ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 7
ค่ำคืนนั้น...บัวกับรัญนอนอยู่ในห้อง บัวหันหลังให้ รัญนอนไม่หลับเหลือบมองบัวที่หน้าเตียง
“บัวระวง” ---“คะ”
“ผมอยากขอโทษที่ผมพูดไม่ดีกับคุณ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บัวเป็นลูกจ้างบัวก็ต้องอดทน”
“นี่คุณพูดประชดผมนี่”
“เปล่าค่ะ...บัวพูดจริงๆ ต่อไปนี้ไม่ว่าพี่รัญจะว่ายังไง บัวก็จะไม่โกรธ พี่รัญ”
“จริงเหรอ” ---“จริงค่ะ...บัวจะอดทนเพื่อพี่รัญ”
บัวบอกความในใจ รัญมองอึ้งกับคำพูดของบัว บัวยิ้มให้“ฝันดีนะคะ”
บัวหันหลังให้ รัญมองบัวอย่างหวั่นไหว แต่ก็พยายามขามตาหลับ ไม่ให้คิดอะไรมากนัก
+ + + + + + + + + + + +
ฉัตรชัยนัดลูกน้องให้มาพบที่ร้านอาหาร ลูกน้องรายงานว่าบัวไม่ได้ไปอเมริกาอย่างที่ทุกคนคิด
“แกแน่ใจได้ยังไงว่าน้องบัวไม่ได้ไปอเมริกา”ฉัตรชัยถามซ้ำ
“วันที่คุณบัวหายไป ไม่มีชื่อผู้โดยสารที่ไปอเมริกาชื่อรวินวรกานต์”
“แล้วแกรู้รึเปล่าว่าเค้าไปประเทศไหน”
“ไม่รู้หรอกครับนาย มีตั้งหลายร้อยประเทศ”
“แกตามหาข่าวต่อไป”
“นายครับ”ลูกน้องยิ้มแหยๆ
“เอาเงินใช่มั้ย” ฉัตรชัย หยิบเงินส่งให้หมื่นนึง “เอาไป ไอ้นี่ หน้าเงินจริงๆ”
“ขอบคุณครับ”ลูกน้องลุกเดินออกไป
“ท่าทางต้องกลับไปจูบปากน้องการ์ตูนอีกซักที”ฉัตรชัยบอกกับตัวเอง เพราะคิดว่ามีเพียงวิธีนี้วิธีเดียว ที่จะทำให้ได้ข่าวบัว
+ + + + + + + + + + + +
ที่อพาร์ทเมนท์...การ์ตูนเดินพูดโทรศัพท์อยู่ในห้อง
“แสดงว่าเค้าต้องเสียดายแกอยู่เหมือนกัน...เพราะถ้าเค้าไม่ชอบแกจริง เค้าก็ต้องส่งแกกลับแล้ว”
ทางด้านบัวบัวคุยโทรศัพท์กับการ์ตูนอยู่บนถนนหน้าโรงเรียนภาษา
“แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทนแรงเสียดสีได้นานแค่ไหน เพราะน้องสาวเค้ากับนังอ้อมคงไม่หยุดเล่นงานฉันแค่นี้แน่”
“แกอย่าไปสนใจพวกมัน สิ่งที่แกต้องทำก็คือพยายามมัดใจพี่รัญให้ได้ แกเคยเห็นตัวอิจฉาในหนังในละครมั้ย แกเลียนแบบตัวอิจฉา ทำออเซาะออดอ้อน เอามารยาหญิงที่มีทั้งหมดออกมาใช้”
“แกหมายความว่าจะให้ฉันเอาตัวเข้าแลกหรือ”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้น แค่หว่านเสน่ห์ใส่เค้าเยอะๆ ให้เค้าหลงแก”
“ฉันจะพยายามทำให้ได้”
“ไม่ใช่แค่พยายาม แต่แกต้องทำให้ได้”
“เออ...ฉันรู้ นี่ตูน ฉันอยากให้แกมาหาฉันที่นี่ได้มั้ยอย่างน้อยฉันจะได้มีเพื่อนคู่คิด”
“ฉันจะไปได้ยังไง ขืนไปฉันก็โดนพ่อแกไล่ออกจากงานสิและที่สำคัญพี่เพชรต้องไม่ยอมให้ไปแน่”
“ก็อย่าให้พี่เพชรรู้สิ...นะตูน ฉันรู้ว่าแกต้องมีวิธีที่จะหนีมาหาฉันได้”
“ฉันยังไม่รับปากหรอกนะ ต้องคิดแผนก่อน”
“ไม่รู้ล่ะ...ฉันรอแกนะ” ---“แกนี่มันจริงๆเลยนะ...”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงออดดังขึ้น การ์ตูนจึงตัดบท
“แค่นี้ก่อนนะ ไม่รู้ใครมา”
เสียงออดดังซ้ำมาอีก การ์ตูนปิดโทรศัพท์ แล้วเดินไปที่ประตู
“มาแล้ว...มาแล้ว ใจร้อนจังเลย”
การ์ตูนเปิดประตูออก เห็นฉัตรชัยยืนอยู่ก็ตกใจ“หา...คุณ...”
