ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 19
รินลดานั่งอยู่หน้าจอคอมพ์ หน้ารมณีย์จ้องอย่างโกรธในจอ รินลดามองแม่อย่างกลัวๆ
“ยัยริน...ทำไมแกถึงหักหลังแม่”
“หนูไม่ได้หักหลังนะคะ พี่อ้อมเค้ากลับไปเอง”
“ไม่จริง ยัยอ้อมบอกว่าแกกับตารัญไล่เค้าออกจากบ้านยังกะหมูกะหมา”
“ไม่จริงนะคะแม่ พี่อ้อมโกหก พี่อ้อมเค้ากลับมาเจอพี่รัญกับบัว...”
พูดไม่ทันจบ รมณีย์แทรกขึ้นมา...
“แกไม่ต้องมาแก้ตัวอะไรทั้งนั้น แกเตรียมตัวกลับบ้านได้เลย”
ด้านหลังรมณีย์ มีผู้ชายกำลังยกเก้าอี้เดินผ่านไป รินลดามองตกใจ
“แม่คะ นั่นใครอยู่ข้างหลังแม่ เค้ายกเก้าอี้ไปทำไม” ---“ใคร”
รมณีย์หันไป มองข้างหลังเห็นชาย 2 คนกำลังยกของในบ้าน
“นี่พวกแกเข้ามาทำอะไร วางของฉันเดี๋ยวนี้นะ”
รมณีย์เข้าไปดึงของจากมือชายทั้งสองคน รินลดามองเหตุการณ์จากในจอ
“แม่...นี่อะไรกันเนี่ย”
รมณีย์โวยวายลั่น “นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”
“เราได้รับคำสั่งให้มาขนของในบ้านนี้ออกไป”ชายคนหนึ่งบอก
“พวกแกเอาไปไม่ได้นะ”
ชายคนนั้นตบผัวะเข้าหน้าด้านซ้ายรมณีย์แล้วตบขวาซ้ำ รมณีย์พลิกล้มลงหน้าจอคอมพ์ รินลดามองภาพจากจอเห็นแม่หน้าคะมำ “แม่”
รมณีย์คว้ามีดปอกมะม่วงบนโต๊ะขึ้นมาจะจ้วงแทง ชายคนนั้นคว้ามือรมณีย์ แล้วบิดมือ พร้อมกับตบสองที ต่อยท้องอีกที ต่อยหน้าซ้ำ รินลดาเห็นภาพนั้นตกใจสุดๆ
“แม่...ใครก็ได้ช่วยที...แม่...”
รมณีย์ทรุดลงกับพื้น รินกดโทรศัพท์
“พี่รัญเกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ---“มีอะไรริน”
“แม่ถูกผู้ร้ายซ้อม ทำไงดีพี่รัญ ไม่รู้แม่ตายรึเปล่า”
“เอาล่ะ...แค่นี้ก่อนนะ” รัญปิดโทรศัพท์ กดโทรกลับบ้าน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น นวลวิ่งมารับโทรศัพท์บ้านอย่างตื่นตกใจ “ฮัลโหล”
“ป้านวลเหรอ” ---“ค่ะ...คุณรัญเหรอคะ”
“ใช่...แม่เป็นยังไงบ้าง มีเรื่องอะไร”
“อิชั้นก็ไม่ทราบค่ะ ตอนนี้คนรถพาคุณหญิงไปส่งโรงพยาบาลอยู่ค่ะ”
“โรงพยาบาลอะไรรู้มั้ย”
“ไม่ทราบค่ะ เดี๋ยวได้เรื่องยังไงอิชั้นจะรีบโทรไปบอกนะคะ” รัญปิดโทรศัพท์
“นี่มันเรื่องอะไร”รัญยืนอึ้งงง
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำนั้น...รัญเดินไปมารอโทรศัพท์ รินลดานั่งร้องไห้
“พี่รัญแม่จะตายมั้ย”
“ไม่หรอกน่า แกอย่าคิดมากเลย”
บัวเอาชาเข้ามาเสิร์ฟให้รัญกับรินลดา
“ทานชาก่อนค่ะ”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รัญกดรับ
“ฮัลโหล ว่าไงป้านวล แม่เป็นไงบ้าง”
“คุณหญิงปลอดภัยค่ะ แต่หมอบอกอาการสาหัสมาก ตอนนี้อิชั้นอยู่หน้าห้องไอซียู”
“ป้านวลอยู่เฝ้าแม่ไว้นะ พรุ่งนี้ผมจะรีบกลับไป”
รัญปิดโทรศัพท์ รินลดาถามอย่างเป็นห่วง
“แม่เป็นไงพี่รัญ”
“หมอบอกอาการสาหัส พรุ่งนี้พี่ต้องกลับไปดูแม่”
“รินไปด้วย”รินลดารีบบอก
รัญมองหน้าบัว…
“พี่รัญไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงบัว บัวรออยู่ทางนี้ได้”
บัวบอกทันที ไม่อยากให้รัญเป็นห่วง รัญพยักหน้ารับ...
