เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 32
คุณสดใสยังคงค้างอยู่ในท่าเต้นโคโยตี้ ทั้งหมดอ้าปากค้างเมื่อเห็นน้ำฟ้า
“ทำอะไรกันคะ”
น้ำฟ้าถามอย่างแปลกใจ
“เอ่อ...” คุณสดใส น้ำฝน จอห์น พูดไม่ออก
“ไหนบอกว่าไม่กลับบ้านไงคะพี่ฟ้า” น้ำฝนตั้งสติได้ก่อนถามขึ้นมา
“ไหนบอกว่างานเยอะไงครับพี่ฟ้า” จอห์นถามต่อ
“ไหนบอกว่า...” คุณสดใสจะถามบ้างแต่น้ำฟ้าขัดขึ้นก่อน
“ถามว่าทำอะไรกันคะ”
คุณสดใส น้ำฝน จอห์น มองหน้ากัน อึ้ง หาคำตอบไม่ทัน จะแก้ตัวยังไงดี
“ทำไมต้องปิดฟ้าด้วยคะแม่ คิดว่าฟ้าดูไม่ออกเหรอคะว่ากำลังจะไปไหน ทำอะไร” ทุกคนหน้าซีด
น้ำฟ้าวางกระเป๋า ถอนหายใจ เดินเข้าไปกุมมือคุณสดใส
“แม่คะ...อยากไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาทำไมไม่บอกฟ้า ฟ้าจะได้ไปด้วย”
คุณสดใส น้ำฝน จอห์นหันมองหน้ากัน เลิกลั่ก ก่อนจะยิ้มออกมาได้
“โอ...เยสๆๆ”
“จริงด้วยค่ะคุณแม่”
“นั่นสินะ แม่ก็ลืมไป มัวแต่กลัวว่าน้ำฟ้าจะว่าเอา เลยไม่กล้าบอก”
“อะไรที่ทำให้แม่มีความสุขได้ ฟ้าไม่ว่าหรอกค่ะ”
“ขอบใจมากจ๊ะลูกที่เข้าใจแม่”
“แต่ ขอแค่เบาๆ ได้มั้ยคะ พอหอมปากหอมคอ”
“จ้ะ แม่สัญญา”
ทั้งหมดพากันมานั่งกินอาหารที่ร้านอาหารกึ่งผับ คุณสดใสนั่งดื่มเครื่องดื่มอย่างเรียบร้อย เก็บอาการ ในขณะที่เพลงในร้านชวนให้ขยับแข้ง แขน และขามาก น้ำฟ้านั่งกินข้าวกับน้ำฝน
“แหม จังหวะดนตรีแบบนี้ น่าลุกขึ้นเต้นนะครับมัม” จอห์นบอก
“ก็อยากอยู่ แต่สังขารแม่มันไม่ไหวหรอกจ๊ะ จอห์น” คุณสดใสอดไม่ได้ที่จะขยับตัวตามจังหวะดนตรี จังหวะนั้นน้ำฟ้าหันมองคุณสดใสอย่างจับสังเกต
“โอ๊ย...ดูสิ...แต่ใจมันสวนทางกับสังขารอ่ะ ใจมันสั่งมา” คุณสดใสบอก
น้ำฝนอยากให้แม่สนุก เลยคิดดึงน้ำฟ้าออกไป
“พี่ฟ้าคะ ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฝนหน่อยสิคะ”
“ไปเองไม่ได้หรือไง ก็อยู่ตรงนั้น”
“ฝนอยากยืมลิปสติกของพี่ฟ้า สวยดี นะๆ”
น้ำฟ้าจะล้วงลิปสติกส่งให้
“ก็เอาไปสิ”
“ไปเป็นเพื่อนฝนหน่อย ฝนมีเรื่องจะปรึกษา”
“ก็ได้...”
น้ำฟ้าลุกตามน้ำฝนไป คุณสดใส และจอห์นมองตามไป พอร่างของสองสาวลับไปปุ๊บ คุณสดใสก็ลุกขึ้นเต้นปั๊บ
“ไม่ไหวแล้ว มันคึก จอห์น ดูต้นทางให้แม่ด้วย”
“ครับ มัม ฉกฉวยวันเวลาเอาไว้ Seize the day เต็มที่”
จอห์นลุกขึ้นเต้นเป็นเพื่อนคุณสดใส พลางดูต้นทาง
น้ำฝนจูงมือฟ้าเข้ามาในห้องน้ำ
“ว่าไง”
“คือ...พี่ฟ้าว่าฝนควรจะแต่งงานกับจอห์นตอนไหนดี”
“ใช่เวลาจะปรึกษาเรื่องนี้มั้ยเนี่ย”
“ก็ไม่รู้ปรึกษาตอนไหน เห็นพี่ฟ้ายุ่งๆ”
“ก็ใจบอกว่าพร้อมตอนไหน ก็ตอนนั้น”
น้ำฟ้าจะเดินออกไป น้ำฝนรั้งฟ้าเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิพี่ฟ้า”
“อะไรอีกล่ะ”
ขณะนั้นคุณสดใสและจอห์นยังเต้นกันอยู่อย่างเมามัน แต่เต้นไปเสียวสันหลังไป
“มาหรือยัง”
“ยังครับมัม”
“โอย เพลงนี้เพลงโปรด สมัยแม่ยังสาว”
“อ่ะ วัน ทูทรี”
คุณสดใส จอห์นเต้นกันอย่างสุดเหวี่ยง
ส่วนในห้องน้ำน้ำฝนจับมือของน้ำฟ้าเอาไว้ แล้วมองตาอย่างซึ้งๆ
“ขอบคุณนะคะพี่ฟ้า”
“อืม”
“รักพี่ฟ้านะคะ”
“อืม”
น้ำฝนโผเข้ากอดพี่สาวแน่น มีคนเดินเข้าห้องน้ำ มองน้ำฟ้ากับน้ำฝนแปลกๆ
“เบี้ยนแหง”
“น้องสาวค่ะ” น้ำฟ้ารีบบอก สาวที่กำลังซุบซิบถึงกับสะดุ้ง ตกใจกลัว รีบเดินเข้าห้องน้ำไป
“ไปเหอะ น้ำฝน พี่นัดให้บีบีมาด้วย เดี๋ยวจะหากันไม่เจอ”
“พี่บีบีมาด้วย”
น้ำฝนถามอย่างตกใจ
ขณะนั้นคุณสดใส จอห์นยังเต้นกันอยู่โดยไม่ได้สังเกตว่า บีบีมายืนเท้าสะเอวอยู่ข้างหลังโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“ไหนบอกว่ามาเบาๆ กันไงคะ คุณแม่”
บีบีถาม คุณสดใสกับจอห์นชะงักหันไปพอเห็นบีบี คุณสดใสทรุดลงนั่งทันที
“จอห์น แม่ขอยาดมหน่อย บอกแล้วว่าไม่ไหวๆ ยังจะชวนแม่เต้น”
“ครับคุณแม่ครับ”
จอห์นรีบพยุงคุณสดใสนั่งลงทันที น้ำฟ้าและน้ำฝนเข้ามา
“มาแล้วเหรอบีบี กินอะไรมาหรือยัง”
“ไม่กินอ่ะ กินไม่ลง”
บีบีนั่งหน้าตูม
“เอาเครื่องดื่มอะไรมั้ย” น้ำฟ้าถามต่อ
“ไม่”
“ท่าทางจะอารมณ์เสีย มู้ดดี้มานะครับ แบบนี้ ต้องรีแล็กซ์ อย่าเครียด” จอห์นบอก
“ใช่ ฉันต้องรีแล็กซ์”
ที่หน้าร้านอาหาร ขณะนั้นธีรเทพกำลังลากดินเข้ามา
“ฉันกินข้าวอิ่มแล้ว พามาทำไม” ดินบอก
“ให้มาเป็นเพื่อน ในฐานะเพื่อนรัก”
“ถามฉันบ้างสิ ว่าหมดรักแกหรือยัง”
“อย่าเพิ่งหมดรักกันจิ่...ตะเอง”
“เกลียดแกแล้วว่ะ บอกมาลากฉันมาทำอะไร”
“ดินเพื่อนรัก รู้ความจริงแล้ว อย่าล้อเค้านะ”
“ไม่ล้อ”
“ฉันเช็กเฟสบุ๊ก เลยรู้ว่ายัยบีบีมาที่นี่”
“เซ็ง”
“แต่รักนะ แกช่วยคุยกับยัยบีบีให้หน่อยสิ ว่าฉันมาง้อ...”
