รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 20
ณ บ้านบุริศราวัณในตอนเช้า อาจกำลังจัดเตรียมเอกสารใส่แฟ้มอยู่ ณิชาภัทรเดินฉับๆเข้ามาอย่างร้อนใจ
“ลุงอาจคะ ธัชยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ แล้วธัชโทรกลับมาบ้างหรือเปล่า”
“คุณชายโทรมาเมื่อเช้าครับ เห็นว่าจะกลับมาวันนี้ แต่คงเป็นตอนเย็นๆน่ะครับ คุณณิชา”
“แล้วธัชบอกหรือเปล่าไปไหน ไปทำอะไรตั้งสองสามวัน”
พงษ์เทพเดินเข้ามา
“แล้วบอกหรือเปล่าว่า ไปกับใคร” พงษ์เทพถาม
ณิชาภัทรกับอาจหันไปมองพงษ์เทพอย่างแปลกใจ
“ไม่ได้บอกครับ แล้วก็ไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะไปถามเรื่องส่วนตัวของคุณชายเสียด้วยซิครับ”
“คุณมาที่นี่ทำไมคะ คุณพงษ์เทพ”
“ผมก็มาด้วยเหตุผลเดียวกับคุณน่ะซิครับ ผมจะมาถามคุณชายธัชให้แน่ใจว่า ที่คุณนอมหายตัวไปไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณชายจริงๆ”
ณิชาภัทรนิ่งอึ้งไปก็ไม่แน่ใจนักว่าบุรธัชพาตัวณิชมนไปหรือเปล่า
ที่โรงเรียนเวียงดอย บุรธัชมองรวิภาสกับพิมพ์นฤมลอย่างเอาเรื่อง
“นี่มันหมายความว่าไง นายภาส แกกับนมล..”
“คุณชายคะ คุณกำลังเข้าใจผิดนะคะ” ณิชมนพูด
“พี่ธัชไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ ผมกับนมลรักกัน แล้วถ้าพี่ธัชจะห้ามไม่ให้เราคบกันล่ะก็ ผมบอกได้เลยว่า ไม่มีทาง!”
“ฉันจะไม่ปล่อยให้แกทำลายอนาคตของตัวเองเพื่อผู้หญิงที่ไม่มีค่าอะไรคนนี้...”
บุรธัชหันไปมองพิมพ์นฤมลอย่างรังเกียจเหยียดหยาม
“ผู้หญิงที่เป็นลูกของฆาตกร !”
“คุณพ่อนมลไม่ได้เป็นฆาตกร ท่านลุงเสียชีวิตไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณพ่อเลย คุณชายอย่ามากล่าวหาคุณพ่อ...”
“ท่านพ่อตายก็เป็นเพราะพ่อเธอนั่นแหละ แม่เธออ้างว่ามีหลักฐานต่างๆนานา แต่ก็ไม่เคยเอาออกมาแสดงซักที ไปหาหลักฐานมาซิว่า พ่อเธอไม่ได้โกงท่านพ่อฉันจนหมดตัว ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่มีวันหลุดพ้นคำว่า ลูกสาวฆาตกร !” บุรธัชขัด
พิมพ์นฤมลเดินหนีออกไปทันที
“คุณนมล !”
ณิชมนรีบตามพิมพ์นฤมลไป
“นมล !” รวิภาสเรียก
รวิภาสจะตามพิมพ์นฤมลไปแต่บุรธัชดึงเขาไว้
“แกยังไปไหนไม่ได้ วันนี้เราต้องเคลียร์กันให้จบ”
รวิภาสสะบัดตัวหลุดจากบุรธัชอย่างโมโห
พิมพ์นฤมลเดินหนีออกจากบุรธัช ณิชมนเดินตามมาดึงตัวเธอไว้
“คุณนมลคะ อย่าไปฟังคุณชายธัชเลยนะคะ”
“ถ้าที่คุณชายธัชพูดเป็นเรื่องจริงล่ะคะ ถ้าคุณพ่อนมลโกงท่านลุงจนหมดตัวจริงๆ จนท่านต้องฆ่าตัวตาย..”
“ท่านตายเพราะฆ่าตัวตายหรือเป็นเพราะอุบัติเหตุไม่มีใครรู้แน่ไม่ใช่หรือคะ คุณนมล”
“นมลก็อยากจะเชื่อนะคะว่า คุณพ่อไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เราไม่มีหลักฐานอะไรจริงๆ ที่นมลรู้มา ท่านลุงล้มละลายจนต้องขายไร่บุริศราวัณให้คุณพ่อ แต่ไม่มีใครหาสัญญาซื้อขายที่ถูกต้องเจอ คุณชายธัชก็เลยเชื่อมาตลอดว่า ท่านลุงถูกคุณพ่อหักหลังโกงเอาไร่ไป”
“เรื่องนี้ไม่ว่าใครจะผิดใครจะถูกก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณนมลเลยนะคะ”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไงคะ ตราบใดที่คุณชายธัชคิดว่า นมลเป็นลูกสาวฆาตกร เรื่องของนมลกับพี่ภาสก็ไม่มีทางเป็นไปได้...”
“คุณนมลคะ อย่าเพิ่งยอมแพ้เป็นอันขาดนะคะ นอมเชื่อว่า ปัญหาทุกปัญหาต้องมีทางออกค่ะ”
พิมพ์นฤมลฝืนยิ้มทำเข้มแข็งแต่ภายในใจยอมแพ้ไปเรียบร้อยแล้ว
“นมลยังไม่รีบยอมแพ้หรอกค่ะ นมลจะยอมแพ้ได้ไง นมลได้ผู้ช่วยคนเก่งอย่างพี่นอมกลับมาแล้ว”
ณิชมนนิ่งลังเลใจ
“พี่นอมมาที่นี่ไม่ใช่เพราะจะกลับมาทำงานที่บ้านนมลเหมือนเดิมหรือคะ นะคะพี่นอม กลับมาเถอะนะคะ เวลานี้นมลต้องการพี่นอมที่สุด”
ณิชมนต้องพยักหน้ารับปากในที่สุด พิมพ์นฤมลโผเข้ากอดณิชมนอย่างดีใจ
บุรธัชกับรวิภาสยืนประจันหน้ากันอยู่ไม่มีใครยอมใคร
“พี่ธัชเลิกยุ่งกับชีวิตผมซักทีได้มั้ย นี่มันชีวิตของผม ผมจะรักกับใคร คบกับใคร มันก็เรื่องของผม !”
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับชีวิตแกนักหรอก ถ้าแกไม่ตัดสินใจผิดๆอย่างนี้ แกก็รู้อยู่ว่า คนบ้านสรณาลัยทำอะไรกับครอบครัวของเราไว้”
“เรื่องมันก็ผ่านไปเป็นสิบปี ท่านพ่อกับอานฤสรณ์ก็ไม่อยู่แล้ว ก็น่าจะให้เรื่องมันจบๆไป มีแต่พี่ธัชนี่แหละที่ยังเคียดแค้นเป็นบ้าอยู่คนเดียว ถ้าพี่ธัชหัดปล่อยวางซะบ้าง ชีวิตพี่ธัชจะมีความสุขมากกว่านี้”
“ฉันไม่เหมือนแกนี่ ที่คิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง ถ้าแกยังคิดว่า แกเป็นลูกของท่านพ่ออยู่ล่ะก็ ตัดขาดจากนมลซะ ไม่งั้นฉันจะช่วยแกตัดขาดเองฉันจะยอมให้แกทำงานที่นี่จนจบ หลังจากนี้อย่าให้ฉันเห็นแกอยู่กับนมลอีก !”
