เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 35
น้ำฟ้าส่งเสียงร้องโวยวายเพื่อขอความช่วยเหลือดังลั่น
“ช่วยด้วย”
เสี่ยตั๊กเข้าไปเอามือปิดปากน้ำฟ้าเอาไว้
“จะร้องทำไม” เสี่ยตั๊กเอาผ้ามาอุดปากน้ำฟ้าไว้เหมือนเดิม “ทีนี้ก็ด่าฉันไม่ได้” แต่ขาทั้งสองข้างของน้ำฟ้ายังเป็นอิสระอยู่ เธอถีบโครมเข้ากลางอกเสี่ยตั๊กจนเสี่ยตั๊กกระเด็น “โอ๊ยย”
เสี่ยตั๊กลงไปกอง จุกกับพื้น
ขณะนั้นบอสและมิ้นท์ตามมาสมทบกับทุกคนหลังจากรู้ว่าน้ำฟ้าหายตัวไป
“บอส คุณฟ้าโทรบอกบ้างมั้ย ว่าจะไปหาลูกค้าคนไหน ที่ไหน” ดินถามบอสทันทีเมื่อบอสมาถึง
“ไม่เลย”
“มีแต่คุยกับมิ้นท์” มิ้นท์บอก
“เมื่อไหร่ ยังไง” ทุกคนถามออกมาพร้อมกัน
“อุ๊ย อย่าเสียงดังสิ มิ้นต์ตกใจ เมื่อสายๆ ถามเรื่องใบสัญญาจ้างของบริษัทเสี่ยตั๊ก”
ดินฉุกคิดขึ้นมาได้
“เสี่ยตั๊ก”
“ใช่ ก็เค้าบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมเซ็นสักที น้ำฟ้าก็กลัวไม่มีหลักประกัน เลยให้มิ้นท์โทรจิกกับยัยฮันนี่ด้วย”
“ฮันนี่” ดินคิดถึงตอนที่บอกเลิกฮันนี่ แล้วถูกฮันนี่อาฆาตว่าจะทำร้ายน้ำฟ้า ดินรีบบอกมิ้นท์ “โทรหาฮันนี่เดี๋ยวนี้ แล้วโทรหาเสี่ยตั๊กด้วย สองคนนี้น่าสงสัยท่าสุด”
“มิ้นท์โทรหายัยฮันนี่”
“ผมโทรหาเสี่ยตั๊กเอง”
มิ้นท์กับบอสรีบกดมือถือ ทุกคนลุ้นไปด้วย
เสี่ยตั๊กยันกายยืนขึ้นอย่างลำบาก มองดูน้ำฟ้าที่ยังระวังตัวเต็มที่ด้วยความเหนื่อยหน่าย
“เฮ้อ สงสัยเราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้แล้วล่ะมั้ง” น้ำฟ้าพยายามเหวี่ยงตัวใช้เท้าเหวี่ยงเตะไปทั่ว ทั้งโยนตัวเอง หวังจะให้เกิดเสียงดังที่สุด “วะ! เอาแรงมาจากไหนนักหนา”
มือถือเสี่ยตั๊กดังขึ้น เสี่ยตั๊กหงุดหงิดเดินออกนอกห้องปิดประตู น้ำฟ้ายังดิ้นรนไม่หยุด
เสี่ยตั๊กเดินมาเจอฮันนี่ที่ยืนรออยู่ ฮันนี่หันมาเห็นเสี่ยตั๊กหน้าตาเจ็บจุกอก
“เรียบร้อยหรือยังเนี่ย ฉันจะได้เอาเงินค่าจ้างแล้วจะได้ไปซะที”
“เรียบร้อยกะผีเด่ะ เท้าหนักเป็นบ้า”
“ฉันต้องการเงินเดี๋ยวนี้”
“รอประเดี๋ยวเซ่”
“อย่าตุกติก ไม่งั้น...เรื่องนี้ถึงหูพวกยัยน้ำเน่าแน่ จ่ายมา”
“แค่ครึ่งเดียว ให้ฉันเช็กบิลยัยตัวแสบนั่นให้ได้ก่อน ค่อยจ่ายอีกครึ่ง”
ฮันนี่เจ็บใจแต่ก็ยอม
“ก็ได้” เสี่ยตั๊กจะออกไปเพื่อเซ็นเช็ค ฮันนี่รีรอ ไม่เป็นสุข...เสียงมือถือดังขึ้น ฮันนี่มองมือถือ “นังมิ้นท์”
มือถือเสี่ยตั๊กดังขึ้น
“ไอ้คุณสมบูรณ์ของคุณ”
“พวกมันโทรหาเรา หรือว่า...มันสงสัย”
“รับสายซะ ไม่งั้นจะมีพิรุธ”
“ไม่โง่หรอกน่า คุณก็เหมือนกัน รับสายซะ”
“ผมติดประชุม ไม่ว่างรับ แต่คุณต้องรับ”
ฮันนี่มองมือถือ ลังเล เอาไงดี
ขณะนั้นมิ้นท์ตะโกนลั่นดีใจบอกกับทุกคน
“ติดแล้วอ่ะค่ะ”
“ของผมก็ติด แต่มันไม่รับสาย”
“แล้วถ้ามันรับสายมิ้นท์ล่ะคะ อุ๊ย รับสายแล้วค่ะ เอาไงต่อคะ”
ทุกคนหันมองหน้าดิน สายตาตั้งคำถาม ดินครุ่นคิดแล้วรีบบอกกอหญ้า
“กระดาษ ปากกา ทุกคนห้ามพูดอะไรทั้งนั้น ยกเว้นมิ้นท์”
กอหญ้ารีบหยิบกระดาษ ปากกาให้ดิน ทุกคนลุ้นว่าดินจะทำอะไร ดินเขียนบางอย่างลงไป ดินรีบชูกระดาษให้มิ้นท์อ่านซึ่งดินเขียนว่า “ร้องไห้”
“หะ”
ทุกคนแปลกใจแต่มิ้นท์ร้องไห้ออกมาเลย โดยไม่มีเหตุผล
“ฮื้ออออ”
ฮันนี่รับสายอย่างหงุดหงิด โดยมีเสี่ยตั๊กฟังอยู่ด้วย
“แกจะมาร้องไห้ใส่หูฉันทำไม หา”
มิ้นท์มองดิน ทวนคำพูดของฮันนี่ให้ดินได้ยิน
“มิ้นท์ร้องไห้ทำไมเหรอคะ ก็เพราะ เพราะ...”
