มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 8
คมกฤชวิ่งลงบันได้หนีไฟมาได้ครึ่งทาง รุจาหอบแฮ่กตามมาก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น
“นาย...คมกฤช .... นายอย่าทิ้งฉันตายตรงนี้นะ”
“ทำไม”
“มันสูง..คนเห็นเยอะ ฉันอาย”
รุจาเริ่มเปลี่ยนเป็นคลานลง คมกฤชมองอย่างเวทนา จึงเข้าไปดึงแขนรุจา
“มา”
รุจามองคมกฤชแล้วถาม
“จะโยนฉันลงไปเหรอ”
“ไม่ดีหรือไง ถึงเร็วดี”
รุจากอดคมกฤชแน่นเพราะกลัวถูกโยน
“ฉันขอโทษ ฉันเคยทำไม่ดีกับนาย ฉันสำนึกผิดแล้ว อย่าโยนฉันไปเลยนะ”
รุจากอดแน่น คมกฤชอมยิ้มก่อนจะบอกรุจา
“มานี่”
คมกฤชแบกรุจาขึ้นหลัง รุจากอดคมกฤช คมกฤชพาเดินลงไป
“ฉันหนักมั้ย” รุจาถาม
“เบากว่าโอ่ง”
“เคยแบกโอ่งด้วย นายเป็นศิษย์วัดเส้าหลินเหรอ”
คมกฤชแกล้งเขย่าเหมือนจะเทรุจาลงไป ทำให้รุจายิ่งกอดแน่น
คมกฤชแบกรุจาที่แอบยิ้มและซบลงกับหลังคมกฤชลงมาตามบันไดหนีไฟ
เช้าวันใหม่ ณ สวนภายในรีสอร์ทมุกดายืนมองออกไปที่ศาลาในสวน เห็นเพชรกำลังคุยเรื่องแบบเครื่องประดับกับแพรวาและเมษา
เพชรยิ้มแย้มพร้อมกับอธิบาย แพรวากับเมษามีหน้าตาสนใจ
มุกดาหันกลับมากดมือถือทันที
ที่คอนโดแห่งหนึ่ง ในห้องของคมกฤช มือถือของคมกฤชสั่นและขึ้นชื่อมุกดา คมกฤชกำลังนอนพาดขาสูงที่โซฟา เขาหลับสนิทเพราะความเหนื่อย
ห่างออกไป รุจากำลังนอนกลิ้งโดยมีผ้าห่มพันตัวอยู่ที่พื้นในสภาพที่เหนื่อยสุดๆ โดยทั้งคมกฤชและรุจายังอยู่ในชุดเมื่อคืน
มือถือคมกฤชยังคงสั่น แต่คมกฤชนอนหลับเหมือนตาย ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมารับ
มุกดากดวางสาย
“มัวทำอะไรอยู่นะ พี่กฤช”
มุกดาเก็บมือถือแล้วหันกลับมา เธอเห็นเพชรกำลังจับมือกับเมษา
แพรวาไหว้ขอบคุณเพชร เพชรรับไหว้แล้วยิ้มแย้ม
แพรวากับเมษาเดินโอบกันออกไป เพชรหันมามองมุกดาด้วยรอยยิ้มแสดงถึงความดีใจสุดๆ
ศักดาเดินอย่างรวดเร็วเข้ามาในห้องทำงานของสงคราม สงครามเงยหน้าจากเพชรที่กำลังส่องดูอยู่
“มีอะไร”
ศักดาอึกอัก สงครามมองลูกชายก่อนจะวางกล้องส่องเพชรแล้วจ้องพร้อมกับถาม
“อมอะไรอยู่ หรือจะต้องให้ง้างปาก”
“เค้า”
“เค้าอะไร” สงครามแผดเสียง
“เค้าบอกว่า... ไม่ต้องแล้ว”
สงครามลุกพรวดแล้วตรงเข้าตบหน้าลูกชายอย่างแรง ศักดาถึงกับยืนอึ้งไม่กล้าเถียงอะไร
“ใคร..ใครมันตัดหน้าเรา”
ที่รีสอร์ท เพชรกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ เขามองไปไกลๆ เห็นมุกดากำลังเดินอยู่ริมทะเล
“คุณแพรวาเค้าชอบไอเดียที่เราเสนอไป เค้าอยากดูแบบ แล้วก็เลือกเพชรเลย แกรีบเอาของที่เราเลือกไว้มาหาฉัน” เพชรสั่ง
ภายในห้องทำงานของชนินทร ชนินทรถือมือถือแล้วพูด
“นายจะให้ฉันเอาไปให้ที่ไหนล่ะ”
ที่ห้องทำงานของสงคราม ศักดายืนเงียบกริบต่อหน้าพ่อที่กำลังอาละวาดอยู่
“แกจะทำยังไงก็ได้ แต่เราต้องได้งานนี้”
ศักดาก้มหน้าแล้วรับคำเสียงอ่อยๆ
“ครับ”
“ครับ .. แล้วก็ไสหัวไปสิโว๊ย”
ศักดาหันหลังเปิดประตู แต่สงครามรู้สึกว่าไม่ทันใจจึงยกเท้าถีบลูกชายออกไปด้วยความโมโห
ศักดากระเด็นออกมาจากห้องของสงคราม เขายืนหันรีหันขวาง
“จะทำยังไงดีวะ”
ศักดาคิดถึงตอนที่เห็นภูผายิงปืนสู้กับตำรวจในงานเลี้ยง เขาจึงรีบหยิบมือถือขึ้นมา
ที่ห้องในคอนโดภูผา ภูผากำลังหรี่เสียงข่าวในทีวี ก่อนจะพูดตอบไป
“มีเงินซื้ออะดอเรลลาแล้วเหรอ”
ศักดาที่กำลังคุยมือถืออยู่ถึงกับหน้าเครียด
“ไม่ใช่เรื่องอะดอเรลลา ยังไงฉันก็ซื้อ .. ภูผา ... แกรับงานทุกอย่างใช่มั้ย”
“หมายถึงอะไร” ภูผาข้องใจ
“ฉันเห็นฝีมือแกคืนงานเลี้ยง .. ฉันจะจ้างแกทำงานอย่างนึง ไม่เกี่ยงราคา แต่ว่าต้องปิดจ๊อบให้ได้วันนี้ จัดหนักไปเลย”
“ใคร .. ที่ไหน” ภูผาถามแล้วนิ่งฟัง รอคำตอบ
ศักดายิ้มอย่างชั่วร้าย
ภายในห้องทำงานของชนินทร ชนินทรวางเพชรใส่ลงในกล่องแต่ละใบแล้วนำกล่องใส่ลงในกระเป๋าที่ดูธรรมดาๆ
เจนจบเข้าห้องมา สาลินีเดินตามหลัง ชนินทรปิดกระเป๋าพอดี
“ฉันจะรีบไป รีบกลับ” ชนินทรบอก
เจนจบมองชนินทรแล้วอาสา
“ให้ฉันไปแทนดีกว่า เผื่อคุยไม่จบ อาจจะต้องค้างคืน”
สาลินีมองเจนจบกับชนินทรก่อนจะพูดขึ้น
“รถพร้อมแล้วค่ะ”
เจนจบกับชนินทรมองหน้ากันอย่างตัดินใจว่าใครจะเป็นคนไปหาเพชร
ที่ห้องทำงานของธีรพัฒน์ คมกฤชกับธีรพัฒน์กำลังดูแผนผังตึกคอนโดภูผา
“นายวางแผนบุกเมื่อไหร่” คมกฤชถาม
“เย็นนี้ ขอบใจมากนะ ไอ้กฤช คลิปที่แกถ่ายมาทั้งหมด ช่วยให้เราวางแผนได้รัดกุมขึ้น”
“ฉันไม่ได้ถ่ายเองหรอก”
“ไหนว่าจะไปคนเดียว”
“เผอิญฉันมีผู้ช่วย”
ธีรพัฒน์ได้ยินก็ทำหน้างง ประตูเปิดออก รุจาค่อยๆโผล่หน้าเข้ามา ธีรพัฒน์หันไปมองเพื่อน
“ผู้ช่วยนาย”
“อือ” คมกฤชตอบรับแบบเสียไม่ได้ รุจายิ้ม
“ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ในปฏิบัติการณ์นี้”
ธีรพัฒน์กับคมกฤชพูดขึ้นพร้อมๆกัน
“ไปไกลๆ”
รุจาถึงกับหุบยิ้ม
ณ เหมืองบุษราคัม คนงานกลุ่มหนึ่งกำลังขุดพลอยอยู่ เพชรกับมุกดาเดินคุยกันมา
“ขอบใจนะ” เพชรบอก
“ถ้าเปลี่ยนคำขอบใจเป็นคำว่าเลิฟ ตอนนี้หัวใจของหนูมุกก็คงมีแต่สีชมพู”
“เสียดายข้าวกลางวันจริงๆ”
มุกดาหัวเราะ เพชรมองเธอก่อนจะพูดชวน
“ค้างอีกคืนนะ” เพชรยิ้ม “ฉลองความสำเร็จที่ฉันได้งานนี้ และเธอก็เป็นคนสำคัญที่สุด”
“เชื่อแล้วเหรอว่าหนูมุกไม่ได้บอกความลับกับคุณศักดา”
“เชื่อว่าเธอไม่ได้บอก แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าคนในสตาร์ไดมอนด์ .. หักหลัง”
“แต่วันนั้นเราก็ประชุมกันไม่กี่คน”
“ มีแต่เพื่อนๆ เธอ แล้วก็สาลินี”
“พี่เพชรรู้จัก คุณชนินทร คุณเจนจบ คุณพาทีมากี่ปีคะ”
