กุหลาบซาตาน ตอนที่ 22
ขณะนั้นชัชอยู่ในห้องกำลังเซ็นชื่อกำกับลงบนทุกหน้าของเอกสารปึกใหญ่ ก่อนจะวางปากกาแล้วอ่านทบทวนอีกครั้งเพราะเอกสารที่ชัชเซ็นเป็นเอกสารการโอนหุ้นที่ให้ทนายส่งมาให้ เนื้อความว่าชัช ชนารณพ โอนกรรมสิทธิ์ในหุ้นทั้งหมดของข้าพเจ้า ในบริษัท บลู โอเชียน มารีน่า แอนด์ รีสอร์ท ให้กับ นายกงพัด พิมพากุล
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมี ผมจะชดใช้ให้ครอบครัวของคุณ โรส ทุกอย่างจะต้องจบลงด้วยดี ผมสัญญา ผมทำสิ่งนี้เพื่อพี่ เพื่อเรา อย่าโกรธผมนะ พี่โชค”
ชัชเก็บเอกสารลงกระเป๋า สีหน้ามุ่งมั่น มีความหวัง
โชคมองแผนที่อีกครั้งเพื่อความมั่นใจแล้วหยิบปืนจะเดินออกจากบ้าน ชัชเดินลงมาจากชั้นบน ในมือชัชมีกระเป๋าเอกสาร
“เดี๋ยวก่อน พี่โชค” โชคหันไปมอง “ผมไปด้วย”
“แกจะไปช่วยหลาน หรือจะไปคอยกัน ไม่ให้ฉันฆ่าคน” โชคประชด
“ผมจะทำทั้งสองอย่าง ผมเคยเจอกงพัด ผมเชื่อว่าเค้าไม่ใช่ฆาตกรโดยสันดานผมจะคุยกับเค้า” ชัชชูกระเป๋า “ผมมีข้อเสนอ ที่จะให้กับเค้า ถ้าเค้าปล่อยตัวชินออกมาอย่างปลอดภัย”
“ข้อเสนออะไร”
“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง”
โชคมองชัชอย่างสงสัย แล้วคิดอะไรได้ ยิ้มออกมา
“ก็ตามใจ งั้นก็ไป ไปกันเลย”
ชัชเดินนำโชคไป โชคเดินตาม ยิ้มเจ้าเล่ห์
ขณะนั้ยที่บ้านเช่ากงพัด วีณาดิ้นขลุกขลักอยู่ที่เก้าอี้ พยายามทำให้เชือกหลุด แต่ไม่สำเร็จ กงพัดเปิดประตูเข้ามาเห็นตกใจ
“วี!” กงพัดรีบวิ่งมาแก้มัดให้วีณา
“พัดคะ ช่วยฉันด้วย”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
“โรสค่ะ โรสตีฉันจนสลบ แล้วจับฉันมัดไว้”
วีณาหลุดออกมาได้ รีบวิ่งไปที่กระเป๋าที่ทิ้งเปิดอ้าไว้ ของในกระเป๋าถูกเทออกมากระจุยกระจาย วีณาค้นดูของ
“โรสขโมยเงินฉันไปหมดเลย”
วีณาหันไปฟ้องกงพัด กงพัดยืนอยู่ที่ผนังที่เก็บปืน
“เค้าขโมยปืนไปด้วย”
วีณามองไปที่มุมห้อง เห็นว่าแว่นหายไป 1 อัน
“แว่น”
ทั้งสองเอะใจ วิ่งแข่งกันออกไปนอกห้อง
กงพัดเปิดประตูห้องมืดเข้ามา วีณาสับคัทเอาท์ด้านนอก กงพัดเปิดไฟในห้อง ไฟสว่างพรี่บ วีณาวิ่งเข้ามาเห็ยกงพัดยืนอยู่กลางห้องคนเดียว
“โรสพาชินไปด้วย...ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ”
“เค้าคงเอาตัวชินภัทรไป เพื่อหาทางแก้แค้นคุณโชค”
“เค้าจะฆ่าชินไหมคะ” วีณาถามอย่างหวั่นใจ
“ผมเป็นคนจับชินภัทรเอาไว้ ถ้าชินภัทรเป็นอะไรไป ก็เท่ากับเป็นความผิดของผมคนเดียว” กงพัดบอกอย่างเสียใจ
ทางด้านชินภัทร ระหว่างอยู่บนรถชินภัทรหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดลิ้นชักหน้ารถ หาสายชาร์จแบตเตอรี่
“ชินจะทำอะไรจ๊ะ”
โรสถาม ชินภัทรตอบทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาหา
“หาสายชาร์ตแบตครับ โทรศัพท์ผมแบตหมด” ชินภัทรเงยหน้าขึ้นมา “ผมหายจากบ้านมาวันกับคืนนึงเต็มๆ ป่านนี้พ่อเป็นห่วงแย่แล้ว”
โรสแย่งโทรศัพท์มา