ดินเขียนขยุกขยิกบนกระดาษ แล้วชูให้มิ้นท์อ่าน “บอสไล่ออก เพราะตามใบสัญญาจากคุณฮันนี่ไม่ได้”
“บอส โอ๊ย...อ่านไม่ออก”
“อะไรนะ” ฮันนี่ถามย้ำ บีบีบีบคอมิ้นท์อย่างเจ็บใจ ด่าไม่มีเสียง
“แค่นี้อ่านไม่ออก จบปอ.4 หรือไง”
“โอย...หาย...ใจ...ไม่ออก”
มิ้นท์บอกเสียงแหบ ธีรเทพเข้าไปห้ามบีบี พูดไม่มีเสียง
“อย่า เดี๋ยวมีพิรุธ”
บีบีผลักธีรเทพหน้าหงายออกมา ด่าไม่มีเสียง
“อย่ามายุ่ง”
ดินถึงกับเซ็ง ต้นและกอหญ้าเข้าไปห้ามบีบี ลากออกมาได้สำเร็จ บอสรีบกระซิบมิ้นท์
“บอกเขาไปว่าฉันไล่เธอออก เพราะตามใบสัญญาจากฮันนี่ไม่ได้”
“นังมิ้นท์ แกพูดอะไรของแก อ่านอะไรไม่ออก” ฮันนี่ถามมาตามสาย
“เอ่อ...มิ้นท์...อ่านหนังสือไล่ออกของบอสไม่ออกค่า แต่ตอนนี้ออกแล้ว บอสไล่มิ้นท์ออกเพราะตามใบสัญญาจากคุณฮันนี่ไม่ได้! เฮ่อ...” มิ้นท์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ
“เฮ่อ” ทุกคนถอนหายใจตาม
“อยู่ที่ฉันแล้ว”
“อยู่ที่คุณฮันนี่เหรอคะ ใบสัญญาอยู่ที่คุณฮันนี่แล้วเหรอคะ”
ดินเขียนอีก คราวนี้เขียนสวย ตัวบรรจง ชูให้มิ้นท์ ทุกคนรุมอ่าน “ขอไปเอา จะได้ไม่ถูกไล่ออก”
“ขอไปเอาได้มั้ยคะ บอสจะได้ไม่ไล่มิ้นท์ออก”
“ตอนนี้ฉันยังไม่ว่าง”
“ตอนนี้ไม่ว่าง”
“หูตึงหรือไง ต้องทวนคำพูดฉันตลอดเวลาเนี่ย ใครฟังแกคุยโทรศัพท์อยู่ใช่มั้ย”
“มีใครฟังมิ้นท์คุยโทรศัพท์อยู่ใช่มั้ย...เอาไงดี เอาไงดี เรามีพิรุธ” มิ้นท์ถามพวกดิน บอสจึงตัดสินใจพูดเสียงดังทันที
“ว่าไงมิ้นท์ ถ้าเธอเอาใบสัญญาจากฮันนี่มาไม่ได้ ฉันไล่เธอออกแน่ แล้วฉันต้องการเจอเสี่ยตั๊กด้วย เดี๋ยวนี้ ไม่งั้น เรื่องใหญ่แน่ ถึงบอร์ด”
ทุกคนมองหน้าบอส ที่แก้สถานการณ์ฉุกเฉินได้เยี่ยมมาก บอสยืด
“คุณฮันนี่ได้ยินแล้วใช่มั้ยคะ เอาไงดีคะ มิ้นท์ปรึกษา...”
“เดี๋ยวฉันโทรกลับ” ฮันนี่วางสาย พูดกับเสี่ยตั๊ก เอามือปิดมือถือไว้ กันเสียงเข้า “มันจะเอาใบสัญญาและขอเจอคุณด้วยเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นเรื่องถึงบอร์ด”
“อะไรกันนักหนาวะ”
“ก็รีบๆ จัดการมันซะ”
“ตอนนี้ไม่มีอารมณ์”
“แล้วจะเอาไง มันรอคำตอบอยู่”
เสี่ยตั๊กหงุดหงิด คิดพล่าน
“ก็ให้มันมาเจอ”
“แล้วนังนั่นล่ะ”
“ฉันอยากปิดจ็อบแบบสวยงาม ไม่ใช่เร่งรีบ เดี๋ยวไม่คุ้มเงิน ไปเคลียร์กับพวกนั้นก่อน”
เสี่ยตั๊กเดินออกไป ฮันนี่กดเบอร์มือถือโทรหามิ้นท์
“ไปเจอที่ออฟฟิศเสี่ยตั๊ก”
ดินขอบใจบอสหลังจากมิ้นท์วางสายจากฮันนี่แล้ว
“ขอบคุณมากนะบอส ที่ช่วยคิดแผน”
“ผมฉลาดเสมอ โดยเฉพาะเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน”
“เหรออออ”
บีบี ธีรเทพ ต้น กอหญ้าบอกออกมาพร้อมกัน
“ทำไมแน่ใจว่าเป็นสองคนนั่นอ่ะคะ คุณดิน” บีบีถามดิน
“ผมไม่ไว้ใจนายนั่นตั้งแต่แรก ฮันนี่ด้วย”
“แต่สองคนนั้นยอมมาเจอเรา แกว่าใช่เหรอ” ธีรเทพถามอย่างไม่แน่ใจ
“ถ้าเป็นแก ไม่อยากให้คนอื่นจับพิรุธได้ แกจะทำไง” ดินย้อนถาม
“ก็ต้องทำตัวเป็นปกติ”
“แต่ถ้าเป็นฝีมือสองคนนั่นจริงๆ ป่านนี้แล้ว พี่ฟ้าจะเป็นไงมั่งแล้วก็ไม่รู้”
“ผมก็ภาวนาให้คุณฟ้าเอาตัวรอดได้”
ทุกคนอึ้งเป็นห่วงน้ำฟ้า โดยเฉพาะดินที่เป็นกังวลมาก
เสี่ยตั๊กกลับมาหาน้ำฟ้าที่ห้อง พอเข้ามาในห้องเสี่ยตั๊กมองน้ำฟ้าอย่างเสียดาย
“แหม๊ สงสัยเราต้องพักโฆษณากันสักครู่ก่อนนะคุณฟ้า เพราะเพื่อนๆ ตัวดีของพวกคุณมันดันจมูกไวซะนี่” น้ำฟ้าดิ้นพยายามจะด่า “ไม่เอา เก็บแรงไว้ก่อน เดี๋ยวผมจะมาคิดบัญชีทีหลัง อย่าคิดหนี เพราะไม่มีทางหนีพ้น ฮ่ะๆๆๆ”
เสี่ยตั๊กเดินหัวเราะออกไป เสี่ยตั๊กเดินออกมาสั่งลูกน้องที่อยู่หน้าห้อง
“เฮ้ย! คุมไว้ให้ดีนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“ครับ”
เสี่ยตั๊กเดินออกไป ลูกน้องไปคุมเชิงหน้าห้องพัก ได้ยินเสียงกระทืบเตียงดังมาจากในห้อง
น้ำฟ้าพยายามดิ้นๆๆๆๆ กระทืบเตียง ลูกน้องเสี่ยตั๊กเปิดประตูเข้ามา หน้าเหี้ยมมาก
