เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 20
คุณวียังคงมองจ้องหน้าดิน พร้อมกับส่งสายตาขอร้องไม่ให้ดินพูด น้ำฟ้าสังเกตเห็นว่ามีเรื่องผิดปกติ
“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ” ดินและคุณวียังคงเงียบ “นายดิน นายหาเรื่องอะไรคุณวี”
“ผม”
“ใช่ คนอย่างนายทำดีที่สุดได้มีอยู่เรื่องเดียว คือทำให้คนอื่นเดือดร้อน”
ดินเสียใจที่ถูกน้ำฟ้าต่อว่า
“ไปเถอะคุณฟ้า ผมต้องรีบกลับ” คุณวีบอก
“แต่...”
คุณวีรีบดึงตัวน้ำฟ้าออกไป น้ำฟ้าจำใจตามวีไป ทั้งๆ ที่ยังมีเรื่องคาใจ
ดินรู้สึกร้อนใจมากที่น้ำฟ้ายังไม่รู้ความลับของคุณวี
+ + + + + + + + + + + +
ต้นประคองกอหญ้าที่เข้าเฝือกอ่อนขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของดิน ดินส่งหมวกกันน็อคให้กอหญ้า
“เกาะแน่นๆ นะเธอ”
กอหญ้าหน้านิ่งมาก ไม่มองต้นเลย
“ไปเหอะพี่ดิน”
“ขอบใจมากนะต้น” ดินบอก
“ไปขอบใจเขาทำไม! เขาทำให้หนูเจ็บ”
“แต่ต้นก็แสดงความรับผิดชอบแล้วนะ”
“ก็ควรจะคิดก่อนทำ”
ต้นอึ้ง ดินส่ายหัวก่อนจะสตาร์ทเครื่องวิ่งออกไป ต้นมองตาม รู้สึกแย่กับตัวเอง
คุณวีเดินมาส่งน้ำฟ้าที่รถ...
“พรุ่งนี้เราต้องไปลองชุด คุณวีสะดวกกี่โมงคะ” คุณวีเหม่อลอยไม่ได้ยินน้ำฟ้าถาม “คุณวีคะ”
“อ๋อ ครับ”
“พรุ่งนี้คุณวีสะดวกจะไปลองชุดกี่โมงคะ”
“ผมโทรบอกอีกทีได้มั้ย ไม่แน่ใจ”
“คุณวีมีเรื่องอะไรกับนายดินหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรครับ คุณฟ้ารีบกลับเถอะ แล้วเจอกันนะครับ”
คุณวีรีบเดินออกไปสีหน้าดูเครียดกว่าที่เคยเป็น น้ำฟ้ามองตามอย่างสงสัย
น้ำฟ้ากลับเข้าบ้านเดินมาทรุดตัวลงนั่งอย่างเหน็ดเหนื่อย ดูไม่มีความสุขในชีวิต น้ำฟ้าคิดถึงพ่อ ลุกขึ้นเดินออกไป...น้ำฟ้าเดินเข้ามาหยุดมองที่รูปของพ่อ คุณสดใสเดินเข้ามาจากมุมหนึ่งเห็นน้ำฟ้าแล้วชะงัก เห็นท่าทางของน้ำฟ้าเศร้าสร้อย คุณสดใสยืนมองน้ำฟ้าอยู่เงียบๆ
“พ่อคะ...ฟ้าตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ยคะ ที่ฟ้าแต่งงานกับคุณวี”
น้ำฟ้าเริ่มน้ำตาคลอ คุณสดใสอึ้งไม่คิดว่าน้ำฟ้าจะรู้สึกแบบนี้ เครียดขึ้นมาทันที รู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ลูกไม่สบายใจ น้ำฟ้าปาดน้ำตา สูดลมหายใจเรียกความเข้มแข็ง
“ฟ้า”
น้ำฟ้าสะดุ้ง ตกใจ หันไปมอง
“แม่”
“ลูก...”
คุณสดใสจะถามต่อแต่จอห์นวิ่งเข้ามาซะก่อน
“คุณแม่ พี่ฟ้า...น้ำฝนล่ะครับ”
คุณสดใสเท้าสะเอวทันที
“ยังไม่กลับ! ว่าจะโทรไปเฉ่งเธอพอดี ตาจอห์น”
จอห์นหน้าจ๋อย น้ำฟ้างงว่ามีเรื่องอะไรกัน
คุณสดใสตีแขนจอ์หนด้วยความโกรธ
“ทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจน้ำฝนแบบนี้ หา”
“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว”
“แล้วทำไมก่อนทำไม่คิด” น้ำฟ้าต่อว่าหลังจากรู้เรื่อง
“ผมก็คิดแค่ สนุกๆ”
น้ำฟ้าเข้ามาตีแขนจอห์นอย่างแรง
“นี่แน่ะ”
“โอ๊ย”
“คิดมักง่าย! ฉันเกลียดผู้ชายแบบแกจริงๆ เห็นผู้หญิงเป็นเครื่องระบายอารมณ์ตัวเองไม่มีสมอง ไม่มีความยับยั้งชั่งใจ แล้วมันได้คุ้มเสียมั้ย หา”
“น้ำฝนเป็นสิ่งที่มีค่ากับผมมากที่สุด ผมเสียใจจริงๆ นะพี่ฟ้า”
“ไม่ต้องมาบอกฉัน ไปบอกน้ำฝนโน่น”
น้ำฝนเดินเข้ามาในสภาพขอบตาแดงช้ำ เพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“น้ำฝน ดาร์ลิ้ง แอมซอรี่จริงๆ นะ น้ำฝน อย่าถอนหมั้นผมเลยนะ ผมสัญญา ผมจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ผมจะไม่ไปยุ่งกับเขาอีก”
น้ำฝนมองจอห์นอย่างผิดหวัง ไม่พูด เดินเข้าข้างในไป จอห์นอึ้ง
“ยืนบื้ออยู่ทำไม ไปแก้ไขทุกอย่างให้มันดีขึ้น เดี๋ยวนี้! ก่อนที่แกจะไม่มีโอกาสอีก”
จอห์นรีบวิ่งไปง้อน้ำฝนทันที น้ำฟ้าทรุดตัวลงนั่ง คุณสดใสนั่งลงข้างฟ้าพลางถามขึ้น
“ลูกไม่ได้รักคุณวี”
“แม่”
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฝนยืนร้องไห้อยู่ จอห์นเข้ามาหา สวมกอดน้ำฝนเอาไว้
“ดาร์ลิ้ง”
“ปล่อย”
“ดาร์ลิ้ง”
น้ำฝนหันมา โกรธจอห์นมาก ตบหน้าจอห์นอย่างแรง
“คนเลว”
จอห์นหันหน้าให้น้ำฝนตบอีกข้าง
“ตบผมอีกสิ”
“อย่าท้าฉันนะ”
“ผมไม่ได้ท้า แต่ถ้านี่คือวิธีลงโทษของคุณ ผมก็จะยอมให้คุณตบ จนกว่าคุณจะหายโกรธ”
“ฉันไม่มีวันหายโกรธ”
“ดาร์ลิ้ง...ผมขอโทษ ผมไม่แก้ตัว ผมขอโทษ”
“ต้องให้สูญเสียฉันไปก่อนใช่มั้ย คุณถึงจะมองเห็นว่าฉันมีค่า” จอห์นอึ้ง
“แต่ผมรักคุณ”
“ถ้าคุณรักฉันจริง คุณจะไม่ทำแบบนี้ พอเถอะจอห์น มันจบแล้ว”
น้ำฝนเดินเข้าข้างในไป จอห์นตะโกนบอกน้ำฝนไล่หลัง
