เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 8
ฟ้านั่งเครียดอยู่กับบีบี คุณสดใส น้ำฝน จอห์นและธีรเทพ ต้นอยู่ข้างฟ้า ฮันนี่ มิ้นท์อยู่ข้างบอส ส่วนคุณชายตะวันยืนส่งผู้เข้าร่วมงานอยู่ที่หน้าร้าน
“ต้องขอโทษทุกคนด้วยจริงๆ ครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับ”
ผู้ร่วมงานเดินกลับออกไปด้านนอก ทุกคนต่างบ่นเรื่องงานที่ล่มในตอนท้าย คุณชายตะวันเดินเข้ามาหาบอส
“ชื่อเสียงแกลอรี่ผมพังหมดแล้ว เรื่องภาพของมิสเตอร์เจอีกเหมือนกัน รู้มั้ยว่ามูลค่าเท่าไหร่ เขาโกรธจนกลับไปเลยเห็นมั้ย คุณจะรับผิดชอบยังไง”
“เอ่อ...”
ทุกคนรู้สึกอึดอัด ฟ้ามองฮันนี่ด้วยสายตาวาวโรจน์ ฮันนี่แอบยิ้มเย้ย ฟ้ายิ่งโกรธ กอหญ้า คิดจะไปตามดินให้มาช่วยฟ้า จึงรีบวิ่งออกไป
ดินที่ยังอยู่ในชุดมิสเตอร์ดีเจกำลังขึ้นมอเตอร์ไซค์จะขับออกไป...ดินอยู่ในอารมณ์ที่โกรธและไม่พอใจมาก คิดว่าฟ้าทำอย่างนั้นจริงๆ กอหญ้าวิ่งเข้ามาขวางมอเตอร์ไซค์ดินเอาไว้
“พี่ดิน”
“ถอยไป พี่จะกลับ”
“รู้ว่าไม่พอใจ เข้าใจว่าพี่รู้สึกเหมือนลูกตัวเองถูกทำร้าย”
“รู้ก็อย่ามาขวาง”
“อย่าเพิ่งติสท์ตอนนี้ได้มั้ย ไม่เห็นหรือไงว่าพี่ฟ้ากำลังลำบาก” ดินอึ้ง “อย่าบอกนะว่าพี่เชื่อว่าพี่ฟ้าเป็นคนทำ”
“ไม่รู้สิเขาอาจจะอยากทำให้ฮันนี่...”
“ไม่รู้จักพี่ฟ้าเลยหรือไง หนูเพิ่งเข้ามาหนูยังรู้ว่าพี่ฟ้าเขาเป็นคนจริงจังกับงานมาก เขารักงานของเขาเหมือนลูก เหมือนที่พี่รักรูปถ่ายของพี่” ดินอึ้ง “โอ๊ย ผู้ชายบทจะซื่อบื้อก็ซื่อบื้อไม่รู้จักเลือกเวลา”
“เฮ้ย นี่พี่แกนะ”
กอหญ้าวิ่งหนีไปอย่างไม่พอใจ ดินถอนหายใจ ตั้งสติ ครุ่นคิด
กอหญ้าวิ่งกลับเข้ามาบอสยังยืนเครียด ขณะที่คุณชายตะวันรุก คาดคั้นบอส เรียกหาคำตอบ
“ผมถามว่าจะรับผิดชอบยังไง”
“ใครเป็นคนก่อเรื่อง น่าจะเป็นคนรับผิดชอบด้วยการพิจารณาตัวเองนะ”
ฮันนี่บอกฟ้าหันมาจ้องฮันนี่ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธ ฮันนี่ลอยหน้าลอยตาที่ถือไพ่เหนือกว่า
“เธอทำได้ทุกอย่างจริงๆ ฮันนี่ แม้แต่ยอมแลกกับชื่อเสียงของบริษัทเธอก็ยอม คนอย่างเธอมัน....”
ฟ้าทนไม่ไหวกระโจนเข้าใส่ฮันนี่เลย จนบีบี กอหญ้าต้องเข้าไปช่วยกันล็อค
“ฟ้าใจเย็น”
ดินเปลี่ยนชุดกลับเป็นนายดินเรียบร้อยแล้วเข้ามาเห็นฟ้าที่กำลังสติแตกพอดี
“ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่ามัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไม่ไหวแล้ว แกตาย”
ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะฮันนี่กับมิ้นท์ คุณชายตะวันตกใจที่สุด
“เอ่อ...เคลียร์กันไปนะ แล้วผมจะโทรหาคุณอีกที”
คุณชายตะวันรีบออกไป
“บอกให้ปล่อย ฮันนี่ เธอจะเอาไงกับฉัน ซึ่งๆ หน้ากันไปเลย วันนี้ไม่ฉันก็เธอจะต้องพังกันไปข้าง”
ฟ้าพุ่งไปหาฮันนี่อย่างแรง ทุกคนรั้งไม่ไหว ฟ้าตบฮันนี่เปรี้ยง ทุกคนตกใจ
“ว้าย นี่เธอโกรธเกลียดฉันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย บอสคะ มีคนแบบนี้ทำงานในออฟฟิศจะดีเหรอคะ”
“น่าจะไล่ออกไปเลยนะคะ”
“ฉันยอมให้บอสไล่ออก”
คุณสดใสยืนอยู่เคียงข้างน้ำฟ้า รีบแทรกเพราะต้องการปกป้องลูก
“บอส คุณต้องให้ความยุติธรรมกับลูกสาวฉัน กะอีแค่แม่ตัวดีสองคนนี้พูดใส่ความ มันเชื่อไม่ได้”
“แต่มันตบคุณฮันนี่นะคะ” มินท์แย้ง
“แล้วสมควรถูกตบมั้ยล่ะ”
“นี่เป็นเรื่องภายในบริษัท พวกคุณแม่มาเกี่ยวอะไรด้วยไม่ทราบ”
“ก็ลูกสาวฉันทำงานที่บริษัทนี้ ฉันเป็นแม่ ฉันมีสิทธิ์ปกป้องลูกสาวฉัน”
“บอส! ปล่อยให้พวกของมันมารุมฮันนี่ได้ไง ฮันนี่เป็นคนช่วยบริษัทเอาไว้นะ ทุกคนก็เห็นว่าคัตเตอร์อยู่ในมือยัยฟ้า ถ้าเขาไม่ได้ทำแล้วผีที่ไหนมันทำ”
“ก็ผีที่ชื่อฮันนี่ไง จ้องจะทำลายฟ้าทุกครั้งที่มีโอกาส”
“และอีกอย่าง คุณฟ้าเป็นคนฉลาด ถ้าเขาอยากจะแก้แค้นเธอ ไม่ใช่วิธีตื้นๆ ให้คนจับได้ง่ายๆ แบบนี้หรอก”
ธีรเทพบอก บีบีถึงกับเซ็งกระซิบกับธีรเทพ
“นี่ช่วยแล้วใช่มั้ย”
“เออ สิ”
“ผมยืนยัน เจ๊ไม่มีทางทำแบบนี้!”
ต้นช่วยปกป้องฟ้าอักคน
“พอแล้ว” ทุกคนเงียบ บอสหันไปถามดินที่ยืนอยู่ “นายเห็นอะไรบ้างมั้ย ดิน”
ฟ้ามองหน้าดินทันที ดินส่ายหน้า ฟ้าผิดหวังกับดินมาก
“บอส จะเอาไงก็ว่ามาเลย ไล่ฟ้าออกใช่มั้ย ได้ เพราะฟ้าก็ไม่อยากทำงานร่วมกับอสรพิษอย่างยัยนี่!”
