เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 37 อวสาน
ค่ำคืนนั้น น้ำฟ้านั่งซึมคิดถึงภาพความสุขเมื่อครั้งที่ได้บอกรักดินจนน้ำตาซึมออกมา ขณะที่บีบีมองอยู่ เดินเข้ามาตะคอกใส่หูเพื่อนสาว
“เบื่อ”
น้ำฟ้าสะดุ้ง ตกใจ
“บีบี”
“งี่เง่า! มีเหตุผลให้กับทุกอย่างในโลก แต่ไม่มีเหตุผลให้กับคนที่ตัวเองรัก เซ็ง”
น้ำฟ้าไม่ตอบโต้ นั่งนิ่ง บีบีทิ้งระเบิดเอาไว้แล้วก็เดินเชิดๆ ออกไป น้ำฟ้าร้องไห้ สับสนกับตัวเองว่าจะเอาไงดี
น้ำฟ้าตัดสินใจเดินออกจากห้องแล้วต้องชะงักยืนนิ่ง เมื่อเห็นคุณสดใส น้ำฝนและจอห์นนั่งรออยู่กับบีบี
“ยูลุกไลค์อะซอมบี้...เหมือนผีดิบเลยพี่ฟ้า” จอห์นบอก
“ไม่ขำ”
“ฟ้า”
“คะ”
“ลูกโกรธแม่ แม่ยอมรับ เพราะแม่เป็นคนผิด แม่สมควรถูกลงโทษ แต่แม่ยอมไม่ได้ที่เห็นลูกทำร้ายตัวเองแบบนี้” น้ำฟ้านิ่ง ยังซึมกระทือ ไม่หือไม่อือ คุณสดใสจึงพูดต่อ “ลูกกับนายดินรักกันนะ ความรักที่สวยงามของลูก ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
“เกี่ยวค่ะ หนูรักคนที่โกหกหนูไม่ได้”
“โกหกด้วยเจตนาอะไร ทำไมลูกไม่คิด เขาเจตนาดี ไม่ได้คิดทำร้ายใคร โอ๊ย!ดื้อ” น้ำฟ้าอึ้ง
“พูดไปก็เสียเวลาเปล่าค่ะ” บีบีบอก
“พี่ฟ้าจำได้มั้ยคะว่าพี่ฟ้าเคยบอกฝนให้ให้อภัยจอห์น เคยบอกว่ากว่าจะหากันจนเจอมันยากลำบากแค่ไหน ทำไมไม่รักษาความรักนั้นเอาไว้”
“พี่ฟ้ากับคุณดิน ยูอาร์โซลเมท เนื้อคู่ พลีส อย่าทิฐิเลย ไร้สาระ”
น้ำฟ้าหันไปจ้องหน้าจอห์นตาเขียว จอห์นหลบสายตาน้ำฟ้า น้ำฟ้ามองทุกคนจึงเห็นสายตาอ้อนวอนของทุกคนที่ให้น้ำฟ้าเลิกใจแข็ง น้ำฟ้าไม่พูดอะไร เดินออกไปช้าๆ ทุกคนถอนหายใจ
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นดินก็กำลังนั่งคิดถึงน้ำฟ้า ดินเศร้าจัดแล้วพึมพำออกมาเบาๆ
“ผมคงจะรักคุณมากกว่าที่คุณรักผม”
วันต่อมาดินและต้นช่วยกันยกรูปหลายรูปที่ห่อไว้อย่างดีขึ้นหลังรถกระบะ สายหยุดและกอหญ้าเดินเข้ามา
“ดิน จะเอารูปพวกนี้ไปไหนลูก”
“พรุ่งนี้ มีงานแสดงภาพถ่ายของผมไงครับแม่”
“ยังจะมีแก่ใจคิดเรื่องงาน แล้วเรื่องพี่ฟ้าล่ะพี่ดิน”
กอหญ้าถามดินไม่สนใจหันไปขนรูปส่งให้ต้นต่อ
“ดีๆ นะต้น รูปพวกนี้ พี่หวง”
“รูปอะไร ขอดูได้ป่ะ”
“ไม่ได้”
“โห...พี่อกหักแล้วขี้หงุดหงิดอ่ะ”
“ใครว่าพี่ดินอกหัก อย่ามั่ว สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร พี่ต้น” กอหญ้าบอกแล้ววิ่งออกไป
“กอหญ้า จะไปไหน”
สายหยุดร้องถามแต่กอหญ้าไม่สนใจ
“เห็นป่ะ กอหญ้าโกรธผมเฉยเลย เพราะพี่ดิน ขนคนเดียวเหอะ ไม่ช่วยแล้ว”
ต้นเดินหนีไปอีกคน
“ไอ้ต้น”
“หยุด! แล้วมองหน้าแม่”
สายหยุดบอกเสียงเข้ม ดินหันมามองหน้าแม่
“ครับ”
สายหยุดมองดินด้วยสายตาดุๆ
“ห้ามถอดใจ แล้วปล่อยหนูฟ้าไปเด็ดขาด ไม่งั้น แม่ไม่ยอม”
“ผมไม่ได้ปล่อย แต่คุณฟ้าไม่ยอมเจอผมเลย จนผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเหนื่อย”
“ห้ามเหนื่อย ต่อให้เราไม่คิดว่าตัวเองผิด เราก็ต้องคิดว่าผิด เพราะอะไรรู้มั้ย ความจริงที่ดินต้องรู้ ผู้หญิง...ถูกเสมอ”
“ไม่ยุติธรรมเลย”
“ถ้าเรียกร้องหาความยุติธรรมในความสัมพันธ์ ไม่มีคู่ไหนอยู่กันยืด คนหนึ่งแข็ง คนหนึ่งก็ต้องอ่อน คนหนึ่งดื้อ อีกคนก็ต้องยอม คนหนึ่งขาดอีกคนก็ต้องเกิน มันถึงจะพอดี” ดินอึ้ง “โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง...ว่าแม่ไม่ยอมให้ดินปล่อยหนูฟ้าไปง่ายๆ แบบนี้”
สายหยุดทิ้งสายตาพิฆาตเอาไว้ แล้วลุกออกไป
“เฮ้ออออออออ”
ดินถอนหายใจออกมา
น้ำฟ้าเดินเนือยๆ เข้าออฟฟิศ กอหญ้าเข้ามาขวาง มองน้ำฟ้าอย่างโกรธๆ ต้นเข้ามาดึงกอหญ้าเอาไว้
“กอหญ้าใจเย็น”
“ไม่เย็น พี่ฟ้านิสัยไม่ดี ไม่มีเหตุผล ไม่มีหัวใจ พี่ดินรักไปลงได้ยังไง”
“แรง...”
ต้นค่อยๆ ถอย จะออกไปแต่กอหญ้าดึงเสื้อเอาไว้
“อยู่เป็นเพื่อนก่อน”
“จ๊ะ”
“ใครใช้ให้มาพูด” น้ำฟ้าถามกอหญ้า
“ไม่ต้องมีใครใช้ หนูมาเอง พี่ชายหนูเป็นคนดี พี่ฟ้ามีตาแต่หามีแววไม่ ถ้าไม่ยอมยกโทษให้พี่ดิน หนูจะถือว่าพี่ฟ้า...”
“งี่เง่า และสมควรอยู่บนคานต่อไป” ต้นบอกแทน
“ขอบคุณ” กอหญ้าบอกกับต้น
“ไอ้ต้น” น้ำฟ้าหันไปหาต้น ต้นเห็นท่าไม่ดี
“ไปเถอะกอหญ้า ตอนนี้เราแรงเกินไปแระ”
ต้นรีบพากอหญ้าชิ่งหนีออกไป น้ำฟ้าทั้งโกรธและหงุดหงิด
ส่วนที่แกลอรี่แสดงผลงานดิน ดินกำลังยืนดูคนงานตกแต่งแกลอรี่ ธีรเทพเข้ามากระซิบ
“เคลียร์กับคุณฟ้าได้ยัง”
“เค้าไม่รับสายฉัน ช่างเหอะ”
“ช่างหัวช่างมันอยู่ได้ แน่ใจเหรอ ว่าจะปล่อยให้เรื่องคาราคาซังอยู่แบบนี้”
“อยากให้มา แต่ถ้าเค้าไม่มา จะให้เอาช้างไปลาก เค้าก็คงไม่มา ถอยไป เกะกะ ฉันจะเตรียมงาน เดี๋ยวไม่ทัน”
“โอย งานตั้งพรุ่งนี้ เวลาถมถืด”
“ฉันต้องการทำงานนี้ให้ดีที่สุด ไม่ต้องรอนะ คืนนี้ ฉันจะค้างที่นี่”
“โอเค รู้เรื่อง เพื่อน”
ดินเดินไปคุยกับคนงาน ธีรเทพรีบควักมือถือขึ้นมาแล้วรีบเดินกดมือถือออกไป
ที่ออฟฟิศของน้ำฟ้าขณะนั้นทุกคนยืนรวมตัวกันอยู่ เหมือนรออะไรสักอย่าง จนกระทั่งมือถือของกอหญ้าดังขึ้น
“พี่ธีโทรมาแล้ว”
กอหญ้าบอกทุกคน บีบีแอบค้อนที่ธีรเทพโทรหาคนอื่นซึ่งไม่ใช่ตัวเอง กอหญ้ารีบรับสาย
“ว่าไงพี่ธี”
ทุกคนรอลุ้น ขณะที่กอหญ้ากำลังคุยมือถือกับธีรเทพ
น้ำฟ้าหลบมานั่งเซ็งอยู่อีกมุมหนึ่ง บีบีเดินเข้ามา ทำไม่รู้ไม่ชี้
“ฟ้า เย็นนี้ว่างมะ”
“ไม่ว่าง”
“เหรอ น่าเสียดายเนอะ เย็นนี้มีงานแสดงภาพถ่ายของคุณดิน งั้นฉันชวนคนอื่นไปดีกว่า”
“ไม่ใช่พรุ่งนี้เหรอ”
“โอ๊ะ ลืมไป แกคงไม่รู้ ว่าเค้าเลื่อนมาเป็นเย็นนี้ เพราะเสร็จงานปุ๊บ เขาก็จะไปทัวร์รอบโลกปั๊บ”
“ทัวร์รอบโลก”
“โอ๊ะ ลืมไป แกยังโกรธเค้าอยู่ เค้าจะไปแกคงไม่สน ได้ข่าวว่าไปแล้วไปลับด้วย”
บีบีบอกแล้วเดินลอยหน้าออกไป
“เชอะ ไม่เห็นจะอยากไปเลย เชิญย่ะ”
น้ำฟ้าหันไปสนใจกับงาน บอสเดินนำมิ้นท์เข้ามาสั่งงาน ขณะเดินผ่านน้ำฟ้าบอสจงใจพูดเสียงดังให้น้ำฟ้าได้ยิน
“เรียบร้อยนะ”
“โอเครู้เรื่องค่ะบอส”
“อ้อ...เย็นนี้แต่งตัวสวยๆ นะ”
“ชวนไปดินเนอร์เหรอคะ ว้าวววว”
“ดินเนอร์ที่งานแสดงภาพถ่ายของนายดินไง ฟรี คนมาเพียบเลย”
“เซ็งอ่ะ”
“อย่าเซ็ง ไปแจกนามบัตร เผื่อได้ลูกค้าใหม่ งานนี้ไฮโซเพียบ สาวๆ สวยๆ โสดๆ ทั้งนั้น”
น้ำฟ้าหูผึ่ง
“อะ แฮ่ม” น้ำฟ้ากะแอมแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้
“อ้าว...คุณฟ้า งานเยอะใช่มั้ย แหม ขยันดังจัง ดีแล้วทำงานเยอะๆ แฟนไม่ต้องมี มีแล้วปวดหัว...ทำงานดีกว่า”
“ถูก แต่มิ้นท์ว่างานนี้คุณดินได้แฟนใหม่แน่ๆ สาวๆ สวยๆ โสดๆ ฮิโซๆ พี่ฟ้าไม่คิดอะไรกับคุณดินแล้วชิมิ...คงไม่หึงนะ”
น้ำฟ้าไม่สนใจ สะบัดหน้าหนี บอสกับมิ้นท์เดินออกไป หัวเราะกิ๊กกั๊ก
“โอ๊ย ไม่เห็นจะอยากไปเลย”
น้ำฟ้าบอกอย่างคนปากแข็ง
เย็นวันนั้นน้ำฟ้าเดินออกจากออฟฟิศแล้วหยุด ลังเล คิดถึงดิน
“นายดิน...จะไปทัวร์รอบโลก...ไปแล้วไปลับ...แฟนใหม่ สาวสวยโสดไฮโซ...”
