(ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 09.30 น.)
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 2
คุณหญิงรมณีย์ติดการพนันอย่างหนัก และมีหนี้สินมากมาย เธอจึงหวังที่จะให้รัญแต่งงานกับ อ้อม ลูกสาวของสิงห์ และเพียงเพ็ญเพื่อนรุ่นน้องที่มีฐานะร่ำรวย หลังจากบอกรัญไปแล้ว รมณีย์ได้ไปหาเพียงเพ็ญที่บ้าน เพื่อบอกให้รู้ว่าอยากให้อ้อมแต่งงานกับรัญ อ้อมที่นั่งฟังอยู่ด้วยสนใจมาก
“คุณป้าหญิงแน่ใจนะคะว่าพี่รัญจะชอบอ้อม”
“แล้วทำไมถึงจะไม่ชอบล่ะจ๊ะ น้องอ้อมของป้าออกน่ารัก กิริยามารยาทก็งดงาม หนูมีอะไรด่างพร้อยตรงไหนที่ตารัญจะไม่รัก”รมณีย์พยายามพูดจาหวานล้อม
อ้อมพอใจที่ถูกชม เพียงเพ็ญก็พอใจเช่นกัน แต่พยายามสงวนท่าที “คุณหญิงอย่าเพิ่งพูดให้ความหวังยัยอ้อมเลยค่ะ เดี๋ยวยัยอ้อมเกิดปักใจรักลูกชายคุณหญิงขึ้นมาแล้วเค้าไม่รักตอบ ยัยอ้อมจะเป็นฝ่ายเสียน้ำตานะคะ”
“ใช่ค่ะ อ้อมยังไม่เคยรักใครด้วยนะคะ ถ้าผิดหวังอ้อมอาจจะต้องฆ่าตัวตาย”อ้อมทำเสียงเศร้า
รมณีย์รีบบอก...“อุ๊ย อย่าพูดอย่างงั้นสิลูก ป้าขอเอาหัวเป็นประกัน ถ้าตารัญเห็นหนูอ้อมแล้วไม่ชอบล่ะก็ มาตัดคอป้าได้”
“ถ้าคุณหญิงพูดแบบนี้ น้องก็ค่อยเบาใจหน่อย ยัยอ้อมเป็นลูกสาวคนเดียวของน้อง น้องก็อยากให้เค้าได้เจอกับผู้ชายที่ดีที่สุด”เพียงเพ็ญแสดงท่าทีให้เห็นว่าเบาใจมาก
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงจ้ะ ลูกชายพี่เป็นคนดี เค้ารักแม่เชื่อแม่ ถ้าแม่บอกว่าอะไรดีไม่เคยขัด แถมหน้าที่การงานก็ก้าวหน้า ในอนาคตก็จะได้เป็นถึงท่านทูตเชียวนะ”
“หมายความว่าอ้อมก็มีโอกาส ได้เป็นคุณหญิงภรรรยาทูตเหรอคะ”อ้อมตื่นเต้นยิ่งขึ้น
“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ ป้าถึงอยากให้หนูได้ไปทำความสนิทสนมกับพี่รัญ ยิ่งตอนนี้พี่เค้าไม่มีใคร หัวใจว่างเปล่า รับรองถ้าเค้าเจอหนูเค้าต้องหลงรักหนูแน่”รมณีย์พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจสุดๆ
“น้องอ้อมกราบขอบพระคุณคุณป้าหญิงสิลูก”
เพียงเพ็ญสะกิด อ้อมกราบรมณีย์อย่างนอบน้อม
“อ้อมต้องกราบขอบพระคุณ คุณหญิงป้านะคะที่รักและเมตตาอ้อม”
“จ้ะ เมื่อไปถึงที่นู่นหนูก็ต้องทำทุกอย่างให้พี่เค้าประทับใจนะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ อ้อมจะทำให้พี่รัญรักอ้อมและขออ้อมแต่งงาน ไม่เกินสามเดือนนี้หรอกค่ะ”
“อุ๊ย น่ารักจริงๆเลยลูก” รมณีย์ดึงอ้อมมาหอมแก้มฟอดใหญ่ เพียงเพ็ญยิ้มปลื้ม อ้อมยิ้มอย่างอ่อนหวาน
+ + + + + + + + + + + +
อ้อม กับเพียงเพ็ญเดินไปส่งรมณีย์ที่รถ ทันทีที่รมณีย์ขับรถออกไป เพียงเพ็ญหันมาบอกลูกสาว “แกต้องจับพี่รัญให้ได้นะยัยอ้อม อย่าให้หลุดมือไปเด็ดขาด”
“แต่ถ้าเค้าไม่ชอบอ้อมล่ะแม่”
“แกต้องทำให้เค้าชอบ เพราะคุณหญิงรมณีย์รวยมากรู้รึเปล่า”
“แม่แน่ใจนะว่าเค้ารวยจริง ไม่ใช่คุณหญิงถังแตก”อ้อมไม่แน่ใจนัก
“นี่ นี่ แกอย่ามาทำปากเสีย ตระกูลนี้เค้าเป็นลูกหลานเจ้าพระยา เป็นเศรษฐีที่ดินทั้งแถวสุขุมวิทแล้วก็สาธร ถ้าแกได้แต่งงานกับลูกชายเค้า แกจะสบายไปทั้งชาติ”
“หนูคนเดียวเหรอคะที่สบาย”
“ถ้าแกสบายแกจะปล่อยให้แม่เป็นคุณนายต๊อกต๋อยหรือไง ฮึ”
“หนูล้อเล่นหรอกน่า ถ้าหนูสบายแม่ก็ต้องสบายด้วยสิ”
อ้อมกอดแม่อย่างเอาใจ เพียงเพ็ญยิ้มปลื้ม
+ + + + + + + + + + + +