การ์ตูนดึงประตูปิด ฉัตรชัยเอามือดันประตูไว้
“ปล่อยนะ...ไม่งั้นฉันร้องจริงๆด้วย”การ์ตูนขู่
“ฉันมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเธอ”
“แต่ฉันไม่อยากคุยกับคุณ” ---“แต่เธอต้องคุย”
ฉัตรชัยเดินเข้ามาดันประตูปิด
“คุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะโทรเรียกยามว่าคุณบุกรุก”
“ก็ลองสิ ถ้าเธอโทรฉันจะขืนใจเธอ”
“หา...นี่คุณพูดจริงหรือพูดเล่น” ---“เธอก็ลองโทรดูสิ”
“ก็ได้...ฉันก็อยากรู้ว่าคุณจะกล้าจริงรึเปล่า”
การ์ตูนกดโทรศัพท์ ฉัตรชัยโดดเข้าไปกอด
“ว้าย...อย่า...อย่าทำอะไรฉัน...ฉันเชื่อแล้ว”
“เอาล่ะ...ฉันว่าเรามาคุยกันดีๆ ดีกว่า” ---“คุยอะไรอีก”
“เรื่องน้องบัว” ---“ก็บอกแล้วไงว่าเค้าอยู่ อเมริกา”
“โกหก...ชั้นสืบมาแล้ว น้องบัวไม่ได้ไปอเมริกา เค้าไปไหนบอกมาซะดีๆ”
ฉัตรชัยจับแขนการ์ตูนสองข้าง ดึงขึง
“นี่คุณจะจูบฉันอีกแล้วเหรอ”การ์ตูนถามหวาดๆ
“ใช่...บอกมาซะดีๆ ไม่งั้นผมจะจูบไม่ปล่อยนะ” ---“ฉันไม่รู้”
ฉัตรชัยก้มลงจูบ การ์ตูนพยายามปัดป้อง ---“อย่า...”
ขณะเดียวกัน เพชรเดินมาหยุดหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้ามา เห็นฉัตรชัยกำลังจูบการ์ตูน
“เฮ้ย...นี่มันเรื่องอะไรกัน”เพชรเข้าไปกระชากตัวฉัตรชัยออกมา
“พี่เพชรช่วยด้วย”
เพชรต่อยฉัตรชัย เต็มเหนี่ยว ฉัตรชัยเซล้ม เพชรตามเข้าไปกระชากขึ้นมาต่อยซ้ำ
“หนอย...กลางวันแสก ๆ” เพชรต่อยอัดอีกหมัด ฉัตรชัยกระเด็นไป เพชรคว้าแจกันขึ้นมาจะทุ่ม การ์ตูนวิ่งมาขวาง
“อย่า...พี่เพชร” ---“แกมาขวางทำไม”
“แจกัน...แพง” ---“ไอ้บ้านี่”
เพชรวางแจกัน จะเข้าไปกระชากฉัตรชัย การ์ตูนเข้ามาดึงแขนไว้
“พอแล้ว...อย่าทำอะไรเค้า”
“แต่มันปล้ำแกนะ แกยังจะห้ามชั้นอีกหรือ” ---“เค้าไม่ได้ปล้ำหรอก”
“แล้วแกไปฟัดกับเค้าทำไม หรือว่าแกนัดผู้ชายมามั่วในห้อง บอกมานะ”
“ฉันเปล่า...นั่นมันคุณฉัตรชัยนะ” ---“ฉันรู้แล้ว”
“ผมไม่ได้มาปล้ำ ผมแค่มาถามหาคุณบัว”ฉัตรชัยรีบบอก
“ถามอะไร ทำไมปากจ่อติดกันอย่างงั้น”
การ์ตูนอาย“พี่เพชรพูดอะไรน่าเกลียด”
“ก็ฉันเห็นเค้าจูบแกอยู่ ว่าไงคุณฉัตรชัย ทำไมต้องจูบน้องสาวผม”
“ก็น้องสาวคุณไม่ยอมบอกนี่ว่าคุณบัวอยู่ที่ไหน ผมเลยต้องใช้วิธีนี้หรือคุณอยากให้ผมใช้หมัดชกหน้าน้องสาวคุณ นี่ผมเห็นว่าเป็นผู้หญิงนะ ผมถึงใช้ปากจูบ”ฉัตรชัยหันไปหาการ์ตูน “ว่าไงคุณการ์ตูน น้องบัวอยู่ไหน”
“บัวอยู่อเมริกา”เพชรบอก
“คุณก็ถูกหลอกเหมือนผม ผมไปสืบมาแล้วน้องบัวไม่ได้อยู่อเมริกา”
เพชรแปลกใจ“จริงหรือตูน”
“ตูนจะไปรู้ได้ไง”การ์ตูนโกหกทันที
“เธอรู้ แต่เธอไม่ยอมบอกพวกเรา”ฉัตรชัยไม่เชื่อ
“เอ๊ะ คุณนี่ยังไง ฉันบอกไม่รู้ไม่รู้ คุณจะมาคาดคั้นฉันทำไมแล้วก็ไม่ต้องมาถามฉันอีกนะ ถ้าคุณมาอีกฉันจะเรียกตำรวจจับคุณเชิญออกไปได้แล้ว”
การ์ตูนเปิดประตูให้ ฉัตรชัยมองอย่างอาฆาต“ฉันจะต้องรู้ให้ได้”
ฉัตรชัยออกไป การ์ตูนหันมา เห็นเพชรจ้องอยู่ก็สะดุ้ง“พี่เพชรจ้องตูนทำไม”
“แกไม่ได้โกหกชั้นนะ”
“สาบานได้ ก็เห็นจดหมายกันอยู่แล้ว ว่ามันส่งมาจากอยู่อเมริกา ไอ้ฉัตรชัยนี่มันบ้า ตูนว่ามันคลั่งไอ้บัวมากกว่า”
เพชรมองจ้องการ์ตูนอย่างไม่อยากเชื่อ
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อรัญกลับมาจากที่ทำงาน บัวเอาใจรัญต่อหน้าอ้อม และรินลดาจนสองสาวหมั่นไส้ แต่รัญรู้สึกดีมากๆ
“เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน ค่อยมากินข้าวกันนะ”รัญบอก
