เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 21
ทั้งดิน กอหญ้าและสายหยุด ต่างพากันยืนตกใจที่เห็นฮันนี่มาที่บ้านพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า ฮันนี่เดินเข้าไปควงแขนดิน
“ระหว่างที่รอแต่งงาน ฮันนี่อยากจะมาดูแลดินค่ะ”
“อะไรนะ”
“ทุกคนคงไม่ว่าอะไรฮันนี่นะคะ ถ้าฮันนี่จะมาอยู่ด้วย...ชัดมั้ยคะ”
สายหยุดเป็นลมเลยทันที กอหญ้ารับตัวสายหยุดเอาไว้ได้ทัน
“แม่”
ดินรีบไปดูแลสายหยุด ฮันนี่สะใจแต่รีบทำเป็นไปดูแลสายหยุดด้วย
“คุณแม่ เป็นอะไรไปคะ”
กอหญ้าผลักฮันนี่ออกไป
“ถอยไป! ไม่ต้องมายุ่ง”
ดินอุ้มสายหยุดขึ้นมาพาไปวางบนโซฟา ดินและกอหญ้าสาละวนกับการดูแลสายหยุด ฮันนี่ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่อนาทรร้อนใจนั่งรอ
“ทำอะไรก็ไม่ถูกใจ จะให้ช่วยอะไรก็บอกแล้วกัน”
ดินเหลือบมองฮันนี่อย่างไม่พอใจ
ดินลากฮันนี่พามาคุยที่มุมหนึ่ง มืออีกข้างก็หิ้วกระเป๋าฮันนี่มาด้วย
“กลับไปซะ”
“ไม่กลับ”
ฮันนี่ฉวยกระเป๋าเสื้อผ้าเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง อย่างไม่สนใจ ไม่แคร์ใครทั้งสิ้น
“คุณจะมาอยู่ที่บ้านผมไม่ได้”
ฮันนี่ชะงัก หันมา
“ดินห้ามฮันนี่ไม่ได้หรอก แล้วก็ไม่มีใครห้ามฮันนี่ได้ทั้งนั้น”
“คุณคิดจะเล่นเกมอะไร”
“ดินเป็นคนเปิดเกมส์ก่อนนะ” ดินอึ้ง “คิดจะยื้องานแต่งงานก็ยื้อไปสิ ยิ่งยื้อนานเท่าไหร่ ฮันนี่ก็จะอยู่ที่นี่นานเท่านั้น ใครจะแพ้ ใครจะชนะ ก็ลองดู”
ฮันนี่เดินเข้าบ้านไปพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ดินมองตามฮันนี่ เจ็บใจ จะเอาไงดี
สายหยุดรู้สึกตัวค่อยๆ ดีขึ้น
“แม่...เป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นไร”
ฮันนี่เดินเข้ามา
“ห้องนอนของดินอยู่ไหนคะ ฮันนี่จะเอาเสื้อผ้าไปเก็บ”
“หน้าไม่อาย”
“มาทวงสิทธิ์ของความเป็นเมีย หน้าไม่อายตรงไหน”
“ไม่คิดจะเกรงใจหัวหงอกที่นั่งอยู่ตรงนี้บ้างเลยเหรอจ๊ะหนู”
“ทีคุณแม่ยังไม่เกรงใจหนูเลย ตกลงจะบอกมั้ยคะว่าห้องดินอยู่ไหน”
ดินเดินเข้ามา
“เดี๋ยวผมจะพาไปเอง”
“ดิน /พี่ดิน” สายหยุดกับกอหญ้าพูดออกมาพร้อมกัน
ดินคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าของฮันนี่มาแล้วเดินนำออกไป ฮันนี่พอใจ คิดว่าดินยอมแล้ว สายหยุดและกอหญ้าหนักใจ ไม่เข้าใจดิน
ดินเปิดประตูห้องนอนเข้ามา วางกระเป๋าเสื้อผ้าของฮันนี่ลง ฮันนี่ตามเข้ามา มองไปรอบๆ อย่างมีความสุข ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนอย่างป็นเจ้าเข้าเจ้าของดินเปิดตู้เสื้อผ้า
“ผมให้คุณใช้ตู้เสื้อผ้าของผม”
ดินยิ้มให้ฮันนี่ แล้วไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองมา จากนั้นก็โกยเสื้อผ้าของตัวเองลงกระเป๋าทันที
“ดิน ทำอะไร” ดินปิดกระเป๋าเดินลิ่วออกไปทันที “ดิน”
ฮันนี่ตามดินออกไปทันที
+ + + + + + + + + + + +
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านคุณสดใส น้ำฟ้านั่งเหม่อมองสายฝนที่กำลังตกลงมา ..คิดถึงภาพดินยื่นร่มมากางให้ ฟ้าพยายามไล่ความคิดถึงดินออกจากหัว
“ทำไมฉันถึงยังคิดถึงนายอยู่ได้ นายมันไม่ใช่คนดี สร้างภาพ ทำแบบนี้กับฉันทำไม ทำไมฉันไม่รักคนดีๆ ทำไมต้องมารักคนเลวๆ!”
เสียงเคาะประตู อย่างร้อนรน
“ฟ้า...หลับหรือยังลูก”
ฟ้าสะดุ้ง รีบปาดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตูทันที
พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นฟ้ารีบเดินมาขึ้นรถคุณสดใส คุณสดใสตามออกมา ฝนยังตกไม่หยุด
“แม่ เข้าบ้านเถอะ ฝนตก เดี๋ยวไม่สบาย”
“แม่ไปด้วย แม่เป็นห่วงน้ำฝน”
“แม่เป็นอะไรไปอีกคน แล้วฟ้าจะดูแลยังไง เดี๋ยวฟ้าจะพาน้ำฝนกลับมาเอง นะ”
“ให้คนขับรถขับให้มั้ย” น้ำฟ้าร้อนใจ ไม่ฟังรีบสตาร์ทรถขับออกไป ท่ามกลางสายฝนพรำ “ขับระวังๆนะลูก ฟ้า”
คุณสดใสมองตามน้ำฟ้าที่ขับรถออกไปด้วยความเป็นห่วง
ที่บ้านดิน ขณะนั้นดินเปิดประตูรถ เอาของเข้าไป กำลังจะขึ้นรถฮันนี่เข้ามารั้งประตูเอาไว้ สายหยุดกับกอหญ้าเดินมาดูที่มุมหนึ่งจากในบ้าน
“คิดจะหนีฉันไป มันคงไม่ง่ายหรอก ดิน”
“ผมไม่ได้หนีคุณ แต่ถ้าจะให้อยู่ด้วยกันแบบนี้ คงไม่เหมาะ”
“จำได้มั้ย ฮันนี่บอกดินว่าอะไร...” ดินอึ้ง “ถ้าดินทำเหมือนฮันนี่ไม่มีตัวตน ฮันนี่จะทำลายมัน”
น้ำฟ้าขับรถผ่านมาหน้าบ้านของดิน เห็นฮันนี่กับดินยื้อยุดกันอยู่ที่หน้าบ้าน น้ำฟ้าชะลอรถมอง
ดินกับฮันนี่หันมองเห็นฟ้าเช่นกัน
“คุณฟ้า...”