เพชรมองไปที่เนินเขาแล้วนึกถึงความหลัง
ภาพอดีตผุดขึ้นในความทรงจำของเพชร วันนั้นเขา เจนจบ พาที และชนินทรแข่งกันปีนหน้าผาสูงกัน โดยมีนิจนันท์กับปานตายืนลุ้นอยู่ด้านล่าง
“สู้เค้า .. เพชร ... เพชร .. ที่หนึ่ง เพชร ..ที่หนึ่ง” ปานตาส่งเสียงเชียร์
เพชรหันมาโบกมือให้ปานตา ปานตาโบกตอบ
เพชรหันกลับไปเร่งความเร็วปีนขึ้น เพื่อนอีก 3 คนพยายามปีนให้ถึงก่อน
นิจนันท์มองปานตาด้วยสายตาริษยา
“น่าอิจฉาเธอนะ ปานตา ที่ได้เป็นแฟนเพชร” นิจนันท์พูดกับปานตา
“แหม ชนินทร ... แฟนเธอก็เท่”
ปานตาพูดแล้วยิ้มอย่างจริงใจ เธอหันกลับขึ้นไปมองเพชรอย่างลุ้นๆ อีก
นิจนันท์มองปานตาด้วยสายตาริษยา
“เพชร สู้ๆ” นิจนันท์ตะโกนเชียร์บ้าง
ปานตาหันไปยิ้มให้กับนิจนันท์โดยไม่คิดไม่ระแวงอะไร
เพชรปีนเกือบถึงยอดผา เขาเอี้ยวตัวมองเพื่อนๆ แล้วยิ้มเพราะคิดว่าตนกำลังจะเป็นผู้ชนะ แต่ที่สลิงเพชรมีรอยปริอยู่ เพชรกำลังจะแตะหน้าผา แต่ทันใดนั้นเอง สลิงก็ขาด ร่างของเพชรรูดลงไปกับหน้าผาทันที
“เพชร” ปานตาตะโกนสุดเสียง
นิจนันท์กรี๊ด
เพชรกำลังจะหล่น แต่เจนจบที่อยู่ข้างๆ คว้าสลิงดึงเพชรเอาไว้สุดแรง ขณะนั้นเองชนินทรก็รีบไต่ขึ้นไป
ร่างของเพชรค่อยๆ ทิ้งตัวลงไป แต่เจนจบพยายามรั้ง เพชรพยายามแตะขายึดตัวกับหน้าผาแต่ก็ไม่ถึง น้ำหนักของเพชรดึงเจนจบให้ไหลลงไปด้วย
ปานตามองอย่างตกใจ นิจนันท์หวาดเสียวไม่กล้ามอง
ชนินทรแตะถึงยอดผาก่อนใคร โดยมีพาทีตามมาขึ้นมา
เจนจบเห็นแล้วรีบคว้าร่างเพชรมา เพชรจับสลิงของเจนจบเอาไว้ได้
บนเนินเขา ชนินทรกับพาทีออกแรงดึงเจนจบกับเพชรที่โหนอยู่ด้วยกันขึ้นมา ชนินทรเริ่มหมดแรงมือหลุดจากเชือก พาทีรีบดึงไว้
สลิงของเจนจบไหลลงไป ทำให้ร่างเพชรกับเจนจบร่วงลงไปอีก
ชนินทรรีบเข้าไปช่วยจับใหม่ เขากับพาทีมองตากันแล้วนับเป็นจังหวะ ทั้งคู่ออกแรงอย่างสุดกำลัง ทำให้เพชรกับเจนจบถูกดึงขึ้นมาเรื่อยๆ พาทีกับชนินทรถอยหลังและดึงจนแทบหมดแรง
มือของเพชรแตะลงบนหน้าผา ตามด้วยมือของเจนจบ ชนินทรกับพาทีมองเห็นเพชรกับเจนจบปีนขึ้นมาได้ ชนินทรกับพาทีก็ยิ้มออก
ปานตายิ้มอย่างโล่งใจ นิจนันท์ร้องไห้และมีท่าทางดีใจมากกว่าปานตาเสียอีก
เพชรยืนขึ้น เขากอดเพื่อนทุกคนด้วยสายตาซาบซึ้ง
เพื่อนรักทั้ง 4 คนแตะมือกันเป็นสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนตายต่อกัน
มุกดาได้รับรู้เรื่องราวของเพื่อนทั้งสี่จากเพชร
“ถ้าวันนั้นไม่มีชนินทร เจนจบ พาที ...” เพชรเปรย
“พี่เพชรก็เลยคิดว่าพวกเค้าไม่มีวันทรยศ”
“ไม่มีทาง”
“แล้วถ้ามันเกิดขึ้น ..”
“ฉันบอกว่า... ไม่มีทาง”
“ไม่เผื่อใจไว้บ้างเหรอคะ ถ้าวันนึงจะโดนคนที่รัก..หักหลัง”
เพชรหันมาจ้องมุก “ไม่มีวันที่ฉันจะถูกเพื่อนหักหลัง”
ไม่ทันขาดคำก็มีเสียงกระสุนเฉียดผ่านหัวมุกดาไป มุกดากับเพชรก้มหลบทันที
มุกดามองไปเห็นว่าแมงมุมเป็นคนยิงมา มุกดาดึงเพชรหลบในที่กำบัง แต่แมงมุมยิ่งสาดกระสุนเข้าใส่ ที่ด้านล่างคนงานแตกตื่นและพากันหนี
แมงมุมกราดยิงมาที่เพชรกับมุกดาจนทั้งคู่หลบไม่ไหว กระสุนนัดหนึ่งเฉียดหัวทั้งสองไป เพชรคว้ามือมุกดาวิ่งหนีทันที
มุกดากับเพชรวิ่งเลาะมาบนเนินเขา โดยที่แมงมุมยังวิ่งตามมาไล่ยิง มุกดากับเพชรกระโดดหลบหลังเนินเขา
เพชรโผล่ขึ้นไปมอง กระสุนพุ่งเฉียดหัวเขาไปนิดเดียว มุกดารีบดึงเพชรกลับลงมา
แมงมุมหยุดเปลี่ยนกระสุนตลับใหม่ แล้วกราดยิงต่อ
เพชรกับมุกดาแนบตัวกับที่กำบังหลังเนินเขา
“พี่เพชรบอกใครว่าเราอยู่ที่นี่” มุกดาถาม
เพชรยังไม่ยอมตอบ มุกดาจึงถามซ้ำ
“ใคร”
“ชนินทร” เพชรตอบ
มุกดามองเห็นเพชรมีสีหน้าเสียใจ
มุกดาหันไปเห็นภูผากำลังยกเครื่องยิง M 79 เล็งมาจากเนินเขาอีกลูก
“พี่เพชร”
ภูผายิงทันที
มุกดากระชากเพชร ทั้งสองคนกระโดดหนี กระสุนเฉียดไปโดนเนินเขาบริเวณที่เพชรกับมุกดาแอบอยู่จนทะลุ ลูกไฟลุกวาบ
เพชรกับมุกดากลิ้งลงมาจากเขาสูง
ภูผาวิ่งออกมายืน ประทับเครื่องยิงบนบ่าเล็งลงไปด้านล่างอีก
เพชรกับมุกดากลิ้งลงมาตกไปในบ่อที่ขุดไว้ ทั้งสองลุกขึ้นในสภาพที่เลอะไปด้วยดินโคลน
ภูผาเหนี่ยวไกอีก กระสุน M 79 พุ่งมา
เพชรคว้าแขนมุกดากระโดดหลบไปได้อย่างฉิวเฉียด กระสุนทำลายบริเวณที่ตรงนั้นจนกลายเป็นหลุมลึก
เพชรกับมุกดาจับมือกันลุกขึ้นมาอย่างลำบาก มุกดาหันไปเห็นภูผาเล็งตรงมา
“วิ่ง” มุกดาตะโกน
ภูผายิงมาอีกลูก ความแรงระเบิดจนบ่อในเหมืองน้ำกระจาย
เพชรกับมุกดาหลบได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ทั้งสองวิ่งหนีสุดชีวิต
บริเวณหน้าคอนโดภูผาเงียบสงบ ภายในห้องของภูผา บลูในชุดพริ้วเบากำลังนอนพาดขาสูง กดรีโมท เร่งเสียงเพลงเซ็กซี่ให้ดังขึ้น
คอมมานโด 6 นายพร้อมอาวุธครบมือ เข้ามาประจำที่ทางขึ้นลงของชั้นที่มีห้องของภูผาอยู่ทั้งซ้ายและขวา
ที่ชั้นล่าง บริเวณส่วนต้อนรับของคอนโด ธีรพัฒน์ยืนมองลูกน้องที่ยืนอยู่รอบบริเวณ ทั้งหมดกำลังเคลียร์คนออกไป รปภ.ปิดประตูทางเข้าออกทุกทางแล้วเอาป้ายมาแขวนว่า ประตูเสีย
บนดาดฟ้าตึกคอนโดภูผา คมกฤชถือปืนก้าวมายืนมองไปรอบๆ มองเห็นว่าทางเข้าออกมีทางเดียว คมกฤชมองลงไปแล้วถึงกับนิ่วหน้าเพราะเห็นใครบางคน
ที่รั้วของคอนโด รุจากำลังสะพายกล้องในท่าทีที่พร้อมจะทำข่าว เธอลัดเลาะมาที่รั้วคอนโด มองตัวตึกแล้วหาทางพยายามจะเข้าไป
จู่ๆ ก็มีมือมาดึงเธอ รุจาหันมาปะทะเข้ากับอกของคมกฤช
“.. นาย”
คมกฤชเสียงนุ่ม “ฉันบอกแล้วว่าอย่ามา”
“แต่ฉัน.. ฉันห่วงนาย”
คมกฤชก้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วประคองหน้ารุจาไว้
“ฉันก็ห่วงเธอที่สุด”
