มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 11
ในห้องทำงานคมกฤช มุกดายืนมองไปด้านนอก สีหน้าหนักใจ แอนดี้มองแล้วเอ่ยขึ้น
“ไปๆมาๆ คุณเพชรจะโดนหนักสุดถ้าเคลียร์ตัวเองไม่ได้ ว่าซื้ออะดอเรลลามายังไง ..”
คมกฤชถอนใจหนักแบบกลุ้มแทน
“งานนี้คงให้ชนินทร เพื่อนตัวแสบเป็นคนซื้อ พี่เพชรแกเลยโดนหลอกไม่เป็นท่า”
“พี่เพชรไม่ใช่คนโง่ แต่เค้าเป็นคนจิตใจดี จริงใจ หวังดีกับทุกคน คนเลวๆ เพื่อนเลวๆเท่านั้น ถึงจะฉกฉวยความหวังดีมาหลอกเอาเปรียบพี่เพชร”
มุกดาทอดเสียงอย่างรู้สึกดีกับเพชรจริงๆ คมกฤชยิ้มปลง
“ซึ่งก็มีคนๆนึงที่หลอกเค้าด้วยคือ .. แก... ... หนูมุก”
มุกดานิ่งคิด นึกถึงเพชรบอกกับมุกดาในห้องคนไข้
“ฉันเชื่อเธอ .... ขอแค่เธออย่าโกหก ... อย่าหลอก ... อย่าทรยศความไว้ใจ เหมือนที่เพื่อน..ทำกับฉัน”
มุกดาสีหน้ากังวล เอ่ยขึ้นอย่างหวั่นใจ
“สุดท้ายเค้าคงเกลียดหนูมุกยิ่งกว่าทุกคน ... เกลียดจนชั่วชีวิต ...”
ที่ห้องโถงบ้านเพชร เห็นเพชรหันขวับ มองพาทีที่เดินเข้ามา
“แกพูดใหม่อีกทีสิ พาที” เพชรกล่าว
เจนจบขยับมาใกล้เพชร
“สารวัตรธีรพัฒน์เพิ่งโทรหาฉัน ...เค้าให้แกไปรับอะดอเรลลาคืน”
เพชรหันไปยิ้มกับเจนจบด้วยความดีใจ
ในห้องประชุมสตาร์ไดมอนด์ อะดอเรลลา ที่ตั้งอยู่บนกล่องบุกำมะหยี่อย่างดีทุกคนที่ยืนรอบโต๊ะมองตรงมา รุจาลดกล้องที่กำลังถ่ายรูป แล้วถามขึ้น
“อะดอเรลลาของจริงหรือเปล่าคะ”
มรกตมองค่อนๆรุจาแต่สีหน้ายังยิ้ม
“แหม .. ถามเหมือนคนไม่รู้จักเพชรเลยนะจ๊ะ ประกายวิ้งขนาดนี้ ถ้าปลอม คงต้องฝีมือเจียระไนขั้นเทพ”
“มีการตรวจสอบหรือยังคะ”
“เราต้องส่งอะดอเรลลาไปตรวจสอบที่ HRD Hoge Raad Voor Diamant อยู่แล้วครับ เพชรตอบ
เจนจบหันไปอธิบายกับรุจา
“สถาบันตรวจสอบอัญมณีชั้นนำที่เบลเยี่ยมน่ะครับ”
“แล้วเราส่องๆดูก่อนได้มั้ยคะ ว่าจริง ไม่จริง” มุกดาถาม
มุกดายื่นหน้าไปใกล้ เพชรทำเสียงขรึมๆเหมือนดุเด็ก
“ส่องแล้วดูออกเหรอว่าของจริงเป็นยังไง”
“อ้าว ... ก็หนูมุกคิดว่าพี่เพชรจะรู้ ซื้อของตั้งแพง ไม่รู้อะไรเลย”
“เพชรสำคัญระดับนี้ เราอยากให้แน่ใจที่สุด ถึงต้องใช้เครื่องมือและผู้เชี่ยวชาญระดับสูงที่จะยืนยันและออกใบรับรองให้เท่านั้นครับ” เจนจบบอก
“คุณเพชรเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ ตำรวจตามหาอะดอเรลลาเจอได้ยังไง มีแอคชั่นยิงกันสนั่นเมืองแบบในหนังมั้ยคะ” สาลินีแทรก
“ไว้คราวหน้าถ้าเพชรหายอีก ...ฉันจะส่งเธอไปเป็นเป้าล่อกระสุนของพวกโจรนะ สาลินี .... อยากให้เค้ายิงแม่นๆ เข้าตรงปากเธอ” มรกตแหวะ
มรกตค้อน พาทีหลุดหัวเราะ สาลินีหันไปค้อน
“ขำจังค่ะ”
“เป็นอันว่าบริษัทคุณคมกฤชก็ไม่ต้องจ่ายเงินประกัน” พาทีกล่าว
“ครับ ทีนี้หนังสือพิมพ์ที่จ้องจะทำลายผม จะได้หยุดใช้สื่อในทางที่ผิดสักที”
คมกฤชมองรุจาที่หน้าตาไม่พอใจ มรกตรีบเอ่ยห้ามขึ้น
“เอาล่ะ เอาล่ะ ปิดคดีคอะดอเรลลาสักที ทีนี้ก็เปิดคดีใหม่” มรกตพูด
“คดีอะไรครับ” เจนจบสงสัย
“ก็คดีเลิฟของเพชรกับหนูมุกไง ถึงเวลาที่จะต้องเตรียมงานแต่งงานได้แล้วนะ”
“คิดว่าเมื่อไหร่ดีคะ” รุจาถาม
“ปีหน้าค่ะ” มุกดาตอบ
“ปีนี้” เพชรพูด
มุกดาหันขวับไปมองเพชรที่หน้าตาย แถมเอามือมาโอบมุกดาต่อหน้ารุจา มรกตยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ถ่ายสิคะ ถ่ายรูปคู่ไว้เลย”
มรกตรีบจัดแจงให้รุจาถ่ายรูปคู่เพชรกับมุกดา เจนจบมองนิ่งๆ สาลินีทำหน้าเอือม
“ยังกับกลัวหาลูกสะใภ้ไม่ได้”
สาลินีสะบัดหน้าเชอะมาเจอคมกฤชที่จ้องดุๆ ก็สะบัดกลับ เดินปัดไปห่าง รุจาถ่ายรูปเสร็จ มุกดารีบดึงตัวออกจากเพชร รุจาหันมาเจอมคมกฤชมองแบบรอจะคุยอะไรด้วย
“งั้นรุจากลับโรงพิมพ์ก่อนนะคะ”
รุจารีบไหว้ลาทุกคน เดินออกไป คมกฤชรีบไหว้ตาม
“เรียบร้อยแล้ว ผมขอลากลับเหมือนกัน”
มรกตรับไหว้คมกฤชแทบไม่ทัน มุกดามองตามคมกฤชที่เดินเร็วออกไป
อีกด้านในสตาร์ไดมอนด์รุจาเดินอย่างรวดเร็วมา คมกฤชเดินตามหลังมาเย้ย
“ทำไมไม่คุกเข่าขอโทษฉันตามสัญญา”
รุจาหันหน้ามาเจอกับคมกฤช
“เพราะยังไม่รู้ไง ว่าเหตุการณ์เมื่อกี๊มันเป็นการจัดฉากหรือเปล่า”
“รุจา ..เธอหาว่าคุณเพชรโกหกเรื่องเจออะดอเรลา ..เธอรู้มั้ยว่ากว่าจะได้เพชรเม็ดนี้มา มีใครบ้างที่เกือบตาย”
“ใครล่ะ นายด้วยหรือเปล่า ไหนว่าตำรวจเป็นคนล่อซื้อ”
“ก้อตำรวจไงที่เกือบตาย”
“ให้พิสูจน์ซะก่อนว่าอะดอเรลลาเป็นของจริง ฉันไม่ผิดสัญญากับนายแน่นายเองก็เหมือนกัน อย่าคิดตุกติกผิดสัญญา ถ้าอะดอเรลลาเป็นของปลอม”
รุจาจ้องคมกฤชอย่างไม่ยอมเหมือนกัน
ในห้องประชุมสตาร์ไดมอนด์ เพชรเอาอะดอเรลลาใส่กล่องอย่างดี มรกตมองแล้วถามขึ้น
“แม่ไม่เห็นชนินทร ทำไมวันนี้ไม่มาทำงาน”
“ชนินทรลาพักร้อนครับ”
“แต่ความรับผิดชอบของผู้จัดการมันก็ต้องมีนะ ได้ของสำคัญคืนมาทั้งที น่าจะมา”
มุกดามองหน้าเพชรอย่างสังเกต
“ผมไม่ได้โทรบอกเองล่ะครับ เห็นได้ของคืนมาแล้ว เจนจบ นายส่งเพชรไปตรวจสอบทีนะ รีบจัดการเลย”
“ให้สาลี่ช่วยนะคะ”
“ไม่ต้อง ฉันบอกให้เจนจบจัดการ”
“ค่ะ”
สาลินีกระแทกเสียงแล้วเดินออกไป มรกตหันมองลูกชาย
“แกนี่ไว้ใจเจนจบทุกเรื่อง”
เจนจบยิ้มเจียมๆ กลัวมรกตหมั่นไส้ มรกตหันมาทางมุกดา
“แต่ไม่ต้องไว้ใจถึงเรื่องหนูมุกด้วยหรอนะ ... หนูมุกไปส่งป้าหน่อยจ้ะ”
มุกดารีบเข้ามาใกล้แบบเอาใจมรกต
“ป้าว่าจะถามหนูว่าอยากได้เพชรกี่กะรัตเป็นสินสอด จะได้ให้เค้าหาน้ำงามๆไว้รับขวัญลูกสะใภ้”
เพชรมองเห็นมรกตเดินคุยกับมุกดาออกไป พาทีเดินมามองอะดอเรลลาในกล่อง
“จบเรื่องสักที..” พาทีพูด
“ยังไม่จบ จนกว่าเราจะได้ตัวแก๊งค์ปล้น”
“นั่นน่ะสิ เรายังไม่รู้เลยว่าใครในสตาร์ไดมอนด์เป็นสายให้โจร” เจนจบบอก
“ใครล่ะ ..แกหรือฉัน” พาทีล้อเล่น
“ถ้าเป็นแก หรือฉัน เราก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก ... ใช่มั้ย เพชร”
“ก็ถ้าสงสัย ทำไมไม่เค้นชนินทรมันให้รู้เรื่องไปเลย” พาทีถาม
“เรื่องนั้น เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”
เพชรสรุปแล้วเดินออกจากห้องไป รับภาพเจนจบที่มองตามเพชรทุกอิริยาบถ
ในห้องทำงานเพชร เพชรทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ มุกดาวางถ้วยกาแฟร้อนลงตรงหน้า
“ได้อะดอเรลลาคืนทั้งที แต่ดูหน้าพี่เพชรยังกะเพิ่งเสียของรัก ทำไมไม่ยิ้มให้สุดสุดไปเลยละคะ”
“เรายังไม่รู้ว่าใครที่นี่.. ช่วยพวกปล้นอะดอเรลลา”
“นั่นสิคะ พี่เพชรสงสัยใครหรือเปล่า ... หวังว่าคงไม่ใช่หนูมุก”
มุกดาทำกวนๆน่ารัก แต่เพชรมองจริงจัง
“ฉันไม่อยากปรักปรำว่าเป็นชนินทร ... ชนินทรไม่ใช่คนจะกล้าเสี่ยงคิดการณ์ใหญ่ขนาดปล้นอะดอเรลลา”
“ก็หาหลักฐานสิคะ หลักฐานชี้ไปที่ใคร .. ก็ค่อยเล่นเกมส์จับโจรกันอีกรอบคราวนี้พี่เพชรจะให้หนูมุกช่วยอีกหรือเปล่า”
“เธอเต็มใจช่วยฉันมั้ย หนูมุก” เพชรเอื้อมมือไปกุมมือมุกดา
“ทำไมพักนี้มาแนวหวานๆเลี่ยนๆ เอียนๆ เจียนอ๊วกคะเนี่ย”
“หวานกับว่าที่เจ้าสาว คงไม่เป็นไรมั้ง”
เพชรดึงมุกดามานั่งตัก มุกดาทำตัวแข็ง เพชรโอบไว้แล้วพิงหัวลงที่ไหล่มุกดา
“ขออยู่แบบนี้สักพัก”
มุกดามองเพชรที่พิงหัวเหมือนต้องการที่พักคลายความเครียดทั้งหมด
“เหนื่อยจัง” เพชรพูดเสียงอ่อย
มุกดาขยับมองแล้วนวดขมับให้เพชรเบาๆ
“ดีขึ้นมั้ยคะ”
เพชรยิ้ม มุกดามอง ทั้งสองคนสบตากัน ช่องประตูที่แง้มอยู่เจนจบมองมุกดานั่งในตักเพชร เพชรพิงหัวลงที่แขนมุกดาในตัก เจนจบแสดงแววตาริษยา
ในห้องทำงานเจนจบ เจนจบเข้าห้องมา สีหน้าพลุ่งพล่านร้อนใจกับภาพใกล้ชิดของเพชรและมุกดาที่เพิ่งเห็น เขาอยากจะระบายความโกรธ ความผิดหวัง หันไปหยิบที่คัทเตอร์บนโต๊ะทำงาน ขึ้นมากำแล้วทิ่มลงไปบนตารางปฏิทินที่หุ้มด้วยหนังอย่างแรงหลายครั้งจนหนังทะลุ เจนจบลากคัทเตอร์กรีดจนหนังหุ้มขาด เสมือนจะกรีดให้ทะลุไปถึงเนื้อเนียนบนหน้ามุกดา
“ตักตวงช่วงเวลาแห่งความสุขให้พอเลย หนูมุก เพราะเวลาที่เหลือทั้งหมดมันจะเป็นเวลาแห่งความทรมาน ....ที่สุดในชีวิตแก ..”