บุรธัชเดินออกไป รวิภาสฮึดฮัดโกรธ
ณิชมนหยิบกระเป๋าเป้ออกจากท้ายรถของบุรธัช บุรธัชเดินตรงมาหาณิชมน
“นี่เธอจะทำอะไร”
“ฉันจะกลับไปทำงานที่บ้านคุณนมล”
“เธอรับปากฉันแล้วว่า เธอจะกลับไปกับฉัน”
“ถ้าคุณจะให้ฉันกลับไปกับคุณ คุณก็ต้องเลิกขัดขวางความรักของคุณภาสกับคุณนมล คุณทำได้มั้ยล่ะคะ”
“นี่เธอกำลังจะบังคับให้ฉันเลือกงั้นเหรอ”
“ฉันกำลังขอร้องคุณให้ทำในสิ่งที่ถูกต้องต่างหากล่ะคะ นะคะ ปล่อยให้คุณภาสกับคุณนมลคบกันต่อไปเถอะนะ”
“ไม่ ! ฉันจะไม่มีวันให้นายภาสไปยุ่งเกี่ยวกับนมลเป็นอันขาด ! ถ้าเธอไปก็แสดงว่าที่เธอบอกกับฉันว่า ฉันมีความสำคัญต่อเธอ ก็เป็นแค่คำโกหกอย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังในตัวเธออีก ประนอม”
“ฉันขอโทษค่ะ คุณชายธัช ฉันให้โอกาสคุณเลือกแล้ว แต่คุณก็เลือกที่จะทำลายความรักของคนอื่น คุณเป็นคนที่ทำให้ฉันต้องไปจากคุณเอง”
ณิชมนคว้ากระเป๋าเป้เดินออกไป บุรธัชมองตามอย่างผิดหวัง
รถบุรธัชแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตัวบ้านบุริศราวัณ ณิชาภัทรกับพงษ์เทพรีบเดินออกมาที่รถบุรธัช พงษ์เทพเห็นบุรธัชลงจากรถคนเดียว
“คุณนอมล่ะ” พงษ์เทพถาม
“ก็คุณเห็นประนอมมั้ยล่ะ”
“ผมรู้นะว่า คุณจับตัวคุณนอมไป”
“คุณก็เห็นอยู่แล้วนี่คะว่า ธัชกลับมาคนเดียว คุณไปหาคุณนอมของคุณที่อื่นเถอะค่ะ คุณพงษ์เทพ” ณิชาภัทรกล่าว
“อย่าให้ผมรู้นะว่า คุณพาคุณนอมไปซ่อนตัวไว้ที่ไหน ผมเอาเรื่องคุณแน่ คุณชายธัช !”
พงษ์เทพเดินออกไป ณิชาภัทรหันกลับมาหาบุรธัช
“ธัชพาตัวประนอมไปใช่มั้ยคะ แล้วตอนนี้ประนอมอยู่ที่ไหน”
“ผมไม่รู้ ผมไม่อยากสนใจผู้หญิงคนนี้อีกต่อไปแล้ว !”
บุรธัชเดินเข้าบ้านไป ณิชาภัทรหงุดหงิดใจที่ไม่ได้รู้อะไรมากขึ้น
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลเดินคุยกันมา รวิภาสมองพิมพ์นฤมลที่ยังคิดหนักเรื่องที่บุรธัชพูดในวันนี้
“นมลไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ”
“นมลไม่เป็นไรจริงๆ นมลขอกลับบ้านก่อนก็เพราะกลัวพี่นอมจะหนีหายไปไหนอีก ก็เลยต้องรีบพาพี่นอมกลับบ้านวันนี้เลย นมลคงไม่ได้ทำให้พี่ภาสลำบากใจใช่มั้ยคะ” พิมพ์นฤมลฝืนยิ้ม
“งานทางนี้ก็เสร็จแล้ว นมลจะกลับก่อนก็ได้ ที่นมลอยากกลับเพราะประนอมแน่เหรอ ไม่ใช่เพราะพี่ธัชนะ”
“ไม่ใช่เพราะพี่ธัชจริงๆค่ะ นมลก็คาดไว้อยู่แล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องมาถึงเราไม่มีทางที่จะปิดเรื่องของเราไปได้ตลอด ตอนนี้ก็อยู่ที่เราจะทำยังไงต่อไปดี”
“เราก็ไม่ต้องทำอะไร เราก็จะคบกันต่อไป สัญญานะ นมล เราจะต้องไม่ให้พี่ธัชมาแยกเราสองคนจากกันได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราสองคนก็ต้องอยู่ด้วยกัน สัญญาซิ นมล”
รวิภาสรวบมือของพิมพ์นฤมลมากุมไว้แน่น
“นมลสัญญาค่ะ”
พิมพ์นฤมลมองรวิภาสอย่างไม่แน่ใจนัก
บุรธัชเดินเข้ามาในบ้าน ณิชาภัทรเดินตามมาเข้ามา
“ธัชไม่รู้ได้ไงว่า ประนอมอยู่ที่ไหน ในเมื่อธัชเป็นคนที่พาตัวประนอมหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งหลายวัน”
“นี่ณิชา...”
“ธัชอย่ามาปฏิเสธนะคะ ประนอมหายไปพร้อมๆกับธัช ถ้าประนอมไม่ได้ไปกับธัช แล้วจะไปกับใครได้ ธัชทำอะไรของธัช รู้มั้ยคะว่า คุณพงษ์เทพเกือบจะแจ้งตำรวจแล้ว”
“ผมมีเหตุผลของผมก็แล้วกัน”
“ธัชมีเหตุผลอะไรที่เอาชื่อเสียงตัวเองไปเสี่ยงอย่างนี้ แค่อยากรู้ความจริงจากผู้หญิงคนนี้เท่านั้นหรือคะ แล้วไงคะ ธัชได้รู้อะไรมาบ้าง ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
บุรธัชนิ่งอึ้งตอบอะไรไม่ได้
“ธัชตอบไม่ได้ เพราะธัชไม่ได้จริงจังกับการหาคำตอบ ธัชกลัวใช่มั้ยล่ะว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะมีอดีตเลวร้ายจนธัชรับไม่ได้ แล้วธัชจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้หลอกลวงคนอื่นต่อไปอย่างนี้หรือคะ ถ้าธัชไม่จัดการอะไร ณิชาจะจัดการกับผู้หญิงคนนี้เอง !”