รุจามองคมกฤชที่หน้าอยู่ใกล้จนลมหายใจรดกัน รุจายิ้มเพราะรู้สึกอ่อนระทวย
“จริงเหรอ”
เสียงกุญแจมือดังกริ๊ก รุจาหันขวับไปมอง
“จริงที่สุด” คมกฤชตอบสั้นๆ
รุจาเห็นคมกฤชล็อคกุญแจมือเธอเข้ากับรั้วคอนโด รุจาตาเหลือก
“คมกฤช นายมันเจ้าเล่ห์ ไหนว่าเป็นห่วงฉัน”
คมกฤชเสียงเข้มตามเดิม
“ก็ห่วงว่าเธอจะทำงานฉันพังพินาศ เหมือนทุกครั้งน่ะสิ อยู่ที่นี่ รั้วนี่แหละเหมาะกับเธอที่สุดแล้ว”
คมกฤชวิ่งกลับเข้าไปรุจาเขย่ากุญแจมือที่ติดกับรั้ว
“ไอ้บ้า อย่าให้หลุดไปได้นะ ฉันจะฆ่านาย”
ชาวบ้านเดินผ่านไปผ่านมาต่างก็มองมาที่รุจา รุจาพูดแก้เก้อ
“กล้องค่ะ นั่นกล้องทีวี .. ถ่ายรายการอยู่ ... พวกพี่ออกทีวีอยู่พี่”
ชาวบ้านพากันมองหากล้องแล้วยิ้มกวาดไปมั่วๆ
รุจาเขย่ากุญแจ สลับกับหันมายิ้มชูนิ้วหลอกล่อชาวบ้าน
ณ ไร่ข้าวโพด เพชรกับมุกดาวิ่งกันมาถึงไร่ข้าวโพด เพชรหันมามองมุกดา
“ไหวมั้ย”
“หนูมุกไหว พี่เพชรล่ะ”
เพชรกระชับมือมุกดาแน่น
ทั้งสองมองไปเห็นไร่ข้าวโพดสูงตรงหน้า ก็เห็นว่ามีโอกาสหลบ มุกดารีบพาเพชรวิ่งเข้าไป
เพชรกับมุกดาวิ่งเข้าไปในไร่ข้าวโพดที่สูงท่วมหัว ทั้งสองหลบพักและหอบหายใจ
เสียงเครื่องรถดังกระหึ่ม เพชรกับมุกดาหันไปมองที่มาของเสียง ทั้งสองเห็นบิ๊กฟุตคันใหญ่ที่มีขุนพลเป็นคนขับกำลังกวาดไร่ข้าวโพดจนพังพินาศ
ขุนพลขับบิ๊กฟุตตรงมาบริเวณที่มุกดากับเพชรที่อยู่กลางไร่ โดยหวังจะบดขยี้ให้ราบเหมือนข้าวโพด
รถเจนจบพุ่งเข้ามาจอดที่รีสอร์ต เจนจบก้าวลงมาจากรถ ความหล่อและดูดีดึงดูดสายตาทุกคนที่อยู่แถวนั้น
ที่ไร่ข้าวโพด เพชรคว้าข้อมือมุกดาวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ขุนพลขับตะบึงตามติดอย่างกระชั้นชิด เสียงเครื่องผสมกับเสียงต้นข้าวโพดถูกทำลายดังสนั่น
ขุนพลยื่นปืนโผล่ออกมายิงกระหน่ำจนพื้นดินรอบตัวเพชรกระจุย
เพชรกับมุกดาหันวิ่งหนีไปอีกทาง รถบิ๊กฟุตยังคงตามติด เพชรวิ่งไปสะดุดซากข้าวโพดจนล้มลง
บิ๊กฟุตตรงมาใกล้ เพชรพยายามดึงขาที่ติดต้นข้าวโพดแต่ดึงไม่ออก มุกดาเข้ามาช่วย
รถบิ๊กฟุตตรงเข้ามาใกล้ เพชรกับมุกดาหันไปมองเห็นล้อรถยักษ์กำลังจะมาถึงตัว
ภายในห้องของภูผา บลูกำลังหมุนปุ่มวอลลุ่มเพื่อเร่งเสียงเพลงร็อคโหดๆ จนดังลั่น อารมณ์ของเธอจมดิ่งอยู่กับเสียงเพลง
ที่ไร่ข้าวโพด ล้อรถบิ๊กฟุตที่ขุนพลขับกำลังจะเข้ามาทับร่างเพชรกับมุกดา มุกดากระชากขาเพชรจนหลุด ทั้งสองคนกลิ้งหลบล้อที่บดลงมาได้อย่างเฉียดฉิว
ขุนพลเบรกรถอย่างแรงจนฝุ่นตลบฟุ้งกระจาย มุกดากับเพชรวิ่งหนี ขุนพลกราดยิงตามจนหมดแม๊ก
เพชรกับมุกดาวิ่งหนี เพชรหันไปถามมุกดา
“ถ้าฉันตาย”
“เราต้องไม่ตาย” มุกดารีบบอก
มุกดาบีบมือเพชรแล้วหันไปส่งแววตาเข้มแข็ง เพชรยิ้มตอบ ทั้งสองต่างก็ให้กำลังใจกัน
“แยกกันหนีนะพี่เพชร เราต้องรอดมาเจอกันอีก” มุกดาบอก
“สัญญานะหนูมุก”
มุกดายิ้มแทนคำสัญญา ทั้งสองปล่อยมือแล้ววิ่งแยกกันทันที
ห่างออกไป ภูผากับแมงมุมดักรอกันอยู่คนละทาง
เพชรกำลังวิ่งไปทางภูผา ส่วนมุกดากำลังวิ่งไปทางแมงมุม
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 8 (ต่อ)
ในคอนโดภูผาเสียงกระดิ่งประตูดัง บลูที่นอนฟังเพลงอยู่ พลิกตัว สีหน้าหงุดหงิด เดินมาเปิดประตู แล้วกระชากออก บลูเห็นคมกฤชในชุดพนักงาน เสื้อปล่อยชาย ถือกล่องพัสดุ บลูทึ่งในความหล่อสะอาด
“เข้ามาก่อน รูปหล่อ”
บลูดึงมือคมกฤชเข้าห้องมาแล้วปิดประตูอย่างเร็ว
ที่ไร่ข้าวโพด เพชรวิ่งมาเจอภูผา เขากระโดดหลบทันที ภูผายิงไปแต่ไม่โดน ภูผามองตามแนวต้นข้าวโพดสูง ค่อยๆพอแหวกเข้ามา เจอเพชรชกเข้าเต็มหมัด ภูผาเซ เพชรถีบภูผาปืนหลุดมือ จะเข้าไปหยิบแต่ภูผาคว้าตัวเพชรมาก่อน เพชรสวนหมัดเข้าหน้าภูผาทันที ภูผาเซ เพชรจะพุ่งไปหยิบปืน มือเกือบถึงภูผากระชากเพชรมา ชกเข้าหน้าเพชรเซ ทั้งสองคนพุ่งเข้าหาผลัดกันชก คว่ำ แลกหมัดกันอย่างดุเดือด
ในคอนโดภูผา คมกฤชยืนกล่องพัสดุให้บลู
“รบกวนเซ็นรับด้วยครับ”
บลูคว้ากล่องโยนไปเลย ดึงมือคมกฤชมาวางลงที่เอว
“มาทำงานใหม่เหรอ .. ไม่เคยเห็นหน้า”
บลูเอามือคมกฤชไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของตัวเอง
“ครับ เพิ่งมา”
คมกฤชยิ้มหล่อ มีเสน่ห์
อีกด้านหนึ่งที่รั้วคอนโด รุจาทั้งดึง ทั้งกระชากกุญแจมือจะดึงให้ออก ชาวบ้านเดินผ่านไปผ่านมามอง รุจายิ้มสู้
“อย่ามองกล้องค่ะ อย่ามองกล้อง กำลังถ่ายเอ็มวีอยู่ค่ะ”
รุจาทำเป็นเต้น ชาวบ้านมองตื่นเต้น รุจาทำเป็นเต้นไม่หยุด หมุนหน้า หมุนหลัง เพื่อมองเข้าไปด้านในคอนโด
ในคอนโดภูผา คมกฤชมองบลูที่ลูบไล้ แล้วทำท่าเขินๆ บลูยิ่งชอบ
“ท่าทางไม่ค่อยคุ้นกับที่นี่ .. มา .. เดี๋ยวสอนให้”
บลูดันคมกฤชหลังติดผนัง มือปลดกระดุมเสื้อ คมกฤชสีหน้าลำบากใจกับการรุกหนักของบลู
ที่กระท่อมคนเฝ้าไร่ มุกดาวิ่งมา พ้นแนวไร่ เจอแมงมุมเล็งปืนรอ แมงมุมยิง มุกดากระโดดหลบ แมงมุมไล่ยิงเข้ามาไม่เห็นมุกดา แมงมุมหันขวับ เห็นกระท่อมคนเฝ้าไร่ แมงมุมวิ่งมามองไปรอบๆ หยุดด้านหน้ากระท่อม มุกดาที่แนบตัวอยู่บนหลังคากระโดดลงมา แมงมุมหันมา มุกดาถีบเข้ากลางอก แมงมุมกระเด็น มุกดาเข้าไปจะแย่งปืน แมงมุมถีบจนมุกดาเซ แมงมุมเข้ามาแต่มุกดาเตะจระเข้ฟาดหาง แมงมุมล้มปืนกระเด็นไปไกล มุกดาเข้าไปทั้งเตะทั้งถีบซ้ำ แมงมุมแทบกระอัก
ห้องภูผาในคอนโด คมกฤชโดนบลูรุก ซุกไซร้ คมกฤชทำเป็นเบี่ยงหน้าหลบ สายตาก็มองเก็บรายละเอียดในห้อง บลูลูบไล้มือตามอก ไล้ลงมาเรื่อยคมกฤชเริ่มขืนตัว บลูกระชากคมกฤชมาแนบ เธอมองคมกฤชแวบหนึ่ง คมกฤชเริ่มถอยฉาก
“ผมเข้ามานานแล้ว คุณก็อยู่คนเดียว ..”