“ผมจะพิสูจน์ตัวเองให้คุณเห็น ว่าผมรักคุณ ที่ผ่านมา ผมคิดผิด ผมทำผิด และผมจะไม่ยอมทำผิดอีก ได้ยินมั้ยน้ำฝน”
น้ำฝนชะงักแต่ไม่หันมาเดินต่อไป จอห์นเสียใจและโกรธตัวเอง
ภายในบ้านขณะนั้นคุณสดใสกำลังจ้องหน้าน้ำฟ้ารอฟังคำตอบ
“แม่ได้ยินที่ลูกคุยกับคุณพ่อ” น้ำฟ้าอึ้ง “ฟ้า...ลูกไม่มีความสุขเหรอที่กำลังจะแต่งงาน”
น้ำฟ้าเปลี่ยนท่าทีเป็นร่าเริงทันที
“มีสิคะ”
“แต่ลูกบอกว่า...ไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจที่จะแต่งงานกับคุณวี ลูกไม่ได้รักคุณวีเหรอ”
“รักค่ะ มันก็เป็น แหม...แม่ก็รู้ หนูรักคนยาก เงื่อนไขเต็มไปหมด เป็นโสดมาตั้งนานพอจะแต่งงานขึ้นมาจริงๆ มันก็เกิดอาการ หวงชีวิตโสดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“แน่ใจเหรอลูก”
“แน่ใจสิคะ แม่ไม่ต้องห่วงเรื่องหนูหรอก ห่วงเรื่องน้ำฝนกันดีกว่า ป่านนี้เคลียร์กับไอ้จอห์นไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฝนกลับขึ้นห้องทิ้งตัวลงนอนร้องไห้บนที่นอน คุณสดใสเข้ามาปลอบ น้ำฟ้ายืนมองอยู่ใกล้ๆ
“ใจเย็นๆ นะลูก อย่าเพิ่งใจร้อน ด่วนตัดสินใจ”
“เรื่องอื่นหนูพอทนไหว แต่เรื่องนอกใจ ยังไงหนูก็จะไม่ทน”
“ผู้หญิงคนนั้น มันเป็นใคร”
“ยัยเออีบริษัทพี่ฟ้าที่ชื่อมิ้นท์ไง”
“หา”
น้ำฟ้ากับคุณสดใสอุทานออกมาพร้อมกัน
“ฝนถึงได้โกรธมาก คิดจะมีกิ๊ก ทำไมไม่หาให้มันดีกว่านี้ ไปคว้ายัยปลาทองไม่มีสมอง มันทำให้ฝนเสียหน้า รู้มั้ย”
“ลูกก็ทำตัวไม่มีสมองบ้างสิ”
“แม่คะ หนูโกรธแม่อยู่นะ”
“น้ำฝน ไปโกรธแม่ทำไม แม่เกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็...” น้ำฝนชะงักไม่พูดต่อ “ช่างเหอะ”
“มัวแต่โทษคนโน้นคนนี้ แล้วเคยดูตัวเองบ้างป่ะ ว่าทำไมแฟนแกถึงได้ไปมีกิ๊ก”
“พี่ฟ้า เรื่องนี้ฝนไม่ใช่คนผิดนะ”
“ใช่เหรอ...ตั้งสติคิดให้ดีๆ” น้ำฝนอึ้ง รู้ดีว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวเองด้วย “ยิ่งกิ๊กไอ้จอห์นเป็นยัยมิ้นท์ปลาทอง แกยิ่งไม่ควรปล่อยจอห์นไปง่ายๆ ถ้าแกปล่อย เท่ากับยอมแพ้ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีกว่าแกเลยสักนิดเดียว แบบนี้ต่างหากที่แกควรจะรู้สึกเสียหน้า”
“ใช่ลูก โบราณว่าเสียทองเท่าหัว แต่อย่ายอมเสียผัวให้ใคร มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี”
“ยังไม่ได้เป็นผัวเป็นเมียค่ะ” น้ำฝนยังมีแก่ใจโต้แย้ง
“แต่พวกแกก็เคยฝันจะได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกัน จอห์นมันก็สำนึกผิดแล้ว กับลูกน้องที่ทำงานแกยังให้โอกาสได้ แต่ทำไมกับคนที่แกรักถึงให้เขาไม่ได้” น้ำฝนอึ้ง “แกโชคดีขนาดไหนที่หากันจนเจอ...ในขณะที่คนอื่นหาจนจะแห้งตายคาคานทองก็ยังหาไม่เจอ คิดเอาเองแล้วกัน”
น้ำฟ้าเดินออกไป คุณสดใสลูบหัวน้ำฝน
“ฟังพี่เขาบ้างนะลูก แล้วเลิกคิดว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน ลูกเจ็บแม่ก็เจ็บ ลูกมีความสุขแม่ก็มีความสุข ลูกสู้ แม่ก็จะสู้กับลูก”
น้ำฝนครุ่นคิด จิตใจสับสน แต่เริ่มอ่อนลงกับเหตุผลของน้ำฟ้า
น้ำฟ้าหลบออกมานั่งซึม
“ถ้าแกกับจอห์นเลิกกัน การแต่งงานของพี่มันก็จะไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
น้ำฟ้าพึมพำออกมา คุณสดใสเดินมามองลูกสาวคนโตอยู่ที่มุมหนึ่งพูดกับตัวเอง
“ลูกกำลังมีความสุขกับคุณวีจริงๆ เหรอ”
น้ำฟ้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นดาวดารดาษ ทอดถอนใจ
+ + + + + + + + + + + + +
ขณะเดียวกันนั้นดินก็กำลังนั่งมองท้องฟ้า พร้อมกับครุ่นคิด เป็นกังวลมากเรื่องที่คุณวีปิดบังน้ำฟ้าสายหยุดเดินเข้ามาเห็นดินเศร้าซึมแล้วกลุ้มใจ
“เป็นอะไรกันไปหมด ลูกฉัน”
“แม่”
“น้องก็ดูเซ็ง พี่ก็ดูเศร้า”
“คงเจ็บเท้า ทำอะไรก็ไม่คล่อง เลยหงุดหงิดมั้งครับ”
“แล้วเราล่ะ”
“ผมเหรอ ก็...”
“คิดถึง...” สายหยุดชี้ไปบนท้องฟ้า “ใช่มั้ยล่ะ”
“แม่”
“เบื่อผู้ชายปากแข็ง”
“แม่ครับ ผมถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“ตอบเลย ระหว่างยัยฮันนี่กับหนูฟ้า แม่อยากได้หนูฟ้าเป็นลูกสะใภ้”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ”
“แล้วเรื่องอะไร”
“ถ้าแม่เกิดไปรู้มาว่าผู้ชายคนที่แม่รักและกำลังจะแต่งงานด้วย แต่งงานมีภรรยาอยู่แล้ว แม่จะทำยังไง”
“เลิก เลิกเด็ดขาด ทำแบบนี้เท่ากับหลอกลวง ไม่จริงใจ แล้วบวชชีเลย ลูกหมายถึงใคร”
“เอ่อ...ผมแค่ถามเฉยๆ อยากรู้ว่าผู้หญิงเขาจะจัดการยังไง”
เสียงมือถือของดินดังขึ้น ดินหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่หน้าจอแล้วแปลกใจ
“คุณวี... ฮัลโหล...”
