โปรดติดตามอ่าน “ตอนอวสาน” วันพรุ่งนี้
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 36
น้ำฟ้าและดินเดินจับมือกัน ทั้งคู่ต่างจ้องมองอีกฝ่ายตลอดเวลาที่เดินกันไป เหมือนกลัวว่าอีกคนจะหายไป
“คุณมองผมตลอดเวลาเลย กลัวผมหายไปหรือไง”
“ใช่...กลัวว่าถ้ากะพริบตา นายก็จะไม่อยู่ กลัวว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝัน”
ดินคว้าตัวน้ำฟ้าเข้ามากอดเอาไว้
“แต่ถ้าเป็นความฝัน มันจะไม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นได้แบบนี้หรอก นายอยู่กับฉันจริงๆ”
“ที่ผ่านมา ผมได้แต่เฝ้ามองคุณอยู่ห่างๆ แต่ตอนนี้คุณอยู่ใกล้ๆ ผมแล้ว”
“ที่ผ่านมา ฉันต้องพยายามที่จะไม่มองนาย แต่ตอนนี้ฉันสามารถมองนายได้เต็มตาและรักนายได้เต็มหัวใจแล้ว”
“ผมรักคุณเหลือเกินคุณฟ้า”
“ขอบคุณนะนายดิน ที่รักฉัน”
“ทั้งๆ ที่คุณไม่มีอะไรให้น่ารักเลย ขี้วีน เอาแต่ใจ ไม่ฟังคนอื่น...”
“นายดิน ทำเสียเรื่องอีกแล้วนะ ไม่มีอะไรดี แล้วมารักทำไม”
“แต่คุณก็พร้อมจะแก้ไข ค่อยๆ ลดอีโก้ตัวเอง และรักครอบครัวมากเหมือนผม”
“ตบหัวแล้วลูบหลัง ชิ...”
“ขอโทษ ได้แหย่คุณให้อารมณ์เสีย ผมมีความสุขจัง”
“ถามฉันมั้งมั้ย ว่าอยากให้นายแหย่หรือเปล่า”
“อยากป่ะล่ะ”
“ก็ชอบนะ รู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญดี ที่สำคัญ การได้ไล่ทุบนายทำให้ฉันกระฉับกระเฉง”
“ผู้หญิงบ้าอำนาจ”
“ชอบป่ะล่ะ
“ก็ชอบนะ เพราะทำให้ผมรู้สึกว่าคุณแคร์ผม”ดินบอกพร้อมกับจับมือน้ำฟ้าเอาไว้ “คุณฟ้า....ตอนนี้ คุณวีไม่ใช่เจ้าบ่าวของคุณแล้ว...แล้ว...แล้ว...แล้ว...”
“เป็นนายได้มั้ย” น้ำฟ้าบอกแล้วมองตาดินซึ้งๆ
“ขอผมแต่งงานเหรอ”
“ใช่! ว่าไง แต่งเหอะ ไม่ต้องทำอะไรเลย ทุกอย่างรออยู่แล้ว ออกแค่เงิน”
“ไม่แต่ง” น้ำฟ้าผิดหวัง ดินพูดต่อ “ผมต้องให้แม่ไปสู่ขอคุณให้ถูกต้องตามประเพณีก่อนสิ เอ้อ...”
น้ำฟ้ายิ้มอายแต่ดีใจ ดินอุ้มน้ำฟ้าขึ้นมา
“ว้าย! ทำอะไร”
“ซ้อมอุ้มเข้าหอ”
“บ้า ปล่อยฉันนะ อายเค้า นายดิน” ดินอุ้มน้ำฟ้าวิ่ง น้ำฟ้าเกาะดินแน่น “นายดิน ฉันกลัวตก”
เวลาผ่านไป...น้ำฟ้าและดินเดินหยอกล้อกันกลับมาที่ร้านรักนิรันดร์ขณะนั้นบีบี ธีรเทพและต้นนั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่
“ไง”
บีบี ธีรเทพ ต้นถามออกมาพร้อมกัน น้ำฟ้ากับดินถึงกับชะงักหน้าเสีย รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างต้องเคลียร์กับเพื่อน
“บีบี”
“เพื่อนธี...น้องต้น”
ทุกคนสะบัดหน้าใส่ดินและน้ำฟ้า บีบีแยกไปทางหนึ่งน้ำฟ้ารีบตามไป ธีรเทพกับต้นมองหน้าดิน นิ่ง
“คือ ฉันขอโทษที่ปกปิดทุกคน คือ...”
ธีรเทพและต้นเข้าไปกอดดินอย่างดีใจ
“มันต้องอย่างนี้สิวะ เพื่อน! ดีใจด้วย จากใจจริง”
“โคตรแมนเลย เสียสละช่วยให้คนที่รักมีความสุข แอบรักทั้งๆที่เจ็บ ได้ใจต้นไปเลยพี่แฟน”
“เยอะ ไอ้ต้น”
“ขอโทษครับ”
อีกด้านหนึ่งบีบีเดินมานั่งงอน น้ำฟ้าเข้ามาง้อ
“บีบี”
“ไม่รู้ไม่ชี้ ชิ...”
“งั้นไปก็ได้”
น้ำฟ้าแกล้งเดินออกไป บีบีรีบหันมา
“ทำไมไม่บอกฉัน ว่าคุณดินคือคนที่แกรัก ฉันเป็นเพื่อนแกมั้ย หา”
“เป็น...แต่บางอย่าง แม้แต่เพื่อนรักก็บอกไม่ได้ โดยเฉพาะการรักคนที่เพื่อนเราเคยรัก”
“พูดแบบนี้ ฉันเสียหายนะ ฉันไม่ได้รักคุณดิน แค่ชอบ...เครซี่ เฉยๆ ไม่ได้ลึกซึ้ง”
“โอเค ไม่ได้ลึกซึ้ง ฉันขอโทษแกก็เข้าใจสถานการณ์ฉันว่าทำไมฉันถึงบอกใครไม่ได้”
“แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้กล้าบอก แถมบอกเยอะด้วยอ่ะ”
“ฉันกลัวชาติหน้าเกิดมาสายตาสั้น....ถ้าชาตินี้ฉันต้องตายไปพร้อมๆ กับความไม่ชัดเจน ฉันไม่อยาก
โกหกตัวเอง โกหกคนอื่นอีกแล้ว”
“ฉันเข้าใจแกนะฟ้า และฉันก็ดีใจกับแกด้วย”
“ขอบใจนะที่เข้าใจ แต่ทำไมยังดูโกรธๆ”
“ไม่ใช่แค่ฉันหรอกที่โกรธ”
บีบีกลับมาสมทบกับธีรเทพและต้น ทั้งหมดพากันโวยวาย
“ไหนจะต้องเปลี่ยนการ์ดใหม่ เพราะเจ้าบ่าวเปลี่ยนคน ชุดเจ้าบ่าวก็ยังไม่ได้ตัด”
“ซุ้มถ่ายรูปก็ต้องเปลี่ยนชื่อใหม่ รูปถ่ายหน้างานก็ต้องถ่ายใหม่”
“จะทันมั้ยยังไม่รู้เลย”
“เหนื่อย”
“ใครเป็นเจ้าของที่นี่วะธี” ดินถามขัดขึ้นมา
“แก”
“อืม...ทำได้มั้ย”
คำถามนี้ทำให้ธีรเทพถึงกับอึ้งก่อนจะตอบออกมา
“ได้”