“ไม่ได้จ้ะ ชินจะเปิดโทรศัพท์ไม่ได้” ชินภัทรมอง งงๆ “คืออาชัชสั่งเอาไว้น่ะจ๊ะว่าไม่ให้เราสองคนเปิดโทรศัพท์ หรือติดต่อเข้าไปเป็นอันขาด จนกว่าจะถึงที่ปลอดภัย”
“ทำไมล่ะครับ”
“อาก็ไม่ทราบเหมือนกันจ้ะ เอาเป็นว่า ทำตามที่อาบอกดีไหม นะจ๊ะ เพื่อความปลอดภัยของตัวชินเอง”
ชินภัทรงงๆ ไม่เข้าใจ แต่ก็จำยอม
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านปฐวี นงพงากับไปรมากำลังจะขึ้นรถไปงานศพปฐวี นงพงาสั่งงานคนขับรถ
“เดี๋ยวส่งฉันที่วัดเสร็จแล้ว เลยไปรับคุณน้าของท่านที่บ้านลาดพร้าวหน่อยนะพอดีว่าคนขับรถบ้านโน้นเค้าไม่สบาย”
“ครับ คุณนง”
นงพงาหันมาจะเรียกไปรมาขึ้นรถ จึงเห็นไปรมายืนเหม่อ หน้าเศร้า
“ยัยไป๋ เป็นอะไรลูก”
“ไป๋เป็นห่วงชินน่ะค่ะ คุณแม่ว่า คนที่ชื่อกงพัดจับชินไปจริงๆ รึเปล่าคะ”
“ถ้าจริง แล้วไป๋จะทำยังไงได้ล่ะลูก”
“แต่เราให้รถที่บ้านไปส่งพี่วีณา เรารู้ ว่าพี่วีณาอยู่แถวไหน”
“แต่เราไม่รู้ ว่าระหว่างเค้ากับคุณโชค เรื่องราวมันเป็นยังไง ใครผิดใครถูกแม่ไม่อยากให้ไป๋เข้าไปยุ่ง”
นงพงาจะหันไปขึ้นรถ ไปรมาท้วง
“แต่คุณแม่คะ เราเป็นคนเดียวที่มีเบาะแส ว่าตอนนี้ชินอยู่ที่ไหน ถ้าหากชินเป็นอะไรไป โดยที่ไป๋ไม่ได้ทำอะไรเลย ไป๋คงจะเสียใจมาก”
นงพงามองไปรมาอย่างเข้าใจ นงพงาเปิดกระเป๋าถือ หยิบโทรศัพท์ออกมา
ขณะนั้นกงพัดกับวีณาเดินวนเวียนไปมาอยู่ในบ้านเช่าอย่างใช้ความคิด กลุ้มใจ
“ถ้าคุณโชคมา เราจะทำยังไงดี” กงพัดนิ่ง ใช้ความคิด “เราบอกความจริงเค้าไปได้ไหมคะ ว่าโรสลักตัวชินไป เราไม่รู้เรื่อง”
“ไม่มีประโยชน์ เราเป็นคนจับชินภัทรไว้ เราก็ต้องรับผิดชอบ เราต้องช่วยกันหาตัวชินภัทรให้เจอ”
รถของโชคแล่นมาจอดหน้าบ้านเช่ากงพัด โชคกับชัชลงจากรถทันใดนั้นก็มีชายฉกรรจ์ท่าทางปราดเปรียวในชุดดำสนิท สวมโม่งดำปิดหน้า 4 คน วิ่งเข้ามาหาโชค
“พวกแกเป็นใครเนี่ย” ชัชถามอย่างตกใจ
“คนของฉันเอง พวกแกมาตรงเวลาดีมาก...เห็นนั่นไหม แก 4 คนบุกเข้าไปเงียบๆ นะ ค้นให้ทั่วหาลูกชายฉันให้เจอ ระหว่างที่คุณชัชกำลังเจรจากับมัน” โชคสั่งลูกน้อง ชัชเพิ่งเข้าใจ จึงไม่พอใจ
“นี่พี่คิดจะใช้ผมเป็นตัวล่อ เบี่ยงเบนความสนใจงั้นเหรอ”
โชคยิ้ม ไม่ตอบ สั่งงานต่อไป
“ใครเจอคุณชิน ให้จุดพลุขึ้นมา แล้วทีเหลือ ก็เฮกันเข้ามา จัดการกับไอ้กงพัดได้เลย”
ลูกน้องทั้ง 4 รับคำ แล้วหายไปในความมืดอย่างรวดเร็วราวกับนินจา ชัชมองโชคอย่างไม่พอใจ
“พี่โชค ผมบอกพี่แล้วไงว่า ผมมีวิธีของผม”
“ฉันก็มีวิธีของฉัน ทางใครทางมันโว้ย ไอ้ชัช”
โชคเดินเข้าไปข้างใน ชัชตามไปอย่างขัดใจ
โชคกับชัชเดินเข้ามาในบ้านอย่างระมัดระวัง มองขึ้นไปบนห้องชั้นบน เห็นปิดไฟมืด แต่เปิดหน้าต่างไว้ โชคเดินนำออกไปยืนเด่นกลางลานกว้าง
“กงพัด ฉันมาแล้ว”
โชคตะโกนเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบ ชัชเดินตามออกมาบ้าง
“กงพัด ฉันมีข้อเสนอมาให้ ถ้าเราตกลงกันได้ ฉันรับปากว่าทุกคนจะปลอดภัย”
โชคเริ่มไม่พอใจที่ทุกอย่างยังเงียบ
“แกเป็นคนนัดฉันมาไม่ใช่เหรอ แล้วหดหัวอยู่ทำไม ออกมา!”