“ง้อหญิง แต่สิงผ่านเพื่อน ไม่เวิร์กหรอกว่ะ ไปคุยเอง” ดินจะเดินออกไปแต่ได้ยินเสียงคนร้องวู้ๆ เชียร์ด้วยความมันดังลอดออกมาจากนอกร้าน “นี่เขามีโชว์ในร้านอาหารแบบนี้ด้วยเหรอ”
ดินและธีรเทพมองเข้าไปข้างในแล้วประหลาดใจ
จังหวะนั้นบีบียืนเด่นเต้นอยู่กลางเวที ทุกคนในร้านพากันมองเป็นตาเดียวด้วยความประหลาดใจ คุณสดใส จอห์น น้ำฝนมองบีบีเหวอ
“บีบี! ลงมาอายเค้า ทำอะไรของแก” ฟ้าเรียกบีบี
“ก็รีแล็กซ์ไง จอห์นแนะนำ”
“แต่นี่เขาเรียกว่าบ้าครับ ไม่ใช่รีแล็กซ์” จอห์นบอกแล้วกระซิบกับคุณสดใส “เต้นแรงกว่าคุณแม่อีกนะครับ”
“ฉันว่าฉันเก็บกดแล้วนะ สู้ไม่ได้เลย”
“พี่ฟ้าคะ เอ่อ...พาพี่บีบีลงมาดีมั้ยคะ” น้ำฝนบอกน้ำฟ้า
“ดีที่สุดเลยล่ะ” ฟ้าวิ่งไปที่เวที พยามยามดึงบีบีลงมา “บีบี ลงมา”
บีบีปัดมือน้ำฟ้าออกแล้วเต้นต่อไป น้ำฟ้ารู้สึกอายคนในร้านมาก ดินและธีรเทพเดินเข้ามาเห็นภาพที่น้ำฟ้ากำลังลากบีบีให้ลงมาจากเวทีอยู่
“อะไรของเค้าเนี่ย”
“ยัยบีบี ประสาทเปล่า ลงมาเดี๋ยวแขกก็กลับกันหมดหรอก”
บีบีและน้ำฟ้าสะดุ้งเมื่อเห็นธีรเทพและดินเข้ามา
แทนที่จะสลดอับอายแล้วรีบลงมา ทว่าบีบีเห็นธีรเทพแล้วยิ่งเจ็บใจ เต้นแรงมากกว่าเดิม ดินและธีรเทพอ้าปากค้าง
“เฮ้ย บีบี ลงมา”
“ไม่” บีบีดึงฟ้าให้ขึ้นมาด้วยเลย “ห้ามอยู่ได้ ขึ้นมาเต้นด้วยเลยมา”
“ไม่เต้น”
“ไม่เต้น ไม่ใช่เพื่อนฉัน เลิกคบ”
“เต้นก็เต้น”
บีบีเต้นนำ น้ำฟ้าเต้นตาม สุดท้ายสองสาวเต้นประกอบเพลง พร้อมเป๊ะแม้แต่หางเครื่องยังอาย
บรรดาผู้คนในร้านตบมือชอบใจ ดินและธีรเทพมองแล้วอนาถจิต แต่ก็ค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างพอใจ คุณสดใส จอห์น น้ำฝนพากันตบมือเชียร์ น้ำฟ้าและบีบีจบท่าสุดท้ายอย่างสวยงาม ทุกคนตบมือ
น้ำฟ้าประคองคุณสดใสออกมาจากร้านอาหารกับน้ำฝน โดยมีดินเดินตามมาด้วย
“เต้นเก่งขนาดนี้ น่าจะไปรับจ็อบนะคุณ มืออาชีพมากๆ เหมื้อนเหมือน” ดินบอกกับน้ำฟ้า
“เหมือนอะไร”
“กะเทยโชว์” จอห์นบอก
“กีฟมีไฟว์ จอห์น”
ดินและจอห์นแปะมือกัน จะหันมาแปะมือกับน้ำฟ้า แต่เจอน้ำฟ้ายืนจ้องถมึงทึง ดินกับจอ์หนเลยพากันจ๋อย
“ไม่ตลก”
“ใครบอกล่ะคะ ตลกออก” น้ำฝนบอก
“น้ำฝน นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนบังคับให้ทำ ไม่ทำหรอกนะ พี่ฝืนใจมาก”
“แต่เป็นการฝืนใจที่สนุกมากเลยนะจ๊ะลูก แม่สนุกมาก”
“ผมก็สนุกครับ ขยับขาตามงี้เลย”
“ยังอีก! เลิกล้อฉันสักที”
“ว่าแต่ว่า นายดิน มาทำไมจ๊ะ ไปไหน ก็จะเจอเธอตามมาตลอดเลยนะจ๊ะ” คุณสดใสถามอย่างแปลกใจ
“อ๋อ...ผมมาเป็นเพื่อนไอ้ธีมันนะครับคุณแม่ เขามีธุระจะคุยกับบีบี”
ดินบอก
ซึ่งเวลาเดียวกันนั้นธีรเทพเดินสะกดรอยตามบีบีที่กำลังจะเดินกลับ บีบีหันมามอง ธีรเทพหลบตามสุมทุมพุ่มไม้ แต่บีบีรู้ทันว่าโดนสะกดรอยตาม จึงรีบวิ่งไปหลบข้างๆ ธีรเทพโผล่หัวขึ้นมาไม่เห็นบีบีแล้วถึงกับเซ็ง
“ไปไหนของเค้าแล้วอ่ะ”
บีบีโผล่มายืนข้างหลังธีรเทพ
“อยู่นี่”
ธีรเทพหันไปมองแล้วตกใจ
“เฮ้ย”
“จะตามมาทำไมอีก”
“มาขออั่งเปามั้ง”
“สักทีดีมั้ย”
“อย่า หยุด ฉันมาดี “
บีบีอึ้ง สงบลงอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วไง”
“ไม่อารมณ์เสียแล้วเหรอ” ธีรเทพถามอย่างแปลกใจ
“ฉันปลดปล่อยทุกอย่างให้ไหลไปกับเหงื่อเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้ที่เหลืออยู่คือปัจจุบันที่ไม่เหลืออะไรเกี่ยวกับตัวนายอีกแล้ว”
ธีรเทพอึ้ง
“จริงเหรอ”
“จริง ฉันคือบีบี สาวสวยสมองไว ใฝ่สันติและที่สำคัญโสดและสด ลาก่อนนายธีรเทพ...อดีตที่ฉันจะลืมนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป”
บีบีเชิดใส่ธีรเทพแล้วเดินออกไป
“เฮ้ยยยย”
ส่วนดินยังเดินตามน้ำฟ้า คุณสดใส น้ำฝนและจอห์นมา
“แล้วนี่จะตามพวกเรากลับบ้านด้วยหรือไง” คุณสดใสถามดิน
“ที่นั่งพอมั้ยครับ ขอติดรถกลับไปด้วย”
คุณสดใสมองปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าดินยังไงๆ กันกับน้ำฟ้า
“มาทางไหนก็ไปทางนั้นเลยไป” น้ำฟ้าบอก
“โอ๊ย ก็ไปทางเดียวกับเรา จะเป็นไรไป”
“แต่ว่า จะนั่งกันพอเหรอคะ ตัวยังกะยักษ์”
“นั่งตักแม่ไง”
“คุณแม่”
“ล้อเล่นจ้ะ ขำๆ มีอารมณ์ขันวันละนิด จิตแจ่มใจ อายุยืนยาว ใช่มั้ยนายดิน”
“ขำได้ทรมานใจมากเลยครับ”
“แต่ฉันรู้ว่าเธอชอบ”
“หือ”
“ล้อเล่นอีกแล้วอ่ะ”
คำพูดคุณสดใส ทำเอาทุกคนโล่งใจ
“รีบกลับเถอะค่ะ คุณแม่ต้องพักผ่อน”
คุณสดใสหันมาขยิบตาให้ดิน ในขณะที่ดินกลับรู้สึกแปลกๆ กับอาการของคุณสดใส ว่ามีอะไรอยู่ซ่อนอยู่ในใจ ก่อนจะเดินตามทุกคนออกไป
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 32
เช้าวันต่อมาเมื่อดินเดินออกมาจากบ้าน ก็เจอน้ำฟ้าที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“โอ้โหแฮะ คิดถึงกันแต่เช้าเลย”
“เก็บปากไว้กินข้าวเถอะ”
“มีอะไรว่ามา” น้ำเสียงดินเปลี่ยนเป็นห้วนทันที
“พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง”
“โอเคคร้าบบบ คุณนาย มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”
“อย่าประชด”
“อุวะ”
“โอเค หย่าศึก”
“ดีมาก ไม่งั้นไม่จบ”
“นายดิน รู้สึกว่าแม่ฉันแปลกๆ ไปป่ะ” ดินอึ้ง “ฉันกำลังสงสัยว่าแม่ มีอะไรปกปิดฉันอยู่แน่ๆ”
“อะไรของคุณน่ะคืออะไร”
“เรื่องอาการป่วย”
“โอ๊ย ไม่มีอะไรหรอกคุณ คิดมาก”
“ก็ไม่ได้อยากจะคิดมาก แต่มัน...มัน...น่าสงสัยจริงๆ นะ ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว ฉันจะพาไปรักษาก็ไม่ยอม แล้วแม่ก็ดูแข็งแรงมากจนไม่เหมือนคนป่วยหนัก แล้ว...”