“เงียบๆ เลยมึง ไม่งั้นโดนแน่”
น้ำฟ้านิ่งทันที ลูกน้องเสี่ยตั๊กเดินออกไป น้ำฟ้าหายใจหอบถี่ พยายามคิดหาทาง
บอสและมิ้นท์มาที่ออฟฟิศของเสี่ยตั๊ก ทั้งคู่เข้าไปนั่งรอในห้องประชุม จนกระทั่งเสี่ยตั๊กและฮันนี่เดินเข้ามา
“สวัสดีครับคุณสมบูรณ์ คุณมิ้นท์”
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”
“ผมติดประชุมอยู่อีกที่หนึ่ง เลยไม่ได้รับสายคุณ”
“ดูร้อนตัวนะครับ”
“ก็กลัวคุณจะเป็นกังวลที่ติดต่อผมไม่ได้ เอ๊ คุณฟ้าไม่ได้มาด้วยเหรอครับ”
“แน่ะ ถามถึงคุณฟ้าด้วย...” มิ้นท์กระซิบกับบอส “เหมือนปกป้องตัวเองนะคะบอส ว่าตัวเองไม่รู้
ไม่เห็น”
“กระซิบกระซาบ เสียมารยาท” ฮันนี่ต่อว่ามิ้นท์
“ว่าแต่ว่า มีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่าถึงได้อยากเจอผมขนาดนี้”
“ถ้าเป็นเรื่องใบสัญญาจ้าง ก็เอาไป”
“เรื่องนี้แหละครับที่ผมอยากจะมาพบคุณโดยเฉพาะ...ผมจะขอขึ้นราคา”
“อะไรนะ”
เสี่ยตั๊กกับฮันนี่บอกออกมาพร้อมกัน
พอรู้ว่าบอสจะคุยเรื่องอะไร เสี่ยตั๊กจึงทิ้งให้ฮันนี่จัดการเรื่องนี้ส่วนตัวเองขอกลับก่อน พอออกจากห้องประชุมเสี่ยตั๊กจึงคุยโทรศัพท์มือถือกับฮันนี่
“เธอก็คุยกับมันไป ไร้สาระจริงๆ ฉันจะไปจัดการเรื่องของฉัน...แค่นี้นะ”
เสี่ยตั๊กเดินออกไป ดิน ธีรเทพ บีบี ต้น กอหญ้าโผล่ออกมาจากมุมหนึ่ง
“แผนล่อเสือออกจากถ้ำแล้วตามมันไป...สุดยอดเลยว่ะไอ้ดิน” ธีรเทพบอก
“ฉันจะตามมันไป ส่วนแกไอ้ต้น พากอหญ้ากลับบ้าน”
“พาบีบีกลับไปด้วย”
“ได้ไง” บีบี ต้น กอหญ้าบอกออกมาพร้อมกัน
“พี่ไม่อยากเป็นห่วง”
“ฉันก็ห่วงเธอ”
“แต่ทุกคนก็เป็นห่วงฟ้าเหมือนกัน อย่ามาทำตัวฮีโร่ มีพวกฉันไว้ อุ่นใจกว่านะ คุณดิน”
“ก็ได้ รีบตามมันไปเร็ว”
ดินและทุกคนวิ่งออกไป
เสี่ยตั๊กเดินเข้ามาในลานจอดรถ ดิน ธีรเทพ บีบี ต้น กอหญ้า ตามมาติดๆ
“บีบี โทรบอกคุณวีด้วย ให้สแตนบาย ถ้ามันจับตัวคุณน้ำฟ้าไปจริงๆ ผมอยากให้คุณวีพาตำรวจมาด้วย”
“โอเค รู้เรื่อง”
บีบีหลบออกไปนั่งยองๆ โทรหาคุณวีที่มุมหนึ่ง
“มันขับรถออกไปแล้ว เร็ว ไปขึ้นรถ” ดินบอก ธีรเทพหันไปดึงบีบี
“เร็ว บีบี”
“ว้าย แค่นี้นะคะคุณวี”
ทุกคนวิ่งออกไป
ทางด้านคุณวีหลังจากได้รับโทรศัพท์จากบีบี คุณวีเดินไปเดินมาอย่างกลุ้มใจอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม
“คุณฟ้า”
เฟซเดินเข้ามา
“คุณวีคะ”
คุณวีตกใจ แปลกใจและดีใจที่เห็นเฟซ
“คุณเฟซ”
“เฟซคิดว่า เฟซควรมาลาคุณวี เลยโทรถามเลขาคุณวีว่าอยู่ที่ไหน คุณวี กำลังเครียดอยู่หรือเปล่าคะ”
“ครับ ตอนนี้ผมเป็นห่วงคุณฟ้ามาก อาจจะเกิดเรื่องกับคุณฟ้า”
“เกิดเรื่องกับคุณฟ้า”
เฟซแปลกใจและตกใจ
ขณะนั้นฮันนี่ยังนั่งเซ็ง อยู่ในห้องประชุม
“ถ้าเปลี่ยนแปลงราคา ก็เท่ากับว่าต้องรอให้มีการเซ็นใบสัญญาจ้างใหม่ เสียเวลาไปอีก รอได้หรือเปล่า”
“รอได้ ไม่มีปัญหา”
“แค่นี้ใช่มั้ย ฉันมีธุระต่อ”
“เดี๋ยวสิคะ คุณฮันนี่จะรีบไปไหนล่ะคะ”
“เรื่องของฉัน”
“ปล่อยเขาไปเถอะ มิ้นท์ เรากลับไปทำงานของเราเถอะ” บอสขยิบตาให้มิ้นท์ มิ้นท์ขยิบตากลับ
“โอเคค่ะบอส ณ จุดๆ นี้มิ้นท์กลับกลับไปทำงานมากกก”
บอสกับมิ้นท์รีบออกไป ฮันนี่มองตามจนแน่ใจว่าไปแน่ จึงรีบคว้ากระเป๋าออกไปทันที บอสกับมิ้นท์โผล่หน้าออกมาแอบดูฮันนี่
“ถึงเวลาของฮีโร่แล้ว ตามฮันนี่ไป เร็ว”
บอสกับมิ้นท์ตามฮันนี่ไปแบบไม่ให้ถูกจับได้
เสี่ยตั๊กเดินเข้าไปในบริเวณรีสอร์ต คุยกับพนักงานคนหนึ่ง เสี่ยตั๊กดูมีอำนาจสั่งการดิน ธีรเทพ ต้น กอหญ้า ตามติดสะกดรอยโผล่มาจากมุมหนึ่ง บีบีจัดการถ่ายรูปหน้ารีสอร์ตทันที
“เฮ้ย ทำอะไรของเธอ”
“เช็กอินลงเฟสบุ๊กไง บีบีตื่นเต้นมาก”
“มันใช่เวลามั้ยเนี่ย”
“พวกเราแยกย้าย กันไปตามหาคุณฟ้า แต่อย่าให้ใครจับพิรุธได้”
“แล้วถ้าไม่เจออ่ะ”
“ใครใช้ให้หมดหวัง”
“ใช่ เราต้องเจอคุณฟ้า”
“กอหญ้าไปกับพี่”
ต้นบอกแล้วลากกอหญ้าออกไปเลย