แววตาเจนจบกระด้างแสดงความเกลียดชังเพิ่มขึ้นรุนแรง
ในที่ทำงานคมกฤช คมกฤชกับแอนดี้ ที่ยืนอยู่ไม่ห่างกัน
“ฟังๆคุณเล่าเรื่องที่สตาร์ไดมอนด์วันนี้ ท่าทางคุณเพชรเค้าไม่รู้เรื่องที่อะดอเรลลาถูกขโมยมาจากราชวงศ์เลย”แอนดี้บอก
“ถ้าลากคอไอ้ศักดามาชี้ตัวคนในได้ คดีนี้จบเร็วแน่”
“ศักดามันออกไปนอกประเทศแล้ว กบดานอยู่บ่อนแถบชายแดนตรงไหน ยังไม่มีใครรู้
อินเทอร์โพลกำลังส่งคนเข้าไปควานหาตัว ถ้าโผล่หัวออกมาเมื่อไหร่ มันไม่รอด”
“ขอให้ลากตัวมันออกมาได้เร็วๆทีเถอะ จะได้ปิดคดีซะที”
“คมกฤช .. ผมรู้ว่าคุณไม่อยากจ่ายเงินประกัน ถึงทำทุกอย่างให้ได้เพชรกลับมา แต่ในฐานะเพื่อนของมุกดา ผมหวังว่าคุณคงจะไม่ทำอะไรที่เกินขอบเขตของกฎหมาย”
“ผมจะพยายาม .... ที่จริงตอนนี้.. ผมเองก็อยากช่วยคุณกับมุกลากตัวคนที่เกี่ยวกับเรื่องซื้ออะดอเรลลาออกมาให้ได้ เพราะมันทำให้คนไทยเสียชื่อ แล้วถ้าตามที่มุกบอก .. คนที่เราต้องเค้นคอมันให้ได้ที่สุด ก็คือชนินทร ..”
คมกฤชมองแอนดี้อย่างมั่นใจ
อีกด้านหนึ่งที่บ้านชนินทร ชนินทรกดสายมือถือ หันมาบอกนิจนันท์สีหน้าเครียด
“ลูกน้องฉันโทรมาบอกว่าเพชรเจออะดอเรลลาแล้ว”
“ทำไมเพชรไม่โทรมาบอกแก เจนจบ พาที ..ไม่มีใครโทรสักคน”
“ไม่รู้โว๊ย”
“เพราะพวกเค้าเกลียดแก ไม่เห็นแกเป็นเพื่อนอีกแล้ว”
“ไม่จริง เพชรดีกับฉัน เพชรให้อภัยฉัน”
“หมาหัวเน่า มันก็ไม่ได้กลิ่นหัวตัวเองหรอก”
“นังนิจนันท์” ชนินทรเงื้อมือ
นิจนันท์พูดยั่ว อยากให้ชนินทรตบ
“แกมันก็ไอ้คนกระจอกๆ ทุกคนเค้าคบ เค้ายอมเป็นเพื่อนเพราะเวทนาสงสาร”
ชนินทรที่กำหมัด พยายามข่มใจ นิจนันท์ลอยหน้า
“พอมีเรื่องขึ้นมา เค้าก็พร้อมจะถีบหัวส่ง คิดว่าเพื่อนรักแกเหรอ แค่วันนี้ที่เจออะดอเรลลา เค้ายังไม่ให้แกเฉียดเข้าไปร่วมดีใจด้วย คิดว่าเค้ายังให้อภัยเพื่อนเลวๆอย่างแก”
“นังเมียชั่ว”
ชนินทรตบผัวะอย่างแรง นิจนันท์กระเด็นไปชนโต๊ะ ชนินทรตามมาลากนิจนันท์ขึ้น
“แกมันไอ้ผัวเลว ทั้งเลวทั้งกระจอกยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อน”
ชนินทรเหวี่ยงนิจนันท์กระแทกผนัง นิจนันท์ยังไม่หยุดด่ายั่วให้ชนินทรโมโห
“คนอย่างแกมันก็เก่งแต่รังแกผู้หญิง ...ไม่มีปัญญาเป็นคนดีอย่างคนอื่นเค้าหรอก อีกหน่อยก็ต้องตายในคุก แล้วถ้าชั้นทำได้นะ ชั้นจะไปเสนอตัวให้เพชร ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป”
ชนินทรเดือดถึงขีดสุดพุ่งตามไปทำร้ายนิจนันท์ เขาทั้งตบทั้งตีเธอไม่ยั้ง
ในห้องทำงานเพชร เพชรยังนั่งพิงไหล่มุกดา มุกดาเขย่าตัวเพชรเบาๆ
“พี่เพชร หลับนานไปแล้ว หนูมุกเมื่อย”
“ไม่ได้หลับ คิดอะไรอยู่”
เพชรลืมตามาเจอมุกดาที่เอี้ยวตัวมอง
“คิดว่าจะไปฮันนีมูนที่ไหนหรือเปล่า”
“ไม่ต้องมาล้อเล่น ทีเมื่อกี๊อยู่ต่อหน้าคุณรุจา ทำหน้ายังกับจะโดนประหาร”
“ก้อหนูมุกเขินนี่คะ พี่เพชรก็เหมือนกัน ไม่ได้รักหนูมุกสักหน่อยพูดไปอย่างงั้น หนูมุกเสียหาย อีกหน่อยใครจะกล้ามาจีบหนูมุก”
“กลัวมากเลยใช่มั้ย เรื่องไม่มีคนจีบเนี่ยะ น่าจะกลัวไม่ได้เพชรเม็ดใหญ่จากแม่ฉันมากกว่านะ”
“แหงล่ะ ... กะฟันเพชรให้หมดเซฟเลย”
“จริงดิ”
“หืมม...เห็นหนูมุกเป็นคนยังไงคะ ไม่ได้งกนะคะ ที่อยู่ช่วยเนี่ยะเพราะสงสาร”
“ฉันต้องขอบใจมากเลยใช่มั้ย”
“ค่ะ จับโจรได้วันไหน พี่เพชรต้องขอบใจหนูมุกเป็นคนแรก”
“อย่าให้รอนานแล้วกัน เดี๋ยวจะลืมคำขอบใจที่นึกไว้”
มุกดามองค้อน เพชรอมยิ้มมองมุกดา ความสนิทสนมของสองคนใกล้ชิดมากขึ้นเรื่อยๆ
ในห้องทำงานเจนจบ เจนจบวางคัทเตอร์ในมือ แผ่นหนังตารางปฏิทินถูกกรีดจนไม่เหลือสภาพเขารู้สึกว่ามีคนมอง ก็หันไป เห็นสาลินีมองผ่านประตูกระจกมาด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น เจนจบวางคัทเตอร์ลงอย่างปกติ สาลินีถือแฟ้มเดินผลักประตูเข้ามา
“ออกไป เคาะประตู รอฟังคำสั่ง แล้วเข้ามาใหม่”
“สาลี่จะเอา”
“มารยาท .... เคยมีบุพการีสอนให้รู้ความหมายของคำๆนี้บ้างมั้ย”
สาลินีหน้างอหงิก เดินออกไป ปิดประตู แล้วเคาะเสียงดัง
“เข้ามาได้”
สาลินี่สะบัดสะบิ้งเดินเข้ามา หยุดที่หน้าโต๊ะ
“สาลี่จะเอาแฟ้มมาให้คุณเจนจบดูค่ะ .. แต่เห็นกำลังเครียด”
สาลินีมองบนโต๊ะ เจนจบมองนิดเดียวเหมือนเรื่องปกติ
“สอดรู้ดีจริง ... สตาร์ไดมอนด์ไม่ก้าวหน้าเพราะพวกมีชีวิตแต่ไร้คุณค่า มาหายใจทิ้งไปวันๆอย่างเธอ”
“ฮูย... คุณเพชรยังไม่เห็นว่าสาลี่เหมือนคุณเจนจบเลย”
“ชั้นมีหน้าที่เป็นหูเป็นตาแทนเพชร”
“คุณเจนจบพูดเหมือนเป็นผู้จัดการสตาร์ไดมอนด์ แทนคุณชนินทรแล้ว....หรือว่าคุณชนินทรโดนเด้งดึ๋งดั๋งออกไป ถึงว่า...ทำไมวันนี้ไม่มา”
สาลินีทำหน้าคิดไปใหญ่โต แล้วหันมาเห็นเจนจบที่มองนิ่ง ก็รีบสอพลอ
“คุณเจนจบอย่าโกรธนะคะ สาลี่อาจจะเคยทำอะไรขวางหูขวางตา ก็สาลี่ต้องทำตามคำสั่งคุณชนินทรทุกอย่างน่ะค่ะ แต่ตอนนี้สาลี่รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่สาลี่สมควรให้ความเคารพสูงสุด”
“อืมม ... เปลี่ยนสีได้ไวมาก ราวกับภาษาที่คนระดับใช้แรงงาน หาเช้ากินค่ำ เขาชอบพูดกัน ..... กิ้งก่าเรียกแม่..... ใช่มั้ยสาลี่”
“คุณเจนจบ ปากร้าย ... ผู้ชายปากร้ายที่สุด”
“ฉันจะร้ายได้มากกว่านี้ .. ถ้าเธอยังไม่เลิกสอพลอ เลียแข้งเลียขาน่ารำคาญ”
“ค่ะ ค่ะ ไปทำงานแล้วค่ะ”
สาลินีรีบออกไป เจนจบมองตามอย่างชิงชัง
ที่สะพานแห่งหนึ่ง เพชรกับมุกดาเดินกุมมือกันมา มุกดาหันไปยิ้มกับเพชร
“หนูมุกไม่หายหรอกค่ะ ไม่ต้องจับไว้แน่นขนาดนี้”
“ไม่ได้หรอก เธอชอบแว่บไปแว่บมา ฉันต้องจับไว้แบบนี้ เดี๋ยวไม่มีกำลังใจ”
“เฮ้อ.. นี่ถ้าเป็นคู่รักกันจริงๆก็คงดีนะคะ”
“ลองมั้ยล่ะ เรามาลองเป็นคู่รักกันดู .. ว่าไปที่จริงเธอก็มีดีหลายอย่าง”
สองคนหันมามองหน้า ยิ้มให้กัน
“แต่พี่เพชรก็ยังไม่เห็นหนูมุกอีกหลายอย่าง”
“เช่น ..”
“หนูมุกนอนละเมอ ชอบเอาขาพาดคอคนนอนใกล้ๆ”
“แล้วถ้าฉันไม่กลัว เธอจะยอมเล่นบทเป็นคู่รักฉันหรือเปล่า”
เพชรขยับเข้าใกล้มุกดา มองด้วยสายตาแพรวพราว ห่างออกไป เจนจบยืนมองภาพเพชรกับมุกดาด้วยสายตาเก็บกด เกลียดชัง มุกดามองเพชรที่ยืนตรงหน้า แล้วยิ้มอย่างคนมีความในใจ เอ่ยตอบไป
“หนูมุกยอมเป็นคนรักพี่เพชรก็ได้ค่ะ ... เผื่อวันหน้า ...”
มุกดานิ่งไป เมื่อนึกถึงอนาคตถ้าความจริงเปิดเผย เพชรมองสงสัย
“วันหน้าทำไม”
“ถ้ามีเรื่องอะไรขึ้นมา... หนูมุกจะได้ไม่เป็นคนที่พี่เพชรเกลียดที่สุด”
เพชรกุมมือมุกดามาแนบไว้กลางอก มุกดายิ้มสบตากับเพชร เจนจบที่มองความใกล้ชิดสนิทสนมของทั้งคู่ด้วยสายตาเจ็บแค้นรุนแรงมากขึ้น
ในห้องทำงานเพชร เพชรมือสั่น เอื้อมมือไปแตะแผลช้ำบนใบหน้านิจนันท์ นิจนันท์ทำสะดุ้งด้วยความเจ็บ เพชรชะงักมือ นิจนันท์บีบน้ำตาไหลไม่หยุด
“ใครทำคุณขนาดนี้”
“นิจผิดเอง”
นิจนันท์มองสบตาเพชร น้ำตาไหลพรั่งพรู
“นิจเตือนเค้ามาตลอดว่าอย่าทรยศเพชร อย่าหักหลังเพื่อนที่ดีที่สุด เค้าก็พูดแต่ว่าอยากรวย ต้องรวยให้ได้เท่าเพชร นิจเตือนว่า เราอยู่กันอย่างนี้ ก็มีความสุขมากแล้ว”
“ชนินทร”
เพชรลุกพรวดทันทีแบบจะไปเอาเรื่อง นิจนันท์คว้าแขนเพชรไว้
“อย่านะ เพชร ถ้าเค้ารู้ว่านิจมาหาเพชร เค้าฆ่านิจแน่”
นิจนันท์สะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ จนเพชรต้องย่อตัวลงตรงหน้า กุมมือปลอบใจ
“ชนินทรทำแบบนี้กับคุณไม่ได้”
“นิจทนมานานแล้ว นิจทนมาตลอด จนรู้ว่าเค้าขโมยของเพชร ... นิจทนไม่ได้..พอพูด.. เค้าก็อาละวาด .. เค้าทำกับนิจ..ขนาดนี้”
นิจนันท์ทำเป็นพูดไม่ออก โผกอดเพชร เพชรกอดปลอบด้วยความสงสาร ที่ประตูมุกดาเปิดเข้ามามุกดาเห็นภาพเพชรกอดกับนิจนันท์ มุกดาใจหาย เผลอเรียกออกมาเบาๆ
“พี่เพชร”
เพชรหันไป นิจนันท์หันไปมอง แต่ไม่ยอมคลายอ้อมกอด
“หนูมุก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ธุระติดพัน เอ่อ ..ธุระสำคัญ หนูมุกไปรอข้างนอกก่อนได้ค่ะ”
มุกดารีบออกไป เพชรขยับจะตาม
“หนูมุก ... เดี๋ยวหนูมุก”
นิจนันท์ที่กอดรัดเพชรแน่น แกล้งร้อง
“โอ๊ย ... แขนนิจ”
เพชรหันมาดูแล้วรีบขยับตัวออกห่าง พยุงนิจนันท์
“นิจอยู่ตรงนี้ก่อนนะ”
เพชรลุก ตามมุกดาออกไป นิจนันท์พยายามเรียก
“เพชรคะ ... นิจเจ็บ”
เพชรไม่สนใจ ตามมุกดาออกไป นิจนันท์ลุกขึ้นพรวด มองตาม ไม่สนใจความเจ็บเลย
หน้าห้องทำงานเพชร มุกดาเดินออกมา เพชรตามมาดึงแขน
“หนูมุก”
มุกดายิ้มหันมามองเพชร
“ไปดูคุณนิจนันท์ก่อนเถอะค่ะ เธอเป็นอะไรมาคะ ท่าทางเหมือนโดนทำร้าย”
“นิจเค้าถูก..”
