กุหลาบซาตาน ตอนที่ 20
ส่วนโรสเมื่อกลับขึ้นห้องเธอยังถือกระเป๋าถือใบเล็กๆ เตรียมพร้อมอยู่ในมือ โรสเดินวนเวียนไปรอบๆ บ้าน กำลังคิดว่าจะหาทางออกจากบ้าน แต่มองออกนอกหน้าต่างไปก็เห็นคนของชัชเรียงรายเต็มไปหมด
“ชัชทำไมต้องทำขนาดนี้ หรือว่าเค้ารู้แล้วว่าเราเป็นใคร”
โรสยิ่งเครียด วุ่นวายใจ
เวลาผ่านไป...โรสเดินลงบันไดมาเห็นไม่มีคนจึงรีบวิ่ง แต่กลับเจอชัชนั่งอยู่มุมห้อง ตรงหน้ามีโน๊ตบุ๊ค ชัชเงยหน้าขึ้นมองโรส
“จะไปไหนครับ โรส”
“จะออกไปสูดอากาศในสวนได้ไหมคะ” โรสถามอย่างไม่พอใจ
“เชิญจ้ะ” ชัชพยักหน้าสั่งลูกน้อง
โรสสะบัดหน้า เดินเลี้ยวออกไปที่สวนแทน ลูกน้องชัชเดินตามไปห่างๆ ชัชมองตามโรส แววตาเสียใจ
โรสเดินไปนั่งที่เก้าอี้สนามเห็นจากหางตาว่าลูกน้องชัชตามมา โรสวางกระเป๋าลงแล้วหยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะขึ้นมาอ่านอย่างหงุดหงิด แต่พอพลิกๆ ไปก็ชะงัก เมื่อเห็นประกาศหาตัววีณา โรสตกใจ
“คุณโชคประกาศหาตัววีณา...ถ้าขืนได้ตัวมา ยัยนั่นคงปากโป้งพูดทุกอย่างแน่”
โรสคิดๆ จะทำยังไงดี
ส่วนที่ร้านกาแฟสดของวีณา วีณาตอกไข่ไก่ลงกระทะเพื่อทอดไข่ดาวทำคลับแซนวิช ที่หน้าร้านเอกเอายาสลบออกมา กำลังจะเทใส่ผ้าเช็ดหน้า ลูกค้าเข้ามาถาม
“เสร็จหน้าที่ผมแล้ว เงินล่ะพี่ รับที่ไหน”
“นายโชค” เอกบอกดุๆ ลูกค้าเห็นขวดยากับผ้าก็เอะใจ
“ นั่นพี่จะทำอะไรน่ะ” เอกมองหน้า “พี่จะทำอะไรเค้าเฮ้ย ถ้าพี่จะฆ่าเค้า ผมไม่เอาด้วยนะ คุณ...”
ลูกค้าจะตะโกนบอกวีณา เอกกระชากไหล่ไว้ ใช้ปืนเก็บเสียงยิงลูกค้าทะลุหัวใจ ร่างหล่นฮวบ ตายคาที่
วีณายังอยู่ในครัวเทไข่ดาวออกจากกระทะลงใส่จาน แล้วเอาแฮมลงไปทอดต่อ โทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนเคาน์เตอร์ดัง วีณาหยิบมาดูเห็นว่าเป็นสายมาจากโรส
“โรส”
วีณากดวาสาย วางโทรศัพท์ลง แล้วหันมาเห็นเอกเข้ามาในครัวก็แปลกใจ
“คุณ!” วีณาเห็นเอกมีผ้าเช็ดหน้าในมือ แววตาประหลาด เอะใจ ถอยกรูด “คุณเข้ามาทำไมคะ”
เอกเห็นควันลอยมาจากระทะ
“กระทะคุณไหม้แล้ว”
วีณาไม่สนใจ พอดีมีสายเข้าอีก วีณารีบรับ
“ฮัลโหล”
เอกสาวเท้าเข้ามา วีณาถอยจนติดเคาน์เตอร์
“วีณา ออกมาจากที่ที่เธออยู่เดี๋ยวนี้ เธอกำลังอยู่ในอันตราย”
โรสกระซิบบอก เอกประชิดเข้ามา กระชากมือถือโยนทิ้ง วีณาจะหนีแต่เอกคว้าตัวไว้ เอายาสลบโปะ วีณาดิ้นรน เห็นควันจากเตาลอยมา วีณานึกได้คว้ากระทะจากเตามาเอานาบที่หน้าเอก เอกร้องลั่น ดิ้นพราด วีณาดิ้นหลุด เอากระทะในมือฟาดหน้าเอกอย่างแรงจนเซไป แล้ววิ่งหนีไม่คิดชีวิต
วีณาวิ่งโซเซหนีออกมา ร้องลั่น
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