“ริน จองตั๋วเครื่องบินเที่ยวไหนก็ได้ที่เร็วที่สุด เดี๋ยวพี่จะไปลาท่านทูตก่อน”
“ใจเย็นนะคะพี่รัญ”บัวจับมือรัญ รัญบีบมือบัว แล้วพยักหน้าเดินออกไป บัวมองตามเป็นห่วง
+ + + + + + + + + + + +
วันใหม่รัญกับรินลดามาถึงโรงพยาบาล ทั้งคู่รีบไปที่ห้องพักคนไข้ เห็นนวลนั่งเฝ้ารมณีย์อยู่
“คุณรัญ”นวลทัก
“แม่เป็นไงบ้าง”รัญถามอย่างเป็นห่วง
“เมื่อกี้รู้สึกตัวแล้วก็หลับไปอีกค่ะ”
รินลดารีบเข้าไปที่เตียง“แม่”
รมณีย์ลืมตามองเห็นหน้ารัญกับรินลดาเบลอๆ
“แม่เป็นยังไงบ้างคะ” รินลดาถามเสียงสั่นเครือ
“ยัยริน...รัญ”
“ครับแม่...แม่เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“เจ็บทั้งตัวลูก”
“แล้วมันเรื่องอะไรกันครับแม่ ไอ้พวกที่มันทำร้ายแม่มันเป็นใครรู้มั้ย”
“แม่ไม่รู้”รมณีย์ไม่ยอมบอกความจริง
หมอเข้ามากับพยาบาล
“สวัสดีครับหมอ ผมเป็นลูกชายคนไข้ครับ คุณแม่ผมเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ บาดแผลส่วนใหญ่ก็เป็นพวกฟกช้ำแล้วก็ซี่โครงเดาะ นิ้วข้างขวาหัก เชิญคุณข้างนอกก่อนนะครับ เดี๋ยวหมอขอตรวจคนไข้หน่อย” ---“ครับ”
พยาบาลดึงม่านปิด รัญกับรินลดาเดินออกไปหน้าห้อง รัญหันมาถามทันที...