ทุกคนตกใจที่ฟ้าพูดออกมาอย่างนั้นฟ้าสะบัดหนี วิ่งออกไป ผ่านดินฟ้ามองหน้าดินด้วยสายตาผิดหวัง ดินใจเสีย ฟ้าวิ่งออกไป ดินรีบตามไปทันที
“คุณฟ้า”
ธีรเทพจะตามไป แต่ถูกจอห์นดึงตัวเอาไว้
“เป็นแฟนพี่ฟ้าหรือไง”
ธีรเทพเซ็ง หยุดเลย ทุกคนตึงเครียด ยกเว้นฮันนี่และมิ้นท์ที่คิดว่ากำลังกำชัยชนะ
ฟ้าวิ่งเตลิดมาตามทาง ดินวิ่งตามฟ้ามา
“คุณฟ้า เดี๋ยวก่อน หยุดก่อน”
ฟ้าไม่ฟังยังวิ่งต่อไปโดยมีดินวิ่งตาม
ขณะนั้นคุณสดใสเดินตามหาฟ้า น้ำฝนและจอห์นเดินตามมาด้วย
“ฟ้า ลูกแม่ ฟ้า”
“สงสารพี่ฟ้าจังเลย”
“คอยดูนะ แม่จะไปเอาเรื่องกับแม่มัน ที่เลี้ยงลูกให้เป็นงูพิษ มาพ่นพิษใส่ลูกสาวฉันอยู่นั่น ไม่รู้จักไปผุดไปเกิด”
“ผู้หญิงน่ากลัว”
“ใช่ ผู้หญิงน่ากลัว ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็อย่าอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่น”
“ดาร์ลิ้ง พูดอะไรเนี่ย ไม่เห็นจะเข้าใจ”
น้ำฝนไม่ตอบ
“จะโทรตามก็ไม่ได้ เฮ้อ จู่ๆ ก็บอกลาออก ไปยอมมันทำไม อย่างนี้เท่ากับแพ้มันน่ะสิ”
“ให้คุณดินเขาดูแลไปเถอะค่ะ พอพี่ฟ้าสงบแล้ว คงกลับมาเคลียร์กับบอสเอง”
“คอยดูนะ ถ้าบอสยอมให้น้ำฟ้าออก ฉันจะไปถล่มออฟฟิศให้พังราบเป็นหน้ากลองเลย”
คุณสดใสเดินออกไปด้วยความฉุน น้ำฝนและจอห์นตามไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฟ้าวิ่งมาถึงริมสระว่ายน้ำ ดินวิ่งไปคว้าข้อมือของฟ้าไว้ได้
“คุณฟ้า”
ดินเห็นฟ้าร้องไห้ถึงกับอึ้ง
“นายไปอยู่ที่ไหนมา” ดินอึ้งไม่รู้จะตอบยังไง “ฉันถามว่านายไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมนายไม่อยู่ข้างๆ ฉันตอนที่ฉันต้องการนาย”
“คุณต้องการผม”
“ถ้านายอยู่กับฉัน นายก็จะเป็นพยานได้ว่าฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ทำ ได้ยินมั้ยว่าฉันไม่ได้ทำ”
“สงบสติอารมณ์ก่อนสิ ชีวิตคุณจะพังก็เพราะอารมณ์คุณนี่แหละ พูดออกไปว่าลาออกได้ยังไง”
“เออ... ฉันมันไม่มีสติ เพราะฉันทนไม่ไหวแล้ว ใช่สิ ฉันมันไม่ดี ฉันผิด ฉันแพ้ ฉันห่วย แต่แฟนเก่านายมันประเสริฐ ทำอะไรก็ไม่ผิด”
“คุณฟ้าหยุดก่อน”
“ไม่หยุด ฉันมันซวย ไม่ได้ทำก็ผิด นายก็คิดว่าฉันผิด แค่หายใจก็ยังผิด อะไรอีก ตายๆ ไปเลยมั้ย จะได้สะใจคนทั้งโลก เอามั้ย”
“ไปกันใหญ่แล้วคุณ บ้าไปแล้ว”
“ด่าเลย ด่าอีก ด่าออกมา ด่าซี่ ด่าเลย” ดินนิ่ง ฟ้าอารมณ์พุ่งถึงขีดสุดตะโกนใส่หน้าดิน “ด่าฉันสิ” ดินอุ้มฟ้าขึ้นมาแล้วทุ่มลงไปในสระว่ายน้ำทันที “กรี๊ด”
ดินยืนมองฟ้าที่ตกลงไปในน้ำด้วยความหงุดหงิด
+ + + + + + + + + + + +++++++++++++
ที่งานขณะนั้นบอสยืนนิ่งใช้ความคิด
“เรื่องมันเสียหายถึงขนาดนี้ บอสยังจะคิดอะไรอยู่อีก ถ้าบอสไม่ไล่มันออก ฮันนี่จะถือว่าบอสไม่มีความยุติธรรม”
“ไม่มีความเด็ดขาด”
“แต่ถ้าบอสไล่ฟ้าออก บีบีก็จะลาออกเหมือนกัน ไอ้ต้นก็ออกด้วย”
บีบีบอก ต้นตกใจเพราะจู่ๆ ก็ถูกพาดพิง
“ เฮ้ย เจ๊...” บีบีดุต้นด้วยสายตาว่าห้ามเถียง “ยัยกอหญ้าก็ออก เลิกฝึกงาน”
“เฮ้ย”
ต้นส่งสายตาดุกอหญ้าว่าห้ามเถียง
“เพราะพวกเราถือว่าบอสหูเบา มีเจ้านายอย่างนี้ชีวิตไม่เจริญ”
“คุณจะขู่ผมอีกคนมั้ยคุณธีรเทพ” บอสหันไปถามธีรเทพ
“ผมไม่ขู่หรอก แต่ผมทำจริง ผมจะไปประกาศบอกพันธมิตรทางธุรกิจของผมที่มีเครือข่ายทั่วประเทศว่าบริษัทของบอสไม่มีหลักธรรมาภิบาล จะไม่มีใครจ้าง เจ๊ง”
“พอแล้ ทุกคนหยุดพูดแล้วฟังผม”
ทุกคนสะดุ้งเฮือกเพราะตกใจ ทุกคนมองหน้าบอส ลุ้นการตัดสินใจว่าจะเอายังไง
“ผมจะยอมชดใช้ค่าเสียหายให้คุณชาย แต่ผมจะไม่ยอมเสียลูกน้องฝีมือดีไป”
“หมายความว่ายังไงคะบอส”
“ไม่มีใครต้องถูกไล่ออก และผมก็ไม่อนุมัติให้คุณฟ้าลาออก” ทุกคนดีใจยกเว้นฮันนี่และมิ้นท์ “เพราะไม่มีหลักฐานที่เพียงพอ”
“เพราะบอสชอบยัยน้ำฟ้า เลยไม่ไล่มันออกต่างหาก”
ฮันนี่บอกอย่างไม่พอใจ
“ผมเป็นคนแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้เสมอ”
“ฮันนี่ไม่...”
