รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 21
ณ รีสอร์ตเทพสุธา พิมพ์นฤมลกำลังช่วยพนักงานจัดเตรียมของแจก Press kit สำหรับงานเปิดตัวตัวรีสอร์ตอยู่ ทันใดนั้นเองพรพรรณก็เดินเข้ามาหาเธอ
“เป็นไงบ้าง นมล คุณพงษ์เทพให้ทำอะไรบ้าง อ้อ นี่ให้นมลมาช่วยฝ่ายพีอาร์เหรอ คุณพงษ์เทพนี่เลือกงานได้เก่งจริงๆ อย่างนมลนี่เหมาะกับงานประชาสัมพันธ์ที่สุดแล้ว”
“คุณณิชาเป็นคนให้นมลมาช่วยงานที่แผนกนี้ค่ะ น้าพร ไม่ใช่คุณพงษ์เทพตั้งแต่นมลมาถึง นมลก็ยังไม่เห็นคุณพงษ์เทพเลยนะคะ สงสัยวันนี้จะไม่มาทำงานมั้งคะ”
“ไม่มาได้ไง เมื่อเช้าน้าเพิ่งคุยกับคุณพงษ์เทพเองนะ”
ณิชาภัทรเดินเข้ามา
“คุณพงษ์เทพมาแล้ว แล้วก็ไปแล้วค่ะ ไปกับแม่บ้านประนอมของคุณพรพรรณไงคะ”
“ไปกับประนอม? ไปไหนเหรอคะ” พรพรรณถาม
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คุณพรพรรณคงต้องไปถามแม่บ้านประนอมเองถ้าเจ้าตัวจะกลับมาให้ถามนะคะ”
“หมายความว่าไงคะ ประนอมจะไม่กลับมาเหรอคะ”
“ลูกจ้างที่เปลี่ยนเจ้านายบ่อยๆ ไว้ใจไม่ค่อยได้หรอกค่ะ ถ้าว่างๆ คุณพรพรรณน่าจะเช็คประวัติประนอมอีกซักครั้งนะคะ อาจจะได้เจออะไรที่ไม่คิดไม่ฝันก็ได้”
ณิชาภัทรพูดทิ้งท้ายให้พรพรรณคาใจเล่นแล้วเดินจากไป พิมพ์นฤมลมองตามอย่างไม่เข้าใจว่าณิชาภัทรพยายามจะบอกอะไร
บุรธัชยังยืนประจันหน้าอยู่กับณิชมน
“เลิกยุ่งเรื่องของคนอื่นซักที ประนอม เรื่องของนายภาส ฉันจัดการเองได้ยังไงฉันก็ต้องหาตัวมันเจอจนได้ แล้วฉันก็จะไม่ยอมให้มันทำอะไรโง่ๆ อย่างนี้อีก”
“ตอนนี้คุณภาสไม่ยอมเชื่ออะไรคุณแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ทางออกที่ดีที่สุดคือ คุณต้องปล่อยให้คุณภาสมีอิสระได้เลือกทางเดินชีวิตเอง”
“เธอหมายถึงปล่อยให้นายภาสไปคบกับนมลน่ะเหรอ ไม่มีทาง !”
พงษ์เทพเดินเข้ามาหยุดมองณิชมนอย่างไม่เห็นด้วยที่เธอวุ่นวายเรื่องรวิภาสกับพิมพ์นฤมล
“แล้วถ้าฉันหาหลักฐานได้ล่ะคะ หลักฐานที่จะพิสูจน์ว่า คุณพ่อคุณนมลไม่ได้มีส่วนทำให้ท่านพ่อของคุณตาย คุณจะยอมวางมือจากเรื่องนี้มั้ย”
พงษ์เทพเดินเข้ามาดึงณิชมนออกไป
“เรากลับกันเถอะ คุณนอม”
ณิชมนยังขืนตัวยังจะเอาคำตอบจากบุรธัชให้ได้
“ว่าไงคะ คุณชายธัช ถ้าฉันหาหลักฐานมาได้ คุณจะหยุดทำลายความรักของคุณภาสกับคุณนมลมั้ย”
“ได้ ไปหาหลักฐานมา! แต่ขอบอกเลยว่า เธอไม่มีทางหาได้หรอก ที่คุณพรรณอรหลบอยู่แต่ในบ้านไม่กล้าพบผู้คนเป็นสิบปี ไม่ใช่เพราะไม่มีปัญญาหาหลักฐานมาได้หรอกเหรอ !”
บุรธัชเดินไปขึ้นรถอย่างไม่สนใจณิชมนอีก ณิชมนมองตามบุรธัชอย่างขัดใจ
ณิชมนกับพงษ์เทพเดินกลับมาที่รถของพงษ์เทพ ณิชมนยังคิดหมกมุ่นอยู่กับเรื่องรวิภาสกับพิมพ์นฤมล
“ฉันจะต้องตามหาตัวคุณภาสให้เจอก่อนคุณชายธัช เรารีบไปกันดีกว่าค่ะคุณพงษ์เทพ คุณนมลน่าจะรู้ว่า คุณภาสหนีไปไหน”
พงษ์เทพดึงณิชมนไว้
“เดี๋ยวก่อน คุณณิช แล้วตกลงคุณจะกลับซิดนีย์เมื่อไหร่”
“ฉันต้องจัดการปัญหาของคุณภาสกับคุณนมลให้ได้ซะก่อน แล้วฉันถึงจะกลับไปได้ค่ะ”
“คุณจะไปสนใจอะไรกับความรักของเด็กๆ.. สองคนนั้นรักกันจริงจัง จะไปกันได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้ คุณควรจะคิดถึงตัวเองก่อน ผมไม่คิดว่า คุณณิชาจะยอมปิดเรื่องคุณไปได้นานหรอกนะครับ”
“เรื่องนั้นช่างเถอะค่ะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”
“ถ้าคุณขืนอยู่ที่นี่ต่อไป ไม่ใช่แค่ว่า ทุกคนจะรู้ว่า คุณไม่ใช่แม่บ้านประนอมเท่านั้น แต่อาจจะรู้ไปถึงว่า คุณคือ คุณณิชมน หลานของคุณหญิงนวลแข หรือว่าลึกๆแล้ว คุณก็อยากให้ความจริงเปิดเผยซะ บางทีเรื่องของคุณกับคุณชายธัชอาจจะมีทางเป็นไปได้ !”
“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณชายธัช ถ้าคุณไม่เห็นด้วยกับฉันล่ะก็ คุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันจะหาทางตามหาคุณภาสเอง”
ณิชมนเดินหนีออกไป พงษ์เทพตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง
พิมพ์นฤมลเดินมากับพนักงานรีสอร์ตพร้อมกับคุยเรื่องงานกันไป
“นมลจองรถที่จะไปรับนักข่าวที่สนามบินเรียบร้อยแล้วนะคะ แต่จะมีนักเขียนคอลัมน์ท่องเที่ยวที่คุณพงษ์เทพเชิญมาเป็นพิเศษจะบินมาล่วงหน้าก่อนวันงานอีกสองสามคน เราคงต้องไปรับเอง...”
รวิภาสเดินเข้ามาหาพิมพ์นฤมล
“นมล เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“นมลไม่ว่างค่ะ นมลมีงานต้องทำ”
“พี่ขอคุยด้วยแป๊บเดียว ไปด้วยกันหน่อย หรือจะคุยกันตรงนี้เลยก็ได้”
รวิภาสมองพนักงานที่ยืนอยู่ข้างพิมพ์นฤมลให้รู้ว่า มีคนนอกยืนฟังอยู่ด้วย
“นมลไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ภาสแล้ว !”
“เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะเลย ไปด้วยกัน ไป”
“นมลไม่ไป!”
รวิภาสดึงตัวพิมพ์นฤมลไปจนได้
“ปล่อยนมลนะ คุณพัดคะ แจ้งรปภ.เลยค่ะ มีคนบ้ามาฉุดนมล เร็วซิคะ”
พนักงานยืนหน้าเด๋อด๋าก่อนจะวิ่งออกไป
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คุณนมลถูกฉุด !” พนักงานตะโกน
“ปล่อยนมลนะ พี่ภาส นมลบอกให้ปล่อย !”
รวิภาสไม่ฟังเสียงลากตัวพิมพ์นฤมลออกไปจนได้
รวิภาสลากตัวพิมพ์นฤมลมาที่รถ
“พี่ภาสปล่อยนมลได้แล้ว ! พี่ภาสทำอย่างนี้ก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น !”
“แล้วที่นมลบอกเลิกกับพี่นี่ มันทำให้อะไรดีขึ้นงั้นเหรอ บอกมาซิ เกิดอะไรพี่ธัชไปพูดอะไรกับนมล นมลถึงได้ตัดสินใจอย่างนี้ !”
