(ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.)
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 3
ฉัตรชัยนัดลูกน้องที่ผับ เมื่อลูกน้องมาถึงจึงนำรูปบัวมาให้ดู
“แกไปตามหาผู้หญิงคนนี้ สืบให้รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องห่วงครับไม่เกิน 7 วันได้เรื่องแน่ เอ่อ แต่ผมต้องมีค่าใช้จ่ายนะครับนาย”
“เอา เอาไปหมื่นนึง”ฉัตรชัยหยิบเงินส่งให้
“ขอบคุณครับ”
ฉัตรชัยลุกขึ้น เตรียมจะกลับ ขณะเดียวกัน อ้อมถือแก้วเครื่องดื่มสองแก้วเดินเข้ามา ชนกับฉัตรชัยอย่างจัง - - “อุ๊ย ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่ไม่ทันดู เดี๋ยวผมซื้อเครื่องดื่มคืนให้”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังเหลืออีกครึ่งแก้ว”
อ้อมยิ้มให้อย่างโปรยเสน่ห์ แล้วเดินไปหาเพื่อนๆที่รออยู่ ฉัตรชัยมองตาม เมื่ออ้อมลงนั่งที่โต๊ะ ยังหันมายิ้มให้อีก ฉัตรชัยดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ร้อนไม่ใช่เล่น จึงเปลี่ยนใจไปนั่งที่เคาร์เตอร์บาร์
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมกับเพื่อนยกแก้วชนเฮฮา
“ขอดื่มให้กับว่าที่ภรรยาท่านทูตย่ะ นังอ้อม”เพื่อนบอก
อ้อมยิ้มรับยกแก้วชนกับเพื่อน
“อย่างนี้ถ้าพวกเราบินไปหาหล่อนที่เมืองนอกพวกเราก็กินอยู่ฟรีสิ”เพื่อนอีกคนถาม
“อ้ะ ก็แน่นอนสิยะ ฉันเป็นภรรยาท่านทูต ฉันก็ต้องมีบ้านพัก รับรองสำหรับเพื่อนๆสิ จะปล่อยให้ไปนอนตามโรงแรมได้ยังไง เสียชื่ออสมาภรณ์หมด”
เพื่อนกรี๊ดกับคำตอบของอ้อม พนักงานเสิร์ฟถือเครื่องดื่มเข้ามาหาอ้อม
“ขอโทษครับคุณผู้หญิง เครื่องดื่มครับ”
“ฉันไม่ได้สั่ง”
“คุณผู้ชายที่เคาน์เตอร์บาร์ ให้เอามาให้คุณครับ ท่านบอกขอโทษที่ทำเครื่องดื่มคุณหกครับ”
อ้อมหันมอง พบว่าฉัตรชัยนั่งมองอยู่ - - “ขอบคุณค่ะ”อ้อมยิ้มให้
ฉัตรชัยยกแก้วให้ - - “ไม่เป็นไรครับ”
เพื่อนๆรุมถามอ้อม - - “ใคร” - - “ไม่รู้ เพิ่งรู้จักเมื่อกี้” - - “หน้าตาหล่อดีเหมือนกันนะ” - - “แกนี่แรงจริงๆ มาปั๊บก็มีหนุ่มส่งเครื่องดื่มให้ทันที”
เพื่อนๆรุมกระเซ้า - - “คนมันสวยช่วยไม่ได้” - - “นี่นังอ้อม แกกำลังจะมีผอสระอัวนะ ยังจะมั่วกับคนอื่นอีกเหรอ”เพื่อนอีกคนเตือน - - “อ้ะ ก็ตอนนี้ยังไม่ได้แต่งนี่ เอาไว้ให้แต่งก่อน แล้วจะเลิกมั่วขอตัวนะ”
อ้อมลุกขึ้นทันที เดินถือแก้วเครื่องดื่มไปหาฉัตรชัย - - “ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่มค่ะ นั่งด้วยคนได้มั้ยคะ” - - “เชิญครับ คุณ...” - - “อ้อมค่ะ” - - “ผม ฉัตรชัยครับ” อ้อมยกแก้วเครื่องดื่มให้ ฉัตรชัยยกชน ทั้งสองสบตากันอย่างร้อนแรง
+ + + + + + + + + + + +
ณ ห้องนอนของโรงแรม
ฉัตรชัยที่เปลือยเปล่า พลิกตัวจากอ้อมลงมานอนหอบ อ้อมพลิกตัวขึ้นมามองแววตายังท้าทาย
“หวังว่าคุณคงไม่หัวใจวายนะ เพราะถ้าตายขึ้นมาล่ะก็อ้อมแย่นะคะ”
“คุณนี่ร้อนแรงจริงๆ”
ฉัตรชัยพลิกตัวขึ้นมาก้มลงจูบอ้อม ทั้งสองซุกไซร้หาความสุขกันต่อ
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่ การ์ตูนเดินคุยโทรศัพท์กับบัวขณะเดินเข้าไปในบริษัท
“ฉันว่าแกควรจะส่งข่าวให้พ่อกับแม่แกรู้บ้างนะว่าตอนนี้แกเป็นไง สบายดีรึเปล่า”
“ฉันก็กำลังคิดอยู่ ว่าคืนนี้จะโทรหาพ่อ”บัวบอก
“บ้าเหรอ ถ้าแกโทร เค้าก็ต้องตามเบอร์เจอแล้วสืบรู้ว่าแกอยู่ที่ไหน”
“เออ ใช่ ฉันลืมไป งั้นฉันจะเขียนจดหมายส่งไปหาไอ้ป้อมที่อเมริกา แล้วให้มันส่งกลับมาหาพ่อกับแม่ที่เมืองไทย แกว่าดีมั้ย”