“ริน บอกพี่มาตรงๆนะ ตอนที่แกอยู่กับแม่ แม่กลับไปเล่นการพนันใช่มั้ย”
“เอ่อ รินไม่รู้”
“อย่ามาโกหก นี่มันเรื่องความเป็นความตายของแม่นะ เพราะพี่ต้อง คุยกับตำรวจเค้านะ”
รินลดามองหน้ารัญอย่างอ้ำอึ้ง
“บอกพี่มาตามตรง แม่กลับไปเล่นการพนันใช่มั้ย”รัญคาดคั้น
“ใช่...ก่อนที่รินจะไปหาพี่ มีนักเลงมาที่บ้านสองสามครั้ง”
“แล้วทำไมไม่บอกพี่”
“แม่สั่งห้ามไม่ให้บอก รินขอโทษนะพี่รัญ รินขอโทษ”รินลดาร้องไห้ออกมา
รัญถอนใจดึงน้องเข้ามากอด
+ + + + + + + + + + + +
บัวยืนมองไปนอกหน้าต่างกอดอก บัวครุ่นคิดเป็นห่วงรัญ บัวเดินมาหยิบโทรศัพท์กดดูว่ารัญโทรมารึเปล่า บัวมองแล้วถอนใจเดินไปที่หน้าต่างเดินไปมา ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น บัวเข้ามาคว้ารับ
“ฮัลโหล พี่รัญ...คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ”
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”
“แล้วมีเรื่องอะไรเหรอคะ พวกโจรเข้ามาปล้นเหรอคะ”
“ตอนนี้พี่ยังไม่รู้รายละเอียดนะ เอาไว้พี่รู้รายละเอียดแล้วจะเล่าให้ฟัง”
“แล้วพี่รัญจะกลับบ้านเมื่อไหร่”
“ก็คงต้องอยู่ที่นี่ซักพักดูอาการคุณแม่ก่อน บัวอยู่ที่นั่นคนเดียวได้นะ”
“ได้ค่ะ พี่รัญไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่ต้องคุยกับตำรวจ ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ค่ะ...พี่รัญก็เหมือนกัน อย่าเครียดนะคะ”
“จ้ะ”รัญปิดโทรศัพท์
บัวปิดโทรศัพท์ถอนใจอย่างเป็นห่วงรัญ
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาเดินนำตำรวจเข้ามา หารัญ พลางแนะนำ...
“พี่รัญคะ สารวัตรมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพี่”
“สวัสดีครับ”
“เชิญนั่งก่อนครับ”
“สารวัตร ได้เรื่องยังไงบ้าง”
“เราได้ตัวคนที่ทำร้ายคุณหญิงแล้วนะครับ”
“เป็นใครครับ”
“เป็นคนของเสี่ยวันชัย เจ้าพ่อเงินกู้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณแม่ครับ”
“คุณหญิงเอาที่ดินไปค้ำเงินกู้ไว้สิบล้านบาท”
รัญอึ้ง รินลดาตกใจ เพราะนึกไม่ถึงเช่นกัน
“จริงเหรอคะ”
“ใช่ครับ...พอถึงเวลาไม่มีเงินจ่าย เสี่ยวันชัยก็เลยส่งคนมาเพื่อยึดทรัพย์สินบางส่วน แต่คุณหญิงไม่ยอมก็เลยมีเรื่องกัน แต่เดี๋ยวผมจะเข้าไปสอบปากคำคุณหญิงก่อนว่าข้อเท็จจริงเป็นยังไง”
“เชิญครับ”
ตำรวจเดินเข้าห้องคนไข้ไป รินลดาหันไปถามรัญ
“แม่เป็นหนี้เค้าตั้งสิบล้านเชียวเหรอพี่รัญ แล้วเราจะเอาเงินจากไหนไปใช้หนี้เค้า”
รัญไม่ตอบ รู้สึกเสียใจและผิดหวังกับแม่ รินลดาร้องไห้
“ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้ ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ด้วย”