“ไม่น่าเชื่อเลย ความรักทำให้คนเปลี่ยนไป ยังไม่แต่ง พี่ดินก็รับเชื้อพี่ฟ้ามาเต็มๆ...บ้าอำนาจ”
“ไอ้ต้น”
ต้นไม่สนใจพูดต่อ
“ส่วนพี่ฟ้า...ความรักไม่ได้ช่วยอะไร ยังเหวี่ยงเหมือนเดิม”
น้ำฟ้ากับดินสบตากัน ขำๆ
“แต่พวกเราไม่ขำ” ธีรเทพ ต้น บีบีบอกออกมาพร้อมกัน
“ทำงาน บัดเดี๋ยวนี้”
ธีรเทพ บีบี ต้นแยกย้ายกันออกไป น้ำฟ้ากับดินหันมาสบตากัน
“พวกเค้ายังรักเราอยู่ใช่มั้ย นายดิน”
“ไม่รัก ไม่ทำให้หรอก ไป...เข้าหอ”
“ทะลึ่ง ไปคุยกับแม่ฉันก่อน”
“งั้นหอมมัดจำ”
ดินขโมยหอมแก้มน้ำฟ้า น้ำฟ้าอดไม่ได้ที่จะหยิกดินที่ทำสายตาเจ้าชู้ใส่ ด้วยความหมั่นไส้ ธีรเทพ บีบี ต้นชะโงกหน้ามาแอบดู
“มีหอมมัดจำด้วย หืม...หมั่นเขี้ยว”
ธีรเทพหอมแก้มบีบีบ้าง
“ว้าย! ไอ้บ้า”
“ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยคู่นี้” ต้นถาม
“เป็น”
“ไม่เป็น เพราะนายเนี่ย ไม่ใช่คนที่ใช่”
บีบีบอกแล้วเดินออกไป ธีรเทพอึ้ง ค้าง
“ยังไงอ่ะพี่...” ต้นตบไหล่ธีรเทพ “เสียเชิงชายนะเนี่ย...ไปง้อไป”
ธีรเทพหันมองต้น สายตาเอาเรื่อง ต้นจ๋อย รีบฉากออกไป
“ฉันจะไม่ง้อเธออีกแล้ว บีบี...พอกันที”
ธีรเทพบอกหน้าเศร้า
วันต่อมาสายหยุดมาหาคุณสดใสที่บ้าน สายหยุดยกมือไหว้คุณสดใส
“สวัสดีคุณพี่อย่างเป็นทางการนะคะ”
“ค่า คุณแม่นายดิน”
“ดีใจจริงๆ ค่ะ ไม่คิดว่าจะได้มานั่งตรงนี้ซะแล้ว”
“ดีใจเหมือนกันค่ะ ฮ่ะๆๆๆ”
น้ำฟ้ากับดินนั่งกุมมือ มองหน้ากันหวานหยาดเยิ้มโดยมีน้ำฝน จอห์น กอหญ้านั่งอยู่ใกล้ๆ
“อะแฮ่ม...หวานนำหน้าไอเลยนะคุณดิน” จอห์นแซว
“ไม่ได้หรอกจอห์น บ้านไกล เวลาน้อย เดี๋ยวตามไม่ทันคู่ของคุณ”
“นายดิน บ้า”
“แหม ว่าเค้าบ้าแต่ตัวเองก็ไม่ยอมห่างเค้าเลยนะ” น้ำฝนต่อว่า น้ำฟ้าเขินม้วนอาย
“มีแฟนที่เค้ารักเรา แล้วเราก็รักเค้าเนี่ย...มันดีอย่างนี้นี่เองเนอะพี่ฟ้าเนอะ”
“ถูก อุ๊ย ก็จริง...” น้ำฟ้ารีบบอกอย่างลืมตัว
“เข้าเรื่องเลยนะคะ...” สายหยุดจะพูดแต่คุณสดใสรีบสรุป
“เท่าไหร่ก็รับค่ะ ขอเพียงสองคนรักกัน สินสอดทองหมั้นก็เป็นแค่พอพิธีไม่ได้ซีเรียส”
“อ๋อค่ะ...ดีค่ะ จบเร็วดี” สายหยุดบอก
“เวลาไม่คอยใครค่ะ ยืดเยื้อไป เดี๋ยวจะไม่ได้แต่งตามกำหนด ว่าแต่เชิญญาติๆ มาทันมั้ยคะ”
“ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันโทรไปเกริ่นไว้สักพักแล้วล่ะ ว่าดินจะแต่งงานกับหนูฟ้า”
“หา”
ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน สายหยุดจึงบอกต่อ
“ก็รู้สึกว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้น...ดินกับหนูฟ้าเกิดมาคู่กัน ไม่พลาด แม่รู้”
“เหมือนกันเลยค่า เดี้ยนก็รู้สึก แต่เก็บไว้ข้างใน ไม่กล้าโทรบอกใคร”
ทุกคนหัวเราะกันบรรยากาศชื่นมื่น
หลังจากดินกับสายหยุดกลับแล้วน้ำฟ้าจึงเดินคุยกับคุณสดใสออกมาจากในบ้านโดยมี น้ำฝนกับจอห์นตามมาด้วย
“เฮ้อ...ในที่สุดก็ถึงวันที่แม่รอคอยมานาน ลูกฟ้ากำลังจะสละโสด”
“ฟ้าก็รอมานานค่ะ รอวันที่จะได้รัก อย่างที่อยากจะรัก”
“พอเสร็จจากงานพี่ฟ้า ก็ถึงคิวของผมกับน้ำฝน”จอห์นรีบบอก
“ยังค่ะ” น้ำฝนบอก
“ดาร์ลิ้งอ่ะ...” จอห์นทำเสียงอ้อน
“พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้ว เลิกงอนซะทีเหอะ น้ำฝน แม่รำคาญอ่ะ”
“คุณแม่”
“ไม่เห็นตัวอย่างจากพี่เราหรือไง ปากแข็งแล้วเป็นไง จนเกือบสายเกินไป”
น้ำฝนอึ้ง
“แม่พูดถูก รู้ทั้งรู้ว่ารัก จอห์นก็รู้สึกผิดแล้ว พยายามปรับเปลี่ยนตัวเอง ยังจะอะไรอีก” น้ำฟ้าบอก
“คนรักกัน ให้อภัยกันได้ก็ให้อภัยเถอะ ก่อนที่จะไม่มีเค้าให้เรารัก”
“อิสโซ...ซึ้งอ่ะ มัม พี่ฟ้า ขอบคุณครับ” จอห์นนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าน้ำฝน “น้ำฝน ไอเลิฟยูโซมัช และไอก็รู้ว่า ยูเลิฟไอเช่นกัน...แต่งงานกับผมนะ” น้ำฝนอึ้ง มองจอห์นนิ่ง “ดาร์ลิ้งหรือยูอยากเห็นไอ ตายไปก่อน ยูถึงจะใจอ่อน ก็ได้นะ ไอยอมตาย”
“จอห์น! ฝนยอมแล้ว”
“โอว ดาร์ลิ้ง”
จอห์นกอดน้ำฝนเอาไว้ น้ำฟ้าคุณสดใสปลื้มใจ น้ำฟ้าเกิดไอเดีย
“แม่คะ ให้น้ำฝนแต่งพร้อมฟ้าเลยดีมั้ยคะ”
“หา” น้ำฝน คุณสดใส จอห์นร้องออกมาพร้อมกัน
“ฟ้าอยากเห็นแม่มีความสุขและหมดห่วงซะทีที่ได้เห็นเราสองคนเป็นฝั่งเป็นฝาในเวลาเดียวกัน อย่ารอเลยค่ะ ฟ้ากลัว...”