บีบี ต้น กอหญ้า บอส มิ้นท์รีบเดินกันออกมา ทั้งหมดเดินแซงน้ำฟ้าไป
“ไปก่อนนะฟ้า เดี๋ยวไม่ทัน ใครไปรถฉันบ้าง”
“ต้นกับกอหญ้าครับเจ๊”
ต้นกับกอหญ้ารีบตามบีบีออกไป
“ส่วนมิ้นท์ไปรถบอส โอเค จบข่าวค่ะ”
“นั่งข้างหลังนะ”
“ดีค่ะ ดูเป็นคุณนาย”
“งั้นนั่งหน้า”
“อุ๊ยตาย เป็นตุ๊กตาหน้ารถ”
“โอ๊ย เกาะหลังคาไป”
“บอส ใจร้ายอ่ะ”
บอสกับมิ้นท์แยกกันออกไป ทิ้งน้ำฟ้ายืนอยู่คนเดียวท่าทางน้ำฟ้าเหี่ยวมาก ก่อนจะทนไม่ไหว
“ใครบอกว่าฉันจะสน”
น้ำฟ้าโพล่งออกมา จังหวะนั้นฮันนี่เดินเข้ามาพอดี
“น้ำฟ้า” น้ำฟ้าหันไปเห็นฮันนี่ ฮันนี่ปั้นยิ้มเป็นมิตร อย่างสำนึกผิด “ฉันจะมาขอบคุณที่เธอ ยอมถอนแจ้งความ เธอเป็นคนดีจริงๆ เลยนะน้ำฟ้า ฉัน...”
ฮันนี่จะเข้าไปกอดน้ำฟ้า
“ฉันเป็นคนดี แต่ไม่ใช่คนโง่”
น้ำฟ้าตบหน้าฮันนี่เปรี้ยง
“โอ๊ย เธอ เธอทำฉันทำไม”
“คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าคลิปแฉแม่ฉัน เป็นฝีมือแก ไม่ต้องมาเสแสร้ง” ฮันนี่อึ้ง “แกมันงูพิษ แว้งกัดไม่เลือกว่าใครเป็นใคร ไร้จิตสำนึก ต่อไปนี้ อย่าหวังว่าฉันจะให้โอกาสแกอีก ไปให้พ้นเลยนะ”
“ฉันนึกแล้วว่าคนอย่างแก ไม่เคยให้โอกาสใครจริงหรอก”
“เรื่องของฉัน”
“ที่ผ่านมา มันก็มีแต่เรื่องของแก ของแก! เห็นแก่ตัว มองข้ามหัวคนอื่นตลอดเวลา ดินเขาคงเบื่อ ถึงไม่คิดมาง้อแกอีก สมควรแล้วที่ต้องอยู่คนเดียว บนคาน”
“ไป ออกไป”
“ฉันไปแน่ แต่ไปไหนไม่ไกลหรอกน้ำฟ้า มันยังไม่จบ”
ฮันนี่เดินออกไป น้ำฟ้าเจ็บใจ อยู่เพียงลำพัง คิดถึงคำพูดของฮันนี่ และของคนอื่นๆ ขณะเดินออกไปอย่างเลื่อนลอย
“ที่ผ่านมา มันก็มีแต่เรื่องของแก ของแก เห็นแก่ตัว มองข้ามหัวคนอื่น ตลอดเวลา ดินเขาคงเบื่อ ถึงไม่คิดมาง้อแกอีก”
“... มีเหตุผลให้กับทุกอย่างในโลก แต่ไม่มีเหตุผลให้กับคนที่ตัวเองรัก”
“โกหกด้วยเจตนาอะไร ทำไมลูกไม่คิด เขาเจตนาดี ไม่ได้คิดทำร้ายใคร”
“พี่ฟ้าจำได้มั้ยคะว่าพี่ฟ้าเคยบอกฝนให้ให้อภัยจอห์น เคยบอกว่ากว่าจะหา กันจนเจอมันยากลำบากแค่ไหน ทำไมไม่รักษาความรักนั้นเอาไว้”
“พี่ฟ้ากับคุณดิน ยูอาร์โซลเมท เนื้อคู่ พลีส อย่าทิฐิเลย ไร้สาระ”
“พี่ชายหนูเป็นคนดี พี่ฟ้ามีตาแต่หามีแววไม่ ถ้าไม่ยอมยกโทษให้พี่ดิน หนูจะถือว่าพี่ฟ้า...”
“งี่เง่า! และสมควรอยู่บนคานต่อไป”
น้ำฟ้าหยุดนิ่งนึกถึงสิ่งที่เธอกับดินเคยให้สัญญากัน
“สัญญาได้มั้ย ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นที่เป็นอุปสรรคความรักของเรา เราจะสู้ด้วยกัน”
“ผมสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว ผมจะไม่ยอมเสียคุณไป ผมสัญญา”
“ฉันก็สัญญา รู้มั้ยว่าเพราะอะไร”
“ไม่ต้องถามผมก็รู้ เพราะคุณรักผม”
“ไม่ใช่”
“แล้วเพราะอะไร”
“เพราะฉันรักนายมากกกก...ต่างหาก”
ภาพต่างๆ ที่หวนกลับมาในความคิดทำให้น้ำฟ้ายืนร้องไห้ คิดถึงดิน
“นายดิน”
น้ำฟ้าตัดสินใจมาที่แกลอรี่แสดงภาพดิน น้ำฟ้ายืนอยู่คนเดียวหน้าห้องแสดงภาพที่มืดมิด ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตใดๆ มีเพียงความเงียบ
“ไหง...ไม่มีใครเลยอ่ะ ไหนบอกว่างานมีเย็นนี้ไง” น้ำฟ้าชะโงกมองไปข้างใน ไม่เห็นใคร “หลอกกันอีกแล้วนะหมู่มวล”
หมู่มวลทั้งหมดที่ถูกพาดพิง กำลังแอบดูน้ำฟ้าอยู่จากมุมหนึ่ง
“ในที่สุด คุณฟ้าก็ทนเสียงหัวใจของตัวเองไม่ได้จริงๆ ด้วย” เฟซบอก
“ก็ต้องดูกันต่อไป ว่าแผนของคุณเฟซจะได้ผลหรือเปล่า” คุณวีบอก
“จะว่าไป นับวันคุณเฟซยิ่งแรงนะคะ” บีบีบอก
“เมื่อถึงคราวจำเป็น ผู้หญิงเราก็ต้องแรงบ้างค่ะ”
“โอเค รู้เรื่อง”
ทุกคนบอก น้ำฟ้าหันขวับ เพราะได้ยินเสียงมาแว่วๆ หันมองหาที่มาของเสียง ทุกคนหลบเข้าที่กำบังน้ำฟ้าเดินมาทางที่หมู่มวลหลบ ทุกคนค่อยๆ ขยับหลบน้ำฟ้า ไปอีกมุมหนึ่ง น้ำฟ้าหันมาพอดีกับที่ทุกคนหลบพ้น
น้ำฟ้าเดินออกไป ทุกคนโล่งใจ แต่น้ำฟ้าชะงัก ค่อยๆ หันหลังกลับมามองเข้าไปข้างในห้องแสดงภาพ คนงานคนหนึ่งเดินออกมาจากในห้อง น้ำฟ้าทำเป็นเสมองทางอื่น ไม่รู้ไม่ชี้ คนงานเดินออกไป...ประตูเปิดทิ้งไว้ น้ำฟ้ามองเข้าไปข้างใน แล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง
น้ำฟ้าเปิดประตูห้องแสดงภาพเข้ามา ภายในห้องมืดมองเห็นเพียงลางๆ น้ำฟ้ามองหาสวิตช์ไฟ เจอที่มุมหนึ่ง น้ำฟ้าเปิดไฟ ไฟสว่างขึ้น น้ำฟ้าถึงกับอึ้งเมื่อเห็นภาพที่ดินจัดแสดง ล้วนเป็นภาพถ่ายของน้ำฟ้าที่ดินเคยเก็บภาพเอาไว้ ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน น้ำฟ้าตะลึง ค่อยๆ เดินเข้าไปหาภาพถ่ายนั้น
น้ำฟ้าเดินเข้ามาดูภาพต่างๆ แล้วหยุดที่ตรงกลางห้อง ตรงผนังซึ่งเว้นที่ว่างเอาไว้ มีแต่ชื่อภาพถ่ายติดเอาไว้ แต่ไม่มีภาพ น้ำฟ้าอ่านชื่อ
“แค่กอด...”