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อถูกสอบสวน รมณีย์ที่อาการดีขึ้นแล้ว โวยวายบอกสารวัตร
“ไม่จริงค่ะคุณตำรวจ พวกมันเข้ามารุมทำร้ายฉัน ตบแล้วก็ต่อยฉันแถมเตะอีกต่างหาก คุณต้องดำเนินคดีกับพวกมันข้อหาพยายามฆ่าด้วยนะคะ”
“เรื่องนั้นผมได้แจ้งให้เค้าทราบแล้ว”
“ขอบคุณคุณมากนะคะ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าผมจะแจ้งให้ทราบ”
“แต่ถึงยังไงคุณตำรวจต้องจับมันเข้าตะรางให้หมดนะคะ โดยเฉพาะไอ้เสี่ยวันชัย มันเป็นตัวบงการสั่งลูกน้องให้มาฆ่าฉัน” ---“ครับ...ครับ”
ตำรวจหันเดินออกเจอรัญเปิดประตูเข้ามากับรินลดา
“ผมลาล่ะครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
ตำรวจออกไป
“คอยดูนะลูก แม่จะลากคอพวกมันเข้าตะรางให้หมดเลย”รมณีย์โวยวายไม่เลิก
“แม่ครับ”รัญเรียกเสียงเครียด ---“หือม์”
“แม่เอาบ้านไปจำนองเค้าเหรอครับ”
รมณีย์ชะงัก“ใครบอก”
“ตำรวจเค้าบอกผม ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะแม่ติดหนี้เสี่ยวันชัยเค้าสิบล้าน แล้วไม่มีเงินคืนเค้า”
“ไม่จริง...อย่าไปเชื่อมัน ตำรวจมันพูดจาซี้ซั้ว”
“แม่ครับ...เลิกโกหกพวกเราเถอะครับ ทำไมแม่ถึงกลับไปเล่นการพนันอีก ในเมื่อแม่ก็สัญญากับผมแล้วว่าแม่จะไม่เล่นการพนัน”
“นังริน นี่แกฟ้องพี่แกงั้นเหรอ”
“หนูเปล่าค่ะแม่”
“แล้วพี่แกรู้ได้ไง...แกนี่มันเลวจริงๆ”
“แม่ครับ แม่อย่าด่าน้องเลย แล้วก็เลิกโทษคนอื่นซะที”
“นี่แกว่าแม่งั้นเหรอ”
“ผมไม่ได้ว่าแม่ แต่ผมอยากให้แม่ยอมรับความจริง ที่ครอบครัวเราเป็นอย่างนี้ก็เพราะแม่ แม่เอาสมบัติของพ่อไปขายเพื่อเล่นการพนันจนเหลือแค่บ้านหลังเดียว แล้วเค้ากำลังจะมายึดแล้วด้วย”
“แล้วทำไม มันเป็นสิทธิ์ของฉัน...ฉันจะทำไงก็ได้ มันไม่เกี่ยวกับพวกแก”
รินลดามองแม่อย่างเสียใจ
“ทำไมแม่ถึงพูดอย่างนี้คะ พวกเราเป็นลูกแม่นะคะ แม่ไม่รักพวกเราเลยหรือไง”
“พวกแกน่ะสิ ไม่รักฉัน ฉันหาผู้หญิงรวยๆให้แก แกกลับไม่เอาไปคว้าผู้หญิงที่ไหนมาก็ไม่รู้"
“หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้วครับแม่ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับที่แม่เอาเงินไปเล่นการพนันจนหมด”
“นี่แกอย่ามาทำปากดียอกย้อนฉันนะ ฉันเป็นแม่แกนะ ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรทั้งนั้น”
“เอาล่ะครับ ถ้าแม่พูดแบบนี้เราก็เลิกพูดกันดีกว่า ผมเพียงแต่อยากถามแม่ว่านอกจากหนี้สิบล้านที่แม่เอาบ้านไปจำนองแล้ว แม่ยังมีหนี้ที่ไหนอีกรึเปล่า”
รมณีย์ทำเชิด
“ว่าไงครับแม่”