“นมลบอกพี่ภาสแล้วว่า เรื่องของเราไม่มีทางออกอื่นแล้ว”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบพี่มา พี่ธัชไปพูดอะไรกับนมล”
“คุณชายธัชพูดอะไร มันไม่สำคัญแล้วล่ะค่ะ เรื่องของเรามันจบไปแล้ว ได้ยินมั้ยคะ พี่ภาส ไม่ว่าเราจะพยายามแค่ไหน เราก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”
รวิภาสเปิดประตูพยายามจับตัวพิมพ์นฤมลเข้าไปรถ
“พี่ภาสบ้าไปแล้วหรือไง จะพานมลไปไหน !”
“ไหนๆก็ถูกหาว่าบ้าแล้ว ก็จะบ้าให้ดู นมลต้องไปกับพี่ ไปคุยกันให้รู้เรื่องพี่ไม่ยอมให้เรื่องของเราจบลงแบบนี้ !”
รถสองแถวเข้ามาจอด ณิชมนกระโดดลงจากรถทันได้เห็นรวิภาสกำลังพาตัวพิมพ์นฤมลไป
“คุณภาส !”
ณิชมนวิ่งไปที่รถรวิภาสแต่ไม่ทัน รวิภาสขับรถออกไปแล้ว พรพรรณวิ่งออกมา มีพนักงานและรปภ.ตามมาเป็นขบวน
“ประนอม ! ประนอมเห็นนมลมั้ย มีคนบอกว่า มีผู้ชายมาฉุดนมลไป ใครมันกล้ามาฉุดกันถึงในนี้ได้ !”
“คุณภาสค่ะ คุณภาสเป็นคนฉุดคุณนมลไป !”
“อะไรนะ !”
ณิชมนอึ้งตกใจไม่แพ้พรพรรณ
พรรณอรตกใจกับข่าวพิมพ์นฤมลแต่พยายามคิดในแง่ดีอยู่
“นมลคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง นมลไปกับภาสนี่ ไม่ได้ไปกับใครอื่นที่ไหนใช่มั้ย ประนอม ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงใช่มั้ย”
พรรณอรหันไปหาความมั่นใจจากณิชมน พรพรรณมองพี่สาวอย่างอ่อนใจ
“นมลไม่ได้เต็มใจไปด้วยนะคะ พี่อร ประนอมเห็นกับตาว่า ภาสน่ะฉุดตัวนมลไป นี่พรไปตามมาหลายที่แล้วนะคะ แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แววสงสัยจะต้องแจ้งตำรวจแล้วล่ะค่ะ”
“อย่าแจ้งตำรวจเลยนะคะ เดี๋ยวคุณภาสก็คงจะพาคุณนมลกลับมาเอง” ณิชมนบอก
“ให้ฉันอยู่รอเฉยๆ ไม่ได้หรอกนะ ต้องโทรหาคุณชายธัชก่อน ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหน ดูซิว่า จะจัดการเรื่องนี้ยังไง”
พันธ์นฤสรร์วิ่งนำหน้าชัยวัฒน์เข้ามา
“คุณแม่ครับๆ พี่นมลถูกโจรจับตัวไปเหรอครับ”
“ไม่ใช่จ้ะ ไม่ใช่ เรื่องไปกันใหญ่แล้ว พี่นมลหายไปกับพี่ภาสน่ะจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวเราก็ตามหาตัวเจอ”
“วันนี้พันสรต้องไปสอบวัดผลไม่ใช่เหรอ ครูชัยรีบพาไปซิ มาทำอะไรแถวนี้ ปล่อยให้เด็กมาวุ่นวายเรื่องผู้ใหญ่ได้ยังไง” พรพรรณทัก
“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ ขอให้ตามหาตัวคุณนมลกลับมาได้เร็วๆนะครับแปลกจริงๆ มีคุณประนอมอยู่ด้วยทีไร บ้านนี้มีเรื่องทุกทีเลยนะครับ”
ชัยวัฒน์แขวะก่อนจะพาพันธ์นฤสรร์ออกไป
“ประนอม เธออยู่บ้านรอฟังข่าวจากนมลนะ เผื่อนมลอาจจะโทรกลับมาพรไปก่อนนะคะ พี่อร”
“เดี๋ยว พร พี่ไปด้วย !”
ณิชมนกับพรพรรณหันไปมองพรรณอรอย่างแปลกใจ
ณิชาภัทรกับนวลแขรู้เรื่องรวิภาสหนีออกจากบ้านแล้วแต่ยังไม่รู้เรื่องที่พาพิมพ์นฤมลไปด้วย บุรธัชเดินเข้ามาท่าทางหมดหวังกลับมา
“เป็นไงบ้าง ตามหาภาสเจอมั้ย คุณชาย”นวลแขถาม
“ยังไม่เจอครับ คุณหญิงย่า”
“ธัชไม่ต้องเป็นห่วงไปนะคะ ยังไงภาสก็เป็นผู้ชาย ดูแลตัวเองได้ เค้าหายโกรธเมื่อไหร่ก็คงจะกลับมาเองแหละค่ะ”
“แต่นายภาสไปครั้งนี้ ผมกลัวว่าเค้าจะไม่กลับมาน่ะซิ”
“คุณชายก็ไม่น่าจะทำกับภาสรุนแรงอย่างนั้นเลย จะโกรธจะโมโหแค่ไหนก็ต้องรู้จักระงับอารมณ์ เห็นมั้ยล่ะ ใช้กำลังตัดสินปัญหา ผลก็เลยออกมาเป็นอย่างนี้”
“ตอนนั้นผมควบคุมตัวเองไมได้จริงๆครับ คุณหญิงย่า ถ้าตามตัวนายภาสกลับมาได้ ผมจะพยายามพูดดีๆกับเค้าก็แล้วกัน แต่ถ้าพูดดีๆแล้วยังไม่เชื่อกันล่ะก็ ผมก็คงต้องทำอะไรให้เด็ดขาดไปแล้วล่ะครับ”
“คุณชายธัชจะทำอะไร ก็ตัดสินใจดีๆก็แล้วกัน ดูย่าไว้เป็นตัวอย่าง อย่าได้ทำผิดพลาดเหมือนย่า ไม่งั้นคุณชายจะเสียใจไปตลอดชีวิต”
บุรธัชฟังแล้วต้องนิ่งอึ้งไป
พรรณอรยืนอยู่ประตูทางบ้านสรณาลัยแล้วเดินออกอย่างกล้าๆกลัวๆ ณิชมนกับพรพรรณยืนลุ้นให้กำลังใจ
“ไหวมั้ยคะ พี่อร ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนใจหรอกค่ะ พรไปคนเดียวก็ได้”
“พี่ต้องทำได้ซิ พี่ต้องทำได้”
พรรณอรมองออกไปข้างนอกเห็นทุกอย่างดูเวิ้งว้างสว่างจ้าไปหมด
“ค่ะ คุณผู้หญิงต้องทำได้ค่ะ แค่ก้าวเท้าออกไปเท่านั้นเองค่ะ ถ้าก้าวออกไปก้าวแรกได้ ก้าวต่อไปก็ง่ายขึ้น”
พรรณอรแหย่เท้าออกไปแล้วชักเท้ากลับมา
“คุณผู้หญิงคะ คราวที่คุณพันสรหนีออกจากบ้าน คุณผู้หญิงก็ไม่ได้ออกไปตามหา คราวนี้คุณนมลหายไป คุณผู้หญิงก็จะรออยู่เฉยๆให้คุณนมลกลับมาเองเหรอคะ คุณผู้หญิงเป็นแม่แบบไหนกันคะ ถ้าคุณผู้หญิงรักคุณนมล คุณผู้หญิงต้องก้าวออกไปจากบ้านนี้ได้ค่ะ !”ณิชมนพยายามปลุกเร้า
พรรณอรนิ่งอึ้งสะเทือนใจ
“พอได้แล้ว ประนอม พาคุณผู้หญิงกลับเข้าบ้านไป ฉันไปคนเดียวดีกว่า พรไปนะคะพี่อร”
พรพรรณเดินก้าวออกจากประตูบ้าน
“รอพี่ด้วย !”
พรพรรณหันกลับมามอง พรรณอรแข็งใจค่อยๆ ก้าวเท้าออกมาจากบ้านจนได้
“พี่อร !”
