ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 22
ทางด้านรัญ ถามบัวถึงเรื่องที่จะคุยกับเขา
“บัวบอกมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับพี่”
“ถ้าบัวบอกไปพี่รัญสัญญานะคะว่าจะไม่โกรธบัว”
“เรื่องอะไร”
“พี่รัญสัญญาก่อนสิว่าจะไม่โกรธ นะคะ”
“ก็ได้ พี่จะไม่โกรธบัว”
“บัวจะบอกความจริงพี่รัญเรื่องนึง ซึ่งเป็นเรื่องที่บัวปกปิดพี่รัญมาตลอด”
“นี่บัวยังมีเรื่องอะไรปิดพี่อีกงั้นเหรอ”
“ค่ะ จริงๆแล้วบัวเป็น ...”
บัวยังไม่ทันได้บอกความเรื่องเธอกับเพชร รมณีย์ เดินเข้ามาซะก่อนโดยมีเพียงเพ็ญ อ้อม เจ๊อ้อเดินตามมาด้วย
“เป็นผู้หญิงสำส่อน ดอกส้มสีทอง”
รัญกับบัวหันมอง
“แม่”
“ใช่ ฉันเอง”
“พี่รัญคะ พี่รัญควรจะหูตาสว่างได้แล้วนะคะ เพราะนังบัวระวงของพี่มันเป็นผู้หญิงขายตัว เป็นนางทางโทรศัพท์”
บัวอึ้งมองหน้าทุกคน
“ถ้าหลานไม่เชื่อหลานก็ลองถามแม่เล้าดูสิ”
เจ๊อ้อสะดุ้งไม่พอใจสรรพนามที่เพียงเพ็ญเรียก
“ เอ่อ...”
“ขอโทษจ้ะ ถามเจ๊อ้อดูสิจ๊ะว่าบัวระวงมีอาชีพอะไร”
“ผมรู้เรื่องของบัวหมดแล้ว เพราะผมเป็นคนจ้างบัวมาเอง”รัญบอก
“อ๋อ นี่หมายความว่าลูกจ้างนังบัวระวงมาตบตาแม่งั้นเหรอ”
“ตอนแรกน่ะใช่ครับ แต่ตอนนี้ผมกับบัวรักกันจริง”รัญบอกตามตรง
“รักเหรอคะ พี่รัญรักมันเข้าไปได้ยังไง มันนอนกับผู้ชายร้อยแปดพันเก้า มากกว่านังเรยาอีกนะคะ”
“พอทีเถอะ ฉันว่าพวกคุณคงเข้าใจผิดแล้ว”บัวแย้ง
“เข้าใจผิดอะไรอีกยะ ก็ในเมื่อเจ๊อ้อเค้ายืนยันนั่งยันว่าหล่อนขายตัวมาไม่รู้กี่คนแล้ว”
“ทำไมพี่อ้อพูดอย่างนี้ล่ะคะ ในเมื่อพี่อ้อเพิ่งรู้จักกับหนูแค่ครั้งเดียว”บัวหันไปถาม
“นี่น้องบัว พี่อยู่วงการนี้มาสามสิบปี พี่ยังไม่เคยเจอผู้หญิงบริสุทธิ์ที่ไหนมาขายกับพี่เลย”
“เอาล่ะ คุณอ้อ ไม่ว่าอดีตของบัวจะเป็นยังไงผมไม่สนใจหรอก ไปเถอะบัว”
รัญคว้าแขนบัวหันเดินออกไป
“แกไม่สนใจ แม้กระทั่งมันเคยนอนกับเพื่อนรักของแกงั้นเหรอ”รมณีย์ถาม
รัญชะงัก มองหน้าบัว บัวงง
“ใช่ค่ะ พี่รัญจะยอมกินน้ำใต้ศอกคุณเพชรงั้นเหรอคะ”อ้อมช่วยยุ
“เกี่ยวอะไรกับเพชร”รัญย้อนถาม
“ก็คุณเพชรเพื่อนรักของพี่ เคยใช้บริการนังบัวระวงมาก่อนน่ะสิคะ ถ้าไม่เชื่อก็ถามเจ๊อ้อดู”
คำพูดของอ้อม ทำให้รัญหันไปมองหน้าบัว
“ไม่จริงนะคะพี่รัญ มันเป็นเรื่องโกหก พี่เพชรเค้าเป็นพี่ชายบัว” บัวรีบบอก
“อุ๊ย อย่างงั้นหนูก็ต้องแพศยากว่านังเรยาจริงๆ เพราะหนูนอน กับพี่ชายตัวเองงั้นเหรอ”เจ้อ้อว่า
“พวกคุณบ้ากันใหญ่แล้วนะ พูดจาใส่ร้ายฉันอย่างนี้ได้ไง อย่าไปเชื่อนะคะพี่รัญ บัวเป็นน้องสาวพี่เพชรจริงๆ แล้วบัวก็กำลังจะบอกความจริงพี่รัญ” รัญมองบัว อย่างลังเลไม่แน่ใจ “จริง ๆนะคะ บัวเป็นน้องสาวพี่เพชร”
