เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 22
คุณวีแอบมองน้ำฟ้ากับดินที่สบตากันนิ่งนานด้วยความรู้สึกหวั่นใจ ก่อนจะเดินออกไปด้วยความไม่พอใจ ขณะนั้นเองน้ำฟ้าตัดสินใจถามดิน
“นายไม่โกรธฉันบ้างเลยหรือไง” ดินส่ายหน้ายิ้มๆ
“ฉันด่าว่าจิกกัดนายสารพัด และฉันก็เคยบอกว่าฉันเกลียดนาย”
“ไม่เคยโกรธ”
“ทำไม”
“ซาดิสม์มั้ง วันไหนไม่ถูกคุณด่า วันนั้นผมกินข้าวไม่ลง” น้ำฟ้าหลุดยิ้ม “และคุณก็ไม่ได้เกลียดผมจริงๆ ถ้าคุณเกลียดผม คุณคงไม่ทำแบบนี้”
น้ำฟ้ารีบผละจากดินทันที แต่ยังหันมาแล้วหลุดปากพูด
“ฉันไม่ได้เกลียดนาย แต่ฉัน...” ฟ้าชะงักไม่พูดต่อ
“คุณทำไมเหรอคุณฟ้า”
“ฉัน...ฉัน...”
“ฟ้า...”
“บีบีมาตามแล้ว”
น้ำฟ้ารีบออกไปทันที ดินมองตาม อยากรู้ว่าน้ำฟ้าจะพูดอะไร
เห็นน้ำฟ้าเดินซึมออกมาจากร้าน บีบีและธีรเทพตามออกมา
“คุณดินนี่ก็แปลก ทิ้งยัยฮันนี่มานอนที่นี่ได้ยังไง ทำเหมือนไม่รักกัน”
“เธอนี่ก็แปลก พูดจนปากจะฉีกถึงหูแล้วว่าไอ้ดินมันไม่ได้รักฮันนี่ ยังจะยัดเยียดให้รัก”
น้ำฟ้าหันขวับ แหลมใส่ขัดจังหวะทันที
“ไม่จริง!”
บีบีกับธีรเทพสะดุ้ง ตกใจ
“อุย”
น้ำฟ้ารู้สึกตัวว่าออกตัวแรงไป รีบแก้เก้อ
“คุณจะรู้ใจเพื่อนได้ดีกว่าเจ้าตัวได้ยังไง”
“คุณฟ้า ผมกับไอ้ดินกินนอนเรียนเที่ยวเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก รู้ไส้รู้พุงรู้ยันไส้ติ่ง ว่ามันไม่ได้รักฮันนี่”
“ไม่รักแล้วยอมทำไม”
“ก็นั่นดิ่ สงสัยอยู่เนี่ย ว่ามันยอมทำไม ถามก็ไม่ยอมบอก”
“ก็นั่นแหละ แปลว่ารัก ฉันกลับล่ะนะ ได้ยินชื่อนังอสรพิษนั่นแล้วอารมณ์เสีย”
ฟ้าเร่งเดินออกไป บีบีหันมามองธีรเทพ
“นายยืนยันใช่มั้ยว่าคุณดินไม่ได้รักและไม่ได้มีอะไรกับฮันนี่”
“ให้นอนยันด้วยป่ะ วิ่งยันแถมด้วยก็ได้”
“ทะลึ่ง!งั้น มานี่เลย”
บีบีลากธีรเทพออกไปอีกทางหนึ่งคนละทางกับที่ฟ้าออกไป ดินเดินออกมาจากร้าน เดินไปทางที่ฟ้าเดิน
ฟ้าเดินมาเรื่อยๆ จะไปที่รถ ดินเดินมาส่งอยู่ห่างๆ ฟ้าซุ่มซ่ามเดินสะดุดเพราะมัวแต่เหม่อลอย
“อุ๊ย”
“คุณฟ้า”
ดินตกใจเพราะเป็นห่วงฟ้าฟ้าทรงตัวใหม่ รีบเก็บอาการ ฟอร์มดีเหมือนเดิม ดินชะงัก ไม่เข้าไป แอบมองดูฟ้าไขกุญแจรถ ยิ้มๆ
“ยัยโก๊ะเอ๊ย ฟอร์มจัดซะไม่มี”
แล้วดินก็ชะงัก เมื่อเห็นคุณวีเดินเข้ามาหาฟ้า
“คุณวี เพิ่งมาเหรอคะ ฟ้ากำลังจะกลับ”
“มาสักพักแล้วล่ะครับ ผมเข้าไปในร้านแล้ว”
ฟ้าหน้าเสีย
“เข้าไปแล้ว”
“ไม่เห็นใคร ผมเลยออกมารอคุณที่รถดีกว่า”
ฟ้าแอบโล่งใจ
“ค่ะ” คุณวี จ้องฟ้านิ่ง สายตาหวั่นไหว “มองฟ้าแปลกๆ นะคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” คุณวีเข้าไปสวมกอดฟ้าทันที จนฟ้าตกใจเพราะตั้งตัวไม่ทัน “คุณวี”
“รู้มั้ยว่าผมรักคุณมาก คุณจะรักผมเหมือนกับที่ผมรักคุณได้มั้ย”
ฟ้าอึ้ง สงสารคุณวี ค่อยๆ ยกมือขึ้นมากอดตอบ แข็งใจพูด
“ถ้าฟ้าไม่รักคุณ ฟ้าจะแต่งงานกับคุณเหรอคะ”
คุณวีอึ้ง ยิ้ม แต่ก็ยังมีความไม่แน่ใจ กอดฟ้าแน่นขึ้นด้วยความรักและหวงแหน ดินมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวด ก่อนจะยิ้มอย่างยอมรับ
“ไอ้ดินเอ้ย คาดหวังจะให้เขาพูดว่าเขาชอบแกหรือไง...เพ้อเจ้อจริงๆ”
+ + + + + + + + + + + +
บีบีจูงมือธีรเทพให้เดินตามมาธีรเทพมองมือบีบีที่จูงมือตัวเองแล้วยิ้มๆ ชอบใจ บีบีหันไปเห็นธีรเทพยิ้มร่า
“ยิ้มอะไร”
“ผู้หญิงอะไร มือสากยังกะกระดาษทราย”
บีบีรีบสะบัดมือออก