ฮันนี่ตัดสินใจวิ่งไปขวางรถของน้ำฟ้าทันที ดิน กอหญ้า สายหยุดตกใจ น้ำฟ้ารีบเบรครถเสียงดังสนั่น รถหยุดได้ทันก่อนที่จะชนฮันนี่ น้ำฟ้าตกใจ ดินเข้าไปลากฮันนี่เข้ามาทันที
“คุณเป็นบ้าอะไรฮันนี่”
น้ำฟ้าจอดรถ เปิดประตูออกมา
“อยากตาย ก็ไปตายที่อื่น”
“แกนั่นแหละที่จะตายก่อนฉัน!”
ฮันนี่ปราดเข้าไปตบหน้าน้ำฟ้าทันที โดยที่น้ำฟ้าไม่ทันตั้งตัว
“ฮันนี่”
“ว้าย ตายแล้ว /เฮ้ย”
สายหยุดกับกอหญ้าร้องออกมาด้วยความตกใจ ฮันนี่จะเข้าไปซ้ำ
“หยุดนะ ฮันนี่!”
ดินเข้าไปลากฮันนี่ที่กำลังบ้าคลั่งให้เข้าไปในบ้านทันที
“ปล่อย ปล่อย”
น้ำฟ้ายืนมองเหตุการณ์ด้วยความไม่เข้าใจ รู้สึกเจ็บ ชาที่ใบหน้า สายหยุด กอหญ้ารีบเข้ามาดูถามอย่างหัวใย
“พี่ฟ้า เป็นอะไรมากมั้ย”
“เจ็บมั้ยลูก”
“ไม่ค่ะ เจ็บใจมากกว่า นี่มันเรื่องอะไรคะ”
สายหยุด กอหญ้าลำบากใจที่จะเล่าให้ฟ้าฟัง
+ + + + + + + + + + + +
ดินกึ่งอุ้มกึ่งลากฮันนี่เข้ามาในบ้าน
“ปล่อยนะ” ดินปล่อยให้ฮันนี่เป็นอิสระ ฮันนี่เปลี่ยนอารมณ์ทันที แล้วระเบิดหัวเราะออกมา “ฮ่ะๆๆ”
“คุณมันบ้า”
“บ้าได้มากกว่านี้อีกนะ ลองหนีฮันนี่ไปอยู่ที่อื่นสิ” ดินอึ้ง เครียด “อ้อ ไม่สิ ต้องพูดใหม่ ดินต้องแต่งงานกับฮันนี่ก่อนที่ยัยฟ้านั่นจะแต่งงานกับคุณวี”
“ทำไมคุณต้องรีบร้อนขนาดนั้น คุณอยากแต่งงานกับผมเพราะอะไรกันแน่”
ฮันนี่อึ้งไป เปลี่ยนท่าที เข้าไปออดอ้อนดินทันที
“จะแต่งทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะฮันนี่รักดิน อยากอยู่กับดิน ดินไม่เห็นใจฮันนี่บ้างเหรอ”
“ถ้าคุณรักผมจริง ก็ต้องรอได้ ไม่อย่างนั้น คุณจะไม่ได้อะไรเลย ที่คุณลงทุนทำมาทั้งหมด มันก็จะสูญเปล่า”
ฮันนี่อึ้ง ดินเดินออกไป ฮันนี่มองตามอย่างเจ็บใจ
“มันจะไม่มีวันสูญเปล่าแน่”
ฮันนี่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นสุมอก
น้ำฟ้าขับรถออกมาด้วยน้ำตาหลังจากรู้ว่าฮันนี่ย้ายมาอยู่กับดิน น้ำฟ้าปาดน้ำตาอย่างแค้นใจ
“จะเพราะอะไร มันก็ทำร้ายทุกคนได้ทั้งนั้นแหละ เรียกร้องความสนใจ เพื่อให้ตัวเองได้สิ่งที่ต้องการ นังงูพิษ หญิงร้าย ชายเลว อยู่ด้วยกันไปเถอะ” เสียงมือถือดังขึ้น น้ำฟ้ารีบรับ
“ฮัลโหล! แกถึงแล้วใช่มั้ย ดูแลน้ำฝนก่อนนะ ฉันกำลังเหยียบ”
น้ำฟ้าเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว
+ + + + + + + + + + + + +
บีบีกำลังหิ้วปีกน้ำฝนที่เมาไม่ได้สติอย่างทุลักทุเลอยู่หน้าผับ บีบีวางสายจากน้ำฟ้าไม่ทันไร น้ำฝนร่วง บีบีต้องรีบรับ
“น้ำฝน ใจเย็นๆ ค่อยๆยืน” น้ำฝนพยายามจะยืน “เมามากเลยนะเนี่ย”
“ก็เมาสิคะ น้ำฝนไม่แอ๊บแล้ว ผู้ชายนอกใจ ฮือ”
“ซวยแระ สะกิดต่อมโศกซะแล้ว เวร”
เพื่อนน้ำฝนเข้ามาท่าทางเร่งรีบ
“พี่ฮะ...ผม...เอ่อ...”
