ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 5
ขณะที่รัญไปทำงาน รมณีย์ได้โทรหารัญ รัญเดินขึ้นบันไดพร้อมกับพูดโทรศัพท์ไปด้วย...
“คงไม่ได้หรอกครับแม่ อยู่ๆจะให้ผมเลิกกับ บัวระวงโดยไม่มีเหตุผล ผมทำไม่ได้ครับ”
รมณีย์ฟังแล้วโมโหมาก
“ลูกต้องทำได้ เพราะแม่ไปพูดบรรยายสรรพคุณลูก แล้วก็ทาบทามหนูอ้อมกับพ่อแม่เค้าไว้ให้ลูกแล้ว ลูกทำแบบนี้แม่เสียผู้ใหญ่รู้มั้ย”
“ก็ผมบอกแม่แล้วไงครับว่าผมขอศึกษาดูนิสัยใจคอเธอก่อน ถ้าเธอถูกใจผม ผมก็จะเลิกกับบัวระวง”
“แต่การที่ลูกเอาผู้หญิงอื่นมาอยู่ด้วยแบบนี้ หนูอ้อมเค้ารับไม่ได้นะ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ช่วยไม่ได้ครับ เพราะผมเจอบัวระวงก่อนเค้า”
“นี่...รัญ ฟังแม่ให้ดีนะ ครอบครัวหนูอ้อมเนี่ยเค้ามีทั้งเงินและชาติตระกูล ถ้าลูกได้แต่งงานกับเค้าลูกก็จะสบายไปทั้งชาตินะ”
“ที่แม่ต้องการให้ผมแต่งงานกับเค้าก็เพราะต้องการทรัพย์สินเงินทองของเค้าเท่านั้นเองเหรอครับ”
“เอ่อ ไม่ใช่...แม่ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นหรอก เพียงแต่แม่อยากให้ลูกได้แต่งงานกับคนดี ๆ เพื่ออนาคตของลูกเอง”
“เอาล่ะครับแม่ ถ้าคุณอ้อมเค้าดีจริงอย่างที่แม่บอก ผมก็จะแต่งกับเค้า แต่ผมจะเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวผมเอง”
“แต่ถึงยังไง แม่ก็ต้องการให้ลูกไล่ผู้หญิงชื่อบัวระวงออกไป”
“ผมบอกแล้วไงครับว่าผมทำไม่ได้ แค่นี้นะครับแม่”
รัญปิดโทรศัพท์ เดินเลี้ยวขึ้นตึกไป รมณีย์กดปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
“ไม่ได้การแล้ว ต้องสืบให้รู้ว่านังบัวระวงนี่มันเป็นใคร”
+ + + + + + + + + + + +
มงคลอ่านจดหมายโดยมี นิภาพรรณ เพชรและการ์ตูนอยู่ในห้องด้วย
“พ่อกับแม่ ไม่ต้องห่วง บัวสบายดี ขออยู่เที่ยวที่อเมริกาซักพัก ถ้าสบายใจเมื่อไหร่แล้วบัวจะกลับ รักพ่อแม่และพี่เพชรเสมอ...บัว”
นิภาพรรณแปลกใจ
“เอ๊ะ...แล้วลูกไปอยู่กับใครที่อเมริกา หา...การ์ตูน รู้มั้ยบัวไปอยู่กับใคร”
“หนูไม่ทราบค่ะ”
นิภาพรรณหันไปหาเพชร
“แล้วแกล่ะเพชร แกมีเพื่อนอยู่ที่อเมริกาบ้างรึเปล่า”
“มีครับ...แต่บัวมันจะไปอยู่กับเพื่อนผมได้ยังไง เพื่อนผมเป็นผู้ชาย”
“แต่เราก็เบาใจได้แล้วนะคะ เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าบัวอยู่ที่ไหนแล้วก็ปลอดภัยดี”การ์ตูนรีบออกความเห็นให้ทุกคนสบายใจ
“ก็เหลือแค่ว่าจะยกเลิกการแต่งงานของยัยบัวกับนายฉัตรชัยยังไง”มงคลบอกอย่างหนักใจ
“ไม่ยากนี่ครับ ก็บอกไปว่าไอ้บัวมันท้องกับฝรั่งที่เมืองนอก”เพชรแนะ
“แกก็พูดจาน่าเกลียด น้องเป็นผู้หญิงนะพูดเรื่องท้องเรื่องไส้ได้ยังไง”นิภาพรรณส่งเสียงดุ
“ถ้าอย่างงั้นก็ต้องเปลี่ยนเจ้าสาว”เพชรบอก
มงคลคิดตาม “เปลี่ยนยังไง”
“ก็ส่งไอ้ตูนไปแทนสิ...มันก็ผู้หญิงเหมือนกัน”
การ์ตูนตกใจหน้าตื่น
“บ้าเหรอพี่เพชร ตูนไม่ได้ชอบเค้าเหมือนกันนะ”
ขณะเดียวกันนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น รัชนีเปิดเข้ามา
“ขอโทษค่ะคุณเพชร มีแขกมาพบค่ะ” ---“ใคร”
“คุณหญิงรมณีย์ค่ะ”
การ์ตูนชะงักสนใจ “ให้เค้ารอในห้องนะ...เดี๋ยวผมออกไป”
รัชนีออกไป นิภาพรรณหันมาหาเพชร
“คุณหญิงเค้ามาทำไม...ถ้าเอาบ้านมาจำนองบอกว่าไม่เอาแล้วนะ ตอนนี้เราจะเปิดโรงงานใหม่ต้องใช้เงินอีกเยอะ”
“รู้แล้วน่า แม่ก็ทำเป็นงกไปได้”
เพชรเดินออกไป การ์ตูนลุกเดินตาม
“ของเก่ายังไม่มาไถ่เลย”นิภาพรรณบ่น
“คนเค้าลำบาก...ช่วยได้ก็ช่วยน่า รัญกับเพชรก็เป็นเพื่อนรักกัน”
นิภาพรรณมองค้อนสามี
