เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 34
ภายหลังจากถูกดินบอกรักอย่างไม่ตั้งตัวแล้ว น้ำฟ้าได้แต่ยืนอึ้ง ทั้งไม่เชื่อหูตัวเอง และไม่เชื่อว่านี่คือความจริง
“ไม่จริง”
“มันเป็นความจริง”
น้ำฟ้าน้ำตารื้นพูดอะไรไม่ออก
“แต่นายมีฮันนี่ มีคุณเฟซ”
“ผมไม่เคยมีใครในหัวใจ...ตั้งแต่วันที่ผมได้พบกับคุณ” คำตอบนี้ทำให้น้ำฟ้ายิ่งสะเทือนใจ “และนับจากวันนั้น ผมไม่เคยละสายตาไปจากคุณได้เลยทุกวันที่ผ่านไป ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ มันก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความรัก ผมพยายามตัดใจ เพราะมันเป็นไปไม่ได้ ผมไม่ใช่คนที่คุณรัก ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของคุณ”
“ทำไมมาบอกเอาป่านนี้” น้ำฟ้าถามสวนขึ้นมา
“อะไรนะ”
“ทำไม....ทำไมนายไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้...” น้ำฟ้าต่อว่าดิน
“ให้คุณเกลียดผมมากกว่าเดิมเหรอ ผมไม่อยากทำลายมิตรภาพของเรา ผมยังอยากเป็นเพื่อนกับคุณ”
“แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับนาย เพราะฉัน...”
น้ำฟ้ายังไม่ทันได้พูดต่อเพราะคุณสดใส น้ำฝน จอห์นเดินเข้ามา
“ลูกฟ้า”
ทั้งคู่ผละจากกัน น้ำฟ้าพยายามปาดน้ำตา ทำตัวให้เป็นปกติทันที
“คะแม่”
“ขอโทษนะจ๊ะที่พวกเรามาช้า รอนานมากมั้ยลูก ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรใช่มั้ย”
“ผิดปกติแน่ๆครับมัม พี่ฟ้า...ยูคราย ว็อท คุณดิน...ทำอะไรพี่ฟ้า เกิดอะไรขึ้น”
จอห์นถาม ทุกคนหันมองน้ำฟ้า
“ฉัน...เคืองตา...”
“ว็อท ไอด้อนท์บีลีฟ ผมไม่เชื่อ ไม่มีใครเชื่อ”
คุณสดใส น้ำฝน จอห์นพยายามจับสังเกตอารมณ์ของทั้งคู่ ไม่มีใครเชื่อที่น้ำฟ้าพูด
“พอดี ผมมีงานด่วน ทุกคนมาแล้ว ผมลาเลยละกัน สวัสดีครับ”
ดินยกมือไหว้คุณสดใส แล้วเดินออกไปทันที
“เฮ้ เดี๋ยวสิคุณดิน เฮ้”
จอห์นเรียกแต่ดินไม่หันกลับมา น้ำฟ้ามองตามดินด้วยสายตาเจ็บปวด คุณสดใส น้ำฝน จอห์นหันมามองหน้ากันด้วยสงสัย เพราะต่างมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
ส่วนที่ร้านอาหาร ทศพรเอาแต่นั่งมองอาหารบนโต๊ะ เขิน ไม่กล้ากิน บีบีมองทศพรไปมา ไม่กล้าแตะอาหารของตัวเองเหมือนกัน เขิน แต่สุดท้ายบีบีทนไม่ไหวจับมือทศพรเอาไว้
“ทนไม่ไหวแระ สั้นๆ ค่ะเราสองคน จะไปไกลกันถึงไหนคะ”
“ถึงขั้วโลกเหนือครับ ไกลกว่านั้นคงไม่มีแล้ว”
“ว้าว พูดเป็นนัยยะ ดูดีมีการศึกษา แปลว่าเราสองคนจะไปกันไกลมาก กรี๊ดอ่ะ เกินกว่าที่ฝัน”
“คุณบีบีไม่กลัวหนาวใช่มั้ยครับ”
“บีบีสะเทิ้นน้ำทะเทิ้นบก รับได้ทั้งร้อนและเย็น”
“งั้น ทัวร์เที่ยวขั้วโลกเหนือไปดูหมีขั้วโลกที่ผมจองไว้ จะเพิ่มคุณบีบีไปอีกคนนะครับ”
“หา! ชวนไปเที่ยว ไม่ได้ชวนแบบว่า...”
“ก็ชวนไปเที่ยวไงครับ เห็นคุณบีบีเครียด ไปทัวร์กับผมและเพื่อนๆ น่าจะสนุก”
บีบีหันไปเข่นเขี้ยว เสียดาย นึกเคือง ทันใดก็สะดุ้งเฮือก เพราะเห็นธีรเทพกำลังจังก้าเข้ามา หน้าตาน่ากลัวมาก
“นายธีรเทพ”
“อีกแล้วหรอครับ”
“เออ ฉันมาอีกแล้ว ไอบีแบ็กอะเกน”
ทศพรลุกขึ้นป้องกันบีบีเอาไว้
“ผมขอพูดเหมือนเดิม ถ้าคุณทำอะไรคุณบีบี ผมจะ...”
“ใครบอกฉันจะทำคนที่ฉันรัก”
ธีรเทพโพล่งออกมาบีบีถึงกับช็อก
“หา”
“ฉันจะทำแกต่างหาก ไอ้หมอหมา”
ธีรเทพลากทศพรออกไป ทศพรมือไม้อ่อน ตกใจ บีบีอึ้งค้าง ช็อก ก่อนจะรู้สึกตัวรีบตามออกไป
“เดี๋ยวก่อน จะพาหมอทศไปไหน นายธีรเทพ”
บีบีวิ่งตามออกมาหน้าร้านอาหารแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นธีรเทพกำลังอยู่ในท่าล็อคคอทศพร จับทศพรเป็นตัวประกัน
“นายธีรเทพ จะทำอะไรหมอทศ”
“ยังไม่ทำ แต่ถ้าเธอไม่ตอบคำถามฉันให้ชัดเจน ฉันทำแน่”
“จะทำอะไรผมครับ” ทศพรถามอย่างตกใจ
“อยากรู้เรอะ ได้ จะฉายหนังตัวอย่างให้ดู” ธีรเทพดึงขนจมูกทศพร “นี่น่ะ”
“โอ๊ยยย” ทศพรร้องเสียงหลง
“ว้าย หมอทศ เป็นไงบ้างคะ”
“น้ำตาไหลครับคุณบีบีครับ มัน...ทรมานมาก”
“จะถามอะไรฉันก็ถามมาเลย ไอ้คนโรคจิต”
“ใช่! ฉันต้องกลายเป็นคนโรคจิตเพราะฉันรักเธอไง ยัยบีบี”
“รู้แล้ว พูดซ้ำอยู่ได้ หูไม่หนวก” บีบีแอบยืด หัวใจพองโตมั่กๆ “แล้วจะถามอะไร”
“เวลาเธออยู่กับฉัน เธอมีความสุขเหมือนที่ฉันรู้สึกหรือเปล่า เอาความจริง ตอบ” บีบีไม่อยากตอบ “ไม่ตอบ ฉัน...” ธีรเทพทำท่าจะดึงขนจมูกทศพรอีก
“รีบตอบเถอะครับ” ทศพรบอก
“มี...ถึงจะเบื่อบ้างไรบ้าง”
“แล้วมีมั้ย” ธีรเทพถามย้ำ
“มี”
“เธอรู้สึกว่าฉันเป็นที่พึ่งของเธอได้มั้ย เหมือนกับฉันที่บางทีก็ต้องพึ่งเธอ”
“รู้สึก”
“ฉันคือคนที่เธอคุยได้ทุกเรื่อง ทำทุกอย่างที่เธออยากทำ ทั้งตดทั้งเรอ เหมือนที่ฉันทำเวลาที่อยู่กับเธอหรือเปล่า”
“ใช่”
“โห...”