“จะกลับก่อนใช่มั้ย เออ ไปเหอะ ขอบใจนะที่ช่วยดูแลน้ำฝนก่อนพี่มา”
“ไม่เข้าใจ ทำไมชะนีอกหักแล้วต้องเมา สิ้นคิด”
“แล้วต้องทำไง ถึงจะไม่สิ้นคิด”
“สวยๆ เริดๆ สิฮ้า ให้ผู้ชายเห็นแล้วเสียดาย ถึงจะโอ”
“ก็โอนะ”
“ผู้ชายมันเลว”
“ทำใจเหอะ น้ำฝน ผู้ชายดีๆไม่เหลือในโลกแล้ว”
“ไม่จริงหรอก” บีบีบอกเสียงสูง
“ถ้ามี ก็เป็นแบบหนูล่ะฮ่ะ...” เพื่อนน้ำฝนบอก
“ไม่จริงหรอก” บีบีแย้ง
“ไปนะพี่”
“เลิฟยู จุ๊บๆ”
เพื่อนน้ำฝนรีบวิ่งออกไป บีบีค้อนเพื่อนน้ำฝน
“ผู้ชายดีๆ ไม่เหลือในโลกแล้ว เจ็บอ่ะ พี่บีบี ฮือๆๆๆ”
“โอยยย อย่าไปฟัง คนเราต้องมีศรัทธา ถ้าเชื่อว่ามีก็ต้องมี”
“น้ำฝนเกลียดผู้ชาย เป็นแฟนน้ำฝนนะ”
“เฮ้ยยย”
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นธีรเทพเดินมาตามทางเดิน ได้ยินเสียงเพลงอึกทึกลอยมา ธีรเทพคุยมือถือกับดิน
“จะมานอนที่ร้าน! มาเอากุญแจกับฉันแล้วกันอยู่ใกล้ๆ ร้าน...เออ ตรงนั้นแหละ แค่นี้นะ รีบ...มีธุระ”
ธีรเทพวางสาย รีบเดินไปทางหนึ่ง มองๆ หาใครบางคน
บีบีหิ้วปีกน้ำฝนเดินมาอย่างทุลักทุเล
“ค่อยเดินนะน้ำฝน เดินให้ตรงๆ ซี่”
ธีรเทพเดินมาเห็นบีบีกับน้ำฝน ธีรเทพตรงลิ่วมาหาทันที
“ยัยบีบี”
“เฮ้ย มาได้ไง มาทำไม” บีบีถามอย่างตกใจ
“นิสัยชอบแสดงตัวในเฟสบุ๊กตลอดเวลาว่าอยู่ไหน ทำอะไร ทำไมจะไม่รู้”
“แล้วจะทำไม ฉันก็ต้องบอกสิ เผื่อเป็นอะไร เพื่อนๆในโลกออนไลน์ของฉันจะได้รู้ ตามหาตัวถูก”
“แล้วไม่กลัวไอ้พวกมิจฉาชีพมันรู้แล้วทำร้ายเธอหรือไง”
“มีแต่นายคนเดียวนั่นแหละที่รู้แล้วตามมาด่าเนี่ย”
“เค้าเป็นห่วงเว้ย กลัวตายหาศพไม่เจอ”
“โอ๊ย ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะหาศพไม่เจอ เพราะฉันจะโพสท์ลงในเฟสบุ๊กก่อนว่าอยู่ที่ไหนแล้วค่อยตาย”
“โอ๊ย อยากตายกันนักหรือไงคะ”
ธีรเทพจ้องน้ำฝน
“น่าน มาคนเดียวไม่พอ ลากน้องสาวคุณฟ้ามาด้วยอีก นิสัยไม่ดี”
“ไม่รู้เรื่องก็อย่ามาพูด”
“ใช่ ไม่ต้องพูด ผู้ชายต่างหากที่นิสัยไม่ดี เลว กะล่อน ไว้ใจไม่ได้!” น้ำฝนของขึ้นด่าเป็นชุด
“ดีมาก น้ำฝน ด่าอีก”
น้ำฝนผละจากบีบี ไล่จิ้มอกธีรเทพ
“โลเล นิดหน่อยก็โทษว่าผู้หญิงเป็นคนผิด ชั่ว”
“ชนะเลิศ”
น้ำฝนซบแปะอยู่กับอกธีรเทพ หมดสติ หลับ
“อ้าว...”
น้ำฟ้าวิ่งเข้ามา
“น้ำฝน บีบี”
ธีรเทพดันตัวน้ำฝนให้น้ำฟ้าทันที น้ำฝนทิ้งทั้งตัวลงใส่น้ำฟ้า จนน้ำฟ้าเซ จะล้ม ดินพุ่งเข้ามารับร่างของน้ำฟ้าไว้ได้ทัน น้ำฟ้าตกใจหันมองเห็นดิน หัวใจแต้นแรง...
“อ่ะ จะยืนเองได้หรือยัง”
น้ำฟ้าสะดุ้งรีบตั้งหลัก น้ำฟ้าและดินพยายามไม่มองหน้ากันด้วยหัวใจที่หวั่นไหวทั้งสองคน
“นายรีบปล่อยน้ำฝนทำไม นายธีรเทพ เห็นป่ะ ว่ายืนก็ยืนไม่อยู่แล้ว”
“เดี๋ยวแฟนคลับฉันมาเห็น แล้วเข้าใจผิดกันหมดสิเธอ”
“ชิ”
น้ำฟ้ารีบตัดบท
“บีบี พาน้ำฝนไปที่คอนโดดีกว่า ฉันไม่อยากให้แม่เห็นน้ำฝนในสภาพนี้”
“มา ผมพาเธอไปที่รถให้เอง”
ดินเข้ามาประคองน้ำฝนเดินออกไป ตอนแรกน้ำฟ้าไม่เต็มใจ แต่เห็นสายตาจริงจังของดิน น้ำฟ้าจึงยอม และรีบตามดินไป ช่วยดูแลน้ำฝนที่เดินล้มเดินล้ม บีบีและธีรเทพรีบตามไป
เมื่อมาถึงคอนโด น้ำฟ้าเดินเข้ามาหาดิน
“ขอบใจ ที่ช่วยแบกน้ำฝนมาถึงที่นี่”
“ไม่เป็นไร”
ดินจะเดินออกไป ก่อนจะคิดได้ หันมา
“พรุ่งนี้คุณจะไปทำงานมั้ย”
“จะพาน้ำฝนกลับบ้านก่อนแล้วก็ต้องไปคุยเรื่องห้องจัดเลี้ยงงานแต่ง ยังต้อง...จะถามทำไมเนี่ย ไม่ใช่เรื่องของนาย รีบกลับไปดูแลยัยฮันนี่เถอะ”
“ผมขอโทษแทนฮันนี่ด้วยนะ ผมจะไม่ให้ฮันนี่มาทำร้ายคุณอีก ผมสัญญา เจ็บมั้ย...”
ดินถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน น้ำฟ้าอึ้ง รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาทันที
“ไม่...”
“อืม...ก็หนาดี”
น้ำฟ้าตีแขนดินดังเพี๊ยะ
“นี่! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่น”
“ลืมไป ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คนรู้จัก”
“เออ! ฝากไปบอกแฟนนายด้วยนะ คราวนี้ ฉันไม่ทันตั้งตัว แต่ฉันคิดบัญชีแน่”
น้ำฟ้าเดินหนีขึ้นคอนโดทันที ดินมองตาม ด้วยสายตาอ่อนโยนแต่เจ็บปวด
+ + + + + + + + + + + + + +
ดินมาที่ร้านรักนิรันดร์ เปิดไฟในร้านเห็นชุดเจ้าสาวของน้ำฟ้าที่จะใส่ในวันแต่งงานบนหุ่น ดินเดินเข้ามามองอย่างใกล้ชิด นึกฝันเห็นภาพน้ำฟ้าในชุดนั้นกำลังยิ้มและมองมาที่เขา ดินยิ้มออกมาอย่างชื่นชม ก่อนจะถอนใจ เห็นแต่เพียงชุดอยู่บนหุ่นเหมือนเดิม...ไม่มีน้ำฟ้า ดินทรุดตัวลงนั่งอย่างขมขื่น มองชุดเจ้าสาว...เหมือนความฝันที่ห่างไกล
เช้าวันรุ่งขึ้นน้ำฟ้านั่งดื่มกาแฟ ดูเครียดไม่มีความสุข บีบีเดินออกมา ในชุดจะไปทำงาน
“น้ำฝนเป็นไงบ้าง”
“ยังไม่ตื่นเลย”
“ตื่นมาก็คงอีกนานกว่าจะประกอบร่างเสร็จ แกปล่อยให้นอนไปก่อนเหอะ”
“ฉัน เป็นห่วงน้อง น้ำฝนเป็นคนอ่อนไหว ฉันกลัวว่าน้องจะคิดมาก แล้วก็...”
“คิดสั้น!”
