เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 20
สายชลกับหมอวัฒนามาถึงคอนโด ยืนรอลิฟต์อยู่ด้วยกัน ไม่นานลิฟต์เปิดออก ทั้งคู่รีบเดินเข้าไป ขณะเดียวกัน ลิฟต์อีกตัวเปิด ฟ้าลดากับชมพูแพรรีบเดินออกมา เมื่อผ่านลิฟต์ที่สายชลกับหมอวัฒนาเข้าไป ประตูลิฟต์ปิดพอดี จึงไม่เห็นกัน
ขณะที่นั่งอยู่ในรถ ฟ้าลดาจะโทรหาหมอวัฒนา ชมพูแพรที่กำลังขับรถรีบถาม
“ฟ้าจะโทรไปไหน?”
“โทรหาพี่หมอค่ะ ฟ้าเป็นห่วงพี่หมอ”
ชมพูแพรคว้ามือถือฟ้าลดาแล้วกดปิดเครื่อง
“ไม่ได้นะฟ้า! พี่ไม่รู้ว่าคุณชาร์ลให้คนของเขาอยู่กับพี่หมอรึเปล่า ถ้าเกิดฟ้าโทรเข้าไป พี่หมออาจจะโดนอะไรอีก ตอนนี้ฟ้าอย่าติดต่อใครเป็นดีที่สุด พี่เป็นคนเดียวที่ฟ้าไว้ใจได้”
ฟ้าลดาพยักหน้ารับเชื่อทุกอย่าง ชมพูแพรลอบยิ้มด้วยความพอใจ
ทางด้านหมอวัฒนาเคาะประตูห้องเรียก...
“น้องฟ้า..พี่หมอเอง น้องฟ้า!!”
ไม่มีคนตอบ หมอวัฒนาก้มมองทางช่องใต้ประตู เห็นภายในห้องมืดสนิท
“ฟ้าไม่อยู่เหรอครับ” สายชลเริ่มกังวล
“ผมไม่แน่ใจ ผมโทรหาน้องฟ้าก่อน”
หมอวัฒนาโทรหาฟ้าลดา แล้วเครียด
“ฟ้าปิดเครื่อง ฟ้าไปไหน”
ระหว่างนั้น คนที่อยู่ห้องตรงข้ามเดินกลับมา หมอวัฒนารีบหันไปถาม
“โทษนะครับ...เห็นผู้หญิงห้องนี้มั๊ยครับ”
“เห็นออกไปกับผู้หญิงคนหนึ่งค่ะ”
หมอวัฒนาอึ้ง สายชลแปลกใจ
“มีใครที่รู้ว่าฟ้าอยู่ที่นี่”
“แพร...”
สายชลเป็นห่วงฟ้าลดาขึ้นมาทันที
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรพาฟ้าลดาไปที่ห้องหนึ่ง ในโรงแรมของเธอ
“ฟ้าอยู่ที่นี่ไปก่อน พี่จะได้สบายใจว่าฟ้าปลอดภัยจากคุณชาร์ลแล้ว”
ฟ้าลดามองชมพูแพรรู้สึกผิด
“พี่แพรคะ....ฟ้าเป็นห่วงพี่แพร ถ้าเขารู้ว่าพี่แพรแอบพาฟ้ามาอยู่ที่นี่ เขาต้องไม่พอใจมาก ฟ้ากลัวเขาจะทำร้ายพี่แพร”
“คุณชาร์ลไม่ทำร้ายพี่หรอก อย่าลืมว่าพี่อุ้มท้องลูกเขาอยู่ พี่ไม่ยอมให้เขาทำร้ายฟ้าอีกแล้ว พี่จะปกป้องฟ้าด้วยชีวิตของพี่เอง”
ฟ้าลดาซึ้งใจสุดๆ กอดพี่สาวไว้ด้วยความรัก ขณะที่ชมพูแพรลูบหัวแต่แสยะยิ้มร้ายกาจ
เย็นวันนั้น...
หมอวัฒนากับสายชลมาที่บ้านชมพูแพรด้วยกัน เมื่อมาถึงบ้านสายชลรีบบอก
“คุณหมอรอตรงนี้เถอะครับ นี่เป็นเรื่องที่ผมกับผู้หญิงคนนั้นต้องเคลียร์กัน”
หมอวัฒนาเป็นห่วงแพร
“อย่ารุนแรงนักนะครับ”
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำอะไรคุณแพรหรอกครับ”
สายชลเข้าไปด้านใน พบป้าเนียมกับแหวน
“ชมพูแพรอยู่ไหน?”
“ห้องนอนค่ะ”
แหวนบอก สายชลเดินขึ้นไปทันที ป้าเนียมกับแหวนตกใจและสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เมื่อสายชลเดินขึ้นไปชั้นบน ได้ยินเสียงเพลง จึงหยุดฟังว่ามาจากห้องไหน
ทางด้านชมพูแพรหวีผมหน้ากระจก ฮัมเพลงตามเพลงที่เปิด พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข ทันใดนั้นสายชลเปิดประตูเข้ามา ชมพูแพรหันไปเห็นสายชลก็ตกใจ รีบลุกขึ้นปิดเพลง
“คุณพานางฟ้าไปไว้ที่ไหน?!”
ชมพูแพรหน้าเสีย แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“นางฟ้าอีกแล้วเหรอคะ แพรก็บอกคุณไปแล้วไงว่าแพรไม่เข้าใจ”
สายชลโมโหมาก ตวาดเสียงดัง
“เลิกเล่นละครซักที ผมรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว คุณจ้างไอ้ยาซะให้มันสวมรอยเป็นสามีฟ้า เพื่อกดดันฟ้าให้ไปจากที่นี่”
ชมพูแพรหันหลังไม่กล้าสบตา
“แพรไม่รู้เรื่องที่คุณพูด”
สายชลจับชมพูแพรให้หันมา ชมพูแพรกัดกรามแน่นจ้องหน้าสายชลตาไม่กระพริบ
“คุณฟังผมให้ดี ผมกับฟ้าลดารักกัน เรารักกัน แล้วคุณก็มาพรากเธอไปจากผม”
สายชลมองชมพูแพร ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น และชิงชัง
“ผมพยายามตามหาฟ้า แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน จนกระทั่งผมได้ช่วยไมเคิล...พ่อของผมจากการโดนคนทำร้าย ท่านเห็นใจในโชคชะตาของผม ก็เลยรับผมเป็นลูกบุญธรรม พาผมไปอเมริกา ชุบชีวิตใหม่ให้ผม แต่งตั้งให้ผมเป็นประธานสายการเซเว่นซี ผมไม่ได้สูงส่งอย่างที่คุณเข้าใจ ผมเป็นไอ้ชาวเกาะต่ำๆ ทุเรศๆ อย่างที่คุณเคยพูดถึง!”
สายชลตะคอกใส่หน้า ชมพูแพรส่ายหน้าไม่ยอมรับความจริง
“คุณโกหก แพรไม่เชื่อ และไม่มีวันเชื่อ คุณรักนังฟ้า คุณจะพูดอะไรก็ได้ที่เข้าข้างมัน ทำให้มันดูมีค่า”
สายชลสุดทน จับไหล่ชมพูแพรติดกับกำแพง
“ก็ที่ผมตามรัก ตามหึง ตามหวงฟ้า ก็เพราะผมรักเขา และเขาก็เป็นเมียผม เป็นสมบัติของผม ฟ้าเป็นผู้หญิงคนแรก คนเดียว และคนสุดท้ายที่ผมรัก”
ชมพูแพรปัดมือสายชล แล้วยกมืออุดหูไม่อยากฟัง
“แพรไม่ฟัง แพรไม่อยากฟัง”
สายชลดึงมือชมพูแพรออก
“ผมไม่รู้เลยว่าฟ้าจำผมไม่ได้ จำเรื่องที่เกาะไม่ได้ ทำไมคุณถึงเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจอย่างนี้ ชมพูแพร!”
“คุณต่างหากที่ร้ายกาจ คุณรักนังฟ้า แล้วคุณมาขอแพรแต่งงานทำไม?”
สายชลเงียบ เพราะรู้สึกผิดเหมือนกันแต่ความโกรธในตัวชมพูแพร และความเป็นห่วงฟ้าลดามีมากกว่า
“เพราะคุณทำให้ผมเข้าใจว่าฟ้ากับหมอวัฒนา มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ผมถึงขอคุณแต่งงานเพื่อประชดฟ้า”
ชมพูแพรโมโห โกรธแค้นมากๆ
“ถ้าเข้าใจชัดเจนก็บอกมาได้แล้วว่า คุณเอาฟ้าไปไว้ที่ไหน”
ชมพูแพรจ้องหน้าสายชล ปิดปากเงียบไม่ยอมพูด จนสายชลทนไม่ไหวกระชากไหล่เธอเข้ามาประชิด
“บอกผมมาว่าฟ้าอยู่ไหน?”
