ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 20
เช้าวันรุ่งขึ้น รัญไปหาเสี่ยวันชัยเพื่อต่อรองเรื่องหนี้สิ้น เสี่ยวันชัยส่ายหน้า...
“ผมเสียใจด้วย ผมคงให้คุณผ่อนไม่ได้ เพราะว่าคุณแม่คุณผัดผ่อนผมมาเป็นปีแล้ว แถมยังไม่ส่งดอกเบี้ยผมด้วย”
“ผมอยากจะขอความกรุณาอีกซักครั้งได้มั้ยครับ ผมจะจ่ายงวดแรกให้คุณสามล้าน แล้วอีกเจ็ดล้านผมจะทยอยส่งเดือนละห้าแสนบาท”
“คงไม่ได้หรอก และที่สำคัญผมกำลังจะขายบ้านหลังนี้ให้คนอื่น”
“แต่บ้านหลังนี้ขายได้มากกว่าสิบล้านนะครับ”
“ก็ถูกของคุณ ถ้าคุณอยากได้ คุณก็หาเงินมาซื้อผมสิ แต่ถ้าคุณจะซื้อผมต้องขายสิบห้าล้านนะ”
รัญอึ้ง “เอาล่ะครับ ผมมีงานต้องทำ...เชิญคุณ”
รัญลุกเดินออกไปอย่างเหนื่อยใจ รัญเดินออกมาจากห้องมองคนในบ่อนเล่นพนัน คนที่เล่นได้ดีใจส่วนคนเล่นเสียก็ผิดหวัง รัญนึกภาพรมณีย์ที่เล่นได้แล้วเฮดีใจ เล่นเสียแล้วโมโห ซึ่งก็คงไม่ต่างจากคนพวกนี้ รัญอึ้ง น้ำตาริน ผิดหวัง กับสิ่งที่แม่ทำอย่างบอกไม่ถูก
+ + + + + + + + + + +
รินลดาเดินไปมารอรัญอยู่ในบ้าน ครู่หนึ่งรัญกลับมา รินลดาถามอย่างร้อนใจ
“ว่าไงพี่รัญ เค้ายอมให้เราผ่อนมั้ย”
รัญส่ายหน้า
“เค้าไม่ยอมเหรอ”
“ใช่...แล้วที่สำคัญเค้ากำลังจะขายบ้านหลังนี้”
รินลดาตกใจ
“ขายเหรอแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน”
“อย่าเพิ่งถามอะไรพี่เลย พี่เองก็กำลังคิดอะไรไม่ออก”
ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์บ้านดังขึ้น รินลดาเดินไปรับ“ฮัลโหล”
“ขอสายคุณรัญหน่อย” ---“จากไหนคะ”
“ผมเสี่ยเม้ง” ---“มีอะไรคะ”
“ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเค้า”
รินลดาหันไปบอกรัญ“พี่รัญ โทรศัพท์พี่” ---“ใคร”
“เค้าบอกว่าชื่อเสี่ยเม้ง มีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่”
รัญรับโทรศัพท์มาพูด
“ผมรัญครับ มีธุระอะไรเหรอครับ”
“ผมได้ข่าวว่าคุณจะใช้หนี้แทนแม่คุณ”
“แล้วยังไงครับ”
“แม่คุณเป็นหนี้ผมอยู่ห้าล้าน รวมดอกเบี้ยแล้วเป็นเงินเกือบหกล้าน”
รัญตะลึงช็อค“อะไรนะครับ แม่ผมเป็นหนี้คุณอีกหกล้านเหรอครับ”
“ครับ...ถ้าคุณไม่เชื่อผมจะเอาสัญญาเงินกู้ไปให้คุณดู ผมยอมให้คุณผ่อนได้นะ แต่คุณต้องจ่ายผมครึ่งนึงแล้วที่เหลือค่อยว่ากันว่า คุณจะผ่อนเดือนล่ะเท่าไหร่”
“เอ่อ...เอาไว้ให้ผมดูสัญญาก่อนแล้วค่อยว่ากันนะครับ”
“รีบหน่อยแล้วกัน ผมไม่อยากจะฟ้องนะขี้เกียจขึ้นโรงขึ้นศาล”
รัญวางโทรศัพท์อย่างอึ้งๆ