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเข้ามาในห้องทำงาน รมณีย์ที่รออยู่ถามเพชรทันที
“เพชรรู้เรื่องที่ตารัญมีแฟนมั้ย”
“ก็ทราบนิดหน่อยครับ รัญเคยโทรมาคุยบ้าง”
“เห็นเค้าว่าเป็นน้องสาวของเพื่อนตารัญสมัยเรียนอยู่เชียงใหม่ เพชรรู้มั้ยว่าเพื่อนคนไหน”
“รู้สึกว่าจะเป็นน้องสรศักดิ์น่ะครับ”
“สรศักดิ์เหรอ...แม่ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อ”
“อยู่กันคนล่ะคณะครับ มีอะไรเหรอครับ”เพชรแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“แม่ไม่อยากให้ตารัญเค้าไปคบผู้หญิงสะเปะสะปะ เกิดไปได้คนไม่ดีเข้ามันจะมีผลกับหน้าที่การงานของเค้า”
“ถ้างั้น เดี๋ยวผมจะลองถามเพื่อน ๆ ดูว่าน้องสรศักดิ์เป็นยังไงบ้าง”
“ขอบใจจ้ะ เออ...ที่สำคัญแม่อยากรู้ว่าครอบครัวเค้าร่ำรวยมีเงินมีฐานะบ้างมั้ย”
“ได้ครับ...ผมจะซักถามให้ละเอียดเลยครับ”
“ขอบใจมากนะเพชร อ้อ...แล้วไอ้เรื่องที่ดินที่แม่จำนองไว้แม่ขอผลัดไปอีกซักสามเดือนนะ ตอนนี้แม่ช็อตนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ เรื่องนั้นไม่มีปัญหา”
รมณีย์ยิ้ม การ์ตูนแนบหูแอบฟังอยู่ด้านนอก นิภาพรรณเดินมาหยุดมอง
“แกทำอะไรการ์ตูน”
“อุ๊ย...ป้านิตกใจหมด”
“นี่แกมาแอบฟังพี่เพชรเค้าคุยกันเหรอ”
“เอ่อ คือ...คือหนูจะมาแอบฟังว่าเค้ามายืมเงินพี่เพชรรึเปล่าค่ะ”
“เออ...ดีแล้ว แล้วเค้าขอยืมรึเปล่า” ---“เปล่า”
นิภาพรรณแล้วคุยเรื่องอะไร
“เห็นว่าอีกสองสามวันจะเอาเงินมาใช้หนี้ค่ะ”
“เออ ค่อยยังชั่วหน่อย”
นิภาพรรณเดินเลยไป รมณีย์เดินออกมาจากห้อง การ์ตูนยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ”
รมณีย์มองแล้วทำเชิดใส่เดินผ่านไป
“ท่าทางไอ้บัวต้องเจอศึกหนักแน่”
การ์ตูนมองตามอย่างสยองแทนบัว
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...บัวเปิดประตูออกมาจะเดินเข้าครัว บัวชะงักเห็นอ้อมกำลังจัดโต๊ะอาหาร อ้อมเงยหน้าเห็นบัว
“พี่รัญตื่นรึยัง”อ้อมถาม
“ตื่นแล้วค่ะ กำลังอาบน้ำอยู่”
“พี่รัญ เค้าชอบทานขนมปังแบบเกรียมหรือไม่เกรียม”---“เกรียมค่ะ”
“แล้วกาแฟ พี่รัญทานใส่นมหรือทานกาแฟดำ” ---“ดำค่ะ”
“เอาล่ะ ขอบใจมาก แค่นี้ล่ะ”
บัวมองไม่พอใจ
“แต่ฉันต้องเป็นคนเตรียมอาหารให้พี่รัญนะคะ”
“ไม่ต้อง ฉันทำหมดแล้ว เหลือแค่ชงกาแฟกับปิ้งขนมปังเท่านั้นเอง เธอจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ”
บัวยืนอึ้ง อ้อมหันไปปิ้งขนมปัง รัญเดินออกมาเห็นบัวยืนนิ่ง
“ทำอาหารเช้าเสร็จแล้วเหรอบัว”
อ้อมรีบบอก“บัวระวงไม่ได้ทำหรอกค่ะ อ้อมเตรียมให้พี่รัญหมดแล้ว”
รัญเดินไปนั่งที่โต๊ะ
“ความจริงคุณอ้อมไม่ต้องลำบากหรอกครับ ให้บัวทำดีกว่า”
“ไม่ลำบากเลยค่ะ อ้อมอยากทำให้พี่รัญ...นี่ค่ะกาแฟดำ แล้วนี่ก็ขนมปังร้อนๆค่ะ แค่นี้เกรียมพอมั้ยคะ”
รัญมองขนมปังที่ไหม้ดำ
“ผมว่ามันเกรียมไปครับ”
บัวขำ “อย่างงั้นเค้าเรียกว่าไหม้แล้วค่ะ เดี๋ยวบัวทำให้ใหม่ดีกว่า”
“ไม่ต้อง”อ้อมเสียงแข็ง
“ผมว่าคุณอ้อมมานั่งเถอะครับ บัวเค้าจะรู้ว่าต้องปิ้งประมาณไหนที่ผมชอบ”
อ้อมมองค้อนบัว บัวเดินไปหยิบขนมปังใส่เตาปิ้ง เหลือบมองอ้อมแล้วยิ้มให้
“บัว หยิบแยมให้ผมหน่อย”รัญสั่ง
“ไม่ต้องค่ะ อ้อมหยิบให้”
อ้อมวิ่งตัดหน้าบัวไปเปิดตู้เย็น หยิบขวดแยมส่งให้รัญ
“ไม่ใช่ขวดนี้ครับ นี่ของบัว ของผมเป็นแอปปริคอท”
“พี่รัญเค้าไม่ทานแยมส้มค่ะ นี่ค่ะ...”
บัวเปิดตู้เย็นหยิบขวดแยมแอปปริคอทให้ อ้อมคว้าขวดแยมจากมือบัวส่งให้รัญ
“นี่ค่ะพี่รัญ”
บัวแอบมองค้อนหมั่นไส้อ้อม แล้วหันไปหยิบขนมปังจากเตาปิ้งวางให้รัญ ออมจึงเปลี่ยนแผนใหม่สั่งบ้าง...