“กงพัด เราไม่ได้ต้องการทำร้ายใคร เราแค่ต้องการตัวชินเท่านั้น เข้าใจไหม”
“มันจะเอายังไงวะ”
โชคชักเริ่มโมโห ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งออกมา รายงาน
“เราค้นจนทั่วแล้ว ไม่มีใครเลยครับ นาย”
ชัชกับโชคแปลกใจ
“หมายความว่ายังไง ชินไม่อยู่ที่นี่งั้นเหรอ”
“หรือว่ามันเป็นกับดัก”
โชคโบกมือให้สัญญานลูกน้องทันที
ระหว่างนั้นโรสขับรถออกมานอกเมื่อง โรสขับรถเข้าไปจอดที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพื่อเติมน้ำมัน
“แกสโซฮอลล์ 95 เต็มถังค่ะ” โรสบอกเด็กปั๊ม
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ อาโรส”
โรสหันมาองชินภัทร แต่เห็นแววตาชินบริสุทธิ์ใจ
“จ้ะ”
ชินภัทรลงจากรถไป
ชินภัทรเดินไปทางห้องน้ำชาย ระหว่างทางชินภัทรเดินผ่านโทรศัพท์สาธารณะ ชินภัทรชะงัก นึกอยากโทรขึ้นมา
“ไม่ให้เปิดมือถือ โทรจากนี่ก็ได้นี่”
ชินภัทรเดินเข้าไป ชิลด์ๆ ไม่ได้คิดอะไร
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านเช่าของกงพัดพลุถูกจุดขึ้นฟ้าปังๆๆๆ บริเวณรอบๆ บ้านทั้งหลังสว่างไปทั่วบริเวณ คนของโชคกรูกันเข้าไปในบ้านชั้นบน โชคตะโกนลั่น
“เข้าไป รื้อค้นดูให้ทั่ว หาลูกกูให้เจอ”
“ห้ามยิงใครเป็นอันขาดนะ ไม่ว่าใครทั้งนั้น” ชัชสำทับ
ลูกน้องทลายทุกซอกทุกมุมในบ้านกงพัด ข้าวของกระจุยกระจาย แต่ไม่เจอใคร โชคโกรธจัด
“ไอ้กงพัด ไอ้สารเลว...มึง ตายยยยยยยยยย”
โชคคว้าปืนของลูกน้องคนหนึ่งมา ยิงกราดไปทั่วห้อง ที่นอนหมอนกระจุยฟุ้ง กระจกแตก โคมไฟแตก เหยือกน้ำปลิวกระจาย สารวัตรยุทธนาบุกเข้ามา
“หยุดนะ คุณโชค”
สารวัตรยุทธนาและตำรวจอีก 2 คนบุกเข้ามา อาวุธครบมือ
“สารวัตร!”
“ทุกคนวางอาวุธลง แล้วไปกับผมที่โรงพัก คุณถูกจับแล้ว”
ชัชมองหน้าโชค...ไหมล่ะ บอกแล้ว เซ็ง
ส่วนที่ปั๊มน้ำมันชินภัทรวางโทรศัพท์ลงกับแป้นอย่างเซ็ง ๆ เมื่อโทรหาโชคกับชัชไม่ติด
“ทำอะไรกันอยู่ ทั้งพ่อ ทั้งอาชัช ไม่มีใครรับสายเลย”
ชินภัทรคิดๆ แล้วยกหูขึ้นมา กดโทรใหม่ ระหว่างนั้นโรสยืนชะเง้อรอชินภัทรอยู่หน้าห้องน้ำชาย แต่เห็นว่านานจัดจึงชักเอะใจ
“ทำไมนานขนาดนี้นะ”
โรสตัดสินใจ เดินเข้าไปดูในห้องน้ำ ชาย 2 คนที่อยู่ในห้องน้ำตกใจที่เห็นโรส
“เฮ้ย คุณ”
โรสไม่สนใจ ถลึงตาใส่ ปากร้องตะโกน
“ชิน เธออยู่ในนี้หรือเปล่า ชิน”
ไม่มีเสียงตอบ โรสเอะใจ
ขณะนั้นชินภัทรยังอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ ชินภัทรยิ้มอย่างดีใจนเมื่อโทรหาไปรมาแล้วเธอรับสาย
“ฮัลโหล ไป๋ นี่เราเอง ชิน...”