“อยู่เฉยๆ” ธีรเทพพูดกับทศพรแล้วดึงขนจมูกซะเลย “นี่”
“โอ๊ยยยย”
“ก็ตอบแล้วไง ยังจะทำร้ายหมอทศทำไม”
“ก็ใครใช้ให้สอด คำถามต่อไป เธอแคร์ฉันบ้างมั้ย เหมือนที่ฉันแคร์เธอ”
“แคร์”
“คำถามสุดท้าย เธอรักฉันมั้ย เหมือนที่ฉันรักเธอ”
บีบีอึ้ง เขิน หัวใจเต้นแรง
“รักสิ”
“เธอรักฉัน” ธีรเทพดีใจจนลืมตัวดึงขนจมูกทศพร “เธอรักฉัน”
“โอ๊ย”
ทศพรร้องลั่น ธีรเทพปล่อยทศพร วิ่งเข้าไปกอดบีบีทันทีด้วยความดีใจ /บีบีกอดตอบธีรเทพด้วยความดีใจเหมือนกัน ทศพรมองบีบีกับธีรเทพแล้วยิ้มเศร้าๆ คอตก ค่อยๆ เดินออกไป บีบีผละออกจากธีรเทพหันมองทศพรแล้วหน้าเสีย
ทศพรเดินจับจมูกเพราะเจ็บเตรียมจะกลับบ้าน บีบีกับธีรเทพวิ่งตามมา
“หมอทศคะ บีบีขอโทษที่...”
“ไปเที่ยวขั้วโลกเหนือดูหมีกับผมไม่ได้แล้ว”
“ค่ะ...จริงๆ แล้ว บีบีขี้หนาว ชอบเมืองร้อน และที่สำคัญ...ไม่ชอบดูหมีค่ะ”
“เพราะมีให้ดูอยู่แล้ว ข้างๆ...”
ทศพรปรายตามองธีรเทพ
“อะไร” ธีรเพทหันมองรอบตัว “เห็นหมีแถวนี้ด้วยเหรอ บีบี เห็นหมีหรือเปล่า”
“ไม่เห็น หมอทศหมายถึงนายนั่นแหละ หมี”
“อ้าวววววว”
บีบีชี้หน้าธีรเทพ
“หยุด ไม่หยุด ไม่รักนะ”
“ค่ะ หยุดค่ะ”
“ท่าทางคุณบีบีจะหายเครียดแล้ว แล้วก็ปรองดองกับคุณธีรเทพเรียบร้อย”
“หมอไม่โกรธบีบีนะ”
“ไม่เคยโกรธเลยครับ”
“หมอเป็นคนดีนะคะ น่ารักด้วย”
“เฮ้ย แฟน! อย่าชมผู้ชายต่อหน้าแฟนเด่ะ”
“แล้วจะให้ชมผู้หญิงด้วยกันเองหรือไง อยู่เฉยๆ เลย”
“ผมขอตัวดีกว่านะครับ ขอให้คุณสองคนรักกันมากๆ นานๆ”
“ไม่ต้องห่วง รับรองลูกดก หัวปีท้ายปี ไปเลย โชคดี”
ธีรเทพจูงบีบีออกไปทันที
“บ้ายบายค่ะหมอทศ อย่าลืมรับบีบีเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊กนะคะ”
“ครับ”
ทศพรมองธีรเทพและบีบีออกไป แล้วถอนใจ...
“เฮ้อ...คนหนอคน วุ่นวาย สุดท้ายอยู่กับหมากับหมีท่าจะดีกว่า”
ทศพรเดินออกไป
ส่วนที่บ้านพักตากอากาศขณะนั้นน้ำฟ้านั่งซึมมองของทะเลปิ้งย่างบนโต๊ะ คุณสดใส จอห์น น้ำฝนรุม ยิงคำถามทันที
“ลูกกับนายดินคุยเรื่องอะไรกัน”
“พี่ฟ้าต้องเสียใจกับเรื่องอะไรแน่ๆ”
“พี่ฟ้าคะ ตอบๆ ไปเถอะค่ะ ไม่งั้นคืนนี้ซักไม่เลิกแน่”
“บอกแม่นะฟ้า ลูกกับนายดิน..”