วีณาวิ่งหนีออกมาแล้วไปสะดุดอะไรอย่างหนึ่ง ล้มลงกับพื้น วีณาก้มดูปรากฏว่าเป็นขาของลูกค้า2 ที่เอกซุกเอาไว้ใต้โต๊ะ วีณาจับพลิกดู เห็นเลือดท่วมตัววีณาร้องกรี๊ดแล้วรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นวิ่งโซเซหนีออกจากร้านไป เอกกุมหน้าที่เจ็บปวดเพราะรอยกระทะไหม้เดินออกมา มองหาวีณา หน้าตาแค้นจัด
อีกด้านหนึ่งขณะนั้นพีชญารอภูษณะที่กำลังกดเอทีเอ็มอยู่ พร้อมกับเร่งยิกๆ
“เสร็จหรือยัง ภู”
“แป๊บนึง” ภูษณะยักคิ้วกวนๆ “เงินมันเยอะ”
“โอ้ย ไม่เข้าใจเลยอ้ะ มาเบิกเงินอะไรตอนนี้”
“อ้าว คนเรา ไม่มีเงินใช้ก็ต้องเบิก หรือเธอจะเลี้ยงฉัน ฮะ”
ภูษณะกำลังนับเงิน โทรศัพท์พีชญาดัง พีชญาหยิบขึ้นมาดู
“ยัยไป๋โทรมาอีกแล้ว...นี่ก็อีกคน เรียกปุ๊บก็จะให้ไปปั๊บนี่เพื่อนนะ ไม่ใช่ร่วมกตัญญู”
พีชญาบ่นยังไม่ขาดคำ รถของไปรมาก็จอดพรืดข้างถนน นงพงากดกระจกลงมา หน้าตาร้อนใจ
“หนูพีช ภูษณะ ทางนี้จ้ะ”
ไปรมาวิ่งลงจากรถ ไปลากแขนพีชญากับภูษณะ
“ไป เร็ว มัวโอ้เอ้อยู่ได้... ป่านนี้ใครจะไปเจอพี่วีณาเข้าหรือยังก็ไม่รู้”
ไปรมาดันภูษณะกับพีชญาขึ้นรถ รถแล่นออกไป
วีณาวิ่งโซเซออกจากร้านด้วยฤทธิ์ยาสลบที่ยังไม่หมด ตาพร่า เซไปเกาะที่ต้นไม้ใหญ่ริมถนน ห่างออกไปเอกเดินตามมา สอดส่ายสายตาหาวีณา วีณาพยายามชะเง้อชะแง้จะโบกรถที่ผ่านมา แต่แล้วโลกรอบๆ ตัวก็หมุนติ้ว วีณาทรุดลงกับพื้น กลิ้งลงไปที่ข้างทาง
ท่ามกลางสายตาที่พร่าเลือนของวีณา เธอมองขึ้นไปบนถนน เห็นเอกเดินตามมา ยืนอยู่ตรงหน้า วีณากลัวสุดๆ จะตะกายหนี แต่ไม่มีแรง เอกเหลียวซ้ายแลขวา มองลงไปข้างทางเห็นแต่พงหญ้าสูงไม่เห็นร่างวีณา เอกเจ็บใจ
“หายไปไหน”
เอกเดินกลับไปทางเดิม วีณาทนฤทธิ์ยาสลบไม่ไหว หมดสติไป
ส่วนกงพัด เขายังอยู่ที่บ้านเช่า กงพัดเดินไปเดินมา มองนาฬิกาอย่างแปลกใจ
“พี่โรสทำไมเงียบไป บอกว่าจะมาตั้งแต่เมื่อวาน ทำไมป่านนี้ยังไม่เห็นมา...” กงพัดหยิบโทรศัพท์มา “จะโทรไปตามดีไหม”
กงพัดชะงัก ลังเล โทรดีไม่โทรดี
ที่บ้านโชคขณะนั้นชัชยืนมองโรสที่นั่งหน้าเครียดอยู่ในสวนอย่างเศร้าใจ สาวใช้เดินนำทนายเข้ามา
“คุณทนายมาแล้วค่ะ นายชัช”
ชัชหันขวับ ถามทนายทันที
“ว่าไง ได้อะไรมาบ้าง”
ทนายส่งเอกสารให้ชัช พร้อมกับอธิบาย
“นี่ครับ วันเดือนปีเกิดของเพียงออ พิมพากุล”
“18 กุมภาพันธ์ 2529” ครุ่นคิด แล้วยิ่งเสียใจ
“แล้วนี่ครับ พ่อบุญธรรมของกงพัดและเพียงออ... เป็นนักบวช ชาวสวิส”
ชัชหยิบรูปภาพมาดู เป็นรูปถ่ายของอูริค ชัชนึกถึงตอนที่พบกับโรสครั้งแรก
“...ฉันเป็นคนไทยค่ะ แต่พ่อบุญธรรมของฉันท่านเป็นชาวสวิส ฉันโตที่นั่น”
ชัชหน้าขรึม รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ระหว่างนั้นโทรศัพท์มือถือของโรสที่อยู่บนโต๊ะดัง โรสสะดุ้งเอื้อมมือไปจะหยิบมือถือ แต่แล้วมือของชัชก็มาคว้าไปซะก่อน
“ชัช!”
