เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 3
วันต่อมาน้ำฟ้านัดเจอกับวินัยที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง...ฟ้าใส่จริตออกตัวว่าไม่ได้มาคุยเรื่องงาน ไม่รู้ว่าคุณวินัยสะดวกคุยกับเธอรึเปล่า วินัยตอบทันทีว่า
“แล้วใครบอกว่าผมอยากคุยกับคุณฟ้าเรื่องงานล่ะครับ” วินัยจ้องมองฟ้าอย่างกรุ้มกริ่ม
ฟ้าจ้องตอบอย่างไม่หวั่นไหว ส่งสายตาเซ็กซี่เต็มที่
“เอ...คุณวินัยมีอะไรจะคุยกับฟ้าเหรอคะ”
“คุณฟ้ารู้มั้ยครับ...คุณทำให้ผมประทับใจมาก ตั้งแต่แรกเห็น”
“จริงเหรอคะเนี่ย”
ฟ้าทำเป็นตื่นเต้น วินัยเอามือมาวนรอบหน้าฟ้า แล้วอ้อมไปทางด้านข้าง
“ใบหน้าคุณฟ้าสวย มีเสน่ห์ เหมือนกับ...” วินัยดึงมือกลับมีดอกไม้ติดมือมาด้วย
ฟ้าตื่นตาตื่นใจกับมายากลของวินัย “สำหรับคุณฟ้าครับ”
วินัยจะมอบดอไม้ให้ฟ้า แต่เสียงธีรเทพดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน
“คุณฟ้า”
ฟ้าสะดุ้งเฮือก หันไปเห็นธีรเทพเดินมากับดิน
“มาได้ไงเนี่ย”
“บังเอิญจังเลยอ่ะครับ มาทานอาหารร้านเดียวกัน”
ฟ้าหันไปมองดิน ฝ่ายดินทำไม่รู้ไม่ชี้
“สวัสดีครับ ผมธีรเทพ เป็นเพื่อนสนิทของคุณฟ้าครับ”
ธีรเทพแนะนำตัวกับวินัย ฟ้าสะดุ้งที่ธีรเทพสวมรอยหน้าด้านๆ
“ผมดินครับ ลูกน้องคุณฟ้าครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณวินัย”
“สวัสดีครับ” วินัยมองดินอย่างคุ้นๆ “เราเคยพบกันมาก่อนรึเปล่าครับ ผมคุ้นหน้าคุณ”
“ไม่หรอกครับ ผมก็หน้าโหลอย่างนี้ล่ะครับ”
“เชิญคุณสองคนตามสบายนะ” ฟ้าผายมือดินกับธีรเทพ โบ้ยส่งให้ไปนั่งที่อื่น แต่ไม่เป็นผล
“แย่จัง ไม่มีโต๊ะว่างเลย ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท ผมขอแจมโต๊ะด้วยสะดวกมั้ยครับ... ขอบคุณครับ”
ว่าแล้ว ธีรเทพและดิน ก็ถือวิสาสะลงนั่งร่วมโต๊ะกับฟ้าและวินัยทันที ฟ้าปรี๊ดแตก แต่พยายามเก็บอารมณ์ไม่ให้วีน
ครู่ต่อมา...พนักงานยกเมนูกุ้งอบตัวโตมาเสิร์ฟ ซึ่งบนโต๊ะมีอาหารวางอยู่เต็ม ซึ่งล้วนแต่เป็นอาหารทะเล ทำให้บรรยากาศโรแมนติกของฟ้าเปลี่ยนไปทันที
“เพื่อเป็นการขอบคุณที่ให้พวกผมแจมโต๊ะ มื้อนี้ผมเลี้ยงเองครับ...ผมรวยครับผม” ธีรเทพคุยโอ่
ฟ้าและวินัยมองหน้ากัน อึดอัดกับบรรยกาศที่เปลี่ยนไป
“เชิญทานครับ ไม่ต้องเกรงใจ คิดว่าคนกันเองครับ”
ดินมองเย้ยฟ้า ฟ้าจำยอมต้องเดินหน้าต่อไป ตักอาหารให้วินัย
“คุณวินัยทานกุ้งนะคะ กุ้งที่นี่ตัวโตสดอร่อยมาก”
“คือว่าผม...”
วินัยจะพูดว่าชอบกุ้ง แต่ดินแย่งพูด
“คุณวินัยแพ้กุ้ง งั้นผมขอนะครับ” ดินตักกุ้งจากจานวินัยมากินทันที ฟ้ามองทำอะไรไม่ได้ “ทานกุ้งให้อร่อยต้องทานด้วยมือครับ”
ดินบอกพร้อมกับใช่มือแกะกุ้งกิน “ใช่ครับ....ผมจะกินให้ดู”
ธีรเทพหยิบกุ้งมาหักหัวดูดกินมันกุ้งด้วยความเอร็ดอร่อย ทำมูมมามเพื่อทำลายบรรยากาศ
ฟ้าและวินัยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ฟ้ากลัวเสียบรรยากาศ ตั้งใจจะตักปลาให้วินัยพร้อมกับพูดประชดพวกดินและธีรเทพ
“ทานปลานะคะ มีโอเมก้าสาม ช่วยพัฒนาสมอง เวลาจะทำอะไรก็จะได้รู้จักคิด”
ฟ้าจะตักใส่จานวินัย ดินยกจานเข้ามารับปลาแทน
“อย่างนี้ผมต้องทานเยอะๆ จะได้ฉลาดๆและเก่งเหมือนหัวหน้า...จริงมั้ยครับคุณวินัย”
“ครับ”
ธีรเทพเล่นแผนรุกฆาตต่อ
“ว้าว...หอยนางรมตัวโต ดีต่อสมรรถนะและสุขภาพ”
ธีรเทพตักหอยนางรม แต่จงใจดีดกระเด็นไปใส่วินัย
“ว้าย” ฟ้าร้องด้วยความตกใจ
“หอยยังสดกระโดดไปไกลเชียว” ดินบอกแล้วแสร้งดุธีรเทพ “ธี...แกมันเสียมารยาทจริงๆ ไปช่วยเช็ดคุณวินัยสิ”
“ขอโทษนะครับ ผมเช็ดให้”
ธีรเทพเข้าไปเช็ด แต่มือธีรเทพเลอะไปด้วยอาหาร ทำให้วินัยยิ่งเลอะมากกว่าเดิม
“เอ่อคุณฟ้าครับ พอดีผมเพิ่งนึกได้ ว่าผมมีนัดคุยงานลูกค้า ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เอ่อ...ค่ะ”
วินัยมองหน้าดินไม่พอใจที่เป็นตัวตั้งตัวตีแกล้งเขา วินัยลุกเดินออกไป ฟ้าไม่พอใจหันมามองดิน ดินยิ้มเย้ยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ฟ้าลุกตามวินัยออกไป
“คุณฟ้าจะไปไหนครับ รอผมด้วย”
ธีรเทพยังห่วงกินจึงตักหอยนางรมกินก่อนตามฟ้าไป
ดินกับธีรเทพออกมาจากร้านอาหารและมองหาฟ้าแต่ไม่เจอ
“แกปล่อยให้คุณฟ้าคลาดสายตาได้ไง ไม่ได้เรื่อง”
ธีรเทพต่อว่าดิน
“ก็เพราะแกนั่นแหล่ะ ห่วงกิน” ดิน มองไปทางห้องน้ำ “ รึหนีเข้าห้องน้ำ” ดินมองเข้าไปในห้องน้ำ ธีรเทพรีบเดินจะเข้าห้องน้ำ ดินกระชากไว้ “เฮ้ย...ห้องน้ำหญิง เข้าไม่ได้”
“งั้นดักรอ ยังไงคุณฟ้าก็ต้องออกมา...”
ดินและธีรเทพเฝ้าหน้าห้องน้ำ ฟ้าเปลี่ยนโฉมในชุดหวาน เพื่อเตรียมตัวไปหาเปรม ฟ้าออกจากห้องน้ำเห็นดินและธีรเทพเฝ้าหน้าห้องน้ำก็ตกใจ
“พวกตัวป่วน”
ฟ้าแก้ปัญหาด้วยการหยิบแว่นตาดำมาใส่ แล้วทำทีควานหาของในกระเป๋า เพื่อหลบสายตาสองหนุ่ม ฟ้าเดินผ่านดิน ดินมองแต่จำไม่ได้ ฟ้าเดินผ่านธีรเทพไป ฟ้าแอบยิ้มดีใจคิดว่ารอด
“คุณฟ้า” ฟ้าตกใจหน้าเสีย “ทำไมคุณฟ้าเข้านานจังวะ”
ธีรเทพบ่นกับดิน ฟ้าโล่งอกที่ธีรเทพจำไม่ได้ ฟ้าเดินต่อไปยังคงทำทีควานหาของในกระเป๋าทำให้วิกผมสีบรอนทองร่วงพื้น ฟ้าตกใจจะก้มเก็บ แต่มือของดินมาหยิบส่งให้
“ปลอมตัวยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกคุณ”
ดินบอกพร้อมกับถอดแว่นตาฟ้าออก ธีรเทพหันมาเจอฟ้า ดีใจมาก
“คุณฟ้าอยู่นี่เอง”
ฟ้าไม่อยากถูกตามตื๊ออีก ตัดสินใจเตะผ่าหมากธีรเทพ
“ป่วนนักใช่มั้ย ต้องโดนนี่”
“โอย”
ธีรเทพทรุดตัวคุกเข่า ฟ้ารีบเดินออกไป ดินจะตามฟ้าไปแต่ธีรเทพคว้าตัวไว้
“ช่วยธีน้อยด้วย โอย...”