น้ำฟ้ายืนมองฝาผนังที่ว่างเปล่า น้ำตาซึม ดินเปิดประตูเข้ามาไม่คิดว่าเป็นน้ำฟ้าแต่คิดว่าเป็นคนงาน
“สมบัติ ยังไม่กลับอีกเหรอ” น้ำฟ้าชะงัก หันมา ดินชะงัก ตกใจที่เห็นน้ำฟ้า “คุณฟ้า”
“มีแต่รูปฉัน”
“ใช่ ชื่องานของผมคือ...แรงบันดาลใจแห่งชีวิต...ชีวิตผมที่ผ่านมามีคุณเป็นแรงบันดาลใจ”
“นายดิน”
“แต่มันหายไปหนึ่งภาพ...แค่กอด...ภาพที่สำคัญที่สุดในงาน”
“อยู่ที่ฉัน”
“ใช่...ผมให้คุณไปแล้ว ที่ตรงนี้มันเลยเป็นที่ว่าง ที่ผมไม่คิดจะเอาภาพไหนมาทดแทนไม่มีอะไรมาแทนมันได้”
น้ำฟ้าน้ำตาซึม ค่อยๆ เดินมาหาดิน แล้วกอดดินเอาไว้ ดินอึ้ง...
“คุณฟ้า”
“กอดฉันสิ...กอดฉันเอาไว้ อย่าปล่อยฉันไปไหน แค่กอดฉันเอาไว้ กอดฉัน...”
ดินกอดน้ำฟ้าเอาไว้ทันที น้ำฟ้าหลับตาลง รู้สึกอบอุ่นหัวใจ
“อย่าโกรธผมอีกเลยนะ”
“ฉันจะไม่โกรธนายอีก ฉันขอโทษไม่มีนายอยู่ข้างๆ ฉันก็เหมือนไม่มีชีวิต”
ดินค่อยๆ ประทับจูบบนหน้าผากของน้ำฟ้า แล้วดินก็ค่อยๆ คุกเข่าลง จับมือน้ำฟ้าเอาไว้
“ตอนนี้ถึงเวลาที่ผมต้องขอคุณ...แต่งงานกับผมนะ คุณฟ้า”
“ค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคุณ คุณดิน”
สองคนกอดกันท่ามกลางรูปถ่ายของน้ำฟ้าในห้องแสดงภาพ ณ ตำแหน่งที่ของรูปแค่กอด ที่ว่างเปล่าอยู่ เป็นภาพมีชีวิตที่เติมเต็มสิ่งที่หายไป
ทุกคนที่แอบดูอยู่ถ่ายภาพน้ำฟ้ากับดินกอดกันเอาไว้ และภาพนี้ก็ถูกวางไว้หน้างานแต่งงานของดินกับน้ำฟ้า ต้นกับกอหญ้าเดินเข้ามายืนมองภาพด้วยความภาคภูมิใจ
“ฝีมือถ่ายรูปไม่เลวแฮะ เก่งจริงๆ” ต้นบอก
“ใช่ มือคุณเฟซไม่เลวจริงๆ สวยดีเนอะ”
“ใช่ สวย...” ต้นมองหน้ากอหญ้าแล้วพูดต่อ “สวยมาก สวยที่สุด สวยในซอย”
ธีรเทพเดินเข้ามาเสยหน้าต้น
“เฮ้ย...อย่าแย่งซีน ไอ้น้อง ไปช่วยแจกของชำร่วยไป เราด้วยกอหญ้า”
ต้นกับกอหญ้า ยิ้มกันเขินๆ พากันเดินไปที่โต๊ะแจกของชำร่วย ธีรเทพยืนมองบรรยากาศของงาน เห็นการตกแต่ง เห็นแขกเหรื่อ แล้วถอนหายใจ
“กว่าจะมีวันนี้ เลือดตาแทบกระเด็น”
ธีรเทพหันมองไปทางหนึ่ง แล้วก็อึ้งเมื่อเห็นบีบีในชุดสวยมากกกกกก เดินเยื้องย่างเข้ามา ธีรเทพอ้าปากหวอ...
“สวยที่สุด สวยในซอย” บีบีเดินสะดุด ร่วงลงไปกับพื้น “แต่ซุ่มซ่ามที่สุด”
“คนสวยก็ต้องซุ่มซ่ามบ้างไรบ้าง ชีวิตจะได้บาลานซ์
ธีรเทพนึกขึ้นได้ ว่าไม่พูดด้วยอยู่
“ลืมไป”
ธีรเทพเดินออกไป บีบีเจ็บจี๊ด
“เจ็บอ่ะ”
คุณสดใสเดินเข้ามากับสายหยุด
“บีบี ขอบใจมากนะลูก ที่ช่วยแม่ให้มีวันนี้ วันที่แม่สวยที่สุด มีความสุขมากที่สุด”
“พูดเหมือนคุณแม่แต่งงานเองเลยนะคะ”
“ไม่ได้แต่งก็เหมือนแต่ง ดูสิ...” น้ำฝนและจอห์นในชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังถ่ายรูปกับแขกอยู่มุมหนึ่ง “ลูกสาวคนเล็กก็กำลังมีความสุข ส่วนลูกสาวคนโต...” คุณสดใสกวาดตามองไปรอบๆ “อยู่ไหนล่ะ ได้เวลาต้องลงมาแล้วนะ”
“นั่นสิคะ โอ๊ย ตื่นเต้นอีกแล้วฉัน ว่าจะไม่ต้องลุ้นอะไรอีกแล้วเชียะ” บีบีหยิบ ว.ในกระเป๋าถือกิ๊บเก๋ขึ้นมา สวมวิญญาณออร์กาไนเซอร์สาวอีกครั้ง “ใครเห็นน้ำฟ้ากับคุณดอกดินบ้างงงงง เปลี่ยน”
มิ้นท์อยู่อีกมุมของหนึ่งโรงแรม รับว.จากบีบี มองหาดินและน้ำฟ้า แต่ไม่เจอ
“ไม่เห็นเลยค่ะเปลี่ยน”
บอสเดินเข้ามา
“บนห้องแต่งตัวก็ไม่อยู่ ถามใครก็ไม่มีใครรู้” บอสบอก มิ้นท์จึงรายงานบีบี
“หายจ้อยค่ะพี่บีบี เปลี่ยน”
บีบีตกใจที่ได้ยินมิ้นท์บอกว่าดินและน้ำฟ้าหายไป
“หายจ้อย! รีบไปหาเลย จะได้เวลาเริ่มพิธีแล้ว” ธีรเทพวิ่งเข้ามากับต้นและกอหญ้า บีบีจึงหันไปบอกธีรเทพ “ฟ้ากับคุณดินไม่อยู่ที่ห้องแต่งตัว หาตัวไม่เจอ หรือว่า...ยัยฮันนี่”
“ฮันนี่เหรอ”
“น่านไง...ว่าแล้ว ยัยนั่นต้องปล่อยพิษอะไรสักอย่างในวันนี้! ฉันนึกไว้แล้ว”
“แล้วไง ตอนนี้ ทำไงดีเล่า อย่ามัวแต่โม้”
“ต้น กอหญ้า ช่วยกันตามหา ไอ้ดินกับคุณฟ้า อย่ากระโตกกระตากให้แขกตื่นตกใจ เจอเหตุร้ายเหตุด่วนเมื่อไหร่ แจ้งให้พี่รู้ทันที”
“โอเค รู้เรื่อง”
ต้นกับกอหญ้ารีบออกไป บีบีหันมองธีรเทพอย่างเอาเรื่อง แต่ธีรเทพวิ่งออกไปอีกทาง ไม่สนใจบีบี
บีบีเจ็บใจ รีบออกไปตามหาน้ำฟ้าอีกทาง
บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมขณะนั้นดินกับน้ำฟ้าในชุดเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ยืนตระกองกอดกันมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
“สวยจัง”
“คุณหรือบรรยากาศ”
“ฉัน”
“ตลอด จะลงไปได้หรือยัง ป่านนี้พวกเขาคงตามหาตัวเรากันใหญ่แล้ว”
“ขอเวลาส่วนตัวอีกเดี๋ยว”
“เสร็จงานก็ได้ส่วนตัวกันอีกทั้งคืน ทั้งวัน ทุกวัน ตลอดไป หนำใจแน่”
“บ้า...”