“แม่เป็นหนี้คนอื่นอีกเหรอคะ”
รัญยังไม่ทันตอบเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก รินลดารับ
“ฮัลโหล...”รินลดาฟังเสียงปลายสายแล้วหน้าเสีย “พี่รัญคะ มีคนจะพูดกับพี่ เค้าบอกว่าแม่เป็นหนี้เค้าแปดล้านค่ะ”
รัญอึ้งช็อค ทรุดลงนั่งอย่างหมดแรง
+ + + + + + + + + + + +
เพชรไปเยี่ยมรมณีย์ที่โรงพยาบาล รมณีย์อ้อนวอนให้เพชรช่วย
“เพชรถ้าเพชรไม่ช่วยแม่ คราวนี้แม่ต้องตายแน่ๆ ตายจริงๆนะลูก พวกมันต้องฆ่าแม่ ช่วยแม่ซักครั้งเถอะลูก”
“ผมก็อยากช่วยนะครับ แต่เงินตั้งห้าสิบล้าน ผมเองคงมีไม่ถึง”
“เพชรก็ขอยืมจากคุณพ่อคุณแม่ก่อนได้มั้ย ถือซะว่าช่วยรัญนะลูก รัญเป็นเพื่อนรักของลูกนะ ลูกต้องช่วยรัญนะ”
“ผมยังไม่รับปากนะครับ ผมจะลองไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่ผมดูก่อน”
“แต่ยังไงเพชรก็ต้องช่วยให้ได้นะลูก ยืมใครก่อนก็ได้ แล้วหลังจากแม่ออกจากโรงพยาบาล แม่จะหาเงินใช้ให้จริง ๆ”
“ครับ คุณแม่ งั้นผมขอตัวนะครับ ผมจะลองไปคุยกับที่บ้านดู”
“ขอบใจมากลูก แม่จะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย แม่ไหว้ล่ะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
เพชรเดินออกไป รมณีย์มองตาม
“หวังว่าตาเพชรจะช่วยเราได้นะ”
รมณีย์นึกถึงปัญหาที่สร้างไว้อย่างกลุ้มใจ
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเดินเลี้ยวออกมา เจอรัญกับรินลดาที่เพิ่งมาถึง
“รัญ” ---“อ้าว เพชร”
“ฉันมาเยี่ยมแม่แก” ---“แกรู้เรื่องแม่ฉันได้ไง”
“ก็...ฉันโทรไปหาแกที่บ้าน เจอบัวเค้าบอกว่าแม่แกเข้าโรงพยาบาล”
รัญพยักหน้ารับรู้ เพชรมองรินลดาที่หน้าเศร้า แล้วรู้สึกสงสารมาก
“แกมีอะไรอยากให้ฉันช่วยมั้ย”
รัญส่ายหน้า“ไม่มีหรอก ขอบใจมากที่แกมาเยี่ยม ฉันขอตัวไปดูแม่ก่อน”
รัญเดินแยกเข้าไป เพชรมองรินลดา
“คุณเป็นไงบ้าง ทำไมคุณดูเหมือนไม่ได้นอนเลยนะ”
“ค่ะ...ฉันป็นห่วงแม่ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
รินลดาจะผละไป
“เดี๋ยวริน” ---“มีอะไรเหรอคะ”
“ผมกำลังหาทางช่วยเหลือแม่คุณอยู่นะ”
รินลดาอึ้งไป“คุณรู้เรื่องแม่ด้วยเหรอ”
เพชรพยักหน้า“ท่านเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว”
“ฉันขอโทษแทนแม่ด้วย แม่ไม่น่าเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง มันเป็นเรื่องน่าอาย ฉันขอโทษด้วยค่ะ”
“เดี๋ยวริน”เพชรคว้ามือ
“คุณไม่ต้องอายหรอก ผมรู้เรื่องแม่คุณมานานแล้ว แล้วท่านเองก็เคยมาขอยืมเงินผม”