โรสตกใจ ชัชมองหน้าจอ เห็นเบอร์ แต่ไม่มีชื่อขึ้น
“เบอร์ใครกัน?”
“ก็ให้ฉันรับซีคะ จะได้รู้ว่าใคร”
โรสประชดชัชส่งคืนให้ แล้วยืนรอฟัง โรสรับสาย แต่ตาจ้องอยู่ที่ชัช
“โรสพูดค่ะ”
“พี่โรส นี่ผมเองนะ...” กงพัดบอกมาตามสาย
“ขอโทษค่ะ คุณโทรผิดแล้ว”
โรสกดวางสาย ชัชดึงโทรศัพท์จากมือโรส โรสตกใจแล้วพูดกับชัชอย่างไม่พอใจ
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ชัช คุณทำอะไรของคุณ” โรสถามสียงดัง
“ไปกับผม แล้วคุณจะได้รู้ ว่าผมทำแบบนี้ทำไม...ไป”
ชัชคว้ามือโรสออกไป
กงพัดมองโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“พี่โรสทำเป็นจำเสียงเราไม่ได้ ต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ...จะเอายังไงดี”
กงพัดครุ่นคิด จะทำยังไงต่อไปดี
ชัชพาโรสมาที่รถโยนกระเป๋าเอกสารไปที่เบาะหลังรถ แล้วมานั่งประจำที่คนขับ ขับพาโรสออกไป โรสหน้าตาไม่สบายใจ
“คุณจะพาฉันไปไหนคะ”
“ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ทำใจให้สบาย” ชัชยิ้มเศร้าๆ “ทุกอย่าง ต้องจบลงด้วยดี”
ชัชออกรถไป โรสหายใจไม่ทั่วท้อง ปรายตามองไปที่กระเป๋าเอกสารด้านหลังอย่างลุ้นระทึก
อีกด้านหนึ่งโชคได้รับรายงานจากลูกน้อง จึงกระแทกแก้วกาแฟลงกับโต๊ะอย่างขัดใจ
“อะไรนะ! กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียว จัดการไม่ได้ แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน”
“ใครครับ ไอ้เอกหรือคุณวีณา
โชคเอากาแฟทั้งแก้วขว้างใส่ลูกน้อง ลูกน้องหลบตัวงอ
“ไอ้เอกซีวะ ถามมาได้ ถ้ากูถามถึงนังวีณาแล้วมึงรู้หรือไง ว่ามันอยู่ไหน หะ”
ทางด้านวีณา พอเธอได้สติวีณาก็ตะเกียกตะกายขึ้นมาจากข้างทาง เดินโซเซมากลางถนน ท่ามกลางสายตาที่พร่าเลือนของเธอ วีณาเห็นรถคันหนึ่งแล่นมา วีณาโบกไม้โบกมือ ขอความช่วยเหลือ
รถคันนั้นเลยไป วีณาวิ่งตาม จนออกมากลางถนน
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย...”