น้ำฟ้าจะตี ดินจับมือน้ำฟ้ามากุมกระชับไว้มั่น
“เลิกตีผมได้แล้ว เราควรใช้มือในทางที่สร้างสรรค์ จับกันไว้ ไม่ใช่ทำร้ายกัน”
“แหม...คม แต่ชอบ”
“สัญญาสิ ว่าจะจับมือกันไว้ ไม่ปล่อยมือจากกัน”
“ไม่สัญญา”
“ทำไมล่ะ”
“แต่จะทำให้ดู ไป ลงไปกันเถอะ”
น้ำฟ้าจับมือดินมั่น แล้วเดินเคียงคู่ไปด้วยกัน
น้ำฟ้ากับดินจับมือเดินมาด้วยกันตามทางเดิน ระหว่างนั้นมีคนเดินตามน้ำฟ้ากับดินมา น้ำฟ้ากับดินรู้สึกได้จึงหันไปมองแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเป็นคุณวีกับเฟซยืนยิ้มส่งมาให้
“ยินดีด้วยนะครับ”
“เฟซดีใจที่สุดเลยที่เห็นคุณฟ้าคุณดินมีวันนี้”
“ขอบคุณค่ะ /ขอบคุณครับ”
ต้นกับกอหญ้าวิ่งตื่นเข้ามา
“พี่ดิน”
“พี่ฟ้า”
“อยู่นี่เอง”
ต้นเข้าไปกอดดิน กอหญ้าเข้าไปกอดน้ำฟ้า คุณวีกับเฟซ มองต้น กอหญ้าอย่างแปลกใจ
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยพี่”
“พวกหนูตกใจกันหมดเลย คิดว่าพี่ถูกยัยฮันนี่มันเล่นซะแล้ว”
จังหวะนั้นต้นรีบ ว.บอกบีบีทันที
“พี่บีบี เจอพี่ดินกับพี่ฟ้าแล้ว...เปลี่ยน”
ดินกับน้ำฟ้าอึ้ง หันมามองหน้ากัน
เวลาผ่านไป...น้ำฟ้ากับดินออกมายืนยิ้มคอยต้อนรับแขกหน้างานอยู่กับคู่ของน้ำฝนและจอห์น บีบีอยู่ข้างน้ำฟ้า ธีรเทพเดินมาอยู่ข้างดิน
“จะดีเหรอฟ้า” บีบีกระซิบถามน้ำฟ้า
“ดีสิ” น้ำฟ้าบอก
“เยอะไปป่ะ” ธีรเทพกระซิบถามดิน ดินส่ายหน้า
“หึ...คุณฟ้าว่าโอ ฉันก็โอ”
ดินบอกแล้วหันไปมองตำรวจนอกเครื่องแบบในชุดดำที่ยืนประกบน้ำฟ้ากับดินซ้ายขวาเป็นแผง
น้ำฝนและจอห์นเข้ามาในชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว ตัวเกร็งเหมือนกัน
“พอจะบอกได้มั้ยคะว่า บอดี้การ์ดทั้งหมดนี้ เป็นความคิดของใคร” น้ำฝนถาม
“โซ เว่อร์อ่ะ” จอห์นบอก
“ของฉัน ฉันกลัวว่ายัยฮันนี่มันจะมาป่วน ทำอะไรฉัน ปลอดภัยไว้ก่อน เว่อร์ตรงไหน” น้ำฟ้าบอก จอห์นจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที
“โซ เอ็กไซเต็ดอ่ะ! น่าตื่นเต้น ผมชอบ”
คุณวีกับเฟซ เดินเข้ามา น้ำฟ้าจึงหันไปขอบคุณคุณวี
“ขอบคุณนะคะคุณวี ที่ช่วยหาบอดี้การ์ดให้ฟ้า ตอนนี้ฟ้าสบายใจขึ้นเยอะเลย”
“ไม่เป็นไรครับ เล็กน้อย ไม่มีปัญหา”
“แต่คนที่จะมีปัญหาคือแขกของแกป่ะ”
บีบีบอก ทุกคนหันมองไปรอบๆ เห็นสดใส และสายหยุด ต้อนรับแขกเหรื่อที่มองเจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยสายตาชวนสงสัย สดใสอธิบายกับแขก
“แบบว่า ไม่ทิ้งลายอีเว้นท์ออร์กาไนเซอร์มืออาชีพไงคะ จัดงานของตัวเองทั้งที...ก็อยากให้มีอะไรเซอร์ไพรส์ ทอล์กออฟเดอะทาวน์”
“ค่ะ ธรรมดาๆ พวกเราไม่ทำค่ะ เฮ้อ...” สายหยุดแอบปาดเหงื่อ “ถ่ายรูปกันค่ะ ถ่ายรูป”
คุณสดใสกับสายหยุดพาแขกมาถ่ายรูปกับน้ำฟ้าและดิน น้ำฝนและจอห์น
“ไม่มีปัญหาแล้วล่ะครับ แม่ๆ ของพวกเรา เก่งจะตาย”ล
ดินบอก บีบี ธีรเทพ เฟซ คุณวี ถอยออกมาให้บ่าวสาวได้ถ่ายรูป บอดี้การ์ดถอยไปยืนอยู่ห่างๆ
บีบีกับธีรเทพยืนคู่กัน แต่ไม่มีใครพูดกัน สองคนยืนนิ่ง บรรยากาศชวนอึดอัด บีบีทนไม่ไหว น้ำตาจะไหลออกมา ปลีกตัวเดินออกไป ธีรเทพมองตามตาละห้อย แต่ใจแข็งไม่ตาม
บีบีหลบออกมายืนซึม แล้วทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมา
“ในที่สุด ก็ไม่มีใครรักฉันจริง”
บีบียืนร้องไห้อยู่เงียบๆ
ที่มุมถ่ายรูปน้ำฟ้ากับดินที่เพิ่งถ่ายรูปเสร็จและขอบคุณแขก เห็นธีรเทพยืนซึม น้ำฟ้าและดินจึงเดินเข้ามาหาธีรเทพ
“บีบีไปไหนแล้วล่ะ”
“ผมไม่รู้”
“ไม่รู้ หรือทำเป็นไม่รู้”
“ขอร้องไอ้ดิน ตอนนี้ฉันอยู่ในโหมดแช่มชื่นกับงานมงคลสมรส อย่าทำให้บรรยากาศเสีย”
“และน่าเสียดาย ที่คนสองคนไม่พูดกัน เพราะอะไรก็ไม่รู้”
“เพราะความเยอะของเพื่อนคุณไง เยอะจนผมเอาใจไม่ถูก ไปไม่เป็น”
“ถามจริงๆ”
“และต้องตอบตรงๆ”
“อยากมีวันนี้เหมือนที่ฉันมีหรือเปล่า” ดินถาม ธีรเทพอึ้ง “ถ้าอยากมี ก็ต้องห้ามถอดใจ การง้อคนที่เรารัก ไม่มีอะไรเสียหาย”
“แต่ถ้าไม่อยาก ก็แค่เดินจากไป ฉันจะคุยกับเพื่อนฉันให้ทำใจแล้วเลิกคิดถึงนายสักที”
“คิดถึงผม”
“ใช่ ตลอดเวลาด้วย แต่ผู้หญิงอย่างเราไม่เคยผิด จำไว้”
ธีรเทพเหมือนจะเชื่อ แต่...ไม่ เดินเชิดออกไป
“เฮ้อ”
ดินกับน้ำฟ้าถอนหายใจออกมาพร้อมกัน มีแขกเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย น้ำฟ้ากับดิน รีบยิ้มถ่ายรูป ตัดอารมณ์เป็นห่วงเพื่อนออกไป
พนักงานกำลังเดินเสิร์ฟเครื่องดื่ม บีบีเดินลิ่วๆ มายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มอั่กๆๆๆ แล้ววางแก้วลงบนถาด...ธีรเทพตรงเข้ามาจากอีกทาง ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มอั่กๆๆๆ แล้ววางแก้วบนถาด บีบีเห็นแล้ว ยิ่งเคือง ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว ธีรเทพไม่ยอมแพ้ยกแก้วขึ้นดื่มบ้าง รวดเดียว พนักงานเห็นท่าไม่ดี รีบปลีกตัวไป
“ทำแบบนี้ทำไม”
บีบีหันมาถามธีรเทพ
“คอแห้ง แล้วทำไม หนักอะไรเธอ”
“ไม่ใช่เรื่องน้ำ... แต่เรื่องที่นายไม่พูดกับฉัน ไม่มองหน้า ไม่ปฏิสัมพันธ์ ไม่ง้อ ไม่มีเยื่อใยต่างหาก รู้มั้ยว่าฉันเจ็บ เจ็บมาก เจ็บจนร้องไห้วันละหลายๆ หน เจ็บยิ่งกว่าตอนผ่าฟันคุด เจ็บยิ่งกว่าตอน...”
บีบีพร่างพรูออกมาธีรเทพไม่รอให้บีบีพูดจบ รีบคว้ามือบีบีเดินออกไป บีบีเดินตามไปงงๆ...ธีรเทพจูงมือบีบีมาอยู่กลางงาน
“พาฉันมายืนตรงนี้ทำไม”
“มาเดินแบบมั้ง...” ธีรเทพชี้ไปที่เวที “นั่นอะไร”
“เวที”
ธีรเทพชี้ไปที่จอโปรเจ็กเตอร์
“นั่นอะไร”
“จอโปรเจ็คเตอร์”
“นั่นอะไร” ธีรเทพชี้ไปที่เค้ก
“เค้ก โอ๊ย จะถามเพื่อ”
“ทุกอย่างในงานนี้ เราช่วยกันทำให้มันเกิดขึ้นมา เหมือนประหนึ่งว่าเป็นงานแต่งของเราเอง”
“อืม จะบอกอะไร เอาตรงๆ”
“ทุกอย่าง สมบูรณ์ได้เพราะเราช่วยกันใช่มั้ยบีบี เหมือนความสัมพันธ์ของเรา...มันจะดีที่สุด ถ้าเราช่วยกันทำ...”
“ทำอะไร อย่ามาทะลึ่ง”
“ทำให้มันดี อยากได้อะไรก็บอก แต่บอกดีๆ อย่างอนให้มันบ่อยนัก อารมณ์เสีย” บีบีอึ้ง ธีรเทพเข้าโหมดซึ้ง “ฉันอยากให้เราเป็นกระจกที่ช่วยสะท้อนอีกคนหนึ่ง ไม่ว่าจะร้ายหรือดี เราจะบอกกล่าวกันอย่างมีสติและมีเหตุผล”
“ที่ผ่านมา นายโกรธฉันมากเลยใช่มั้ย”
“ใช่ และฉันก็ขอโทษทำให้เธอรู้สึกไม่ดี ฉันก็เจ็บนะ ไม่ใช่ไม่เจ็บ...แต่ก็อยากสั่งสอนผู้หญิง
อย่างเธอให้รู้สำนึก ว่าขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก”
“รู้สึกจริงๆ รู้สึกว่า...อยากจะกินหัวคน นี่ง้อแล้วเหรอ หา”
“เออ ง้อแล้ว จะดีหรือไม่ดี นาทีทองมีไม่มาก ว่าไง”
บีบี ธีรเทพจ้องตากัน ก่อนจะยิ้มออกมาให้กัน เมื่อได้พูดกันอย่างเปิดอก ก็เกิดความเข้าใจ
“ฉันรักเธอนะ แต่รักในแบบของฉัน มันอาจจะดู...”