“ตอนนี้ที่ท่านต้องการจากคุณคือกำลังใจนะ ซึ่งคุณก็ทำได้ดีมากอยู่แล้ว ท่านถึงได้ดูแข็งแรงมากไง อย่าสงสัยเลย”
“เหรอ งั้น นายช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย”
“ให้ช่วยอะไร”
“ฝากดูแม่ให้ฉันหน่อย”
“พูดง่ายๆ ให้คอยจับผิด”
“นั่นแหละ”
“ดื้อจริงๆ”
“น่ะ อยากได้อะไร จะทำให้หมดเลย”
“จริงอ่ะ”
“จริง โอเคนะ ตามนั้น ไปล่ะ”
น้ำฟ้ารีบเดินออกไป ดินมองตามยิ้มๆ ก่อนจะเริ่มหนักใจ
“ยุ่งละ คุณแม่”
ดินตัดสินใจมาหาคุณสดใสที่บ้านเพื่อบอกเรื่องที่น้ำฟ้ากำลังสงสัย คุณสดใสกับน้ำฝนได้ฟังถึงกับตกใจ
“จริงเหรอนายดิน ลูกฟ้ากำลังสงสัยฉัน”
“ครับ”
“ทำไงดีล่ะ ยัยฝน”
“ก็ฝนบอกคุณแม่แล้วว่าให้อยู่เฉยๆ อย่าทำตัวมีพิรุธ” น้ำฝนต่อว่าแม่
“ก็มัน...”
“บอกความจริงคุณฟ้าดีมั้ยครับ” ดินเสนอ
“บอกตอนนี้ไม่ได้ จนกว่ายัยฟ้าจะแต่งงานกับคุณวี” คุณสดใสรีบบอก
“งั้นคุณแม่ก็ต้องทำตัวให้สมกับที่เป็นคนป่วย”
“เธอก็ต้องช่วยฉันเหมือนกันนายดิน”
“ผมก็ช่วยอยู่นี่แล้วไงครับ ช่วยปกปิดความลับ”
“ยังไม่พอช่วยประกบน้ำฟ้า คอยบิวท์ว่า...ฉันป่วยหนักจริงๆ โอเคมั้ย”
“ประกบเหรอครับ”
“จ้ะ ประกบที่แปลว่าอยู่ใกล้ชิด สนิทสนม แนบแน่น ใจถึงใจ”
“หือ” น้ำฝนหันไปมองคุณสดใสอย่างสงสัย
“ล้อเล่น ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ชอบเล่นมุก ขำมั้ย”
“ฝืดครับ”
“ขอบใจที่จริงใจ ฉันชอบนะ แต่ทีหลังตอบเอาใจฉันบ้างก็ได้ ไม่ว่า”
“ครับ งั้นผมขอตัวไปประกบคุณฟ้าก่อนนะครับ”
“เชิญจ้ะ”
ดินเดินออกไป คุณสดใสมองตามดินอย่างมีจุดประสงค์ น้ำฝนมองแม่อย่างสงสัย พอดินออกไปพ้นบ้านแล้วจึงคาดคั้นถาม
“คุณแม่คะ...”
จอห์นถึงกับตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าคุณใสคิดจะทำอะไร
“เมกกะเคลฟเวอร์ ฉลาดสุดๆ ครับมัม”
“แน่นอนจ้ะ ไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาแม่”
“อีกแล้วนะคะแม่...นี่ยังไม่เลิกคิดจะหาใครให้พี่ฟ้าอีกเหรอคะ”
“ไม่ได้หา เค้ามาเอง”
“ถูก...ดาร์ลิ้ง ผมเคยบอกแล้วไงว่าคุณดิน เค้ายังไงๆ อยู่กับพี่ฟ้าอยู่นะ”
“ส่วนยัยฟ้าก็ดูยังไงๆ กับนายดิน”
“ยังไงๆ นี่มันยังไงคะคุณแม่”
“เวลาน้ำฟ้าอยู่กับนายดิน ดูมีชีวิตชีวา”
“เขาเรียกทะเลาะกันค่ะ สองคนนี้เจอกันทีไร หนูเห็นมีแต่เรื่องให้กัดกันทุกที”
“ก็นั่นแหละ ขั้วต่างกัน เจอกัน มีแต่จะดูดเข้าหากัน ว่ามั้ยจอห์น”
“เยส มัม เดี๋ยวก็รู้ว่าปากกับใจจะตรงกันหรือเปล่า”
“เฮ้อ...สงสารคุณวี” น้ำฝนแอบบ่น
ขณะนั้นคุณวีอยู่ที่ร้านกาแฟและกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ จู่ๆ ก็มีคนเดินมาชนโต๊ะ จนถ้วยกาแฟหกคุณวีตกใจ
“เฮ้ย”
คุณวีเงยหน้าขึ้นมองจึงพบว่าธีรเทพนั่นเองที่เป็นคนชนโต๊ะ ด้วยท่าทางเซื่องซึมหงอยเอามากๆ
“อ้าว คุณธีรเทพ”
“อ้าว...คุณวี ผมมาหาลูกค้า แล้วผมชนโต๊ะคุณใช่มั้ย”
“ครับ”
“เหรอ...ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ธีรเทพอารมณ์ขึ้น
“ผมบอกว่าผมขอโทษ! ไม่เข้าใจหรือไง”
“เข้าใจครับ แต่ผมไม่ถือโทษอะไร ลืมๆ มันไปเถอะครับ”
ธีรเทพคว้าคอเสื้อคุณวีเข้ามา คาดคั้น
“ลืมเหรอ ลืมคนอย่างผมได้ยังไง หา”
“คุณธีรเทพครับ ผมขอเตือนนะครับ ปล่อย...”