ทันใดรินลดาเข้ามาในร้าน
“เลิกโกหกซะทีเถอะบัว”
“ยัยริน”
ทุกคนหันมองรินลดา
“ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว... บัวกับคุณเพชรมีอะไรกันจริงๆ ถ้าพี่รัญไม่เชื่อพี่รัญดูนี่สิคะ”
รินลดาส่งมือถือให้ดู เป็นรูปบัวกอดหอมเพชร รัญถึงกับอึ้ง
“มีอะไรเหรอคะพี่รัญ”
“มีสิ นี่ไง”
รัญส่งมือถือให้ดู บัวถึงกับอึ้งด้วยความตกใจ
“แต่พี่รัญคะ ให้บัวอธิบายก่อนนะคะว่าเหตุการณ์เป็นยังไง” บัวพยายามอธิบาย
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นบัว”
“แต่พี่รัญกำลังเข้าใจผิดนะคะ บัวกับพี่เพชรเป็นพี่น้องกันจริงๆ ไม่เชื่อถามพี่เพชรดูก็ได้”
“ไม่ต้องหรอก พี่เสียใจนะ ไม่คิดเลยว่าบัวจะเป็นคนแบบนี้”
“ไม่นะคะพี่รัญ พี่รัญเข้าใจผิดจริงๆ เรื่องทั้งหมดบัวอธิบายได้ ขอให้พี่รัญเชื่อใจบัว”
บัวคว้าแขนรัญไว้แต่รมณีย์ เข้ามากระชากแขนบัวออกจากรัญ
“พอกันที แกยังมีหน้ามาหลอกล่อลูกชายฉันอีกเหรอ ในเมื่อความจริงมันเปิดเผยออกมาแล้วว่าแกเป็นผู้หญิงสำส่อน”
“มิน่า อ้อมเคยเห็นมันแอบจู๋จี๋กับคุณเพชรที่เมืองนอก นึกสงสัยอยู่แล้วเชียวว่าต้องมีอะไรกัน”อ้อมยุอีก
“ไม่จริงนะคะพี่รัญ พวกนี้เค้าใส่ร้ายบัว พี่รัญต้องเชื่อใจบัวนะคะเชื่อในความรักที่บัวมีต่อพี่รัญ”บัวพยายามพูด
“ฉันว่าเธอเลิกเล่นละครซะที ตอนนี้มันถึงตอนอวสานแล้ว”รมณีย์ตวาด
“พี่ต้องขอโทษด้วยนะน้องบัว ที่พี่จำเป็นต้องเปิดเผยอดีตของเธอ เพราะพี่ไม่อยากให้ผู้ชายดีๆ ต้องเสียคนไปกับเธอ ขอตัวนะคะ”
เจ๊อ้อบอกแล้วเดินออก บัวคว้ามือรัญ มองรัญน้ำตารื้น
“เชื่อบัวนะคะพี่รัญ บัวไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูด บัวกับพี่เพชรเป็นพี่น้องกันจริง ๆ”
รัญแกะมือบัวออก
“ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ ฉันไม่น่าหลงรักเธอเลย”
“พี่รัญ”
“ไปซะ ไปจากชีวิตฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีก”
บัวอึ้ง น้ำตาไหลพราก มองรัญด้วยความเสียใจผิดหวัง ส่ายหน้าแล้วมองรมณีย์ รมณีย์ยิ้มเยาะ บัวมองอ้อม อ้อมทำปากไล่บัวโดยไม่ออกเสียง บัวมองเพียงเพ็ญ เพียงเพ็ญมองอย่างรังเกียจสะบัดหน้าหนี บัวหันมามองรัญ รัญหันเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ บัวมองรัญอย่างเสียใจสุดซึ้งแล้วเดินร้องไห้ออกไป
พอออกมาจากร้านอาหารบัวทรุดตัวลงร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนภายในร้านรมณีย์ยิ้มหันมองอ้อมกับเพียงเพ็ญ ทั้งสามหันมองรัญแล้วเดินไปนั่งล้อมรัญเพื่อปลอบใจ