“บ้า! ไม่ถึงขนาดนั้น แค่กลัวว่า น้ำฝนอาจจะขอเลิกกับจอห์นไปเลย”
“เลิกก็เลิก”
“บีบี”
“เอ๊า คนมันอยากเลิก แกจะไปห้ามได้ไง แต่คนเราถ้าเป็นคู่แท้กันจริงๆ หนีกันไม่พ้นหรอก เลิกวันนี้พรุ่งนี้ก็อาจจะกลับมาเปิดบิลใหม่ก็ได้”
“ก็อาจจะจริง”
“พันเปอร์เซ็นต์ กูรูเลิฟอย่างฉัน การันตี เห็นมาเยอะ”
“คู่ฉันกับคุณวี...ใช่คู่แท้มั้ย”
“ถ้าในสายตาฉัน ฉันมั่นใจว่าแกกับคุณวีเกิดมาเพื่อกันและกัน อยู่ในเมืองเดียวกัน แต่กว่าจะหากันจนเจอ เจอกันปุ๊บ...ก็คลิกปั๊บ แกไม่รู้สึกเหรอว่ามันเป็นแบบนั้น”
“มั้ง”
“ไม่มั้ง แต่มันใช่ เชื่อฉัน กูรูเลิฟ”
บีบีออกไป น้ำฟ้านั่งนิ่ง ถอนใจ
“คู่แท้เหรอ...”
+ + + + + + + + + + + + +
น้ำฟ้าเดินออกมาจากคอนโด มัวแต่หากุญแจในกระเป๋าหยิบขึ้นมาได้เงยหน้าขึ้นมองอีกทีจึงเห็นดินยืนอยู่กับรถของเธอ
“นายดิน”
ดินชูกุญแจรถให้ฟ้า
“ผมเอารถมาให้ คุณจะได้ไปทำงานไปจัดการธุระของคุณได้สะดวก”
“ใครใช้”
“งั้นผมเอากลับ”
น้ำฟ้าแย่งกุญแจมา
“ก็ได้”
ดินแย่งกุญแจรถอีกดอกหนึ่งของน้ำฟ้ามา
“รถแม่คุณ ผมเอาไปคืนให้เอง จะได้ไม่เสียเวลา”
น้ำฟ้าอึ้งดินเดินออกไป
“ทำไมต้องทำดีกับฉัน ทุกครั้งที่ฉันเดือดร้อน มีปัญหา ทำไมนายต้องมาช่วย”
ดินหันกลับมา
“ผมอาจจะเป็นแค่คนรู้จักของคุณ แต่คุณคือเพื่อนของผม เพื่อนทำให้เพื่อนคงไม่ผิดใช่มั้ย”
ดินเดินออกไป น้ำฟ้ามองตาม หัวใจจะละลาย
“มันไม่ผิด แต่มันเจ็บ”
น้ำฟ้ารู้สึกหวั่นไหวมาก แต่พยายามระงับอารมณ์
ดินขับรถคุณสดใสมาจอดหน้าบ้านแล้วลงไปกดกริ่ง แม่บ้านวิ่งหน้าตาตื่นออกมา
“คุณฟ้าให้ผมเอารถมาคืนคุณแม่”
“คุณคะ...คุณผู้หญิงแย่แล้วค่ะ”
“อะไรนะ”
ดินรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
+ + + + + + + + + + + +
ที่ออฟฟิศของฟ้า กอหญ้าเดินกะเผลกเข้ามาสวนกับมิ้นท์
“อ้าว...ยังจะถ่อสังขารมาทำงานอีกเหรอคะ”
“เป็นคนขยันทำงานค่ะ ไม่ได้ขยันอู้”
“อุ๊ย...แรงนะ”
กอหญ้าเดินเข้าไป ไม่สนใจมิ้นท์ ต้นเห็นกอหญ้ารีบวิ่งเข้ามา
“ฉันช่วยถือของ”
“ไม่ต้อง”
กอหญ้าเดินหนีต้น ต้นจ๋อย ฮันนี่เดินเข้ามาในออฟฟิศ ตั้งใจตะโกนพูดกับกอหญ้า
“จะนั่งแท็กซี่มาทำไมล่ะจ๊ะน้องกอหญ้า มากับพี่ก็ได้”
ทุกคนงง...กอหญ้าหันขวับ บึ้งตึงใส่ฮันนี่
“ไม่อยากติดเชื้อค่ะ”
ต้นกับมิ้นท์หลุดขำ
“ฮ่ะๆๆๆ”
“ขำอะไร”
ฮันนี่ตวาดถาม ต้น มิ้นท์รีบสลายตัว ฮันนี่เจ็บใจกอหญ้าแต่ทำอะไรไม่ได้ บีบีเดินเข้ามา เปรยขึ้นมาลอยๆ กระแทกฮันนี่
“แวว แววอยู่ไหนอ่ะ”
“ขา คุณบีบี”
“มีน้ำยาฆ่าเชื้อแรด เอ๊ย เชื้อโรคป่ะ เอามาล้างออฟฟิศหน่อยดิ่ กลัวติดเชื้อเหมือนกัน”
“แก นังบีบี”
ทันใดนั้น ฮันนี่ถูกน้ำสาดเข้าหน้า ฮันนี่และทุกคนตกใจ
“กรี๊ดๆๆ”
ฮันนี่ร้องกรี๊ด
“คุณฮันนี่โดนสาดน้ำกรด” มิ้นท์บอกอย่างตกใจ มือแตะโดนน้ำ “อ้าว...น้ำเปล่า”
ฮันนี่เลิกกรี๊ด น้ำฟ้าเดินเข้ามาในมือถือขวดน้ำที่ยังเหลืออีกครึ่ง
“ใช่สิยะ คนอย่างฉัน ไม่เล่นของสกปรก ล้างความคิดสกปรกๆ ออกจากสมองหน่อยนะ”
น้ำฟ้าเทน้ำราดใส่หัวมิ้นท์ แล้วขยี้
“กรี๊ดดดด ผมฉัน! คุณฮันนี่ช่วยด้วย”
“ชอบนักใช่มั้ย ของๆ คนอื่นๆ น่ะ ไม่มีปัญญาหาแฟนของตัวเองหรือไง”
ฮันนี่จะเข้าไปทำร้ายน้ำฟ้า ต้นเห็นลูกค้าเดินเข้ามา
“มีคนมา”
ทุกคนผละออกจากกัน ลูกค้ายืนอึ้ง เพราะสภาพแต่ละคน เยิน แววรีบเอาม็อบที่ถืออยู่แล้ว ถูพื้นที่มีน้ำเจิ่ง เหมือนทำความสะอาดเป็นปกติ
“ผู้หญิงน่ากลัวเนอะ” ต้นคุยกับกอหญ้า
“มาก”
กอหญ้าหน้าเหี้ยมใส่ต้น ต้นสะดุ้ง ฟ้าและบีบีเดินเชิดใส่ฮันนี่และมิ้นท์เข้าข้างในไป มิ้นท์รีบมาสวัสดีลูกค้า
“สวัสดีค่ะ คุณประจักษ์ เชิญทางนี้ค่ะ ห้องรับรองนะคะ”
ลูกค้าตามมิ้นท์ไป ฮันนี่เจ็บใจน้ำฟ้ามาก