“ปัญญาอ่อนมากเลยละ แต่ทำให้อะดรีนาลีนในตัวฉันมันฉีดพล่านได้ทุกวันตั้งแต่เราได้รู้จักกัน จริงๆ แล้ว ชอบนะ...คริคริ”
ธีรเทพชูนิ้วก้อย บีบีเอานิ้วก้อยมาเกี่ยว ทั้งคู่ยิ้มเขินกันไปมา
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 37 อวสาน (ต่อ)
น้ำฟ้า ดิน น้ำฝน และจอห์นยังต้อนรับแขกอยู่หน้างาน สายตาของน้ำฟ้ากวาดมองอย่างจับสังเกตไปทุกจุด อย่างระแวง
“คุณฟ้า” น้ำฟ้าชะโงกมองทางซ้าย แล้วย้ายไปชะโงกมองทางขวา “นี่...”
“ฉันไม่ไว้ใจ ได้กลิ่นแปลกๆ คืนนี้ฉันมีลางสังหรณ์” น้ำฟ้าบอก ดินจึงแกล้งหอน “เดี๋ยวตีตาย...ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ไหนบอกว่าสบายใจหายห่วงแล้วไง”
“เอาจริงๆนะ เครียดมากเลยเนี่ย คลื่นลมสงบผิดปกติ แสดงว่าพายุกำลังจะมา”
“ไม่ต้องห่วงน่า คนออกเยอะแยะ ฮันนี่ไม่กล้าทำอะไรอุกอาจหรอก”
ดินบอกขณะนั้น พนักงานโรงแรมคนหนึ่งถือกล่องของขวัญใบใหญ่เดินมาที่โต๊ะลงทะเบียนรับของชำร่วย น้ำฟ้าสังเกตเห็น ต้นและกอหญ้ามองที่ tag ที่ติดมากับกล่องแล้วก็ตกใจ ต้นกับกอหญ้ามองมาที่น้ำฟ้าทันที
“ของเจ๊ฮันนี่” ต้นบอก
“หา”
ดินกับน้ำฟ้าอุทานออกมาพร้อมกัน
ขณะนั้นบีบีกับธีรเทพกำลังจะชนแก้วเครื่องดื่ม เสียงกรี๊ดจากคนนอกงานดังลั่นเข้ามา บีบี ธีรเทพตกใจ
รีบวางแก้ว วิ่งออกไปทันที
ที่หน้างานกล่องของขวัญใบใหญ่ถูกวางไว้บนโต๊ะ บอดี้การ์ดคุมทุกคนให้ถอยห่างจากกล่องดินดูแลน้ำฟ้าอยู่มุมหนึ่ง จอห์นปกป้องน้ำฝนอยู่มุมหนึ่ง ต้นดูแลคุณสดใส สายหยุดและกอหญ้าอยู่ที่มุมหนึ่ง คุณวีดูแล
เฟซอยู่ที่มุมหนึ่ง ทุกคนมองไปที่กล่องของขวัญใบนั้น บีบีและธีรเทพวิ่งเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“ในกล่อง มีเสียงคล้ายเสียงนาฬิกา” ดินบอก
“ซึ่งผมสงสัยว่า...อาจจะเป็น...”
ต้นจะบอกแต่ธีรเทพวิ่งเข้าไปเก็บไว้ซะก่อน ธีรเทพถือกล่องของขวัญอยู่ในมือ
“จะเป็นอะไร ก็เป็นของขวัญวันแต่งงาน มาวางทิ้งบนพื้นได้ไง”
“แต่เป็นของขวัญจากฮันนี่”
“แล้วมีเสียงเหมือนเสียงนาฬิกา”
ธีรเทพถาม ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ
“อย่าตกใจนะธี...ระเบิดเวลาแน่ๆ” บีบีบอก ธีรเทพพยักหน้ารับอย่างมีสติ
“น่านไง ว่าแล้ว...ว่าต้องมี...เฮ้ย ระเบิดเวลา”
ทุกคนร้องกรี๊ด
“ทำอะไรสักอย่างสินายดิน” น้ำฟ้าหันไปบอกดิน
“กันคนออกไปให้หมด แล้วโทรแจ้งตำรวจ ขอทีมกู้ระเบิด”
งานป่วน คุณสดใส สายหยุดตกใจ คุณสดใสร้องกรี๊ด แทบสิ้นสติ....
“แล้วจะอุ้มไว้ทำไม เดี๋ยวก็เละหรอกพี่ธี”
กอหญ้าบอก ธีรเทพโยนกล่องให้บีบี บีบีรับเอาไว้
“ว้าย จะให้ฉันเละแทนนายหรือไง เอาไป” บีบีโยนกลับไปให้ธีรเทพ
“งั้นเรามาเละด้วยกัน”
ธีรเทพเข้าไปกอดบีบีเอาไว้พร้อมกล่อง คุณสดใสตื่นเต้น ตกใจมากจะเป็นลม
“โอย คุณสายหยุด ฉัน...หัวใจจะวายตายแล้ว ยัยฮันนี่เล่นแรงเกินไปแล้ว”
“ใจเย็นๆ ค่ะ เราต้องอยู่กับสติ อย่าเพิ่งตื่นตกใจ”
“ไม่ทันแล้วค่ะ ระเบิดนะคะ ไม่กลัวตายเหรอคะ”
“เร็วช้า ทุกคนก็ต้องตายค่ะ”
“งั้นแค่เป็นลมก่อนก็ได้” คุณสดใสชิงเป็นลม ล้มใส่ต้น
“คุณแม่”
กอหญ้ากับสายหยุดรีบช่วยดูแลคุณสดใส
“คุณธี คุณบีบี วางกล่องลง”
คุณวีบอก ธีรเทพกับบีบีจะวางกล่อง
“ถ้ามันกระเทือน มันอาจจะระเบิดขึ้นมาก็ได้นะคะ”
เฟซบอก ธีรเทพกับบีบีอุ้มกล่องเอาไว้เหมือนเดิม
“จะเอาไงต่อ รีบคิดสิ...” ธีรเทพหันมาบอกบีบี
“ไม่ทันแล้วล่ะ ฉันได้ยินเสียง...ติ๊ก”
“หา”
ทุกคนอุทานออกมา
“ทุกคนหมอบ”
ดินตะโกนบอกแล้วบังตัวน้ำฟ้าลงหมอบ คุณวีบังตัวเฟซ ต้นรวบทั้งกอหญ้า สายหยุด คุณสดใสลงหมอบ จอห์นดูแลน้ำฝน บอสดูแลมิ้นท์
“ช่วยด้วย”
ธีรเทพกับบีบี ร้องลั่น แต่...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...มีแต่ความเงียบ แล้วกล่องของขวัญก็เปิดออก ตุ๊กตาเสียกะบาลเด้งขึ้นมา พร้อมเสียงหัวเราะเยาะ อ๊ากๆๆๆๆ ทุกคนลืมตาขึ้นดู เห็นธีรเทพและบีบีถือกล่องตุ๊กตาหัวเราะ แล้วโล่งอก...แต่น้ำฟ้าและดินหวั่นใจมากขึ้นไปอีก
“ยัยฮันนี่มาป่วนงานฉันจริง”
น้ำฟ้าบอกออกมา ทุกคนถอนหายใจอย่างเป็นกังวล
“ผมว่าเราไม่เห็นจะต้องกลัว ฮันนี่มีคนเดียว แต่พวกเรามีกันตั้งเยอะ” ต้นบอก
“ไม่กลัวเลยเหรอ เห็นหลบซะหัวหด”
“หดไปปกป้องคนที่รักนะ” ต้นส่งสายตาหวานซึ้งให้กอหญ้า
“เอาใจไปเลย”
“โอยยยยย เครียดประสาทเสียอยู่เนี่ย ยังจะมาสาดขนมจีบใส่กันอยู่ได้” บีบีโวยวาย
“ต้นพูดก็ถูก แต่ปัญหาคือ เราอยู่ในที่แจ้ง แต่ฮันนี่อยู่ในที่มืด” ดินบอก
“ไม่เห็นจะยาก” ธีรเทพบอก
“เอาไฟฉายส่อง” บีบีบอกอย่างรู้ทัน
“ถูก”
“ว่าแล้ว ต้องมามุขนี้ ไม่ใช่เวลา”
“ผมให้บอดี้การ์ดคุมประตูเข้าออกทุกประตู และคอยสังเกตความผิดปกติ ตรวจสอบทุกอย่างแล้ว คงพอจะช่วยได้ระดับหนึ่ง” คุณวีบอก
“แล้วมีใครไปคุยกับแขกหรือยังว่าทุกอย่างปกติ ไม่มีอะไรรุนแรง”
“มีแล้วค่ะ”
เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นงานแต่งงานของน้ำฟ้า ดิน น้ำฝน จอห์นจึงดำเดินต่อ โดยมีบอสกับมิ้นท์รับหน้าที่เป็นพิธีกรแก้ไขสถานการณ์
“น่าตื่นเต้นมากเลยนะครับคุณมิ้นท์”
“ใช่ค่ะ เป็นการแสดงที่สุดระทึกใจ กระตุกขวัญ สั่นประสาทมาก”
“ทุกคนเห็นด้วยกันมั้ยครับ”
น้ำฝน จอห์น สายหยุด คุณสดใสยืนอยู่กับแขกอยู่ที่มุมหนึ่ง ยิ้มสู้ พยายามบิวท์กับแขก
“เห็นด้วยมั้ยคะ”
“โดยเฉพาะคุณสดใส แกล้งเป็นลมได้เนียนมาก ว่ามั้ยคะ”
“ว่าจะไปรับจ๊อบเป็นดาราอยู่นะคะเนี่ย”
แขกพยักหน้ากันหงึกหงัก เริ่มเชื่อ
“เพราะเราเชื่อว่า ชีวิตคู่ควรต้องตื่นเต้นเร้าใจไปตลอด เพื่อกระตุ้นให้มีชีวิตชีวา” บอสบอกอยู่บนเวที
“ไม่น่าเบื่อ จนทำให้หมางเมินและจบลงด้วยการหย่ากัน เราจึงสื่อให้ทุกคนเห็นผ่านการแสดงเล็กๆ น้อยๆ”
“สุดยอด บราโว่ ไอเลิฟอิท ใช่มั้ยทุกคน”
จอห์นตะโกนบอกทุกคนพากันปรบมือ น้ำฝน จอห์น คุณสดใส สายหยุดพากันโล่งอก
“และอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า งานมงคลสมรสอันศักดิ์สิทธิ์กำลังจะได้เวลาอันเป็นมงคลฤกษ์แล้ว...”
