชวนรุจามาเอง” แอนดี้ตอบ
“เพิ่งรู้ว่านี่ที่ทำงานแกนะ แอนดี้”
“เราแวะเข้ามาเอาของ .. กำลังจะออกไปแล้ว”
รุจาคล้องแขนแอนดี้
“ไปค่ะ ที่รัก”
สองคนจะเดินออกไป คมกฤชทนไม่ได้ถามขึ้น
“จะไปไหนกัน”
รุจากับแอนดี้หันมา รุจายิ้ม
“คนรักกันเค้าก็ต้องไปไหนล่ะ ทำไม ... หรืออยากจะไปเป็นก้างขวางคอ”
รุจามองกวน คมกฤชหน้าตาเดือดปุดๆ
ในบ้านพักที่กระบี่ เพชรช่วยมุกดาถอดเสื้อตัวนอกเหลือเสื้อกล้ามด้านใน เพราะมุกดาเจ็บแขนทำไม่ถนัด
“นิ่งๆ ไม่ต้องขยับนะ... หนูมุก เดี๋ยวแขนเจ็บอีก”
“โอ๊ย”
เพชรตกใจรีบปล่อยมือ
“ผมทำแรงไปหรือเปล่า”
มุกดาอมยิ้ม เพชรมองแล้วยิ้ม
“แกล้งผมนี่”
เพชรโผเข้ามา มุกหันหนี เพชรรวบตัวไว้แน่น คราวนี้มุกดาเจ็บจริงๆ
“โอ๊ย”
เพชรรีบปล่อยอ้อมแขน มากอดหลวมๆ มองมุกดาด้วยสายตาขอโทษ
“ไม่เจ็บนะ ไม่เจ็บ”
เพชรมองออดอ้อน จนมุกดายิ้มเขิน
ในสนามยิงปืน คมกฤชยิงปืน ปัง ปัง ปัง เข้ากลางเป้าทุกนัด คมกฤชวางปืน หันมาเห็นแอนดี้กำลังสอนรุจายิงปืน สองคนหัวเราะสนิทสนม แอนดี้จับมือรุจาซ้อนหลังสอนให้เล็ง คมกฤชกำปืนแน่น รุจายิงไม่เข้า แอนดี้ยิงให้ดูเข้ากลางเป้าทุกนัดรุจาตบมือ คมกฤชจ้องรุจามองเห็นคมกฤช ก็ยื่นหน้ามาจูบแก้มแอนดี้ คมกฤชโมโห หันไปยิงปืนใส่เป้าอีกเป็นชุด รุจายิ้มลอยหน้าสะใจ
ในบ้านพักตากอากาศริมทะเล เพชรกำลังป้อนข้าวมุกดา มุกดาทำท่าไม่ยอม
“หรือจะให้ผมป้อนแบบแม่นก”
“ยังไงคะ”
“ก็ป้อนแบบเมาท์ทูเมาท์ไง ลองมั้ย”
มุกดาเบือนหน้าหนี อายๆ เพชรประคองหน้ามุกดากลับมาป้อนข้าวจนถึงปาก แบบห่วงใยมาก เพชรประคองมุกดาเดินไปที่ห้องน้ำ มุกดาเข้าไปเพชรจะตาม มุกดาเอามือยันอกเพชรไว้ เพชรทำหน้าออดอ้อนแต่ มุกดาส่ายหน้าว่าไม่ต้อง แล้วปิดประตูห้องน้ำ เพชรยืนมองแล้วอมยิ้ม
ในสนามยิงปืนคมกฤชกำลังเก็บปืน รุจายืนข้างแอนดี้ที่เก็บปืนเหมือนกัน
“ไปไหนกันต่อดีคะ แอนดี้”
“แล้วแต่รุจาสิครับ”
“กินข้าวมั้ยล่ะ”
“กิน .. แต่สองคนกับแอนดี้นะ นายกลับไปได้แล้ว”
คมกฤชหน้าชา มองรุจาที่ไม่แคร์เลย แอนดี้มองแล้วเอ่ยขึ้น
“งั้นรุจารอผมแป๊ปนะครับ ... เดี๋ยวผมไปห้องน้ำก่อน”
“อย่านานนะคะ ... คิดถึง”
คมกฤชรอจนแอนดี้ออกไป ก็ตรงประชิดรุจา