“เอ่อ ก็จริงนะ เราสองคนล่ะว่าไง พี่ฟ้ากลัวแม่จะตายก่อนถึงคิวเราสองคนน่ะ”
“เอ่อ...แล้วมันจะทันเหรอพี่ฟ้า เราสองคนยังไม่ได้เตรียมอะไรกันเลย ไหนจะแขกเหรื่อ” จอห์นบอก
“ทันสิจอห์น ญาติแกก็มีไม่กี่คน ส่วนญาติน้ำฝนก็คณะเดียวกับญาติฉันอยู่แล้วเพื่อนๆ ก็ใช้โทรหากัน ฉันมีคนช่วย ไม่ต้องห่วง”
“ก็ดีนะ มีเซอร์ไพรส์ มางานน้ำฟ้า แต่น้ำฝนแต่งด้วย ว่าไงจ๊ะฝน...”
คุณสดใสขยิบตาให้น้ำฝน
“ก็ได้ค่ะ”
“เฮ้ ดีใจด้วยนะจอห์น น้ำฝน”
น้ำฟ้าเข้าไปกอดทุกคน ก่อนจะอึ้งเมื่อเห็นยลลดาเดินเข้ามา หน้าตารู้สึกผิดมาก
“น้ายล...”
ยลลดาเข้ามาในบ้านคุณสดใสแล้วร้องห่มร้องไห้
“น้องรู้ค่ะว่าที่ผ่านมา น้องทำผิดคิดร้ายกับคุณพี่ไว้...ไม่มากเท่าไหร่”
“เรียกว่าไม่น้อยจะดีกว่าจ๊ะ”
“น้ายลเข้าเรื่องดีกว่าค่ะ มีอะไรจะคุยกับพวกเรา”
“เรื่องฮันนี่น่ะจ๊ะหลาน”
“น้ายลรู้ใช่มั้ยคะว่าฮันนี่อยู่ที่ไหน”
“น้าไม่รู้”
“ไม่อยากจะเชื่อครับ”
“เชื่อเถอะ น้าไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้ฮันนี่หนีไปไหน น้าสงสารฮันนี่มาก น้าจะมาขอโทษแทนลูกสาวของน้า”
น้ำฟ้าอึ้ง เมินหน้าหนี เพราะยังโกรธอยู่
“น้ารู้ว่าฮันนี่ทำร้ายหนูฟ้า ผิดจนเกินให้อภัย แต่ในฐานะที่เราก็รู้จักผูกพันกันมานาน เห็นแก่หัวใจแม่ที่กำลังแตกสลายได้มั้ยหนูฟ้า ถอนแจ้งความฮันนี่ได้มั้ย”
“ไม่ค่ะ ฟ้าถือว่าฟ้าให้โอกาสฮันนี่มากพอแล้ว แต่ฮันนี่ก็ไม่เคยหยุด ตอนนี้ฮันนี่สมควรจะได้รับผลของมัน”
ยลลดาร้องโฮออกมา ทุกคนอึ้งมองยลลดาอย่างเวทนา
“น้ารู้ว่าหนูจะต้องตอบแบบนี้ น้าเตรียมใจไว้แล้วไม่เป็นไร น้าจะคิดว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมของน้า น้าผิดเองที่เลี้ยงลูกไม่ดี น้องขอโทษนะคะคุณพี่ ขอโทษจริงๆ”
“ไม่ต้องมาขอโทษพี่หรอก...ถ้ามีโอกาส ไปขอโทษลูกเธอเถอะ”
คุณสดใสบอกแล้วลุกเดินหนีไป ยลลดายิ่งร้องไห้หนัก น้ำฟ้า น้ำฝน จอห์นมองยลลดาด้วยความรู้สึกเวทนา
ทางด้านฮันนี่เธอต้องแต่งตัวอำพรางตัวเอง ออกมากดเงินที่ตู้เอทีเอ็ม แต่ต้องอารมณ์เสียเพราะไม่มีเงินเหลือแล้ว
“เหลือแค่สองร้อย โอ๊ย” ฮันนี่กดบัตรออกมา “เช็คไอ้ตั๊กกี้ก็เด้ง แล้วฉันจะเอาที่ไหนยาไส้”
ฮันนี่เดินดุ่ยๆ ออกไป แบบไม่อยากให้ใครเห็นหน้าเพราะกลัวถูกจับ
บีบีทั้งตกใจและไม่พอใจเมื่อรู้ว่าน้ำฟ้าจะถอนแจ้งความฮันนี่
“ถอนแจ้งความฮันนี่”
น้ำฟ้ายืนอยู่กับดิน
“ใช่...”
“แกเปลี่ยนชื่อเป็นชื่อนางฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ยัยนั่นมันร้ายกับแกถึงขนาดจะฆ่าแกให้ตายซะด้วยซ้ำ จะไปใจดีถอนแจ้งความไม่เอาผิดทำไม”
“ฉันเป็นแค่คนธรรมดา ที่อยากจะให้โอกาสคน”
“เอาใหม่ นี่ไม่ใช่นางฟ้า แต่เป็นนางเอก”
“ฉันก็ไม่ใช่นางเอกอีกนั่นแหละ แต่ฉันสงสารน้ายล ตอนนี้น้ายลรู้ตัวแล้วว่าตัวเองเลี้ยงลูกผิดมาตลอด ฉัน ทำไม่ลง”
“เฮ้อ...เอาเหอะ ก็ภาวนาอวยพรให้นังอสรพิษนั่นมันเห็นคุณค่าของโอกาสที่แกให้ไปละกัน กลัวจะไม่น่ะซี่”
น้ำฟ้าหันไปมองดิน
“ไม่คิดจะพูดอะไรมั่งหรือไง”
ดินไม่พูด แต่กอดน้ำฟ้าเลย
“เฮ้ยๆๆ เกรงใจกันมั่งสิค้า เอะอะกอด เอะอะกอดตลอดเลย” บีบีต่อว่า
“ก็ผมรักของผมนี่ ภูมิใจที่สุดด้วย นี่แหละคือแม่ของลูกผม”
“บ้า เค้าอายนะ...กี่คนดีอ่ะ”
“สักครึ่งโหลเป็นไง”
“บ้า เยอะไป สามก็พอ”
“โอ๊ย พูดไม่ฟัง ว่าให้เกรงใจคนไม่มีแฟนบ้าง”
“แฟนน่ะมี แต่ทำเชิดใส่ ระวังเหอะ เค้าเชิดใส่เข้าบ้างแล้วจะรู้สึก”
บีบีอึ้ง คิดถึงธีรเทพขึ้นมา
น้ำฝนมาลองชุดแต่งงานกับจอห์นที่ร้านรักนิรันร์ ทั้งคู่ยืนเคียงคู่กัน บีบียิ้มปลื้ม
“สวย หล่อ ที่สุดอ่ะ”
น้ำฝนกับจอห์น ยิ้มเขิน ต้นเข้ามาเร่ง
“ไปๆ ไปถ่ายรูปกัน เดี๋ยวไม่ทัน เร็วๆ”
“ค่ะ ๆๆ /ครับๆๆ”
“เลือกฟ้อนต์ตัวหนังสือก่อนค่ะ ทำป้ายชื่อที่ซุ้มถ่ายรูปหน้างาน” กอหญ้าเข้ามาขัด
“ค่ะๆๆๆๆ/ครับๆๆๆ”
น้ำฝนจิ้มแบบหนึ่ง จอห์นจิ้มแบบหนึ่ง