“คุณผู้หญิงทำได้แล้ว ! นอม..นอมขอโทษนะคะ” ณิชมนบอก
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ฉันเข้าใจ ประนอมพยายามช่วยฉัน ขอบใจนะประนอม ในที่สุดฉันก็ชนะความกลัวได้แล้ว ตอนนี้ฉันพร้อมจะเผชิญปัญหาทุกอย่างแล้ว
“พี่อรพร้อมแล้วใช่มั้ยคะ งั้นเราไปกันได้เลย
พรพรรณหันมามองณิชมนอย่างตื้นตันใจ
“ขอบใจนะ ประนอม”
“นอมจะรอฟังข่าวดีนะคะ คุณผู้หญิง”
พรพรรณพาพรรณอรเดินออกไป ณิชมนมองตามอย่างดีใจ
อีกด้านหนึ่งที่วิทยาลัยพลพิทักษ์ ดาวเรืองรีบร้อนเก็บเอกสารใส่แฟ้มแล้วคว้ากระเป๋าถือจะรีบออกไป พงษ์เทพเดินเข้ามายกมือไหว้ดาวเรือง
“สวัสดีครับ อาจารย์”
“คุณพงษ์เทพมีธุระอะไรคะ ธุระด่วนหรือเปล่า ถ้าไม่ด่วนไว้ค่อยคุยกันวันหลังได้มั้ยคะ วันนี้ครูมีธุระต้องรีบไปจริงๆ”
“ผมมีเรื่องสำคัญจะปรึกษาอาจารย์น่ะครับ”
“วันนี้ครูคงอยู่คุยด้วยไม่ได้จริงๆ คุณพงษ์เทพคงยังไม่รู้เรื่องที่ภาสหนีออกไปจากบ้าน แล้วก็มีข่าวว่า ภาสพานมลหนีไปอีก ข่าวจริงไม่จริงก็ไม่รู้ ครูต้องรีบไปหาคุณชายธัชก่อนล่ะค่ะ เผื่อจะมีอะไรช่วยได้”
“แต่เรื่องของผมเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ นะครับ หรือว่าอาจารย์ไม่อยากรู้เรื่องของคุณณิชมน หลานสาวคุณหญิงนวลแขแล้วครับ”
“คุณพงษ์เทพรู้เรื่องณิชมนด้วยหรือคะ”
“ผมไม่ได้แค่รู้เรื่องของคุณณิชมนนะครับ ผมได้เจอเธอมาแล้วด้วยที่จริงอาจารย์ก็ได้เจอเธอมาแล้วเหมือนกัน”
“คุณเอาอะไรมาพูด ครูไปเจอณิชมนตอนไหนกัน”
“ผู้หญิงที่ชื่อณิชที่ผมเคยพามาพักที่นี่ เธอคือคุณณิชมน ชุติมันต์ครับนอกจากอาจารย์แล้ว ทุกคนจะรู้จักเธอในชื่อแม่บ้านประนอม ทีนี้อาจารย์คงอยู่คุยกับผมได้แล้วใช่มั้ยครับ”
ดาวเรืองนิ่งอึ้ง
ณิชาภัทรกับนวลแขเดินออกมาส่งบุรธัช
“คุณชายใจเย็นๆ นะ ตอนนี้อาจจะยังคิดไม่ออกว่าภาสหนีไปอยู่ที่ไหน แต่ถ้าลองตั้งสติให้ดีๆ เดี๋ยวก็คงคิดออกเอง”
“แล้วถ้าธัชตามตัวภาสเจอล่ะก็ ต้องพูดดีๆกับภาสตามที่สัญญาไว้กับคุณย่านะคะ ไม่งั้นภาสได้เตลิดหนีไปอีกแน่ๆ”
ขณะนั้นเองพรรณอรกับพรพรรณก็เดินเข้ามา
“มีปัญหาอะไรหรือคะ สงสัยว่า เรากำลังมีปัญหาเรื่องเดียวกันอยู่แน่ๆ” พรพรรณถาม
บุรธัช ณิชาภัทรและนวลแขหันไปมองพรรณอรกับพรพรรณอย่างแปลกใจ พรรณอรกับพรพรรณยกมือไหว้นวลแข
“สวัสดีค่ะ คุณหญิง ขอโทษนะคะที่มาโดยไม่ได้เรียนให้ทราบล่วงหน้า” พรรณอรทัก
“เรามีเรื่องด่วนที่จะต้องคุยกับคุณชายธัชน่ะค่ะ ก็เลยต้องตามมาเจอที่นี่”
“มีเรื่องอะไร เรื่องนายภาสเหรอ นี่นมลรู้ใช่มั้ยว่า นายภาสหนีไปไหน” บุรธัชถาม
“นมลต้องรู้แน่ค่ะว่า ภาสหนีไปไหน ตอนนี้นมลอยู่กับภาสค่ะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ นมลไม่ได้เต็มใจไป แต่ถูกภาสบังคับพาตัวไปด้วย !”
บุรธัช ณิชาภัทรและนวลแขตกใจ
“ว่าไงนะ !”
“ถ้ายังได้ยินไม่ชัด ฉันพูดอีกครั้งก็ได้ ภาสฉุดตัวนมลไปค่ะ คุณชายบุรธัช ทีนี้คุณชายจะรับผิดชอบกับการกระทำของน้องชายตัวเองยังไง !”
บุรธัชนิ่งอึ้งพูดไม่ออก
รถรวิภาสแล่นมาจอดถนนทางเข้าบ้านครูมงคล รถไม่ทันจอดดี พิมพ์นฤมลก็รีบลงจากรถเดินหนีรวิภาสไปทันที
รวิภาสเดินตามไปตะครุบตัวเธอไว้
“จะไปไหน นมล”
“ไปไหนก็ได้ ไปให้ไกลๆ จากพี่ภาส ตอนนี้นมลเกลียดพี่ภาสที่สุด พี่ภาสพานมลมาอย่างนี้ได้ไง รู้มั้ยว่า มันจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก”
“ไม่มีอะไรจะแย่ลงไปกว่านี้แล้ว ที่พี่พานมลมาที่นี่ เพราะพี่ต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่ธัชไปข่มขู่อะไรนมล บอกพี่มา !”
“ได้ นมลบอกก็ได้ คุณชายขู่เราว่า ถ้าหากนมลไม่เลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่ภาส คุณชายธัชจะทำลายครอบครัวนมล ถ้านมลจะต้องเลือก นมลก็ต้องเลือกครอบครัว พี่ภาสเข้าใจแล้วหรือยังล่ะ”
“พี่ธัช...ทำไมพี่ธัชต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย”
“นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นนะคะ พี่ภาส แค่คุณชายมาที่บ้านเราวันนั้น ก็แทบจะทำให้บ้านเราแตกเป็นเสี่ยงๆ นมลปล่อยให้คุณชายธัชทำลายความสุขของครอบครัวต่อไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“นมลก็น่าจะบอกพี่เรื่องนี้ ไม่ใช่คิดเองตัดสินใจเอง บอกเลิกกันง่ายๆอย่างนี้ บอกเลิกเหมือนเราไม่เคยรักกันเลย !”
“ถ้าพี่ภาสจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจ นมลบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว เรากลับกันได้หรือยัง”
“ยัง เรายังไม่กลับ พี่จะไม่กลับไปบ้านอีก พี่ไม่กลับ นมลก็ไม่ต้องกลับเหมือนกัน !”
“พี่ภาส ! ทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลอย่างนี้ !”