ณิชาภัทรเดินออกไป บุรธัชว้าวุ่นใจ
ชัยวัฒน์นั่งจิบกาแฟอ่านนิตยสารรถอย่างสบายอารมณ์ รำไพ กันยาและดำเกิงล้อมวงกินข้าวเย็นกันอยู่สายใจหน้าตื่นพรวดพราดเข้ามา
“แย่แล้วๆ ยัยนอมกลับมาอีกแล้ว”
ชัยวัฒน์กับกันยาพรวดพราดลุกขึ้น
“แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน ไปไล่มันกัน ครูชัย”
“ไม่ทันแล้วล่ะ ตอนนี้คุณนมลพายัยนอมเข้าไปหาคุณผู้หญิงแล้ว”
“คุณนมลเป็นคนพาประนอมกลับมาเหรอ” ชัยวัฒน์ตกใจ
“คุณแม่บ้านมีแบ๊คดีอย่างคุณนมล สงสัยได้กลับมาทำงานที่นี่แน่ๆ ยังไงก็ผ่านฉลุย” ดำเกิงพูด
“แต่ยังไงก็ต้องผ่านด่านคุณพรพรรณก่อนนะโว้ย” รำไพค้าน
“ถ้าคุณๆทุกคนในบ้านอยากให้คุณนอมกลับมาทำงาน คุณพรพรรณเสียงเดียวจะทำอะไรได้ ใครที่ทำอะไรกับคุณนอมไว้ เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ งานนี้มีเอาคืนแน่” ดำเกิงหัวเราะ
ชัยวัฒน์เป็นกังวลใจท่าจะไม่ดีแล้ว
พรรณอรกับพันธ์นฤสรร์มองณิชมนที่นั่งอยู่ที่พื้นอย่างมีความสุข
“ฉันดีใจที่ประนอมตัดสินใจกลับมาทำงานที่นี่นะจ๊ะ ขอบใจมากที่ให้โอกาสพวกเราอีกครั้ง ต่อไปนี้จะไม่มีการไล่ออกไม่มีการลาออกเราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างนี้ไปนานแสนนาน”
“ขอบคุณค่ะ คุณผู้หญิง นอมจะทำงานอย่างเต็มที่เท่าที่เวลาที่นอมมีนะคะ”
“พี่นอมพูดแปลกๆ พี่นอมจะไม่อยู่กับเรานานเหรอไงครับ” พันธ์นฤสรร์สงสัย
“พี่นอมไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอก พี่นอมจะต้องอยู่กับเราไปอีกนานเลย จริงมั้ย ลูก”
พรรณอรหันไปมองพิมพ์นฤมลที่ยังนิ่งคิดเรื่องรวิภาสอยู่
“เป็นอะไรไป นมล นั่งเงียบเชียว ดีใจที่ได้พี่นอมกลับมาจนพูดไม่ออกเลยเหรอ”
“ค่ะ นมลดีใจมากที่สุดเลยค่ะ”
พรพรรณเดินเข้ามามองณิชมนนิ่ง ทุกคนนิ่งเงียบอึ้งมองพรพรรณอย่างลุ้นๆ
“น้าพร..น้าพรคะ นมลขอโทษนะคะที่อยู่ๆก็พาพี่นอมกลับมา น้าพรอนุญาตให้พี่นอมกลับมาเถอะนะคะ น้าพรก็รู้แล้วว่า เรื่องที่ผ่านมา เป็นความผิดของนมลคนเดียว”
“เป็นความผิดของผมต่างหาก ถ้าผมไม่หนีออกจากบ้าน ก็คงไม่เกิดเรื่องทุกอย่างผมขอรับผิดชอบเองครับ”
“จะไปพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมกัน เรื่องมันจบไปแล้วก็ให้จบกันไป” พรพรรณกล่าว
“นี่หมายความว่า น้าพรอนุญาตให้พี่นอมกลับมาทำงานที่นี่แล้วใช่มั้ยคะ”
ชัยวัฒน์เดินเข้ามาแอบยืนฟัง พรพรรณหันมามองณิชมนยังคงรักษาฟอร์มทำหน้าเฉยใส่
“น้าจะให้ประนอมลองทำงานไปก่อน ถ้าไม่ก่อปัญหาอะไรอีก ก็ค่อยมาคุยกันว่า จะรับหรือไม่รับประนอมกลับมาทำงาน.”
“ก็สรุปว่า เธอรับประนอมกลับมาทำงานนั่นแหละ ไม่ต้องมาทำท่ามากหรอกน่า ยัยพร” พรรณอรแขวะ
“ขอบคุณค่ะ น้าพร”
“ขอบคุณคร้าบ น้าพร”
พิมพ์นฤมลกับพันสรเข้ากอดพรพรรณอย่างขอบคุณ
“ยินดีต้อนรับกลับสู่บ้านสรณาลัยนะจ๊ะ ประนอม” พรรณอรพูด
ชัยวัฒน์ผละออกไปอย่างไม่ชอบใจ ณิชมนนิ่งอย่างกังวลใจรู้ว่าจะอยู่ที่นี่อีกไม่นาน
ณิชมนถือกระเป๋าเป้เข้ามาในห้อง เธอหยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเป้แล้วก็หยุดมือ
“ไม่รู้เราจะอยู่ที่นี่ไปได้นานแค่ไหน”
ณิชมนดึงผ้าพันคอของบุรธัชออกมาจากกระเป๋าเป้
“ฉันจะตอบแทนบุญคุณคุณซักวันนะคะ แต่ไม่ใช่เวลานี้..”
ณิชมนกอดผ้าพันคอของบุรธัชไว้
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 20(ต่อ)
บุรธัชยืนมองรูปครอบครัวของตัวเองอยู่ อาจเดินเข้ามาหาบุรธัช
“คุณชายคิดอะไรอยู่หรือครับ ถ้าเป็นเรื่องคุณนอมล่ะก็...”
“ลุงอาจรู้เรื่องนายภาสกับนมลหรือเปล่า”
อาจนิ่งอึ้งไม่กล้าตอบ
“แสดงว่ารู้.. แล้วนี่ลุงอาจไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับฉันงั้นเหรอ”
“คุณชายอย่าไปจริงจังกับเรื่องนี้นักเลยครับ ความรักของวัยรุ่นไม่ยั่งยืนอะไรนักหรอกครับ วันนี้รักกันจี๋จ๋า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เลิกกันแล้ว”
“นายภาสกับนมลไม่ได้แค่รักกัน แต่ผูกพันกันมานาน ใครจะรู้ สองคนนั้นอาจจะไปไกลเกินกว่าที่เราคิด ฉันจะต้องหยุดความสัมพันธ์ของสองคนนั้นก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
“ผมว่า ปล่อยเรื่องนี้ไปก่อนดีมั้ยครับ คุณภาสเคยยอมฟังอะไรคุณชายซะที่ไหน ยิ่งเป็นเรื่องคุณนมล คุณภาสไม่ยอมให้บังคับใจกันง่ายๆแน่ ดีไม่ดีอาจจะทำอะไรบ้าดีเดือดก็ได้นะครับ”
“ถ้าเราควบคุมคนของเราไมได้ เราก็ควรไปจัดการกับอีกฝ่ายใช่มั้ย ลุงอาจ”
อาจมองบุรธัชอย่างไม่สบายใจ
บ้านบุริศราวัณตอนเช้า รวิภาสแบกกระเป๋าเดินเข้าบ้านมา อาจเดินออกมารับกระเป๋าจากรวิภาส
“พี่ธัชล่ะ ลุงอาจ”
“ออกไปข้างนอกแล้วล่ะครับ”
“ออกไปไหน ไปที่ไร่เหรอครับ ผมก็นึกว่าจะอยู่รอเล่นงานผมอีกรอบซะอีก”
“คุณภาสครับ ถ้าไม่อยากมีปัญหากับคุณชาย ก็อย่าทำอะไรขัดใจคุณชายเลยนะครับ อะไรก็ยอมได้ก็ยอมไปก่อน”
“ถ้าหากลุงอาจหมายถึงเรื่องนมลล่ะก็ ผมยอมไม่ได้หรอกครับ พี่ธัชจะโกรธแค้นอะไรคนบ้านสรณาลัย ก็โกรธแค้นไป แต่อย่าเอาผมกับนมลเข้าไปเกี่ยว แล้วผมก็โตแล้ว อย่าคิดมาบีบบังคับกันง่ายๆ”
“คุณชายก็หัวดื้อเอาแต่ใจไม่แพ้คุณหรอกนะครับ คุณภาส ถ้าคุณดึงดันที่จะคบคุณนมลต่อไป ก็เตรียมใจรอรับผลที่ตามมาก็แล้วกันครับ”
รวิภาสยังคงดื้อไม่ยอมฟังอยู่ดี
ณิชมนกำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าอยู่ กันยากับสายใจยกจานอาหารเข้ามา
“วางไว้แหละ เดี๋ยวฉันจัดการต่อเองจ้ะ”
กันยากับสายใจรีรอๆกระทุ้งกันไปมาเกี่ยงกันให้พูดก่อน
“แกพูดซิ” กันยาเกี่ยง
“แกก่อนซิ”
“ฉันต้องขอโทษพี่กันยากับพี่สายใจด้วยนะ...” ณิชมนชิงพูดขึ้นมาก่อน
กันยากับสายใจยืนเหวออ้าปากค้าง
“ถ้าหากที่ผ่านมาฉันทำอะไรให้พี่สองคนไม่พอใจ ฉันก็ต้องขอโทษด้วย”
“ฉันต่างหากต้องขอโทษพี่นอม” กันยาบอก
“ฉันด้วย ฉันขอโทษนะ พี่นอม ฉันคิดอะไรก็ไม่รู้ มีพี่นอมทำงานที่นี่ ฉันเบาแรงไปตั้งเยอะ ไม่รู้อยากจะไล่พี่นอมไปทำไม โง่จริงๆเลย”
“ฉันบอกตรงๆว่า ฉันอิจฉาพี่นอม พี่นอมมาทำงานไม่เท่าไหร่ ก็ได้เป็นคนโปรดของคุณๆ แต่อิจฉาไปก็เท่านั้น ยังไงฉันก็เก่งไม่เท่าพี่นอม ตอนนี้ฉันไม่ขออะไรมาก ขอแค่มีงานทำมีเงินใช้ก็พอแล้ว”
“พี่นอมอย่าบอกให้คุณผู้หญิงไล่เราออกเลยนะ”
“ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกจ้ะ เรื่องที่ผ่านมาเป็นเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่า ฉันอาจจะมีหน้าที่รับผิดชอบมากกว่า แต่ฉันก็เป็นลูกจ้างเหมือนพี่ๆนั่นแหละ เรามาเป็นเพื่อนกัน ช่วยกันทำงานกันดีกว่านะ”
พันธ์นฤสรร์วิ่งเข้ามาดึงณิชมน
“เกิดเรื่องแล้วล่ะ พี่นอม !”