“ก็ผู้หญิงทำงานไง มือก็ไกว ดาบก็แกว่ง ไม่ได้นั่งเป็นคุณนายชี้นิ้วให้คนอื่นทำให้นี่ยะ จะให้มานวลนิ่มอยู่ได้ไง เข้าโหมดจริงจังได้แล้ว”
“ว่ามา”
“จะว่าไปจริงๆ แล้ว ฉันก็เริ่มจะเชื่อที่นายพูดแล้วนะ เพราะดูจากท่าทางและแววตา คนรักกันไม่ทำยังงี้”
“แล้วต้องยังไง”
“คนรักกันก็ต้องอยากอยู่ใกล้กัน อยากเห็นหน้า ไปไหนก็ต้องคิดถึง เอ่ยถึงชื่อเขาตลอดเวลา จนทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆ อิจฉาและถึงขั้นรำคาญ”
ธีรเทพสะดุ้ง
“เฮ้ย...ชัดเลย นี่มันตัว...” ธีรเทพจะบอกว่าตัวเอง
“ตัวอะไร”
ธีรเทพทำเป็นชี้ไปข้างหลังบีบี
“หนู!อยู่ข้างหลังเธอ”
“กรี๊ดดด” บีบีตกใจกระโดดใส่ธีรเทพ ธีรเทพกอดบีบีเอาไว้ ยิ้มๆ “ไปยัง มันไปหรือยัง” ธีรเทพ ขำมองหน้าบีบีนิ่ง ชอบจัง “ไปหรือยัง”
“ยัง เฮ้ย มันวิ่งเข้ามาหาแล้ว”
บีบียิ่งกอดธีรเทพแน่น แต่คราวนี้ทั้งหยิก ทั้งจิกธีรเทพ
“ทำไงสักอย่างเซ่ยังอยู่เฉยๆ อีก! นี่ๆๆ”
“โอ๊ยยย เจ็บ! มันไปแล้ว”
บีบีหยุดตีธีรเทพ
“เหรอ ไม่เชื่อ” บีบีกอดธีรเทพเอาไว้ก่อน แล้วหันไปมองข้างหลัง ไม่มีหนู “มันไปแล้ว”
บีบีหันมาเจอธีรเทพจ้องหน้าอยู่ใกล้มากถึงกับอึ้ง
“เขินอ่ะเด่ะ คิดอะไรกับฉันเปล่าเนี่ย”
บีบีรีบปล่อยธีรเทพ เขิน ขนลุก ทำตัวไม่ถูก แก้เก้อ
“ไม่ได้เขิน”
“แน่ใจ”
“อ่ะ กอดอีกทีก็ได้ยืนยันว่าไม่ได้เขิน”
บีบีเข้าไปกอดธีรเทพ คราวนี้ธีรเทพเขิน สลัดทันที
“เฮ้ย อย่ามา”
“อย่าบอกนะว่านายเขินฉัน คิดอะไรกับฉันเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้เขินและไม่ได้คิด แต่...มัน...หยืยๆ แหยงๆ ดื๋ยๆ”
“ก็รู้สึกเหมือนกันนั่นแหละ เข้าเรื่อง คุณดินยอมให้ยัยฮันนี่ทำแบบนี้ทำไม”
“ก็มันเป็นคนดีไง เมื่อผู้หญิงลงทุนปล้ำก็แล้ว ประกาศออกสื่ออีกต่างหาก มันไม่อยากให้ผู้หญิงเสียหายมากไปกว่านี้ เลยต้องยอม ถ้าไม่ยอม ยัยฮันนี่อาจจะทำอะไรมากกว่านี้อีกก็ได้”
“ฉันเชื่อนะว่าคุณดินเป็นคนดี และคนดีมักเป็นเหยื่อของผู้หญิงเลวๆ”
“เออ บทจะง่ายก็ง่ายแฮะ”
“เพราะฉันเป็นคนฉลาด เข้าใจอะไรง่าย เคลียร์ป่ะ แล้วคุณดินทำแบบนี้ทำไม”
“ย้อนกลับไปข้อที่หนึ่ง เพราะมันเป็นคนดีไง กลัวผู้หญิงจะเสียใจ”
“ฉันว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น คนฉลาดอย่างฉันเท่านั้นจึงจะคิดได้”
บีบีสงสัยมาก
+ + + + + + + + + + + + +
เช้าวันต่อมาต้นมากดกริ่งหน้าบ้านดินสายหยุดเดินออกมา ต้นสะดุ้งจะหลบหน้า
“อ้าว...จะไปไหนล่ะจ๊ะ”
“เอ่อ...คือว่า...”
“จะมาเซอร์ไพรส์รับกอหญ้าไปทำงาน” สายหยุดถามต่อ
“ครับ”
“เขาไปกับพี่ชายเขาแล้ว”
“ว้า...” ต้นทำหน้าผิดหวัง
“ไง เซอร์ไพรส์กว่ามั้ย”
“มากครับ ผมลาล่ะครับ”
ต้นรีบวิ่งออกไป สายหยุดมองตามขำๆ ฮันนี่วิ่งออกมา
“ดินมารับกอหญ้าเหรอคะ”
“ใช่”
“แล้วทำไมคุณแม่ไม่ปลุกหนู”
“เอ๊า...ก็เห็นนอนสบาย ไม่อยากกวน”
“คุณแม่”
สายหยุดเดินหนีไป ฮันนี่เจ็บใจ รีบวิ่งไปที่รถจะไปทำงาน
+ + + + + + + + + + + +
ที่ออฟฟิศของน้ำฟ้า จอห์นนั่งเครียดอยู่กับ น้ำฟ้าถอนหายใจหลังจากทีได้ฟังเรื่องราวความจริงจากจอห์น
“เฮ้อ”
“อะไรๆ มันผิดที่ผิดทางผิดจังหวะตลอดเลย”
“แต่ถูกที่ถูกทางและถูกจังหวะสำหรับยัยมิ้นท์พอดี”
“หมายความว่าไงครับ”
“แม่เล่าให้ฉันฟังแล้ว ยัยฮันนี่โทรมาบอกน้ำฝนให้ไปเจอแกกับยัยมิ้นท์พอดี มันสองคนจะทำให้แกกับน้ำฝนแตกกันให้ได้”
“โอ้ว...มายก๊อด เพื่อ...”