“ไม่พอใจ หล่อนก็ลาออกไปเองสิ”
“ใช่”
“ลาออกเอง ไม่ได้เงินชดเชยนะคะคุณฮันนี่”
“ใครบอกว่าฉันจะออก”
“แต่ถ้ามีเรื่องอีกคราวหน้า พวกคุณถูกไล่ออกหมดแน่ ทั้งคุณฟ้า คุณ และมิ้นท์”
“หนูด้วยเหรอ”
“ใช่! พวกคุณทั้งสามคนต้องร่วมกันรับผิดชอบ และผมจะหักเงินเดือนคุณทั้งสามคนๆ ละยี่สิบเปอร์เซ็นต์ จบการประชุม เคลียร์ของ กลับออฟฟิศ”
บอสบอกแล้วเดินออกไปเลย
“เฮ้” บีบีกับธีรเทพลืมตัวเผลอกอดกัน
ต้นกับกอหญ้าก็ลืมตัว กอดกันด้วยความดีใจ ก่อนจะรู้สึกตัว รีบผละออกจากกัน
แต่ฮันนี่ มิ้นท์เจ็บใจมาก
+ + + + + + + + + + +
ทางด้านดินเขามองลงไปในสระว่ายน้ำ ทุกอย่างยังสงบนิ่ง ฟ้ายังไม่โผล่ขึ้นมา ดินชักใจคอไม่ดี
“คุณฟ้า...” ฟ้ายังไม่โผล่ ดินร้อนใจ รีบไปตะโกนข้างสระ มองหาฟ้า เห็นร่างของฟ้าเลือนๆ แน่นิ่งอยู่ที่ก้นสระ “คุณฟ้า ซวยแล้ว ไอ้ดินเอ๊ย คุณฟ้าว่ายน้ำไม่เป็นเหรอวะเนี่ย... คุณฟ้า”
ดินตัดสินใจกระโดดลงไปเพื่อจะช่วยฟ้าทันที
ดินกระโดดลงไปใต้น้ำ เห็นฟ้าลอยคว่ำหน้าอยู่ใต้น้ำดินตกใจ คิดว่าฟ้าหมดสติ รีบว่ายลงไปช่วยดินว่ายไปถึงตัวฟ้าพลิกตัวฟ้าให้หันมา ฟ้าที่หลับตาอยู่ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ จ้องมองเข้าไปในดวงตาของดิน ดินชะงักเมื่อเห็นว่าฟ้าไม่ได้หมดสติอย่างที่ตัวเองเข้าใจ ดินค่อยๆ เข้าไปใกล้ฟ้ามากขึ้นๆ ๆ จนทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกัน มองตากันในความสงบนิ่ง
เหมือนมีแรงดึงดูด ดินค่อยๆ เข้าใกล้ฟ้าเข้าไปอีก จนใบหน้าของดินประชิดหน้าฟ้าทันใดนั้น...ฟ้าก็ออกซิเจนหมด หายใจไม่ออก รีบตะกายขึ้นบนผิวน้ำ แต่ยิ่งดิ้นรนเหมือนจะยิ่งช้าดินตกใจ รีบล็อคคอฟ้าลากขึ้นบนผิวน้ำทันทีอย่างรวดเร็ว
ดินโผล่ขึ้นมาบนน้ำ โดยแขนข้างหนึ่งล็อคคอฟ้า ว่ายลากฟ้ามาที่ริมสระ ดินดึงตัวฟ้าขึ้นมาจากน้ำได้ฟ้าสำลักน้ำ หูตาเหลือก ในขณะที่ดินหายใจหอบเหนื่อย
“ค่อกๆๆ”
“เป็นไงบ้าง”
ฟ้าหันไปตั้งใจจะตบหน้าดิน ดินฉวยข้อมือฟ้าเอาไว้ได้ทัน
“ยังจะฤทธิ์มากอีกนะ”
ดินกระชากตัวฟ้าเข้ามา ฟ้าที่อ่อนแรงอยู่แล้ว ตัวปลิวตามแรงกระชากจนหน้ามาชิดกับใบหน้าของดิน ที่สำคัญปากของทั้งสองสัมผัสกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ฟ้ากับดินอึ้งกันไปทั้งคู่ สายตาอ่อนไหวสอดประสานกัน นิ่งกันไปชั่วขณะหนึ่ง...ฟ้าได้สติรวบรวมกำลังผลักดินออกไป
“อยากจะฆ่าฉันนักหรือไง!”
“ผมขอโทษ ผมเห็นคุณกำลังไม่มีสติ ผมก็แค่อยากทำให้คุณหยุด”
ฟ้าอึ้งจะลุกหนี แต่ลุกไม่ไหว คลานออกไปแทน
“คุณฟ้า จะไปไหน”
ดินลุกเดินตามออกไป...ฟ้าคลานหนีดิน ดินเดินตามหลัง มองสภาพฟ้าแล้วนึกขำ
“นี่ จะคลานไปไหน”
“ไปให้พ้นๆ เพราะฉันเกลียดนาย ไม่ใช่สิ เราเกลียดกัน” ดินเร่งเท้า เดินไปขวางฟ้าเอาไว้ ฟ้าเงยหน้ามอง “ถอยไป”
“จะไปไหน”
“ไปแจ้งความให้ตำรวจจับนาย ข้อหาพยายามฆ่า”
ดินนั่งลง จ้องหน้าฟ้า
“ผมเหรอจะฆ่าคุณ”
“สายตาแบบนี้แหละ ฆาตกรชัดๆ”
“มองผมดีๆ สิ ผมมีแต่ความปรารถนาดีให้กับคุณ”
ฟ้ามองดินนิ่ง สายตาฟ้าอ่อนลง แต่ก็กลับวาวขึ้นมาใหม่ด้วยทิฐิ
“ ปรารถนาดีเหรอ นายมันก็อยู่ข้างเดียวกับยัยฮันนี่ จะถอยไม่ถอย”
“ไม่ถอย”
“งั้นฉันถอยเอง”
ฟ้าหันกลับ คลานไปทางเดิม ดินส่ายหัว
“ถ้าผมคิดว่าคุณเป็นคนทำ ผมไม่ตามคุณมาอย่างนี้หรอก”
ฟ้าชะงักหันมามองดิน
“จริงเหรอ”
“จริง”
“นายคิดว่าเป็นฝีมือของฮันนี่”
“ก็อาจจะ...”
“ไม่อาจจะหรอก มันนั่นแหละ ฉันเห็นกับตา ฉันเข้าไปห้าม แย่งมีดมาแล้วมันก็เป็นอย่างที่เห็น ฉันไม่น่าพลาดหลงกลมันเลย ให้ตายสิ โง่ๆๆ”
“อยากลงไปในสระอีกรอบมั้ย”
ฟ้าอึ้ง นั่งนิ่ง กลัวถูกอุ้มอีกรอบ ดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ ฟ้า
“คิดว่าจมน้ำตายไปแล้ว”
“ฉันไปทำสมาธิในน้ำ”
“ทำสมาธิ”
“มันทำให้ฉันสงบ เลยไม่อยากจะขึ้นไป มันเงียบ นิ่ง ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเอง เหมือนกลับไปอยู่ในท้องแม่อีกครั้ง อยากอยู่อย่างนั้นไปนานๆ แต่ลืมไปว่ายังต้องหายใจ”
“ตอนที่คุณหายใจไม่ออก สิ่งแรกที่คุณคิดถึงคืออะไร”
“อากาศ”
“ซึ่งไม่ใช่งาน ไม่ใช่ศักดิ์ศรี ไม่ใช่ความสมบูรณ์แบบ”
“กำลังจะสอนอะไรฉันอีก น่าเบื่อ”
“ผมไม่ได้สอน แค่จะบอกคุณว่าชีวิตมันง่ายได้มากกว่าที่คุณคิด บางทีที่ชีวิตคุณวุ่นวายจนอยากกลับไปอยู่ในท้องแม่อีก เป็นเพราะคุณทำให้มันเป็นอย่างนั้นเอง”
“สั้นๆ ได้มั้ย หลวงพี่”
“ได้ อย่าเยอะ!”
“อุ๊ย...”
“ลดความเยอะลงได้บ้าง ชีวิตคุณจะมีความสุขมากกว่านี้” ดินลุกขึ้นหิ้วปีกฟ้า “ไป”
“ไปไหน”
ดินมาส่งฟ้าที่คอนโด ฟ้าตัวสั่นงั่กๆ เพราะหนาวในชุดที่เปียกปอน
“รีบไปเปลี่ยนชุดซะ สั่นเป็นลูกหมาตกน้ำ”
“ไม่ต้องพูดเลย ฝีมือใครล่ะ”
“ผมกลับนะ จะรีบไปเปลี่ยนชุดเหมือนกัน”
ดินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฟ้านิ่งเงียบ ดินจึงกดลิฟท์ให้เปิดแล้วเดินเข้าลิฟท์ไป ลิฟท์ปิด ฟ้าเดินไปที่ประตู จับลูกบิดประตูก่อนจะนึกได้
“เวร ไม่มีกุญแจ”
ฟ้าเจ็บใจตัวเอง อารมณ์จะพุ่งอีก ฟ้านึกขึ้นได้ว่าไม่จำเป็นต้องเยอะจึงสะกดจิตตัวเอง
“อย่าเยอะ อย่าเยอะ โอเค ไม่เยอะ...”