“ปล่อยเหรอ ปล่อยให้คนอย่างผมหลุดลอยไปจากชีวิตเหรอ โง่! คิดสั้น”
“ไม่ปล่อย ผมต่อยนะครับ”
“ต่อยเลย ต่อยเลย ต่อยเซ่! ไม่ต่อยผมต่อย”
คุณวีต่อยธีรเทพเปรี้ยงเข้าเบ้าตา ธีรเทพเซถลาแต่จับที่หัวใจแทนจับเบ้าตา ลงไปทรุด คุณวีเข้าไปดูธีรเทพ
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ผมต่อยที่ตา แต่ทำไมเจ็บที่หัวใจ”
ธีรเทพกอดเข่าคุณวีร้องไห้
“ก็มันเจ็บ คุณวีผมมันไร้ค่ามากใช่มั้ย”
“หือ”
คุณวีทำหน้าแปลกใจ
ส่วนบีบีเธอเดินสวยอย่างกระฉับกระเฉงเข้าออฟฟิศมาหาน้ำฟ้า
“ฟ้าจ๊ะ proposal เปเปอร์รูปแบบงานทั้งหมด โอเคยังจ๊ะ”
น้ำฟ้าสังเกตเห็นความผิดปกติของบีบี
“โอเคแล้ว ไปเปิดดูได้เลย ว่าแต่แก โอเคนะ”
“โอเคที่สุด ไม่เคยโอเคอะไรอย่างนี้มาก่อน เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ หลังจากปล่อยผีออกจากชีวิต”
บีบีเดินออกไป น้ำฟ้ามองตามอย่างไม่ค่อยเชื่อ
ธีรเทพยังอยู่กับคุณวี ธีรเทพจับมือคุณวี พร่ำเพ้อพรรณนาไม่หยุด เรื่องช้ำใจแต่ไม่ยอมบอกว่าใคร
“สมมตินะครับว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อบอ.”
“บีบี”
ธีรเทพถึงกับเซ็ง
“ไม่ใช่ ชื่อบอ.”
“บอก็บอครับ”
“บอ... คิดว่าตัวเองเป็นยางลบ ส่วนผมเป็นดินสอ แล้วเธอก็ลบผมออกไปจากชีวิต กลายเป็นอดีตที่เธอไม่อยากจำ ทุกอย่างเลือนหาย เหี้ยน”
“ไม่มีใครลบใครออกไปจากใจได้จริงๆ หรอกครับ”
“หมายความว่าอะไรครับ”
“ช่วยเลิกจับมือผมก่อนได้มั้ย ไม่งั้น ผมต่อย”
“โอเค” ธีรเทพปล่อยมือคุณวีทันที “ยังไงครับ”
“คุณบอ.พูดเพื่อให้คุณตัดใจ”
“ตัดใจได้ไง...ก็ผมระ...” ธีรเทพจะพูดว่ารักไปแล้วแต่ยั้งไว้
“รักไปแล้วใช่มั้ย” คุณวีถามอย่างรู้ทัน
“ยัง! แล้วคุณคิดว่าผู้หญิงที่ชื่อ บอ.รักผมบ้างมั้ย”
“เท่าที่ผมสังเกตมาตลอด ก็น่าจะมีใจอยู่บ้างนะครับ”
“แล้วทำไมเขาต้องพูดอย่างนั้นกับผมด้วยล่ะ”
“ก็คุณไม่ชัดเจนกับเธอนี่ ยังไงซะคุณบีบีก็...”
“บอกว่าชื่อบอ.”
“ยังไงคุณบอ.ก็เป็นผู้หญิง คุณต้องให้เกียรติเธอนะ” ธีรเทพอึ้ง “ถ้าความรู้สึกของคุณชัดเจน ก็พูดออกไปเลย ไม่มีอะไรเสียหายหรอก เชื่อวอ.สิ”
“คุณวี...เดี๋ยวนี้...มีพัฒนาการนะ...ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ จากใจ”
ธีรเทพกอดคุณวีอย่างแรง ขอบใจจริงๆ จัง แล้วเดินออกไป คุณวียิ้มก่อนจะรู้สึกเครียด
“แต่ของผม ความชัดเจนมันชักจะคลุมเครือขึ้นทุกที”
คุณวีบอกกับตัวเอง
ทางด้านน้ำฟ้าขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการทำงาน ดินก็เดินเข้ามาหา
“ทุกอย่างปกติ ไม่มีอะไรในกอไผ่”
“ใครใช้ให้มา โทรมาก็ได้”
“ไม่ได้ เดี๋ยวคุณไม่เห็นหน้าผม”
“อยากเห็นตายละ”
“หมายถึง อารมณ์ที่แสดงบนสีหน้า ว่าผมพูดจริงไม่ได้โกหก”
“เอาใหม่ซิ พูดใหม่” น้ำฟ้าจ้องหน้าดิน
“ทุกอย่างปกติ ไม่มีอะไรในกอไผ่”
“เหรอ”
“แม่คุณป่วย น่าสงสารมากนะ หน้าซีด อ่อนแรง หายใจติดๆ ขัดๆ ไม่ได้โม้”
“แม่...”
“รู้สึกผิดบ้างหรือยัง ที่ไปสงสัยท่านน่ะ”
“อืม...รู้สึกแย่จัง”
แวบนั้นดินรู้สงสารน้ำฟ้าขึ้นมา
“แล้วถ้าสมมุติว่า....สมมตินะสมมุติ...แม่คุณไม่ได้ป่วยล่ะ แต่ท่านโกหกคุณเพื่อให้คุณ
ได้แต่งงาน”
น้ำฟ้าฟังแล้วอึ้งไป
อีกมุมหนึ่งของออฟฟิศมิ้นท์กำลังตั้งใจทำงาน บีบีเดินเข้ามา
“ขยันเนอะ”
“ณ จุดๆ นี้ ฉันค้นพบแล้วว่าการทำงาน ทำให้ผู้หญิงฉลาดขึ้น และมีคุณค่าขึ้น ไม่ใช่สักแต่จะสวยไปวันๆ”
“ดีมากจ้ะปลาทอง งั้นเอาราคาต้นทุนไปคิดราคาขายได้เลยจ๊ะ เย็นนี้จะได้เอาเข้าประชุมกับเสี่ยตั๊ก และยัยงูพิษ”
“อ๊าย...แล้วเมื่อไหร่จะพาฉันไปหาของดีมาป้องกันตัวล่ะยะ”
“ของดีอยู่ที่ตัว ถ้าหล่อนหมั่นทำดีความดีจะคุ้มครองหล่อนเอง สวย เก่ง ดี ท่องไว้”
“สวย เก่ง ดี เริ่ดดดด”
มิ้นท์หันไปทำงานต่อ บีบีจะเดินต่อแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นธีรเทพยืนอยู่
“บีบี”
บีบีเดินผ่านธีรเทพเหมือนผ่านอากาศ
“ทุกคน บอสเรียกประชุมตอนบ่ายโมงนะจ๊ะ”
ธีรเทพจ๋อย
ส่วนน้ำฟ้าเมื่อเจอคำถามสมมุติของดินถึงกับนั่งซึม จังหวะนั้นดินจึงยกกาแฟมาเสิร์ฟ
“ซึมไปเลย อ่ะ กาแฟ ดื่มซะก่อน ไม่ครีม ไม่น้ำตาล เป๊ะมั้ย”
“ฉัน...คงโกรธแม่มาก ถ้าแม่โกหกจริงๆ” ดินอึ้ง “ฉัน...คงไม่พูดกับแม่ไปอีกนาน ถ้าแม่ทำแบบนั้นจริงๆ และฉันคง...”
ดินรีบขัด
“ผมแค่ถามเล่นๆ อย่าคิดมาก ลืมไปซะเถอะ อย่าเครียด” ดินบอกแต่ตัวเองเครียดเอง
“นี่ เข้านอกออกในออฟฟิศฉันเนียนไปป่ะ ช่างกล้า”
“เอ๊า... ผมมาดี ไม่มีใครว่าผมหรอก”
“เหรอออ” เสียงของใครบางคนดังขึ้น
ดินกับน้ำฟ้า สะดุ้งหันไป เจอบอสยืนหน้าเข้มอยู่
“อะไร ยังไง มาธุระเรื่องงานหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ เชิญ”
“โห บอส ตัดบัวไม่เหลือใย อย่างน้อยผมก็เคย...”