+ + + + + + + + + + + +
ส่วนที่โรงพยาบาล พยาบาลเข็นรถนั่งคุณสดใสออกมาจากห้องตรวจ ดินที่รออยู่รีบเข้าไปถามอาการ
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“พามาทำไมไม่รู้ ก็แค่เป็นหวัดธรรมดา”
“แต่คุณแม่ไม่สบายอยู่ ตอนพามาก็ตัวร้อนมาก มาหาหมอดีแล้วครับ”
“แต่ก็ขอบใจนะ”
“หมอว่าไงบ้างครับ”
“ไม่ว่า รับยาแล้วกลับบ้านได้เลย”
“เหรอครับ...” ดินยังติดใจอยู่ “งั้นผมขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวผมตามไป”
“ไปจ้ะพยาบาล”
พยาบาลเข็นรถนั่งคุณสดใสไป ดินทำเป็นเดินไปทางหนึ่ง รอจนคุณสดใสลับตาไปแล้ว
ดินรีบวกกลับมาเข้าไปในห้องตรวจทันที
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 21 (ต่อ)
ดินเข้ามาในห้องตรวจแล้วนั่งลงตรงข้ามหมอ เพื่อสอบถามอาการป่วยของคุณสดใส
“อาการคุณแม่เป็นยังไงบ้างครับ ต้องระมัดระวังอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”
“ก็เป็นหวัดธรรมดาครับ พักผ่อนนอนเยอะๆ ก็หาย ลุกขึ้นมาเดินปร๋อได้แล้ว”
“เดินปร๋อ แล้วอาการอย่างอื่นล่ะครับ”
“ไม่มีอาการอะไรนี่ครับ ผมดูแลสุขภาพคุณสดใสมานาน ทุกอย่างปกติดี แข็งแรง ไม่มีปัญหาอะไรเลย”
“คุณแม่ไม่ได้เป็น...มะเร็ง เหรอครับ”
“มะเร็ง? ไม่ได้เป็นครับ”
คุณสดใสเดินเข้ามาในห้องแล้วตกใจ
“นายดิน”
ดินหันมองคุณสดใส
“คุณแม่ ไม่ได้เป็นมะเร็ง”
คุณสดใสถึงกับอึ้งที่ดินรู้ความจริงแล้ว ทั้งคู่จึงออกมาคุยกันอีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล คุณสดใส
สารภาพความจริงกับดิน
“ใช่ ฉันไม่ได้เป็นมะเร็ง ที่ฉันโกหกน้ำฟ้า เพราะฉันอยากให้ลูกแต่งงาน”
“แต่ถ้าคุณฟ้ารู้...”
“เธอก็อย่าบอกเค้าสิ ถ้าเค้าไม่รู้ เค้าก็จะเดินหน้าแต่งงาน อีกไม่นานแล้ว ความหวังของฉันก็จะเป็นจริง” ดินอึ้ง
“ฉันรู้ ว่ามันเป็นวิธีที่แย่มาก แต่ฉันรู้จักนิสัยของยัยฟ้า ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้ เค้าก็จะยังเป็นโสด อนาคตก็จะเป็นคนแก่ที่เดียวดาย แล้วฉันจะตายตาหลับได้ยังไง”
“ผมเข้าใจครับ”
“เข้าใจก็ดีแล้ว ฉันขอร้องนะ อย่าบอกน้ำฟ้า ให้เขาได้แต่งงานก่อน”
“แล้วหลังจากนั้นล่ะครับ คุณแม่จะทำยังไง”
“เรื่องนั้นไว้ทีหลัง มีข้อแก้ตัวเยอะแยะไป ไม่ยากหรอก สัญญากับฉันสิว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ”
ดินอึ้ง
+ + + + + + + + + + + +
ที่ร้านรักนิรันดร์ ธีรเทพมีอาการเหม่อลอย
“หึง...ไม่หึง...หึง...ไม่หึง..เออ!ไม่ได้หึงเว้ย จะหึงทำไม แล้วยัยนั่นจะหึงเรามั้ย”
บีบีเดินเข้ามา
“นี่” ธีรเทพยังไม่รู้สึกตัว บีบีจึงตะคอกใส่หน้า “นี่”
“เฮ้ย ปากเหม็นสุดๆ อ่ะ”
บีบีเจ็บใจ เอากระเป๋าฟาดเปรี้ยงเข้าให้
“แต่สวย...ช่วยได้”
“เหรอ แล้วทำไมมาช้า รอตั้งนาน หิวก็หิว จะชวนไปกินข้าว”
บีบีอึ้ง เขินๆ
“ตัวติดกันหรือไง หิวก็ไปกินสิ จ่ายค่าจองห้องจัดเลี้ยงงานของฟ้าหรือยัง”
“เรียบร้อย ไม่ไปกินแน่นะ”
“เออ!”
แม่บ้านเอาน้ำมาให้บีบี สาวสวยเดินเข้ามา
“น้องโซดาจ๋า”
“จ๋า”
“มาตรงเวลาดีจริงๆ งานนี้เราคงไปดินเนอร์กันสองต่อสองนะจ๊ะ เพราะเพื่อนของพี่คงไม่ไปเป็นก้างขวางคอ”
บีบีกำลังดื่มน้ำอยู่พอดีถึงกับสำลัก
“ค่อกๆๆ”
“ไปกันเถอะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ต้องรีบกลับมาทำงานตามประสาผู้ชายรักความก้าวหน้า”
ธีรเทพโอบเอวสาวสวยออกไป บีบีมองตามหมั่นไส้ หงุดหงิด กระแทกแก้วน้ำดังโครม
“หืม พูดหวานน้ำตาลเรียกพ่อเลยนะ ใช่ซี่ ฉันมันไม่เอ็กซ์ ไม่ตู้ม ชิ”
ดินเข้ามาหาบีบี
“คุณบีบี”
“ไม่ได้หึง!” บีบีเผลอตวาด
“ห๊ะ” ดินตกใจ บีบีสะดุ้ง หน้าเสีย รีบแก้ตัว
“เอ่อ...คือ หมายถึง...”