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา คุณวีมานั่งรอดินอยู่ที่ร้านกาแฟ ดินมาถึงก็เดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามคุณวี
“สวัสดีครับ”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ เรื่องที่คุณได้ยินผมคุยโทรศัพท์เมื่อคืน”
“คุยผิดคนหรือเปล่าครับ คุณจะควรไปคุยคือคุณฟ้านะ ไม่ใช่ผม”
“ผมคุยกับคุณฟ้าไม่ได้ เพราะผมยังไม่อยากให้เธอรู้เรื่องนี้”
“มันเป็นเรื่องสำคัญมากนะคุณวี คุณฟ้ามีสิทธิ์ที่จะรับรู้” คุณวีหนักใจที่จะพูด ดินจ้องหน้าคุณวีเขม็งด้วยความไม่พอใจ
“คุณฟ้ามองคุณเป็นคนที่เพอร์เฟ็กต์สำหรับเธอ แต่คุณกำลังทำให้เธอผิดหวัง”
“เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงได้ปิดมันเอาไว้ ผมไม่อยากเสียคุณฟ้าไป”
“แล้วที่ทำแบบนี้ ถ้าคุณฟ้ารู้ คุณจะไม่เสียเธอไปเหรอ”
“ผมถึงอยากจะขอร้องคุณ อย่าเพิ่งบอกเธอ ถ้าผมจัดการเรื่องหย่าเรียบร้อยเมื่อไหร่ ผมจะเป็นคนบอกคุณฟ้าเอง”
ดินอึ้ง คุณวีอธิบายเรื่องราวให้ดิน ดินตั้งใจฟังอย่างเคร่งเครียด
“ผมแยกกันอยู่กับภรรยาเก่ามาได้สองปีแล้ว เรากำลังอยู่ในขั้นตอนเจรจาเรื่องหย่าและแบ่งสินสมรส”
“ไม่ใช่ภรรยาเก่า เขายังเป็นภรรยาของคุณอยู่”
“โดยนิตินัยแต่พฤตินัยไม่ใช่ เราสองคนไม่มีความรัก ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมถึงยังหย่าไม่ได้”
“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมเคทถึงยังยื้อเอาไว้”
“ผมตอบได้ว่าทำไม...เธอยังรักคุณอยู่”
“เคทรักตัวเองมากกว่า เค้าไม่ได้รักผม ความรักของเคทมีแต่ความเห็นแก่ตัว”
“ผมถามคุณคำเดียว คุณจริงใจกับคุณฟ้าหรือเปล่า”
“แน่นอนที่สุด คุณฟ้าทำให้ผมมีความหวังกับชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ผมจะไม่ยอมเสียคุณฟ้าไป”
ดินถอนใจเมื่อเห็นความจริงใจและความมุ่งมั่นของคุณวี
+ + + + + + + ++ + + +
น้ำฟ้ายังอยู่ที่บ้านและกำลังหยิบยาให้คุณสดใสกินที่สนามหน้าบ้าน
“มีแค่เม็ดเดียวเนี่ยเหรอคะ เหมือน...วิตามินซี”
“จะกินทำไมเยอะแยะ...คนกำลังใกล้ตาย แค่วิตะมินบำรุงร่างกายไม่ให้อ่อนแอมากไปกว่านี้ก็พอ” คุณสดใสบอก
“แม่...ไม่เอาน่ะ บางทีถ้าแม่เห็นฟ้า เห็นน้ำฝนแต่งงาน มีความสุข แม่อาจจะอยู่จนได้อุ้มหลาน หลานเข้าโรงเรียนอนุบาล รับปริญญา ประกวดมิสทีน...”
“เอาแค่ให้ได้แต่งก่อนเถ๊อะ...”
“แม่หมายความว่าไงคะ”
“ก็...”
เสียงกดประตูดังขึ้น น้ำฟ้าและคุณสดใสชะงักหันไปมอง สายหยุดถือปิ่นโตยืนที่ประตูหน้าบ้าน มองเข้ามาข้างใน
“ใครมาน่ะลูก”
น้ำฟ้าเห็นสายหยุด
“แม่ของนายดินนะค่ะ”
“แม่นายดิน! อุ๊ยตาย...อยากจะเจออยู่พอดี”
น้ำฟ้านึกแปลกใจว่าสดใจอยากจะเจอสายหยุดทำไม
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นบีบีกำลังยืนรอธีรเทพอยู่ และบ่นอย่างหงุดหงิด
“ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวออกมาอีก คอยดูนะ มาเมื่อไหร่แม่จะสวดให้ยับ”
“บีบี”
บีบีหันไปจึงเห็นธีรเทพเดินเข้ามาพร้อมหนุ่มตี๋หล่อ สเป็กของบีบี บีบีอ้าปากค้าง อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“น่ารัก” ธีรเทพพาหนุ่มตี๋หล่อเข้ามาหน้าตาธีรเทพไม่ค่อยเต็มใจนัก หนุ่มตี๋หล่อยิ้มละลายใจบีบีมาก
“ยิ้มแบบนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่าอ่ะ”
“นี่...โดโด้ เพื่อนฉัน ทำอิมพอร์ตเอ็กซ์พอร์ต” ธีรเทพแนะนำเซ็งๆ
“สวัสดีครับคุณบีบี น่ารักกว่าที่คิดอีกครับ”
“โอ๊ย...ละลายอ่ะ”
“นี่ เก็บอาการบ้างไรบ้าง เว่อร์น่าเกลียด” ธีรเทพต่อว่า
“ไม่เป็นไรหรอกธี จริงใจดี ฉันชอบ”
“โอ๊ย...รับที่เราเป็นเราได้ด้วยอ่ะ”
“ขอบใจนะธีที่เป็นกามเทพให้เรา”
“โอ๊ยย...” ธีรเทพรำคาญบีบีแกล้งหยิกแขนบีบีทันที “โอ๊ยยย อะไรเนี่ย”
“เตือนสติ บิดจนจะเป็นเกลียวแล้ว อ่ะ เชิญทำความรู้จักกันต่อ เราไปนะ..นี่เธอ...” ธีรเทพโบกมือให้โดโด้ หันมองบีบี แต่บีบีไม่สนใจธีรเทพเทพเลยเพราะมองโดโด้ตาปริบๆ ธีรเทพจึงตะคอกใส่หูบีบี “เธอ”
“เออ รู้แล้ว รีบไปเลยไป ชิ่วชิ่ว”
ธีรเทพอึ้ง โดโด้ผายมือให้บีบี บีบีเดินเคียงคู่ ดูเหมาะสมกันมาก
“ชอบดื่มกาแฟมั้ยครับ”
“สุดๆ อ่ะค่ะ”
“ได้ใหม่แล้วลืมเก่าเลยทันที...นิสัย”
ธีรเทพหงุดหงิดจะเดินกลับแต่ชะงัก เปลี่ยนใจ เดินตามบีบีไป
บีบีและโดโด้เดินคุยกันกระหนุงกระหนิงมาถึงหน้าร้านกาแฟ ธีรเทพแอบสะกดรอยตามมา
“โธ่เอ้ย...ยัยบีบีแอ๊บเป็นสาวเอ๊าะๆ ไม่ดูตัวเอง”
ธีรเทพบ่น บีบีหันขวับมา ธีรเทพรีบหลบ พรางตัว บีบีหันกลับไป
“ร้านนี้มั้ยคะ บรรยากาศเหมาะ เหมาะที่จะคุยแลกเปลี่ยนทัศนะ...”
“แล้วแต่บีบีครับ”
“ตามใจสุดๆ อ่ะ”
บีบีขวยเขินหันไปในร้าน เห็นดินกับคุณวีนั่งอยู่อย่างเคร่งเครียด บีบีสะดุ้ง ตกใจ
“เฮ้ย มาเจอกันได้ไงเนี่ย”
“ใครเจอใครครับ” โดโด้หันไปเห็นดินและคุณวีนั่งกันอยู่แค่สองคนในร้าน “ผู้ชาย...”