“นี่แม่เป็นหนี้คุณด้วยงั้นเหรอคะ”
“คุณอย่าไปสนใจเรื่องนั้นเลย ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมกำลังหาทางช่วยเหลือแม่คุณอยู่ คุณไม่ต้องกังวลนะ อ้อ...แต่อย่าบอกให้รัญรู้นะว่าผมรู้เรื่องนี้”
“ค่ะ...ฉันขอบคุณคุณมากนะคะคุณเพชร ฉันจะไม่ลืมพระคุณของคุณเลยค่ะ”
“อย่าพูดอย่างงั้นสิ ผมรักคุณ คุณเดือดร้อนก็เท่ากับผมเดือดร้อน”
เพชรดึงรินลดามากอด
“ฉันนก็รักคุณค่ะ” รินลดาบอกพลางสะอื้น
+ + + + + + + + + + + + +
เมื่อรัญเข้าไปหารมณีย์ในห้องคนไข้ เขาได้บอกถึงสิ่งที่ตัดสินใจ
“ผมคิดว่าเราคงต้องปล่อยให้เค้ายึดบ้านไป”
“ไม่...แม่จะไม่ยอมให้ใครมายึดบ้านไปทั้งนั้น”
“แต่ผมไม่สามารถหาเงินห้าสิบล้านมาใช้หนี้ให้แม่ได้นะครับ”
“แต่แม่หาได้”
“แม่ครับ...แม่เลิกหลอกตัวเองซะที ตอนนี้เราไม่เหลืออะไรแล้วนะครับ ไม่มีใครเค้าให้แม่ยืมเงินอีกแล้ว” ---“มี”
“ใครครับ” ---“แกไม่ต้องรู้หรอก อีกสองวันแม่จะจ่ายหนี้ให้พวกมันทุกคน”
“ถ้าแม่ทำได้จริงก็ดีครับ”รัญบอกอย่างโกรธแล้วเดินออกไป
รมณีย์ยิ้ม“คนอย่างฉันไม่มีวันจนตรอกง่ายๆหรอก”
รมณีย์มั่นใจมากว่าเพชรจะช่วยได้
+ + + + + + + + + + + +
เพชรโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องรมณีย์ให้บัวฟัง บัวตกใจมาก
“อะไรนะพี่เพชร แม่พี่รัญมีหนี้ตั้งห้าสิบล้านเชียวเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันว่าแกเตรียมตัวกลับบ้านเถอะ เพราะไอ้รัญคงไปหาแกไม่ได้แล้ว”
“พี่อย่าพูดนอกเรื่องน่ะ พี่ต้องรีบช่วยเหลือพี่รัญนะ”
“เออ ไอ้ช่วยน่ะช่วยอยู่แล้ว นี่พี่กำลังจะไปคุยกับแม่ ให้แม่เอาเงินไปช่วยเค้าก่อน”
“เออดี...พี่ต้องพูดให้แม่กับพ่อเข้าใจนะว่ามันเป็นเรื่องสำคัญจริง ๆ”
“รู้แล้วน่ะ แค่นี้นะ”
เพชรปิดโทรศัพท์
บัวกดโทรศัพท์หารัญอย่างร้อนใจ
“ฮัลโหล”รัญรับสาย
“พี่รัญเป็นไงบ้างคะ”
“บัวโทรมาก็ดีแล้ว พี่จะบอกบัวว่าพี่อาจจะไม่กลับไปที่นั่นแล้วนะ”
“หา...ทำไมล่ะคะ”
“ที่บ้านพี่มีปัญหามาก พี่คงต้องอยู่ที่นี่อีกนาน ถ้าบัวอยากจะกลับเมืองไทยก็กลับมาก่อนได้นะ”
“ก็ดีค่ะ งั้นเดี๋ยวบัวจะรีบกลับไป”
“ถ้ามาถึงก็โทรหาพี่แล้วกัน”
“บัวเป็นห่วงพี่รัญนะคะ”
“จ้ะ...แค่นี้ก่อนนะ”
รัญปิดโทรศัพท์ถอนใจแก้ปัญหาไม่ตก บัวปิดโทรศัพท์แล้วรีบไปเก็บเสื้อผ้าทันที
+ + + + + + + + + + + +
เพชรนำเรื่องของรมณีย์มาปรึกษานิภาพรรณกับมงคล ทั้งสองคนตกใจมากเมื่อรู้ว่ารมณีย์เป็นหนี้...