“ดูก็รู้ว่าเธอทำประชดชั้น”
“ประชดนาย ... เพื่ออะไร”
“เพราะเธอคิดว่าฉันจะแข่งกับแอนดี้ ... แย่งเธอกลับมา”
“ไปหาหมอ รักษาโรคหลงตัวเองซะมั่งนะ .. ทำไมฉันต้องแคร์นาย ทำไมฉันต้องรอให้นายมาแย่ง ในเมื่อแอนดี้เค้าดีกว่านายทุกอย่าง ฉันไม่เคยต้องเลือกเลย เพราะฉันไม่เคยมีนายในหัวใจ ไม่แม้แต่นิดเดียว”
รุจาเดินเข้าหาคมกฤช สีหน้าเย้ยหยัน
“ฉันไม่สนผู้ชายโรคจิต หลงตัวเองอย่างนายหรอก .. เพราะมันเสียเวลาที่ฉันกับแอนดี้จะเข้าใจกัน รักกัน แล้วก็คุยกัน..เรื่องอนาคตของเรา”
รุจายิ้มเยาะ คมกฤชแววตาเจ็บปวดกับทุกอย่างที่รุจาพูดออกมา
ห้องนอนบ้านพักที่กระบี่เพชรกำลังประคองมุกดามาถึงเตียงนอน
“ขอบคุณค่ะ พี่เพชร”
เพชรยังยืนอ้อยอิ่ง มุกดาชี้ไปที่ประตู เพชรทำตีหน้าซื่อ
“ประตู”
“ครับ ประตู”
มุกดาทำมือกวักให้เพชรออกไป เพชรพยักหน้า
“อ๋อ”
เพชรเดินไปปิดประตู มุกดาโวยทันที
“หนูมุกหมายถึงให้พี่เพชรออกไป ไม่ใช่ปิดประตู”
เพชรไม่สนเดินมานั่งเบียดมุกดา
“โธ่ หนูมุก...ห้องตั้งกว้าง เตียงตั้งใหญ่ แบ่งกันนอนเถอะ”
เพชรรีบคว้าหมอนข้างมากอด
“ผมกลัวผี ไม่อยากนอนคนเดียว”
“ตลกละ ที่บ้าน ..พี่เพชรก็นอนคนเดียว”
“ก็นั่นที่บ้าน ... ไม่ใช่ต่างจังหวัด แปลกที่แบบนี้”
มุกดาดึงหมอนข้างมาจากเพชร
“ไม่ต้องเลยค่ะ ออกไป หนูมุกจะนอน”
เพชรยื้อแย่งไม่ยอม กอดหมอนข้างแน่น
“ไม่เอา ผมกลัวผี”
“พี่เพชรอ่ะ ... ไปนอนข้างนอกเลย”
มุกดาดึงหมอนข้างมาได้ ก็เอาตีเพชร เพชรหัวเราะ ปัดป้องนิดหน่อย
“โห .. นี่ขนาดยังไม่แต่งงาน หนูมุกยังบังคับผมสารพัด”
มุกดาชะงักคำว่าแต่งงาน เพชรถึงตัวมุกดาพอดี สองคนมองหน้ากัน
“ใครบอกว่าหนูมุกจะแต่งงานกับพี่เพชร”
“ผมบอกอยู่นี่ไง เรารักกัน ... จะแต่งงานกัน”
“แน่ใจเหรอคะ พี่เพชร”
มุกดามองจ้องลึกในดวงตาเพชร
“แน่ใจว่าเราจะแต่งงานกัน เพราะความรัก ... ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่น”
“แล้วคุณแน่ใจตัวเองหรือเปล่า”
เพชรมองจ้อง ถามกลับด้วยคำพูดและสายตามองลึกซึ้ง เหมือนจะให้เห็นถึงหัวใจมุกดา
“ที่คุณเคยบอกว่ารักผม .. ทั้งหมดมันมาจากใจจริง”
มุกดาเงียบไป เพชรค่อยๆเข้ามาใกล้
“แต่งงานกับผมนะ หนูมุก ..”