“มันสายเกินไปแล้วค่ะแม่ มันไม่ทันแล้ว”
น้ำฟ้าบอกแล้วลุกขึ้นเดินหนีไป
“หมายความว่าไง ที่ว่าสายเกินไปแล้ว” คุณสดใสหันมาถามจอห์น
“ผมไม่ใช่พี่ฟ้านะครับมัม”
“ก็เดาสิ มีเรื่องอะไรบ้างที่สายเกินไปที่ทำให้ยัยฟ้าเสียใจขนาดนี้ แม่ว่าสองคนนี้มีอะไรกันแน่ๆ แล้ว”
คุณสดใส จอห์น น้ำฝนคิดกังวลเรื่องน้ำฟ้า
ทางด้านบีบีกับธีรเทพพอกลับเข้ามาในร้านอาหาร ทั้งคู่ก็นั่งทานอาหารและผลัดกันป้อนให้กันอย่างมีความสุข
“แฟนกินนะ อ้ำ”
“แฟนก็กินด้วยเหมือนกันนะ อ้ำ”
“อุ๊ย ปากเปื้อนอ่ะ แฟนเช็ดให้นะ”
“อุ๊ย ปากแฟนก็เปื้อนเหมือนกันน่ะ เช็ดให้ด้วย”
ธีรเทพกับบีบี ขวยเขินกันไปมา
“ฉันดีใจจังเลย ที่ในที่สุด เธอก็...เป็นแฟนฉันจนได้ ฮ่ะๆๆๆ” ธีรเทพหัวเราะอย่างสะใจมาก
“นี่ หัวเราะสะใจไปหรือเปล่ายะ”
“สะใจเซ่ ที่ในที่สุด เธอก็ซมซานเข้ามาซบในหัวใจฉันจนได้ ฮ่ะๆๆๆ ยัยบีบีบี้แบน”
“หืม ใครกันแน่ที่ซมซานเข้ามาขอความรักจากฉัน ฉันต่างหากที่ต้องสะใจ ฮ้าๆๆๆ”
“โหย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะฉันยอมอ่อนให้ น้ำหน้าอย่างเธอเหรอจะได้ชื่อว่า คนมีแฟน ฮะๆๆๆ”
“โหย ปากเน่ายังงี้ล่ะซี่ ถึงไม่มีเหลือใคร จนต้องกลับมาหาฉัน”
“หมาอยู่ในปากหรือไงเนี่ย ขอดูหน่อยเด๊ะ”
ธีรเทพทำท่าจะง้างปากบีบี
“ว้าย ถอยไปเลย ไป๊ จะกินมั้ยเนี่ย”
“กิน ป้อนเด่ะ”
“เป็นง่อยหรือไง” บีบีบ่นแต่ก็ป้อน ธีรเทพยิ้มอย่างมีความสุข
ค่ำคืนนั้นขณะที่บีบีกำลังนอนหลับเธอก็ฝันหวานถึงธีรเทพ บีบีนอนยิ้ม ละเมอยื่นมือออกมา
“เยส ไอดู อ๊าย...คริๆ งุงิๆ...อ๊ายยย”
ภาพในความฝันของบีบีเป็นหน้าธีรเทพในชุดเจ้าบ่าวมองมาที่บีบี
“คิสสสส”
ธีรเทพทำปากจู๋ เตรียมจูบบีบี ยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นๆ
“กรี๊ดด...” ภาพในความฝันหายไป บีบีผุดลุกขึ้นนั่งและยังร้องกรี๊ดไม่หยุด ”กรี๊ดดดดดด”
บีบีชะงัก หยุด “ฝันไปเหรอเนี่ย โอย แล้วไป บ้า...เค้ายังไม่พร้อมนะ” เสียงสะอื้นดังขึ้นมาจากมุมห้องที่มืดมิดบีบีสะดุ้ง “ใครร้องไห้”
บีบีหันขวับไปจึงเห็นน้ำฟ้านั่นเอง นั่งอยู่คนเดียวที่มุมห้อง กำลังร้องไห้สะอื้น
“ฮือๆๆๆ”
“เฮ้ย ผี...”
บีบีพุ่งไปเปิดไฟทันทีจึงเห็นน้ำฟ้านั่งร้องไห้อยู่
“บีบี...ฉันเอง”
“ฟ้า”
น้ำฟ้ายังนั่งร้องไห้ บีบีนั่งมอง สงสารเพื่อน
“จะร้องไห้ ไม่พูดอะไรเลย อีกนานมั้ย”
“คงนาน”
“งั้นไปนอนก่อนนะ ร้องเสร็จ เรียกด้วย”
“เดี๋ยวสิบีบี ฉันกำลังมีความทุกข์นะ”
“ถ้าไม่บอกว่าทุกข์เรื่องอะไร ฉันจะช่วยแกได้ยังไง ก็บอกมาสิ”
“บีบี คุณวีเป็นคนดีมากเลย ว่ามั้ย”
“ใช่ เป็นคนดีมาก แกโชคดีมากที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวของคุณวี”
“ถ้ามีใครทำร้ายคุณวี แกจะโกรธคนนั้นมั้ย”
“ขึ้นอยู่กับว่าใคร และทำร้ายเรื่องอะไร”
“ถ้าเป็นฉันล่ะ ฉันคือคนที่ทำร้ายคุณวี”
“ไม่โกรธ”
“ทำไม”
“ฉันไม่โกรธเพื่อน ต่อให้เพื่อนเป็นคนผิด”
“ขอบใจนะ”
“แกจะไปทำร้ายคุณวีเรื่องอะไร คุณวีทำอะไรให้แก มีแต่จะรัก จะหวง และทำตัวเป็นว่าที่สามีที่ดีสุดฤทธิ์”
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่า...ฉันไม่ได้รักคุณวีล่ะ”
“ฟ้า”
น้ำฟ้าพูดจบก็ร้องไห้หนักมากขึ้นกว่าเดิม
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 34 (ต่อ)
อีกด้านหนึ่งที่หน้าบ้านเฟซ ในขณะที่เฟซกำลังจะเข้าบ้านแต่ต้องชะงัก ค่อยๆ หันไป เพราะรู้สึกว่ามีคนเข้ามายืนข้างหลัง แล้วเฟซก็เห็นคุณวียืนอยู่
“คุณวี มาหาเฟซอีกทำไมคะ” เฟซถามอย่างแปลกใจ
“ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องมาหาคุณ”
“คุณวี รู้ตัวหรือเปล่าคะว่ากำลังพูดอะไรอยู่”
“ผมรู้ แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้”
เฟซยืนนิ่ง อึ้ง คุณวีมองเฟซอยู่อย่างนั้นนิ่งนาน
ส่วนที่คอนโดของน้ำฟ้า ขณะนั้นบีบีกำลังต่อว่าน้ำฟ้าอย่างแรง
“มาบอกทำไมป่านนี้ หา! มาบอกอะไรตอนนี้ ใจร้ายมาก”
“เพราะฉันเพิ่งจะรู้ ว่า...”
“ว่าอะไร”
น้ำฟ้าลังเลในใจ ยังไม่กล้าบอกบีบีเรื่องดินสารภาพรัก
“ไหนบอกว่าไม่โกรธไง”
“โกรธ ยิ่งแกเป็นเพื่อนฉัน ยิ่งโกรธ ไม่ได้รักคุณวี แล้วตอบตกลงแต่งงานกับเขาทำไม”
“ฉันอยากแต่งงานเพื่อให้แม่มีความสุข”
“แม่แกจะมีความสุขถ้าเจ้าบ่าวเป็นคนที่แกรักและรักแกด้วย”
“ก็...”