ฟ้านั่งพิงประตูห้อง ฟ้านั่งกอดตัวเอง หนาวสั่น ตัดสินใจลุกขึ้น กดปุ่มเรียกลิฟท์อย่างรวดเร็ว
“เร็วๆสิ เร็วๆ”
ดินกำลังจะออกรถมอเตอร์ไซค์ ฟ้าวิ่งออกมาจากคอนโดตรงมาหาดิน
“นายดิน”
ดินชะงัก หันไปมองฟ้า ฟ้ายืนหอบยิ้มให้ดิน
“ขอบคุณนะ” ดินยิ้มหัวใจพองโต “แล้วก็ เข้าห้องไม่ได้ ลืมกระเป๋าไว้ที่บีบี”
ดินยิ้มขำ ตบที่เบาะข้างหลังเป็นสัญญาณให้ฟ้ามาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ตัวเอง ฟ้ายิ้มกว้าง รู้สึกอบอุ่นที่มีดิน รีบวิ่งไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ดินทันที
“เกาะเอวได้ป่ะ”
“มีไว้ให้คุณเกาะเสมอ”
“หือ”
“เปล่า อยากเกาะก็เกาะ”
ฟ้าเกาะเอวดินหลวมๆ ดินออกรถเคลื่อนออกไป
+ + + + + + + + + + + +
บีบีสะพายกระเป๋าถือของฟ้าและถือกล่องใส่ของที่เก็บจากการทำงานเดินมาจะเข้าออฟฟิศ
ธีรเทพตกกระไดพลอยโจนถือของมากับต้นและกอหญ้าด้วย ต้นกับกอหญ้าแบกของเข้าข้างในไป เหลือแต่บีบีกับธีรเทพ บีบีหันมามองธีรเทพเซ็งๆ
“เอ๊า เดินให้มันเร็วๆ หน่อยสิ กอหญ้าแบกของหนักมากกว่านายยังเดินเร็วกว่าซะอีก”
“นี่ เธอบังคับให้ฉันช่วยแบกของกลับมานะ ฉันควรจะเป็นคนโวยมากกว่ามั้ย”
“ไม่อยากช่วยแล้วช่วยทำไม”
“เพราะยังไงฉันก็ต้องมารอพบคุณฟ้าที่นี่อยู่แล้ว เลยช่วย ถือว่าทำบุญให้เธอ ตายไปจะได้ไม่ไปเกิดเป็นเปรต ร้องเสียงแหลมมาขอส่วนบุญฉันอีก”
“อ๊ายยย”
“ร้องแบบนี้เปรตชัดๆ” บีบีรีบหุบปาก แล้วทุ่มกล่องใส่ของลงกระแทกโดนเท้าธีรเทพ “โอ๊ย”
“อุ๊ย พอถูกนายด่า มือไม้อ่อนหมดเลยอ่ะ ขอโทษๆๆ”
“เอามันออกไป”
“ก็ได้” บีบีแบกกล่องขึ้นมา แล้วปล่อยลงไปใหม่ “อุ๊ย...ไม่ค่อยมีแรงเลย”
“จ๊ากกก”
“สงสัยจะไม่ค่อยได้กินข้าวซ้อมมือ เลยเกิดอาการเหน็บชาตามปลายมือปลายเท้า”
“ยัย...”
“ฝากถือขึ้นไปด้วยแล้วกันนะ”
บีบีเดินตัวปลิวเข้าออฟฟิศไป ธีรเทพทั้งเจ็บเท้าและเจ็บใจบีบี
ฮันนี่เดินเหวี่ยงเข้ามาในออฟฟิศ
“ดวงแข็งจริงนะ ยัยน้ำเน่า” ฮันนี่เจ็บใจ ที่ทำร้ายฟ้าไม่สำเร็จ “ฉันไม่ยอมปล่อยแกลอยนวลแน่ ”
ฮันนี่เดินพล่าน คิดหาทางเหยียบฟ้าให้จมดิน
คุณสดใส น้ำฝน จอห์นเดินมาจะเข้าออฟฟิศของฟ้า
“ทำไมคุณแม่ไม่รอพี่ฟ้าที่บ้านล่ะครับ”
“ฉันร้อนใจ อยากรู้ว่าบอสเค้าจะจัดการเรื่องยัยฟ้ายังไง”
“บอสไม่มีทางยอมให้พี่ฟ้าลาออกหรอกค่ะคุณแม่”
“ก็ต้องมาให้ได้ยินกับหู ถึงจะวางใจ”
“เฮ้ออออ”
“ไว้พวกเธอมีลูกก่อนเถอะ ถึงจะเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่”
“จะได้ไงล่ะครับ ในเมื่อยังไม่ได้แต่งสักที จนผมจะถอดใจอยู่แล้ว”
“จอห์น”
จอห์นถอนใจ ปิดปากเงียบ หันมองทางอื่น
“อยู่เคลียร์กันไปแล้วกัน ฉันไปล่ะ”
คุณสดใสรีบเดินเข้าไป น้ำฝนมองจอห์นด้วยสายตาตัดพ้อ จอห์นไม่ยอมสบตา น้ำฝนงอน รีบตามคุณสดใสเข้าไปข้างในทันที จอห์นยืนรอยู่ข้างนอกเบื่อๆ
+ + + + + + + + + + + +
ดินพาฟ้ามาที่บ้าน ฟ้าเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาว กางเกงยีนส์ของกอหญ้า มองไปรอบๆ บ้าน เห็นภาพถ่ายและกองหนังสือที่เกี่ยวกับการถ่ายภาพ และหนังสือสารคดี เยอะมาก ดินที่เปลี่ยนชุดแล้วเดินถือแก้วเครื่องดื่มเข้ามา เห็นฟ้าในลุคที่แปลกตาออกไป ดูสบายๆ ลำลอง ดินยิ้มพอใจ ฟ้าหันมาเห็นดินยืนจ้องอยู่
“มองอะไร มองทำไม”
ดินสะดุ้ง รู้สึกตัว
“ เปล่า แต่แปลกตาดี ไม่เคยเห็นคุณแต่งตัวแบบนี้”
ดินเดินเข้ามายื่นแก้วเครื่องดื่มให้ฟ้า
“ตลกเหรอ”
ดินดื่มเครื่องดื่มของตัวเอง ไม่สบตาฟ้า
“น่ารักดี”
“จริงอ่ะ”
“หมายถึงเสื้อผ้าของน้องสาวผม น่ารักดี”
“เซ็ง พวกตาไม่มีแวว”
“โอเค คุณก็น่ารัก”
“เอาจริงใจ”
ดินสบตาฟ้า จริงใจจริงๆ
“น่ารัก”
ฟ้าเขิน แต่แกล้งเฉไฉ
“เสแสร้งแล้วล่ะ แววตาไม่จริงใจสุดๆ”
“เฮ้อ...”
ฟ้ารีบเดินไปนั่งแอบอมยิ้ม ดื่มเครื่องดื่มของตัวเองไป
“ผมมีของจะให้”
ดินเดินออกไป ฟ้ามองตามอย่างแปลกใจ
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 8 (ต่อ)
กอหญ้าจัดของในห้องเก็บของโดยมีบีบีคอยช่วย กอหญ้าหันไปทางมุมหนึ่ง เซ็งๆ
“หื่น...ไม่คิดจะช่วยกันบ้างหรือไง”
กอหญ้าถามต้นที่ยืนอ่านหนังสือเพลินๆ
“เอ๊า หน้าที่ของเด็กฝึกงาน ทำไปเด่ะ”
“ฉันเป็นโปรดิวเซอร์ ฉันยังต้องทำเลย ไอ้ต้น อย่าอู้”
บีบีเข้าไปจิกให้ต้นเข้ามาทำงาน ธีรเทพกะเผลกแบกของเข้ามา
“ไม่คิดจะบอกกันบ้างหรือไงว่าห้องเก็บของอยู่ตรงนี้ หาแทบตาย เจ็บเท้าก็เจ็บ”
“ผู้ชายสมัยนี้เป็นไงกันน้า บ่นเก่งยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก”
“ถูกใจเจ๊มากเลยจ๊ะกอหญ้า เดี๋ยวเลี้ยงข้าวๆ”
ธีรเทพฉุนบีบีและกอหญ้า กระแทกกล่องใส่ของลงเคืองๆ
“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ”
“งั้นเรามาเป็นพวกเดียวกันมั้ยพี่”
“ใครพี่แก” ต้นจ๋อย
“แล้วคุณฟ้ากับไอ้ดินติดต่อมาบ้างหรือเปล่า บีบี”
ธีรเทพถามบีบี...