“แล้วคิดว่าฉันจะอยู่กับใคร”
บลูล้วงมือเข้าใต้เสื้อคมกฤช คมกฤชทำเสียงสั่น
“อย่า ... ผมต้องไปแล้ว”
“เดี๋ยวสิ ... ยังไม่ได้สนุกกันเลย”
ชั่วนาที บลูชักปืนที่เหน็บหลังคมกฤชออกมายิงใส่ คมกฤชกระโดดล้มเอาโซฟาบัง กระสุนโดนหมอน เฉียดคมกฤชไป บลูพุ่งออกประตูไปทันที คมกฤชพูดลงที่ปกเสื้อ ว.บอกธีรพัฒน์
“มันหนีออกจากห้องแล้ว ทุกหน่วย .. คนร้ายเป็นผู้หญิง”
บันไดในคอนโดบลูวิ่งเลี้ยวไปที่บันได มองลงไปเจอคอมมานโดที่เฝ้าบันได เงยขึ้นมาบลูยิงเร็ว โป้ง !! กระสุนแสกเข้าหน้าคอมมานโด ล้มลงขาดใจตายทันที บลูวิ่งลงมา มองคอมมานโด แล้วกระชากเสื้อตัวเองออก
ในไร่ข้าวโพด เพชรกับภูผาเนื้อตัว หน้าตาเต็มไปด้วยเหงื่อ และรอยเลือดที่ซัดกันน่วม ภูผาโงนเงน เพชรซัดเข้าปลายคาง ภูผาล้มไปกับพื้น เพชรตามไปกระทืบซ้ำภูผาถึงกับสลบ เพชรหันหลังจะวิ่งไปจากตรงนั้นเสียงปืนดังทำให้เพชรสะดุ้ง กระสุนจากขุนพลที่ก้าวเข้ามา ยิงทะลุท้องเพชร
ในคอนโด คมกฤชถือปืนวิ่งหาตัวบลู ชาวบ้านแตกตื่น ธีรพัฒน์กับลูกน้องปิดล้อมทุกทางเข้าออก
อีกด้านในไร่ มุกดากำลังชกแมงมุมหันขวับ
“พี่เพชร”
มุกดามองแมงมุมที่น่วม แล้วตัดสินใจ วิ่งกลับไป ช่วยเพชร แมงมุมพลิกตัว ขึ้นมาเลือดทะลักจากจมูกปากเพราะหมัดของมุกดา
ทางเดินในในคอนโด บลูในชุดคอมมานโดมิดชิด เห็นช่องว่างเพียงแววตา โผล่จากบันไดมาที่ทางเดิน บลูยกปืนยิงไหล่ตัวเอง เสียงปัง ตำรวจนายหนึ่งหันหลังมา บลูทำเป็นโดนยิงกระดอนชนผนัง ตำรวจ 3 นายวิ่งมา บลูชี้มือไปทางบันได ตำรวจ 2 นายรีบลงบันไดไปตามที่บลูชี้ ตำรวจ 1 นายที่เหลือพยุงบลูออกไปอย่างเร็ว
ในไร่ข้าวโพด เพชรค่อยๆทรุดลง เลือกทะลักออกมา ขุนพลมองแล้วเดินสาดน้ำมันก๊าดไปรอบๆ เพชรหันมา ขุนพลหยิบไฟแช็ค เพชรพยายามถอย ขุนพลปาไฟแช็คลง ไฟวิ่งตามน้ำมันรอบเพชร ไฟแดงฉานในไร่ เพชรคลานหนี ไฟที่กำลังติดรอบตัว
ด้านหลังคอนโดบลูในชุดคอมมานโดถูกตำรวจพาออกมานั่งที่ด้านหลังรถพยาบาลฉุกเฉิน ตำรวจกำลังจะกลับเข้าไป บลูล็อคจากด้านหลัง เอามีดแทงคอเข้าเส้นเลือดใหญ่ ตำรวจเลือดกระฉูด ล้มลงขาดใจตายทันที บลูยิ้ม
ในไร่ข้าวโพดไฟโหมแรง ขุนพลมองเห็นเพชรทรุดกับพื้น ไปไหนไม่รอด ก็รีบพยุงภูผาออกไป เพชรเริ่มสำลักควันไฟลุกแดงฉาน เพชรมองแล้ว แทบหมดหวัง ไฟใกล้เข้ามา เพชรคลานหนี เลือดไหลเป็นทาง ไฟกำลังจะมาถึงเพชร เพชรหมดแรง ร่างเพชรถูกประคองขึ้น เพชรหันไป
“หนูมุก”
มุกดาพยุงเพชรขึ้น ลูกไฟปลิวมา มุกดาประคองเพชร วิ่งพุ่งไปทางที่ยังเหลือน้อยนิด มุกดากับเพชรที่พุ่งพ้นไฟที่กำลังติดลุกต้นข้าวโพดกำลังมอดไหม้แบบฉิวเฉียด ไฟลุกแดงฉานไปทั้งไร่
ที่รั้วคอนโด รุจาที่ล็อคไว้กับรั้วลุกพรวดมองคมกฤช
“เป็นยังไงบ้าง จับพวกมันได้แล้วใช่มั้ย”
คมกฤชหมดแรง เหนื่อยใจ นั่งลงกับฟุตบาทแทน รุจามองอย่างสงสัย
“ฉันได้ยินเสียงปืน มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
คมกฤชยกมือห้ามว่าให้หยุด รุจาเงียบนั่งลงข้างๆ กอดเข่ามอง แววตาของเขาหม่นหมอง
“มีตำรวจตาย มันหนีไปได้ .. ผู้หญิงแค่คนเดียว ..ฉันยังปล่อยให้มันหนีไปได้”
คมกฤชแววตาเจ็บใจ
“ฉันสาบาน ..ฉันจะลากพวกมันมาชดใช้”
รุจามองเห็นแววตาคมกฤชทั้งแค้นทั้งเจ็บปวด
มุกดาพยุงเพชรมาตามทางมืดเปลี่ยวริมถนน เพชรอ่อนแรงจะทรุดลงหลายครั้งแต่มุกดาพยุงไว้ ไฟรถที่วิ่งมาสาดเข้าร่างเพชรกับมุกดา เพชรกับมุกดาตกใจ
“พวกมัน”
รถจอด มุกดากับเพชรคิดว่ากำลังจะไม่รอดแต่เป็นเจนจบวิ่งลงจากรถ เพชรถึงกับทรุดน้ำหนักพามุกดาล้มลงไปด้วย
“เพชร” เจนจบเรียก
ในห้องคนไข้ที่โรงพยาบาลเพชรนอนให้เลือดอยู่บนเตียงคนไข้ มีผ้าปิดแผลที่ท้องที่ถูกยิง มุกดาที่หน้าตายังมีเขม่าจางๆ ยืนกันอยู่คนละด้านของเตียงกับเจนจบ
“เพชรไม่เคยมีเรื่องกับใคร .. ไม่เคยมีศัตรู ..นอกจาก”
“คุณศักดา”
“มันไม่มีเรื่องอื่น ... คุณมุกจำหน้าพวกนั้นได้มั้ยครับ”
“แค่เอาตัวให้รอดก็แทบตายแล้วค่ะ .. หนูมุกให้การกับตำรวจไปแล้วว่า พวกมันอาจจะเป็นโจรที่คอยปล้นนักท่องเที่ยว”
“แต่เพชรกับคุณมุกก็ไม่มีทรัพย์สินอะไรล่อตา”
เจนจบมอง มุกดาทำถอนใจเศร้าๆ
“พี่เพชรน่าสงสารเหลือเกิน แล้วนี่ทำไมคุณเจนจบมาคนเดียว คุณชนินทรไม่มาด้วยล่ะค่ะ”
ในบ้านเพชร ชนินทรยืนบอกเรื่องเพชร เผ่าพงศ์ประคองมรกตที่ปากคอสั่น
“เพชรพ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
“ย้ายตาเพชรเข้ากรุงเทพคืนนี้เลยได้มั้ย” มรกตบอก
“ครับ ผมจะสั่งให้เจนจบรีบจัดการ”
ชนินทรสีหน้ากังวลไม่น้อยกว่าใคร
ถนนแห่งหนึ่งมีแสงสีและผู้คนขวักไขว่ อีกฟากของถนนบลูเดินปะปนกับชาวบ้านในชุดปกติ คุยมือถือกับขุนพล
“พวกตำรวจบุกคอนโด .. ฉันเองก็เกือบไม่รอด ..”
ในรถภูผา ขุนพลขับทะยานเข้ากรุงเทพแมงมุมนั่งข้างขุนพลภูผานั่งอยู่ด้านหลัง ตอบสายบลู
“ไปเจอกันที่เซฟเฮาส์”
ในโรงพยาบาล เพชรค่อยๆฟื้นขึ้นมามองเห็นมุกดาข้างเตียง
“พี่เพชร ..เป็นไงบ้าง”
“หนูมุก ..พวกมันทำอะไรเธอหรือเปล่า”
มุกดาอ่อนลงเพราะสายตาเพชรห่วงใยเธอมาก มุกดาเอื้อมมือไปแตะมือเพชรเบาๆ
“หนูมุกไม่เป็นไร หนูมุกวิ่งหนีไปซ่อนจนมืด..พวกมันหาไม่เจอ หนูมุกก็เลยรอด”
เพชรเลื่อนมากุมมือมือมุกดา มุกดามองแปลกใจ เพชรแววตาเศร้ามาก
“เธอบอกให้ฉันเตรียมใจ ถ้าถูกคนที่รักหักหลัง”
เพชรกุมมือมุกดา แววตาปวดร้าวเมื่อนึกถึงเรื่องที่มีคนรู้ว่าอยู่ที่ไหน ประตูห้องเปิด เจนจบเข้ามา เพชรดึงมือออกจากมือมุกดา เพชรมองเจนจบแล้วถาม
“ชนินทรล่ะ”
“ชนินทรไม่ได้มา เพชร .. หมอบอกว่าถ้านายฟื้นแล้วไหว .. ก็จะย้ายนายเข้ากรุงเทพคืนนี้เลย”
“ฉันไหว”
เจนจบยิ้มเบาใจกับเพื่อน มุกดามองแล้วยิ้มกับความเป็นห่วงของเจนจบที่มีกับเพชร
ในห้องทำงานสงคราม ศักดากรอกเสียงลงมือถือ
“แกทำอะไรลงไปวะ ... ฉิบหายวายวอดกันเป็นแถว”
ภูผาที่เช็ดเลือดอยู่เบาะหลังพูดสาย ขุนพลที่ขับรถเหลือบมอง แมงมุมนั่งซับเลือดอยู่ข้างขุนพล
“คุณสั่งจัดหนัก ผมก็ทำ .. ที่เหลือเรื่องตำรวจ คุณจัดการเอง”
ภูผาตัดสายทันที ศักดาวางมือถือลงบนโต๊ะแรงอารมณ์หงุดหงิด
“หรือว่าต้องส่งภูผาไปฆ่าปิดปาก มันจะได้ไม่มาสงสัยเรา โธ่เว๊ย .. เอาไงต่อดีวะ”