บ้านที่รมณีย์อยู่นั้น เป็นบ้านแบบผู้ดีสมัยเก่า แต่สภาพในวันนี้ แสนจะทรุดโทรมเพราะรมณีย์ไม่เคยดูแลเลย เมื่อเข้ามาในบ้านก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นชายฉกรรจ์ นักเลงในบ่อนนั่งรออยู่ที่เก้าอี้รับแขกคนหนึ่ง อีกคนยืนอยู่ “หวัดดีครับคุณหญิง พักนี้ไม่เห็นไปที่บ่อนเลย เฮียโป๋เค้าคิดถึง”
“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่าง”
“ไม่ว่างหรือจงใจจะหนีหนี้”
“คนอย่างฉันไม่หนีหรอกกะอีแค่เงินล้านสองล้าน”รมณีย์พยายามพูดให้เป็นเรื่องธรรมดา
“แล้วเมื่อไหร่”
“ยังไม่รู้ มีเมื่อไหร่ก็จะเอาไปให้”รมณีย์จะเดินหนี นักเลงที่ยืนอยู่ตบผัวะเต็มเหนี่ยวm “โอ๊ย...” รมณีย์กระเด็นล้มไป นักเลงที่นั่งอยู่ ลุกขึ้นกระชากตัวขึ้นมา
“ฉันจะให้เวลาแกอีกสองอาทิตย์ ถ้าแกไม่เอาเงินล้านห้าพร้อมดอกเบี้ยไปคืนเฮียโป๋ ฉันจะเอาน้ำกรดมาสาดหน้าแก” นักเลงผลักรมณีย์เซไป แล้วเดินออกไปจากบ้าน รมณีย์ทั้งเจ็บทั้งกลับ
รินลดา ลูกสาวคนเล็กของรมณีย์ กลับมาจากข้างนอก เจอนักเลงทั้งสองคนเดินออกมาจากบ้าน รินลดาชะงัก นักเลงยิ้มให้กวนๆ รินลดาขยับหลบให้ทั้งสองเดินผ่านไป แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
“มีอะไรรึเปล่าคะแม่ แล้วผู้ชายสองคนนั่นเป็นใคร”
“ไม่มีอะไร เค้าเอาของมาส่ง”
“แต่หนูดูท่าทางมันไม่น่าไว้วางใจนะคะ”
“ก็แม่บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร”รมณีย์เสียงดังอย่างหงุดหงิด
“แล้วนั่นแม่เป็นอะไรคะ”รินลดาเห็นที่แก้มแม่เป็นรอย
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แกจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ อย่ามาจุกจิกกวนใจ แม่ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่” รินลดาไม่สบายใจ แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก
+ + + + + + + + + + + +
วันหยุดงาน รัญพาบัวไปเที่ยว เพื่อทำความรู้จัก คุ้นเคยกัน เสียงโทรศัพท์มือถือรัญดังขึ้น รัญหยิบขึ้นมามองเบอร์ เห็นว่าเป็นเบอร์รมณีย์ จึงกดรับ และเดินเล่นห่างออกมาจากบัว
“ครับแม่ แม่มีอะไรเหรอครับ”
“คืออย่างนี้จ้ะ แม่อยากจะเรโนเวทซ่อมแซมบ้านหน่อยน่ะ ตอนนี้บ้านเรามันก็ทรุดโทรมเต็มที แม่ต้องใช้เงินอีกสองล้านน่ะลูก”
“ทำไมมันเยอะนักล่ะครับ เมื่อปลายปีผมก็เพิ่งส่งไปให้แม่ห้าแสนนะครับ”
“ก็แม่บอกแล้วไงว่าบ้านมันทรุดโทรมมาก สองล้านนี่แม่ยังไม่รู้เลยว่าจะพอรึเปล่า ส่งมาให้แม่ก่อนนะ”
“แม่ไม่ได้เอาไปเล่นการพนันนะครับ”รัญถามอย่างรู้นิสัยรมณีย์ดี
“เอ๊ะ รัญนี่ยังไงกัน แม่บอกว่าเอามาทำบ้านก็ทำบ้านสิ ถ้าลูกไม่อยากให้ แม่ไม่เอาก็ได้นะ”รมณีย์แกล้งโมโหกลบเกลื่อนความจริง
รัญเห็นแม่ไม่สบายใจรีบบอก “ไม่ใช่อย่างงั้นครับแม่ ผมก็แค่ถามดู เอาล่ะครับ เดี๋ยววันจันทร์ผมจะโอนไปให้”
รมณีย์ยิ้มออก “ขอบใจมากนะลูก แม่ก็ไม่อยากจะกวนรัญหรอกนะ แต่แม่หมุนเงินไม่ทันจริงๆ ช่วงนี้ยัยรินเค้าก็เตรียมตัวจะไปหาลูกก็ต้องใช้เงินเยอะ เออ แม่บอกลูกรึยังจ๊ะว่ายัยรินกับน้องอ้อมจะไปถึงลูกวันเสาร์หน้านะ”
“บอกแล้วครับ”
“รัญต้องเทคแคร์ดูแลน้องอ้อมให้ดีนะลูก”
“ผมจะทำให้ดีที่สุดแล้วกันครับ แค่นี้ก่อนนะครับแม่”
“จ้ะ แม่รักลูกนะ”
“ผมก็รักแม่ครับ” รมณีย์ยิ้มออก เมื่อมีเงินใช้หนี้ แก้ปัญหาไปได้อีกครั้ง แต่เมื่อหันกลับมาอีกด้าน พบว่ารินลดายืนหน้าเครียดอยู่...
