ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 21
รินกับเพชรลดา ไปเยี่ยมรมณีย์ที่โรงพยาบาลด้วยกัน รมณีย์ยิ้มให้เพชร
“อ้าว ตาเพชร”
“หวัดดีครับคุณแม่”
“ทุกอย่างเรียบร้อยใช่มั้ยลูก”
“เรียบร้อยครับ”
“แม่นึกแล้วว่าเพชรต้องช่วยแม่ได้ ขอบใจมากนะลูก แม่จะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย ถ้าเพชรอยากได้อะไรบอกแม่นะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ รัญกับผมก็เป็นเพื่อนกัน”
“พูดถึงนายรัญ แม่น่าจะมีเพชรเป็นลูกชายมากกว่า”
รินลดาตกใจ
“ทำไมแม่พูดอย่างงั้นล่ะคะ”
“ก็มันจริงนี่ พี่แกไม่เคยทำอะไรตามใจแม่เลย ไม่เหมือนพี่เพชรเค้า เค้าตามใจแม่ตลอด”
“แล้วนี่คุณแม่หายดีรึยังครับ”
“หายดีแล้วจ้ะ อีกสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว”
“คุณแม่พักผ่อนเยอะๆนะครับ ผมคงต้องกลับไปทำงานก่อน”
“อ้าว ทำไมไปเร็วล่ะ”
“ผมมีงานต้องเคลียร์อีกเยอะเลยครับ”เพชรหันไปบอกรินลดา “ผมไปนะแล้วเดี๋ยวเย็นผมโทรหา”
“ค่ะ”
เพชรยิ้ม รินลดายิ้มตอบ รมณีย์มองเพชรกับรินลดาอย่างสงสัย เพชรเดินออกไป
“นี่ยัยริน ตาเพชรเค้าจีบแกฉัน”
“เปล่าค่ะ”
“เปล่าอะไร แม่เห็นสายตาที่เค้ามองแก มันหยาดเยิ้มเหลือเกิน”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่”
“แต่แม่อยากให้มีนะ เพราะบ้านตาเพชรเค้ารวยมาก และที่สำคัญถ้าแกได้เป็นสะใภ้เค้า เราก็ไม่ต้องใช้หนี้เค้า”
“ไหนแม่เคยบอกว่าไม่ชอบแม่เค้าไงคะ”
“ก็ไม่ชอบหรอก แต่ตอนนี้มันจำเป็น จำไว้นะ ถ้าตาเพชรเค้ามีแนวโน้มชอบแก อย่าปล่อยเค้าไปเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”
“ค่ะ”
รินลดาฝืนรับคำอย่างไม่ชอบท่าทีของแม่
“เหลือพี่แกอีกคนที่ฉันต้องจัดการให้ได้”
รินมองแม่อย่างไม่รู้จะพูดอะไรด้วยหันเดินออกไปอย่างเซ็งๆ
บัวโทนหารัญ บอกให้รู้ว่าเธอเดินทางมาถึงเมืองไทยแล้ว รัญจึงบอกทางมาบ้านให้ ไม่นานนักบัวก็นั่งแท็กซี่มาถึง
สาวใช้เปิดประตูพาบัวเข้ามา
“รอซักครู่นะคะ เดี๋ยวหนูไปเรียนคุณรัญให้”
“จ้ะ”
บัวลงนั่งมองรอบบ้านเห็นรูปรมณีย์ที่ผนัง บัวลุกเดินมามอง
“ท่าทางจะดุไม่เบา”
รัญเดินลงบันไดมาจากชั้นบน
“นั่นคุณแม่พี่”
บัวหันมอง เห็นรัญยืนบนบันได
“พี่รัญ”
รัญเดินลงมา บัวเข้าไปหา เจอกันกลางบันได บัวโผเข้ากอด
“คิดถึงพี่รัญจังเลยค่ะ”
“พี่ก็คิดถึงบัว”
รัญจูบหน้าผากบัว บัวผละออกมามอง
“พี่รัญดูซูบไปนะคะ มีปัญหาอะไรเหรอคะ เล่าให้บัวฟังบ้างก็ได้นะ เผื่อพี่รัญจะได้สบายใจขึ้น”บัวแสร้งทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร
“ไม่มีอะไรแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”
“ดีจังเลย บัวไม่อยากเห็นพี่รัญไม่มีความสุข”
“นี่บัวทานอะไรมารึยัง”