“เคยอะไร ผมไม่เคยกับคุณ! เชิญ”
“ขอบคุณครับ”
ดินเดินเข้าข้างใน
“เชิญออก ไม่ได้เชิญเข้า”
“อ้อ...ขอโทษที งั้น เจอกันนะคุณฟ้า”
ดินรีบออกไป บอสหันมาหวานใส่กับน้ำฟ้า
“ประชุมบ่ายโมงนะครับ”
“ค่ะ” บอสเดินออกไป น้ำฟ้าจิบกาแฟ รสกาแฟที่ดินชงมาให้ถูกปากจึงยิ้มอย่างอบอุ่น ก่อนจะดึงตัวเองกลับมา “ทำงานๆ...”
อีกมุมหนึ่งธีรเทพยังเดินตามบีบีต้อยๆ
“บีบี ฉันอยากจะ...”
บีบียกมือถือขึ้นโทร
“ฮัลโหล เฮียด้วงคะ บีบีขอจองคิวไว้นะคะปลายเดือน รับรองค่ะ ชัวร์ เดี๋ยวจ่ายค่ามัดจำล่วงหน้าไว้ก่อนเลย เลิฟเฮียเหมือนกันค่ะ จุ๊บุ๊ๆ”
บีบีวางสาย ธีรเทพเคือง
“กะอีแค่ซัพพลายเออร์ ทำไมต้องจุ๊บุ๊ๆ เกินไปเปล่า”
“นี่! ทนไม่ไหวแล้วนะ ไม่รู้หรือไง ว่าฉันมองนายเป็นอากาศอยู่ ไร้ตัวตน”
“ทำไมอ่ะบีบี ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้”
“จะมาแคร์อะไร”
“แคร์สิ ฉันแคร์เธอมาก”
“แคร์ทำไม”
“ก็...เรื่องงานแต่งงานคุณฟ้าอ่ะ จะเอาไง”
“ไม่เอา ไม่ทำ คืนงาน ไม่รับค่าตัว ทำบุญ”
บอสเข้ามาขัดจังหวะพอดี
“วันนี้มันวันชุมนุมแขกไม่ได้รับเชิญหรือไง มากันยั้วเยี้ยเต็มไปหมด”
“บอสไม่เกี่ยว ถอยไป”
“ลืมไปหรือเปล่า นี่มันออฟฟิศผม”
“ไม่ลืม แต่ไม่จำ”
“บีบี อะไรเนี่ย”
“ไม่มีอะไรค่ะบอส ไล่ไปเลยค่ะ บีบีก็รำคาญคนที่คิดแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง”
“ไง เค้าไล่แล้ว ผมไล่ด้วยอีกคน จะออกไปได้หรือยัง”
“นี่ไล่กันใช่มั้ย”
“ใช่” บอสกับบีบีบอกออกมาพร้อมกัน
“บีบี! ตอบอีกครั้งสิ เธอไล่ฉันใช่มั้ย”
บีบีอึ้ง
“ใช่” บอสตอบแทน
“ชื่อบีบีหรือไง”
คำถามนี้ทำให้ธีรเทพต้องกระเด็นออกมาอยู่ริมถนน ธีรเทพรีบลุกขึ้น
“บอส” บอสยืนเหี้ยมอยู่ “ทำอย่างนี้หมายความว่าไง”
“จะโดนแค่ผม หรืออยากจะโดนยามของผมด้วย”
ร.ป.ภ.เข้ามา
“ร.ป.ภ.ครับบอส”
“เออ ร.ป.ภ.”
“ไม่เอา”
ธีรเทพบอก ดินเดินเข้ามาหาธีรเทพ
“ไอ้ธี กลับเหอะ ในขณะที่แกยังมีลมหายใจ”
“พาเพื่อนนายกลับไปสงบสติอารมณ์ อย่าให้ฉันถึงขั้นตัดขาดความสัมพันธ์อันดีที่เคยมีมา”
บอสบอกแล้วเดินกลับเข้าไปกับร.ป.ภ. ธีรเทพเจ็บใจ ตะโกนลั่น
“แล้วเธอจะเสียใจ ยัยบีบีบี้แบน”
ร.ป.ภ. วิ่งออกมาอย่างเร็ว เตรียมชาร์จเต็มที่ ดินกับธีรเทพเห็นแล้วตกใจ
“ไอ้ธี หนีเร็ว”
ดินและธีรเทพวิ่งหนีร.ป.ภ.ทันที
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ (จบตอน)
เมื่อถึงเวลาประชุม ฮันนี่นั่งลงในห้องประชุม พร้อมวางมาดอย่างนางพญาข้างๆ เสี่ยตั๊ก ส่วนน้ำฟ้า บอส และมิ้นท์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ฮันนี่บอกผมว่าให้พวกคุณไปคิดรูปแบบงานมาใหม่”
“ใช่ครับ พร้อมใบเสนอราคาใหม่ด้วย แต่แพงกว่าเดิมนิดหน่อยนะครับ”
ฮันนี่ดึงใบเสนอราคามาจากบอสอย่างแรง จนบอสไม่พอใจ แต่เก็บอาการ
“อะไร แพงกว่าเดิมนิดหน่อยตรงไหน นี่มันแพงกว่าเดิมมากนะคะ เสี่ย”
เสี่ยตั๊กเอามาดู
“อืม...”
“ก็คิดราคาตามรูปแบบที่คิดมาใหม่ เผอิญว่ามันลังการงานสร้างมาก มันก็เลย...” มิ้นท์บอกแต่ต้องชะงักเมื่อฮันนี่ขัดขึ้น
“ใครพูดกับหล่อน อย่าสาระแน”
“ว้าย!... ขอโทษค่ะ คุณฮันนี่” มิ้นท์กัดฟันพูดออกมา
“สมองปลาทองอย่างเธอ พูดไม่คิดอยู่แล้ว ฉันไม่ถือ”
มิ้นท์แอบเบือนหน้าอย่างเจ็บใจ
“งั้นถ้าคนคุมงานที่เสี่ยตั๊กจ้างมามีสมอง ก็ควรจะดูรูปแบบงานก่อนนะ ก่อนที่จะบอกว่าแพงมาก” น้ำฟ้าบอก
“ยัย...” ฮันนี่จะต่อว่าฟ้าแต่เสี่ยตั๊กรีบขัด
“โอเคๆ พรีเซ้นต์เลย ผมอยากรู้ ว่ามันจะเป็นยังไง”
“มิ้นท์...ขอโน้ตบุ๊ก”
มิ้นท์รีบหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมา น้ำฟ้ากับฮันนี่มองสบตากัน อย่างที่ไม่มีใครยอมใคร
ทางด้านดินกับธีรเทพเมื่อกลับมาร้านรักนิรันดร์ ธีรเทพโทรศัพท์มือถือสั่งงานวุ่นวาย ขณะที่ดินเปิดหนังสือดูไปเรื่อยๆ รอธีรเทพ
“ทุกอย่างต้องเรียบร้อยไม่เกินวันที่ 15 โอเค” ธีรเทพวางสาย เสียงมือถือเข้ามาอีก “ฮัลโหล...อ๋อ เรื่องค่ามัดจำโรงแรม แล้วคุณบีบีคุยว่าไงล่ะครับ หา! จ่ายเช็กไม่เกินอาทิตย์หน้า เฮ้ย...ผม...โอเค...ได้ๆ เดี๋ยวนะ มีอีกสายเข้ามา...รอก่อน...ฮัลโหล เฮ้ย เพ้ง...อะไรนะ ยัยบีบีนัดให้ไปดูโครงสร้างซุ้มวันนี้ แต่ผมไม่ว่าง...จะสรุป โอ๊ย...ก็ให้ยัยนั่นไปสิ...ลืมไป ชีไม่ทำแล้ว โอ๊ย โอเค เดี๋ยวไป”