เสียงแตรรถมาจากด้านหลังดังลั่น วีณาหันไปดู เห็นรถวิ่งเข้ามา วีณาตกใจ รถคันนั้นเบรคกะทันหัน วีณารอดอย่างฉิวเฉียดแต่ก็โดนกันชนรถกระแทกจนล้ม สลบไปคนในรถกรูกันลงมา เป็นพวกไปรมา
“พี่วี”
พีชญากับไปรมาเข้ามาประคองวีณา นงพงาตามลงมา
“พาขึ้นรถก่อน เร็ว”
ทั้งหมดประคองวีณาขึ้นรถไป
อีกด้านหนึ่งชัชพาโรสมาที่บ้านหลังหลังหนึ่ง เป็นบ้านเปล่าๆ ที่ไม่มีคนอยู่ เงียบสงบ ห่างไกล
โรสมองไปรอบตัวอย่างกังวล
“ที่นี่บ้านใครคะ”
“บ้านผมเอง ซื้อไว้นานแล้ว ไม่เคยมาใช้”
“แล้วเรามาที่นี่ทำไมคะ”
“เพราะไม่มีใครรู้จักที่นี่ แม้กระทั่งพี่โชค มันเหมาะที่เราจะคุยกัน...เชิญ”
โรสมองดูชัช ที่ผายมือให้เธอเข้าบ้านไป อีกมือของชัชถือกระเป๋าเอกสารใบนั้นมาด้วย โรสระแวงสุดๆ
โรสเดินเข้าไปในห้องด้านใน เป็นห้องโล่งที่มีช่อกุหลาบแดงวางอยู่กลางห้อง ชัชหยิบช่อกุหลาบส่งให้โรส
“สำหรับคุณ” โรสรับมามองชัชนิ่งๆ ลุ้นจนแทบระเบิดว่าชัชจะมาไม้ไหน “คุณชอบดอกกุหลาบ เลยตั้งชื่อว่าโรส หรือคุณชื่อโรส แล้วเลยชอบดอกกุหลาบ”
“ฉันชอบดอกกุหลาบค่ะ”
“กุหลาบเป็นดอกไม้ที่สวย สง่างาม แต่มีหนามรอบตัว...ชื่อโรส เหมาะกับคุณ...มากกว่าชื่อเพียงออ”
โรสสะดุ้ง
“คุณ...ใครบอกคุณ”
ชัชเปิดกระเป๋าเอกสาร หยิบสำเนาบัตรประชาชนของโรส ฮอลเลอร์ ออกมา
“คุณเกิดวันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2529” หยิบสำเนาของสูจิบัตรออกมา “วันเดียวกับ เพียงออ พิมพากุล”
“หลักฐานเท่านั้นเองเหรอคะ”
ชัชหยิบภาพขึ้นมา
“พ่อบุญธรรมของกงพัดและเพียงออ...เป็นชาวสวิส ชื่ออูริค ฮอลเลอร์ คุณจำท่านได้ไหม”
แววตาโรสเศร้าและอ่อนโยนลง เมื่อมองภาพนั้น
“ฉันจะลืมได้ยังไง”
“พ่อกับแม่ของคุณ ถูกพี่โชคฆ่าตาย พ่ออูริคช่วยคุณกับกงพัดหนีรอดไปได้ 15 ปีต่อมา คุณกับกงพัดเลยกลับมาเมืองไทยเพื่อล้างแค้น...มาฆ่าพี่โชค”
“ค่ะ” โรสน้ำตาคลอ “ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ฉันต้องการเห็นคุณโชคตายอย่างทรมานเหมือนที่เค้าทำกับพ่อแม่ของฉัน”
“แล้วท่านปฐวีล่ะ...ไอ้เป๋งล่ะ เป๋งมันทำอะไรผิด ทำไมคุณต้องฆ่ามัน” ชัชตัดพ้อ
“ท่านปฐวีจะเปิดโปงฉัน ฉันปล่อยให้เค้าหนีไปไม่ได้ ส่วนเป๋ง...เป๋งเข้ามาขวางทาง ฉันจำเป็นต้องทำ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“แล้วผมล่ะ” โรสอึ้ง “แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราล่ะ โรส คุณตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ”
โรสน้ำตาไหลก่อนจะบอกความจริงออกมา
“ฉันตั้งใจมาฆ่าคุณโชค ฉันตั้งใจมาหลอกใช้คุณ มีอย่างเดียวที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ..ฉันไม่ได้ตั้งใจว่าจะรักคุณ เพราะคุณดีกับฉันเหลือเกิน ฉันถึงฆ่าคุณโชคด้วยมือของฉันเองไม่ได้ เพราะฉันรักคุณ ฉันถึงกลัวคุณจะรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันกลัวว่าคุณจะเกลียดฉัน ฉันกลัวจะต้องสูญเสียคุณไป” โรสมองชัชอย่างเสียใจ
“แต่ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว แล้วคุณจะทำยังไงกับฉันก็เชิญเลยค่ะ ชัช”
โรสร้องไห้ทรุดลงกับพื้น ชัชมองโรส อย่างสงสาร เห็นใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
กุหลาบซาตาน ตอนที่ 20 (ต่อ)
เอกกลับมาที่โรงแรมโชคแล้วส่งโทรศัพท์ของวีณาให้โชค
“มีคนโทรไปเตือนมัน มันเลยไหวตัว หนีรอดไปได้”
โชคกดโทรศัพท์ แต่ติดล็อกหน้าจอ โชคมองอย่างเจ็บใจ
“จะต้องทำยังไง ฉันถึงจะเปิดดูได้ ว่ามันโทรหาใครบ้าง”
“เครื่องมันล็อกไว้...ต้องเอาไปให้ร้านเค้าปลดล็อกครับนาย ถ้าส่งไปตอนนี้ พรุ่งนี้ก็คงได้”
โชคขัดใจ ส่งโทรศัพท์ของวีณาให้ลูกน้องที่รออยู่ข้างๆ อย่างเซ็งๆ
“เอาไปจัดการ”
ลูกน้องยังไม่ทันรับ ก็บังเอิญมีสายเข้า โชคมองดูหน้าจอ เห็นเป็นคำว่าพัด โชคยิ้มร้ายๆ มองสายที่เรียกเข้ามาอย่างสนใจมาก แล้วรับ
“ฮัลโหล”
กงพัดชะงักเมื่อได้ยินเสียงโชค
“คุณเป็นใคร”
“ฉันเอง คนที่แกคิดจะฆ่าไง ไอ้กงพัด”
กงพัดใจหายวูบ
“คุณโชค!โทรศัพท์วีณาไปอยู่ที่คุณได้ยังไง คุณทำอะไรวีณาหรือเปล่า”
“ทำ!ฉันส่งคนไปฆ่ามัน แต่เสียดาย...มันรอดไปได้ จะบอกให้นะ ว่าฉันเบื่อจะไล่จับพวกแกเต็มทีแล้วว่ะ อยากฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ออกมาล่ะ แกกับฉันมาฆ่ากันให้มันจบๆ ไป”
“ผมไม่ได้ต้องการฆ่าคุณ...ผมแค่อยากให้คุณสำนึก ในความผิดบาปที่คุณทำลงไป คุกเข่าลงต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า แล้วขอประทานอภัย...”