พิมพ์นฤมลมองรวิภาสอย่างโมโหเพราะไม่คิดว่าจะเอาแต่ใจตัวเองอย่างนี้
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 21(ต่อ)
มงคลเดินออกมาจากบ้านต้องชะงักมอง รวิภาสลากตัวพิมพ์นฤมลเดินมาถึงที่ตัวบ้านครูมงคล เขากับพิมพ์นฤมลยกมือไหว้มงคล
“หวัดดีครับ ครูมงคล”
“คุณภาส ! มาได้ยังไงครับเนี่ย”
มงคลมองพิมพ์นฤมลที่มีท่าทีมึนตึงแปลกออกไป
“มีอะไรหรือเปล่าครับ นี่คงไม่ได้มาเยี่ยมกันเฉยๆ”
“เรา..เรามาเรื่องบ้านพักนักเรียนครับครู ที่พี่ธัชเคยรับปากว่าจะช่วยสร้างบ้านพักนักเรียนให้ไงครับ”
“แล้วคุณชายธัชล่ะครับ ทำไมไม่มาด้วย”
“พี่ธัชให้เรามาวัดพื้นที่ก่อนน่ะครับ เราคงต้องขอพักอยู่ที่บ้านครูซักสองสามวัน ขอรบกวนหน่อยนะครับ ครู”
“พี่ภาสจะพักที่นี่เพียงคนเดียวค่ะ นมลแค่มาเป็นเพื่อนพี่ภาสเฉยๆ พี่ภาสขับรถมาไกลเหนื่อยมากแล้ว นมลรบกวนครูไปส่งในเมืองได้มั้ยคะแล้วเดี๋ยวนมลหารถกลับบ้านเอง”
“อย่าไปฟังครับครู ทะเลาะกันทีไร นมลเป็นได้งอนอย่างนี้ทุกที”
“เอาล่ะครับ ผมไม่รู้หรอกนะครับว่า เกิดอะไรขึ้นกับคุณสองคน ตอนนี้ก็ใกล้พลบแล้ว ผมคงต้องให้พวกคุณพักอยู่ที่บ้านผมไปก่อน ผมจะไปจัดเตรียมห้องให้ ตอนนี้มีเวลาก็ลองทบทวนดูว่า พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่”
มงคลเดินกลับเข้าบ้านไป รวิภาสอึ้งไม่คิดว่ามงคลจะรู้ทัน
บุรธัชทั้งโกรธทั้งตกใจที่รวิภาสพาตัวพิมพ์นฤมลไป นวลแขนั่งเป็นประธานการรวมตัวอย่างไม่คาดคิดของทุกคน พรรณอรนั่งนิ่งยังสงบสติได้อยู่กับพรพรรณที่ฮึดฮัดโมโหรวิภาส ณิชาภัทรนั่งลงข้างบุรธัชแตะแขนให้กำลังใจ
“ณิชาว่า ทุกคนใจเย็นๆก่อนนะคะ นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเอง ภาสอาจจะแค่พานมลไปปรับความเข้าใจเท่านั้น คงไม่ได้คิดพานมลหนีไปอยู่ด้วยกันหรอกค่ะ”
“ถ้าหากคุณชายควบคุมน้องชายไว้ให้ดี ก็คงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ แล้วนี่คุณชายยังไม่ตอบเลยว่า จะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง” พรพรรณกล่าว
“ผมจะรีบตามตัวนายภาสให้เจออย่างเร็วที่สุด”
“นั่นไม่ได้เรียกว่ารับผิดชอบหรอกนะคะ คุณชาย เรียกว่าแก้ปัญหาที่ปลายเหตุมากกว่า คุณชายจะจัดการน้องชายตัวต้นเหตุยังไง ภาสฉุดนมลไปอย่างนี้ นมลเสียหายแค่ไหน คุณชายจะชดใช้ยังไงไม่ทราบ”
“ผมเชื่อมั่นในตัวน้องชายของผม นายภาสไม่มีวันทำให้นมลเสียหายแน่นี่คุณอย่าฉวยโอกาสหาผลประโยชน์จากเรื่องนี้เลย คุณคิดจะให้ผมชดใช้ยังไง ยอมให้ให้นมลแต่งงานกับนายภาสเพื่อช่วยกอบกู้ชื่อเสียงให้นมลงั้นเหรอ งั้นก็เข้าแผนคุณเลยน่ะซิ”
“แผนอะไรของคุณชาย ฉันไม่ได้คิดอะไรไปถึงขนาดนั้น ฉันก็แค่ต้องการคำขอโทษจากทางบ้านบุริศราวัณเท่านั้น !”พรพรรณโมโห
“พอเถอะ พร ที่เรามาที่นี่ก็เพื่อขอคำปรึกษาว่า เราจะช่วยกันตามหาตัวภาสกับนมลกันยังไงดี”พรรณอรปราม
บุรธัชทำนิ่งยังยอมไม่ตอบพรรณอร
“คุณชายธัช นี่ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาตั้งแง่ใส่กัน วางปัญหาบาดหมางที่ผ่านมาไว้ก่อน เราต้องมาร่วมมือกันตามหาภาสกับนมล รอให้เจอตัวเมื่อไหร่ ค่อยมาว่ากันว่าใครถูกใครผิด ว่าไงล่ะ คุณชาย” นวลแขพูด
“ถ้าภาสพานมลไปด้วย ให้ผมเป็นคนไปตามหาเด็กสองคนดีกว่าครับเรื่องนี้ให้คนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี นมลจะได้ไม่เสียหายไปมากกว่านี้ ผมสัญญานะครับ คุณพรรณอร ผมจะต้องตามหานมลกลับมาให้ได้”
พรรณอรมองบุรธัชอย่างใจชื้นขึ้น
ชัยวัฒน์เดินเข้ามาชงกาแฟในครัว กันยากับสายใจกำลังช่วยกันเก็บจานชามอยู่หันมามองอย่างแปลกใจ
“ครูชัยกลับมาเร็วจัง คุณพันสรสอบเสร็จแล้วเหรอ” กันยาทัก
“ยังไม่เสร็จ กว่าจะเสร็จก็คงห้าหกโมงเย็นโน่น”
“อ้าว แล้วครูชัยกลับมาก่อนได้ไง ไม่อยู่เป็นเพื่อนคุณพันสรล่ะ”
“ทำไมต้องอยู่เป็นเพื่อนด้วยล่ะ คุณพันสรโตแล้ว ต้องหัดช่วยเหลือตัวเองบ้าง อีกสองสามชั่วโมงกลับไปรับก็ทัน เรื่องอะไรจะไปรอเหงกอยู่ที่โรงเรียนล่ะ สู้กลับมานั่งจิบกาแฟสบายๆที่บ้านดีกว่า”
ชัยวัฒน์เดินถือถ้วยกาแฟออกไป
“ครูชัยนี่มีโอกาสเป็นได้อู้งานทุกทีซิน่า”
“ฟ้องคุณพรพรรณดีมั้ย แก” สายใจเสนอ
“อย่าไปยุ่งกับอีตานี่เลย ร้ายอย่างกะงูพิษ กัดฉกคนได้ไม่เลือกหน้า อยู่ห่างๆไว้ดีกว่า คนแบบนี้อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานหรอก”
สายใจพยักหน้าให้กันยาอย่างเห็นด้วย
ณิชมนเดินไปเดินมาวนเวียนใกล้ๆโทรศัพท์บ้าน เธออดรนทนไม่ไหวเดินผละจากโทรศัพท์
“เราไปตามหาอีกคนดีกว่า คุณภาสน่าจะพาคุณนมลไปไหนนะ…”
ณิชมนขยับจะเดินออกไปต้องชะงักเพราะพงษ์เทพเดินเข้ามาขวางทางไว้
“คุณพงษ์เทพ ถ้าคุณจะมาห้ามฉันอีกล่ะก็ กลับไปได้เลยนะคะ ยังไงฉันก็จะต้องอยู่ช่วยคุณนมล รู้มั้ยว่าคุณภาสพาคุณนมลหนีไปด้วย อย่างนี้แล้ว คุณจะให้ฉันเห็นแก่ตัวหนีไปตอนนี้งั้นเหรอ”
“คุณวุ่นวายกับเรื่องคนอื่นจนลืมไปแล้วว่า คุณมาที่นี่ทำไม ผมจะช่วยเตือนความจำให้ คุณมาที่นี่เพื่อมาหาคุณยายของคุณ คุณหญิงนวลแข..”
“คุณหญิงนวลแขไม่เคยต้องการหลานอย่างฉัน”
“ให้คนที่รู้จักคุณหญิงนวลแขดีที่สุดตอบคุณเองดีกว่ามั้ยครับคุณณิชมน เชิญครับอาจารย์ดาวเรือง”
ณิชมนตกใจหันไปเห็นดาวเรืองเดินเข้ามา ดาวเรืองมองณิชมนนิ่งอย่างพิจารณา
“มิน่าล่ะ ฉันถึงได้รู้สึกว่าคุ้นหน้าหนูเหลือเกิน เหมือนกับเคยรู้จักหนูมาก่อน ที่แท้หนูก็เป็นลูกสาวของณัชชานั่นเอง หนูณิชมน...”
ณิชมนนิ่งอึ้งตกใจยังตั้งตัวไม่ติด
รถของพรพรรณแล่นออกไปจากบ้านสุธาสิน บุรธัชกับณิชาภัทรยืนมองรถพรพรรณแล่นออกไปจนลับตา ณิชาภัทรหันไปมองเห็นบุรธัชที่นิ่งคิดอย่างหนักใจ
“ธัชไม่แน่ใจใช่มั้ยคะว่า จะตามหาภาสเจอ”
“ผมรู้จักอยู่ไม่กี่ที่ที่คิดว่านายภาสจะไป ที่ไร่ บ้านเพื่อนสองสามคน นอกนั้นผมไม่รู้แล้วว่า นายภาสจะไปที่ไหนได้อีก ผมไม่รู้จักน้องชายตัวเองเลย ไม่รู้เลยว่า มันจะบ้าดีเดือดจนฉุดนมลไปกับมันด้วย เป็นเพราะผมผมเองเป็นคนบีบให้มันทำเรื่องโง่ๆอย่างนี้”
“ธัชอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ เด็กวัยขนาดอย่างภาสนี่มักคิดว่า ความรักของตัวเองยิ่งใหญ่กว่าอะไรทั้งหมด ยอมทุ่มเททำทุกอย่างให้ได้รักมา ภาสก็เลยหุนหันทำอะไรไปโดยไม่ทันยั้งคิด”
“ยังไงผมก็มีส่วนผิดที่ทำให้นายภาสหนีไป”
“ธัชเป็นพี่ชายจอมเผด็จการไปหน่อย แต่ธัชก็ทำทุกอย่างไปเพราะความหวังดีไม่ใช่เหรอคะ น่า..อย่าเพิ่งใจเสียไป ธัชมีณิชาช่วยอยู่อีกคน เราสองคนจะต้องตามหาภาสจนเจอแหละค่ะ”
บุรธัชจับมือณิชาภัทรไว้
“ขอบคุณนะ ณิชา...”