เมื่อกลับมาบ้านรัญหยิบเหล้าขึ้นไปนั่งกินในห้อง และนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในร้านอาหารด้วยความเจ็บปวดจนเผลอตัวกำแก้วเหล้าในมือจนแตกคามือแต่รัญยังนั่งนิ่งจนรินลดาเปิดประตูเข้า
“พี่รัญ นี่พี่ทำอะไร”
รินลดาถามอย่างตกใจเมื่อเห็นมือรัญมีแต่เลือด
“ไม่มีอะไร แค่แก้วแตก”
“อุ๊ย เลือดออกเต็มเลย ฉันว่าไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า”
“ไม่ต้อง”
“แต่แผลมันใหญ่มากนะ ให้หมอเย็บก่อนเถอะ”
“พี่บอกว่าไม่ต้องไงล่ะ”
รัญตวาด รินลดาชะงักหันไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กให้
“งั้นพี่เอาผ้านี่กำไว้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเอายามาใส่ให้”
รินลดาออกไป รัญกำผ้าในมืออย่างแค้นใจน้ำตาซึม
“บัว ฉันทำทุกอย่างเพื่อเธอ ทำไมเธอต้องหลอกฉันด้วย”
รินลดาเอายากลับเข้ามา ใส่แผลให้รัญ เอาผ้าพันแผลพัน รินลดาเหลือบมองหน้าพี่ชาย
“พี่โง่มากใช่มั้ยริน โง่ที่ไปรักผู้หญิงขายตัว โง่ที่ไว้ใจเพื่อน”รัญถามน้องสาว
“ฉันก็คงเหมือนกับพี่ ฉันไม่น่าหลวมตัวไปรักเค้า ทั้งๆที่พี่ก็เคยเตือนฉันแล้วว่าเค้าไว้ใจไม่ได้ ฉันมันโง่จริงๆเลย ฮือ ฮือ ฮือ”
รินลดาร้องไห้โผเข้ากอดรัญ รมณีย์แอบมองอยู่ด้านนอกยิ้มพอใจ
“แกสองคนไม่ได้โง่หรอก เพียงแต่พวกแกไม่ฉลาดเท่าแม่”
รมณีย์หัวเราะเดินออกไป
+ + + + + + + + + + + +
เพชรยังนั่งทำงานอยู่ที่บริษัทโดยไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพชรเซ็นเอกสารส่งให้เลขา พอเลขาออกจากห้องไปแล้วเพชรจึงหยิบโทรศัพท์มาโทรหารินลดา แต่รินลดาไม่ยอมรับสายแถมยังปิดเครื่อง เพชรจึงโทรหารัญแต่รัญก็ไม่รับสาย เพชรเข้าใจว่ารัญอยู่กับบัวจึงโทรหาบัวแต่บัวก็ไม่รับสาย เพชรจึงตัดสินใจไปหารินลดาที่บ้าน
ส่วนที่บ้านของรัญ รมณีย์เตรียมตัวจะออกไปข้างนอกจึงชวนรัญกับรินลดาแต่ทั้งคู่ปฏิเสธ รมณีย์จึงต้องไปข้างนอกตามลำพัง หลังจากรมณีย์ไปแล้วรัญออกจากห้องมาเจอรินลดานั่งเหมออยู่ที่โต๊ะอาหาร
“เดี๋ยวพี่มานะริน”
“พี่จะไปไหน”
“พี่จะไปขับรถเล่นซะหน่อย”
รินพยักหน้ารับรู้ รัญเดินไปที่ประตูเปิดออก เห็นเพชรยืนอยู่
“อ้าว ไอ้รัญ นี่แกอยู่บ้านเหรอ ฉันโทรหาทำไมไม่รับสายวะ” รัญจะปิดประตู เพชรดันไว้ “เฮ้ย เดี๋ยวสิ”
“แกออกไปจากบ้านฉัน”
“เฮ้ย เรื่องอะไรวะ อยู่ๆมาไล่ฉันเนี่ย”
รัญไม่ตอบแต่ต่อยโครมเข้าให้ เพชรถึงกับเซไป
“โอ๊ย นี่มันเรื่องอะไรอยู่ๆมาต่อยฉัน”
รัญซัดอีกหมัด เพชรเซ รัญต่อยอีก
“เรื่องอะไรงั้นเหรอ” รัญต่อยอีกหมัด”ไอ้เพื่อนเลว” เพชรเซหงายไป รัญกระชากเพชรขึ้นมา เห็นเพชรเลือดออก“ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะเป็นคนเลวแบบนี้”