“ก็ดี แต่แกต้องย้ำกับไอ้ป้อมนะให้มันไปส่งที่เมืองไกลๆ”
เพชรเดินเลี้ยวมา มองเห็นการ์ตูนกำลังพูดโทรศัพท์ เพชรมองสนใจ การ์ตูนหันมาเห็นเพชรก็ชะงักไป - - “แค่ก่อนนี้นะ พี่เพชรเค้ามองฉันอยู่”
การ์ตูนปิดโทรศัพท์ เพชรเดินเข้ามาหา - - “คุยกับบัวเหรอตูน”
“ไม่ใช่ เพื่อนที่อังกฤษน่ะ กำลังถามข่าวมันเรื่องไอ้บัว”
“แล้วเป็นไง บัวอยู่อังกฤษรึเปล่า”
การ์ตูนส่ายหน้า - - “ไม่มี”
เพชรถอนใจ
“แล้วมันไปอยู่ไหน นี่เราก็ตามหาเกือบทั่วโลกแล้วนะ”
“เอาน่าพี่เพชร ใจเย็น ฉันเชื่อว่าไม่ช้าเราต้องได้ข่าวมันแน่”
การ์ตูนยิ้มให้แล้วเดินเลี่ยงไป เพชรมองตามถอนใจอย่างเป็นห่วงน้อง
+ + + + + + + + + + + +
รัญกลับมาจากทำงาน ได้กลิ่นอาหาร จึงเดินเข้าไปหาบัวในครัว - - “กลับมาแล้วเหรอคะพี่รัญ” - - “นี่ทำอะไร กลิ่นหอมไปถึงหน้าบ้าน” - - “ต้มข่าไก่ค่ะ บัวคิดว่าพี่รัญอยู่ที่นี่คงไม่ค่อยได้ทาน” - - “คุณมาอยู่แค่ไม่กี่วัน เริ่มรู้ใจผมแล้วนะ” รัญมองสบตา บัวเขิน
“บัวก็เดาเอาน่ะค่ะ พี่รัญไปอาบน้ำก่อนนะคะ อาบน้ำเสร็จก็ทานข้าวได้เลย” บัวยิ้มให้หันไปทำอาหารต่อ รัญมองอมยิ้มเดินเข้าห้องไป
+ + + + + + + + + + + +
รัญที่กำลังอาบน้ำ สระผม อยู่ๆน้ำฝักบัวหยุดไหล รัญชะงัก - - “อ้าว ทำไมน้ำไม่ไหล”
รัญเงยหน้ามองฝักบัวแล้วชะงักยาสระผมไหลเข้าตา
“โอ๊ย...บัว...บัว...” รัญตะโกนเรียก
“ขา”บัวเดินเข้ามาในห้อง “มีอะไรคะพี่รัญ”
รัญหลับตาพูด - - “อยู่ๆน้ำไม่ไหล ขอน้ำผมหน่อย ยาสระผมมันเข้าตา” - - “เดี๋ยวนะคะ”
บัววิ่งออกไป ครู่หนึ่งก็วิ่งเข้ามา พร้อมแพคขวดน้ำ... - - “มาแล้วค่ะ พี่รัญ บัวเข้าไปได้มั้ยคะ” - - “เดี๋ยว เดี๋ยว” รัญควานหาดึงผ้าเช็ดตัวมานุ่ง “เข้ามาได้เลย” บัวเปิดประตูเข้ามา รัญหลับตาควานหา - - “ไหน น้ำอยู่ไหน” บัวส่งขวดน้ำให้
รัญเทล้างหน้า ขยี้ตา - - “โอ๊ย แสบจัง”
บัวมองจ้องรัญ เห็นรัญโป๊ช่วงบน บัวหลบตาเขินๆกับตัวเองแต่แอบมอง - - “เป็นยังไงบ้างคะ” - - “ค่อยยังชั่ว”
รัญที่หายแสบตาแล้วมองบัว บัวมองหลบตาเขิน หันจะเดินออก - - “เดี๋ยวบัว คุณช่วยเทน้ำล้างผมให้ผมหน่อยได้มั้ย” - - “ได้ค่ะ”
รัญลงนั่งในอ่าง บัวยืนเทน้ำให้ รัญขยี้ผม บัวมองใจเต้นตึกตักที่ได้ใกล้ชิดรัญขนาดนี้ ครู่หนึ่งรัญเงยขึ้นมอง - - “นี่ตัวคุณเปียกหมดเลย”
บัวก้มมองตัวเอง เห็นเสื้อเปียกก็เริ่มอาย - - “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวบัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อน”
“ขอบใจมากนะ” - - “ไม่เป็นไรค่ะ” บัวยิ้มเขินๆ เดินออกไป รัญมองตามหยิบผ้ามาเช็ดผมแล้วอมยิ้ม
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาเดินเข้ามาในอาบอบนวด เจอกับหญิง สาวหมอนวดที่เคยสัมภาษณ์
“ขอโทษทีวันนั้นที่พี่ถ่ายรูปไป กล้องมันมีปัญหาเลยถ่ายไม่ติด ต้องขอมาถ่ายใหม่”
“ได้จ้ะ แต่พี่รอเดี๋ยวนะ หนูขอไปแต่งหน้าหน่อยเดี๋ยวไม่สวย”
“โอเค งั้นพี่รอตรงนี้นะ”
หญิงเดินออกไป ต๋องเดินเลี้ยวออกมาเห็นรินลดา จึงกดโทรศัพท์หาเพชรทันที ครู่หนึ่งเพชรรับสาย - - “ฮัลโหล” - - “เสี่ยเพชรเหรอครับ ผมต๋อง อัมสเตอร์ดัมนะครับ” - - “มีอะไร” - - “น้องรินลดา ผู้หญิงคนที่เสี่ยปิ๊ง กลับมาที่นี่ครับ”
“จริงเหรอ”เพชรถามอย่างตื่นเต้น - - “ใช่ครับ สงสัยจะขัดสนเรื่องเงินจริงๆ” - - “งั้นแกถ่วงเวลาเค้าไว้ก่อนนะ ฉันจะรีบไป” - - “ครับผม” เพชรปิดโทรศัพท์ แล้วออกจากที่ทำงานทันที