ธีรเทพกดวางสาย ลงนอนหงายแผ่
“กลับไปง้อเค้าอีกไป๊ ไม่งั้น แกตายแน่” ดินบอก
“ไม่กลับ ในเมื่อเค้าไม่มีใจ ให้กลับไปอีกทำไม มันสุดทางแล้ว” ธีรเทพบอกแล้วซึม
“ไอ้ธี ปากแข็งไม่ช่วยอะไรนะ”
“จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเค้าไม่ฟัง”
“ไปเถอะ”
“ไม่”
“ก่อนจะสายเกินไป”
“ไม่”
“ตามใจ งั้น ฉันไปธุระก่อนนะ ได้เรื่องยังไง บอกด้วย เฮ้ย ดูแลตัวเองนะ”
“เออ”
ดินเดินออกไป แต่ยังเป็นห่วงธีรเทพ ธีรเทพนั่งเซ็ง เครียด เสียงมือถือดังขึ้นอีก ธีรเทพยิ่งเครียดจัด ไม่รู้ทำยังไงเอามือถือหย่อนลงน้ำเลย ดินเข้ามาดึงธีรเทพที่ง่อยมากตามไปด้วย
“ไปกับฉันแล้วกัน อยู่คนเดียว เดี๋ยวจะเป็นอันตรายต่อคนอื่น”
ส่วนที่ออฟฟิศ หลังจากน้ำฟ้าพรีเซ้นต์งานเสร็จ เสี่ยตั๊กปรบมือกราวอย่างชอบใจ
“ผมชอบมาก”
ฮันนี่มองเสี่ยตั๊กค้อนวงใหญ่
“แต่ท่าทางคุณฮันนี่จะไม่ชอบนะคะ”
“ใช่ ฉันไม่ชอบ”
“แต่คนตัดสินใจคือเสี่ยตั๊กไม่ใช่เหรอคะ ให้ลูกจ้างมามีอำนาจการตัดสินใจเหนือกว่าเจ้าของ จะดีเหรอคะ”
“ว้าย เอาโล่จากมิ้นท์ไปเลยค่า” มิ้นท์บอกอย่างชอบใจ
“มิ้นท์”
บอสรีบปราม มิ้นท์เงียบ จ๋อย แต่แอบสะใจ ฮันนี่เจ็บใจน้ำฟ้า เสี่ยตั๊กยุขึ้นซะด้วย
“คุณฟ้าพูดก็ถูก ผมคือคนเคาะ ผมตามใจคุณฮันนี่มาครั้งนึงแล้ว เพราะเห็นว่ามันก็มีเหตุผลที่จะเปลี่ยน แต่คราวนี้ ถูกใจผมจริงๆ นะ คุณฟ้าเก่งมาก”
น้ำฟ้ายิ้มเย้ยฮันนี่ ฮันนี่เจ็บใจ
“เทรนมากับมือครับ” บอสบอก
“เหรอ”
“มิ้นท์”
“โอเค ตามใจเสี่ยแล้วกัน แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งนะที่เสี่ยอาจจะลืมไป” ฮันนี่บอก
“เรื่องอะไรเหรอ”
“วันจัดงานน่ะสิคะ เราต้องเลื่อนขึ้นมาเร็วหน่อยนะคะ เพราะวันที่กำหนดเอาไว้เดิมน่ะ เป็นวันที่เสี่ยต้องเดินทางไปต่างประเทศนี่”
“ก็จริงนะ ผมลืมไปซะสนิทเลย”
“แล้วจะเลื่อนเป็นวันไหนครับ”
“เป็นวันที่ สิบห้าเดือนหน้าค่ะ”
“อะไรนะ”
น้ำฟ้าเดินมากับบอสและมิ้นท์ อารมณ์เสียสุดๆ
“แต่มันเป็นวันแต่งงานของฟ้า”
“ผมรู้”
“บอสขา ยัยนั่นจงใจจัดงานทับวันแต่งงานของน้ำฟ้าแน่ๆ ค่ะ เป็นแผนชั่วร้ายสุดๆ”
“ผมรู้”
“รู้แล้วไงคะ บอสต่อรองกับเสี่ยตั๊กหน่อยสิคะ”
“ผมไม่รู้ว่าจะต่อรองยังไง”
“บอสคะ ขัดขวางคนไม่ให้แต่งงาน บาปกรรม ชาตินี้หาเมียไม่ได้แน่ๆ”
“ผมรู้...โอ๊ย แล้วจะยังไงดีล่ะเนี่ย”
“ฟ้าไม่ไหวแล้วนะคะ”
“เอาน่า ให้เวลาผมหาวิธีโน้มน้าวหน่อยแล้วกัน”
“ไม่มีเวลาแล้วค่ะ ฟ้าจะทำเอง”
“อะไรนะ”
น้ำฟ้ามีสีหน้ามุ่งมั่นมาก ในขณะที่บอสและมิ้นท์แปลกใจว่าน้ำฟ้าจะทำยังไง
ฮันนี่หัวเราะสะใจมากที่เล่นงานน้ำฟ้าได้
“เกือบรับมุกแทบไม่ทัน ฉลาดดีนี่ เลื่อนงวันงานมาเป็นวันแต่งงานของคุณฟ้า” เสี่ยตั๊กบอก
“เรื่องทำลายล้างขอให้บอก ตอนนี้คงจะประสาทเสียไปแล้ว”
“คุณฟ้าจะยอมเร้อ”
“บอสงกยังกะอะไร ถึงมันจะไม่ยอม ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก มันต้องยอม”
ฮันนี่ตาวาวกับแผนการของตัวเอง
น้ำฟ้าคุยเรื่องนี้กับบีบี
“ฉันไม่ยอม” ฟ้าบอก
“ไม่ยอมแล้วแกจะทำยังไง”
“ยังไม่รู้ รู้แต่ว่ามันไม่มีทางชนะฉัน”
“โอ๊ย วันๆ ทำงานก็หนักเหนื่อยพอแล้ว ยังต้องมาหาทางต่อกรกับนังมารร้ายนั่นอีก” น้ำฟ้าครุ่นคิด
“ฉันล่ะสงสัยนักเชียว ว่าเสี่ยตั๊กกับยัยฮันนี่ เป็นแค่ลูกจ้างนายจ้างจริงหรือเปล่า ดูลักษณะแล้ว น่าสงสัยที่มาที่ไปจริงๆ”
น้ำฟ้าตาวาว คิดแผนออกว่าจะโน้มน้าวเสี่ยตั๊กได้ยังไง
“บีบี แกว่าเสี่ยตั๊กคิดไงกับฉัน”
“ไม่อยากจะเม้า มองแกตาเป็นมัน นี่ถ้าแกไม่มีแฟน ฉันว่า...” น้ำฟ้ายิ้มกรุ้มกริ่ม “ฟ้า...แถถามฉันทำไม”
บีบีตกใจมากเมื่อรู้ว่าน้ำฟ้าคิดจะทำอะไร จึงลากตัวเพื่อนซี้เอาไว้สุดแรงเกิด แต่น้ำฟ้าก็ขืนเดินต่อไป
“บีบี ปล่อย”
“ไม่ปล่อย แกจะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงแบบนี้ไม่ได้”
“ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อไม่ให้นังนั่นมันทำสำเร็จ”
“หาวิธีอื่นก็ได้ แต่ไม่ใช่อย่างนี้”
“วิธีนี้แหละดีแล้ว หนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง ใช้วิกฤติให้เป็นโอกาส ปล่อยบีบี”
“ไม่”
“อุ๊ย...พี่เป้ เสลอ”
บีบีปล่อยน้ำฟ้าทันที