รัญต่อยเพชรล้ม จะตามเข้าไปซ้ำ รินลดาวิ่งเข้ามาดึงแขนไว้
“อย่าค่ะพี่รัญ พอแล้ว”
“ปล่อยพี่ พี่จะเอาเลือดชั่วมันออก”
“อย่าค่ะ พอเถอะ”
“นี่มันเรื่องอะไรกันริน บอกผมหน่อย”เพชรงงมาก
“คุณกลับไปซะ แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก”
รินลดาดึงรัญให้เข้าบ้าน เพชรขยับตาม
“เดี๋ยวสิ พูดกันให้รู้เรื่องก่อน”
“แกอยากตายใช่มั้ย”
รัญจะถลาเข้าไปหาเพชร รินลดารีบขวางไว้
“อย่าค่ะพี่รัญ”รินผลักเพชร แล้วผลักรัญออกไปคนล่ะทางบอกเพชร “กลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
รินลดาลากรัญเข้าบ้านไป เพชรตามเคาะประตู
“เดี๋ยวสิริน ริน นี่มันเรื่องอะไรกัน”
เสียงโทรศัพท์มือถือเพชรดัง เพชรกดรับ
“ฮัลโหล”
“พี่เพชรเหรอ” การ์ตูนเป็นคนโทรเข้ามา
“เออ มีอะไร”
“ไอ้บัวมันเลิกกับพี่รัญแล้ว”
“อะไรนะ”
“รีบมาที่คอนโดก่อนเถอะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
“เออ” เพชรปิดโทรศัพท์เช็ดเลือดที่ปาก “เลิกกันแล้วมาต่อยเราทำไมวะ...ถึงยังไงเราก็ต้องคุยกันนะริน”
เพชรตะโกนบอกรินแล้วเดินออกไป รินลดาแอบมองอยู่ในบ้าน พอเห็นเพชรไปแล้วจึงหันมาบอกรัญ
“เค้าไปแล้วค่ะ”
“อย่าไปยุ่งกับมันอีกนะ ไอ้คนเลวแบบนี้”
“ค่ะ”
“ไม่คิดเลยว่ามันจะกล้าทำอย่างนี้กับเรา”
รัญบอกด้วยความแค้นใจ
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 22(ต่อ)
เพชรรีบมาที่คอนโดของการ์ตูน พอการ์ตูนเห็นหน้าเพชรที่มีคอยแดงช้ำถึงกับตกใจ
“พี่เพชร หน้าไปโดนอะไรมา”
“จะโดนอะไร ก็โดนไอ้รัญมันต่อยน่ะสิ” เพชรเดินเข้ามาในห้อง เห็นบัวนั่งอยู่ในห้อง “นี่มันเรื่องอะไรกันบัว แกเลิกกับไอ้รัญ แล้วทำไมมันต้องต่อยฉันด้วย”
“เค้าคิดว่าฉันนอนกับพี่”
“ไอ้เพื่อนเลว มันคิดชั่วๆอย่างนี้ได้ไง แล้วทำไมแกไม่บอกความจริงมันไปว่าเราเป็นพี่น้องกัน”
“ฉันบอกไปแล้วแต่เค้าไม่เชื่อ แถมคุณรินยังเห็นพี่กับฉันเมื่อเช้านี้”
“นี่มันปัญญาอ่อนกันทั้งพี่ทั้งน้องหรือไงวะ เอาล่ะ เดี๋ยวพี่จะเอาทะเบียนบ้านกับบัตรประชาชนให้มันดู ไอ้ตูนแกไปเอาทะเบียนบ้านมาซิ เอาตัวจริงเลยนะ”
การ์ตูนขยับจะไป
“ไม่ต้องไปหรอกตูน”บัวห้าม
“อ้าว ทำไมล่ะ เราจะได้เอาหลักฐานความจริงให้เค้าดู เค้าจะได้เชื่อซะทีว่าแกเป็นพี่น้องกับพี่เพชรจริง ๆ”
“ใช่ มันจะได้เห็นว่าเราคลานตามกันออกมาจากห้องคลอด”
“ไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าเค้าหูเบาตาบอดขนาดนั้น ก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก”
บัวบอกด้วยความโกรธและเสียใจ