มิ้นท์ลงจากเวทีวิ่งเข้ามาบอกทุกคน
“พิธีจะเริ่มแล้วนะคะทุกคน เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวค่ะ”
ดินจับมือน้ำฟ้าเอาไว้ น้ำฟ้ายังดูหวั่นใจ ไม่สบายใจ
“ฉันยัง...”
“คุณฟ้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะยืนอยู่ข้างๆ คุณ และจะจับมือคุณไว้ตลอดเวลา”
ดินมองน้ำฟ้า ให้ความมั่นใจ น้ำฟ้ายิ้มรับและมั่นใจขึ้นมาทันที
“ฉันจะไม่ปล่อยมือไปจากนาย”
ทุกคนยิ้มปลื้ม
“ไปกันเถอะค่ะ ไว้ไปจับไปเจิบอะไรกันต่อในห้องหอแล้วกันนะ ตอนนี้เข้าพิธีก่อน”
มิ้นท์บอกแล้วเดินนำไป ดินจับมือน้ำฟ้าเดินไป ธีรเทพจับมือบีบีเอาไว้
“ฉันจะไม่ยอมปล่อยมือเธอ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น...เราจะเละ เอ้ย รอดไปด้วยกัน”
“โอเค...เคลียร์”
ธีรเทพกับบีบีจูงมือกันออกไป คุณวียืนยิ้ม เฟซหันมองคุณวีแล้วตัดสินใจจับมือคุณวีเอาไว้ คุณวีชะงัก มองเฟซอย่างแปลกใจ
“เราจะจับมือเดินไปด้วยกันได้มั้ยคะ”
คุณวียิ้มอย่างมีความสุข ไม่พูดอะไร แต่เดินนำเฟซออกไป เฟซเดินตามคุณวีไปอย่างมีความสุข
ประตูห้องจัดงานถูกเปิดออก น้ำฟ้าและดินจับมือเดินเคียงคู่กันมาสู่กลางงาน ตามมาด้วยน้ำฝนและจอห์น เพลงแห่งความสุขดังรับขึ้น คุณวี เฟซ บีบี ธีรเทพ บอส มิ้นต์ ต้น กอหญ้า คุณสดใส สายหยุดมองดูด้วยความชื่นชม น้ำฟ้า ดิน น้ำฝน จอห์นเดินไปจนถึงกลางห้อง ทันใดนั้นไฟดับ ทุกคนร้องลั่น ดินพยายามจับมือน้ำฟ้าเอาไว้ ในขณะที่จอห์นและน้ำฝนตัวแข็งทื่อ
“คุณฟ้า จับมือผมไว้”
“นายดิน ไม่นะ...ยัยฮันนี่...”
บีบีไม่พอใจ
“ไฟดับได้ไง” บีบีพูดใส่ว. “คุณผู้จัดการคะ มันเกิดอะไรขึ้น”
“ไฟช็อตครับ กำลังแก้ไขครับ”
ไฟสว่างขึ้น ทุกคนโล่งใจ แต่แล้วก็มีเสียงครางฮือ น้ำฟ้า ดิน น้ำฝน จอห์นและทุกคนหันไปทางต้นเสียงทางด้านหน้าเวที น้ำฟ้าและทุกคนก็ต้องตกใจเพราะบนเวทีคือฮันนี่ยืนอยู่ในชุดเจ้าสาวและถือช่อดอกไม้เอาไว้
“ฮันนี่”
ธีรเทพตบเข่าฉาด
“น่านไง นึกแล้ว ว่างานนี้ มันไม่ธรรมดา”
ดินจะเข้าไปจัดการฮันนี่
“ฮันนี่”
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ! อย่าคิดเข้ามาเด็ดขาด ไม่ว่าใคร” ฮันนี่บอกเสียงเข้ม
“ใครจะไปเชื่อแก นังอสรพิษ! โรคจิต” บีบีต่อว่าฮันนี่
“ฉันไม่ได้โรคจิต”
“ใส่ชุดเจ้าสาวมางานแต่งพี่ฟ้าเนี่ยนะ ไม่ได้โรคจิต งั้นเป็นโรคประสาท”
กอหญ้าบอก บีบีจะเข้าไปหาฮันนี่ ฮันนี่ทิ้งช่อดอกไม้ลง เหลือแต่ปืนที่จ่อขึ้นมา ทุกคนตกใจ ดินเข้าไปบังตัวน้ำฟ้าเอาไว้ทันที
“จะยิงก็ยิงผม”
ฮันนี่อึ้ง จากนั้นทุกคนก็กรูกันเข้าไปบังตัวน้ำฟ้าเอาไว้ รวมทั้งคุณสดใสและสายหยุดด้วย ฮันนี่เห็นแล้วยิ่งเดือด
“ทำไม มีแต่คนปกป้องแก รักแก ทั้งๆ ที่แกมีแต่ชอบทำให้คนอื่นเสียใจ”
น้ำฟ้าอึ้ง
“แต่คุณฟ้าไม่เคยคิดร้ายกับใคร” ดินบอก ฮันนี่หัวเราะเยาะ ร่วน
“เหรอ...ฮ่ะๆๆๆๆ นังนี่เหรอ ไม่จริง มันร้ายกับฉัน ดูถูกฉัน เหยียบหัวฉัน กดหัวฉันให้อยู่ใต้เท้าทุกครั้งที่มันมีโอกาส ฉันคือคนที่ถูกมันทำร้าย”
น้ำฟ้าหน้าหมองลง ธีรเทพกระซิบบีบี
“มีใครแจ้งตำรวจหรือยัง”
“แจ้งแล้ว แต่ไม่ใช่ตำรวจ แจ้งตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ”
คุณสดใสบอกพร้อมกับที่ยลลดาเดินเข้ามา
“ฮันนี่...”
ฮันนี่หันขวับ
“แม่”
ทุกคนครางฮือ
“ฮันนี่น่าสงสาร ถูกเลี้ยงมาแบบมีปัญหา แพ้ใครไม่เป็น ให้แม่เขาจัดการเถอะ...อย่าถึงตำรวจเลย” คุณสดใสบอกกับทุกคน
“แต่นี่มันพยายามฆ่านะคุณแม่” บีบีแย้ง
“อย่าทำแบบนี้ลูก แม่ขอนะ ลูกนะ วางปืนลง...” ยลลดาบอกกับฮันนี่
“แม้แต่แม่ก็ยังปกป้องมันเหรอ”
“แม่ปกป้องลูกต่างหาก ไม่ให้ลูกทำผิดและถลำลึกมากไปกว่านี้”
“ไม่ต้องมาพูด ก็แม่แหละตัวดี สอนให้หนูเกลียดพวกมัน มาคิดกลับใจในตอนนี้ ไม่ทันแล้ว”
“โอย ตามใจ พามันเข้าคุกเลยค่ะคุณพี่ หนูเพลียแล้ว”
“อ้าวว”
ทุกคนร้องออกมาพร้อมกันยลลดาเข้าไปยืนกับคุณสดใสและสายหยุด เชิดใส่ฮันนี่ ยลลดาแอบน้ำตาไหลด้วยความคับแค้นใจ น้ำฟ้าแทรกตัวออกไปเผชิญหน้ากับฮันนี่
“เอาสิ...เกลียดฉันนัก ก็ยิงเลยฉันอยากให้แกกับฉัน จบสักที ที่ผ่านมาฉันขอโทษ” ฮันนี่และทุกคนอึ้ง น้ำฟ้าพูดต่อ “และขอบคุณ”
“อะไรนะ” ฮันนี่ทำหน้าแปลกใจ
“ที่ให้สติฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าที่ผ่านมา ฉันเป็นคนที่...เลวร้ายมาก”
“ฉันไม่เชื่อ อย่ามาเล่นละครตบตา”
“เพื่อให้เธอยอมวางปืนแล้วคิดกลับตัวกลับใจเลิกเกลียดฉันงั้นเหรอ ไม่ เพราะถึงยังไงก็ไม่ได้ผล แต่ฉันเหนื่อยที่จะทำสงครามกับเธอแล้ว มันไม่ได้ทำให้ฉันและคนที่ฉันรักมีความสุข อโหสิให้ฉันเถอะนะ”
“ถ้าคุณเป็นคนที่คุณฟ้ารัก คุณจะรู้ ว่าเธอทำให้ทุกอย่างเพื่อให้คนที่เธอรักมีความสุข” ดินบอก
“และนี่คือเหตุผลว่าทำไมพวกเราถึงได้ปกป้องคุณฟ้า” คุณวีบอก
ฮันนี่มองน้ำฟ้า ที่ค่อยๆ เดินเข้าหาฮันนี่
“คุณฟ้า...อย่า” ดินร้องห้าม
“ไม่เป็นไร ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ถือซะว่า นี่คือสิ่งที่ฉันควรได้รับ”
น้ำฟ้าค่อยๆ เอื้อมมือออกไป หงายมือขอปืนจากฮันนี่ ฮันนี่มองหน้าน้ำฟ้าแล้วกรี๊ดลั่น
“กรี๊ดดดดดด”
ฮันนี่ตัดสินใจเหนี่ยวไกทันที
“คุณฟ้า”
ทุกคนกรี๊ดลั่น ปิดหู ปิดตา ดินเข้าไปกอดน้ำฟ้าเอาไว้ ทุกอย่างวุ่นวาย...วินาที่นิ้วฮันนี่กดลงไป แต่แล้ว...เป็นเพียงปืนไฟแช็ค ไฟลุกพรึ่บ
“ฮ่ะๆๆๆๆๆ”
ฮันนี่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง ทุกคนลืมตา โล่งอก
“เป็นการแสดงอีกใช่มั้ยคะเนี่ย” แขกคนหนึ่งถามคุณสดใสกับสายหยุด
“ถูกต้องค่ะ นี่เป็นเซอร์ไพรส์การแสดงไฮไลต์ของงาน ก่อนเข้าพิธี” คุณสดใสบอกหลังจากได้สติ
“จะได้เห็นสัจธรรมชีวิต มีเกิด มีแต่ง แล้วก็มีตายค่ะ”
“อ่อ...ค่ะ...”