“หึงที่เจ้าธีไปกับน้องคนสวยนั่นเหรอครับ”
“โอ๊ย ใครหึงก็บ้าแล้วค่ะ ฮ่ะๆๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ชิวมาก ฮ่ะๆๆ”
บีบีกินน้ำแก้เก้อ
“คุณฟ้ามาหรือยังครับ” ดินถามถึงน้ำฟ้า
“ฟ้าแยกตัวไปทำธุระก่อนค่ะ มีอะไรเหรอ”
+ + + + + + + + + + + + +
มือถือคุณวีดังขึ้น คุณวีรีบรับ
“คุณฟ้า ว่าไงครับ อ๋อ ผม...ทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ ไม่ได้ไปไหน ครับ เจอกันที่ร้านรักนิรันดร์ครับ เอ่อเดี๋ยวๆ ครับ ผมรักคุณนะ”
คุณวียิ้มมีความสุขแต่แอบหวั่นใจ กดวางสาย ขึ้นรถ พนักงานปิดประตูแล้ววิ่งขึ้นขับออกไป...รถของคุณวีเคลื่อนตัวออกไปเผยให้เห็นน้ำฟ้าแอบดูอยู่ที่มุมหนึ่ง ในชุดทะมัดทะแมง พรางตัว น้ำฟ้าลดมือถือลง สงสัยพฤติกรรมของคุณวีมาก
“คุณกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่แน่ๆ”
น้ำฟ้าโบกเรียกแท็กซี่ บอกแท็กซี่ให้รีบตามคุณวีไป
“ตามคนนั้นไปเลยนะ ห่างๆ อย่าให้มีพิรุธ และอย่าให้คลาดสายตา...” น้ำฟ้าบอกคนขับรถ
“ครับ”
“จี้ๆ ตูดเลย ติดๆ เดี๋ยวพลาด” คนขับแท็กซี่เกาหัวในความเยอะของน้ำฟ้า “งง...งั้นเอาเหมือนเดิม อย่าให้คลาดสายตา”
“ครับ”
น้ำฟ้าชะเง้อชะแง้ มองตามหลังรถคุณวี
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นกอหญ้าก็กำลังโบกเรียกแท็กซี่เหมือนกันแต่ต้นกับเข้ามาเบียด แทรกบอกคนขับ กอหญ้าตกใจ
“พี่..ไม่ไป”
ต้นปิดประตูแท็กซี่ แท็กซี่ขับออกไป
“นายหื่น!”
“ฉันไปส่งเอง ฉันทำเธอเจ็บ ฉันต้องรับผิดชอบ”
กอหญ้าอึ้ง ต้นลากกอหญ้าไป
“เจ็บเท้าอยู่”
“โทษที...ลืม งั้นอุ้ม”
“ทะลึ่ง!”
“ขี่หลังมั้ย”
“เป็นควายหรือไง”
“โห”
“เดินเองได้ ไม่ต้องมาเยอะ”
กอหญ้ากะเผลกตามต้นไป ต้นระมัดระวังให้กอหญ้าอย่างเต็มที่ ก่อนจะนึกขึ้นได้
“เฮ้ย ลืม!”
“ลืมอะไร”
ต้นรีบมาที่ร้านรักนิรันดร์โดยพากอหญ้ามาด้วย ต้นนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ออกแบบซุ้มถ่ายรูปหน้างานในคอมพิวเตอร์ กอหญ้านั่งเซ็งอยู่ที่มุมหนึ่ง บีบีเข้ามาตีหลังต้น
“ทำไมเพิ่งมา”
“เคลียร์งานอยู่”
“แล้วทำไมไม่ไปส่งกอหญ้าก่อนค่อยมา”
“เอ๊า..เจ๊ จะยังไงเนี่ย...ก็กลัวถูกด่าไง เลยหนีบมาด้วย มาให้เห็นหน้าก่อน ช็อตหรือไง พูดจาไม่รู้เรื่อง”
“ไม่เป็นไรหรอกเจ๊ หนูรอได้ อยากคุยกับพี่ดินเหมือนกัน”
กอหญ้าเดินหลบออกไป บีบีตีหลังต้นอีก
“อ่ะ ทำสิ ออกแบบซุ้มถ่ายรูปหน้างานให้เจิดๆ นะ อย่าให้อายใคร งานนี้ต้องทอล์คออฟเดอะทาวน์” ต้นจะลงมือ “เสร็จยัง”
“เฮ้ย งานออกแบบใช้ความคิดสร้างสรรค์ครับเจ๊ ไม่ใช่ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวเดี๋ยวเดียวเอาขึ้นได้อ่ะ”
“ก็เร็วๆ”
บีบีหงุดหงิด ชะเง้อมองหน้าร้าน ต้นส่ายหัวกับบีบี ธีรเทพแอบมองอยู่ที่มุมหนึ่งหน้าร้าน
“เฮ้ย..หงุดหงิดว่ะ หึงเราป่ะวะเนี่ย”
สาวสวยมาสะกิดธีรเทพ
“ให้ยืนรออยู่ตรงนี้นานแล้วนะคะ โซดาหิวอ่ะ”
ธีรเทพควักเงินให้
“อ่ะ เอาเงินไป...แล้วกลับบ้านไปเลยนะ”
“อะไรนะ”
“พี่...นึกขึ้นได้ว่า ช่วงนี้ไดเอ็ต โอเคนะ...โกรธมั้ย”
“โกรธ!”
“งั้นเลิกคบเลยนะ บ๊ายบาย”
สาวสวยงอนออกไป ธีรเทพโล่งใจ หันไปแอบมองบีบีต่อ อย่างมีความสุข สนุกจริงๆ
+ + + + + + + + + + + +
ดินยืนจ้องมองชุดแต่งงานของน้ำฟ้าอยู่ กอหญ้าเดินเข้ามาเงียบๆ
“พี่ดิน”
“กอหญ้า เท้าเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเค”
“ที่บ้านเป็นไง”
“เซ็ง...”
“พี่ขอโทษ”
“จะหนีไปอีกนานมั้ย”
“อีกไม่นานหรอก”
“ทนไหวเหรอ”
“ถ้าเมื่อไหร่ เรารักใครสักคน เราจะรู้ว่า ไม่เคยมีอะไรที่ไม่ไหว”
“พี่ดินอ่ะ”
กอหญ้าน้ำตาซึมสงสารดิน ดินเข้ามาปลอบกอหญ้า
“ร้องไห้ทำไม”
“เจ็บแทน”
“เฮ้ย...พี่เจ็บ แต่พี่มีความสุขนะ ไม่เป็นไร”
“ซาดิสม์อ่ะ”
ดินหัวเราะ โยกหัวกอหญ้าเบาๆ ด้วยความเอ็นดู แต่แอบเศร้าอยู่
+ + + + + + + + + + + + +
คุณวีเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งมองหาใครบางคน น้ำฟ้าโผล่หน้าเข้ามาแอบดู...คุณวีเห็นสาวสวยนั่งอยู่ที่โต๊ะหนึ่ง คุณวีรีบเดินเข้าไปหา สาวสวยลุกขึ้นยิ้มรับคุณวีอย่างสนิทสนม น้ำฟ้าอารมณ์ขึ้นปรี๊ด
“ที่แท้ก็นัดผู้หญิง....คุณวี”
น้ำฟ้าตรงเข้าไปคว้ามือคุณวีทันที
“คุณวี!”
คุณวีตกใจหน้าเจื่อน
“คุณฟ้า!”
น้ำฟ้าลากคุณวีออกมาที่มุมหนึ่ง
“ทำไมคุณต้องโกหกฟ้า”
“ผม...”
“ฟ้าอุตส่าห์เชื่อใจคุณ แต่คุณโกหกฟ้า”
“ตามผมมาเนี่ยเหรอครับ เชื่อใจ”
“ก็นั่นแหละ ถ้าไม่ตามมา จะรู้เหรอ ว่าคุณปิดบังซ่อนเร้นอะไรอยู่ บอกว่าทำงานอยู่ออฟฟิศแต่กลับมาหาผู้หญิง”
“ผมขอโทษ”
“เขาเป็นใคร” คุณวีถอนใจ “ฟ้าถามว่าเขาเป็นใคร!”