“ช่วยรินกาแฟให้ฉันแก้วสิ”
บัวชะงัก “กาแฟอยู่ตรงหน้าคุณนะคะ”
“ก็พี่รัญบอกว่าเป็นหน้าที่เธอไม่ใช่เหรอ รินให้ฉันหน่อยไม่ได้หรือไง
“ไม่เป็นไรครับ ผมรินให้ดีกว่า”
รัญเทกาแฟใส่แก้วให้อ้อม บัวมองไม่พอใจ อ้อมยิ้มเยาะ
“ขอบคุณค่ะพี่รัญ”
รัญยกกาแฟจิบ มองหารินลดา
“แล้วนี่รินยังไม่ตื่นเหรอครับ”
“น้องรินอาบน้ำอยู่ค่ะ แล้วกลางวันนี้พี่รัญอยากทานอะไรคะ”
“ผมว่าไปทานข้างนอกดีกว่า เพราะบ่ายพวกคุณต้องไปสอบวัดระดับการใช้ภาษา”
“งั้นดีเลยค่ะ อ้อมชอบอาหารอิตาเลี่ยน”
บัวมองอ้อมอย่างหมั่นไส้ แล้วหันไปหยิบจัดของในครัว อ้อมชวนรัญคุย
“พี่รัญมาอยู่ที่นี่กี่ปีแล้วคะ”
“สามปีกว่าแล้วครับ ก่อนหน้านี้ผมอยู่อังกฤษแล้วก็ย้ายตามท่านทูตมาที่นี่”
“อิจฉาพี่รัญจังเลยนะคะ ได้ไปเที่ยวรอบโลกเลย เอ๊ะอย่างนี้ถ้าพี่รัญแต่งงานมีครอบครัว ลูกกับภรรยา ก็ต้องย้ายตามไปทุกที่ใช่มั้ยคะ” ---“ครับ”
“ดีจังเลยค่ะ อ้อมชอบการเดินทาง”
บัวชะงักเหลือบมองอ้อมกับรัญ รัญเหลือบมองบัว บัวฝืนยิ้มเดินออกไปจากห้อง
“แล้วอย่างแอฟฟริกาต้องไปมั้ยคะ”
“ก็ต้องไปครับถ้ามีคำสั่ง”
“แต่อ้อมไม่ไปนะคะพี่รัญ อ้อมไม่ชอบแอฟฟริกา อ้อมว่ามันดูน่ากลัว อุ๊ย ขอโทษค่ะ อ้อมลืมตัวไปคิดว่าเป็นแฟนพี่รัญ”
รัญมองสบตา อ้อมมองส่งยิ้มให้อย่างเปิดเผยว่าชอบรัญ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ชอบแอฟฟริกา”
“จริงเหรอคะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่รัญกับอ้อมจะใจตรงกัน”
บัวแอบฟังอยู่ด้านหลังห้อง เหลือบมองไปที่รัญกับอ้อมอย่างร้อนใจ
“ยัยอ้อมนี่จู่โจมพี่รัญน่าดู”
รินลดาเดินลงมาเห็นบัว
“นี่เธอมาแอบฟังอะไรตรงนี้”
บัวสะดุ้ง รินลดาชะโงกมองเข้าไปในห้อง เห็นรัญกับอ้อมกำลังคุยกัน
“อ๋อ แอบฟังพี่รัญกับพี่อ้อมคุยกันเหรอ”
“เปล่าค่ะ ฉันแค่ยืนรอว่าพี่รัญทานเสร็จรึยังจะได้เก็บโต๊ะ”
บัวเดินออกไป รินลดามองตามอย่างหมั่นไส้ หันกลับไปมองอ้อมกับรัญ
“ดีพี่อ้อม พยายามทำคะแนนเข้าไว้ เราจะได้อยู่ที่นี่นานๆ”รินลดายิ้มอย่างพอใจ
+ + + + + + + + + + + +
บัว อ้อม รินลดาไปสอบวัดระดับที่โรงเรียนสอนภาษาด้วยกัน ทั้ง 3 คนได้ไปสอบร่วมกับชาวเกาหลี ญี่ปุ่น และชาวต่างชาติอื่น รินลดาทำข้อสอบอย่างสบายๆ อ้อมหน้าตาเครียดทำไม่ได้ ที่ข้อสอบอ้อม มีรอยกา เปลี่ยนไปมา จนข้อสอบเลอะ ส่วนบัวอ่านข้อสอบแล้วกาคำตอบอย่างเร็วจนเสร็จ แต่ก็ต้องชะงัก...
‘… ขืนเราทำได้ทุกข้อ พี่รัญจะสงสัยว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงหากินแน่...’
บัวขีดคำตอบเดิมทิ้ง แล้วกาใหม่เพื่อจะได้ผิดบ้าง
รัญมายืนรอที่ด้านหน้า ไม่นานนัก บัว อ้อม รินลดาเดินออกมา อ้อมหน้าตาบึ้งตึง รัญยิ้มให้ทุกคน
“ผลสอบเป็นยังไงสาวๆ ได้อยู่ชั้นเดียวกันรึเปล่า”
“ของรินได้ระดับ 7 ค่ะ”รินลดาบอก
“แล้วบัวล่ะ” ---“บัวได้ระดับ 4 ค่ะ”
“แล้วคุณอ้อมล่ะครับ”
อ้อมพูดไม่ออก “เอ่อ...”
“เท่าไหร่ครับ แปด...”
อ้อมส่ายหน้า “หนึ่งค่ะ”
“หา...ระดับหนึ่งเหรอครับ”รัญตกใจ
อ้อมยิ้มแหย
“สงสัยอ้อมจะกาผิดน่ะค่ะ ผลมันเลยออกมาเป็นแบบนี้ แล้วไอ้หูฟังของอ้อมก็ไม่ดี ดับๆ เปิดๆ อ้อมว่าอ้อมเปลี่ยนโรงเรียนดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวผมจะไปคุยกับอาจารย์ ขอให้คุณอ้อมสอบใหม่ดีกว่า”รัญเสนอ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนึ่งก็หนึ่ง เริ่มเรียนตั้งแต่ขั้นพื้นฐานเลย จะได้แน่น”
บัวแอบยิ้มขำสมน้ำ อ้อมหันมาเห็น
“เธอยิ้มเยาะฉันเหรอ บัวระวง”
“เปล่าค่ะ บัวเพียงแต่ขำตัวเอง ที่กามั่วไปหมดยังได้เรียนระดับสี่ ฟลุคจริงๆ”
อ้อมมองค้อน
“แต่รินว่าพี่รัญต้องเลี้ยงให้น้องนะ น้องได้ตั้งระดับเจ็ด”รินลดาอ้อน
“ได้เลย เดี๋ยวพี่จะพาไป”
รินลดาคล้องแขนพี่ชายออกไป บัวเดินตาม อ้อมมองตามอย่างโกรธ
“ข้อสอบบ้าอะไรวะ ยากจริงๆ”อ้อมหงุดหงิดสุดๆ
+ + + + + + + + + +
วันต่อมา...การ์ตูนกลับจากทำงาน เดินกลับเข้าคอนโด ระหว่างนั้นคุยโทรศัพท์กับบัวไปด้วย บัวเล่าเรื่องอ้อมให้ฟัง
“แกก็อย่าเพิ่งท้อแล้วกัน ยัยอ้อมเพิ่งเป็นแค่ด่านแรก”การ์ตูนเตือน
“แกหมายความว่าไงด่านแรก”บัวงง
“ก็เมื่อวานแม่พี่รัญมาหาพี่เพชร ฉันเพิ่งเห็นหน้าเค้าครั้งแรก คนอะไร หน้าแข็งชะมัด ท่าทางไว้ตัวน่าดู”
“ก็เค้าเป็นคุณหญิงนะแก เค้าก็ต้องมีมาดหน่อยสิ”
“ฉันล่ะกลัวแทนแกจริงๆ วันนึงถ้าแกได้เป็นสะใภ้เค้าล่ะก็แกต้องตัวลีบหัวหดแน่ไอ้บัว”
“เรื่องนั้นฉันไม่กลัว ขอแค่พี่รัญรักฉัน ฉันทนได้ทุกอย่าง”
การ์ตูนหัวเราะ
“มิน่าเค้าถึงว่าความรักทำให้คนตาบอด”
“เอาล่ะ แค่นี้ก่อนนะ ได้พูดระบายให้แกฟัง ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย”
“เออ สู้ สู้เพื่อน มีอะไรก็โทรมา”
บัวกดปิดโทรศัพท์เดินไปขึ้นลิฟต์ ขณะที่ประตูลิฟต์จะปิด มือใครคนนึงเข้ามาเสียบขวางลิฟต์ การ์ตูนเงยหน้ามองสะดุ้งเมื่อเห็นฉัตรชัยเดินเข้ามาในลิฟต์ ประตูลิฟต์ปิดลง...
