ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 10
เพียงเพ็ญนัดพบรมณีย์ที่บ้าน เมื่อรมณีย์มาถึงเพียงเพ็ญถามทันที...
“ยังไงกันคะคุณหญิง ยัยอ้อมโทรมาร้องไห้ทุกวันว่าลูกชายคุณหญิงไม่สนใจเธอเลย วันๆเอาแต่ขลุกอยู่กับแม่บัวระวงอะไรนั่น ถ้าเป็นแบบนี้น้องคงต้องให้ยัยอ้อมกลับบ้านนะคะ”
“ใจเย็นสิคะคุณเพียงเพ็ญ ฉันบอกแล้วไงว่าขอเวลาหน่อย ไม่ช้าตารัญต้องเลิกกับแม่บัวระวงแน่”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ ลูกสาวน้องไม่ใช่ตัวสำรองนะคะ”
“ฉันรู้ค่ะ คุณเพียงเพ็ญไม่ต้องห่วงหรอก ถึงยังไงฉันก็ต้องทำให้ตารัญแต่งงานกับหนูอ้อมให้ได้”
“จริงนะคะ” ---“จริงสิคะ”
เพียงเพ็ญถอนใจ “ถ้าคุณหญิงรับปากแบบนี้เพ็ญก็สบายใจหน่อย ไม่อยากให้คนเค้ามา นินทาว่าลูกสาวบินไปหาผู้ชายถึงอิตาลีแล้วถูกผู้ชายไล่กลับ”
“เหตุการณ์แบบนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นพี่รับประกัน หนูอ้อมคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นสะใภ้พี่”
“เพ็ญต้องขอบคุณคุณหญิงแทนยัยอ้อมนะคะ”
“อ้อ เกือบลืม เรื่องเงินที่พี่ยืมคุณเพ็ญไป พี่เซ็นเช็คมาให้แล้วพร้อมดอกเบี้ยแสนนึง อาทิตย์หน้าก็ไปขึ้นเงินได้เลย”
รมณีย์หยิบเช็คส่งให้ เพียงเพ็ญยิ้มพอใจ แต่แกล้งทำเป็นปฏิเสธ
“ดอกบ้งดอกเบี้ยอะไรกัน ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“ไม่ได้จ้ะ เอาไว้ซื้อขนมทานเล่น”
“แหม คุณพี่หญิงเนี่ยน่ารักที่สุดเลย”
เสียงโทรศัพท์มือถือดัง เพียงเพ็ญเหลือบมอง รมณีย์กดรับ“ฮัลโหล”
เสียงนักเลงดังทันที...“คุณหญิง เช็คที่จ่ายมามันเด้งอีกแล้วนะ”
“เอาล่ะๆ เดี๋ยวฉันจัดการให้”รมณีย์ปิดโทรศัพท์แล้วแล้งบ่น “แย่จริงๆ”
“มีอะไรเหรอคะ”เพียงเพ็ญสงสัย
“พี่ไปสั่งให้เค้าทำเฟอร์นิเจอร์ใหม่ ทั้งตู้โต๊ะเตียง จะเตรียมทำห้องหอ ให้ตารัญกับหนูอ้อม แต่ไอ้ร้านมันบอกว่าต้องมัดจำเป็นเงินสดสามแสนวันนี้ พี่เขียนเช็คให้ มันก็ไม่เอาจะเอาเงินสดท่าเดียว”
“อ้าวเหรอคะ งั้นเอาของน้องไปก่อนมั้ยคะ น้องมีเงินสดอยู่สามแสนพอดี” ---“เกรงใจน่ะสิ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ถึงยังไงเราก็ต้องเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว” ---“ขอบใจจ้ะ”
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ” เพียงเพ็ญลุกออก
“ถ้าตารัญได้เป็นเขยบ้านนี้ เราคงสบายไปทั้งชาติ”รมณีย์ยิ้ม รอเงินจากเพียงเพ็ญอย่างอารมณ์ดี
+ + + + + + + + + + + +
เพียงเพ็ญเดินเข้ามาในห้องทำงาน ขณะที่สิงห์นั่งทำงานอยู่“คุณ ช่วยหยิบเงินในลิ้นชักให้ฉันสามแสนสิ”
สิงห์เงยขึ้นมอง...“เอาไปทำอะไร”
“คุณหญิงรมณีย์ แกจะไปมัดจำค่าทำเฟอร์นิเจอร์เรือนหอให้ยัยอ้อม”
“แล้วหนี้เก่าที่เค้าเอาไปล่ะ”
“เค้าเอามาคืนเรียบร้อยแล้ว นี่เค้าเพิ่งคืนเช็คมาให้”
เพียงเพ็ญโชว์เช็คให้ดู สิงห์ไม่ค่อยพอใจ
“คุณจะคบกับคุณหญิงรมณีย์ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่อย่าไปพัวพันกันเรื่องเงิน เดี๋ยวจะผิดใจกัน”
“นี่คุณสิงห์ คุณไม่ต้องมาสอนฉัน คุณหญิงรมณีย์เค้ามีเงินเป็นร้อยๆล้าน เงินที่เค้ายืมเรามันเป็นแค่เศษเงินของเค้า รอให้ยัยอ้อมได้แต่งกับลูกชายเค้าก่อนเถอะ สมบัติทั้งหมดของคุณหญิงก็จะเป็นของเรา...เร็ว หยิบเงินให้ฉันด้วย”