“เอ๊า จิ้มกันดีๆ หน่อยสิคะ จิ้มคนละแบบ แล้วจะเอาแบบไหนล่ะคะ เร็วๆๆ”
บีบีอึ้งคิดถึงภาพตอนที่ธีรเทพพูดกับน้ำฟ้าเรื่องจิ้มวันแต่งงานกับบีบี บีบีสะดุ้ง
“อุ๊ย ไปคิดถึงคนที่ไม่ใช่ทำไม เสียเวลา”บีบีกลับมาทำงานต่อ ธีรเทพเดินเข้ามา หน้านิ่งมาก “เพิ่งมาหรือไงยะ ผู้บริหาร คงจะเจริญหรอกนะ มาเอาป่านนี้”
ธีรเทพไม่สนใจบีบี พูดกับน้ำฝนและจอห์น
“ตามสบายนะครับ คนกันเอง ผม...ลดพิเศษให้เลย”
บีบีอึ้งที่ถูกเมิน
“ฟรีเลยไม่ได้เหรอครับ...” จอห์นบอก
“ใช้อะไรคิดครับ”
“จัสคิดดิ้งแหมน...ล้อเล่น”
“ไม่ขำครับ แต่ยินดีให้บริการเหมือนเดิม ขอตัว
ต้น กอหญ้าเดินตามธีรเทพไป ทิ้งให้บีบีนั่งอึ้ง
“เห็นฉันเป็นอากาศใช่มั้ย ได้ ฉันก็จะไม่สนนายเหมือนกัน! ไม่แคร์ ชิล”
บีบีทำงานต่อ แต่หงุดหงิดมาก ต้น กอหญ้า น้ำฝน จอห์น ลอบสังเกต
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นดินจูงมือน้ำฟ้าเดินเข้ามาในร้านกาแฟ
“จะดีเหรอ ฉันกลัวว่าคุณวีจะยังเสียใจอยู่”
“ดีไม่ดีไม่รู้ รู้แต่ว่า ผมอยากขอบคุณคุณวี”
ดินจูงมือน้ำฟ้าเดินเข้าไป แล้วก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นคุณวีกำลังคุยงานกับพนักงานอย่างอารมณ์ดี
“ไปจัดการตามนั้นแล้วกันนะ ขอบคุณมาก”
“ค่ะ”
พนักงานเดินออกไป ดินกระซิบกับน้ำฟ้า
“ผมว่า...คุณคิดผิดนะ”
“มั้ง”
คุณวีเห็นน้ำฟ้ากับดิน ยิ้มรับ
“อ้าว คุณฟ้า คุณดิน”
“สวัสดีครับคุณวี”
“สวัสดีค่ะคุณวี”
“ครับ ดีใจจังที่เจอคุณทั้งสองคน เชิญนั่งครั”บ
ดินและน้ำฟ้านั่งลงอย่างใกล้ชิด ทั้งคู่จับมือกันแนบแน่น คุณวีเห็นแล้วอมยิ้มอย่างเศร้าๆ แต่ก็รีบปัดความรู้สึกออกไป ยิ้มรับหน้าชื่น
“ดีใจนะที่เห็นคุณสองคน ก่อนที่ผมจะไป”
“ไปไหนคะ/ครับ” น้ำฟ้ากับดินถามออกมาพร้อมกัน
“ไปทำงานสิครับ ผมมีประชุมต่อ” น้ำฟ้ากับดินโล่งใจ “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังไงผมก็จะไปร่วมแสดงความยินดีกับคุณสองคนแน่ๆ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาคำพูดลูกผู้ชายตลอดเวลาที่ผมกับคุณฟ้าคบกัน ผมดีใจนะที่ความจริงเปิดเผยทุกคนจะได้อยู่ในที่ๆ ควรอยู่ ไม่ผิดฝาผิดตัว”
“คุณวี เสียใจมั้ยคะ” น้ำฟ้าถาม
“เสียใจสิครับ แต่ก็มีความโล่งใจอยู่ด้วย แปลกดีนะครับ เป็นความเสียใจที่ผมดีใจ”
“ก็...งงดีค่ะ”
“แล้วคุณเฟซล่ะครับคุณดิน คุณคุยกับเธอเข้าใจกันดีแล้วหรือยัง”
“ผมกับคุณเฟซ เราเข้าใจกันดีมาตลอดอยู่แล้วครับ...ในฐานะเพื่อน” คุณวีอึ้ง แอบยิ้ม “ตอนนี้คุณเฟซกำลังเตรียมตัวไปอยู่นิวยอร์กครับ”
“อะไรนะครับ”
คุณวีตกใจเพราะเพิ่งรู้เรื่องนี้ พอดินกับน้ำฟ้ากลับไปแล้วคุณวีจึงรีบไปหาเฟซ พอเจอหน้าเฟซคุณวีจึงต่อว่าทันที
“คุณจะไปโดยไม่บอกลาผมสักคำเหรอครับ”
“คุณวี”
คุณวีมองเฟซด้วยสายตาตัดพ้อ เฟซอึ้งเพราะไม่คิดว่าจะเจอคุณวีอีก
“เฟซเคยจะไปลาคุณแล้ว...แต่พอดีเกิดเรื่องกับคุณฟ้าซะก่อน เลยไม่มีโอกาสได้พูด”
เฟซบอกขณะเดินคุยมากับคุณวี
“คุณจะไปจริงๆ เหรอ”
“ค่ะ เป็นโอกาสที่เฟซรอมานานแล้ว”
“แล้ว....อีกนานมั้ย ถึงจะกลับมา”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ อีกอย่าง เฟซก็ไม่รู้จะกลับมาอีกทำไม”
“กลับมาหาเพื่อนไงครับ“ คุณวีสบตาเฟซ มองด้วยสายตาลึกซึ้ง “คุณเฟซยังมีเพื่อนหลายคนที่นี่ ทุกคนคงคิดถึงคุณเฟซ และยังมีผมอีกคนที่...คิดถึงคุณ”
“คุณวี”
“ครับ ผมคิดถึงคุณ และอยากเป็นเพื่อนกับคุณ และอยากเป็นมากกว่านั้นถ้าเป็นไปได้” เฟซอึ้ง นิ่ง
ตัดสินใจบางอย่างแล้วเดินหนี คุณวีตกใจรีบเดินตาม ”คุณเฟซ เดี๋ยวก่อนครับ ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า คุณเฟซ”
คุณวีพยายามเดินตามเฟซ จนมาดักเอาไว้ได้
“คุณเฟซ โกรธผมหรือเปล่า”
“ควรจะโกรธค่ะ คุณวีไม่น่าพูดแบบนี้”
“ผมขอโทษ”
“คุณวีพร้อมจริงๆ แล้วเหรอคะ ที่อยากจะเป็นมากกว่าเพื่อนกับเฟซ ทั้งๆ ที่คุณวีเพิ่งจะเลิกกับคุณฟ้า”
“ผม...”