“ว่าที่เจ้าบ่าวค่ะ”
คุณวีหันมองออกมา บีบีกระชากโดโด้หลบทันที โดโด้งงมาก
“หลบก่อนค่ะ”
ธีรเทพสงสัย
“หลบอะไร”
บีบีลากโดโด้ออกมาพ้นหน้าร้าน ดูมีพิรุธมาก
“หลบก่อนนะคะ เดี๋ยวเขาเห็น เห็นไม่ได้”
โดโด้เสียใจ ผิดหวัง
“บีบี...คุณเป็นคนน่ารักนะ แต่ผมไม่ชอบตีท้ายครัวใคร ลาก่อนครับ”
“อะ อะไรคะ” บีบีงง โดโด้รีบเดินออกไป “อ้าว เดี๋ยวก่อนสิ คุณโดโด้ กลับมาก่อน”
ธีรเทพวิ่งมาหาบีบี
“เกิดอะไรขึ้นเธอ ทำไมโดโด้มันชิ่งไปแล้วล่ะ”
“ไม่รู้ พูดแต่ว่าไม่ชอบตีท้ายครัวใคร กลับมาก๊อน...”
“น่าจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน”
บีบีเห็นดินและวีเดินออกมาหยุดหน้าร้าน บีบีกระชากธีรเทพหลบหลังต้นไม้กระถาง หมดความสนใจเรื่องโดโด้ไปชั่วขณะ
“หลบ”
“มีอะไร”
“คุณวีกับคุณดิน นัดเจอกัน”
“เจอกันทำไม เหม็นหน้ากันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
ดินและคุณวีหยุดคุยกันที่หน้าร้าน บีบีและธีรเทพพยายามจะเงี่ยหูฟัง ตัวเบียดแนบชิดกันมากโดยไม่รู้สึกตัว
“ผมสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร และคุณก็อย่าลืมสัญญาลูกผู้ชาย”
“ผมจะจัดการเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่ผมและคุณฟ้าจะแต่งงานกัน”
“คุณฟ้าเป็นเพื่อนผม อย่าทำให้เธอเสียใจ”
“ผมสัญญา”
คุณวียื่นมือให้ดินจับ ทั้งสองคนจับมือกัน แทนสัญญาลูกผู้ชาย
“จับมือกันด้วย!แล้วคุยกันเรื่องอะไรเนี่ย ได้ยินไม่ถนัด”
“เหมือนทำสัญญาลับ ลวง พราง”
“แต่ความลับไม่มีในโลก ต้องฮ็อตไลน์ สายตรง”
บีบีกดมือถือหาน้ำฟ้าทันที ธีรเทพยังเบียดอยู่กับบีบีมองว่าบีบีกดหาใคร ในขณะที่ดินและคุณวีแยกกันเดินออกไป บีบีรู้สึกตัวว่าถูกเบียด
“มาเบียดทำไม อึดอัด ถอยไป”
ที่บ้านคุณสดใส ขณะนั้นคุณสดใสตักซุปผักที่สายหยุดทำมาให้ขึ้นมาดม สายหยุดนั่งอยู่ด้วยกับน้ำฟ้า
“กลิ่นก็ห้อมหอมนะคะ น่าท้านน่าทาน”
คุณสดใสทำเป็นชม แต่จริงๆ แล้วเบื่อมาก
“ค่ะ พอดีดินบอกว่าคุณนายป่วย ฉันก็เลยทำซุปผักมาฝาก ผักโครงการหลวงทั้งนั้นค่ะ ปลอดสารพิษ”
“ขอบคุณนะคะ” คุณสดใสแกล้งทำเป็นไอ “ลูกฟ้า...แม่ขอน้ำอุ่นๆ สักแก้วได้มั้ยลูก”
“ยังเต็มแก้วอยู่เลยนะคะแม่”
“เหรอ คือ...” คุณสดใสยกขึ้นน้ำดื่มจนหมด “ไปเติมให้แม่หน่อยนะลูก วันนี้คอแห้งมาก”
“ค่ะ”
น้ำฟ้าถือแก้วออกไป รู้สึกว่าแม่ตัวเองทำตัวแปลกๆ พอลับหลังน้ำฟ้า คุณสดใสหันมาซุบซิบกับสายหยุดทันทีด้วยน้ำเสียงเบามาก สายหยุดฟังงงๆ
“ฟังไม่รู้เรื่องค่ะ ดังอีกนิดได้มั้ยคะ”
“วันนี้ เจ็บคอมาก พูดดังมากๆไม่ได้ จะพยายามแล้วกันนะ นายดินจะแต่งงานเมื่อไหร่”
“ยังไม่ใช่ช่วงนี้แน่นอนค่ะ”
“เธอชอบลูกสะใภ้เธอมั้ย”
“ไม่ชอบค่ะ ฉันชอบหนูฟ้า”
“จริงเหรอ”
“แต่เสียดายนะคะ หนูฟ้ากำลังจะแต่งงาน”
“ใช่...ฉันก็เสียดาย”
“คุณนายหมายความว่าไงคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ...เอ่อ..” คุณสดใสมองซ้ายมองขวา “บอกนายดินมาเยี่ยมฉันบ่อยๆ สิ”
“จะดีเหรอคะ หนูฟ้าไม่ค่อยชอบหน้าลูกชายฉันเท่าไหร่ แล้วอีกอย่างเขาก็เคยทำให้คุณนายโกรธมากอยู่”
“โอย หายโกรธตั้งนานแล้ว เขาทำเพราะช่วยลูกฟ้า ถึงแม้ตัวเองจะถูกด่า ก็อดทน”
“แหม...นึกว่าเป็นคนรวยแล้วช่วยได้ซะอีกนะคะ”
“ก็ด้วย เอ้ย...แหม พูดอะไรอย่างนั้น นิสัยใจคอสำคัญกว่าจ้ะ ฮะๆๆ”
สายหยุดหัวเราะผสมโรงด้วย
“ฮ่ะๆๆ”
คุณสดใสแอบหงุดหงิดที่สายหยุดรู้ทัน ส่วนสายหยุดพอใจที่คุณสดใสเปิดทางให้ลูกชายของตน
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 20 (ต่อ)
น้ำฟ้าเติมน้ำให้คุณสดใสเสร็จแล้ว กำลังเดินผ่านกระเป๋าสะพายของตัวเองที่วางไว้ เสียงมือถือก็ดังขึ้นจึงเดินไปหยิบมารับสาย
“ฮัลโหล ว่าไงบีบี”
บีบีคุยโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดเพราะรอนาน
“กว่าจะรับสายได้นะยะ นี่ ฉันมีข่าวเด็ด...”