“ก็มันทำฉันไม่ได้ ก็เลยไปทำคนรอบๆ ข้างฉัน”
“โอ้ว มายก๊อด สุดยอดของความอิจฉาริษยา เลวจริงๆ”
“เพราะฉะนั้น อย่าใจอ่อนกับแผนชั่วๆ ของพวกมัน และต้องอดทน อย่าเพิ่งถอดใจ”
“แต่น้ำฝนอาจจจะถอดใจจากผมก่อน”
“ไม่หรอก แต่ยังไง เธอก็ต้องยอมรับว่าตัวเองเคยทำผิด จะให้น้ำฝนให้อภัยและเชื่อใจได้ มันต้องใช้เวลา”
“ผมไม่น่าพลาดตั้งแต่แรกเลย”
“จำไว้เป็นบทเรียนก็แล้วกัน ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะช่วยรักษาความรักของพวกเธอเอง”
“ขอบคุณครับพี่ฟ้า เดี๋ยวนี้ พูดเพราะกับผมจังเลย”
“ไอ้จอห์น อย่าชักใบให้เรือเสีย ฉันกำลังเป็นนางฟ้า ส่วนภาคนางยักษ์...รอสักครู่”
+ + + + + + + + + + + +
มิ้นท์วิ่งหนีฟ้ากับบีบีออกมาหน้าออฟฟิศ ดินและกอหญ้าเดินมาพอดี
“ช่วยมิ้นท์ด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
มิ้นท์เข้าไปหลบหลังดิน ฟ้าและบีบีวิ่งออกมา
“ฟ้า ใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวบอสรู้เรื่อง ซวยตายเลย” บีบีบอกฟ้า
“มีอะไรกันครับ” ดินถามอย่างแปลกใจ ฟ้า บีบีเห็นดินแล้วชะงัก
“ยัยมิ้นท์ ออกมานะ ทีงี้ล่ะทำเป็นกลัว”
กอหญ้าดันตัวมิ้นท์ออกไป
“กลัวอะไรล่ะ มีอะไรก็เคลียร์ๆ สิ”
“ว้าย! ดันฉันออกไปทำไม”
มิ้นท์เข้าไปหลบหลังดินต่อ
“เดี๋ยวก่อนครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ทำไมไม่พูดกันดีๆ”
“ยัยสองคนเนี่ย ชอบใช้กำลังค่ะคุณดิน...ต่ำ”
“แล้วสิ่งที่ยัยฮันนี่กับหล่อนทำ มันสูงนักหรือไง”
“ฮันนี่ทำอะไร”
“ใช้ให้ยัยมิ้นท์ไปบ่อนทำลายความรักของน้องสาวฉันไง ชัดมั้ยว่าแฟนนายมันเลว”
ดินอึ้ง โกรธฮันนี่
“ฮันนี่”
+ + + + + + + + + + + +
ฮันนี่เพิ่งมาถึงออฟฟิศ รีบโทรหาดิน
“ฮัลโหล...ดิน...ดินอยู่ไหนคะ”
ดินเดินมาอยู่ข้างหลังฮันนี่
“ผมอยู่นี่”
ฮันนี่หันไป แล้วดีใจ
“ดิน” ฮันนี่โผเข้ากอดดินทันที “ฮันนี่คิดถึงดินที่สุดเลยรู้มั้ย”
“คุณไม่ทำตามสัญญา”
“อะไรนะคะ”
“คุณยังตามราวีคุณฟ้า”
“เอ่อ...”
“ความลับไม่มีในโลกหรอกนะ ฮันนี่...”
“แล้วไง แล้วดินจะทำอะไรฮันนี่ได้” ดินเข้ามากอดฮันนี่เอาไว้ ฮันนี่ตกใจและแปลกใจ “ดิน”
ฟ้าเดินเข้ามาเห็นพอดี ถึงกับอึ้ง ตกใจ รีบหลบ
“ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณไม่พอใจ รู้มั้ย ทำไมผมถึงได้ออกไปนอนที่ร้านเวดดิ้ง”
“ทำไมคะ”
“ผมไม่อยากให้ใครมองคุณไม่ดี ผมเป็นห่วงคุณนะ”
“ดินพูดจริงหรือแค่พูดให้ฮันนี่ตายใจ”
“ผมพูดจริง ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าคุณพูดถูกทุกอย่าง ผมไม่เคยลืมคุณเลย”
“ดิน”
ฟ้าช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน เสียใจมากจะเดินเข้าข้างใน บีบีเข้ามาเห็นฟ้าตาแดงๆ ก็ ตกใจ
“ฟ้า...แกเป็นอะไร” ฟ้าพูดไม่ออก วิ่งหนีไป บีบีรีบชะโงกออกไปดู เห็นดินกับฮันนี่กำลังกอดกัน “เฮ้ย...ไรเนี่ย”
บีบีตกใจรีบตามฟ้ากลับเข้าไป...ดินกอดฮันนี่แต่สายตาปวดร้าว ฮันนี่กอดดินยิ้มพอใจและหลงเชื่อดิน
ฟ้าวิ่งหลบมาอีกมุมหนึ่งแล้วนั่งลงอย้างหงุดหงิด บีบีตามเข้ามา
“แกมาห้ามฉันทำไม จะเอาเลือดหัวมันออก”
“แกเอาเลือดหัวยัยมิ้นท์ออก แกก็ต้องถูกไล่ออก ถ้าบอสรู้”
“โอ๊ย เพราะนายดินนั่นแท้ๆ มาทำไมตอนนี้ก็ไม่รู้”
“อย่าเพิ่งฟาดงวงฟาดงาได้ป่ะ ใจเย็นๆ ก่อน”
“มันเย็นไม่ไหว ถ้าฉันห้ามพวกมันไม่ได้ คู่ของน้องสาวฉันพังพินาศแน่”
“ต่อให้แกอยู่เฉยๆ คู่ของน้ำฝนกับจอห์นก็อาจจะพังพินาศได้เหมือนกัน” ฟ้าอึ้ง “ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว...”
“แต่...”
“บางอย่างก็อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรานะฟ้า ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะ ให้เขาสองคนจัดการกันเอง”
“จะปล่อยให้ยัยฮันนี่สมหวัง มาหัวเราะเยาะเย้ยฉันหรือไง ที่ทำร้ายฉันได้ ฉันอกแตกตายแน่”
“ถ้าแกอยู่เฉยๆ เป็นทองไม่รู้ร้อนซะ ยัยฮันนี่นั่นต่างหากที่จะอกแตกตาย” ฟ้าอึ้ง “เชื่อฉัน คนชั่วยังไงก็ไม่มีทางได้ดี แกไม่ต้องทำอะไร อยู่เฉยๆ สวยๆ”
ฟ้าเครียด
ฟ้ากลับเข้าห้องทำงาน ฟ้านั่งคิดงานแต่ไม่มีสมาธิ ขณะที่บีบีทำงานอยู่ที่โต๊ะ ต้นถือกระถางดอกไม้สำหรับเป็นของขวัญ เดินเข้ามากับกอหญ้า
“เจ๊ ผมแต่งกระถางแบบนี้เป็นของพรีเมี่ยมให้ลูกค้างานเปิดร้านดอกไม้ โอเคป่ะ”
“โอ”
ฟ้กับบีบีตอบโดยไม่มองด้วยซ้ำ
“ใช้ตาหลังมองได้ด้วยเหรอวะเนี่ย”
ฮันนี่และมิ้นท์กำลังจะออกไปข้างนอก จงใจเดินผ่านและเย้ยฟ้า
“โฮะๆๆ อุ๊ย เดี๋ยวจ๊ะมิ้นท์ ก่อนจะออกไปพบลูกค้า ฉันอยากกล่าวอะไรนิดหน่อยกับทุกคน ฮิๆๆ คือ ขอโทษนะ อารมณ์ดีจนอยากเผื่อแผ่ เก็บเอาไว้คนเดียวไม่ไหว”
“แผ่ออกมาเลยค่ะหัวหน้า เผื่อคนแถวๆ นี้จะได้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง คริๆ”
“แบบว่า ฉันกับดินนัดกันจะไปดูฤกษ์งานแต่งกันพรุ่งนี้อ่ะ แล้วก็คงจะจัดงานแบบหรูไฮ เชิญแขกสักห้าพันคน มาจากทุกมุมโลกเลยนะ เพราะดินเขาค่อนข้างมีชื่อเสียง เอจะจัดงานที่ไหนดีล่ะเนี่ย”
“ไม่จริง” กอหญ้าบอก
“ก็คงจะจริงแหละกอหญ้า เพราะเพิ่งเห็นกอดกันกลมชนิดไม่เกรงใจเจ้าที่อยู่เมื่อตะกี้” ฟ้าบอก
“อุ๊ยตาย...คนแอบดูก็เสียมารยาทเนอะ คนเขาจะปรับความเข้าใจกัน ก็สาระแน”
“อุ๊ยตาย...สาระแนได้มากกว่านี้อีกนะ จัดที่วัดใกล้ๆ ออฟฟิศมั้ย”
“ทำไมต้องวัดอ่ะ”
“หัวหน้าเธออาจจะดีใจมากที่มีผู้ชายโง่ๆ หลงมาแต่งงานด้วย เผลอๆ หัวใจวายตาย ก็จัดงานศพไปด้วยเลยพร้อมกัน ไง...โอมั้ย”
ฮันนี่เหวี่ยงกระเปาใส่ฟ้าด้วยความโมโห
“แช่งฉันเหรอ!ยัยน้ำเน่า”
“เออสิ!”