ไปรมากับนงพงากำลังนั่งรถกลับมาจากงานศพ ไปรมาดีใจเมื่อรู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือชินภัทร
“ชิน ชินจริงๆ ใช่ไหม”
“ก็ใช่น่ะซี” ชินภัทรหัวเราะ ไปรมาจึงรัวถามอย่างตื่นเต้น
“ชินอยู่ไหนน่ะ เราได้ข่าวว่าชินโดนคนจับตัวไป แล้วนี่ปลอดภัยดีหรือเปล่า เอาเบอร์ใครโทรมาเนี่ย”
“ใจเย็นๆ ไป๋ เราโดนจับตัวไปจริงๆ แต่ตอนนี้โอเค เราหนีออกมาได้แล้ว กำลังจะไปต่างจังหวัด นี่เราใช้เบอร์สาธารณะโทรมา”
โรสออกมายืนคว้างอยู่หน้าห้องน้ำชาย มองหาไปรอบๆ แล้วเห็นชินภัทรยืนหลบมุมโทรศัพท์อยู่ ห่างออกไป โรสโกรธมาก
“ทำไมต้องทำหยั่งงั้นด้วยล่ะ แล้วชินจะไปไหน ทำไมไม่กลับบ้าน”
ไปรมาถามอย่างแปลกใจ
“ไปไหนไม่รู้เหมือนกัน อาโรสไม่ยอมบอก บอกแต่ว่าเราต้องไปซ่อนตัวในที่ปลอดภัย”
“อาโรสเหรอ คนที่เข้าไปช่วยเธอคืออาโรสเหรอ”
นงพงาหันขวับหาลูกสาวทันที
“อะไรนะลูก”
“เดี๋ยวนะ ชิน... ชินบอกว่า อาโรสเป็นคนไปช่วยชินออกมาค่ะ คุณแม่”
“เอาโทรศัพท์มาให้แม่” นงพงาคว้าโทรศัพท์มาคุยกับชินภัทร “ชินเหรอจ๊ะ ฟังดีๆ นะ เธอหนีออกมาจากที่ที่เธออยู่เดี๋ยวนี้ ห้ามไว้ใจคุณโรสเด็ดขาด”
ผ่าง! โรสมายืนตรงหน้าชินภัทร ชินภัทรถือโทรศัพท์ค้าง โรสกระชากโทรศัพท์ออกจากมือชินภัทร ชินภัทรยื้อไว้
“อะไรกันครับ อาโรส”
ชินภัทรถามอย่างไม่พอใจ
“อาบอกแล้วไง ว่าห้ามโทรศัพท์ ไป กลับไปขึ้นรถได้แล้ว”
โรสบอกเสียงเข้ม ชินภัทรมองโรสอย่างระแวง
“ไม่! ผมไม่ไปไหนแล้ว ผมจะกลับไปหาพ่อ”
ชินภัทรทิ้งหูโทรศัพท์ แล้วหันหลังจะเดินหนี โรสตาม
“หยุดนะ ชิน”
โรสกระชากตัวชินภัทรไว้ เอาเครื่องช็อตไฟฟ้าจากกระเป๋าช็อตชินภัทรจนชินภัทรหมดสติไป
อ่านต่อหน้าที่ 2
กุหลาบซาตาน ตอนที่ 22 (ต่อ)
โรสเลื่อนรถไปจอดแอบในมุมห่างไกลและลับตาคน จากนั้นก็ก็ผลักร่างที่หมดสติของชินภัทรลงไปในกระโปรงหลัง เอาเชือกมัดมือมัดเท้า ปิดกระโปรงรถ แล้วขับออกไป
นงพงาหน้าเสียเมื่อได้ยินเสียงโรส ก่อนสายจะถูกตัด
“เกิดอะไรขึ้นคะ คุณแม่ ทำไมชินหายไป แล้วทำไมคุณแม่ไม่ให้เค้าไว้ใจอาโรส” ไปรมาถามขึ้นมา
“เอาไว้แม่จะเล่าให้หนูฟังทีหลัง ตอนนี้ เราหาทางช่วยชินก่อนดีกว่า แม่ว่าเค้ากำลังเดือดร้อนแล้วล่ะ”
นงพงาบอกอย่างเป็นห่วงชินภัทร
ระหว่างนั้นที่สถานีตำรวจสารวัตรยุทธนากำลังตำหนิโชคที่นั่งหน้าหงิกอยู่ ชัชอยู่ข้างๆ
“ถึงลูกคุณจะโดนลักพาตัว คุณก็ไม่มีสิทธิ์ ยกพวกไปยิงถล่มบ้านใคร”
“ก็พวกลื้อไม่ยอมรับแจ้งความ ตำรวจไม่ทำงาน ประชาชนก็ต้องช่วยตัวเองโว้ย”
“พี่โชค พอเถอะน่ะ... เอาเป็นว่า พวกเรายอมรับผิดครับ” ชัชบอกกับสารวัตรยุทธนา
“เอาเงินจ่ายมันไป ชัช ไม่ได้ฆ่าแมวซักตัว กะอีแค่ยิงปืนเล่น บุกรุกทำลายข้าวของ มันจะอะไรกันนักหนา”
“พี่โชค พอแล้ว นั่งเฉยๆ ผมพูดเอง”