“คุณฉัตรชัย นี่คุณมาดักรอฉันเหรอ”
“ใช่ เพราะคราวที่แล้วผมยังไม่ได้คำตอบเลยว่าน้องบัวอยู่ไหน”
การ์ตูนเอามือปิดปากตัวเองถอยหนี
“นี่คุณจะจูบฉันอีกแล้วเหรอ”
“บ้า ผมไม่ได้อยากจูบคุณหรอกนะ”ฉัตรชัยรีบบอก
ประตูลิฟต์เปิดออก “ถอย”
การ์ตูนผลักฉัตรชัยแล้วเดินหนีออกมา ฉัตรชัยเดินตาม
“ผมรู้นะว่าคุณรู้ว่าคุณบัวอยู่ไหน หรือคุณอยากให้ผมคลั่ง”
“ทำไมต้องคลั่ง”
“ก็ผมรักคุณบัว”
“แต่คุณบัวเค้าบอกแล้วไงว่าเค้าไม่ได้รักคุณ”
“แต่ผมอยากได้ยินจากปากเค้า ได้โปรดเถอะ คุณการ์ตูน บอกผมว่าคุณบัวอยู่ไหน” ---“ก็ได้”
การ์ตูนหยิบกระดาษจดหมายส่งให้ ฉัตรชัยรับมาอ่าน พลิกดูที่ซอง
“นี่คุณบัวอยู่อเมริกาเหรอ ไปอยู่กับใคร”
“เห็นว่าไปอยู่กับผู้ชายนะ” ---“ใคร”
“ก็แฟนเค้าน่ะสิ นี่คุณฉัตรชัยฉันว่าคุณตัดใจเถอะ ป่านนี้บัว เค้าต้องมีอะไรกับแฟนเค้าแล้ว”
“อย่าพูดอย่างงั้นนะ”
“ฉันพูดเรื่องจริง” ---“แต่มันเจ็บปวด”
การ์ตูนเดินมาถึงห้องพักตัวเองหันไปไขประตูห้อง
“ฉันขอแนะนำให้คุณลืมบัวซะ แล้วก็หาผู้หญิงคนใหม่ ที่เค้าโสด ซิง โลนลี่”
“เธอหมายถึงเธอใช่มั้ย”
“ก็คล้ายๆ เพราะฉันโสด ซิงแต่ไม่โลนลี่”
“ฝันไปเถอะ ฉันยอมตายซะดีกว่า”
ฉัตรชัยหันเดินออก การ์ตูนตามไปกระชาก
“คุณกล้าดียังไง ถึงพูดอย่างนี้กับฉัน ฉันกับบัวมีอะไรที่ไม่เหมือนกัน”
“ก็ความแจ๋ไง”
การ์ตูนโมโห ตบเพียะเข้าที่หน้าฉัตรชัย
“โอ๊ย นี่เธอตบฉันเหรอ” ---“ใช่ ทำไมล่ะ”
“เดี๋ยวก็...”ฉัตรชัยกำหมัดเงื้อจะต่อย การ์ตูนยื่นหน้าให้
“เอาสิ ต่อยสิ ต่อยเลย พรุ่งนี้จะได้ขึ้นหน้าหนึ่งว่าลูกรัฐมนตรีต่อยผู้หญิง เอาสิ ต่อยฉันเลย”
การ์ตูนเชิดหน้าหลับตาท้าทาย“ปากดีนัก”
ฉัตรชัยก้มลงจูบ การ์ตูนดิ้น ผลักฉัตรชัยออก
“อยากให้หนังสือพิมพ์ลงข่าวจังว่า ผู้หญิงให้ลูกรัฐมนตรีจูบจนปากเจ่อ” ---“ไอ้บ้า”
การ์ตูนวิ่งหนีเข้าห้องไป ฉัตรชัยเม้มปาก
“จะว่าไป ยัยการ์ตูนนี่ก็ปากหวานเหมือนกัน”ฉัตรชัยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
บัวนั่งพับผ้าอยู่ในห้อง เสียงโทรศัพท์ดัง บัวชะงักมองไม่กล้ารับ รัญโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ
“บัว ช่วยรับโทรศัพท์ให้ที ผมสระผมค้างอยู่ บอกว่าเดี๋ยวผมโทรกลับ”
รัญผลุบหายกลับเข้าไปในห้องน้ำ บัวยกโทรศัพท์รับ “ฮัลโหล”
เพชรชะงักกับเสียงของบัว
“ฮัลโหล”บัวพูดซ้ำ
“นั่นใครน่ะ”
บัวสะดุ้ง ปิดปากโทรศัพท์ “หา...พี่เพชร”
“นั่นใครพูดน่ะ”เพชรถามกลับมาอีก
บัวรีบบีบเสียง“ฮัลโหล”
“นั่นบ้านรัญรึเปล่า”
“ใช่ค่ะ คุณรัญอาบน้ำอยู่เดี๋ยวโทรกลับนะคะ”
บัวรีบวางหูโทรศัพท์
“สงสัยจะเป็นผู้หญิงที่ชื่อบัวระวง ตกใจหมด นึกว่าไอ้บัวน้องเรา”เพชรบ่น
ทางด้านบัว มองโทรศัพท์ อย่างไม่หายตกใจ กลัวว่าพี่ชายจะจำเสียงได้
+ + + + + + + + + + +
เมื่อออกจากห้องน้ำ รัญยืนปั่นหูไปพลาง โทรศัพท์คุยกับเพชรไปพลาง
“ว่าไงเพชร มีอะไร”
“ก็แม่แกน่ะสิ เค้ามาหาฉันถามเรื่องผู้หญิงชื่อบัวระวง”
“แล้วแกบอกว่าไง”
“จะบอกว่าไง ฉันก็บอกว่าเป็นน้องเพื่อนเราสมัยเรียนมหาลัย”
“ดีแล้ว ที่แกพูดไปอย่างงั้น”
“ว่าแต่แกเถอะ เจอน้องอ้อมแล้วเป็นไง”
“ก็สวยน่ารักดี”
บัวมอง รัญหันมา บัวรีบหลบตา
“เฮ้ย อย่างนี้ต้องคิดหนักหน่อยนะโว้ย ได้ฟัดทั้งเด็กออฟได้ขยี้ว่าที่คู่หมั้น”เพชรบอกขำๆ
รัญหัวเราะ
“แกนี่มันพูดจาลามกจริงๆ ฉันไม่ได้เหมือนแกนะโว้ย ลูบไม่เจอหางก็รวบหมด”
“อ้าว ในโลกนี้ผู้หญิงมีไว้คู่กับผู้ชายนะโว้ย ฉันจะสอนแกนะ ไอ้รัญ โอกาสดีๆ ไม่มีบ่อย จัดการทั้งสองคนเลย”
“คงไม่ล่ะ แค่นี้นะ”
รัญวางโทรศัพท์ มองบัว บัวรีบหันหน้ากลับ รัญเดินมานั่งลงบนเตียง บัวแกล้งถาม
“เพื่อนพี่รัญเหรอคะ”
“ใช่ ชื่อเพชร เค้าใช้บริการเจ๊อ้อบ่อยๆ คุณไม่รู้จักเหรอ”
“บัวบอกแล้วไงว่าบัวเพิ่งรับงานพี่รัญเป็นคนแรก แต่กลับไป ไม่แน่ อาจจะเจอเค้าก็ได้”
รัญมองบัวอย่างไม่สบอารมณ์กับคำตอบล้มตัวลงนอน บัวล้มตัวลงนอนที่พื้นบ้าง...