“ทานบนเครื่องมานิดหน่อยค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปหาอะไรทานข้างนอก แล้วพี่จะพาบัวไปพบแม่”
“วันนี้เลยเหรอคะ”
“ก็วันนี้สิ...ทำไม”
“เอ่อ”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่เจอวันนี้ก็ต้องเจอซักวันนึง”
“บัวกลัวว่าแม่พี่รัญจะไม่ชอบบัวสิคะ”
“ถึงแม่พี่ไม่ชอบแต่พี่ชอบ พอใจมั้ย”
“ค่ะ”
รัญดึงบัวมากอดให้กำลังใจ
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมกับเพียงเพ็ญเดินมาตามทางเดินในโรงพยาบาล อ้อมหงุดหงิดไม่พอใจ
“แม่นะ จะให้หนูมาทำไม ถ้าเจอพี่รัญหนูอายเค้านะคะ”
“จะไปอายทำไม เราแค่มาเยี่ยมคุณป้าหญิง ไม่ได้มาหาพี่รัญ”
“ก็นั่นล่ะ เค้าไม่ได้ชอบหนูนี่”
“เค้าจะชอบหรือไม่ชอบไม่สำคัญ ถ้าคุณป้าหญิงให้แต่งเค้าก็ต้องแต่งกับแก เข้าใจรึเปล่า”
อ้อมหน้าหงิก
“ทำหน้าสวยๆ”
อ้อมจำใจทำหน้าสวย แล้วเดินตามเพียงเพ็ญไปเยี่ยมรมณีย์
“อ้าวน้องเพ็ญ หนูอ้อม”รมณีย์ยิ้มแย้มทักทาย
อ้อมยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อย
“สวัสดีค่ะคุณป้าหญิง”
“เป็นยังไงบ้างคะพี่หญิง”
“ดีแล้วจ้ะน้องเพ็ญ อีกสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว”
“แล้วมันเรื่องอะไรกันคะ โจรถึงบุกเข้าบ้าน”
“ก็มันเห็นเรามีสมบัติเยอะน่ะสิ”
“แล้วโจรมันได้อะไรไปบ้างมั้ยคะ”อ้อมถาม
“เครื่องเพชรโบราณของคุณแม่พี่ไปทั้งเซตเลย”
เพียงเพ็ญตกใจ
“ว้าย ตาย...เสียดายจัง”
“ก็เสียดายน่ะสิ ชุดนี้พี่กะจะเก็บไว้รับขวัญหนูอ้อมวันหมั้น”
“แหม คุณป้าหญิงพูดยังกะว่าพี่รัญจะมาขออ้อม”
“ก็ต้องขอสิจ๊ะ”
“แล้วแฟนเค้าล่ะคะ เค้าจะยอมเลิกรากันเหรอคะพี่หญิง”เพียงเพ็ญถาม
“พี่รับรอง สะใภ้ของสิงหบวรเดช จะต้องเป็นหนูอ้อมพันเปอรเซ็นต์”
ทันใดนั้นประตูห้องเปิดเข้ามา อ้อม รมณีย์ เพียงเพ็ญหันมอง รัญก้าวเข้ามากับบัว
“ตารัญ”
“ครับแม่”
รัญยกมือไหว้เพียงเพ็ญ
“สวัสดีครับคุณอา”
เพียงเพ็ญรับไหว้
“สวัสดีจ้ะ”
“บัว นี่คุณแม่ผม”รัญแนะนำ
“สวัสดีค่ะ”
บัวยกมือไหว้ รมณีย์เชิดไม่รับไหว้
“แล้วนี่คุณอาเพียงเพ็ญ”
“สวัสดีค่ะ”
บัวยกมือไหว้ เพียงเพ็ญรับไหว้อย่างเสียไม่ได้ บัวมองอ้อม อ้อมทำเชิดใส่
“ผมพาบัวระวงมาสวัสดีแม่ครับ”
บัวมองรมณีย์ บัวพยายามยิ้มให้
“เนี่ยเหรอผู้หญิงที่อยู่กับแกที่เมืองนอก”
“บัวเป็นแฟนผมครับ แล้วเราก็กำลังจะแต่งงานกัน”
เพียงเพ็ญมองค้อน อ้อมมองหมั่นไส้
“ไหนเมื่อกี้คุณป้าหญิงบอกว่าพี่รัญจะต้องแต่งกับหนูพันเปอร์เซ็นต์ไงคะ”
“ป้ายังยืนยันคำนั้นจ้ะ จะไม่มีใครมาเป็นสะใภ้ป้า นอกจากหนูอ้อมคนเดียว”
เพียงเพ็ญหันมายิ้มเยาะใส่บัว อ้อมยิ้มเย้ย บัวหน้าชามองรัญ รัญกุมมือบัว
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าวันนี้คุณแม่ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับบัวระวง วันหลังผมจะมาใหม่ ไปบัว”