+ + + + + + + + ++ + + +
ฟ้านั่งรอดินอยู่ แต่ดินยังไม่ออกมา ฟ้าหันมองไปเรื่อยเปื่อยหาที่วางแก้วเครื่องดื่ม เห็นโต๊ะไม้ มีที่ว่างจึงลุกไปจะวางแก้ว แต่สายตาไปสะดุดเห็นรูปถ่ายชุดหนึ่งแลบออกมาจากหนังสือที่วางบนโต๊ะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นฟ้าจึงหยิบออกมาดู แล้วฟ้าก็ตกใจเพราะรูปถ่ายในมือ
เป็นรูปถ่ายตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอดิน... อีกรูปถ่ายฟ้าตอนที่เข้าไปแบกหุ่นชุดแต่งงาน รูปตอนปลดชุดแต่งงานออกมาจากหุ่น และรูปท่าทางต่างๆ ของฟ้าที่ล้วนแสดงถึงความเอาจริงเอาจัง และเคร่งเครียด ฟ้ายิ้มเยาะตัวเอง
“เยอะไปจริงๆ ด้วยสิเรา”
ฟ้าดูรูปต่อไปเรื่อยๆ รอยยิ้มประทับใจปรากฏบนในหน้าของฟ้ามากขึ้น
“ผมโทรบอกบีบีแล้วนะ ว่าคุณอยู่กับผมที่นี่”
เสียงดินดังขึ้น ฟ้าสะดุ้ง รีบเอารูปเก็บที่เดิม
“อืม”
ดินเดินออกมา พร้อมกรอบรูปภาพขนาดใหญ่ฟ้าหันมาเห็นแล้วแปลกใจ ดินยื่นภาพให้ฟ้า ฟ้าพลิกขึ้นมาดู แล้วอึ้งเพราะรูปถ่ายในมือของฟ้า เป็นรูปเด็กน้อยกอดคอฟ้าแน่น ใบหน้าของฟ้าเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นเมื่อถูกกอด
“ผมตั้งชื่อภาพว่า “แค่กอด”แค่กอดของใครสักคน บางทีมันก็พอแล้วที่จะทำให้เรามีความสุข”
“ขอบคุณนะ ฉันจะเอาไปติดที่ผนังคอนโด”
ฟ้าชื่นชมรูปถ่าย ดินลอบมองเสี้ยวหน้าของฟ้าด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ฟ้าหันมามองดิน ดินรีบหลบสายตา
“นายดิน” ฟ้ามองดินด้วยสายตาอ่อนโยน “ฉันมีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะบอกนาย ตอนนี้ เดี๋ยวนี้”
ดินแอบเขิน ใจสั่น แต่ทำกลบเกลื่อน
“อะไร”
“ฉันหิว”
ดินอึ้ง...แป่วววว
เวลาผ่านไปฟ้าถือต้นกระเพราดูอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่
“กระเพรา”
ดินเข้ามาแย่งเอาไป
“แล้วเห็นเป็นมะพร้าวหรือไง ผัดกระเพราก็ต้องใส่ใบกระเพราสิ”
“อาหารสิ้นคิด”
ดินวางกระทะบนเตาดังโครม
“ นี่คุณ จะกินไม่กิน เรื่องมากนัก ก็โทรสั่งดิลิเวอรี่”
“ไม่เอา กว่าจะมาส่ง ฉันหิวตายพอดี กินก็ได้ ทำให้อร่อยๆ ล่ะ” ดินหันไปเด็ดใบกระเพรา“เดี๋ยวๆๆ”
“อะไรอีก”
“ใส่ใบกระเพราใบเดียวก็พอ”
“จะบ้าเรอะ ผัดกระเพราแต่ใส่แค่ใบเดียว”
“ฉันไม่ชอบกินผัก”
“งั้นใส่เยอะๆ”
“แต่ฉันเป็นคนกิน”
“แต่ผมเป็นคนทำ”
“งั้นฉันไม่กิน”
“งั้นผมก็ไม่ทำ”
ดินยืนเฉยปล่อยมือจากทุกอย่าง
“งั้นฉันจะสั่งดิลิเวอรี่”
“มีตังค์จ่ายเหรอ ลืมกระเป๋าไว้ที่บีบีนี่”
“นายจ่าย”
“ไม่จ่าย”
“นายดิน”
เสียงท้องฟ้าร้องดังโครก ฟ้าสะดุ้ง
“จะกินหรือไม่กิน”
“ก็ได้”
ฟ้าหน้าง้ำดินหันไปเด็ดใบกระเพราต่ออย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งฟ้า
+ + + + + + + + + + + +
ส่วนที่ออฟฟิศ คุณสดใสและน้ำฝนออกมาจากห้องบอส โดยมีบอสเดินออกมาส่ง
“ขอบคุณนะบอส ที่ให้ความยุติธรรมกับลูกสาวของฉัน”
“ครับคุณแม่”
“แต่หักยี่สิบเปอร์เซ็นต์เนี่ย ไม่โหดไปหน่อยเหรอ แค่ห้าเปอร์เซ็นต์ก็พอ”
“ครับคุณแม่...เอ้ย..ไม่ได้หรอกครับ มันเป็นกฎระเบียบของบริษัท”
“ก็ได้งั้น น้ำฝนกลับ”
“ให้ผมเดินไปส่งมั้ยครับคุณแม่”
“ไม่เป็นไร ฉันรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่”
“ว้า นี่ผมคิดดังขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณแม่ ว้า...แย่จัง ความจริงผมไม่ได้....” บอสหันไปอีกที คุณสดใสกับน้ำฝนไม่อยู่แล้ว “อ้าว ว้า...แย่จัง”
อีกมุมหนึ่งของออฟฟิศบีบีและธีรเทพเดินออกมาคุยกันลับๆ
“นายกลับไปได้แล้วไป ฟ้าปลอดภัยอยู่ที่บ้านคุณดิน”
“ไม่ได้ ฉันยังไม่หมดห่วง เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าสองคนนั่นเป็นคู่กัดกัน”
“กัดเกิดอะไร ตั้งแต่คราวที่ยัยฟ้าเตลิดไปคราวที่แล้ว ฟ้าจะไปไหน พูดอะไรก็เอ่ยถึงคุณดินตลอดๆ แล้วก็ชอบแอบมองกัน แล้วก็...”