ชมพูแพรยิ้ม สายชลแปลกใจกับสีหน้าของชมพูแพร
“ต่อให้นังฟ้าลดาตาย คุณก็จะไม่ได้เห็นศพมัน”
สายชลอึ้ง..เป็นห่วงฟ้าลดาสุดๆ ชมพูแพรยิ้มขยับเข้ามาใกล้ แล้วยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“ชีวิตของยัยฟ้าขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าคุณแต่งงานกับแพร ยัยฟ้าก็จะปลอดภัย”
สายชลอึ้ง ตะลึง ไม่นึกว่าชมพูแพรจะใช้ไม้นี้ เมื่อกลับออกมาจึงบอกให้หมอวัฒนารู้
“แพรบังคับให้คุณแต่งงาน เพื่อแลกกับความปลอดภัยของน้องฟ้า?”
หมอวัฒนาตกใจ สายชลพยักหน้า
“ทำไมแพรถึงใช้วิธีโหดร้ายแบบนี้ แล้วคุณจะยังไงต่อไป”
สายชลเครียดไปทันที
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันรุ่งขึ้น...
เพลินตากับพิสมัย มองสายชลด้วยความแปลกใจ
“จะแต่งงานกับชมพูแพร วันมะรืนนี้?!”
“ครับ ผมอยากให้คุณน้ามาเป็นผู้ใหญ่ทางฝ่ายผม”
พิสมัยพยักหน้ารับ
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่น้าแปลกใจ ทำไมถึงกะทันหันนักล่ะ”
สายชลเงียบ
“นั่นซิคะพี่ชาร์ล ทำไมพี่ชาร์ลต้องรีบแต่งงานด้วย”
เพลินตาซัก สายชลก็ยังไม่ตอบ เพลินตากับพิสมัยสงสัยมาก
ขณะเดียวกัน สหัสได้ไปบอกให้ชมพูแพรรู้ว่า สายชลตัดสินใจอย่างไร
“โรงแรมก็ยังไม่ได้จอง การ์ดก็ยังไม่ได้พิมพ์ จะจัดงานทันได้ยังไง” ชมพูแพรย้อนถามอย่างตกใจ
“งานจะจัดที่บ้านของคุณ และจะมีแต่ผู้ใหญ่ทางฝ่ายคุณชาร์ล และฝ่ายคุณเท่านั้น หมดธุระแล้ว ผมลาล่ะครับ”
สหัสเดินออกไป ชมพูแพรไม่พอใจมาก รีบโทรศัพท์ไปหานักข่าวทันที เพื่อให้ลงข่าวการแต่งงานของเธอกับสายชล ไม่นานนักก็มีข่าวออกมา
เจมส์อ่านข่าวจากหน้าสังคม ให้ธงไทยกับมามิที่นั่งอยู่ด้วยกันฟัง...
“เรียนเชิญแขกผู้เกียรติ ร่วมงานวิวาห์สายฟ้าแลบระหว่างชาร์ล แมคโครวิท กับชมพูแพร พิมุขมนตราวันพรุ่งนี้ ที่บ้านว่าที่เจ้าสาวในซอยสุขุมวิท 24”
ธงไทยถอนใจ
“เฮ้อ เป็นอย่างที่พี่หมอบอก คุณชาร์ลต้องแต่งงานกับพี่แพร เพื่อแลกกับความปลอดภัยของฟ้า”
“นังพี่สาวนี่มันร้ายกาจจริงๆ” มามิหงุดหงิด
“น่าเป็นห่วงฟ้านะ ไม่รู้ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
เจมส์ ธงไทย และ มามิต่างพากันกังวล
+ + + + + + + + + + + +
ภาพข่าวในทีวี เป็นภาพจากหนังสือพิมพ์ที่เจมส์อ่าน ฟ้าลดาดูแล้วเครียดมาก หยิบมือถือออกมากดเปิด...จะโทรหาหมอวัฒนา แล้วก็นึกถึงคำพูดของชมพูแพรขึ้นมา
‘...พี่ไม่รู้ว่าคุณชาร์ลให้คนของเขาอยู่กับพี่หมอรึเปล่า ถ้าเกิดฟ้าโทรเข้าไป พี่หมออาจจะโดนอะไร ตอนนี้ฟ้าอย่าติดต่อใครเป็นดีที่สุด พี่เป็นคนเดียวที่ฟ้าไว้ใจได้...’
ฟ้าลดากังวลใจมาก พลันเสียงมือถือดังขึ้น ฟ้าลดารีบกดรับ
“พี่แพร! พี่แพร ฟ้าเพิ่งเห็นข่าว ทำไมมันเร็วอย่างนี้ล่ะคะ”
“คุณชาร์ลรู้แล้วว่าพี่ท้อง”
ฟ้าลดาชะงัก
“เขากลัวว่าถ้าแต่งงานช้า แล้วพี่คลอดลูกออกมา คนจะรู้ว่าพี่ท้องก่อนแต่ง เขากลัวตัวเองจะเสียชื่อ”
ฟ้าลดาโกรธแทนพี่สาว และแอบเสียใจ...
“ฟ้าไม่นึกเลยว่าเขา จะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้”
“ช่างเรื่องของพี่เถอะฟ้า เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นๆพี่จะให้คนเอาตั๋วเครื่องบินไปให้ เที่ยวบินพรุ่งนี้เช้า”
ฟ้าลดาชะงักไปนิดๆ ใจหายเหมือนกันที่ต้องไปจากที่นี่แล้ว ชมพูแพรวางสาย ดีใจสุดๆที่ฟ้าลดาจะไปจากสายชลเสียที
+ + + + + + + + + + + +
สหัสเดินมานั่งตรงข้ามเพลินตาที่รออยู่ในร้านอาหาร แล้วถามอย่างแปลกใจ...
“คุณเพลินตานัดผมออกมาด่วน มีอะไรครับ”
“ฉันสงสัยว่าทำไมพี่ชาร์ลต้องรีบแต่งงาน มีเรื่องอะไรระหว่างพี่ชาร์ลกับชมพูแพรใช่มั๊ย”
สหัสผงะ
“อ่า...ผมไม่ทราบครับ” สหัสหลบตา
เพลินตาขยับมานั่งข้างๆ
“ฉันรู้ว่านายรู้ บอกฉันมา”
สหัสหน้าเสีย
“ผมไม่รู้จริงๆ”
เพลินตาจับมือสหัส มาจับต้นขาตัวเอง สหัสตกใจ
“คุณจะทำอะไร?”
“ถ้านายไม่บอก ฉันจะตะโกนบอกทุกคนในร้านว่านายลวนลามฉัน”
“เฮ้ย!”
“จะบอกมั๊ย”
สหัสยังเงียบ
“ช่ว...ย”
เพลินตาจะร้อง สหัสรีบเอามืออุดปาก
“ผมบอกแล้ว”
เพลินตาเอามือสหัสออกแล้วก็ยิ้มพอใจ สหัสถอนหายใจเฮือกใหญ่
+ + + + + + + + + + +
สายชลดูชุดแต่งงานเป็นสูทผูกไทด์ที่แขวนอยู่ พลางถอนหายใจออกมาด้วยความกลุ้มสุดๆ เสียงเพลินตาดังขึ้น
“พี่ชาร์ล”
สายชลหันไปเห็นเพลินตามาก็แปลกใจ
“ตา”
เพลินตาขยับมาตรงหน้าสายชล
“ตารู้เรื่องทุกอย่างจากสหัสแล้ว ตาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชาร์ลไม่แจ้งความว่า ชมพูแพรลักพาตัวคุณฟ้าไป”
“เราไม่มีหลักฐาน ตำรวจไม่เชื่อเราหรอก แล้วอีกอย่าง ถ้าเราทำอะไรวู่วาม นางฟ้าจะไม่ปลอดภัย”
เพลินตาเห็นใจสายชลมาก
“พี่ชาร์ล...”
“พี่เจ็บดีกว่าให้คนที่เรารักเจ็บ”
เพลินตาจับแขนสายชลปลอบใจที่เศร้ามาก
ทางด้านฟ้าลดา...มองตั๋วเครื่องบิน แล้วก็เหลือบไปเห็นรูปสายชลกับชมพูแพรที่ประกอบภาพข่าวในหนังสือพิมพ์ ฟ้าลดาคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา แล้วรู้สึกสับสน ไม่เข้าใจ
“นี่เราเป็นอะไร เราคิดถึงเขาทำไม”
ฟ้าลดาเงยหน้าดูพระจันทร์ที่ระเบียงอย่างเศร้าๆ
+ + + + + + + + + + +
เช้าวันต่อมา …
ฟ้าลดาลากกระเป๋ากำลังจะออกไปจากห้อง แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ฟ้าลดาหยิบมือถือออกมาโทรหาเจมส์ รอไม่นานเจมส์รับสาย
“เจมส์ ฉันเอง”
เจมส์ตื่นเต้น
“ฟ้า! ฟ้าอยู่ไหน?”