“มายืนจ้องแม่ทำไมยัยริน”
“แม่ติดหนี้ที่บ่อนอีกแล้วใช่มั้ยคะ”
“แกพูดเรื่องอะไรของแก”
“หนูได้ยินที่แม่ขอเงินพี่รัญนะคะ”
“นี่แกมาแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์งั้นเหรอ”
“แม่เคยสัญญากับพี่รัญแล้วนะคะ ว่าแม่จะเลิกเล่นการพนัน”
“แล้วฉันไปเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“แม่คะ หนูรู้นะว่าไอ้ผู้ชายสองคนที่มาหาแม่ มันมาทวงเงินแม่ใช่มั้ย ใช่มั้ยคะแม่ แม่ติดหนี้พวกมัน”
“เอาล่ะ ฉันยอมรับก็ได้ มันเป็นหนี้เก่าที่ค้างกันมาหลายปีแล้ว แล้วแกก็ไม่ต้องไปสาระแนบอกพี่ชายล่ะว่าแม่เอาเงินมาทำอะไร”
“แต่หนูไม่อยากให้แม่ทำแบบนี้กับพี่รัญเลย พี่รัญเค้ามีเงินเก็บไม่มากนะคะ”
“ก็นี่ไง แม่ถึงได้พยายามจะหาผู้หญิงรวยๆ ให้แต่งงานกับตารัญส่วนแก พอไปถึงปราก แกก็ต้องเชียร์ให้พี่ชายรักหนูอ้อมให้ได้”
รินลดาหนักใจ “แล้วถ้าพี่รัญเค้าไม่ชอบคุณอ้อมล่ะคะ”
“เป็นหน้าที่ของแกที่ต้องทำให้เค้าชอบ เพราะไม่อย่างงั้น แม่จะไม่มีเงินส่งแกเรียนต่อโท เข้าใจรึเปล่า” เมื่อแม่บอกอย่างนั้น รินลดาถึงกับพูดไม่ออก เพราะการเรียนต่อ เป็นความฝันสูงสุดสำหรับเธอ
+ + + + + + + + + + + +
รัญพาบัวไปนั่งที่ร้านกาแฟ รัญดื่มก่แฟ ส่วนบัวดื่มชาร้อนกับเค้ก รัญชวนคุยไปด้วย
“คุณอ่านประวัติส่วนตัวที่ผมให้ไปเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“เรียบร้อยค่ะ เราเจอกันที่เมืองไทย ตอนฉันเรียนอยู่ปี 1 ฉันเป็นน้องสาวของเพื่อนคุณ เพื่อนคุณชื่อสรศักดิ์ บ้านอยู่เชียงใหม่ รักกับคุณมาสองปีแล้ว”
“3 ปีไม่ใช่ 2 ปี”
“ขอโทษค่ะ...รักกับคุณมา 3 ปี แล้วฉันก็เพิ่งเรียนจบเลยบิน มาหาคุณ ด้วยความคิดถึง อ้อ แต่ฉันยังไม่รู้อีกเรื่องค่ะ”
“เรื่องอะไร”
“คุณชอบใส่กางเกงในสีอะไรยี่ห้ออะไรคะ”
รัญเหล่... “ไม่ต้องรู้ลึกถึงขนาดนั้นหรอก”
“แหม แต่ถ้ารู้ก็ดีนะคะ แฟนคุณจะได้เชื่อว่าเราเป็นคู่รักกันจริงๆ อ้อ ขอถามอีกเรื่องได้มั้ยคะ”
“เชิญ”
“ทำไมถึงต้องจ้างให้ฉัน มาเป็นตัวกันผู้หญิงที่แม่คุณจะส่งมาด้วย”
“แม่ผมต้องการให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก ซึ่งผมไม่ชอบวิธีนี้ เพราะถ้าผมจะแต่งงานกับใครผมจะแต่งก็เพราะว่าผมรักผู้หญิงคนนั้น”
“ฟังแล้วซาบซึ้งจริงๆค่ะ คุณก็เลยต้องการศึกษานิสัยใจคอของเธอก่อน”
“ถูกต้อง แล้วถ้าผมไม่ชอบเธอจริงๆ ผมก็จะบอกกับแม่ว่า ผมมีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้วคือคุณ”
“หมายความว่าคุณจะแต่งงานกับฉันเหรอคะ”
บัวทำท่าดีใจมาก รัญรีบฃัด “ไม่ใช่ แค่เรื่องโกหก”
“ขอโทษทีค่ะ ฉันลืมไป ฟังแล้วอินไปหน่อย”
“แต่ถ้าผมชอบผู้หญิงที่แม่ส่งมา ผมก็จะส่งคุณกลับเมืองไทยทันที” บัวนิ่งไปทันที รู้สึกใจหายกับคำตอบนี้
“ทำไมถึงเงียบไป ผมพูดอะไรผิดรึเปล่า หรือว่าอยากจะอยู่กับผมนานๆ”
“เปล่าค่ะ ฉันเพียงแต่จะบอกคุณว่า ถ้าคุณส่งฉันกลับเร็วกว่ากำหนด ฉันไม่คืนเงินคุณนะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมจะจ่ายตามที่เราตกลงกัน”
“ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหาค่ะ อ้อ ฉันสั่งเค้กอีกชิ้นได้มั้ยคะ”