“เดี๋ยวบัวถูหลังให้ค่ะ”
รัญชะงักไม่อยากเชื่อ“ถูหลังหรือ”
“ก็ถูหลังน่ะสิคะ หรือจะให้บัวถูข้างหน้าคะ”
บัวมองจ้องรัญ รินลดากับอ้อมตาโตตะลึง
“หน้าอกไงคะ...ไปเถอะค่ะ”
บัวคล้องแขนรัญเดินขึ้นไป รินลดาหันมาหาอ้อมทันที
“พี่อ้อม...ทำไมวันนี้นังบัวมันถึงได้ฉอเลาะ เอาอกเอาใจพี่รัญ”
“มัน กลิล” อ้อมพูดอย่างมั่นใจ
“อะไรคะ กลิล”
“ก็เมื่อกี้ที่น้องบอกไง กลิลแปลว่ามารยาไม่ใช่หรือ”
“ไม่ใช่ค่ะ...ไกลลค่ะ”
อ้อมมองค้อนที่ภาษาอังกฤษตัวเองไม่ได้เรื่องเลย
“อุ๊ย ทำไมมันยากอย่างนี้ ไกล กลิล ไกล กลิล”
+ + + + + + + + + + + +
รัญใส่เสื้อคลุมเดินออกมาจากห้องน้ำ บัวกำลังจัดเสื้อผ้าให้
“เมื่อกี้คุณบอกว่าจะถูตัวให้ผมไง”
“มันเป็นแค่การแสดงค่ะ”
“อ้าว...ผมเห็นคุณพูดจริงจัง นึกว่าเรื่องจริง แต่ที่จริงแค่ถูหลัง ผมก็ไม่ได้ผิดสัญญาอะไรนี่ มา...เข้ามาถูหลังให้ผมหน่อย”
รัญเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ บัวมองตามอย่างอึ้ง รัญหันมาเรียกซ้ำ“มาสิ”
รัญเดินเข้าไป บัวหน้าจ๋อยตบปากตัวเอง หวั่นใจ“ไม่น่าปากพล่อยเลยเรา”
รัญนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ บัวยืนหันหลังให้
“หันหลังอย่างงั้นจะถูหลังให้ผมได้ไง” ---“พี่รัญโป๊อยู่รึเปล่า”
“ฟองสบู่เต็มไปหมด คุณไม่เห็นอะไรหรอก แล้วผมก็ไม่ได้มีเจตนาสกปรกกับคุณ ผมว่าคุณมาช่วยถูหลังให้ผมเถอะ ผมหิวข้าวแล้ว”
บัวเดินกระมิดกระเมี้ยนมาด้านหลังรัญ“พี่รัญช่วยส่งโฟมให้หน่อย”
รัญส่งโฟมอาบน้ำให้ บัวบีบโฟมถูหลังให้รัญ อย่างอึดอัดใจ
“แรงๆหน่อยสิ ทำไมเบาเหลือเกิน” ---“บัวกลัวพี่รัญเจ็บ”
“ไม่ต้องกลัว ผมชอบ แรงๆเลย”
บัวเม้มปาก ขูดมืออย่างแรง
“โอ๊ย...เบาหน่อยสิ” ---“ก็ไหนพี่รัญบอกชอบแรง ๆ”
“ก็ไม่ถึงขั้นต้องข่วนนี่นา” ---“ขอโทษค่ะ”
บัวพูดใส่หัวรัญแบบกระซิบ “ดีสมน้ำหน้า”
บัวแลบลิ้นใส่ รัญหันมา บัวสะดุ้ง
“ทำอะไร” ---“บัวกำลังดูว่าที่หลังพี่รัญมีรอยแผลอะไรรึเปล่า”
“ถูเข้าเร็ว ๆ”
บัวถูๆรัญเคลิ้มๆ รัญจับมือบัว บัวสะดุ้ง“นี่พี่รัญจะทำอะไรคะ”
“ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น”
“ก็บัวไม่รู้นี่...อยู่ ๆ พี่รัญก็มาคว้ามือบัว”
“ผมเพียงแต่จะให้คุณช่วยถูหน้าอกให้หน่อย”
“ถูหน้าอกหรือคะ”
“อ้าว...ก็คุณบอกไม่ใช่หรือว่าจะถูหน้าอกให้ผมด้วย”
บัวเดินอ้อมมาด้านหน้า บีบโฟมใส่มือถูหน้าอกให้รัญ รัญมอง บัวหลบตาอย่างอาย บัวถูที่หน้าอกรัญ มองเห็นนมรัญ บัวเหลือบมองหน้า เห็นรัญมองจ้อง
“พี่รัญหันหน้าไปทางอื่นได้มั้ยคะ”
“ทำไม...คุณเกลียดหน้าผมหรือ”
“ไม่ใช่ค่ะ เพียงแต่...” ---“เพียงแต่อะไร”
“บัวไม่ชอบให้ใครจ้อง”
“คุณนี่ทำตัวยังกะสาวบริสุทธิ์เหมือนไม่เคยไปกับผู้ชาย”
บัวชะงัก
“อาชีพอย่างคุณ แค่มองหน้าไม่เห็นต้องอายเลย ผมไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”
“ถึงบัวจะมีอาชีพขายบริการ บัวก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ...เอาล่ะ เสร็จแล้ว”
บัวหันหลังลุกออกไป รัญคว้ามือ “เดี๋ยว”
บัวชะงักมอง
“ที่เมื่อกี้ผมพูดไปคุณคงไม่โกรธผมนะ” ---“ทำไมต้องโกรธ”
“อ้าว...ผมไม่รู้นี่ เดี๋ยวคุณโกรธขึ้นมา ก็เก็บของหนีผมไปอีก”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าบัวจะไม่โกรธพี่รัญแล้ว แล้วบัวก็จะไม่หนีไปไหน จนกว่าพี่รัญจะเอ่ยปากไล่บัว พอใจมั้ยคะ”
บัวยื่นหน้าเข้ามาหา รัญชะโงกหน้าเข้ามาขโมยจูบ บัวสะดุ้งตกใจช็อคผงะถอย “เอ่อ...”