เพชรจะบอก แต่ก็ไม่แน่ใจว่าควรพูด นิจนันท์ตามออกมา
“เพชร”
มุกดาหันไปมองสภาพนิจนันท์อย่างตกใจ สาลินีเดินมาเห็นก็ทักเสียงดัง
“ว๊าย ..ไปเป็นกระสอบทรายซ้อมมวยให้ใครมาคะ คุณนิจนันท์”
“คุณสาลี่” มุกดาดุใส่
“ก็ดูสิคะ ยับเยินยิ่งกว่าผ้าขี้ริ้ว จำไม่ได้เลยนะคะว่าเคยสวย”
“เงียบได้แล้วคุณสาลินี สนุกมากเหรอ ที่เห็นเพศเดียวกันถูกทำร้าย”
“อย่างงี้ไม่สนุกด้วยหรอกค่ะ สาลี่แค่สงสัย”
“สงสัยก็ไม่ต้องถาม มันยิ่งทำร้ายคุณนิจนันท์”
เพชรเห็นแล้วก็มองมุกดาด้วยสายตาชื่นชม สาลินีหันมาเจอเพชรจ้อง
“ไม่ยุ่งไม่ถามแล้วก็ได้”
สาลินีเดินหน้าเริ่ดไปอีกทาง
“คุณนิจนันท์มีอะไรจะคุยกับคุณเพชรต่อ ก็เชิญเลยนะคะ เดี๋ยวหนูมุกไปหาเครื่องดื่มให้”
มุกดาจะเดินไป นิจนันท์เอ่ยขึ้น
“ขอบคุณมากค่ะ คุณหนูมุก ... ขอนิจคุยกับคุณหนูมุกประสาผู้หญิงหน่อยนะคะ”
เพชรถอยเดินเข้าห้องไป มุกดามองนิจนันท์แล้วถามไปด้วยเสียงห่วงใยจริงๆ
“มีอะไรให้หนูมุกช่วยบ้างมั้ยคะ”
มุมหนึ่งในสตาร์ไดมอนด์มุกดากับนิจนันท์ยืนคุยกัน
“เพชรโชคดีนะคะที่ได้คุณเป็นคนรัก จะแต่งงานกันเมื่อไหร่”
“ยังค่ะ เราอยากศึกษากันไปอีกหน่อย .. หนูมุกถามได้มั้ยคะ คือ..คุณโดน..”
“อย่าถามเลยค่ะ ฉันไม่อยากนึกถึง”
มุกดาเงียบไป
“คุยเรื่องของคุณกับเพชรดีกว่า คุณป้าชอบคุณหนูมุกมากเลยนะคะ มีแม่เป็นกองเชียร์ ยังไงเพชรก็ดิ้นหนีไปไม่ได้”
มุกดาแค่ยิ้ม เห็นสาลินีที่หลบมองอยู่ นิจนันท์ยิ้มแบบแสดงความจริงใจมาก
“คุณหนุมุกต้องเข้าใจนะคะ ว่ากลุ่มเราสนิทกันมาก ไม่เคยมีใครได้ยินเพชรพูดถึงคุณหนูมุกเลย แบบว่าอยู่ๆก็โผล่มา”
“ค่ะ”
“ที่จริงกลุ่มเรามีเพื่อนอีกคนค่ะ เพื่อนที่เพชรรักมาก เป็นเพื่อนที่เพชรไม่มีวันลืม”
“ใครคะ”
“ถามเพชรดูสิคะ ใครคนนึงในกลุ่มเราที่หายไป”
สาลินีหน้าตาสงสัย นิจนันท์ยิ้มน้อยๆเดินห่างไป มุกดาเดินตามถามด้วยความอยากรู้
“คุณนิจนันท์บอกหนูมุกหน่อยได้มั้ยคะ หนูมุกอยากเซอรไพร์สพี่เพชรน่ะค่ะ ให้รู้ว่าหนูมุกก็สนใจเรื่องของเค้า”
นิจนันท์ไม่ยอมตอบ มุกดาคิดว่านิจนันท์คงไม่พูดแน่ๆ เลยหยุดตาม หันหลังกลับไปทางห้องเพชรนิจนันท์ที่เดินเลี้ยวมามุมหนึ่ง อยู่ๆก็มีถุงดำมาครอบหัวจากด้านหลัง นิจนันท์ดิ้น สาลินีเป็นคนเอาถุงพลาสติกครอบหัวนิจนันท์ แล้วจับหัวกระแทกผนังอย่างแรงนิจนันท์ร่วงลงพื้น สาลินีรีบฉวยจังหวะวิ่งหลบไป
“ช่วยด้วย ... ช่วยด้วย ช่วยด้วย...”
มุกดาที่ได้ยินเสียงร้องนิจนันท์ หันขวับไปทางเสียง นิจนันท์นั่งทรุด พยายามหายใจ หันมาเจอมุกดาที่วิ่งเข้ามาประคอง พนักงานหลายคนวิ่งมาจากด้านหลัง
“คุณนิจเป็นอะไรคะ”
นิจนันท์เห็นคนอยู่กันหลายคน ก็รีบฉวยโอกาสโวยขึ้น
“ทำร้ายนิจทำไมคะ คุณหนูมุก ... นิจกลัวแล้ว อย่าทำนิจเลย”
มุกดางง พนักงานมองมุกดากันเป็นตาเดียว สาลินีทำเป็นวิ่งเข้ามาสมทบกับกลุ่มพนักงาน
“ตายแล้ว มีเรื่องหึงหวงอะไรกันหรือเปล่าคะเนี่ยะ”
ในห้องทำงานเพชร เพชรประคองนิจนันท์นั่งลง มุกดายืนหน้าซีเรียสข้างเจนจบ สาลินีทำเป็นหน้าตาไม่รู้เรื่อง
“คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันมากกว่าน่ะครับ” เจนจบกล่าว
“จริงเหรอคะคุณนิจนันท์” สาลินีถาม
“จริงค่ะ”
สาลินียิ้ม นิจนันท์ทำเป็นสีหน้าจริงจัง มองไปที่เพชร
“จริงอย่างที่เจนจบพูด เป็นเรื่องเข้าใจผิด คุณหนูมุกจะลอบทำร้ายนิจทำไม”
“แต่ทุกคนก็ได้ยิน คุณนิจนันท์หาว่าคุณหนูมุกทำร้ายเธอ”
“คุณสาลี่หูฝาดแล้วล่ะค่ะ นิจไม่เคยคิดจะหาเรื่องอะไรคุณหนูมุกเลยจริงๆนะคะ”
มุกดามองนิจนันท์อย่างสังเกตกับท่าทีที่นิจนันท์แสดงออกมาให้ดูน่าสงสาร
“ไม่มีอะไรแล้ว นิจขอตัวไปหาหมอก่อน”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
นิจนันท์ทำเป็นหันมาพูดกับเพชรแบบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“อย่าค่ะ นิจไม่อยากให้เค้ารู้ ... อุ๊ย...”
นิจนันท์ทำเจ็บแผลที่แขน เพชรชะโงกตัวไปดู เจนจบ มุกดา สาลินีมองอยู่เห็นเพชรเข้าไปใกล้นิจนันท์
“หนิดหนมน่าดู”
“พูดอะไรหัดคิดก่อนบ้าง” เจนจบดุ
“ค่ะ .. สาลี่ขอโทษค่ะ คุณเจนจบ”
นิจนันท์หันมายิ้มอ่อนหวานกับทุกคน
“นิจไม่เป็นไรค่ะ .... ไม่เป็นไรจริงๆ”
มุกดามองภาพนิจนันท์กับเพชรด้วยอารมณ์น้อยใจขึ้นมาไม่รู้ตัว
ทางเดินในสตาร์ไดมอนด์นิจนันท์เดินยิ้มมา สาลินีค่อยๆขยับออกมาดักหน้า นิจนันท์เห็นสาลินีก็หยุดมอง
“เจ็บมากมั้ยคะ คุณหนูมุกก็ไม่น่าหึงอดีตเก่าๆเลย”
“อย่าคิดว่าฉันโง่ หล่อนต่างหากที่เป็นคนลงมือ”
“เหรอคะ .. อุ๊ย... รู้ได้ยังไงเอ่ย”
“หนูมุกเค้าไม่ได้ใส่น้ำหอมกลิ่นเดียวกับที่ไอ้คนชั่วที่เอาถุงดำครอบหัวฉันหรอก”
สาลินีชะงักไปเมื่อเห็นแววตาทันคนของนิจนันท์ แต่สาลินีก็ไม่ยอมรับง่ายๆ
“ไม่ใช่สาลี่คนเดียว พนักงานก็ได้ยินทั้งนั้น ว่าคุณนิจนันท์แหกปากหาว่าคุณหนูมุกทำร้าย แต่พออยู่หน้าคุณเพชร กลับเปลี่ยนเป็นนางฟ้า มีเมตตาไม่ถือสาคุณหนูมุกซะอย่างงั้น”
“ฉันไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดกับคนระดับหล่อน”
“สาลี่ก็แค่มาถาม อยู่ๆคุณชนินทรก็หายหัว..เอ่อ..หายไปไม่มาทำงาน ไม่เห็นมีใครเดือดร้อน แล้วคุณก็โผล่พรวดมาถึงห้องคุณเพชร ... สภาพแบบนี้ ..”
สาลินีเห็นเจนจบเดินมาด้านหลังก็รีบเปลี่ยนน้ำเสียง เปลี่ยนท่าทางเป็นสงสาร
“มีอะไรให้สาลี่รับใช้ ก็บอกได้นะคะ สาลี่ยินดีรับใช้เพื่อนคุณเพชรทุกคนค่ะ”
สาลินีทำเป็นเดินจ๋อยๆแยกออกไป นิจนันท์มองงง แต่พอเห็นเจนจบเดินมาก็เข้าใจ
“เลี้ยงคนลิ้นตวัดถึงหูไว้ใกล้ตัวเพชรตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไม่ช่วยดูแลให้เพชร”
“ขอบใจที่ห่วงเพื่อน .. เรื่องพนักงานอย่างสาลินีฉันจัดการเค้าได้อยู่แล้ว ห่วงเรื่องของตัวเองดีกว่า ชนินทรเป็นยังไงบ้าง”
นิจนันท์มองเจนจบที่ถามเรียบๆ
“คงหงุดหงิดที่โดนจับได้ จนมาระบายความเครียดกับเธอแบบนี้”
“ฉันลื่นล้มในห้องน้ำ”
เจนจบเอื้อมมือไปแตะแผลที่ปากนิจนันท์
“วันหลังตอนล้ม ก็อย่าตั้งใจเอาปากไปกระแทกโถส้วมอีกล่ะ”
นิจนันท์สะบัดหน้าหนีมือเจนจบ เจนจบมองสายตาห่วงใย
“ฉันกลับก่อน”
“จะมาหาเพชรอีกเมื่อไหร่ ก็บอกนะ นิจนันท์.. คุณหนูมุกสั่งไว้เมื่อกี๊ว่าให้ส่งรถไปรับ”
“ฝากบอกคุณหนูมุกด้วยว่า..ไม่ต้อง”
นิจนันท์เดินสะบัดหน้าไป เจนจบมองตามแววตายิ้มเยาะ
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 11 (ต่อ)
ในห้องเพชร มุกดานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะเงียบๆ เพชรเดินวนเวียนมาใกล้ มุกดาก็นั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์ทำท่าทีเมินเฉย
“มีคนโกรธอยู่ใช่มั้ย หรือว่าหึง”
มุกดาเงยขึ้นมองเพชร ทำแววตาว่างเปล่า
“หน้าตาหนูมุกบอกว่าหึงมากเลยเหรอคะ”
“มากจนปิดไม่มิด”
“หลงตัวเองผิดสถานการณ์ไปหน่อยมั้ยคะ พี่เพชร .. ใครทำร้ายคุณนิจนันท์คะ”
“นิจเค้าไม่อยากให้บอก”
“คุณชนินทร”
มุกดากำมือแน่น เพชรมอง
“ฉันก็อยากไปสั่งสอนชนินทร มันไม่ควรทำร้ายผู้หญิง แต่นิจเค้าห้ามไว้”
“เราเอาตัวคุณนิจนันท์แยกจากคุณชนินทรมาก่อนไม่ได้เหรอคะ”
“เค้าเป็นสามีภรรยากัน”
“แล้วถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก เกิดคุณชนินทรบ้า ฆ่าคุณนิจนันท์ขึ้นมา”
“ชนินทรคงไม่กล้า”
“มีอะไรที่คุณชนินทรไม่กล้าบ้างคะ ไม่กล้าหักหลังเพื่อน ไม่กล้าขโมยเพชร ไม่กล้าทำร้ายเมีย ... พี่เพชรมองโลกในแง่ดีจนน่ารำคาญ”
“ฉันไม่ได้มองโลกในแง่ดี ฉันก็ห่วงนิจนันท์ แต่นิจเค้ากลัวชนินทรรู้เรื่องแล้วทำร้ายเค้าอีก เราสอดตัวเข้าไปจัดการเรื่องสามีภรรยา แล้วใครจะเดือดร้อนที่สุด นิจนันท์ใช่มั้ย”
เพชรเสียงดังใส่มุกดาอย่างมีอารมณ์เหมือนกัน
“ผมไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้หรอก แต่ก็จะไม่วิ่งไปอาละวาดกับชนินทร แล้วให้คนรับเคราะห์ต้องเป็นนิจนันท์”
“รู้ค่ะว่าห่วงเพื่อน แต่เป็นความห่วงในทางที่ผิด”
“นิจนันท์เป็นเพื่อนชั้น”
“อ๋อ .. หนูมุกสอด... ว่างั้น”
“ฉันยังไม่ได้ว่าเธอ แต่เรื่องเพื่อนฉัน ฉันจัดการเองได้”
“แต่ก็ไม่สำเร็จสักอย่าง ถ้าไม่อาศัยมือหนูมุก ฮิฮิ”
“ไม่ต้องมาทวงบุญคุณ”
“ไม่ได้ทวงเลยค่ะ สงสารค่ะ ขอให้รู้ไว้ว่าหนูมุกสงสารจนเกือบจะเวทนาพี่เพชรอยู่แล้ว”
“อ๋อ.. ฉันต้องขอบใจความหวังดีของเธอเลยใช่มั้ย ขอบใจมาก ขอบใจล่วงหน้าเลยที่จะไม่ยุ่งกับเรื่องของฉันกับนิจนันท์”
มุกดากับเพชรมองหน้ากันอย่างถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่ทั้งคู่
ในบ้านมรกต มรกต ประไพ เผ่าพงศ์นั่งฟังคุณปักที่กำลังรายงานอย่างออกรสออกชาติ
“เถียงกันลั่นห้องเลยค่ะ ป้าสมใจ คนทำความสะอาด สายที่ปักวางไว้ในออฟฟิศ รีบแจ้นโทรมารายงานทุกเม็ด”
“แฟนเก่าคุณเพชรเหรอคะ” ประไพถาม
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่เลย .. แค่เพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม ทำยังไงตาเพชรก็ไม่รัก เลยชิ่งไปแต่งกับชนินทร” มรกตบอก
“เข้าตำราเพื่อนเก่าคิดไม่ซื่อแน่นอนค่ะ หายเข้าไปในห้องคุณเพชรตั้งแต่คุณหนูมุกยังไม่มา จะทำอะไรซะอีกละค่ะ ก็คงเบียด กระแซะ ออดอ้อนคุณเพชร” ปักบอก
ปักทำท่าเบียด นัวเนียไถกับโซฟา
“ชนินทรเป็นสามีประสาอะไร ปล่อยให้เมียมาเบียดเพื่อนสนิทแบบนี้ ... ใช้ไม่ได้” เผ่าพงศ์พูด
“นั่นสิคะ ... ปักก็ง้งงง”
“ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว” มรกตร้อนใจ
“ใจเย็นๆนะคะ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราคนแก่ .. คิดมาก” ประไพปราม
“ไม่ได้หรอกค่ะ ขืนปล่อยให้ผู้หญิงคิดน้อยมาเบียดตาเพชรแบบนี้ มีหวังไม่ได้แต่งงานกับหนูมุกกันพอดี”
มรกตรีบหยิบมือถือมากด
“พาทีเหรอ.. นี่แม่นะ แม่มีเรื่องอยากจะรบกวนลูกพาทีที่รักของแม่หน่อยน่ะจ๊ะ แม่รู้ว่าพาทีถนัดเรื่องแบบนี้”
ปักมองมรกตที่คุยเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างลุ้นสุดตัว
อีกห้องในบ้านมรกต พาทียืนยิ้มต่อหน้ามรกต เจนจบยืนห่างออกมาเล็กน้อย
“ฉันต้องการบรรยากาศเป็นใจที่สุดสำหรับการขอแต่งงานของตาเพชรกับหนูมุก”
“จัดให้ได้เลยครับ คุณแม่” พาทีตอบ
“แต่งานนี้ ฉันอนุญาตให้ไปได้แค่ ... พาที”
มรกตชี้ไปที่เจนจบทันที
“เจนจบ เธอ..ห้ามโผล่ไปเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะครับ”
“เพราะเธอมันก็เหมือนนิจนันท์ แอบรักเค้าข้างเดียวไง ใครเค้าก็รู้”
เจนจบหน้าเสีย
“แน่ะๆๆ นั่นไง หน้าเจื่อนขึ้นมาทันทีเลยนะยะ ถึงกับเก็บอากงอาการไม่อยู่”
เจนจบสีหน้าอึดอัด พาทีมองเพื่อนแบบเห็นใจ
“ฉันรู้ .. เธอแอบชอบหนูมุก เธอนี่แหละที่จะเป็นตัวขัดขวางไม่ให้เพชรได้แต่งงานกับหนูมุก”
“แต่ผม..”
“ไม่ต้องมาอ้างเหตุผลอะไร สายตาเธอมันบอกว่า จ้องจะแย่งของรักลูกชายฉัน ฉันสั่งว่าห้ามไป ก็คือห้ามไป และคำสั่งฉันต้องถือว่าเด็ดขาด ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เพราะเพชรกับหนูมุกเค้าต้องได้แต่งงานกัน”
มรกตแววตาดุ เอาเรื่องใส่เจนจบที่ยืนหน้าจ๋อยมาก
ในบ้านเจนจบ แก้วไวน์ในมือเจนจบที่สั่น เพราะแรงแค้น เจนจบที่เป็นตัวของตัวเองเดินหงุดหงิด แววตาผิดหวัง
“ฉันไม่อนุญาตให้เพชรแต่งงานกับใครทั้งนั้น เพชรคือคนรักของฉัน ฉันคือคนรักคนเดียวของเพชร ใครหน้าไหนที่กล้าเข้ามาขัดขวาง มัน...ต้อง...ตาย”
เจนจบบีบแก้วในมือแหลกละเอียด ไวน์ไหลเลอะมือเจนจบดูน่ากลัวเหมือนสีเลือดจากหัวใจที่กำลังเจ็บปวดของเจนจบ
ที่โรงแรมแห่งหนึ่งริมทะเล เพชรกับมุกดาเดินห่างกัน เพชรเดินกับพ่อแม่ มุกดาเดินมากับแม่ตัวเอง ปักหมุนกางแขน ฮัมเพลง ไปรอบๆสูดอากาศเต็มที
“หัวหินเป็นถิ่นมีหอย” ปักพึมพรำ
พาทีเดินข้างเพชร สบตากับมรกต
“สดชื่นจังเลยนะ ว่ามั้ยครับ คุณหนูมุก” พาทีพูด
“ค่ะ สดชื่นมาก ถ้าไม่มีบางคน”
“แม่บอกให้ตาเพชรชวนหนูมุกมาพักผ่อนน่ะจ๊ะ ได้อะดอเรลลาคืนมาแล้ว เราก็มาฉลองกันแบบส่วนตัวของสองครอบครัวเราดีกว่า”
“ส่วนตัว แล้วพาทีมาทำไมล่ะครับ”
“ฉันก็มาคอยบริการแม่ไง โรงแรมนี้ฉันมาเหมือนบ้านหลังที่สองอยู่แล้ว”
“ใช่ แม่ชอบ ... พาทีคุยสนุก”
“คงสนุกมากแน่ๆ ดูจากหน้าตาของเพชรกับหนูมุกแล้ว” เผ่าพงศ์กล่าว
ประไพสะกิดมุกดาให้ยิ้ม
“หนูมุกแกบ่นปวดหัวเมื่อคืนน่ะค่ะ เช้านี้ก็เลยไม่ค่อยสดใส” ประไพแก้แทน
“ป่วยก็ขึ้นไปนอนดีกว่า” เพชรบอก
“ไม่นอนค่ะ มาปาร์ตี้ทั้งที หนูมุกไม่นอนเฉยๆหรอก ดูแล้วคนก็น้อยไปด้วย เดี๋ยวปาร์ตี้จะกร่อย หนูมุกเลยชวนคนมาเพิ่ม”
“ใครจ้ะ ..หนูมุกชวนใครมาอีก”
ทุกคนมองสงสัย มุกดาอมยิ้ม
อีกด้านหนึ่งที่ฟร้อนท์โรงแรม รุจาเดินเข้ามาที่รับกุญแจห้อง
“รุจาค่ะ”
คมกฤชในชุดลำลองเดินเข้ามาวางกุญแจห้องให้ รุจาหันไปมอง
“คุณหนูมุกไม่ได้บอกว่านายจะมาด้วย”
“ใช้สมองน้อยๆของเธอคิดหน่อยสิ น้องสาวฉันมา แม่ฉันมา ..แล้วทำไมฉันจะไม่มา”
“คุณหนูมุกบอกว่าเธอมากับครอบครัวคุณเพชร”
คมกฤชมองหน้าตากวน
ที่ริมหาด มุกดายืนต่อหน้ารุจา อีกด้านคือเพชรกับคมกฤช
“คุณรุจาอย่าโกรธเลยนะคะ หนูมุกกลัวคุณรุจารังเกียจพี่กฤช จนไม่ยอมมาเที่ยวกับเรา”
“ไม่โกรธหรอกค่ะ แต่รังเกียจน่ะใช่นะคะ ขอบคุณค่ะคุณหนูมุกที่ชวนรุจามาเป็นแขกของพวกคุณ”
“ยินดีเลยครับ เพื่อนหนูมุกก็ถือว่าเป็นเพื่อนผมเหมือนกัน” เพชรบอก
“น่ารักจังนะคะ อิจฉาว่าที่เจ้าบ่าวช่างเอาใจเจ้าสาวซะแล้วสิ”
“พี่กฤชเค้าก็อยากเอาใจคุณรุจาเหมือนกันแหละค่ะ แต่ทำดีดีไม่ค่อยเป็น”
“ฉันน่ะนะ อยากเอาใจ”
มุกดาจ้องคมกฤช รุจาหัวเราะ
“คุณมุกไม่ต้องพูดให้พี่ชายดูดีหรอกค่ะ รุจาอยากมาเที่ยวอยู่แล้ว นี่ก้อเพิ่งโทรไปชวนคุณแอนดี้ คงกำลังรีบตามมา”
คมกฤชหน้าตึงทันที
มุมหนึ่งในโรงแรม มุกดากรอกเสียงดุลงมือถือ
“นายไม่ว่างเด็ดขาดนะ แอนดี้ ไม่ว่างมาเที่ยวทะเล”
แอนดี้ถอดแว่นกันแดด เดินคุยมือถือมาด้านหลังมุกดา
“ไม่ว่างอะไรล่ะ มาถึงแล้วเนี่ย”
มุกดาหันมาเจอแอนดี้ที่มาถึงแล้ว มุกดารีบเก็บมือถือ ลากแอนดี้ไปมุมที่ไม่มีคนเห็น
“อย่าเพิ่งโผล่ไปตอนนี้ ...”
“โอเค ต้องให้พี่ชายเธอจีบคุณรุจาก่อน”
“ใช่”
“แล้วค่อยถึงตาฉัน”
“.. ไม่ได้ ...”
“ของแบบนี้ มันอยู่ที่ฝีมือนะมุก ถ้าคุณรุจาเค้าจะคิดถึงฉัน มากกว่าคุณพี่ชาย ... เธอก็ห้ามหัวใจฉันกับหัวใจคุณรุจาที่ตรงกันไม่ได้”
มุกดามองแอนดี้ที่ยิ้มหล่อ แบบอยากจะขย้ำให้ตายคามือ
ที่ริมหาด รุจาหันไปมองคมกฤชที่กำลังปาหินลงน้ำ
“จะตามฉันถึงไหนเนี่ยะ ...”
“เพ้อละ คิดว่าฉันตามจีบเธอเหรอ”
“ฉันเพ้อ หรือนายเพ้อ ฉันยังไม่ได้บอกสักคำว่านายจะจีบ”
“ฉันรู้ หน้าอย่างเธอ .. มาเพราะคิดจะตีซี้กับครอบครัวคุณเพชร แล้วก็ขุดคุ้ยหาเรื่องแฉ”
“ฉลาดนะ แต่ช้าไปหน่อย”
“ผู้หญิงอย่างเธอ มองตาก็เห็นไปถึงตับ รับรองฉันเดาถูกทุกอย่าง”
รุจาก้มลงกำทราย
“จะเอาทรายปาใส่ตาฉันล่ะสิ เดี๋ยวนี้เค้าคิดมุขใหม่ๆไปถึงไหนกันแล้ว”
“นั่นน่ะสิ มุขนี้ยังไม่เคยใช้กับใครเลยซะด้วย”
รุจาพรวดเข้าหา เอาทรายยัดลงไปในปากคมกฤช คมกฤชสำลัก รีบถุยทรายออก
“ยายรุจา”
รุจายืนหัวเราะสะใจ
ริมหาดด้านหนึ่ง มุกดาเดินมา เพชรยืนกอดอกมองอยู่
“หายไปไหนมา”
“ไปไหนดีน้า ...ไปโปรยเสน่ห์ให้หนุ่มๆตะลึงมามั้งคะ”
มุกดาจะเดินเลย แต่เพชรรวบเอวเธอไว้
“ฉันไม่อนุญาตให้เธอโปรยเสน่ห์ให้ใคร”
“พี่เพชรไม่มีสิทธิ์ห้ามหนูมุก”
“มี... สิทธิ์ของคนเป็นแฟน”
“แฟนหลอกๆ”
“ไม่หลอก ฉันคนจริง พูดจริง ทำจริง ..นี่ไง ...”