“อ้าว เฮ้ย ขออนุญาตพี่เค้าหรือยัง” ดินถาม
“พี่ห่วงคุณฟ้าเหอะ มีกอหญ้าไปอีกคน เดี๋ยวจะยิ่งห่วง ผมดูแลเอง ไป”
ต้นบอกแล้วพากอหญ้าออกไป
“คุณดิน ไปกับบีบี” บีบีบอก
“ให้เธอไปเป็นภาระไอ้ดินน่ะเหรอ เธอเป็นความรับผิดชอบของฉัน ไป! แก ไอ้ดิน ตามไอ้เสี่ยนั่นไป อย่าให้คลาดสายตา”
ธีรเทพบอกแล้วลากบีบีออกไป
“เออ ถูกทิ้งอยู่คนเดียว ดีมาก”
ดินบ่นแล้วรีบตามเสี่ยตั๊กไปทันที
เสี่ยตั๊กเดินเข้ามาแล้วหายไปทางมุมหนึ่ง ดินตามมาแต่ไม่เจอเสี่ยตั๊กแล้ว
“เฮ้ย ไปไหนแล้ววะ”
ดินตัดสินใจเดินไปอีกทางหนึ่ง คนละทางกับที่เสียตั๊กเดินไป
ขณะนั้นน้ำฟ้านั่งนิ่งอยู่ในห้อง คอยเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวข้างนอก เสี่ยตั๊กเดินมาหาลูกน้อง
“เฮ้ย เฝ้าหน้าห้อง คอยดูด้วย อย่าให้ใครมากวน ไม่ว่าใคร ไม่งั้น โดนแน่”
“ครับ”
เสี่ยตั๊กมองไปที่ประตูห้อง ตาวาวก่อนจะเปิดประตูเข้าไป น้ำฟ้าสะดุ้งเสี่ยตั๊กยืนมองน้ำฟ้าด้วยสายตาหื่นมาก
“มาแล้วจ๊ะที่รัก” น้ำฟ้าไม่ดิ้นแล้ว แต่ส่งเสียงอู้อี้ “หมดแรงจะดิ้นแล้วล่ะสิ” เสี่ยตั๊กเดินไปกดเรคคอร์ดกล้องวิดีโอที่เตรียมเอาไว้ แล้วเดินไปนั่งห่างจากน้ำฟ้าเพราะยังกลัวถูกถีบอีก “อัดคลิปไว้แบล็กเมล์ผม ผมก็ขอถ่ายคลิปไว้แบล็กเมล์คุณบ้างนะ ที่รัก” น้ำฟ้าชะงัก ตัวแข็ง เสี่ยตั๊กค่อยๆ คลืบคลานไปหาน้ำฟ้า “แผลงฤทธิ์อีกครั้งเดียว ผมเชือดแน่ กลัวมั้ย” น้ำฟ้ารีบพยักหน้า “วะว้าวๆ กลัวผมแล้ว...กลัวจริงอ่ะ” น้ำฟ้าพยักหน้าอีก
“เอ ทำไงดีน้า ลืมไป พูดไม่ได้ อยากบอกผมมั้ยว่าจะให้ผมทำไงกับคุณดี” น้ำฟ้าพยักหน้า “โอเคยอม...อยากได้ยินเสียงหวานๆ ของคุณอีกครั้ง ย้ำว่าหวานๆ นะจ๊ะ ไม่งั้น เชือด”
เสี่ยตั๊กเอาผ้าที่อุดปากน้ำฟ้าออก น้ำฟ้าหายใจเข้าเฮือก ก่อนจะพูดเสียงหวานจัด
“ตั๊กกี้ขา...”
เสี่ยตั๊กยิ้มพราว น้ำฟ้าพยายามพูดหวานเพื่อซื้อเวลา
“พูดอีกทีซิ”
“ตั๊กกี้ขา”
“ขา”
“ฟ้ายอมแล้วค่ะ”
“เชื่อได้จริงเร้อ”
น้ำฟ้าจงใจตะโกนเสียงดัง
“จริงๆ ค่ะ ฟ้ายอมแล้ว ยอมแล้ว”
“อย่าเสียงดัง”
เสี่ยตั๊กจะเข้าไปอุดปากน้ำฟ้า แต่ถูกถีบออกมามาอีก เสี่ยตั๊กกระเด็นไปชนประตู เสียงดังโครม
ลูกน้องเสี่ยตั๊กที่อยู่หน้าห้องสะดุ้งด้วยความตกใจ
“เสี่ย”
ลูกน้องจะเข้าไปดูแต่ลูกน้องอีกคนห้ามไว้
“เฮ้ย เสี่ยสั่งไว้อย่ากวน เดี๋ยวโดนนะเว้ย”
“แต่”
“ห่วงไรวะ เสี่ยก็ชอบรุนแรงแบบนี้ ยังไม่ชินหรือไง อยู่เฉยๆ”
ลูกน้องเลยนั่งเฝ้าหน้าห้องเหมือนเดิม
ภายในห้อง เสี่ยตั๊กตวาดน้ำฟ้าอย่างโมโห
“ไหนบอกว่ายอมแล้วไง”
“ก็เวลาฟ้าตกใจ เท้าฟ้าจะดีดแบบนี้ล่ะค่ะ อีกอย่างเวลามองไม่เห็นอะไรเลยแบบนี้ ฟ้าเครียด”
“จริงอ่ะ”
“ตั๊กกี้ขา...ตอนนี้ฟ้าไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอดนะคะ ไม่กล้าทำอะไรตั๊กกี้หรอกค่ะ โอ๊ย ยิ่งพูดยิ่งกลัว ตัวสั่นไปหมดแล้วอ่ะ” น้ำฟ้าทำตัวสั่น
“ท่าทางจะกลัวจริง โอ๋ อย่ากลัวนะ งั้นตั๊กกี้เปิดตาให้นะ จะได้เลิกกลัว”
“ขอบคุณนะคะตั๊กกี้”
เสี่ยตั๊กเข้าไปแกะผ้าผูกตาให้น้ำฟ้า เปิดออกปุ๊บ น้ำฟ้าเสียงดังอีกปั๊บ
“กรี๊ดดด ดีใจมากเลยค่ะ กรี๊ดดดดด”
เสี่ยตั๊กตกใจที่น้ำฟ้าร้องกรี๊ด
“เบาๆ”
“เบาไม่ได้ รู้สึกดี ต้องกรี๊ดดดด อย่าห้ามเลยค่ะ ไหนๆก็ยอมแล้วอ่ะ กรี๊ดดดด”
เสี่ยตั๊กกุมขมับ
อีกด้านหนึ้งของรีสอร์ตดินวิ่งเข้ามา หลังจากหาเสียตั๊กไม่เจอ บีบี ธีรเทพ เข้ามาจากมุมหนึ่ง ต้นและกอหญ้าเข้ามาจากมุมหนึ่ง
“ไม่เจอเลย”
“ไม่เจอเหมือนกันค่ะ”
“ไม่เจอครับ”
“กรี๊ดดดด กรี๊ดดดด”
เสียงน้ำฟ้าดังลอยมาทุกคนจึงบอกออกมาพร้อมกัน
“เสียงคุณฟ้า /เสียงยัยฟ้า /เสียงพี่ฟ้า”
“ทางโน้น”
ดินวิ่งนำไป บีบี ต้น กอหญ้าวิ่งตาม แต่ธีรเทพจะไปผิดทาง
“ทางนี้”
“คิดว่าจะปล่อยให้เค้าไปคนละทางกะตัวเองซะแล้ว”
“อย่ามาปัญญาอ่อน ผิดเวลา”
บีบีเดินนำธีรเทพไป จังหวะนั้นมียามคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นหลังของพวกดินไวๆ นึกสงสัยจึงรีบตามไป