“คุณถามว่าผมพอใจมั้ย ผมก็ตอบแล้วไง เอ๊ะ...หรือว่าคุณยังไม่เข้าใจ”
รัญขยับตัวจะลุกขึ้นจากอ่าง
“เอ่อ...เข้าใจแล้วค่ะ เข้าใจแล้ว ไม่ต้องลุกมา”
บัววิ่งออกไป รัญหัวเราะอย่างขำๆกับท่าทางของบัว
บัววิ่งออกมาจากห้องน้ำ แตะปาก อย่างอาย
“พี่รัญนี่บ้าจริงๆ อยู่ๆมาขโมยจูบเรา”
รัญนอนอยู่ในอ่างนึกถึงบัว
“เสียดาย...เธอไม่น่าเป็นผู้หญิงขายบริการเลย บัวระวง”
เช้าวันใหม่เป็นวันหยุดของรัญ รัญออกมาซื้อของกับรินลดา เมื่อมาถึงหน้าร้านขายของ รัญหันไปถาม
“ขาดอะไรอีก”
รินลดา ดูในกระดาษที่จดมา “พวกผักสดน่ะค่ะ”
“งั้นไปด้านโน้น”
รัญเดินนำรินลดาไป“เออ...พี่รัญ น้องว่าพี่ต้องหาแม่บ้านให้น้องซักคนแล้วนะ”
“อ้าว...ทำไมอีกล่ะ”
“ก็น้องต้องไปเรียนเกือบทุกวัน พอกลับมาก็ต้องซักผ้า เก็บกวาดห้องนอน ล้างห้องน้ำอีก”
“อะไรกัน แค่นี้ทำไม่ได้ ดูบัวระวงสิ บัวระวงเค้าก็เรียนเหมือนเราแถมยังต้องซักผ้าให้พี่ ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้านทั้งหมดอีกงานมากกว่าเราตั้งเยอะ”
“มันไม่เหมือนกัน พี่ก็รู้ว่าน้องไม่เคยทำงานพวกนี้ โดยเฉพาะพี่อ้อมเค้าไม่ช่วยอะไรน้องเลยนะ แถมน้องต้องซักผ้าซักกางเกงในให้เค้าด้วย พี่หาแม่บ้านให้น้องซักคนเถอะนะ ไม่งั้นน้องต้องสอบตกแน่ ไม่มีเวลาดูหนังสือเลย”
“ก็ได้ เดี๋ยวพี่จะลองหาแม่บ้านให้”
“อย่าช้านะ ไม่งั้นน้องนิ้วกุดแน่”
รัญมองน้องสาวอย่างเหนื่อยใจ
+ + + + + + + + + + + +
ป้าไหมยิ้มเยาะ ใส่รัญ เมื่อรัญบอกให้ช่วยไปทำงานบ้านให้อีก
“ในที่สุดก็ไปไม่รอด ต้องกลับมาหาป้า”
“ป้าจะเริ่มงานได้เมื่อไหร่”รัญตัดบท ไม่อยากพูดกับป้าไหมมากนัก
“แล้วคุณรัญจะให้เริ่มเมื่อไหร่ล่ะคะ”
“พรุ่งนี้เลยแล้วกัน ป้าไปหาน้องสาวผมที่บ้าน เค้าชื่อริน”
“ได้ค่ะ...อ้อ แต่ป้าต้องขอชาร์ตค่าบริการเพิ่มอีก 50 เปอร์เซ็นต์นะคะ” ---“ทำไม”
“ก็ป้าบอกแล้วไงคะ ถ้ากลับมาหาป้า ป้าต้องขึ้นค่าบริการ”
รัญถอนใจ ไม่อยากจะจ้าง แต่ก็ไม่มีทางเลี่ยง
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 7 (ต่อ)
เมื่อป้าไหมไปที่บ้านรัญ รินลดายกตระกร้าผ้ากองโตมาวางตรงหน้าทันที
“คุณรินจะให้ซักทั้งหมดนี่หรือซักแต่เสื้อคะ”ป้าไหมถาม
อ้อมเดินเข้ามาวางท่าเป็นคุณนาย
“ซักทั้งหมดสิจ๊ะ ผ้าเนื้อบางก็ซักมือ ส่วนยีนส์ เสื้อยืดก็ซักเครื่อง เสร็จแล้วก็รีดให้เนี๊ยบ แขวนไม้ขึ้นราวใส่ตู้ให้เรียบร้อย อย่าให้ยับเป็นอันขาด”
ป้าไหมมองอ้อมอย่างหมั่นไส้
“ได้ค่ะ...ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับเงิน ถ้าเงินไม่ดี เสื้อก็ต้องยับบ้างเป็นบางตัว”
“เรื่องเงินป้าไม่ต้องห่วง พี่อ้อมเค้าเป็นลูกสาวปลัดกระทรวง ถ้าป้ายิ่งทำดีเท่าไหร่พี่อ้อมเค้าทิปไม่อั้นอยู่แล้ว ใช่มั้ยคะพี่อ้อม”รินลดาหันไปถามอ้อม
อ้อมพยักหน้า“ใช่”
“แล้วเรื่องอาหารจะให้ป้าทำด้วยมั้ยคะ”
“ไม่ต้อง...เรื่องอาหารเป็นหน้าที่ของแม่บัวระวงเค้า”
“แต่ก่อนที่คุณบัวระวงเค้าจะมาที่นี่ ป้าก็เป็นคนดูแลบ้านทำอาหารให้คุณรัญนะคะ”
“แล้วป้ารู้จักกับเค้านานแล้วเหรอ”อ้อมซักทันที
“อุ๊ย...ไม่นานหรอกค่ะ เค้าเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่ถึงเดือน”
รินลดากับอ้อมชะงักมองหน้ากัน
“ไม่ถึงเดือนเหรอ”รินลดาแปลกใจ
“ค่ะ...รู้สึกป้าจะเจอเค้าก่อนสิ้นเดือนไม่กี่วันนะคะ”