“มีเรื่องอะไรหรือคะ”
“รีบไปด้วยกันก่อน เดี๋ยวก็รู้เอง”
พันธ์นฤสรร์ดึงตัวณิชมนไป
บุรธัชประจันหน้าอยู่กับพรรณอรและพรพรรณ
“นมลกับภาสเป็นแฟนกัน? คุณชายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ ถ้าสองคนนั้นคบกัน ฉันกับพี่อรต้องรู้ซิ”
พรพรรณหันไปมองพรรณอรที่อึ้งๆเหมือนยอมรับไปแล้ว
“ใช่มั้ยคะ พี่อร คุณชายเข้าใจผิดคิดไปเองใช่มั้ยคะ”
“คุณชายคะ คุณชายอย่าได้กังวลเรื่องนี้เลยนะคะ ภาสกับนมลเป็นเด็กดีรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่มีทางที่จะทำอะไรนอกลู่นอกทางหรอกค่ะ” พรรณอรบอก
พรพรรณมองพรรณอรต้องตกใจแปลกใจเพราะเพิ่งรู้เรื่องพิมพ์นฤมลกับรวิภาส
“คุณก็รู้ว่า ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น ที่ผมมาที่นี่เพราะไม่ต้องการให้ลูกสาวคุณมายุ่งเกี่ยวกับน้องชายผม ! นมลไม่คู่ควรกับนายภาสแม้แต่น้อย อย่าว่าคบกันเป็นแฟนเลย คบกันเป็นเพื่อน ผมก็ไม่ให้คบ”
“มากไปหน่อยแล้วมั้งคะ คุณชายธัช นมลก็มีเชื้อมีสายเหมือนกัน หม่อมหลวงพิมพ์นฤมล นวพรรษ ลูกสาวคนเดียวของคุณชายนฤสรณ์ ที่อีกไม่นานก็จะได้เป็นผู้สืบทอดดูแลธุรกิจของบ้านสรณาลัยทั้งหมดมูลค่าทรัพย์สินไม่รู้กี่พันล้าน คิดผิดคิดใหม่ได้นะคะว่า ใครกันแน่ที่ไม่คู่ควร” พรพรรณกล่าว
พันธ์นฤสรร์ดึงตัวณิชมนเข้ามาหยุดฟังเหตุการณ์
“แล้วไอ้ทรัพย์สินพันล้านที่ได้มาน่ะ ได้มาจากไหนล่ะครับ ไม่ใช่ได้มาจากการคดโกงคนอื่นหรอกเหรอ คนบ้านนี้เก่งนักเรื่องการใช้แผนสกปรก ! คราวนี้ต้องการอะไรล่ะ ต้องการรวบโครงการเทพสุธาไว้เองใช่มั้ย ถึงได้ส่งนมลไปจับนายภาสน่ะ”
“คุณชายธัช !” พรรณอรไม่พอใจ
“เตือนลูกสาวคุณด้วยว่า อย่าได้ติดต่อกับนายภาสอีก ไม่งั้นผมจะทำลายครอบครัวคุณให้ย่อยยับ เหมือนอย่างที่คุณชายนฤสรณ์เคยทำกับครอบครัวเราไว้ !”
บุรธัชหันกลับไปจะเดินออกแต่ต้องชะงัก เพราะพิมพ์นฤมลมายืนฟังอยู่อีกมุมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“คุณนมล !” ณิชมนตกใจ
บุรธัชมองพิมพ์นฤมลที่ยืนหน้าซีดปากสั่นอยู่ เขาเดินออกไปอย่างไม่สนใจใครหน้าไหน ณิชมนรีบตามไปติดๆ
บุรธัชจะเดินมาที่รถ ณิชมนรีบเข้ามาขวางทางไว้
“คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ คุณชายธัช คุณไม่รักคุณภาสหรือไงคะ คุณจะทำลายความสุขทั้งชีวิตของคนที่คุณรักงั้นเหรอคะ”
“เธอคิดจริงๆหรือว่า นายภาสคบกับนมลแล้วจะมีความสุข เธอแน่ใจหรือว่า ปัญหาระหว่างบ้านบุริศราวัณกับบ้านสรณาลัยไม่มีผลอะไรกับนายภาสเลย”
“คุณภาสรักคุณนมลมากค่ะ มากจนมองข้ามปัญหาทุกอย่างไปได้”
“นายภาสหลอกตัวเองไม่ยอมรับรู้ปัญหาต่างหากล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายภาสจะลืมเรื่องการตายของท่านพ่อได้ ทุกครั้งที่นายภาสมองนมล จะไม่มีซักเสี้ยวนาทีเหรอที่จะสงสัยว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของฆาตกรที่ฆ่าพ่อตัวเองหรือเปล่า”
“คุณภาสไม่มีทางคิดอย่างนั้นกับคุณนมลหรอกค่ะ”
“งั้นเธอไปกับฉัน”
“ไปไหนคะ”
“ไปพิสูจน์ว่าเธอหรือฉันที่คิดผิด”
บุรธัชดึงณิชมนขึ้นรถไป
พิมพ์นฤมลนั่งนิ่งอึ้งเหมือนทุกอย่างประดังประเดเข้ามาในเวลาเดียวกัน
“นมล..นมลขอโทษค่ะ”
พรรณอรจับมือพิมพ์นฤมลอย่างให้กำลังใจ
“นมลไม่ต้องขอโทษหรอกจ้ะ ไม่ใช่ความผิดของนมล ลูกจะรักใครชอบใครเป็นสิทธิ์ของลูก แล้วเรื่องของความรักมันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ”
พรพรรณเดินเข้ามานั่งประกบนมล
“แต่น้าคงต้องขอห้ามล่ะนะ นมล”
“พรพรรณ !” พรรณอรไม่พอใจ
“คุณชายธัชก็ประกาศชัดเจนแล้วว่า ไม่มีวันร่วมวงศาคณาญาติกับเราแล้วเราจะปล่อยให้นมลคบกับภาสต่อไปได้ยังไงคะ”
“แต่เด็กสองคนนี้เค้ารักกันนะ ยัยพร พี่เชื่อว่า ทั้งสองคนพร้อมที่จะสู้เพื่อความรักของตัวเอง”
“แล้วจะสู้กับคุณชายธัชไหวหรือคะ คุณชายรอโอกาสแก้แค้นเรามานานแล้ว ที่บอกว่าจะทำลายครอบครัวเราให้ย่อยยับ ไม่ได้แค่ขู่เล่นๆหรอกค่ะพรเชื่อว่า คุณชายเอาจริง นมลตัดสินใจเองแล้วกัน ความรักของเธอหรือว่าครอบครัวสำคัญกว่ากัน”
พิมพ์นฤมลนิ่งคิดอย่างหนัก
รถบุรธัชจอดที่ริมถนน บุรธัชยืนมองจุดที่รถของท่านชายบริพัตรตกลงไปข้างทาง ณิชมนเดินเข้ามาหยุดยืนข้างบุรธัช
“เราพบรถของท่านพ่อตรงนี้ ตอนนั้นนายภาสอายุได้สิบขวบ ภาพศพของท่านพ่อติดตาฉันเป็นเดือนๆ นายภาสเองก็ฝันร้ายอยู่นาน เค้าถามฉันทุกวันว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านพ่อ แล้วในที่สุด ฉันก็ได้คำตอบ...”