“อยู่ไหนไม่สำคัญ เพราะว่าฉันกำลังจะไปสนามบิน ฝากแกดูแลพี่แพรด้วย”
“ฟ้ายังกลับอเมริกาตอนนี้ไม่ได้! เรามีเรื่องสำคัญมากที่ต้องบอกฟ้า”
“ไว้ฉันถึงอเมริกา..แล้วค่อยคุยกัน”
“ไม่ได้! ถ้าฟ้าไม่รู้เรื่องนี้ในวันนี้ ฟ้าจะเสียใจไปจนชั่วชีวิต”
ฟ้าลดาอึ้ง คำพูดของเจมส์ ทำให้อยากรู้
(อ่านต่อหน้า 2)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 20 (ต่อ)
สายชลหน้าเครียดมาก นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ไม่นานเสียงมือถือดังขึ้น สายชลเห็นชื่อชมพูแพร กดรับสายแบบเซ็งๆ
“คุณชาร์ลแต่งตัวเสร็จเหรอยังคะ” ชมพูแพรเสียงสดใสมาก
“ยัง”
ชมพูแพรที่แต่งตัวเสร็จแล้ว นั่งอยู่หน้ากระจกไม่พอใจขึ้นมาทันที
“ทำไมยังไม่แต่งตัวอีกล่ะคะ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”
สายชลเบื่อมาก
“จะรีบทำไม เหลือเวลาอีกตั้งหนึ่งชั่วโมง”
สายชลกดปิดเครื่องไปเลย ชมพูแพรหัวเสียที่สายชลตัดสายทิ้ง ขณะเดียวกันนั้น เจมส์ที่โทรหาสายชล กดวางสาย หันมาทางมามิที่นั่งข้างๆ
“คุณชาร์ลปิดเครื่อง”
“ทำไงดี”
เจมส์นิ่งคิด แล้วก็นึกออก รีบโทรหาหมอวัฒนา บอกให้รู้ว่าฟ้าลดาอยู่ที่ไหน และนัดพบกันทันที ไม่นานนัก เจมส์ หมอวัฒนา มามิเดินมาหาฟ้าลดาที่นั่งรออยู่ ฟ้าลดาเห็นหมอวัฒนาก็ดีใจมาก แต่เมื่อเห็นมามิอยู่ด้วยก็ชะงักไป แต่เพราะเป็นห่วงหมอวัฒนามากกว่า เลยรีบเดินมาหา
“นี่คุณชาร์ลทำอะไรพี่หมอรึเปล่าคะ”
หมอวัฒนางง
“คุณชาร์ลไม่ได้ทำอะไรพี่”
ฟ้าลดาแปลกใจ
“อ้าว? ก็พี่แพรบอกว่าคุณชาร์ลทำร้ายพี่หมอ เพราะต้องการให้พี่หมอบอกว่าฟ้าอยู่ที่ไหน พี่แพรถึงพาฟ้ามาอยู่ที่นี่”
“ฟ้าถูกแพรหลอก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแผนของแพร แพรไม่ได้ท้องกับคุณชาร์ล ยาซะ..ผู้ชายที่บอกว่าเป็นสามีของฟ้าเป็นคนที่แพรจ้างมา”
“พี่หมอพูดอะไร ฟ้างงไปหมดแล้ว”
หมอวัฒนาจับแขนฟ้าลดา
“ฟ้าตั้งสติ แล้วฟังพี่ให้ดี คุณชาร์ล มีชื่อเก่าว่าสายชล เป็นชาวเกาะมิน เขากับผู้หญิงที่ชื่อนางฟ้าแต่งงานกัน จนกระทั่งพี่สาวของนางฟ้าให้คนมาจับตัวนางฟ้ากลับไป และ นางฟ้าก็คือน้องฟ้า”
ฟ้าลดาตะลึงงัน
“พี่หมอเอาอะไรมาพูด” ฟ้าลดาหันไปทางมามิ “หรือว่าเธอสร้างเรื่องโกหกแล้วเล่าให้พี่หมอฟัง”
“มันเป็นอย่างที่คุณหมอบอกจริงๆนะนางฟ้า สายชลรักนางฟ้ามาก ตอนที่ยาซะพาคนมาเอาตัวนางฟ้า สายชลพยายามช่วยนางฟ้าจนถูกยิง สายชลสลบไปสามวันสามคืน เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด”
ฟ้าลดาอึ้ง หมอวัฒนาเล่าต่อ...
“หลังจากที่น้องฟ้ากลับมา น้องฟ้าร้องแต่จะกลับบ้านที่เกาะมิน ไม่ว่าพี่จะใช้วิธีอะไรรักษา อาการของน้องฟ้าก็ไม่ดีขึ้น พี่กับแพรเลยตัดสินใจใช้วิธีช๊อตไฟฟ้า ซึ่งพอน้องฟ้าฟื้นขึ้นมา ความทรงจำที่เกี่ยวกับเกาะมินก็หายไปทั้งหมด”
“ทำไมถึงไม่มีใครคิดจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟ้าฟัง”
“เพราะยาซะบอกว่าสามีของน้องฟ้าเป็นคนไม่ดี พี่กับแพรถึงช่วยกันปกปิดไม่ให้น้องฟ้ารู้เรื่องราวของตัวเองที่นั่น เพราะเรากลัวอดีตจะทำร้ายฟ้า คุณชาร์ลไม่เคยล่วงเกินแพร ทุกสิ่งทุกอย่างที่แพรพูดคือคำโกหก พี่รู้ว่าเรื่องนี้สำหรับฟ้าเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ แต่มันคือความจริง และที่สำคัญก็คือ แพรบอกให้คุณชาร์ลแต่งงานกับเขา เพื่อแลกกับความปลอดภัยของฟ้า”
ฟ้าลดาอึ้ง ผิดหวัง และ เสียใจสุดๆ ที่ชมพูแพรคิดแบบนี้กับเธอ หมอวัฒนามองฟ้าลดาเห็นใจ
“พาฟ้าไปหาพี่แพร”
ฟ้าลดาหันไปมองหมอวัฒนากับเจมส์จริงจัง
+ + + + + + + + + + + +
รถเจมส์แล่นมาจอดหน้าบ้าน ทุกคนลงมาจากรถจะตามฟ้าลดาเข้าไปในบ้าน แต่เธอห้ามไว้
“ขอฟ้าคุยกับพี่แพรสองคนนะคะ”
ฟ้าลดารีบเดินเข้าไป หมอวัฒนาหันไปบอกเจมส์ กับมามิ
“รีบไปบอกคุณชาร์ล”
ทั้งคู่พยักหน้า แล้วพากันเข้าไป ขณะเดียวกันทางด้านชมพูแพร กำลังรับแขกที่ทยอยมาร่วมงาน
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ชมพูแพรผายมือเชิญแขกเข้าไป ยิ้มหน้าบานมีความสุข แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันที เพราะฟ้าลดายืนอยู่
“ฟ้า...”
ป้าเนียมหันมาเห็นฟ้าลดาก็แปลกใจ
“คุณฟ้า!!”
ฟ้าลดามองชมพูแพร แววตาเต็มไปด้วยความเสียใจ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเดินออกมาในชุดสูท พิสมัย เพลินตา และสหัสที่มารออยู่ มองอย่างเห็นใจมาก
“รีบไปกันเถอะ มันจะได้จบๆ”
สายชล สหัส เพลินตา พิสมัย กำลังจะเดินออกไป พบกับหมอวัฒนา เจมส์ มามิพอดี
“น้องฟ้าอยู่ที่นี่!”
สายชลตกใจแล้วก็ตามมาด้วยความดีใจ รีบเดินออกไปทันที ทุกคนตามไป
ทางด้านฟ้าลดา กับชมพูแพรเข้าไปคุยด้วยกันในห้อง...
“ฟ้ารู้ความจริงทุกอย่างจากพี่หมอหมดแล้ว ทำไมพี่แพรต้องทำกับฟ้าแบบนี้?”
ชมพูแพรใจเต้นแรง ครุ่นคิดว่าจะทำยังไง แล้วตัดสินใจยอมรับ...