ดินเข้ามาช่วยธีรเทพ แต่คอยมองว่าฟ้าจะไปไหนต่อ
ที่ลานโบว์ลิ่ง ฟ้าในมาดเรียบร้อยหวานใส ตบมืออย่างชื่นชมเปรม ที่ลูกโบว์ลิ่งวิ่งชนพินล้มหมด
“สไตรค์อีกแล้ว คุณเปรมเก่งจังเลยค่ะ”
“ลองดูบ้างมั้ยครับ”
“อุ๊ย โบว์ลิ่งเป็นกีฬาของผู้ชาย ฟ้าเป็นผู้หญิง ฟ้าโยนไม่เป็นหรอกค่ะ”
“ใครๆ ก็โยนได้ครับ ลองดูสิ ผมสอนให้นะครับ”
“ก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณเปรมค่ะ” เปรมหยิบลูกโบว์ลิ่งให้ฟ้า “จับยังไงคะ”
“ขออนุญาตนะครับ” เปรมเข้าไปสอนให้ฟ้าจับลูกโบว์ลิ่ง “คราวนี้ลองโยนนะครับ”
“ค่ะ แล้วแต่คุณเปรมค่ะ”
ฟ้าโยนลูกโบว์ลิ่ง...เปรมคอยกำกับสอน
“มองไปที่พินตรงกลาง แล้วโยนให้เต็มแรงเลยครับ”
ฟ้าตั้งท่าจะโยน แต่สายตาเหลือบไปเห็นดินและธีรเทพยืนถือลูกโบว์ลิ่งเดินเข้ามา ฟ้าโยนออกไป ทำให้ลูกโบว์ลิ่งวิ่งตกราง
“ว้าย”
ธีรเทพและดินเดินเข้ามา
“อ้าว บังเอิญอีกแล้ว คุณฟ้า...”
ฟ้าแอบเจ็บจี๊ดที่ถูกธีรเทพและดินขัดจังหวะอีก ดินแอบยิ้มพอใจ
เปรมจับมือกับดินและธีรเทพหลังจากได้รับการแนะนำให้รู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“คุณฟ้าบอกว่าคุณเปรมโยนโบว์เก่งมาก ให้เกียรติพวกผมได้แข่งสักครั้งได้มั้ยครับ” ธีรเทพบอก
“คงไม่สะดวกมั่งคะ เพราะคุณเปรมเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่ชอบการแข่งขัน” ฟ้ารับบอก
“แต่คุณฟ้าชอบการแข่งขันไม่ใช่เหรอครับ เพื่อหาสิ่งที่ดีที่สุด” ดินบอก ฟ้าตาโตกลัวดินเปิดเผยว่าฟ้ากำลังเลือกผู้ชายที่ดีที่สุด “ผมหมายถึงเรื่องงานของคุณฟ้านะครับ”
“ผมว่าการแข่งขันก็ดีนะครับ ทำให้เราแอ๊คทีฟ”
“งั้นเรามาแข่งกัน โยนกันคนละครั้ง รู้ผลแพ้ชนะไปเลย”
“แข่งทั้งที...ฟ้าว่าน่าจะมีอะไรเดิมพัน คุณเปรมว่าดีมั้ยคะ”
“ดีครับ ใครแพ้ถือว่าตกรอบ” ดินบอก เปรมทำหน้าแปลกใจ
“ตกรอบอะไรครับ”
ฟ้าอึกอักพูดไม่ออก
“ตกรอบการแข่งขันไงครับ แล้วคุณฟ้าเดิมพันยังไงครับ” ดินช่วยแก้สถานการณ์ให้
“คนแพ้ต้องโดนลงโทษค่ะ แต่ขออุบไว้ก่อนนะคะ บอกตอนนี้ไม่ตื่นเต้น”
ฟ้าบอกแล้วมองสบตาดิน
ธีรเทพจับลูกโบว์ลิ่ง...เล็งไปยังพินข้างหน้า ธีรเทพโยนเต็มแรง ลูกโบว์ลิ่งที่วิ่งด้วยความเร็ว แล้วชนพินกระจาย สไตร์ค
“เย๊..สไตรค์”
“แกโยนผิดเลน”
ดินสะกิดบอก เจ้าของเลนมองหน้า ธีรเทพรีบไหว้ขอโทษ
“ขอโทษครับพี่”
“ถือว่าตกรอบค่ะ คิวต่อไป...นาย”
ฟ้ามองดิน ดินถือลูกโบว์ลิ่ง เล็งแล้วโยนออกไปเต็มแรง ลูกโบว์ลิ่งวิ่งไป แล้วชนพินกระจาย พินด้านขวาสุด สั่นๆ ดินและธีรเทพลุ้นให้ล้มลงในขณะที่ฟ้าลุ้นไม่ให้สไตร์ค และแล้ว...พินไม่ล้ม....
“ไม่สไตร์ค ต่อไปเชิญคุณเปรมค่ะ” เปรมถือลูกโบว์ลิ่งเข้ามา ฟ้าเข้าไปเอาใจประชดดินและธีรเทพ “สู้ๆ นะคะ ฟ้าเป็นกำลังใจให้”
เปรมถือลูกโบว์ลิ่ง หันไปบอกดินและธีรเทพ
“ในฐานะที่ผมได้ซ้อมโยนก่อนพวกคุณ ผมจะต่อให้ ผมจะหลับตาโยน”
“ดีครับ...แต่ถ้าแพ้ก็อย่ามาโวยแล้วกัน” เปรมหลับตาแล้วโยนลูกโบว์ลิ่ง
“คิดว่าตัวเองเป็นเทวดารึไง หลับตาโยน ล้างท่อแน่ๆ” ธีรเทพเม้าท์กับดิน ลูกโบว์ลิ่งวิ่งไป แล้วกระแทกพินล้มทั้งหมด “สไตรค์” ธีรเทพมองอย่างตกใจ
“คุณเปรมเก่งที่สุดเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ฟ้าหันไปมองดินและธีรเทพที่หน้าจ๋อย
“บทลงโทษของคนแพ้ก็คือ...”
ดินและธีรเทพลุ้นด้วยใจระทึก
ฟ้าลงโทษสองหนุ่มด้วยการให้ดินกับธีรเทพ เต้นโชว์ที่ลานโบว์ลิ่ง ฟ้าหัวเราะเยาะ...เปรมบอกฟ้า
“ผมว่ายกเลิกบทลงโทษเถอะ สงสารพวกเขา”
“ไม่ได้ค่ะ ถ้าคิดจะแข่งขัน ต้องพร้อมรับความอับอายและพ่ายแพ้ เรากลับกันเถอะค่ะ”
ฟ้าเดินออกไปกับเปรม ฟ้าหันไปมองเย้ยดิน ดินจำต้องเต้นกับธีรเทพต่อไป
วันต่อมาฟ้ามากดออดหน้าบ้านดินอย่างหงุดหงิดและอารมณ์เสีย
“นายดิน เปิดประตูเดี๋ยวนี้ นายดิน!”