ฟ้าจับกระเป๋าเอาไว้ฟ้าและฮันนี่ยื้อกันไปมา ไม่มีใครยอมใคร บีบีและต้นพยายามจะห้าม แต่มิ้นท์กลับยุ
“ฟ้า อย่าแก พอเถอะ”
“จัดเต็มเว่อร์ๆ เลยค่ะ คุณฮันนี่”
“เจ๊พอๆๆ แยกๆๆ”
กอหญ้าทนดูไม่ไหว หันไปค้วากระถางดอกไม้ที่ต้นถืออยู่มาปาลงพื้นทันที
“หยุดได้แล้ว” ทุกคนชะงัก ตกใจ หันมองกอหญ้าเป็นตาเดียว “หนูเบื่อเรื่องเน่าๆ แบบนี้ที่สุดเลย หนูมาฝึกงาน หวังจะได้เจอตัวอย่างที่ดี แต่นี่อะไรพวกเจ๊ทำหนูเสียศรัทธามาก หนูขอลาออก”
กอหญ้ากะเผลกออกไป
“เดี๋ยว โจรน้ำส้ม เดี๋ยว”
ต้นตามกอหญ้าออกไป ฟ้ารู้สึกตัวว่าทำผิดมากต่อหน้าเด็ก รีบผละออกไปทันที บีบีตามฟ้าไป ในขณะที่ฮันนี่และมิ้นท์สะใจ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน
+ + + + + + + + + + + +
กอหญ้าเดินออกมา ต้นตาม
“โจรน้ำส้ม!”
“เลิกเรียกฉันว่าโจรน้ำส้มซะทีได้มั้ย!”
“ก็ได้ กอหญ้า จะลาออกจริงเหรอ อีกนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็ไม่จบนะ เสียดาย”
“แต่ให้อยู่แล้วเจอแบบนี้ ก็ไม่ไหวอ่ะ ฉันยอมจบช้าไปอีกเทอมก็ได้”
“ก็เข้าใจ...แต่ปกติ พี่ฟ้าเขาไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ ช่วงนี้เขาอาจจะเครียด อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจเลยนะ”
“พูดยาวมากเลยนะวันนี้”
“ก็...อยากจะเตือนสติ อย่าเพิ่งใจร้อน คนข้างในร้อนกันพอแล้ว” กอหญ้าอึ้ง “ในฐานะที่ฉันเป็นหัวหน้าเธอโดยตรง วันนี้ยอมให้ลา”
“ทำไมยอมง่ายจัง”
“จะลาด้วยไงเบื่อ ไปหาอะไรทำแก้เบื่อกันเหอะ” กอหญ้ามองต้นอย่างประเมิน จะมาไม้ไหน “ไปเด่ะ เดี๋ยวเปลี่ยนใจ ไม่รู้ด้วย”
กอหญ้าตามต้นไป
ภายในออฟฟิศขณะนั้นฟ้านั่งลงอย่างเครียดๆ
“ประสาทแกดีอยู่เปล่าเนี่ย เพิ่งจะเตือนไปหยกๆ ว่าให้อยู่เฉยๆ ไปเล่นตามเกมยัยฮันนี่ทำไม”
บีบีต่อว่าฟ้า
“ฉันหมั่นไส้”
“ใจเย็นบ้างได้มั้ย ใจร้อนตั้งแต่เด็กยัน...” บีบียั้งไว้ไม่พูดต่อ
“ยันอะไร”
“แก่! ยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้ สักวันจะตายเพราะแพ้ภัยตัวเอง”
“ตายเพราะตัวเองก็ยังดีกว่าตายเพราะคนอื่น”
“แถไม่เลิก! ไม่เห็นเหรอว่าเด็กมันกำลังหมดความนับถือ นี่มันวิกฤติศรัทธาชัดๆ” ฟ้าอึ้ง “แบบนี้ ยังจะตายดีอยู่อีกมั้ย” ฟ้าส่ายหน้า “อย่าให้ใครดูถูกได้สิว่าสวยแต่ไม่มีสมอง”
“บีบี!”
“ถ้ามีสมองก็ต้องคิดให้เป็น ทำใจเย็นให้ได้”
น้ำฟ้าถอนใจ รู้สึกเครียดกับอารมณ์ตัวเอง โดยหารู้ไม่ ว่าบีบีแอบสังเกตอาการของน้ำฟ้าอยู่ตลอดเวลา
ธีรเทพอยู่ที่รักนิรันดร์กำลังคุยโทรศัพท์กับบีบี ได้ยินเสียงบีบีบ่นมาตามสายเสียงดังลั่น ธีรเทพจะโต้ตอบก็พูดไม่ทัน
“เดี๋ยว บีบี พูดช้าๆ คือ...ว้า...โอ๊ย! โอเค เดี๋ยวจะถามมันให้ แค่นี้นะ แสบหูไปหมดแล้ว”
ธีรเทพวางสาย หันมาหาดินที่กำลังนั่งเซ็งอยู่ข้างๆ
“อะไรของแกอี๊ก ไอ้ดิน ทำอะไรของแกอี๊ก” ธีรเทพถามอย่างเหลืออด
“แค่กอด”
“กอดเพื่อ...”
“ให้ฮันนี่สงบๆ จะได้เลิกตาม....”
“เลิกตาม? เลิกตามอะไร เลิกตามใคร?”