“อย่าไปว่าไอ้รัญมันเลย เป็นพี่พี่อาจจะสับสนคิดแบบมันก็ได้”
“ใช่บัว เข้าใจเค้าหน่อยเถอะ เพราะเค้าดันรู้จักแกในฐานะผู้หญิงขายตัว”การ์ตูนช่วยพูด
“แต่ฉันก็ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเค้า ทำได้แม้กระทั่งยอมนอนกับเค้า เพียงเพราะว่าฉันรักเค้า แต่เค้ากลับตีค่าความรักของฉันเพียงแค่ฉันเป็นผู้หญิงขายตัวคนนึงงั้นเหรอ”
เพชรอึ้งสลด ตูนอึ้งน้ำตาไหล สงสารบัว
“บัว ฟังพี่ก่อนนะ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจอะไร ขอให้พี่ได้คุยกับไอ้รัญก่อน แล้วพี่ก็คิดว่ามันจะเข้าใจและเสียใจที่ทำกับบัวแบบนี้พี่เชื่อว่าถ้ามันรู้ความจริงมันต้องมาขอโทษน้อง”
“อย่าเลยพี่เพชร ฉันเป็นคนที่นอนอยู่กับเค้า ฉันพูดทุกอย่างกับเค้า เค้ายังไม่ฟังเลย แต่เค้ากลับเชื่อคำพูดของคนอื่น”
“ใจเย็นน่าบัว”
“แกก็รู้จักฉันนี่ตูน ถ้าฉันรักฉันก็จะรักสุดหัวใจ แต่ถ้าฉันเกลียดฉันก็จะเกลียดไปจนวันตาย”บัวบอกแล้วเดินออกจากห้องไป
“มันจะจบอย่างนี้จริงๆเหรอพี่เพชร ไอ้บัวมันจะเกลียดพี่รัญไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ”
การ์ตูนหันมาถาม เพชรอึ้งสงสารน้อง
“แล้วพี่ล่ะ พี่ก็ต้องเลิกกับคุณรินด้วยงั้นเหรอ”
“ไม่ ใครจะเลิกยังไงก็ช่าง แต่พี่ไม่มีวันเลิกกับน้องริน พี่จะหาทางพูดให้เค้าเข้าใจให้ได้”
เพชรเดินออกไป เพชรเดินออกจากห้องมาหยุดมองบัวที่นั่งอยู่ริมบันได เห็นบัวน้ำตาไหลริน เพชรถอนใจหันหลังเดินลงบันไดไป การ์ตูนเปิดประตูห้องออกมามอง เห็นบัวยังนั่งร้องไห้มองเหม่อไป
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...อ้อมแวะมาหารัญที่บ้าน รมณีย์ให้อ้อมไปตามรัญลงมาทานอาหารเย็นขณะที่รินลดาขอตัวเพราะเธอยังทานอะไรไม่ลง พอรมณีย์ถามรินลดาจึงแก้ตัวว่าปวดหัว...
“พี่รัญคะ คุณป้าให้มาตามไปทานข้าวค่ะ”
อ้อมบอกเมื่อเข้ามาหารัญที่ห้องห้อง
“บอกคุณแม่ว่าผมยังไม่หิวทานไปก่อนเลย”
“อย่าหาว่าอ้อมยุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่รัญเลยนะคะ อ้อมเข้าใจนะคะว่าพี่รัญเฮิร์ท แต่อ้อมว่าพี่รัญเจ็บซะตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่ามารู้ทีหลังว่าถูกบัวระวงสวมเขานะคะ อ้อมพูดตามตรงนะคะ อ้อมก็ไม่ใช่ผู้หญิงดีมาก แต่อ้อมก็คงไม่มั่วถึงขนาดบัวระวงที่นอนกับคุณเพชร แล้วยังมานอนกับพี่รัญอีกอ้อมว่ามันเลวเกินไปค่ะ”
“เอาล่ะ ผมว่าเราอย่าพูดถึงเรื่องนี้กันเลยทุกอย่างมันจบแล้ว”
“ถ้าพี่รัญจบจริงก็ออกไปทานข้าวกับอ้อมสิคะ” อ้อมเข้ามาดึงแขนรัญ “ไปเถอะค่ะ อย่ามานั่งเสียใจกับอะไรที่ไม่มีคุณค่าเลย นะคะ”
อ้อมคล้องแขน รัญจำใจลุกเดินตามออกไป