“ไหน กรี๊ด พี่เป้” น้ำฟ้าได้โอกาสวิ่งหนีบีบีไปทันที บีบีไม่เจอเป้หันมาไม่เจอฟ้า “อ้าว....แกหลอกฉัน ฟ้า หายไปไหนแล้วอ่ะ โอ๊ย จะปล่อยเพื่อนเข้าปากเสือได้ไง โอ๊ย ทำไงดี ใครช่วยฉันคิดหน่อย...นายธีรเทพ”
บีบีหยิบมือถือขึ้นโทรหาธีรเทพทันที แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ “ทีตอนต้องการแล้วติดต่อไม่ได้ อ๊ายย”
บีบีวิ่งออกไปอีกทาง
เมื่อติดต่อธีรเทพไม่ได้บีบีจึงโทรหาดินแทน ดินตกใจมากเช่นกันเมื่อรู้ว่าน้ำฟ้าคิดทำอะไร
“อะไรนะ คุณฟ้าน่ะเหรอ”
“ค่ะ ป่านนี้ไม่รู้นัดไปไหนกัน คุณดินช่วยหน่อยสิ ช่วยตามฟ้าไปหน่อย”
“โทรหาคุณวีหรือยัง”
“ยังค่ะ โอ๊ย ไม่รู้ทำไมคิดถึงคุณดินก่อนเลย อ้อ...รองลงมาจากนายธีรเทพ”
“โอเค แค่นี้นะครับ แล้วผมจะรีบส่งข่าว” ดินปิดมือถือ หันมองไปข้างหลังจึงเห็นธีรเทพซึม ม่อยกระรอกอยู่ “เมื่อกี้ บีบีโทรหาแก”
ธีรเทพสะดุ้งพรวด
“จริงเหรอ จริงเหรอ แล้วมือถือฉันอยู่ไหน มือถือ”
“ไม่มีเวลาหาแล้ว ไปเร็ว”
ดินกระชากธีรเทพออกไป
ขณะเดียวกันนั้นบีบีเดินพล่านพยายามโทรหาคุณวี ก่อนจะนึกขึ้นได้
“ไม่ได้สิ โทรหาคุณวี เดี๋ยวคุณวีก็จะคิดว่ายัยฟ้า...ร้อนสวาท ภาพเพื่อนฉันก็ติดลบไม่ได้ๆ ให้คุณดินช่วยก็พอ”
บีบีเดินออกไป
ทางด้านคุณวี ขณะนั้นกำลังโทรหาเฟซแต่ไม่มีคนรับสาย
“ทำไมคุณเฟซไม่รับสาย คงติดงาน”
คุณวีกดมือถือหาเฟซอีก...เฟซนั่งพลิกหนังสืออ่านในชุดสบายๆ ที่ไม่ได้ไปทำงาน แต่ตาจ้องมองมือถือที่ยังดังต่อเนื่องอย่างเหม่อลอย
“คุณวี อย่าโทรหาเฟซอีกเลยค่ะ เฟซ...”
เฟซหวั่นไหวมาก แต่พยายามตัดใจ ไม่รับสาย อ่านหนังสือต่อ ทั้งๆ ที่ใจไม่มีสมาธิเลย
คุณวีถอดใจวางสายหันไปทำงานในโน้ตบุ๊กที่วางอยู่ตรงหน้าต่อ แต่ใจก็เหลือบมองที่มือถือของตัวเองตลอดเวลา
ดินโทรศัพท์หาคุณสดใส
“นะครับคุณแม่”
“ให้ฉันโทรหายัยฟ้า ถามว่าอยู่ที่ไหนเหรอ”
“ครับ ต้องให้คุณฟ้าบอกให้ได้นะครับ”
“โอ๊ย เพื่อ”
“ผมจะตามประกบคุณฟ้าตามคำสั่งของคุณแม่ไงครับ” ดินหาข้ออ้างแบบเนียนๆ
“ว้าย ถูกใจ ก็ได้ ๆ แล้วฉันจะโทรบอกนะ โอเค”
ดินวางสาย ถอนใจ หันไปเห็นธีรเทพยืนนึกอยู่ว่ามือถือของตัวเองอยู่ที่ไหน
“นึกออกหรือยัง! ว่ามือถืออยู่ไหน”
“ไม่ออกอ่ะ”
ดินคว้าตัวธีรเทพออกไปทันที
น้ำฟ้านัดเจอกับเสี่ยตั๊กที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ขณะเดินเข้ามาในร้านฟ้าคุยมือถือกับคุณสดใสอยู่
“ฟ้าก็มาทานข้าวกับเพื่อนชิลๆน่ะค่ะแม่ ร้านประจำของฟ้านั่นแหละ จะโกหกแม่ทำไม แค่นี้นะ เพื่อนฟ้ามาแล้วละ”
น้ำฟ้าวางสาย แล้วหันไปปั้นยิ้มกว้างต้อนรับเสี่ยตั๊กที่อยู่ในชุดหล่อมาก และกำลังเดินเข้ามาหาเธอ
“คุณฟ้าครับ”
“สวัสดีอีกครั้งนะคะ เสี่ย...”
น้ำฟ้าทำเสียงหวาน เสี่ยตั๊กยิ้มกรุ้มกริ่ม ฟ้ายิ้มตอบ แต่แอบแหวะลับหลัง น้ำฟ้ากับเสี่ยตั๊กเข้ามาในร้านอาหารนั่งลงที่โต๊ะ
“ขอบคุณนะคะที่ยอมมาพบฟ้า โดยที่ไม่มี...ฮันนี่”
“ผมรอโอกาสนี้มานานแล้วนะ เวลาที่มีแต่เราสองคน”
“ฟ้ารู้ค่ะ ว่าเสี่ยคิดอะไร”
“แน่ใจเหรอครับ ว่ารู้ใจผมจริงๆ”
“รู้สิคะ ว่าเสี่ยกำลังคิดไม่ซื่อกับฟ้า” เสี่ยตั๊กสะอึก “พูดแทงใจดำเหรอคะ”
“เอ่อ บอกตรงๆ นะ ว่าคุณโดนใจผมมาก”
“มากพอที่จะยอมเลื่อนวันจัดงานของเสี่ยไม่ให้ตรงกับงานแต่งงานของฟ้าได้หรือเปล่า”
“อ๋อ เรื่องนี้ผมเกรงว่า คงต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนิดหน่อย”
“ได้สิคะ ฟ้าแลกได้”
เสี่ยตั๊กตาวาว
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิคะ เสี่ยจะเสนอมาก่อน หรือให้ฟ้าเสนอก่อนดีคะ”
“ผมอยากรู้จังว่าคุณจะเสนออะไรให้ผม”
“ฟ้ายอมได้ทุกอย่างค่ะ สัญญาด้วยนะ ว่าจะทำงานถวายชีวิตให้เลย”
“ว้าคงไม่พอ เพราะผมอยากให้คุณถวายอย่างอื่นให้ผม ไม่ใช่ชีวิต”
“เหรอคะ ฮ้าๆๆๆ” ฟ้าหัวเราะ
“ท่าทางจะถูกใจ ฮ้าๆๆๆ”
“อะไรล่ะคะ ที่ว่าอย่างอื่นน่ะ”
“ก็...อยู่กับคุณสองต่อสอง ในห้องสวีท สักคืน ฮ้าๆๆๆ”
“เหรอคะ ฮ้าๆๆๆ อยากได้จริงเหรอคะ ฮ้าๆๆๆ งั้นเสี่ยต้องเลื่อนวันจัดงานนะคะ ไม่งั้น...” ฟ้าหยิบมือถือขึ้นชู “คลิปเสียงที่ฟ้าเพิ่งอัดคำพูดของเสี่ยไป เข้าไปเปิดให้บอร์ดของเสี่ยฟังกลางห้องประชุมพรุ่งนี้แน่”
“ฮ้า”
เสี่ยตั๊กหน้าซีด โกรธที่ตัวเองตกหลุม น้ำฟ้ายิ้มอย่างมีชัย
น้ำฟ้าเดินนวยนาดอย่างผู้มีชัยออกมา ดินวิ่งเข้ามาหา ธีรเทพและบีบีวิ่งมาทีหลัง พอมาเจอกัน บีบีก็เชิดใส่ธีรเทพ