“หนูลานะคะ”
บัวยกมือไหว้ รมณีย์สะบัดหน้าหนี รัญแตะมือบัวเดินออกไป
“ยังไม่ทันได้เป็นสะใภ้คุณพี่เลย ทำเย่อหยิ่งชูคอ”เพียงเพ็ญใส่ไฟ
“แม่ยังไม่รู้ฤทธิ์ของมัน อยู่เมืองนอกมันร้ายกว่านี้หลายเท่าค่ะ”
“แล้วคุณพี่รู้รึยังคะว่าแม่นี่เป็นลูกเต้าเหล่าใคร”
“ยัง...เอาไว้ให้พี่ออกจากโรงพยาบาลก่อน พี่จะสืบให้รู้”
“ไม่ต้องสืบหรอกค่ะ หนูว่ามันเป็นลูกก๊ะค่ะ”
“ก๊ะอะไรลูก”เพียงเพ็ญงงๆ
“เวลาเราไปมวกเหล็กคุณแม่ซื้อขนมอะไรกลับมาบ้านล่ะคะ”
“กระหรี่ป๊าบน่ะเหรอจ๊ะ ตายแล้วคุณพี่ ใครรู้เข้าเสียชื่อวงศ์ตระกูล คุณพี่หมดเลยนะคะ”
รมณีย์โกรธรัญมาก ที่เลือกผู้หญิงไม่มีชาติตระกูลมาเป็นคู่ครอง
+++++++++++++++++++++++++++
บัวคนแก้วกาแฟช้าๆ หมุนแก้ว รัญมอง จับมือบัว
“อย่าไปสนใจกับคำพูดของแม่พี่เลยนะ”
“แต่บัวว่าแม่พี่รัญเค้าคงไม่มีทางชอบบัวแน่”
“ก็พี่บอกแล้วไงไม่เกี่ยวกับแม่พี่ พี่เป็นคนที่อยู่กับบัวนะไม่ใช่แม่”
“แต่พี่รัญจะมีความสุขเหรอคะ”
“มีสิ...ขอเพียงแค่มีบัวอยู่ข้างๆ พี่ก็พอแล้ว”
“พี่รัญพูดจริงเหรอคะ”
“จริงสิ...ถ้าเราสองคนรักกันคนอื่นก็ไม่สำคัญ”
“บัวรักพี่รัญที่สุดเลย”
บัวเอามือจับแก้มรัญ รัญจับมือบัวมาหอม
“พี่ก็รักบัวที่สุดเหมือนกัน”
ขณะเดียวกันที่หน้าร้าน มงคลกับนิภาพรรณเดินเข้าร้านมามาดูที่หน้าตู้ขนม
“คุณเอาเค้กอะไร”นิภาพรรณถาม
“อะไรก็ซื้อไปเถอะ ผมกินได้ทั้งนั้น”
นิภาพรรณหันไปดูเค้กในตู้ รัญเหลือบเห็น
“อ้าว...นั่นพ่อกับแม่เพชรนี่”
บัวตกใจ
“อะไรนะคะ”
“พ่อกับแม่เพชร”
“เหรอคะ”
“เราไปสวัสดีพ่อแม่เค้าหน่อยดีกว่า ไป”
“อย่าดีกว่าค่ะ พี่รัญไปเถอะ บัวไม่รู้จักเค้า”
“แต่บัวก็รู้จักกับเพชรนี่”
“บัวว่าอย่าเลยค่ะ วันนี้บัวดวงไม่ค่อยดีกับผู้ใหญ่ พี่รัญไปคนเดียวเถอะ”
รัญลุกเดินไปหามงคลกับนิภาพรรณ
“สวัสดีครับ”
“อ้าวรัญ มากินข้าวเหรอ”
“ครับ”
“แล้วมากับใคร”
“อ๋อ มากับแฟนครับ”
นิภาพรรณมองหา
“แฟนเหรอ ไหน ขอดูหน่อยซิ”
รัญหันมาที่โต๊ะ ไม่เห็นบัว
“สงสัยไปห้องน้ำน่ะครับ”
“แหม อยากจะเห็นหน้าจริงว่าแฟนจะสวยขนาดไหน”
“ได้แล้วครับ”คนขายส่งถุงขนมให้
นิภาพรรณรับมาแล้วส่งเงินให้
“นี่จ้ะ”
มงคลยิ้มให้รัญ
“ไปล่ะ รัญ”
รัญยกมือไหว้ทั้งสอง
“ครับ...สวัสดีครับ”
มงคลกับนิภาพรรณเดินออกไป รัญมองตามเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะมองหาบัว บัวเดินกลับเข้ามาจากด้านหลัง
“พ่อแม่คุณเพชรไปแล้วเหรอคะ”
“จ้ะ...เมื่อกี้แม่เค้ายังอยากดูหน้าบัวเลย พอดีบัวเข้าห้องน้ำ”
บัวฝืนยิ้ม
“บัวว่าเราจ่ายตังค์แล้วไปกันเถอะค่ะ”
“จ้ะ”
รัญหยิบเงินวางบนโต๊ะ ทั้งสองลุกเดินออกไปที่รถรัญ
“พี่ยังไม่รู้เลยว่าบัวพักอยู่ที่ไหน”
“บัวพักอยู่กับเพื่อนน่ะค่ะ”
“ผู้ชายหรือผู้หญิง”
บัวยิ้มขำ
“ผู้หญิงสิคะ”