บีบีอึ้ง ธีรเทพก็อึ้ง รู้สึกว่าได้กลิ่นบางอย่างระหว่างดินกับฟ้า บีบีกับธีรเทพหันมามองหน้ากัน
“เหมือนเลยเนอะ”
“อืม”
ฮันนี่เดินหงุดหงิดเข้ามาที่มุมหนึ่งใกล้ๆ บีบีกับธีรเทพ
“ใช่ เหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ”
ฮันนี่ชะงักแอบฟัง คุณสดใส และน้ำฝนเดินเลี้ยวมาพอดี ชนเข้ากับฮันนี่
“อุ๊ย”
ฮันนี่หันไปเห็นเป็นคุณสดใสจึงรีบจุ๊ปากทันที
“ชู่ว์”
คุณสดใสและน้ำฝนแปลกใจ ฮันนี่แอบฟังอะไรอยู่ ฮันนี่ชี้ไปที่บีบีและธีรเทพที่กำลังคุยกัน
“หรือคุณฟ้ากับไอ้ดินจะชอบกันจริงๆ”
ธีรเทพคุยกับบีบีต่อโดยไม่รู้ว่าฮันนี่ คุณสดใสและน้ำฝนแอบฟังอยู่
“ไม่หรอก คิดดูกว่าจะคุยให้สองคนนั่นยอมเล่นละครหลอกคุณแม่ว่าเป็นแฟนกันได้ แสนยากเย็น คนเราจะหายเกลียดกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”
คุณสดใส น้ำฝนตกใจมาก ฮันนี่ตาวาวทันที หันมองคุณสดใส
“อุ๊ยตาย...ที่แท้สองคนนั่นร่วมมือกันตบตาคุณแม่ หัวใจทำด้วยอะไรเนี่ย โหดร้าย”
“หยุดพูดได้มั้ยฮันนี่”
คุณสดใสเข้าไปหาบีบีและธีรเทพทันที น้ำฝนตาม ฮันนี่ประกบติดไม่พลาด
“บีบี ตอนนี้น้ำฟ้ากับนายดินอยู่ที่ไหน”
บีบีและธีรเทพหันมามองคุณสดใสอย่างตกใจ หน้าเสีย
“คุณแม่”
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้ายังไม่รู้ว่าเหตุร้ายกำลังมาเยือนเพราะขณะนั้นเธอยังอยู่ที่บ้านของดิน ดินวางจานข้าวผัดกระเพราตรงหน้าฟ้า ฟ้าหยิบช้อนจะตักกิน
“เดี๋ยว ขอบคุณก่อนเป็นมั้ย”
“ขอบใจ”
ฟ้าจะตักข้าว
“เดี๋ยว ห้ามเขี่ยผักออกนะ ไม่งั้นไม่ให้กิน”
“โอ้ยยย” ดินทำท่าจะเก็บจาน ฟ้าคว้าเอามาไว้ “ไม่เขี่ย จะกินให้หมด ไม่ให้เหลือเลยทั้งผักทั้งพริก พอใจยัง”
“ดีมาก อ่ะ กินให้อร่อยนะ”
“จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” ตักข้าวกินแล้วรับรู้ถึงรสอร่อยถึงกับอึ้งไปเลย
“ไง อึ้งไปเลยเด่ะ ฝีมือผม จากอาหารสิ้นคิดกลายเป็นกระเพราเทวดาเลยใช่มั้ย”
“ก็ พอกินได้ อย่าขี้โม้”
“ผมทำกับข้าวเป็น ผมโม้ได้ แต่คนที่ทำไม่เป็น อย่าติให้มันมากนัก กินไป”
ฟ้ากินข้าวต่อ ดินมองยิ้มๆ
ฟ้ารวบช้อน กินน้ำ เธออิ่มจัดจนเผอเรอออกมา
“อุ๊ย”
ดินหัวเราะขำ
“เฮ้ย! ฮ่ะๆๆ”
“บ้า ปกติฉันไม่เคยทำน่าเกลียดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นนะ”
“แสดงว่าผมไม่ใช่คนอื่นสำหรับคุณแล้วใช่มั้ย”
ฟ้าอึ้ง เขิน แต่ไม่ยอมรับ
“อิ่มแล้ว เก็บจานสิ”
“ล้างด้วย”
“อะไรนะ”
“มาเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้านเค้า กินข้าวบ้านเค้า ก็หัดทำอะไรให้เค้าบ้างสิ อย่าทำตัวเป็นคุณนายชี้นิ้ว นี่ไม่ใช่ออฟฟิศ คุณไม่ใช่เจ้านายผม”
“ก็ได้ แต่....”
“อย่าบอกนะว่าล้างจานก็ล้างไม่เป็น”
“ก็กลัวมือกระด้างนี่ กินเสร็จฉันก็วางไว้ รอให้แววมาเก็บล้าง”
“เวร ใครได้ไปเป็นเมีย คงคิดหนักน่าดู”
“ดูถูกฉันมากไปแล้วนะ”
ฟ้าลุกขึ้นฉวยจานข้าว เดินลิ่วออกไปทันที ดินอมยิ้ม ขำ
“ครัวอยู่ทางโน้น”
ฟ้าชะงัก หันหลังกลับ เดินไปอีกทาง
“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก”
ฟ้าเดินไปทางที่ดินบอก ดินลุกตามฟ้าไป
ฟ้าเดินมาที่ซิงค์ล้างจาน เปิดก๊อกให้น้ำไหลผ่านจาน ดูไม่ค่อยอยากจะสัมผัสโดนน้ำและคราบอาหาร ฟ้ายี้มาก ดินเดินเข้ามามอง ส่ายหัว...ฟ้าหยิบฟองน้ำสองนิ้ว เทน้ำยาล้างจานลงบนฟองน้ำ แล้วปาดๆ จาน ไม่อยากให้มือสัมผัสน้ำยาล้างจาน ดินเข้ามาจับมือฟ้าให้ล้างจานแบบที่เรียกว่าตั้งใจล้าง
“ใช้มือจับฟองน้ำ ไม่ใช่ใช้นิ้วคีบ แล้วก็ถูแรงๆ ไม่งั้นมันจะสะอาดได้ไง”
ฟ้ามองมือของดินที่จับมือตัวเองล้างจานแล้วเขิน หน้าแดง ดินยืนอยู่ข้างหลังฟ้า แบบใกล้ชิดมาก จนร่างของฟ้าแนบชิดอกผึ่งผายของดิน
“เถิบไปอยู่ห่างๆ ตัวฉันหน่อยได้มั้ย”
ดินชะงัก รู้สึกตัวว่าแนบชิดใกล้ฟ้ามากไป รู้สึกหัวใจเต้นแรง
“งั้นล้างให้สะอาดแล้วกัน”
ดินปล่อยมือฟ้า สะบัดมือไล่ฟองน้ำยาล้างจาน จนกระเด็นใส่หน้าฟ้า
“ว้าย นายดิน เข้าหน้าฉัน”
“ขอโทษๆๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ฟ้าเอาคืน สะบัดมือให้น้ำโดนหน้าดินบ้าง
“นี่แน่ะ แค้นนี้ต้องชำระ”
“อ้าว...เรื่องอะไรจะยอมให้ทำคนเดียว”
ดินวักน้ำใส่ฟ้า ฟ้าวักน้ำใส่ดิน ต่างฝ่ายต่างวักน้ำใส่กันอย่างสนุกสนานจนทั้งฟ้าและดินยืนตัวเปียกโชกทั้งสองมองหน้ากัน ต่างขำในสภาพของอีกคน
ดินส่งผ้าเช็ดตัวและชุดใหม่ให้ฟ้า
“อ่ะ เปลี่ยนซะ”
“ขอบคุณ”
ฟ้ารับผ้ามาจากดิน มือกับมือสัมผัสกัน ฟ้าและดินอึ้งๆ ฟ้ารีบกระชากมือกลับ เดินเข้าห้องน้ำปิดประตู ดินยืนมองประตูห้องน้ำด้วยหัวใจพองโต...ภายในห้องน้ำฟ้ายืนพิงประตู รู้สึกหัวใจพองเช่นกัน
จนอดยิ้มออกมาไม่ได้
ดินนั่งรอฟ้าอยู่ในห้องรับแขก เพียงไม่นานฟ้าก็เดินเข้ามา
“เราคงจะไม่เปียกกันอีกแล้วใช่มั้ย”
“ไม่หรอก ถ้าคุณไม่นึกพิเรนทร์อะไรขึ้นมาอีก”
“ว่าแต่ฉันชอบโทษคนอื่น นายก็เหมือนกันแหละ”
“ก็มันจริงนี่”
“ไม่อยากคุยด้วยแล้ว ฉันจะกลับออฟฟิศไปคุยกับบอส ไปเร็ว”
ฟ้าออกเดินลิ่วๆ ผ่านหน้าดิน จนไม่ทันระวังสะดุดเก้าอี้โซฟา เสียหลักล้ม ดินเข้าไปรับร่างของฟ้าเอาไว้ ทั้งคู่ล้มลงไปบนโซฟา ฟ้าอยู่ในอ้อมกอดของดิน ทั้งคู่อึ้งกันไป ดินและฟ้ามองหน้ากัน ต่างคนต่างหวั่นไหว ใจเต้นแรง ดินลืมตัวค่อยๆ เอามือปัดผมที่ระบนหน้าของฟ้าออกให้อย่างเบามือ ฟ้าอึ้ง รู้สึกได้ถึงสัมผัสอันอ่อนโยนของดิน
“น้ำฟ้า”
เสียงคุณสดใสที่ดังขึ้นมาทำให้ฟ้าและดินชะงัก รีบลุกขึ้น หันไปมองเห็นคุณสดใสยืนหน้าเครียดอยู่
“ทำกับแม่อย่างนี้ได้ยังไง”
“แม่”
ฟ้าและดินอุทานออกมาพร้อมกัน
“เห็นแม่เป็นอะไร ถึงได้เล่นละครว่าเป็นแฟนกันหลอกแม่”
คุณสดใสต่อว่าฟ้าด้วยความโมโห
“ก็เพราะแม่เป็นแม่ไง”
“น้ำฟ้า”
“ใจเย็นก่อนนะคะคุณแม่” น้ำฝนบอก
“ผมบอกคุณแม่แล้วไงครับ ถ้าไม่รักกันจริงจะทำในสิ่งที่ผ่านมาได้ยังไง ทั้งจูบ ทั้งหอม ทั้งกอด ทั้ง...”