เพชรรวบมุกดามาจูบแก้ม มุกดาตกใจ ผลักเพชร
“ฉวยโอกาส”
“บอกแล้วว่าคนจริง..จริงทุกอย่าง”
มุกดาดิ้น เพชรไม่ยอมปล่อย มุกดาจึงผลักเพชรอย่างแรงจนเขาเซ มุกดาวิ่งแต่เพชรรวบตัวมุกดาไว้ สองคนล้มกลิ้งกันไปบนทราย เพชรรวบตัวมุกดาไว้ในอก มุกดามองเพชรทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก เพชรมองใบหน้าแววตาสดใสของมุกดาแล้วห้ามใจไม่ไหว ก้มลงจูบมุกดาอ่างแผ่วเบา มุกดาแสดงแววตาตกใจ ก่อนจะเคลิ้มไปกับจูบที่อ่อนหวาน สองคนลืมความแง่งอนกันไปชั่วขณะ จนเพชรเงยขึ้นมองมุกดาแล้วสบตากัน มุกดาอาย ผลักเพชรขึ้น แล้ววิ่งหนีไปทันที เพชรยิ้มกริ่มเดินตามออกไป ในขณะเดียวกันเจนจบก็กำลังจ้องอยู่ห่างออกมา
ที่ริมหาด มุกดาวิ่งเลียบทะเลมา เพชรวิ่งตามมาคว้ามือไว้มองลึกลงไปในดวงตาเธอ
“งอนตลอด”
“หนูมุกอยากอยู่คนเดียว”
“ไม่ได้ เพราะแม่อยากให้เรามาอยู่กันสองคน”
“งั้นหนูมุกไปเอง”
มุกดาหันขวับจะเดินขึ้นหาด เพชรรวบกลางตัวมุกดาแล้วแบกขึ้น มุกดาดิ้น
“อย่านะ เดี๋ยวหนูมุกหล่น”
“กลัวเหรอ กลัวใช่มั้ย กลัวก็ดิ้นสิ ดิ้นเยอะๆ”
เพชรยิ่งแกล้ง อุ้มหมุนมุกดาเหวี่ยงไปรอบๆ เธอกอดเพชรแน่น กลัวหล่นน้ำ เพชรกับมุกดาที่หัวเราะกันด้วยความสดชื่นอยู่ริมหาด เจนจบค่อยๆก้าวออกมามอง เพชรกับมุกดากำลังแกล้งกัน วิ่งเล่นกันที่ริมทะเล ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะสดใส
ในโรงแรม มรกตจิบพั้นช์หน้าตาเบิกบานมาก
“เป็นวันที่ชั้นมีความสุขที่สุด”
“ดิฉันก็เหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าทะเลจะหวานได้ขนาดนี้” ประไพบอก
“นี่แค่เริ่มต้นใช่มั้ย พาที”
“ครับ เซอรไพร์สจริงๆอยู่ที่คืนนี้”
“ว๊าว ! เซอร์ไพร์สอะไรคะ ขอปักรู้ก่อนนิ้ดส์นึงได้มั้ยคะ”
“ขอรู้ทุกเรื่อง” เผ่าพงศ์หัวเราะ
“ตาเพชรจะขอหนูมุกแต่งงาน” มรกตพูด
“ว๊าว ว๊าว ว๊าว ! กรี๊ด”
“เดี๋ยวๆ ตาเพชรมันจะร่วมมือด้วยหรือเปล่า” เผ่าพงศ์ถาม
“ไม่ต้องห่วงครับคุณพ่อ วันนี้เราจะสร้างบรรยากาศให้คู่รักได้ใกล้ชิดจนเคลิบเคลิ้มแล้วคืนนี้จะต้องเป็นการขอแต่งงานที่สุดโรแมนติด”
“ด้วยฝีมือของเรา ..” มรกตยิ้มกับพาที
“กลับไปมีลูกหัวปีท้ายปี”
“เย้ จัดนัดบอดปาร์ตี้แบบนี้ให้ปักมั่งสิคะ คุณพาที ปักอยากมีแฟนหัวปีท้ายปี มีลูกเป็นโขลงกะเค้ามั่ง”
ปักกระแซะพาที พาทีทำหน้าลำบากใจมาก
อีกด้านกนึ่งในสตาร์ไดมอนด์ นิจนันท์ก้าวมาเค้นถามพนักงาน
“อะไรกัน สุมหัวกันอยู่เป็นโขยง ทำไมไม่รู้ว่าเจ้านายไปไหน”
พนักงานพากันหลบไป นิจนันท์หยิบมือถือกดทันที
“คิดว่าจะกีดกันฉันได้หรือไง”
นิจนันท์รอฟังสาย
“ทำไมไม่รับสายชั้นหะ เจนจบ ... ฉันไม่ต้องพึ่งนายก็ได้”
นิจนันท์กดเบอร์ใหม่
“สาลินีเหรอ .. ฉันเอง นิจนันท์ มีเรื่องจะถามอะไรหน่อย ชนินทรเค้ามีธุระด่วนอยากคุยกับเพชรตามลำพัง จะให้ชนินทรเค้าไปหาเพชรตอนนี้ได้ที่ไหน”
ที่ชายหาด สาลินีในชุดเตรียมพร้อมลงสระน้ำ กำลังคุยมือถือ
“จะมาก็รีบมาเลยนะคะ คุณนิจนันท์ บรรยากาศที่นี่กำลังสนุกมาก หวานเว่อร์”
สาลินีกดปิดสายหัวเราะ หันมาเจอปักยืนเท้าเอว หน้าบึ้ง
“ใครเชิญหล่อนมา”
“ชั้นเชิญตัวเอง”
“มาทำไม เจ้านายเค้าจะมาเที่ยวกัน”
“ป้าล่ะ มาทำไม ขี้ข้าเค้าต้องอยู่เฝ้าบ้านไม่ใช่เหรอ”
“บังเอิญชั้นเป็นขี้ข้าเกรดดีน้ำหนึ่ง เจ้านายรัก เจ้านายหลง”
“หลงผิดย่ะหล่อน”
“ปากอย่างนี้ แม่ขอตบล้างน้ำเกลือ ตากสักแดดสองแดด”
“ก็เอาซี้”
สาลินีหันไปคว้าแก้วน้ำ สาดเข้าหน้าคุณปักก่อน
“อ๊าย”
“โดนน้ำมนต์เหรอป้า ...”
สาลินีหัวเราะปักโผจะเข้าไปสู้ สาลินีหลบวูบแล้วผลักปักหงายหลังผึ่งลงกับทราย
ในโรงแรม มรกตลุกพรวดมองปักที่หัวหูเลอะทรายไปหมด ประไพกับเผ่าพงศ์ช่วยปัดทรายที่ติดตามผม ตามหน้าปัก ปักถุยทรายในปากทิ้งเป็นระยะๆ
“แม่สาลินีเจ๋อหน้ามาที่นี่ได้ยังไง” มรกตถาม
มรกตตวัดตาไปที่พาทีทันที พาทีเสียงอ่อย
“คือผม..... ผมพลาดที่ให้สาลินีจองโรงแรมให้น่ะครับ”
“เลขาเธอก็มี ทำไมให้สาลินีทำ”
“เลขาผมลาคลอด ... ผมไม่คิดว่าสาลินีเค้าจะมาด้วย เดี๋ยวผมไปจัดการให้เองครับ”
“เร็วๆเลยนะ ถ้าปล่อยให้แม่นั่นมาทำลายงานคืนนี้ ฉันจะจับแกฝังทราย ไอ้พาที”
พาทีลุกพรวดเดินลิ่วออกไป มรกตหน้าตาเดือดมาก
ที่ชายหาด สาลินีทำหน้าจ๋อยสุดขีด
“สาลี่ไม่พักที่นี่ก็ได้ค่ะ แค่แวะมา ... เผื่อมีอะไรจะให้สาลี่รับใช้”
“ผมก็ลำบากใจนะ คุณสาลี่ ที่ต้องให้คุณไป แต่คุณก็รู้ปากคุณ...มันไม่ไหวจริง”
“นี่ด่าใช่มั้ยคะ”
“หรือคิดว่าผมชม ... เอางี้ คุณไปพักที่อื่นนะ อยากเที่ยวก็เที่ยวไป แต่ช่วยไปห่างๆจากโรงแรมนี้หน่อย แต่ถ้าให้ดีนะ กลับกรุงเทพไปเลย”
“ค่ะ”
พาทีมองสาลินีอย่างขอบคุณแล้วส่ายหัวเดินไปอย่างกลุ้มๆ สาลินีมองตามด้วยแววตาสะใจ
“เรื่องอะไรฉันจะปล่อยให้พวกแกมีความสุข”
ที่ริมหาด มุกดานั่งคุยอยู่กับรุจา เพชรกับคมกฤชเดินถือมะพร้าวมายื่นให้ทั้งคู่ รุจาบอก
“ฉันไม่ชอบกินน้ำมะพร้าว เอาไว้ล้างหน้านายเถอะ”
เพชรอมยิ้ม จะขำดังก็ไม่กล้า คมกฤชเทน้ำมะพร้าวลงหน้ารุจา
“ไม่เป็นไร ฉันกรวดน้ำให้เธอไว้กินชาติหน้าแล้ว”
มุกดากับเพชรอมยิ้ม เพชรวางมะพร้าวใกล้มุกดา
“กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอครับ” เพชรถาม
“คุณมุกเล่าว่าชอบอาบแดดน่ะค่ะ”
“หน้าตาอย่างเธอ คงไม่ชอบหรอกมั้ง ดีแล้วล่ะ แขกแถวนี้เค้าจะได้ไม่แตกตื่นตอนเห็นเธอนอนเกยหาด” คมกฤชแหวะ
รุจาหันไปหามุกดาทันที
“ที่จริงเราอาบแดดกันก็ดีนะคะ คุณหนูมุก ไม่รู้คุณแอนดี้จะชอบหรือเปล่า”
“หนูมุกมีซันแทนอยู่บนห้อง เดี๋ยวไปหยิบให้นะคะ”
มุกดาลุกออกไป เพชรมองแล้วหันมาบอกคมกฤช
“ผมไปเป็นเพื่อนหนูมุกนะครับ”
“จะเฝ้าไม่ให้ห่างสักนาทีเลยเหรอคะ” รุจาแซว
เพชรรีบตามมุกดาออกไป รุจาหันมา คมกฤชมองแล้วนอนลงเหยียดยาวใกล้ๆ
“มานอนตรงนี้ทำไม”
“รออาบแดด”
รุจามองคมกฤชที่นอนท่าทางสบายใจ ด้วยความหมั่นไส้มาก
ทางเดินในโรงแรม มุกดาเดินอย่างรวดเร็ว เพชรตามมาถาม
“ใครคือแอนดี้”
“เพื่อนหนูมุก”
“คนไหน ... คนที่ฉันเกือบเคยเห็นที่บ้านหรือเปล่า”
“พี่เพชรอย่ามาหาเรื่องหนูมุกนะ”
เพชรไม่ยอม ดึงมุกดามาปะทะอก
“ตอบดีๆแล้วจะปล่อย”
เจนจบมองเพชรที่โอบกอดมุกดาไว้
“แอนดี้กับเธอสนิทกันแค่ไหน”
มุกดารู้สึกแปลกๆ มองไปรอบๆ
“มองหาใคร”
มุกดามองไปที่หลังพุ่มไม้ รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมา
“มองหาแอนดี้ใช่มั้ย กลัวเค้าเห็นเหรอว่าฉันกอดเธอ”
มุกดาสะบัดตัวออกแรง
“รู้ไว้นะพี่เพชร ... หนูมุกไม่ชอบผู้ชายขี้หึง”
มุกดากวาดตามองอีกที ไม่เห็นใคร ก็รีบวิ่งไปทางห้องพัก เพชรไม่ยอมวิ่งตาม เจนจบมองเพชรวิ่งตามมุกดาไป
ทางเดินหน้าห้องพัก มุกดาเปิดประตูห้อง กำลังจะเข้าไป เพชรดึงไว้
“ถ้าเป็นแค่เพื่อน ก็พาเค้ามาแนะนำให้ฉันรู้จักสิ”
“ได้ค่ะ แต่ยังไม่ใช่วันนี้ .. อย่าเข้ามานะ นี่ห้องส่วนตัวของหนูมุก”
มุกดาผลักประตูปิด เดินพรวดเข้าไปในห้อง แต่ไม่ทันเห็นว่าเพชรแหย่เท้ามาขวางประตูไว้ก่อนประตูจะปิด
ห้องน้ำในห้องพักมุกดา มุกดาหาขวดซันแทนที่หน้ากระจกไป หนีบโทรศัพท์คุยด้วย
“เธอแอบดูฉันกับพี่เพชรเหรอ ... แอนดี้”
ที่สระน้ำโรงแรมแอนดี้ที่เพิ่งขึ้นจากสระ กำลังคุยมือถือ
“แอบดูอะไรล่ะ ... ยังไม่มีคำสั่งจากเธอให้ฉันปรากฏตัวเลยนะ”
มุกดากดตัดสาย คว้าซันแทนหันหลังจะออกไป แต่เห็นเพชรยืนขวางประตู
“ยังแอบมาโทรหากัน .. แอนดี้อยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่”
เพชรเดินเข้าหา มุกดาหลบเบี่ยงติดผนังอีกด้าน เพชรเบียดร่างมาชิดมุกดา
“โกหก”
มุกดาเอื้อมมือไปคว้าฝักบัว จะฉีดน้ำใส่ แต่เพชรปัดมือ ฝักบัวร่วง ละอองน้ำกระเซ็นโดนมุกดากับเพชร เพชรกับมุกดาตัวติดกันแนบผนังเกือบจะเป็นร่างเดียว เพชรมองมุกดาที่ละอองน้ำพร่างพรายบนหน้า
“รู้ตัวบ้างหรือเปล่า หนูมุก ... ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ เมื่อกี๊ที่หาดทราย มันไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกนะ”
เพชรมองมุกดาด้วยอารมณ์ผู้ชาย ความหึงหวงล้นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขาก้มลงใกล้กำลังจะจูบ มุกดาผลักสุดแรง วิ่งหนีออกจากห้อง เพชรวิ่งตามทันที
“หนูมุก”
ในห้องพัก มุกดากำลังจะวิ่งออกไป เพชรกระชากแขนเธอไว้
“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
เพชรลากมุกดาห่างจากประตู มุกดาดิ้น พยายามดึงมือให้หลุดจากมือเพชรที่ลากมา
“ตอนนี้ไม่ว่างคุยค่ะ .. หนูมุกจะไปหาคุณรุจา”
เพชรจับไหล่มุกดาหมุนแล้วดันติดกระจกห้องที่ติดระเบียง
“ไปหารุจา หรือไปบอกแอนดี้ว่าอย่าเข้าใจผิด”
เพชรสบตาจ้องมุกดา ที่ระเบียงอีกปีก เจนจบยืนมองอยู่เจนจบที่มองมาเห็นห้องมุกดา มุกดาหลังติดกระจก เพชรกำลังเบียดร่างเข้าหาเธอ เหมือนสองคนกำลังกอดจูบกัน เพชรก้มลงใกล้มุกดา
“หนูมุก..ฉัน..ฉัน ...”