ณิชาภัทรยิ้มมองบุรธัชนึกว่าความรู้สึกดีๆต่อกันจะหวนกลับมาอีก
“แต่คุณไม่ต้องไปช่วยผมตามหานายภาสหรอก ผมจะต้องจัดการปัญหาเรื่องนี้เอง ผมต้องเป็นคนพานมลไปส่งคืนบ้านสรณาลัยด้วยตัวผมเอง ถ้าผมทำไม่ได้ ผมคงไม่มีหน้าจะไปมองใครได้ ผมทำให้เค้าผิดหวังในตัวผมมามากพอแล้ว”
ณิชาภัทรถอยห่างออกจากบุรธัช
“ธัชหมายถึงใคร ธัชทำให้ใครผิดหวัง ประนอมงั้นเหรอคะ”
“ณิชา...”
ณิชาภัทรมองบุรธัชอย่างปวดใจที่ไม่ตอบปฏิเสธแม้แต่น้อย
“ธัชบอกว่าจะไม่สนใจประนอมอีก แต่ธัชก็ยังคิดถึงเค้าอยู่ตลอดเวลาใช่มั้ยคะ ธัชลองห้ามใจตัวเองดูก่อนมั้ยคะ ห้ามใจไม่ให้คิดถึงผู้หญิงที่ไม่คู่ควรกับธัช ก่อนที่จะคิดไปห้ามใจคนอื่น !”
ณิชาภัทรทั้งโกรธทั้งน้อยใจเดินออกไป บุรธัชถอนใจเฮือกเหนื่อยใจ
ณิชมนเดินหนีออกมาจากในบ้าน พงษ์เทพกับดาวเรืองเดินตามไล่หลังมา พงษ์เทพคว้าตัวณิชมนไว้ไม่ให้หนีไปไหนอีก
“คุณจะหนีไปไหน คุณณิชมน ! ยังไงคุณก็หนีความจริงไปไม่พ้นหรอก”
“ปล่อยฉันค่ะ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่ณิชมน !”
“คุณไม่ใช่คุณณิชมน คุณไม่ใช่แม่บ้านประนอม แล้วคุณเป็นใครล่ะบอกมาซิครับ คุณเป็นใครไปได้อีก !”
“ฉันเป็นใครก็ช่าง ฉันไม่ใช่ณิชมนก็แล้วกัน”
“หนูณิชมน หนูมีเหตุผลอะไรถึงต้องปิดบังความจริง ถ้าหากหนูน้อยใจคิดว่าไม่มีใครตามหาหนูล่ะก็ หนูกำลังเข้าใจผิด..”
“หนูไม่ใช่ณิชมนจริงๆ ค่ะ อาจารย์ หนู..หนูโกหกคุณพงษ์เทพค่ะว่า หนูเป็นคุณณิชมน ตอนนั้นคุณพงษ์เทพจับได้ว่า หนูไม่ใช่ประนอม หนูก็เลยต้องโกหกเอาตัวรอดไปก่อน”
“คุณจะโกหกเป็นใครก็ได้ ทำไมต้องโกหกว่าเป็นคุณณิชมน แล้วที่สำคัญคุณรู้เรื่องคุณณิชมนมาจากไหน
“เรื่องแค่นี้ สิบแปดมงกุฎอย่างฉันสืบรู้ไม่ยากหรอกค่ะ
“สร้อยครับ คุณได้สร้อยคืนมาแล้วนี่ สร้อยคุณแม่คุณที่คุณใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลา อาจารย์น่าจะเคยเห็นนะครับ สร้อยเส้นนี้แหละจะพิสูจน์ได้ว่า ผมพูดความจริง
ณิชมนถอยกรูดพลางรวบคอเสื้อไว้อย่างลืมตัว
“จับหนูส่งตำรวจเถอะค่ะ อาจารย์ หนูแอบอ้างเป็นคนของอาจารย์เพื่อมาทำงานที่บ้านนี้ หนูเป็นได้แค่สิบแปดมงกุฎที่หากินด้วยการหลอกลวงคนอื่นไปวันๆ หนูไม่มีทางที่จะเป็นหลานคุณหญิงนวลแขได้หรอกค่ะ
ดาวเรืองเดินเข้าไปใกล้ณิชมนเอื้อมมือเหมือนจะไปดึงสร้อยที่คอของณิชมน แต่เลื่อนมือมาแตะไหล่ณิชมนอย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่จับหนูส่งตำรวจหรอก ฉันเชื่อใจหนู หนูคงมีความจำเป็นจริงๆ ที่จะต้องปลอมตัวเป็นประนอม แล้วถึงหนูจะปลอมตัวเป็นใครอื่นอีกหนูก็ต้องกลับมาเป็นตัวหนูเองวันยังค่ำ วันนั้นคงจะมาถึงในอีกไม่นานหรอก ฉันเชื่ออย่างนั้น
ดาวเรืองเดินออกไป
“อาจารย์ครับ เดี๋ยวก่อนซิครับ อาจารย์จะไปเฉยๆอย่างนี้หรือครับ
พงษ์เทพมองตามดาวเรืองอย่างไม่เข้าใจ ณิชมนยืนมองพงษ์เทพอย่างโกรธๆ เดินหนีกลับเข้าบ้านไป
“คุณณิชมน !
พงษ์เทพรีบตามณิชมนไป
ณิชมนเดินหนีเข้ามาห้องทำงาน พงษ์เทพรีบร้อนเดินตามมา ณิชมนจะปิดประตูใส่หน้าแต่พงษ์เทพจับประตูไว้ได้ทัน
“คุณณิช..คุณอย่าโกรธผมเลยนะครับ ผมมีเหตุผลที่ต้องทำอย่างนี้”
“ไม่ว่าคุณจะมีเหตุผลอะไร ฉันก็ไม่สนใจ คุณทรยศหักหลังฉัน คุณไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไปแล้ว”
“ผมก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณต่อไปเหมือนกัน ผมอยากเป็นมากกว่าเพื่อนอยู่แล้ว”
“คุณพงษ์เทพ !”
“ผมรักคุณ..คุณณิชมน ผมยอมทำตามใจคุณทุกอย่าง ผมยอมปิดเรื่องคุณเป็นความลับ ผมยอมส่งคุณกลับไปซิดนีย์โดยที่ผมไม่รู้ว่าผมจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่ แต่ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมอีกแล้ว”
“ฉันไม่เข้าใจค่ะ คุณกำลังคิดจะทำอะไร”
“ผมก็ไม่รู้ว่า ผมกำลังทำอะไร ผมแค่พยายามดึงคุณออกจากเรื่องยุ่งๆของคนบ้านนี้ เรื่องที่ทำให้คุณต้องไปเกี่ยวพันกับคุณชายธัชอีก อาจารย์ดาวเรืองรู้แล้วว่าคุณคือคุณณิชมน อีกไม่นานคุณหญิงนวลแขก็จะรู้ ทางที่ดีคุณรีบกลับไปซิดนีย์ให้เร็วที่สุด”
“คุณจะมาใช้วิธีนี้บังคับให้ฉันกลับซิดนีย์ไม่ได้หรอกนะ ถึงคุณหญิงนวลแขจะรู้ความจริง ถ้าฉันยืนกรานว่า ฉันไม่ใช่ณิชมน ฉันไม่ยอมรับว่าเป็นหลานของท่าน ใครจะมาบังคับฉันได้”
ชัยวัฒน์เดินมาหยุดที่หน้าห้องทำงานพอเห็นณิชมนอยู่กับพงษ์เทพก็หยุดเงี่ยหูฟัง
“ผมนี่แหละจะบังคับคุณเอง ผมทำเพื่อคุณนะครับ คุณควรกลับไปมีชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่มีชีวิตเพื่อคนอื่นอย่างนี้ เวลาของแม่บ้านประนอมกำลังจะหมดแล้ว คุณหลอกคนอื่นได้อีกไม่นานหรอกครับ ตอนนี้คุณมีทางเลือกแค่สองทาง กลับไปอยู่กับครอบครัวที่คุณไม่ต้องการหรือกลับซิดนีย์กับผม ลองคิดดูแล้วกันนะครับ”
พงษ์เทพเดินออกไปจากห้อง ชัยวัฒน์หลบได้อย่างเฉียดฉิวและโผล่หน้าออกมาอีกครั้ง
“..หลอกคนอื่นได้อีกไม่นาน...” ชัยวัฒน์พึมพำ
ชัยวัฒน์ค่อยๆ ถอยออกไปเริ่มสงสัยว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับณิชมนณิชมนทรุดตัวลงนั่งปวดหัวกับปัญหาที่มาใหม่อีกเรื่อง
ณิชาภัทรหอบอัลบั้มรูปเก่าเก็บมาวางไว้บนโต๊ะ นวลแขนั่งอยู่กับดาวเรือง ดาวเรืองเอื้อมมือไปหยิบอัลบั้มมาเปิดดู
“นึกยังไงหรือ ครู ถึงได้อยากดูรูปเก่าๆ ขึ้นมาน่ะ” นวลแขถาม
“วันนี้อยู่ๆก็คิดถึงณัชชาขึ้นมาน่ะค่ะ นี่ไม่มีรูปที่ณัชชาใส่สร้อยของคุณหญิงเลยหรือคะ”
“ครูพูดถึงสร้อยเส้นไหนล่ะ”