“เชิญ” บัวหันไปสั่งเค้กกับพนักงาน รัญมองดูท่าทางของบัวอย่างรู้สึกชอบมากขึ้นเรื่อยๆ
+ + + + + + + + + +
รัญพาบัวเดินเที่ยวจนค่ำ และได้ชวนกันเดินมาที่สถานีรถไฟ บัวกอดอกอย่างหนาวๆ เพราะชุดที่ใส่นั้นบางมาก “หนาวเหรอ”รัญถามอย่างเป็นห่วง
“นิดหน่อยค่ะ”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่ากลางคืนอากาศจะเย็น ให้ใส่เสื้อผ้ามิดชิดกว่านี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทนได้” รัญถอดเสื้อแจ๊คเก็ตสวมให้ บัวมองอย่างประทับใจ รัญมองบัวอย่างหวั่นไหวเช่นกัน “ขอบคุณค่ะ คุณก็เป็นสุภาพบุรุษเหมือนกันนะคะ”
“ผมเพียงแต่ไม่อยากให้คุณหนาวตายซะก่อน เดี๋ยวผมจะเสียเงินฟรี”
รัญเอามือโอบไหล่ บัวสะดุ้ง “คุณกอดฉันทำไม”
“ผมก็หนาวเหมือนกันนะ รีบเดินเถอะ อีกไกลกว่าจะถึงสถานีรถไฟ” รัญกระชับแขนโอบบัวแน่น บัวแอบยิ้มอย่างรู้สึกดี
+ + + + + + + + + + +
ฉัตรชัย เห็นว่าทางบัวเงียบไปจึงชวนรัฐมนตรี.ผู้เป็นพ่อและคุณหญิงกานดาผู้เป็นแม่มาที่หามงคล ขณะที่นิภาพรรณ กับเพชรอยู่ด้วย มงคลจึงตัดสินใจบอกยกเลิกการแต่งงาน
“มีเรื่องอะไรเหรอครับ อยู่ๆถึงยกเลิกงานแต่งงาน”ฉัตรชัยถามอย่างร้อนใจ
“คือ...เอ่อ.. คือ ...”นิภาพรรณอ้ำอึ้ง
“คืออะไรครับ” รัฐมนตรีถาม
“คือ ยัยบัวเค้าหนีออกจากบ้านไปค่ะ”
“อะไรนะ หนีออกจากบ้าน”กานดาตกใจ
“แล้วมันเรื่องอะไร ทำไมลูกสาวคุณถึงหนีออกจากบ้าน”รัฐมนตรีถามอย่างมี่ค่อยพอใจ
“ยัยบัวแกไม่อยากแต่งงานกับคุณฉัตรชัยครับ”มงคลตอบ
“อะไรนะครับ”ฉัตรชัยงง
“คุณว่าอะไรนะ ลูกสาวคุณไม่อยากแต่งงานกับลูกชายผมงั้นเหรอ”รัฐมนตรีเสียงดังขึ้น
“ใช่ครับ ลูกสาวผมแกบอกว่าแกไม่ได้รักคุณฉัตรชัย”
“ไม่จริง คุณอาอย่าโกหกดีกว่า คุณอาไม่อยากให้ลูกสาวแต่งกับผม”ฉัตรชัยเสียงดังอย่างไม่พอใจ
“อาไม่ได้โกหกนะจ๊ะ ไม่เชื่อคุณฉัตรอ่านจดหมายนี่ดู”นิภาพรรณยื่นจดหมายให้
ฉัตรชัยรับจดหมายมาอ่าน แล้วขยำด้วยความโกรธ “ไม่ ยังไงผมก็ไม่ยอม ผมจะต้องแต่งงานกับคุณบัวให้ได้ คุณอาจะต้องไปตามลูกสาวกลับมา”
“เอ๊ะ คุณฉัตรชัย มันจะมากไปแล้วนะครับ พ่อกับแม่ผมบอกแล้วไง ว่าเราไม่รู้ว่ายัยบัวไปอยู่ที่ไหน”เพชรแย้งขึ้น
“ใช่ หรือถ้ายัยบัวกลับมา เราก็จะไม่บังคับให้เค้าแต่งงานกับคุณ”มงคลบอกเสียงแข็งเช่นกัน
“ไม่รู้ล่ะครับ ไม่ว่าคุณบัวจะรักหรือไม่รักผม ผมก็จะรอแต่งงานกับเธอ” ฉัตรชัยบอก แล้วลุกเดินออกไปจากห้องรับแขก
“เอ่อ ดิฉันต้องขอโทษท่านแทนลูกสาวด้วยนะคะ”นิภาพรรณหันมาบอกรัฐมนตรีกับกานดา “ผมไม่ต้องการคำขอโทษ เพราะงานนี้พวกคุณต้องรับผิดชอบ นี่ถ้านักข่าวรู้ว่าผู้หญิงไม่ยอมแต่งงานกับลูกชายผม ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“แล้วจะให้รับผิดชอบยังไงล่ะคะ”นิภาพรรณเสียงอ่อย
“คุณน้องต้องตามเอาตัวหนูบัวกลับมาแต่งงานกับลูกชายพี่ให้ได้ไม่งั้นความสัมพันธ์ของเราจบกัน”กานดาบอก แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินตามฉัตรชัยออกไป
เพชร มงคล และนิภาพรรณพากันเครียด การ์ตูนที่มาแอบฟังอยู่นานแล้ว พลอยเครียดไปด้วย
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 2 (ต่อ)
บัวซึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมเข้านอนแล้ว คุยโทรศัพท์กับการ์ตูน ฟังเรื่องราวที่การ์ตูนเล่าอย่างสนใจ
“เค้าพูดอย่างงั้นจริงๆเหรอ”
“ใช่ เค้าบอกว่าไม่ว่าแกจะรักหรือไม่รักเค้า เค้าก็จะแต่งงานกับแก”
“แล้วแม่ฉันว่าไง”
“จะว่าไง ก็พูดไม่ออกน่ะสิ ดีแล้วล่ะที่แกตัดสินใจหนีไป เพราะฉันว่าแกกับอีตาฉัตรชัยไม่เหมาะกันหรอก”
“แล้วพี่เพชรกับป๊าล่ะ”บัวซักอีก
“พี่เพชร กับคุณลุงคงไม่อยากให้แกแต่งแล้วล่ะ ว่าแต่แกเถอะสถานการณ์เป็นไง พี่รัญเค้าจำแกได้รึเปล่า”
“ไม่ได้หรอก ไม่เจอกันตั้งเกือบสิบปี แถมตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อ้วนเหมือนตอนเด็กแล้วด้วย”
“เออ โชคดีไป แล้วเค้าทำอะไรแกรึเปล่า”
“เปล่า”
“หมายความว่าเค้าไม่ได้แตะต้องตัวแกเลยเหรอ”
บัวยิ้มเมื่อนึกถึงรัญ “ใช่ เค้าเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลย ขนาดฉันแกล้งทำเป็นยั่วยวนเค้ายังไม่สนใจ แถมยังบอกด้วยว่าเค้าไม่ชอบผู้หญิงขายบริการ”
“เฮ้อ งั้นก็โล่งอก ฉันล่ะกลั๊วกลัวว่าเค้าจะทำอะไรแก”
“แกไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเค้าจะทำจริงฉันเอาตัวรอดได้”
“ให้มันจริงเถอะ ฉันกลัวว่าแกจะปล่อยตัวปล่อยใจเพราะแกรักเค้ามากกว่า นี่ไอ้บัว แกต้องสัญญานะว่าแกจะไม่มีอะไรกับเค้าเพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นแกจะเป็นฝ่ายเสียชื่อเสียง”การ์ตูนเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฉันสัญญา ฉันจะไม่มีอะไรกับเค้าจนกว่าฉันจะแน่ใจว่าเค้ารักฉัน โอเคป่ะ”
“แกนี่มันทะลึ่งจริงๆ”
บัวหัวเราะเสียงเคาะประตูห้องดัง บัวชะงัก บอก “แค่นี้ก่อนนะตูน” บัวกดปิดโทรศัพท์ เดินไปเปิดประตู เห็นรัญในชุดนอนถือผ้าห่มยืนอยู่หน้าห้อง รัญชะงักเห็นบัวในชุดกางเกงขาสั้น บัวยิ้มเขินกับชุดตัวเองที่ดูโป๊ รัญทำหน้าขรึม
“ผมได้ยินเสียงเหมือนใครพูดในห้อง”
“อ๋อ ฉันโทรศัพท์คุยกับแม่น่ะค่ะ”
“ผมเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้ คืนนี้ท่าทางอากาศจะเย็น”
“ขอบคุณค่ะ”
บัวรับผ้าห่มจากรัญ ทั้งสองมองสบตากัน ต่างฝ่ายต่างเก็บงำความรู้สึกในใจที่มีต่อกัน
รัญดึงประตูจะปิด “เดี๋ยวค่ะ พี่รัญ” รัญชะงักเปิดประตูกลับมามองหน้าบัว
“คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”
“ก็...พี่รัญไงคะ เพื่อความคุ้นเคย”
รัญพยักหน้ารับรู้อย่างพอใจแต่ไม่แสดงออก
“บัวจะบอกว่าเค้กที่สั่งมาเมื่อเย็นอร่อยมากเลยค่ะ ถ้าถึงวันที่พี่รัญจะส่งบัวกลับเมืองไทย พาบัวไปทานอีกครั้งได้มั้ยคะ”
รัญชะงักรู้สึกแปล๊บในใจ “อ๋อ ได้สิ”
รัญดึงประตูจะปิด บัวอมยิ้ม รัญเปิดประตูกลับมาใหม่ บัวสะดุ้ง
“อ้อ ผมจะบอกว่าถ้าพรุ่งนี้คุณตื่นมาไม่เห็นผม ไม่ต้องตกใจ เพราะผมออกไปจ๊อกกิ้งทุกเช้า”
“ค่ะ” บัวยิ้มให้ รัญมองบัวด้วยความรู้สึกปรารถนาในตัวบัว แต่พยายามข่มใจดึงประตูปิด บัวพิงประตูยิ้มอย่างมีความสุขสุดๆ
+ + + + + + + + + +
รัญนอนไม่หลับ เพราะใจคิดถึงบัวขึ้นมา เขาจึงออกจากห้องมาหาเครื่องดื่ม เมื่อเปิดประตูอกมา ก็พบบัวที่เปิดประตูออกพอดี ต่างฝ่ายต่างชะงัก - “คุณ...”