“ถามอะไรอย่างได้มั้ย” ---“อะไรคะ”
“คิดยังไงถึงมาทำงานแบบนี้”
“ก็อยากได้เงิน”
“แต่มันก็มีวิธีอื่นเยอะแยะไม่เห็นต้องมาขายตัว”
บัวขยับลุกโผล่หน้าขึ้นมา เท้าแขนบนเตียงมองรัญ แกล้งอำ
“ถ้าไม่ขายตัวบัวก็ไม่ได้เจอพี่รัญน่ะสิ”
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง”
“แหม หน้าตาหล่ออย่างพี่รัญ มีการศึกษา ฐานะดี มีผู้หญิงที่ไหนไม่อยากนอนด้วย”
รัญอึ้งมอง บัวแกล้งยิ้มยั่ว เสียงเคาะประตูดัง
“พี่รัญคะ” ---“มีอะไร”
“รินขอคุยด้วยหน่อยค่ะ”
รินลดาจับลูกบิดประตูขยับเปิด บัวโดขึ้นเตียง เมื่อรินดาเข้ามาในห้องจึงพบว่าบัวนอนกอดกับรัญอยู่บนเตียง รินลดามองไม่พอใจ
“ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่ากำลังจู๋จี๋กัน”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้จู๋จี๋ เราแค่คุยกัน”บัวบอกยิ้มๆ
“มีอะไรเหรอ”รัญถาม
“พี่อ้อมเค้าชวนน้องไปช๊อปปิ้งพรุ่งนี้ น้องขอเงินซักสองร้อยยูโรได้มั้ย”
“ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเอาให้” ---“ขอบคุณค่ะ”
รินลดามองบัวอย่างไม่ชอบใจ
“กู๊ดไนท์ค่ะ น้องริน”
รินลดาเมินหน้าไม่ตอบ ออกไป บัวหันมาบอกรัญ ที่ยังกอดเธออยู่
“พี่รัญปล่อยบัวได้แล้ว”
“เมื่อกี้คุณยังพูดไม่จบ คุณบอกว่าอยากนอนกับผมไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...บัว...บัวไม่ได้หมายถึงตัวเองค่ะ บัวหมายถึงผู้หญิงทั่วๆไป”
บัวพยายามแกะมือรัญออก
“แสดงว่าผมไม่ใช่ผู้ชายในสเปคคุณ”
“ก็...นิดๆ ค่ะ ที่จริงบัวชอบคนผิวคล้ำๆมากกว่า”
รัญรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้าทำกลบเกลื่อน
“แต่ถึงคุณอยากจะนอนกับผม ผมก็ไม่นอนกับคุณอยู่ดี เชิญคุณข้างล่าง”
บัวมองค้อน ลากผ้าห่มลงไปนอนกับพื้น รัญยกแขนตัวเองขึ้นมองอย่างหงุดหงิด
“ที่จริงเราก็ไม่ได้ขาวมากมายอะไร”
บัวอมยิ้มดึงผ้าห่มปิดหน้า
+ + + + + + + + + + + + +
รินลดากลับเข้าห้อง อ้อมถามทันที...
“เค้าทำอะไรกันอยู่” ---“ก็...”
“จ้ำจี้ใช่มั้ย”
รินลดายิ้มแหย“คิดว่าใช่นะคะ”
“จริงเหรอ”
“เอ่อ...แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้ค่ะ เค้าบอกว่าเค้าคุยกัน”
อ้อมมองค้อน“
เธออย่าทำเป็นโง่หน่อยเลย ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องด้วยกัน เค้าก็ต้องทำกิจกรรมบนเตียงกันทั้งนั้นแหละ โอ๊ย ฉันทนอยู่ที่นี่ทำไมเนี่ย”
“ใจเย็นค่ะพี่อ้อม มันก็แค่กิจกรรมชั่วคราวเท่านั้น รินว่าเราวางแผนเล่นงานนังบัวระวงกันดีกว่า”
เมื่อรินลดาชวนอย่างนี้ อ้อมสนใจขึ้นมาทันที
+ + + + + + + + + + + +
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 5 (ต่อ)
ในห้องประชุมเล็ก ของสถานทูต...
รัญ กับภาดานั่งคุยอยู่กับท่านฑูต ป้าไหมยกถาดกาแฟเข้ามาพร้อมขนมวางให้ ท่านทูต
“นี่ค่ะท่านทูต”
“ขอบใจ”ท่านทูตจิบกาแฟแล้วคุยต่อ “อาทิตย์หน้าจะมีประชุมใหญ่ที่มิลาน เกี่ยวกับเศรษฐกิจยุโรป คุณรัญ” ---“ครับ”
“ผมอยากให้คุณนำเสนอสินค้าฟู๊ดไฮควอลตี้จากประเทศไทยเรากับที่ประชุมด้วย” ---“ครับผม”
“แล้วงานนี้ภาดาต้องรับบทภรรยาท่านเลขานุการเอกอีกรึเปล่าคะ”ภาดาถาม
“ก็คงต้องเป็นอย่างงั้นแหละ”ท่านฑูตบอก
รัญยิ้มให้ภาดา
“ขอโทษด้วยนะครับพี่ภาดา ผมเองก็เกรงใจจริงๆ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกพี่ยินดี เพราะเวลาควงเธอออกงาน ฝรั่งชมว่าแฟนพี่หล่อทุกทีเลย”
ป้าไหมแทรกเข้ามา...