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 35 (ต่อ)
ขณะนั้นน้ำฟ้ายังร้องกรี๊ดไม่หยุด พลางมองไปดูที่ประตูห้อง หวังใจว่าจะมีใครเข้ามาช่วยเพราะได้ยินเสียงร้องของตัวเอง
“กรี๊ดดดด”
เสี่ยตั๊กนั่งเซ็งอยู่
“กรี๊ดพอหรือยังจ๊ะ อยากให้ชาวโลกรู้กันหรือไงจ๊ะว่าเรากำลังจะสนุกกัน”
“ก็...มั้งคะ กรี๊ดดดด”
“ไม่มีใครสนใจเรากันหรอกจ้ะ เพราะที่นี่เป็นรีสอร์ตส่วนตัวของผม มีแต่เรา”
“กะ...” น้ำฟ้าหยุดกรี๊ดทันทีแอบถอดใจ “โห”
“ดูผิดหวังนะ หน้าเจื่อนเลยทีเดียว”
“ก็...เปล่าเลยค่ะ แค่..เจ็บข้อมือไปหมดแล้วอ่ะ โอ๊ย”
เสี่ยตั๊กมองที่ข้อมือน้ำฟ้าเห็นเป็นรอยแดง
“จุ๊ๆๆ น่าสงสาร”
“ตั๊กกี้ขา”
น้ำฟ้ามองเสี่ยตั๊กด้วยสายตาอ้อนวอนและน่าสงสาร เสี่ยตั๊กครุ่นคิด
ขณะนั้นดิน ธีรเทพ บีบี ต้น กอหญ้าวิ่งมาถึงหน้าห้องที่มีลูกน้องเสี่ยตั๊กนั่งเฝ้าอยู่ ทุกคนเข้าแอบหาที่กำบังตัว
“ฉันเคยดูหนัง ผู้ร้ายมันจะให้ลูกน้องเฝ้าหน้าห้องที่มีการจับตัวประกันเอาไว้”
“เอาไงดี”
“ลุยเลยพี่ ตายเป็นตาย”
ต้นบอกแล้วจะพุ่งเข้าไปลุย แต่ถูกทุกคนคว้าคอเสื้อเอาไว้
“ไอ้ต้น /พี่ต้น”
“แต่เราทุกคนห้ามตาย ไม่งั้นใครจะช่วยคุณฟ้า”
“ต่อไปนี้ห้ามคิด...ทำตามอย่างเดียว กอหญ้า คอยคุมมันไว้ให้ดี”
“ค่ะ”
“คุยอะไรกัน” ยามถาม
“จะเข้าไปช่วย...”
ทุกคนบอกแล้วชะงักหันไปมอง เห็นยามยืนหน้าเหี้ยมอยู่
“ช่วยใคร”
“ช่วยส่งพี่ไปหลับยามไง”
ดินตบเข้าบ้องหูยาม มึน สลบ
“โอ้โห”
“เรียนคาราเต้มา”
ลูกน้องเสี่ยตั๊กหันมาเห็น
“เฮ้ย”
“ซวยละ”
“เอาไงไอ้ดิน”
“ตายเป็นตาย”
“ได้เลยพี่”
“ลุย”
ดิน ธีรเทพ ต้นพุ่งเข้าไปต่อสู้กับลูกน้องของเสี่ยตั๊ก ยามค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา โดยที่สาวๆ ไม่เห็น
“แล้วเราล่ะกอหญ้า”
“พุ่งเข้าห้องนั้นเลยพี่บีบี”
“อ๊าย ตื่นเต้น เสียว อ๊าย”
ยามคว้าขาของบีบีและกอหญ้าคนละข้าง บีบีและกอหญ้าก้มลงไปมอง
“แอบดูของฉันเหรอ อ๊าย”
บีบีและกอหญ้ากระทืบยามด้วยขาคนละข้าง แล้วรุมยาม ยามสู้ไม่ได้
ดินต่อยลูกน้องเสี่ยตั๊กคนหนึ่งลงไปกอง ธีรเทพยืนระวังอยู่ใกล้ๆ ส่วนต้นก็กำลังฟัดกับลูกน้องอีกคนหนึ่ง
“ปล่อยฉันไอ้ดิน แกไปช่วยคุณฟ้า” ธีรเทพบอก ดินจะแยกไปหาน้ำฟ้าในห้อง
“ฝากด้วยไอ้ธี” ดินบอกแล้ววิ่งออกไป
“ไม่มีปัญหา สะบาย...”
ธีรเทพหันไปเจอหมัดลูกน้องเสี่ยตั๊กถึงกับ เซ แถ่ดๆๆๆ
“เฮ้ย แก...ตาย”
ธีรเทพพุ่งเข้าใส่เหมือนเล่นอเมริกันฟุตบอล
ส่วนต้นเขาหลบหมัดของลูกน้องเสี่ยตั๊ก ไวปานลิง เต้นฟุตเวิร์กหลอกล่อไปมา ลูกน้องต่อยไม่ถูกสักที สักพัก ลูกน้องเลิกต่อย รออยู่เฉยๆ
“อ้าว ไมไม่ต่อยอ่ะ”
“รอแกหยุดเต้นก่อนไง ตอนนี้แหละ”
ลูกน้องเสี่ยตั๊กต่อยเปรี้ยงเข้าหน้าต้น หงายเก๋ง กอหญ้า บีบรีหันมาเห็นต้นกำลังร่วง
“พี่ต้น”
“ไอ้ต้น”
บีบีและกอหญ้าพุ่งเข้าไปรุมจิก หยิก กัด บีบีกระโดดขึ้นขี่หลังลูกน้องเสี่ยตั๊ก แล้วทึ้ง ตีอุตลุต โดยมีกอหญ้าช่วย
ทางด้านดินพุ่งมาที่ประตูห้อง เห็นล็อกกุญแจอันใหญ่แน่นหนา ดินรีบทุบประตู
“คุณฟ้า คุณอยู่ในนั้นหรือเปล่า”
ภายในห้องขณะนั้นน้ำฟ้ากำลังถูกเสี่ยตั๊กปลุกปล้ำ แต่น้ำฟ้าพยายามดิ้นรน
“ปล่อยฉัน...” น้ำฟ้าได้ยินเสียงดิน และเสียงทุบประตู จึงดีใจมาก “นายดิน”
“ไอ้...โว้ย”
เสี่ยตั๊กยิ่งหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงดิน
ขณะนั้นดินพยายามจะพังประตู ตัดสินใจถีบอย่างแรง
“แกอย่าทำอะไรคุณฟ้านะไอ้เสี่ย”
เสี่ยตั๊กเดือดดาล
“ไม่ให้ทำเหรอ แกห้ามฉันไม่ได้หรอกเว้ย”
เสี่ยตั๊กหันไปจ้องน้ำฟ้าด้วยสายตาดุดัน น้ำฟ้าอดกลัวไม่ได้
“แกจะทำอะไร” น้ำฟ้าร้องลั่น ขณะที่เสี่ยตั๊กโถมตัวเข้ามาหาน้ำฟ้า “นายดินช่วยฉันด้วย”
ดินตกใจเมื่อได้ยินเสียงน้ำฟ้า
“คุณฟ้า”
ดินพยายามจะพังประตูเข้าไป
อีกมุมหนึ่งธีรเทพดันลูกน้องเสี่ยตั๊กพุ่งไปชนต้นไม้ดังอั่ก แล้วต่อยตัวเหมือนนักมวยต่อยลูกมะนาว