แขกคนหนึ่งปรบมือนำอย่างชอบใจ แขกทั้งงานพากันปรบมือไปด้วย ดินประคองน้ำฟ้าขึ้นมา ทุกคนมองไปรอบๆ รู้สึกโล่งใจ
ฮันนี่เดินเข้ามาหาน้ำฟ้า
“เธอได้ตายไปจากฉันแล้ว น้ำฟ้า เอาสิ อยากจะจัดการยังไงกับฉันต่อจากนี้ก็เชิญ”
ฮันนี่ยืนเชิด ยอมรับชะตากรรม แต่ยังไม่วายปากดี
“นี่มันจะสำนึกผิดบ้างป่ะ สักนิดนึงน่ะ” บีบีหันไปพูดกับธีรเทพ
“นี่ล่ะ ท่าทางของการสำนึกว่าตัวเองผิดของยัยนั่น...ไม่มีวันยอมรับตรงๆ”
“ไหนล่ะ ตำรวจ ไปพามาจับฉันสิ”
“ไม่จำเป็น! เพราะฉันจะจัดการเธอเอง” น้ำฟ้าเงื้อมือ เหมือนจะตบแต่ไม่ตบ “แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเสียมือ เพราะฉันจะไม่ทำร้ายเธออีกแล้ว...บีบีเคลียร์”
น้ำฟ้าเดินควงดินออกไป บีบีเข้าไปตบฮันนี่เปรี้ยง
“ว้าย ฉันขอโทษ แต่สมควรนะ” บีบีวิ่งกลับไปหาธีรเทพ “แรงไปมั้ย แต่เพื่อนขอร้องอ่ะ”
“ไม่จ๊ะ...แต่แรงมากกกก หน้าหันซะขนาดนั้น”
ฮันนี่ยืนนิ่ง หลังจากที่ถูกตบ ทุกคนมองฮันนี่ด้วยความเวทนา น้ำตาฮันนี่ค่อยๆ ร่วงเผาะ อยากจะร้อง แต่อาย ยลลดาเข้ามา
“ฮันนี่”
“แม่...หนูเจ็บ”
“เจ็บแต่จบนะลูก เริ่มต้นกันใหม่ อย่าท้อ คนเราล้มแล้วลุกได้”
“แม่ ขอบคุณนะที่ยังอยู่เคียงข้างหนู”
“จะได้ช่วยแม่หาเงินใช้หนี้ต่อไปนะลูกนะ แต่...ขอแบบสุจริตนะ แม่ไม่อยากแก่ตายในคุก เดี๋ยวพ่อลูกไม่มีคนดูแล”
“โอ๊ย เรื่องเงินตลอดเลย”
ฮันนี่ยืนบึ้ง แต่แอบโล่งใจที่จบเรื่องกับน้ำฟ้า บีบีเดินเข้ามา
“ลืมไป เปลี่ยนชุดซะ เจ้าสาวตัวจริงมีคนเดียว ห้ามอิ๊อ๊ะ ไม่งั้น...มีก๊อกสองแน่ เคลียร์มั้ย”
“เคลียร์”
บีบีเชิดออกไป ฮันนี่หน้าจ๋อย ยลลดาพยักหน้าให้กำลังใจฮันนี่
เมื่อเหตุการณ์กลับสู่ปกติน้ำฟ้าและดินยืนคู่กันบนเวที น้ำฟ้าหอมแก้มดิน ทุกคนเฮ...น้ำฝนหอมแก้มจอห์น ทุกคนเฮ คุณสดใส สายหยุดยืนมองด้วยความปลื้มใจ
ฮันนี่ในชุดพนักงานเสิร์ฟยืนจ๋อยๆ อยู่ที่มุมหนึ่ง น้ำฟ้าและน้ำฝนเตรียมโยนดอกไม้ สาวๆ อันประกอบไปด้วยบีบี เฟซ กอหญ้า มิ้นท์และสาวๆ คนอื่นๆ ในงาน พากันจ้องจะรับให้ได้ ฮันนี่มาแจมถูกบีบีกระแทกให้ออกไปนอกวง
น้ำฟ้าและน้ำฝนโยนช่อดอกไม้ ทุกคนรอรับ ดอกไม้ลอยคว้างบนอากาศ ดอกไม้ของน้ำฟ้าตกลงในมือเฟซ เฟซตกใจและดีใจ คุณวีหันมายิ้มกับเฟซ...ดอกไม้ของน้ำฝนตกลงในมือของกอหญ้า กอหญ้าตกใจ ต้นเฮ แต่กอหญ้าถูกบีบีแย่งดอกไม้มา
“เป็นเด็กเป็นเล็ก อีกนาน ขอเจ๊ก่อนเหอะ”
ธีรเทพเฮ ทุกคนขำ...บรรยากาศแห่งความสุขอบอวลไปทั่วน้ำฟ้าและดินสบตากัน ด้วยความรู้สึกเต็มอิ่ม อิ่มเอมใจ
วันต่อมาที่ออฟฟิศของน้ำฟ้า บอสเดินเข้ามากลางที่ประชุมพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“หลังจากที่เราได้ผ่านวิกฤติการณ์กันมา ผมได้เรียนรู้แล้วว่า ผมมีทีมงานที่สุดยอดเพอร์เฟ็กต์ที่สุด ...ไม่มีใครทิ้งกัน...จากวันนั้นจนถึงวันนี้” น้ำฟ้า บีบี มิ้นท์ กอหญ้า ต้นและพนักงานทุกคนยิ้มปลื้มขณะที่บอสน้ำตาซึม “ผม...ผม...ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วอ่ะ มัน...ซึ้ง...”
“ทิชชู่ค่ะบอส”
“ให้ร้องไห้ซบไหล่มิ้นท์ดีกว่าค่ะ”
“ไม่เป็นไร หายดีแล้ว”
“หืม”
“เอาล่ะ ผมเลยถือเป็นโอกาสอันดีที่จะปรับเลื่อนตำแหน่งใหม่อย่างเป็นทางการ คุณฟ้า...คือผู้จัดการฝ่ายผลิต” น้ำฟ้ายืนยิ้มรับตำแหน่ง ทุกคนปรบมือ “มิ้นท์คือ...หัวหน้าแผนกประสานงานลูกค้า ไม่ใช่เออีตัวเล็กๆ อีกต่อไป”
“กรี๊ดอ่ะ ขอบคุณค่ะ”
ทุกคนปรบมือ
“เอาโล่จากบีบีไปเลยค่า”
“ต้น ก็เป็นหัวหน้าแผนกออกแบบเหมือนเดิม”
“โห”
“แต่ขึ้นเงินเดือน”
ต้นลุกขึ้นเฮ
“เฮ”
ทุกคนปรบมือ
“ส่วนกอหญ้า...”
“รับเข้าทำงานใช่มั้ยบอส” ต้นรีบถาม
“เปล่า...กอหญ้ามาสมัครเป็นฟรีแลนซ์ ไม่ขอทำงานประจำที่นี่”
“ไม่อยากทำงานที่เดียวกับพี่ต้น”
“อ้าว...”
ต้นมองหน้ากอหญ้าไม่เข้าใจ
“ส่วนบีบี...”
“ขอลาออกค่ะ” บีบีประกาศ
“เฮ้ย ทำไมอ่ะ ผมกำลังจะเลื่อนให้คุณเป็น...”
“บีบีจะออกไปเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านรักนิรันดร์สตูดิโอค่ะ”
“อะไรนะ”
ทุกคนถามออกมาพร้อมกัน บีบีถึงกับเขิน
“ก็ตามนั้นอ่ะ...”
เมื่อออกจากห้องประชุมบีบีกลับมาที่โต๊ะทำงานแล้วเก็บของลงกล่อง โดยมีน้ำฟ้า บอส มิ้นท์ ต้น กอหญ้ายืนมอง
“เอาจริงเหรอ”
“จริงเด่ะ อยากมานานแล้ว ไม่เอาไม่ได้”
“คนเรา พูดกันได้ไม่อายปาก”
“อายอะไร...เป็นเถ้าแก่เนี้ย หมายถึงเจ้าของกิจการ ไปช่วยดูแลเฟรนไชส์ที่นายธีรเทพกำลังบุกเบิก เป็นใคร ใครก็ต้องเอา ฉันฝันมานานแล้ว”
“มิ้นท์ก็ฝันอยากเป็นเถ้าแก่เนี้ย เหมือนกับพี่บีบี” มิ้นท์บอกแล้วปรายตามองบอส
“บอกแล้วไง สมภารไม่กินไก่วัด”
“แต่ถ้าไก่วัดถวายตัวเอง...ได้นะ”
บอสเดินหนีไปเลย
“คิดอะไรพี่ต้น ทะลึ่ง” กอหญ้าต่อว่าต้น
“ไม่ต้องมาสนใจพี่ คนเรา...ไม่เคยแคร์”
ต้นงอนออกไป
“เป็นอะไรของมันอีกอ่ะ กอหญ้าไปเคลียร์หน่อยไป”
“ค่ะ พี่สะใภ้”
กอหญ้าวิ่งออกไป ดินกับธีรเทพเดินเข้ามา
“ภรรยาจ๋า...” ดินทำหวานกับน้ำฟ้า
“จ๋า”
“ภรรยาจี๋”
“จี๋”
“เฮ้ย” บีบีกับธีรเทพร้องออกมาพร้อมกัน
“อะไรอ่ะ ข้าวใหม่ปลามันนี่” น้ำฟ้าบอก
“จ้า...ไป นายธีรเทพ” บีบีหันไปบอกธีรเทพ
“ไปไหน”
“ฉันหนีตามนายเอง พิธีไม่ต้อง จดทะเบียนอย่างเดียวพอ”
“เอางั้นเหรอ”
“อืม...เดี๋ยวมีลูกไม่ทันคู่นี้ ไปนะฟ้า ไป สำนักเขตใกล้ๆ นี่แหละ”
“เฮ้ย ง่ายด่วน ไปป่ะ”
“จะเอาหรือไม่เอา”
“เอาจ๊ะ”
บีบีลากธีรเทพออกไป น้ำฟ้ากับดินมองตามขำๆ บอสกลับเข้ามาใหม่
“อ้าว...คุณดิน”
“สวัสดีครับบอสภรรยา”
“ไม่ค่อยจะเห่อกับคำว่าภรรยาเลยนะ”
“ไม่ค่อยครับ” ดินบอกแล้วหอมแก้มน้ำฟ้าโชว์
“กรี๊ดอ่ะ” มิ้นท์บอก
“เอาเรื่องงานก่อน ผมมีลูกน้องมาให้คุณหนึ่งคน มิ้นท์”
“บอสใจดีสุดๆ อ่ะ”
ฮันนี่เดินเข้ามา ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน
“ฮันนี่”
ม้นท์แยกจากทุกคนเดินสั่งงานฮันนี่แบบจิกเต็มที่
“โทรหาคุณประสาน...ถามเวลาว่าจะให้เราเข้าไปรับบรีฟงานได้เมื่อไหร่”
“ค่ะ หัวหน้า”
“อ้อ...อย่าลืม แจ้งฝ่ายผลิตว่า ขอรูปแบบงานและดีไซน์งานคุณเอ้ วันพุธ ฉันต้องการเช็กทุกอย่างว่าตรงตามโจทย์หรือยังก่อนไปพรีเซ้นส์ลูกค้า”
“โห...”