“บาป มันบาปมาก และเห็นแก่ตัวที่สุด” น้ำฟ้ายิ่งร้องไห้ “คุณวีเป็นคนดีเกินกว่าที่จะต้องมาถูกแกหลอก”
“ฉันรู้”
“แล้วนี่จะทำยังไง แกเดินมาไกลขนาดนี้แล้ว งานแต่งกำลังมีอีกไม่กี่วันข้างหน้า แกจะทำยังไง”
“ถ้าเป็นแก แกจะทำยังไง”
“ฉันจะไปบอกคุณวี แล้วปล่อยให้เขาเป็นอิสระ ฉันยอมถูกด่าว่าเลวเพราะพูดความจริง ดีกว่าถูกเกลียดขี้หน้าไปตลอดชีวิต เพราะโกหก”
“แต่เรื่องแต่งงาน”
“ความจริงคือสิ่งที่แม่แกต้องการนะฟ้า ไม่ใช่การโกหก” น้ำฟ้าอึ้ง “ฉันโกรธแกมาก แกมัน...ฮื่ย สิ้นคิด ไม่มีสมอง”
บีบีเดินหนี น้ำฟ้านั่งนิ่ง ในใจเต็มไปด้วยความสับสน
ที่หน้าบ้านเฟซคุณวียังคงยืนจ้องเฟซนิ่ง
“ผมจะมาบอกคุณว่า ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นตัวแทนของใคร”
“ขอบคุณค่ะ เราอย่าเจอกันอีกเลยนะคะ เฟซทำร้ายเพื่อนไม่ได้”
เฟซรีบหันเดินเข้าบ้านไปทันที อย่างตัดใจ คุณวีอึ้งมองเฟซที่หันหลังจากไปอย่างเสียใจ
เช้าวันรุ่งขึ้นน้ำฟ้าสะดุ้งตื่นเพราะถูกบีบีปลุก
“ฟ้า ฟ้า นี่แกนั่งหลับอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยเหรอ”
ฟ้ามองหน้าบีบี
“บีบี”
“ฟ้า”
น้ำฟ้าลุกออกไป สภาพเหมือนซอมบี้ บีบีมองตามเพื่อนสาวอย่างสงสาร
ขณะนั้นดินกำลังจะออกจากบ้าน เจอต้นเดินรีบเร่งร้อนรนเข้ามาหา
“พี่ดิน กอหญ้าอ่ะ”
“ไปแล้ว”
“ไปแล้ว”
“ใช่”
“ไปนานหรือยัง”
“ตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะ มีอะไร...” ดินยังพูดไม่จบ ต้นพูดแทรกขึ้นมา
“ไปไม่บอกไม่ลา ทำอย่างนี้ เห็นต้นเป็นอะไร”
“เดี๋ยวก่อน ไอ้ต้น เดี๋ยว...”
ต้นเข้าไปเขย่าตัวดิน คาดคั้น
“ต้นมันไม่มีค่า ไม่มีความหมาย ไม่สำคัญเลยใช่มั้ย คำบอกลาคำเดียวก็ให้ไม่ได้”
ต้นเสียใจ น้อยใจ เข้าใจผิดคิดว่ากอหญ้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปแล้ว จึงวิ่งออกไป ดินมองตามอึ้งๆ จะเรียกก็เรียกไม่ทัน งง ไม่เข้าใจ คิดในใจว่า...เป็นอะไรของมัน
“อะไรวะ”
ขณะที่ดินกำลังจะเดินออกจากบ้าน แล้วต้องผงะเมื่อเห็นต้นนั่งซึมเหมือนพระเอกเอ็มวีอยู่หน้าบ้าน
“เฮ้ย นึกว่ากลับไปแล้ว มานั่งทำซากอะไรอยู่ตรงนี้”
“ใช่พี่...ต้นเป็นซาก หมายถึงร่างที่ไร้วิญญาณและหัวใจ”
“อะไรของแกวะ”
“คนกำลังเสียใจ พี่อย่าถาม”
“เสียใจเรื่องอะไร”
“จะไปไหนก็ไปไป ไม่มีอารมณ์จะคุยด้วย”
“เออ เรื่องของแกแล้วกัน ไปนะ”
ดินเดินออกไป ทิ้งต้นนั่งเศร้าเป็นพระเอกเอ็มวีอยู่คนเดียว
“กอหญ้า เธอมันใจร้าย ใจดำ”
อีกด้านหนึ่งที่ร้านขายดอกไม้ บีบียืนมองดอกไม้ชนิดต่างๆ ในร้าน อย่างไม่ค่อยมีสมาธิ จนกระทั่งธีรเทพเดินเข้ามาโดยมีดอกไม้ช่อใหญ่บังหน้า โผล่หน้ามาจ๊ะเอ๋
“จ๊ะเอ๋ แฟนจ๋า”
“อือ”
“โหย ไม่เซอร์ไพรส์บ้างเหรอ”
“ชีวิตฉันเจอเซอร์ไพรส์มาพอแล้ว จนหัวใจจะวายวันละสามครั้งหลังอาหาร” ธีรเทพลากบีบีออกไปจากร้านดอกไม้ทันที “จะพาฉันไปไหน เฮ้ย”
บีบีถูกธีรเทพหิ้วออกมา
“ปล่อย จะพาไปไหน ยังสั่งดอกไม้ไปจัดที่งานแต่งฟ้าไม่เสร็จเลย”
“จะพาเธอไปเช็กหัวใจที่โรงพยาบาล”
“บ้าเรอะ ไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรได้ไง หัวใจจะวายตายอยู่เนี่ย ไป”
“โอ๊ย ถนอมฉันบ้างไม่ได้หรือไง คนนะไม่ใช่ถุงกระดาษ หิ้วไปหิ้วมา ช้ำหมดแล้ว”
“ฉันทำเพราะเป็นห่วง”
“ห่วงประสาอะไร คนเป็นแฟนกันเขาต้องทนุถนอมกัน ปฏิบัติกันด้วยความอ่อนโยน อ่อนหวาน ฉันอยากมีแฟนที่ดูแลฉันบ้าง! เข้าใจมั้ย” ธีรเทพอึ้ง “แสดงว่ายังไม่เข้าใจ ทีผู้หญิงคนอื่นล่ะอ่อนได้ ทีฉันล่ะทำหน้ามึนใส่ ไปไกลๆ เลย อารมณ์เสีย”
บีบีเดินหนีไปเลย
“เอ๊า ไรวะ เฮ้ย ก็...ฮื่ย...ทำไมไม่ดูที่ใจ ใจเนี่ย”
ต้นยังนั่งซึมอยู่ที่หน้าบ้านดิน ต้นปวดใจจึงทุบกำแพงบ้านดิน
“ทำไม ทำไม”
กอหญ้าและสายหยุดเดินถือตะกร้าใส่กับข้าวเดินเข้ามา เห็นอาการของต้นแล้วงง กอหญ้าเข้าไปสะกิดต้น
“พี่ต้น มาเล่นมิวสิควิดีโออะไรตรงนี้”
“ไม่ต้องมาเรียกเลย ไปแล้วไม่คิดจะลา...” ต้นชะงัก “กอหญ้า”
ต้นหันมา เห็นกอหญ้ายืนอยู่ตรงหน้า ต้นดีใจมากเข้าไปสวมกอดกอหญ้าแน่น
“กอหญ้า”
“เฮ้ย พี่ต้น”
สายหยุดตกใจ เข้าไปห้ามทันที
“นี่ ทำอะไรน้อง”
ต้นรีบผละออก
“คุณแม่...”