กงพัดพูดไม่ทันจบ โชคก็สวนขึ้นมาอย่างคนมีทิฐิ
“เฮ่ย! กูกับพระเจ้าไม่รู้จักกัน แล้วคนอย่างกู ก็ไม่เคยคุกเข่าขออะไรใคร เลิกพูดได้แล้ว มึงอยากฆ่ากูก็รีบมา เพราะถ้ามึงช้า กูจะไปฆ่ามึงเอง ทั้งมึง ทั้งนังวีณาด้วย”
โชควางสายไป กงพัดหนักใจเป็นห่วงวีณา
ขณะนั้นวีณาอยู่บ้านปฐวี...วีณาหลับอยู่บนเตียง ประตูห้องค่อยๆ แง้มออกเล็กน้อย ไปรมาโผล่หน้ามาแอบดูแล้วผลุบออกไป ไปรมาเดินมาหาพีชญากับภูษณะที่นั่งกินขนมอยู่ที่ห้องโถง
“เป็นไงมั่งไป๋” พีชญาถาม
“ยังไม่ตื่นเลย สงสัยคงไม่ได้เป็นลมธรรมดา” ไปรมาบอกอย่างเป็นกังวล
“หรือว่าพี่วีโดนมอมยา พาไปโรงพยาบาลไหม”
“ไม่ได้ ภู เดี๋ยวมีคนรู้”
“อ้าว แล้วถ้าเค้าหลับไม่ตื่น แล้วกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราขึ้นมา เธอจะทำยังไง”
“นั่นดิ เออ เอางี้ไหม เดี๋ยวเราบอกพ่อให้มาตรวจอาการที่นี่ รับรอง พ่อไม่บอกใครหรอก”
ภูษณะบอกไปรมาลังเล พีชญาเซ้าซี้
“เอาเหอะ ไป๋ ให้พ่อภูมาดูเหอะ คนทั้งคนนะไป๋ ถ้าเป็นอะไรไปล่ะแย่เลย”
ชินภัทรเดินเข้ามา
“ใครเป็นอะไรเหรอ พีช”
พีชญาตาโต ภูษณะกับไปรมาตกใจ ทุกคนทำหน้าตาปกปิดสุดฤทธิ์
“ไม่ ไม่มีใครเป็นอะไรซักหน่อย ทุกคนสบายดี จริงไหม ภู พีช” ไปรมารีบบอก
“ใช่ สบายดี ไม่มีใครเป็นอะไรเลยแล้วนี่มาทำไม เรานัดกันกินข้าวตอนเย็นไม่ใช่เหรอ”
“หกโมงยังไม่เย็นอีกเหรอ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องดีกว่า ตะกี๊เราได้ยิน ใครจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา ใครจะต้องให้พ่อของภูษณะมาตรวจ แล้วทำไมจะต้องไม่บอกใคร”
ไปรมา พีชญา ภูษณะ อึกอักแล้วก็มีเสียงร้องดังมาจากชั้นบน
“ไม่ ไม่...ไม่...อย่า”
ชินภัทรได้ยินก็ตกใจ
“มีคนอยู่ข้างบน”
ชินภัทรจะวิ่งขึ้นไปดู ไปรมาคว้าตัวไว้
“อย่านะ ชิน” ชินภัทรสงสัย ไปรมายิ้มประจบ “คุณแม่เราเองแหละ คุณแม่เครียดเรื่องคุณพ่อ เลยไม่สบาย แต่เราไม่อยากให้ใครรู้ ชินอย่าขึ้นไปกวนคุณแม่นะ...”