“ไม่มี...พวกแกไม่ต้องห่วงหรอก ให้ฉันออกจากโรงพยาบาลก่อนฉันจะจัดการเคลียร์ทุกอย่างเอง”
รัญมองแม่อย่างผิดหวังก่อนจะหันเดินออกไป รินลดายืนร้องไห้
“มายืนร้องไห้อยู่ทำไม ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก”
รินลดาเดินออกไป รมณีย์มองตามอย่างโกรธพาลลูก
ที่หน้าห้อง...รัญยืนอยู่มุมหนึ่ง รินลาเดินออกมาจากห้องรูดตัวลงร้องไห้ รัญเครียดนิ่งคิดหาทางหาเงินมาใช้หนี้แล้วถอนใจ
++++++++++++++++++++++
เพชร การ์ตูน นิภาพรรณและมงคลนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยกัน มงคลถามถึงเรื่องบัวขึ้นมา “นี่...เพชร เห็นบัวมันบอกว่ามีแฟน ใครเหรอลูก”มงคลถาม
“นั่นน่ะสิ แม่ถามก็ไม่ยอมบอก บอกว่าถึงเวลาจะพามาให้ดูเอง”นิภาพรรณเล่า
“ผมบอกแม่ไม่ได้หรอก”
“ทำไมบอกไม่ได้”
“ก็ผมสัญญากับไอ้บัวแล้วว่ามันจะเป็นคนบอกเอง”
“งั้นแกล่ะไอ้ตูน บอกป้ามาซิ”
“หนูก็สัญญากับบัวเหมือนกันค่ะคุณป้า”
“ทำไมมันลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน หรือว่าไอ้ผู้ชายคนนี้มันพิการ”มงคลบ่น
เพชรรีบแย้ง“ไม่พิการพ่อ รับรองคนนี้เพอร์เฟค มีการศึกษาสูง หน้าที่การงานดีรูปหล่อ มีชาติตระกูล”
นิภาพรรณตาโต“หา...หมายความว่าเป็นผู้ดีเก่างั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะป้านิ เที่ยวนี้สมใจป้านิแน่”
“ฟังแล้วอยากจะรู้จังว่าเป็นใคร เอ๊ะ...แต่เมื่อกี้ไม่เห็นแกบอกเลยว่ารวยหรือจน”
มงคลมองนิภาพรรณเซ็งๆ
“คุณนี่ก็...จะเอาให้มันครบหมวดหมู่เลยหรือไง เท่าที่ฟังมาคุณสมบัติแค่นี้ก็พอเหลือแหล่แล้ว ที่สำคัญขอให้ทำลูกเป็นก็แล้วกัน”
“อ้าว ถ้ามีเงินได้ด้วย มันก็ดี ไม่ใช่จนแล้วต้องมาเอาเงินจากเรา เราก็ตายสิ พูดไปแล้ว ก็เสียดายคุณฉัตรชัยนะ เจ้านั้นฐานะก็ดี พ่อแม่ก็ทำงานใหญ่โต”
“ไม่ต้องเสียดายหรอกแม่ เพราะยังไงคุณฉัตรชัยเค้าก็ไม่ไปไหนหรอก”เพชรบอก
“ทำไม...แกพูดยังกะว่าคุณฉัตรชัยเค้าชอบคนที่บ้านเรา”มงคลสงสัย
เพชรเหล่การ์ตูน“ก็ใช่น่ะสิพ่อ”
นิภาพรรณหน้าตื่น“ใคร”
ขณะเดียวกันนั้นฉัตรชัยเข้ามายกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
มงคลกับนิภาพรรณรับไหว้
“อ้าวคุณฉัตรชัย นี่กำลังพูดถึงอยู่ก็มาพอดี”เพชรทักทาย
“พูดถึงผมเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่บอกว่าพวกเรากลับมาพร้อมคุณ”การ์ตูนรีบบอก
“มาคุณฉัตรชัย ทานข้าวด้วยกัน”นิภาพรรณชวน
“ผมว่าจะมาขออนุญาตชวนน้องตูนไปทานข้าวข้างนอกครับ”
นิภาพรรณกับมงคลมองหน้ากันแล้วมองการ์ตูน การ์ตูนยิ้มอาย
“ได้มั้ยครับ”
นิภาพรรณยิ้มหน้าบาน“ตามสบายเลยค่ะ ไป ตูน อิ่มได้แล้ว ไปกินข้างนอก”
การ์ตูนอึกอัก
“แต่ว่าตูนเพิ่งทาน...”