“พอเถอะ แกแกล้งเขาคืนแล้ว ถือว่าเจ๊าๆ กัน” บีบีบอกแต่ฟ้าไม่สนใจ
“เปิดเดี๋ยวนี้ นี่เป็นคำสั่ง”
“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวแฟนฉันตกใจ”
ดินเดินมาเปิดประตู ท่าทางงัวเงีย ยียวนกลับ
“อารมณ์ดีแต่เช้าเชียว มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”
“นายจงใจพานายธีรเทพไปทุกๆ ที่ที่ฉันไปเดท”
“ผมเปล่านะ ไอ้ธีมันไปของมันเอง ผมแค่ขับรถให้มัน ผมไม่เกี่ยว”
ทันใดนั้นธีรเทพออกมาจากบ้านถามดิน โดยไม่เห็นฟ้าและบีบี
“วันนี้คุณฟ้าเขาจะไปไหนทำอะไรอีกวะ” ดินอ้าปากค้าง เพราะฟ้ารู้ความจริงหมดว่าดินเป็นสายให้ธีรเทพ ธีรเทพเองก็ตกใจที่เจอฟ้าและบีบี “คุณฟ้า”
“โกหกหน้าด้าน”
ฟ้าด่าดิน ธีรเทพจึงพลิกสถานการณ์เอาความดีเข้าตัว
“ ไอ้ดิน ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอคุณฟ้า แต่แกก็ยังบังคับให้ฉันไป”
“อย่ามาโบ้ยความผิดให้คุณดินนะ อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่านายนั่นแหล่ะเป็นคนบังคับคุณดิน” บีบีบอก
“อย่าแส่รู้นักเลย ผมนี่แหละถูกมันบังคับ”
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่”
บีบีถามอย่างแปลกใจ ดินรีบโกหก
“บ้านนี้เป็นของไอ้ธีรเทพ มันซื้อแล้วให้ผมมาอยู่ ใช่มั้ยไอ้ธี”
“เรื่องนี้จริงสุดๆ ดินมันมาจากต่างจังหวัดไม่มีบ้าน ก็เลยซื้อให้อยู่ ผมเป็นคนรักเพื่อนครับคุณฟ้า”
ธีรเทพโม้เพราะหวังทำคะแนนกักบฟ้า
“ถ้าเป็นคนรักเพื่อน ก็ห้ามเพื่อนด้วยว่าอย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันอีก”
“ครับ มันจะไม่กวนใจคุณอีก”
“รวมทั้งนายด้วย นายไม่ใช่สเปคฉัน”
“ด้วยความยินดีครับ หา... โดนเต็มๆ ผมขอโทษ”
ธีรเทพวิ่งหนีกลับเข้าไปในบ้าน ดินไม่พอใจที่ฟ้าทำร้ายจิตใจธีรเทพ
“นี่คุณ ไอ้ธีมันชอบคุณ มันก็อยากจะจีบคุณ แล้วถ้าผมชอบคุณ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาห้าม”
ฟ้าตกใจที่ดินพูดอย่างนี้ บีบีเองก็อึ้ง
“เรื่องสมมุติใช่มั้ยคะ” บีบีถาม
“ครับ...เพราะผมไม่ชอบผู้หญิงปากไวใจกล้าหน้า...”
“นาย จำไว้ด้วยว่านายก็ไม่ใช่สเปคฉัน ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่รักไม่แต่ง”
“เอาไว้ให้คุณมีแฟนเป็นตัวเป็นตนให้ได้ก่อนเถอะ ค่อยมาสั่งห้ามคนอื่นไม่ให้คิดอะไรกับคุณ”
ดินมองฟ้า พร้อมจะให้ธีรเทพจีบฟ้าต่อไป ฟ้าไม่พอใจเดินหนีออกไปบีบีหันไปหาดิน
“สำหรับฉัน ถึงมีแฟนก็จะรัก” ฟ้าขับรถออกไป บีบีตกใจ รีบตะโกนวิ่งตาม “ว้าย...ยัยฟ้า รอด้วย”
ดินมองตามแล้วเป็นห่วงธีรเทพ “ไอ้ธี”
ดินเดินไปหาธีรเทพที่นั่งร้องไห้อยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน
“ไอ้ธี ฉันว่าตัดใจเหอะ ถ้ามันไม่ใช่ก็ไม่ใช่ อย่าเสียเวลาเลย...”
ธีรเทพหยุดร้องหันไปมองแล้วถามดินในอาการปกติ
“คุณฟ้าไปแล้วใช่มั้ย”
“แกไม่ได้เสียใจ” ดินงง
“เปล่า ฉันแค่เล่นละครให้เค้าเห็นว่าฉันเฮิร์ตมาก เค้าจะได้สงสาร ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก”
“ฉันว่าแกเลิกเหอะ มันไม่มีประโยชน์ที่จะตามตื๊อต่อไป แกก็เห็นว่าคู่แข่งแกแต่ละคน ดีกว่าแกทุกอย่าง”
“คนอย่างธีไม่เคยถอย”
“เพราะแกรักเค้า”
“ไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเสียหน้า ข้าต้องลุย”
“จะทำอะไรก็ทำ เรื่องของแก”
“ไม่ได้...แกต้องเป็นช่วยฉันต่อไป” ดินจะปฎิเสธ แต่ธีรเทพชิงพูดขึ้นก่อน “ ขอบใจมากเพื่อน”
ธีรเทพมัดมือชก ดินจำต้องช่วยธีรเทพต่อไป
ค่ำคืนนั้น ฟ้าลงจากรถ มองไปยังห้องอาหารหรู เห็นเปรมนั่งอยู่ในร้านที่มุมหนึ่ง บีบีเดินเข้ามาสมทบฟ้า
“ภายใต้เวลาที่งวดเข้ามาทุกที คืนนี้แกต้องเผด็จศึกคุณเปรมซะ”
“บ้า!!”
“เผด็จศึกในที่นี้หมายถึง จู่โจมขอความรัก แกคิดไรเนี่ย?”
“ก็ขอความรักนั่นล่ะ แก...ฉันเป็นผู้หญิงนะ”
“แกอย่าลืมสิว่าแกอยู่ในภาวะวิกฤติ ทุกอย่างต้องรวบรัดตัดตอน แกเหลือเวลาไม่กี่วันแล้ว”
“แกว่าฉันคบผู้ชายพร้อมกันสองคน ฉันจะบาปไหม?”
“ไม่หรอก ฉันยังเคยคบสามคนเลย เทวดาต้องเห็นใจแก เพราะแกทำเพื่อแม่ ใครเซย์เยสก่อน แกก็แต่งงานกับคนนั้น”
“แกดูต้นทางให้ด้วย อย่าปล่อยให้พวกป่วนไปกวนใจฉันอีก”
“ฉันจะเฝ้าไว้แม้แต่แมลงวันก็บินเข้าไปตอมแกไม่ได้”
ฟ้ามั่นใจ เดินเข้าไปในร้าน บีบีหยิบกระจกมองหน้าตัวเอง
“ว้าย...บางไป ต้องตบเพิ่ม”
บีบีมองเห็นป้ายชี้ไปห้องน้ำ บีบีรีบชิ่งไปที่ห้องน้ำ
ฟ้าเดินเข้าร้านอาหารด้วยความมั่นใจ สะกดจิตตัวเอง
“ฟ้า...คืนนี้เธอต้องทำได้ เธอต้องทำสำเร็จ”
ฟ้าแอบมองซ้ายขวาแล้วยกมือไหว้ แล้วประพรมหัวเป็นสิริมงคล ฟ้าจะเดินต่อแต่เจอดินเข้า
“นาย”
“บังเอิญอีกแล้วนะครับ”
“ฉันไม่ขำแล้วนะ นายจงใจมาป่วนฉัน เพราะคนอย่างนายไม่มีปัญญามากินร้านหรูแบบนี้หรอก”
“ก็ไอ้ธีมันเลี้ยงผม คุณอย่าสำคัญตัวเองผิด มันแค่เป็นความบังเอิญ”
“นายกล้าสาบานให้ฟ้าผ่าตายมั้ยล่ะ ว่าไม่ได้ร่วมมือกับเพื่อนนายมาแกล้งฉันอีก”
“สาบานไม่ดีหรอก รบกวนเทวดาท่าน”
“นายดิน วันนี้มันสำคัญกับฉันมาก ฉันจะมาขอความรักจากคุณเปรมอย่ามาขัดขวางได้มั้ย ฉันขอร้องล่ะ” ดินอึ้งที่ฟ้ายอมบอกความจริงทุกอย่าง
ระหว่างรอ ฟ้ารีบยกมือจะไหว้ดิน “ฉันไหว้ล่ะ จะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอม”
ดินทำทีมองเข้าไปในร้าน
“ร้านนี้มีแต่คนหน้าตาแย่ๆ ไม่เจริญอาหาร ย้ายร้านดีกว่า...”
ฟ้าเดินออกไป แล้วหันกลับมาบอกดิน “ขอบใจ”
ฟ้าเดินตรงเข้าไปดินมองตาม ธีรเทพเดินเข้ามาหาดิน ไม่ทันได้เห็นฟ้า
“คุณฟ้ามาถึงรึยัง อยู่โต๊ะไหน เราเข้าไปป่วนกัน!!” ดินไม่ตอบ แต่เดินออกไปที่ลานจอดรถแทน “เฮ้ย ไปไหน?”
ดินจะเดินตรงไปที่รถ ธีรเทพเข้ามาขวาง
“แกต้องไปช่วยฉันขวางทางรักคุณฟ้า”
“มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเขาไม่ได้รักแก ไม่ได้รักฉัน”
ธีรเทพอึ้ง
“เกี่ยวอะไรกับแก”
“เปล่า ฉันแค่เตือนว่าเสียเวลาเปล่า แกถอนตัวเหอะ”
“ไม่...ฉันจะพิสูจน์ให้แกเห็น ด้านได้อายอด”
ธีรเทพเดินกลับเข้าไปในร้าน ดินตะโกนห้ามไว้
“ไอ้ธี...กลับเหอะ”
ขณะนั้นฟ้านั่งอยู่กับเปรมที่โต๊ะอาหาร
“ขอบคุณมากครับ ที่ให้เกียรติชวนผมมาทานอาหาร ผมเองก็ตั้งใจจะชวนคุณฟ้ามาคุยเรื่องส่วนตัวเหมือนกัน”
“ตรงจัง”
“ขอโทษนะครับ ผมเป็นคนตรงๆ แบบนี้ล่ะครับ”
“ดีค่ะ ฟ้าก็ชอบคนตรงๆ”
“ถ้างั้น คุณฟ้าพูดมาสิครับ เพราะแววตาคุณฟ้ามันฟ้องว่ามีอะไรในใจอยากบอกผม”
ฟ้าเขินที่เปรมรู้ความในใจ จึงตัดสินใจรุกถามความในใจ
“คุณเปรมคะ ฟ้ารู้สึกว่าฟ้า...ชอบ...”