“แต่ก็เป็นคำตอบที่ไม่ได้ถูกต้องทั้งหมดไม่ใช่หรือคะ คุณบอกว่าคุณพรรณอรไม่มีหลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง คุณเองก็ไม่มีหลักฐานเอาผิดคุณพ่อคุณนมลเหมือนกัน”
“ฉันเห็นคุณชายนฤสรณ์บังคับให้ท่านพ่อเซ็นเอกสารกับตา อีกไม่กี่วันคุณชายก็เข้ามายึดไร่บุริศราวัณไป แล้วท่านพ่อก็ฆ่าตัวตาย คุณชายไม่เคยปฏิเสธซักคำเรื่องที่ทำให้ท่านพ่อต้องตาย เท่านี้ก็บอกความจริงได้ทุกอย่างแล้ว”
ณิชมนนิ่งอึ้งต้องยอมจำนน
รวิภาสนั่งดื่มกาแฟรออยู่ พิมพ์นฤมลเปิดประตูเดินเข้ามาในร้านนิ่งลังเลแล้วตัดสินใจเดินตรงไปหารวิภาส
“เป็นไงบ้าง นมล ประนอมกลับไปทำงานที่บ้านได้เหมือนเดิม ไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่มั้ย”
“เรื่องพี่นอมไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ก็มีแต่เรื่องของเรา...”
รวิภาสมองพิมพ์นฤมลอย่างเอะใจ
“เรื่องของเรา..เรื่องของเราทำไม นมลสัญญาแล้วนะว่า เราจะไม่ยอมแพ้พี่ธัชง่ายๆ เราจะสู้ไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องอยู่ด้วยกัน”
“เราอาจจะเกิดมาเพื่อได้รักกัน แต่ไม่ได้เกิดมาเพื่ออยู่ด้วยกันก็ได้นะคะพี่ภาส..”
“หมายความว่าไง นี่นมลกำลังบอกเลิกพี่งั้นเหรอ !”
รวิภาสมองพิมพ์นฤมลอย่างคิดไม่ถึง
รถบุรธัชแล่นเข้ามาจอดในไร่บุริศราวัณ บุรธัชลงจากรถ ณิชมนยังนั่งนิ่งไม่ยอมออกมาจากรถ บุรธัชเปิดประตูรถดึงตัวณิชมนออกจากรถอย่างไม่ให้เธอขัดขืน
“ฉันจะไม่ไปไหนแล้ว ฉันยอมรับก็ได้ว่า เรื่องคุณภาส คุณเป็นฝ่ายถูก คุณภาสไม่มีวันลืมเรื่องการตายของท่านพ่อ อีกหน่อยความสงสัยไม่แน่ใจเรื่องนี้อาจจะทำลายความสัมพันธ์ของคุณภาสกับคุณนมลได้”
“ประนอม...”
“แต่ฉันเชื่อว่า ที่สุดคุณภาสก็ต้องยอมรับคุณนมลอย่างที่คุณนมลเป็นไม่ว่าคุณนมลจะเป็นลูกสาวของฆาตกรหรือไม่ใช่ คุณภาสก็จะรักคุณนมลไม่เปลี่ยนแปลง คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม ไม่ว่าคุณจะมีหลักฐานอะไรอีก ฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจ ยังไงฉันก็จะอยู่ข้างคุณนมลกับคุณภาส !”
“ฉันพาเธอมาที่นี่ ก็แค่อยากอยู่กับเธอเท่านั้น”
“อะไรนะคะ”
“บางครั้งฉันก็อยากจะทำให้ได้เหมือนนายภาส ทำเป็นลืมว่า ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันลืมไม่ได้จริงๆ ฉันใช้เวลาเป็นสิบปีเพื่อสานต่อความฝันของท่านพ่อ กอบกู้ไร่บุริศราวัณกลับคืนมาจนได้ ฉันจะไม่ให้คนบ้านสรณาลัยทำร้ายครอบครัวฉันอีก”
“ไม่มีใครคิดทำร้ายคุณเลยนะคะ คุณนมลรักคุณภาสด้วยความจริงใจไม่ได้มีแผนการอะไรเลยจริงๆ ทำไมคุณต้องมองคนอื่นในแง่ร้ายอยู่เรื่อยนะ ฉันว่า..”
“เรามาสงบศึกกันซักวันได้มั้ย ขอให้ฉันได้อยู่กับเธอเหมือนกับว่า มีเราแค่สองคนอยู่ในโลกนี้ เหมือนที่เราอยู่ด้วยกันที่บ้านริมทะเล ไม่มีเรื่องบ้านบุริศราวัณไม่มีเรื่องบ้านสรณาลัย มีแต่เธอกับฉัน...” บุรธัชขัด
บุรธัชดึงณิชมนเข้ามาใกล้และจับมือเธอไว้
รวิภาสมองพิมพ์นฤมลอย่างผิดหวังเสียใจเป็นที่สุด
“เราจะจบกันแค่นี้จริงๆ เหรอ นมล”
“เรายังเป็นเพื่อนกันต่อไปได้นะคะ พี่ภาส นมลไม่ได้ใช้อารมณ์ตัดสินนมลคิดดีแล้วจริงๆ ถ้าเราดื้อที่จะคบกันต่อไป นมลไม่ได้แค่ทำลายครอบครัวของพี่ภาส แต่นมลยังทำร้ายครอบครัวนมลเองด้วย”
“เราต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้ซิ”
“ไม่มีทางออกอื่นแล้วล่ะค่ะ”
“ไม่ล่ะ พี่จะไม่มีวันไปจากนมล เราคบกันโดยไม่ให้ใครรู้ก็ได้นี่ ปีหน้าพี่ก็เรียนจบแล้ว พี่จะตามใจพี่ธัช ไปเรียนต่อที่ซิดนีย์ เราไปเจอกันที่นั่นก็ได้ แล้วอีกสามปีพี่ก็จะได้รับส่วนแบ่งมรดกแล้ว ตอนนั้นพี่ก็จะมีเงินพอที่จะไปอยู่กับนมลที่ไหนก็ได้ในโลกนี้...”
“ชีวิตไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอกนะคะ คุณชายธัชไม่มีวันปล่อยให้เราได้อยู่ด้วยกันแน่ แล้วการใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อน มันจะมีความสุขหรือคะ”
“ยังไงนมลก็ต้องการเลิกกับพี่ให้ได้ใช่มั้ย”
“นมลขอโทษนะคะที่รักษาสัญญาไม่ได้”
“สัญญาของเราไม่มีความหมายอะไรอยู่แล้ว ไม่มีความหมายเหมือนความรักของเราสองคนนั่นแหละ !”
รวิภาสเดินหนีไปอย่างเสียใจ พิมพ์นฤมลน้ำตาร่วงด้วยความเจ็บปวด
บุรธัชเดินมาส่งณิชมนที่ทางเข้าบ้านสรณาลัย
“คุณกลับไปได้แล้วล่ะค่ะ”
“ฉันขอถามหน่อยเถอะ ถ้าไม่มีเรื่องนายภาสกับนมล เธอจะกลับไปกับฉันหรือเปล่า หรือว่าเธอตั้งใจจะผิดสัญญากับฉันอยู่แล้ว”
“ฉันตั้งใจจะไปเป็นแม่บ้านให้คุณจริงๆค่ะ ฉันตั้งใจจะตอบแทนบุญคุณคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้ไม่รู้กี่ครั้ง แต่ฉันก็ต้องผิดคำพูดอีกจนได้ ฉันขอโทษจริงๆนะคะ”
“เธอไม่รู้จริงๆ หรือว่า ฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ที่ผ่านมาเธอเห็นฉันเป็นแค่คนที่มีบุญคุณกับเธอเท่านั้นเองเหรอ”
“ฉันมีสิทธิ์คิดกับคุณได้แค่นั้นแหละค่ะ คุณเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร ฉันไม่ใช่เป็นแค่แม่บ้านประนอม ฉันเป็นใครมาจากไหน คุณก็ไม่รู้ เราอยู่ในโลกที่มีแต่เราสองคนได้ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหละค่ะ สุดท้ายเราก็ต้องกลับมาเจอโลกแห่งความจริง”
“เธอพยายามที่จะหาข้ออ้างหนีไปจากฉันเสมอ ประนอม ฉันยอมปล่อยเธอไปจริงๆ แล้ว ที่เธอดูแลฉันที่บ้านริมทะเลถือว่าเธอได้ใช้หนี้บุญคุณฉันไปหมดแล้ว เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป !”
บุรธัชเดินออกไปอย่างเสียความรู้สึก ณิชมนมองตามอย่างรู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน
ณิชมนเดินเข้ามาเหม่อคิดเรื่องบุรธัช พิมพ์นฤมลนั่งนิ่งหน้าตาเหมือนคนไร้ความรู้สึกอยู่ริมสระน้ำ
“คุณนมล...”
“พี่นอม..”
“เกิดอะไรขึ้นคะ บอกนอมซิคะ”
“นมลบอกเลิกกับพี่ภาสไปแล้วล่ะค่ะ”
“คุณนมลรีบร้อนตัดสินใจไปหรือเปล่าคะ”
“จะช้าจะเร็ว คุณชายธัชก็ต้องทำให้พี่ภาสกับนมลเลิกกันอยู่ดี สู้เลิกกันไปตอนนี้เลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาทรมานกันทั้งสองฝ่าย”
“คุณนมลคิดไปเองคนเดียวน่ะซิคะ ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน คุณภาสยอมทำทุกอย่างได้เพื่อคุณนมล”
“นมลยอมให้พี่ภาสเสียสละเพื่อนมลไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเรายื้อกันต่อไป คุณชายธัชอาจจะตัดขาดพี่ภาสเลยก็ได้ นมลไม่อยากจะทำลายอนาคตของพี่ภาส ตอนนี้นมลยอมแพ้แล้วล่ะค่ะ นมลยอมเดินออกจากชีวิตพี่ภาส ยอมให้พี่ภาสเกลียดนมล...”
พรรรณอรเดินเข้ามาหยุดชะงักมองพิมพ์นฤมล
“คุณนมล...”
“นมลยอมเจ็บยิ่งกว่านี้ก็ได้ ขออย่างเดียวขอให้คุณชายธัชเลิกโกรธแค้นครอบครัวเราซักที จะมีวันนั้นมั้ยคะ พี่นอม...”
ณิชมนดึงพิมพ์นฤมลเข้ามากอดปลอบใจ พิมพ์นฤมลน้ำตาไหลอย่างอดกลั้นไม่ได้อีกต่อไป พรรณอรมองพิมพ์นฤมลเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ณิชมนได้แต่กอดพิมพ์นฤมลไว้ไม่รู้จะช่วยอะไรได้ไปกว่านี้
บุรธัชเดินเข้าบ้านมา รวิภาสถือกระเป๋าเป้จะเดินสวนออกไป
“นั่นแกจะไปไหน”
“ไปนอนที่ไร่”
“ไปทำไม นี่แกคิดจะหาทางไปเจอนมลโดยไม่ให้ฉันรู้ล่ะซิ เอากระเป๋าไปเก็บ ฉันไม่ให้แกไป”
“พี่ธัชไม่ต้องห่วง ผมไม่ไปเจอนมลแน่”
“ฉันไม่เชื่อแก แกโกหกฉันมากี่ครั้งกี่หนแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะไม่เชื่อคำพูดของแกอีก”
“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ ผมไม่มีวันจะไปเจอกับนมลอีก ผมกับนมลเลิกกันแล้ว! ผมจะไปเจอเค้าทำไม แค่นี้ผมก็รู้สึกทุเรศตัวเองเต็มทนแล้ว ผมไม่มีปัญญาปกป้องผู้หญิงของตัวเอง ถึงต้องถูกบอกเลิกอย่างนี้”
บุรธัชมองรวิภาสที่ดูเจ็บปวดเกินกว่าที่จะเป็นเรื่องโกหก
“เลิกกันไปก็ดีแล้ว แล้วแกจะรู้ว่า ฉันหวังดีกับแกจริงๆ..”
“ผมไม่ต้องการความหวังดีจากพี่ ! สะใจสมใจพี่ธัชแล้วใช่มั้ย ที่ผมกับนมลต้องจบกันอย่างนี้ แล้วถ้าไม่อยากให้ความเป็นพี่เป็นน้องของเราจบไปด้วย ก็เลิกยุ่งกับชีวิตผมได้แล้ว !”