ชัชดุพี่ชาย ตำรวจคนหนึ่งเข้ามาหาสารวัตรยุทธนา
“สารวัตรครับ”
“มีอะไร จ่า”
“มีสายด่วนถึงสารวัตรครับ เค้าบอกว่าเรื่องสำคัญมาก จากต่างประเทศ”
สารวัตรยุทธนารีบออกไป ชัชถอนใจแล้วหันมาพูดกับโชค
“ถ้าไอ้กงพัดมันไม่ได้คิดจะต่อรองกับพี่ มันนัดให้พี่ไปที่นั่นทำไม ผมไม่เข้าใจ พี่ลองเช็คโทรศัพท์ซิ เค้าติดต่อมาอีกหรือเปล่า”
โชคทำตาม มี missed call 2-3 ครั้ง
“มีเบอร์แปลกๆ โทรมาจริงๆ ว่ะ ดูเหมือนเบอร์แถวๆ ชานเมือง ต่างจังหวัด”
ชัชหยิบของตัวเองขึ้นมาดูบ้าง
“ของผมก็มี เบอร์เดียวกันเลย” ทันใดนั้น โทรศัพท์ชัชดัง ชัชกดรับ “ชัชพูดครับ”
นงพงาเป็นคนโทรศัพท์หาชัชและพูดอย่างร้อนใจ
“ดิฉันนงพงานะคะ คุณชัช เมื่อตะกี๊นี้ชินภัทรโทรหาลูกสาวดิฉัน”
“ชินโทรหาไป๋” โชคตื่นเต้นไปด้วย “จริงเหรอครับ แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน”
“ดิฉันไม่ทราบค่ะ แต่ที่แน่ๆ เค้าอยู่กับคุณโรส”
“เป็นไปได้ยังไง โรสไม่อยู่ที่นี่แล้วครับ ไป๋ฟังผิดรึเปล่า” ชัชถามอย่างแปลกใจ
“ไม่ผิดแน่ค่ะ ก่อนที่สายจะตัดไป ฉันได้ยินเสียงคุณโรสกับหูของฉันเอง ชินภัทรกำลังถูกคุณโรสหลอกไปที่ไหนซักแห่ง แล้วน่าจะไม่ปลอดภัยด้วย”
ชัชวางสาย อึ้ง โชคถาม
“ยังไง ชัช ชินอยู่ไหน แล้วนังโรสมันมาเกี่ยวอะไร”
ชัชยังมึน ไม่ตอบ พอดีสารวัตรยุทธนากลับเข้ามา หน้าเครียด
“คุณชัชครับ ผมมีข่าวไม่สู้ดีนัก คุณโรส ฮอลเลอร์ ไม่ได้เดินทางไปสวิส เธอไม่ได้ขึ้นเครื่องออกไปด้วยซ้ำ”
“หะ!” โชคมองหน้าชัช “นี่เท่ากับว่า...”
“ครับ ตอนนี้ คุณโรสอยู่ในเมืองไทย”
ชัชอึ้ง ช็อก เสียใจมาก
คืนนั้นเมื่อกลับบ้านชัชเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง
“โรส ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงอยากแก้แค้นมากมายขนาดนั้น ทำไมคุณถึงยอมทำลายชีวิตตัวเอง เพื่อทำร้ายคนอื่น...ผมไม่เข้าใจ”
ชัชแหงนพิงพนัก หลับตา น้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ
วันรุ่งขึ้นพีชญากับภูษณะรีบมาบ้านปฐวีหลังจากได้รับโทรศัพท์จากไปรมา
“พีช ภู มาเร็วทันใจดีจัง”
ไปรมาบอกเมื่อออกมารับ
“สั่งปุ๊บ มาปั๊บ เกิน30นาทีให้ปรับ กินฟรีถาดนึง” ภูษณะบอก
“อีตาบ้า คนนะไม่ใช่พิซซ่า ว่าแต่ว่าคุณแม่ไป๋มีเรื่องอะไร ทำไมอยากเจอพวกเรา”
ไปรมาพาพีชญากับภูษณะเข้ามาหานงพงาในห้องโถง
“หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชิน ทำให้อาคิดว่าอาควรจะต้องบอกความจริงกับพวกเธอ เพื่อความปลอดภัยของทุกๆ คน ความจริงแล้ว คนร้ายที่วางแผนลอบฆ่าคุณโชค เป็นคนเดียวกับที่ฆ่าคุณพ่อของไป๋ แล้วก็เป็นคนเดียวกับที่ลักพาตัวชินไปตอนนี้”
นงพงาบอก
“คนที่ชื่อกงพัด แฟนพี่วีณาใช่ไหมคะ”
พีชญาถาม วีณาเดินออกมาจากด้านหลัง
“ไม่ใช่ค่ะ” พีชญากับภูษณะตกใจ
“พี่วี!”