ศักดาหงุดหงิด ถีบโต๊ะแรง เครื่องดักฟังสะเทือน แล้วหลุดลงมาบนพื้น ศักดากำลังจะออกประตู นึกได้หันกลับมาหยิบมือถือบนโต๊ะ ศักดาเหลือบตามองไปเห็นเครื่องดักฟังที่ตกอยู่ ก็หยิบขึ้นดู
“เครื่องดักฟัง”
ศักดายิ้มร้าย
“ไอ้เพชร .. มึงไม่แน่ไปกว่ากูหรอก”
เช้าวันใหม่ที่บ้านเพชรในห้องนอนเพชร เพชรลืมตาตื่นมาเห็นตัวเองนอนพักอยู่ในห้องนอน มรกต เผ่าพงศ์พอเห็นลูกฟื้นก็เข้ามาหา
“เพชร”
มรกตจะร้องไห้ เผ่าพงศ์ปลอบ เพชรยิ้ม
“ร้องมาก เดี๋ยวไม่สวยนะครับแม่”
“ยังจะมาเล่นอีก เจ็บมากมั้ยลูก พวกมันเป็นใคร บอกมา แม่จะให้ท่านอธิบดีไปลากคอเข้าคุก”
“โห..เล่นถึงอธิบดี”
“ก็คุณหญิงเมียอธิบดียังติดค่าเพชรเราตั้งหลายล้าน”
เผ่าพงศ์หัวเราะ เพชรยิ้ม
“โจรน่ะครับ แม่ โจรธรรมดา”
เพชรมองเลยไป เห็นเจนจบอยู่ห่าง มรกตหันไปมอง
“เจนจบเค้าพาลูกมากับรถโรงพยาบาล นี่ก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย”
“เห็นเพชรโอเคอย่างนี้ ผมก็กลับได้แล้ว”
“ขอบใจนะ เจนจบ”
มรกตขอบใจจากใจจริง เจนจบยิ้ม จะออกไป เพชรถามขึ้น
“หนูมุกล่ะ”
มรกตหันไปหลิ่วตากับสามีเป็นเชิงว่า ไงล่ะ ไงล่ะ
“คุณมุกกลับไปพัก”
เจนจบตอบด้วยรอยยิ้ม
ในบ้านเพชร เจนจบออกจากห้องเพชร เดินไปที่บันได เจนจบนึกถึงตอนกลับมาห้องคนไข้ เห็นเพชรกุมมือมุกดา พอหันมาเห็นเจนจบ ก็ดึงมือออก เจนจบเดินลงบันไดบ้านเพชรแล้วคิด
“หนูมุกล่ะ” เสียงเพชร
เจนจบเดินเร็วลงบันไดไปเหมือนอยากจะสลัดความคิดเรื่องเพชรกับมุกดาที่กำลังรบกวนจิตใจ
ในคอนโดคมกฤช มุกดากับคมกฤชกำลังฟังเสียงจากคอมพิวเตอร์ ในห้องทำงานของสงคราม สองพ่อลูกสีหน้ากังวล
“เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ .. เราจะทำยังไงต่อล่ะพ่อ”
มุกดาเร่งเสียงขึ้น แล้วกดโปรแกรมเรคคอร์ด
“ทุกคนต้องพุ่งมาที่เรา”
มุกดากับคมกฤชลุ้นว่าสองพ่อลูกจะพูดอะไร
ในห้องทำงานสงคราม ศักดามองพ่อ
“เพชรคงคิดว่าผมเป็นคนสั่ง ..เพราะเราแย่งลูกค้ากันอยู่ แต่ผมชอบการแข่งขันแบบแฟร์ๆ บริสุทธิ์ ยุติธรรม ไม่มีเล่นลอบกัดลับหลัง”
มุกดา คมกฤช งงกับคำพูดศักดา
“น่าสงสารเพชรจริงๆ อยากเป็นที่หนึ่งแต่ทำงานไม่ตรงไปตรงมา ไปสร้างศัตรูไว้ที่ไหนบ้างก็ไม่รู้”
มุกดาหน้าตาผิดหวัง คมกฤชก็สีหน้าผิดหวังไม่น้อยกว่าเลยที่หาหลักฐานไม่ได้
“มันรู้ว่ามีเครื่องดักฟัง” คมกฤชบอก
สองพ่อลูกยิ้มร้าย มองเครื่องดักฟังที่ตั้งบนโต๊ะ มุกดาปิดคอมพิวเตอร์อย่างโมโห เสียงกริ่งประตูดังขึ้นทันที
หน้าห้องคมกฤชรุจายืนอยู่หน้าประตู
“นายคมกฤช นายคมกฤช”
มุกดาเปิดประตูออกมา รุจาตะลึงที่เป็นผู้หญิงมาเปิด
“คุณ..”
“มาหาพี่กฤชเหรอคะ”
“เธอเป็น..”
“คิดว่าใครละคะ”
มุกดาแกล้งทอดเสียงยั่วๆ รุจาตัวสั่น
“ฉันรู้ ... ฉันรู้ว่าคุณเป็นใคร”
ในคอนโดคมกฤช คมกฤชยืนเท้าเอวมองรุจา
“เธอนี่มันเห็บเหาฉลามจริงๆ รุจา ตามติดไม่ยอมหลุด”
รุจาหันไปทางมุกดา
“พอดีจะไปทำสังฆทานล้างซวยน่ะคะ เลยมาดูว่าพี่ชายคุณมุก ยังอยู่ดีหรือเปล่า จะได้ทำบุญให้ทีเดียว”
“พี่กฤชไม่ตายง่ายๆหรอกค่ะ รุ่นนี้ อึด หนังหนา”
“รุจาก็ว่าอย่างงั้นแหละค่ะ คนแบบนี้ลงไปนรก ก็ป่วนเค้านรกแตก”
“หนูมุกไม่นึกว่าจะมีใครกล้ากับพี่กฤชแล้วนะเนี่ยะ”
“รุจาไม่เคยกลัวนะคะ คุณหนูมุก ที่ยอมๆให้ ก็จำเป็นทั้งนั้น”
“จำเป็น .. หืมม..ฟังแล้วอยากดีดออกไปทางหน้าต่าง” คมกฤชพูด
รุจาทำลอยหน้า ไม่กลัว เปรยๆบอกคมกฤช
“ฉันกลับบ้านแล้วนะ”
“ไม่ไล่ ก็ไม่ไป”
“นายไม่ไล่ ฉันก็ตั้งใจกลับอยู่แล้ว ช้าไปอีกวันเดียวแต่ได้ช่วยราชการตำรวจ ..”
“งั้นเลย”
“เป็นนักข่าวนี่คงสนุกนะคะ คุณรุจา” มุกดาถาม
“ก็งั้นๆค่ะ .. ถ้าเจอแหล่งข่าวแย่ๆ ก็เหนื่อยหน่อย เป็นเลขาอย่างคุณหนูมุก น่าจะสนุกกว่า ได้ทำงานกับของสวยๆงามๆ กับเจ้านายหล่อๆเก่งๆไม่ปากจัด ปากขึ้นรา ปากหมา หน้าซีดๆ”
รุจาค้อนประชดคมกฤช มุกดามองคมกฤชที่หน้าตาอยากจะดีดรุจา กับรุจาที่ลอยหน้าแล้วยิ้ม มั่นใจกับความสัมพันธ์ของคนคู่นี้
ในห้องนอนเพชร เพชรนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง สายตามองตรงไปที่ชนินทร
“เสียดาย .. ถ้าฉันไป นายคงไม่เจ็บขนาดนี้” ชนินทรกล่าว
“เพราะโจรจะไม่กล้าทำอะไรฉัน ถ้าเห็นนาย”
“หมายความว่าอะไร เพชร .. ทำไมพูดแบบนั้น”
“ฉันนึกว่าโจรมันจะเกรงใจนาย”
“ที่ฉันคิด คือฉันจะไม่นั่งใจเย็นรอนายที่รีสอร์ท เหมือนเจนจบ ฉันจะตามนายไปที่เหมือง แล้วก็อาจจะช่วยนายจากโจรพวกนั้นทันเวลา”
“นายก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันคนนึง”
“นายเจ็บแบบนี้ เรื่องทำชุดหมั้นให้ลูกสาวอดีตนายกคงต้องเลื่อนไป”
“ไม่เลื่อน”
“แต่นายเจ็บ”
“ฉันแค่เจ็บ ยังไม่ตาย แล้วก็ไม่ให้ใครหน้าไหน มาขวางงานที่ฉันกำลังทำ.... ไม่ว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น”
เพชรจ้องชนินทร ชนินทรหนาวๆร้อนๆกับสายตานิ่งของเพชร
โกดังแถวยาวริมน้ำ เห็นไฟวิบๆ ไกลๆ ภูผายืนคุยมือถือกับชายลึกลับ
“ผมทำตามคำสั่งศักดา .. ใครจ่าย ผมก็ทำ”
หน้าภาพเขียนสวย มือของชายลึกลับที่กำมือถือสั่นเทา ร่างเกร็งด้วยความโกรธ ภูผา อารมณ์ขึ้นกลับไปเหมือนกัน
“ผมก็เดือดร้อนเหมือนกัน ตำรวจตามล่าถึงที่คอนโด ... คุณก็ช่วยอะไรผมไม่ได้ มันล่าผม ผมก็จะล่ามันบ้าง นี่มันเกินเรื่องอะดอเรลลาไปแล้ว คุณก็อยู่ในที่ของคุณ .. ส่วนผมจะสะสางความแค้นส่วนตัว”
ภูผาตัดสาย หันกลับมา เห็นแมงมุมที่ยังปิดตา บลู ขุนพลยืนอยู่ครบ ทุกคนแววตากระด้าง สีหน้าพร้อมจะลงมือ
ในห้องรับรอง แพรวา เมษาที่กำลังให้นักข่าวถ่ายภาพกับแหวนหมั้นแสงแฟลชวูบวาบ เพชรยืนข้างแพรวากับเมษา ทุกคนยิ้มแย้มถ่ายรูปทำข่าว เจนจบ ชนินทรยืนใกล้เพชร นักข่าวรุมสัมภาษณ์เพชรในฐานะบริษัทที่ทำเครื่องประดับ
“สตาร์ไดมอนด์เป็นเกียรติมากครับที่ได้รับความเชื่อถือ ไว้วางใจให้ออกแบบงานที่มีความหมายพิเศษขนาดนี้”
“แล้วเรื่องเพชร 500ล้านที่หายละค่ะ ไปถึงไหนแล้ว” นักข่าวถาม
เพชรยิ้ม ตอบใจเย็น มาดดี
“ทุกฝ่ายที่ติดตามกำลังทำงานประสานกันอยู่ ยังไงเราก็ต้องได้อะดอเรลลาคืนมาครับ”
นักข่าวถ่ายรูปเพชรอีกหลายรูป มุกดายืนอยู่ด้านหลังห้อง รุจากระเถิบออกมาจากกลุ่มนักข่าว ตรงมาหามุกดา
“เจ้านายคุณหนูมุก เท่ บาดใจสุดๆเลยค่ะ”
สาลินีเห็นรุจา ก็รีบเกร่มาใกล้
“น้องนักข่าวมีอะไรจะถาม พี่ตอบแทนคุณเพชรได้นะคะ”
“พี่เป็น ...”