เพชรก้มลงจูบมุกแผ่วเบา นิ่งนาน มุกดาหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอ่อนโยน เพชรดันมุกดาเอนลงไปที่เตียง มุกดามองหน้า สบสายตาหวาบหวามของเพชร เพชรดึงมุกดามาซบลงในอกจูบหน้าผากมุกดา กระชับกอดไว้
“วันนี้ผมขอแค่นี้ก่อนนะครับ แต่งงานกันเมื่อไหร่ ..ผมจะขอคุณทั้งหมด..... ทั้งตัว ... ทั้งหัวใจ”
มุกดายิ้มหลับตา อยู่ในอกแข็งแรงของเพชรที่กอดไว้อย่างทะนุถนอม
เช้าวันใหม่ที่ริมทะเล เพชรกับมุกดานอนอิงแอบ เบียดชิดกันในเปลผืนใหญ่ สายลมพัดเบาๆ ดอกไม้ปลิว เป็นภาพสวยงามโรแมนติค เจนจบที่ยืนมองอยู่มองไปที่ใบหน้ามุกดาด้วยสายตาเกลียดชัง มุกดาที่ยังหลับ ขยับตัวเบาๆ เพชรขยับมากอดไว้ เจนจบมองเลื่อนสายตามาที่เพชร แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนา
มุกดาขยับตัวอีกครั้ง เพชรลืมตามองแล้วถามทันที
“เจ็บแขนเหรอ หนูมุก”
มุกดาไม่ทันตอบเพชร เพราะมองไปเห็นเจนจบ
“คุณเจนจบ”
เพชรหันไปมอง เห็นเจนจบโบกมือให้ทั้งคู่พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่สุด
ในบริษัทคมกฤชคมกฤชเดินเข้ามามองเห็นแอนดี้ที่นั่งคุยอยู่กับรุจา ที่ส่วนรับแขก
“บริษัทฉันไม่ใช่โรงหนัง ไม่ใช่สวนสาธารณะไว้ให้คนมาพลอดรัก”
“เรารอนายอยู่” รุจาบอก
“รอทำไม”
“วันนี้เราต้องขอความช่วยเหลือจากนาย”
“เรื่องอะไร”
คมกฤชกระชากเสียงถาม รุจาหันมาสบตาหวานฉ่ำกับแอนดี้
ในสตาร์ไดมอนด์ รุจากับแอนดี้ยืนหน้าสาลินี สาลินีรี่เข้าไปหาแอนดี้ก่อน
“ว่าไงคะ คุณเพื่อน.. ดาร์ก ทอลล์ แอนด์ แฮนซั่ม .. หล่อมาก ..หล่อเร้าใจสาลี่ที่สุดมาถึงนี่ .. มากันสองคน ..”
คมกฤชที่ยืนข้างๆ กระแอมขึ้น สาลินีหันไป
“ว๊าย.. คุณคมกฤชมาด้วยเหรอคะ มาทำไมคะ หน้าตาดูเหมือนโดนบังคับมา”
“เราขอให้เค้ามาด้วยน่ะค่ะ เพราะเห็นว่าสนิทกับสตาร์ไดมอนด์” รุจาพูด
คมกฤชยืนเฉย หน้าตาบอกบุญไม่รับ
“มาเป็นคู่ ... เอ๊ะ เอ๊ะ..มาแจกการ์ดแต่งงานหรือคะ... ไม่นะคะ ... อย่าเพิ่งทำลายความฝันสาลี่”
“สวยๆอย่างรุจา จะให้รอขบวนสุดท้ายเหมือนคุณสาลี่ทำไมละค่ะ”
“จิกกัดตลอด!”