“พอเลยตาจอห์น หยุด น้ำฟ้า แม่ต้องการความจริงจากปากของลูก”
“ความจริงคือ เราสองคนรักกันจริงๆ เรื่องแบบนี้จะมีใครกล้าหลอกแม่กันเล่า เนอะดินเนอะ”
“ครับ”
“แม่ไปฟังใครเค้ามาอย่าไปเชื่อ เชื่อไม่ได้”
“แล้วถ้าเป็นความจริงจากปากของสองคนนี้ล่ะ”
บีบี และธีรเทพเดินหน้าเสียเข้ามา ดินกับฟ้าตกใจ
“พวกเราขอโทษ”
ฟ้ายังพยายามเอาตัวรอดต่อไป
“ โอ้ย..แม่ก็ สองคนนี้เขา...เขาเมายา ยาแก้ไอ พูดอะไรเพ้อเจ้อ ฝัน ละเมอ เนอะดินเนอะ”
ดินรู้สึกไม่ดีที่ฟ้าหาทางแก้ตัวจนดูเป็นแถก
“เอ่อ..ครับ”
“จนป่านนี้แล้วยังจะโกหกแม่อีกเหรอ ฟ้าสิ่งที่แม่เสียใจที่สุดคืออะไรรู้มั้ย”
“ถ้าแม่ไม่เห็นฟ้าแต่งงาน”
“ไม่ใช่ คือการที่ลูกโกหก” ดินอึ้ง รู้สึกผิด “แม่ยอมตายไปกับความจริงดีกว่าต้องนอนสะดุ้งอยู่ในหลุม เวลาที่คนเขานินทาว่าแม่โง่ ถูกลูกตัวเองเล่นละครตบตา”
“โอ้ย แม่ขา นินทากาเลเหมือนเทน้ำ ฟ้า...”
“พอเถอะคุณฟ้า” ฟ้าอึ้ง มองดินอย่างประหลาดใจ ดินมองหน้าฟ้าแล้วตัดสินใจบอกความจริง “ ใช่ครับ เราสองคนไม่ได้รักกัน”
“นายดิน”
“เราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เราเล่นละครหลอกคุณแม่จริงๆ”
ฟ้ามองดินอย่างเสียใจมากที่ดินเปิดเผยความจริง คุณสดใสมองฟ้าและดินอย่างผิดหวัง
“เลว”
คุณสดใสตบหน้าดินอย่างแรง ทุกคนตกใจ ดินเจ็บจนหน้าชา ค่อยๆ หันมา ยกมือไหว้ขอโทษคุณสดใส
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้มีเจตนาทำร้ายจิตใจคุณแม่”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไป น้ำฟ้ากลับบ้าน เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน”
คุณสดใสลากฟ้าออกไปทันที น้ำฝนและจอห์นรีบตามไป ฟ้ายังหันมามองดินด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ...บีบีและธีรเทพมองดินอย่างเห็นใจในขณะที่ดินถึงกับคอตก
คุณสดใสลากฟ้ามาขึ้นรถแต่ฟ้าขัดขืน
“แม่ ปล่อยฟ้าก่อน ฟ้าต้องคุยกับนายดิน”
“จะไปคุยอะไรกับผู้ชายคนนั้นอีก คนที่แกควรจะคุยด้วยคือฉัน กลับบ้าน จอห์น น้ำฝนขึ้นรถ ไป”
จอห์นรีบขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องรอ น้ำฝนเปิดประตูให้คุณสดใส รถของฮันนี่เข้ามาจอดพอดี ฮันนี่และมิ้นท์รีบลงมาเย้ยฟ้า
“มาทำไม” ฟ้าถามเสียงห้วน
“มาดูหน้าน้ำฟ้า ที่อุตส่าห์เล่นละคร ลงทุนเปลืองเนื้อเปลืองตัว หลอกแม่ตัวเองน่ะสิ หึ..น่าไม่อาย”
“รู้ถึงไหนอายถึงนั่นนะคะเนี่ย”
ฮันนี่และมิ้นท์หัวเราะเย้ยฟ้า
“ฮ้าๆๆ”
ฟ้าโกรธฮันนี่มาก ในขณะที่คุณสดใสอายจนพูดไม่ออก
“ดินเป็นคนดีเกินไป เลยตกเป็นเครื่องมือของเธอ แต่ตอนนี้ เห็นทีเธอต้องคืนดินให้ฉันแล้วล่ะ”
“จะให้แม่อายจนแทรกแผ่นดินหนีไปตรงนี้เลยมั้ย น้ำฟ้า ขึ้นรถ”
คุณสดใสลากฟ้าขึ้นรถจนสำเร็จ คุณสดใสขึ้นตามไปปิดประตู จอห์นออกรถ ฮันนี่ยิ้มเหยียดเยาะ
“ทำไมคุณฮันนี่ยังอยากจะได้คุณดินอยู่อีกล่ะคะ ในเมื่อตอนนี้ยัยน้ำฟ้านั่นก็ไม่ได้แต่งงานแล้ว คุณฮันนี่ไม่ได้แพ้มันสักหน่อย”
“ฉันก็แค่เย้ยมันให้สะใจเล่นๆ เท่านั้นแหละ คิดเหรอว่าฉันคนอย่างฉันจะกลับไปกินของเก่า ไป กลับไปฉลองกันดีกว่าเรา”
ฮันนี่หัวเราะอารมณ์ดี ขึ้นรถไปกับมิ้นท์
+ + + + + + + + + + + +
หลังจากที่น้ำฟ้าไปแล้วดินถึงกับนั่งซึม
“คุณดินอ่ะ ทำไมบอกคุณแม่ไปอย่างนั้นล่ะ”
บีบีถามดินอย่างไม่เข้าใจ
“พวกฉันสองคนพลาด แกควรจะช่วยคุณฟ้าแก้สถานการณ์สิ ไม่ใช่กระโดดถีบคุณฟ้าลงหลุมไปแบบนั้น” ธีรเทพบอก
“ฉันทนเห็นคุณฟ้าทำแบบนั้นอีกไม่ได้แล้ว มัน...รู้สึกแย่มาก”
“โอ้ย ฟ้าเขาทำได้ยิ่งกว่านี้อีกค่ะ ยังไม่ชินอีกเหรอคะ”
“คุณฟ้าไม่ควรมาเสียเวลาเล่นละครกับผมอีก ควรจะเอาเวลาที่เหลือไปตามหาคนที่ใช่ ผมอยากให้ทั้งคุณฟ้าและคุณแม่มีความสุขกันจริงๆ ไม่ใช่แบบนี้”
“ทำไมเพิ่งมารู้สึกเอาตอนนี้วะ” ดินอึ้ง
“คุณดินก็รู้ สเป็คของฟ้า ชาติหน้าจะเจอหรือเปล่า มีหวังคุณแม่ได้ตายตาไม่หลับ”
“ก็ผมไง อยู่ทั้งคน”
“เมื่อไหร่จะตื่น คนอย่างนายอีกกี่ชาติๆ ก็ไม่ใช่” บีบีหันไปตะโกนใส่หูธีรเทพ
“เว้ย” ธีรเทพตะโกนกลับใส่หูบีบีบ้าง “เมื่อไหร่จะเลิกด่าฉันสักที”
กอหญ้ากับต้นวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“พี่ดิน ความแตกแล้วใช่มั้ย”
ดิน บีบี ธีรเทพพยักหน้า
“พี่ดิน พี่มัน....พี่มัน...พี่มัน” ต้นโกรธดิน
“มามันมาแห้วอะไรไอ้ต้น”
ต้นดีใจ ร่าเริงขึ้นมาทันที
“ มันเจ๋งมากอ่ะ ขอบคุณนะพี่ ที่ไม่ได้เป็นแฟนเจ๊เขาจริงๆ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวต้ม”
“บ้านฉันมีกิน กลับไปได้แล้ว ไป”
“เธอก็เหมือนกัน กลับไปได้แล้วไป”