“พี่ยอมรับว่าพี่จ้างยาซะให้บอกว่าเป็นสามีของฟ้า แล้วพี่ก็เอาชีวิตฟ้ามาเป็นเดิมพัน เพื่อแลกกับการที่พี่จะได้แต่งงานกับคุณชาร์ล”
ฟ้าลดาตกใจ แล้วชมพูแพรก็แกล้งร้องไห้ฟูมฟาย โผเข้ามากอด
“พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าพี่เห็นแก่ตัว พี่ไม่ควรทำแบบนี้ แต่ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าพี่รักคุณชาร์ล พี่รักเขามาก มากซะจนพี่อยู่ไม่ได้ ถ้าขาดเขา”
ชมพูแพรปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ทำเอาฟ้าลดาอึ้ง ไม่นึกว่าชมพูแพรจะรักสายชลมากขนาดนี้
+ + + + + + + + + + + +
สายชลรีบเข้ามาในงาน แขกเหรื่อหันไปมอง
“เจ้าบ่าวมาแล้ว” แขกคนหนึ่งหันมายิ้มให้
สายชลไม่สนใจ มองหาฟ้าลดาไม่เจอ ก็ใจเสีย รีบไปหาป้าเนียม
“คุณฟ้าอยู่ไหนครับ”
ป้าเนียมมองสายชลสงสัยว่ามันเรื่องอะไรกัน ทางด้านชมพูแพรจับมือฟ้าลดาแสร้งร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ฟ้าจ๋า ฟ้ายกผู้ชายคนนี้ให้พี่ได้มั๊ย”
ฟ้าลดาอึ้ง นึกไม่ถึงว่าชมพูแพรจะพูดประโยคนี้ออกมา
“ในเมื่อตอนนี้ฟ้าจำอะไรไม่ได้ เพราะฉะนั้นฟ้าก็ไม่ได้มีความรัก หรือความผูกพันให้กับคุณชาร์ล ขอผู้ชายคนนี้ให้พี่นะ พี่ตายแน่ ถ้าพี่ไม่ได้แต่งงานกับเขา”
ชมพูแพรโผกอดฟ้าลดาร้องไห้ แต่ยิ้มร้ายกาจ ฟ้าลดาเครียดสุดๆ และในที่สุดก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไป
สายชลเดินมาเห็นฟ้าลดาก็ดีใจสุดๆ
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาตกใจ หันขวับไปเห็นสายชล และทุกคนที่ตามมา สายชลเดินมาจับมือฟ้าลดาด้วยความดีใจ
“นางฟ้า...”
ฟ้าลดาดึงมือออก
“อย่าเรียกฉันว่า นางฟ้า ตอนนั้นฉันอาจจะเป็นนางฟ้าของคุณ แต่ตอนนี้..ไม่ใช่”
“ทำไมจะไม่ใช่ นางฟ้าคือนางฟ้าของสายชล คือผู้หญิงคนเดียวที่สายชลรัก ชายชาวเกาะมินมีรักเดียวใจเดียว และจะมีเมียเดียวไปจนวันตาย”
สายชลมองฟ้าลดาแววตาสั่นระริก ฟ้าลดาเองก็เริ่มหวั่นไหวแต่พยายามข่มใจ เจมส์เห็นสีหน้าฟ้าลดาก็ดูออกว่าฟ้าลดามีใจให้สายชล
ระหว่างนั้นชมพูแพรออกมา เห็นสายชลพบกับฟ้าลดาก็ตกใจ
“ฉันต้องไปแล้ว ดูแลพี่สาวฉันให้ดี”
ฟ้าลดาหันหลังจะเดินออกไป สายชลเข้าไปกอดฟ้าลดาทางด้านหลัง
“สายชลรู้ว่าสายชลทำเลวร้ายไว้กับนางฟ้ามากมาย สายชลทำให้นางฟ้าเจ็บปวดทั้งกายและหัวใจ สายชลโง่ที่หลงเชื่อคนอื่น สายชลขอโทษ”
ฟ้าลดากล้ำกลืนพยายามหักห้ามใจ น้ำตาคลอ
“มันสายไปแล้ว”
ฟ้าลดาแกะมือสายชล แล้วรีบผละออกห่าง หันไปมอง
“มันไม่สายเกินไป ถ้านางฟ้าให้โอกาสสายชล จะต้องให้สายชลขอโทษนางฟ้าอีกกี่ล้านครั้ง สายชลก็ยอม”
สายชลน้ำตาไหล ทรุดเข่าลงบนพื้น ฟ้าลดาอึ้ง ทุกคนสงสารสายชล ยกเว้นชมพูแพรที่เคียดแค้นมาก
“ได้โปรดอภัยให้สายชลเถอะ”
ฟ้าลดากำมือแน่น กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
“การให้อภัย มันไม่สามารถทำได้ในเวลาอันสั้น”
สายชลอึ้ง ฟ้าลดาหันไปทางเจมส์
“เจมส์...ไป!”
ฟ้าลดาเดินออกไป เจมส์เหรอๆหราๆ แล้วก็รีบตามฟ้าลดาออกไป สายชลลุกขึ้น จะตามฟ้าลดา แต่ชมพูแพรเข้ามาจับแขนสายชลรั้งไว้ไม่ให้ไป สายชลชะงัก หันมา
“คุณจะตามยัยฟ้าไปอีกทำไม ยัยฟ้าก็บอกชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาไม่ให้อภัยคุณ เขาไม่ได้รักคุณ แพรต่างหากคือคนที่รักคุณ เราเข้าไปข้างในกันเถอะนะคะ ใกล้ถึงฤกษ์แล้ว”
สายชลโมโหมากแกะมือชมพูแพรออก
“ข้อตกลงของเราถือเป็นโมฆะ ผมไม่แต่งงานกับคุณ เพราะคนที่ผมรักมีเพียงคนเดียวคือนางฟ้า”
สายชลมองชมพูแพรด้วยความรังเกียจ หันหลังจะเดินออกไป ชมพูแพรรีบเดินไปขวาง
“ไม่..แพรไม่ยอมให้คุณไปหามัน”
สายชลไม่สนใจ จะเดินออกไป ชมพูแพรเข้ามาขวาง สายชลผลักเธอให้พ้นทาง ชมพูแพรเซเกือบล้ม สายชลไม่สนใจ รีบเดินออกไป ชมพูแพรโมโหเลือดขึ้นหน้า มือเย็น ตัวสั่น กรี๊ดออกมาดังลั่น
“อ๊ายยยยย ถ้าคุณไป แพรจะฆ่าตัวตาย!”
สายชลมองชมพูแพรสมเพช ไม่สนใจ เดินออกไป ชมพูแพรอึ้ง เพลินตา พิสมัย มามิแอบสะใจ ชมพูแพรคลั่ง กรี๊ดออกมาอีกครั้ง แล้วก็หน้ามืดหมดสติ หมอวัฒนารีบเข้ามาประคอง
“แพร !!!”
หมอวัฒนามองชมพูแพรด้วยความเป็นห่วงสุดๆ
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อมาถึงรถ เจมส์จับแขนฟ้าลดาให้หันมา แล้วถาม...
“ฟ้าจะไม่ให้โอกาสคุณชาร์ลอีกครั้งจริงๆเหรอ”
“ฉันสัญญากับพี่แพรว่าฉันจะไปจากที่นี่ และผู้ชายคนนั้นจะไม่มีวันได้เจอฉันอีก”
“งั้นก็หมายความว่า ถ้าไม่มีพี่แพร ฟ้าจะให้โอกาสเขา...ฟ้ารักคุณชาร์ลใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาชะงักกึกเพราะเธอเองก็มีใจให้สายชลจริงๆ แต่เพราะเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นทำให้ฟ้าลดาพยายามจะไม่รักสายชล หรือ ชาร์ล
“แกเพ้อเจ้อมากไปแล้ว...เปิดรถ”
“ฟ้า....”
“ฉันบอกให้เปิดรถ! เปิดซิ”
เจมส์เอากุญแจรถออกมา กดเปิด ฟ้าลดาเดินไปเปิดประตู เข้าไปนั่ง เจมส์ถอนหายใจ สายชลตามออกมา เห็นฟ้าลดานั่งอยู่ในรถจะเข้าไป แต่เจมส์จับแขนสายชลเอาไว้ สายชลหันไป เจมส์ยื่นกุญแจรถให้สายชล
“ทำให้ฟ้าจำคุณให้ได้นะครับ”
สายชลอึ้ง เจมส์จับไหล่สายชลให้กำลังใจ สายชลพยักหน้ายิ้มขอบใจให้เจมส์ แล้วหันไปมองฟ้าลดาในรถ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาหันหน้าไปทางหน้าต่าง สายชลเปิดประตูเข้ามานั่ง สตาร์ทรถแล้วขับออกไป โดยที่ฟ้าลดาไม่รู้ว่าเป็นสายชล พักใหญ่ ฟ้าลดาถอนหายใจ หันมาเห็นสายชลก็ตกใจ
“คุณชาร์ล! เจมส์ล่ะ”
“เจมส์เป็นคนให้กุญแจรถกับสายชล”
ฟ้าลดาโมโห
“ไอ้เจมส์! จอดรถ”
“ไม่!”
“ถ้าคุณไม่จอด ฉันจะโดดลงไปเดี๋ยวนี้!”
“นางฟ้าไม่กล้าหรอก”
ฟ้าลดาเปิดล็อค สายชลตกใจ รีบคว้าแขนฟ้าลดาเอาไว้
“นางฟ้าบ้าไปแล้วเหรอ?”
“ปล่อย!” ฟ้าลดาดิ้น
สายชลรีบจอดรถข้างทาง ฟ้าลดาก้มลงกัดแขน สายชลเจ็บ
“โอ๊ย!”
สายชลปล่อยมือ ฟ้าลดารีบลงจากรถ สายชลรีบเปิดประตูตามไป กระโจนเข้ารวบตัว กอดเธอไว้แน่น
“ปล่อยนะ!”