ทนายความและผู้ช่วยเดินเข้ามา
“ผมกับผู้ช่วย เป็นบริษัทที่ปรึกษาด้านกฎหมายของคุณวีครับ”
น้ำฟ้าอึ้ง
“ผมนัดมาคุยเรื่องซื้อหุ้นเพิ่มเติม”
ฟ้ามองหน้าแต่ละคน เจื่อนๆ อยากมุดแทรกแผ่นดินหนี คุณวีเข้ามากระซิบฟ้าที่ข้างหู
“แต่รู้สึกดีจัง ที่เห็นคุณหึง”
“ค่ะ...แฮ่...” น้ำฟ้ายิ้มเจื่อนๆ
+ + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่งฮันนี่อยู่ในรถ เปิดกระจกลงมองออกไปข้างนอก จอห์นเดินมาที่รถของตัวเอง มิ้นท์ชะโงกมองออกมาด้วย
“มิ้นท์ไม่กล้าแล้วอ่ะ คุณฮันนี่!”
“ไม่แค้นใจที่นังน้ำเน่ามันทำกับเธอเมื่อตอนกลางวันบ้างหรือไง”
“ก็โกรธ แต่ไม่แค้น เก็บความแค้นเอาไว้ แก่เร็วนะคะ”
“แต่ฉันไม่เลิกแค้นมันง่ายๆ ทั้งครอบครัวมันต้องไม่มีความสุข”
“มิ้นท์ก็กลัวถูกทั้งนังน้ำเน่าแล้วก็น้องสาวมันมาตบเอาอีกนี่คะ เจ็บนะคะคุณฮันนี่”
“ถามอีกครั้ง กับถูกบอสไล่ออก กลัวอะไรมากกว่ากัน”
“โอ๊ย ณ จุดๆ นี้คนสวยไม่มีทางเลือกเลยอ่ะ”
“ลงไป”
มิ้นท์จำใจลงจากรถไปตามคำสั่งของฮันนี่ แล้ววิ่งไปหาจอห์นทันที ฮันนี่มองตามอย่างสะใจ ปิดกระจก แล้วเร่งเครื่องออกไป
จอห์นเปิดประตูรถ มือมิ้นท์เอื้อมมาจับมือจอห์นเอาไว้ จอห์นตกใจหันไปเห็นมิ้นท์
“คิดถึงจังเลยอ่ะ ตัวเอง”
“เฮ้ย!”
จอห์นกระโดดหนี
ส่วนฮันนี่เมื่อขับรถออกมาก็กดมือถือหาน้ำฝนทันที
“ฮัลโหล...น้ำฝนรับสายค่ะ”
“น้ำฝน อยากรู้ป่ะว่าตอนนี้จอห์นกับมิ้นท์เขาทำอะไรกัน”
ฮันนี่ยิ้มสะใจ ตาวาว
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฟ้ากลับมาที่ร้านรักนิรันดร์ ทิ้งตัวลงนั่งอย่างเซ็งๆ รู้สึกอายตัวเอง ธีรเทพกำลังนั่งคิดเงินอยู่ใกล้ๆ บีบีเข้ามาเอาน้ำมาให้
“เป็นอะไรฟ้า”
“ฉันตามสะกดรอยคุณวี กะจับให้ได้คาหนังคาเขาเจ๋งๆว่าแอบซุกผู้หญิงไว้หรือเปล่า...”
ดินเดินเข้ามาได้ยิน ชะงัก แอบฟัง
“แล้วไงต่อ” บีบีถามอย่างตื่นเต้น
“แต่ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่ฉันเข้าใจ”
“หา! คุณวีซุกผู้ชายงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่! ฉันเข้าใจผิด เขานัดมาคุยงานกันเฉยๆ เป็นที่ปรึกษากฎหมาย”
ดินโล่งใจแทน เดินออกไป
“น่านไง...หึงไม่เข้าเรื่อง นี่ คนเราจะรักกัน ต้องไว้เนื้อเชื่อใจกัน ไม่งั้นอยู่กันไม่ได้”
“คุณวีก็พูดงั้น”
“หา! คุณวีบอกเลิกแกเลยเหรอ”
“ไม่ใช่!! โอ๊ย บีบี วันนี้แกเป็นอะไรไป ความเข้าใจบิดเบี้ยวตลอดเลย”
“ผมรู้ว่าเป็นอะไร” ธีรเทพบอก
“เป็นอะไร”
“ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะมัวแต่คิดถึงภาพที่ผมไปกับน้องโซดา ซาบซ่าส์”
“โอ๊ะเข้าข้างตัวเอง ฉันไม่เคยคิด”
“แต่ฉันเห็นเธอหงุดหงิด เอาแต่ใจ ใส่ร้ายน้อง ไม่เชื่อถามต้นมันดู”
“มันกลับไปแล้ว!มัวแต่ไปซาบซ่าส์เลยไม่รู้เรื่องเพราะฉะนั้น ไม่มีพยาน ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่นายปรักปรำ คดีนี้สิ้นสุด!”
“ไรแว้...ไม่เชื่อ”
“อยากรู้มั้ยว่าหงุดหงิดทำไม...ท้องผูก!”
“อ่อ โอเค แต่อย่าเผลอใจก็แล้วกัน เตือนก่อนนะ ฉันเจ้าชู้ น้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่”
“ฝัน!”
น้ำฟ้าขำๆ ส่ายหัวกับการต้อล้อต่อเถียงของบีบีและธีรเทพ
“ฉันอยากลองชุดอีกทีเพื่อความมั่นใจ”
“คุณวีล่ะ”
“มาไม่ทันแล้วล่ะ คุยติดพัน”
น้ำฟ้าเดินเข้าข้างในไป บีบีหันไปเข่นเขี้ยวใส่ธีรเทพ
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฝนกำลังจะออกจากบ้าน คุณสดใสเข้ามา
“จะออกไปไหนอีกน้ำฝน”
“ไปดูหน้าคนที่บอกว่าจะไม่ทำให้น้ำฝนเสียใจอีก แต่ก็ทำอีกจนได้”
“เรารู้ได้ไง”
“มีคนโทรมาบอก”
“ใคร”
“ยัยฮันนี่”
“ไปเชื่อคนอย่างยัยฮันนี่เหรอ”
“ไม่มีมูล หมาไม่ขี้หรอกค่ะแม่”
“แต่แฟนแกไม่ใช่หมา ที่จะไม่มีสำนึก รู้จักผิดชอบชั่วดี เป็นคนที่มีสมองแยกแยะได้ว่าอะไรเพชร อะไรกรวด” น้ำฝนอึ้ง
“น้ำฝน อย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลสิลูก คิด พิจารณาไตร่ตรองให้ดีก่อนจะเชื่อใคร”
น้ำฝนทิ้งตัวลงนั่ง อย่างอึดอัดใจ คุณสดใสเห็นใจและเหนื่อยใจในเวลาเดียวกัน
ขณะนั้นจอห์นอยู่กับมิ้นท์ที่ร้านอาหาร มิ้นท์คีบป้อน คีบป้อน อาหารใส่ปากจอห์น
“ทานเยอะๆ นะคะ ไม่เจอกันหลายวัน คุณผอมลงเยอะเลยอ่ะ เพิ่มน้ำหนักหน่อยนะ”
“ก่อนจะน้ำหนักเพิ่ม ผมคงตายเพราะเนื้อติดคอก่อนนะครับ”
“อุ๊ย...ลืมไป ก็เงี้ยล่ะค่ะ มิ้นท์เป็นคนมือเร็ว แต่ใจไม่เร็วนะค้า เห็นสนิทกับคนง่ายแต่รักคนยากนะ”
“แสดงว่าคุณมิ้นท์ ยังไม่รักผมใช่มั้ย”
“ก็...ใกล้แล้วล่ะ”
“ดีครับ” จอห์นเอามือมิ้นท์มากุมเอาไว้ “ผมมีเรื่องอยากจะสารภาพกับคุณ แบบเคลียร์ๆ ชัดๆ”
“แหม...คนอะไร มือก็ไว ใจก็ร้อน...รักเค้าแล้วใช่ม้า เลยอยากให้เค้ารักตอบ บ้าๆๆ”
น้ำฝนเดินเข้ามาในร้าน มองมาเห็นจอห์นกำลังจับมือมิ้นท์อยู่พอดี น้ำฝนโกรธ เสียใจ ตรงรี่เข้าไปทันที
“ผมขอโทษ ผมอยากจะบอกกับคุณว่า..ผม...”