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาถ่ายรูปหญิง หลังจากที่ไปแต่งหน้ามาเรียบร้อยแล้ว
“ขออีกรูปนะคะ พี่อยากให้น้องมายืนหน้าตู้นี่ จะได้เห็นแบค กราวนด์เป็นที่ทำงานหน่อย”
หญิงเดินมาที่หน้าตู้ รินลดายกกล้องขึ้นถ่ายรูปจนพอใจแล้วพยักหน้าให้ว่าเสร็จแล้ว
“โอเคค่ะ”รินลดาหยิบเงินออกมาพันนึง “อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ พี่อยากให้เป็นค่าทำงาน”
“ไม่ต้องหรอกพี่”
รินลดายัดเงินใส่มือ - - “รับไว้เถอะ นะ” - - “ขอบคุณค่ะ มีอะไรพี่ก็มาหาหนูได้นะ” - - “จ้ะ ขอบใจมาก” หญิงเดินกลับไป รินลดายกกล้องขึ้นเช็คดูรูป แล้วเก็บกล้องใส่กระเป๋าหันเดินออกชนเพชร - - “อุ๊ย”
“หวัดดีครับ จำผมได้มั้ย” เพชรยิ้มให้อย่างพยายามผูกมิตร
“ทำไมจะจำไม่ได้ คุณเป็นราชาอาบอบนวดหรือไง นี่เพิ่งสิบเอ็ดโมงเช้า มาเที่ยวแล้ว”
“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้มาเที่ยว ผมเพียงแต่รู้ว่าคุณมาที่นี่ก็เลยอยากมาเจอคุณ”
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันมา”
“ผมบอกเด็กที่นี่ไว้ ว่าถ้าเมื่อไหร่คุณมาให้โทรบอกผม”
“เอาล่ะ ถอยไปได้แล้ว”
รินลดาจะเดิน เพชรขวาง
“เดี๋ยวสิครับ คุณรินลดา”
“นี่ถ้าคุณเรียกฉันขึ้นห้องอีกล่ะก็ วันนี้ฉันไม่ตบนะ แต่ฉันจะเอาตำรวจจับคุณ”
รินลดาเดินออกไป เพชรวิ่งตามมาขวาง “เดี๋ยวสิครับ คุยกับผมซักนิดไม่ได้เหรอ นี่ผมอุตส่าห์ทิ้งงานรีบมาเจอคุณเลยนะครับ”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ถอย”
“เกี่ยวสิครับ ผมอยากเลี้ยงข้าวกลางวันคุณเพื่อเป็นการขอโทษที่ผมปากเสียพูดไม่ดีกับคุณ”
“ไม่ต้อง ผู้ชายอย่างคุณฉันไม่ถือสาหรอก”
“โธ่ คุณรินลดาครับ ผมอยากจะบอกคุณว่าผมไม่เคยมาเที่ยวที่นี่เลยนะครับ”
“เหรอ แล้วครั้งที่แล้วฉันเจอคุณได้ยังไง”
“วันนั้นผมไม่ได้มาเที่ยวนะครับ ผมพาลูกค้ามาส่ง เผอิญมาเจอคุณพอดี”เพชรพยายามสร้างภาพให้ตัวเองดูดี “ฉันไม่เชื่อหรอก หน้าอย่างคุณมันบอกยี่ห้อ” - - “ให้ผมสาบานก็ได้นะครับ”
รินลดามอง เพชรยกมือทำท่าจะสาบาน ทันใดสาวหมอนวดเข้ามากอดเพชร - - “เสี่ยเพชรคะ วันนี้ขึ้นห้องกับหนูนะคะ”
เพชรสะดุ้ง หมอนวดอีกคนเข้ามากอดอีกข้าง - - “ขึ้นกับหนูดีกว่าค่ะ”
รินลดามองอย่างเยาะ - - “เอ่อ ไม่ใช่นะครับ”เพชรพยายามแก้ตัว
หมอนวดที่เดินมาอีกคน พอเห็นเพชรก็เข้ามาทัก
“อุ๊ย หวัดดีค่ะ เสี่ยเพชร วันนี้เป็นตายยังไงต้องขึ้นกับแอนนะคะ”
“พวกคุณพูดอะไรเนี่ย ปล่อยผม”เพชรพยายามสะบัดตัวหนี
หมอนวดหัวเราะคิกคัก - - “แหม เสี่ยเพชรเนี่ยมุกเยอะจริงๆ หรือจะไปพร้อมกันสามคนเลยคะ”
“เออ ดีเหมือนกัน ไปสามคนเลย”
ทั้งสามคนเห็นพ้องต้องกัน แล้วช่วยกันหิ้วเพชรออกไป รินลดามองตามอย่างหมั่นไส้
“ผู้ชายอะไรกระล่อนจริงๆ”
สามสาวลากเพชรเข้าไปในลิฟต์ เพชรสะบัดออก
“พวกเธอขึ้นไปรอบนห้องไปก่อนนะ พี่เข้าห้องน้ำแป๊บเดียว”เพชรพยายามหางออก
“อย่านานนะคะ” - - “จ้ะ ไม่นานหรอก”
เพชรรีบวิ่งออกไปที่ด้านหน้า กวาดตาหารินลดา แต่ไม่มี เจอแต่ต๋องยืนอยู่ - - “เฮ้ย ต๋อง น้องผู้หญิงล่ะ” - - “ไปแล้วครับ” - - “โธ่เอ๊ย แล้วทำไมไม่รั้งเธอไว้ก่อนวะ” - - “รั้งยังไงล่ะครับเธอจะได้เอาตำรวจจับผม อ้อ เธอฝากบอกเสี่ยด้วย” - - “บอกอะไร” - - “เธอบอกว่าหน้าอย่างเสี่ย เธอไม่เอาทำแฟนหรอก” - - “พูดอย่างงั้นเลยเหรอ” - - “ใช่ครับ” เพชรถอนใจอย่างเซ็งๆ
+ + + + + + + + + + + +
ทางเดินหน้าบ้านรัญ...