“ไม่ต้องเหนียมหรอกน่ะ ใจจริงก็อยากไปใจจจะขาดอยู่แล้ว”เพชรแหย่
การ์ตูนค้อน
“พี่เพชรน่ะ พูดอะไรน่าเกลียด หนูไปก่อนนะคะ”
“ผมจะมาส่งซักสี่ห้าทุ่มนะครับ”
นิภาพรรณยิ้มแย้ม
“ได้เลยค่ะ พรุ่งนี้วันเสาร์ตูนไม่ต้องทำงาน”
การ์ตูนเดินตามฉัตรชัยออกไป
“นี่คุณฉัตรชัยเค้าชอบไอ้ตูนเหรอ” มงคลถามอย่างแปลกใจ ---“ครับ”
“แล้วเค้าไปชอบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ไปเมืองนอกนี่เหรอ”นิภาพรรณถามอย่างสงสัย
“คงไม่ใช่หรอกครับ ผมว่าคุณฉัตรชัยน่าจะชอบไอ้ตูนก่อนไป”
“คราวนี้ก็สมใจคุณแล้วนะ ได้ทั้งรวย หล่อ มีชาติตระกูล”มงคลประชด
“คุณอย่ามาทำเป็นแซวฉันนะ”นิภาพรรณค้อนสามี
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเดินขึ้นบันไดมาชั้นบน ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เพชรกดรับ“ฮัลโหล ว่าไงบัว”
“พี่เพชร รู้เรื่องแม่พี่รัญโดนทำร้ายมั้ย” ---“อ้าว...เรื่องอะไร”
“ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดมาก อยากให้พี่ไปเยี่ยมดูพี่รัญกับแม่เค้าหน่อย”
“เออ...เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปเยี่ยม”
“ฝากพี่เพชรดูพี่รัญด้วยนะ ดูน้ำเสียงเค้าไม่ค่อยดีเลย”
“แกนี่นะ ดูจะรักไอ้รัญมากนะ ทีมันยังไม่ให้น้องสาวกับฉันเลย”
“ก็เค้าไม่รู้ว่าฉันเป็นน้องสาวพี่ ถ้าเค้ารู้เค้าก็ยกให้แล้วล่ะ อย่าโกรธเค้าเลยนะ”
“เออ เออ แค่นี้นะ ฉันจะนอนแล้ว”
“ขอบคุณนะพี่เพชร ฉันรักพี่เพชรนะ”
“เออ”เพชรปิดโทรศัพท์ “ไอ้นี่...เวลาจะให้เราทำอะไรอ้อนตลอด”
เพชรเดินเข้าห้องไป
+ + + + + + + + + + + +
รัญกับรินลดากลับมาที่บ้าน เห็นของในบ้านล้มระเนระนาดแตกกระจาย รินลดากับรัญชะงัก รินลดาก้มลงเก็บของ รัญทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
“แล้วเราจะหาเงินที่ไหนไปใช้หนี้เค้าพี่รัญ”
“พรุ่งนี้พี่จะลองคุยกับเสี่ยวันชัยดู พี่จะขอทยอยผ่อนใช้หนี้เค้า”
“แล้วพี่จะมีเงินผ่อนเค้าเหรอตั้งสิบล้าน”
“พี่พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้างสี่ห้าล้าน ส่วนที่เหลือค่อยว่ากันอีกที”
“ฉันเองก็ไม่รู้จะช่วยพี่ยังไง รู้อย่างนี้ฉันน่าจะทำงานต่อ ไม่น่าลาออกไปเรียนเลย จะได้ช่วยพี่อีกแรง”
“เอาน่ะ แกอย่าคิดอะไรมากเลย พี่จะจัดการเรื่องนี้เองไปอาบน้ำเถอะไป วันนี้เราเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“พี่เองก็ควรจะพักผ่อนเหมือนกันนะ” ---“อืมม์”
รินลดาเดินออกไป รัญนั่งอึ้งมองบ้านแล้วเหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก
(จบตอนที่ 19)
ติดตามอ่านตอนต่อไป เวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