“พี่รัญจะเอาอะไรเหรอคะ”
“ผมนอนไม่ค่อยหลับ จะลงไปชงอะไรร้อนๆดื่ม
“บัวก็ว่าจะไปหาอะไรร้อนๆทานเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวบัวทำให้นะคะ”
“ขอบคุณ”
บัวเดินลงไปชั้นล่าง ส่วนรัญไปนั่งดูทีวีรอ ไม่นานนักบัวได้ชงโกแลตร้อนมาให้ “นี่ค่ะ ของพี่รัญ” - “ขอบคุณ”
รัญรับแก้วไป บัวถือแก้วตัวเองจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร “นั่งด้วยกันก็ได้”รัญชวน - “ค่ะ”
บัวลงนั่งบนโซฟาข้างรัญ ทั้งคู่ต่างเขินๆ รัญพยายามชวนคุย - “คุณชงอร่อยนะ” - “ขอบคุณค่ะ”
บัวยิ้มยกชอคโกแลตดื่ม และนั่งดูทีวีไปพลาง บัวหัวเราะขำกับภาพในทีวี รัญมองบัวอย่างขำๆกับท่าทางนั้น ทั้งคู่ต่างก็นั่งดูทีวีกันอยู่พักใหญ่ เมื่อรัญหันกลับมามองอีกที เห็นบัวหลับคอพับอยู่บนโซฟา รัญขยับตัวเข้าไปดูใกล้ๆ บัวลืมตาสะดุ้งเห็นรัญมองจ้อง
“พี่รัญ จะทำอะไรคะ”- - “ผมจะปลุกคุณ” - - “ขอโทษทีค่ะ เผลอหลับไปหน่อย” - - “ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว” - - “ค่ะ” บัวลุกเดินขึ้นห้องไป รัญมองตามมแล้วถอนใจอย่างพยายามตัดใจไม่คิดอะไรกับบัวให้มากนัก แล้วกลับเข้าห้องนอนไปเช่นกัน
+ + + + + + + + + + + + +
เพชรพยายามโทรหาเพื่อนๆของบัว เพื่อถามว่าบัวอยู่ที่ไหน ขณะเดียวกับที่การ์ตูนนั่งอยู่ไม่ห่าง พอเห็นว่าเพชรวางโทรศัพท์ลง การ์ตูนก็ชวนคุย
“ตูนว่าพี่เพชรอย่าเครียดไปเลย บัวมันเคยไปเมืองนอกคนเดียวตั้งแต่อายุ 13 แถมยังเคยเที่ยวมาแล้วเกือบทั่วโลก ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก ตูนว่ามันเอาตัวรอดได้”
“มันไม่เหมือนกัน นั่นไปเที่ยว นี่มันหนีออกจากบ้าน ไปอยู่ไหนก็ไม่รู้”
เสียงโทรศัพท์มือถือดัง เพชรกดรับ “ฮัลโหล...อ้าวไอ้รัญ ว่าไง”
“ฉันจะโทรบอกแกว่าผู้หญิงที่แกหาให้มาถึงเรียบร้อยแล้วนะ”
การ์ตูนนั่งจ้องด้วยความอยากรู้ เพชรเดินหนีไปคุยทางอื่น
“แล้วสวยมั้ย ถูกสเปคแกรึเปล่า”
“ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการก็ตรงสเปคฉัน สวย ผิวขาว ขายาว หุ่นดี ท่าทางฉลาด”
“แกก็อย่าไปคิดมากสิวะ ไหนๆก็ต้องอยู่ด้วยกันถึงสามเดือน ถ้าน้องเค้าชอบแก แกก็อย่าทำให้เค้าผิดหวัง แถมเสียเงินตั้งสามแสนจัดการซะเลย อย่าให้เสียเงินฟรี”
“ไม่มีทาง แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงประเภทนี้ ที่ยอมเสียเงินตั้งสามแสนก็เพราะต้องการให้มากันน้องอ้อม”
“ให้มันจริงเถอะเพื่อน”
“คนอย่างฉันพูดคำไหนเป็นคำนั้น แค่นี้ก่อนนะ ฉันแค่โทรมาส่งข่าวแล้วก็ขอบใจแก”
“เออ โชคดี” เพชรปิดสัญญา หันกลับมาพบการ์ตูนมองอยู่
“แอบฟังอะไร”
“เปล่า ตูนจะมาหยิบหนังสือ ใครโทรมาเหรอพี่เพชร”
“เออ ฉันไม่น่าลืม ฉันน่าจะฝากให้ไอ้รัญมันช่วยดูบัวให้ด้วย”
“บัวมันไม่ไปปรากหรอกพี่เพชร”
“แกรู้ได้ไง” - - “ตูนก็เดาเอาน่ะ”
เพชรมองอย่างไม่ค่อยเชื่อ “นี่ไอ้ตูน ฉันถามจริงๆ แกไม่รู้แน่เหรอว่าไอ้บัวมันไปไหน”
“ก็บอกว่าไม่รู้ ตูนจะโกหกทำไมเล่า บัวมันเป็นเพื่อนรักตูนนะ”
“ก็เพราะว่ามันเป็นเพื่อนรักแกน่ะสิ ฉันถึงไม่อยากเชื่อว่าแกไม่รู้”
“โธ่ พี่เพชร ตูนจะโกหกพี่เพชรทำไม”
“เอาล่ะ แกลองโทรหาเพื่อนคนอื่นที่เรายังไม่ได้โทร เดี๋ยวฉันมา”