ป้าไหมเดินฮึมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ไขกุญแจเปิดประตูบ้านเข้าบ้านมา ป้าไหมวางร่ม ถอดเสื้อโค้ทออก เดินเลี้ยวเข้าไปในครัว ทันใดม๊อบถูพื้นชนเท้า ป้าไหมชะงัก เห็นบัวกำลังถูพื้น
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”บัวบอก
“นี่คุณเป็นใคร ทำไมถึงมาทำงานบ้านแทนฉัน”
ป้าไหมคว้าไม้ถูพื้นจากมือบัว - - “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้มีเจตนามาแย่งงานคุณ”
“ถ้าไม่มาแย่งงาน แล้วมาในฐานะอะไร”
“ฉันเป็นแฟนคุณรัญ” - - “หา แฟน หมายถึงเกริล์เฟรินด์งั้นเหรอคะ” - - “ค่ะ แล้วต่อไปก็อาจจะเลื่อนขึ้นเป็นไวฟ” - - “งั้นต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่พูดจาไม่สุภาพกับคุณ...” - - “ฉันบัวระวงค่ะ”
“ดิฉัน พิสมัยค่ะ เอาล่ะค่ะ เชิญคุณข้างนอก ปล่อยงานในนี้ให้เป็นหน้าที่ของไหมเถอะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ จากนี้ไปป้าไหมไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว เพราะบัวจะทำเองทั้งหมด”
“อะไรนะคะ นี่หมายความว่าไล่ดิฉันออกงั้นเหรอคะ” - - “ไม่ได้ไล่ออกค่ะ เพียงแต่หยุดการว่าจ้างชั่วคราว” - - “แล้วท่านเลขาทราบเรื่องนี้รึยังคะ” - - “ท่านเป็นคนสั่งเองค่ะ”
“ถ้างั้นเราจะได้เห็นดีกัน ฉันจะบอกให้เธอรู้นะว่างานแม่บ้านที่นี่มันหนักมาก รับรองเธอทำไม่ไหวหรอก”
ป้าไหมถูกจัดที่ถูกแย่งงาน เดินปึงบังออกจากบ้านไปทันที “ทำไมต้องโกรธเรา”บัวมองตามอย่างไม่เข้าใจ
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 3 (ต่อ)
ที่สถานทูต... รัญนั่งทำงานอยู่ ป้าไหมเดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะรัญแล้วโวยทันที
“จะไล่ป้าออกทำไมถึงไม่บอกกันล่วงหน้าล่ะคะ คุณรัญ คุณทำแบบนี้ป้าเสียหายนะคะ”
“ป้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจ”รัญงง
“ก็ผู้หญิงที่ชื่อบัวระวง แฟนคุณ เค้าบอกป้าว่าคุณเลิกจ้างป้าแล้ว”
“อ้าว นี่ป้าเจอกับบัวระวงแล้วเหรอ”
“เจอแล้วค่ะ แหม พอได้แฟนก็ลืมป้าเลยนะคะ ที่จริงจะเลิกจ้างก็บอกป้าตรงๆได้ ทำแบบนี้มันเหมือนไม่ให้เกียรติกัน”
เจ้าหน้าที่ในสถานทูตได้ยินป้าไหมพูดเสียงดัง เริ่มหันมามอง รัญกลัวคนรู้เรื่องบัว รีบปฏิเสธ
“เอ่อ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนผม เค้าเป็นเพื่อนน้องสาวที่จะมาอยู่ด้วย”
“ไม่ต้องมาโกหกหรอกค่ะ ผู้หญิงเค้ายืนยันว่าเค้าเป็นแฟนคุณ แถมอนาคตจะเป็นภรรยาคุณด้วย”
“ใครเหรอรัญ”ภาดา เจ้าหน้าที่ที่สนิทกับรัญเดินเข้ามาถาม
“เข้าใจผิดน่ะครับ พี่ภา”
“เอาล่ะค่ะ จะเข้าใจผิดหรือเข้าใจถูก ป้าไม่สนหรอก ป้าเพียงแต่ต้องการให้คุณจ่ายค่าเสียหายให้ป้า”
“เท่าไหร่ครับ”
“ป้าขอ สองร้อยยูโรค่ะ”
รัญหยิบเงินส่งให้ป้าไหมเพื่อให้จบๆเรื่อง ป้าไหมหันบอกคนในสถานทูต
“จากนี้ไปถ้าใครจะยกเลิกงานป้า ต้องบอกล่วงหน้านะคะ ไม่งั้นป้าต้องขอปรับ” ป้าไหมไม่วายหันมามองค้อนรัญ รัญถอนใจเครียดๆ
+ + + + + + + + + + + +
บัวเอาไก่ใส่ตู้อบ ได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด บัวชะงักหันมอง เห็นรัญเดินเข้ามาหน้าเครียด บัวยิ้มดึงเก้าอี้ให้ รัญหันมองเห็นบนโต๊ะอาหารถูกจัดเตรียมเรียบร้อย มีเทียนตั้ง ดอกไม้สวย ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างสวยงาม