น้ำฝนตรงเข้ามาพอดี
“จอห์น”
จอห์น มิ้นท์หันไป เห็นน้ำฝน
“โอว...ดาร์ลิ้ง ทำไมมาได้จังหวะทุกทีเลยอ่ะ”
“จังหวะนรกจริงๆ ด้วยค่ะจอห์นขา”
น้ำฝนโกรธจนทำอะไรไม่ถูก เลยกรี๊ดใส่จอห์น
“กรี๊ดดดดด”
ทุกคนในร้านหันมาดูเป็นตาเดียวด้วยความตกใจ มิ้นท์รีบหลบหลังจอห์นทันที
“ดาร์ลิ้ง ใจเย็นๆ นะจ๊ะ มันไม่มีอะไรจริงๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเห็น หรือคิดนะ ผมจะมาเคลียร์
กับมิ้นท์”
“เคลียร์จบหรือยัง!”
“ยังเลยจ้ะ พอดีคุณเข้ามาซะก่อน”
“นั่นสิ จอห์นเค้ากำลังจะสารภาพรักกับฉัน หล่อนเข้ามาขัดจังหวะซะได้ เลิกกันแล้ว แล้วยังมาตามมาราวีอีกทำไม” มิ้นท์พูดแล้วหลบข้างหลังจอห์นทันที กลัวถูกตบ
“ไม่จริงนะดาร์ลิ้ง”
“จอห์นอ่ะ...อย่าโกหกพลิกไปพลิกมาสิคะ มิ้นท์งง”
“คุณมันเชื่อไม่ได้จริงๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่ง ไม่ให้โอกาสอะไรกับคุณอีกแล้ว พอกันที!”
น้ำฝนร้องไห้ออกไป จอห์นจะตามออกไป
“ดาร์ลิ้ง ฟังผมก่อน ผม...”
มิ้นท์รั้งจอห์นเอาไว้
“ผู้หญิงกำลังแรง อย่าตามไปค่ะ ไม่ดี ไม่เวิร์ก ใจเย็นๆ ก่อนนะคะจอห์น”
จอห์นทรุดลงนั่ง เจ็บใจตัวเอง มิ้นท์ลอบยิ้มสะใจ ที่แผนสำเร็จ หันไปบอกทุกคนที่มองเป็นตาเดียวรอบๆ
“ไม่มีอะไรค่ะ แฟนเก่าเค้ายังตามหึงน่ะค่ะ แฟนใหม่เลยลำบากใจ”
จอห์นสะอึกมองหน้ามิ้นท์
“มิ้นท์ ผมไม่ได้...”
มิ้นท์เข้าไปกอดจอห์น
“ขอบคุณนะคะจอห์นที่ปกป้องมิ้นท์ ต่อไปนี้มิ้นท์สัญญาว่ามิ้นท์จะปกป้องดูแลจอห์นบ้าง โอเค้...ตามนี้นะคะ”
“เฮ้อ”
จอห์นถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
+ + + + + + + + + + + +
ที่ร้านรักนิรันดร์
น้ำฟ้าในชุดเจ้าสาวเดินเข้ามองตัวเองในกระจก สำรวจตัวเอง แต่ใบหน้าเศร้าหมอง น้ำตาซึม
ดินเข้ามาซ้อนหลัง น้ำฟ้าตกใจ
“สวยมากรู้มั้ย”
“รู้...”
“แล้ววันนั้น คุณจะยิ่งสวยกว่าวันนี้” น้ำฟ้ากลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
“ร้องไห้ทำไม ต้องดีใจสิ คุณกำลังจะมีวันที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ฝันถึง วันที่คุณจะสวยที่สุดในชีวิต วันที่คุณกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครอีกคนที่...รักคุณและคุณก็รักเขามากที่สุด” น้ำฟ้าร้องไห้ออกมาอีกดินเข้าไปปลอบใจ
“เก็บน้ำตาไว้ดีกว่านะ อย่าร้องไห้”
ดินค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้น้ำฟ้าอย่างเบามือ น้ำฟ้ามองดินด้วยความรู้สึกหลากหลาย เห็นความอ่อนโยนของดิน แต่น้ำฟ้าไม่เข้าใจในเมื่อไม่ได้รักกัน
“บางทีคนที่เราแต่งงานด้วย อาจจะไม่ใช่คนที่เรารักมากที่สุด”
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ไม่รู้ เคยมีคนพูดเอาไว้ ฉันก็แค่นึกถึง”
“คำพูดของคนอื่น ไม่ควรเก็บเอามาใส่ใจนะ”
“ฉัน...”
“ผมดีใจมากรู้มั้ย ที่เห็นคุณกำลังจะสมหวัง...คุณเป็นเจ้าสาวที่โชคดี มั่นใจไว้นะ ว่าคุณเป็นคนที่โชคดี”
“ใช่ ฉันโชคดี...” น้ำฟ้าร้องไห้ออกมาอีก ดินค่อยๆ โอบน้ำฟ้าเข้ามา น้ำฟ้ายอมให้ดินทำอย่างนั้นซบลงร้องไห้กับอกของดิน “ขอโทษนะ...ขอฉันอยู่อย่างนี้สักพักได้มั้ย”
“ได้สิ คุณจะอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหนก็ได้...”
น้ำฟ้าร้องไห้อย่างเงียบๆ กับแผ่นอกของดิน ดินกล้ำกลืนความทุกข์ทรมานใจเอาไว้ คุณวีเข้ามาเห็น
คุณวีชะงัก มองภาพน้ำฟ้ากับดินด้วยความตกใจ
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