“พี่หมายถึงพวกตุ๊ดแต๋วรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ ผู้หญิงจริงๆ”
“แต่พี่อยากให้บัวย้ายไปพักกับพี่ที่บ้าน”
“บ้านพี่รัญเหรอคะ”
“ใช่...บ้านพี่มีแค่พี่กับแม่แล้วก็เด็กรับใช้”
“บัวว่าอย่าดีกว่าค่ะ เอาไว้อีกซักพัก”
“ก็ได้”
ทั้งสองเปิดประตูลงนั่งในรถ บัวหันมาหารัญ
“พี่รัญคะ”
“หือม์”
“บัวมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่รัญ”
“เรื่องสำคัญ เรื่องอะไร”
“คือบัว...”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือรัญดังขัดจังหวะ บัวชะงัก รัญกดรับ
“ฮัลโหล ว่าไงริน”
“แม่บอกว่าจะกลับบ้าน”
“แล้วหมอให้กลับแล้วเหรอ”
“ค่ะ...แม่บอกให้พี่รัญมาจ่ายเงิน พี่รัญรีบมาหน่อยนะ แม่โวยวายใหญ่ว่าพี่รัญหายไปไหน”
“เอาล่ะ...เอาล่ะ บอกแม่ว่าเดี๋ยวพี่ไป”
รัญกดปิดโทรศัพท์อย่างเหนื่อยใจกับแม่
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ”
“แม่จะออกจากโรงพยาบาล พี่ต้องไปรับแม่”
“งั้นพี่รัญไปเถอะค่ะ เดี๋ยวบัวนั่งแท็กซี่ไปเอง”
บัวเปิดประตูลงจากรถ รัญลงตาม
“เดี๋ยวสิบัว เมื่อกี้บัวบอกมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับพี่”
“เอาไว้คุยพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”
“โอเค...งั้นเย็นๆ พี่โทรหา”
“ค่ะ...พี่รัญไปเถอะ”
รัญขึ้นรถขับออกไป บัวมองตามโบกมือให้ถอนใจ
“ฮื้อ...เลยไม่ได้บอกความจริงซะที”
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 21 (ต่อ)
รมณีย์กลับมาที่บ้านด้วยสีหน้าบึ้งตึง รินลดาถือของและถุงยาเดินตามเข้ามาส่งให้สาวใช้ แล้วเดินขึ้นชั้นบน รัญเดินตามเข้ามาจะแยกไปห้อง
“เดี๋ยว ตารัญ แม่มีเรื่องจะคุยกับแกหน่อย”
“เรื่องบัวใช่มั้ยครับ”
“ใช่...แม่จะบอกก่อนนะถึงยังไงแม่ก็ไม่ต้อนรับผู้หญิงคนนี้”
“แต่แม่ยังไม่รู้จักเธอเลยนะครับ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องรู้จัก แค่เห็นหน้า ฉันก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายตีนอะไร มันไม่ได้มาส่งเสริมแกมีแต่มาดึงให้ลงต่ำ”
“ผมเข้าใจความหวังดีของแม่นะครับ ที่แม่พยายามจะหาผู้หญิงที่มีฐานะ มีการศึกษา มีทุกสิ่งทุกอย่างในสังคมให้ผมเหมือนอย่างน้องอ้อม แต่ผมกับอ้อมไปด้วยกันไม่ได้ เธอไม่มีส่วนไหนที่ผมชอบเลย ผิดกับบัวระวงที่ผมอยู่ด้วยแล้วมีความสุข”
“แต่นังบัวระวงของแกมันไม่มีอะไรเลย มีแต่ความดีความน่ารักที่แกชอบ แม่จะบอกให้รู้นะ สิ่งเหล่านี้มันกินเข้าไปไม่ได้ แกไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้สถานการณ์ของบ้านเรากำลังแย่”
“แต่ที่มันแย่ก็เพราะแม่นะครับ เพราะแม่เล่นการพนัน”
รมณีย์ตบหน้ารัญเพียะ
“แกไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน”
“ถ้าอย่างงั้นเราคงพูดกันไม่รู้เรื่อง ผมขอตัว”