“จะยืนคุยอีกนานมั้ย ฉันไม่ได้ว่างมากนะ”
“คุณสาลี่ช่วยหน่อยสิคะ”
รุจาสบตาแอนดี้ คมกฤชเริ่มใจไม่ดี
“เราอยากได้แหวนหมั้นน่ะครับ”
สาลินีอ้าปากค้าง แล้วกรี๊ด เนื้อเต้น คมกฤชหันขวับมองแอนดี้กับรุจาที่ยิ้มหวานให้กัน
โต๊ะนั่งเล่นบ้านพักริมทะเล เจนจบประคองมุกดานั่งลงที่โต๊ะอาหาร เจนจบขยับแจกันดอกไม้เล็กๆน่ารักมาตรงหน้ามุกดา เจนจบพับผ้าเช็ดปากวางลงที่ตักมุกดาอย่างนุ่มนวล
“คุณเจนจบพับเองเหรอคะ”
“ครับ”
“เก่งจัง”
“พับไม่ยากเลยครับ คุณแม่เคยสอนผม”
เจนจบหันไปหยิบมีดมาถือ มุกดายิ้มมองดอกไม้น่ารัก ไม่ทันเห็นแววตาเกลียดชังแวบนึงของเจนจบที่ถือมีดอยู่ มุกดาหันมา เจนจบยิ้มวางมีดลงข้างจาน แล้ววางส้อมตาม
“เดี๋ยวผมไปเร่งเชฟหน่อยนะครับ แขกหิวแย่แล้ว”
เจนจบพูดขำขำอารมณ์รื่นเริง มุกดายิ้มอย่างสดใส
ในครัวบ้านพักตากอากาศ ขนมปังปิ้งเด้งขึ้นจากเครื่อง เพชรหยิบมาวางในจาน 3 ใบ แล้วหันไปหยิบเนยมาวางแบบไม่ประดิดประดอยอะไรมากแล้วหันไปตอกไข่ลงกระทะ เพชรทอดไข่แบบคนไม่ค่อยเคยทำ น้ำมันกระเด็น เพชรสะดุ้ง ถอยหลังห่างเตา มือเจนจบเข้ามาคว้าตะหลิวไปจากมือเพชรแล้วเดินเข้าไปหน้าเตา ค่อยๆเบาๆไฟ ทอดไข่ดาวอย่างคล่องแคล่ว ใจเย็น
“นายคงไม่หาว่าฉันมาขวางความหวานของนายกับคุณหนูมุก”
“ไอ้บ้า.. ฉันจะคิดได้ไง นายอุตส่าห์มาเพราะผลประโยชน์ของบริษัท”
“ออเดอร์นี้ ลูกค้าเค้ารีบจริงๆ ..อยากได้คำตอบ ฉันถึงต้องมากวนเวลาพักผ่อนของนาย”
“ไม่เป็นไรหรอก ถือว่ามาเที่ยวด้วยกัน”
เพชรพูดไม่คิดอะไร แต่เจนจบอมยิ้ม เพชรหันมาเห็นเจนจบส่งจานไข่ดาวที่เป็นรูปหัวใจ สวยงาม น่ากิน ให้เพชรด้วยรอยยิ้มสดชื่น
โต๊ะนั่งเล่นบ้านพักริมทะเล บรรยากาศทานเบรคฟาสต์ง่ายๆ เพชรนั่งข้างมุกดา คอยช่วยหั่นขนมปัง เหยาะซอสมะเขือเทศให้เอาใจทุกอย่าง เจนจบนั่งตรงข้ามยิ้มมองตักกินไปเรื่อยๆ มือเจนจบที่ถือมีดหั่นไส้กรอก ฉับเดียวขาดแล้วจิ้มขึ้นกิน เพชรกับมุกดาพูดกันอย่างคุยน่ารัก เจนจบยิ้มมองเหมือนว่ามีความสุขไปด้วย เจนจบนั่งจินตนาการว่าเขากำลังหั่นไส้กรอกวางลงในจานเพชร เพชรจิ้มกิน เขาบีบซอสให้เพชรแล้วตักผักสลัดวางให้ข้างๆ เอาใจเพชรทุกอย่างเพชรหันมาพูดคุยกับเขา เขายิ้มอย่างสดใส