“ตั้งแต่ถูกยิงตกน้ำที่ปราสาทชิลอง พัดก็กลายเป็นคนความจำเสื่อม แล้วเค้าก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายใครอีกเลย แต่คนที่ทำทุกอย่างคือเพียงออ พี่สาวของพัด”
วีณาบอกพีชญากับภูษณะพยักหน้ารับรู้ เพราะจำชื่อเพียงออได้
“หรือที่พวกเราทุกคนรู้จักเธอในชื่อว่า โรส ฮอลเลอร์”
นงพงาบอกต่อ ภูษณะตกใจมาก
“โรส ฮอลเลอร์! อาโรส ภรรยาของอาชัช!”
“ใช่จ้ะ เพียงออเปลี่ยนชื่อเป็นโรส แล้วแฝงตัวเข้ามา เพื่อแก้แค้นคุณโชค แต่เธอถูกคุณชัชจับได้ซะก่อน เธอเลยหนีไป แถมยังหลอกเอาตัวชินภัทรไปด้วย”
ทุกคนรับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ภูษณะจึงถามขึ้นมา
“แล้วพวกเราจะช่วยชินได้ยังไงบ้างครับ”
“ฉันกับพัดเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น เราสองคนจะพยายามตามหาตัวชินให้พบให้เร็วที่สุด แต่ถ้าพวกเธอได้เบาะแส หรือได้ข่าวอะไรจากชิน ก็ขอให้บอกฉันทันที” วีณาบอก
“แต่ต้องระวังคุณโรสให้ดีนะจ๊ะ ถ้าหากเธอได้พบเค้า ให้รีบแจ้งตำรวจทันที ห้ามเข้าใกล้เค้าเป็นอันขาด” นงพงาบอก
“ทำไมต้องกลัวกันขนาดนั้นล่ะคะ คุณอา” พีชญาถามอย่างแปลกใจ
“เพราะโรสไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาจ้ะ ไม่ธรรมดามากๆ ด้วย”
นงพงาบอกแล้วเดินไปหยิบหนังสือนิยายของโรสขึ้นมาดู หน้าตาครุ่นคิด ตัดสินใจ
ส่วนที่สถานีตำรวจขณะนั้นสารวัตรยุทธนาเดินนำชัชออกมา
“ขอบคุณที่สละเวลา มาให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับเรา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากช่วยให้ตำรวจตามหาตัวโรสกับชินให้ได้เร็วที่สุด”
นงพงาเดินเข้ามา
“ดิฉันเห็นด้วยค่ะ ยิ่งช้าเท่าไหร่ ชินก็ยิ่งเสี่ยงมากเท่านั้น”
“คุณนงพงา! คุณมาถึงที่นี่ ต้องมีเรื่องสำคัญแน่ ใช่ไหมครับ”
สารวัตรยุทธนาถาม
“มีเรื่องนึง ที่ฉันสงสัยมาตลอด แต่ก็ไม่กล้ายืนยัน แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่าฉันจำเป็นจะต้องบอกคุณ... ฉันคิดว่า คุณโรสน่าจะเคยเข้ารับการบำบัดรักษาทางจิตมาก่อนค่ะ”
“อะไรนะ! โรสเคยเป็นผู้ป่วยทางจิตหยั่งงั้นเหรอ” ชัชถามอย่างตกใจ
“ค่ะ ในงานเขียนของเธอเล่มนี้” นงพงาส่งเรื่อง Shadow from the past ให้ “มีการบรรยายถึงประสบการณ์ของคนไข้ที่ได้รับการบำบัด ที่มีบุคคลิกคล้ายตัวเธอเอง...ถ้าวิเคราะห์ภาษา และเหตุการณ์ในงานเขียนทุกชิ้นของเธอจะมีภาพซ้ำๆ ของความรุนแรง เลือด ไฟ การฆ่า การแก้แค้น...”