รัญขยับหันจะเดินออก
“แกอย่าคิดว่าแกจะชนะแม่นะ แม่ไม่มีวันยอมให้แกไปลากผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเมียหรอก”
รัญเปิดประตูเดินเข้าห้อง รมณีย์มองตามอย่างโกรธ รินลดายืนมองเหตุการณ์จากชั้นบนอย่างกังวลใจ แล้วตามรัญเข้าไปในห้อง
“แล้วพี่จะทำยังไงเรื่องบัว”
“ก็คงไม่ต้องทำอะไร พี่จะกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับบัวที่เมืองนอก”
“แล้วแม่ล่ะ แม่จะยอมเหรอ”
“ยอมหรือไม่ยอมก็เป็นเรื่องของแม่ เพราะพี่ตัดสินใจเลือกที่จะใช้ชีวิตกับบัวไปแล้ว”
“ฉันเข้าใจ แล้วก็ไม่ว่าพี่หรอกที่ไม่ตามใจแม่ แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงต้องทำตามที่แม่บอก”
“ริน...พี่จะบอกแกอย่างนะ อย่าตามใจแม่จนไม่รู้ว่าอะไรถูกหรือผิด”
รินลดาอึ้งได้แต่ถอนใจ
“แล้วพี่จะกลับไปเมื่อไหร่”
“ถ้าแม่หายดีแล้วก็คงอีกวันสองวัน”
รินลดาพยักหน้ารับรู้ ขณะเดียวกันนั้นเสียงรมณีย์ตะโกนเรียกอย่างฉุนเฉียว
“ริน...ยัยริน”
“ฉันไปดูแม่ก่อนนะ”รินออกไป
รัญบอกกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น
“ไม่ว่าแม่จะพูดยังไง เราก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจจากบัว”
+ + + + + + + + + + + +
นิภาพรรณ มงคล การ์ตูน ฉัตรชัยและเพชรนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน…
“อ้าว ตูนตักกับข้าวให้คุณฉัตรชัยเค้าหน่อยสิ เป็นเจ้าบ้านยังไงไม่ดูแลแขกเลย”มงคลต่อว่า
“ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดว่าผมเป็นแขกเลยครับคิดว่าผมเป็นญาติดีกว่า”
“พูดอย่างนี้อยากจะเป็นญาติฝ่ายไหนดีล่ะจ๊ะ เป็นหลานเขยดีมั้ย”นิภาพรรณเย้าแหย่
การ์ตูนอายม้วน
“ป้านิ ตูนแค่ชวนคุณฉัตรชัยมาทานข้าว”
เพชรมองฉัตร
“ว่าไงคุณฉัตรชัย อย่าช้านะ ตอนนี้แม่ผมเปิดทางแล้ว ถ้าจะขอก็รีบขอเลย”
“ถ้าคุณอาไม่รังเกียจ ผมก็จะให้คุณพ่อคุณแม่มาสู่ขอตูนเลยนะครับ”
การ์ตูนเขินอาย
“อะไร...ฉันยังไม่เคยบอกตกลงอะไรกับคุณเลยนะ”
“อ้าว...งั้นก็บอกซะตอนนี้เลย ลุงกับป้าจะได้เป็นพยาน”มงคลบอก
นิภาพรรณยิ้มเห็นด้วย
“ใช่...ถือซะว่า เป็นการตีตราจองแล้วกัน คุณฉัตรชัยมีแหวนมาบ้างมั้ย”
“วันนี้ผมไม่ได้เตรียมมา”
“ไม่ต้องแหวนก็ได้ครับ เอาหัวใจแทนแหวน”เพชรแซว
การ์ตูนยิ่งเขินหนัก
“พี่เพชรน่ะ...พูดอะไรลิเก”
ฉัตรชัยยิ้ม
“ถ้าคุณอาทั้งสองไม่ขัดข้อง ผมก็ขอหมั้นปากเปล่าไว้ก่อนนะครับ”ฉัตรชัยหันมาจับมือการ์ตูน “หวังว่าคุณคงไม่หนีผมไปไหนเหมือนคุณบัวนะ”
“ก็ไม่แน่ ขึ้นอยู่กับว่าคุณทำตัวดีรึเปล่า”
นิภาพรรณยิ้มแย้มพอใจ
“มันต้องอย่างนี้สิหลานรัก ขู่ไว้เยอะๆ ผู้ชายจะได้อยู่ในกำมือเรา”
“เหมือนกับลุงนี่ไง”
ทุกคนหัวเราะเฮฮา ขณะเดียวกันั้นเสียงโทรศัพท์มือถือเพชรดังขึ้น เพชรมองเบอร์กดรับ
“ว่าไงบัว”