น้ำฟ้ากดวางมือถือ นึกสงสัยเรื่องที่ดินเจอกับคุณวีนัดเจอกัน ขณะนั้นน้ำฝนเดินเข้ามา จะออกไปข้างนอก หน้าตาดูสดใสขึ้น
“พี่ฟ้า”
“ท่าทางจะสบายใจแล้วใช่มั้ย”
“ยัง... แต่อีกเดี๋ยวคงจะสบายใจขึ้น ฝากดูแม่ก่อนนะพี่ฟ้า ไปไม่นานหรอก”
“แกจะไปไหน”
“แค่...ไปเดินเล่น แก้เครียด”
น้ำฝนเดินลิ่วๆ ออกไป น้ำฟ้าสงสัยแต่ไม่ติดใจอะไร
ที่ออฟฟิศของจอห์น ขณะนั้นจอห์นเดินคุยมากับฝรั่งเพื่อนร่วมงาน
“ธุรกิจประกันชีวิตของบริษัทไอกำลังไปได้ดี คนหันมาให้ความสำคัญมากขึ้น”
จอห์นอึ้งไป มองตาค้างเมื่อเห็นน้ำฝนควงหนุ่มหล่อ ผ่านหน้าจอห์นไป น้ำฝนทำเป็นไม่สนใจจอห์น
เพื่อนฝรั่งของจอห์นมองหน้าจอห์นงงๆ
“เดี๋ยวไอมา”
จอห์นบอกกับเพื่อนแล้ววิ่งตามน้ำฝนไป
น้ำฝนควงเพื่อนเดินอยู่ข้างหน้า จอห์นหึงขึ้นหน้า วิ่งไปคว้าไหล่เพื่อนของน้ำฝนมาแล้วต่อยคว่ำลงไปกองกับพื้น คนที่เดินไปเดินมาพากันกรี๊ดลั่นด้วยความตกใจน้ำฝนเข้าไปผลักอกจอห์น
“ทำบ้าอะไรของคุณน่ะ!” น้ำฝนเข้าไปดูแลเพื่อน “เป็นอะไรมากมั้ย”
“มันเป็นใคร” จอห์นถามเสียงเข้ม
“เป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว คุณเป็นคนรักของผม”
“ทีคุณยังทำได้ แล้วทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้”
“ฝน ดาร์ลิ้ง นี่ยูจะแก้แค้นไอใช่มั้ย”
“ฉันไม่ได้แก้แค้น แต่จะทำให้คุณรู้สึกว่าโดนเข้ามั่ง มันจะรู้สึกยังไงแล้วตอนนี้ถ้าฉันจะควงใครมันก็ไม่ผิด เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
น้ำฝนพาเพื่อนออกไป ทิ้งจอห์นให้ยืนอึ้ง เสียใจ
ครั้นพอลับหลังจอห์น น้ำฝนปาดน้ำตาที่รื้นขึ้นมา
“ขอโทษนะ ไมค์ เราไม่คิดว่าจอห์นจะทำแบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก เราช่วยเธอได้แต่แน่ใจเหรอที่ทำแบบนี้ เราว่าไปคุยกับเขาดีกว่ามั้ย ดูเขารักฝนมากนะ”
น้ำฝนส่ายหน้า
“ถ้ารักเราจริง...เขาจะไม่มีทางมีกิ๊ก”
“แล้วจะเอาไงต่อ”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เราอยากสะใจ เรายังไม่อยากคืนดีกับเขา กลับบ้านเถอะ”
น้ำฝนออกเดินไป เพื่อนที่มาเป็นแฟนกำมะลอกลุ้มใจกับน้ำฝนเดินตามไป
ขณะนั้นบีบีนั่งเซ็งอยู่ที่ร้านรักนิรันดร์ ธีรเทพเดินเข้ามา
“นี่ เลือกห้องจัดเลี้ยงได้หรือยัง คุณวีกับคุณฟ้ามาจะได้นำเสนอให้เลือก”
“ไม่มีอารมณ์”
ธีรเทพตบโต๊ะผาง
“ไม่ได้! ทำงานให้คุ้มกับสิ่งแลกเปลี่ยนหน่อยสิ”
“คุ้มนายแต่ไม่คุ้มฉันน่ะสิ! เห็นป่ะ ว่าเดทฉันมันไม่ประสบความสำเร็จ”
“ก็ทำตัวเอง ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“เอาเบอร์โดโด้มา! ฉันจะโทรไปขอนัดเคลียร์”
“โอ๊ย โทรไปวันหลังแล้วกัน วันนี้ทำงานก่อน”
“เอาเบอร์มาก่อน ไม่งั้นไม่ทำ”
“ก็ได้!”
ธีรเทพค้นนามบัตรในสมุดแล้วส่งให้บีบี บีบีรับดึงจากมือธีรเทพแล้วเดินเลี่ยงออกไป ธีรเทพจะตาม คุณวีเข้ามาพอดี
“คุณฟ้ามาหรือยังครับ”
“ยังครับ นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวผมมา...น้องดูแลคุณวีด้วย”
ธีรเทพหันไปสั่งพนักงานแล้วรีบตามบีบีไป คุณวีนั่งลงรอน้ำฟ้า
น้ำฟ้ายังอยู่ที่บ้านเธอนั่งก้นไม่ติดเก้าอี้ ในขณะที่คุณสดใสชี้ชวนสายหยุดดูอัลบั้มรูปเก่าๆ
“นี่ รูปน้ำฟ้าตอนอยู่อนุบาล ไปโรงเรียนวันแรก ร้องไห้ไม่อายประชาชน”
“แม่คะ แม่ฆ่าหนูดีกว่าให้น้าสายหยุดดูรูปหนูตอนนั้น”
“น่ารักดีจ้ะหนูฟ้า..แต่ตาดินของน้า ไม่ร้องไห้เลยสักแอะน่ะ เหมือนจะรู้ว่าถ้าร้องแล้วแม่จะร้องตาม เลยไม่ร้อง”
“จริงเหรอจ๊ะ น่ารักที่สุด ช่างเป็นห่วงความรู้สึกแม่ อยากได้เป็นลูกชาย”
“แม่คะ”
“ทำไมละลูก เป็นลูกเขยไม่ได้ เป็นลูกชายก็ยังดี”
“เป็นลูกอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น เพราะหนู...” น้ำฟ้าเกรงใจสายหยุด “ขอโทษค่ะน้าสายหยุด แม่คะฟ้าสายแล้ว คุณวีคงไปรอแล้วล่ะ ฟ้าไปก่อนนะ”
“อย่าเพิ่งจ้ะ”
คุณสดใสกับสายหยุดบอกออกมาพร้อมกั้น
“รอน้ำฝนมาก่อนนะ เดี๋ยวไม่มีใครดูแลแม่”
“แม่บ้านก็มีนี่คะ”
“ไม่เอา” คุณสดใสแกล้งทำเป็นไอ “ค่อกๆๆ ดูซิ...จะตายวันตายพรุ่ง ลูกก็ไม่เห็นใจ อย่างนี้ไม่อยากให้มีลูกชายได้ไง เขาว่าลูกชายจะรักแม่ไม่ทิ้งแม่ แต่ลูกสาวพอมีแฟนก็ลืมแม่ ค่อกๆๆ”
น้ำฟ้าถอนใจอย่างใจอ่อน
“ฟ้าขอตัวไปโทรศัพท์บอกคุณวีก่อนแล้วกันนะคะ”
น้ำฟ้าเดินออกไป ลับหลังน้ำฟ้าคุณสดใสรีบกระซิบกับสายหยุด
“โทรตามตาดินอีกทีซิ ถึงไหนแล้ว คุณสายหยุด”