“คุณฟ้า เอ้า...บังเอิญอีกแล้วนะครับ”
“คุณธีรเทพ”
ดินเข้ามาลากธีรเทพ
“ธี...กลับเหอะ”
ฟ้าหันไปแอบดุดิน
“นายมันด้านจริงๆ พูดไม่รู้เรื่อง”
“ผมมาช่วยคุณนะ” ดินพยายามอธิบาย
“ฉันไม่เชื่อ น้ำหน้าอย่างนายมีแต่จะขัดขวางความสุขของฉัน”
“ได้...งั้นผมจะทำอย่างที่คุณต้องการ” ดินบอกอย่างไม่พอใจแล้วนั่งลงทักทายเปรม “สวัสดีครับคุณเปรม สบายดีนะครับ”
ธีรเทพทำทีเพิ่งเห็นเปรม
“เอ้าคุณเปรม โทษทีครับมองไม่เห็น เพราะไม่อยู่ในสายตา...จะสะดวกมั้ยครับถ้าผมจะขอร่วมโต๊ะด้วย”
ธีรเทพจะลงนั่ง แต่ฟ้ารีบพูดขึ้น
“ไม่สะดวกค่ะ”
“นั่งเหอะ แกก็รู้ว่าคุณฟ้าชอบเล่นมุก คุณฟ้าเป็นคนอารมณ์ขันครับ ถือเป็นตัวตลกประจำออฟฟิศเลยครับ”
ดินบอกเปรม ธีรเทพนั่งลงทันที แล้วหยิบเมนูจะสั่งอาหาร
“ขอโทษนะครับ ผมกับคุณฟ้ามีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยกัน” เปรมบอก
“เรื่องส่วนตัว คุยได้เลยครับ ผมไม่ถือ” ธีรเทพบอก
“แต่คำว่าส่วนตัวหมายถึงสองคน ไม่ใช่สาม”
เปรมมองธีรเทพประมาณว่าเป็นส่วนเกิน ธีรเทพอึ้งที่โดนเต็มๆๆ
“แต่คำนิยามของผมคือ สามไม่ใช่สองครับ ฮา...ขำมั้ยครับ”
ฟ้าและเปรมอึ้ง ที่ธีรเทพหน้าด้านมากจะสั่งอาหารไม่สนใจฟ้าและเปรม แต่แล้วบีบีเข้ามา
“เอ้า...คุณธีรเทพ ฉันจองโต๊ะรอคุณตั้งนานแล้ว ไปค่ะ”
“คุณเป็นใคร ผมไม่รู้จัก”
“แหมที่รัก...ทำเป็นจำเมียไม่ได้ ขอตัวพาสามีไปก่อนนะคะ”
บีบีลากธีรเทพออกไปทันที เปรมและฟ้าอึ้ง แต่ฟ้าดีใจที่บีบีมาขวางไว้ได้
“ใครครับ”
เปรมถาม ดินชิงตอบแทน
“คุณบีบีเพื่อนคุณฟ้าครับ..สองคนนี้ขี้เล่นอย่างนี้ล่ะครับ ผมว่าเราสั่งอาหารกันเลยนะครับ น้อง
รับออเดอร์ด้วย”
ดินตะโกนเรียกพนักงาน ฟ้าอึ้งมองดินดุๆ แต่ต้องฝืนยิ้ม เพราะอยู่ต่อหน้าเปรม
บีบีลากธีรเทพออกมานอกร้าน.... ธีรเทพร้องลั่นบอกให้บีบีปล่อย
“ก็เลิกก่อกวนเพื่อนฉันสักที”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ เธออิจฉาล่ะสิที่ไม่มีคนจีบ”
“หน้าอย่างฉันเนี่ยนะไม่มีคนจีบ จะบอกให้ หัวกระไดบ้านแทบไม่แห้ง”
“หมาฉี่ใส่บันได”
“ใช่ ว้าย..หมายถึงคนมาจีบต่างหาก ไม่ต้องพูดมาก...มานี่”
บีบีลากธีรเทพออกไป ธีรเทพพยายามดิ้น แต่บีบีจับตัวไว้
“ปล่อย”
“ไม่”
“เหรอ...เลิกตามตื๊อฉันสักที ฉันมีเมียแล้ว”
ธีรเทพตะโกนลั่นหวังให้บีบีอับอาย คนที่เดินผ่านไปมามองบีบีด้วยสายตาเหยียดหยาม
“แก” บีบีตกใจ
“เลิกเป็นเมียน้อยเถอะ มันผิดศีล ตายไปก็ตกนรก กลับไปซะ...”
ธีรเทพพูดต่อ บีบีจึงแก้เกมด้วยการจับมือธีรเทพมาตบตีตัวเอง
“ อย่าค่ะ อย่าทำร้ายฉัน ฉันรักคุณ อย่าทำร้ายฉันอีกเลย”
“เฮ้ย...ยัยบ้าทำอะไร”
บีบียังคงเอามือธีรเทพมาตบตีเธอ แล้วก็แกล้งทำเป็นโดนตีเข่าล้มลง
“คุณ...อย่าทำร้ายผู้หญิง”
การ์ดร้านอาหารตะโกนถาม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ธีรเทพรีบห้าม บีบีเปลี่ยนคำพูดของธีรเทพ แล้วตะโกนให้การ์ดได้ยิน
“อะไรนะ ...ไอ้หน้าปลาร้าอย่ามายุ่ง พวกยามกระจอกอย่ามาสะเออะ”
“ห้ามดีๆ ยังมาด่าอีก พวกเราลุย” การ์ดบอกลูกน้อง
“เฮ้ย...ช่วยด้วย”
ธีรเทพต้องวิ่งหนีไป พวกการ์ดไล่ตาม
“สมน้ำหน้า”
ในร้านอาหารขณะนั้นพนักงานเริ่มเอาอาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ ฟ้ากับเปรมมองหน้ากัน โดยมีดินนั่งอยู่ตรงกลาง
“เชิญครับ เชิญรับประทานได้เลย เออ...เมื่อสักครู่คุณเปรมบอกว่ามีเรื่องส่วนตัวคุยกับคุณฟ้า คุยกันได้เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจผม เพราะผมกับคุณฟ้าสนิทกันมาก ไม่มีความลับต่อกัน ใช่มั้ยครับหัวหน้า”
“เอ่อ...มั้ง”
ฟ้ากัดฟันพูดแล้วตัดสินใจปัดมือถือบนโต๊ะตกพื้น เพื่อหันไปคุยกับดินไม่ให้เปรมได้ยิน
“นายออกไปได้แล้ว”
“ผมอยู่ด้วย ไม่กล้าพูดความลับความในใจล่ะสิ”
“คิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ”
ฟ้าหยิบมือถือมาวางบนโต๊ะ แล้วหันไปคุยกับเปรมต่อหน้าดิน...ฟ้าคว้ามือเปรมมากุมไว้
“คุณฟ้า” เปรมตกใจ
“ฟ้าคงไม่แย่เกินไปใช่มั้ยคะที่ทำอย่างนี้”
“ไม่หรอกครับ ผมว่าคุณฟ้าเป็นผู้หญิงที่ตรงไปตรงมา ผมชอบแบบนี้”
“จริงเหรอคะ”
“ครับ...คุณฟ้ามีอะไรที่น่าสนใจกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ ภายนอกดูหวาน แต่ซ่อนด้วยเสน่ห์น่าค้นหา”
“น่าค้นหารึน่ากลัว” ดินเปรยเบาๆ แต่ฟ้าไม่สนใจ
“แล้วคุณเปรมชอบมั้ยคะ ฟ้ารู้นะคะว่าฟ้าถามอย่างนี้ดูไม่เหมาะเรารู้จักกันไม่กี่วัน แต่ฟ้ารับรู้ได้นะคะว่าคุณเปรม คือคนที่ใช่...” ดินอึ้งที่ฟ้าจู่โจมถามเปรม
“แล้วคุณเปรมล่ะคะ คิดยังไงกับฟ้า บอกมาสิคะ ตอนนี้มีสักขีพยานอยู่ด้วย”
ดินลุ้นด้วยใจระทึก ว่าเปรมจะบอกอย่างไร
“คือว่าผม...”
ฟ้ารอคำตอบ ด้วยใจจดใจจ่อ แต่แล้วฟ้าก็ต้องตกใจเมื่อเห็นฮันนี่เดินตรงมาหาเธอ
“ฮันนี่”
“เซอร์ไพร้ส์ โลกกลมจังนะฟ้า มาทานกับใครเหรอจ้ะ อ๋อ...นายดิน แล้วก็...”