“สายชลไม่ปล่อย สายชลจะไม่มีวันยอมให้นางฟ้าหนีสายชลไปอีก สามปีที่นางฟ้าไม่อยู่ สายชลเหมือนคนขาดอากาศหายใจ สายชลไม่เคยมีความสุขสักวัน ในเมื่อสายชลมีโอกาสที่จะได้อยู่กับนางฟ้าอีกครั้ง สายชลจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอย เราจะกลับไปที่เกาะมินด้วยกัน”
ฟ้าลดาชะงัก กับคำว่า “เกาะมิน”
“สายชลจะเป็นคนทำให้นางฟ้า จำทุกอย่างได้เอง”
สายชลลากฟ้าลดากลับไปที่รถ เธอพยายามขืนตัวเอาไว้
“ฉันขอร้องล่ะคุณชาร์ล ปล่อยฉันไปเถอะ กลับไปแต่งงานกับพี่สาวฉัน พี่สาวฉันรักคุณมาก”
“พี่สาวนางฟ้าไม่ได้รักสายชล เขาแค่ต้องการเอาชนะนางฟ้าเท่านั้น เชื่อเถอะว่าเขาจะไม่เป็นไร เพราะหมอวัฒนาจะดูแลพี่สาวนางฟ้าเป็นอย่างดี”
สายชลลากฟ้ามาถึงรถ เปิดประตู ดันฟ้าเข้าไปนั่ง แล้วถอดเนคไทมามัดมือฟ้าสองข้าง ฟ้าตกใจ
“สายชลขอโทษที่ต้องทำแบบนี้”
สายชลปิดประตู แล้วขึ้นรถขับออกไปด้วยความเร็ว
อ่านต่อหน้า 3
เกมร้าย เกมรัก ตอนที่ 20 (ต่อ)
ชมพูแพรยังอยู่ในชุดแต่งงานนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง หมอวัฒนาคอยกุมมือเธอตลอดเวลา มองด้วยความเป็นห่วง ไม่นานชมพูแพรฟื้นขึ้นมา
“คุณชาร์ล”
หมอวัฒนาเห็นชมพูแพรฟื้นก็ดีใจ
“แพร”
ชมพูแพรลุกขึ้นนั่ง หมอวัฒนารีบเข้ามาประคอง
“คุณชาร์ลล่ะ”
หมอวัฒนาลำบากใจ
“คุณชาร์ลไปแล้ว”
ชมพูแพรอึ้ง
“ไม่...เขาจะทิ้งแพรไปหานังฟ้าไม่ได้! แพรจะไปหาเขา”
ชมพูแพรรีบลุกขึ้น หมอวัฒนารั้งตัวเธอไว้
“ยอมรับความจริงซักที คุณชาร์ลกับน้องฟ้าเป็นสามีภรรยากัน เขารักกัน”
“แพรไม่ยอม! คุณชาร์ลต้องเป็นของแพร ต้องเป็นของแพร”
หมอวัฒนาเสียงดัง
“มีสติหน่อยซิแพร! คุณชาร์ลเขาไม่ได้รักแพร เขารักน้องฟ้า ถ้าแพรแต่งงานกับเขา แพรก็ได้แต่ตัว แต่ไม่ได้หัวใจ”
ชมพูแพรโมโหเพราะทนฟังความจริงไม่ได้
“ออกไป”
“แพร...”
ชมพูแพรแผดเสียง
“แพรบอกให้ออกไป!”
ชมพูแพรผลักหมอวัฒนาเต็มแรง
“ไปซิ...ไป”
หมอวัฒนาเซไปยืนตรงหน้าประตู
“แพรอย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ”
ชมพูแพรโมโห หันไปฉวยอะไรได้ก็ปาใส่ หมอวัฒนาตกใจ ยกมือปัดของ
“แพร....”
“ออกไป!”
ชมพูแพรคว้านาฬิกาที่วางบนโต๊ะข้างเตียงปาไปโดนหน้าผากหมอวัฒนาเต็มๆ หมอวัฒนาหัวแตกเลือดไหลออกมา ชมพูแพรอึ้ง
หมอวัฒนามองชมพูแพรด้วยความเสียใจ แล้วหันหลัง เปิดประตูเดินออกไป ชมพูแพรทรุดลงนั่งบนพื้น ร้องไห้ด้วยความโกรธแค้น และเสียใจ
ป้าเนียมเห็นหมอวัฒนาหัวแตกก็ตกใจมาก
“คุณพระช่วย! หน้าผากคุณหมอเลือดออก”
“ผมไม่เป็นไรครับ”
“โดนอะไรมาคะเนี่ย”
หมอวัฒนาเปลี่ยนเรื่อง
“ป้าเนียมกับแหวนอย่าเพิ่งเข้าไปหาแพรตอนนี้นะครับ ให้แพรเขาตั้งสติให้ได้ก่อน ยังไงก็ฝากดูแพรด้วย ถ้ามีอะไร โทรหาผมได้ตลอดเวลา”
หมอวัฒนาเดินออกไปอย่างเสียใจ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลโทรศัพท์ไปหาสหัส บอกให้รู้ว่าเขาต้องการอะไร...
“ได้ครับคุณชาร์ล”
สหัสตอบรับแล้ววางสาย หันกลับไปก็พบพิสมัยกับเพลินตา ที่มองอยู่อย่างอยากรู้สุดๆ
“พี่ชาร์ลเหรอ”
“ครับ คุณชาร์ลให้ผมเตรียมเครื่องบินไปกระบี่”
“พี่ชาร์ลจะไปกระบี่ทำไม”
“เกาะมินอยู่ที่นั่นครับ”
เพลินตากับพิสมัยชะงักไป แล้วบอกให้สหัสจัดการตามที่สายชลต้องการ ไม่นานนักสายชลกับฟ้าลดา ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไปกระบี่ด้วยกัน จากนั้นสายชลขับเรือสปีดโบ๊ทพาฟ้าลดาไปที่เกาะมิน
ฟ้าลดา ถูกจับมัดมือนั่งอยู่ข้างหลัง ค่อนข้างตื่นเต้นที่จะได้เห็นเกาะมิน ไม่นานเธอก็เห็นเกาะมินตรงหน้า เห็นบ้านสายชล เธอแทบช็อค เพราะมันเหมือนกับภาพที่เธอเคยฝัน
เมื่อจอดเรือแล้ว สายชลกระโดดลงมาจากเรือ เข้าไปช่วยประคองให้ลงมา
“ไม่ต้อง”
ฟ้าลดายังระแวง และไม่ไว้ใจ สายชลยืนนิ่งดูเธอกระโดดลงจากเรือ แต่เพราะมือถูกมัด ทำให้ทรงตัวไม่อยู่ เซตกน้ำ
“ว๊าย!”
สายชลตกใจรีบเข้ามาประคองให้ยืนขึ้น ฟ้าลดารู้สึกเสียหน้า สะบัดตัวหนีแล้วเดินขึ้นไปบนชายหาด
สายชลถอนหายใจ เอื้อมมือไปยกเสบียงออกมาจากเรือ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดามองไปรอบๆด้วยความแปลกใจ พลางพึมพำ
“เราเคยอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ”
ฟ้าลดาขยับข้อมือไปมา แล้วเนคไทที่มัดข้อมือก็หลุด เธอรีบไปหยิบท่อนไม้บนพื้น หันไปเหวี่ยงใส่ แต่สายชลหลบทัน
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”
“นางฟ้า...มันอันตราย วางก่อนเถอะ”
สายชลขยับจะเข้ามา ฟ้าลดาตวัดไม้ไปมา
“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้”
ฟ้าลดาจะฟาด สายชลเบี่ยงตัวหลบ แล้วแย่งไม้มาจากมือเธอโยนทิ้งไป แล้วขยับจะเข้าไปหา
“อย่า!” ฟ้าลดาชี้หน้า “ที่ฉันยอมมา เพราะฉันอยากตามหาความทรงจำของฉันที่เคยอยู่ที่นี่ ฉันยังไม่ไว้ใจคุณ เพราะฉะนั้นถ้าคุณเข้าใกล้ฉันเกินสองเมตร ฉันจะหนี และคุณจะไม่ได้เห็นฉันอีกเลย”
ฟ้าลดาจ้ำเดินออกไป แล้วหยุดยืนมองไปรอบๆ รู้สึกดีกับธรรมชาติและอากาศของที่นี่ เมื่อเธอขยับจะเดินออกไป แต่กลับสะดุด สายชลรีบเข้ามาประคอง หญิงสาวชะงักกึก เพราะภาพเหตุการณ์วันแรกที่เธอฟื้นขึ้นมาบนเกาะมินกลับเข้ามาในความทรงจำ
...ฟ้าลดาเห็นตัวเอง กำลังจะเซล้มตกจากระเบียง ทันใดสายชลพุ่งเข้ามาคว้ากอดเธอไว้ เมื่อเธอหันกลับไปมอง จมูกของเธอกับจมูกสายชลเกือบจะแตะโดนกัน สายชลตะลึงที่หน้าฟ้าลดาห่างไม่ถึงคืบ ยิ่งทำให้มองเห็นว่าฟ้าลดาสวยมากขนาดไหน แล้วเรียกเธอ...
‘…นางฟ้า...’