“ประสบการณ์ที่เลวร้ายในวัยเด็ก มันคงยังฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึกของเค้า” ชัชบอกและนึกสงสารโรส
“แล้วที่คุณนงพงากลัว...คุณกลัวว่าคุณโรสจะทำอะไรเหรอครับ”
“ถ้าเธอตกอยู่ในภาวะที่ถูกไล่ล่าแบบนี้ เธอคงเครียด พฤติกรรมและความคิดของเธอจะเปลี่ยนไป คุณโรสอาจจะทำอะไรที่เราคิดไม่ถึงก็ได้ ฉันเป็นห่วงชินค่ะ”
ที่บ้านโชคขณะนั้นโชคยืนอยู่ในห้องทำงาน ตรงหน้าคือที่บรรจุอัฐิของกานดา
“ดา... ถ้าดวงวิญญานมีจริง คุณบอกผมหน่อยได้ไหม ว่าชินอยู่ที่ไหน” โชคน้ำตาคลอ “ผมเป็นห่วงลูก ผมเป็นห่วงมันจริงๆ นะ ดา”
โชคอั้ดอั้น ทั้งกลุ้ม ทั้งเศร้า ทั้งเสียใจปนเปกัน
“นังโรส นังสารเลว ฉันเป็นคนฆ่าพ่อแม่แก ฆ่าพวกแก ฉันไม่เคยคิดจะหนี ฉันไม่เคยคิดจะโทษใคร ฉันกล้าทำ ฉันกล้ารับ แต่แกสิ แกมันขี้ขลาด แกมาทำลูกฉันทำไม แกมาทำลูกฉันทำไม” โชคร้องไห้ออกมา
ขณะนั้นชินภัทรอยู่ที่ประภาคารแห่งหนึ่ง ภายในห้องเล็กๆ แคบๆ ผนังเป็นซีเมนต์เปล่าๆ ค่อนข้างเก่า ชินภัทรอยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่ เป็นสีขาวทั้งชุดถูกมัดอย่างแน่นหนาไว้กับตะแกรงเหล็ก แขนสองข้างกางออก คล้ายถูกตรึงกางเขน ชินภัทรามองตัวเองในชุดใหม่อย่างแปลกใจ
“อะไรเนี่ย”
ชินภัทรพยายามดิ้นให้หลุด ทำให้เกิดเสียงดัง มีเสียงนกบินหนีกันพรึ่บพรั่บด้วยความตกใจ ชินภัทรเขย่าจนเจ็บแขนไปหมดก็ไม่หลุด ประตูเปิด โรสเดินเข้ามา
“อยู่เฉยๆ ดีกว่า เธอไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้หรอก”
“อาโรส ทำไมทำกับผมแบบนี้” ชินภัทรมองชุดตัวเอง “แล้วนี่อะไร”
“อ๋อ ฉันเปลี่ยนให้เธอเองแหละ สีขาว น่าจะเป็นสีที่เหมาะกับการ...บูชายันต์”
“อะไรนะ! คุณจับผมมาบูชายันต์! นี่จะบ้าหรือไง”
“แค่นี้ถือว่าเล็กน้อยมาก เมื่อเทียบกับสิ่งที่พ่อเธอเคยทำกับฉัน”
“พ่อผมทำอะไร”
“อยากรู้เหรอ” โรสเดินไปหยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมา เอามาไล้ตามตัวชินภัทร “เดี๋ยวเธอได้รู้แน่ ฉันจะทำกับเธอ อย่างที่พ่อเธอเคยทำกับฉัน กับพ่อแม่ฉัน กับน้องฉัน” โรสเอาปลายมีดกดลงไปที่ลำตัวของชินภัทรเบาๆ ชินภัทรสะดุ้ง ร้องโอ้ยเบาๆ “เจ็บเหรอ! No นี่มันแค่สะกิดเท่านั้น ความเจ็บปวดจริงๆ น่ะ มันเป็นแบบนี้ต่างหาก”
ฉึ่ก! โรสกดมีดลงไปที่ลำตัวของชิน เลือดไหลซึมออกมาที่เสื้อแดงฉาน ทุกอย่างในสายตาโรสกลายเป็นขาว-ดำ ไปหมด ยกเว้นเลือดที่เป็นสีแดง โรสมองเลือดสีแดงอย่างชอบใจ
โรสถ่ายภาพความเจ็บปวดของชินภัท่รแล้วอัดลงแผ่นส่งไปให้โชคดู โชคกับชัชนั่งดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับชินภัทรด้วยกัน โชคบีบมือ ขบกรามแน่น ตาแดงก่ำ ทั้งแค้น ทั้งสงสารลูก ชัชสงสารโชค...ในจอทีวีโรสเข้ามาพูดที่หน้ากล้อง
“เป็นไง คุณโชค” โรสชูคมมีดที่เปื้อนเลือดให้ดู “เลือดของคนที่คุณรัก มันแดงสวยเหมือนเลือดของคนอื่นที่คุณฆ่าไหม” โรสเดินกลับไปที่ชินภัทร ที่คอพับอยู่เพราะพิษบาดแผล โรสจับหน้าชินภัทรเอียงหากล้อง “ดูให้เต็มตา ชินจะต้องอยู่อย่างนี้ ฉันจะทรมานเค้า ทุกวัน ทุกคืน แล้วแกก็จะต้องทนดู แต่ทำอะไรไม่ได้” โรสหัวเราะ โชคถึงกับน้ำตาไหล โรสเข้ามาที่หน้ากล้อง กระซิบกระซาบ “อย่าคิดว่าจะส่งใครมาช่วย ถ้าฉันเห็นตำรวจ หรือใครก็ตาม ที่ฉันคิดว่าจะมาทำร้ายฉัน ชินภัทรตาย!”
