เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 7
ฟ้าเดินมาตามถนนด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ ดินค่อยเดินตามฟ้ามาเรื่อยๆ โดยทิ้งระยะห่างไม่ให้ฟ้ารู้สึกตัว...ฟ้าหยุดเดิน รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามหลังจึงหันไปมอง ดินรีบหลบไม่ให้ฟ้าเห็น ฟ้าไม่เห็นมีใครเดินตามมานอกจากคนเดินถนนที่ไม่รู้จักจึงหันหน้าเดินต่อไป ท่ามกลางคนที่ตัวเองไม่รู้จัก รู้สึกโดดเดี่ยว ดินค่อยๆ เดินตามฟ้าต่อไป
ระหว่างนั้นที่ออฟฟิศบีบีพยายามโทรติดต่อฟ้า โทรติด แต่ไม่มีคนรับสาย บีบีได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือฟ้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...บนโต๊ะทำงานบีบี กระเป๋าถือของฟ้าและของใช้ในกล่องกระดาษถูกวางโครมลงบนโต๊ะบีบีตกใจ เมื่อเงยหน้ามอง เห็นฮันนี่และมิ้นท์เป็นคนเอาของๆ ฟ้ามาโยนบนโต๊ะ
“ของเพื่อนเธอ เอาไปเลย”
“จะมีมารยาทรอให้เจ้าของเขามาเก็บเองสักนิดมั้ย”
“ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกน้อง”
ฮันนี่และมิ้นท์ยิ้มเย้ยบีบีออกไป บีบีโกรธฮันนี่ และมิ้นท์มาก
“คนล้มอย่าข้าม เคยได้ยินเปล่า ยัยคางคกขึ้นวอ” บีบีอารมณ์เสีย ธีรเทพโผล่หน้ามาจะทัก แต่บีบีไม่ปล่อยให้ธีรเทพได้พูดอะไร ว้ากใส่เลย “โอ้ยยย”
“เฮ้ย เป็นอะไร”
ธีรเทพโวยใส่บีบีหลังจากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟ้า
“มิน่าถึงได้รู้สึกตะหงิดๆ แต่เช้า”
“นายมันก็ตะหงิดๆ ได้ทุกวันนั่นแหละ”
“มัวแต่โวย ถ้าดินตามคุณฟ้าไป แล้วทำไมไม่โทรหามันเล่า มีสมองป่ะเนี่ย”
“เออ...จริง” บีบีรีบกดเบอร์มือถือของดิน แล้วรอสาย ระหว่างรอสาย บีบีหันมาคาดโทษธีรเทพ “ว่าฉันไม่มีสมอง เดี๋ยวนายโดนแน่ รอก่อน...อุ้ยๆๆ ติดแล้ว”
ได้ยินเสียงสัญญาณจากมือถือดิน ธีรเทพยืนลุ้นให้ดินรับสายอยู่ใกล้บีบีมาก
“รับหรือยัง”
“เอาหน้าไปห่างๆ เหม็นขี้ฟัน”
“ปากหอมตาย” ธีรเทพพ่นลมปากใส่บีบี “ ฮ้า”
“อี๋ หมาเน่าตายในปากป่ะเนี่ย”
“มัวแต่อี๋ ดินรับสายหรือยัง”
“ฮัลโหล”
เสียงรับสายจากมือถือของดินเป็นเสียงผู้หญิง บีบีดีใจเพราะคิดว่าเป็นฟ้า
“ฟ้าเหรอ”
ธีรเทพดีใจ รีบเข้ามาแย่งมือถือจากบีบี
“คุณฟ้า อย่าคิดมากนะ”
บีบีพยายามแย่งโทรศัพท์คืน
“เอาคืนมา”
ธีรเทพเบี่ยงตัวหลบไม่ยอมคืนโทรศัพท์บีบี
“สี่ตีนยังรู้พลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้ง ผมอยู่เคียงข้างคุณนะ”
บีบีกระโดดขี่คอธีรเทพ แย่งมือถือมา
“ เอาคืนมา”
“เฮ้ย ไม่ใช่ม้านะ ลงไป” ธีรเทพโวยวาย
“ใครบอกว่านายเป็นม้า เป็นควายต่างหาก”
“ยัยบี้แบน”
บีบีแย่งมาได้ ไม่สนใจธีรเทพอีกต่อไป
“ฟ้าตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”
“อยู่ข้างหลังพี่อ่ะค่ะ”
บีบี ธีรเทพอึ้ง มองไปข้างหลัง เห็นกอหญ้าถือมือถือของดินอยู่ในมือ
“พี่ดินก็ไม่ได้เอามือถือไปค่ะ”
“เวร”
+ + + + + + + + + + + +
ธีรเทพ บีบีและกอหญ้าวิ่งกันออกมาจากออฟฟิศ
“ไม่ต้องไปตามหรอกพี่ พี่ดินเขาตามไปแล้วทั้งคน ยังไงเขาก็ต้องดูแลแฟนเขาอยู่แล้ว เชื่อเหอะ”
กอหญ้าบอก
“ไม่เชื่อ”
บีบีกับธีรเทพบอกออกมาพร้อมกัน บีบีมองซ้ายมองขวา กลัวใครได้ยิน
“ สองคนนั่นเข้าใกล้กันทีไร กัดกันยังกะอะไรดี ยิ่งฟ้าเป็นอย่างนี้ คุณดินเละแน่”
“คุณฟ้าต้องได้รับการดูแลจากตัวจริงอย่างพี่ ไม่ใช่ไอ้ดิน”
“เขายังไม่เลิกกันไม่ใช่เหรอคะคุณธีรเทพ” ธีรเทพ บีบี กอหญ้าสะดุ้งเฮือก หันไปมองจึงเห็น ฮันนี่ มิ้นท์ยืนยิ้มอยู่ “จ้องจะตีท้ายครัวเพื่อนซะแล้ว”
“มันก็ไม่ต่างกับหล่อนหรอกย่ะ”
บีบีสวนกลับ ฮันนี่นึกโกรธ
“รีบไปตามเพื่อนหล่อนให้กลับมาทำงาน ไหนเคยบอกว่าตัวเองมืออาชีพไง วิ่งหนีร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนเด็ก”
“ปัญญาอ่อน!”