“เฟซไม่ได้คิดตัดรอนคุณวี แต่ไม่อยากให้คุณวีรีบร้อน เฟซไม่อยากให้เราสองคนต้องผิดหวัง เสียใจจนทำให้มองหน้ากันไม่ติด เพราะเราเริ่มต้นกันเร็วเกินไป”
“จริงด้วยสิ ผมอาจจะรีบร้อนเกินไป”
“ถ้าวันนี้เราดูแลมิตรภาพของเราได้ดี พรุ่งนี้มันก็จะยังดี คุณวีว่ามั้ยคะ”
“ครับ...เราอย่าเพิ่งไปกำหนดอนาคตของเราเลยว่าจะต้องเป็นแบบไหน ขอแค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด”
คุณวีกับเฟซยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ
อีกด้านหนึ่งยลลดาเดินมาหาฮันนี่ที่รออยู่
“ฮันนี่ เป็นไงบ้างลูก แม่เป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย รอให้ลูกติดต่อกลับมาตั้งหลายวัน”
“จะมาไม้ไหนเนี่ย” ฮันนี่ถามอย่างไม่ใจ ยลลดานึกเคือง
“ไม้ไหนล่ะ ก็ไม้ที่กำลังจะหัวใจวายตายเพราะเรื่องของแกไง รู้มั้ยว่าฉันต้องทนด้านหน้าไปให้ยัยสองแม่ลูกนั่น ยกโทษให้แกแล้วก็ถอนแจ้งความ”
“ไปขอร้องมันทำไม มันคงทำให้หรอก”
“ทำสิ! น้ำฟ้ายอมถอนแจ้งความแก”ฮันนี่อึ้ง “ฮันนี่ ไปขอโทษพวกนั้นซะ แล้วก็เริ่มต้นใหม่”
“ให้เริ่มที่ไหน เริ่มยังไงล่ะ หนูมาไกลเกินว่าจะกลับไปเริ่มต้นใหม่แล้วแม่”
“ไม่มีอะไรสายเกินไปนะลูก ทุกคนพร้อมจะให้โอกาสลูก”
“หนูไม่เชื่อ โลกนี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่แม่พูด ยัยน้ำเน่าไม่มีวันเลิกดูถูกหนู มันจะยังเยาะเย้ยถากถางหนูทุกครั้งที่มีโอกาส เหมือนที่มันเคยทำมาตั้งแต่เด็กๆ”
“ฮันนี่...”
“เกมระหว่างหนูกับมันยังไม่จบ” ฮันนี่เดินจากไป ก่อนจะหันมาใหม่ “อย่าลืมโอนเงินให้หนูด้วย ถ้าไม่อยากเห็นหนูอดตาย”
“ฉันไม่ให้ ถ้าแกไม่ไปขอโทษพวกนั้น”
ฮันนี่อึ้งก่อนจะสะบัดหน้าหนี ยลลดาน้ำตาซึม เสียใจที่ฮันนี่ไม่คิดกลับตัว...ฮันนี่เดินจากมาอย่างอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะค่อยๆ ซึมลง ท้อแท้กับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่
“จะมีคนให้โอกาสฉันได้จริงๆเหรอ”
ฮันนี่เสียใจอยู่กับตัวเอง
อ่านต่อหน้า 2
โปรดติดตามอ่าน “ตอนอวสาน” วันพรุ่งนี้
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 36 (ต่อ)
คืนนั้นน้ำน้ำฟ้าคุยมือถือกับดินอย่างหวานชื่น บีบีเดินเข้ามาเห็นเพื่อนกำลังอยู่ในโลกส่วนตัว จึงยิ้มเอ็นดูเพื่อนแล้วนั่งลงข้างๆ แต่น้ำน้ำฟ้ากับลุกขึ้น
“แป๊บนึงนะ แฟน”
“โห...”
“เพื่อน ขอตัวนะ แบบว่ากลัวหวานกับแฟนจนเพื่อนอาจจะอ้วกได้อ่ะ” น้ำฟ้าบอกกับบีบีแล้วรีบวิ่งออกไป
“คุยต่อได้แล้วค่ะแฟน”
“อ้วกกกกกก” บีบีนั่งเหงา “ทำอะไรดีอ่ะ งานแต่งของน้ำฟ้าและน้ำฝนชิลๆ ที่ริมทะเลก็เรียบร้อยแล้ว งานที่ออฟฟิศที่ไม่มีอะไรต้องห่วง ทุกอย่างอันเดอร์คอนโทรล...โอ๊ย สวยเก่ง ดี สุดๆ อ่ะ” แต่บีบีก็นั่งเหงา ถอนใจเฮือกกก “เหงาอ่ะ” เสียงมือถือบีบีดังขึ้น เห็นเบอร์ต้นโทรเข้า บีบีแปลกใจรีบรับสาย “ฮัลโหล มีอะไรไอ้ต้น รู้ป่ะว่าเจ๊กำลังยุ่ง โทรมาทำไม...อะไรนะ”
ดินรีบมาที่คอนโดของน้ำน้ำฟ้าและเมื่อเจอหน้าต้นน้ำน้ำฟ้ากับดินจึงถามออกมาพร้อมกัน
“โรงแรมริมทะเลไฟไหม้
“ซวยป่ะล่ะ แล้วคราวนี้งานแต่งที่เซ็ตไว้ว่าจะจัดที่นั่น มันก็จัดไม่ได้” ต้นบอก
“ซวยอ่ะ”
“ห้ามพูดว่าซวย ในขณะที่แกกำลังจะแต่งงาน โบราณเค้าถือนะฟ้า” บีบีต่อว่าน้ำฟ้า น้ำฟ้ามองหน้าดิน
“แต่ฉันไม่ถือ ต่อให้มีอุปสรรคอะไรเกิดขึ้นอีก ฉันก็จะแต่งงานกับแฟนฉันให้ได้”
“คุณฟ้า”
“นายดิน”
น้ำฟ้ากับดินจะโผเข้ากอดกันอีก บีบีกับต้นเข้าแทรก
“พอก่อนมั้ย”
“ก็ได้” ดินกับน้ำฟ้าบอกพร้อมกัน
“หาทางแก้ไขปัญหาก่อนเห้อะ ว่าแต่ว่า ไอ้ต้น ทำไมแกรู้เรื่องนี้ มันควรจะเป็นนายธีรเทพที่โทรบอกฉันนะ”
“รู้เพราะพี่ธีโทรบอก แล้วให้ผมโทรบอกเจ๊”
“แล้วทำไมเค้าไม่โทรหาฉัน หมายความว่าไงยะ”
“ผมไม่รู้นะว่าความสัมพันธ์ของคุณกับไอ้ธี มันเกิดอะไรขึ้น แต่ในฐานะที่ผมเป็นคนจ้างพวกคุณ ผม
บอกตรงๆ ว่าผมไม่พอใจมากที่คุณกับไอ้ธีทำงานกันแบบนี้” ดินทำฟอร์มเข้ม บีบีจ๋อยน้ำฟ้ากับดินลอบมองกันยิ้มๆ “จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ไม่งั้น ผมไม่จ่าย ค่าใช้จ่ายทั้งหมด คุณกับไอ้ธีต้องรับผิดชอบ”
“เฮ้ย”
“ไปคุณฟ้า ผมจะไปส่งเข้านอน จะได้นอนหลับฝันดี”
ดินจูงน้ำฟ้าไป ปล่อยบีบีอยู่กับต้น
“เอาไงเจ๊ จะยอมควักเนื้อชดใช้ป่ะ”ต้นถามบีบี
“นายธีรเทพ อยู่ไหน”
วันต่อมาที่ร้านรักนิรันดร์ ธีรเทพเดินโวยวายเข้ามา
“ฉันก็อยู่ของฉันที่นี่ ที่เดิม จุดๆเดิม ไม่เคยไปไหน”
บีบีตามเข้ามาต่อว่า
“แต่นายเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม ทำเหมือนฉันเป็นอากาศ ไม่ให้ความสำคัญ”
“ผมเคยให้ความสำคัญกับคุณไปแล้ว แต่คุณปฏิเสธมันเอง”
บีบีอึ้ง น้ำฟ้ากับดินที่ยืนฟังอยู่ ถอนหายใจเฮือก
“คุยกันดีๆ ได้มั้ย เรามาหาสาเหตุของการทะเลาะกัน แล้วแก้ไข” ดินบอก
“นั่นสิ อย่าใช้อารมณ์ ใจเย็นๆ” น้ำฟ้าบอก
“ไม่มีประโยชน์” บีบีกับธีรเทพบอกออกมาพร้อมกัน
“อ้าว”
“ไม่เคลียร์ แล้วยังไง แล้วงานแต่งผมล่ะ”
“นั่นสิ”
บอส มิ้นท์เดินเข้ามากับต้นและกอหญ้า
“ข่าวดีค่า ข่าวดี มิ้นต์ของแถลงข่าวแทนบอสนะคะ...”