“สวัสดีครับ ผมเปรมครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
ฮันนี่จะฉวยโอกาสคุยต่อ ฟ้ารีบสวมกอดเพื่อเปลี่ยนเรื่องและพาฮันนี่ออกไปจากที่นี่
“ฉันตื่นเต้นมากที่ได้เจอเธอ ไม่ได้เจอเธอนานมาก คุณเปรมขอเวลาสักครู่นะคะ”
ฟ้าลากฮันนี่ออกไปจากโต๊ะทันที เปรมมองตามด้วยความแปลกใจ
“โทษนะครับ ใครเหรอครับ”
“อ๋อ เพื่อนกันนะครับ”
ดินมองด้วยความเป็นห่วง ว่าฮันนี่จะแกล้งฟ้าอย่างไร
ฟ้าลากฮันนี่ออกมาที่มุมหนึ่งของร้านอาหาร
“ฮันนี่ เธอมาทำอะไรที่นี่ ”
“ถ้าสมองเธอไม่ฝ่อ ก็คงจำได้ว่าฉันบอกแล้ว...อะไรที่เป็นของเธอ...ฉันจะแย่ง!!”
“เธอแย่งงานฉันไปแล้ว ยังต้องการอะไรอีก”
“ก็จะแย่งคุณเปรมอีกคน ถ้าคุณวินัยได้มาเห็นว่าเธอคบคุณเปรม ไม่มีผู้ชายคนไหนรับได้หรอกที่รู้ว่าตัวเองเป็นตัวเลือก พอสองคนนั่นทิ้งเธอ ฉันมีสิทธิ์ชิงชัยทั้งคุณวินัยและคุณเปรม ขอบใจเธอมากนะที่นำเสนอสิ่งที่ดีให้ฉัน...”
“ฉันกับคุณเปรมไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฟ้าแก้ตัว
“คิดว่าจะหลอกคนสวยฉลาดอย่างฉันได้เหรอ ฉันมองตาแว้บเดียวก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรกับเขา...”
“คุณเปรมเป็นเพื่อนผมเองครับ คุณเปรมอยากคุยเรื่องงานเปิดตัวคอนโดใหม่”
ดินบอกเมื่อเดินตามออกมา ฟ้าหันไปมองดินอย่างแปลกใจที่ช่วยเธอ
“นายนะเหรอจะรู้จักคนระดับนั้น”
“เพื่อนของเพื่อนแนะนำมานะ เรากำลังคุยเรื่องงานกัน”
“ใช่...เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะ คุณวินัยไม่มีทางโกรธฉันหรอก และที่สำคัญ สองคนนี้ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกัน”
“เหรอ ดูโน่นสิ”
ฮันนี่หันไปมองทางเข้าร้าน วินัยเดินเข้ามาในร้าน
“คุณวินัย...เธอ”
ฟ้ารีบชิ่งจะกลับไปที่โต๊ะ แต่ฮันนี่ควงแขนฟ้าตะโกนเรียกวินัย
“คุณวินัยคะ ทางนี้ค่ะ”
ฟ้าตกใจทำอะไรไม่ถูก ฮันนี่ควงฟ้าไปหาวินัย ดินยืนมองไม่รู้จะช่วยเหลือฟ้าได้อย่างไร
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 3 (ต่อ)
ฮันนี่ลากฟ้าเข้าไปหาวินัย วินัยเข้ามาทักทายฟ้าอย่างยินดี
“พอดีผมมีนัดคุยเรื่องงานกับฮันนี่นะครับ”
“ดีจังค่ะ เซเล็บได้มาเจอกับครีเอทีฟคิดงาน งั้นเราไปนั่งคุยงานด้วยกันเลย”
“เชิญทางด้านโน้นครับ ผมจองโต๊ะไว้แล้ว”
“ฮันนี่ว่าไปนั่งโต๊ะฟ้าดีกว่าค่ะ เพราะโต๊ะฟ้าวิวดีกว่า”
“แต่ฟ้าว่าไปโต๊ะคุณวินัยก็ดีนะคะ ทางโน้นอึดอัดไม่น่านั่งค่ะ”
“โต๊ะฟ้าดีแล้วล่ะ เพราะฟ้ามีเพื่อนมาด้วย เผื่อคุณวินัยจะได้แนะนำรถรุ่นใหม่ๆ ให้เพื่อนฟ้า ไปสิฟ้า..ปล่อยให้เพื่อนรอนานไม่ดีนะจ้ะ”
ฮันนี่คะยั้นคะยอดันฟ้าให้เดินนำไปที่โต๊ะ ฟ้าหน้าซีด ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ฮันนี่เดินนำเข้าไปแล้วบอกวินัย
“นี่ไงคะ เพื่อนฟ้า”
ทุกคนหันไปมอง แต่กลับกลายเป็นดินนั่งอยู่แทนตำแหน่งเปรม
“ดิน”
“แล้วคุณเปรมล่ะ”
ฮันนี่ถามอย่างแปลกใจ ดินจึงเปลี่ยนเรื่อง
“สวัสดีครับคุณวินัย...ผมมาทานข้าวคุยงานกับหัวหน้านะครับ มาทานร่วมกันก็ได้นะครับ เสียดายธีรเทพไม่ได้มาด้วย”
วินัยนึกเซ็งทันทีเพราะไม่อยากร่วมโต๊ะกับดินอีก
“ว่าไงจ้ะฮันนี่ เชิญสิมานั่งทานด้วยกัน”
“ไม่ล่ะ คุณวินัยคะ เชิญที่โต๊ะด้านโน้นดีกว่าค่ะ”
วินัยเดินนำออกไป ฮันนี่แปลกใจที่เปรมหายไป ฟ้ายิ้มเย้ยดีใจ พอฮันนี่และวินัยเดินจากไปแล้วจึงหันมาถามดิน
“แล้วคุณเปรมอยู่ไหน”
ขณะนั้นเปรมยืนรอฟ้าอยู่ที่หน้าร้านอาหาร ฟ้าจึงรีบเดินไปหาเปรม
“ลูกน้องคุณบอกว่าคุณมีธุระอยากคุยกับผม ให้ออกมาข้างนอก”
“ค่ะ คือฟ้าจะมาบอกคุณว่า พอดีฟ้าเจอเพื่อนเก่าครบก๊วนเลย”
“ดีสิครับ ผมจะได้รู้จักเพื่อนๆ คุณฟ้าด้วย เชิญมาทานด้วยกัน”
“ใช่ครับ คุณน่าจะแนะนำให้คุณเปรมรู้จักเพื่อนๆ น ะครับ จะได้สนิทสนมกันไว้”
ดินแกล้งพูด ฟ้าตกใจรีบปฏิเสธ
“เอ่อ...ไม่สนุกหรอกค่ะ เพื่อนๆ เม้าท์ตามประสาผู้หญิงนะค่ะ”
“แต่มีเพื่อนผู้ชายด้วยนี่ครับ”
“เอ่อ...ก็เป็นเกย์น่ะคะ”
“ใช่เหรอครับ ผมเห็นตัวใหญ่กล้ามโต”
“เกย์กล้ามปูไง”
“ผมคุยได้นะครับ ผมไม่แบ่งแยกหรอกว่าใครเป็นแบบไหน ผมถือว่าเราเป็นเพื่อนกันได้” เปรมบอก
“แต่ฟ้าเกรงว่าคุณเปรมจะหลงรักเพื่อนเกย์ของฟ้านะสิคะ ไว้โอกาสหน้าเราค่อยมาทานด้วยกันใหม่นะคะ”
“แล้วแต่คุณฟ้าครับ ขอให้สนุกนะครับ”
“ค่ะ...สนุกมากค่ะ” ฟ้าหัวเราะขื่นๆ
“คุณดิน ผมฝากดูแลคุณฟ้าด้วยนะครับ”
“ครับ ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดี”
ฟ้ารีบส่งเปรม เพื่อให้เปรมออกไปให้เร็วที่สุด ก่อนความลับจะแตก
รถเปรมวิ่งออกไป ฟ้าโบกมือลาก่อนจะหันมาต่อว่าดิน
“นายมาแกล้งฉันทำไม จะให้คุณเปรมรู้รึไงว่าฉันควงสอง”
“ผมก็อยากเห็นว่าคนเก่งอย่างคุณจะแก่สถานการณ์ยังไง”
“แล้วเห็นรึยังล่ะ ว่าฉันแก้ปัญหาเองได้ ต่อไปไม่ต้องมาช่วยอะไรทั้งนั้น”
“เหรอครับ รู้งี้ไม่น่าช่วยให้รอดจากคุณฮันนี่เลย”
“ไม่ต้องมาทวงบุญคุณ”
“แล้วทำไมไม่กลับไปกับว่าที่แฟนคุณล่ะ”
“ฉันต้องสะสางบัญชี”
ดินสงสัยว่าฟ้าจะทำอย่างไร
ฟ้ายืนมองฮันนี่คุยกับวินัย บีบีวิ่งเข้ามาบอกฟ้า...