“กลับมาแล้วเหรอคะพี่รัญ วันนี้บัวทำไก่อบให้พี่รัญค่ะ พี่รัญรอแป๊ปเดียวนะคะ บัวกำลังอุ่นให้มันร้อน”
“เดี๋ยว ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณหน่อย”
“มีอะไรเหรอคะ”
“ทำไมคุณถึงไปบอกป้าไหมว่าคุณเป็นแฟนผม”
“อ้าว ก็พี่รัญจ้างให้บัวมาเป็นแฟนพี่รัญไม่ใช่เหรอคะ”
“นั่นมันเรื่องระหว่างผมกับคุณ ไม่ได้หมายความว่าคุณเที่ยวไปประกาศให้คนรู้ว่าคุณเป็นแฟนผม”
“แล้วมันเสียหายตรงไหนคะ”
“เสียหายสิ คุณรู้รึเปล่าว่าผมทำงานอะไร”
“รู้ค่ะ คุณเป็นเลขานุการเอกสถานทูต”
“ใช่ แล้วถ้าคนในสถานทูตรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้หญิงขายตัว ชีวิตการทำงานของผมก็จะจบลงทันที”
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่”บัวบอกอย่างไม่สบายใจ
“ผมจะบอกให้คุณรู้นะว่าเรื่องระหว่างคุณกับผม มันเป็นแค่ละครฉากนึง พอทุกอย่างจบลง เราก็จะเป็นคนที่ไม่รู้จักกันเลยเข้าใจรึเปล่า”
“เข้าใจค่ะฉันขอโทษ” บัวหันหลังให้ น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ
“แล้วไก่อบอะไรของคุณน่ะ คุณกินได้เลย เพราะผมกินมาจากข้างนอกแล้ว”
รัญหันเดินขึ้นห้อง บัวเสียใจมาก เดินไปเปิดตู้อบหยิบไก่เทถังขยะ แล้วนั่งลงร้องไห้
ค่ำคืนนั้น รัญเดินออกมาจากห้อง เห็นบัวยังนั่งซึมอยู่ในครัว รัญชะงักแล้วเดินผ่านไปเปิดตู้เย็นหยิบนมเทใส่แก้ว บัวเหลือบมอง รัญดื่มนมหมด เดินไปที่อ่างจะล้างแก้ว บัวลุกขึ้นเดินเข้าไปหา
“ฉันล้างให้ค่ะ” - - “ไม่ต้อง ผมล้างเองได้”รัญเปิดน้ำล้างแก้วเแล้วเดินกลับห้อง บัวน้ำตารื้น มองตามอย่างโกรธ สะบัดหน้าหันหลังเดินออกจากบ้านไป บัวเดินไปตามทางอย่างไม่มีจุดหมาย
ขณะเดียวกัน รัญรู้สึกผิดที่พูดแรงเกินไป เดินมาหยุดหน้าห้องบัวเคาะประตู
“บัวระวง...ผมอยากจะขอโทษที่ผมพูดไม่ดีกับคุณ” ไม่มีเสียงตอบรับ รัญเปิดประตูเข้าไปในห้อง ไม่พบบัวก็เครียดทันที
+ + + + + + + + + + + +
บัวไม่รู้จะไปไหนจึงซื้อเบียร์มาดื่มหลายกระป๋อง แล้วเดินเมาเป๋ร้องเพลงมาตามถนน ฝรั่งขี้เมาเห็นบีวเดินสะเปะสะปะร้องเพลงฮึมฮัมไปตามถนนเปลี่ยวจึงเดินไปดักหน้า บัวเดินเลี้ยวโค้งมา เจอชายขี้เมายืนอยู่ข้างทาง บัวชะงักมองแล้วเดินผ่าน ชายขี้เมาคว้าข้อมือแล้ว ล็อกคอบัว - - “นี่มันอะไรกันเนี่ย”
บัวพยายามดิ้นต่อสู้ ชายขี้เมาต่อยท้องบัว 2 ที บัวตัวงอ พยายามเอามือตีสู้ ชายขี้เมาตบผัวะเข้าให้ บัวเซล้มลงไปกอง ชายขี้เมาลากบัวเข้าไปในมุมมืด ชายขี้เมาปลดกางเกงออก จะก้มลงหัวบัว บัวลืมตาฟื้นขึ้นมาพอดี พยายามปัดป้อง - - “อย่านะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”
ชายขี้เมาจับมือบัวง้างออก ก้มลงซุกไซร้ บัวยังคงหวีดร้อง - - “ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย อย่านะ อย่าทำอะไรฉัน ปล่อยนะ”
รัญซึ่งเดินตามหาบัว เดินเลี้ยวมา ได้ยินเสียงบัว รัญชะงักมองหาต้นเสียง - - “บัว...บัวระวง คุณอยู่ไหน ได้ยินผมรึเปล่า บัว...บัวระวง”
รัญตะโกน บัวได้ยินเสียงรัญ พยายามตะโกนตอบ - - “พี่รัญช่วยบัวด้วย บัวอยู่นี่ ช่วยด้วย”