“ค่ะๆๆ” สายหยุดรีบกดหาดิน...รอสักครู่ ดินรับสาย สายหยุดทำเสียงแย่มาก “ดินเหรอลูก ถึงไหนแล้ว แม่เวียนหัวมากกก...อยู่หน้าบ้านหนูฟ้าแล้ว”
คุณสดใสและสายหยุดยิ้มให้กันอย่างดีใจ
ดินเดินเข้ามาในบ้านคุณสดใส น้ำฟ้ากำลังคุยมือถือเดินออกมาพอดี
“ค่ะคุณวี แล้วเจอกันค่ะ”
ดินชะงักเมื่อเห็นน้ำฟ้า ขณะที่น้ำฟ้าเห็นดินก็อึ้งไปเหมือนกัน คุณสดใสและสายหยุด ย่องมาแอบดูทั้งคู่
“ฉันอยากเห็นปฏิกิริยาของยัยฟ้า ว่ารู้สึกยังไงกับนายดิน”
“เชื่อฉันเถอะค่ะ ว่าจริงๆ แล้วสองคนนี้ ไม่ปกติธรรมดากันแน่ๆ”
น้ำฟ้าและดินยังคงมองกัน อึ้งๆ
“มาทำไม”
“มารับแม่ แม่ไม่ค่อยสบาย”
“ฉันก็เห็นแม่นายปกติดี”
“คิดว่าผมโกหก”
“นายโกหกเป็นนิสัยอยู่แล้วนี่”
“แต่ฉันว่ามันปกติมากเลยนะ ทะเลาะกันเป็นปกติ” คุณสดใสบอก
“อาจจะกลบเกลื่อนความรู้สึกด้วยการทะเลาะ”
“งั้นต้องดูต่อไป”
คุณสดใสและสายหยุดซุ่มดูต่อ
“ผมไม่ได้มาให้คุณด่า ขอตัว”
ดินออกเดิน น้ำฟ้าเรียกไว้
“เดี๋ยวก่อน ฉันมีเรื่องอยากจะถามนาย”
“อะไร”
“นายนัดเจอกับคุณวีทำไม”
ดินชะงัก ดินหันมาคุยกับน้ำฟ้า
“คุณรู้ด้วยเหรอ”
“ความลับไม่มีในโลก นายคิดจะทำอะไรถึงต้องนัดเจอคุณวีลับหลังฉัน”
“ไปถามแฟนคุณเองดีกว่า”
“ทำไมนายบอกฉันไม่ได้”
“คงไม่ดี ถ้าผมจะเป็นคนพูด ไปถามแฟนคุณดีกว่า”
“แสดงว่ามันเป็นเรื่องไม่ดี”
“คนอะไร ชอบมองโลกในแง่ร้าย”
ดินเดินหนี น้ำฟ้าเข้ามาดึงแขนดินเอาไว้ ดินสะบัดออก น้ำฟ้าใจหายวูบ
“นี่! ฉันไม่ใช่หนอนนะ รังเกียจนักหรือไง”
“ผมไม่ได้รังเกียจหนอน แต่ไม่ชอบผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่อง”
“เออ! ฉันมันพูดไม่รู้เรื่อง ไม่เหมือนแฟนนาย! ที่รู้เรื่องกันไปถึงไหนๆ แล้วก็ไม่รู้ รีบรับแม่นายแล้วก็กลับไปเลยไป”
น้ำฟ้าไล่ดินแล้วเดินโกรธออกไป ดินมองตามเซ็งๆ คุณสดใสและสายหยุดพากันออกไปจากที่ซุ่มทันที
+ + + + + + + + + + + +
บีบีหลบมาคุยโทรศัพท์อีกมุมหนึ่งของร้าน คุยโทรศัพท์จ๊ะจ๋ากับโดโด้ ธีรเทพยืนดู เซ็งๆ อย่างหมั่นไส้
“ก็เข้าใจผิดอ่ะ เจ้าบ่าวของคนอื่นไม่ใช่ของบีบี หายงอนแล้วใช่มั้ยคะ น่ารักอ่ะ”
“แหวะ”
“เดี๋ยวนะคะคุณโดโด้ มีแมงหวี่บินอยู่แถวนี้ค่ะ ขอตบให้ตายก่อนนะคะ รำคาญ”
บีบีหันไปตีแขนธีรเทพ
“โอ๊ย!”
“ไปๆ ชิ่วๆ! คนจะคุยเรื่องส่วนตัว”
ธีรเทพทำเป็นเดินไป แล้วก็วกกลับมาใหม่ โดยที่บีบีไม่เห็น
“ดินเนอร์กันเหรอคะ ได้เลยค่ะ แล้วเจอกันนะคะ ซียู”
บีบีวางสายอย่างอารมณ์ดี หันมาธีรเทพยืนตีหน้ายักษ์อยู่
“อะไรอีกล่ะ”
“คุณวีมาแล้ว ทีนี้จะหาห้องจัดเลี้ยงให้ได้ยัง”
“ได้สิจ๊ะ ทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมแล้วย่ะ”
บีบีเดินออกไป
“อ้าว...แล้วมาหลอกเราขอเบอร์ไอ้โดโด้ ยัยบีบีตัวแสบ เดี๋ยวจะจัดหนักๆ ให้”
ธีรเทพตามบีบีไป
+ + + + + + + + + + + +
ที่บ้านฮันนี่ขณะนั้นยลลดาลากกระเป๋าเดินทางออกมาเตรียมจะเดินทางกลับ ฮันนี่เดินออกมา
“แม่จะไปไหน”
“กลับอเมริกา”
“แต่เรื่องของหนูยังไม่เรียบร้อยเลยนะ”
“โอ๊ย แกจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ ไม่อยากเอาหน้าไปให้แม่แฟนแกเหยียบอีก ฉันอาย!”
“แม่!”
“เออ เรียกบ่อยๆ จะได้ไม่ลืม ว่าแกยังมีแม่ที่รอให้แกเลี้ยงอยู่ ไม่ใช่ต้องมาคอยเลี้ยงแกจนแก่ อย่าทำให้ฉันผิดหวัง ไม่งั้น ก็ไม่ต้องกลับไปให้เห็นหน้า”
“อ้าว นี่จะตัดแม่ตัดลูกกันเลยเหรอ”
“ไม่ได้ตัด แต่ไม่อยากเพิ่มภาระ”
“แม่”
“ฉันจะกลับมาอีกทีในวันแต่งงานของแก แค่นี้นะ”
ยลลดาสวมแว่นกันแดดเดินเชิดออกไป ฮันนี่เจ็บใจ
“เห็นแก่ตัว”
ฮันนี่ว้าวุ่นใจ คิดหาทางเพื่อรุกเรื่องดินต่อ
+ + + + + + + + + + +
คุณสดใสวิเคราะห์ปฏิกิริยาระหว่างดินกับน้ำฟ้าอยู่กับสายหยุด
“มีแต่การประชดประชัน แดกดัน”
“เถียงกัน ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้า”
“ชอบยกแฟนของอีกคนขึ้นมาเสียดสี”
“สรุปว่า...”
“สองคนนี้เกลียดกันแน่ๆ / รักกันแน่ๆ”
คุณสดใสกับสายหยุดบอกออกมาพร้อมกัน ดินโผล่มาข้างหลัง
“ใครเกลียดใคร รักใครครับ”
“ว้าย... ไม่มีอะไรจ้า”
คุณสดใสกับสายหยุดร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมๆกัน
ดินพาแม่กลับบ้านและประคองสายหยุดให้นั่งพักบนเก้าอี้ กอหญ้านั่งมอง ขำๆ แม่
สายหยุดทำเป็นอ่อนแรง เวียนหัว หันมาขยิบตาให้กอหญ้าหยุดขำ กอหญ้าต้องเมินหน้าไปทางอื่น
“ขอบใจนะลูก...”