ระหว่างนั่งทานอาหารรัญเอาแต่นั่งซึมรมณีย์ส่งสายตาให้อ้อม อ้อมตักอาหารให้
“พี่รัญคะ ลองสลัดทูน่าหน่อยสิคะ นี่อ้อมทำเองนะคะ”
“ขอบคุณ” รัญตักกิน
“อร่อยมั้ยคะ”
“ดีครับ” รัญเคี้ยวอย่างฝืนๆ
“รัญแม่ว่าพรุ่งนี้เราไปเที่ยวหัวหินกันมั้ย แม่อยากไปพักฟื้นซะหน่อย ไปกันแม่ๆลูกแล้วก็น้องอ้อม”
“ดีเลยค่ะ อ้อมไม่ได้ไปหัวหินนานแล้ว เดี๋ยวอ้อมให้คุณพ่อจองบ้านพักของกระทรวงให้เลยค่ะ”
“ตกลงมั้ยลูก”
“ผมไม่ไปได้มั้ยครับ แม่ไปกับคุณอ้อมเถอะ”
“ทำไมล่ะ ที่แม่ไปก็เพราะอยากให้ลูกไปพักผ่อนนะ”
“ผมมีเรื่องหลายเรื่องต้องคิด”
“เรื่องนังบัวระวงอีกน่ะเหรอ”
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมเลิกคิดเรื่องนั้นไปนานแล้ว เอาล่ะครับ ผมขอตัวนะครับ” รัญลุกเดินออกไป
“เดี๋ยวสิคะพี่รัญ” รัญเดินกลับเข้าห้อง อ้อมมองตามอย่างนึกเซ็ง “ท่าทางพี่รัญจะไม่ลืมมันง่ายๆนะคะ”
“จะลืมหรือไม่ลืมมันก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะตารัญไม่มีทางกลับไปเอามันแน่ หนูไม่ต้องกังวล ถึงยังไงตารัญก็ต้องแต่งงานกับหนูอยู่ดี”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า”
อ้อมยิ้มอย่างดีใจ
+ + + + + + + + + + + +
ทางด้านบัวนั้น หลังจากเอาแต่นั่งซึมอยู่พักใหญ่ เธอก็ตัดสินใจกลับมาบ้านโดยมีการ์ตูนตามมาด้วย นิภาวรรณดีใจมากที่บัวกลับมาจึงรีบเข้ามากอดลูกสาวด้วยความคิดถึง
“ลูกแม่ ทำไมกลับมาไม่บอกแม่ แม่จะได้ไปรับที่สุวรรณภูมิ”
“หนูไม่อยากให้ใครวุ่นวายน่ะค่ะ”
“วุ่นวายอะไร พ่อก็แค่สั่งคนขับรถไปรับ”มงคลบอก
“เอ๊ะ แต่เมื่อวานเราเพิ่งคุยโทรศัพท์กันไม่ใช่เหรอลูก ทำไมมาถึงเร็วจัง”นิภาพรรณถามอย่างแปลกใจ
“หนูพูดบนเครื่องบินน่ะค่ะ”
“อ๋อ นี่กะจะให้แม่เซอร์ไพรส์ใช่มั้ย แล้วไหนจ๊ะคนที่จะให้แม่เซอร์ไพรส์อยู่ไหน”
“ใครคะ”
“อ้าว ก็แฟนลูกไงล่ะ พามาให้พ่อรู้จักหน่อย”
“หนูเลิกกับเค้าแล้วค่ะ”
“นี่ลูกพูดว่าไงนะ”
“หนูบอกว่าหนูเลิกกับเค้าแล้วค่ะ”
“ทำไมมันถึงรวดเร็วอย่างนี้ล่ะลูก”
“นั่นสิ เมื่อวานลูกเพิ่งบอกจะพามาหาแม่ แต่มาวันนี้บอกเลิกกันแล้ว แม่ตามไม่ทันนะ”นิภาพรรณงง
“เอาไว้หนูจะเล่ารายละเอียดให้ฟังวันหลังนะคะ วันนี้หนูเพลียขออาบน้ำนอนพักหน่อย”
บัวเดินออกไป ทุกคนมองตาม มงคลหันมาถามการ์ตูน
“แกรู้เรื่องอะไรเค้ารึเปล่า”
“ไม่ ไม่ทราบค่ะ”
“แกอย่าโกหก ไอ้บัวมีอะไรมันต้องบอกแก เล่ามาซิว่าทำไมอยู่ๆ ว่าที่ลูกเขยฉันถึงหายไปกับตา”
“ตูนไม่รู้จริงๆนะคะ คุณป้า บัวมันไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลย ถามอะไรก็ไม่พูด ตูนว่าพรุ่งนี้คุณป้ากับคุณลุงค่อยถามมันเองนะคะ ตูนขอตัวก่อนล่ะค่ะ ตูนมีนัดกับคุณฉัตรชัย”