“หืมมมม ขอทีเหอะ”
บีบีจะเข้าไปเรื่องฮันนี่กับมิ้นท์
“อย่า บีบี! อย่าเสียเวลาเลย เราไปตามหาคุณฟ้ากันดีกว่า”
ธีรเทพลากบีบีออกไป บีบีอดไม่ได้ หันมาชี้หน้าฝากแค้นกับฮันนี่และมิ้นท์ กอหญ้าตามไปด้วย
ฮันนี่ มิ้นท์ยิ้มเยาะสะใจ ฮันนี่รู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของธีรเทพ
“ฉันกำลังคิดว่า สิ่งที่ฉันคิดมันจะเป็นเรื่องจริง”
“คิดอะไรเหรอคะ”
“ยัยน้ำเน่ากับดิน ช่างมันเหอะ...ทายซิว่ายัยนั่นมันจะกลับมามั้ย”
“มิ้นท์ว่า ตอนนี้อาจจะอับอายจนฆ่าตัวตายไปแล้วก็ได้นะคะ”
ฮันนี่ทำเป็นตกใจ
“ อุ้ย ตายจริง โธ่ น้ำฟ้า ไม่น่าเลย ฮ่ะๆๆ”
ฮันนี่กับมิ้นท์หัวเราะกันด้วยความสะใจ
+ + + + + + + + + + + +
ทางด้านฟ้าหลังจากเดินมาตามถนน ฟ้าก็ทรุดลงนั่งริมแม่น้ำ...ฟ้านั่งอยู่สักพักก็ลุกขึ้นแล้วมองไปยังเบื้องล่างดินที่แอบดูอยู่ ลุกขึ้นทันที กลัวว่าฟ้าจะคิดสั้น ฟ้าค่อยๆ เดินเข้าไปหาน้ำมากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณฟ้า”
ดินรีบวิ่งออกไปทันที
ฟ้าเดินมาหยุดที่ริมน้ำ ดินวิ่งเข้ามาคว้าเอวฟ้าเอาไว้
“คุณฟ้า อย่า”
“จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ”
ฟ้าถามอย่างตกใจ
“ไม่ปล่อย คุณคิดจะทำอะไรบ้าๆ ของคุณ หา”
“ทำบ้าอะไร นายนั่นแหละ ปล่อยสิ”
ฟ้าดิ้นๆ ๆ แต่ดินก็ยังไม่ปล่อย สองคนล้มลงกลิ้งกับพื้น
ฟ้ากับดินกลิ้งหมุนไปบนพื้นจนหยุด ฟ้ากลิ้งมาอยู่บนตัวดิน สองคนหายใจเหนื่อยหอบ
“ปล่อยฉันได้หรือยัง”
“ยัง จนกว่าคุณจะใจเย็น ไม่คิดสั้น”
“คิดสั้น”
“คุณเสียใจ เลยจะฆ่าตัวตาย” ฟ้าหัวเราะขำ “ขำอะไร”
“เรื่องแค่นี้ ไม่ทำให้ฉันตายหรอก ปล่อย!” ฟ้าทุบอกดินดังอั่ก แล้วรีบลุกขึ้น ดินรีบลุกตาม “นายตามฉันมาทำไม ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้ตาม”
“ผมเป็นห่วงคุณ”
“หือ”
ดินรีบแก้ตัว
“ทุกคนเป็นห่วงคุณ คุณเล่นวิ่งหนีทิ้งทุกอย่างมาแบบนี้”
“ฉันแค่ขอเวลานอก” ฟ้าเดินหนีไปนั่ง ดินเดินตามไปนั่งข้างๆ “และยังไม่อยากคุยกับใคร ช่วยเงียบๆ ด้วย”
ดินหยักหน้านั่งข้างฟ้าต่อไปเงียบๆ
ส่วนที่ออฟิศของฟ้า ธีรเทพเดินกลับมาขึ้นรถปิดประตู แต่บีบีตามขึ้นมานั่งข้างคนขับ
“เฮ้ย ไม่ได้เชิญ” ธีรเทพหันไปต่อว่า
“ไม่ได้เชิญ ฉันก็จะไป ออกรถสิ ไม่เป็นห่วงฟ้าหรือไง”
ธีรเทพรีบออกรถไปอย่างเซ็งๆ กอหญ้าวิ่งตามมา
“แล้วหนูล่ะพี่ เฮ้ย ไม่รอกันเลย”
เสียงแตรรถเวสป้าดังข้างหลัง กอหญ้าหันไป เห็นต้นขี่เวสป้าจอดรออยู่
“สก๊อยป่ะน้อง”
กอหญ้ารีบวิ่งขึ้นไปซ้อนหลังต้นทันที
“จับแน่นๆ เพราะรถพี่แรงมาก”
ต้นกระชากรถออกไป
บนรถธีรเทพ...บีบีสั่งธีรเทพเสียงดังลั่นในรถ จนธีรเทพไม่มีสมาธิขับ
“อย่าขับอย่างเดียวได้มั้ย ช่วยมองหาด้วย”
“ก็ดูอยู่นี่ไง”
“นั่นๆๆ ใช่หรือเปล่า”
“ไม่ใช่”
“โน่นๆ ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่”
“ข้างหน้าๆ”
“นั่นมันหมา”
“อยู่ข้างหลังหมานั่นไง”
“เห็บหรือไม่ก็หมัด โว้ย ทนไม่ไหวแล้ว”
เสียงโครม! ธีรเทพและบีบีหน้าคะมำ ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง
“เฮ้ย”
ธีรเทพกับบีบีร้องออกมาพร้อมกัน เพราะรถธีรเทพชนเสาไฟฟ้า ถังขยะเกลื่อนกระจาย
ธีรเทพและบีบีรีบลงจากรถมาดู
“รถฉัน”
“เสาไฟฟ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย”
“แทนที่จะห่วงรถกลับห่างเสาไฟฟ้า บ้าหรือเปล่า”
“เอ๊า นั่นมันรถของนาย แต่นี่ของกทม. ของหลวง มาจากภาษีฉัน ฉันก็ต้องห่วงเซ่ ”
“ยัยบ้า”
“ไอ้บ้า เห็นทีเราจะร่วมทางกันไม่ได้ซะแล้ว! เราสองคนแยกกัน”
บีบีเดินหนีไปเลย
“แล้วใครเชิญเธอมาร่วมทางกับฉันเล่า ไปเลย! ชิ้ว” ฝาถังขยะลอยมาโดนหัวธีรเทพ “เฮ้ย”
อีกด้านหนึ่งต้นกำลังขี่เวสป้าอยู่บนถนนโดยมีกอหญ้าซ้อนท้าย
“เกาะแน่นๆนะสก๊อย ระวังปลิว”
ต้นบอกแต่ต้นขี่รถช้ามาก จนสามล้อแซง กอหญ้าเซ็งจัด
“จอด”
ต้นตกใจเลี้ยวเข้าจอดทันที ต้นจอดมอเตอร์ไซค์ กอหญ้าลงมาจากรถ
“ไปขับรถไอศครีมไป มานี่ ขี่เอง”
กอหญ้าเข้าไปนั่งแทนต้น ต้นตกใจ เขยิบไปนั่งข้างหลังแทน
“ช้าๆ นะ เดี๋ยวต๋อยตกใจ”
“ใครต๋อย”
“รถ”
“ใช้อะไรคิดตอนตั้งชื่อเนี่ย เกาะแน่นๆ”
ต้นเกาะเอวกอหญ้า แต่กอหญ้าบ้าจี้ ถองต้นจนจุก
“เฮ้ย”
“โอยย”
“เกาะที่อื่น ฉันบ้าจี้”
กอหญ้าเร่งเครื่องเวสป้าออกไป
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นฟ้ากับดินยังอยู่ที่ริมแม่น้ำ...ฟ้ายังคงนั่งเงียบๆ ดินก็นั่งเงียบๆ ฟ้าหันมองดิน
“ไม่เบื่อหรือไง” ดินส่ายหน้า “แต่ฉันเบื่อ”
“ดูก็รู้”
“และเหนื่อย”
“ก็น่าจะเหนื่อย”
“บางทีอาจจะเป็นเรื่องดี ที่ฉันถูกลดตำแหน่ง จะได้เหนื่อยน้อยลงเพราะรับผิดชอบน้อยลง”
“ไม่หรอก คุณจะยังเหนื่อยเท่าเดิม”
“ทำไมคิดอย่างนั้น”
“คนอย่างคุณ จะพยายามวิ่งหนีคำว่าห้ามพลาดอยู่เสมอ” ฟ้าอึ้ง
“แต่ฉันก็วิ่งหนีมันไม่พ้น”
“ใช่ ไม่มีใครวิ่งหนีพ้น”
“แต่ฉันจะจำมันไว้เป็นบทเรียน คราวหน้า....”