“เลขาคุณเพชรค่ะ ชื่อสาลินี สะกดถูกมั้ยคะ ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังไม่ได้อยากได้รายละเอียด”
รุจาถอยห่างสาลินี สาลินีเดินตาม
“พี่บอกได้ทุกเรื่องเลยนะคะ”
มุกดามองไปที่เพชร เพชรยิ้มกับนักข่าว หันมาเจอมุกดา ก็ยิ้มให้ มุกดาชูสองนิ้ว ท่าหนูมุกสู้สู้ เพชรอมยิ้มในขณะเดียวกันเจนจบมองเห็นท่าทางของเพชรกับมุกดาตลอด
ในห้องทำงานสงคราม สงครามผลักหัวศักดาจนศักดาเซ
“สมองน่ะมีไว้คิดเรื่องงาน ไม่ใช่เอาแต่บ้าผู้หญิง”
สงครามผลักแรงอีก ศักดาไม่กล้าหือกับพ่อ
“ทั้งชื่อทั้งเงินที่กำลังจะเป็นของเรา กลับไปเป็นของไอ้เพชรจนได้”
สงครามโมโห ผลักศักดากระแทกผนัง
“แล้วจะให้ผมทำยังไง เราปาดหน้ามัน มันก็ปาดเรากลับ”
“แกก็ถามคนของแกสิ ว่าใครมันช่วยไอ้เพชรอยู่ .. แล้วก็จัดการตัดมือตัดเท้ามันซะ”
ศักดามองรับคำพ่อแบบเกรงๆ
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 8 (ต่อ)
ในสตาร์ไดมอนด์ มุกดาเดินออกมากับรุจา
“รุจาจะเขียนข่าวให้พิเศษเลยนะคะ คุณหนูมุก สงสารคุณเพชรนะค่ะ”
มุกดาเดินมาส่งรุจา เห็นด้านหน้า นิจนันท์กำลังเดินเข้ามา
มุกดาตาโต
“หนูมุกส่งแค่นี้ก่อนนะคะ”
มุกดารีบเดินกลับเข้าไป รุจายังงง สาลินีเดินเลี้ยวมาจากอีกทาง พอเห็นรุจาก็ยิ้ม
“ตายแล้ว น้องนักข่าว ขา ... นึกว่ากลับไปแล้ว นี่นะคะนามบัตรพี่สาลี่ มีอะไรโทรมาได้ 24 ชั่วโมง นัดคิวสัมภาษณ์ โชว์ตัว อีเวนท์อะไร รับได้หมดค่ะ”
รุจารับมาแบบเสียไม่ได้ รีบเดินออกไป สวนกับนิจนันท์ที่ก้าวเข้ามาสาลินีมองเห็นนิจนันท์ ก็ยิ้ม
“คุณนิจนันท์มาพบคุณชนินทรเหรอคะ พอดีกำลังอยู่ในงานแถลงข่าว”
“ฉันมาหาเพชร”
มุกดาที่หลบฟังอยู่
“คุณเพชร .. พอดีคุณเพชรก็ไม่ว่างน่ะค่ะ”
“พาฉันไปรอที่ห้องเพชร”
“ห้องคุณชนินทรดีกว่ามั้ยคะ”
“สาลินี .. เป็นเลขาเพชรมาตั้งนาน .. เธอยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันสำคัญยังไง”
“ทราบค่ะว่าสำคัญ ว่าเป็นเพื่อนเก่า .. ไม่ใช่ภรรยา สาลี่ก็เลยให้คุณไปรอที่ห้องสามี”
“เธอนี่ทำหน้าที่เลขาดีนะ รอบคอบไปซะทุกเรื่อง เดี๋ยวฉันจะรายงานเพชรให้ ว่าควรจะจัดการกับเลขาอย่างเธอยังไง”
นิจนันท์มองสู้ตาสาลินี สาลินีเชิดมองกลับนิจนันท์อย่างไม่เป็นมิตร
ในห้องทำงานเพชร เพชรมองนิจนันท์ที่เดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
“เพชร เป็นอะไรมากหรือเปล่า .. ใครทำร้ายเพชร จับตัวได้หรือยัง”
“ไม่เป็นไร นิจ ผมโอเค”
เจนจบมองชนินทรที่ยืนเฉย แต่จริงๆในใจพยายามระงับอารมณ์ นิจนันท์หันมาทางชนินทร
“ดูแลเพชรยังไง .. ถ้าเกิดเพชรเป็นอะไรขึ้นมา...”
ชนินทรเดินไปโอบเมีย นิจนันท์ขืนตัวน้อยๆ แต่ชนินทรดึงมาชิดจนได้
“เพชรก็บอกแล้วไง .. ไม่เป็นอะไร ผมรู้ว่าคุณห่วงเพื่อน”
“ใช่ ฉันห่วงเพชรมาก”
ชนินทรบีบมือลงที่ไหล่นิจนันท์ แต่แววตายังยิ้ม นิจนันท์ทนไม่ไหว บิดตัวออก ทำเป็นเบี่ยงมานั่ง
“แล้วไหน แฟนเพชรล่ะคะ .. นิจมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นเลย”
เพชรมองไปที่สาลินี สาลินีหยิบมือถือมากดแบบช้าๆ จงใจกวน นิจนันท์มอง สาลินีค่อยๆยกมือถือขึ้นถาม
“หนูมุกจ้ะ ..แว่บหายไปไหนอีกแล้วจ้ะ”
ด้านหน้าตึกสตาร์ไดมอนด์ มุกดากำลังคุยมือถือเดินออกมา
“หนูมุกไปหาหมอค่ะ วันนี้หมดนัดตรวจลำไส้ มันยาวกว่าปกติ อาจจะต้องตัดทิ้ง”
บลูใส่แว่นดำ นั่งอยู่ในรถภูผาที่จอดซุ่มมองตรงมาที่มุกดา มุกดาขึ้นรถขับออกไป บลูขับตามไป
ในห้องทำงานเพชร เพชรมองสาลินีที่วางสาย หันมารายงาน
“ไปหาหมอค่ะ”
“หนูมุกเป็นอะไร”เพชรถาม
“โรคลับๆล่อๆเหมือนเดิมมั้งคะ”
“.. คุณสาลี่”
“เห็นบอกว่าลำไส้ค่ะ สงสัยจะหลายขด จนสาวไส้ออกมาไม่หมด”
“เลขาเพชรตลกดีนะคะ” นิจนันท์พูด
สาลินีหันขวับมองนิจนันท์
“เมื่อกี๊นิจบอกจะมาหาพวกคุณ แกก็ไม่ยอมให้เข้า ต้องย้ำอยู่ตั้งนานว่านิจเป็นเพื่อน..เพื่อนในกลุ่มที่สนิทมาก”
สาลินีสวนกลับทันที ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เผอิญคุณนิจนันท์เจาะจงมาห้องคุณเพชรน่ะค่ะ สาลี่ก็เลยสงสัยว่าเอ๊ะ...ทำไมไม่ไปรอที่ห้องสามี หรือคุณนิจจะจำผิดว่าสามีตัวเองคือคุณเพชร ..”
นิจนันท์ลุกพรวด ชนินทรเดินมาโอบไว้ทันที
“กวนเวลาทำงานเพชรแล้ว”
ชนินทรรีบโอบนิจนันท์ออกไป สาลินีมองสู้ตานิจนันท์
“สาลินี เดี๋ยวคุณออกไปโทรเช็คกับนักข่าวที่เราเชิญมาวันนี้หน่อยนะ ว่าการต้อนรับของเราโอเคมั้ย” เพชรสั่ง
“ได้เลยค่ะ คุยกับนักข่าว สาลี่ถนัดมากค่ะ”
สาลินีรีบออกไป เจนจบหันมามอง
“นายมีเรื่องจะคุยกับฉันใช่มั้ย”
เพชรมองเจนจบที่รู้ใจ
ในห้องทำงานชนินทร ชนินทรใช้มือเดียวกดคอนิจนันท์จนติดผนัง
“ห่วงจนต้องวิ่งมาหามันถึงนี่”
“ฉันห่วงเพื่อนมันผิดตรงไหน”
“ไม่ผิดหรอก ถ้าผัวไม่ยืนอยู่ทั้งคน”
“ฆ่าฉันซะเลยสิ”
“แกอย่าท้าฉัน”
“ให้ฉันตายที่นี่แหละ เพชรจะได้รู้ได้เห็นความชั่วของแก”
ชนินทรปล่อยมือจากนิจนันท์ทันที
“ทำไม..กลัวเพื่อนไม่อุ้มชู ให้น้ำให้ข้าวให้งาน เพราะรู้ว่ารังแกผู้หญิงเหรอ”
ชนินทรจิกผมนิจนันท์ขึ้นมา
“อยากเจ็บตัวนักใช่มั้ย”
นิจนันท์เงยหน้าท้าทาย
“เอาเลย ตบเลย ตบให้หนัก ตบให้คว่ำเหมือนอยู่ที่บ้าน”
ชนินทรเงื้อมือ นิจนันท์ยิ่งท้า
“ตบสิ ตบฉัน”
ชนินทรคิดได้ว่าไม่ควรหลงทำตามที่นิจนันท์ท้า เลยเหวี่ยงนิจนันท์ล้มไปกลางห้อง
“ทำไมไม่ตบ”
“ถ้าฉันตบ แกก็จะเอาไปฟ้องเพชร สู้ฉันไปหักซี่โครงแกที่บ้าน แล้วขังแกไว้ ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันดีกว่า”
นิจนันท์นึกกลัวแววตาดุร้ายของชนินทร
ในห้องทำงานเพชร เพชรกำลังสั่งเจนจบ
“ฉันอยากดูสรุปบัญชีของบริษัท ย้อนหลัง 5 ปี”
“ชนินทรก็เสนอให้นายดูทุกปีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ฉันอยากให้ตั้งคนตรวจสอบขึ้นมาต่างหาก”
“เพชร ..นายจะทำอะไร”
“ฉันแค่อยากรอบคอบในงานให้มากขึ้น นายหาคนมาดูบัญชีให้ฉันหน่อย ด่วนเลย ..เสร็จแล้วมารายงานฉันคนเดียว”
เพชรสีหน้าเอาจริง เจนเจนจบหวั่นใจ
ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง มุกดาทำนั่งซับน้ำตา ศักดาเอื้อมมือมากุม
“หนูมุกสงสารพี่เพชรมากค่ะ โดนทำร้ายซะปางตาย”
“ใครครับ ใครมันชั่วได้ถึงขนาดนั้น”
อีกโต๊ะเห็นบลูทำก้มอ่านหนังสือแฟชั่น แต่ลอบมองเป็นระยะ
“ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้เลย ปกติพี่เพชรก็ไม่มีศัตรูที่ไหน นอกจาก...”