“อะไรเนี่ย ตามฉันมาได้ยังไง”
“ใครจะยอมให้คุณทำอะไรทุเรศๆ ได้ล่ะคุณฟ้า”
“ฉันทำอะไรทุเรศ”
“ฟ้า แกเป็นไงบ้าง อยู่รอดปลอดภัยดีมั้ย เสียหายชำรุดบ้างหรือเปล่า”
บีบีถามอย่างเป็นห่วง เสี่ยตั๊กเดินออกมาหน้าจ๋อยมาก น้ำฟ้าโบกมือให้เสี่ยตั๊ก
“โชคดีนะคะเสี่ย ขอบคุณนะคะ...” เสี่ยตั๊กยิ้มแหย โบกมือตอบให้ ก่อนจะเดินออกไป แบบเคียดแค้น “ฉันน่ะปลอดภัยดีทุกอย่าง คนที่เสียหายคือเสี่ยตั๊ก”
“ว้าว...เพื่อนฉันเก่งมาก”
ดินลากน้ำฟ้าออกไปทันที ด้วยความไม่พอใจ
“เนี่ยเหรอเก่ง ไม่เข้าท่า” ธีรเทพต่อว่า บีบีหันมองธีรเทพ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“ทำงานอยู่! ไม่ว่าง”
บีบีเชิดใส่ธีรเทพออกไปทางที่ดินพาฟ้าไป ธีรเทพยิ้มย่องหัวใจพองโต คิดว่าบีบีคืนดีแล้วรีบตามไป
ทันที
ดินลากน้ำฟ้าออกมา น้ำฟ้าโวยวายลั่น
“ปล่อยฉันนะ เจ็บ”
“คนที่จะเจ็บกว่าคุณเป็นร้อยเท่าคือแม่คุณ ถ้าคุณเป็นอะไรไป”
“แล้วฉันเป็นอะไรหรือยัง ฉันยังอยู่ดี ไม่มีอะไรเสียหาย”
“แล้วที่นัดเสี่ยตั๊กนั่นมาเจรจาสองต่อสอง โดยใช้มารยาหญิงให้เค้าใจอ่อน เนี่ยเหรอไม่มีอะไรเสียหาย ทุเรศ”
น้ำฟ้าโมโหมาก ถึงกับตบหน้าดิน
“คำก็ทุเรศ สองคำก็ทุเรศ ถ้าฉันทุเรศมากนัก ก็ไม่ต้องมายุ่ง”
น้ำฟ้าเดินหนี ดินเดินตาม
“ไม่ให้ยุ่งได้ไง ผมไม่อยากให้คุณเอาตัวเองเข้าแลก มาอยู่ในสถานการณ์ที่มันไม่ปลอดภัยกับผู้ชายอย่างนั้น”
“แล้วเกิดอะไรหรือยัง ฉันเอาตัวรอดได้”
“อย่ามาทำเก่ง ถ้าวันหนึ่ง คุณโชคไม่ดีขึ้นมา คุณจะเสียใจ คุณยังไม่รู้จักผู้ชายดีพอ”
“รู้จักดีแค่ไหน ฉันไม่รู้ รู้แต่ว่าฉันต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันแต่งงานกับคุณวีให้ได้”
“แม่คุณควรจะรู้เรื่องนี้มั้ยเนี่ย”
“ห้ามเด็ดขาด ไม่งั้น นายเละแน่”
น้ำฟ้าเดินหนี ดินถอนใจ
อีกด้านธีรเทพเดินตามบีบีมา
“โทรหาฉันทำไมเหรอ”
“มือมันกดไปโดนเบอร์นายเอง ไม่ได้ตั้งใจ”
“แหม แต่ที่รู้มาเธอคิดถึงฉันเป็นคนแรกเลยนี่”
“ความเคยชินไง หลังจากที่ฉันต้องทำงสานกับนายมาชัวระยะเวลาหนึ่ง”
“เป็นความเคยชินที่น่าชื่นใจมากเลยนะ เธอว่ามั้ย”
“ธีรเทพ”
“อุ๊ยตาย เสียงอ่อน เสียงหวาน”
“ฉันขอร้องนะ เลิกตามรังควานฉันซะที”
“ทำไม มีแฟนแล้วหรือไง ฮี่โธ่ ทำมาเป็นห้าม กลัวแฟนหึง คนอย่างเธอน่ะ...”
“ใช่ ตอนนี้ ฉันมีผู้ชายที่ฉันตกลงจะคบหาดูใจด้วยแล้วอย่างจริงจัง”
“ว็อท” ธีรเทพทำเสียงตกใจ
“ฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด เข้าใจฉันด้วยนะ”
“ใคร มันเป็นใคร”
“อย่ารู้เลย”
บีบีเดินหนีออกไป ธีรเทพค่อยๆ เหี่ยวลง เหี่ยวลง
ดินติดรถน้ำฟ้ากลับมา แล้วยังเดินตามจนมาถึงหน้าบ้าน
“นี่ ตามมาอีกทำไม ให้ติดรถกลับมาก็บุญแล้วนะ กลับไปได้แล้ว”
“ไม่ได้ แม่คุณให้ผมมากินข้าวด้วย”
“อะไรนะ แม่เนี่ยนะ”
“ใช่ ไม่เชื่อไปถามแม่คุณดูสิ”
คุณสดใส จอห์นและน้ำฝนนั่งลงประจำที่ที่โต๊ะอาหาร ทุกคนพยายามจับสังเกตน้ำฟ้ากับดิน
“ใช่แล้วจ้ะ หนูอิ่มมาแล้วก็ไม่เป็นไรนะลูก นั่งเฉยๆ สวยๆ อย่างเดียวก็ได้”
“ดีจังเลยนะครับ ได้กินข้าว คนเยอะๆ คุณแม่จะได้ไม่เหงา”
“วันนี้ คุณแม่สั่งอาหารเจ้าอร่อยมาเพื่อคุณดินโดยเฉพาะเลยนะคะ”
“เหรอครับ เกรงใจจังเลยครับ”
“เกรงใจคนเป็นด้วยเหรอ”
“เห็นผมแบบนี้ ผมก็มีสมบัติผู้ดีเหมือนกันนะครับ”
“ฟ้าทานด้วยค่ะ เรื่องอะไรให้นายนี่ได้กินของอร่อยอยู่คนเดียว”
“อ้าว ยังไม่ได้ทานอะไรมาเหรอลูก”
“มัวแต่คุยเรื่องงานกันอยู่นะครับแม่...อยากให้ผมเล่ารายละเอียดมั้ยครับ” น้ำฟ้าหยิกขาดิน “โอ๊ย”
“ไอ้จอห์น ตักข้าว”
จอห์นตักข้าวเสิร์ฟให้ น้ำฟ้าทำไม่รู้ไม่ชี้ ดินเจ็บขาแต่เป็นการเจ็บที่มีความสุข คุณสดใส น้ำฝน และจอห์นพากันสังเกตอาการของน้ำฟ้าและดินตลอดเวลา
ทางด้านเสี่ยตั๊กหลังจากเสียท่าฟ้า เสี่ยตั๊กกวาดของจากโต๊ะด้วยอารมณ์เสียสุดๆ
“โว้ย เสียรู้จนได้”
“เขาไมได้เรียกเสียรู้หรอก เขาเรียกหื่นจนโง่” ฮันนี่ต่อว่า
“ถ้าไม่เลิกทับถม คุณเจ็บแน่”
“แล้วไงล่ะทีนี้ จะหาช่องไหนเล่นงานมันได้อีก มันเห็นไส้คุณไม่รู้กี่ขดต่อกี่ขดขนาดนี้”
“ให้มันรู้ไปว่าเสี่ยตั๊ก จะทำอะไรไม่ได้”
เสี่ยตั๊กแค้นมาก พูดตาลุกวาว
ติดตามอ่านตอนที่ 33 พรุ่งนี้