ดินตัดบท สบตาฟ้าจริงจัง
“คุณฟ้า หยุดวิ่งก่อนสักพักแล้วลองเดินให้ช้าลงบ้างมั้ย”
ฟ้าอึ้ง ไม่เข้าใจความหมายของดิน
ดินพาฟ้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ฟ้าเดินตามดินเข้ามาในชุมชนที่ฟ้าไม่คุ้นเคย
“ที่นี่ที่ไหน”
“มุมเล็กๆ ในเมืองใหญ่”
ชาวบ้านเดินผ่านทักดิน
“ว่าไง หนุ่ม วันนี้ว่างเรอะ”
“ครับ เลยพาเพื่อนมาเที่ยว”
ชาวบ้านยิ้มให้ฟ้า ฟ้ายิ้มตอบตามมารยาท จนดูเป็นแยกเขี้ยว
“ลุงเขาใจดี ไม่กัดคุณหรอกน่า ไม่ต้องขู่”
“ฉันไม่ใช่หมา ยิ้มให้คนแปลกหน้าก็ต้องยิ้มงี้แหละ”
เด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งมาหาดิน ด้วยความดีใจ
“พี่ดิน”
“ว่าไง สมุน”
ดินทักทายเด็กๆ อย่างร่าเริงและเป็นกันเอง ดินเจอเด็กตัวเล็กสุดในกลุ่มที่เนื้อตัวมอมแมมยืนมองดินอยู่ ดินเข้าไปอุ้ม
“ตัวหนักขึ้นนะเรา หือ”
เด็กตัวเล็กหัวเราะชอบใจ ฟ้ามองดินอย่างประหลาดใจและแปลกตา เพราะไม่เคยเห็นดินในมุมอ่อนโยนกับเด็กมาก่อน
ฟ้าเดินตามดินที่อุ้มเด็ก และถูกเด็กๆ ล้อมหน้าล้อมหลังมาจนถึงสนามเด็กเล่นเด็กคนหนึ่งเข้ามาสะกิดฟ้า
“อะไร”
ฟ้าถามเสียงห้วนเพราะไม่ชินกับเด็ก
“พี่สวย”
“อือ...ใครๆ ก็บอกว่าพี่สวย”
เด็กอึ้งแล้ววิ่งออกไปเลย
“เอ๊า คนเขาพูดเรื่องจริง”
ฟ้ารีบเดินตามดินไป รถไอศครีม ขี่เข้ามา
“ใครอยากกินไอศครีมบ้าง” ดินถามเด็กๆ ชูมือกันสลอน “ไปเลย พี่เลี้ยงเอง คิดเงินกับผมนะลุง”
“ได้”
เด็กๆ วิ่งไปหารถไอศครีม ดินมองเด็กๆ รุมรถไอศครีม แล้วเกิดความคิดบางอย่าง ดินเดินมาที่ฟ้า
“ไอศครีมมั้ยคุณ”
“ไม่อ่ะ”
ดินส่งเด็กที่อุ้มอยู่ให้ฟ้า
“อุ้มหน่อย เดี๋ยวผมมา”
ฟ้ารับเด็กมางงๆ ดินรีบวิ่งออกไปทางหนึ่ง
“เดี๋ยว นายดิน นายจะไปไหน” ดินไม่ตอบวิ่งหายออกไป “ฉันไม่เคยอุ้มเด็ก กลับมา!” ฟ้ามองหน้าเด็ก ส่วนเด็กก็มองหน้าฟ้า “ทำไมไม่เดินเอง”
เด็กส่ายหน้า เกาะคอฟ้าแน่น ฟ้าทำอะไรไม่ถูก อุ้มก็อุ้ม แต่ก็รู้สึกดีอย่างประหลาดที่มีเด็กมากอด
ฟ้าอุ้มเด็กเดินมาที่รถขายไอศครีม ฟ้าเห็นเด็กๆ แย่งกันไม่ต่อคิว
“นี่ เข้าคิวกันสิ แย่งกันแบบนี้ ไม่เป็นระเบียบเลย” เด็กๆ อึ้งหันมามองฟ้า “เข้าคิว ต่อแถวเรียงหนึ่ง ใครมาก่อนได้ก่อน เข้าใจมั้ย” เด็กๆ ไม่สนใจสิ่งที่ฟ้าบอกหันไปแย่งไอศครีมกันต่อเหมือนเดิม “เฮ้อ” ฟ้าตัดสินใจวางเด็กลง “ยืนก่อนนะ เดี๋ยวอุ้มใหม่” จากนั้นฟ้าก็หันไปตะโกนใส่เด็กเสียงดุ “ใครไม่เข้าแถว อด”
เด็กอึ้ง! คนขายไอศครีมก็อึ้ง! ฟ้าเดินไปที่คนขายไอศครีม แล้วชี้นิ้ว
“ใครมาก่อนมายืนหัวแถว ใครมาทีหลังก็ต่อแถว ทำแบบนี้จะได้กินเร็วๆ ยิ่งแย่งกันยิ่งช้า รู้มั้ย”
เด็กค่อยๆ มายืนต่อแถว รอรับไอศครีม ฟ้ายิ้มพอใจ ดินวิ่งกลับมา ในมือถือกล้องถ่ายรูปที่ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง ดินเห็นฟ้ายืนชี้นิ้วสั่งให้เด็กเข้าคิวรับไอศครีมแล้วชะงัก ยิ้มอย่างพอใจ ถ่ายรูปฟ้าที่ยืนเป็นเจ้าแม่ท่ามกลางเด็กๆ ทันที เด็กตัวน้อยมากระตุกชายเสื้อฟ้า ฟ้าหันไปอุ้มแล้วก็ยังไม่วายสั่งเด็ก
ดินเก็บภาพอย่างรวดเร็ว โคลสอัพหน้าฟ้า ที่จริงจังว่าจะทำอะไรหรืออยู่กับใคร แม้แต่ตอนอุ้มเด็กและเลี้ยงไอศครีม ดินเก็บภาพเด็กๆ กินไอศครีมเลอะปาก...ดินเก็บภาพฟ้าส่งไอศครีมให้เด็กที่ตัวเองอุ้มอยู่ ฟ้าปาดเหงื่อ แต่แอบมีรอยยิ้มเมื่อมองเด็กน้อยกินไอศครีมอย่างเอร็ดอร่อย ดินประทับใจฟ้ามาก
เวลาผ่านไปฟ้านั่งไกวชิงช้ามองดูเด็กๆ เล่นกัน ไอศกรีมถูกยื่นมาตรงหน้าฟ้า ฟ้าเงยหน้ามอง เห็นดินยืนยิ้มอยู่
“อ่ะ ผมเลี้ยง”
“แบบนี้ฉันไม่เคยกิน ซันเดย์มีมั้ย ใส่วิปครีม เชอรี่...”
ดินยัดไอศครีมใส่มือฟ้า
“ ลองดู แล้วจะติดใจ บางทีของรถเข็นข้างถนนอาจจะอร่อยกว่าของขึ้นห้างก็ได้”
ฟ้ารับไอศครีมมาจากดิน ลองกินดู รสชาติอร่อยอย่างที่ดินบอก
“เป็นไง”
“อร่อยดี”
“ผมหมายถึงมาที่นี่แล้วเป็นไง”
“ก็...ดี”
“นายมาที่นี่บ่อยเหรอ เด็กๆ กับชาวบ้านถึงได้ดูคุ้นเคยกับนาย”
“ครั้งแรกผมเดินหลงเข้ามา แต่ครั้งหลังๆ ผมตั้งใจมาถ่ายรูป”
“มาถ่ายรูป แค่ครั้งเดียวก็ไม่น่าจะมีอะไรให้ถ่ายแล้ว มาทำไมบ่อยๆ”
“มาคุย มาสัมผัสชีวิต ชีวิตเล็กๆ ที่มีความสุขจากเรื่องง่ายๆ”
ฟ้ามองเด็กๆ ที่กำลังเล่นของเล่น เห็นชาวบ้านขี่ซาเล้ง เก็บของเก่ามาทักคนขายไอศครีม คนขายไอศครีมหยิบไอศครีมให้คนขี่ซาเล้ง โดยไม่ยอมเอาเงิน คนขี่ซาเล้งเลยยื่นนาฬิกาปลุกเรือนเก่าให้คนขายไอศครีมเป็นการแลกเปลี่ยน คนขายไอศครีมพอใจมาก
“แค่นี้ก็มีความสุขแล้วเหรอ ฉันไม่เชื่อหรอก”
“อย่าเอามาตรฐานตัวเองไปวัดคนอื่นสิคุณ”
ดินลุกเดินไปหาเด็กๆ ทิ้งฟ้าไว้ ฟ้าอึ้ง
+ + + + + + + + + + + ++++
บีบีเดินกลับมานั่งหน้าออฟฟิศอย่างอ่อนแรง
“ฟ้า แกจะเป็นไงบ้างเนี่ย”
บีบีพึมพำอย่างเป็นห่วงฟ้า กอหญ้าขี่เวสป้าเข้ามาโดยมีต้นซ้อนท้าย
“กอหญ้า เจอมั้ย”
บีบีถามกอหญ้า กอหญ้าส่ายหน้า ต้นลงจากเวสป้าปุ๊บ เข่าอ่อนทันที กอหญ้ารีบประคองต้นเอาไว้