อ้อมหันไปถามรินลดาทันที
“หมายความว่าเค้ามาก่อนหน้าเราแค่อาทิตย์เดียวเหรอน้องริน”
“ถ้าเป็นอย่างงั้น รินว่ามันดูผิดปกตินะคะ”
“ใช่...อยู่ ๆ พี่ชายเธอก็มีผู้หญิงมาอยู่ด้วยก่อนที่เราจะมาถึง”
“งั้นรินว่าเราต้องสืบแล้วล่ะค่ะ ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่”
“ถ้าคุณรินอยากรู้ ทำไมเราไม่ค้นห้องดูล่ะคะ”ป้าไหมสอดขึ้น
“ค้นห้องเหรอ”
อ้อมตาโตเห็นทางสว่าง“ใช่...เรามัวแต่โง่ซะตั้งนานนะน้องริน”
อ้อม รินลดา กับป้าไหมแอบเข้ามาในห้องของรัญ อ้อมเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อบัวที่แขวนในตู้ออกมาดู เห็นยี่ห้อเสื้อผ้าโนเนมก็ทำหน้าเบ้
“ไร้รสนิยมจริงๆ”
ทั้งสามคนช่วยกันรื้อค้น แต่ไม่เจออะไร
“ไม่ได้เรื่อง มีอะไรมั้ยน้องริน” ---“ไม่มีอะไรเลยค่ะ”
“มันคงเอาพาสสปอร์ตไว้กับตัวนะ ว่าไงป้าไหม”
“ไม่มีค่ะ ป้าหาหมดแล้ว เหลือแต่ที่นอนเนี่ยค่ะ เรายังไม่ได้เอามีดกรีดดู เอามั้ยคะ”
ป้าไหมยกมีดทำท่าจะกรีดที่นอน รินลดารีบห้าม“อย่านะ”
“เหมือนในหนังไงคะ ผู้ร้ายชอบซ่อนของไว้ในที่นอน”
“ไม่ได้...ขืนกรีด ป้าต้องเป็นคนจ่ายเงินค่าที่นอนนะ” อ้อมแย้ง
ขณะเดียวกันนั้นมีเสียงประตูด้านล่างปิดดังปัง อ้อม รินลดา ป้าไหมสะดุ้ง
“อย่าบอกนะว่านังบัวระวงกลับมาแล้ว”อ้อมโพล่งออกมา
รินลดาวิ่งออกไปดูนอกห้องโผล่หน้าไปดู เห็นบัวอยู่ชั้นล่าง รีบวิ่งกลับมาบอก
“มันกลับมาแล้วจริงๆ”ป้าไหมหน้าตื่น
“แล้วห้องรกอย่างนี้ทำไงดีคะ”
“เอาอย่างนี้นะ...น้องรินอยู่บนนี้กับป้าไหม ช่วยกันเก็บของให้เรียบร้อย พี่จะลงไปถ่วงเวลามันก่อน”
“พี่อ้อมอยู่ช่วยป้าไหมเถอะ น้องลงไปถ่วงเวลาเอง”รินลดาแย้ง
“ไม่ต้อง น้องไม่มีชั้นเชิงเท่าพี่หรอก เก็บเร็ว”
ป้าไหมตาโต
“เก็บสองคนเหรอคะ” ---“เร็วเถอะน่า”
อ้อมวิ่งออกไป รินลดากับป้าไหมวิ่งเก็บของอย่างเร็ว
ทางด้านบัววางของเสร็จจะเดินขึ้นข้างบน อ้อมเดินลงมา
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ บัวระวง”
“คุณมีอะไรเหรอคะ” ---“เปล่า...ก็แค่อยากมาคุยด้วย”
บัวมองอ้อมอย่างสงสัย ไม่อยากพูดด้วยจะเดินขึ้นข้างบน
“นี่เธอจะไปไหน” ---“ฉันจะขึ้นห้องฉันน่ะสิ”
อ้อมมาดักหน้า“เดี๋ยวสิ...ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ”
“ให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้มั้ย”
“ฉันว่าเธอใส่ชุดนี้ก็สวยดี จะเปลี่ยนทำไม”
“ก็เพราะมันสวยน่ะสิ ฉันถึงต้องเปลี่ยน เดี๋ยวทำกับข้าวมันจะสกปรก”
บัวขยับจะเดิน อ้อมคว้ามือ
“เดี๋ยวสิ...คุยกันก่อน”
“นี่คุณเป็นอะไรคุณอ้อม อยู่ๆวันนี้ถึงอยากจะคุยกับฉัน”
“ก็บอกแล้วไงว่ามีเรื่องสำคัญ เธอนั่งนี่ก่อน”
อ้อมดึงบัวให้ลงนั่ง“มีอะไรก็ว่ามา ฉันมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ”
เสียงโครมดังจากข้างบน บัวสะดุ้ง
“นั่นเสียงอะไร ใครอยู่บนห้องฉัน”
“ไม่มี...ใครจะอยู่บนห้องเธอ”
“แล้วน้องรินล่ะคะ น้องรินหายไปไหน”
“เค้าถูห้องอยู่ข้างบน”
บัวมองอย่างสงสัย
“แล้วเรื่องสำคัญที่คุณว่ามีอะไร”
“ฉันอยากถามเธอตรงๆ เธอคบกับพี่รัญนานแล้วเหรอ” ---“นานแล้วค่ะ”
“แต่ฉันรู้ว่าเธอเพิ่งมาอยู่กับพี่รัญก่อนหน้าที่ฉันจะมาไม่นาน”
“คุณรู้ได้ยังไง” ---“ฉันรู้ก็แล้วกัน”
ทันใดนั้นเสียงรินลดาร้องขึ้น“โอ๊ย...”