“ฉันสกัดทัพตาบ้านั่นไปแล้ว ตกลงคุณเปรมเซย์เยสแกรึเปล่า”
“ยัยฮันนี่มาป่วนซะก่อน”
ฟ้ามองไปที่ในร้าน บีบีมองตาม เห็นฮันนี่คุยกับวินัย
“ยัยตัวร้าย คิดแย่งงานแล้วยังจะแย่งแฟนแกอีก อย่างนี้มันต้องบุกไปตบ”
“คนมีการศึกษาเขาไม่ทำกัน เราต้องใช้สมอง”
ดินเข้ามาห้าม
“ผมว่าเอาสมองไปคิดอะไรที่สร้างสรรค์ดีกว่าทำลายล้างกัน”
“คุณดิน...บีบีเห็นด้วยค่ะ บีบีก็ไม่ชอบเลยค่ะการใช้ความรุนแรงในการแก้แค้น”
“นายไม่ต้องมายุ่ง นี่มันเรื่องของฉัน”
“แค่นี้ยังวุ่นวายไม่จบรึไง คุณไปแกล้งเขา เขาก็แกล้งคุณคืน”
“คุณดินพูดถูกค่ะ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร สาธุ”
“ห้ามทำไม เข้าข้างยัยฮันนี่ทำไม รึว่ามีอะไรกัน”
“เปล่า... ผมก็เห็นว่าทำงานที่เดียวกัน ไม่อยากให้ผิดใจกัน”
“ไม่...คนอย่างฉันฆ่าได้แต่หยามไม่ได้”
ทันใดนั้นบีบีเห็นญาติจูงมือหลานเดินเข้ามาบีบีตะโกนเรียกญาติ
“พี่โชค มาทานอาหารเหรอคะ...ญาติฉันเอง”
บีบีหันไปบอกฟ้า ญาติบีบีเดินตรงเข้ามาฟ้ามองและคิดแผนบางอย่างได้
“ฉันรู้แล้วว่าจะทำไง”
บีบีและดินแปลกใจว่าฟ้าจะทำอย่างไร
ภายในร้านอาหารขณะนั้นฮันนี่ยื่นแฟ้มงานให้วินัย
“สคริปต์และรายละเอียดของงานอยู่ในนี้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมเองไม่เคยออกงานมาก่อน ต้องขึ้นเวทีเปิดตัวสินค้า ไม่รู้ว่าจะทำได้รึเปล่า”
“ทำได้สิคะ เพราะฮันนี่จะเป็นคนเทรนให้เองกับมือ แต่ไม่รู้ว่าคุณวินัยจะมีคิวให้ฮันนี่รึเปล่า”
ฮันนี่เขี่ยเท้าวินัยที่ใต้โต๊ะ วินัยรู้ว่าฮันนี่ต้องการอะไร
“ด้วยความยินดีครับผม”
“งั้นเช็กบิลเลยนะคะ จะได้ไปฝึกฝนการแสดงกัน...”
ฮันนี่ตกใจที่เห็นฟ้ายืนอยู่
“น้ำฟ้า มีอะไรเหรอ”
“พอดี สามีเธอมารับนะ ฉันก็เลยมาตาม”
“สามี” ฮันนี่มองไปนอกร้านเห็นผู้ชายคนนึงยืนโบกมือเรียกฮันนี่ “ไม่ใช่แล้วล่ะ เธอเล่นมุกแหย่ฉันอีกแล้ว”
บีบีจูงเด็กเข้ามาหาฮันนสี่
“ฮันนี่ ลูกร้องหิวนม กลับบ้านไปได้แล้ว”
“ลูก”
เด็กเข้าไปจับมือฮันนี่
“คุณแม่ขา หนูหิว...”
ดินยืนมองอยู่นอกร้านถึงกับตกใจ และขำในความร้ายกาจของฟ้า วินัยตกใจและเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง
“ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า คุณฮันนี่จะได้กลับไปดูแลลูกและสามี”
ฮันนี่จะลุกตามไป แต่เด็กร้องรบเร้าฮันนี่
“หนูหิวค่ะคุณแม่”
วินัยชิ่งหนีไปทันที ฮันนี่เจ็บใจหันมองฟ้า
“ยัยฟ้าเธอทำอะไรของเธอ”
“ตาต่อตาฟันต่อฟัน คิดจะแย่งของจากฉันมันไม่ง่ายหรอก ต่อไปเธอต้องชวดทั้งงานและความรัก”
“ยัยน้ำเน่า”
ฮันนี่เจ็บใจ ลุกหนีออกไปทันที ฟ้าและบีบีตบมือด้วยกันดีใจ บีบีหันไปบอกเด็ก
“หลานน้าเล่นละครเก๊งเก่ง วันหน้าน้าจะพาไปเล่นละครอีเว้นต์นะจ้ะ”
“ค่ะน้าบีบี”
“กลับไปหาคุณพ่อเถอะจ้ะ” เด็กวิ่งออกไป ฟ้าจะออกไป บีบีแปลกใจ “แกจะไปไหน?”
“เผด็จศึก”
ฟ้ากำลังจะไปหาวินัยที่ลานจอดรถแต่ดินเข้ามาขวางไว้
“เป็นไง สะใจรึยังได้ล้างแค้นสมใจแล้วนี่”
“สบายใจเป็นที่สุด ออกไปอย่ามาขวาง”
“คุณจะทำอะไรอีก” ดินถามอย่างแปลกใจ
“ภารกิจของฉันยังไม่จบ ฉันต้องไปหาคุณวินัย”
“จะบ้าเหรอคุณ คุณนัดออกเดตคุณเปรม แล้วยังจะไปหาคุณวินัยอีก”
“ก็คุณเปรมกลับไปแล้ว ฉันไม่ยอมเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์หรอกอย่ามาขวาง”
“แต่ผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้ใจ คุณอย่าไปยุ่งเขาเลย เชื่อผมเถอะ”
“เขาจะดีได้ไงล่ะก็นายคอยเชียร์เพื่อนนาย แล้วก็ขัดขวางผู้ชายทุกคนที่ฉันคบหา...ฉันจะไม่มีวันหลงกลเชื่อนายหรอก”
ฟ้าเห็นรถวินัยกำลังจะออกไป ฟ้ารีบวิ่งไปขวางรถทันที วินัยตกใจ เบรกรถทันที...
“เสี่ยงตายอีกแล้วเหรอ”
ฟ้าเดินเข้ามาหาวินัย
“คุณวินัยคะ ฟ้ามีเรื่องสำคัญอยากคุยกับคุณค่ะ”
“เราคงไม่ต้องคุยเรื่องงานกันอีกแล้ว เพราะผมเข้าใจหมดแล้ว”
“แล้วถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวล่ะคะ”
ฟ้ายิ้มเชิญชวน วินัยยิ้มอย่างพอใจ...ดินมองด้วยความแปลกใจ แล้วเห็นฟ้าขึ้นรถไปกับวินัย
วินัยพาฟ้ามาที่ร้านอาหารหรูบนตึกสูงแห่งหนึ่ง วินัยเดินนำฟ้าเข้ามาในร้านอาหาร ฟ้ามองเห็นก็จะเลือกโต๊ะ
“ด้านโน้นก็สวยดีนะคะ”
“มีมุมสวยกว่านี้อีกครับ”
“ห้องเดิมนะครับคุณวินัย”
พนักงานถามแล้วเดินนำวินัย ฟ้าตามไปด้วยความแปลกใจ....