“ยืนดีๆ สิ”
“เป็นอะไรไอ้ต้น”
“หัวใจจะวายดิ่เจ๊ ขับเร็วโคตรอ่ะ”
“ไม่เร็วแล้วจะทันกินเหรอ”
กอหญ้าปล่อยต้น ต้นร่วง
“เราไปแจ้งความกันดีมั้ย พี่ใจคอไม่ดีเลย กลัวใจฟ้าอ่ะ”
“ไม่ต้องหรอกเจ๊ ยังไงพี่ชายหนูก็ต้องดูแลพี่ฟ้าอย่างดีที่สุด”
“ทำไมแน่ใจนักอ่ะ”
“ก็คนมันชะ...” กอหญ้าจะบอกว่าชอบ แต่ยั้งไว้ “ ผู้ชายอกสามศอกนะเจ๊ ไม่ใช่อกสามสองอย่างนายนี่ ทำไมจะดูแลไม่ได้”
กอหญ้าเดินเข้าออฟฟิศไป
“เขาด่าผมป่ะเจ๊” ต้นถามบีบี
“เออ เขาด่าแกว่าตุ๊ด”
บีบีเดินเข้าออฟฟิศไป
“เฮ้ย โจรน้ำส้ม มาเคลียร์เลย”
ต้นลากสังขารเข้าออฟฟิศไป
+ + + + + + + + + + +
ขณะนั้นดินกับฟ้ายังอยู่ที่สนามเด็กเล่นกับเด็กๆ...ดินเล่นของเล่นกับเด็กๆ พลางถ่ายรูปด้วยกล้องกระดาษ ฟ้ามองดินเล่นกับเด็กเพลิน อยู่บนชิงช้า ดินหันมาเห็นฟ้า ฟ้ารีบมองไปทางอื่น ดินเดินเข้ามาหาฟ้า
“ไปเล่นด้วยกันมั้ย”
“ไม่ ไม่ถนัด”
“จริงอ่ะ”
“ชอบมองมากมากกว่า น่าอิจฉา”
“ไปอิจฉาเด็กทำไม”
“ชีวิตคิดแค่วันนี้ สนุกก็หัวเราะ เสียใจก็ร้องไห้ ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น ไม่ต้องกดดัน ไม่ต้องถูกคาดหวัง”
ฟ้าหน้าหมองลง
“ผมถามจริงๆ นะ เหนื่อยบ้างมั้ย”
“เหนื่อยสิ ฉันเหนื่อยจนแทบขาดใจที่ต้องทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบ”
“แล้วทำไมต้องทำ”
“เพราะฉันเชื่อว่าฉันจะมีความสุข”
“รวมถึงเรื่องความรักด้วยงั้นเหรอ”
“ใช่ ฉันถึงได้พยายามทำตัวให้สมบูรณ์แบบเพื่อที่จะได้เจอคนแบบเดียวกันไง” ดินอึ้ง มองฟ้าที่กล้าเปิดเผยตัวตน “ใช่ ฉันพยายาม ทั้งๆ ที่ ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้น”
ฟ้าถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อย เศร้า
“ความรักไม่ใช่การหาคู่ที่สมบูรณ์แบบ แต่คือการมองคนที่ไม่สมบูรณ์แบบให้สมบูรณ์แบบต่างหาก”
คราวนี้ฟ้าเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง
“ฉันไม่เข้าใจหรอก”
“ตอนคุณตื่นนอน หน้าผมเป๊ะแบบนี้เลยหรือเปล่า”
“เปล่า เหมือนศพ”
“คนที่รักคุณ เขาจะไม่มองว่าคุณเหมือนศพ แต่คุณจะสวยเสมอในสายตาของเขา”
“หึ...คงจะมีหรอก”
“เพราะคุณยังมองไม่เห็นเขาคนนั้นต่างหาก”
ดินค่อยๆ ลุกมาไกวชิงช้าให้ฟ้าอย่างเบามือ
“ทำอะไร ฉันไม่ใช่เด็กนะ”
“ลองเป็นเด็กดูบ้างก็ได้นะ ไม่ต้องกดดัน ไม่ต้องคาดหวัง ไม่ต้องสร้างเกราะอะไรทั้งนั้น”
ฟ้าปล่อยตัว ปล่อยใจนั่งบนชิงช้าที่มีดินช่วยแกว่ง ฟ้าใกล้ชิดดินยามที่ชิงช้าแกว่งไปข้างหลัง
ฟ้ารู้สึกสบายใจจนยิ้มออกมาได้
เวลาผ่านไป....ฟ้าเดินเคียงคู่มากับดิน
“ขอบใจนะ ที่ช่วยทำให้ฉันสบายใจขึ้น คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“อยากให้คุณลองถอดรองเท้าเดินบนหญ้าดูบ้าง เผื่อจะพบมุมมองใหม่” ฟ้าชะงัก มองที่พื้นสนามหญ้า ตัดสินใจถอดรองเท้า เดินเท้าเปล่าบนหญ้า “ทำอะไรน่ะ”
“อยากลองถอดรองเท้าเดินบนหญ้าดูบ้าง”
“แล้วเป็นไง”
“คัน”
“โธ่เอ๊ย”
“ก็จริงนี่ ใส่รองเท้าเดินเหมือนเดิมดีกว่าเยอะ”
ฟ้าพยายามใส่รองเท้ากลับเข้าไป แต่เซ ดินช่วยประคองเอาไว้
“มาผมใส่ให้”
“ไม่ต้อง ไม่เป็นไร จะบ้าเหรอ”
ดินไม่สนใจนั่งลง บรรจงยกเท้าของฟ้าขึ้นมาสวมรองเท้าอย่างเบามือ ฟ้าอึ้ง ชาไปทั้งร่าง ฟ้าสวมรองเท้าเสร็จทั้งสองข้าง ดินลุกขึ้น ฟ้าไม่กล้าสบตาเพราะรู้สึกตัวว่าหน้าแดงมาก
“ขอบคุณ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้”
“ก็คุณไม่ถนัด ผมเลยช่วย ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ”
“แต่ฉันถือ”
“ถือให้มันหนักทำไม วางลงซะบ้างเถอะ กลับบ้านเลยมั้ย”
“ไม่”
“หือ”
“ฉันแค่ขอเวลานอก ไม่ได้ขอกลับบ้านเพื่อหนีไปจากเรื่องที่เกิดขึ้น”
+ + + + + + + + + + + +
ดินพาฟ้ากลับเข้าออฟฟิศ ขณะนั้นบีบี กอหญ้าและต้นกำลังคุยงานกัน บีบีเห็นฟ้า ดีใจ โผเข้าไปกอดทันที
“ฟ้า แกไปไหนมา ฉันเป็นห่วงแทบแย่”
“ไปเที่ยว สบายใจแล้ว เลยกลับมา”
“เพราะคุณดินแท้ๆ เลย ขอบคุณนะคะ”
บีบีจะโผเข้าไปกอดดิน ฟ้าเอาแขนกั้นเอาไว้
“ อย่าลืมสิ ว่านั่นแฟนฉัน”
“ว้า...แย่จัง”
“ขวัญเอ๊ยขวัญมานะเจ๊”
ต้นจะเข้าไปกอดฟ้า กอหญ้าคว้าคอเสื้อต้นเอาไว้
“อย่าลืมสิ ว่านั่นแฟนพี่ชายฉัน”
“ว้า...แย่จัง”
ฮันนี่กับมิ้นท์เดินเข้ามา
“แล้วก็อย่าลืมนะว่า ที่นี่ที่ทำงาน ไม่ใช่บ้าน ถึงเอาเวลามาคุยเรื่องส่วนตัว”
“เบื่อคางคกแถวนี้จริงจริ๊ง”
“หล่อนว่าคุณฮันนี่เป็นคางคกเหรอ” มิ้นท์ต่อว่าบีบี
“เออสิ นังว่อก คางคกขึ้นวอด้วยนะ”
“กรี๊ด คุณฮันนี่ขา มันด่าคุณฮันนี่ค่ะ”
“รู้แล้ว ปากดีไปเถอะ ระวัง จะไม่ใช่แค่ถูกลดตำแหน่ง แต่ฉันจะทำให้พวกแกถูกไล่ออก”
“เกินไปหรือเปล่าฮันนี่”
“ไม่มีคำว่าปราณีในโลกของการทำงานค่ะ ดิน บอสเรียกประชุม ลูกค้ามาบรีฟงานใหม่”
ฮันนี่เดินเชิดออกไป มิ้นท์เดินตาม ฟ้าเจ็บใจฮันนี่ ดินนึกเซ็งที่กลับมาก็มีเรื่องอีก