“อย่าหาว่าป้าสอดเลยนะคะ ความจริงท่านเลขาก็มีแฟนอยู่ที่บ้านนี่คะ ทำไมไม่พาออกงานล่ะคะ”
ท่านทูตหันมองรัญ
“ใครเหรอ คุณรัญ”
“เอ่อ...ก็แค่คบๆกันอยู่น่ะครับ”
ภาดาหันไปถามป้าไหม
“เค้าเป็นใคร ชื่ออะไรจ๊ะ สวยมั้ยป้าไหม”
“ก็สวยนะคะ แต่แต่งตัวเปรี้ยวเหลือเกิน นุ่งกางเกงขาสั้นจุ๊ดจู๋”
รัญอึกอักสีหน้าไม่ดี ท่านฑูตจึงเตือน
“คุณรัญอย่าหาว่าผมก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวนะ” ---“มิได้ครับท่าน”
“ถ้าจะเลือกผู้หญิงมาเป็นภรรยา ก็ดูให้เหมาะสมกับเรา ทั้งการศึกษา ฐานะทางสังคม ถ้ามีคุณสมบัติเป็นกุลสตรีด้วยก็จะดี อย่าให้มีอะไรด่างพร้อย เพราะภรรยาก็คือหน้าตาของเรา เราก็คือหน้าตาของประเทศ”
“ครับผม ผมเข้าใจดีครับ ขอบคุณท่านมากครับที่ให้คำแนะนำ”
“ว่างๆก็พามารู้จักกับพวกเราบ้างสิ”ภาดาบอก ---“ครับ”
รัญฝืนยิ้ม ทั้งๆที่รู้สึกหนักใจ เพราะไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องของบัว
+ + + + + + + + + + + +
บัวเอาผ้าใส่เครื่อง เทผงซักฟอกใส่ อ้อมหอบเสื้อผ้าเดินเข้ามาวาง
“บัวระวง ฝากซักผ้าให้ฉันกับน้องรินด้วยนะ อ้อ แต่สองตัวนี่ซักเครื่องไม่ได้นะ ต้องซักมือเพราะมันแพง”
บัวมองไม่พอใจ
“ถ้างั้นคุณคงต้องซักเองแล้วล่ะคะ เพราะฉันซักให้เฉพาะพี่รัญคนเดียว”
รินลดาหอบผ้าของตัวเองเดินเข้ามา
“แต่ฉันกับพี่อ้อมไม่เคยทำงานพวกนี้ไ
“ไม่เคยก็ควรจะหัดนะคะ ถ้าคุณคิดจะมาเรียนเมืองนอกก็ต้องช่วยเหลือตัวเอง เพราะที่นี่ไม่มีคนรับใช้เหมือนอยู่บ้าน”
อ้อมโมโห ตวาดใส่“นี่หล่อนกล้าดียังไงมาสั่งสอนน้องริน”
“ฉันไม่ได้กล้าดีหรอกค่ะ แต่ให้คำแนะนำในฐานะว่าที่พี่สะใภ้”
บัวยิ้มให้แล้วเดินออก อ้อมกับรินลดามองตามอย่างโกรธจัด
“นังนี่ปากดีจริงๆ ถือว่าเป็นแฟนพี่รัญ”
“เดี๋ยวเย็นนี้พี่รัญกลับมารินจะฟ้องพี่รัญเองค่ะ”รินลดารีบบอก
“แล้วเสื้อผ้าพวกนี้ใครจะเป็นคนซัก”
“เราคงต้องซักกันเองแหละค่ะ พี่อ้อม”
“อุ๊ย พี่ทำไม่เป็นหรอก เกิดมาไม่เคยซัก เธอช่วยพี่หน่อยแล้วกัน” ---“เอ่อแต่ริน...”
“น่า นะ เดี๋ยวพี่ให้ยี่สิบยูโร” ---“ก็ได้ค่ะ”
อ้อมเดินออกไป รินมองตามอย่างเซ็งๆ
“อะไรๆ ก็มาลงที่เรา เราเลยซวยคนเดียว”
รินหันไปเปิดน้ำหยิบผ้าแช่
+ + + + + + + + + + +
ช่วงบ่ายอ้อมกับรินลดาไปช็อปปิ้งด้วยกัน อ้อมซื้อเสื้อผ้าหลายถุง ในขณะที่รินลดาไม่ได้ซื้ออะไร หลังจากเดินเล่นจนเหนื่อย ทั้งคู่มานั่งดื่มกาแฟด้วยกัน
“พี่ไม่เห็นน้องรินซื้ออะไรเลย”อ้อมถามอย่างแปลกใจ
รินลดาไม่กล้าพูดว่าไม่มีเงิน จึงตอบเลี่ยงๆ
“รินต้องอยู่ที่นี่อีกนานนะคะ ต้องเก็บเงินไว้เรียนหนังสือ”
“อะไรกัน คุณแม่น้องรินมีเงินตั้งเยอะแยะ พี่ชายก็รวย จะมาขี้เหนียวอยู่ทำไม”
“ไม่ได้หรอกค่ะ พี่รัญเค้าไม่ชอบให้ใช้เงินฟุ่มเฟือย”
“ถ้ามีเงินแล้วไม่ใช้ จะมีไว้ทำไม นี่ถ้าพี่มีเงินมากเหมือนเธอ พี่จะช้อปให้มากกว่านี้อีก”
“พี่อ้อมพูดเหมือนไม่มีเงิน”
อ้อมรีบพูดแก้...“มันก็มีล่ะ แต่คุณพ่อพี่ก็เหมือนพี่รัญ ขี้เหนียว ไม่ยอมให้ใช้เงิน”
“เราทานกาแฟเสร็จแล้วจะไปไหนต่อคะพี่อ้อม”
“ก็เดินเล่นต่อแถวนี้ พี่ว่ามันชิลล์ ชิลล์ดี พอเย็นหน่อยพี่จะเลี้ยงข้าวเธอตอบแทนที่เธอซักผ้าให้พี่”
“แต่รินว่าเรากลับไปทานข้าวที่บ้านดีกว่านะคะ แล้วเงินที่พี่อ้อมจะเลี้ยงข้าวเอามาให้รินเถอะค่ะ รินจะเก็บไว้เรียนหนังสือ”
“น้องรินนี่ยังไง ทำไมทำตัวเหมือนลูกขอทานจังเลย”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าจะเก็บเงินไว้เรียนหนังสือ เศรษฐกิจยิ่งไม่ดีอยู่ด้วย จ่ายมาค่ะ ยี่สิบยูโร”
อ้อมมองค้อน ควักเงินให้ รินลดาเก็บใส่กระเป๋า
+ + + + + + + + + + + +
บัวทำกับข้าวอยู่ในครัว ได้ยินเสียงประตู คิดว่ารัญกลับมาจึงร้องทัก...
“ทำไมวันนี้กลับเร็วคะพี่รัญ”
บัวหันมอง เห็นรินกับอ้อมเดินเข้ามา
“นี่มีอะไรกินบ้าง ฉันหิวแล้ว กลิ่นพะโล้นี่ ทำพะโล้เหรอ” ---“ค่ะ”
“แล้วมีอะไรกินอีก”รินลดาถาม
“มีต้มยำกุ้งกับผัดบล๊อคโคลี่”
“ดีเลย ฉันกำลังหิว ตั้งโต๊ะได้เลย”อ้อมสั่ง
“เดี๋ยวค่ะ พวกคุณยังกินไม่ได้ ต้องรอพี่รัญก่อน”
“ทำไมต้องรอ ฉันหิวนะ”
อ้อมโวย รินลดารีบสนับสนุน
“ใช่ ฉันก็หิว จัดให้เรากินก่อน”
“เสียใจด้วยค่ะ เพราะที่ฉันทำนี่ก็ตั้งใจทำให้พี่รัญ ถ้าพวกคุณจะกินก็ต้องรอกินพร้อมพี่รัญ”
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”อมตวาดแว๊ด
“ใช่ เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งพวกเรา เพราะเธอก็เป็นแค่คู่ซ้อมพี่ชายฉัน”
เมื่อรินลดาพูดอย่างนั้น อ้อมมองไม่พอใจ
“ฉันจะเป็นคู่ซ้อมหรือจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ แต่ฉันเป็นคนทำกับข้าวพวกนี้ ฉันมีสิทธิ์ไม่ให้พวกคุณกิน ถ้าอยากกินก็ไปทำกันเอง”
“แต่นี่มันเป็นบ้านของพี่รัญ ของทุกอย่างในนี้เป็นของพี่รัญ ฉันเป็นน้องฉันย่อมมีสิทธิ์ที่จะกิน ถอย”
รินลดาผลักบัวออก ยกหม้อไข่พะโล้มาวางบนโต๊ะ อ้อมยิ้มเยาะ
“ใช่และฉันเป็นว่าที่คู่หมั้น ฉันย่อมมีสิทธิ์มากกว่าแก เพราะแกมันแค่คู่นอน”
อ้อมคว้าหม้อต้มยำวาง บัวเดินไปยกหม้อต้มยำกลับวางที่
“นี่หล่อนกล้าดียังไง”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่านี่มันเป็นของๆฉัน ฉันซื้อมาด้วยเงินของฉันพวกคุณไม่มีสิทธิ์กิน”
บัวเดินไปคว้าหม้อไข่พะโล้ อ้อมดึงกลับ“ปล่อยนะ”
“ไม่ ฉันจะกิน” ---“ฉันไม่ให้กิน”
ทั้งสองยื้อยุดกันหม้อหล่นโครมลงพื้น
“อุ๊ย หกหมดเลย”รินลดาร้อง
อ้อมขี้หน้าบัว“เพราะแกคนเดียวนังบัวระวง แกทำให้เราอดกินไข่พะโล้”
“ถ้าอยากกินมากนักก็เก็บขึ้นมากินสิคะ” ---“แกนี่มันเลวๆจริง”
อ้อมคว้าไข่ที่พื้น ขว้างปาใส่บัว บัวโดดหลบ อ้อมคว้าไข่ขึ้นมาอีก รินลดาดึงมือไว้
“อย่าขว้างเลยค่ะพี่อ้อม เอาไปล้างน้ำกินได้”
“ปล่อยพี่นะ เธอยังจะเห็นแก่กินอีกเหรอ”
อ้อมสะบัดมือปาไข่ออกไป รัญเดินเข้ามาพอดี บัวโดดหลบหลังรัญ ไข่ลอยมารัญรับไว้ได้ อ้อมตกใจ
“พี่รัญ...”