รัญวิ่งตามเสียงเข้ามา แหวกพุ่มไม้ เห็นฝรั่งกำลังคร่อมบัว รัญกระชากฝรั่งขึ้นมาชกติดกันสามหมัด ฝรั่งทรุดลง รัญวิ่งเข้าไปดูบัว - - “คุณเป็นอะไรรึเปล่า” - - “ไม่ค่ะ บัวไม่เป็นอะไร”
บัวยังไม่หายตกใจ รัญประคองบัวลุกขึ้น บัวมองตะลึง เห็นฝรั่งเงื้อมีดจะแทงรัญ “ระวังข้างหลังค่ะ” ฝรั่งแทงเข้าใส่ รัญพลิกตัวหลบ มีดเฉี่ยวแขนรัญ รัญคว้ามือฝรั่งบิด แล้วตบโครม ฝรั่งเซไป รัญจะตามเข้าไปซ้ำ ฝรั่งลุกวิ่งหนีออกไป บัววิ่งเข้ามาหารัญคว้าแขน เห็นเลือดโชก บัวตกใจ
“อุ๊ย นี่คุณถูกแทงเหรอคะ ไปหาหมอเถอะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก แค่ถากไปนิดเดียว เดี๋ยวไปทำแผลเองก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวฉันทำให้ค่ะ ไปค่ะ” ทั้งสองประคองกันกลับไป
+ + + + + + + + + + + +
ในบ้าน...บัวดึงสำลีออกจากถุง เทแอลกอฮอล์ใส่ หันมาเช็ดแผลให้รัญ - - “โอ๊ย”รัญสะดุ้งเพราะแสบแผล - - “ขอโทษค่ะ แอลกอฮอล์มันจะแสบหน่อย”
รัญนิ่งไม่ว่าอะไร บัวหยิบยาใส่แผลให้ - - “แต่ยานี่ไม่แสบแล้วนะคะ”
บัวฉีกพลาสเตอร์ รัญเหลือบมอง บัวพับผ้าพันแผลแปะให้ รัญยังมองบัว บัวรู้แต่ทำมึนตึง - - “เรียบร้อยแล้วค่ะ”
บัวหันไปจะเก็บของ รัญคว้า - - “เดี๋ยวผมเก็บเอง”
“คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าฉันเป็นลูกจ้างคุณ” บัวบอกเสียงเรียบ เก็บของใส่ตู้ยา แล้วเดินไปล้างมือ รัญมองตาม เห็นบัวหันจะเดินออกไป - - “นี่คุณจะไปไหน” - - “ฉันก็จะไปนอนน่ะสิคะ” - - “แล้วคุณไม่คิดจะขอบคุณผมเลยเหรอที่ไปช่วยคุณไว้”
บัวมองหน้า - - “ขอบคุณค่ะ” - - “เดี๋ยว...” - - “มีอะไรอีกคะ” - - “ผมจะบอกว่าเรื่องที่ผมพูดเมื่อเย็น ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดดูถูกคุณหรอกนะ”
“แต่ที่จริงมันก็ถูกของคุณ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงหากิน ส่วนคุณเป็นนักการทูต มันไม่มีทางไปด้วยกันได้อยู่แล้ว ขอตัวนะคะฉันง่วง” บัวเดินขึ้นห้องไป รัญมองตามได้แต่ถอนใจ
+ + + + + + + + + + + +
การ์ตูนนั่งอยู่ในร้านกาแฟ กำลังพูดโทรศัพท์กับบัวไปด้วย “แกว่าไงนะ จะกลับบ้านเหรอ”
“ใช่ แกได้ยินไม่ผิดหรอก”บัวบอกในสิ่งที่คิด
“มีเรื่องอะไร หรือว่าพี่รัญเค้าขืนใจแกใช่มั้ย” - - “ถ้าขืนใจฉันไม่กลับหรอก” - - “อ้าว แล้วมีเรื่องอะไรกัน” - - “ฉันมาคิดๆดูแล้ว ไอ้แผนการที่ฉันจะมาอยู่ใกล้ชิดเค้า แล้วทำให้เค้าชอบเนี่ย มันคงไม่มีประโยชน์” - - “ไม่เข้าใจ” - - “ก็ทุกวันนี้เค้าคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงหากินจริงๆน่ะสิ” - - “หมายความว่าเค้าไม่ชอบผู้หญิงหากิน” - - “ไม่ใช่ไม่ชอบ เค้าเกลียดด้วย” - - “ถ้างั้นแกก็บอกความจริงเค้าไปเลยว่าแกเป็นใคร” - - “ฉันจะบอกได้ไง ขืนบอกไป เค้าก็รู้สิว่าฉันแอบมาตามจีบเค้า”
การ์ตูนฟังแล้วพลอยเครียดไปด้วย - - “อ้าว แล้วแกจะเอายังไง บอกก็ไม่ได้ ไม่บอกก็ไม่ได้” - - “ฉันถึงได้บอกแกว่าฉันจะกลับบ้านไง แล้วก็ลืมเรื่องทุกอย่างซะ” - - “แต่ถ้าแกกลับมา แกก็ต้องแต่งงานกับนายฉัตรชัยนะ” - - “ช่างมันเถอะ เอาไว้กลับไปแล้วค่อยว่ากันอีกที” - - “เอา งั้นก็ตามใจ แกจะมาเมื่อไหร่ ฉันจะได้ไปรับ” - - “พรุ่งนี้ แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรหาแกอีกที” - - “เออ บ๊ายบาย” การ์ตูนปิดโทรศัพท์ - - “เฮ้อ ยุ่งจริงๆ เลย”