เจรจบกลับมาสู่ความเป็นจริงเห็นเพชรกำลังเอาผ้าเช็ดมุมปากให้มุกดา มุกดายิ้มเขินๆ หันมามองเห็นเจนจบที่ยิ้มให้ ดวงตาสดใส ทั้งๆที่อยากจะฉีกเนื้อมุกดา แล้วเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เอาใจเพชรเสียเอง
อีกด้านหนึ่งที่สตาร์ไดมอนด์ แอนดี้นั่งอยู่ข้างๆรุจา สาลินีเอาแหวนเพชรหลายแบบมาให้เลือก
“วงไหนดีคะ แต่ถ้าเป็นสาลี่นะคะ สาลี่ชอบวงนี้ คุณแอนดี้ว่าโอเคมั้ยคะ”
สาลินีเจ้ากี้เจ้าการเหมือนแอนดี้มาซื้อแหวนให้ตัวเอง
“โอเคมากครับ .. สวย เสียแต่ว่า ผมไม่ได้ซื้อให้คุณสาลี่”
“อีกละ คุณเพื่อนรูปหล่อเนี่ยะ .. ขอสาลี่ฝันสักสามวิ...ไม่ได้เหรอคะ”
สาลินีใส่แหวนเพชรทำท่าเคลิ้มมาก
“หาคนซื้อให้สิคะ คุณสาลี่”
“หาอยู่ค่ะ แต่ยังไม่มีใครคู่ควรกับสาลี่”
สาลินีหันไป เห็นคมกฤชยืนกอดอกมอง
“ใครเอาหุ่นยนต์มาตั้งตรงนี้คะ”
รุจาหันไปมองคมกฤช แล้วลองใส่แหวนเพชรชูขึ้น
“สวยมั้ย”
“กระจอก .. ถ้าจะซื้อวงเล็กแค่นี้ ไม่ต้องให้ฉันพามาถึงสตาร์ไดมอนด์หรอกนะ”
คมกฤชบอกแล้วเดินออกไปเลย สาลินีตาค้าง
“นั่นปากเหรอคะ ... นึกว่าส้วมแตก”
รุจาลุกขึ้นเดินเร็วตามคมกฤชออกไปทันที แอนดี้มองตาม
มุมหนึ่งในสตาร์ไดมอนด์ คมกฤชเดินอย่างรวดเร็วมา รุจาตามมาถาม
“นายนี่มันขี้อิจฉา ทำไม..พอแอนดี้เค้าจะซื้อแหวนให้ชั้น นายก็รับไม่ได้ว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนแพ้”
คมกฤชหันมาพรวดเดียว จับรุจาดันติดผนัง
“อย่าคิดว่าความรักของเธอกับแอนดี้จะปั่นหัวฉันได้”
“ได้ ไม่ได้ ... ฉันก็เห็นแล้วว่านายมันไม่มีน้ำใจนักกีฬา คิดว่าตัวเองเหนือกว่าทุกคนคิดว่าผู้หญิงต้องรักนาย ... นายเข้าใจผิดไปมากนะ คมกฤช”
“ฉันน่ะเหรอ เข้าใจผิด ก็เห็นๆอยู่ มีความหวังเลยล่ะสิ .. แค่ผู้ชายเอาแหวนเพชรเม็ดเล็กๆมาล่อ”
รุจาโมโห ตบผัวะ เข้าที่แก้มคมกฤชอย่างแรง
“ยังน้อยไป ... สำหรับสิ่งที่นายดูถูกฉัน”
“ก็เธอทำตัวแบบนี้ทำไม .. รู้หรือเปล่าว่าแอนดี้มันเป็นใคร มาจากไหน”
“ไม่สำคัญหรอก ว่าแอนดี้เป็นใคร เค้ารักฉัน ฉันรักเค้า เรารักกันก็พอ”
“รุจา”
“รู้ไว้ด้วยนะ ว่าคนอย่างฉัน ความรักสำคัญที่สุด ต่อให้แอนดี้จะเป็นแค่ฝรั่งตกยากไม่มีบริษัทใหญ่โตเหมือนคุณ... ฉันก็จะรักเค้า เพราะเค้าไม่เคยดูถูกฉันสักคำ”