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”
รินลดารีบฟ้อง“ก็แม่บัวระวงแฟนพี่น่ะสิคะ เป็นคนก่อเรื่อง”
“บัวไม่ได้ก่อนเรื่องนะคะ คุณอ้อมกับคุณรินเป็นคนหาเรื่องบัวก่อน”
เมื่อบัวบอกอย่างนั้น อ้อมสวนทันที
“เธอพูดดีๆนะ ฉันไปหาเรื่องอะไรเธอ...คืออย่างนี้ค่ะพี่รัญเราสองคนเพิ่งกลับจากช็อปปิ้ง แล้วน้องรินก็หิวข้าวมาก อ้อมก็เลยมาขอข้าวกับไข่พะโล้ให้น้องริน แต่แฟนพี่รัญเค้าบอกว่าไม่ได้ทำเผื่อ อ้อมก็บอกว่าขอไข่พะโล้แค่ใบเดียวไม่ได้เหรอ แฟนพี่รัญก็ไม่ยอมให้ บอกว่าทำกินแค่สองคนกับพี่รัญ”
“ไม่จริงค่ะ เค้าโกหก”บัวแย้ง
รินลดาช่วยอ้อม...“พี่อ้อมพูดความจริงค่ะ แฟนพี่รัญน่ะร้ายมาก แค่ไข่พะโล้ใบเดียวก็ไม่ยอมให้น้องกิน แถมยังเททิ้ง บอกว่าถ้าอยากกินก็ให้เก็บขึ้นมากิน”
รัญมองบัวไม้พอใจ
“ทำไมทำอย่างนี้ล่ะบัว”
“พี่รัญคิดว่าบัวเป็นคนแบบนั้นเหรอคะ”
อ้อมรีบพูดอีก...“พี่รัญคะ อ้อมก็ไม่ได้อยากหาเรื่องให้พี่รัญปวดหัวนะคะ แต่แฟนพี่รัญทำเกินไปจริงๆ”
“น้องว่าพี่ต้องไล่มันออกไปนะคะ”รินลดาเสริม
รัญตัดบท...“พอได้แล้วริน เดี๋ยวพี่จะคุยกับบัวเค้าเอง เธอกับคุณอ้อมกินข้าวก่อนเลย...ไปคุยกันที่ห้อง”
รัญสั่งบัว บัวสะบัดเดินเข้าห้องไป รัญเดินตาม อ้อมกับรินลดามองตาม
“นังนี่ อยากจะตบซักที”
อ้อมขยับจะเดิน รินลดาร้องลั่น
“พี่อ้อมอย่าเหยียบค่ะ นั่นไข่ใบสุดท้ายค่ะ”
รินลดาวิ่งไปคว้าขาอ้อม หยิบไข่ออกมา
“เดี๋ยวรินเอาไปล้างก่อน เสียดาย ยังกินได้”
รินเอาไข่วิ่งไปที่อ่างล้าง
“ลูกเศรษฐีจริงๆ รึเปล่าเนี่ย”อ้อมมองอย่างไม่ชอบใจ
รัญเดินตามบัวเข้าไปในห้อง เมื่อไปถึงพบบัวนั่งหน้างออยู่
“พี่รัญไม่เชื่อเรื่องที่บัวเล่าใช่มั้ยคะ”
รัญมองหน้าบัวแล้วถอนใจ “ผมเชื่อ”
“แล้วทำไมพี่รัญ ไม่จัดการกับคุณรินกับคุณอ้อมล่ะคะ”
“ผมเข้าใจนะว่าคุณโกรธ แต่คุณอ้อมเค้าเป็นแขก ผมจะไปว่าเค้าได้ยังไง ส่วนยัยรินเดี๋ยวผมจะหาเวลาคุยกับเค้าเอง”
รัญลงนั่งข้างบัว“ผมขอนะ อย่ามีเรื่องกับเค้าอีก”
“แต่ถ้าเค้าหาเรื่องบัวอีกล่ะคะ”
“คุณก็อดทนซักนิดแล้วกัน พยายามอยู่ห่างๆเค้าไว้”
บัวนิ่งไม่ตอบ รัญขยับเข้ามาจับมือบัว
“ผมขอโทษแทน เค้าสองคนด้วย คิดซะว่าเห็นแก่ผมนะ” ---“ก็ได้ค่ะ”
“ถ้างั้นออกไปกินข้าวกัน”
“พี่รัญออกไปเถอะค่ะ บัวยังไม่หิว”
“ไปด้วยกันเถอะน่า”
“พี่รัญไปเถอะค่ะ บัวไม่หิวจริง ๆ”
รัญถอนใจเดินออกไป บัวมองตามอย่างยังไม่หายโมโห
“ไม่คิดเลยว่าจะเจอเรื่องน้ำเน่าที่นี่”บัวบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด
+ + + + + + + + + + + +
ในครัว...รินลดาตักไข่พะโล้แบ่งครึ่ง แล้วหันมาบอกอ้อม
“พี่อ้อมเอาไข่มั้ยคะ แบ่งคนล่ะครึ่ง”
อ้อมมองค้อน “ไม่เอาล่ะ น้องทานคนเดียวเถอะ”
“แล้ววันนี้ไปช้อปปิ้งที่ไหนกัน”รัญที่เดินออกมานั่งร่วมโด้วยชวนคุย
“ก็ในเมืองน่ะค่ะ”อ้อม หยิบห่อเสื้อส่งให้ “นี่ค่ะ อ้อมซื้อเสื้อมาฝากพี่รัญด้วย”
“ขอบคุณครับ แต่ทีหลังไม่ต้องหรอกนะ พี่เองก็มีเสื้อเยอะแยะ”
“เล็กน้อยค่ะ อ้อมอยากซื้อให้พี่รัญ”
อ้อมยิ้มให้อย่างหว่านเสน่ห์ รัญมองฝืนยิ้มตอบ
“พี่รัญ น้องว่าพี่รัญต้องจ้างแม่บ้านซักคนแล้วนะ”รินลดาบอก ---“ทำไม”
“ก็ใครจะซักผ้าหุงข้าวทำกับข้าวให้น้องกับพี่อ้อมกินล่ะค่ะ” ---“ก็บัวระวงไง”
“เค้าไม่ยอมทำให้หรอกค่ะ วันนี้อ้อมบอกเค้าว่าฝากซักเสื้อสองตัว เค้ายังบอกเลยว่าให้ซักเอง ใช่มั้ยน้องริน”
“ใช่ค่ะ...เค้าไม่ทำอะไรให้เราหรอก น้องว่าพี่ต้องจ้างคนมา ไม่งั้นน้องตายแน่เพราะต้องซักผ้าให้พี่อ้อมด้วย”
รัญหันมามองหน้าอ้อม อ้อมจ๋อยๆไป
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาอ้อมไม่เคยทำงานพวกนี้ค่ะ”