“แล้วพี่เพชรจะไปไหน”
“ฉันจะไปพักสมองซะหน่อย เผื่อจะคิดอะไรออก”
“ให้ตูนไปด้วยนะ ตูนก็เครียด”
“แกไปไม่ได้หรอก” - - “ทำไมไปไม่ได้” - - “ฉันจะไปอาบอบนวด แกไปมั้ยล่ะ”
เพชรพูดกวนๆ แล้วเดินไปเลย “คนอะไรวะ ติดอ่างทุกวัน”การ์ตูนมองค่อนอย่างขัดใจ
+ + + + + + + + + + + +
ที่สถานอาบอบนวด หมอนวดนั่งอยู่ในตู้เพื่อรอให้ลูกค้ามาเลือก รินลดานั่งอยู่ในตู้ด้วย เพื่ออัดเทปสัมภาษณ์หมอนวด
“ทำไมน้องหญิงถึงเลือกมาทำงานอาบอบนวด”รินลดาถาม
“เงินดีพี่ จะไปทำงานอย่างอื่นก็ไม่พอกิน”
“แล้วทางบ้านรู้มั้ยว่ามาทำอาชีพนี้”
“ไม่รู้หรอกใครจะกล้าบอก ขืนบอกไปพ่อกับแม่ได้ด่ากระเจิงสิ”
“แล้วคิดว่าจะทำอาชีพนี้อีกนานมั้ย”
“ไม่หรอกพี่ กะว่าถ้าเรียนจบก็จะเลิก”
“งั้นพี่ขอถ่ายรูปเอาไปประกอบในคอลัมภ์หน่อยนะ”
“อย่าให้เห็นหน้ามากนะพี่ เดี๋ยวมหาลัยเค้าจะไล่ออก”
“โอเค”
รินลดาหยิบกล้องมาถ่ายรูป ขณะเดียวกันที่ด้านหน้า เพชรเดินเข้ามา กัปตันกุลีกุจอเข้าไปต้อนรับ
“หวัดดีครับเสี่ยเพชร ทำไมวันนี้มาแต่วัน ล่ะครับ”
“ปวดหัว ไม่รู้จะไปไหน จะมาเซาน่าซะหน่อย”
“แต่น้องมิ้นไม่อยู่นะครับ”
“ไม่ต้องหรอก ใครก็ได้ที่ไม่งี่เง่า”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมหาใหม่ๆให้ มีพวกไซด์ไลน์มาใหม่เยอะแยะเลย เสี่ยรอเดี๋ยวนะครับ”กัปตันโค้งให้แล้วหันไปสั่งลูกน้อง “เฮ้ย เอาเบียร์เย็น ๆ มาให้เสี่ยก่อน”
เพชรลงนั่งที่โต๊ะว่าง รินลดาเดินออกมาจากตู้พอดี เพชรมองอย่างสนใจในความสวย เห็นรินลดาลงนั่งที่โต๊ะด้านหลัง รินลดาหันไปสั่งเครื่องดื่มพนักงาน
“ขอกาแฟเย็นแก้วค่ะ มีข้าวผัดมั้ยคะ” - - “มีครับ” - - “งั้นก็ขอข้าวผัดกุ้งแล้วกัน”
พนักงานเดินกลับไป รินลดาหยิบหูฟังมาใส่เปิดเทปที่อัดไว้ เพชรถือแก้วเบียร์ที่พนักงานเอามาเสิร์ฟ ลุกเดินไปนั่งที่โต๊ะรินลดาด้วย เพราะเข้าใจว่าเป็นหมอนวด
“หวัดดีจ้ะ” - - “หวัดดีค่ะ”รินลดาตอบรับตามมารยาท
“เพิ่งมาทำงานที่นี่เหรอ”
รินลดาฟังไม่ชัดดึงหูฟังออก “อะไรนะคะ”
“เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเหรอครับ” - - “อ๋อ ค่ะ” - - “เรียนอยู่หรือว่าทำงานแล้ว” - - “ทำงานค่ะ มีอะไรเหรอคะ” - - “พี่ก็ถามไปอย่างงั้นแหละ ขึ้นไปคุยบนห้องกันดีกว่าไป” - - “คุณพูดอะไรเนี่ย”รินลดางงมาก
“พี่บอกว่าขึ้นไปคุยบนห้องกันดีกว่า เฮ้ย ต๋อง”
เพชรหันไปเรียกพนักงาน ที่พาผู้หญิงเดินตรงเข้ามาหา - - “ครับเสี่ย นี่ครับ น้องวุ้น เป็นไงครับ” - - “โทษทีว่ะ อั๊วเจอน้องคนนี้แล้ว” - - “อ้าวเหรอครับ ไม่เป็นไรครับ โทษทีน้องวุ้น” วุ้นมองค้อนรินลดาที่มาแย่งลูกค้าแล้วเดินหนีไป ต๋องหันมาถามรินลดา “แล้วหนูชื่ออะไร” - - “รินลดาค่ะ” - - “ไซด์ไลน์ใช่มั้ย” - - “เอ่อ...” - - “ไปกับเสี่ยเพชรเค้าเลย”
เพชรจับมือ รินลดาสะบัด - - “นี่คุณมาจับมือฉันทำไม” - - “อะไรกัน จับมือแค่นี้ทำโกรธไปได้”
ต๋องเห็นอย่างนั้นรีบเตือน - - “หนูจ๋า พี่รู้ว่าหนูเพิ่งมาทำงานนะ แต่มาทำงานแบบนี้ต้องตามใจแขกนะ แขกจะทำอะไรก็ได้” - - “ใช่จ้ะ น้องริน อยู่ข้างล่างพี่จับมือ แต่อยู่บนห้องน้องต้องให้พี่จับอย่างอื่นด้วยนะ” รินลดาโมโหมากที่ถูกมองว่าเป็นหมอนวด เธอตบหน้าเพชรฉาดใหญ่