ฟ้าเดินเข้ามาในห้อง มีโต๊ะอาหารบรรยากาศโรแมนติก มองเห็นวิวกรุงเทพสวยงาม
“สวยมากค่ะ...น่าตื่นเต้นจัง”
วินัยล๊อกห้องทันที แล้วหันไปคุยกับฟ้า
“มีอะไรน่าตื่นเต้นอีกเยอะครับ”
“ถึงกับต้องเปิดห้องส่วนตัว ฟ้าเกรงใจคุณวินัยจังเลยค่ะ”
“ก็คุณฟ้าอยากคุยส่วนตัวไม่ใช่เหรอครับ”
ฟ้าเขิน อยากเข้าห้องน้ำเพื่อเติมหน้าให้มั่นใจขึ้น
“ฟ้าขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
“เชิญครับ...ผมจะเตรียมเครื่องดื่มไว้ให้”
ฟ้าเดินเข้าห้องน้ำไป วินัยเห็นว่าฟ้าลับตาไปแล้วจึงหยิบกล้องวีดีโอแฮนดิแคมตัวเล็กมากออกมาเซ็ตแล้วซ่อนไว้ข้างแจกันดอกไม้
ฟ้าเข้ามาในห้องน้ำ แล้วกรี๊ดแบบไม่มีเสียง
“ฟ้า...เธอกำลังจะทำสำเร็จแล้ว บรรยากาศเป็นใจ ไม่มีใครเข้ามากวน ต้องเพิ่มความเซ็กซี่อีกนิด”
ฟ้ารีบหยิบลิปสติกมาแต่งเพิ่มเพื่อความเซ็กซี่
ขณะนั้นดินเดินตรงเข้ามาจะเดินไปที่ห้องอาหารส่วนตัว แต่พนักงานเข้ามาขวางไว้
“จองโต๊ะไว้รึเปล่าครับ”
“เอ่อ...ผมเอาของมาให้คุณวินัยนะครับ คุณวินัยอยู่ไหนครับ”
“ของอะไรครับ”
พนักงานถามอย่างแปลกใจเพราะดินไม่ได้ถืออะไรมาเลย ดินจึงรีบแก้ตัว
“เอ่อ...รีบจนลืมเลย เดี๋ยวผมลงไปเอาของที่รถก่อนนะครับ”
ดินรีบเดินออกไป แล้วคิดแก้สถานการณ์
ฟ้ากลับมาที่โต๊ะอาหารแล้วชนแก้วกับวินัย
“สำหรับมิตรภาพของเราครับ”
ฟ้าชนแก้วแล้วดื่มจนหมด วินัยรินเพิ่มให้อีก
“พอแล้วค่ะ ปกติฟ้าไม่ดื่ม”
“ไม่ดื่ม รึไม่ให้เกียรติผมครับ”
“เปล่านะคะ ฟ้าไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย”
“แล้วคุณฟ้าคิดอย่างที่ผมคิดรึเปล่าครับ “
“แล้วคุณวินัยคิดอย่างที่ฟ้าคิดรึเปล่าล่ะคะ”
“แค่คำพูดมันคงไม่พอที่จะบอกความรู้สึกทั้งหมดได้”
วินัยเริ่มเข้ามาจับเนื้อตัวฟ้า ฟ้าพยายามปัดป้อง เริ่มใจคอไม่ดี
“แต่บางทีคำพูดก็ชัดเจนดีนะคะ คุณวินัยคิดยังไงกับฟ้าคะ”
“ภาษาร่างกายสื่อความหมายในใจได้ดีที่สุด”
วินัยเริ่มเข้ามาลวนลามฟ้า ฟ้าเริ่มอึดอัด
“คุณวินัยทำอะไรคะ”
“ก็ทำอย่างที่คุณต้องการไงครับ”
“ไม่ใช่นะคะ ฟ้าไม่ได้ต้องการแบบนี้ ฟ้าต้องการความรัก”
“ใช้ร่างกายบอกรักสิครับ...” วินัยเข้าไปปล้ำฟ้า ฟ้าผลักแล้วตบหน้าวินัย “อ๋อ...ชอบความรุนแรง ใจเราตรงกันอีกแล้ว”
วินัยพุ่งเข้าไปกอดรัดฟ้า ฟ้ารีบต่อสู้เอาตัวรอด
ดินเดินเข้ามาบริเวณร้านอาหารแล้วคว้าเอาช่อดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะหนึ่ง ซึ่งหนุ่มสาวเจ้าของโต๊ะไม่ทันสังเกต ดินเดินตรงมาที่พนักงาน
“นี่ครับดอกไม้ของคุณวินัย”
“งั้นเดี๋ยวผมเอาไปส่งให้ครับ”
“ไม่ได้ครับ...เพราะผมต้องร้องเพลงเซอร์ไพร้สให้แฟนคุณวินัยด้วยครับ”
“เชิญด้านในเลี้ยวซ้ายห้องริมสุดครับ”
“ขอบคุณครับ”
ดินยิ้มดีใจที่ผ่านด่านมาได้
ระหว่างนั้นภายในห้องอาหารส่วนตัว ฟ้าพยายามดินหนีวินัยและร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
วินัยเข้ามาจู่โจม ฟ้าผลักวินัย ไปชนกับแจกัน แจกันล้มแตกทำให้เห็นกล้องถ่ายวิดีโอของวินัย
“กล้องวิดีโอ คุณตั้งใจถ่ายฉัน”
“เพื่อการันตีว่าคุณจะไม่ปากโป้งบอกใคร แต่ถ้าคุณอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึก ผมจะไรต์แผ่นให้”
“ไอ้สารเลว”
ฟ้าดึงแผ่นออกมาทำลาย วินัยวิ่งเข้ามาแย่ง ฟ้าถีบแล้วหนีไปที่ประตู ฟ้าจะเปิดแต่ประตูล๊อกหลายชั้น ฟ้าพยายามเปิดจนเกือบหมด แต่วินัยก็เข้ามาดึงตัวไว้
“จะไปไหน มาสนุกด้วยกันก่อน”
“ช่วยด้วย...ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้ากาม”
ดินรีบเดินไปยังห้องของวินัย แล้วได้ยินเสียงฟ้า
“ช่วยด้วย”
“คุณฟ้า”
วินัยเข้าจับตัวฟ้า ฟ้าดิ้นแล้วถีบวินัย ก่อนจะวิ่งไปที่ประตูห้อง เปิดล๊อคประตูห้องได้ จะเปิดออกไป แต่วินัยเข้ามาดึงตัวไว้ ฟ้ากระเด็นมาที่โซฟา วินัยเข้ามาลวนลามฟ้า
“ปล่อยฉันนะ”
แต่แล้ววินัยถูกกระชากตัวออกไปอย่างแรงเผยให้เห็นดิน
“นายดิน”
ดินเอาช่อดอกไม้ส่งให้วินัย
“เอาดอกไม้มาส่งครับ” วินัยรับงงๆ “ แล้วก็เอาไอ้นี่มาฝาก”
ดินต่อยวินัยเต็มหมัด วินัยล้มลง...วินัยลุกขึ้นมาสู้ ดินเข้าไปต่อยอีกและต่อสู้กับวินัย วินัยสู้ดินไม่ได้ ดินเตะผ่าหมากวินัย วินัยนอนโอดโอยกองกับพื้น จังหวะนั้นเปรมเข้ามาในห้องตะโกนด่าวินัย
“วินัยแกมันทำชั่วอีกแล้วนะ”
“คุณเปรม ช่วยฟ้าด้วย” ฟ้าโผเข้าหาเปรมทันที ดินมองด้วยความเสียใจที่ เปรมได้หน้าไป
“คุณเปรมรีบพาฟ้าไปจากที่นี่เถอะค่ะ”
เปรมพาฟ้าออกไป ดินมองตาม หันมามองวินัยแล้วกระทืบซ้ำก่อนจะเดินออกไป
เปรมพาฟ้ามาที่รถแล้วขับออกไป ดินวิ่งลงมาเห็นเปรมพาฟ้าออกไปแล้ว...เปรมจอดรถที่ริมแม่น้ำ ฟ้าลงจากรถมายืนนิ่งตั้งสติ เปรมเข้ามาปลอบ
“คุณดีขึ้นรึยังครับ”
“ค่ะ คุณเปรมมาช่วยฟ้าได้ไงคะ”
“ผมย้อนกลับมา ตั้งใจจะรับคุณกลับบ้าน แต่เห็นคุณออกมากับวินัย ผมยิ่งเป็นห่วงคุณ”
“คุณเปรมรู้จักคุณวินัย”
“มันเคยทำแบบนี้กับเพื่อนผม แล้วคุณไปรู้จักมันได้ไงครับ”
“เอ่อ..ฟ้าต้องติดต่อเรื่องงานค่ะ อย่าไปพูดถึงเขาเลย”
“คุณเป็นยังไงบ้าง” เปรมถามอย่างเป็นห่วง
“ฟ้าดีขึ้นแล้วค่ะ คุณเปรมคะ...คุณเปรมแต่งงานกับฟ้าได้มั้ยคะ”
“คุณฟ้า”
ดินขี่มอเตอร์ไซด์ตามมา ดินยืนมองดูฟ้าขอความรักจากเปรม
“ฟ้าพูดจริงนะคะ เราแต่งงานกันภายในเดือนนี้เลย”
“ทำไมคุณฟ้าเร่งรัดเหลือเกิน ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ”
“คุณเปรมไม่ชอบฟ้าเหรอคะ”
“ผมชอบคุณ แต่ยังไม่ใช่คำว่ารัก ผมคิดว่าการที่เราจะรักกัน เราควรศึกษานิสัยใจคอกันให้มากกว่านี้”
“แต่ถ้าเราชอบกัน ได้แต่งงานกัน มีเวลาอยู่ด้วยกัน มันก็ก่อให้เกิดความรักขึ้นมาไม่ใช่เหรอคะ อีกสองเดือนแต่งได้มั้ยคะ”
ดินรู้สึกผิดหวังที่เห็นฟ้าวิ่งหาความรักจนเกินพอดี