“ห้าสิบล้าน” ---“ครับ”
“ทำไมคุณหญิงแกมีหนี้สินเยอะแยะขนาดนั้น”มงคลถามอย่างแปลกใจ
นิภาพรรณคิดๆ
“แสดงว่าที่เค้าเม้ากันว่าแกเข้าบ่อนก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะแม่ ตอนนี้เค้าต้องการความช่วยเหลือ”
“แต่แม่คงช่วยเหลือไม่ได้หรอก เงินเยอะขนาดนั้น ใครที่ไหนจะให้ยืม”
“โธ่แม่ คนเค้าเดือดร้อนจริงๆ ถ้าผมมีผมก็คงไม่มายืมแม่หรอก”
“นั่นสิ ให้เค้ายืมไปเถอะ อย่างน้อยรัญเค้าก็เป็นเพื่อนเพชร ถ้าเค้ามีวันนึงเค้าก็ต้องใช้เรา”มงคลบอกอย่างเห็นใจ
นิภาพรรณถลึงตาใส่
“คุณจะบ้าเหรอ นายรัญทำงานเป็นข้าราชการ จะหาเงินทีไหนมาใช้หนี้เรา แล้วยิ่งตอนนี้ครอบครัวเค้าไม่เหลืออะไรแล้ว ให้ไปก็เป็นหนี้สูญ” ---“โธ่แม่”
“นี่เพชร ฟังแม่ให้ดีนะ ไม่ใช่ว่าแม่ใจร้ายนะ ถ้าเค้าเอาไปทำกินหรือไปรักษาตัวแม่จะไม่ว่า แต่นี่แกเอาไปเล่นจนหมดตัว ขืนเราให้ไป แกก็ต้องสร้างหนี้ขึ้นมาอีก คนเล่นน่ะมันไม่มีวันเลิกหรอกเหมือนพ่อแก”
“อะไรอีกล่ะ ผมเคยเล่นการพนันที่ไหนเล่า”มงคลเถียง
“ฉันไม่ได้หมายถึงการพนัน ฉันหมายถึงคุณติดอ่าง ถึงแก่ก็ยังแอบไปลงอ่าง”
นิภาพรรณเดินออกไป
“แล้วพ่อล่ะครับ พอจะช่วยเหลือผมได้บ้างมั้ย”
“แกก็รู้ดีทุกวันนี้พ่อเคยมีเงินเหรอ จะใช้อะไรก็ต้องเบิกแม่แก”
“อ้าว แล้วทุกทีที่พ่อไปอาบอบนวดล่ะ ผมเห็นมีเงินเป็นฟ่อน”
“พ่อก็เก็บเล็กผสมน้อยวันล่ะนิดวันล่ะหน่อย”
“เฮ้อ...แล้วจะไปหาที่ไหนเนี่ย” เพชรถอนหายใจอย่างหนักใจ
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาถือเอกสารปึกใหญ่ลงมาจากชั้นบน รัญนั่งดูเอกสารที่โต๊ะ...
“มีเอกสารอะไรอีกมั้ย”
“ไม่มีแล้วค่ะ มีแค่เอกสารกู้เงินของเก่า แล้วตกลงแม่ยังเหลือสมบัติอะไรบ้างคะ”
รัญหยิบเอกสารพลิกดูหยิบโฉนดเก่า
“เท่าที่เห็นอยู่ตอนนี้ มีแค่โฉนดบ้านสวนที่ปราจีนอยู่สิบสองไร่”
“ถ้าเราเอาไปขายจะได้ซักกี่ตังค์คะพี่รัญ”
“พี่ว่ามากสุดก็คงได้ไร่ล่ะไม่เกินแสน ขายไปใช้หนี้ก็ไม่พอ”
“แล้วถ้าเราหาเงินใช้หนี้ไม่ได้ เค้าต้องจับเราติดคุกมั้ย”
“เราคงไม่ แต่แม่สิ แม่เป็นคนทำสัญญา”
“แล้วเราจะช่วยเหลือแม่ได้ยังไงคะพี่รัญ แม่ต้องติดคุกงั้นเหรอ”
“พี่คงต้องลองคุยกับเพชรดู เผื่อมันจะมีหนทางช่วยเหลือเราได้บ้าง”
รัญคิดอย่างจนหนทาง รินลดาได้แต่เงียบ ไม่กล้าพูดว่าเพชรรู้เรื่องนี้แล้ว...