ภายในห้องประชุมขณะนั้นคุณชายตะวัน กำลังคุยอยู่กับบอส ฮันนี่ มิ้นท์นั่งอยู่ในห้องประชูมแล้ว
“เป็นเกียรติกับบริษัทผมมากเลยครับที่คุณชายตะวันวางใจให้เป็นผู้จัดงานประมูลภาพถ่ายของช่างภาพไทยที่โด่งดังระดับสากล”
“ใช่ฮะ แกลลอรี่ของชายอยากมีส่วนร่วมช่วยเหลือพี่น้องคนไทยที่ประสบความเดือดร้อน เงินทุกบาทที่ได้จากการประมูล ชายจะมอบให้การกุศลหมดเลยฮะ”
“งานนี้คุณฮันนี่ โปรเจ็คไดเร็คเตอร์ของผมจะเป็นคนดูแลทั้งหมด”
“ฮันนี่จะทำงานให้คุณชายอย่างสุดความสามารถเลยค่ะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ทีมผลิตของผมมาแล้วครับ”
ฟ้าเปิดประตูห้องเข้ามา พร้อมบีบี กอหญ้า ต้น และดินรั้งท้ายดินเห็นคุณชายตะวันปุ๊บก็ตกใจ
คุณชายตะวันเห็นดินก็จำได้
“คุณ...” ดินรีบถอยหลังกลับ เดินหนีออกไปเลย “เอ๊ะ...หรือไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไรเหรอครับ” บอสถาม
“ไม่มั้ง คงไม่หรอก จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ทุกคนงง เพราะไม่เข้าใจว่าคุณชายตะวันหมายถึงอะไร
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 7 (ต่อ)
ดินเดินออกจากห้องประชุมมาอย่างร้อนใจ
“ซวยแล้ว ไอ้ดิน”
ธีรเทพเดินเข้ามา เห็นดินก็ดีใจ
“ไอ้ดิน คุณฟ้าล่ะคุณฟ้า เป็นไงบ้าง ฉันตามหาจนรถพังเลยแกรู้มั้ย”
“เป็นเรื่องแล้วไง”
“เป็นเรื่อง ทำไมแกไม่ดูแลคุณฟ้า หา! ตอนนี้คุณฟ้าอยู่โรงพยาบาลไหน ฉันจะไปเยี่ยม”
“คุณฟ้าไม่ได้เป็นอะไร ฉันสิที่จะเป็น”
“แกจะเป็นอะไร”
ดินลากธีรเทพเข้ามาในห้องน้ำ
“คุณชายตะวันมาจ้างที่นี่ให้จัดงาน”
“โธ่เอ้ยคิดว่าเรื่องอะไร คุณชายตะวัน เจ้าของแกลอรี่ตะวันที่แกขายภาพให้เขาอยู่บ่อยๆ นั่นเอง แล้วไง”
“แล้วไง...ก็ฉันเป็นหนึ่งในช่างภาพที่ต้องเอาภาพไปประมูลในงานเขา แล้วตัวจริงของฉันก็จะถูกเปิดเผย”
“แล้วไง ก็ดี รู้ๆ กันไปเลย จะได้เลิกดูถูกแกซะที ว่าแกไม่ใช่ขรี้ๆ”
“รู้ตอนนี้ไม่ได้ ฉันยังไม่พร้อม”
“แปลกคน อยากให้คนคิดว่าจน ทั้งๆ ที่ตัวเองรวย”
“ฉันมีเหตุผลของฉัน เอาไงดีวะ”
คุณชายตะวันเข้ามาในห้องน้ำ เจอดินและธีรเทพ ทั้งหมดอึ้ง
“คุณชายครับ หาห้องน้ำเจอมั้ยครับ”
ต้นตะโกนถาม ดินและธีรเทพตัดสินใจเข้าไปล็อค ปิดปาก และลากคุณชายตะวันเข้าห้องน้ำปิดประตูทันที ต้นเข้ามาในห้องน้ำ ไม่เห็นใคร มองซ้ายมองขวา
“คุณชายครับ”
“อือออ...” คุณชายตะวันส่งเสียง
“อ่อ กำลังส่งแฟ็กซ์คล่องเลยใช่มั้ยครับ งั้นผมรอข้างนอกนะครับ”
ต้นเดินออกไป
คุณชายโบกมือให้ดินและธีรเทพปล่อยสักที ดินและธีรเทพปล่อยล็อคคุณชาย
“ผมขอโทษนะครับคุณชาย”
“ว่าแล้วว่าต้องเป็นคุณดิน เล่นอะไรฮะเนี่ย ตกใจหมดเลย”
ต้นโผล่หน้าเข้ามาในห้องน้ำ
“คุณชายเรียกผมเหรอครับ”
ทุกคนตัวแข็งทื่อ ดินกระซิบกับคุณชายเบามาก
“บอกไปว่าไม่ได้เรียก”
“ไม่ได้เรียกฮะ”
คุณชายตะวันตะโกนบอกต้นงงๆ แต่ก็ไม่ติดใจอะไร ออกไป
“ตกลงเล่นอะไรกันฮะเนี่ย” คุณชายตะวันถามเสียงเบา
“คืองี้...” ธีรเทพเผลอเสียงดัง ดินรีบทำมือห้าม
“ชู่ว์”
ธีรเทพลดเสียงลง
“คืองี้....เรามีเรื่องอยากจะขอร้องคุณชายครับ”
“ขอร้อง ต้องมาขอร้องในส้วมด้วยเหรอฮะ”
“ผมขอโทษ มันบังเอิญ คุณชายครับคือว่าช่วยทำเป็นไม่รู้จักผมได้มั้ย”
“ทำไมล่ะฮะ” คุณชายตะวันถามอย่างแปลกใจ
“ผมแฝงตัวเข้ามาทำงานที่นี่เพื่อหาแรงบันดาลใจทำงานนิทรรศการของผม ทุกคนที่นี่รู้จักผมที่เป็นแค่นายดิน ช่างภาพธรรมดาๆ”
“ไม่ใช่ ดีเจ....ช่างภาพอิสระชื่อดัง????”
“ไม่ใช่”
คุณชายตะวันพยักหน้าหงึกๆ
+ + + + + + + + + + +
สถานที่จัดงานประมูลภาพถ่าย บรรยากาศหน้าร้านที่ตกแต่งเหมือนอยู่ในแกลอรี่ ที่หน้างานติดป้ายชื่องานว่า “รอยยิ้มในยามยาก” ต้นและกอหญ้ายืนดูผลงานของตัวเองอย่างพึงพอใจ
“ไอเดียใช้ได้เหมือนกันนี่ โจรน้ำส้ม”
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันอย่างนี้สักที”
“เรียกฉันว่าพี่ต้นก่อนดิ่ แล้วจะเลิก”
“ไอ้พี่ต้น”
“งั้นยังไม่เลิก ไปเก็บงานต่อ ก่อนคนเข้างาน”
ต้นเดินนำกอหญ้าไปทางหนึ่ง กอหญ้าตามไปแบบเซ็งๆ บอสเดินมากับคุณชายตะวัน ฮันนี่และมิ้นท์ตามประกบ
“งานเป็นไงบ้างครับคุณชาย”
“ทุกอย่างประทับใจลงตัว ครีเอทีพกับฝ่ายศิลป์เก่งมากเลยนะฮะ”
“ค่ะ ทุกคนทำงานตามคำสั่งของฮันนี่ทุกอย่าง งานเลยออกมาสมบูรณ์แบบนี้”
“อ้อ”
“เชิญคุณชายไปตรวจดูที่มุมโชว์ภาพถ่ายกันดีกว่าค่ะ”
“ดีฮะ เพราะอีกแป๊บ ศิลปินเจ้าของภาพก็จะมากันแล้ว”
ฮันนี่และมิ้นท์เดินนำไปที่มุมโชว์ภาพถ่าย
“เดินดีๆ นะคะ”
“ฮ่ะ”
คุณชายตะวันและบอสเดินตามฮันนี่ไปต้อยๆ ฟ้าและบีบียินมองอยู่มุมหนึ่ง
“หมั่นไส้ว่ะ” บีบีบอก
“ทำงานตัวเองไปเถอะ”
“แกกินยาเขย่าขวดมาเปล่าเนี่ย ทำไมวันนี้ทำตัวเป็นนางเอก” บีบีหันมาถามฟ้า
“ฉันต้องมีสติและสมาธิ ไม่เปิดโอกาสให้ยัยฮันนี่มาแกล้งอะไรฉันได้อีกต่างหากไม่อยากอารมณ์เสียแต่เช้า”
“แล้วไป”
“แล้วนายดินไปไหน!!ศิลปินจะมากันแล้ว ไม่มีสคริปท์แล้วฉันจะเอาอะไรไปคุย!”