จนลูกน้องเสี่ยตั๊กแน่นิ่ง ธีรเทพสวนหมัดสุดท้ายปิดจ็อบ หันไปดูสาวๆ ที่เหยียบกระทืบจนลูกน้องเสี่ยตั๊กอีกคนนอนเพียบอยู่ ธีรเทพวิ่งเข้าไปหา
“ฉันจัดการเอง! ทุกคนถอยไป”
“จัดการอะไร นิ่งไปแล้ว”
ต้นที่นอนอยู่ ค่อยๆ ลุกขึ้นมา กอหญ้าโผเข้าไปหา
“เป็นไงบ้าง เจ็บมั้ย”
“หายเจ็บแระ เพราะเธอ”
“เฮ้ย อย่าเพิ่งหวาน ไปช่วยไอ้ดินก่อน”
ทุกคนรีบวิ่งออกไป
ดินกำลังพยายามกระแทกประตู ธีรเทพและทุกคนวิ่งมา
“ไอ้ดิน พวกฉันมาช่วยแล้ว ทุกคนรวมพลัง”
ธีรเทพและทุกคนวิ่งเข้าหาประตูหวังจะกระแทก แต่ดินทำสำเร็จซะก่อน ดินเข้าไป กลายเป็นธีรเทพ บีบี ต้น กอหญ้า วิ่งเฮล้มกันเข้าไป
ดินเข้ามาในห้องตามมาด้วยขบวนของธีรเทพ บีบี ต้นและกอหญ้า ทั้งหมดเห็นเสี่ยตั๊กกำลังล็อคคอน้ำฟ้าอยู่และมีปืนเล็งมาที่ดิน
“ยินดีต้อนรับ”
ทุกคนตกใจ
“แกอย่าทำอะไรคุณฟ้านะ”
“ฉันไม่ทำหรอก แต่จะทำพวกแก ไอ้พวกมารคอหอย” น้ำฟ้าตัดสินใจกัดแขนเสี่ยตั๊กอย่างแรง “โอ๊ย”
เสี่ยตั๊กกระชากแขนกลับ แล้วซัดน้ำฟ้าหน้าหงาย ทุกคนตกใจ ดินกระโจนเข้าใส่เสี่ยตั๊ก แย่งปืนกันพัลวัน บีบี กอหญ้ารีบเข้าไปดูน้ำฟ้า
“ทำอะไรสักอย่างสิ ยืนบื้ออยู่ทำไม” บีบีต่อว่าธีรเทพ
“ไอ้ต้น ทำไงดี”
“ตายเป็นตายพี่! ลุย”
ต้นผลักธีรเทพเข้าไปลุยก่อน
“เฮ้ย”
ปืนในมือเสี่ยตั๊กถูกดินบิดมาเล็งใส่ธีรเทพพอดี ธีรเทพติดเบรกเอี๊ยด
“ไอ้ธี เตะ”
ธีรเทพตัดสินใจเตะปืนในมือเสี่ยตั๊ก
“ฮัดแซ้ะ”
ปืนกระเด็นไปอยู่มุมห้อง เสี่ยตั๊กต่อยดิน ดินกระเด็น น้ำฟ้าวิ่งไปหยิบปืนแล้วจ่อไปที่เสี่ยตั๊ก อย่างโกรธแค้น เหมือนจะเหนี่ยวไก
“ไอ้ตั๊กแตนบ้ากาม แก”
“ฟ้า อย่า”
ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน
“ยิงไงอ่ะ”
น้ำฟ้าหันไปถาม เสี่ยตั๊กจะเข้าไปมาทำร้ายน้ำฟ้า ดินเห็นเข้าไปขวาง
“อย่าทำร้ายคุณฟ้า”
ดินต่อยเสี่ยตั๊กไม่ยั้งจนน่วม เสี่ยตั๊กสลึมสะลือเมาหมัดก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น ดินหอบเหนื่อย
“เฮ้”
น้ำฟ้าปล่อยปืน วิ่งเข้าไปหาดิน
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า นายดิน” น้ำฟ้าถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่...”
ดินยังพูดไม่ขาดคำ น้ำฟ้าโผเข้าไปกอดดินด้วยความเป็นห่วง เบาใจ โล่งใจ ทุกคนอึ้ง ดินเองก็อึ้ง
ขณะนั้นคุณวีกับเฟซ เข้ามาพร้อมกับตำรวจ คุณวีกับเฟซเห็นภาพน้ำฟ้ากอดกับดินเต็มตาทั้งคู่ถึงกับอึ้ง ธีรเทพได้สติก่อนบอกออกมา
“ไอ้นี่ครับ ไอ้ตั๊กแตนหื่น จับมันเลย”
ตำรวบเข้าไปรวบตัวเสี่ยตั๊กที่กำลังสะลึมสะลือ น้ำฟ้าได้สติรีบผละจากดินอย่างอายๆ จึงเห็นคุณวีกับเฟซมองอยู่ น้ำฟ้าถึงกับหน้าเสีย
“ขอบคุณทุกคนนะ ฉัน...”
“คุณไม่เป็นไรนะครับคุณฟ้า” คุณวีบอก
“ค่ะ ฟ้า...ไม่เป็นอะไร...แค่ตกใจเลย...”
น้ำฟ้าไม่กล้าสบตาดิน แต่ดินเต็มไปด้วยความรู้สึกดีที่น้ำฟ้าเข้ามากอด ทุกคนยังมองน้ำฟ้ากับดิน แปลกใจในพฤติกรรม
เสี่ยตั๊ก ยาม ลูกน้องถูกตำรวจควบคุมตัวผ่านทุกคนไป
“ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ตามมาช่วยฉัน” น้ำฟ้าบอก
“ต้องยกให้ป็นความดีของคุณดิน ที่ไหวตัวทันว่าเกิดเรื่องร้ายๆ กับแก และต้องเป็นเสี่ยตั๊กแน่ๆ ที่ลงมือ”
“ฮันนี่ล่ะ ฮันนี่เป็นคนหลอกฉันออกมาที่ซอยเปลี่ยว ให้พวกของเสี่ยตั๊กมันจับตัว”
“บอสกับมิ้นท์กำลังตามฮันนี่ไป ได้เรื่องยังไง เดี๋ยวคงส่งข่าว”
น้ำฟ้าและทุกคนเครียด
ขณะนั้นบอสกับมิ้นท์ตามฮันนี่มา แต่คลาดกับฮันนี่จนตามหาไม่เจอ
“บอสอ่ะ คลาดกับยัยนั่นจนได้ ตามยังไงเนี่ย”
“โทษผมคนเดียวได้ไง โทษตัวเองด้วย”
“ก็ได้ค่ะ ไม่ใช่เจ้านายยังไงก็ผิด”
“อย่าเพิ่งมางอนตอนนี้ได้ป่ะ ป่านนี้ฮันนี่ไม่รู้ไปไหนแล้ว พวกนั้นจะตามหาคุณฟ้าเจอหรือยังก็ไม่รู้”
เสียงมือถือมิ้นท์ดังขึ้น
“อุ๊ย ยัยบีบีโทรมาค่ะบอส” มิ้นท์รีบรับสาย “ฮัลโหล...”