เช้าวันใหม่รัญนั่งรออยู่ในห้องทำงานเพชร รัชนีเอากาแฟเข้ามาให้
“คุณเพชรบอกให้รอซักครู่นะคะ ใกล้จะถึงแล้วค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
รัชนีออกไป รัญจิบกาแฟ ที่โต๊ะทำงานเพชรมีรูปบัวกับเพชรและพ่อแม่ตั้งอยู่ รัญลุกเดินมองรอบๆห้อง หยุดมองที่โต๊ะเห็นด้านหลังกรอบรูปรัญจะเอื้อมหยิบรูป เพชรเข้ามาพอดี
“โทษทีรัญ มีรถชนบนทางด่วนติดยาวเหยียด”
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็เพิ่งมาได้ซักพัก” ---“นั่งก่อน”
เพชรลงนั่งที่เก้าอี้ทำงานเห็นรูปบนโต๊ะ เพชรชะงักมองรัญ เห็นรัญเฉยเดินกลับไปหยิบแก้วกาแฟ เพชรรีบหยิบรูปพลิกใส่ลิ้นชักหลบ รัญถือแก้วเดินมานั่งตรงข้ามเพชร
“ฉันมีเรื่องจะกวนแกหน่อย”
“กวนอะไรวะ มีอะไรก็ว่ามา”
“ฉันอยากจะขอกู้เงินแกได้มั้ย”
“ได้...จะเอาเท่าไหร่” ---“ห้าสิบล้าน”
เพชรอึ้งมองหน้า“ฉันเข้าใจว่ามันเป็นเงินจำนวนมาก แต่ฉันมีเรื่องจำเป็นจริงๆ ถ้าไม่จำเป็นฉันไม่มากวนแกหรอก”
“ฉันรู้...ฉันก็กำลังพยายามหาทางช่วยแกอยู่”
รัญงง“ช่วย”
“ฉันรู้เรื่องแม่แกแล้ว”
รัญชะงัก
“ตัวฉันเองมีเงินไม่ถึง มีเงินส่วนตัวแค่สิบกว่าล้าน เงินส่วนใหญ่เป็นของกงสี จะใช้จ่ายอะไรก็ต้องเบิกผ่านจากกองกลาง”
“นี่ยัยรินเอาเรื่องนี้มาเล่าให้แกฟังเหรอ ฉันขอโทษด้วย ฉันไม่น่าเอาเรื่องส่วนตัวมายุ่งกับแก ขอโทษด้วย”
รัญจะลุกไป เพชรเรียกไว้
“เดี๋ยว ไอ้รัญ มันไม่เกี่ยวกับริน แม่แกมายืมเงินฉันบ่อย”
รัญแทบช็อค“หา...นี่หมายความว่าแม่ก็เป็นหนี้แกอีกงั้นเหรอ”
เพชรพยักหน้า
“เท่าไหร่” ---“ห้าหกล้าน”
รัญทรุดลงนั่ง เสียใจสุดๆ
“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย แม่ยืมเงินคนไปทั่ว ไม่เว้นแม้กระทั่งแกซึ่งเป็นเพื่อนฉัน นี่แม่ไม่รักษาเกียรติของพวกเราเลยฉัน”
“ฉันว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เราจะมาคิดเรื่องนี้นะ เรามาช่วยกันหาทางดีกว่าว่าจะทำไงกับเรื่องนี้”
รัญนิ่ง “เมื่อวานฉันก็คุยกับพ่อแม่แล้ว แต่แม่ฉันบอกว่ามันเป็นเงินจำนวนมากแล้วอีกอย่าง...”
เพชรนิ่งไปไม่กล้าพูด รัญเข้าใจ
“แม่ฉันไม่มีทางผ่อนส่งคืนได้”
“ไม่ใช่อย่างงั้น”
“ฉันเข้าใจแล้วก็ไม่โกรธพ่อแม่แกหรอก ที่แกช่วยเหลือทุกวันนี้ก็ดีมากแล้ว ขอบใจแกมาก”รัญลุกขึ้น
“เฮ้ย อย่าเพิ่งหมดหวังสิ ถึงยังไงฉันก็ต้องช่วยแกให้ได้”
“ขอบใจ แต่ฉันคิดว่าคงไม่มีใครช่วยได้หรอก”
รัญเดินออกไป เพชรถอนใจ อย่างสงสารเพื่อนจับใจ
+ + + + + + + + + + + +
มงคลกับนิภาพรรณเดินมา รัญเดินเลี้ยวออกมาจากห้องเพชรพอดี จึงยกมือไหว้
“สวัสดีครับ คุณพ่อคุณแม่”
มงคลกับนิภาพรรณชะงักมองรัญอย่างไม่แน่ใจ
“หวัดดีครับ”
“หวัดดีจ้ะ”
“นี่รัญรึเปล่า”
“ใช่ครับคุณพ่อ”