“ใครครับ”
“คู่แข่งอย่างคุณ”
“โธ่ ..คุณหนูมุก ..เราก็แค่แข่งกันในธุรกิจ ไม่ต้องถึงตายหรอกครับ”
“ค่อยยังชั่ว หนูมุกค่อยสบายใจหน่อย”
“แล้วเพชรสงสัยใครบ้างหรือเปล่าครับ”
ศักดาถามหน้าตาอยากรู้มาก
ในสตาร์ไดมอนด์ เพชรรอสาย พอได้ยินสัญญารับ เพชรใส่เป็นชุด
“เธออยู่ไหน หนูมุก นี่มันเวลางาน หายไปไหนอีก กลับมาเดี๋ยวนี้ อยู่ไหน ... กลับมาเดี๋ยวนี้”
ในร้านอาหาร มุกดารีบวางสาย ทำท่าร้อนรน
“หนูมุกโดนตามแล้วค่ะ ไปก่อนนะคะ”
มุกดากำลังจะออกไป แต่ศักดาคว้ามือหมับ
“ผมไปส่งครับ”
หน้าสตาร์ไดมอนด์ รถศักดามาจอด มุกดารีบลงจากรถ
“ขอบคุณนะคะ”
ศักดารีบลงตามมาเรียก
“คุณหนูมุก”
มุกดาหันมา ศักดาเข้ามาจับข้อมือ
“เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกครับ”
ประตูกระจกเปิด เพชรเดินออกมาเห็นศักดากับมุกดา
“พี่เพชร”
เพชรยืนจ้อง ศักดาไม่ปล่อยข้อมือมุกดา ยิ้มมองเพชรกวน
“หายดีหรือยัง เพชร เสียใจด้วยนะเรื่องถูกทำร้าย”
“ฉันควรจะพูดคำว่าเสียใจมากกว่า ที่นายพลาดงานสำคัญ”
“อย่าชกกันแย่งหนูมุกนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงไม่ได้งานนี้ เอสเคก็ยังอยู่ได้”
“ก็ขอให้อยู่ไปนานๆ ตราบใดที่ยังทำงานอย่างสุจริต ไม่โกง ไม่เอาเปรียบ ไม่แทงข้างหลัง แกจะได้ไม่ต้องไปใช้เงินที่พ่ออุตส่าห์หามาให้ ..ในคุก”
เพชรจ้อง ศักดาไม่กล้าเลี่ยงมาเป็นส่งจูบให้มุกดา
“แล้วโทรหากันครับ ... คุณหนูมุก”
มุกดาแกล้งยกมือโบกบ๊ายบาย แต่เพชรกระชากมือมุกดาทันที มุกดาหันมามอง เพชรกระชากมือเธอไป
ในบ้านเพชร เพชรกระชากแขนมุกดา ลากเข้ามาในบ้าน
“เธอนี่มัน..”
“มันอะไรคะ .. มันสวยสุดๆไปเลยใช่ไหม”
“มันน่าจะฆ่าให้ตายคามือ ไปคุยกับไอ้ศักดาอีกทำไม”
“หนูมุกก็คุยธรรมด้า ธรรมดา”
“ธรรมดาตรงไหน ไง ... คราวนี้มันให้อะไรมาอีก แหวน ต่างหู หรือว่ากำไล”
“พี่เพชรก็ต้องคิดก่อน ... ว่าหนูมุกจะเอาอะไรไปแลก”
“อย่ามากวนประสาท”
แก๊งค์มรกต เผ่าพงศ์ที่แอบดูอยู่ถึงกับสะดุ้ง ปักตกใจจนทำถาดน้ำร่วงพื้น ดังก้อง เพชรกับมุกดาหันมา มรกตหน้าตาอยากจะฆ่า ปักทำเป็นเดินละเมอออกมาเก็บถาด แล้วกลับเข้าไปด้านในเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เพชรมองแล้วลากมุกดาออกไปนอกบ้าน มรกต เผ่าพงศ์หน้าตาเสียดาย ที่ยังไม่ได้ดูฉากเด็ด
เพชรลากมุกดามาหยุดคุยกันที่สระ ตามลำพัง
“คิดจะทำอะไรอีก ถึงไปนัดเจอศักดา รู้มั้ยถ้าคนเห็นเป็นชนินทร หรือสาลี่ เธอจะเป็นยังไง ทำตัวมีพิรุธบ่อยๆ ต่อไปฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้”
“ไม่ต้องมาช่วยอะไร หนูมุกหรอกค่ะ ช่วยตัวเองก่อนดีกว่า จับมือคนดมได้หรือยัง ว่าใครน้า .. ส่งผู้ร้ายไปยิงถล่ม แล้วก็จัดงานเผาให้เสร็จสรรพ”
“ไม่ต้องมาเยาะเย้ยฉัน”
เพชรจับข้อมือมุกดา
“ฉันจับคนทรยศได้แน่ อาจจะเป็นเธอคนแรกด้วย”
“ก็เอาสิคะ จับแล้วก็ลงมือทำอะไรสักที หนูมุกก็อยากเห็นเหมือนกันว่าพี่เพชรจะเด็ดขาดแค่ไหน หรือว่าจะรอให้โดนไล่ยิง ฟัน แทง ระเบิดอีกสักสี่ห้าครั้ง ถึงจะเลิกปิดหูปิดตาตัวเอง”
มุกดาสะบัดออกแรง มือฟาดไปโดนท้องเพชร เพชรตัวงอ
“โอย”
มุกดาหันมามอง เพชรมีเลือดซึมออกจากแผลที่ท้อง มุกรีบเข้าไปประคอง
“หนูมุกขอโทษ”
เพชรถอยไปนั่งที่เก้าอี้ มุกดามอง แล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออก เห็นแผลที่ท้องมีเลือดซึม มุกดามองเพชรที่หน้าตาเจ็บมาก
ในห้องนอนเพชร เพชรนอนอยู่บนเตียง มุกดาซับเลือดให้ มะดันกับปักที่คอยถือถังรับผ้าก๊อซทำหน้าหวาดเสียว มรกตกับเผ่าพงศ์ยืนเชียร์
“โถ..แม่คุณ แม่หนูมุก ดูสิ ..มาดูแลพี่เค้า อย่างงี้ลูกเราหายวันหายคืนนะคะ”
“จริงจ้ะ ..” เผ่าพงศ์ตอบ
“หายไปจากโลกนี้มั้งครับ”
มุกดากดผ้าก๊อซแรง เพชรร้อง
“โอย”
“นั่น .... ร้องอ้อนแฟน” เผ่าพงศ์แซว
“ไปดีกว่าค่ะ เห็นแบบนี้ก็สบายใจ ลูกเราตายตาหลับ”
เพชรมองแม่งงๆ ปักยังถือถังรอผ้าก๊อซ มะดันต้องสะกิด ปักรีบเดินออกไป พอถึงประตู ก็หันมาบอกมุกดา
“ปักล็อคเลยนะคะ คุณหนูมุก”
ปักคิกคัก กดล็อคแล้วออกไป เพชรกับมุกดามองกัน
“ฉันไม่มีแรงทำอะไรเธอหรอกนะ”
“ดีค่ะ ถ้าไม่อยากไส้แตก”
มุกดาขยับ เพชรดึงมือมุกดาไว้ มุกดาหันมามอง
“ถึงเพชรจะเป็นอัญมณีที่แข็งที่สุด แต่คนชื่อเพชร ..ไม่ได้แข็งอย่างเพชรทุกคน”
มุกดาหันมามอง เพชรยิ้ม
“ฉันกำลังหาคนที่ทรยศความไว้ใจของฉัน เพราะฉันไม่อยากเสียใจทีหลังที่โดนคนรัก.. หลอก”
“จะให้หนูมุกช่วยอะไรมั้ยล่ะ”
“เรื่องงานไม่ต้อง .. ขอแค่นั่งตรงนี้”
“ให้นั่งเฝ้าคนหลับเหรอ”
“อย่าเพิ่งไปนะ หนูมุก ให้ฉันหลับก่อน”
“เอาเปรียบ”
เพชรขยับจะนอน มุกดาเข้ามาประคอง เพชรมองมุกดาที่หน้าอยู่ห่างแค่คืบ ทั้งสองคนสบตา เพชรนึก ภาพเจนจบจูบผายปอดให้มุกดาวันที่มุกตกลงไปในสระ เขามองมุกดาชะงัก ดึงตัวเองออก เอนตัวลงนอนมุกดาห่มผ้าให้ เพชรหลับตา
“เธอกลับไปได้แล้ว”
“อะไรคะ ก้อเมื่อกี๊บอกว่าให้หลับก่อน”
“ฉันก็หลับแล้วนี่ไง”
เพชรหลับตา มุกดามองเคือง
“นึกว่าเอาแต่ใจแค่ไหน ก็ยังหล่ออยู่ล่ะสิ”
มุกดาหันเดินออกไป สักพัก เพชรลืมตาขึ้นมา มองเพดานภาพที่เพชรเห็นเจนจบจูบมุกดา เพชรถอนใจเศร้าๆ หน้าห้องนอนเพชร มุกดาเดินออกมา หันกลับไปมองในห้อง
“ผู้ชายโรคจิต เอาแต่ใจ เฮงซวย .. วันหลังจะปล่อยให้เป็นผีเฝ้าไร่”
มุกดาเดินออกไปฉุนๆ
โกดังร้างริมน้ำบรรยากาศรอบๆ โกดังเก่า ริมน้ำ ที่เรียงกันหลายหลัง ทุกหลังสภาพเก่าโทรมเหมือนกันหมด ภายในโกดังตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โมเดิร์น สีสันฉูดฉาด เท่ ทั้งเก้าอี้ โต๊ะ ม่านที่ปิดรอบๆ โซฟาสีแดงสด ร่างบลูในชุดมินิเดรสสีเงิน นอนพาดขาสูง