บัวแปลกใจ“นั่นมันเสียงน้องรินนี่”
“คงจะเหนื่อยน่ะ”
“แต่เสียงมันไม่ได้อยู่ห้องคุณนะ มันอยู่ห้องนี้”
“ใครบอก เสียงมันอยู่ห้องนี้แต่สะท้อนไปห้องนู้น”
“แต่ฉันได้ยินมาจากห้องฉัน”
บัววิ่งขึ้นไปชั้นบนอ้อมวิ่งตาม
บัวเปิดประตูห้องเปิดเข้าไป เห็นป้าไหมอยู่ในห้องกับรินลดา ห้องทั้งห้องสะอาดเรียบร้อย ป้าไหมยิ้มแหยๆ “เรียบร้อยค่ะ”
“พวกคุณเข้ามาทำอะไรในห้องฉัน”
“ป้าเข้ามาทำความสะอาดให้ค่ะ”ป้าไหมรีบบอก
“ฉันเข้ามาช่วยควบคุม ไปค่ะป้าไหม”
ป้าไหมกับรินลดาเดินออกไป บัวมองตาม อ้อมยิ้มให้ก่อนไป บัวปิดประตูมองรอบห้องครุ่นคิดอย่างไม่ไว้ใจ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำนั้น บัวนั่งรอรัญที่เข้าไปอาบน้ำ เมื่อออกมารัญมองอย่างแปลกใจ“ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“วันนี้คุณรินกับคุณอ้อมพาป้าไหม ขึ้นมาค้นห้องเรา”บัวบอก
“คุณรู้ได้ยังไง” ---“บัวกลับมาเจอคุณรินอยู่บนห้องกับป้าไหม ส่วนคุณอ้อมก็พยายามจะถ่วงเวลาบัวไว้”
“แล้วเค้าจะค้นหาอะไร”
“บัวว่าเค้ากำลังสงสัยในตัวบัว แล้วเค้าก็รู้ด้วยว่าบัวเพิ่งมาอยู่กับพี่รัญ”
รัญนิ่งคิดมองหน้าบัว เห็นบัวดูกังวล
“ช่างเค้าเถอะ ถึงเค้าจะค้น เค้าก็ไม่มีทางเจอหลักฐานอะไรทั้งนั้น”
บัวยังหนักใจ
“ทำไมหน้าคุณไม่ดี คุณกลัวอะไร”
“บัวกลัวว่าเค้าจะรู้ว่าบัวเป็นใคร”
“เค้าจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อผมติดต่อคุณผ่านทางเพื่อนผม คุณสบายใจได้ จะไม่มีใครรู้เรื่องของคุณหรอก”
บัวพยักหน้าหันตัวจะลงไปนอน
“เดี๋ยว บัว...คุณช่วยนวดต้นคอให้ผมหน่อยได้มั้ย วันนี้ผมเมื่อยจัง” ---“เอ่อ...”
“อย่าบอกว่านวดไม่เป็นนะ”
“แต่บัวนวดไม่เก่งนะคะ”
“ก็แค่บีบๆ นวดๆ ไม่เห็นจะยากเลย ผมว่าอาชีพอย่างคุณน่ะควรจะฝึกไว้นะ” ---“ทำไมคะ”
“อ้าว...ผมว่ามันเป็นส่วนนึงของงานคุณนะ ถ้าคุณนวดเก่งลูกค้าคุณเค้าอาจจะให้ทิปคุณเยอะ”
“ถ้างั้นพี่รัญต้องจ่ายค่านวดให้บัวด้วยนะคะ”
“คุณต่างหากที่ควรจะให้เงินผม เพราะผมเป็นหุ่นให้คุณฝึก” ---“ก็ได้ค่ะ”
บัวลุกขึ้นมานวดไหล่ให้ รัญอมยิ้ม บัวบีบอย่างแรง รัญร้องลั่น
“โอ๊ย...นี่คุณแกล้งผมเหรอ”
“ก็บอกแล้วไงคะว่ามือใหม่หัดนวด มันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง”
รัญหันมาอมยิ้ม บัวยิ้มนวดอย่างมีความสุข รัญชี้ให้นวด บัวจับคอรัญหัก ---“โอ๊ย”
รัญคอค้าง บัวหัวเราะ รัญชี้ว่าหมุนกลับไม่ได้
“นี่คุณทำอะไรผมเนี่ย”
“เปล่านะคะ...ก็พี่รัญบอกให้บัวบิดคอ”
“ผมบิดคอกลับไม่ได้นะ”
บัวตกใจ “อะไรนะคะ...มันค้างเหรอ ทำไงดี”
“โอ๊ย...ผมเจ็บมาก”
“เจ็บเหรอคะ ตายแล้ว บัวไม่น่าทำให้พี่รัญเป็นแบบนี้เลย”
“งั้นคุณช่วยโยกกลับหน่อยได้มั้ย ผมจะนับหนึ่งสองสาม”
“แต่ถ้ามันหักล่ะคะ” ---“ไม่หรอกน่ะ”
“แต่ว่า” ---“เอานะ หนึ่ง สอง สาม”
บัวดึงคอรัญบิดกลับ รัญแน่นิ่งสลบ บัวช็อค“หา...พี่รัญ...พี่รัญ”
บัวจับหน้ารัญพลิกไปมาซ้ายขวา
“พี่รัญ...พี่รัญคะไม่นะ...พี่รัญต้องไม่เป็นอะไรนะคะ”
บัวโผกอดรัญ “พี่รัญ...พี่รัญ ตายไม่ได้นะคะ พี่รัญตื่นสิคะ”
รัญเอื้อมมือมากอด บัวชะงัก
“นี่พี่รัญแกล้งนี่ ปล่อยบัวนะ”
บัวบิดตัวหนี รัญพลิกคว้า“จะไปไหน”
รัญพลิกตัวทับบัว
“บัวโกรธพี่รัญจริงๆด้วย ตกใจหมด นึกว่าพี่รัญเป็นอะไร”
“ผมไม่ได้แกล้งนะ เมื่อกี้ผมเป็นจริงๆ”
“ปล่อยบัวได้แล้วค่ะ”
รัญจ้อง บัวมอง ทั้งสองมองตากัน บัวเสียงอ่อนลง เริ่มปล่อยใจ
“ปล่อยบัวเถอะนะคะ”
รัญมองทำท่าเหมือนจะจูบ บัวมองตั้งท่าจะรับรัญชะงัก
“ผมขอโทษที่แกล้งคุณ”
รัญพลิกตัวออก นอนหงายลง บัวเหลือบมอง รัญหันมาถาม
“หรือคืนนี้คุณอยากนอนบนเตียงกับผม”
“บัวนอนข้างล่างดีกว่าค่ะ”
บัวไหลตัวลงจากเตียง รัญหันมาถอนใจสะกดกลั้นความรู้สึก...บัวพยายามข่มใจตัวเอง แล้วรำพึงในใจ
‘...เราต้องไม่อ่อนไหวไปกับเค้า...’