“ไม่เจอหลายปี ยังหล่อเหมือนเดิมนะ มาหาเพชรเค้าเหรอ”
“ครับ...มาธุระนิดหน่อย ผมกำลังจะกลับ”
“แล้วนี่เป็นทูตรึยัง”
“ยังครับ ตอนนี้เป็นเลขาทูต”
“แล้วนี่กลับมาเที่ยวบ้านเหรอ”นิภาพรรณถาม
“เอ่อ...ครับ ผมลากลับก่อนนะครับ”รัญยกมือไหว้เดินออกไป นิภาพรรณกับมงคลมองตาม
“เสียดายจริงๆ ไม่น่าเป็นลูกคุณหญิงรมณีย์เลย ไม่งั้นจะจีบให้ยัยบัวซะหน่อย”
“เอาอีกแล้ว เลิกจับคู่ให้ลูกซะทีได้มั้ยแล้วลองเปลี่ยนมาจับคู่ให้ผมบ้าง”
“อยากได้คู่ใหม่งั้นฉัน ฉันจะหาให้”
“จริงฉัน ใคร”
“ก็นี่ไง อยู่ตรงหน้าคุณ ยังไม่พออีกฉัน มาหอมที”
นิภาพรรณดึงมงคลมาจุ๊บแก้มพนักงานมอง
“ฮึ่ย พนักงานเห็น อายเค้าน่ะ”
นิภาพรรณหัวเราะขำๆ
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 20 (ต่อ)
รัญเดินมาหยุดหน้าลิฟต์ การ์ตูนเดินเลี้ยวจะมาขึ้นลิฟต์ชะงักกึกเมื่อเห็นรัญ การ์ตูนรีบหลบ
“นี่...พี่รัญกลับมาแล้วฉัน แล้วไอ้บัวล่ะ”
รัญเดินเข้าลิฟต์ไป การ์ตูนมองตามกดโทรศัพท์หาบัวทันที
ขณะเดียวกัน บัวเดินลากกระเป๋ามาในสนามบิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น บัวกดรับ
“ฮัลโหล”
“ไอ้บัว แกรู้มั้ย ฉันเจอพี่รัญที่เมืองไทย เค้ามาที่บริษัทเราแล้วนี่แกอยู่ไหน”
“ฉันอยู่สุวรรณภูมิ”
“หา...นี่แกเพิ่งกลับมางั้นเหรอ”
“เออ...เพิ่งลงเครื่องเดี๋ยวนี้”
“อ้าว...ทำไมไม่โทรบอก ฉันจะได้ไปรับ”
“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันกลับมา ฉันจะไปอยู่อพาร์ทเมนท์แกก่อน เดี๋ยวแกมาเจอฉันหน่อย ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแก”
“เออ เออ งั้นเที่ยงเจอกัน”การ์ตูนปิดโทรศัพท์ “เรื่องอะไรกันอย่าบอกว่าเลิกกันแล้วนะ ไม่ได้แล้วต้องรีบบอกพี่เพชร”
การ์ตูนรีบวิ่งกลับไปที่ลิฟท์ทันที
+ + + + + + + + + + + +
บัวมาที่อพาร์ทเมนท์ของการ์ตูน ไม่นานนักเพชรก็มาถึง ทั้งสองคนปรึกษากันเรื่องปัญหาหนี้สินของรมณีย์
“ถ้างั้นเราสองคนเอาเงินที่มีทั้งหมด มารวมกันแล้วให้พี่รัญยืม”บัวบอกเพชร
“ถึงยังไงก็ไม่พออยู่ดี”
“ไม่พอได้ไง ก็พี่เพชรบอกมีสิบกว่าล้าน ฉันมียี่สิบห้าล้าน มันก็รวมเป็นสี่สิบ เดี๋ยวฉันจะยืมไอ้ตูนซักห้าล้าน”
“ฉันว่าไอ้ตูนน่าจะมีถึงสิบล้าน เอาสิบล้านเลยดีกว่าจะได้พอดี”
“ใช่...เอาไอ้ตูนสิบล้าน”บัวเห็นดีด้วย
การ์ตูนเปิดประตูเข้ามาชะงักเห็นเพชรอยู่กับบัว
“อ้าว พี่เพชรอยู่นี่เอง ฉันตามหาทั่วบริษัทเลย”
“มีอะไร”
“ก็จะชวนมานี่ด้วยกัน แล้วพี่รู้ได้ไงว่าไอ้บัวกลับมา”
“แกอย่าเพิ่งพูดมากไอ้ตูน ไปแบงค์กับฉันก่อน ไปเบิกเงินมาสิบล้าน”
บัวดึงแขน การ์ตูนยั้งไว้
“เฮ้ย เดี๋ยว เรื่องอะไรจะให้ฉันเบิกเงินหมดแบงค์”
เพชรมองหน้าการ์ตูน
“แกมีเงินในแบงค์เท่าไหร่”
“แปดล้าน”