“นึกไงครับ ไปหาคนบ้านนั้น”
“ก็อยากผูกสัมพันธ์กันไว้ ยิ่งรู้ว่าคุณนายเขาไม่สบาย ก็อยากจะไปเยี่ยมดูอาการ”
“แม่ว่า...แม่คุณฟ้า...ดูดี เหมือนคนไม่ได้ป่วยเปล่าครับ”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะลูก”
“ไม่มีอะไรครับ...ผมแค่...ช่างมันเถอะครับ แม่ ไปหาหมอหน่อยมั้ย”
“ไม่ต้องๆ สงสัยความดันขึ้น ได้พักเดี๋ยวก็หาย”
“งั้น ผมเข้าไปเคลียร์งานในห้องก่อนนะ อยากได้อะไรก็เรียก”
“จ้ะ ไปเถอะ”
ดินลุกไป สายหยุดลุกนั่ง อาการเป็นปกติทันที กอหญ้าหลุดขำก๊าก
“ฮ่ะๆๆๆ แม่เนียนมากเลย”
“นี่ถ้าไม่ทำเพื่อลูก แม่ไม่มีวันทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด โกหก บาป”
“มันอยู่ที่เจตนา ไม่บาปหรอกแม่ แล้วเป็นไง พี่ฟ้ากับพี่ดินได้เจอกันแล้ว”
“ทะเลาะกันเหมือนเดิม เฮ้อ ปากแข็งกันนัก ความดันแม่จะขึ้นจริงๆ ซะให้ได้”
“เอาน่า...เพื่อลูก ความดันน่ะสิวๆ” เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น
“ใครมา กอหญ้าไปดูซิ”
“แม่ใจร้าย ขาหนูเดี้ยงอยู่นะ”
“เออ ลืม”
สายหยุดลุกไปเอง กอหญ้าหันไปวาดรูปต่อ
ต้นยืนอยู่หน้าบ้านในมือเต็มไปด้วยถุงของฝากจำพวกผลไม้และขนม สายหยุดเดินออกมา ต้นยกมือไหว้
“สวัสดีครับแม่”
“จ้า...” สายหยุดมองหน้าต้น คุ้นๆ “คุ้นๆ หน้านะเนี่ย มาหาใครจ๊ะ”
“เพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานของกอหญ้าครับ ผมเคยมาส่งทีนึง มาเยี่ยมน้องครับ”
“อ้อ...จ้า...เข้ามาสิ”
สายหยุดเปิดประตูให้ต้นเข้ามา ต้นดูเกร็งๆ สายหยุดมองต้นอย่างไม่ค่อยไว้ใจที่มาเยี่ยมลูกสาว
+ + + + + + + + + + + + +
เมื่อสายหยุดกลับไปแล้วน้ำฟ้าจึงมาพบกับคุณวีที่ร้านเวดดิ้งรักนิรันดร์ น้ำฟ้ายืนจ้องคุณวีอย่างเคร่งเครียด
“ว่าไงคะ”
คุณวีอึกอัก
“เอ่อ...แล้วคุณดินเขาบอกคุณว่ายังไง”
“นายนั่นไม่ยอมบอก ให้ฉันมาถามคุณเอง”
คุณวีถอนใจอย่างหนักใจ บีบีกับธีรเทพ ยืนสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ
“มีเรื่องอะไรผิดใจกันหรือเปล่าเนี่ย”
“ยังจะมาถาม ถ้าเธอไม่ฮ็อตไลน์ ก็ไม่เกิดซีนนี้หรอก”
“ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันเป็นคนโง่ ใครทำอะไรลับหลัง เพื่อนฉันต้องรู้”
“โง่บ้างไรบ้างก็ได้ ฉลาดมากไป ผู้ชายปวดหัว”
“เข้าข้างกันเอง ชิ!”
บีบีไม่สนใจธีรเทพอีกต่อไป หันไปลุ้นน้ำฟ้ากับคุณวี
“ผมบอกคุณก็ได้”
“ว่ามาสิคะ ฟ้ากำลังตั้งใจฟัง”
“ผมหึงคุณดิน”
“จนป่านนี้แล้ว คุณยังจะหึงนายนั่นอีกเหรอคะ”
“จนตลอดชีวิตผมนั่นแหละ แต่คุณดินรับปากกับผมแล้วว่า ยังไงคุณกับเขาก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน...เขาเองก็กำลังจะแต่งงานกับฮันนี่”
น้ำฟ้าฟังยิ่งเจ็บปวดแต่ทำเป็นฝืนยิ้ม
“ค่ะ ถ้าคุณรักฟ้าจริง คุณอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ฟ้าไม่ชอบให้เรามีความลับต่อกัน มีอะไรก็ให้พูดกับฟ้าตรงๆ”
“ครับ ผมขอโทษนะ ที่ไม่บอกคุณ”
คุณวีเข้ามาโอบกอดน้ำฟ้าเอาไว้
“อยากรู้จังว่าสายที่รายงานข่าวคุณได้ไวขนาดนี้ ใครกันน้า”
ธีรเทพชี้ไปที่บีบีทันที
“โอ๊ย คนนี้เลยครับ”
บีบีตกใจ ตีมือธีรเทพแล้วยิ้มแหยๆ กับคุณวี แล้วรีบลากธีรเทพออกไปทันที คุณวีและน้ำฟ้ามองตามบีบีและธีรเทพยิ้มๆ เสียงมือถือของคุณวีดังขึ้น คุณวีหยิบมือถือขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้ามาแล้วตกใจเมื่อเห็นชื่อเคท
“ใครโทรมาคะ”
“เอ่อ...เพื่อนครับ”
“รับสิคะ” คุณวียังไม่กล้ารับ “งั้น ฟ้าไปคุยกับบีบีก่อนนะ”
น้ำฟ้ายิ้มให้คุณวี แล้วปลีกตัวออกไปอย่างรู้มารยาท คุณวีมองตามน้ำฟ้าอย่างรู้สึกผิด
“คุณฟ้า...ผมขอโทษ”
คุณวีตัดสินใจกดตัดสายทิ้งแล้วรีบตามน้ำฟ้าไป
+ + + + + + + + + + + +
ที่บ้านของดิน ในขณะนั้นต้นยังคงนั่งนิ่งเกร็งๆ อยู่ สายหยุดมองต้นอยู่นิ่งๆ ยิ้มๆ
“แฮ่...นานจังครับ กอหญ้า ไม่ออกมาสักที”
“ก็เขาขาเจ็บ เดินช้า แต่เอ๊...เจ็บเพราะใครน้า”
“แฮ่...เพราะผมครับ”
“โกรธอะไรลูกแม่นักหนาเหรอลูก”
“แฮ่...ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมแค่แกล้งขำๆ”
“แต่แม่กับน้อง ขำไม่ออกนะลูก”
“ผมขอโทษจริงๆ ครับ” ต้นคอตก
“จ้า...ไม่เป็นไร สำนึกก็ดีแล้ว แต่แม่ว่ากลับไปก่อนแล้วกันนะ”
“อ้าว แต่กอหญ้ายังไม่...”
“เขาไม่ออกมาเพราะเขายังไม่หายโกรธ รอให้เขาเย็นลงกว่านี้ แล้วค่อยมาเยี่ยมแล้วกันนะ”
“แล้ว เมื่อไหร่ล่ะครับ”
“เมื่อนั้นล่ะจ้ะ”
“อ้อ ครับ”
ต้นยกมือไหว้ลาสายหยุด แล้วรีบออกไป จ๋อยๆ กอหญ้ายืนแอบมองอยู่ที่มุมหนึ่ง ดินเข้ามายืนข้างหลังกอหญ้า
“ทำแบบนี้ ดีแล้วเหรอกอหญ้า”
“ดีสิ กอหญ้าไม่อยากยุ่งกับผู้ชายงี่เง่าอีก เจอกันเฉพาะเรื่องงาน”
กอหญ้ากะเผลกด้วยไม้ค้ำยันออกไป ดินมองตามส่ายหน้า
“ต้นเอ้ย...ยากหน่อยนะพวก”
+ + + + + + + + + + + +
บีบีรีบสะพายกระเป๋าเตรียมกลับ
“ฉันไปก่อนฟ้า ไม่อยากให้ผู้ชายรอนาน คริคริ บายค่ะคุณวี”
ธีรเทพจะยกมือบ๊ายบายบีบี แต่บีบีไม่ยอมมองมา วิ่งออกไปแล้ว
“โธ่...”