“ฉันไง”
“ยิ่งดูดให้เข้ามาหาอีกน่ะสิไม่ว่า”
“ก็ดีกว่า...เอาน่ะ แบบนี้น่ะดีที่สุดแล้วฉันไปทำงานนะ”
ดินตัดบท เดินออกไปทันที
“วันๆ ไม่ต้องทำอะไร มีแต่เรื่องแกเนี่ยแหละ”
เสียงโทรศัพท์ธีรเทพดังขึ้นอีก ธีรเทพรับสาย
“ฮัลโหล รักนิรันดร์...”
“ได้เรื่องหรือยัง คุณดินทำแบบนี้ทำไม หา ว่าไง”
บีบีถามเป็นชุด ธีรเทพเซ็ง เอาโทรศัพท์ออกห่างหู ไม่ฟัง
“นายธีรเทพ ฟังฉันอยู่หรือเปล่า ฮัลโหลลล”
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 22 (ต่อ)
น้ำฟ้าเดินออกมาจากออฟฟิศเพื่อจะกลับ ดินขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาพอดี ดินรีบเดินมาหาน้ำฟ้า พอน้ำฟ้าเห็นดินจึงรีบเดินหนีเพราะโกรธและหึง
“เดี๋ยวก่อนคุณฟ้า”
“ยังจะมีหน้ามาอีกเหรอ ไปแล้วทำไมไม่ไปเลย” ดินจะอ้าปากพูดแต่น้ำฟ้าชิงพูดต่อ “อย่า! อย่าได้คิดเล่นมุกย้อนฉัน ว่าต้องไปขึ้นรถที่หมอชิต ตอนนี้...ฉันฆ่าคนได้นะ”
“คุณเอ๊ยยย...ผมจะมาขอโทษเรื่องฮันนี่ ผมกำลังพยายามทำตามสัญญาอยู่นะ”
“แต่ยังไม่พอ!” ดินอึ้ง ฟ้าชะงักพยายามระงับอารมณ์ “โอเค...ฉันจะใจเย็นๆ ฉันรู้ว่านายกำลังพยายาม ฉันขอบใจ แต่ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ย”
น้ำฟ้าเดินมาจับมือดิน คุณวีเดินมาเห็นเข้าถึงกับหยุดชะงัก ไม่พอใจขึ้นมาทันทีจึงแอบมอง
“อะไร”
“หาฤกษ์แต่งทีหลังงานฉันนะ แล้วฉันจะเชิญนายกับฮันนี่มางานแต่งงานฉัน”
“แล้วถ้าฤกษ์ดีของผม ก่อนหน้าวันแต่งของคุณล่ะ”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะคุณ ฤกษ์งามยามดีของชีวิตผม มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความพอใจของคุณนะ”
“ยังไงก็ไม่ได้ เพราะฉันต้องแต่งก่อนยัยฮันนี่ เคลียร์นะ โอเค รู้เรื่อง ขอบใจ”
น้ำฟ้าเข้าไปกอดดินเพื่อแสดงความขอบใจ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าไม่ควรทำ แต่ดินรั้งตัวเอาไว้ กระซิบที่ข้างหู
“แต่ผมตั้งใจจะแต่งงานก่อนคุณ ผมจะพาฮันนี่ไปอยู่ที่อื่น จะไม่มีคนที่คุณไม่ชอบอยู่รกหูรกตาคุณอีก”
น้ำฟ้าอึ้งหันมองหน้าดิน อารมณ์ขึ้นอีก
“ถ้าอยากจะแต่งจนตัวสั่นขนาดนั้นก็เชิญ แต่ไม่ต้องอ้างว่าทำเพื่อความสบายใจของฉัน”
คุณวีทนไม่ไหวเดินเข้ามาขัดจังหวะทันที ทำเหมือนเพิ่งมา
“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ”
ฟ้ากับดินผละออกจากกันทันที พยายามทำตัวปกติ
“คุยเรื่อง...วันนี้ท่าทางจะฝนตกนะคะ”
“แต่ท่าทางหุ้นจะขึ้นนะครับ”
“ผมขอคุยกับคุณฟ้าเป็นการส่วนตัวได้มั้ยครับ”
“เชิญครับ...ผมกำลังจะกลับพอดี”
ดินรีบเดินออกไป ฟ้ามองตามดินด้วยความน้อยใจ เสียใจ หันมาอีกทีเจอคุณวีมองฟ้าอยู่ ฟ้ารีบเก็บอาการเป็นปกติ
“คุณฟ้า คุณมีอะไรอยู่ในใจที่อยากจะบอกผมหรือเปล่า บอกผมนะ ผมพร้อมจะยอมรับฟัง ขอแค่... อย่าโกหกตัวเอง”
น้ำฟ้าอึ้งก่อนจะตอบออกมา
“มีค่ะ”
คุณวีอึ้งนึกเสียใจ คิดว่าน้ำฟ้าจะสารภาพความในใจและปฏิเสธความรักของตัวเอง
“ครับผมฟังอยู่”
“ฟ้า จำเป็นต้องไปพบคนๆ หนึ่งค่ะ ฟ้ามีเรื่องอยากจะสารภาพกับเขา” คุณวีหน้าเสีย “และฟ้าคงจะไปกับคุณวีไม่ได้” คุณวีใจเสียลงไปอีก
“ฟ้าจะไปหากอหญ้าค่ะ น้องกำลังโกรธฟ้ามาก” คุณวีชะงัก หันมองเห็นน้ำฟ้ายิ้มแหยๆ ให้คุณวี เป็นคนละเรื่องกับที่คุณวีคิด คุณวีแอบโล่งใจ ยิ้มขัน “ไม่ตลกนะคะ...ฟ้าซีเรียส”
“ผมขอโทษ”
คุณวีดึงน้ำฟ้ามากอดด้วยความรัก แต่ยังหัวเราะไม่หยุด จนน้ำฟ้าเซ็งปนแปลกใจอะไรของเขา
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฟ้าเดินมาที่ประตูบ้านดิน มองเข้าไปข้างใน สายหยุดกำลังดูต้นไม้อยู่ เห็นฟ้า ดีใจ รีบเดินเข้ามา
“หนูฟ้า”
“สวัสดีค่ะ แม่”
“มาหาตาดินเหรอ”
“เปล่าค่ะ กอหญ้ากลับมาหรือยังคะ”
“ยังจ๊ะ...เข้ามาก่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้ากอหญ้ากลับมา ให้โทรหาหนูหน่อยได้มั้ยคะ หนูจะให้...เอ้ย หนูจะมาคุยด้วย”
“กอหญ้าไปทำอะไรให้หนูไม่สบายใจหรือเปล่าลูก ดูหน้าตาหนูไม่ค่อยดีเลย”
“ฟ้าต่างหากค่ะที่ทำให้น้องไม่สบายใจ”
สายหยุดมองน้ำฟ้าอย่างแปลกใจ
+ + + + + + + + + + + +
กอหญ้าพาต้นมาที่บ้านเด็กตาบอด
“มาขายผ้ารองโต๊ะรีดผ้าหรือไง...เออ ลืมไป เธอไม่ได้ขาย แล้วมาทำไม”
“วันนี้นัดลูกศิษย์เอาไว้ จะสอนวาดรูป”
“หือ”
ต้นทำหน้าแปลกใจ
ต้นและกอหญ้ารออยู่ในห้องเจ้าหน้าที่เดินเข้ามา
“ทำไมมาเร็วล่ะคะ น้องกอหญ้า”
“หัวหน้าใจดีให้ลางานค่ะ เอ่อ...หนูมาผิดเวลาหรือเปล่าคะ”
“ก็เร็วไปนิด แต่ไม่เป็นไร พวกเขารออยู่แล้วล่ะ มีเซอร์ไพรส์น้องด้วยนะ”
เจ้าหน้าที่เดินนำต้นและกอหญ้าไปที่ห้องๆ หนึ่ง ขณะนั้นโด่ง หนึ่งในเด็กตาบอดถืออูเคเลเล่อยู่ นำทีมเด็กๆ ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ ทุกคนใส่เสื้อของต้น ที่สกรีนคำบอกรักเห่ยๆ ของต้น...กอหญ้าตกใจ ไม่คิดว่าเด็กๆ จะเซอร์ไพรส์.....ต้นตกใจกว่า ไม่คิดว่าจะเห็นอูเคเลเล่และเสื้อของตัวเองอยู่กับเด็กเหล่านี้....
“สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ”
เจ้าหน้าที่พูดเบาๆ กับกอหญ้า
“ขอบคุณค่ะ”
กอหญ้าหันมามองต้นอายๆ ต้นยิ้มอย่างโล่งใจ และแปลกใจระคนกันกับสิ่งที่กอหญ้าทำ
“สุขสันต์วันเกิดด้วยคน...ยัยโจรน้ำส้ม” ต้นบอกกอหญ้า
“ขอบใจ”
กอหญ้ายืนฟังเด็กๆ ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์อย่างอิ่มใจ บวกเขินๆ ต้นลอบมองกอหญ้า ด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป แอบปลื้มเล็กๆ
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฟ้านั่งซึมอยู่ตรงหน้าสายหยุดที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“กอหญ้าเขาใจร้อน โผงผาง คิดอะไรก็พูดไปอย่างนั้น หนูอย่าถือสาน้องเลยนะ”
“หนูควรจะบอกคำนี้กับน้องมากกว่าค่ะ ว่าอย่าถือสาหนู”
สายหยุดมองฟ้ายิ้มๆ
“แปลกนะ หนูฟ้าตอนนี้กับที่ตาดินเคยเล่าให้แม่ฟัง ดูเหมือนไม่ใช่คนเดียวกันเลย”
“นายดินเม้าอะไร... เอ่อ เม้าอะไรหนูให้แม่ฟังคะ”
“เขาบอกว่าหนูเจ้าอารมณ์ เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ ผิดไม่เป็น”
“นิสัยไม่ดีเลยใช่มั้ยคะ”
“จ๊ะ”
ฟ้าอึ้ง ไม่คิดว่าสายหยุดจะพูดตรงๆ
“หนูรู้แล้วล่ะว่ากอหญ้าพูดตรงเหมือนใคร”
“อย่าถือแม่เลยนะ แม่โกหกใครไม่เป็น”
“คราวนี้...ฟ้ายอมรับว่าฟ้าทำเกินไป ฟ้าไม่อยากให้น้องต้องหาที่ฝึกงานใหม่ เสียเวลา แทนที่จะได้จบเทอมนี้ ฟ้าจะมาขอโทษน้อง”
“ขอบใจนะลูก แม่จะบอกน้องให้”
“ขอบคุณนะคะ หนูลาล่ะค่ะ”
ฟ้าไหว้สายหยุดแล้วเดินออกไป สายหยุดมองตามฟ้าอย่างชื่นชม ดินค่อยๆ เดินออกมาจากในบ้าน มาหาสายหยุด
“แล้วจะไม่ให้แม่รักหนูฟ้าได้ยังไงดิน เขายอมมาขอโทษ แม้แต่กับเด็กเมื่อวานซืนอย่างกอหญ้า...นี่แหละคนจริง แม่ขอเถอะดิน ดินจะมองข้ามของดีแม่ก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่าคว้าของร้อนเข้าบ้านให้แม่อยู่ไม่เป็นสุข”
สายหยุดพูดกับดิน ดินอึ้ง สายหยุดเดินเข้าบ้านไป ดินสุดแสนจะอึดอัดใจ เพราะเขาไม่ได้อยากปล่อยฟ้าไป แต่ให้ทำยังไง เพราะฟ้าไม่ได้รักเขา แต่แล้วดินก็เปลี่ยนใจวิ่งออกไปทันที
+ + + + + + + + + + + +
ที่บ้านคุณสดใสขณะนั้นคุณสดใสคุยกับรูปสามีและมีน้ำฝนอยู่ด้วย น้ำฝนหน้าตาซึม เครียด
“คุณคะ ถ้าคุณกำลังมองพวกเราอยู่ ช่วยทำให้ความรักของลูกๆ สมหวังทั้งสองคนด้วยนะคะ อย่าได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากนี้เลย...”
“คุณพ่อคงช่วยอะไรไม่ทันแล้วล่ะค่ะ”
“อย่าขัดแม่น่ะ... คุณคะ ช่วยลูกหน่อยนะคะ ฉันอยากเห็นลูกๆ มีความสุข ได้อยู่กับคนที่รักจริง ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร”
น้ำฝนเหลือบไปเห็นจอห์นเข้ามา ไม่พอใจ
“มาทำไมอีก คนเลว”
น้ำฝนปราดเข้าไปเอาเรื่องจอห์น คุณสดใสใจอ่อนระโหย หันไปคุยกับรูปสามีต่อ
“คุณคะ ช่วยให้ดีขึ้นนะคะ ไม่ได้ช่วยให้แย่ลง”
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฟ้าเดินกลับบ้าน ดินวิ่งตามมาแต่ น้ำฟ้ามัวแต่เหม่อลอยจนไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น
เสียงมือถือดังขึ้น น้ำฟ้ารีบรับมือถือ
“ฮัลโหล...คุณวี...”
ดินชะงัก หยุดอยู่ข้างหลัง ยืนอยู่เงียบๆ น้ำฟ้าเดินไปคุยมือถือไป
“ค่ะๆ”
ดินค่อยๆ ปล่อยให้น้ำฟ้าเดินจากไป น้ำฟ้าหยุดนิ่ง
“วันนี้...ฟ้าขอไม่เจอได้มั้ยคะ ฟ้า ปวดหัวค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ”
น้ำฟ้าวางสาย หยุดชะงัก ดินยืนอยู่ข้างหลัง น้ำฟ้าออกเดินต่อ
“คุณฟ้า”
น้ำฟ้าตกใจ หันมอง
“นายดิน! มีอะไร โผล่มาไม่รู้เนื้อรู้ตัวเนี่ย ฉันตกใจ หัวใจวายตายก่อนแต่งงานว่าไง บาปหนักนะจะบอกให้ ทำให้คนไม่ได้แต่งงานเข้าหอเนี่ย”
ดินเข้ามาเอามือปิดปากฟ้าไว้ ไม่ให้พูด ฟ้าอึ้ง ตกใจ ใจสั่น มองตาดิน ดินมองตาฟ้าลึกซึ้ง
“ผม...”