ฟ้าลดาได้สติ ตกใจมาก รีบผละออกจากสายชลแล้วมองระแวง
“สายชลขอโทษ สายชลเห็นนางฟ้าจะล้มก็เลยรีบเข้าไปรับ นางฟ้าอย่าหนีสายชลไปนะ”
ฟ้าลดาไม่พูดอะไร แต่แล้วท้องกลับร้องขึ้นมา สายชลผงะ ฟ้าลดาอาย สายชลอมยิ้ม
+ + + + + + + + + + + +
สายชลก่อเตาถ่าน...หน้ายังอมยิ้มอยู่ ฟ้าลดาเห็นก็แปลกใจ
“ยิ้มไร?”
สายชลหันมา
“นางฟ้าไม่เปลี่ยนไปเลย เวลาหิวท้องร้องเสียงดังทุกครั้ง”
สายชลขำ แต่ฟ้าลดาไม่ขำ ทำให้สายชลเจื่อนไป แล้วก็หันไปเห็นรอยไหม้ตรงมุมหนึ่ง
“นางฟ้าเห็นรอยไหม้ตรงนั้นมั๊ย” ฟ้าลดาหันไปมองตาม “นางฟ้าเคยทำครัวไฟไหม้ จำได้รึเปล่า”
“จำไม่ได้”
ฟ้าลดาเดินดูรอบๆ สายชลจึงคิดหาอะไรให้ทำ
“นางฟ้า...ช่วยสายชลพัดเตาถ่านทีซิ สายชลจะหั่นผัก”
สายชลขยับ ฟ้าลดารีบถอยห่าง แล้วเดินไปหยิบพัดขึ้นมาพัดเตาถ่าน สายชลแอบมองฟ้าลดาตลอดเวลา ฟ้าลดาพัดแรงทำให้ขี้เถ้าปลิวเข้าตา
“โอ๊ย!”
สายชลตกใจ จะเข้าไป แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าห้ามเข้าใกล้ เลยหยุดยืนดูห่างๆ
“เป็นไงมั่ง”
“แสบตาน่ะซิ”
“สายชลขออนุญาตเข้าไปดูให้นะ” สายชลขยับตัว
“ไม่ต้อง” สายชลไม่กล้าค้างท่าไหนท่านั้น “ก๊อกน้ำอยู่ไหน”
“ที่นี่ไม่มีก๊อกน้ำ มีแต่ตุ่มน้ำ อยู่ข้างหลัง”
ฟ้าลดารีบเดินไป สายชลมองเป็นห่วง และเพราะแสบตาทำให้ฟ้าลดามองทางไม่ถนัด เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอสะดุดหกล้ม
“ว๊าย!!”
“นางฟ้า!!!”
สายชลรีบวิ่งไปดู แล้วพาไปนั่งพัก แล้วไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตาให้อย่างแผ่วเบา ทนุถนอม ฟ้าลดาแอบเคลิ้ม หน้าทั้งสองคนค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว จนเกือบจะชนกัน แล้วทั้งคู่ก็ผงะ ฟ้าลดารีบผละออกห่าง
“หายแสบตาแล้ว”
ฟ้าลดารีบลุกขึ้นหันหลังเดินออกไปอย่างรู้สึกเขิน สายชลอมยิ้มรู้สึกดี
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
แสงไฟจากตะเกียงส่องสว่างอยู่กลางโต๊ะ ฟ้าลดากินข้าวอยู่ตามลำพัง ขณะที่สายชลนั่งกินอยู่อีกมุม แอบชำเลืองมองเธออยู่เป็นระยะ
ฟ้าลดานั่งทานเงียบๆ รู้สึกว่าคุ้นเคยกับสถานที่มากๆ แต่ก็ยังนึกอะไรไม่ออก
หลังจากทานอาหาร สายชลเข้าไปในบ้าน จัดเตรียมที่นอนให้ ระหว่างนั้นฟ้าลดาเดินเข้ามาในบ้านมองไปรอบๆ พยายามนึกว่าเคยทำอะไรที่นี่ แล้วฟ้าลดาก็หาว สายชลเข้ามาเห็น
“ง่วงแล้วเหรอนางฟ้า ถ้าง่วงก็นอนเถอะ”
ฟ้าลดาชะงัก เห็นในห้องมีเตียงเดียวก็นิ่งไป สายชลรีบอธิบาย
“สายชลจะไปนอนข้างนอก ส่วนนางฟ้าก็นอนในนี้”
ฟ้าลดาไม่พูดอะไร เมื่อสายชลเดินออกไป ฟ้าลดารีบปิดประตู แต่พบว่าไม่มีกลอน
“เฮ้ย! ไม่มีที่ล็อค เขาจะเข้ามาทำอะไรเรารึเปล่า”
สายชลได้ยินเสียงงึมงำๆ แต่ฟังไม่ชัด เดินมาตรงหน้าประตู
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาตกใจ รีบเอาตัวดันประตูเอาไว้
“นางฟ้าพูดอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“ถ้างั้นก็นอนได้แล้ว”
“ฉันยังไม่ง่วง คุณจะนอนก็ไปนอนเถอะ”
สายชลเดินออกไปนั่งที่เก้าอี้หน้าบ้าน ฟ้าลดารีบเอาโต๊ะในห้องเลื่อนมาขวางประตูเอาไว้ พลางถอนหายใจโล่งอก
สายชลกำลังจะหลับ นึกขึ้นมาได้ จึงเดินไปเคาะประตู ฟ้าลดาสะดุ้งเฮือก
“นางฟ้า”
ฟ้าลดารีบหาอาวุธ แต่ไม่มี จึงคว้าหมอนขึ้นมา
“เอาวะ อันนี้แหละ”
เธอถือหมอนแน่น เดินไปที่หลังประตู สายชลเป็นห่วงที่ฟ้าไม่ตอบ ตัดสินใจเดินออกไป ฟ้าเอาหูแนบประตู ไม่มีเสียง แปลกใจ แต่มีเสียงเรียกดังขึ้นจากข้างหลัง
“นางฟ้า!”
ฟ้าลดาสะดุ้ง หันขวับไปเห็นสายชลอยู่นอกหน้าต่าง
“มีอะไร”
“สายชลเอาผ้าห่มมาให้” สายชลยื่นผ้าห่มเข้ามา
“โยนเข้ามาเลย”
“ที่เอาของขวางประตู เพราะกลัวสายชลจะเข้ามาทำอะไรนางฟ้าเหรอ” สายชลยิ้ม
“ใช่ ! ฉันกลัว”
สายชลผงะ อึ้ง รู้สึกผิด
“มันจะไม่มีอีกแล้ว สายชลจะไม่ทำให้นางฟ้าเจ็บปวดอีก สายชลสัญญาว่าต่อจากวันนี้ไป สายชลจะทำให้นางฟ้ามีความสุขในทุกๆวัน นางฟ้าจะเชื่อ หรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่สายชลจะทำให้นางฟ้าเห็น”
สายชลพูดจบก็เดินหน้าเศร้ากลับไป ฟ้าลดาเอาหมอนลง ถอนหายใจโล่งอก
กลางดึก...
ฟ้าลดาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงลม มองออกไปเห็นข้างนอกลมแรง จึงเอาผ้าห่มไปห่มให้สายชลที่นอนกอดอกขดตัวด้วยความหนาวอยู่ แล้วก็นั่งลงข้างๆมองหน้าเขาอย่างพิจารณา แล้วคิดถึงเหตุการต่างๆ ที่เขาเคยดูแลเอาใจใส่เธอ ฟ้าลดารู้สึกใจเต้นแรง รู้สึกเป็นพิเศษกับผู้ชายคนนี้ขึ้นมา และคิดไปถึงคำพูดของเขา...
‘… สายชลจะไม่ทำให้นางฟ้าเจ็บปวดอีก สายชลสัญญาว่าต่อจากวันนี้ไป สายชลจะทำให้นางฟ้ามีความสุขในทุกๆวัน นางฟ้าจะเชื่อ หรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่สายชลจะทำให้นางฟ้าเห็น...’
ฟ้าลดายิ้ม มองไปที่สายชลด้วยสายตาอ่อนโยนขึ้น
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
สายชลตื่นขึ้นมา เห็นมีผ้าห่มห่มตัวเองอยู่ก็ชะงัก แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะรู้ว่าฟ้าลดาเป็นคนเอามาห่มให้ สายชลเอาผ้าห่มขึ้นมาหอมด้วยความชื่นใจ ก่อนจะลุกเดินไปดูที่ห้อง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อไม่เห็นฟ้าลดาในบ้าน
“นางฟ้า!!”
สายชลรีบวิ่งออกไปมองหาฟ้าลดารอบๆ แต่เมื่อไม่พบก็นึกว่าหนีไปแล้ว รีบวิ่งออกจากบ้านไปตามหาทันที
ทางด้านฟ้าลดาเดินมาเห็นเรือไม้สภาพเก่าเกยตื้นอยู่ ก็มองด้วยสนใจ รู้สึกคุ้นกับเรือลำนี้มาก จึงเดินเข้าไปดู
ฟ้าลดาเห็นชื่อ “นางฟ้า” แกะอยู่ข้างเรือ ก็เอามือลูบ รู้สึกผูกพันอย่างประหลาด สายชลวิ่งมาเห็นพอดีก็ยิ้มออก...