“เออ แม่! ที่กำลังจะเอาเรื่องผู้ชายที่จู่ๆ ก็มากอดลูกสาวเค้าต่อหน้าเนี่ย”
ต้นหน้าเสีย
ต้นตามสายหยุดกับกอหญ้าเข้าไปนั่งคุยในบ้าน
“ไปตลาด ไม่ได้กลับบ้าน”
ต้นถามย้ำเมื่อรู้ว่ากอหญ้าไปไหนมา
“ก็ใช่น่ะสิ”
สายหยุดกับกอหญ้าตอบออกมาพร้อมกัน
“พี่ดินนะพี่ดิน ทำเราเข้าใจผิด คือผมคิดว่ากอหญ้ากลับไปต่างจังหวัดแล้ว”
กอหญ้า สายหยุดอดขำต้นไม่ได้
“มึนหรือเปล่า ก็หนูยังฝึกงานไม่เสร็จ เหลืออีกตั้งหลายวัน”
“เสียใจมากเหรอ” สายหยุดถามต้น
“ครับ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ดีใจมากแล้วครับ”
“สั้นๆ นะ คิดอะไรกับน้อง” คำถามนี้ทำให้ต้นถึงกับอึ้ง ส่วนกอหญ้าถึงกับเขิน “แม่ถาม”
“คือ...คือว่า...ผม...เอ่อ...ก็...เอ่อ...”
“จะติดอ่างอีกนานมั้ย”
“คุณแม่จะว่าอะไรมั้ยครับ ถ้า...”
“ว่า” สายหยุดแทรกขึ้นมา
“อุย”
“แม่ เย็นก่อน”
“จะเย็นได้ไง ตอบอึกอักๆ ไม่เต็มปากเต็มคำ กล้าๆหน่อย แมนๆ”
“แมนอยู่แล้วครับ ถ้าอย่างนั้น คุณแม่ตั้งใจฟังนะครับ”
“ดี เสียงดังฟังชัด แม่ชอบ!”
“ผมเป็นห่วงกอหญ้า เพราะกอหญ้าเป็นน้องฝึกงานที่น่ารัก และผมก็ถือว่าน้องเป็นคนที่ผมต้องดูแลเอาใจใส่...”
“แค่นี้” กอหญ้ากับสายหยุดถามออกมาพร้อมกัน
“ครับ...สำหรับวันนี้แค่นี้ แต่รอวันพัฒนา พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกันใช่มั้ยครับแม่”
กอหญ้าอึ้ง มองหน้าต้น ในขณะที่ต้นยิ้มรับ สายหยุดยิ้มอย่างพึงพอใจกับความคิดของต้น มองสองหนุ่มสาวแล้วค่อยๆ เดินออกไป ปล่อยให้กอหญ้ายังยืนยิ้มเขินอยู่กับต้น
น้ำฟ้านัดเจอกับคุณวี เมื่อมาถึงน้ำฟ้าก็เห็นคุณวียืนรออยู่ก่อนแล้วจึงเดินเข้ามาหา
“คุณวีคะ”
“ครับ”
“ฟ้ามีเรื่องอยากจะ...” น้ำฟ้าอึ้งไป ไม่กล้าพูดต่อ “เอ่อ...”
“ผมเองก็มีเรื่องอยากจะ...” คุณวีเองก็อึ้งไป ไม่กล้าพูดเหมือนกัน “เอ่อ...”
“คุณวีจะพูดอะไรคะ”
“แล้วคุณล่ะครับ”
“ไม่มีอะไรแล้วค่ะ”
“ผมก็เหมือนกัน ไปหากาแฟดื่มกันมั้ย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน อยากคุยกับคุณ”
“ค่ะ ฟ้ามีเรื่องอยากจะเล่าเยอะแยะเลย”
น้ำฟ้าเดินไปกับคุณวี แต่ครั้งนี้คุณวีเดินรักษาระยะกับเธอ ไม่มีการจับมือ
เมื่อน้ำฟ้ากับคุณวีเข้ามานั่งในร้านกาแฟ น้ำฟ้าคนกาแฟด้วยอาการเหม่อลอย คุณวีนั่งอยู่ตรงข้าม ดื่มกาแฟด้วยอาการเหม่อลอยเหมือนกัน...มีเพียงความเงียบระหว่างกัน ไม่ได้พูดจา หรือเล่าอะไรต่อกัน
ดินกับเฟซเดินเข้ามา ทั้งคู่เห็นน้ำฟ้ากับคุณวีก่อน อึ้งกันไปทั้งสองคน น้ำฟ้าหันมาเห็นดินกับเฟซพอดี
“นายดิน...คุณเฟซ” น้ำฟ้าเอ่ยขึ้น
ดินอึ้งยิ้มให้ ฟ้ายิ้มรับเพียงนิดๆ คุณวีรีบหันไป พอเห็นเฟซยืนอยู่กับดิน สีหน้าคุณวีหมองลงส่งยิ้มให้ เฟซยิ้มรับเพียงนิดๆ
จังหวะนั้นเฟซก็เดินเข้ามาหาน้ำฟ้า โดยมีดินตามมา
“สวัสดีค่ะคุณฟ้า”
“ค่ะ”
“ใกล้วันงานแล้ว ทุกอย่างโอเคมั้ยคะ”
“ค่ะ”
“คุณวีล่ะคะ”
“ครับ”
“เราอย่ากวนคุณฟ้าคุณวีเลยนะ ไปเถอะ” ดินบอก
“ค่ะ”
“สวัสดีครับ คุณฟ้า คุณวี”
ดินรีบเดินออกไป เฟซยิ้มให้น้ำฟ้าและคุณวี แล้วรีบตามดินออกไป น้ำฟ้าและคุณวีมองตามทั้งคู่ ก่อนจะถอนใจ หันมาสนใจกาแฟของตัวเอง ไม่มีใครพูดอะไรต่อกันอีกเหมือนเดิม
ดินและเฟซเดินเคียงคู่กันมา ก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดเดินหันมามองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน
“คุณเฟซครับ /คุณดินคะ”
ดินและเฟซยิ้มให้กัน
“เชิญคุณเฟซก่อนครับ”
“คุณดิน...ทำดีกับเฟซทำไมคะ”
“เพราะเราเป็นเพื่อนกันครับ”
“ขอบคุณค่ะ คุณดินเป็นเพื่อนที่ดีของเฟซเสมอ”
“เพราะคุณเฟซเป็นคนดี ผมโชคดีที่มีคุณเป็นเพื่อน”
“งั้น เฟซจะบอกการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในชีวิตให้เพื่อนได้รู้นะคะ”
“อะไรเหรอครับ” ดินทำหน้าแปลกใจ
“เฟซเซ็นสัญญาเป็นนางแบบให้กับเอเจนซี่ของนิวยอร์กแล้วค่ะ”
“ยินดีด้วยนะครับ งั้นก็แสดงว่า...”