“เป๊ะ ใช่มั้ย”
“เอาโล่จากฮันนี่ไปเลยค่ะ”
มิ้นท์ เดินนวยนาดไป ฮันนี่ตามไปติดๆ น้ำฟ้า ดิน บอสยืนดูจากมุมหนึ่ง
“บอส กรี๊ดอ่ะ ทำให้ยัยฮันนี่ยอมเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ได้ด้วย” น้ำฟ้าบอก
“คนเรา ถ้าอยากไปต่อ บางทีก็ต้องยอมถอยมาบ้าง...ถ้าไม่ยอม ก็ไปไหนไม่รอด เพราะไม่มีใครรับฮันนี่เข้าทำงานสักที่ มีแต่ที่นี่ที่เดียว”
“บอส กรี๊ดอ่ะ หล่อมาก”
“คุณฟ้า แน่ใจนะว่าคุณดิน เอ่อ...”
น้ำฟ้าควงแขนดินทันที
“แน่ใจสิคะ พิสูจน์มาแล้ว”
“ผมว่า ผมไปก่อนดีกว่านะ ขอให้แฮปปี้กับการฮันนีมูน”
“ปี้อยู่แล้วครับ”
“เฮ้ย!”
บอสสะดุ้ง น้ำฟ้ากับดินรีบบอกออกมาพร้อมกัน
“แฮปปี้ค่ะ /ครับ”
บอสรีบเดินออกไปหน้าแดง น้ำฟ้ากับดินหันมาหัวเราะกัน
ต้นหลบมานั่งเซ็ง กอหญ้าเดินเข้ามาหา
“เป็นอะไรอีกอ่ะ”
“เป็น...”
“เป็นคนที่หนูไม่แคร์ เหรอ”
“อืม แคร์แล้ว ทำไมไม่ยอมทำงานที่เดียวกัน รู้ป่ะ มีแต่กอหญ้าที่รู้ใจพี่ แต่พี่ไม่เคยรู้ใจกอหญ้าเลย”
“เคยได้ยินป่ะ เขาบอกว่าคนที่เป็นแฟนกัน ไม่ควรทำงานที่เดียวกัน เดี๋ยวจะตีกันตาย”
“แฟน...”
“ใช่ป่ะล่ะ”
“สุดยอด วู้”
ต้นกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ กอหญ้านั่งยิ้มเขิน
วันต่อมาน้ำฟ้าและดินควงคู่กันออกมา เตรียมเดินทางไปฮันนีมูนโดยมีคุณสดใส สายหยุดและทุกคนรอส่งอยู่
“เที่ยวให้สนุกนะลูกนะ กลับมาปุ๊บ ป่องเลยนะ”
“แม่อ่ะ”
“งั้น...ไม่เกินหนึ่งปีแม่ต้องได้อุ้มหลาน เป็นเส้นตาย...”
“คุณแม่คะ /คุณแม่ครับ” ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน
“จะขีดเส้นตายให้พี่ฟ้าทุกเรื่องเลยเหรอคะ กดดันไปมั้ย” น้ำฝนบอก
“นั่นสิมัม...เรื่องแบบนี้ ไปกดดันพี่ฟ้าไม่ถูก ต้องกดดันคุณดิน ว่าจะมีน้ำยาสู้ไอได้หรือเปล่า ของไอท้าได้เลยไม่เกินหกเดือน..ป่องแน่” จอห์นบอก
“จอห์นอ่ะ” น้ำฝนเขิน
“น้อยๆ หน่อย สู้ฉันไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ป่องแล้ว” ธีรเทพบอกแล้วจ้องตาบีบี หยาดเยิ้ม
“บ้า ไม่ใช่ปลากัด แค่มองแล้วก็ท้องได้”
บีบีต่อว่า ทุกคนหัวเราะกันครืน
“เรื่องแบบนี้ อย่าไปรีบไปร้อนเลยค่ะคุณแม่...ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ ถึงเวลาถ้าเขามา เขาก็มา จะมาตอนไหน ก็ล้วนแต่เป็นการมาที่เกิดจากความรักของพ่อแม่ ดีทั้งนั้น” สายหยุดบอก
“ก็จริงค่ะ คุณ”
“ทุกคนไม่ต้องห่วงนะครับ ไปฮันนีมูน ผมจะไม่ทำอะไรเลย นอกจาก...” ดินบอกแล้วมองน้ำฟ้าอย่างมีความหมาย
“นี่...”
“จะพูดอะไรเกรงใจเด็กบ้างเหอะ ใจแตกหมดแล้ว”
“จะบอกว่า...จะไม่ทำอะไรเลย นอกจากเอาใจคุณฟ้า”
“แล้วไป”
ทุกคนหัวเราะกันครืน น้ำฟ้าเข้าไปกอดคุณสดใส และสายหยุด และน้ำฝน บีบี กอหญ้า แล้วออกไปกับดิน
น้ำฟ้ากับดินเดินออกมาเจอคุณวีกับเฟซเดินเข้ามาพอดี
“คิดว่าจะมาส่งพวกคุณไม่ทันซะแล้ว”
“ทันสิคะ เราสองคนก็รอคุณวีกับคุณเฟซอยู่เหมือนกัน”
“เดี๋ยวนี้ ได้ยินคุณฟ้า...พูดว่าเราตลอดเวลาเลย”
“ก็ ขาดใครไปไม่ได้นี่คะ เราคือคนๆ เดียวกัน”
“ตายๆๆๆ” ดินบอก
“เป็นอะไร” น้ำฟ้าหันมาถามดิน
“พูดแบบนี้ รักตายเลย”
“น่าชื่นใจจังค่ะ อย่าลืม...ส่งโปสการ์ดสวยมาให้เราบ้างนะคะ” เฟซบอก
“คุณเฟซก็พูดคำว่าเราตลอดเวลาเลยเหมือนกันนะคะ” เฟซกับคุณวีสบตายิ้มให้กัน
“เมื่อไหร่จะมีข่าวดีครับ” ดินถามยิ้มๆ
“เราสองคนไม่ได้รีบร้อนอะไรครับ...ตราบใดที่ยังดูแลกันและกันดีอยู่ ผมว่าก็โอเค” คุณวีบอก
“ก็จริงค่ะ ความรักความจริงใจระหว่างกันเท่านั้นที่สำคัญ”
“โชคดีนะครับ เดินทางปลอดภัย”
“คุณวีคะ”
“ครับ”
น้ำฟ้าเข้าไปกอดคุณวี
“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ”
“ยินดีเสมอและเต็มใจอย่างที่สุดครับ”
น้ำฟ้าผละออกมาจากคุณวี
“ขอบคุณครับ คุณวี คุณเฟซ”
ดินบอกคุณวีและเฟซยิ้มรับ น้ำฟ้าและดินเดินจูงมือกันออกไป คุณวีและเฟซมองอย่างมีความสุข ก่อนจะค่อยๆ จับมือกันไว้ สบตากันอย่างเข้าใจกัน
เวลาผ่านไป...น้ำฟ้าและดินนั่งกันอยู่บนกระโปรงรถ อิงแอบแนบชิดกัน มองพระอาทิตย์ตก
“นายดิน”
“หืม”
“ตอนนี้ ฉันมีความสุขมาก ไม่คิดว่าจะมีความสุขได้ขนาดนี้เลย”
“ผมเคยบอกแล้วไง แค่ใจเป็นสุข ทุกอย่างก็สุข สุขได้แม้กับเรื่องง่ายๆ ไม่จำเป็นต้องสร้างอะไรเยอะแยะมากมาย”
“ขอบคุณนะ ที่ทำให้ฉันมีวันนี้ วันที่...แค่มีคนที่เรารักและรักเราอยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว”
ดินกอดน้ำฟ้าเอาไว้
“แค่กอด...ก็ชื่นใจแล้ว” ดินชี้ให้น้ำฟ้าดูเบื้องหน้า ณ จุดที่ฟ้ากับดินบรรจบกัน “คุณเห็นนั่นมั้ย”
“ต้นไม้”
“ละเอียดกับชีวิตบ้างก็ได้นะ”
“ล้อเล่น ฉันเห็นน่ะ...นายกำลังจะถามฉันว่า เห็นจุดที่ฟ้ากับดินได้มาเจอกันมั้ย ใช่มั้ย”
“ใช่ แต่...มันเป็นแค่ภาพลวงตา เอาเข้าจริง ฟ้ากับดินไม่มีทางเจอกันได้ แต่มีอยู่ที่หนึ่ง ที่ทำให้ฟ้ากับดิน เป็นหนึ่งเดียวกัน”
“ที่ไหนเหรอ”
“ที่หัวใจ”
น้ำฟ้ายิ้ม เคลิ้ม ก่อนที่จะเบรก
“โอย โรแมนติกอ่ะ...น้ำตาไหลเลยจ้า”
ดินหัวเราะ ก่อนจะกอดน้ำฟ้าเอาไว้อีก
“ผมรักคุณ”
“ฉันก็รักนาย”
“เรารักกัน”
ดินกับน้ำฟ้าตะโกนออกมาพร้อมกัน จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งกอดกันมองดูพระอาทิตย์ตกดินยามเย็นอย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์