“นางฟ้า สายชลนึกว่านางฟ้าหนีไปแล้ว”
“ทำไมเรือลำนี้มีชื่อนางฟ้า”
สายชลมองไปที่เรือ
“สายชลเป็นคนสลักชื่อนางฟ้าเอาไว้เอง สายชลให้เรือนี้เป็นของขวัญนางฟ้า หลังจากที่เราแต่งงานกัน”
ฟ้าลดาหันไปมองเรือ รู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจ สายชลมองฟ้าลดารู้สึกดีที่เธอเริ่มสนใจอยากรู้เรื่องระหว่างเธอกัยเขา
ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน ฟ้าลดาหันไปมองรอบๆ
“ไหนคุณบอกว่ามีหมู่บ้านบนเกาะนี้ แต่ตั้งแต่ฉันมาถึง ฉันไม่เห็นใครเลยสักคน”
“เมื่อสองปีที่แล้ว เกิดพายุใหญ่ ทำลายหมู่บ้านที่อยู่หน้าเกาะ คนที่เคยอยู่ที่นี่ต้องย้ายกันไปอยู่ที่อื่น เกาะนี้ก็เลยไม่มีคน”
ฟ้าลดาพยักหน้ารับรู้ อยากรู้เรื่องราวของตัวเองมากขึ้น พยายามนึก แต่นึกไม่ออก
“ฉันกับคุณ..เป็นยังไงตอนอยู่ที่นี่”
สายชลยิ้ม
“ตอนแรกที่นางฟ้ามาอยู่ใหม่ๆ นางฟ้าจุ้นจ้าน ช่างซักช่างถาม แล้วก็ชอบทำให้สายชลเจ็บตัวบ่อยๆ แต่ลึกๆแล้ว เราสองคน...รักกัน เราถึงตัดสินใจแต่งงานกัน และบ้านหลังนี้ก็คือเรือนหอของเรา นางฟ้าพอจะจำอะไรได้บ้างมั๊ย”
ฟ้าลดาส่ายหน้า สายชลผิดหวัง
“คุณช่วยพาฉันไปที่ ที่ฉันกับคุณเคยไปหน่อยซิ
”
สายชลยิ้มกว้างดีใจ
“ได้”
สายชลพาฟ้าลดาไปตามที่ต่างๆที่เคยไป พลางเล่าเรื่องราว พร้อมชี้ชวนให้เธอดูโน่น ดูนี่ ฟ้าลดาตั้งใจ และสนใจที่สายชลเล่า แล้วก็พยายามนึกตามไปด้วย
(อ่านต่อหน้า 4)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 20 (ต่อ)
เพลินตาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง ทันใดนั้นเสียงมือถือดังขึ้น เพลินตาเห็นชื่อสหัสก็กดรับ
“มีอะไร?”
“คุณรู้รึเปล่าว่าเวลาเข้างานกี่โมง”
“รู้”
“รู้!..แต่นี่มันเที่ยงแล้วนะครับ คุณอยู่ไหน?”
“ฉันลาออกแล้ว ฉันกำลังจะกลับอเมริกา”
สหัสอึ้ง
“คุณไม่คิดจะบอกผมเลยใช่มั๊ย”
“ฉันไม่เห็นมีความจำเป็นที่ต้องบอกนาย”
“จำเป็นซิ”
เพลินตาผงะ สหัสรู้สึกใจหายที่รู้ว่าเพลินตาจะไป
“คุณฝึกงานอยู่กับผม ผมเป็นเจ้านายคุณ ลูกน้องจะลาออก ฉะนั้นผมต้องรู้”
“ตอนนี้นายก็รู้แล้ว แล้วยังมาถามฉันทำไม”
“ที่คุณตัดสินใจกลับ มันเกี่ยวกับคุณชาร์ลใช่มั๊ย”
“ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ ในเมื่อหัวใจของพี่ชาร์ลมีแต่คุณฟ้าลดาเพียงคนเดียว ฉันเสียเวลาไปหลายปีกับการไล่ตามคนที่เขาไม่รักฉัน ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เปิดโอกาสให้ตัวเอง เผื่อซักวันฉันจะได้เจอคนที่เขารักฉัน...อย่างที่ฉันเป็น”
เพลินตาวางสาย ถอนหายใจออกมาแล้วก็เก็บของต่อ สหัสนิ่งไปอย่างครุ่นคิด
+ + + + + + + + + + + +
เย็นวันนั้น…
ฟ้าลดาวักน้ำจากน้ำตกมาล้างหน้า แล้วก็หันไปเห็นสายชลกำลังถอดเสื้อ ฟ้าลดาตกใจรีบหันไปทางอื่น
“ทำอะไร?”
“อาบน้ำน่ะซิ เมื่อวานไม่ได้อาบทั้งวัน”
ฟ้าลดาไม่กล้าหันไปมอง เสียงตูม! ดังขึ้น เธอหันขวับไปดู เห็นสายชลกระโดดลงไปในน้ำแล้ว
“มาอาบด้วยกันซินางฟ้า”
“บ้าเหรอ! ให้ฉันอาบน้ำกับคุณได้ไง”
“ทำไมจะไม่ได้ เมื่อก่อนนางฟ้ายังแก้ผ้า ลงมาอาบน้ำกับสายชลเลย”
ฟ้าลดาตกใจเขิน
“ไม่จริง ฉันไม่ทำอะไรพิเรนทร์แบบนั้นหรอก”
“มันเป็นเรื่องจริง ตอนนั้นนางฟ้าเพิ่งฟื้น จำอะไรไม่ได้ แล้วก็คิดว่าตัวเองเป็นเด็กด้วย นางฟ้าไม่เคยระวังตัว เดี๋ยวๆก็เข้ามากอดสายชล เดี๋ยวๆก็มานอนด้วย”
“พอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง”
ฟ้าลดาเขินมากๆ สายชลอมยิ้ม
“ถ้าอยากอาบน้ำ ก็ลงมาเถอะ สายชลจะไปทางด้านโน้น สัญญาว่าจะไม่แอบดู”
สายชลยิ้มแล้วก็ว่ายไปอีกทาง ฟ้าค่อยๆหันไปมอง ตัดสินใจถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปเล่นน้ำอยู่ห่างๆ เพราะอยากอาบน้ำเหมือนกัน
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาแหวกว่ายในน้ำตกอย่างมีความสุข สายชลค่อยๆว่ายมาแอบดู มองฟ้าลดาที่กำลังเอามือถูแขน เอาน้ำลูบผม แล้วก็ยิ้มมีความสุข คิดถึงสมัยตอนที่อยู่เกาะมินด้วยกัน ทันใดงูว่ายน้ำมาใกล้ฟ้าลดา
“อ๊ายยย!!”
ฟ้าลดาตกใจร้องลั่น สายชลรีบว่ายน้ำมาหาด้วยความลืมตัว
“มีอะไรนางฟ้า?”
ฟ้าลดาเองก็ลืมตัว มัวแต่ตกใจ
“ฉันเห็นงู”
สายชลรีบเข้ามากอดเธอไว้ มองเห็นงูว่ายไปอีกทาง
“ไม่ต้องกลัว มันไปอีกทางแล้ว”
สายชลกับฟ้าโล่งอก แล้วทั้งคู่ก็นึกขึ้นได้ว่าต่างก็เปลือยอยู่ จึงรีบผละออกจากกันแล้วหันหลัง
“สายชลขอโทษ”
สายชลหันกลับมามอง พร้อมๆกับที่ฟ้าลดาหันมาเหมือนกัน
“หันมาทำไม?!” ฟ้าลดาตกใจรีบหันกลับไป
“แล้วนางฟ้าหันมาทำไมล่ะ”
ฟ้าลดาพูดไม่ออก เขินอายอย่างแรง จึงวักน้ำใส่สายชลอย่างแรง
“เฮ้ย! นางฟ้า หยุดนะ”
ฟ้าลดาไม่หยุด สาดไม่หยั้ง
“นี่แน่ๆ”
“โอ๊ย! ยอมแล้ว ยอมแล้ว”
ฟ้าลดาหยุด สายชลจ้อง ฟ้าลดารีบหันหลัง เอาตัวแช่น้ำเหลือแต่คอโผล่ขึ้นมา
“มองอะไร หันไปซิ ฉันจะขึ้นแล้ว”
สายชล หันหลังให้ฟ้าแอบอมยิ้มคนเดียวอย่างมีความสุข
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรนอนซึมอยู่บนเตียง ป้าเนียมเปิดประตูเอาข้าวมาให้
“คุณแพรขา ทานข้าวนะคะ”
“ไม่กิน”
ป้าเนียมเป็นห่วงมาก
“ทานซักนิดก็ยังดีนะคะ คุณแพรไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
ชมพูแพรโมโหตวาด
“บอกว่าไม่กิน!! ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ...ออกไป!”