“ใครใช้” บอสถาม
“ก็...อยากเอาใจนี่คะ”
“ผมพูดเอง ผมทราบเรื่องจากต้นและกอหญ้าแล้วนะว่าพวกคุณมีปัญหาเรื่องสถานที่จัดงานแต่ง”
บีบีกับธีรเทพยังหงุดหงิด พูดพร้อมกัน
“แล้วไงบอส”
“ผมดีใจมาก ฮ่ะๆๆ”
“บอส”
“หมายถึง ผมดีใจมากที่จะได้นำเสนอ โรงแรมของเพื่อนผมเอง เพิ่งเปิดใหม่ ยินดีให้บริการ”
“เฮ้” ทุกคนร้องออกมาอย่างดีใจ
“บอสน่ารักที่สุดอ่ะ”
น้ำฟ้าเข้าไปกอดบอส บอสหลับตาพริ้มกอดตอบน้ำฟ้า แต่พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นเป็นมิ้นท์คือคนที่บอสกอดอยู่
“เฮ้ย ไม่ใช่คุณฟ้าเหรอ”
“ฟ้ากอดแฟนฟ้าอยู่ค่ะ”
บอสมองเห็นน้ำฟ้ากอดอยู่กับดินด้วยความดีใจ เซ็ง
“คิดอะไรกับมิ้นท์ป่ะเนี่ย” มิ้นท์ถาม
“ฝัน...สมภารไม่กินไก่วัด”
“อ้าว แล้วที่ผ่านมา บอสไม่คิดจะกินน้ำฟ้าหรือไง”
“นี่เป็นนโยบายใหม่ เพิ่งคิดได้เมื่อกี้”
มิ้นท์เซ็ง น้ำฟ้ากับดินหันมากอดกันดีใจ ต้นและกอหญ้าก็ดีใจ แต่ธีรเทพและบีบี ยังเชิดใส่กัน
น้ำฟ้าและดินเดินจูงมือกันมา
“ตื่นเต้นจัง”
“ผมนับเวลาถอยหลังแล้วเนี่ย”
“นายดิน”
“หืม”
“สัญญาได้มั้ย ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นที่เป็นอุปสรรคความรักของเรา เราจะสู้ด้วยกัน”
“ผมสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว ผมจะไม่ยอมเสียคุณไป ผมสัญญา”
“ฉันก็สัญญา รู้มั้ยว่าเพราะอะไร”
“ไม่ต้องถามผมก็รู้ เพราะคุณรักผม”
“ไม่ใช่”
“แล้วเพราะอะไร”
“เพราะฉันรักนายมากกกก...ต่างหาก”
“ลีลาเยอะจริงๆ นะ แฟน”
“ก็เป็นครีเอทีฟอ่ะ ก็ต้องลีลาบ้างไรบ้าง”
“มันน่านัก ยังงี้มันต้องถูกทำโทษด้วยการ...หอมแก้ม”
ดินไล่จับน้ำฟ้าที่วิ่งหนีไม่ยอมให้ถูกจับง่ายๆ
ส่วนที่บ้านคุณสดใส คุณสดใสกำลังนั่งคิดเหตุผลแก้ตัวเรื่องที่ตัวเองไม่ป่วยอยู่ โดยให้น้ำฝนเป็นคนจด
“เหตุผลที่จะทำให้น้ำฟ้าเชื่อว่า แม่ไม่ตายแล้ว มีตัวเลือกที่หนึ่ง...ยาดีที่ชื่อว่าความสุข ทำให้เนื้อร้ายฝ่อไปเอง”
น้ำฝนจด
“โอเคเลยมัม” จอห์นบอก
“จดนะลูก เดี๋ยวแม่ลืม”
“ค่ะแม่”
ขณะนั้นฮันนี่เดินมาที่บ้านคุณสดใส พอเห็นประตูเปิดอยู่ ฮันนี่ชะงัก
“ฉันยอมขอโทษพวกแกก็ได้ แต่อย่าให้ฉันมีโอกาสอีกก็แล้วกัน”
ฮันนี่เดินเข้าไป ซึ่งขณะนั้นคุณสดใสกำลังคิดเหตุผลข้ออื่นๆ
“ตัวเลือกที่สอง คิดไม่ออกอ่ะ ตัวเลือกที่หนึ่งแหละดีที่สุดเลย ลูกๆว่ามั้ย”
“ว่างั้นแหละมัม จิตใจที่แข็งแรง คือยาวิเศษที่ทำให้มัมเอาชนะโรคร้ายได้”
“อ๊ะ คิดออกแล้ว แม่หันมารับประทานอาหารแมคโครไบโอติกส์...เลยทำให้สุขภาพแม่แข็งแรง อยู่ต่อไปได้อีกยาววววนาน น้ำฝนจดลูก”
“ค่ะ”
“สุดยอดของการแถ...เอ๊ย หาข้อแก้ตัวเลยครับมัม”
“ไม่ได้ ยัยฟ้าฉลาด แม่ต้องรู้เท่าทัน จะโกหกลูกว่าหายป่วยจากมะเร็ง ทั้งที่ไม่ได้ป่วย ก็ต้องหาเหตุผลที่
มันเมคเซ้นส์ เป็นไปได้สิ จริงมั้ย”
“ควรปรึกษาคุณดินสักนิดมั้ยคะแม่ คุณดินจะได้ไม่เหวอ เวลาที่แม่คุยกับพี่ฟ้า”
“เรียกนายดินมาเร็วๆ เลย”
“ค่ะ เดี๋ยวฝนไปโทรหาคุณดินก่อนนะคะ”
น้ำฝนลุกไปโดยรู้ว่าฮันนี่ได้ยินทั้งหมดและแอบเอามือถืออัดบันทึกเอาไว้ ฮันนี่กดสต็อปยิ้มพราย
“ฉันบอกแล้ว ว่าอย่าให้มีโอกาส....เกมของฉันกับแก มันยังไม่จบจริงๆ”
ฮันนี่เดินออกไป จอห์นและคุณสดใสคุยกันเฮฮาโดยไม่รู้ว่าเหตุร้ายกำลังมาเยือน
ดินนั่งรอน้ำฟ้าอยู่ที่ร้านอาหาร น้ำฟ้าเดินเข้ามาหลังจากเสร็จงาน
“รอนานมั้ย”
“ไม่นานหรอกครับคุณนาย แค่ชั่วโมงเดียวเอง”
“น่าจะให้รอทั้งชาติ”
น้ำฟ้านั่งลง เสียงเตือนมือถือของทั้งสองคน ว่ามีข้อความเข้า
“เบอร์ใคร ส่งข้อความมา”
“ของผมก็เหมือนกัน”
ดินและน้ำฟ้ารีบดูมือถือของตัวเอง ทั้งคู่หน้าเสีย
ที่มือถือน้ำฟ้าเป็นคลิปภาพแอบถ่ายคุณสดใส น้ำฝน จอห์นกำลังคุยเรื่องเหตุผลที่จะให้โกหกน้ำฟ้าเรื่องที่ไม่ได้เป็นมะเร็ง...