ทุกคนในโต๊ะชะงักมอง
“อยู่ไหนเนี่ย ฉันจะชวนพี่กินข้าว”
“ไม่ได้หรอก ตอนนี้พี่กินข้าวอยู่กับแม่”
“น้องโทรมาเหรอ ขอแม่คุยหน่อยสิ”
“แม่เค้าจะคุยกับแก”
เพชรส่งโทรศัพท์ให้แม่
“ฮัลโหล บัว”
“หวัดดีค่ะแม่”
“นี่ลูกอยู่ไหนเนี่ย”
“เอ่อ...ก็อยู่เมืองนอกสิแม่”
“แล้วเมื่อไหร่จะกลับบ้าน”
“บอกให้รีบกลับนะ ไอ้ตูนมันจะแต่งงาน” มงคลบอก
“ยังค่ะคุณลุง”การ์ตูนแย้ง
“พ่อเค้าบอกให้รีบกลับนะ ไอ้ตูนมันจะแต่งงานแล้ว”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ...นี่คุณฉัตรชัยเค้ามาขอมันแล้ว”
“แหม อิจฉาจัง”
“อย่ามัวแต่อิจฉา รีบพาแฟนมาหาแม่ได้แล้ว”
“ค่ะ...อีกไม่เกินสองวันหนูจะพาไป แค่นี้ก่อนนะคะ”
“จ้ะ...แม่รักลูกนะ”
“ค่ะ...หนูก็รักแม่ ฝากจุ๊บพ่อด้วยนะคะ”
“จ้ะ”
นิภาพรรณปิดโทรศัพท์ บัวปิดโทรศัพท์ยิ้มกับตัวเอง
“หวังว่าพ่อกับแม่จะชอบพี่รัญนะ”
ด้านนิภาพรรณหันมาบอกมงคล
“นี่คุณ ลูกบอกว่าอีกไม่เกินสองวันจะพาแฟนมาเปิดตัว”
การ์ตูนกับฉัตรชัยแอบสบตายิ้มให้กัน
“มันบอกรึเปล่าแม่ว่าเป็นใคร”เพชรถาม
“มันยังไม่บอกน่ะสิ ไม่รู้จะปิดทำไม”
“เออ พูดถึงแฟนไอ้บัว วันนี้เจอนายรัญเพื่อนแกมากับแฟนซะด้วย”มงคลพูดขึ้น
การ์ตูนกับฉัตรชัยเพชรชะงัก
“คุณลุงเห็นแฟนเค้าเหรอคะ”การ์ตูนถามอย่างกังวล
“ไม่เห็นหรอก เค้าจะแนะนำให้รู้จักพอดีแฟนเค้าเข้าห้องน้ำ”
การ์ตูนหันมามองหน้าฉัตรชัยกับเพชร ทั้งสามแอบถอนใจ
“พูดถึงนายรัญมีแฟน แล้วแกล่ะไอ้เพชรเมื่อไหร่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะที แม่อยากจะมีหลานแล้วนะ”
เพชรยิ้ม
“ไม่ช้านี้แหละครับ ผมจะพาแฟนมาให้ดู”
นิภาพรรณดีใจ
“จริงเหรอลูก แต่ถ้าเป็นผู้หญิงอย่างว่าแม่ไม่เอานะ”
“คุณก็ ขอให้เป็นผู้หญิงก็พอแล้วน่า”มงคลหยิบแก้ว “เอา มาฉลองกันหน่อย วันนี้เป็นวันดีลูกและหลานจะแต่งงานสามคู่พร้อมกัน”
มงคลหันไปตะโกนสั่งสาวใช้
“ส้มเช้งเอ๊ย เอาแชมเปญมาเปิดหน่อย”
“คุณ...เดี๋ยวก็เมาตายหรอก”
ทั้งกลุ่มชนแก้วเฮฮากัน การ์ตูนหันมายิ้มสบตากับฉัตรชัย
ภายในร้านกาแฟพนักงานเอาเค้กมาเสิร์ฟรินลดากับเพื่อน...
“หมายความว่าจะไม่กลับไปเมืองนอกแล้วเหรอ”
เพื่อนของรินลดาถามขึ้นมา
“ไม่แล้ว”
“อ้าว ไหนบอกว่าจะเรียนต่อจนจบโท”
“ฉันมาคิดๆดูแล้วกลับมาทำงานดีกว่า”
“หรือว่ามีแฟนอยู่เมืองไทย ทนคิดถึงแฟนไม่ไหว”
“ไม่มี”
“จริงอ้ะ”
“ก็กำลังคบๆกันอยู่”รินลดาบอกเขินๆ
“ใครๆ ชื่อเสียงเรียงนามเป็นไง หน้าตาเหมือนเกาหลีหรือเกาเหลาไหนเล่ามาซิ”
“ก็สูงๆผิวเข้มๆ”
“เหมือนคนนี้มั้ย”
เพื่อนพยักหน้าไปทางหน้าร้าน รินลดาหันไปมองแล้วต้องชะงักเมื่เห็นเพชรเดินเข้ามาในร้านกับบัว
“คุณเพชร บัว”
รินลดาพึมพัมออกมามเบาๆ เพชรกับบัวเดินไปนั่งมุมนึง
“ใคร รู้จักเค้าเหรอ”เพื่อนถามอย่างสงสัย
“เอ่อ ไม่รู้หรอก นึกว่าเพื่อนที่อยู่เมืองนอก”รินลดาปฏิเสธ