“ยอมสารภาพแล้วเหรอคะ ว่าพี่เพชรรักหนูมุก”
เจนจบแววตาลุกเป็นไฟด้วยความริษยา มุกดาเชิดหน้ามองเพชรที่ก้มลงมา หน้าใกล้กันเต็มที
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 11 (ต่อ)
ที่ระเบียงโรงแรม เจนจบมีสีหน้าที่ใช้ความคิดว่าจะขวางมุกดากับเพชรอย่างไร เจนจบตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมากดทันที
ภายในห้องพักของมุกดา เพชรก้มลงไปใกล้มุกดา
“เธอรู้สึกยังไงกับฉัน หนูมุก”
มุกดามองเพชรที่กำลังเอาหน้าใกล้ลงมา เพชรโอบมุกดาแน่นขึ้น
“เธอรักฉันจริงๆหรือเปล่า” เพชรถามแล้วก้มลงจนริมฝีปากแตะลงที่ริมฝีปากมุกดา
ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้น มุกดาขยับหน้าออก แต่เพชรไม่สนใจเสียงโทรศัพท์ เขาประคองหน้ามุกดาให้หันกลับมาจ้องตาเขา
“ตอบสิ ว่าเธอไม่ได้โกหก เธอรักฉันหรือเปล่า”
ที่ระเบียงโรงแรม เสียงโทรศัพท์ดังนานจนสายตัดไปเอง เจนจบเก็บมือถือ แววตาของเขาแข็งกร้าว เจนจบหันขวับแล้วรีบเดินออกไปทางห้องพักมุกดาทันที
ในห้องพักมุกดาเพชรก้มหน้าลงจูบมุกดาอย่างแผ่วเบา เสียงออดหน้าประตูห้องดังขึ้น มุกดาขยับตัวจะออกห่าง แต่เพชรไม่ยอม เขารวบตัวมุกดาไว้ไม่ให้ไปไหนก่อนจะถามขึ้น
“ใคร”
ไม่มีเสียงตอบ แต่เสียงกดออดประตูยังคงดังอยู่ มุกดาดันอกเพชรให้ออกห่าง แต่เพชรไม่ยอม
“อาจจะเป็นคุณป้า” มุกดาบอก
“ยังไม่ต้องสนใจคนอื่น ตอบฉันก่อน ทั้งหมดที่เธอทำ คือความรู้สึกจริงๆ ที่เธอมีกับฉัน”
ที่ด้านนอกห้องพักของมุกดา เจนจบยังคงกดออดถี่ๆ
ในห้องพัก มุกดาดันเพชรออก
“พี่เพชรจะมาถามตอนนี้ทำไมคะ”
“ฉันอยากรู้ใจเธอจริงๆ หนูมุก”
มุกดาไม่อยากตอบ เสียงออดยังคงดังถี่ มุกดาได้โอกาสก็สะบัดตัวออก
“สำคัญด้วยเหรอคะว่าหนูมุกคิดยังไง ... ในเมื่อระหว่างเรา เริ่มต้นที่ความเกลียด พี่เพชรเกลียดหนูมุก”
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว หนูมุก”
มุกดาไม่สนใจฟัง เธอเดินอย่างรวดเร็วไปที่ประตู เพชรเดินตามทันที
มุกดาเปิดประตูห้องพักออกมายืนที่ระเบียง แต่เธอไม่เห็นใคร เพชรเดินตามมา
“มีคนแกล้งกดออด” เพชรบอก
มุกดามองไปสุดทางระเบียงทั้ง 2 ด้านด้วยสัญชาติญาณระวังภัยแบบตำรวจ
“ไม่ได้แกล้งค่ะ เค้าอยากให้เราออกมา” มุกดาบอก
แววตามุกดาจริงจังขึ้นมาเพราะกำลังคิดเรื่องคนกดออด เลยไม่ทันเห็นว่าเพชรจ้องเธออยู่
“แอนดี้ของเธอรึเปล่าที่มาขัดจังหวะ” เพชรสงสัย
มุกดาหันมา เพชรดันมุกดาไปติดผนัง
“ทนเห็นเราอยู่กันตามลำพังไม่ได้”
สายตาของเจนจบที่ซุ่มมองอยู่อีกด้านกำลังเห็นเพชรใกล้ชิดมุกดา
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ถ้าเป็นแอนดี้ เค้าจะไม่ปล่อยให้หนูมุกโดนพี่เพชรหื่นใส่อย่างนี้ แอนดี้เค้าต้องอยู่ปกป้องหนูมุกสุดชีวิต”
มุกดายั่ว ทำให้เพชรยิ่งโกรธ เขายิ่งขยับเข้าชิดตัวมุกดามากขึ้น
“ไหนล่ะ แอนดี้ของเธอ โผล่มาปกป้องสุดที่รักหน่อยสิ ไม่ใช่เอาแต่หลบอยู่ในเงา”
อยู่ๆ ก็มีมือถือโผล่เข้ามาถ่ายภาพทั้งสองคนไว้ เพชรกับมุกดาหันไปเห็นสาลินีกำลังกดถ่ายภาพพวกเขาอยู่
“คุณสาลี่ โผล่มาได้ยังไง” เพชรตกใจ
สาลินียิ้มกว้าง
“ก็อยากมาแอบดูคู่รักไงคะ เลยได้เห็นของดี๊ดี โพสเลยนะคะ รูปนี้ รับรองชาวเน็ตคลิกทั้ง like ทั้ง love”
เพชรกับมุกดารีบถอยห่างกัน สายตาของเจนจบยังซุ่มมองมาที่ทั้งสามคนอยู่
ริมหาด รุจาลุกขึ้นชะเง้อมองหา คมกฤชลุกตาม
“คุณหนูมุกไปนานแล้วนะ” รุจาบอก
“ไม่ต้องไปตามหรอก คนรักเค้าก็อยากอยู่กันตามลำพัง”
รุจาหันมา คมกฤชยิ้มนัยน์ตาแพรวพราว แต่รุจาดันคมกฤชออกให้พ้นสายตา
“แอนดี้ ... คุณแอนดี้ ทางนี้ค่ะ” รุจาตะโกนเรียก
คมกฤชหันขวับไปด้านหลัง เห็นแอนดี้กำลังเดินถ่ายรูปอยู่ รุจาวิ่งไปหาแอนดี้ทันที คมกฤชวิ่งตามมาอย่างเร็ว
“หน้าบานได้อีก” คมกฤชแขวะ
รุจาแกล้งคล้องแขนแอนดี้ทันที
“แน่นอน คนเป็นแฟนเค้าก็ต้องคิดถึงกัน อยากอยู่ตามลำพังเหมือนที่นายบอก”
รุจาย้อนคำที่คมกฤชพูด แล้วแกล้งทำเป็นเบียดแอนดี้
“ช่าย จะรักจะจูบจะลูบจะเล่นๆกันขนาดไหน ก็ไม่ต้องเกรงสายตาใคร” แอนดี้รับ
คมกฤชตาลุกเป็นไฟ
“งั้นก็เชิญ...ตามสบาย”
คมกฤชพูดแล้วเดินออกไป รุจามองตามพอคมกฤชเดินพ้นไป เธอก็หันมาทางแอนดี้
“ขอโทษที่พูดเหมาเอาเองนะคะ .. รุจาแค่อยากแกล้งคน”
รุจาจะดึงแขนออก แต่แอนดี้ไม่ยอมกลับดึงแขนรุจาไว้
“ให้เป็นเรื่องจริงได้มั้ยครับ”
รุจามองอย่างงงๆ แอนดี้ดึงแขนเธอไปคล้องเหมือนเดิม
“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะครับ .. คุณรุจามองผม ศึกษาผม แล้วค่อยให้คำตอบก็ได้”
ที่มุมด้านหลังต้นไม้ คมกฤชกำลังแอบยืนมองทั้งคู่อยู่
“แต่สำหรับผม... ผมมีคำตอบอยู่แล้ว .. ผมอยากเป็นแฟนคุณรุจา” แอนดี้บอก
รุจายิ้มเขิน แอนดี้ก็ยิ้มให้ แต่คมกฤชตาลุกเป็นไฟกับภาพที่ได้เห็น
มุกดาเดินตามสาลินีที่มองรูปในมือถือแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตามล็อบบี้ในโรงแรม เพชรเดินมาใกล้
“คุณสาลี่มาทำตัวเป็นปาปารัซซี่ แอบถ่ายหนูมุกกับพี่เพชรอย่างนี้ไม่ได้นะคะ” มุกดาบอก
“ไม่ได้แอบเลยค่ะ” สาลินีบอก “ ก็มันเป็นทางเดินใช่มั้ยคะ อยู่ๆคุณเพชรกับคุณหนูมุกก็พรวดกระหืด กระหอบออกจากห้อง ... ท่าทางติดพันกันนัวเนีย”
“มากไป คุณสาลี่ ... เราเข้าไปหยิบของ” เพชรบอก
“อ๋อ..เหรอคะ ฮิฮิ คงจะของสำคัญมากกก .. แต่รูปนี้ก็ไม่อนาจารอะไรนะคะ ดูสนิ้ดสนิท ใครเห็นก็คงต้องกด Like ด้วยความริษยา”
“ลบเถอะค่ะ คุณสาลี่ หนูมุกขอร้อง หนูมุกไม่อยากให้คนอื่นเห็น”
“ไม่ต้องลบ โพสไปทุกเว็บเลย” เพชรพูดแล้วมองไปทางมุกดา “ผมอยากให้คนเห็นเยอะๆ “ เพชรเน้นคำ “โดยเฉพาะเพื่อนหนูมุก”
เพชรหันมามองมุกดาอย่างไม่พอใจ เพราะคิดว่ามุกดากลัวแอนดี้จะเห็น มุกดามองอย่างเคืองๆ รุจาเดินคุยมากับแอนดี้เมื่อเห็นมุกดาอยู่กับเพชรเธอก็เรียก
“คุณหนูมุก มาอยู่นี่เอง”
ทุกคนหันไป เห็นรุจามากับแอนดี้ สาลินีมองแล้วถามขึ้นทันที
“ใครคะ ... หน้าใหม่ๆ “ สาลินีทิ้งสายตา “ไม่เคยชิม”
“คุณแอนดี้ เพื่อนคุณหนูมุกค่ะ” รุจาบอก
เพชรจ้องแอนดี้ แอนดี้ยิ้มแล้วยื่นมือไปให้เพชรจับ เพชรจับมือทักทาย
“หนูมุกพูดถึงคุณเพชรตลอดเลยครับ บอกว่าเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก” แอนดี้บอก
“เหรอครับ” เพชรยิ้มออก
“คุณเพื่อนเข้มๆ ก็น่ารักค่ะ” สาลินีรีบบอก
“เว้นสักคนก็ได้นะ สาลินี” เพชรปราม
“ของใหม่ๆ ตื่นตา น่าหม่ำ .. ใครจะอดใจได้ละคะ ตกลงว่ามี 2 คู่สวีทหวาน ชิส์... สาวโสดอย่างสาลี่ ไปล่าเหยื่อมั่งดีกว่า”
“งานการไม่ทำ ใครอนุญาตให้มา” เพชรว่า
“สาลี่มีจิตวิญญาณเลขาทุกวินาทีไงคะ โอเคค่ะ .. เจ้านายไม่อยากเห็นหน้า เพื่อความมั่นคงทางอาชีพ สาลี่ก็ลาดีกว่า ... ไปนะคะ .. บายแยกค่ะ”
สาลินีทิ้งสายตาให้แอนดี้ก่อนจะเดินยั่วๆออกไป มุกดามองแอนดี้กับรุจาแล้วถามขึ้นแบบเคืองเพื่อน
“แอนดี้ ...นายเจอพี่ชายฉันหรือยัง”
“เจอแล้ว .. เจอพร้อมคุณรุจานี่แหละ” แอนดี้ตอบ
มุกดาทำหน้าเซ็งหนักขึ้น เมื่อแอนดี้หันไปยิ้มหวานให้กับรุจา
มุกดาเดินอย่างรวดเร็วมาที่ริมหาด เพชรเดินตามมา
“ถ้าแอนดี้เค้าชอบคุณรุจา เธอไม่เห็นจะต้องปิดๆบังๆให้ฉันเข้าใจผิด” เพชรบอก
มุกดาถอนใจแล้วพูดในอารมณ์เซ็งมากกว่าล้อเล่น
“หนูมุกอยากให้พี่เพชรหึงมั้งคะ”
“ก็หึงแล้วไง หึงมากด้วย” เพชรดึงมุกดาเข้ามาใกล้ “เมื่อกี๊เรายังคุยกันไม่จบ”
มุกดามองเพชรที่มีแววตาเจ้าชู้
“จบแล้วค่ะ”
เพชรเบียดเข้าหาด้วยแววตากรุ้มกริ่ม “จบตรงไหน”
เพชรเข้าใกล้อีกแล้วทำท่าจะรวบตัว แต่เจอมุกดาเตะหน้าแข้งอย่างแรงจนเพชรกระโดดเหย็ง
“จบแบบเจ็บๆดีมั้ยคะ” มุกดายิ้มกว้าง
มุกดายิ้มแล้วเชิดใส่ก่อนจะเดินออกไปทันที ทิ้งให้เพชรมองตามแบบฝากไว้ก่อน
มุกดาเดินอย่างรวดเร็วมาตามทางเดินในโรงแรม เธอบ่นถึงเพชรอย่างหงุดหงิด
“คนอะไร ติดหนึบยังกะตุ๊กแก”