“อ๊ะ คิดออกแล้ว...แม่หันมารับประทานอาหารแมคโครไบโอติกส์...เลยทำให้สุขภาพแม่แข็งแรง อยู่ต่อไปได้อีกยาวววนาน น้ำฝนจดลูก”
“ค่ะ”
“สุดยอดของการแถ...เอ๊ย หาข้อแก้ตัวเลยครับมั”ม
ส่วนที่หน้าจอมือถือของดิน
“ไม่ได้ ยัยฟ้าฉลาด แม่ต้องรู้เท่าทัน จะโกหกลูกว่าหายป่วยจากมะเร็ง ทั้งที่ไม่ได้ป่วย ก็ต้องหาเหตุผลที่มันเมคเซ้นส์...เป็นไปได้สิ จริงมั้ย”
หน้าจอมือถือของน้ำฟ้า
“ควรปรึกษาคุณดินสักนิดมั้ยคะแม่...คุณดินจะได้ไม่เหวอ เวลาที่แม่คุยกับพี่ฟ้า”
“เรียกนายดินมาเร็วๆเลย”
“ค่ะ เดี๋ยวฝนไปโทรหาคุณดินก่อนนะคะ”
น้ำฟ้าเสียใจมากเงยหน้ามองดิน ดินถึงกับอึ้ง
“คุณฟ้า”
เสียงมือถือของดินดังขึ้น ที่หน้าจอมือถือขึ้นชื่อน้ำฝน ดินไม่กล้ารับ
“รับสิ”
ดินนั่งนิ่ง น้ำฟ้าเลยหยิบมารับแทน
“ฮัลโหล น้ำฝน นี่พี่เอง...อยากเจอนายดินใช่มั้ย เดี๋ยวพี่จะพาไปส่งให้เอง”
น้ำฟ้ามองดินด้วยสายตาปวดร้าวและผิดหวัง ดินมองน้ำฟ้าอย่างเสียใจ
คุณสดใส น้ำฝน จอห์นนั่งนิ่ง มองดูมือถือของน้ำฟ้าที่วางอยู่บนโต๊ะ ดินนั่งเงียบอยู่ด้วย...น้ำฟ้ายืนอยู่มองทุกคน คลิปจบน้ำฟ้าเอื้อมมือไปปิด
“ฟ้า แม่...”
“จะโกหกอะไรฟ้าอีกคะ”
“แม่”
“พวกเราขอโทษค่ะพี่ฟ้า”
“แอมซอรี่ครับพี่ฟ้า”
“ฝน แม่ยัง...”
“พอเถอะค่ะแม่ ฝนเองก็ไม่อยากปิดบังพี่ฟ้าอีกแล้ว มันถึงเวลาแล้วค่ะ” น้ำฝนขัดเมื่อรู้ว่าแม่จะพูด
อะไร
“ใช่ มันถึงเวลาที่ฟ้าควรจะรู้ความจริงแล้วค่ะ อย่าให้ฟ้าโง่นานไปกว่านี้เลย”
“คุณฟ้า...คุณอย่าโกรธนะ ที่คุณแม่คุณทำเพราะท่านหวังดี”
“อยากให้ฉันมีสามี แต่ฉันคงดื้อด้าน เลยต้องใช้วิธีนี้...” น้ำฟ้ายิ้มเศร้าๆ “แม่คะ ฟ้าไม่โกรธแม่หรอกค่ะ ฟ้าเข้าใจแต่ฟ้าเสียใจ แม่รู้มั้ยคะว่าฟ้าต้องทำ ต้องเจออะไรมาบ้าง”
ทุกคนอึ้ง...น้ำฟ้าเล่าเหตุการณ์ที่ต้องตามจีบผู้ชายให้ทุกคนฟังด้วยน้ำตานองหน้า
“ฟ้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หัวใจผู้ชาย”ภาพน้ำฟ้าอ่อยคุณเปรมในชุดสาวเรียบร้อย ภาพน้ำฟ้าถูกวินัยปล้ำ
“ทำได้แม้กระทั่งเอาตัวเองไปเสี่ยง จนเกือบถูกข่มขืน” ทุกคนนิ่งฟังน้ำฟ้าอย่างเสียใจ “ไม่มีใครรู้ใช่มั้ยคะ เพราะฟ้าอยากทำให้แม่มีความสุขก่อนตาย อยากให้น้ำฝนและจอห์นได้แต่งงานกัน ถึงฟ้าจะโดนทำอะไรบ้าง ฟ้าก็ไม่สน” ดินสงสารน้ำฟ้ามาก “ฟ้ายอมตกลงแต่งงานกับคุณวี...โดยที่ฟ้าไม่ได้รัก ยอมปฏิเสธหัวใจตัวเอง เพราะอยากแต่งงานให้ได้ตามกำหนดทั้งๆ ที่มันทำร้ายคุณวีอย่างเห็นแก่ตัว ฟ้าก็ทำ” น้ำฟ้าเดินเข้าไปหาแม่ “ฟ้าทำทุกอย่างเพราะฟ้ารักแม่...”
“แม่รักลูกนะฟ้า แม่ขอโทษ แม่ทำไปโดยไม่คิดว่าจะทำให้ลูกต้องเสียใจและเจอเรื่องเลวร้ายมามากถึงขนาดนี้”
น้ำฟ้าเข้าไปกอดแม่
“นายดินเคยบอกฟ้าว่า ไม่มีใครรัก หวังดีและจริงใจกับฟ้าเท่ากับคนในครอบครัว ฟ้าเพิ่งจะเข้าใจว่าเค้าหมายถึงอะไรก็ตอนนี้”
ดินสะเทือนใจมาก
“อย่าโกรธนายดินเลยนะลูก ที่เค้าไม่บอก เพราะแม่ขอร้องเอาไว้ นายดินเป็นสุภาพบุรุษ”
“ฟ้าไม่โกรธใครทั้งนั้นค่ะ แต่ฟ้าขออย่างเดียว”
“ขออะไรลูก”
“ฟ้าขอยกเลิกงานแต่งงานของฟ้า”
“ลูกฟ้า/พี่ฟ้า/คุณฟ้า”
ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันน้ำฟ้าเดินหนีออกไป ทุกคนยังช็อก ดินวิ่งตามออกไป
“มายก๊อดดดด”
น้ำฟ้าเดินหนี ดินวิ่งเข้ามากอดน้ำฟ้าเอาไว้
“คุณฟ้า อย่าทำแบบนี้ ผมขอร้อง”
“ปล่อยฉันเถอะ”
“ผมขอโทษที่ปิดบังคุณ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาทำร้ายคุณ”
“ฉันเข้าใจ”
“แล้วทำไม”
น้ำฟ้าค่อยๆ หันไปมองดิน
“แต่ฉันเจ็บ...เจ็บจนไม่กล้าแต่งงานแล้ว ฉันทำใจรับมันไม่ไหว ฉันขอเวลาเถอะนะ ขอเวลาสักพัก”
ดินอึ้ง น้ำฟ้าค่อยๆ เดินจากไป
คุณสดใส ยืนมองรูปสามีน้ำฝนและจอห์นเข้ามา
“มัม พี่ฟ้าไม่ได้แต่งงานแล้ว...แล้วเราสองคน” จอห์นถาม
“แต่งเถอะจ๊ะ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม” คุณสดใสบอก
“คุณแม่”
“แม่ผิดเอง ที่ทำกับพี่สาวลูกแบบนั้น ถึงไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่มันก็ผิดมากอยู่ดี”
“คุณแม่ขา อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ”
“ต้องโทษคุณพ่อ...ที่ตั้งกฎเหล็กให้พี่สาวแต่งงานก่อนน้องสาว คุณแม่เลย...”