“ค่ะ เฟซต้องเดินทางไปอยู่ที่โน่น และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาอีก”
“คุณเฟซ”
เฟซยิ้มให้ ดินรู้สึกใจหาย
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 34 (ต่อ)
คืนนั้นบีบีเดินขึ้นคอนโดด้วยท่าทางเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย และง่วงนอนอย่างหนัก ธีรเทพในชุดหล่อเดินเข้ามา พร้อมดอกไม้ช่องาม ยืนข้างหลังบีบี
“บีบีครับ”
“คะ”
บีบีชะงัก หันไปเห็นธีรเทพอย่างหล่อ
“ผีเข้าหรือไง พูดเพราะเสียงหวาน แล้วจะหล่อไปไหนเนี่ย”
“หล่อเพื่อเธอ นี่จ้ะดอกไม้สวยๆ สำหรับแฟนคนสวยของเค้า”
“จริงอ่ะ”
“แอบโซลูทลี่ จริงที่สุด”
“ก็ได้” บีบีรับช่อดอกไม้มาอย่างเขิน ธีรเทพจงใจจับมือบีบี “อุ๊ย”
“หวานมั้ย”
“ที่สุดอ่ะ”
“อ่อนโยนมั้ย”
“มากอ่ะ”
“รักมั้ย”
“จะไม่รักก็คราวนี้แหละ”
“อะไรของเธออีกวะ ให้หวาน ให้อ่อนโยน พอทำแล้วก็ไม่ชอบ อะไร”
“แต่ไม่ได้บอกให้เฟค ให้เสแสร้ง และไม่เป็นตัวของตัวเองแบบที่นายทำ”
ธีรเทพอึ้ง
“บีบีจ๊ะ”
“อะไร”
“ฉันงง! เธอมันเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวใช่หรือไม่ใช่ หรือว่าจริงๆ แล้วเราสองคน...”
“จะบอกว่าไม่ใช่กันใช่มั้ย” บีบีพูดแทรกขึ้นมา
“ยังไม่ได้พูด”
“พูดแทนให้แล้วไง...เออ สงสัยเราสองคนมันจะไม่ใช่”
บีบีเอาดอกไม้ฟาดเปรี้ยงใส่ธีรเทพ แล้วเดินออกไป
“เฮ้ย นี่คือการบอกเลิกหรือเปล่า”
“แล้วแต่จะคิด”
ธีรเทพยืนเซ็ง เครียด
“จะมีแฟนเป็นตัวเป็นคนสักคน ทำไมมันยากเย็นแสนเข็ญงี้วะ”
ด้านน้ำฟ้าเดินเข้ามาในคอนโด คุณวีเดินตามมาส่ง
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ครับ”
“คุณวีคะ ฟ้าขอโทษนะคะ”
“ขอโทษผมเรื่องอะไร”
“เรื่อง...”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ...เรื่อง เอ่อ...เรื่อง...วันนี้ผมเงียบๆ ไป”
“เหรอคะ ไม่เห็นเงียบเลย”
“คุณฟ้า คุณมักจะชอบหลอกผม หลอกตัวเอง แบบนี้เสมอนะ” น้ำฟ้าอึ้ง “จริงๆ แล้ว คุณมีอะไรปกปิดผมอยู่ใช่มั้ย บอกผมมาเถอะ” น้ำฟ้าอึ้งอีก ในใจอยากจะบอกเหลือเกิน “คุณยังมีเวลาเหลืออีกสามวัน ก่อนวันแต่งงานของเรา....คุณยังมีเวลานะ”
คุณวีเดินออกไป น้ำฟ้ามองตามคุณวี อยากจะบอกแต่ยังไม่กล้า
บีบีนั่งกินไอศกรีมดูทีวีอยู่ในห้อง น้ำฟ้าเดินมานั่งข้างๆ แย่งไอศกรีมของบีบีมากิน บีบีพูดลอยๆ
“ผู้ชาย ทำไมช่างเข้าใจอะไรยากเย็น ไม่รู้หรือไง ว่าผู้หญิงเราต้องการอะไร”
น้ำฟ้าส่งไอศกรีมคืนบีบี
“ผู้หญิงเองบางทีก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าต้องการอะไรกันแน่”
“ก็แค่อย่าหลอกตัวเอง เห็นภาพให้ชัด ไม่เห็นจะยาก”
น้ำฟ้าแย่งไอศกรีมมาอีก ทั้งๆ ที่บีบียังตักไม่เสร็จ
“เห็นภาพชัดแล้ว รู้ใจตัวเองแน่แล้ว แต่บางทีเงื่อนไขภายนอกมันก็ทำให้...ยาก”
“จะแย่งไอติมฉันอีกนานมั้ย จะได้ไปเอาถ้วยใหม่ให้” บีบีโวยอย่างเซ็ง
“งก...”
“แน่นอน ฉันชอบของฉัน ฉันชัดเจน ไม่รู้อีกกี่วันโลกจะแตก หรือว่าเราจะตายเมื่อไหร่ จะให้หมดลมหายใจไปกับความอึมครึม ไม่เอาหรอก...เดี๋ยวเกิดใหม่เป็นคนสายตาสั้น”
“ทำไมต้องสายตาสั้น”
“ก็มองโลกไม่ชัด ไม่มีโฟกัส เบลอ...ทรมานจะตาย” น้ำฟ้านิ่ง “จะเบลออีกนายมั้ย”
“ฉัน...”