“งั้นเหรอ” ชินภัทรไม่ค่อยเชื่อ พีชญาจึงช่วยกลบเกลื่อน
“ในเมื่อคุณแม่ไป๋เค้าไม่สบาย เค้าคงไม่อยากไปกินข้าวกับเราหรอกเนอะ เราไปกันดีกว่า” พีชญาขยิบตาให้ภูษณะ “ไป...ไปดีไหม ภู”
“ไป ไปเหอะชิน ไป”
พีชญากับภูษณะดันชินภัทรออกจากบ้านไป ชินภัทรมองหน้าไปรมาสงสัยมาก แต่จำใจยอม
วีณาร้องกรี๊ดอยู่บนเตียงแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วยิ่งตกใจเมื่อเห็นตัวเองนอนอยู่ในที่แปลกหน้า รีบลุกจากเตียง นงพงาเปิดประตูเข้ามาวีณาตั้งท่าระวังตัว
“คุณวีณา”
“คุณเป็นใคร แล้วที่นี่ ที่ไหน”
วีณาเห็นท่าทางวีณา จึงรีบปลอบโยน
“ไม่ต้องกลัวค่ะ คุณอยู่ที่บ้านฉัน ฉันชื่อนงพงา”
วีณาทวนคำ รู้สึกคุ้นๆ ชื่อ
“นงพงา...”
วีณารู้สึกหนักๆ หัว นงพงายิ้มอ่อนโยน แล้วเข้ามาประคองให้ลงนอนพัก วีณาหลับตาลงไปอีกครั้ง
ระหว่างนั้นชัชกับโรสยังอยู่ด้วยกัน โรสมองชัชอย่างแปลกใจ
“อะไรนะคะ คุณจะให้ฉันกลับไปสวิส”
“ใช่ ผมจะบอกทุกคนว่าคุณกลับไปเขียนหนังสือ จะไม่มีใครรู้ว่าคุณคือเพียงออจะไม่มีใครรู้ว่าคุณคือฆาตกร เรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเรา”
“แลกกับอะไรคะ”
“การให้อภัย...ผมขอให้คุณยกโทษให้พี่โชค เลิกความคิดที่จะแก้แค้นซะ ขอให้ทุกคน ได้อยู่อย่างสงบสุขต่อไป”
“คุณโชคฆ่าพ่อแม่ฉัน เผาฉันกับพัดทั้งเป็น แล้วคุณจะขอให้ฉันปล่อยเค้าไป ปล่อยให้คุณโชคใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข ตลอดไป...งั้นเหรอคะ” โรสถามอย่างเจ็บปวด
“คุณไม่มีทางเลือกอื่น เค้าเป็นพี่ชายผม ถ้าคุณจะฆ่าเค้า ผมจะขัดขวางคุณ”
“คุณจะฆ่าฉันไหมคะ”
“คุณก็รู้ ว่าผมทำไม่ได้...โรส ผมขอร้อง ผมรู้ว่าพี่โชคเลวขนาดไหน แต่ได้โปรดให้อภัยเค้าได้ไหม... ผมสัญญา ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณสูญเสียไป ผมจะชดใช้ให้คุณ ด้วยชีวิต ด้วยความรัก ด้วยทั้งหมดที่ผมมี”
“ฉัน...ฉัน”
โรสพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าร้องไห้ ชัชค่อยๆ กุมมือโรส หว่านล้อม
“ไปเถอะนะโรส ตอนนี้พี่โชคยังไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร คุณยังปลอดภัย แต่ถ้าเค้ารู้ผมก็อาจจะปกป้องคุณไม่ได้”
โรสมองหน้าชัช รู้ว่าไม่มีทางสู้ แต่ทำใจไม่ได้จริงๆ
“ฉัน... ฉันทำไม่ได้...”
“ลองคิดดูดีๆ พรุ่งนี้ผมจะมาเอาคำตอบ”
ชัชจูบมือโรส แล้วเดินกลับออกไป ล็อกประตู โรสซบหน้าสะอื้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ภาพในสายตาของโรส กลายเป็นขาว-ดำมีเพียงกุหลาบเท่านั้นที่เป็นสีแดง
ชัชกลับมาบ้าน เมื่อเจอโชคโชคจึงคุยอวดชัช
“พรุ่งนี้ ฉันอาจจะรู้ ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน”
“ยังไงพี่” ชัชถามอย่างแปลกใจ
“มือถือของนังวีณา ฉันเชื่อว่าในบรรดาคนที่ติดต่อกับมัน ต้องมีซักคน ที่รู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน”
“ผมขอร้องได้ไหม พี่โชค พรุ่งนี้พี่อย่าเพิ่งทำอะไร รอก่อน”
“รออะไรวะ”
“เอาน่ะ ผมขอ พี่อยู่เฉยๆ ก่อน ขอแค่ให้ผ่านพรุ่งนี้ไป ผมเชื่อว่าทุกอย่างจะจบลงได้ด้วยดี นะพี่นะ”
โชคพยักหน้ารับ ทั้งๆ ที่สงสัย
คืนนั้นเมื่อวีณารู้สึกตัว เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง ไปรมายกน้ำเย็นมาให้
“น้ำเย็นๆ ชื่นใจค่ะ พี่วี จะได้สดชื่น”
วีณาเห็นหน้าไปรมาชะงักกึก
“เธอ!”