ธีรเทพบอกบีบี
“แกก็กลับไปด้วย ไอ้ธี ฉัน...มีงานต้องทำ”
ดินบอกแล้วเดินหนี อ้างเรื่องงาน แต่ความจริง เสียใจเรื่องฟ้ามาก
ทางด้านฟ้าเมื่อกลับมาบ้าน ฟ้านั่งเครียด ซึม เศร้า ในขณะที่คุณสดใสใส่ แอ็คติ้งอาละวาดเต็มที่
“แม่ไม่คิดเลย ว่าลูกจะทำกับแม่ได้ลงคอ...ค่อกๆๆ”
“ฟ้าขอโทษ ฟ้าไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งนั้น แม่จะดุจะว่าฟ้ายังไงก็เอาเลย”
“มันอับอาย มันเสียใจ เกินกว่าจะทำอย่างนั้นได้แล้วละลูก”
ฟ้าสบตาคุณสดใส คุณสดใสทำเป็นผินหน้า ปาดน้ำตา ฟ้ายิ่งรู้สึกผิด น้ำฝน จอห์นที่แอบดูอยู่จากมุมหนึ่งอ้าปากหวอทึ่งคุณสดใสมาก
“ผมนับถือแอ็คติ้งคุณแม่จริงๆ นะดาร์ลิ้ง”
“นั่นสิ ฝนไม่สงสัยแล้วล่ะ ว่าพี่ฟ้าได้เชื้อมาจากใคร”
ฟ้ายังคงนั่งนิ่ง คุณสดใสเล่นละครต่อ
“แม่...ขอแม่อยู่คนเดียวดีกว่า แม่เหนื่อยเหลือเกิน” ฟ้าจะลุกไปส่งคุณสดใส คุณสดใสยกมือห้าม “ไม่ต้อง แม่บอกแล้วไง ขอแม่อยู่คนเดียว”
คุณสดใสทำเป็นเดินเซ ปวดหัวใจออกไป ฟ้ามองส่งแม่จนแม่ลับสาบตาออกไป ฟ้าค่อยๆ นั่งลง
อย่างอ่อนแรง
พอพ้นสายตาฟ้าคุณสดวิ่งมาสมทบกับน้ำฝนและจอห์น เพื่อแอบดูฟ้า
“เป็นไง แม่ตีบทแตกมั้ยลูก”
“เยี่ยม ค่ะ /ครับ” น้ำฝนกับจอห์นบอกออกมาพร้อมกัน คุณสดใสแอบดูฟ้า เห็นฟ้าเหม่อ
“ทำไมยัยฟ้าทำเหมือนคนอกหักจริงๆ เหม่อลอยคิดถึงคนรัก” ฟ้าน้ำตาซึม ก่อนจะรีบป้ายน้ำตาทิ้ง “น้ำตาซึม เพราะเสียใจ ที่ต้องเลิกกับคนรัก” ฟ้าถอนหายใจหนักหน่วง “ถอนหายใจเฮือกๆ เหมือนแบกทุกข์ ที่ต่อไปนี้ จะไม่มีเราสองคนอีกแล้ว”
“ฝนว่า พี่ฟ้ากำลังเครียดที่ถูกคุณแม่จับได้ และรู้สึกผิดที่ทำให้คุณแม่เสียใจมากกว่านะคะ”
“แต่ผมว่าไม่นะ อาการนี้ อกหักชัดๆ หรือว่าพี่ฟ้ากับคุณดินจะ...”
“ไม่ต้องว่า หยุดคิด ดีแล้วที่เรื่องเป็นแบบนี้ เพราะเท่ากับว่าฉันกำจัดนายดินไปได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงอีกแล้ว แล้วฉันจะสรรหาคนดีที่สุดมาให้ยัยฟ้าแต่งงานให้ได้ตามกำหนดเส้นตาย ฮิฮิฮิ”
คุณสดใสยิ้มเจ้าเล่ห์ มีความสุข
“ดีครับคุณแม่ครับ”
จอห์นเห็นด้วยกับคุณสดใส แต่น้ำฝนรู้สึกสงสารฟ้ามาก ฟ้านั่งซึมด้วยความ เสียใจ
ฟ้ายังคงนั่งซึมคิดถึงคำพูดของฮันนี่
“ดินเป็นคนดีเกินไป เลยตกเป็นเครื่องมือของเธอ แต่ตอนนี้ เห็นทีเธอต้องคืนดินให้ฉันแล้วล่ะ”
ฟ้ารู้สึกโกรธและเจ็บใจจึงวิ่งออกไปจากบ้านทันที
+ + + + + + + + + + + +
ดินเข้ามาในห้องสตูดิโอ เอารูปถ่ายของฟ้าที่ตัวเองถ่ายไว้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก มาคีบเหน็บไว้เรียงเต็มราว ทีละรูป ทีละรูป กอหญ้าตามเข้ามามองดินอยู่ครู่หนึ่ง รู้ดีว่าดินชอบฟ้า แต่เก็บความรู้สึก
“ชอบเจ๊เขาจริงๆใช่มั้ย” ดินสะดุ้ง หันมา ไม่ตอบ “ขืนยังบอกว่าไม่ชอบอีกล่ะก็ หนูจะไม่ซักผ้า ไม่รีดผ้าให้พี่ดินอีก”
“เฮ้ยๆๆ ไม่เกี่ยวกัน”
“ทำไมพี่ดินบอกแม่พี่ฟ้า ทำไมไม่ช่วยพี่ฟ้า ทำไมและทำไมๆๆ ที่ถามไม่ได้ให้ตอบนะ เพราะหนูรู้ว่าทำไม”
“แล้วมาถามทำไม”
“อยากมาดูหน้าคนปากแข็ง ทำเป็นพระเอก เสียสละ อยากให้คนที่ตัวเองรักได้พบคนที่ใช่” ดินอึ้ง
“อะโธ่ มุกตื้นๆ แล้วรูปนี้จะเอาไง” กอหญ้าชูกรอบรูปถ่ายภาพฟ้า ที่ดินให้เป็นของขวัญ แต่ฟ้าลืมเอาไว้
“ให้หนูเอาไปคืนให้มั้ย...ไม่ต้องตอบนะ เพราะหนูไม่เอาไปคืนให้หรอก ถามไปงั้นๆ วางไว้นี่นะ”
กอหญ้าเอารูปมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วออกไป ดินมองรูปฟ้านิ่ง
ฟ้าวิ่งมาถึงหน้าบ้านดิน ดินเดินออกมาจากบ้าน พร้อมกรอบรูปพอดี
“นายดิน”
“คุณฟ้า ผมกำลังจะเอารูปไปให้คุณพอดี”
ดินส่งกรอบรูปให้ฟ้า ฟ้ารับมาก่อนจะถามอย่างพยายามสงบสติตัวเอง
“ทำไม” ดินอึ้ง “ฉันถามว่าทำไม”
“ผม...อยากให้คุณเจอคนที่ใช่จริงๆ เพื่อความสุขของตัวคุณเองด้วย “
“แต่ฉันว่าไม่ใช่”
“แล้วคุณคิดว่าเพราะอะไร”
“เพราะนายอยากกลับไปคบกับยัยฮันนี่ต่างหาก” ดินอึ้ง จะบอกปฏิเสธ แต่ฟ้าตัดบท “ถ้านายยังเล่นละครกับฉันต่อไป นายก็จะกลับไปคืนดีกับยัยฮันนี่ไม่ได้”
“ไม่ใช่นะ ผม...”
“ถ้านายอยากทำอย่างนั้น ทำไมไม่บอกฉันดีๆ ฉันจะได้หาทางออกสวยๆ ให้กับเรื่องนี้ แต่นายกลับหักหลังฉัน”
“คุณฟ้า ฟังผมก่อน ผมไม่ได้...”
“นายมันก็เลวพอๆ กับแฟนเก่าของนาย อยากเลิกกับฉันแล้วกลับไปนักใช่มั้ย ได้ ต่อไปนี้ เราเลิกกัน เลิกกันจริงๆ เอาของๆ นายคืนไป”
ฟ้ายัดรูปถ่ายใส่ดิน ดินรับมาแทบไม่ทัน ฟ้าวิ่งหนีไป ดินมองตามฟ้าอย่างเสียใจ ที่เรื่องออกมาเลวร้ายกว่าที่คิด
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