“ฟ้า รีบๆ เข้านะ เวลางวดเข้ามาทุกที”
น้ำฟ้าอึ้ง ลังเล เอาไงดี บอกหรือไม่บอก
วันต่อมาคุณสดใสเจอหน้าดินจึงคาดคั้นถามเรื่องราวเมื่อคืนนี้
“เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน “
“คุณดินกับพี่ฟ้ามีเรื่องอะไรกัน”
“ทำไมพี่ฟ้าร้องไห้”
“โอย ใจเย็นๆ ครับ”
“ไม่เย็น”
คุณสดใส น้ำฝน จอห์น บอกออกมาพร้อมกัน
“อุย”
ส่วนน้ำฟ้ายังนอนแช่อยู่หน้าทีวีและยังคงกินไอศกรีมทั้งที่กินไปแล้วหลายถ้วย บีบีเดินเข้ามา เห็นแล้วยิ่งเซ็ง
“ผู้หญิงคนนี้ซกมก โสโครกที่สุด สมควรแล้วล่ะที่ไม่มีใครอยากจะเป็นแฟนด้วย”
น้ำฟ้าหันไปมองบีบี
“ฉันไม่สมควรลากคนดีๆ อย่างคุณวีมาตกนรกกับฉัน”
“เออ”
“ฉัน...ตัดสินใจแล้วบีบี”
“ค้นพบสัจธรรมผ่านการนั่งกินไอติมมาราธอนแล้วหรือไง”
“ผ่านการได้อยู่กับตัวเองนิ่งๆ ต่างหาก”
น้ำฟ้ารีบลุกออกไป บีบีมองตาม
“เอาใจช่วยนะแก เป็นโสด ยังดีกว่าแต่งแล้วไม่ได้รัก สู้ๆ” บีบีนั่งลงแต่ยังไม่หายกังวลเรื่องคุณสดใส “หวังว่าแม่แกคงจะเข้าใจและเห็นใจแกนะฟ้า”
ขณะนั้นดินก้มหน้านิ่งต่อหน้าคุณสดใส น้ำฝน และจอห์น ที่ยืนอ้าปากค้าง
“ใช่ครับ...ผมรักคุณฟ้า รักมานานแล้ว รักตั้งแต่แรกเห็น รักทุกวัน ไม่เคยมีวันไหนไม่รัก”
“พอก่อน...”
“ครับ”
“มิน่า เล่นซะเนียนเชียวนะ ตอนที่เธอสองคนเล่นละครหลอกฉันว่าเป็นแฟนกัน”
“เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากครับ”
“โอววว มายก็อด It’s tragedy นี่คือโศกนาฏกรรมชัดๆ รักเขาข้างเดียว”
“ใครบอกว่าข้างเดียว”
“แล้วจะสองข้างได้ไงล่ะคะแม่ คุณดินบอกรักพี่ฟ้าขนาดนี้ ถ้าพี่ฟ้ารักคุณดินเหมือนกัน ต้องพูดออกมาแล้วสิ”
“ใช่ครับ”
“ต้องให้บอกให้พูดด้วยหรือไง ถึงจะรู้” ดินอึ้ง “แม่รู้ แม่ดูออก แม่เห็น เพราะแม่เลี้ยงพี่สาวของเรามานะน้ำฝน....แม่สัมผัสได้ว่าฟ้ามีความสุขและมีอิสระเสมอเมื่ออยู่กับนายดิน ไม่ใช่กับคุณวี” ทุกคนอึ้ง “นั่นแหละที่แม่คิดว่า...คือความรัก”
“โอว มายก็อด!! It’s romantic ซึ้งกินใจ คนสองคนหัวใจตรงกัน” จอห์นแถมวลีกินใจอีกดอก
“แล้วคุณวีล่ะคะ” น้ำฝนถามขึ้นมา
“เป็นจุดอ่อนที่ต้องกำจัด แต่ก็เป็นแพะที่น่าสงสาร”
“โซแซดดดด”
“ใช่”
“นายดิน เธอรีบไปเคลียร์....” คุณสดใสหันไป แต่ไม่เห็นดินแล้ว “อ้าวไปตั้งแต่ตอนไหน...”
ดินวิ่งมาสุดกำลังฝีเท้า เหมือนโลกแห่งความสุขและความรักทั้งโลกกำลังเปิดรับให้ดินวิ่งเข้าไปหา
ดินวิ่งไปด้วยหัวใจพองฟู ต้องไปหาฟ้า...ไปหา...ไปเคลียร์ความรักต่อกัน ดินวิ่งไปอย่างเร็ว พลางตะโกน
“คุณฟ้า”
ขณะนั้นน้ำฟ้าเดินล่องลอยไร้วิญญาณเข้ามาในคอนโด ฮันนี่เข้ามาขวางไว้ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“น้ำฟ้า”
น้ำฟ้าชะงัก มองฮันนี่อย่างไม่ไว้ใจ
“มีอะไร”
“ฉันรู้มาว่าเธอทำให้เสี่ยตั๊กเปลี่ยนใจ เปลี่ยนไปจัดงานแถลงข่าววันอื่นที่ไม่ใช่วันแต่งงานของเธอ”
“ไปรู้กันที่ไหนล่ะ ห้องนอนเค้าเหรอ”
“อย่าดูถูกฉัน”
“ฉันดูเธอถูกมาตลอด และครั้งนี้ก็เหมือนกัน ว่าเธอกับเสี่ยตั๊กไม่ใช่คนรู้จักกันธรรมดา และที่สำคัญเธอร่วมมือกับเสี่ยตั๊ก เล่นไม่ซื่อกับฉัน”
ฮันนี่หัวเราะสะใจ
“น้ำฟ้า อย่าทระนงตัวเองไปหน่อยเลย คิดว่าผู้ชายทั้งโลกเห็นเธอแล้วต้องกระเหี้ยนกระหือรืออยากได้กันหมดหรือไง”
“ทั้งโลกหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ เสี่ยตั๊กคือหนึ่งในนั้น”
“แต่ที่รู้ๆ อีกอย่างฉันไม่เกี่ยว ฉันแค่มาทำงานรับค่าจ้างเท่านั้น นอกจากนี้ ฉันไม่ได้มีส่วนรู้เห็น”
“นั่นมันเรื่องของเธอ แต่ฉันไม่เคยเชื่อ! ถอยไป”
“ฉันเอาใบสัญญาว่าจ้างทำงานที่มีลายเซ็นบอร์ดมาให้ ไม่เอาหรือไง” น้ำฟ้าชะงัก “ได้ข่าวว่าบอสต้องการอยู่ไม่ใช่เหรอ เพื่อจะได้เอาไปวางบิลเป็นค่ามัดจำทำงาน”
“แล้วทำไมต้องเอามาให้ฉัน ไม่เอาไปให้มิ้นท์ มิ้นท์รอเธออยู่”
“ฉันผ่านมาแถวนี้พอดี เลยแวะเอามาให้ เพราะฉันมีธุระด่วนต้องรีบไป”
“อยู่ไหน”
“อยู่ในรถ ตามมาเอาสิ ฉันมาทำอะไรเธอหรอกน่า ยังอยากจะทำอะไรสนุกๆ กับเธออีกเยอะ”
ฮันนี่เดินนำออกไป น้ำฟ้าตามไป ไม่ค่อยพอใจ แต่ไม่ติดใจอะไร
“ฉันจอดรถไว้ทางโน้น เดี๋ยวก็ถึง”
ฟ้าเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล
“ฉันไม่ไป”
ฮันนี่ชะงัก หันมา
“อะไรของเธอ”
“เธอคิดจะทำอะไร”
“ต้องแสดงตัวเองว่าฉลาดอยู่ตลอดเวลาให้ได้เลยนะ”