“จอห์น”
“แอมซอรี่มัม แต่ ไอพูดความจริง”
“ไอรู้ แต่แม่ก็เต็มใจที่จะทำอย่างที่พ่อเขาบอกไว้ เพราะแม่รู้ว่าพ่อเขากลัวน้ำฟ้าจะขึ้นคานไม่มีใครดูแล บางทีความหวังดีของพ่อแม่ ก็อาจจะทำร้ายลูกโดยไม่รู้ตัว” น้ำฝนกับจอห์นเข้าไปกอดคุณสดใส “ตอนนี้ ก็ขึ้นอยู่กับพี่สาวของลูกแล้วล่ะ ว่าจะเอายังไงกับชีวิต แม่คงไม่ไปขีดเส้นตายอะไรให้แล้ว”
ดินกลับมาที่ร้านรักนิรันดร์ ทุกคนนั่งซึมกระทือกันไปหมดหลังจากรู้เรื่องที่เกิดขึ้น กอหญ้าคุยกับดิน
“พี่ดิน...พี่ดินต้องสู้นะ อย่าเพิ่งถอดใจ”
“พี่ไม่เคยถอดใจ แต่ตอนนี้พี่ทำอะไรไม่ได้ คุณฟ้าต้องการเวลา”
“น่าเห็นใจฟ้านะ เฮ้อ...คุณแม่นี่แผนสูงน่าดู เล่นเนียนซะเราจับไม่ได้เลย”
“แล้วเอาไงต่อวะไอ้ดิน”
“รอ”
“รอ รอจนถึงตอนไหนพี่” ต้นถาม
“ไม่รู้”
“ไม่รู้ไม่ได้ คนเราใช้ชีวิตมันต้องมีเป้าหมาย”
“เหรออออ”
“พูดดีมากเลยต้น ว่าแต่ว่า แกมีเป้าหมายในชีวิตกับเขาด้วยเหรอ” บอสถาม
“มีสิบอส...ผมตั้งใจไว้แล้ว ว่าผมจะต้องทำงานเก็บเงิน สร้างหลักฐาน”
“เพื่อ”
ต้นปรายตามองกอหญ้า
“เพื่อคนที่คุณก็รู้ว่าใคร จะได้มั่นใจว่าไม่อดมื้อกินมื้อแน่”
“จ้า”
กอหญ้ายิ้มเขิน หันมองดิน ที่ยังซึมอยู่ กอหญ้ากระทุ้งต้น ธีรเทพเข้ามาปลอบดิน
“ไอ้ต้นพูดถูก แกต้องกำหนดเป้าหมาย อย่ารอไปโดยไม่รู้ชะตากรรมแบบนี้ ถึงเวลาอันควรแล้วแกก็
ต้องไปง้อคุณฟ้า”
“ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่”
“ถามหัวใจตัวเองสิคะคุณดิน”
ดินอึ้ง เครียด
คืนนั้นเมื่อน้ำฟ้าเดินซึมกลับมาที่คอนโด ดินเข้ามาดักหน้า
“คุณฟ้า”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันขอเวลา”
“ผมให้คุณแล้วไง”
“จะใจร้ายกับฉันไปถึงไหน”
“ผมไม่ได้ใจร้าย ผมรักคุณ รักคุณมาก”
“รักฉันจริง ก็ต้องทนได้ นายอดทนเก็บความรู้สึกที่มีต่อฉันมาได้ตั้งนาน รออีกหน่อยไม่ได้หรือไง”
“เมื่อไหร่ล่ะคุณฟ้า”
“จนกว่าฉันจะพร้อม”
น้ำฟ้าเดินจากไป ดินเครียด ระหว่างนั้นฮันนี่แอบดูอยู่ที่มุมหนึ่ง
“เฮ้อ...หนังเรื่องนี้ จบซะเศร้าเชียว น่าสงสาร”
ฮันนี่เดินยิ้มสะใจออกไป
วันต่อมาขณะที่ธีรเทพนั่งทำงานอยู่ที่ร้านรักนิรันดร์ บีบีเดินเข้ามา ไม่มอง ไม่ทัก ธีรเทพก็ทำไม่รู้ ไม่ชี้
บีบีกดมือถือหาต้น
“ฮัลโหลต้น....ตกลงเฮียเพ้งได้รับแบบซุ้มถ่ายรูปแล้วใช่มั้ย ดีมาก รักนะ” ธีรเทพแอบหมั่นไส้บีบี บีบี
กดมือถือโทรหากอหญ้า “ฮัลโหล กอหญ้าจ๋า...เย็นนี้บอกแม่ด้วยนะว่าจะกลับค่ำ พี่จะพาไปเลี้ยงข้าวต้มขอบคุณ สำหรับการทำงานที่ยาวนาน ไง มีน้ำใจมั้ย ไม่เหมือนคนบางคนเนอะ โอเคจ๊ะ”
ธีรเทพจะฟาดแฟ้มด้วยความโมโห แต่ยั้งไว้ ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น บีบีแอบเหลือบมองธีรเทพที่นั่งนิ่ง บีบีรู้สึกเหมือนอกจะแตกตาย คุณวีและเฟซเดินเข้ามา
“คุณบีบี คุณธีรเทพ ผมรู้ข่าวคุณดินกับคุณฟ้า”
“ทำไมคะ มันเกิดขึ้นได้ยังไง”
“เรื่องมันยาวค่ะ /ครับ”
บีบีกับธีรเทพบอกออกมาพร้อมกันแล้วสะดุ้ง ก่อนจะทำไม่รู้ไม่ชี้ คุณวีและเฟซรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“แล้วใครเป็นคนส่งคลิปให้คุณฟ้าและคุณดิน” คุณวีถามหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด
“ไม่รู้สิคะ หาตัวไม่เจอ ไม่รู้เบอร์ใคร”
“แต่ต้องเป็นเบอร์ของคนที่ไม่หวังดี ที่ไม่อยากเห็นไอ้ดินกับคุณฟ้าลงเอยอย่างมีความสุข”
“ฮันนี่” ทุกคนบอกออกมาพร้อมกัน
“คนอะไร ร้ายกาจจริงๆ”
“อู้หู...คุณเฟซด่ายัยงูพิษอ่ะ เพิ่งเคยเห็น”
“ทำได้มากกว่านี้อีกนะคะ เพราะว่าเฟซคิดว่า มันเกินไปแล้วจริงๆ ขนาดคุณฟ้ายอมถอนแจ้งความไม่
เอาผิด ยังไม่ยอมสำนึกผิดอีก”
คุณวีหัวเราะอย่างเอ็นดูเฟซ
“ครับ ผมเชื่อแล้วครับ ว่าคุณเฟซโกรธจริงๆ แล้วล่ะ”
“เราอยู่ในที่แจ้ง ส่วนยัยฮันนี่อยู่ในที่ลับ จัดการยากอยู่นะ” ธีรเทพบอก
“แต่เรื่องสำคัญที่เราต้องทำในตอนนี้คือ ต้องให้คุณฟ้าและคุณดินเข้าใจกันก่อน”
“ใช่ค่ะ ถ้าความรักความเข้าใจของคุณฟ้าและคุณดินแข็งแรง...ต่อให้สิบฮันนี่ก็ทำอะไรไม่ได้”
“อู้หู คุณเฟซ จริงจังสุดๆ อ่ะ แต่ก็จริง นายว่ามั้ย” บีบีหันมถามธีรเทพ
“ว่างั้น...” ธีรเทพมองข้ามหัวไปพูดกับคุณวีและเฟซ “เนอะคุณวีเนอะ คุณเฟซเนอะ”
บีบีเจ็บใจธีรเทพแต่เอาใจช่วยเรื่องดินกับน้ำฟ้ามากกว่า ทุกคนครุ่นคิดว่าจะช่วยน้ำฟ้าและดินยังไง
อ่านต่อพรุ่งนี้