การ์ตูนยกมือไหว้ทั้งสองแล้วรีบออกไป
“นี่มันยังไงกันคุณ ฉันงงไปหมด หนุ่มสาวสมัยนี้มันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ได้เช้า แต่งเย็น เลิกสว่าง”
“ถ้าผมเกิดสมัยนี้ก็ดีสิ”มงคลพูดเบาๆ
“ว่าอะไรนะ”
“เปล่า”
“นี่อยากเลิกกับฉันงั้นเหรอ”
“ใครจะไปเลิกได้ คุณออกสวยน่ารักขนาดนี้ ผมไม่มีวันเลิกกับคุณหรอก นอกซะจากว่าความตายเท่านั้นที่จะพรากเราจากกัน”
นิภาพรรณมองค้อนสามี
“ทำไมฉันถึงมีผัวบ๊อง ๆอย่างนี้นะ”
นิภาพรรณลุกเดินไปทันที
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อกลับเข้าไปในห้อง บัวร้องไห้ออกมาอีก...เสียงเคาะประตูดัง นิภาพรรณเปิดประตูเข้ามา
“แม่เอาโสมร้อนๆมาให้จ้ะ ลูกเดินทางเหนื่อยๆจะได้สบายตัว”
บัวรีบเช็ดน้ำตา
“ขอบคุณค่ะแม่”
นิภาพรรณมองลูกสาวอย่างตกใจ
“นี่ลูกร้องไห้ทำไม มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีค่ะ หนูเพียงแต่เสียใจที่หนูหนีแม่ไปเมืองนอก”
“เรื่องมันแล้วไปแล้วลูก แม่เองก็เป็นฝ่ายผิดที่ไปคาดคั้นให้ลูกแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก อย่าไปสนใจเลยลูก” นิภาพรรณเช็ดน้ำตาให้บัว “แม่ขอแค่ให้ลูกกลับมาอยู่กับแม่ก็พอแล้ว”
“หนูรักแม่ค่ะ” บัวสวมกอดแม่ “หนูสัญญาหนูจะไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจอีก”
“รู้มั้ย แม่ไม่เคยเสียใจเพราะลูก เพราะลูกเป็นเด็กน่ารักตั้งแต่เกิด ไม่ซนไม่ดื้อเหมือนไอ้เพชรพี่ชายแก ไอ้นั่นแม่อยากจะยกให้คนอื่นเช้าเย็นแต่ไม่มีใครเอา” บัวมองแม่แล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ “เห็นลูกยิ้มได้แบบนี้ แม่ก็มีความสุขแล้ว เออ ไหนเล่าให้แม่ฟังซิว่าทำไมอยู่ๆถึงได้เลิกกับแฟน”
“เค้าไม่ได้ดีอย่างที่หนูคิดค่ะ”
“มันทำอะไรลูก”
“เค้าไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ เค้าเพียงแต่ไม่เห็นคุณค่าความรักที่หนูมีให้เค้า”
“ถ้าอย่างงั้นก็ถูกต้องแล้วที่ลูกเลิกกับมัน ไหน มันเป็นใครบอกแม่ซิ แม่จะไปด่ามันให้ หนอย ลูกสาวแม่ทั้งสวย ทั้งรวยมีการศึกษา มันยังไม่เห็นคุณค่า สมควรไปตายได้แล้ว มันชื่ออะไร”
“หนูว่าแม่อย่ารู้เลยค่ะ เพราะเค้าไม่มีคุณค่าอะไรที่เราจะไปจดจำ”
บัวบอกอย่างเด็ดเดี่ยว นิภาพรรณมองหน้าลูกสาว
“ดีแล้วลูก ที่ลูกลืมมันได้ ไอ้ผู้ชายเฮงซวยแบบนั้น เอาล่ะ แม่ไม่กวนแล้วลูกจะได้พักผ่อน อ้อ...พรุ่งนี้ไปใส่บาตรกันนะแม่จะพาไปล้างซวย กู๊ดไนท์จ้ะลูก”
นิภาพรรณจุ๊บหน้าผากบัว แล้วเดินออกไป
“ใช่ คุณไม่มีคุณค่าอะไรที่ฉันควรจะจดจำอีกต่อไป”บัวบอกตัวเอง...