วีณาหันไปข้างเตียง เห็นรูปถ่ายของไปรมากับนงพงาและปฐวี วีณาจำปฐวีได้ ยิ่งตกใจ
วีณาวิ่งหนีออกจากห้อง
“พี่วีคะ เป็นอะไรไปคะ” ไปรมาคว้าแขนวีณาไว้
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย...ปล่อย”
“เดี๋ยวก่อนสิคะ พี่วี”
วีณาสะบัด หนีออกจากห้อง แต่เจอนงพงาดักไว้
“หยุดก่อนค่ะ คุณวีณา”
วีณายิ่งตื่นกลัว
“อย่านะ อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันไม่ได้ฆ่าท่านปฐวีนะ ฉันไม่ได้ทำ”
“ฉันทราบค่ะ ฉันรู้ดี ว่าคุณถูกใส่ร้าย และคุณกำลังตกอยู่ในอันตรายให้ฉันกับลูกช่วยคุณเถอะนะคะ คุณวีณา”
นงพงาบอกสียงอ่อนโยน วีณามองนงพงา เห็นแววตาจริงใจ หันไปมองไปรมาที่มีสีหน้าหวังดีกับเธออย่างจริงจัง วีณาสงบลง
วีณาเล่าทุกอย่างให้นงพะงาฟัง
“มันเป็นรองเท้าของฉันก็จริง แต่ฉันไม่ได้ฆ่าท่านปฐวี”
“ฉันเชื่อค่ะ มีคนต้องการให้คุณเป็นแพะรับบาป”
“ค่ะ ตอนนี้คุณโชคให้คนตามล่าฉัน เพราะคิดว่าฉันเป็นคนบงการให้พัดไปฆ่าเค้า”
“แต่คุณไม่ได้ทำ เป็นคนอื่น...ใช่ไหมคะ”
“พี่สาวของเค้าค่ะ เธอเป็นคนทำทุกอย่าง รวมทั้งฆ่าท่านปฐวี”
“เพราะอะไรคะ”
“เธอมาเพื่อแก้แค้นคุณโชค ท่านปฐวีรู้ความลับของเธอ ท่านคิดจะใช้เธอกำจัดคุณโชค แต่โดนเธอหักหลังท่านเลยต้องตาย” นงพงานิ่งอึ้งไป สลดใจ วีณาคิดขึ้นได้ “จริงสิ คุณโชคส่งคนมาตามฆ่าฉัน เค้าอาจจะตามฆ่าพัดด้วยก็ได้...ฉันต้องเตือนพัด...โทรศัพท์” วีณาจับกระเป๋า แล้วนึกได้ว่าไม่มี “ฉันต้องไปเตือนพัด”
วีณาวิ่งออกไป นงพงาตกใจ วิ่งตาม
“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณวีณา หยุดก่อน”
ไปรมาวิ่งมาขวางวีณา
“จะไปไหนคะ พี่วี”
“พี่จะไปหาพัด”
“คุณกำลังปกป้องคนผิดนะคะ คุณวีณา กงพัดเป็นมือปืน”
“ไม่จริงค่ะ พัดเป็นคนดี”
“แต่เค้าฆ่าแม่ของชิน เค้าเป็นคนทำให้พ่อกับคุณโชคทะเลาะกัน เค้าทำให้ครอบครัวของหนูกลายเป็นแบบนี้”
วีณามองหน้าไปรมา อึ้งไปด้วยความรู้สึกผิด
“ฉันรู้ ว่าคุณรักกงพัด แต่ความรัก เปลี่ยนผิดให้กลายเป็นถูก เปลี่ยนความชั่วให้เป็นความดีไม่ได้นะคะ คุณวีณา” นงพงาบอก
“ให้ฉันไปเถอะค่ะ คุณนงพงา ฉันต้องไป”
วีณามองนงพงาด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว ยืนยันจะไปให้ได้
รถของนงพงาขับมาจอดเทียบหน้าบ้านโดยไม่รู้ว่าชินภัทรจอดรถแอบซุ่มดูอยู่นอกรั้ว ชินภัทรเห็นไปรมากับนงพงาเดินมาส่งผู้หญิงอีกคนขึ้นรถ
“มีคนแปลกหน้าอยู่ในบ้านจริงๆ ...ใครกัน” ชินภัทรพยายามดูแล้วก็เห็นหน้าวีณาชัดเจน ชินภัทรตกใจ “พี่วี พี่วีอยู่ที่บ้านไป๋เหรอนี่”
ชินภัทรงงสุดๆ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ประตูบ้านเปิดชินภัทรหลบ รถแล่นออกมา ชินภัทรมองออกไปจากในรถแล้วคิดจะตาม
กงพัดเดินกระสับกระส่ายอยู่ในบ้านเช่าเพราะเป็นห่วงวีณา ในที่สุดก็ทนไม่ไหว กงพัดงัดไม้กระดานที่ข้างฝาด้านหนึ่งออกเห็นว่าเป็นที่เก็บปืนสำรอง พร้อมกระสุนเพียบ กงพัดเอาปืนมาเรียงอย่างชั่งใจ
“หรือว่าเราจะหนีมันไม่พ้นจริงๆ”
ประตูเปิด กงพัดคว้าปืนหันไปตามสัญชาตญาน ปรากฏว่าเป็นวีณาเปิดเข้ามา
“พัด!”