ฟ้าอารมณ์ขึ้นเมื่อไม่เห็นดิน
“ไหนบอกว่าจะไม่อารมณ์เสียไง”
ขณะนั้นดินกำลังวิ่งเข้ามาในงานโดยมีธีรเทพวิ่งตาม สะพายกระเป๋าใบใหญ่มาด้วย ฟ้าและบีบีเดินออกมาพอดี
“ทำไมมาสาย”
“มัวแต่หาชุด”
“หือ”
“หาชุดสตาฟไม่เจอ เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ซัก”
“มิน่ากลิ่นตุตุ”
“กลิ่นเน่านายธีรเทพมากกว่านะแก ไม่ใช่กลิ่นคุณดินหรอก” บีบีแก้ตัวแทนดิน
“ว่าจะไม่แล้วนะ ยัยปากเน่า ไม่พูด ไม่กัดสักวันจะตายมั้ย”
“ไม่ตาย แต่คงกินข้าวไม่ลง”
“อย่าเพิ่งตีกัน เอาสคริปท์มา ฉันจะต้องไปคุยรายละเอียดงานกับพวกศิลปิน”
“มากันครบหรือยัง”
“ครบแล้ว ขาดก็แต่มิสเตอร์ดีเจ”
ดินหลบฟ้าไปเข้าห้องน้ำ ดินออกจากห้องน้ำในชุดร็อคเกอร์หนุ่ม ผมยาว เครายาว เดินออกมาจากห้องน้ำกับธีรเทพ
“ดูไม่ออกว่าเป็นฉันแน่นะ ไอ้ธี”
“เชื่อมือฉันสิ ธีรเทพ เทพแห่งการแปลงโฉมเว้ย”
กอหญ้าเดินเข้ามา
“พี่ดิน”
กอหญ้าทักพี่ชายเสียงดัง
“ชู่ว์ ไหนบอกว่าไม่มีใครจำฉันได้ไงไอ้ธี”
“ก็หนูเป็นน้องพี่ เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมหนูจะจำพี่ไม่ได้ เอาจริงเหรอ”
“มีวิธีอื่นมั้ยล่ะ ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยแล้วกัน”
“เฮ้อ....ก็ได้ รีบไปเหอะ ทุกคนเค้าจอมิสเตอร์ดีเจอยู่”
ดินหยิบแว่นตาดำมาสวม เดินเข้างานไปกับธีรเทพ กอหญ้ามองตามขำๆ
ขณะนั้นฟ้าอยู่กับคุณชายตะวันและศิลปินทั้ง 4 คนกับภาพถ่ายของแต่ละคน ฮันนี่ มิ้นท์ บอส อยู่กับบีบี ต้นและกอหญ้า ดินสวมแว่นดำในมาดมิสเตอร์ดีเจ เดินเข้ามากับธีรเทพ
“คุณดะ...ดีเจ มาแล้วฮะ”
คุณชายตะวันบอก ดินดัดเสียงเข้มทักทุกคน
“สวัสดีครับ”
ฟ้า ฮันนี่คุ้นหน้าดิน ดินทำไม่รู้ไม่ชี้ ธีรเทพไปยืนข้างบีบี
“ยังจะอยู่อีก ใครเชิญไม่ทราบ”
“ฉันมาประมูลภาพถ่าย ไม่ต้องรอให้ใครเชิญ”
บีบีเจ็บใจ
“ฟ้าจ๊ะ บรีฟศิลปินเลยสิจ๊ะ ว่าแต่ท่านต้องทำอะไรบ้าง อย่าให้เสียเวลา”
ฮันนี่บอกฟ้า ฟ้าเชิดใส่ฮันนี่ หันไปพูดกับศิลปินทุกคน
“สวัสดีทุกๆ ท่านนะคะ เมื่อแขกเข้างาน และมาชมภาพถ่ายของทุกท่าน ต้องขอให้แต่ละท่านช่วยอธิบายแนวความคิดของภาพ”
ดินพยายามไม่สบตาฟ้า ดูหลุกหลิกๆ
+ + + + + + + + + + + ++++
ฟ้ากับบีบีเดินออกมา ฟ้าหันไปถามบีบีเมื่อไม่เห็นดิน
“บีบี แกเห็นนายดินมั้ย”
“ถามหาคุณดินตลอดเวลาเลยนะ”
“ก็ ฉันจะเช็คแผ่นซีดีเพลงเปิดตัวงาน”
“อยู่ที่คอนโทรลมั้ง”
“นายดิน ถือว.อยู่มั้ย มีใครอยู่ใกล้นายดินหรือเปล่า บอกให้มาหาฉันด้วย”
ฟ้าถามหาดินผ่าน ว. ขณะนั้นดินในมาดมิสเตอร์ดีเจ คุยอยู่กับคุณชายตะวัน
“ผมจะให้ภาพถ่ายของคุณดินเป็นไฮไลท์ของวันนี้เลยนะฮะ คุณต้องขึ้นเวทีส่งมอบภาพและถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกับคนที่ประมูลได้ด้วย”
คุณชายตะวันบอก ดินแทบสำลักน้ำที่ดื่มอยู่
“จะดีเหรอครับ คนอื่นดีกว่ามั้ง”
“ไม่ได้ๆ คุณคือนัมเบอร์วัน สุดยอดช่างภาพของงาน ต้องเป็นคุณเท่านั้น”
“เวรกรรม...”
ต้นเข้ามาหาธีรเทพ
“คุณธีครับ เห็นพี่ดินบ้างมั้ย พี่ฟ้าตามหา”
ดินสำลักน้ำอีกรอบ
“เวรกรรม....”
ดินรีบวิ่งออกไปทันที ธีรเทพตามไปด้วย
“ตกลงเห็นมั้ยเนี่ย”
“รู้สึกว่า เขาจะไปทางโน้นนะฮะ”
คุณชายตะวันชี้ไปคนละทางกับที่ดินออกไป
“ขอบคุณครับ”
ต้นออกไป คุณชายตะวันปาดเหงื่อ
“ตื่นเต้นไปด้วยจังเลยฮะ”
+ + + + + + + + + +
ฟ้าและบีบียืนเช็คสคริปท์กันอยู่ คุณสดใส น้ำฝนและจอห์นเข้ามา จอห์นหน้าบึ้งๆ
“ฟ้า”
“แม่”
“สวัสดีค่ะคุณแม่ แหม จัดงานไหน ไปทุกงานเลยนะคะ”
“พอดีรู้ข่าวจากทีวี แม่ก็อยากมาทำบุญบ้าง ก่อนจะ...” คุณสดใสทำเป็นเสียงหายพูดไม่ออก
“ฟ้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“ขอโทษค่ะ บีบีไมได้ตั้งใจพูดให้คุณแม่เอ่อ...สะเทือนใจ”
“งั้น ฝนพาแม่ไปดูภาพก่อนนะ ไปค่ะจอห์น”
“ผมดูไม่เป็นหรอก คุณไปเถอะ ผมจะไปเดินเล่น”
จอห์นบอกแล้วเดินออกไป น้ำฝนหน้าเสีย
“ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า น้ำฝน” ฟ้าถามน้องสาว
“ไม่ได้ทะเลาะค่ะ ทุกอย่างปกติดี”
น้ำฝนอดชำเลืองมองไปทางจอห์นไม่ได้ด้วยความกังวล ฟ้าแอบสังเกตน้ำฝน
“นายดินอยู่ไหนล่ะลูก แม่อยากไปทักทายซะหน่อย”
“แถวๆ นี้ล่ะค่ะ บีบีพาแม่ไปหน่อยสิ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับน้ำฝนเรื่องชุดเจ้าสาว”
“ทางนี้ค่ะคุณแม่”
บีบีพาคุณสดใสไป ฟ้าจูงมือน้ำฝนไปคุยอีกทางหนึ่ง
“บอกมาแกกับจอห์นมีเรื่องอะไรกัน ไม่หวานเลี่ยนให้ฉันรำคาญเหมือนเมื่อก่อน”
“หลังๆ มาจอห์นเขาดูเบื่อๆ เซ็งๆ เวลาที่ต้องตามฝนมาดูแลคุณแม่”
“มันมีปัญหาอะไร”
“ฝนเดาว่า เขาคงอยากจะแต่งงานเร็วๆ แต่ก็ยังไม่ได้แต่งสักที”
“ความผิดฉันใช่มั้ยเนี่ย”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่ฟ้าอย่าคิดมาก”
“เคลียร์กับมันหรือยัง”
“ไม่มีอะไรต้องเคลียร์หรอกค่ะ ดีซะอีกฝนก็อยากจะรู้ว่า ถ้าต้องรอไปอีกสักหน่อย เราสองคนจะยังเหมือนเดิมกันมั้ย”
“น้ำฝน”
“พี่ฟ้าไปทำงานเถอะ ฝนจะไปดูแลคุณแม่”
น้ำฝนเดินออกไป ฟ้ามองตามอย่างเป็นห่วง
+ + + + + + + + + + + +++++++
ดินเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นนายดินเดินออกจากห้องน้ำ ธีรเทพวิ่งตามออกมา
“เหนื่อยโคตรอ่ะ”
ธีรเทพบ่น
“ช่วยหน่อยเหอะ เพื่อเพื่อน ไม่งั้นฉันถอนหุ้น”
“ไม่ต้องขู่ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว ถึงฉันจะงงๆ กับเหตุผลของแกก็เหอะ ถุงเสื้อผ้าฉันซ่อนอยู่ในห้องน้ำนะ ริมสุด”
บีบีพาคุณสดใสเดินมาเห็นดิน
“คุณดินคะ”
ดินกับธีรเทพหันไปเห็นคุณสดใสเดินมากับบีบี
“สวัสดีครับคุณแม่”
สองหนุ่มทักคุณสดใสพร้อมกัน
“คุณแม่คุยกับคุณดินไปก่อนนะคะ บีบีขอตัวไปทำงานก่อนนะ แต่อย่าคุยนานนะ ฟ้าตามหาตัวคุณอยู่ค่ะคุณดิน “
“ครับ”
“แหม เสียงอ่อนเสียงหวาน”
“ขอแม่คุยกันเป็นการส่วนตัวภายในครอบครัวได้มั้ย” คุณสดใสบอกธีรเทพ
“แปลว่าอะไรครับ” ธีรเทพย้อนถาม
“แปลว่า ออกไปก่อนได้มั้ย”
“อ๋อ ครับ”
ธีเรทพเดินออกไป
“คุณแม่มีอะไรจะคุยกับผมครับ”
“นายดิน...”