น้ำฟ้าหันมองธีรเทพ จับพิรุธ
“ทำไมเหรอคะคุณธีรเทพ”
“เปล่าครับ...พอดี จะถามเรื่องอาหารบีบีนิดหน่อย ไม่เป็นไร โทรถามก็ได้ เดินทางปลอดภัยครับ”
ธีรเทพรีบหลบเข้าข้างใน
“คุณวีว่า..คุณธีรเทพ แปลกๆ กับบีบีมั้ยคะ” คุณวีกำลังเหม่อคิดเรื่องเคท ไม่ได้ยินน้ำฟ้า “คุณวีคะ”
คุณวีสะดุ้ง
“ครับ”
“ดูเครียดๆ นะครับ”
“พอดีคิดเรื่องงานนิดหน่อยครับ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ”
“ค่ะ” เสียงมือถือคุณวีดังขึ้นอีก คุณวีหยิบขึ้นมาดูหน้าจอเป็นชื่อเคทที่เรียกเข้า คุณวีถอนใจ “ไม่รับเหรอคะ”
“คือ...”
“คุณวีคะ...มีอะไรปกปิดฟ้าหรือเปล่า คุณถึงไม่รับสาย”
“ไม่มีอะไรครับ แต่ผมยังไม่สะดวกคุย”
“ก็บอกเขาไปสิคะว่าไม่สะดวกคุย หรือจะให้ฟ้าบอกให้ก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
คุณวีจะเดินออกไป
“ถ้าไม่มีอะไรเป็นความลับ คุยตรงนี้ก็ได้นี่คะ”
คุณวีอึดอัด แต่ตัดสินใจรับสายในที่สุด พยายามทำตัวปกติที่สุด
“ฮัลโหล...เคท ได้ งั้นเราไว้คุยตอนที่เจอกันแล้วกันนะ”
น้ำฟ้าสงสัยอาการของคุณวีมาก พอคุณวีกดวางสาย น้ำฟ้าทำร่าเริงปกติทันที
“เห็นมั้ยคะ ก็แค่เนี้ย ไปทานข้าวกันค่ะ”
“ครับ”
คุณวีเดินไปพร้อมกับน้ำฟ้า ซึ่งเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
ส่วนธีรเทพหลังจากเดินกลับเข้ามาในร้าน ธีรเทพก็โทรศัพท์คุยกับโดโด้
“แกไปกินที่ร้านไหนวะ โดโด้ อ๋อ...เปล่า ไม่มีอะไร เผื่อจะแนะนำร้านอร่อยให้ แต่ที่นั่นก็อร่อยนะ ไม่กวนแล้ว แค่นี้นะ กินให้อร่อยนะเว้ย”
ธีรเทพวางสาย ยิ้มเจ้าเล่ห์
“หึหึหึ อร่อยแน่”
+ + + + + + + + + + +
บีบีกำลังกินข้าวใต้แสงเทียนกับโดโด้ แต่บีบีรู้สึกเซ็งบอกไม่ถูก
“ไม่อร่อยเหรอครับ”
“ก็งั้นๆ คือ...งั้นๆ ของบีบีแปลว่าอร่อยมากค่ะ”
“เฮ้ย บังเอิญจังเลย” ธีรเทพเดินเข้ามาแล้วนั่งลงทันที
“นายธีรเทพ มาได้ไง” บีบีถามอย่างตกใจ
“ก็โทรถามโดโด้ไง ไม่เห็นยาก...ฉันมีเอกสาร ลืมให้เธอ”
“อาหารร้านนี้อร่อยนะ คุณบีบีเขาชอบ”
“โอ๊ย ยัยนี่ ไม่ต้องอร่อยก็ชอบ เพราะเป็นของฟรี”
“เหรอ...”
“นายธีรเทพ”
“อีกอย่างนะ ยิ่งเป็นของฟรีแพงๆ ยิ่งชอบ ไม่งั้นจะให้ฉันหาแฟนรวยๆให้เหรอ”
โดโด้หน้าเสีย
“เหรอ...”
“หุบปากเดี๋ยวนี้” บีบีตาเขียวใส่ธีรเทพแต่ธีรเทพไม่สนใจ
“สั่งของแพงที่สุดของร้านมากินยัง”
“ยัง...”
“สั่งเลย ปลิงทะเลไง...รับรองยัยนี่ เห็นแล้วต้องกรี๊ดสลบ ขอห่อกลับบ้านอีกต่างหาก”
โดโด้ปาดเหงื่อ
“เหรอ...”
บีบีทนไม่ไหว ลุกขึ้น คว้ามือธีรเทพออกไปทันที
“มานี่เลย”
ธีรเทพตัวปลิวตามแรงกระชากของบีบีออกไปนอกร้าน ทิ้งให้โดโด้นั่งซับเหงื่อ โดโด้เรียกพนักงาน “น้องครับ เช็คบิลเลยครับ แล้วฝากบอกเขาด้วยนะครับ ว่าผมกลับไปแล้ว”
บีบีเหวี่ยงธีรเทพแทบชนกำแพง
“จะช่วยฉันหาแฟนหรือขุดฉันลงหลุมกันแน่”
“เฮ้ย อย่าตีความเจตนาฉันผิดสิเธ้อ!! ฉันช่วยอยู่นะ”
“ช่วยอะไร ตีความผิดอะไร ใครฟังก็ต้องเข้าใจว่าฉันเป็นปลิงจะมาดูดเงินเขา”
“นี่ฉันพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ”
“เออสิ! ทำไมทำตัวทุเรศๆ คอยขัดจังหวะฉันทุกครั้งที่มีเดทกับผู้ชาย หึง หรือไง” บีบีหลุดปากถามออกมาธีรเทพอึ้ง บีบีเองก็อึ้ง สองคนรู้สึกประหลาด ต่างหันหน้าหนี เหวอ “ไม่”
“ฉันก็ไม่”
บีบีเดินหนี ธีรเทพก็เดินหนีทันที
+ + + + + + + + + + + +
สายหยุด กอหญ้านั่งดูทีวีอยู่ ดินเดินเข้ามา
“แม่ครับ อย่านอนดึกนะครับ เดี๋ยวความดันขึ้นอีก”
“แม่สบายดีแล้วจ๊ะ ไม่ต้องห่วง”
“คุณนายเขาติดละคร พี่ดินอย่ามาขัด”
“แม่อยากรู้ว่าพระเอกจะโง่ไปถึงไหน ทำไม้ทำไม ปากแข็งอยู่ได้ แค่บอกรักเขาไป ก็จบแล้ว แฮปปี้เอ็นดิ้ง”
ดินอึ้ง ถอนใจ คิดถึงเรื่องของตัวเอง
“อ้าว..รีบบอกรัก รีบแฮปปี้เอ็นดิ้ง ก็จบเลยสิแม่ แล้วคนดูจะดูอะไร” ดินพูดติดตลก
“เออ นั่นสิ...เลยต้องให้นังมารร้ายมันมาคอยตามล้างตามผลาญใช่มั้ย”
ขณะนั้นฮันนี่ถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตเดินเข้ามาพอดี
“สวัสดีค่ะ ทุกคน”
ดิน สายหยุด กอหญ้าตกใจ
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