รุจามองจ้อง คมกฤชแววตาปวดร้าวกับสิ่งที่ทำผิดมาแล้วกับรุจา หันหลังเดินออกไปทันทีรุจาที่แววตาเชิดถือดี ก่อนจะหันกลับไปมองคมกฤชที่ห่างออกไป
ที่ริมทะเล เพชรกับมุกดาเดินเล่น สนิทสนมใกล้ชิดกันมาก มีเจนจบคอยถ่ายภาพให้ เพชรในวิวไฟนเดอร์ของเจนจบ มีแต่ภาพเพชรยิ้มหัวเราะทุกอิริยาบทที่มีความสุข พอมีภาพมุกดาติดเข้ามาเจนจบก็ขยับเฟรมไม่ยอมให้มุกดาติดเข้ามาด้วย
ระเบียงบ้านพักริมทะเล เพชรยืนมองดาวสุกสว่าง เจนจบเข้ามายืนข้างๆ
“ฉันไม่เคยเห็นนายมีความสุขแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“หน้าตาฉันฟ้องขนาดนั้นเลย”
“ใช่... หน้าตาคนมีความรัก”
“ฉันก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน อยู่ๆฉันก็เป็นห่วงหนูมุก คิดถึงเค้าตลอดเวลาทั้งๆที่แต่ก่อน ..เกลียด.... เกลียดจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไร”
“ความรักที่เริ่มต้นจากความเกลียด ... น่าประทับใจดีไม่ใช่เหรอ ไม่เหมือนความรักที่ทุกคนตัดสินว่าไม่เหมาะสม ไม่คู่ควร... ความรักที่อีกฝ่ายไม่เคยเห็นค่า”
“ไม่มีใครตีค่าความรักได้หรอก ... หัวใจทุกดวงมีสิทธิ์รัก”
“แต่ไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ”
“ฉันรู้ว่าแกหมายความว่าอะไร”
“เพชร ... นายรู้”
“ฉันขอโทษ”
เจนจบนิ่งอึ้งไป
“ขอโทษจริงๆ เพื่อน”
เพชรแตะบ่าเจนจบ
“ฉันรู้ว่านายชอบหนูมุก”
ในห้องนอน มุกดาลืมตาตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ
“พี่เพชร พี่เพชรคะ”
มุกดาเรียก แต่ไม่เห็นเพชร ก็พยุงตัวลุกขึ้น
ระเบียงบ้านพักริมทะเล เพชรมองเจนจบ เจนจบหน้านิ่งที่เพชรกำลังเข้าใจผิด
“นายชอบหนูมุกมาก่อนฉัน .. นายทำดีกับหนูมุก ช่วยเหลือ ให้กำลังใจเค้าทุกอย่าง ไม่แคร์เลย ว่าหนูมุกจะทำตัวบ้าๆบอๆแค่ไหน ฉันว่ามันเป็นความรักที่บริสุทธิ์มาก”
เจนจบยิ้มอย่างขมขื่น แต่เพชรกลับเข้าไปใจว่าหมายถึงความรักกับหนูมุก
“ฉันเสียอีกที่มองไม่เห็นตัวตนของหนูมุก ฉันเสียอีกที่ตาบอด..เพราะไม่เคยรู้จักความรัก”
“นายคิดยังไง.. กับคุณหนูมุก”
เจนจบถามออกมาด้วยเสียงสั่น
“เจนจบ ฉันขอโทษนายจริงๆ อย่าให้ความเป็นเพื่อนของเรา ต้องจบลงเพราะเรื่องนี้ได้มั้ย”
เจนจบนิ่งอั้น