เช้าวันรุ่งขึ้นรินลดาเดินลงจากชั้นบน เจอรมณีย์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“แม่คะ วันนี้ไม่ต้องรอหนูกินข้าวเย็นนะคะ”
“แล้วนี่จะไปไหนแต่เช้า”
“หนูจะไปสมัครงานค่ะ”
“แกไม่คิดจะเรียนต่อแล้วเหรอ ถ้าแกอยากจะเรียนก็เรียนได้แล้วนะเพราะตอนนี้พี่แกเค้ากำลังจะแต่งงานกับยัยอ้อม แม่ก็พอจะมีเงินส่งแก”
“ไม่ดีกว่าค่ะแม่ หนูอยากทำงานมากกว่า”
“ก็ตามใจ แต่แม่ว่าไอ้งานโรงพิมพ์เนี่ยมันไม่ได้เงินเยอะนะ แกควรจะหางานที่ได้เงินเยอะกว่านี้”
“หนูชอบงานแบบนี้มากกว่าค่ะ หนูไปนะคะ”
รินลดาออกไป
“ตามใจ ไอ้เราจะชี้ช่องทางเจริญให้กลับไม่เอา”รมณีย์มองตามอย่างหมั่นไส้
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาขับรถออกจากบ้านโดยไม่รู้ว่าเพชรจอดรถแอบซุ่มดูอยู่ก่อนจะขับรถตามเธอไป...เพชรขับรถตามรินลดามาที่ศูนย์การค้า ระหว่างเดินซื้อของ รินลดารู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตามจึงหันไปมอง เพชรวิ่งหลบ รินลดาหันกลับเดินต่อ เพชรย่องตาม รินลดาเดินเลี้ยวไปอีกทาง เพชรมองแล้ววิ่งไปดักอีกทาง รินลดาเดินหันหลังมามองไม่มีใคร รินลดาหันกลับมาแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเพชรยืนอยู่
“ผมว่าเราต้องคุยกันนะ”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
ริลดานจะเดินไป เพชรขวาง
“แต่ผมมี คุณกับไอ้รัญกำลังเข้าใจผิดนะ ผมกับบัวไม่มีอะไรกันเราเป็นพี่น้องกันจริง ๆ” รินหันหลังเดินกลับ “เดี๋ยว ริน ที่ผมพูดทั้งหมดเป็นความจริงนะ ถ้าคุณไม่เชื่อดูนี่”เพชรยื่นทะเบียนบ้านตัวจริงให้ดู“นี่ทะเบียนบ้านผม มีชื่อไอ้บัวกับผมเห็นมั้ย”
“ฉันว่าคุณเอาเรื่องพวกนี้ไปหลอกเด็กเถอะ”
“แต่มันเรื่องจริงนะ”
“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเอาทะเบียนบ้านให้คุณดูว่าฉันเป็นลูกนายก”
“ไม่ใช่นะ น้องริน นี่ของจริงนะ ไม่เชื่อไปที่อำเภอด้วยกันก็ได้”
เพชรคว้ามือรินลดา
“ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ คุณมันคนปลิ้นปล้อน เมื่อวานฉันเห็นคุณอยู่กับบัวระวง คุณยังโกหกหน้าด้านๆว่าคุณประชุมอยู่ที่ทำงาน”
“ผมจำเป็นต้องโกหกคุณ เพราะผมบอกความจริงคุณไม่ได้”
“ใช่ คุณบอกความจริงไม่ได้ว่าคุณสองคนเป็นอะไรกัน ปล่อยฉัน”
“ไม่ ผมไม่ปล่อย ฟังผมนะ เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากที่น้องสาวผมรักพี่ชายคุณ”
“ฉันไม่ฟัง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“ผมไม่ปล่อย ถ้าคุณไม่ฟังผมจะจูบคุณเดี๋ยวนี้”
“ก็ได้”
เพชรจะจูบ รินลดากระทุ้งเข่าที่เป้ากงาเกงเพชร
“โอ๊ย” เพชรตัวงอรินกระทุ้งซ้ำ ”โอ๊ย ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้”
“นี่มันยังน้อยไปนะสำหรับคนเลวปลิ้นปล้อนอย่างคุณ”
รินลดาวิ่งหนีออกไป
“รอผมก่อน” เพชรจะตามแต่ไปไม่ไหว “โอ๊ย ห้องเครื่องพังหมด”
(จบตอนที่ 22)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