“เฮ้ย ทำไมทำอย่างนี้กับแขก” ต๋องตกใจ รินลดาตบหน้าต๋องอีกฉาด
“ฉันจะบอกคุณสองคนให้รู้นะ ฉันเป็นนักข่าวมาสัมภาษณ์คนทำงานที่นี่ ไม่ได้เป็นหมอนวดอย่างที่พวกคุณเข้าใจ”
“หา...นักข่าวเหรอครับ” ต๋องตกใจ เพชรเองก็อึ้งไป รินลดาคว้าของเก็บมองหน้าเพชรอย่างโกรธจัด
“คุณนี่มันทุเรศจริงๆ” รินลดาเดินหนีไปทันที
“โธ่ไอ้ต๋อง แล้วไม่บอกว่าเค้าไม่ใช่พวกไซด์ไลน์”เพชรตบหัวต๋องไปทีนึง
“ขอโทษครับเสี่ย ผมไม่รู้จริงๆครับ”
เพชรวิ่งตามรินลดาออกไป
“เดี๋ยวครับคุณ”
“มีอะไรอีก”
“คือ...ผมอยากขอโทษคุณจริงๆที่เมื่อกี้ผมเสียมารยาทกับคุณ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ถือ” รินลดาจะเดินไป เพชรขวางไว้อีก
“ไม่ได้นะครับ ผมรู้สึกละอายใจจริงๆที่ทำแบบนั้นลงไป” รินลดามองหน้าอย่างดูถูก
“ฉันว่าคนอย่างคุณไม่น่าเป็นคนขี้อายหรอก เพราะกลางวันแสกๆ คุณยังมาเที่ยวอาบอบนวดได้เลย”
เพชรหน้าแตก “ไม่ใช่นะครับ คือผม...”
“อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้มาเที่ยว เพราะเมื่อกี้คุณเพิ่งจะชวนฉันขึ้นห้องอยู่หยกๆ”
“เอ่อ คือ...ผม...คือ...ผมจะพูดยังไงดีล่ะครับ ที่ผมเรียกคุณก็เพราะผมเห็นว่าคุณสวยถูกใจผมน่ะครับ”
“แต่เสียใจ ฉันไม่ชอบผู้ชายอย่างคุณ” รินลดาสะบัดหน้าเดินออก เพชรได้แต่มองถอนใจ
“เฮ้อ ซวยจริงๆเลยเรา”
เพชรเดินกลับเข้าไปด้านใน ต๋องยกมือไหว้เพชร
“ผมต้องขอโทษเสี่ยด้วยนะครับ ที่ไม่ได้เช็คให้แน่นอนซะก่อนนึกว่าเป็นเด็กไซด์ไลน์”
“ช่างมันเหอะ ยังไงอั๊วก็ถูกตบไปแล้ว ว่าแต่ลื้อรู้มั้ยว่าเธอเป็นใคร”
“เห็นผู้จัดการบอกว่าชื่อรินลดา มาจากหนังสือผู้หญิงแนวหน้าครับ”
“เสียดาย หน้าตาสวยๆ ถ้าทำไซด์ไลน์อั๊วจะจองทุกคืนเลย”
“ไม่แน่นะครับเสี่ย ถ้าเธอขัดสนเรื่องเงิน เธออาจจะมาทำไซด์ไลน์ก็ได้ ถ้าเธอมาผมจะโทรบอกเสี่ยคนแรกเลยครับ” เพชรพยักหน้ารับอย่างรู้สึกพอใจรินลดามาก
+ + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...บัวทำอาหารเช้าให้รัญทาน และได้ออกจากบ้านไปพร้อมเขาเพื่อไปตลาด
“คุณจำได้ใช่มั้ยว่าตลาดไปทางไหน”รัญหันมาถามก่อนที่จะแยกไปทำงาน
“จำได้ค่ะ ตรงไปเลี้ยวซ้ายแล้วก็เลี้ยวขวา ตลาดจะอยู่ขวามือไม่ทราบว่าเย็นนี้พี่รัญอยากจะทานอะไรคะ”
“อะไรก็ได้ที่คุณคิดว่าทำแล้วอร่อย”
“พูดแบบนี้ดูถูกกันนะคะ เพราะว่าบัวทำอร่อยทุกอย่าง ทั้งอาหารไทย อาหารฝรั่ง อาหารจีนก็ทำเป็นนะคะ”
“ก็ดี อย่างน้อยที่ผมจ้างคุณมา ผมก็ไม่เสียเงินเปล่า อ้อ ผมมีอะไรจะบอกคุณอีกอย่าง” - - “อะไรเหรอคะ”
“ถ้าน้องสาวผมกับคุณอ้อมมา ผมจะให้คุณไปลงเรียนภาษากับเค้าด้วย” - - “ไม่เรียนไม่ได้เหรอคะ” - - “อ้าว ทำไมล่ะ” - - “คือ...บัวเรียนหนังสือไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะ หัวไม่ค่อยดี” - - “แต่ผมอยากให้เรียนนะ คุณจะได้ไม่เหงาและอีกอย่างถ้าคุณกลับไปเมืองไทยคุณจะได้มีความรู้ติดตัวไปบ้าง” - - “ก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่รัญ”
“เอาล่ะ ผมไปทำงานก่อนนะ” รัญยิ้มให้ก่อนเดินแยกไปอีกทาง บัวมองตามยิ้มอย่างมีความสุข
(จบตอน 2)
ติดตามอ่านตอนต่อไป เวลา 09.30 น. พรุ่งนี้