“ฉันรักนาย ..นายคือเพื่อนที่จริงใจกับฉันที่สุด”
เจนจบยิ้มมองตรงที่เพชร
“แต่สำหรับหนูมุก ... ฉันรักหนูมุกอย่างคนที่อยากอยู่ร่วมทุกข์ ร่วมสุข อยากสร้างครอบครัว อยากแก่เฒ่าไปด้วยกัน”
เพชรมองไปบนฟ้า แววตามีแต่ความสุข ความหวัง เจนจบนิ่ง ตัวชามองเพชรด้วยแววตาทั้งรักทั้งช้ำอย่างที่เพชรไม่เคยเห็น ในบ้าน มุกดาที่พิงผนัง ได้ยินทุกสิ่งที่เพชรพูดกับเจนจบ มุกดาอมยิ้มค่อยๆเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยสีหน้ามีความสุข
ในคอนโดคมกฤช คมกฤชมองแอนดี้ที่สะพายกระเป๋าเดินทางมาตรงหน้า
“จะไปไหน”
“รุจาชวนผมไปพักที่บ้าน”
“ที่บ้าน !”
“ใช่..พอรู้ว่าผมอาศัยอยู่กับคุณ.... รุจาก็ให้ผมย้ายออกจากที่นี่ทันที”
“พ่อรุจาล่ะ ... นายบรรพตน่ะหวงลูกสาวยิ่งกว่าไข่ในหิน ไม่มีวันยอมให้ผู้ชายเฉียดไปใกล้ลูกสาวหรอก”
“ผมเจอคุณบรรพตแล้ว ... ท่านอนุญาต”
แอนดี้สะพายกระเป๋าออกไป คมกฤชอึ้ง .. ยืนต่อไม่ไหว ทรุดลงนั่งกับพื้นแบบคนไร้เรี่ยวแรง หัวใจหลุดลอยไปอย่างไม่รู้ตัว
ที่บ้านพักริมทะเล เพชรยืนยิ้มมองดาวบนฟ้า เจนจบมองแต่หน้าเพชร
“นายช่วยฉันหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ .. บอกมาเลย.. เพชร”
“ฉันอยากทำเครื่องประดับให้หนูมุก”
“เป็นสร้อยมุกล้อมเพชรดีมั้ย”
“ไม่เอา ... ฉันอยากได้เพชรกับมุก แค่อย่างละเม็ดที่อยู่เคียงกัน”
“โรแมนติคจริงๆ เกิดมาเพื่ออยู่เคียงกัน ตราบวันสุดท้ายของชีวิต .. ได้ .. ฉันจะออกแบบให้..... ด้วยความยินดีที่สุด”
“เจนจบ .. นายนี่เป็นเหมือนลมหายใจของฉัน”
“แล้วคุณหนูมุกก็เป็นหัวใจ”
“ใช่... คนเราต้องมีทั้งหัวใจ และ ลมหายใจ”
เพชรยิ้มกว้างมีความสุขที่สุด ต่างกับเจนจบที่ยิ้มมองไปบนฟ้า
“แต่บางครั้ง ถ้าชีวิตเรากำลังอยู่ในภวังค์ความสุขที่ท่วมท้น เราก็แทบจะลืมไปเลยว่า... เราต้องการมีลมหายใจ ...”
ในห้องนอนบ้านพักริมทะเล มุกดานอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง เจนจบก้าวเข้ามายืนมองมุกที่นอนหลับสนิท
เงาดำของร่างเจนจบ พาดทับไปบนหน้ามุก เสมือนเงาแห่งยมฑูตที่กำลังจะมาเอาลมหายใจของผู้หญิงที่แย่งความรักไป
จบตอนที่ 12
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้