บีบีคุยมือถือกับมิ้นท์อยู่หน้ารีสอร์ท
“อะไรนะ ฮันนี่อยู่ไหนไม่รู้ สะกดรอยตามยังไงของหล่อนฮึ” บีบีต่อว่ามิ้นท์
“อย่าเพิ่งต่อว่าเค้าเลย เราไปให้ปากคำกับตำรวจก่อนดีกว่าเค้ารออยู่”
“ก็ได้ นี่แค่นี้นะ”
บีบีวางสาย คุณวีเดินมาหาน้ำฟ้า
“ไปกันเถอะครับ คุณฟ้า”
“ค่ะ”
น้ำฟ้าสบตาดินก่อนจะตามคุณวีไป ดินและเฟซมองตามคู่น้ำฟ้าและคุณวีด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์
บีบีกับธีรเทพสบตากัน...ต้นและกอหญ้าก็สบตากัน ทุกคนรู้สึกแปลกๆ กับความสัมพันธ์ของน้ำฟ้าและดิน ก่อนจะเดินไป
ดินมองตามน้ำฟ้า รู้สึกคาใจในความรู้สึกของน้ำฟ้า เฟซมองดินอย่างจับสังเกต และก็รู้จนกระจ่างใจเฟซยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆ ดินหันมาเห็น
“ยิ้มอะไรครับ”
“ยิ้ม เพราะเฟซมองเห็นความจริงที่ถูกเก็บซ่อนอยู่มานานซะทีค่ะ”
“หมายความว่าไงครับ”
“คุณดินรู้ค่ะว่าเฟซหมายความว่าอะไร ถึงคุณดินไม่พูด เฟซก็มองออก เฟซเอาใจช่วยนะคะ คุณดิน”
เฟซเดินออกไป ดินรู้ว่าเฟซรู้ แต่มันยังห่างไกลความจริงที่อยากให้เป็น
อีกด้านหนึ่งฮันนี่เดินสบายใจมา
“ชิ...นังมิ้นท์เอ๊ย คิดว่าจะตามสะกดรอยฉันได้เหรอ อ่อน”
ฮันนี่บอกออกมาเบาๆ จังหวะนั้นยลลดาเดินเข้ามาจิกตัวฮันนี่
“ทำไมมาช้านัก ฮ้ะ”
“ให้เวลาหนูไปหาเงินบ้างไม่ได้หรือไง”
“แล้วได้มาหรือยัง”
“ได้แล้ว เอาไป”
ฮันนี่หยิบเช็คให้ยลลดา ยลลดารีบหยิบมาดูแล้วทำหน้าเซ็ง
“แค่เนี้ยะ”
“เดี๋ยวจะมีให้อีก เอาไปก่อนน่ะ”
“เมื่อไหร่”
“เร็วๆ นี้แหละ ขอเช็กข่าวก่อนนะ”
ฮันนี่จะหยิบมือถือขึ้นมาโทร แต่สายตาเหลือบไปเห็นข่าวช่อง 7 ในทีวีของร้านที่อยู่แถวนั้น
ที่จอทีวี เป็นภาพข่าวเสี่ยตั๊กปิดหน้าปิดตาเดินไปกับตำรวจ
“เสี่ยตวงสิทธิ์ นักธุรกิจหนุ่มหุ้นส่วนใหญ่บริษัทผลิตเรือยอร์ชชื่อดังถูกจับกุมเมื่อบ่ายนี้”
“ซวยแล้ว” ฮันนี่บอกอย่างตกใจ
“ซวยอะไร” ยลลดาถาม
“แม่ รีบกลับเมืองนอกเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไปด้วย”
ฮันนี่ลากยลลดาออกไปทันที ยลลดางง
“ฮันนี่ ทำไมแกต้องไปด้วย แกจะหนีอะไร”
ฮันนี่ไม่ตอบ
คืนนั้นเมื่อกลับถึงบ้าน น้ำฟ้าโผเข้ากอดคุณสดใสทันที
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกฟ้า”
“น่ากลัวจังเลย ทำไมคนเดี๋ยวนี้ถึงทำชั่วทำเลวกันได้ง่ายนักก็ไม่รู้” น้ำฝนบอก
“ไม่ต้องกลัวนะ ดาร์ลิ้งมีผมคอยปกป้องทั้งคน” จอห์นบอก
“ไม่รู้ว่ายัยย้วยเลี้ยงลูกให้เป็นคนแบบนี้ได้ยังไง ขี้อิจฉาริษยา คอยทำลายคนอื่น ดูซิสุดท้ายแล้วก็ต้องพบกับจุดจบที่น่าอนาถใจ น้ำฟ้าปลอดภัยก็ดีแล้วนะลูก”
“ดีนะคะที่คุณดิน เฉลียวใจขึ้นมาได้”
“แล้วคุณดินล่ะครับ” จอห์นถามเมื่อไม่เห็นดิน
“เขา...กลับไปกับคุณเฟซ”
“ปล่อยนายดินไปได้ยังไง” คุณสดใสถามอย่างลืมตัว
“แม่”
“ยังจะมาแม่อยู่อีก ไปแสดงความเป็นเจ้าของเดี๋ยวนี้เลย”
“แสดงได้ยังไงคะ ฟ้ากำลังจะแต่งงานกับคุณวีอยู่อีกไม่กี่วันนี่แล้ว” คุณวีเข้ามา ทุกคนเห็น “คุณวี”
น้ำฟ้ากับคุณวีออกมาคุยกันตามลำพัง
“คุณวีคะ”
“ผมต้องการความจริงจากคุณ”
“ความจริง เรื่องอะไรคะ”
น้ำฟ้าอึ้ง ไม่กล้าสบตาคุณวี
“ไม่ผิดหรอกนะครับ ที่จะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง”
“ฟ้า”
“ผมเองก็ต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมเองก็ไม่แน่ใจว่า เราสองคนรักกันจริงๆ หรือเปล่า”
“ฟ้าขอโทษค่ะ คุณวีจะด่าฟ้า โกรธฟ้าก็ได้นะคะ”
“ผมรู้ว่าคุณพยายามที่จะรักผม แต่ความรักมันไม่ต้องใช้ความพยายามหรอกนะครับ รักคือรัก ไม่รักก็คือไม่รัก” น้ำฟ้าเห็นสายตาที่เจ็บปวดของคุณวีแล้วยิ่งรู้สึกผิด “และคุณรักคุณดิน” น้ำฟ้านิ่ง “คุณดินก็รักคุณ คุณสองคนรักกัน แต่ปฏิเสธที่จะทำตามหัวใจตัวเอง เพราะต้องการรักษาหัวใจของคนอื่น ผมจะโกรธตัวเองมากกว่าถ้าจองจำคุณเอาไว้ โดยที่เราไม่ได้รักกัน”
“คุณวี”
คุณวีเข้าไปกอดน้ำฟ้าเอาไว้
“ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับที่คนสองคนจะใจตรงกันได้....โชคดีนะครับคุณฟ้า”
คุณวีค่อยๆ ผละออกจากน้ำฟ้า แล้วยิ้มให้เธอด้วยความปรารถนาดี ก่อนจะเดินออกไป น้ำฟ้ามองตามคุณวีที่ค่อยๆ เดินจากไปช้าๆ อย่างสงสารแต่ก็โล่งใจ น้ำฟ้าดึงตัวเองกลับมา คิดถึงดิน