มุกดาเดินเลี้ยว ปักก็กำลังเดินมาโดยสนใจตลับแบ่งยาในมืออยู่จึงชนเข้ากับมุกดาอย่างจัง ตลับยาหล่นพื้นจนเม็ดยากระจาย
“ตายแล้ว .. ยา .. ยา ... ยา ของ....” ปักร้อง
ปักรีบหยุดพูดทันที แล้วก้มลงเก็บ มุกดาก้มลงช่วยเก็บแล้วถามขึ้น
“ยาของใครคะ”
“ไม่มีอะไรค่ะ ... ยาปักเอง”
“คุณปักเป็นอะไรคะ ต้องกินยาเยอะขนาดนี้”
“ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงเลยค่ะ .. ขอยาคืนให้ปักนะคะ”
“แต่มันหล่นพื้นแล้ว ทานไม่ได้”
“นั่นสิคะ ปักตายแน่ๆ จะหายามาจากไหน”
ปักมีสีหน้าเครียดกำตลับยาแล้วรีบวิ่งไปทันที มุกดามองตามอย่างสงสัย
ที่ห้องรับแขกในห้องสูทใหญ่ มรกตนั่งอยู่ข้างเผ่าพงศ์ เผ่าพงศ์กอดปลอบ ปักยืนอยู่ตรงหน้า
“สะเพร่ามาก คุณปัก ก็รู้นี่ว่าคุณผู้หญิงต้องกินยาทุกมื้อ” เผ่าพงศ์ตำหนิ
“อย่าไปว่าปักเลยค่ะ .. ปักไม่ได้ตั้งใจจะให้ฉันตายหรอก” มรกตบอก
“คุณผู้หญิงอย่าพูดแบบนั้นสิคะ ปักผิดเอง ให้ปักไปโรงพยาบาลหายามาให้คุณผู้หญิงใหม่นะคะ”
ที่ด้านหลัง มุกดากำลังแอบฟังอยู่
“ไม่ต้องปัก .. ฉันพาเธอมาสนุก .. เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของเรา” มรกตพูด
ปักได้ยินก็ยิ่งหน้าสลด
“คุณมรกต คุณไม่เป็นอะไรหรอก ... คุณต้องหาย เชื่อผมสิ” เผ่าพงศ์ปลอบ
“อย่าปลอบใจฉันเลย คุณเผ่า ... ฉันฝืนอยู่มาได้ขนาดนี้ ก็นับว่ามีบุญแล้ว เสียดาย .. คงไม่ได้อยู่ถึงเลี้ยงลูกตาเพชร”
ที่อีกด้านหนึ่ง เพชรยืนฟังอยู่กับพาที สีหน้าของเพชรเคร่งเครียดมาก
“ถ้าตาเพชรเค้าไม่รักหนูมุก ไม่แต่งงานด้วย ฉันก็ไม่บังคับใจลูกแล้วล่ะ” มรกตบอก
“คุณน่าจะบอกเพชรไปตรงๆ”เผ่าพงศ์เสนอ
“อย่าเลย .. เราฝืนใจเด็กสองคนนั้นมามากแล้ว”
มรกตทำเป็นอ่อนเพลียแล้วเอนลงในอกของเผ่าพงศ์ ปักน้ำตาคลอ
“ปัก .. จำไว้ล่ะ .. อย่าเผลอพูดเรื่องที่ฉันป่วยใกล้ตาย ให้ตาเพชรกับหนูมุกรู้เด็ดขาด ฉันอยากให้เค้าสองคนแต่งงานกันด้วยความสมัครใจ” มรกตสั่งปัก
มุกดาที่แอบฟังอยู่มีสีหน้ากังวล
อีกด้านหนึ่งเพชรก็มีหน้าเครียด พาทีแตะไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจ
ที่มุมหนึ่งของล็อบบี้โรงแรม ประไพมองมุกดาที่เดินเข้ามาหา
“ทำไมแม่ไม่เคยเล่าให้มุกฟัง ... คุณป้ามรกตมีบุญคุณกับครอบครัวเรา กับบริษัทของพี่กฤชมาก ... ไม่น่าเลย .. คุณป้าป่วยเป็นอะไรคะ”
“โรคหัวใจจ้ะ.. ไปเช็คล่าสุด หมอบอกว่าอาการไม่ค่อยดี” ประไพบอกลูกสาว
“แล้วคุณเพชรเค้ารู้มั้ยคะ”
“รู้ว่าเป็น แต่คงไม่รู้ว่าหนักขึ้น คุณมรกตสั่งไม่ให้พูด ก็อย่างนี้แหละนะ คนเป็นพ่อเป็นแม่ ก็อยากจะเห็นแต่ความสุขของลูก”
ประไพแกล้งเล่นละครไปด้วย ประไพมองมุกดา เห็นลูกสาวมีสีหน้าไม่ดี
ที่ร้านอาหารในโรงแรมเพชรมองพาทีด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไร..ที่จะแต่งงานกับหนูมุก”
“แสดงว่าแกกับคุณหนูมุก .. รักกันแล้ว” พาทีสรุป
“ยัง ..”
“อ้าว ..”
“ฉันหมายถึง ฉันก้อโอเคกับหนูมุกน่ะนะ ..แต่เค้า. ..รู้สึกยังไงกับฉัน ฉันไม่รู้”
“โธ่ ..ไอ้เพชร บริหารธุรกิจร้อยล้านได้ แต่หัวใจผู้หญิงคนเดียว จัดการไม่ได้ ถ้ารัก ... ก็ขอคุณหนูมุกแต่งงานสิวะ”
“พูดง่ายนะแก เกิดเค้าไม่แต่งขึ้นมา ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน”
“ก็ไว้ที่เดิมบนคอแกนั่นแหละ แล้วก็ตื๊อเค้าให้มากขึ้น ตื๊อให้คุณหนูมุกยอมแต่งงานกับแกให้ได้ หรือว่าแกจะยอมแพ้ผู้หญิงตัวเล็กๆ”
พาทียิ่งแหย่ เพชรยิ่งมีสีหน้าฮึดขึ้นมา
ที่ห้องรับแขกในห้องสูทใหญ่ จอมวางแผนทั้ง 5 คนยกแก้วน้ำหวานขึ้นชนแก้วกันด้วยสีหน้าเริงรื่น
“สำเร็จ .. นี่แหละความสุขของคนเป็นแม่” มรกตพูด
“ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ ปักยังไม่เคยเห็นใครชอบหลอกลูกเป็นชีวิตจิตใจเท่าคุณผู้หญิงเลยค่ะ” ปักบอก
“ขอบใจนะ ปัก ที่ชมเมียฉันว่าเจ้าเล่ห์ มารยา สารพัดแผน” เผ่าพงศ์แขวะ
“คุณเผ่า !”
“ผมแปลจากที่ปักพูดทั้งหมดเลยนะ”
“แปลแบบนี้ ปักเสี่ยงโดนตบหน้า ตัดเงินเดือน ไล่ออกนะคะ คุณผู้ชาย”
มรกตหัวเราะร่า “ไม่เป็นไร วันนี้ฉันอารมณ์ดี แฮปปี้มากกกก ไม่ตบหน้า ไม่ตัดเงินเดือน ไม่ไล่ออก ทั้งคนใช้” มรกตหันไปทางเผ่าพงศ์ “ทั้งผัว”
เผ่าพงศ์กับปักยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวพร้อมๆ กัน “สาธุ้ คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกแล้ว”
“เราไม่ได้ทำเกินไปใช่มั้ยคะ ที่โกหกเรื่องโรคหัวใจของคุณมรกต” ประไพถาม
“ไม่หรอกค่ะ ฉันอนุญาตแล้ว” มรกตหันไปทางพาที “ขอบใจมากนะ ลูกพาที”
“ทำให้คุณแม่ยิ้มได้ ... ผมก็โล่งครับ ... รอดตายไปอีกงาน”
พาทีพูดแล้วยิ้มกว้าง มรกตมองทุกคนอย่างยิ้มแย้ม
“ทีนี้ก็เหลือแค่ตาเพชรมันจะใจกล้า ขอหนูมุกแต่งงานยังไง”
มุกดายืนมองทะเลยามเย็นอยู่ที่ศาลาริมทะเล เพชรก้าวเข้ามายืนข้างๆ
“ถ้าได้ยืนมองทะเลด้วยกันทุกวัน .. ก็คงดี” เพชรหยอด
“มาอีกแล้ว คุณชายหวานเลี่ยน เอียนเสมอ”
“ผมพูดจริงๆ ... พูดจากใจ”
“จากใจหรือจากปากพล่อยคะ .. อุ๊ย...แรงไปนิด ... ขอโทษค่ะ”
“โธ่ หนูมุก ต้องให้ผมควักหัวใจออกมาให้ดูเลยเหรอ”
“ถ้าพี่เพชรทำให้ หนูมุกก็ไม่รังเกียจ แถมยังเลิฟสุดๆด้วยค่ะ”
“จะให้ผมพิสูจน์ยังไง ว่าผมพูดจากใจจริง”
“แต่ก่อนพี่เพชรเกลียดขนาดได้ยินชื่อหนูมุกยังขนลุก อยู่ๆก็เปลี่ยนเร็วยังกับ Wifi ไฮสปีด ... เชื่อยากไปนิดค่ะ”
“เพราะผมเห็นข้างในของหนูมุกแล้วน่ะสิ”
“พี่เพชร ลามกอ่ะ”
มุกดารีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอก เพชรหัวเราะ
“ไม่ใช่ข้างในแบบเนื้อหนังมังสา ... ข้างในที่หมายถึง ความงดงาม ความดีในจิตใจ”
เพชรเดินเข้ามาใกล้แล้วคุกเข่าลงตรงหน้า เขามองสบตามุกดา
“หนูมุก เธอรังเกียจมั้ย ... ถ้าเราจะแต่งงานกัน”
มุกดามองเพชร เพชรยิ้มแล้วยื่นมือไปกุมมือมุกดา
“รังเกียจมั้ยที่จะเป็นเจ้าสาวของผม”
เพชรสบตามุกดาอย่างหวานฉ่ำ
ที่มุมหนึ่งในโรงแรมซึ่งมองเห็นริมหาด แก๊งค์วางแผนของมรกตกำลังแอบมองทั้งคู่พร้อมกับลุ้นตัวโก่งอยู่
“คุกเข่า ..หวาย พระเอ๊ก พระเอก ....จับมือ จับมือแล้วค่ะ คุณเพชรจับมือคุณหนูมุกแล้ว” ปักลุ้นตาม
“ไม่ต้องพากย์ย่ะ เห็นกันทุกคน” มรกตดุ
“แล้วต่อไปยังไงคะ” ปักถาม
“จุมพิตที่มือสักนิด ... ถึงจะโรแมนติค” เผ่าพงศ์เสริม
“อ๊าย บ้า บ้า บ้า ... คุณผู้ชายอ่ะ”
ปักหันไปโอบพาที แต่พาทีพยายามดันออก
“คุณปัก ..ผมมีพระ”
“รุ่นนี้ไม่กลัวพระ ไม่กลัวน้ำมนต์ ข้าวสารเสกยังไม่สะทกสะท้าน” ปักแซวต่อ
“ปล่อยผมสักคนนะครับ” พาทีบอก
“ไม่ได้ค่ะ สาวสวยขยี้ใจชายอย่างปัก ... ไม่เคยงดบริโภคหนุ่มหล่อ”
ปักพูดแล้วกอดพาทีแน่น
“เอาวะ ... ได้บุญ”
พาทีทำเป็นตัดใจเข้ากอดบ้าง ปักดี๊ด๊า ประไพมองไปทางริมหาด
“เขินแทนหนูมุกจังเลยค่ะ”
“เพชรมันได้เชื้อพ่อครับ .. เจ้าเสน่ห์ .. ลีลาร้อนแรง” เผ่าพงศ์รีบคุย
“ร้อนแรงกับใคร .. ผิดคนหรือเปล่า ตาเผ่า ... เท่าที่ฉันจำได้..ไม่เคย... กับใคร” มรกตถามเสียงเข้ม
“ก็ต้องกับเมียคนเดียวสิจ๊ะ”
“อย่าให้รู้นะ ....ฉันจะ... ตัด หั่น สับ .. โยนให้หมากิน รับรองซากก็ไม่เหลือ”
มรกตพูดแล้วจ้อง เผ่าพงศ์ยิ้มแห้งๆ ปักสยองแทน
หลังจากนั้นทุกคนก็หันไปมองลุ้นคู่เพชรกับมุกดาต่อ
ที่ศาลาริมทะเล เพชรยังกุมมือมุกดาที่มองนิ่งแบบยังไม่ให้คำตอบ
“พี่เพชรแน่ใจแล้วเหรอคะ แต่งงานไม่ใช่เรื่องพูดเล่นๆนะคะ” มุกดาถามซ้ำ
“ผมแน่ใจว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้”
“แบบกัดกันไปจนตายน่ะเหรอ ว้า ..ศพไม่สวย เหวอะหวะแย่เลยค่ะ”
เพชรยิ้ม “ก็มีรสชาติดีออก”
“หนูมุกไม่ชอบ เหนื่อยไป”
“หนูมุกคงจะชอบแบบอบอุ่น อ่อนโยน”
“พี่เพชรเป็นได้เหรอคะ”
“ไม่ได้ ... แต่จะพยายาม ถ้าหนูมุกอยากให้ผมเป็น”
มุกดายิ้มขำ “เกือบซึ้ง ใจจะละลายไหลเยิ้มแล้วค่ะ”
“แล้วถ้าแบบนี้ล่ะครับ...”