“ถ้าเราเร่งสร้างคอนโด โดยที่ฐานรากไม่แข็งแรง คอนโดนั้นก็ต้องพังเราควรจะใช้เวลาดูใจให้มากกว่านี้นะครับ”
“ถ้าต้องรอเป็นปี มันสายเกินไปสำหรับฟ้า”
“แต่การเสียเวลาศึกษากันสองสามปี มันก็คุ้มนะครับ สำหรับการต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งชีวิต”
ฟ้าหน้าสลดลง เพราะเสียใจที่เปรมไม่สามารถแต่งงานได้ภายในสองเดือน “ผมบอกตามตรงนะครับ ถ้าผมจะแต่งงานกับใคร ผมใช้เวลาดูใจไม่ต่ำกว่าห้าปี แต่ในกรณีคุณฟ้าผมลดให้เหลือปีเดียว ตกลงมั้ยครับ”
“ขอบคุณนะคะ แต่เสียดายจังเวลาของเราไม่แมตช์กัน ฟ้าดีใจนะคะที่ได้รู้จักคนดีๆ อย่างคุณเปรม ฟ้ารบกวนเวลาคุณเปรมมามากพอแล้ว ฟ้าขอลาก่อนนะค่ะ”
ฟ้าวิ่งออกไปเปรมมองตาม ไม่เข้าใจเหตุผลของฟ้า
“คุณฟ้า”
ฟ้าวิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ที่สุดท้ายไม่มีใครที่จะแต่งงานกับเธอได้ ฟ้าวิ่งมา แล้วเจอดินขวางหน้า
“นายอย่าเอาเรื่องทั้งหมดในคืนนี้ไปบอกใครนะ”
“อายเป็นด้วยเหรอ ผมไม่นึกเลยว่าคนรักในเกียรติอย่างคุณ จะสิ้นท่าทำตัวไร้ศักดิ์ศรี ยอมทำทุกอย่างเพื่อหาผู้ชายมาแต่งงาน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย”
“ก็ผมสมเพชคุณอยู่เป็นโสดมาได้จนป่านนี้ แต่พอนึกอยากจะมีแฟนก็รีบซะจนไม่ดูตาม้าตาเรือ คนเรามันต้องดูกันนานๆ ไม่ใช่ปุบปับก็ตามเข้าคอนโด เกือบพลาดท่าแล้วยังมีหน้ามาตี๊อขอความรักคนอื่นหน้าด้านๆ”
ฟ้าตบหน้าดิน แล้วพรั่งพรูความในใจออกมา
“คิดว่าฉันอยากให้มันเป็นแบบนี้เหรอ แต่เพราะฉันไม่มีเวลาศึกษาดูใจใครแล้ว ฉันต้องแต่งงาน นายเข้าใจมั้ยว่าฉันต้องแต่งงาน”
“คุณพูดเหมือนกับถ้าคุณไม่แต่งแล้วจะตาย”
“ใช่ แต่ไม่ใช่ชั้นที่ตาย คนที่จะตายคือแม่ชั้น...แม่ฉันกำลังจะตาย” ดินอึ้ง “เหลือเวลาอีกไม่ถึงหกสิบวันที่แม่ฉันจะมีชีวิตอยู่กับฉัน ฉันต้องแต่งงานเพื่อทำให้แม่มีความสุขที่สุด” ฟ้าร้องไห้โฮออกมาอย่างอัดอั้น ดินรู้สึกเห็นใจฟ้า “ถ้าไม่ทำแบบนี้ แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง หา... บอกมาสิ บอกมา”
ดินเอื้อมมือไปแตะไหล่ฟ้า ฟ้าโผเข้าซุกร้องไห้กับอกของดิน ดินไม่กล้ากอดฟ้า แต่ก็ปล่อยให้ฟ้าได้ร้องไห้ซบกับอก
“ฉันอยากเจอผู้ชายที่ดี ไม่มีข้อเสียให้ฉันติ ฉันจะได้แต่งงานสักที”
“แต่ผมคิดว่าคนเราจะแต่งงานกันได้ ต้องมีความรักเป็นพื้นฐาน เพราะถ้าเรารักใครสักคน เราจะมองข้ามข้อเสียเขาได้ทุกเรื่อง นั่นเท่ากับเขาจะไม่มีข้อติเลย” ฟ้าอึ้ง มองหน้าดิน ดินหวั่นไหว รีบตัดบท “เดี๋ยวผมไปส่ง”
ดินค่อยๆ ดันตัวฟ้าออกไป แล้วหันหลังเดินไปเอารถ ฟ้ามองตามดินด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ที่แม้แต่ตัวฟ้าก็ไม่เข้าใจ
ฟ้านั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ดินมาตามถนน ดินหันมองฟ้า...
“ไม่กลัวตกหรือไง เกาะแน่นๆ”
ฟ้าจำใจค่อยๆ เกาะเอวดิน แล้วซบลงบนแผ่นหลังของดิน ดินแอบยิ้มอย่างพอใจ ฟ้าค่อยหลับตาลงกับแผ่นหลังของดิน กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น...ดินขี่มอเตอร์ไซค์โดยมีฟ้าซ้อนท้ายกอดเอวดินไปตามถนนของกรุงเทพยามราตรี
วันต่อมาบอสตบโต๊ะโวยวายเสียงดังกลางห้องป ระชุม
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณวินัยแจ้งยกเลิกการเป็นเซเล็บ”
“บีบีว่าฮันนี่น่าจะตอบเรื่องนี้ได้ดีนะคะ เพราะว่าเป็นคนประสานงานคุณวินัยโดยตรง”
“เอ่อ..คือว่า ฮันนี่ไม่รู้ค่ะ จู่ๆ ก็ยกเลิกกะทันหัน”
“ทำไมไม่รู้ล่ะคะก็เมื่อคืนมีนัดกัน”
“นังมิ้นท์” ฮันนี่ดุมิ้นท์
“ยกเลิกก็ดีแล้วค่ะ เราไม่ควรส่งเสริมคนเลว”
ทุกคนหันขวับไปที่ฟ้าทันที
“เลวยังไงอะพี่ฟ้า”
ดินหันมองฟ้า รีบแก้ตัวให้ฟ้า
“ก็เลวที่ยกเลิกกะทันหันไง”
“แล้วอย่างนี้จะหาใครแทน โจทย์ของลูกค้าคือต้องการคนที่ดี ไม่เคยเป็นพรีเซนเตอร์มาก่อน”
“คุณฟ้าคิดแก้ปัญหานี้ไว้แล้วครับ คุณฟ้ามีตัวเลือกใหม่คือคุณเปรม “
“ใครสั่งให้นายเสนอ”
ฟ้าหยิกดิน แต่ดินเปิดเครื่องฉายภาพเปรม
“ผมแนบโพร์ไฟล์คุณเปรมอยู่ในแฟ้มแล้วครับ” ทุกคนเปิดแฟ้มดูรูปเปรม “คุณเปรมมีคุณสมบัติตรงตามคอนเซ็ปต์ลูกค้าทุกอย่างครับ”
“เยี่ยม ฟ้าเธอต้องตามตัวคุณเปรมมาให้ได้”
“ถ้าฟ้าไม่ได้ งั้นฮันนี่ขอเสนอตัวประสานงานเองค่ะ”
“คงไม่ต้องล่ะ เพราะว่าฟ้าประสานงานเรียบร้อยแล้ว”
บีบีบอกพร้อมกับเปรมเดินเข้ามา
“ผมยินดีรับงานนี้ครับผม”
“คุณเปรม” ฟ้ามองเปรมอย่างตกใจ
พอออกจากห้องประชุมฟ้าแยกมาคุยกับเปรมตามลำพัง...
“คุณเปรมมาได้ไงค่ะ”
“เพื่อนคุณบอกว่าต้องการความช่วยเหลือจากผม”
ฟ้าหันไปเจอบีบีชูนิ้วสองนิ้ว เผยว่าเป็นคนโทรหาเปรม...
“แล้วคุณเปรมไม่โกรธฟ้าเหรอ ที่เราสองคนไปต่อไม่ได้”
“ทำไมต้องโกรธล่ะ ถึงเราไม่ได้รักกัน แต่เราเป็นพี่น้องกันได้นี่”
เปรมยื่นมือให้ฟ้า ฟ้าจับมือเปรม
“ค่ะ พี่ชายที่แสนดี อย่างนี้ต้องช่วยหาแฟนให้น้องด้วยนะ”
เปรมเอามือยีหัวฟ้า
“ด้วยความยินดีจ้ะน้องสาว”
“อ้อ...เอาแบบไทยๆ นะ ฟ้าไม่ชอบตี๋”
เปรมมองหน้าฟ้า แล้วหัวเราะอย่างมีความสุข
เปรมกลับไปแล้วฟ้าจึงกลบับเข้าห้องทำงานแล้วเดินมาต่อว่าดินที่โต๊ะทำงาน
“ใครสั่งให้นายเสนอชื่อคุณเปรม”
“เพราะผมเห็นว่าคุณเปรมเหมาะที่สุด คุณต้องรู้จักแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว”
“ผู้หญิงเราก็งี้ล่ะค่ะ แยกลำบาก” บีบีบอกแล้วยิ้มหวานให้ดิน “บางทีทำงานด้วยกันก็แอบรักกัน”
บีบีหลิ่วตาให้ดิน
“ต่อไปถ้าฉันไม่สั่ง อย่าสาระแนนำเสนออะไรอีก”
“ยังมีหน้ามาด่าคุณดินอีก แกควรขอบคุณเค้าด้วยซ้ำ..ที่แกได้กลับมาคุมงาน ก็เพราะคุณดิน”
ฟ้ามองหน้าดิน จะอ้าปากขอบใจแต่ดินสวนขึ้น
“จะเลี้ยงข้าวขอบคุณผม ขอบคุณครับ”
“อะไรนะ”
“คืนนี้ที่คอนโด”
ฟ้าตกใจที่บีบีดันเสนอที่คอนโด ดินยิ้มยั่วฟ้า
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