“นายดิน”
น้ำฟ้าวิ่งออกไปทันที
ขณะนั้นดินอยู่ที่ร้านรักนิรันดร์กำลังคุยมือถืออย่างเครียดๆ กับตำรวจ
“อะไรนะครับ ยังหาตัวฮันนี่ไม่เจอ แสดงว่าฮันนี่รู้ตัวแล้วว่าเสี่ยตั๊กให้การซัดทอด ขอบคุณมากครับสารวัตร มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ” ดินวางสาย เดินไปเดินมาอย่างร้อนใจและครุ่นคิด “ฮันนี่จะไปอยู่ที่ไหนได้นะ ช่วยคิดหน่อยสิ ไอ้ธี บีบี! ทุกคนเลย” ธีรเทพ บีบี ต้น นั่งจ้องดินเขม็ง “อะไร”
ฮันนี่พายลลดามาหลบอยู่ที่โรงแรมราคาถูกๆ แห่งหนึ่ง ฮันนี่นั่งเครียดอยู่ในห้องขณะที่ยลลดาร้องโวยวาย
“ทำไมแกถึงได้ไม่มีสมองคิด ทำชั่วทำเลวได้ถึงขนาดนี้ หา”
“ก็ใครสอนหนูมาล่ะ อยากจะได้อะไร ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ต้องทำ” ยลลดาอึ้ง “ตอนนี้ เราต้องหลบอยู่ที่นี่ไปก่อน จนกว่าจะถึงเวลาขึ้นเครื่อง”
“ถึงเวลา คิดเหรอว่าตำรวจจะปล่อยให้แกหนีออกนอกประเทศ เชิญแกหลบของแกไปคนเดียว ฉันไม่เกี่ยว”
“งั้นแม่ก็กลับไปแต่ตัว เอาเช็คหนูคืนมา”
“ฉันไม่ให้” ฮันนี่ไม่สนใจ คว้ากระเป๋ายลลดามาเปิด ควานหาเช็ค ยลลดาแย่งคืนมา “เอามานี่ ฉันบอกว่าฉันไม่ให้”
“แต่หนูจะเอา”
ฮันนี่ผลักยลลดาจนไปกระแทกขอบโต๊ะ
“โอ๊ย นังลูกเลว”
“เออ เลว เลวได้อีกนะ เพราะตอนนี้หนูหลังชนฝาแล้ว แม่ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย หนูจะช่วยตัวเอง”
“ฉันจะไปแจ้งตำรวจว่าแกอยู่ที่นี่ นังลูกเลว”
“หนูไม่อยู่ให้โง่หรอก ส่วนแม่ อยากจะไปไหนก็ไป”
ฮันนี่เปิดประตูออกไป ยลลดาโกรธจัด
“แก เลี้ยงไม่เชื่อง นังลูกอกตัญญู อ๊ายยย”
ที่ร้านรักนิรันดร์ ดินยืนอึ้งเมื่อเห็นสายตาทุกคนที่มองมายังเขา
“มองทำไม” ธีรเทพ ต้นเข้าไปล็อกตัวดินเอาไว้ “มาจับตัวฉันทำไม ไอ้บ้า! เฮ้ย”
“เรื่องยัยฮันนี่หนีไปอยู่ที่ไหนตอนนี้ไว้ก่อน เอาเรื่องของแก มีอะไรที่แกยังไม่ได้บอกพวกฉัน”
“บอกมาเลยพี่”
“บอกอะไร”
“ยังจะปากแข็ง เห็นชัดๆ ชัดจนไม่รู้จะชัดยังไงว่าคุณดิน...รักฟ้า” บีบีบอก
“ใช่ ผมรักคุณฟ้า” ดินยอมรับ
“น่านไง” ทุกคนบอกออกมาพร้อมกัน
“เซ้นส์ฉันมันไม่เคยพลาดจริงๆ” บีบีบอก
“น่านไง น่านไง” ต้นบอก
“น่านไง น่านไง น่านไง” ธีรเทพก็บอกย้ำ
“แล้วน้ำฟ้าก็รักคุณ”
พอฟังที่บีบีบอก ดินถึงกับอึ้ง
ขณะนั้นที่บ้านของดินสายหยุดกำลังคุยอยู่กับกอหญ้า สายหยุดตบเข่าดังฉาด
“น่านไง แม่ว่าแล้ว ว่าสองคนนั่นเขารักกัน”
“โอย แม่ต้องได้เห็น ตอนที่พี่ดินกับพี่ฟ้าเขากอดกัน...เหมือนจะกลืนกันเป็นร่างเดียว”
“ก็อัดอั้นเก็บงำความรู้สึกกันมานานก็เงี้ยแหละ เตรียมตัวไปหาซื้อทองรับขวัญหลานคนแรกกันเถอะกอหญ้า”
“แหม...แม่ ยังไม่แต่งกันเลย ข้ามช็อตไปเลี้ยงหลานเลยเหรอ”
“ก็มันลุ้นจนเหนื่อย อยากข้ามไปเลี้ยงหลานแล้ว”
น้ำฟ้าวิ่งเข้ามา หน้าตาตื่นเต้น เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความหวัง
“แม่คะ”
“หนูฟ้า”
“นายดินล่ะคะ”
พอรู้ว่าดินอยู่ที่ร้านรักนิรันดร์ น้ำฟ้าจึงรีบตามไป ขณะนั้นดินยังถูกล็อกตัวอยู่
“รู้ได้ไงว่าคุณฟ้ารักผม เธอยังไม่เคยพูดอะไรเลย” ดินถามบีบี
“โหย คนอย่างยัยฟ้า กอดดดณดินซะขนาดนั้น เรียกว่ารัก ไม่รักไม่กอด”
“ใช่ ถ้าไม่รักต้องอย่างผมกับพี่ธี ด่าอย่างเดียว” ต้นบอก
“แต่ที่ผ่านมา ผมก็ถูกด่า ถูกตบอีกต่างหาก รักยังไง”
“รักแต่ปากแข็งไง”
“แต่...”
ธีรเทพกับต้นรำคาญ จึงปล่อยดินเป็นอิสระ
“โอ๊ย..โง่” ธีรเทพ ต้น บีบีต่อว่าดินพร้อมกัน
“เฮ้ย”
“ขอโทษที่หยาบคายค่ะ แต่ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ ต้องให้ได้ยินกับหูใช่มั้ยถึงจะเชื่อ”
“ใช่”
“ฉันรักนาย นายดิน”
เสียงน้ำฟ้าดังขึ้น ทุกคนตกใจ หันไปมองจึงเห็นน้ำฟ้ายืนอยู่มองมาที่ดิน
“คุณฟ้า”
ดินและน้ำฟ้าเดินเข้าหากัน เหมือนมีแรงดึงดูด โลกทั้งโลกสดใส สว่างไสว
ธีรเทพ บีบี ต้นค่อยๆ สลายตัวกันออกไป ทิ้งให้น้ำฟ้าและดินได้อยู่กันตามลำพัง....
“ฉันรักนาย” น้ำฟ้าพร่ำบอกให้สาแก่ใจที่เก็บมานาน “รักๆๆๆๆๆๆ”
ดินโผเข้าไปหาน้ำฟ้าและจูบเธอทันที น้ำฟ้าหลับตาพริ้มตกอยู่ในภวังค์
อ่านต่อตอนที่ 36 (จบตอน) พรุ่งนี้
เสาร์ที่ 26 พ.ย. 2554