ภาพดับไป โชคเจ็บปวด
“ชิน ชินลูกพ่อ...” ชัชตบไหล่ปลอบ “แล้วเราจะทำยังไงดี”
ชัชลุกขึ้นยืน ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว
“ผมเป็นคนพาโรสเข้ามาที่นี่ ผมเป็นคนปล่อยให้เธอหนีไป ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง”
“มันไม่ใช่คนธรรมดา นังโรสมันบ้า ใครจะไปเดาได้ ว่ามันจะพาลูกชั้นไปไหน มันจะทำอะไรลูกชั้นอีก เราจะช่วยชินได้ยังไง”
“ผมว่า อาจจะมีคนที่ช่วยเราได้”
ชัชมาหานงพงาที่บ้าน ไปรมากับนงพงานั่งดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับชินภัทรจากซีดีที่ชัชเอามาให้...ภาพสุดท้ายที่เป็นชินภัทรสลบอยู่ นงพงารีบปิดอย่างสะเทือนใจ ไปรมาแอบเช็ดน้ำตา ชัชที่นั่งอยู่ด้วยพูดขึ้น
“โรสเริ่มเพี้ยนไปแล้วจริงๆ อย่างที่คุณนงคิดเอาไว้ ผมกลัวว่า ชินอาจจะทนต่อไปไม่ไหว ถ้าภายในวันสองวันนี้ เรายังหาชินไม่เจอ เขาอาจไม่รอด”
ไปรมาสะอื้นออกมา นงพงามองลูกอย่างสงสารแต่ก็หนักใจ
“อะไรที่ฉันทราบ ฉันก็บอกไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้จะช่วยคุณยังไงจริงๆ”
“ลองพยายามดูอีกหน่อยได้ไหมครับ เอาคลิปนี้เก็บไว้ก่อนก็ได้ เผื่อมันจะทำให้คุณนึกอะไรได้มากขึ้น”
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะลองพยายามดูหลายๆ ทาง”
เมื่อชัชกลับไปแล้ว นงพงาจึงตัดสินใจโทรหาวีณา นงพงานัดเจอกับวีณาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
วีณาก้มหน้าก้มตาเดินเข้ามาหานงพงาที่นั่งรออยู่ในรถ ที่จอดอยู่ในสวนสาธารณะ
“คุณนงพงา มีอะไรคะ”
นงพงาส่งซองซีดีให้
“นี่ค่ะ มันอาจจะเป็นประโยชน์ ช่วยให้คุณหาตัวโรสกับชินภัทรได้เร็วขึ้น”
วีณาเอาซีดีกลับมาให้กงพัดดู กงพัดนั่งดูคลิปช่วงท้ายซ้ำไปซ้ำมาด้วยคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจมาก วีณาเปิดเข้ามาเห็น อดทักไม่ได้
“มีอะไรพิเศษรึเปล่าคะ พัด เห็นคุณนั่งดูมาเป็นสิบรอบแล้ว”
กงพัดทำสัญญานให้วีณาหยุดพูด
“ชู่ว์ ... คุณฟังนี่”
กงพัดเล่นช่วงท้ายที่เป็นภาพชินสลบนิ่งคาเฟรมอยู่ วีณาพยายามเงี่ยหูฟัง
“เสียงคลื่น”
“ไม่ใช่...เสียงนี้”
กงพัดขยายเสียงให้ดังขึ้นอีก วีณาได้ยินเสียงแหลมๆ แปลกๆ แว่วมา บางมากแทรกอยู่ในเสียงลม
“เสียงอะไรคะ”
กงพัดยิ้ม แววตามีหวัง
“นกนางแอ่น”
“เสียงนกนางแอ่น!! แล้วไงคะ”
“นกนางแอ่นจะทำรังในที่สูง ถ้ามีนกนางแอ่นอยู่ตรงที่ที่ชินภัทรอยู่ แปลว่าเค้าถูกขังอยู่ในที่สูง ที่ตั้งอยู่ริมทะเล นกนางแอ่นจะอยู่รวมกันเป็นที่ชัดเจนถ้าจะหากันจริงๆ ก็พอจะหาได้”
“ก็แปลว่าเราก็หาชินได้ง่ายขึ้น ฉันจะลองช่วยค้นอีกทางนึง ว่าที่ไหนมีนกนางแอ่นบ้าง” วีณาจะออกไป แต่เห็นกงพัดยังเล่นคลิปซ้ำ เงี่ยหูฟังอย่างสนใจ “พัดคะ...” วีณาเดินกลับมาหากงพัด ถามอย่างสงสัย “มีอะไรอีกรึเปล่าคะ พัด”
“ไม่รู้สิ...ผมคุ้นมากเลยวี เสียงนี้ ความรู้สึกนี้...มันคุ้น คุ้นมากเลย”
ที่ประภาคารเก่าๆ อยู่ริมทะเล มีเสียงนกนางแอ่นร้องแว่วๆ คลอกับเสียงคลื่นโครมครืนโรสเดินออกมาจากประภาคาร ค่อยๆ เดินช้าๆ ไปที่โขดหินเบื้องล่าง
“ที่นี่แหละ จะเป็นที่ตายของแก...ของพวกแกทุกคน”
จบตอนที่ 22
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