“นั่นล่ะ ไปถอนมาให้หมด”
การ์ตูนงงๆ
“เดี๋ยว บอกฉันซักคำได้มั้ยว่าจะเอาไปทำอะไร”
“เอาไปช่วยพี่รัญ”
บัวลากการ์ตูนออกไปทันที
+ + + + + + + + + + + +
รัญกับรินลดามาเยี่ยมรมณีย์ที่โรงพยาบาล รัญบอกว่าจะให้รมณีย์ไปอยู่ที่บ้านสวนนครนายก รมณีย์ตกใจ
“อะไรนะ แกจะให้แม่ย้ายไปอยู่นครนายกงั้นเหรอ”
“ครับ เพราะมันเป็นที่ดินผืนสุดท้ายที่เรามีอยู่”
“ไม่...แม่จะไม่ย้ายไปไหนทั้งนั้น แม่จะอยู่บ้านหลังนี้”
“แม่ไม่เข้าใจฉัน เค้ากำลังจะมายึดในไม่ช้านี้”
“ก็แม่บอกแล้วไงว่าวันสองวันนี้ แม่ก็จะหาเงินมาใช้ได้หมดแล้ว”
“แล้วแม่จะไปหาจากไหน”
“เรื่องของแม่ แกไม่เกี่ยว”
“จากไอ้เพชรงั้นเหรอ”
รมณีย์เงียบไป
“ผมจะบอกให้แม่รู้นะ ผมเพิ่งคุยกับเพชรมา มันบอกว่ามันช่วยเหลือเราไม่ได้”
รมณีย์ตกใจ
“ตาเพชรบอกแกงั้นเหรอ”
“แม่คะ ถ้าแม่ไม่อยากไปอยู่นครนายก เราเช่าอพาร์ทเมนท์อยู่ก็ได้ค่ะ”รินลดาพยายามหาทางออก
“นี่ยัยริน ฉันเป็นคุณหญิงนะ ถึงฉันจะตกยาก ฉันก็ไม่มีวันไปอยู่ในรังนกพิราบนั่นหรอก”
รินลดาหน้าเจื่อน ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือรัญดังขึ้น รัญกดรับ
“ว่าไงเพชร...จริงเหรอ แกไม่ได้พูดเล่นนะ...ขอบใจแกมากนะ ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้”รัญปิดโทรศัพท์ “ตาเพชรโทรมาว่าไง”รมณีย์ถาม
“เพชรบอกว่าหาเงินได้แล้ว”
“เป็นไง...ฉันบอกพวกแกแล้วว่าฉันแก้ปัญหาเองได้”
รัญกับรินลดามองแม่อย่างเหนื่อยใจ
“รินไปด้วยได้มั้ยพี่รัญ”
“ไปสิ”
“เดี๋ยวหนูมานะคะแม่”
“เออ...จะไปไหนก็ไป ฉันไม่ง้อพวกแกแล้ว”
รัญกับรินลดาออกไป
“มันต้องอย่างนี้สิตาเพชร หึ...ขอให้เราหายก่อนเถอะ จะเข้าบ่อนไปแก้มือ หาเงินมาใช้หนี้ให้หมดเลย”รมณีย์ยิ้มพอใจ
+ + + + + + + + + + + +
รัญกับรินลดาเดินเข้ามาในร้านกาแฟ เพชรนั่งรออยู่หันไปเห็น รัญกับรินลดาเข้ามานั่ง
“ดื่มอะไรรัญ”
“ชาร้อนดีกว่า”
“รินล่ะ”
“ชาร้อนเหมือนกันค่ะ”
เพชรหันไปสั่งพนักงาน
“ขอชาร้อนสองที่”
เพชรหันกลับมา หยิบซองเช็คเงินสดให้รัญ
“นี่เช็คเงินสดห้าสิบล้าน”
“ขอบใจมาก นี่แกไปเอาจากไหนมา”
“ของฉันส่วนนึง ที่เหลือก็...ยืมพวกน้องๆมารวมกัน”
“ฉันขอบใจแกอีกครั้งนะ ถ้าไม่ได้แกช่วยครั้งนี้ ครอบครัวฉันคงล่มแน่”
“อย่าคิดมากน่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ แล้วอีกอย่าง”เพชรเหลือบมองริน “วันนึงฉันก็ต้องเป็นน้องเขยแก”
“เฮ้ย แต่ถึงแกจะช่วยเหลือให้ฉันยืมเงิน แต่เรื่องยัยรินมันคงล่ะเรื่องกันนะ”
“ฉันรู้น่ะ ก็แค่อำแกเล่นให้แกหายเครียด นะครับคุณริน อย่าเครียดมากทำให้คุณไม่สวย”
รินลดาฝืนยิ้ม
“รินต้องขอบคุณคุณเพชรด้วยนะคะ ที่คุณช่วยเหลือครอบครัวเรา”