“สร้อยที่มีล็อคเก็ตที่ใส่รูปของคุณหญิงไว้น่ะค่ะ ณัชชาใส่สร้อยเส้นนี้ติดตัวเป็นประจำ ดิฉันก็เลือนๆไปแล้วว่า หน้าตาสร้อยเส้นนี้เป็นยังไง”
“ครูถามถึงสร้อยของฉันทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
“อาจารย์ได้ข่าวอะไรมาใช่มั้ยคะ ข่าวของน้องณิชมนใช่มั้ยคะ ต้องใช่แน่ๆเลย ไม่งั้นอาจารย์อยากจะดูรูปอาณัชชาไปทำไม”ณิชาภัทรสงสัย
“ครูบอกฉันมาเถอะ ได้ข่าวอะไรมา พอจะได้เบาะแสณิชมนแล้วใช่มั้ย”นวลแขถาม
“อาจารย์บอกมาเถอะค่ะ วันนี้ณิชาฟังแต่ข่าวร้ายมาทั้งวันแล้ว ขอณิชาได้ฟังข่าวดีบ้างเถอะค่ะ”
“ดิฉันขอเวลาอีกซักนิดนะคะ ขอตรวจสอบความจริงให้แน่ใจก่อนแล้วจะมาเรียนให้คุณหญิงทราบค่ะ”
“อาจารย์ทราบอะไรมาแค่ไหนก็บอกมาแค่นั้นแหละค่ะ ตอนนี้เราแค่อยากรู้ว่า เราพอจะมีความหวังที่จะได้เจอน้องณิชมนหรือเปล่า”
“เราน่าจะพอมีหวังที่จะได้เจอตัวณิชมน แต่เราไม่ได้หวังแค่นั้นไม่ใช่เหรอจ้ะ เราหวังว่า เราจะได้ณิชมนยอมกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าหวังอย่างนั้นคงจะต้องใช้เวลาซักหน่อย คุณหญิงคงรอได้นะคะ”
นวลแขมองดาวเรืองอย่างข้องใจ
บุรธัชเดินหมดแรงเข้ามาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ อาจเดินถือแก้วน้ำมาวางไว้ให้
“ยังไม่เจอคุณภาสหรือครับ”
“ไม่เจอ ไปหาที่ไหนๆ ก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่า นายภาสหนีไปไกลถึงไหน แต่ไม่น่าจะหนีไปไหนได้ไกล มันไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปเลย”
“นี่แสดงว่าคุณภาสไม่ได้ตั้งใจหนีไปจริงๆ หรอกครับ ก็คงหุนหันพลันแล่นตามประสาเด็กวัยรุ่น เดี๋ยวหมดฤทธิ์ก็คงจะกลับมาเองครับ”
“ฉันรอให้มันหมดฤทธิ์กลับมาเองไม่ได้หรอกนะ ลุงอาจ ถ้ายิ่งปล่อยให้หายไปกับนมลนานวันไป นมลก็จะยิ่งเสียหาย นายภาสนี่จริงๆเลยทำอะไรไม่รู้จักคิด !”
“คุณชายดูจะห่วงคุณนมลอยู่ไม่น้อยนะครับ” อาจยิ้ม
“ฉันห่วงนายภาสต่างหากเล่า คุณพรพรรณกำลังจ้องเล่นงานมันอยู่ ไม่รู้ว่ากลับมาจะเจอคุกหรือเปล่า ฉันโทรถามนายกันต์อีกทีดีกว่า เผื่อจะได้ข่าวอะไรบ้าง”
บุรธัชจะเดินออกไปแล้วกลับมาหาอาจใหม่
“ขอบคุณนะ ลุงอาจ ที่ไม่ซ้ำเติมฉัน ฉันผิดเองที่ไม่ฟังคำเตือนของลุงอาจ ถ้าฉันยอมปล่อยๆ นายภาสบ้าง ก็คงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ ฉันเป็น พี่ชายที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
บุรธัชรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
พรรณอรนั่งมองรูปพิมพ์นฤมลที่อยู่ในมือ พันธ์นฤสรร์นั่งเคียงข้างให้กำลังใจ ณิชมนคลานเข้าไปใกล้พรรณอร
“ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิง”
ณิชมนดึงรูปพิมพ์นฤมลออกจากมือพรรณอร
“คุณผู้หญิงไปนอนเถอะนะคะ คืนนี้นอมจะรอฟังข่าวคุณนมลเองค่ะ ถ้าใครโทรมาส่งข่าวเรื่องคุณนมลล่ะก็ นอมจะรีบไปเรียนคุณผู้หญิงทันทีเลยล่ะค่ะ”
“ป่านนี้แล้วคุณชายธัชยังตามหานมลไม่เจอเลย ประนอม...”
“วันนี้ไม่เจอ พรุ่งนี้ก็ต้องเจอค่ะ”
พันธ์นฤสรร์กอดพรรณอรไว้
“เชื่อพี่นอมเถอะนะครับ คุณแม่ ยังไงพี่ชายธัชก็ต้องตามหาพี่นมลจนเจอแน่ๆ ตอนที่ผมหลงทางอยู่ในป่า ป่ากว้างเป็นล้านๆไร่ พี่ชายธัชยังตามหาผมเจอเลยครับ”
“นอมสัญญาได้เลยค่ะว่า พรุ่งนี้เราจะต้องได้ตัวคุณนมลกลับมาแน่ๆ พรุ่งนี้นอมจะไปตามคุณนมลเอง ถ้าไม่เจอคุณนมล นอมจะไม่กลับมาให้คุณผู้หญิงเห็นหน้าเลยค่ะ”
“ได้ ฉันจะเชื่อประนอม พรุ่งนี้เราจะต้องได้ตัวนมลกลับมา พันสร เราไปนอนกันได้แล้ว ไป เรายังมีประนอมอยู่ เรายังหมดหวังไม่ได้”
พรรณอรพาพันธ์นฤสรร์เดินออกไป จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ถามจึงถามลูกชายระหว่างที่เดินไป
“วันนี้พันสรไปสอบวัดผลนี่นะ เป็นไง ทำได้มั้ย ลูก”
“ก็..ก็ต้องทำได้อยู่แล้วครับ สอบแค่นี้ สบายมาก” พันธ์นฤสรร์พูดไม่เต็มปาก
ณิชมนมองตามพรรณอรที่เดินออกไปกับพันธ์นฤสรร์
“สัญญาไปได้ยังไงเรา จะทำได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย”
ณิชมนถอนใจเฮือกอย่างหนักใจ
อ่านรักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 21(ต่อ) พรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 21(ต่อ)
พิมพ์นฤมลนั่งอยู่มุมหนึ่งของบ้านครูมงคล รวิภาสนั่งอยู่ห่างออกไปคนละมุม เขาเดินเข้าไปหาพิมพ์นฤมลแต่เธอถอยห่างออกมาทำหมางเมินใส่ มงคลเดินออกมาหยุดมองทั้งคู่
“อ้าว ยังไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันอีกหรือครับ ดึกมากแล้วนะครับนี่คงไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ากันมาล่ะซิครับ ตอนที่หนีตามกันมานี่ไม่ได้คิดแผนการอะไรไว้ก่อนเลยใช่มั้ยล่ะครับ”
มงคลมองรวิภาสกับพิมพ์นฤมลอย่างคาดเดาได้ถูก
“นมลไม่ได้หนีตามพี่ภาสมานะคะ ครูมงคล” พิมพ์นฤมลตกใจ
“แล้วจะให้ผมเชื่อหรือครับว่า พวกคุณมาที่นี่เพราะจะมาช่วยสร้างบ้านพักนักเรียนจริงๆ”
“ผมขอโทษครับ ที่ต้องโกหกครู”
“ผมกำลังรอฟังความจริงอยู่” มงคลพูด
“ผมทะเลาะกับพี่ธัชครับ ถ้าครูรู้จักพี่ธัช ครูจะเข้าใจว่า ทำไมผมต้องหนีออกจากบ้านมา ส่วนนมลมาด้วย..เป็นความผิดของผมเอง ผมทั้งโกรธทั้งผิดหวังจนทำอะไรไปโดยไม่ทันคิด”
“แต่ตอนนี้คุณคงคิดได้แล้วใช่มั้ยครับว่าทำอะไรลงไป คุณยังมีวันพรุ่งนี้ให้เริ่มต้นใหม่ ผมคงไม่ต้องบอกว่า คุณควรจะทำยังไง ถ้ารักใครแล้วคิดแต่จะครอบครอง ไม่ได้เรียกว่า ความรักแล้วล่ะครับ เรียกว่าความเห็นแก่ตัว...”