คุณสดใสเรียกดินด้วยน้ำเสียงจริงจัง
+ + + + + + + + + + + +++
บีบีแยกจากคุณสดใสเดินกลับไปหาฟ้า
“เจอคุณดินแล้วแก แม่แกกำลังคุยอยู่”
บีบีบอกฟ้า ฮันนี่ มิ้นท์เดินเข้ามา
“นี่ น้ำฟ้า แขกเริ่มเข้างานแล้วนะ ทำไมยังไม่ให้สตาฟเชิญศิลปินไปประจำจุดของตัวเอง”
“ฉันดูแลแค่เรื่องสคริปท์งาน กับคิวบนเวที เพราะหน้าที่ฉันคือครีเอทีฟไม่ใช่โปรเจ็คไดเร็คเตอร์”
“อุ๊ย หรือว่าไม่รู้หน้าที่ตัวเองจ๊ะ รู้แต่เรื่องสอพลอลูกค้ากับเจ้านายไปวันๆ”
“มันด่าคุณฮันนี่อีกแล้วค่ะ” มินท์เสนอหน้าบอก
“หูฉันไม่ได้หนวก! ฉันขอออกคำสั่ง ให้เธอทำสิ่งที่ควรจะทำเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากให้งานล่ม”
ฮันนี่สะบัดหน้าเดินออกไปกับมิ้นท์
“เชื่อเขาเลยอ่ะ เก่งเหลือเกินนะกับเรื่องโบ้ยให้ชาวบ้านเนี่ย”
“พาศิลปินไปประจำที่ภาพถ่ายของตัวเอง แขกเริ่มเข้างานแล้ว!”
ฟ้า ว. บอกทีมงาน
ขณะนั้นดินนั่งคุยอยู่กับคุณสดใสและเริ่มนั่งไม่ติด
“ฉันมันก็คนใกล้ตาย ไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่าเห็นลูกมีความสุข”
“ครับ”
“ฉันถามจริงๆ เธอรักน้ำฟ้ามากแค่ไหน”
“เท่าฟ้าครับ”
“รักจริงๆ ไม่ติงนัง”
“ไม่ติงนังครับ”
“รู้มั้ยรักแท้คืออะไร”
“รักแท้คือการเสียสละครับ”
“มีความสุขมั้ยถ้าเราเห็นน้ำฟ้า คนที่เรารักมีความสุขกับคนที่ดีกว่าเรา”
ต้นวิ่งเข้ามา
“พี่ดิน เห็นมิสเตอร์เจป่ะ พี่ฟ้าให้มาตามไปประจำภาพถ่ายแล้ว”
“ห๊า”
“หาอยู่เนี่ย ไปไหนของเขาวะ”
ต้นวิ่งออกไป
“มาถึงเรื่องของเราต่อ”
คุณสดใสจะคุยต่อ ดินยกมือไหว้
“ ผมขออนุญาตเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ ไม่ไหวแล้วครับ ขอบคุณนะครับที่คิดว่าผมเป็นคนที่ทำให้คุณฟ้ามีความสุขได้”
ดินรีบเข้าห้องน้ำไปทันที
“ยัง มันยังไม่เก็ท”
น้ำฝนเดินเข้ามา
“คุณแม่ เห็นจอห์นมั้ยคะ”
น้ำฝนเข้ามาถามหาจอห์น ขณะนั้นจอห์นนั่งเซ็งอยู่อีกมุมหนึ่งของงาน และ มองนาฬิกาอยู่ตลอดเวลา...ฮันนี่เดินหงุดหงิดมากับมิ้นท์ สองสาวหยุดคุยที่มุมหนึ่ง จอห์นมองไม่เห็นฮันนี่และมิ้นท์
“ยัยน้ำเน่ามันยังกล้าปากดี”
“โบราณว่าตีงูต้องตีให้หลังหักนะคะคุณฮันนี่”
ฮันนี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เพิ่งจะเห็นสมองเธอทำงานก็วันนี้แหละ”
“เหรอคะ”
“วันนี้ ฉันจะกำจัดมันให้พ้นหูพ้นตาฉัน”
ฮันนี่เดินออกไป มิ้นท์ยิ้มดีใจอยู่กับตัวเอง จอห์นเซ็งจัด ลุกเดินมาทางมิ้นท์ มิ้นท์หันเดินไปชนกับจอห์น
“ว้าย”
จอห์นรับตัวมิ้นท์เอาไว้
“ ขอโทษครับ”
“อุ้ย... ไม่เป็นไรค่ะ”
มิ้นท์แอบเขิน น้ำฝนเข้ามาเห็นพอดีจึง เข้าไปควงแขนจอห์น
“อยู่นี่เองดาร์ลิ้ง ตามหาตั้งนานแน่ะ เข้าไปในงานกันเถอะค่ะ”
“ก็ได้ ขอตัวนะครับ”
จอห์นเดินตามน้ำฝนไป มิ้นท์แหวะใส่ตามหลัง
“ชิ...กลัวเขาไม่รู้หรือไงว่าเป็นแฟนกัน หมั่นไส้”
มิ้นท์ยิ้มพอใจเมื่อมองตามหลังจอห์น
+ + + + + + + + + + + +++
ที่มุมโชว์ภาพถ่าย ภาพถ่ายของดิน เป็นภาพเด็กเก็บขยะใบหน้าเลอะเทอะ ยืนยิ้มท่ามกลางกองขยะกองใหญ่ ใต้ภาพติดชื่อเอาไว้ “ขุมทรัพย์”...ดินในคราบของมิสเตอร์ดีเจยืนอธิบายภาพถ่ายของตัวเองให้กับคุณสดใส น้ำฝน จอห์นและผู้ชมคนอื่นๆ...ศิลปินอีก 4 คนก็กำลังอธิบายภาพถ่ายของตัวเองในมุมต่างๆ...ฟ้า บีบี ต้น กอหญ้ายืนดูความเรียบร้อยอยู่ห่างๆ
ฟ้าสังเกตดินในมาดของมิสเตอร์ดีเจ ฮันนี่ มิ้นท์ บอสยืนประกบคุณชายตะวันอยู่ใกล้ๆ
“เด็กด้อยโอกาสเหล่านี้ หาเลี้ยงชีพด้วยการเก็บของตามกองขยะที่เป็นเสมือนขุมทรัพย์ของเขา เมื่อเขาเจออะไรที่พอจะขายได้ ก็ดีใจเหมือนเจอสมบัติที่มาต่อลมหายใจ”
“โถๆๆๆลูก น่าสงสารจังเลย”
“ครับ”
“ถ่ายที่ไหนจ๊ะเนี่ย”
“แถบๆ ชานเมืองครับ”
ฟ้ามองดินไม่วางตาจนบีบีสังเกตเห็น
“อย่าบอกนะว่าแกปิ๊งมิสเตอร์ดีเจ”
“แกคุ้นหน้าเขามั้ย”
ดินได้ยินฟ้าพูด รีบเบี่ยงหน้าหลบ
“โอย ไม่คุ้นอ่ะ”
“แต่ฉันว่าฉันคุ้นนะ”
“เดี๋ยวจะได้เวลาเปิดประมูลแล้ว ไปเตรียมตัวเหอะ”
“แล้วนายดินไปไหน เตรียมเพลงเปิดตัวหรือยัง”
ดินสะดุ้ง เอาไงดี หันมองธีรเทพที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ขยิบตา พยักหน้า ธีรเทพเก็ท รีบเข้ามาหาดิน
“เมื่อกี้มีโทรศัพท์สายด่วนจากอเมริกาถึงมิสเตอร์เจครับ เชิญไปรับสายด้วยครับ”
“ขอบคุณครับ ขอตัวก่อนนะครับ”
ดินรีบออกไปกับธีรเทพ ฟ้ายังมองตามสงสัย เดินตามไป ฮันนี่เดินมาดูภาพถ่าย “ขุมทรัพย์”ของดินอย่างมีแผน
ธีรเทพยืนรอดินอยู่หน้าห้องน้ำ
“เสร็จแล้ว”
ธีรเทพหันไปมองแล้วหน้าเหวอ
“ไอ้ดิน”
ดินยังมีเคราติดอยู่
“อะไร”
ฟ้าเดินมาจากทางข้างหลังดิน
“นายดิน” ดินเหวอ ธีรเทพรีบกระชาดเคราออกจากหน้าของดินออกแล้วซ่อนไว้ข้างหลัง ดินหันไปยิ้มให้ฟ้า “หายไปไหนมา”
“ท้องเสีย”
“แล้วมิสเตอร์เจล่ะคะ” ฟ้าหันไปถามธีรเทพ
“เอ่อ...ไปโทรศัพท์”
ฟ้ามองหน้าดินอย่างพินิจพิเคราะห์ ดินรีบเปลี่ยนเรื่อง
“งานจะเริ่มแล้วไม่ใช่เหรอ ไปสิ”
ดินรีบเดินนำออกไป ฟ้าเรียกเอาไว้
“เดี๋ยว” ดินหันกลับมา นึกเสียวกลัวถูกจับได้ “ท้องเสีย กินยาหรือยัง”
ฟ้าถามเสียงอ่อนลงดินถึงกับอึ้ง
“เป็นห่วงผมเหรอ”
ฟ้าเปลี่ยนเป็นดุ
“ฉันห่วงงานฉันย่ะ ไม่ได้ห่วงนาย ท่าทางอาการดีแล้วนี่ รีบไปเลย”
ฟ้ารีบเดินออกไป ดินอมยิ้ม
“เฮ้ย ตื่น คุณฟ้าเค้าห่วงงานไมได้ห่วงแก อย่าได้คิดเผลอใจ เดี๋ยวจะอกหักซะเปล่าๆ”
“เออ”
ดินรีบเดินออกไป ธีรเทพมองเคราในมือ
“เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ”
+ + + + + + + +
คุณชายตะวันทำหน้าที่เป็นพิธีกรอยู่บนเวที คุณสดใส น้ำฝนและจอห์นนั่งรวมกับผู้เข้าร่วมประมูลคนอื่นๆ ทุกคนมีป้ายหมายเลขประจำตัว
“และบัดนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่เราจะมาร่วมกันประมูลภาพถ่ายของศิลปินไทยที่มีมือระดับสากลเพื่อช่วยเหลือพี่น้องชาวไทยที่ประสบปัญหาเดือดร้อนจากภัยธรรมชาติ เชิญพบกับภาพแรกเลยฮะ...”