“เอาล่ะ...เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับบัวระวงเค้าดู”
รัญบอกแล้วลุกเดินจากโต๊ะไป อ้อมหันมาต่อว่ารินลดาทันที
“น้องริน...ทำไมต้องไปฟ้องพี่ชายเรื่องซักผ้าด้วย”
“ถ้ารินไม่พูดอย่างนี้พี่รัญจะไปสั่งนังบัวระวงเหรอคะ พี่อ้อม”
อ้อมนิ่งไปเมื่อได้รับคำตอบอย่างนั้น
+ + + + + + + + + + +
บัวนั่งพับผ้าอยู่ในห้อง รัญเปิดประตูเข้ามานุ่งลงใกล้ๆ
“ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อย” ---“เรื่องอะไรคะ”
“เรื่องอาหาร ผมอยากให้คุณทำเผื่อเค้าสองคนนั่นด้วย แล้วก็แบ่งให้เค้าไปเลย ส่วนคุณก็ทานกับผมสองคน จะได้มั้ย” ---“ได้ค่ะ”
“แล้วอีกเรื่องนึงก็คือเรื่องซักผ้า”
“เรื่องซักผ้าบัวไม่ทำให้ค่ะ”
“ผมไม่ได้ให้คุณทำเฉยๆนะ ผมจะจ่ายเงินเพิ่มให้”
“บัวไม่รับค่ะ...แล้วบัวก็คิดว่าพี่รัญควรจะให้พวกเค้าหัดทำกันเองกะอีแค่ซักผ้า มันไม่ใช่เรื่องยาก บัวยังทำได้เลย”
“มันไม่เหมือนกันนะบัว คุณเคยทำงานบ้าน เคยดูแลตัวเองมาก่อน แต่สองคนนั่นเค้ามาจากครอบครัวที่มีคนรับใช้คอยทำให้”
“แต่บัวไม่ใช่คนรับใช้เค้านะคะ”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น เพียงแต่สองคนนั่นเค้า...”
“ทำไมเหรอคะ...สองคนนั่นแตกต่างจากบัวตรงไหน มีมือ มีหู มีตา ไม่เหมือนบัวเหรอคะ หรือแค่เค้ามีเงินมากกว่าบัว”
รัญอึ้ง “เอ่อ...”
“หรือพี่รัญเห็นว่าบัวต่ำกว่าสองคนนั่น บัวเลยต้องทำได้ทุกอย่าง”
บัวน้ำตาคลอหันหลังไป รัญอึ้ง บัวน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจและแค้นใจลุกเดินไปที่หน้าต่าง รัญมองชะงักเดินเข้าไปหา “ผมขอโทษ”
รัญจับไหล่บัวหันมา เห็นบัวน้ำตาไหลอาบแก้ม รัญตกใจ
“นี่คุณร้องไห้ทำไม...หรือว่าโกรธผม”
บัวไม่ตอบ ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ผมขอโทษ...ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้คุณโกรธ ถ้าคุณไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ”
“ค่ะ...บัวไม่ทำ”
“ก็แค่นั้นแหละ...ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย”
รัญเช็ดน้ำตาให้ แล้วดึงเข้ามากอด
“คุณเนี่ยขี้แยเป็นเด็กๆ ไปได้”
บัวซบสะอื้นในอ้อมกอดของเขา รัญจับผมลูบปลอบ บัวเผลอปล่อยความรู้สึกกอดตอบรัญ รัญเคลิ้มสูดกลิ่นหอมจากผมบัว สักครู่รัญก็ดึงตัวบัวออกมาจ้องมอง บัวสบตา รัญเคลื่อนหน้าเข้ามาจูบ บัวเผยอปากรับ รัญประคองบัวลงเตียง ทั้งสองมองสบตารัญก้มลงจูบ บัวกอด รัญเคลื่อนหน้าลงมาจูบที่ซอกคอ บัวเคลิ้ม มือรัญลูบไล้ที่ลำตัว บัวกำลังเคลิบเคลิ้ม แต่แล้วหน้าการ์ตูนก็แวบเข้ามา
‘แกต้องสัญญานะบัวว่าแกจะไม่มีอะไรกับเค้า เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้น แกจะเป็นฝ่ายเสียชื่อเสียงนะ’
บัวลืมตาขึ้น มือรัญกำลังจะดึงเสื้อบัวขึ้น บัวตะปบไว้
“ไหนพี่รัญบอกว่าจะไม่แตะต้องตัวบัวไงคะ” ---“ผมขอถอนคำพูด”
รัญเคลื่อนหน้าเข้ามาจะจูบ บัวแตะปากรัญไว้ ทำท่าเหมือนชำนาญในอาชีพ
“แต่ถ้าพี่รัญจะทำอะไรมากกว่านี้ บัวต้องขอเงินเพิ่มนะคะ”
รัญชะงัก บัวมองพยายามส่งสายตาเซ็กซี่เต็มที่ ---“ว่าไงคะ”
รัญผละออกมองอย่างไม่พอใจ
“สำหรับคุณทุกอย่างเป็นเงินไปหมดเลยนะ”
“ก็ใช่สิคะ มันเป็นอาชีพของบัวนี่คะ”
“อ้อ จริงสิ...ผมลืมไปว่าอยู่กับใคร มิน่า พอเสนอให้ซักผ้าทำเป็นเสียใจร้องไห้ แต่เรื่องอย่างว่ากลับรีบทวงถามค่าจ้างพิเศษ”
บัวหน้าเจื่อน พยายามฝืน
“คุณไม่ต้องห่วงหรอก คนอย่างผมไม่เคยจ่ายเงินเพื่อให้ผู้หญิงมานอนด้วย ผมสัญญา ผมจะไม่แตะต้องตัวคุณอีก”
รัญเดินออกจากห้องไป บัวอึ้งน้ำตาซึม
“พี่รัญ...บัวขอโทษที่ต้องทำแบบนี้”
+ + + + + + + + + + + +
(จบตอนที่ 5)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