มงคลเดินออกไป รวิภาสหันไปมองพิมพ์นฤมลอย่างรู้สึกผิด
พิมพ์นฤมลออกมาเดินเล่น รวิภาสเดินตามเธอมา
“นมล พี่ขอโทษ...พี่ไม่ควรพานมลมาด้วยเลย พี่ทำเรื่องโง่ๆอีกแล้ว”
“นมลไม่ต้องการคำขอโทษค่ะ นมลอยากรู้ว่า พี่ภาสจะทำยังไงต่อไป”
“พรุ่งนี้พี่จะพานมลไปส่งที่บ้าน แล้วพี่จะไม่ไปให้นมลเห็นหน้าพี่อีกถ้านมลต้องการให้เรื่องเราจบลงแค่นี้ พี่ก็จะยอมจบ ทำไมเวลาของเราถึงได้น้อยเหลือเกิน..”
“นมลจะไม่มีวันลืมเวลาที่ได้อยู่กับพี่ภาสค่ะ..เพราะเป็นเวลาที่นมลมีความสุขที่สุดในชีวิต..เราจะไม่ลืมกันใช่มั้ยคะ”
“ไม่มีวัน..”
“นมลดีใจนะคะ อย่างน้อยเราก็ได้มีโอกาสบอกลากัน ถ้าเราจะต้องจากกัน นมลก็อยากให้เราจากกันด้วยดี..”
พิมพ์นฤมลยื่นมือให้รวิภาสจับ รวิภาสจับมือพิมพ์นฤมลไว้แล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น
“ทำไมเรื่องของเราต้องจบลงอย่างนี้ด้วย !”
“นมลรักพี่ภาสนะคะ อย่าหาว่านมลไม่รักพี่ภาสอีก..”
“พี่ก็รักนมล แล้วจะไม่มีวันรักใครได้อีก...”
รวิภาสกอดพิมพ์นฤมลไว้เหมือนไม่อยากปล่อยอีกเลยตลอดชีวิต
พรรณอรกับพันธ์นฤสรร์เดินออกมาส่งณิชมน
“ประนอมตามหานมลเจอเมื่อไหร่ รีบโทรมาบอกทันทีเลยนะ”
“ขอผมไปตามพี่นมลด้วยคนซิครับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณพันสรต้องอยู่ช่วยคุณแม่หาหลักฐานสำคัญจำไม่ได้หรือคะ คุณผู้หญิงต้องหาหลักฐานต่อไปนะคะ ถ้าหากหลักฐานไม่ได้อยู่ในบ้านนี้ก็ต้องอยู่ที่อื่นแหละค่ะ”
“หลักฐานซื้อขายไร่บุริศวัณอาจจะอยู่ที่อื่นงั้นเหรอ?”
บุรธัชเดินเข้ามา
“คุณชายธัช ! คุณชายมาถึงที่นี่ ต้องมีข่าวดีแน่ๆ เลยใช่มั้ยคะ”
“ผมเสียใจครับ ผมยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย ผมมาที่นี่ก็เพราะอยากขอตัวประนอมไปช่วยผมตามหาภาสกับนมลน่ะครับ”
“ไม่ได้..” ณิชมนพูด
“ได้เลยค่ะ ประนอมก็กำลังจะออกไปตามหานมลอยู่พอดีถ้าผนึกกำลังกันสองคน อย่างนี้น่าจะมีโอกาสหาสองคนนั้นเจอได้เร็วขึ้นแน่ๆ ประนอมไปกับคุณชายเลยไป แล้วอย่าลืมส่งข่าวมาเป็นระยะๆนะจ๊ะ” พรรณอรบอก
พันธ์นฤสรร์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ณิชมน
“มือถือของพี่นอมครับ เจอพี่นมลเมื่อไหร่ โทรมาทันทีเลยนะครับ”
“แต่นอมว่า..นอมไปคนเดียวดีกว่า...”
“ขอบคุณนะครับ คุณพรรณอร” บุรธัชรีบตัดบท
บุรธัชดึงตัวณิชมนไปด้วยทันที พรรณกับพันธ์นฤสรร์มองตาม
บุรธัชดึงตัวณิชมนเดินมาที่รถ
“นี่คุณ..ฉันว่า เราต่างคนต่างไปตามหาคุณนมลไม่ดีกว่าหรือคะ”
“เราไปด้วยกันน่ะดีแล้ว ฉันไม่ไว้ใจเธอ”
“คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“ที่ภาสพานมลหนีไป ไม่ใช่เป็นเพราะเธอยุยงส่งเสริมหรอกเหรอ ฉันกลัวว่า ถ้าเธอไปเจอสองคนนั้นก่อนฉัน เธอจะไม่พากลับมาแต่อาจจะยุให้หนีไปอยู่ด้วยกันเลย”
“มากล่าวหากันอย่างนี้ ฉันไม่ไปกับคุณแล้ว”
ณิชมนจะเดินไป บุรธัชดึงณิชมนไว้
“ยังไงเธอก็ต้องไปกับฉัน”
ณิชมนหันมามองบุรธัชอย่างพิจารณา
“เมื่อวานคุณไปตามหาคุณภาสกับคุณนมลมาทั้งวัน แต่ไม่ได้เบาะแสอะไรมาเลย คุณหมดหนทางแล้วใช่มั้ยล่ะ ถึงต้องมาลากฉันไปด้วยถ้าอยากจะขอความช่วยเหลือกัน ก็พูดกันดีๆ ไม่เห็นจะต้องหาเหตุผลไม่เข้าท่ามาอ้างเลย”
“ก็ได้ ไม่ใช่ว่า ฉันไม่ไว้ใจเธอ ที่ฉันอยากให้เธอไปด้วย เพราะอยากมีเพื่อน แล้วเพื่อนที่ฉันต้องการในเวลานี้ก็คือเธอเท่านั้น เหตุผลนี้เข้าท่าหรือยัง”
ณิชมนทำนิ่งคิดนิดหน่อยแล้วยอมขึ้นรถอย่างมีเชิง บุรธัชมองอย่างพอใจ
ณิชาภัทรเดินออกมาจากในบ้านชะงักมองอย่างแปลกใจ เธอเห็นพงษ์เทพยืนรออยู่แล้ว
“คุณพงษ์เทพ..มาหาณิชาถึงบ้านแต่เช้าเลย ณิชานึกว่าวันนี้คุณจะไปช่วยประนอมช่วยตามหานมลซะอีก”
“ผมโทรไปที่บ้านสรณาลัยแล้ว คุณนอมไปกับคุณชายธัชแล้วล่ะครับ”
ณิชาภัทรนิ่งกึกอดหงุดหงิดใจไม่ได้
“ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร คุณมาก็ดีแล้ว ณิชาอยากจะคุยกับคุณเรื่องประนอม ณิชาไม่สบายใจมากๆเลยนะคะที่ต้องปิดเรื่องประนอมถึงประนอมจะไม่คิดร้ายอะไร แต่เราจะไว้ใจได้หรือคะ ตอนนี้ทุกคนกำลังวุ่นวายเรื่องภาสกับนมลอยู่ แต่ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว...”
“ผมจะพาคุณนอมไปจากที่นี่ในอีกไม่นานครับ แต่ผมต้องขอความช่วยเหลือจากคุณด้วย”
“คุณจะให้ณิชาช่วยอะไรคะ”
“ช่วยหาหลักฐานที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณพ่อของนมล ถ้าเราได้หลักฐานมา คุณชายธัชจะต้องยอมให้ภาสคบกับนมลแน่ๆคุณนอมหมดห่วงเรื่องนี้เมื่อไหร่ ก็จะยอมกลับไปกับผม”
“แล้วเราจะไปหาหลักฐานที่ไหนล่ะคะ คนบ้านสรณาลัยค้นหาหลักฐานมาเป็นสิบปีแล้ว ก็ยังหาไม่เจอเลย แล้วเราจะไปหาที่ไหนได้”
“ถ้าหาไม่ได้ ก็สร้างขึ้นมาใหม่ซิครับ แล้วคนที่ผมคิดว่า น่าจะช่วยได้คือคุณย่าของคุณ คุณณิชา”
ณิชาภัทรมองพงษ์เทพแล้วก็อึ้งเพราะไม่คิดว่าจะต้องทำถึงขนาดนี้
รถบุรธัชแล่นเร็วมาตามถนน ณิชมนมองแผนที่ในมือพลางมองบุรธัชที่ขับรถอย่างเร่งรีบ
“ขับช้าๆ หน่อยซิคะคุณ นี่ๆ คุณขับเลยมาอีกแล้ว คุณต้องเลี้ยวขวาตรงทางแยกที่ผ่านมา คุณนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ นี่คุณ คุณฟังฉันบ้างหรือเปล่า !”