ที่บูธคอนโทรล ฟ้าให้คิวดินเปิดเพลงเปิดตัวภาพ สตาฟแบกเฟรมภาพขึ้นมาวางกลางเวที
“เชิญ คุณจันทร์แจ่ม ศิลปินเจ้าของภาพบนเวทีด้วยครับ”
ศิลปินขึ้นมาบนเวที ยืนคู่กับภาพถ่ายของตัวเอง...ที่บูธคอนโทรล ธีรเทพค่อยๆ สอดตัวมาอยู่ข้างๆดินแล้วกระซิบบอกดินโดยไม่ให้ฟได้ยิน
“ถึงคิวแก ทำไงวะ”
“ยังไม่รู้เลย”
ดินกระซิบตอบ ฟ้าหันมาดุ
“คุยอะไรกัน”
“เปล่าครับ”
ธีรเทพตัวลีบออกไป ดินนั่งไม่เป็นสุข
ขณะนั้นฮันนี่เดินเข้ามาหลังเวที เห็นสตาฟยืนคุมภาพถ่ายที่จะเอาขึ้นไปประมูลอยู่ที่มุมหนึ่ง ฮันนี่เดินเข้าไป ทำเป็นตรวจเช็คความเรียบร้อย สตาฟขนภาพถ่ายรูปหนึ่งออกไป เหลือภาพถ่าย”ขุมทรัพย์” ของดินวางอยู่ ฮันนี่เดินเข้าไปที่ภาพถ่ายของดินทันที
ที่หน้าเวทีฟ้าคุยอินเตอร์คอมกับทึมงาน
“คิวต่อไป ภาพถ่ายขุมทรัพย์ของมิสเตอร์เจ เตรียมมิสเตอร์เจด้วย อะไรนะ หาไม่เจอก็หาสิ....นายดินเตรียมเพลง” ฟ้าหันไปหาดินแต่ดินไม่อยู่แล้ว “นายดินไปไหน”
“เขาให้ผมเปิดแทนพี่ บอกจะไปห้องน้ำ ท้องเสีย”
ทีมงานบอกฟ้าถอนหายใจ ไม่ติดใจอะไร พูดใส่อินเตอร์คอมต่อ
“เจอหรือยัง”
ธีรเทพยืนรอดินอยู่หน้าห้องน้ำ กอหญ้าวิ่งเข้ามา
“เสร็จหรือยังพี่ เขาตามหาให้ควั่กแล้ว”
“ยังเลย”
กอหญ้าจะวิ่งเข้าห้องน้ำชายธีรเทพรีบห้าม
“เข้าไปไม่ได้”
“จะไปช่วยพี่ดิน”
“เดี๋ยวจะยิ่งมีพิรุธ รออยู่นี่แหละ”
ธีรเทพ และกอหญ้ารอดินอยู่หน้าห้องน้ำต่อไปอย่างร้อนใจ
ทางด้านฮันนี่เธอแกล้งวีนใส่สตาฟทั้งหมดที่อยู่หลังเวที
“ยืนบื้ออยู่ทำไม ไปตามหาตัวมิสเตอร์เจสิ”
“แต่ว่า”
“ที่นี่มีอะไรให้ทำตอนนี้หรือไง จะไปไม่ไป เดี๋ยวก็ไม่จ่ายค่าแรงหรอก”
สตาฟทั้งหมดวิ่งออกไป ทิ้งอินเตอร์คอมเอาไว้ ฮันนี่เดินไปสวมอินเตอร์คอม
“น้ำฟ้า สตาฟหายหัวไปกันหมดเลยนะ ใครจะเอาภาพสุดท้ายขึ้นไปบนเวที”
ฮันนี่ถอดอินเตอร์คอมออก ยิ้มเยาะ หยิบคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋าถือ หันไปมองภาพถ่ายของดิน สายตาเหี้ยมมาก
ฟ้าถอดอินเตอร์คอมอย่างหงุดหงิด แล้วรีบวิ่งไปหลังเวที มิ้นท์หลบอยู่มุมหนึ่ง พอเห็นฟ้าวิ่งไป มิ้นท์ยิ้มเจ้าเล่ห์รีบตามฟ้าไปทันที
ฮันนี่ยืนรอฟ้าอยู่หลังเวที จนกระทั่งฟ้าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ฮันนี่”
“มาแล้วเหรอ”
ฮันนี่หันไปใช้คัตเตอร์กรีดภาพของดินทันทีเป็นทางยาว
“ฮันนี่ ทำอะไรของเธอ”
ฟ้าถามอย่างตกใจแล้วรีบเข้าไปแย่งคัตเตอร์มาจากมือของฮันนี่ทันที มิ้นท์วิ่งเข้ามาเห็นฟ้าถือคัตเตอร์ในมือก็ตกใจกรีดร้องดังมากตั้งใจให้ได้ยินกันทั่วงาน
“กรี๊ดดดน้ำฟ้าเธอทำแบบนี้ทำไม กรี๊ด”
ฟ้าตกใจ หันรีหันขวาง ในขณะที่ฮันนี่แอบยิ้มเยาะ สะใจ มิ้นท์ยังร้องต่อเนื่อง
ทุกคนที่หน้าเวทีตกใจเสียงร้องของมิ้นท์กรูกันไปหลังเวที ขณะนั้นดินแต่งตัวเป็นมิสเตอร์ดีเจเสร็จพอดี วิ่งออกมาจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงกรี๊ดของมิ้นท์และเสียงคนฮือฮา ทั้งดิน ธีรเทพ และกอหญ้าตกใจ รีบวิ่งเข้าไปในงานทันที
ฟ้ายังตกใจยืนถือคัตเตอร์ บอส คุณชาย ต้น วิ่งเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น”
“น้ำฟ้ากรีดรูปพังหมดเลยค่ะบอส”
มิ้นท์ฟ้องทุกคนฮือ คุณสดใส น้ำฝน จอห์นเข้ามา
“ฟ้าเปล่านะคะ ฟ้า...” ฟ้าพยายามปฏิเสธแต่ฮันนี่ขัดขึ้น
“ยังจะมาเถียงอีกเหรอฟ้า ทั้งฉันทั้งมิ้นท์เห็นว่าเธอเป็นคนกรีดรูป”
“ฉันไม่ได้ทำ”
“คัตเตอร์คามือยังจะมาปฏิเสธอีก”
ดิน ธีรเทพ กอหญ้าเข้ามา
“พังหมดแล้ว เจ้าของภาพมาแล้ว จะว่ายังไง”
คุณชายตะวันโวยวายฟ้าหันไปมองดินที่อยู่ในคราบของมิสเตอร์ดีเจ ดินมองภาพของตัวเองอึ้งๆ
“ฉันไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ นะคะมิสเตอร์เจ”
“เธอต้องการจะแก้แค้นฉัน จนต้องใช้วิธีสกปรกขนาดนี้เลยเหรอ”
ฮันนี่ต่อว่าฟ้าทุกคนมองฟ้าด้วยสายตาตำหนิ ฟ้ากดดันมาก
โดยเฉพาะเมื่อเห็นสายตาผิดหวังของดินที่อยู่ในคราบของมิสเตอร์ดีเจ
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