“ว่าไง ยังไม่บอกเลยว่าเหมือนคนนี้มั้ย”เพื่อนถามต่อ
“ก็ประมาณนี้”
“ถ้าประมาณนี้ก็หล่อแล้วนะ”
รินเหลือบมองกลับไปที่เพชรกับบัว ซึ่งขณะนั้นเพชรจับมือบัวขึ้นมา
“นี่ แกอย่ามัวแต่ช้านะ เพราะฉันจะพาน้องรินไปรู้จักกับพ่อแม่แล้ว”
เพชรพูดกับบัว บัวจึงกุมมือเพชรแล้วตอบกลับว่า
“ไม่ช้าหรอกจ้ะ เพราะวันนี้ฉันจะบอกพี่รัญว่าฉันเป็นน้องพี่ แล้วพรุ่งนี้ฉันก็จะพาเค้าไปไหว้พ่อกับแม่”
รินลดาไม่ได้ยินว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน เธอจ้องเขม็ง เห็นบัวกับเพชรยังจับมือคุยหัวเราะกัน รินลดาทนดูต่อไม่ได้จึงหันกับมาบอกเพื่อน
“ขอตัวเดี๋ยวนะ”
“ไปไหน”
“เข้าห้องน้ำเดี๋ยว”
รินลดาลุกเดินเลี่ยงออกไปหน้าร้าน แล้วแอบมองไปที่โต๊ะเพชร เห็นบัวเอียงหน้าเข้ามาหาเพชร
เพชรกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับบัว บัวหัวเราะตีแขนเพชร
“ทำไมบัวระวงถึงมากับคุณเพชรสองต่อสอง”รินลดาพูดกับตัวเองอย่างงงๆ
ทันใด บัวกอดคอเพชร
“ฉันรักพี่ที่สุดเลย”
บัวบอกเพชรแล้วลุกเดินไปดูเค้กที่ตู้ ภาพความสนิทสนมของบัวกับเพชรทำให้รินลดาถึงกับอึ้ง
“นี่เค้าสองคนสนิทกันขนาดนี้เลยเหรอ”
รินลดาตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเพชร เพชรรับ
“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะน้องริน นี่อยู่ไหน”
“รินอยู่บ้านค่ะ แล้วคุณล่ะทำอะไรอยู่”
“อ๋อ ผมประชุมอยู่”
“ประชุมเหรอคะ”
“ใช่ ประชุมอยู่ที่บริษัท”บัวเดินกลับมา เพชรทำท่าบอกไม่ให้ส่งเสียง รินลดามองเพชรด้วยความเสียใจ
“เดี๋ยวผมประชุมเสร็จเจอกันมั้ย”
“เอ่อ ไม่ได้ค่ะ รินต้องพาแม่ไปหาหมอ”
“งั้นเดี๋ยวโทรหากันอีกทีนะ”
“ค่ะ” รินลดาปิดโทรศัพท์อย่างอึ้งๆ “ทำไมต้องโกหกเราด้วย”
รินลดาหันไปมองที่โต๊ะเพชรอีกครั้ง บัวกอดคอเพชรหอมแก้มฟอด รินลดาอึ้งแล้วเดินออก
ระหว่างนั้นรัญโทรศัพท์มาหาบัวทั้งที่กำลังขับรถอยู่ บัวปิดปากโทรศัพท์บอกเพชร
“พี่รัญโทรมา ..” บัวบอกเพชรแล้วคุยโทรศัพท์กับรัญต่อ “บัวอยู่กับเพื่อนข้างนอกค่ะ”
“เที่ยงนี้ทานข้าวกันนะ”
“ได้ค่ะ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงพี่รัญรับบัวที่... ได้มั้ยคะ”
“ได้จ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะ”
“ค่ะ”
“แกต้องเล่าความจริงให้ไอ้รัญฟังให้ได้นะ”เพชรบอกหลังจากบัววางสายจากรัญแล้ว
“รู้แล้วน่า เดี๋ยวฉันจะบอกเค้าระหว่างกินข้าว แต่ฉันก็กลัวเค้าโกรธเหมือนกันนะ”
“ถ้ามันโกรธแกก็ต้องอธิบายความจริงให้มันฟังว่าเพราะอะไร เพราะถ้าขืนปล่อยไว้นานเรื่องมันจะยิ่งยุ่ง”
“ฉันก็ว่าอย่างงั้น”
รัญวางหูจากบัวได้เพียงคู่เดียว รินลดาก็โทรเข้ามา
“พี่รัญเหรอ”
“อืมม์ มีอะไร”
“ฉันมีเรื่องอยากจะบอกพี่”
“เรื่องอะไร”
“ฉันเห็น...”