“วี!” กงพัดทิ้งปืน เข้าไปกอดวีณา “ผมโทรไปเบอร์คุณ แต่เจอคุณโชค ผมตกใจแทบตาย นี่คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ค่ะ โชคดีมีคนช่วยเอาไว้ แต่พัดคะ ก่อนหน้านี้โรสโทรหาฉัน คุณโชคเค้าได้มือถือของฉันไป ถ้าเค้าเปิดมือถือฉันได้ เค้าต้องรู้ว่าโรสรู้จักกับเรา แล้วเค้าก็ต้องเดาได้ ว่าจริงๆ แล้วโรสเป็นใคร”
กงพัดอึ้งเป็นห่วงโรส
ชินภัทรแอบตามวีณามา ชินชะเง้อชะแง้อยู่ในความมืดเห็นเงาของวีณากับกงพัดอยู่ที่หน้าต่างชั้นบน ชินภัทรหลบแล้วค่อยๆ โผล่มาแอบดูอีกครั้ง เห็นชายในห้องชัดๆ
“กงพัด มาหลบกันอยู่ที่นี่เอง”
วีณากับกงพัดช่วยกันคิด
“คงเพราะสาเหตุนี้ โรสถึงมาหาผมไม่ได้”
“ทางนั้นอาจจะคุมตัวคุณโรสไว้”
“เป็นไปได้ เพราะผมโทรไปหา เค้าก็ทำเป็นไม่รู้จัก”
“แต่ถ้าโรสโดนจับได้จริงๆ มันก็เป็นไปตามแผนคุณไม่ใช่เหรอคะ”
“คนที่จะตัดสินโทษโรส ต้องเป็นตำรวจเท่านั้น ไม่ใช่นายโชค”
ชินภัทรพยายามจะย่องขึ้นบันไดมาแอบดู เหยียบลงบนขั้นบันไดที่เก่า เลยเกิดเสียงดัง ชินภัทรชะงักเท้า กลั้นลมหายใจ กงพัดกับวีณาได้ยิน กงพัดทำสัญญานให้วีณาเงียบ วีณาเข้าใจ
ชินภัทรเห็นประตูเปิด ชินภัทรรีบกระโดดหลบมุมแฝงเงามืดจึงเห็นกงพัดเดินออกมา วีณาเดินตามมาส่ง
“อย่าไปนานนะคะ พัด”
กงพัดรับคำแล้วออกไป วีณาเดินกลับไปข้างบน สีหน้ามีเลศนัย ชินภัทรโผล่ออกมาจากเงามืด เดินตามกงพัดไป แต่มีปืนมาจ่อที่ข้างหลัง
“หยุดนะ”
“พี่วี!”
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แต่เธอต้องบอกฉัน ว่านอกจากเธอแล้ว มีใครรู้ไหมว่าพัดอยู่ที่นี่”
“ไม่มีครับ”
กงพัดออกมา
“ดีแล้ว”
ชินภัทรหันไปมอง กงพัดสับต้นคอชินภัทร ชินภัทรร่วงไป กงพัดรับตัวชินภัทรเอาไว้ วีณามองอย่างกลัดกลุ้ม
“แอบตามมาตอนไหนเนี่ยพ่อของเค้ากำลังหาตัวเราสองคนอยู่ ถ้าขืนปล่อยเค้ากลับบ้านไป เราสองคนเดือดร้อนแน่เลย”
“เราปล่อยเค้ากลับไปไม่ได้”
“แล้วเราจะทำยังไงกับเค้าดีล่ะคะ”
กงพัดมองหน้าชินภัทร คิดๆ
“พระเจ้าดลใจให้เค้ามาที่นี่ บางทีอาจจะถึงเวลาแล้วที่คุณโชคจะได้สำนึกในบาปกรรม ที่เค้าทำลงไป”
จบตอนที่ 20
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