“นังตัวแสบมันเดินเข้าออกบริษัทเพชร” บลูพูด
ขุนพลนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ภูผาพิงผนังอีกด้าน แมงมุมนั่งบนบิ๊กไบค์ ทุกคนฟังบลูรายงาน
“แล้วก็ไปนั่งกินข้าว กับเจ้าของบริษัทคู่แข่ง”
“ตกลงอีแสบนี่มันเป็นฝ่ายไหน” แมงมุมถาม
“มันเป็นคนของบริษัทประกันหรือเปล่า ที่เอาตำรวจมาล่าเรา จนต้องหลบมาอยู่ที่นี่” ขุนพลบอก
“ไม่ต้องสนใจว่าฝ่ายไหน ฆ่ามันทั้งคู่”
ภูผาพูดเป็นคำสั่งเด็ดขาด
ในห้องทำงานคมกฤช คมกฤชมอง รุจานั่งอยู่ตรงหน้า
“จะมาเฝ้าทำไม”
“ไม่ได้เฝ้า .. มารอข่าวความคืบหน้าเรื่องโจร”
“ก็ไปถามไอ้ธีรพัฒน์สิ”
“ถ้าสารวัตรเค้าบอก ฉันคงไม่มาเสนอหน้าให้นายแดกดันอย่างงี้”
“พ่อยอมให้กลับมาเป็นนักข่าวแล้วเหรอ”
“ยอมเฉพาะกิจ เพราะฉันบอกว่าฉันรู้จักคนในสตาร์ไดมอนด์”
“เธอเอาน้องสาวฉันไปอ้าง”
“ก้อเรื่องจริง คุณหนูมุกเค้าน่ารักจะตาย ไม่เหมือนกันเล้ยย พี่น้อง ..ถามจริง นายนี่ถูกเก็บมาจากถังขยะหรือเปล่า”
คมกฤชเอากระเป๋าฟาดหลังรุจาป๊าบเข้าให้ แล้วเดินออกจากห้อง รุจาเดินบ่นตามคมกฤชออกไป
“เชยแล้วนะ เดี๋ยวนี้ผู้ชายคนไหนใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงน่ะ เชยมาก”
“แล้วจะให้ใช้อะไร”
“ความรัก ความเอาใจใส่ ห่วงใยไม่มีที่สิ้นสุด”
“เน่ามาก”
ในห้องนอนมุกดา มุกดากำลังแชทอยู่กับเจอรี่ เจอรี่สีหน้ากังวล
“คดีเพชรไม่คืบหน้าเลยนะ มุกดา”
“มุกเข้าใกล้พวกมันแล้ว ทั้งคนบงการ ทั้งแก๊งค์ที่ปล้น พวกมันเลยหาทางปิดปากมุก แล้วก็ทุกคนที่เกี่ยวข้อง”
“ผมจะคุยกับตำรวจก่อน มุก ว่าเค้าจะช่วยอะไรเราได้ ถ้าไม่ ผมจะรีบส่งผู้ช่วยไปให้คุณทันที”
มุกดาสีหน้ากังวลกับเหตุการณ์ที่รุนแรงขึ้น
ริมสระน้ำบ้านเพชร เพชรมองเจนจบที่กำลังรายงานเรื่องที่ให้ตรวจสอบบัญชี
“บัญชีที่นายให้ตรวจสอบ”
“เป็นยังไง” เพชรลุ้น
“ไม่มีอะไรผิดปกติ”
“แน่ใจหรือเปล่า”
“เพชร ... นายสงสัยชนินทรเหรอ”
เพชรเงียบ เจนจบพยายามถาม
“ชนินทรอาจจะมนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยดี พูดขวานผ่าซาก ก็เพราะว่าเค้าเป็นคนจริงใจ”
“วันนั้นที่ฉันถูกตามฆ่า .. ชนินทรรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“งั้นแกต้องสงสัยฉันด้วย เพราะฉันก็รู้ คุณสาลี่ก็รู้”
เพชรมองเจนจบที่แววตาอึดอัด
“ฉันเข้าใจ ทุกเรื่องมันรุมเร้าให้นายคิดได้ทั้งนั้น ตั้งแต่อะดอเรลลาหาย ทุกอย่างมันมีแต่แย่ลงๆ แต่ถึงยังไง นายต้องนึกถึงความเป็นเพื่อนของเราก่อนนะ เพชร..... ความเป็นเพื่อนของพวกเรา”
เพชรมองเจนจบที่แววตาขอให้เห็นแก่มิตรภาพ
ในห้องเจียระไนชนินทรกำลังเดินดูช่างเจียระไน ที่ก้มหน้าก้มตา ทำงานกันอยู่ ชนินทรหยิบเพชรดูหลายเม็ด ก่อนจะวางลง ในห้องทำงานเพชรมือชนินทรที่กำลังกดรหัสเซฟในห้องเพชร ประตูเซฟเปิดออก ชนินทรยิ้ม มองเห็นเพชรและอัญมณีมีค่า หลากสี หลากแบบ อัดแน่นอยู่ในตู้ ชนินทรเอื้อมไปหยิบเพชรน้ำงาม ออกมามองด้วยแววตาละโมบ เอาใส่กระเป๋าแล้วปิดเซฟ
หน้าห้องทำงานเพชร ประตูห้องเปิด ชนินทรออกมาเจอมุกดาที่กำลังจะเดินเข้าห้อง มุกดามองชนินทร ชนินทรหน้าตาเรียบเฉย
“พี่เพชรไม่อยู่ ... คุณชนินทรมาหา .. อะไรเหรอคะ”
“ทำไมฉันต้องรายงานแก”
“เพราะหนูมุกเป็นเลขาพี่เพชร .. ถ้ามีอะไรหรือใครน่าสงสัย หนูมุกก็ต้องรายงาน”
ชนินทรหันมาแววตาเย็นเยียบ
“แกจะรายงานว่าฉันทำหน้าที่ผู้จัดการอย่างตรงไปตรงมา ดูแลทุกอย่างในนี้แทนเพื่อนทุกเรื่องอย่างดีที่สุด ก็เอาสิ มุกดา .. รีบรายงานพี่เพชรของแก แล้วฉันจะได้เล่าให้เพื่อนรักของฉันฟังว่า ตอนที่เพชรไม่อยู่ สายตาแกสอดส่ายหาอะไรที่นี่บ้าง”
ชนินทรย้อน จ้อง มองมุกดาแบบอาฆาต
ในสตาร์ไดมอนด์ สาลินียื่นนามบัตรร้านดอกไม้ให้มุกดา
“ไปรับช่อดอกไม้จากร้านนี้ รีบไปรีบมา ตอนเย็น คุณเพชรต้องใช้”
“ร้านเค้าไม่มาส่งเหรอคะ”
“ถ้าเค้ามา ฉันจะให้หล่อนไปเหรอ มีปัญหาอะไรจ๊ะ แม่หนูมุก หรือว่างานเบสิกไป .. ทำไม่ได้”
“ได้สิคะ แหม หนูมุกถามคำเดียว บ่นยาวเป็นขบวนรถไฟ ไปเลยนะคะ”
มุกดาเดินออกไป สาลินีมองตาม แววตาร้ายกาจ
“วันนี้แกไปแล้วไปลับ ไม่ได้กลับมาแน่... นังมุก”
หน้าร้านดอกไม้ มุกดาก้าวมายืนหน้าร้าน กำลังจะเข้าไป บลูโผล่มาด้านหลัง เอาถุงดำครอบหัวมุกดา
เธอดิ้น บลูลากเข้าไปในซอยข้างๆ มุกดาโดนลากมา บลูดึงเชือกรัดปากถุง มุกดาดิ้นบลูชักมีด
“อยากตายนักใช่มั้ย”
บลูจ่อมีดที่เอว มุกดาหยุด
“ไป..”
มุกดาพยายามขืนตัว ดึงเวลา
“อ้อยอิ่งนักนะมึง”
บลูกำลังจะแทงเข้าที่เอวมุกดา มีมือมาดึงมีดบลูหันไป แอนดี้ชกเปรี้ยง บลูล้มลงกับพื้น แอนดี้รีบดึงเชือกออก มุกดาเงยมอง
“แอนดี้”
แอนดี้ คู่หูมุกดา ลูกครึ่งบราซิลเลี่ยน ยิ้มหล่อ
“เจอรี่ส่งผมมาช่วยคุณ”
“แอนดี้ ... ระวัง”
แอนดี้หันไปเจอดิ้วเหล็กเข้าเต็มแรง สลบลงกับพื้น มุกดามองไปเห็นภูผาที่ถือดิ้วเหล็กอยู่ด้านหลัง บลูลุกขึ้นมาได้พุ่งเข้ามาตบมุกดาแล้วจับหัวกระแทกผนัง มุกดายังไม่สลบ ภูผาเข้ามาตบแล้วชกที่ท้องซ้ำ มุกดาร่วง บลูเอาถุงดำครอบหัวมัดอย่างรวดเร็ว ภูผาลากมุกดา บลูหันไปมองแอนดี้ที่พื้น
“ไปก่อน เราต้องการอีนี่คนเดียว”
ภูผาแบกมุกดาไปทันที
ตึกร้างนอกเมืองมุกดาที่ถูกครอบหัว มัดมือ ถูกเหวี่ยงลงกระแทกพื้นซีเมนต์ น้ำขัง ในตึกร้างเก่า ลับตาคน ภูผา แมงมุม ขุนพล บลูที่ยืนล้อมรอบมุกดา ทุกคนแววตากะเหี้ยนกะหืออยากจะจัดการมุกดา
แมงมุมเข้าไปปลดเชือดที่รัด กระชากถุงออก มุกสะบัดหน้า เงยขึ้น มองจ้องไปทันที
จบตอนที่ 8
ติดตามอ่านตอนต่อไป พรุ่งนี้