รวิภาสหุนหันเดินออกไป บุรธัชมองตาม
บ้านสรณาลัยในตอนเช้า พรรณอรค้นหาเอกสารตามลิ้นชักต่างๆ ในห้อง แฟ้มเอกสารกระจายอยู่กลาดเกลื่อนเต็มห้อง พรพรรณเดินเข้ามา
“หาอะไรคะ พี่อร”
“สัญญาซื้อขายไร่บุริศราวัณ...อยู่ไหนนะ พี่จำได้ว่า พี่เก็บเอกสารทุกอย่างไว้ในนี้นี่นา”
“พรก็บอกให้พี่อรหาสัญญาฉบับนี้มาตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งจะมาหาตอนนี้ล่ะคะ ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ ถึงหาเจอ คุณชายธัชก็หาว่าเราปลอมสัญญาอยู่ดี คุณชายเห็นเราเป็นผู้ร้ายไปแล้ว ทำอะไรก็ผิดไปหมด”
“ยังไงพี่ก็ต้องหาสัญญาให้เจอ เราต้องหาหลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของทางฝ่ายเรา คุณชายธัชจะได้ยอมให้นมลกับภาสคบกันไงล่ะ”
“นมลก็เลิกกับภาสไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“นมลเต็มใจเลิกซะเมื่อไหร่ล่ะ ภาสเป็นรักครั้งแรกและอาจจะเป็นรักครั้งเดียวของนมลก็ได้ พี่จะต้องช่วยให้นมลได้ความรักกลับคืนมา พี่ทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นนมลเจ็บปวดหัวใจอย่างนี้”
“พรคิดไว้แล้วล่ะค่ะว่าจะช่วยนมลยังไง เดี๋ยวพรจะให้นมลตามไปช่วยงานพรจะใช้งานนมลไม่ให้มีเวลาคิดเรื่องภาสเลย ดีมั้ยคะ พี่อร นมลจะได้เรียนรู้งานด้วย แล้วก็ยังได้มีโอกาสเจอผู้คน ไม่แน่นะคะ นมลอาจจะได้เจอผู้ชายดีๆ เข้าให้ซักคนก็ได้”
“เธอนี่ไม่รู้จักความรักเลยจริงๆ ...”
พรรณอรมองพรพรรณอย่างอ่อนใจ
อ่านต่อหน้าที่ 3
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 20
ณ รีสอร์ตเทพสุธา พรพรรณเดินพาพิมพ์นฤมลกับณิชมนเข้ามา
“เดี๋ยวน้าจะให้นมลไปช่วยงานคุณพงษ์เทพนะจ๊ะ ตอนนี้เรากำลังเตรียมงานเปิดตัวรีสอร์ตที่จะมีขึ้นในอาทิตย์หน้า เดี๋ยวคุณพงษ์เทพคงจะบอกเองว่า จะให้นมลไปช่วยงานฝ่ายไหน วันนี้คงต้องทำงานถึงดึกแน่นมลจะไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ”
“ไหวค่ะ นมลไปออกค่ายกับพี่ภาส..เออ นมลไปออกค่ายต้องแบกอิฐแบกปูนหนักเป็นสิบกิโล นมลยังทำไหวเลยค่ะ นมลอึดกว่าที่น้าพรคิดไว้เยอะค่ะ”
“คุณพงษ์เทพต้องดีใจแน่ๆที่ได้นมลมาช่วยงาน เรียนรู้งานไว้เยอะๆนะ อีกหน่อยนมลก็ต้องมาบริหารงานที่นี่..เออ..คุณพงษ์เทพนี่เป็นขวัญใจของสาวๆที่นี่เลยนะ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้เพอร์เฟ็คไปหมด นมลคิดงั้นมั้ย”
พรพรรณมองพิมพ์นฤมลลองเกริ่นๆ ดูความรู้สึกของพิมพ์นฤมลที่มีต่อพงษ์เทพ
“ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ คุณพงษ์เทพเป็นไฮโซรูปหล่อพ่อรวยนามสกุลดัง สาวๆก็ต้องกรี๊ดเป็นธรรมดา แล้วนี่น้าพรให้พี่นอมมาด้วยทำไมคะ จะให้พี่นอมมาช่วยคุณพงษ์เทพอีกคนหรือไงคะ”
ณิชาภัทรเดินเข้ามาได้จังหวะพอดี
“ประนอมมาที่นี่เพื่อช่วยงานณิชาต่างหากค่ะ”
ณิชมนมองณิชาภัทรต้องนิ่งอึ้งไม่แน่ใจว่าณิชาภัทรจะมาไม้ไหน
“ณิชาเป็นคนโทรไปขอให้คุณพรพรรณพาประนอมมาเองค่ะ ตอนนี้ที่นี่กำลังยุ่งเลยค่ะ ก็เลยต้องการคนทำงานเก่งๆมาช่วยงาน คงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ นอมยินดีช่วยงานทุกอย่างค่ะ คุณณิชา”
ณิชมนมองณิชาภัทรอย่างจับอารมณ์ไม่ได้
ณิชาภัทรเดินนำณิชมนมาที่อีกมุมเงียบๆ ของรีสอร์ต
“คุณณิชาจะให้นอมช่วยงานอะไรคะ”
“เลิกแสดงละครซักที! ฉันรู้ความจริงแล้วว่า เธอไม่ใช่แม่บ้านประนอม ฉันไม่รู้ว่า เธอไปออดอ้อนขอร้องธัชยังไง ธัชถึงได้ไม่จับเธอส่งตำรวจ แต่อย่าคิดนะว่า ฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ”
“คุณณิชาคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงใครจริงๆนะคะ ฉันตั้งใจจะไปจากที่นี่อยู่แล้ว แต่ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องจัดการก่อน”
“เธอบอกว่าจะไปๆ แล้วเธอก็กลับมาหาธัชทุกที ฉันจะไม่ให้โอกาสเธออีกแล้ว เธอต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ออกไปจากชีวิตทุกคน ออกไปให้ไกลๆแล้วอย่าได้กลับมาอีก”
“ตอนนี้ฉันยังไปไหนไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณเชื่อใจฉันเถอะนะคะว่า ฉันจะไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อน...ที่ผ่านมาฉันก็ไม่ได้คดโกงใคร..”
“ถ้าเธอไม่ไปจากที่นี่ดีๆ ฉันจะไปบอกคุณพรพรรณว่าเธอไม่ใช่แม่บ้านประนอม ดูซิว่า คุณพรพรรณจะจัดการสิบแปดมงกุฎอย่างเธอยังไง”
“คุณณิชา !”
ณิชาภัทรหันกลับเดินออกไปอย่างไม่ฟังเสียงแต่แล้วก็ต้องถอยร่นเมื่อเห็นพงษ์เทพเดินเข้ามา
“คุณรับปากผมแล้วนะ คุณณิชา”
“ฉันไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ ! ในเมื่อมีโอกาสหนีไปแล้ว แต่ก็ยังกลับมาอีกอย่างนี้ยังไงก็ต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ ไม่งั้นจะยอมเสี่ยงกลับมาทำไม”
“แต่ผมไว้ใจคุณนอม แล้วคุณก็ต้องไว้ใจด้วย ห้ามคุณบอกเรื่องคุณนอมกับใครเด็ดขาด ไม่งั้นรีสอร์ตเทพสุธาไม่ได้เปิดตัวแน่”
“ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้นัก หรือว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนพิเศษของคุณอีกราย คุณอย่าลืมก็แล้วกันว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนพิเศษของคุณคนเดียว ไม่เชื่อก็ลองถามเธอก็ได้ว่า สองวันที่หายไปไหนหายไปกับผู้ชายคนไหน”
ณิชาภัทรเดินออกไป พงษ์เทพมองณิชมนอย่างต้องการรู้คำตอบเหมือนกัน
ณิชมนเดินนำมาทางออก พงษ์เทพเดินตามมาดึงตัวณิชมน
“คุณณิช...คุณยังไม่บอกผมเลยว่า คุณหายไปไหน”
“ฉันจะหายไปไหนก็ช่างเถอะค่ะ คุณก็เห็นว่า ฉันกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องเป็นห่วง”
“แล้วคุณจะทำให้ผมเป็นห่วงอย่างนี้อีกหรือเปล่า”
“ไม่แล้วล่ะค่ะ”
“แน่นะ คุณจะไม่หายไปกับคุณชายธัชอีกแล้วนะ”
“ไม่แล้วจริงๆ ค่ะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ฉันจะไม่เจอคุณชายธัชอีก แล้วเค้าก็คงไม่อยากจะยุ่งอะไรกับฉันแล้ว ตอนนี้ฉันทำงานให้บ้านสรณาลัย เค้าก็คงเห็นฉันเป็นศัตรูไปด้วยอีกคน”
ณิชมนชะงักเพิ่งรู้สึกตัวว่าถูกหลอกถาม
“คุณหายไปกับคุณชายธัชจริงๆ”
“ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาตอบคำถามเรื่องนี้หรอกนะคะ ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่ฉันจะช่วยคุณนมลได้ ฉันไปก่อนล่ะ”
“คุณจะไปไหน ผมไปส่งคุณเอง”
“ฉันจะไปตามหาคุณภาสค่ะ”
ณิชมนมุ่งมั่นไม่สนใจเรื่องอะไรอื่นแล้ว
รวิภาสขับรถเอทีวีตะบึงมาอย่างเร็วมาแต่ไกล คนงานวิ่งนำหน้าบุรธัชเข้ามา
“ทางนี้ครับ คุณชาย ดูซิครับ เดี๋ยวได้เจ็บตัวกันบ้างล่ะครับ”
“มันทำบ้าอะไรของมัน”
รวิภาสยังคงขับรถเอทีวีตะลุยไปตามทางในไร่ เขาตีโค้งกลับมาแต่แล้วรถก็เสียหลักพลิกคว่ำไป รวิภาสหลุดกระเด็นออกจากรถไปนอนแน่นิ่งข้างทาง บุรธัชเห็นแล้วตกใจวิ่งพรวดไปหารวิภาส
“นายภาส !”