น้ำฟ้าแทบจะละลายอยู่แล้ว เห็นความหมายของคำว่ารักอยู่ในแววตาของดิน...
“ผม...”
เสียงมือถือของน้ำฟ้าดังขึ้นขัดจังหวะจนได้ ดินฟ้าหลุดจากภวังค์ ดินรีบปล่อยฟ้า ฟ้ามองดินอย่างคลางแคลงใจ ยังไม่หายสงสัยว่าดินจะพูดว่าอะไร....
“นายจะพูดอะไร นายดิน พูดออกมาสิ”
“คุณรับโทรศัพท์ก่อนเถอะ”
“คุณวี”ฆ
น้ำฟ้าลังเลที่จะรับเมื่อเห็นคุณวีโทรเข้ามา
“คุณวี รับเถอะ”
“ไม่ จนกว่านายจะบอกฉัน เมื่อกี้ นายทำแบบนั้น...แล้ว...นายก็..นายจะบอกฉันว่าอะไร”
“ช่างมันเถอะ ผม...ผมบ้าไปแล้ว”
ดินเดินหนี น้ำฟ้ายังตาม
“นายยังไปไหนไม่ได้ พูดมา นายจะพูดอะไร”
“คุณคาดหวังจะได้ยินอะไรจากปากผม” ฟ้าอึ้ง เสียงมือถือเงียบไปแล้ว ยังดังขึ้นมาอีก “ผมจะบอกว่า...ผมมียาสีฟันโบราณ สูตรแม่ผมทำเอง อยากให้คุณลองใช้ก่อนเข้าเรือนหอ รับรอง กลิ่นปากหอมสดชื่นกว่านี้ เจ้าบ่าวประทับใจแน่ ตอนนี้...ค่อนข้าง เอ่อ...”
“ไอ้บ้า! เออ บ้าจริงๆ! ไปเลย ไม่เอา ไม่ใช้”
น้ำฟ้ารับสายคุณวีเดินเข้าบ้านไป อารมณ์เสีย ผิดหวัง หงุดหงิด ดินมองตาม เจ็บใจตัวเอง จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าบอกความในใจ
+ + + + + + + + + + + +
ต้นเดินตามกอหญ้าออกจากบ้านเด็กตาบอดเงียบๆ
“ท่าทางจะซึ้งจนพูดไม่ออก”
“น้องๆ น่ารักเนอะ”
“คนให้อุ๊คกับเสื้อน้องไปใส่ก็...น่ารัก”
“เฮ้ย...ไรเนี่ย”
“ทำไมไม่บอกกันมั่งเลย ว่าเธอเอาของพวกนั้นมาให้เด็กๆ ที่นี่”
“ไม่ชอบพูด”
“บางอย่างพูดบ้างก็ได้ จะได้ไม่เข้าใจผิด รู้อะไรป่ะ ทำให้ฉันรู้สึกว่า...ของๆ ฉันมันมีค่ามากเลย”
“ใช่...นายไม่เคยรู้หรอก ว่ามันทำให้ทั้งคนรับและคนให้ รู้สึกว่ามีความสุขมากแค่ไหน ขอเพียง...เราได้ให้กับคนที่จะมองเห็นคุณค่ามันจริงๆ ของๆ นายทำให้โลกใบนี้ของเด็กๆ สดใสขึ้น จริงๆ นะ”
“เขินว่ะ”
กอหญ้ามองต้นแล้วยิ้มๆ
+ + + + + + + + + + +
บีบีมาหาธีรเทพที่ร้านรักนิรันดร์ พอมาถึงก็เปิดฉากเม้าท์ทันที
“มันน่าสงสัยมากๆ นี่ ๆๆ ดูจากสถิติที่ฉันรวบรวมมา”
“สถิติอะไร”
“สถานการณ์ที่ทำให้น้ำฟ้าวีนเหวี่ยง เป็นเรื่องของยัยฮันนี่และคุณดินซะ เก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์”
“แล้วมันบอกอะไร”
“มันบอกว่า... นี่ไม่คิด ไม่วิเคราะห์เองบ้างอะไรบ้างสักนิดเลยหรือไง”
“หึ...มีสมองเอาไว้คิดและวิเคราะห์เรื่องตัวเลขและเศรษฐกิจ ไม่ได้ไว้คิดเรื่องชาวบ้าน”
“งกไปไหนเนี่ย”
“เก็บเงินไว้ขอผู้หญิงแต่งงาน”
“หา” บีบีหัวเราะสะใจมาก “ฮ่ะๆๆๆนายเนี่ยนะ ฮ่ะๆๆๆ ใครโง่ยอมตกหลุมเนี่ย”
“เออ ฉลาดไว้นะ อย่าโง่แล้วกัน เร็วๆ บอกมาว่าสถิติเธอมันบอกอะไร”
“ไม่บอกดีกว่า นายสนใจเรื่องเงินเรื่องตัวเลขของนายไปเถอะ”
บีบีเดินหนี
“เฮ้ย ได้ไง แหย่ให้อยากแล้วจากไป นิสัยไม่ดี ยัยบีบี”
ธีรเทพตามบีบีไป
บีบีเดินหนีธีรเทพออกมา เจอรถไอติมหน้าร้าน
“กรี๊ด ไอติม น่ารักอ่ะ”
ธีรเทพตามออกมาเห็นพอดี
“บ้านนอก ไม่เคยเห็นไอติม” ธีรเทพต่อว่าบีบี
“พี่ๆ...ไอติมถ้วยหนึ่ง”
“พี่ ผมเอาด้วย”
“เอาให้หนูก่อน”
“ถ้าเธอได้ก่อน ฉันไม่เลี้ยง”
“จะเป็นสุภาพบุรุษทั้งที ก็เป็นให้ครบสูตร...ได้ทีหลัง”
“อยากให้เลี้ยง ก็ต้องรอ”
“คนอย่างฉันไม่รอ ถ้าไม่อยากรอก็ไม่ต้องเลี้ยง”
“ก็จะเลี้ยง”
“แต่ฉันไม่อยากรอ”
“งั้นก็ไม่เลี้ยง”
“เคลียร์”
ธีรเทพ บีบีหันไป รถไอติมหายไปแล้ว...
“เฮ้ย” เห็นคนขายไอติมเดินไปหลังไวๆ “กลับมาก่อนพี่”
“ไม่อยากรอแล้วคร้าบ”
คนขายไอติมตะโกนบอก ธีรเทพกับบีบีถึงกับเซ็ง
“เอาไงเนี่ย”
“ก็ไม่ต้องกิน”
“งั้นก็บอกมา จากสถิติของเธอ มันบอกว่าอะไร”
“ไปลากรถไอติมมาให้ฉันก่อน”
“บ๊ะ!”
+ + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านคุณสดใส ขณะนั้นคุณสดใสกำลังนั่งดมยาดมอยู่ ส่วนน้ำฝนกำลังเอาเรื่องโวยวายใส่จอห์น
“คุณจะมาอีกทำไม ฝนบอกแล้วไง ว่าเราจบกันไปแล้ว”
“ดาร์ลิ้ง”
“ไม่ต้องมาเรียก ฉันไม่ใช้ดาร์ลิ้งของคุณอีกต่อไปแล้ว ออกไปเลยนะออกไป”
น้ำฝนคว้าหมอนอิงมาปาใส่จอห์น
“น้ำฝน ใจเย็นลูก อย่าทะเลาะกัน”
“ก็เขาพูดไม่รู้เรื่องนี่คะ ไปให้พ้นเลยนะจอห์น ไป!”
น้ำฟ้าเดินเข้ามาพอดี ตกใจ เข้ามาขวางน้ำฝนกับจอห์นเอาไว้
“หยุดนะน้ำฝน”
“ไม่หยุด จนกว่าเขาจะออกไป”
“ฟ้า ห้ามน้องทีลูก แม่จะไม่ไหวแล้ว”
“แม่...” ฟ้าเป็นห่วงคุณสดใสมาก
“โอเคๆๆๆ ผมไปก็ได้ ผมขอโทษนะครับคุณแม่ พี่ฟ้า”
“คนบ้านนี้ไม่นับญาติกับคุณ!ออกไป!”
“กลับไปก่อน จอห์น”
จอห์นรีบออกไป หน้าเสีย คุณสดใสจะเป็นลมจริงๆ ฟ้ารีบเข้าไปดูอาการ
“แม่ แม่เป็นยังไงบ้าง แม่พิศ ยาดม ยาหอม ยาอะไรก็ได้ เอามาให้หมดเร็ว แม่เป็นลม”
“เอิ่กกก”
“แม่คะ แม่เป็นยังไงบ้าง”
“แกอยู่เฉยๆ เลย! เดี๋ยวฉันจะจัดการกับแกทีหลัง”
แม่บ้านเอาล่วมยามาให้ฟ้า ฟ้าหยิบยาหม่องมาถูๆ ให้แม่
“ไปละลายยาหอมมาเร็ว”
แม่บ้านรีบออกไป น้ำฝนนั่งเศร้าอยู่ ฟ้าบีบนวดให้คุณสดใส
+ + + + + + + + + + + +
ส่วนบีบีเธอได้เกินไอติมสมใจ บีบีนั่งกิมไอติมอย่างสบายใจ ขณะที่ธีรเทพรอไอติมอีกถ้วยจากคนขาย ธีรเทพรับไอติมมาแล้วจ่ายเงิน
“เดี๋ยวๆ เอาอีกถ้วย”
“นั่นก็ซัดเป็นถ้วยที่สามแล้วนะยะหล่อน”
“มีปัญญาเลี้ยงได้แค่นี้เองหรือไง”
“โอ๊ะ ปัญญาฉันเลี้ยงผู้หญิงได้ทั้งกรุงเทพแหละ แต่ไม่อยากเสียงตังค์ โดยที่ไม่ได้อะไรกลับมา จะบอกได้หรือยัง ลีลาอยู่ได้ไปเหอะพี่ รีบๆ ไปเลย” ธีรเทพไล่รถไอติม
“ไอ้งก...บอกก็ได้ จากสถิติที่ฉันได้ไล่เรียง สรุปและประมวลผลออกมา ฉันกำลังคิดว่า เพื่อนฉัน....รู้สึกยังไงๆ กับคุณดิน”
“ไอ้ยังไงๆ น่ะมันอะไร”
“โอ๊ย รำคาญอ่ะ ต้องให้บอกตลอดเลย ไอ้ยังไงๆ มันก็หมายความว่า ฟ้าชอบคุณดิน”
“หา!”
+ + + + + + + + + + +
ดินถือยาสีฟันหลอดหนึ่งมาที่บ้านคุณสดใส เจอจอห์นกำลังนั่งซึมอยู่
“คุณจอห์น”
“คุณดิน เฮ้ ฮาวอาร์ยู”
“ไม่ค่อยดี”
“ข้างในก็ไม่ค่อยดี คุณแม่แกเป็นลม”
ดินตกใจรีบเข้าไปทันที จอห์นจะเข้าไปแต่ไม่กล้าเลยได้แต่นั่งอยู่นิ่งๆ ที่เดิม
ขณะนั้นฟ้ายังนวดคุณสดใสอยู่
“เอิ่ก...”
“ยาหอม ยาหอมได้หรือยัง โอ๊ย ชักช้า! น้ำฝน นวดแม่ให้ที”
น้ำฟ้ารีบลุกเข้าไปข้างใน ตั้งใจจะไปชงยาหอมซะเอง น้ำฝนเข้ามานวดสดใส
“แม่...เป็นไงบ้างคะ”
“ยังไม่ตาย ไม่ต้องห่วง แต่ถ้าอยากให้ตายเร็วๆ ก็ทะเลาะกันเยอะๆ”
“แม่อ่ะ ฝนขอโทษ”
ดินวิ่งเข้ามา
“คุณแม่เป็นยังไงบ้างครับ”
“ไอ้จอห์นมันเปิดแถลงข่าวหรือไง ว่าฉันเป็นลม เธอถึงได้รู้เนี่ย”
“ผมเจอคุณจอห์นหน้าบ้าน”
“คนเลว ยังไม่กลับไปอีกหรือไง คุณดินคะ ฝากดูคุณแม่ก่อนนะคะ”
น้ำฝนรีบลุกออกไปทันที
“คุณแม่ เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย”
“เรื่องมันยาว อย่าให้เล่าเลย สะเทือนใจ”
“คุณฟ้าล่ะครับ”
“ไปเอายาหอมอยู่”
“ผมช่วยนวดครับ”
“เฮ้อ...เวรกรรมตามฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย บังคับให้ลูกคนหนึ่งให้แต่งงาน แต่งานแต่งงานของลูกอีกคนกำลังจะพัง”
“ใจเย็นๆ ครับคุณแม่ อย่าเพิ่งคิดอะไร”
“ไม่อยากคิดก็อดคิดไม่ได้ ฉันคิดถูกคิดผิดเนี่ย ที่โกหกน้ำฟ้าว่าป่วยเป็นมะเร็ง”
เสียงแก้วตกลงพื้น แตกกระจาย คุณสดใสและดินตกใจ หันไปมองเห็นน้ำฟ้ายืนตัวแข็งทื่อตกใจ
“ฟ้า / คุณฟ้า”
คุณสดใสและดินอุทานออกมาพร้อมกัน
จบตอน22
โปรดอ่านต่อในวันอาทิตย์ที่ 16 ตุลาคม 2554)