ป้าเนียมตกใจ รีบออกไปจากห้อง ชมพูแพรอยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ ทันใด เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชมพูแพรดีใจมาก
“คุณชาร์ล!” ชมพูแพรรีบกดรับ และก็ต้องชะงักหน้าเจื่อน “ยาซะ! แกโทรมาทำไม...ฉันไม่ว่าง ... ไม่ต้องมาที่บ้าน! ฉันไปหาแกเอง”
ชมพูแพรวางสายอย่างหงุดหงิด แล้วตัดสินใจออกไปพบยาซะที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อไปถึงก็พบยาซะรออยู่แล้ว
“นัดฉันออกมาทำไม?”
“เงินผมหมด”
“เงินหมด! แล้วมาบอกฉัน?! ฉันไม่ใช่ธนาคารที่แกจะเบิกเงินตอนไหนก็ได้”
ยาซะนิ่งๆ หยิบมือถือออกมากด เสียงชมพูแพรออกมา
‘ทำได้ดีมาก’
‘ยินที่ได้ร่วมงานกับคุณนะครับ...ว่าแต่คุณแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้จะทำให้น้องสาวคุณอยากไปจากที่นี่’
‘ฉันมั่นใจ’
ชมพูแพรตกตะลึง มองยาซะด้วยความโกรธแค้นที่โดนหักหลัง ยาซะยิ้ม
“ต้องการเท่าไหร่”
“5 ล้าน”
“5 ล้าน!!”
ยาซะพยักหน้า ชมพูแพรครุ่นคิด แล้วก็นึกอะไรออก
“ตกลง 5 ล้าน แต่..แกต้องทำงานให้ฉันอย่างหนึ่ง”
ยาซะมองชมพูแพรด้วยความสงสัย ชมพูแพรคิดอะไรร้ายๆขึ้นมาทันที
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกับฟ้าลดาเดินห่างกัน ต่างทำหน้ากันไม่ถูก กับเหตุการณ์ที่น้ำตก ฟ้าลดาเก้อๆเขินๆ สายชลเหลือบมองที่หน้าอก ฟ้าลดาหันมาเห็น ตกใจรีบยกมือปิด
“มองอะไร”
สายชลรีบมองหน้าฟ้าลดา
“เปล่า”
“เปล่าไร?! เห็นอยู่ว่าคุณมอง..เออ...มองหน้าอกฉันเหรอ?...หรือเมื่อกี๊คุณเห็น!?”
“ใช่...เอ๊ย! ไม่ได้เห็นชัดๆ”
“ไม่ได้เห็นชัดๆ ก็แปลว่าเห็น”
ฟ้าลดาโมโหมาก คว้าไม้บนพื้นขึ้นมาไล่ตี สายชลรีบวิ่งหนี
“ใจเย็นนางฟ้า”
“ไม่ยงไม่เย็นแล้ว! จะหนีไปไหน?!”
ฟ้าลดาไล่ตี แต่สายชลวิ่งเร็วมาก ฟ้าลดาหยุดหอบเหนื่อย หันไปมองรอบๆ ไม่เห็นเขาแล้ว...
“หายไปไหน นึกว่าจะหนีพ้นเหรอ?”
ฟ้าลดาเดินออกไป อีกด้าน สายชลยืนหอบ หันไปไม่เห็นฟ้าลดาตามมา สายชลทิ้งตัวนั่งลงใต้ต้นไม้
“ตามมาไม่ทัน เฮ้อ”
ฟ้าลดาเดินหาสายชล มองไปรอบๆไม่เห็น ชักใจเสีย
“คุณชาร์ลหายไปไหน?”
ทางด้านสายชลพอหายเหนื่อย ก็ออกมายืนเรียก
“นางฟ้า...นางฟ้า”
เงียบ...สายชลมองหาก็ไม่เจอ
“แย่แล้ว!”สายชลหน้าเสีย
+ + + + + + + + +
ฟ้าลดาเดินมาทาง เริ่มกลัว
“คุณชาร์ล!!”
ทันใด ทุกอย่างรอบตัวก็มืด ฟ้าลดาแปลกใจ เงยหน้ามองเห็นเมฆดำลอยมา แล้วฟ้าก็ร้องเปรี้ยง!
ฟ้าลดาตกใจกับเสียงฟ้าร้อง ยกมืออุดหู ก้าวขาไม่ออก ฟ้าร้องครืนๆอีกหลายครั้ง ฟ้าลดาถอยไปนั่งพิงต้นไม้ด้วยความหวาดกลัว
สายชลวิ่งหาฟ้าลดาด้วยความเป็นห่วง
“นางฟ้า...”
สายชลวิ่งมาเห็นฟ้าลดานั่งพิงต้นไม้ ยกมืออุดหู ก็ดีใจสุดๆ
“นางฟ้า!!!”
ฟ้าลดาหันมาเห็น ก็ลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจมาก สายชลพุ่งเข้ามากอดฟ้าลดาแน่น เป็นห่วงมากๆ ฟ้าลดารู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดของเขา ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก สายชลผละออกห่าง
“หาที่หลบฝนก่อน”
สายชลจับมือฟ้าลดาแล้วรีบพาเดินไปที่ถ้ำ เมื่อไปถึงต่างก็หมดแรง เลยสะดุดล้มไปบนพื้น สายชลทับตัวฟ้าลดาเอาไว้ ทั้งคู่ชะงักกันกันไป แล้วฟ้าลดาก็รู้สึกว่าเคยทำแบบนี้กับสายชลมาก่อน
ภาพในอดีตย้อนกลับมา...ขณะที่ทั้งคู่อยู่ในถ้ำ...ตอนที่ทั้งคู่ล้มตัวไปนอนบนพื้น สายชลอยู่ด้านบน มองฟ้าลดาด้วยความรัก ฟ้าลดาเองก็เช่นกัน สายชลก้มลงจูบหน้าผาก จูบแก้มสองข้าง จูบจมูก
สายชลกับฟ้าลดายังมองหน้ากัน แล้วฟ้าลดาก็นึกขึ้นได้ รีบผลัก สายชลลุกขึ้นนั่ง ทั้งคู่ไม่พูดอะไร ทันใดนั้นฟ้าร้องเปรี้ยง!! ฟ้าลดาตกใจโผเข้ากอดสายชลทันที
“ไม่ต้องกลัวนะ”
ฟ้าลดาเงยหน้ามอง หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เธอรีบผละออกห่าง แล้วเปลี่ยนเรื่อง
“เราต้องหลบอยู่ในนี้จนกว่าฝนจะหยุดเหรอ”
“คงต้องเป็นอย่างนั้น”
ฟ้าลดามองออกไปเห็นฝนตกหนักมาก
+ + + + + + + + +
หมอวัฒนาเดินออกมาจากบ้าน เห็นชมพูแพรยืนหน้าบ้านก็แปลกใจมาก
“แพร!”
หมอวัฒนารีบมาเปิดประตู ชมพูแพรแกล้งร้องไห้โผกอดหมอวัฒนา
“พี่หมอ”
หมอวัฒนากอดชมพูแพรไว้ แล้วเธอพาเธอเข้าไปนั่งที่โซฟาด้วกัน ชมพูแพรเอามือจับไปที่แผลตรงหน้าผาก แล้วทำสีหน้าเป็นห่วง
“พี่หมอเจ็บมากมั๊ยคะ”
หมอวัฒนาจับมือชมพูแพรลงมา
“ไม่เจ็บแล้ว”
ชมพูแพรบีบน้ำตา
“แพรขอโทษนะคะ ที่แพรทำตัวไม่ดีกับพี่หมอ”
หมอวัฒนากระชับมือชมพูแพร
“ผมไม่โกรธรแพรหรอกครับ”
“ขอบคุณมากนะคะที่พี่หมอดีกับแพรเสมอ ตอนนี้แพรรู้สึกแย่มาก ไม่รู้แพรทำบ้าอะไรลงไป ทั้งๆที่ฟ้าเป็นน้องสาวของแพร”
“ผมดีใจนะครับที่แพรคิดได้”
“ตอนนี้แพรเข้าใจทุกอย่างแล้ว แพรยอมรับได้ถ้าคุณชาร์ลกับยัยฟ้าจะรักกัน แพรอยากไปขอโทษคุณชาร์ลกับยัยฟ้า พี่หมอรู้มั๊ยว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน”
“เขาสองคนไปเกาะมิน “
ชมพูแพรผงะ แกล้งตีหน้าเศร้าต่อ
“ถ้างั้นพี่หมอพาแพรไปหาเขาสองคนจะได้มั๊ยคะ”
“อย่าเพิ่งเลยดีกว่า รอให้คุณชาร์ลกับน้องฟ้าปรับความเข้าใจกันก่อน พอเขาสองคนกลับมา ก็ยังไม่สายเกินไป”
“ค่ะ”
ชมพูแพรพยักหน้าทำนิ่ง แต่ในใจนั้นครุกรุ่นด้วยความแค้น...
จบตอนที่ 20
อ่าน "ตอนอวสาน" วันพรุ่งนี้