บัวพลิกตัวหันหลังให้ รัญเหลือบมองไปทางบัวแล้วปิดไฟหัวเตียง
+ + + + + + + + + + + +
การฺตูนเดินหยิบเสื้อผ้าของใช้ใส่กระเป๋าเดินทาง พลางพูดโทรศัพท์กับรัชนี พนักงานที่บริษัทไปด้วย
“คุณรัชนีตูนจะไม่อยู่ซักอาทิตย์นะ”
“คุณตูนจะไปไหนคะ” ---“ไปธุระน่ะ”
“เสี่ยใหญ่รู้แล้วใช่มั้ยคะ”
“รู้แล้ว...ตูนลาเสี่ยกับป้านิเรียบร้อยแล้ว แล้วงานที่ตูนสั่งไว้อย่าให้พลาดล่ะ” ---“ค่ะ”
“ถ้ามีอะไรก็โทรหาตูนได้ตลอดเวลา...อ้อ ไม่ต้องบอกใครล่ะว่าตูนอยู่ที่ไหน” ---“ค่ะ...ค่ะ”
การ์ตูนปิดโทรศัพท์ หยิบของใส่กระเป๋า ปิดกระเป๋า มองซ้ายขวาสำรวจ“เราไม่ลืมอะไรแล้วนะ”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น การ์ตูนกดรับ“ฮัลโหล”
ฉัตรชัยพูดโทรศัพท์อยู่ที่ทางเดินมุมนึงในอพาร์ทเมนท์
“หวัดดี น้องการ์ตูน” ---“นั่นใคร”
“ผมฉัตรชัย”
“คุณพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าฉันไม่รู้ว่าบัวอยู่ไหน”
“นี่...ผมไปถามเพื่อนคุณบัวมาแล้วทุกคน เค้าบอกว่าคุณน่ะรู้ดีที่สุดว่าคุณบัวอยู่ไหน บอกมาซะดีๆ”
“เอาล่ะ...เอาล่ะ ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันรู้ แต่ฉันคงบอกคุณไม่ได้” ---“ทำไมไม่ได้”
“ก็เพราะบัวเค้าไม่ได้รักคุณ และเค้าก็ไม่อยากเจอคุณ”
“ถ้าเค้าไม่รักก็ให้บอกผมตรงๆ ไม่ต้องพูดผ่านคุณ เอาล่ะบอกมาดีๆว่าเค้าอยู่ไหน” ---“ฉันไม่บอก”
“ผมขอเตือนคุณนะ ถ้าคุณไม่บอก ผมต้องจัดการคุณแบบครั้งที่แล้วนะ”
“จะจูบฉันอีกเหรอ เสียใจด้วย คราวนี้คุณคงจูบฉันไม่ได้แล้ว เพราะฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว ลาก่อน”การ์ตูนปิดโทรศัพท์อย่างแค้นๆ “รู้จักเราน้อยไปซะแล้ว”
การ์ตูนลากกระเป๋าเปิดประตูห้อง ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นฉัตรชัยยืนอยู่ “หา...คุณฉัตรชัย”
“นึกเหรอว่าจะหนีผมพ้น”
“ฉัน...ฉันไม่ได้หนีนะ ฉันต้องรีบไปจริง ๆ”
“คุณจะไปไหน” ---“ฉันจะไปทำงาน”
“อย่ามาโกหก นี่จะไปหาน้องบัวใช่มั้ย บอกมาซะดีๆ”
ฉัตรชัยเดินเข้าหา การ์ตูนถอยหนี “อย่านะ”
“บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าน้องบัวอยู่ไหน” ---“ฉันไม่บอก”
“ถ้าเธอไม่บอก ฉันต้องจูบสั่งสอนเธอนะ แล้วคราวนี้ฉันจะขืนใจเธอด้วย”
การ์ตูนตกใจตะโกนลั่น“อย่านะ...ช่วยด้วย”
การ์ตูนวิ่งหนี ฉัตรชัยรวบตัวได้จับทุ่มลงเตียง
“บอกฉันมาดีๆนะ ไม่งั้นฉันจูบจริงๆ”
การ์ตูนเอามือควานใต้หมอน“ไม่...ฉันบอกไม่ได้”
การ์ตูนเอาที่ชอตเสียบคอฉัตรชัย ฉัตรชัยสะดุ้งดิ้นลงจากเตียง“โอ๊ย...”