บุรธัชยังขับรถตะบึงต่อไปอย่างไม่ได้ฟังณิชมน
“คุณชายธัช ! จอดรถเดี๋ยวนี้เลยนะ งูๆ งูอยู่บนถนน อย่าๆ อย่าทับมัน”
บุรธัชตกใจเบรกรถแทบไม่ทัน บุรธัชมองไปที่ถนนข้างหน้า
“ไหนงู ไม่มีซักหน่อย”
“ถ้าฉันไม่โกหก คุณจะยอมจอดเหรอ ฉันไม่ไปกับคุณแล้ว ขับรถอย่างนี้ชาตินี้ก็ไม่มีวันได้เจอคุณภาสกับคุณนมลหรอก !”
ณิชมนลงจากรถไปสงบสติอารมณ์ บุรธัชรีบลงจากรถตามณิชมนไป
มงคลเดินมาส่งรวิภาสกับพิมพ์นฤมลที่รถ รวิภาสกับพิมพ์นฤมลยกมือไหว้มงคล
“เราลานะครับ ครูมงคล ผมขอโทษจริงๆ ที่มารบกวนครู”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วนี่จะไปไหนกันต่อ”
“กลับบ้านค่ะ ครู พี่ภาสจะพานมลไปส่งที่บ้าน”
“ผมดีใจนะครับ ที่คุณตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้อง วันนี้คุณอาจจะไม่ได้สิ่งที่หวัง แต่วันหน้า..ใครจะรู้ คุณอาจจะสมหวังก็ได้ แค่วันนี้ยังไม่ใช่เวลาของคุณเท่านั้นแหละครับ”
“ครับ ผมเข้าใจครับ ผมขอบคุณครูนะครับ ที่ชี้ทางสว่างให้ ผมจะไม่ตัดสินใจทำอะไรผิดๆ อย่างนี้อีก”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ แล้วมีอะไรก็มาหาที่นี่ได้ทุกเมื่อ บ้านผมยินดีต้อนรับครับ”
“ขอบคุณค่ะ ครู”
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลขึ้นรถไป มงคลยืนมองรถรวิภาสแล่นไป
ณิชมนมาตามถนนพยายามโบกหารถคันอื่น บุรธัชเดินมาดึงณิชมนกลับไปที่รถ
“กลับไปที่รถ เราต้องรีบไปตามหานมลนะ”
“คุณเอาแต่รีบๆๆ คุณขับรถผ่านโฮมสเตย์ที่คุณภาสเคยพัก ผ่านโรงไม้ที่คุณภาสเคยไปฝึกงาน ผ่านวัดที่คุณภาสเคยบวช ผ่านไปไม่รู้กี่ที่แล้วอย่างนี้เราจะได้เจอคุณภาสกับคุณนมลมั้ย”
“ก็เมื่อวานฉันไปมาแล้ว ฉันไปทุกที่ที่ลุงอาจลิสต์มาให้จนครบแล้ว”
“ไปมาแล้วก็ต้องไปอีก ใครจะรู้ว่า คุณภาสอาจจะไปที่ใดที่หนึ่งก็ได้วันนี้เราต้องค้นหาให้ละเอียดยิบๆ ไม่งั้นไม่มีทางเจอหรอก นี่คุณชายธัช ถ้าคุณจะให้ฉันไปด้วย คุณต้องฟังฉัน ทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง”
“ทุกอย่างเลยเหรอ”
“ทุกอย่างเลย ถ้าไม่ตกลงก็ไม่ต้องไปด้วยกัน”
“ตกลงก็ได้ ฉันเครียดไปหมดแล้ว ขับรถมาทั้งวันก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้เจอนายภาสเลย มันต้องมีใครซักคนเห็นนายภาสบ้างซิ นี่ไม่มีเลยหรือว่า ฉันจะไม่ได้เจอนายภาสอีกแล้วจริงๆ..”
บุรธัชเริ่มท้อใจ ณิชมนแตะแขนบุรธัชอย่างปลอบใจ
“คุณจะต้องได้เจอคุณภาสอีกแน่ๆ ค่ะ”
บุรธัชดึงณิชมนมากอด
“ฉันขอกำลังใจหน่อยได้มั้ย..ขอแค่นาทีเดียว..”
บุรธัชยืนกอดณิชมนไว้อย่างรู้สึกอบอุ่นใจ
รถรวิภาสแล่นมาตามถนน พิมพ์นฤมลมองรวิภาสที่ขับรถอยู่ตลอดเวลา รวิภาสเอื้อมมือไปกุมมือพิมพ์นฤมลไว้
“พี่ภาสขับรถช้าจังเลยค่ะ”
“ก็พี่อยากอยู่กับนมลให้นานที่สุด”
“เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันอีกค่ะ”
รวิภาสนิ่งไม่ตอบ
“เราไม่ได้โกรธกันแล้ว เราเจอกันเป็นเพื่อนกันได้นะคะ พี่ภาส..ที่พี่ภาสบอกว่า จะไม่ไปให้นมลเห็นหน้าอีก พี่ภาสคงไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆใช่มั้ยคะ”
พิมพ์นฤมลมองรวิภาสเริ่มเอะใจว่ารวิภาสมีแผนอะไรบางอย่างแน่
“พี่ภาสส่งนมลแล้ว พี่ภาสก็จะกลับบ้านใช่มั้ยคะ พี่ภาสบอกนมลซิคะ”
“พี่จะไม่กลับบ้าน พี่ไม่อยากเห็นหน้าพี่ธัชอีก !”
พิมพ์นฤมลมองรวิภาสอย่างตกใจ
บุรธัชขับรถช้าลงพลางมองณิชมนตลอดเวลา ณิชมนมองบุรธัชแล้วเมินหน้าหนีอย่างเขินๆ บุรธัชเอื้อมมือจะไปจับมือณิชมนไว้ เธอชักมือหนี
“หมดเวลาให้กำลังใจแล้วล่ะค่ะ คุณชายธัช”
“ประนอม..”
ณิชมนก้มลงมองแผนที่ในมือ
“เรามาทางนี้..ทางไปโรงเรียนเวียงดอยนี่คะ ลองแวะไปดูหน่อยดีมั้ยคะ”
“นายภาสไม่น่าไปที่นั่นนะ มันน่าจะไปที่ที่ฉันไม่เคยไปมากกว่า..”
“ไปเถอะค่ะ ลองดู นาทีนี้แล้ว เราต้องลองเสี่ยงไปทุกๆที่ที่คุณภาสเคยไปเลี้ยวซ้ายตรงนี้เลยค่ะ”
รถบุรธัชกำลังเลี้ยวซ้ายเข้าถนนไปโรงเรียนเวียงดอย รถรวิภาสแล่นออกมาจากทางที่รถบุรธัชเลี้ยวเข้าไป บุรธัชกับณิชมนเห็นรถรวิภาสแล่นเลี้ยวขวาออกไป
“นั่นรถคุณภาสนี่คะ”
บุรธัชตีรถกลับไปทางเดิมทันที รถบุรธัชแล่นไล่ตามรถรวิภาสจนมาทัน รวิภาสมองกระจกหลังเห็นรถบุรธัชขับจี้ไล่ตามมา พิมพ์นฤมลหันไปมองด้านหลัง
“นั่นคุณชายธัชใช่มั้ยคะ”
รวิภาสไม่ตอบเหยียบคันเร่งขับรถหนีบุรธัช
“พี่ภาสจอดเถอะค่ะ ยังไงเราก็หนีไม่พ้นหรอก”
รวิภาสไม่ฟังยังหาทางขับรถหนีบุรธัชอยู่ รถรวิภาสแล่นฉิวออกห่างรถบุรธัชไป บุรธัชเหยียบคันเร่งไล่ตามรถรวิภาสไม่ลดละ
“คุณชายธัช ช้าๆ หน่อยค่ะ”
บุรธัชไม่ฟังเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น รถบุรธัชแล่นแซงรถรวิภาสจนได้และแล่นเร็วไปขวางทางรถของรวิภาสไว้ รวิภาสเหยียบเบรกตัวโก่ง รถรวิภาสหมุนคว้างแล้วจอดสนิทแน่นิ่งไป บุรธัชกับณิชมนนั่งนิ่งมองไปที่รถรวิภาส บุรธัชเพิ่งได้สติว่าทำอะไรบ้าบิ่นลงไป
“คุณภาส! คุณนมล !” ณิชมนกดใจ
รถรวิภาสยังจอดแน่นิ่งไม่มีใครลงจากรถ บุรธัชกับณิชมนนิ่งอึ้งตกใจ
จบตอนที่ 21
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