ฟ้าหันหลังจะเดินกลับ ปะทะกับชายฉกรรจ์คนหนึ่งที่มาดักอยู่ข้างหลัง ฟ้าตกใจ ชายฉกรรจ์คนหนึ่งจัดการรวบตัวแล้วปิดปากฟ้าเอาไว้ ฟ้าพยายามดิ้นและร้องสุดชีวิตรถตู้เข้ามาเทียบจอดอย่างเร็ว ประตูรถเปิดออก ชายฉกรรจ์อีกคนหนึ่งพุ่งออกมาอุ้มตัวน้ำฟ้าโยนเข้ามในรถ ทั้งหมดขึ้นรถตู้ ปิดประตู รถแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ฮันนี่มองตามรถตู้ ในท่าเหวอ แล้วร้องแบบเสียไม่ได้
“อุ๊ย ผู้หญิงถูกลักพาตัวค่ะ....หึหึหึ”
ฮันนี่ยิ้มตาวาวแล้วหวนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ฮันนี่ตกใจมากเมื่อเห็นยลลดาเดินเข้ามาหา
“แม่”
“ไง ต้องให้ฉันเสียเงินค่าตั๋วเครื่องบินมาจิกแกอีกกี่ครั้งหา ถึงจะได้เรื่อง ยังไง”
“หนู”
“แกไม่ได้แต่งงานกับนายดิน แกทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง สมควรแล้วที่จะถูกยัยน้ำฟ้านั่นมันกัดแก ดูถูกแก”
“หยุดนะ อย่าพูดแบบนี้กับหนู และถ้าเป็นไปได้ เลิกยุ่งกับหนูซะที”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันยุ่งกับชีวิตแกอีก ก็เอาเงินมาสิ ฉันร้อนเงิน พ่อแกกำลังจะเครียดตายรู้มั้ย ช่วยกันหน่อย ทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง”
ฮันนี่อึ้งเครียดที่ถูกยลลดากดดันอย่างหนัก
ฮันนี่จึงไปหาเสี่ยตั๊กเพื่อต่อรองเรื่องฟ้า
“แล้วถ้าฉันช่วยคุณเอาตัวมันมาได้ จะให้ฉันเท่าไหร่”
“เท่าไหร่ดีล่ะ อย่าแพงนักแล้วกัน แค่คืนเดียวเดี๋ยวผมก็โละ ไม่อยากลงทุนเยอะ”
“งั้นคงอด”
ฮันนี่จะเดินหนี
“เดี๋ยวก่อนสิ ท่าทางค่าตัวเพื่อนเธอจะสูงน่าดู”
“มันไม่ใช่เพื่อนฉัน! แต่ถ้าไม่ให้ มันได้รู้ตัวก่อนแน่ ว่ากำลังจะถูกเสี่ยแก้แค้นเพราะโดนมันย้อนรอยขู่แบล็คเมล์ ไก่ตื่นพอดี”
“เท่าไหร่ว่ามา”
ฮันนี่ยิ้มตาวาวอย่างสมใจ
เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ ฮันนี่ยืนยิ้มอย่างสมใจเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน
“ขอให้มีความสุขนะน้ำฟ้า เพื่อนรัก” ฮันนี่รีบเดินออกไป ก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่าง ฮันนี่ก้มลงมอง เห็นกระเป๋าถือของฟ้าตกอยู่ “จะทิ้งให้ดูต่างหน้าหรือไง ชิ”
ฮันนี่หยิบกระเป๋าถือของฟ้าขึ้นมาอย่างรังเกียจ ถือไปด้วย โดยไม่เห็นว่าโทรศัพท์มือถือของฟ้าหล่นกลิ้งไปตกอยู่ข้างถนนแอบอยู่ที่ฟุตบาท ฮันนี่ได้ยินของตก หันมามองอีกครั้ง มองไม่เห็นมือถือ ฮันนี่จึงเดินไป
ดินมาหาน้ำฟ้าที่ห้อง บีบีเปิดประตูออกมา เห็นดินยืนอยู่
“คุณฟ้า คุณบีบีคุณฟ้าอยู่ไหน”
“ไม่รู้ค่ะ เห็นเดินลอยๆออกไปตั้งแต่เมื่อเช้า โทรไปก็ไม่รับ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่ ผมบอกคุณไม่ได้ ผมจะรอบอกคุณฟ้าเท่านั้น”
ดินวิ่งออกไป บีบีมองตามแปลกใจ
ดินเดินออกจากคอนโด พยายามโทรหาน้ำฟ้า ได้ยินเสียงว่าโทรติด แต่ไม่มีคนรับสาย
“คุณฟ้า...คุณอยู่ไหน”
ดินได้ยินเสียงเรียกเข้ามือถือดังอยู่ใกล้ๆ นั่นเองดินหันมอง เห็นมือถือของน้ำฟ้าอยู่บนพื้นก็ตกใจรีบไปเก็บ
“คุณฟ้า”
น้ำฟ้าถูกจับตัวมาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ในสภาพถูกมัดติดอยู่กับเตียง ตาถูกผ้าคาดปิดเอาไว้ ปากถูกปิดด้วยเทป น้ำฟ้าพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผล
บีบี ธีรเทพ ต้น กอหญ้าวิ่งเข้ามาหาดินที่ยืนเครียดอยู่
“แจ้งตำรวจหรือยังไอ้ดิน ว่าคุณฟ้าหายตัวไป”
“ตำรวจให้รอยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อน ถึงจะรับแจ้ง”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะ พี่ฟ้าอาจจะ ไปเดินเล่น หรือไปกินจุ่มแซ่บ แล้วรีบ ทำมือถือตก” ต้นบอก
“ใช้อะไรคิดเนี่ย คนอย่างพี่ฟ้า มือถือคือสิ่งสำคัญ...ไม่มีทางทำตก” กอหญ้าบอก
“พี่ขอให้ตำรวจเช็กดูกล้องวงจรปิดแถวนั้น” ดินบอก
“เห็นอะไรหรือเปล่า”
“กล้องเสีย”
“โธ่เอ๊ยยย”
“ไม่มีใครรู้หรือว่าเห็นอะไรเลย ไม่มีใครผ่านไปมาแถวนั้นสักคน”
ทุกคนกลุ้มใจ
ส่วนเหตุการณ์ที่โรงแรม น้ำฟ้าพยายามตะกายจะให้หลุดจากการาถูกมัดสุดชีวิต เสี่ยตั๊กเดินเข้ามาแล้วบีบเสียงทัก
“สวัสดีครับคุณฟ้า”
แต่น้ำฟ้าจำได้ทันที
“แก ไอ้เสี่ยตั๊ก”
เสี่ยตั๊กอึ้งและเซ็งที่มุกปลอมตัวด้วยเสียงไม่ได้ผล
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