“เป็นยังไง...ฉันไม่ใช่หมูอย่างที่คุณคิดหรอกนะ คุณฉัตรชัย”
“ช่วย...ด้วย”ฉัตรคราง ---“ได้”
การ์ตูนเอาที่ชอตจิ้มที่คอฉัตรชัยอีกที ฉัตรชัยดิ้นพล่านตาเหลือก การ์ตูนคว้ากระเป๋าวิ่งออกไป ฉัตรชัยนอนร้องโอดโอย
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา...บัวเดินข้ามถนนมาหาการ์ตูนที่นั่งรออยู่ การ์ตูนโบกมือให้ บัววิ่งเข้ามากอด
“คิดถึงแกจังเลย”
“ฉันก็คิดถึงแก”
“ดีใจจริงๆที่แกมา ขอบใจแกมากนะ”
“ไม่ต้องมาขอบใจหรอก ถ้าฉันโดนไล่ออกจากงานแกต้องรับผิดชอบชีวิตฉันนะ”
“ฉันรับรอง ถ้าพ่อกับแม่รู้ ฉันจะบอกว่าฉันสั่งแกให้มา แกก็หมดมลทิน”
“เอาล่ะ...ไหนแกเล่ามาซิว่าแม่สองคนนั่นทำอะไรแกบ้าง”
บัวนึกถึงรินลดากับอ้อม ก็หน้าตึงทันที
อ้อมเดินถือเบียร์กับกาแฟเข้ามาหารินลดา ขณะที่รินลดานั่งทบทวนสิ่งที่เรียนมาอยู่ รินลดามองอย่างไม่ค่อยชอบใจ
“นี่พี่อ้อมดื่มกลางวันแสกๆเลยเหรอคะ”
“เครียดๆน่ะ...เธอเอาหน่อยมั้ย”
“ไม่ล่ะค่ะ เดี๋ยวพี่รัญรู้จะโดนดุ”
“ทำตัวเป็นเบบี๋ไปได้”
“ไหนพี่อ้อมว่ามีอะไรจะคุยกับริน”
“ตั้งแต่แม่บัวระวงกลับมาในภาคใหม่เนี่ย พี่ไม่มีโอกาสทำคะแนนเลยนะ มันฉกตัวพี่รัญไว้คนเดียว สงสัยงานนี้พี่ต้องแห้วแน่ๆ”
อ้อมกระดกเบียร์ดื่ม รินลดาดึงแก้ว
“ใจเย็นค่ะพี่อ้อม เดี๋ยวก็เมาตายพอดี”
“เธอไม่ต้องห่วง พี่ดื่มได้เป็นลัง พูดแล้วก็แค้นใจ สวยๆอย่างพี่ต้องมานั่งจมอยู่กับเรื่องอะไรไม่รู้ เป็นเพราะแม่พี่คนเดียวที่อยากจะได้เงินเค้า”
รินลดาชะงัก“เงินใครเหรอคะ”
“อ๋อ...ไม่ใช่ แม่เค้าอยากให้พี่แต่งงานกับพี่รัญ แล้วก็จะแบ่งทรัพย์สมบัติให้พี่ทั้งหมด”
“งั้นพี่อ้อมก็ต้องอดทนนะคะ นี่มันแค่ยกแรก ยกสองยกสามอาจจะเป็นคะแนนของพี่ก็ได้”
“พี่จะไปทำคะแนนช่วงไหน นังบัวระวงมันติดอยู่กับพี่รัญตลอดเวลา”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นหน้าที่น้อง” ---“เธอจะทำยังไง”
“ขอให้พี่เตรียมตัวให้พร้อมเถอะค่ะ รับรองคืนนี้พี่ได้อยู่คู่ติดกับพี่รัญแน่”
“ให้มันจริงเถอะ”อ้อมยกเบียร์ดื่มหลายอึกติดกัน“อีกแก้วนะค่อยไป”
รินลดามองอ้อมแล้วกลืนน้ำลาย กับท่าทางขี้เมาของอ้อม
+ + + + + + + + + + + +
รัญนั่งทำงานอยู่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รัญกดรับ...“ฮัลโหล”
“พี่รัญเหรอคะ นี่บัวนะคะ” ---“อ้าวว่าไง”
“บัวจะบอกว่าเย็นนี้พี่รัญทานอาหารมาจากข้างนอกได้มั้ยคะ” ---“ทำไมล่ะ”
“บัวจะขอลาซักวันค่ะ จะไปทานข้าวกับเพื่อน”
“ผู้ชายหรือผู้หญิง”
“ผู้หญิงค่ะ...เพื่อนที่โรงเรียน เค้าชวนทานข้าว”
“ก็ได้...อย่ากลับดึกนะ”
“ค่ะ...รับรองไม่เกินสี่ทุ่ม ไม่ต้องห่วงนะคะ” ---“จ้ะ”
บัววางโทรศัพท์ การ์ตูนยืนมอง
“นี่เค้าซักแกด้วยเหรอว่าไปกับใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง” ---“อืมม์”
“อย่างนี้ก็แสดงว่าเค้าต้องสนใจแกบ้างล่ะน่า เพราะถ้าไม่สนใจเค้าจะหึงเหรอ ฉันว่าแกมีสิทธิ์นะ”การ์ตูนบอกอย่างมั่นใจ
“ขอให้จริงอย่างที่แกว่า ถ้าฉันได้แต่งงานกับพี่รัญ ฉันจะให้แกเป็นเพื่อนเจ้าสาว” ---“จริงนะ”
“จริงสิ...แต่แกต้องรีบหาเพื่อนเจ้าบ่าวให้ได้ก่อนเถอะ”
ทั้งสองจูงมือกันเดินเข้าตัวเมืองไป
“แล้วแกไม่มีใครมาจีบเลยเหรอ”บัวถาม
“ไม่เห็นมีซักคน”
“แล้วพี่ต้อยที่อยู่ฝ่ายขายล่ะ ฉันเห็นเค้าจีบแกไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เอาหรอก หน้าเละยังกะขนมครก”
การ์ตูนเบ้หน้า บัวหัวเราะขำๆ
(จบตอนที่ 7 )
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