“อย่างน้อยผมก็พิสูจน์ให้พี่รัญของเราเค้ารู้ว่า ผมมีความตั้งใจจริงและแน่วแน่กับคุณแค่ไหน”
รินลดาลืมตัวเผลอยิ้มให้เพชร รัญเหลือบมองรินลดา มองเพชร เห็นทั้งสองสบตากันก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างชอบกันตริงๆ รัญถอนใจ
“เอาล่ะ ถ้าแกชอบน้องฉันจริง ฉันก็จะไม่ขัดขวาง แต่แกต้องสัญญาว่าจะไม่ทำให้น้องฉันเสียใจ”
“ครับ พี่รัญ น้องเพชรจะไม่ทำให้น้องรินเสียใจเด็ดขาด”เพชรรีบสัญญา
รินลดามองเพชรแล้วอมยิ้ม รัญหันมาบอก
“งั้นรินอยู่นี่ก่อนนะ พี่จะเอาเงินไปเคลียร์กับเจ้าหนี้ก่อน”
“ให้รินไปช่วยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก อยู่นี่แล้วกลับไปดูแม่ ขอบใจแกมากนะเพชร”
“เออ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งรินเอง”
รัญลุกเดินออกไป เพชรลุกมานั่งข้างรินลดา
“ในที่สุดเราสองคนก็ได้รักกันจริงๆ มาขอจูบที”
เพชรเคลื่อนหน้าเข้ามาจะจูบ รินลดาชะงักดันหน้าเพชรไว้
“เอ่อ...อย่าค่ะ”
“ทำไม”
รินลดาชี้ไปด้านหลัง เพชรหันมอง เห็นรัญมองจ้องชี้หน้าเพชร เพชรถอยตัวห่างรินลดารีบบอกรัญ
“ไม่มีอะไร”
รัญเดินออกไป เพชรหันมายิ้มให้ รินลดายิ้มตอบอย่างตื้นตัน
+ + + + + + + + + + + +
บัวพูดโทรศัพท์กับเพชร อยู่ที่ห้องของการ์ตูน
“เป็นอันว่าพี่รัญรับเช็คเรียบร้อยนะ... ขอบคุณมากนะพี่เพชร”
บัวปิดโทรศัพท์หันมาบอกการ์ตูน
“เฮ้อ โล่งอก หวังว่าพี่รัญจะหายเครียดนะ”
“แกนี่หายใจเข้าออกเป็นพี่รัญจริงๆนะ”
“อ้าว คนรักกัน ถ้าแฟนมีปัญหาไม่กลุ้มใจได้ฉัน”
“แต่ฉันขอถามหน่อยได้มั้ย”
“ถามอะไร”
“ไอ้เงินที่แกยืมฉันไปให้พี่รัญเนี่ย แกรับประกันนะว่าแกจะหามาคืนฉัน”
“เออน่ะ ก็บอกว่าคืนก็คืนสิ”
“แล้วแกจะเอาที่ไหนมาคืน”
“พ่อกับแม่ฉันมีมรดกตั้งเยอะแยะ วันนึงพอฉันได้มรดก ฉันก็จะเอามาคืนแก”
“โอเค ฉันค่อยสบายใจหน่อย แล้วแกจะเอาไงเนี่ยจะกลับบ้านรึยังฉันจะได้ไปส่ง”
“ไม่...ฉันจะยังไม่กลับเข้าบ้าน”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ฉันจะพาพี่รัญไปกราบพ่อกับแม่พร้อมกันเลย”
“เอางั้นเลยเหรอ ระวังเค้าช็อคนะ ฉันว่าแกควรจะเกริ่นให้พี่รัญเค้ารู้ตัวก่อนว่าแกเป็นใคร”
“เรื่องนั้นต้องบอกแน่นอนอยู่แล้ว แต่ฉันต้องหาจังหวะดี ๆไม่ให้เค้าตกใจ”
“แต่ฉันว่าคราวนี้ถ้าเค้ารู้ความจริงว่าแกเป็นใคร เค้าไม่มีทางโกรธแกแน่ เพราะแกเป็นคนช่วยชีวิตครอบครัวเค้าไว้”
“เฮ้ย...ฉันไม่ได้คิดอย่างงั้นหรอก”
“เอาล่ะ...ฉันไปก่อนนะ”
“แกจะไปไหน”
“ทำงานสิ”
“เย็นนี้กินข้าวกันนะ”
“เย็นนี้ไม่ได้”
“ทำไม”
การ์ตูนเขินๆ
“ฉันนัดกินข้าวกับคุณฉัตรชัย”
“ว้าย สวีทจัง”
“แล้วทีแกล่ะ ฉันยังไม่ว่าเลย”
การ์ตูนเดินออกไป บัวมองตามยิ้มโล่งอก
(จบตอนที่ 20)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