รวิภาสค่อยๆ ลุกขึ้น บุรธัชเข้าไปช่วยพยุง
“เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง”
รวิภาสผลักบุรธัชออกไป
“ไม่ต้อง ผมเดินเองได้”
“แกคิดจะทำอะไร คิดจะฆ่าตัวตายงั้นเหรอ นายภาส ถ้าแกอยากตายเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว แกก็ไม่ควรจะเกิดมาเป็นน้องของฉัน”
“แล้วพี่ธัชคิดว่า ผมอยากจะเกิดมาเป็นน้องของพี่งั้นเหรอ เป็นแค่พี่ แต่ทำตัวเหมือนพ่อ กำหนดกฎเกณฑ์ชีวิตผมไปทุกเรื่อง รู้มั้ยว่าผมเกลียด..เกลียดที่มีชีวิตอย่างนี้ ทำไมผมไม่อยู่ในรถคันนั้นกับท่านพ่อ จะได้ตายๆไปพร้อมกันเลย !”
บุรธัชชกเข้าที่หน้ารวิภาสให้หุบปากเสีย
“ไอ้ภาส ! แกพูดอย่างนี้ได้ยังไง ! ถ้าแกยอมตายดีกว่าที่จะมีพี่อย่างฉันงั้นแกอยากไปไหนก็ไปเลย อยากทำอะไรก็ตามใจ ฉันจะไม่ห้ามอะไรแกอีก ถ้าความรักของแกยิ่งใหญ่นัก ทำไมมันจบง่ายนักล่ะ ฉันไปพูดแค่ไม่กี่ประโยค นมลก็ตัดใจจากแกได้ทันที”
“พี่ธัชไปพูดอะไรกับนมล ! เพราะพี่ธัชคนเดียว นมลถึงได้ไปจากผมผมจะบอกให้นะ คนที่ทำลายครอบครัวเรา ไม่ใช่คนบ้านสรณาลัยหรอก แต่เป็นพี่ธัช !”
รวิภาสผละออกไปทันที
“แกจะไปไหน ไอ้ภาส !”
“ผมจะไปจากที่นี่ ! ผมไปแล้วจะไม่กลับมาที่นี่อีก !”
รวิภาสผลุนผลันออกไปอย่างอารมณ์พลุ่นพล่าน บุรธัชมองตามรู้สึกใจเสีย
ณิชมนกับพงษ์เทพเดินออกมาด้วยกัน อาจเดินตามมาส่ง
“คุณภาสไปนอนที่ไร่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะครับ คุณภาสคงอยากจะประท้วงคุณชายน่ะครับ ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยออกจากบ้านไป ดีที่ยังไม่ไปไหนไกล”
“คงต้องรอให้คุณภาสหนีออกนอกประเทศไปเลยมั้งคะ คุณชายของลุงอาจถึงจะยอมเลิกบังคับใจคุณภาส”
“คุณนอมลองเกลี้ยกล่อมดีๆ ซิครับ มีคุณนอมคนเดียวแหละครับที่จะทำให้คุณชายใจอ่อนได้”
ณิชมนนิ่งเก้อเขินทำเป็นไม่รู้ว่าอาจแซว
“แผนนี้ก็ไม่เลวนะ คุณนอม น่าจะได้ผลกว่าไปเกลี้ยกล่อมภาสให้ไปปรับความเข้าใจกับนมลอีกนะ”
“คนไม่มีหัวใจอย่างนั้น ไม่มีใครเกลี้ยกล่อมได้หรอกค่ะ”
บุรธัชพรวดพราดเข้ามาอย่างกังวลใจ
“นายภาสกลับมาบ้านหรือเปล่า ลุงอาจ”
“คุณภาสไม่ได้อยู่ที่ไร่หรือครับ คุณชาย”
“ถ้าอยู่ แล้วฉันจะมาตามที่นี่มั้ยล่ะ ลุงอาจโทรไปบ้านเพื่อนนายภาสทุกคนเลยนะ ถามดูว่านายภาสไปพักอยู่ด้วยหรือเปล่า”
“นี่คุณภาสหนีออกจากบ้านหรือคะ”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องในครอบครัวฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ”
บุรธัชรีบร้อนออกไป ณิชมนรีบตามไปโดยที่พงษ์เทพมองตามทั้งคู่ด้วยสายตาสงสัย
บุรธัชรีบกลับมาที่รถ ณิชมนตามมาติดดึงตัวบุรธัชไว้พลอยร้อนใจไปด้วย
“คุณชายธัช ! คุณเห็นหรือยังว่า เกิดอะไรขึ้น คุณบีบบังคับหัวใจคุณภาสมากเกินไป มากจนคุณภาสทนไม่ไหวจนต้องหนีไปจากคุณ”
“ยังไงฉันก็ต้องตามตัวนายภาสกลับมาให้ได้”
“ถึงคุณไปลากตัวคุณภาสกลับมาได้ คุณภาสก็หนีไปได้อีก”
“นายภาสมันบ้าไปแล้ว แค่ผู้หญิงคนเดียว มันจะยอมทิ้งทุกอย่างไปงั้นเหรอ”
“คุณภาสยอมทิ้งทุกอย่างไป เพราะคุณนมลเป็นผู้หญิงที่คุณภาสรัก ถ้าหากคุณรักใครมากๆ รักมากจนคิดว่ามีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ คุณจะเข้าใจคุณภาส”
“สำหรับฉัน..หน้าที่ความรับผิดชอบ.. ครอบครัว มาก่อนความรักเสมอฉันอาจอยู่ได้โดยไม่ต้องมีความรัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้จักรักใคร”
บุรธัชมองณิชมนนิ่งให้รู้ว่าเขาหมายถึงใคร ณิชมนเมินใส่และทำท่าไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
“แต่สำหรับบางคน..ความรักมาเป็นที่หนึ่งเสมอ ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับคนที่รัก ถ้าคุณยึดมั่นอยู่กับความคิดตัวเอง คุณอาจจะไม่ได้เห็นหน้าคุณภาสไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ คุณต้องการอย่างนั้นหรือคะ คุณชายธัช !”
บุรธัชนิ่งอึ้งไปเริ่มกังวลใจเป็นห่วงรวิภาสมากขึ้นทุกทีๆ
จบตอนที่ 20
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