ทันใด เสียงฉัตรชัยดังขึ้นจากด้านหลัง - - “ยุ่งเรื่องอะไรเหรอครับ คุณการ์ตูน”
การ์ตูนสะดุ้งเมื่อเห็นฉัตรชัย เธอรีบเดินหนัไปที่ลานจอดรถ ฉัตรชัยเดินตาม... - - “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้”
การ์ตูนบอก เปิดประตูจะขึ้นรถ ฉัตรชัยคว้ามือ - - “ผมไม่เชื่อ ผมรู้นะว่าเมื่อกี้คุณคุยกับคุณบัว ใช่มั้ย บอกมาผมมาซะดีๆว่าคุณบัวอยู่ที่ไหน”
“คุณไม่ได้เรียนหนังสือหรือไง ถึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ฉันบอกว่าฉันไม่รู้”
ฉัตรชัยกระชากแขนให้หันกลับมา - - “ปล่อยฉันนะ” - - “ผมไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกว่าคุณบัวไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน” - - “ต่อให้ตาย ฉันก็ไม่มีวันบอกคุณ ปล่อย...” - - “ไม่ คุณบัวอยู่ไหน” - - “ฉันบอกให้ปล่อยไง” - - “ไม่” - - “ไม่ปล่อยเหรอ” การ์ตูนก้มลงกัดมือ
“โอ๊ย...”ฉัตรชัยปล่อยมือสะบัดร้องลั่น
“รู้จักฉันน้อยไปแล้ว”การ์ตูนยิ้มเยาะ
ฉัตรชัยโมโหโดดกอดรวบตัว - - “มานี่” - - “ว้าย เรื่องอะไรมากอดฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
ฉัตรชัยไม่ปล่อย จับตัวการ์ตูนหันมา - - “ผมจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ถ้าคุณไม่บอกล่ะก็ ผมจำเป็นต้องจัดการกับคุณ” - - “จัดการ คุณจะทำอะไรฉัน จะฆ่าฉันเหรอ เอาสิฆ่าฉันเลย ตำรวจเค้าจะได้จับคุณ” - - “ใช่ ผมจะฆ่าคุณทางจิตใจ”
การ์ตูนงงว่าฉัตรชัยจะทำอะไร และโดยไม่คาดคืด ฉัตรชัยก้มลงจูบ การ์ตูนตาเหลือก แล้วเคลิ้มไป ก่อนจะรู้สึกตัวแล้วผละออก... - - “นี่คุณกล้าดียังไงมาจูบฉัน” - - “ถ้าคุณไม่บอกว่าคุณบัวอยู่ไหน ผมจะจูบคุณอีก” - - การ์ตูนพยายามดิ้นหนี เมื่อฉัตรชัยจะจูบอก - - “ว่ายังไงจะบอกได้รึยัง ถ้าไม่บอกผมจะจูบจนคุณขาดใจตายเลย บอกมา” - - “ไม่” - - “ถ้าอย่างงั้นก็ต้องเจอดี”
ฉัตรชัยเคลื่อนหน้าเข้ามาจะจูบ การ์ตูนหลับตาเชิดหน้าจู๋ปากให้ ฉัตรชะงักเมื่อการ์ตูนหลับตาพริ้มเคลิ้ม ครู่หนึ่งการ์ตูนลืมตามองว่าทำไมไม่จูบซะที พบว่าฉัตรชัยยืนจ้องหน้าตึงๆ - - “อ้อ ที่คุณไม่บอกเพราะชอบที่ผมจูบใช่มั้ย” - - “บ้าเหรอ” การ์ตูนอายมากที่ฉัตรชัยรู้ ด้วยความเขินจึงผลักผลักฉัตรชัยล้มลงไปกับพื้น แล้วรีบขึ้นรถขับออกไป สักพักก็เบรกรถ ตีปากตัวเองด้วยความโกรธ
“ฮึ่ย นี่เราเคลิ้มไปกับรสจูบของเค้าเหรอเนี่ย บ้าจริงๆเลยเรา...แต่จะว่าไปเค้าก็จูบเก่งเหมือนกันนะ
การ์ตูนยิ้มอายๆกับตัวเองเข้าเกียร์ออกรถไป
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่ บัวเปิดประตูลากกระเป๋าเดินทางออกมาหน้าบ้าน มองซ้ายขวาหารถแท็กซี่ แต่เมื่อไม่เห็นรถแท็กซี่สักคัน จึงลากกระเปาเดินไปเรื่อยๆ รัญที่ออกไปวิ่ง วิ่งเลี้ยวสวนขึ้นมาผ่านบัวไป ต่างคนต่างชะงัก รัญหยุดหันกลับมาหา
“นี่คุณจะไปไหน” - - “ฉันจะกลับเมืองไทย ฉันเอาเงินค่าจ้างของคุณใส่ซองวางไว้บนโต๊ะแล้ว”