เพชรพูดแล้วจูบเบาๆ ลงที่หลังมือของมุกดา เขาเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องตาเธอ
“... ซึ้งพอที่หนูมุกจะเห็นความจริงใจ .. ตกลงแต่งงานกับผู้ชายคนนี้หรือยัง..... “
ที่มุมหนึ่งในโรงแรมที่มองเห็นริมหาด ปักที่แอบมองอยู่กับกลุ่มมรกตกำลังทำตาซึ้ง
“ตกลงค่ะ หนูมุกยอมตั้งแต่เห็นคุณเพชรคุกเข่าแล้ว เพราะถ้านานเข้า เข่าคุณเพชรจะเสื่อมสมรรถภาพ” ปักพึมพำ
มรกตกับทุกคนหันมามองปักที่เป็นเหมือนเจ้าสาวเสียเอง
“สวมแหวนเลยนะคะ ปักยอมรับคุณเพชรในทุกกรณี ไม่ว่าดี ว่าชั่ว”
ปักยื่นนิ้วออกไปแล้วทำกระมิดกระเมี้ยน มรกตตีมือปักดังเพี้ยะ ปักถึงกับสะดุ้ง
“ชั่ว.... ตื่นย่ะ .. แหวนเพชรของลูกชายฉันต้องประดับบนนิ้วเรียวงามของหนูมุกเท่านั้น”
ปักมุบมิบปากบ่น มรกตหันไปทางประไพ
“คุณประไพคะ .. เดี๋ยวเรามาคุยเรื่องสินสอดทองหมั้น พิมพ์การ์ด เรือนหอ กันเลยดีกว่า”
“ยังไงก็ได้ค่ะ ดิฉันแล้วแต่คุณมรกต”
“งานแต่ง...เล็กๆไม่... ต้องใหญ่ๆบึ้มๆแบบโค - ตะ - ระ เพชรเท่านั้น ถึงจะสมกับความรักของตาเพชรกับหนูมุก”
มรกตดี๊ด๊าดีใจอยู่กับประไพ เผ่าพงศ์ยิ้มพอใจ
เจนจบแอบมองมาที่มรกตด้วยความเกลียดชัง
ที่ศาลาริมทะเล เพชรที่คุกเข่าอยู่เงยหน้ามองมุกดาที่กำลังยิ้ม
“แบบนี้ไม่ใช่พี่เพชรนะคะ”
“ใช่สิ แต่เป็นเพชรในแบบที่เธอไม่เคยเห็น”
“แล้วถ้าหนูมุกไม่ตอบรับ พี่เพชรจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ ไม่ยอมลุกหรือเปล่า”
เพชรเริ่มสีหน้าลังเล มุกดาแหย่ต่อ
“ว่าไงคะ”
“ใช่ .. จะคุกเข่าจับมือเธอไว้อย่างนี้ด้วย ห้ามไปไหน”
เพชรกุมมือมุกดาแน่น
“หนูมุก .. เธอจะ ... แต่งงานกับฉัน...”
เพชรยังพูดไม่ทันจบ เสียงนิจนันท์ก็ดังเข้ามา
“เพชรคะ”
เพชรกับมุกกาหันไปมอง เห็นนิจนันท์เดินยิ้มเข้ามา
“กำลังโรแมนติคอะไรกันอยู่หรือเปล่า” นิจนันท์ถาม
ที่มุมหนึ่งในโรงแรมที่มองเห็นริมหาด ทุกคนที่แอบดูอยู่ต่างหันมามองพาทีเป็นตาเดียว มรกตตาวาว
“ไอ้พาที .. แม่เพื่อนเก่านี่โผล่มาได้ยังไง” มรกตถาม
“เอ่อ ... คนนี้ผมไม่รู้ครับ”
“ไม่รู้ได้ยังไง มันเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องรู้ทุกเรื่องในโลกนี้”
“ปักไปลากออกมาเองค่ะ” ปักเสนอ
“ไป ....ไปเดี๋ยวนี้” มรกตสั่ง
“ปักจะลากนาง .. เอาหน้าคลุกทรายออกมา ฮูย ... แต่นางหน้าหนาคงไม่ระคายความเจ็บ”
ปักทำท่าจะเดินไป แต่ประไพห้ามไว้
“อย่าไปเลยจ้ะ คุณปัก ... ไม่ดีหรอก”
“ทำไมละคะ มันมาขวางทางรักของคุณหนูมุกนะคะ”
“เค้าเป็นเพื่อนสนิทคุณเพชร คุณเพชรอาจจะโกรธก็ได้”
ประไพท้วง ปักฮึดฮัด มรกตสะบัดหน้าพรึ่ด หันมาทางพาที
“จัดการนะไอ้ พาที .. จัดการลากตัวเพื่อนแกออกไปพ้นๆหน้าชั้นเลย”
พาทีก้มหน้าจ๋อย พยายามหาอะไรมาบังตัวเองให้พ้นสายตาพิฆาตของมรกต
“พังหมด ... ฉากขอแต่งงาน จบไม่สวยซะแล้ว” เผ่าพงศ์เปรย
มรกตกับปักมีหน้าตาแค้นมาก
ที่ศาลาริมทะเล เพชรลุกขึ้นมายืนมองนิจนันท์ มุกดาหน้าตึงด้วยความหึงอย่างไม่รู้ตัว
“พอดีนิจมาหาเพื่อนน่ะค่ะ เกรงใจไม่อยากพักบ้านเค้า เลยมาพักโรงแรม ไม่นึกว่าจะโชคดี บังเอิญเจอเพชร”
“แล้วนิจมากับใคร ชนินทรมาด้วยหรือเปล่า” เพชรถาม
“เปล่าค่ะ นิจมาคนเดียว ว่าจะมาตระเวนดูบ้านพักเงียบๆสงบๆแถวนี้สักหลัง”
นิจนันท์ทำหน้าเศร้าลงทันทีแล้วพูดต่อ
“เผื่อเวลาที่มีปัญหา .... จะได้มีที่พักพิง ..ไม่ต้องทนรองรับอารมณ์ใครอีก.... เพชรมีที่ดินแถวนี้นี่คะ นิจจำได้”
นิจนันท์เดินเข้าไปยืนกั้นกลางระหว่างเพชรกับมุกดาทันที
“งั้นนิจให้เพชรช่วยดีกว่า” นิจนันท์หันไปยิ้มให้กับมุกดา “อนุญาตมั้ยคะ คุณหนูมุก”
“ค่ะ เชิญค่ะ” มุกดาตอบ
“นิจจำได้ว่ามีร้านอร่อยที่เพชรชอบ นิจพาไปทานนะคะ”
“พาผมไปด้วยสิครับ คุณนิจนันท์ ไปกันหมดนี่เลย น่าจะสนุก” เสียงพาทีดังขึ้น
นิจนันท์หันไปมอง เห็นพาทีเดินเข้ามากับพวกมรกต นิจนันท์หน้าตาไม่ค่อยพอใจแต่ยังฝืนยิ้มแล้วยกมือไหว้ผู้ใหญ่
“คุณแม่มาด้วย” นิจนันท์พูด
“เรียกน้าเถอะจ้ะ ไม่สนิทกันขนาดนั้น แม่น่ะ สงวนไว้ให้หนูมุก สะใภ้ฉันเรียกคนเดียว” มรกตบอก
“ไหนคะ คุณเพื่อนเก่า ... ร้านไหนอร่อย ไปเลยค่ะ” ปักถาม
“อยากกินอาหารทะเลใช่มั้ย ปัก” มรกตรับมุก
“ค่ะ แค่นึกถึงน้ำจิ้มก็แซ่บแล้ว แต่ไม่เอาแบบที่ข้างนอกดูสด ดูแซ่บ แต่พอแกะเปลือก เนื้อในเหม็นๆคาวๆใกล้เน่าเต็มที ปักรับไม่ได้” ปักพูดแขวะ
“นั่นน่ะสิ เดี๋ยวนี้มีเยอะซะด้วยนะ ของสวยแต่เน่าใน ที่ดูสดเพราะฉาบฟอร์มาลีนไว้... น่าสะอิดสะเอียน”
มรกตพูดโดยจงใจจ้องนิจนันท์
“ไงจ๊ะ จะพาพวกเราไปทานที่ไหน”
“ที่ไหนก็ได้ค่ะ” นิจนันท์เน้นคำ “คุณป้า ในนรก บนสวรรค์ นิจนันท์พาไปได้ทั้งหมดนี่เลยค่ะ”
“ไปกันเลยนะคะ หนูมุกขอตัว”
“ไม่ได้นะ หนูมุกต้องไปด้วย” มรกตบอก
“นั่นสิจ๊ะ ลูก ไปพร้อมๆกัน อาหารมื้อนี้คงอร่อยพิลึก” ประไพเสนอ
“หนูมุกปวดหัวค่ะ ขอพักดีกว่า ทานกันให้สนุกนะคะ” มุกดาปัดแล้วเดินหนีออกไป ไม่รอใครทัดทาน เพชรมองตามมุกดา
มรกตหันมามองนิจนันท์ เห็นนิจนันท์ยิ้มปกติ
“แย่จัง คุณหนูมุกไม่ไปด้วย... แล้วยังจะไปทานกันลงมั้ยคะ”
นิจนันท์พูดแล้วกวาดตาไปทางกลุ่มมรกต
“หรือว่าวัยนี้แล้ว .. อาหารจะอร่อย ต้องพึ่งลูกหลานคอยปรนนิบัติ ยกกระโถนให้บ้วนให้คาย กินอะไรถึงจะคล่องคอ ไม่สำลัก ... จนเกือบตาย”
กลุ่มมรกตตกใจที่ได้ยินเช่นนั้น ประไพทำหน้ารับไม่ได้ รีบดึงมรกตแล้วพากันเดินเชิดออกไป เผ่าพงศ์มองอย่างเซ็งๆ แล้วเดินตามออกไปด้วย
นิจนันท์ยิ้มเยาะปัก ปักมองแบบอยากจะเอาเรื่อง แต่พอหันไปเห็นสายตาเพชรก็ไม่กล้า ปักแกล้งทำเป็นเดินเฉียดนิจนันท์แล้วแยกเขี้ยวใส่
“หน้าหนาอย่างหล่อน สะบัดบ๊อบใส่ ก็ไม่รู้สึก”
ปักพูดแล้วรีบเดินผ่านนิจนันท์ไปตามทางที่มุกดาเดินไป
เพชรขยับจะเดินไป แต่นิจนันท์เปลี่ยนเป็นหน้าเศร้า แล้วหันกลับมาเอ่ยเสียงออดอ้อน
“ทุกคนดูจะตั้งใจมาทำร้ายทั้งจิตใจและความรู้สึกของนิจ อย่างนี้แล้ว ....เพชรจะทิ้งนิจไปอีกคนเหรอคะ”
เพชรชะงัก เขาหันมามองนิจนันท์อย่างอึดอัด แต่จำต้องยืนอยู่เป็นเพื่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
ตกกลางคืน มุกดาเดินมาหยุดสงบสติอารมณ์ที่ทางเดินในโรงแรม เธอนึกถึงภาพเพชรขอเธอแต่งงาน ปักวิ่งมาหาและดึงมือมุกดา
“คุณหนูมุก ไปยอมทำไมคะ กลับไปทวงเจ้าบ่าวของเราคืนเร็วๆค่ะ”
“ พี่เพชรไม่ใช่เจ้าบ่าวของหนูมุก”
“ไม่ใช่ยังไงคะ ก็คุณเพชรคุกเข่าขอคุณหนูมุกแต่งงาน หวานเป็นบ้าเป็นบอไปเลยค่ะ” ปักเผลอบอก
“แอบดูเหรอคะ” มุกเอะใจ
ปักปฏิเสธเสียงสูง “เปล้า.... เปล่าแอบเลยค่ะ พอดีเดินผ่านไปเห็น”
ปักดึงมือมุก “เชื่อปักนะคะ ไปทวงคนของเราคืน อย่ายอมนะคะ คุณเพชรน่ะรักคุณหนูมุกจริงๆ”
“ไม่จริงหรอกค่ะ พี่เพชรไม่ได้รักหนูมุก ไม่เคยอยากร่วมชีวิตกับหนูมุก”
มุกดาดึงมือปักออก
“ที่ขอแต่งงาน เพราะพี่เพชรมีเหตุผล .. แต่ไม่ใช่ความรัก”
ปักหน้าแห้ง มุกดาหันไปมองออกไปไกลๆ อย่างเชื่อในความคิดของตัวเอง
ที่ร้านอาหารริมทะเล เพชรกับนิจนันท์นั่งรับประทานอาหารท่ามกลางแสงตะเกียงในบรรยากาศโรแมนติค นิจนันท์จ้องตาเพชรราวกับจะขอโทษเขา
“นิจอดคิดไม่ได้หรอกค่ะ ว่านิจเป็นมารความสุขของทุกคนในครอบครัวเพชร”
“นิจ ..”
“นิจขอโทษค่ะ”
นิจนันท์ทำเป็นทอดสายตาอย่างรู้สึกผิดเต็มที่
“นิจขอโทษที่พูดเหมือนต่อว่าคุณแม่มรกต คุณพ่อเผ่าพงศ์ และคุณปัก แต่นิจอดรู้สึกไม่ได้จริงๆ”
นิจนันท์มองเพชรด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย เธอขยับลุกขึ้นแล้วเดินข้ามไปนั่งติดเพชร
“นิจไม่ใช่ผู้หญิงเพียบพร้อมเหมือนคุณหนูมุก เป็นแค่ผู้หญิงที่มีปัญหาชีวิตปัญหาที่ไม่มีทางหลุดพ้น ต้องตกเป็นทาสรองรับอารมณ์ เป็นเหยื่อของผู้ชายที่สังคมกำหนดว่าเป็นสามี” นิจนันท์บีบน้ำตา “แล้วผู้ชายคนนั้นเองที่ขู่เข็ญ โหดร้าย เห็นแก่ตัว”
นิจนันท์ทำเป็นน้ำตาเอ่อ เพชรมองด้วยความสงสาร
“นิจ ... นิจยังมีผมอยู่ตรงนี้อีกคนที่เป็นเพื่อน”
“เพชรรู้มั้ยคะ .. นิจดีใจที่สุด ที่เพชรให้กำลังใจ ไม่เคยรังเกียจผู้หญิงที่ถูกโซ่ตรวนพันธนาการ”
เพชรมองอย่างเห็นใจ นิจนันท์แววตาเว้าวอน
“แค่เศษเสี้ยวความอบอุ่น ความห่วงใยจากเพชร ก็เหมือนยาวิเศษ ช่วยรักษาจิตใจที่บอบช้ำ ร่างกายที่ถูกทารุณของนิจ”
นิจนันท์ยื่นมือมาจับมือเพชร เพชรกุมมือนิจนันท์อย่างให้กำลังใจ
“ขอบคุณนะคะ เพชร ขอบคุณที่ไม่ดูถูก แล้วก็จะไม่มีวันทอดทิ้งนิจ”
เพชรยิ้มให้กำลังใจ ต่างจากนิจนันท์ที่ทอดสายตาหวานเยิ้มให้เขา
จบตอนที่ 11
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้