“เห็นอะไร”
“เอ่อ ฉัน”
“แกเป็นอะไร จะพูดอะไรก็ไม่พูด”
“อย่าให้ฉันพูดทางโทรศัพท์เลย ตอนนี้พี่อยู่ไหนฉัน”
“เดี๋ยวพี่จะไปกินข้าวที่ร้าน ....”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปหาพี่นะ”
รินลดาวางสายไป รัญมองโทรศัพท์อย่างแปลกใจ
+ + + + + + + + + + + +
รัญขับรถมารับบัวตามที่นัดกันไว้ จากนั้นก็พากันมาที่ร้านอาหารโดยไม่รู้ว่าเป็นร้านเดียวกับที่รมณีย์นั่งอยู่กับอ้อมและเพียงเพ็ญ
“ป้ายื่นคำขาดไปแล้วว่าต้องเป็นน้องอ้อมคนเดียวป้าถึงจะยอมรับ”รมณีย์บอก
“แล้วพี่รัญว่าไงคะ”
อ้อมถามทำให้รมณีย์ชะงักไปนิดนึง
“เอ่อ”
“ว่าไงคะพี่หญิง ตารัญรับปากใช่มั้ยคะว่าจะแต่งกับหนูอ้อม”
“ก็แบ่งรับแบ่งสู้อยู่”
“เห็นมั้ยแม่ หนูบอกแล้วไงว่าพี่รัญเค้าไม่อยากแต่งกับหนูจริงๆ หนูกลับล่ะ”
อ้อมลุกจะไป เพียงเพ็ญรีบคว้าแขนไว้
“เดี๋ยว”
“ใจเย็นสิหนูอ้อม ป้าการันตีแล้วไงว่าเจ้าสาวของตารัญต้องเป็นหนูพันเปอร์เซ็นต์หมื่นเปอร์เซ็นต์”
“พอใจรึยังล่ะลูก”
“ถ้าอย่างงั้นก็โอเคค่ะ” อ้อมเหลือบสายตามองไปด้านล่างชะงัก “คุณป้าคะ คุณป้าดูนั่นสิคะ”
“อะไรลูก”
“ดูอะไรลูก”
“ก็พี่รัญกับนังบัวระวงไงคะ เดินกอดเข้ามานั่น”
“หา.. ไหน ลูก”
“นั่นไงคะ อยู่ข้างล่างนั่นไง”
รมณีย์มองตามสายตาอ้อม เห็นรัญกับบัวเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารชั้นล่าง
“ดูภาพนี้แล้วน้องว่าตารัญคงจะเลิกยากแล้วล่ะค่ะ”เพียงเพ็ญบอก
“นั่นสิคะ หนูว่าพี่รัญไม่วันเลิกกับมันเด็ดขาด เรากลับกันเถอะค่ะคุณแม่ เสียเวลา เสียค่าน้ำชาเลี้ยงคุณป้าเปล่าๆ ไปเถอะค่ะ”
“เดี๋ยวสิจ๊ะ ป้าขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งตีโพยตีพาย มันก็แค่มากินข้าวกันธรรมดา ตารัญอาจจะมาคุยเพื่อขอเลิกกับมันก็ได้”
ทั้งสามมองรัญกับบัว จนกระทั่งเจ๊อ้อเข้ามาทัก
“หวัดดีค่ะ พี่หญิง”
“หวัดดีจ้ะ ยัยอ้อ”
“ดูอะไรกันอยู่เหรอคะ”
“ไม่มีอะไร ดูลูกชาย”
“ไหนคะลูกชาย หนูขอดูบ้าง” เจ๊อ้อชะโงกไปดูที่ด้านล่างเห็นบัวนั่งอยู่กับรัญ “อุ๊ย นั่นมันน้องบัวระวงนี่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
รมณีย์ เพียงเพ็ญ อ้อมชะงักมองหน้ากัน
“เดี๋ยว น้องอ้อ เธอรู้จักผู้หญิงชื่อบัวระวงด้วยเหรอ”
“รู้จักสิคะ เด็กอ้อเอง”
“อะไรนะ เด็กในสังกัดเธองั้นเหรอ” รมณีย์ถามอย่างตกใจ พอตั้งสติได้รมณีย์จึงถามเจ๊อ้อต่อ
“หมายความว่ายัยบัวระวงเป็นผู้หญิงหากินงั้นเหรอ”
“ค่ะ อย่าบอกนะคะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นลูกคุณป้า” เจ๊อ้อย้อนถาม
“ใช่จ้ะ เค้าเป็นลูกชายคุณหญิง” เพียงเพ็ญบอก
“แล้วก็เป็นแฟนฉันด้วย” อ้อมบอก
“อุ๊ยตาย อ้อขอโทษ อ้อไม่น่าปากเสียพูดไปเลย ทำให้เรื่องยุ่ง”
“ไม่ยุ่งหรอกจ้ะ ถ้าเจ๊อ้อช่วยพี่หน่อย”
“ช่วยพี่หญิง ช่วยยังไงเหรอคะ”รมณีย์บอกสิ่งที่ต้องการให้เจ๊อ้อช่วย
(จบตอนที่ 21)
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