บัวเดินต่อ รัญเดินตาม - - “เดี๋ยวสิบัวระวง คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ” - - “ทำไมจะไม่ได้ ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะไม่รับลูกค้า” - - “แต่ผม...” - - “คุณไม่ต้องกลัวหรอก คุณโทรบอกเจ๊อ้อ เดี๋ยวเค้าก็จะหาคนส่งมาแทนฉันเอง เงินตั้งสามแสนใครไม่อยากได้”
บัวเดินไป รัญได้แต่ยืนอึ้งมอง แล้วตัดใจหันหลังเดินไป บัวหยุดหันมองเห็นรัญเดินไป บัวยิ่งแค้นใจ
“นึกว่าจะง้อเราอีกซักหน่อย ดี จะได้รู้ว่าเค้าไม่มีใจให้เรา เราจะได้อกหักน้อยหน่อย”
บัวหันไปโบกเรียกแท็กซี่ที่กำลังวิ่งมา แท็กซี่เข้ามาจอด บัวยกกระเป๋าขึ้นรถ บอกคนขับ
“ไปแอร์พอร์ต”
บัวดึงประตูรถปิด ทันใดรัญมาดึงไว้ - - “ผมขอโทษ อย่าไปเลยนะ บัวระวง ผมผิดไปแล้ว”
บัวสะบัดหน้าเชิดมองไปอีกทาง แท็กซี่หันมามองถาม - - “เอาไงครับ” - - “รอเดี๋ยว” บอกแล้วรัญก็หันไปอ้อนวอนบัว “ยกโทษให้ผมซักครั้งนะ ผมสัญญาผมจะไม่พูดจาดูถูกคุณอีก” - - “คุณพูดจริงนะ”
รัญยิ้มให้ - - “จริงสิ ด้วยเกียรติของนักการทูต เอ่อ ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย” บัวซึ่งใจจริงไม่ได้อยากกลับอยู่แล้ว ยอมกลับไปกับรัญทันที
+ + + + + + + + + + + +
รัญเปิดประตูบ้านลากกระเป๋าเข้ามา บัวเดินตาม - - “ขอบคุณค่ะ มา เดี๋ยวฉันเอาไปเก็บเอง” - - “ผมเอาไปเก็บให้” - - “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเอาขึ้นไปเองได้” บัวคว้ากระเป๋า รัญจับมือบัว
“เชื่อผม” บัวชะงักมองหน้ารัญแล้วมองมือ “ทำไม หรือว่าผมจับมือคุณไม่ได้”
“ฉันแค่คิดว่าบางทีคุณอาจจะรังเกียจผู้หญิงอย่างฉัน”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมขอโทษ คุณจะจำเรื่องนี้ไปตลอดเลยเหรอ”
“ก็ได้ ฉันจะลืมมันซะ”
บัวหลับตา ปล่อยมือจากกระเป๋า รัญมองแล้วยิ้มอย่างโล่งใจ ถือกระเป๋าจะเดินขึ้นไป บัวลืมตา
“แล้วคุณจะให้ฉันทำอาหารเช้ารึเปล่า”
“ทำสิ ผมหิวจะแย่อยู่แล้วนะ” รัญหันหลังเดินขึ้นไป บัวยิ้มอย่างสะใจ ปนแฮปปี้
“สมน้ำหน้า อยากเป็นคนปากร้ายนักนี่”
+ + + + + + + + + + + +
รัญพาบัวไปเที่ยวที่ต่างๆ รัญชี้ชวนให้บัวดูความงามของบ้านเมือง จากนั้นได้พาไปเที่ยวในพิพิธภัณฑ์
รัญพาบัวเดินดูภาพวาดศิลปะ บัวซักถาม รัญอธิบาย บัวยืนมองรูปอย่างสนใจ รัญแอบมอง บัวหันมาเห็นรัญมองบัวชะงักแอบเขิน
“มีอะไรเหรอคะ”
“เปล่า เห็นคุณดูสนใจรูป อยากรู้ว่าสนใจจริงหรือแกล้ง”
“ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงขายบริการ แต่ฉันก็มีรสนิยมนะคะ” บัวทำเชิดใส่เดินออก รัญยิ้มขำเดินตามไป เมื่อออกจากพิพิธภัณฑ์ รัญกับบัวเดินผ่านร้านขายเกาลัค รัญหยุดซื้อเกาลัคเชื่อม หันมาส่งให้บัว
“เกาลัคเชื่อม ลองกินสิ อร่อยนะ แพงมากรู้มั้ย” - - “เม็ดเท่าไหร่คะ” - - “สองร้อยห้าสิบบาท” - - “หา...ทำไมแพงอย่างนี้ล่ะ” - - “ถ้ากินแล้วจะไม่บ่นว่าแพงหรอก” บัวเอาเกาลัคเข้าปาก
“ถ้าคุณไม่ซื้อให้ ชาตินี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้กินหรอก”
“แต่ตอนนี้คุณก็มีสามแสนจากค่าจ้างของผมแล้วไง”
“ฉันก็ต้องเก็บไว้ใช้สิ สามแสนนะไม่ใช่สามล้าน ขออีกเม็ดได้มั้ย”
“อร่อยล่ะสิ...อ้าปาก...”
บัวชะงักมองหน้า รัญพยักหน้าย้ำ บัวอ้าปากรับ รัญป้อนใส่ปากบัว บัวยิ้มเขิน รัญคว้าแขนเดินจูงมือกันไปตามสะพาน
(จบตอน 3)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