สิงห์ส่งเงินให้สามปึก เพ็ญรับไปแล้วเดินออก
“คนอะไร อยากจะได้แต่เงินทองของคนอื่น”สิงห์มองตามได้แต่บ่น
+ + + + + + + + + + + +
รัญเดินออกจากสถานทูต เพชรยืนรออยู่หน้าร้านกาแฟ รัญเดินผ่าน...“รัญ”
รัญชะงักมองเห็นเพชร“ไอ้เพชร”
รัญโกรธเดินหนี เพชรเดินตามคว้าแขน “เฮ้ย เดี๋ยวสิ”
“ปล่อย” ---“ฉันรู้ว่าแกโกรธแต่ฉันขอโทษ”
“ขอโทษงั้นเหรอ แกต่อยปากฉันแล้วบอกขอโทษงั้นเหรอ”
“แล้วจะให้ทำไง ถึงจะหายโกรธ”
รัญต่อยโครม หน้าเพชรผงะไป“โอ๊ย”
“แบบนี้ไง ฉันถึงหายโกรธ” ---“เจ็บนะโว้ย”
“วันนั้นแกต่อยฉันแรงกว่านี้อีกนะ”
“เอาล่ะ ถือว่าหายกันนะ”
“ยัง แกต้องบอกฉันมาก่อนว่าทำไมอยู่ๆ แกถึงมาที่นี่แล้วก็มาต่อยปากฉัน” ---“เอ่อ”
“นี่ไอ้เพชร บอกความจริงฉันมาเดี๋ยวนี้ ฉันรู้นะว่าแกต้องมีเรื่องอะไรซักอย่าง”
“บอกก็ได้ คือ ความจริงแล้วบัวระวงเนี่ย...” ---“ความจริงอะไร”
“เธอไม่ใช่ผู้หญิงหากินหรอก”
รัญแปลกใจ “อ้าว หมายความว่าไง ไม่ใช่ผู้หญิงหากิน”
“คือ เค้าเพิ่งทำงานนี้ครั้งแรก”
“อ๋อ เรื่องนั้นฉันรู้ เธอบอกฉันแล้ว”
“แล้วแกคิดยังไงกับเธอ”
“ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะฉันไม่ได้สนใจเรื่องคนแรกคนที่สอง”
“เฮ้ย นี่แกไม่ดีใจเหรอ เค้าเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์นะโว้ย”
“เราจะไปรู้ได้ยังไง เธออาจจะโกหกเราก็ได้”
“ไอ้บ้า”เพชรกระชากคอเสื้อรัญ “เธอบริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์นะโว้ย”
รัญมองหน้าเพชร มองมือที่กระชากคอเสื้อ เพชรชะงัก
“ขอโทษลืมตัวไปหน่อย”
“แล้วสรุปว่าไง แกชกฉันเพราะอะไร”
“ฉันพูดตรงๆนะ ที่ฉันมานี่ก็เพราะเป็นห่วงแก กลัวแกจะถูกเด็กมันหลอก”
“นี่ ไอ้เพชร ฉันไม่ใช่แกนะที่ติดเด็กออฟ ติดหมอนวด”
“หมายความว่าแกไม่มีใจให้กับน้องบัวระวงเลยเหรอ”
“แกจะบ้าเหรอ ฉันมีอาชีพอย่างนี้ จะไปรักผู้หญิงขายบริการได้ยังไง”
เพชรอึ้ง “แกเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าเหมือนผิดหวัง”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“ว่าแต่แกเถอะ แกไม่เคยมีอะไรกับบัวระวงจริงนะ” ---“ไม่มี”
“งั้นก็แล้วไป ตอนแรกที่แกต่อยฉัน ฉันนึกว่าแกหึงบัวระวงซะอีก”
“ฉันไม่บ้าอย่างงั้นหรอก แล้วนี่แกจะกลับบ้านเลยเหรอ ไปดื่มอะไรกันหน่อยมั้ย”
“ไม่ได้ ฉันต้องกลับไปกินข้าวบ้าน แกไปกินข้าวบ้านฉันมั้ยล่ะ บัวระวงเค้าทำอาหารอร่อยนะ” ---“ก็ได้”
รัญตบไหล่เพชรกอดคอเดินออก
+ + + + + + + + + + + +
รัญเปิดประตูเข้ามาในบ้าน เพชรเดินตามเข้ามา “บัว”รัญร้องเรียก
“ขา บัวอยู่ในครัวค่ะ”
รัญเดินเข้ามาหา “ทำอะไรเนี่ยหอมจัง”
“สตูเนื้อค่ะ” ---“คุณเนี่ยรู้ใจจริงๆทำแต่ของชอบของผม”
รัญเข้ามากอดหอมแก้มบัว เพชรเดินเข้ามาเห็น “เฮ้ยไอ้รัญ”
บัวสะดุ้งตกใจผละออก มองพี่ชาย เพชรมองจ้องไม่พอใจ
“อ้อ พี่ชวนเพื่อนมาทานข้าวด้วย วันนี้บัวต้องแสดงฝีมือให้เต็มที่นะ อย่าให้พี่อายเพื่อนล่ะ”
เพชรมองจ้อง บัวมองฝืนยิ้ม“หวัดดีค่ะ”
“หวัดดี”
“ตามสบายนะเพชร จะดื่มอะไรก็หยิบได้เลยในตู้เย็น บัว...” ---“ขา”
“ถ้าเคี่ยวซุปเสร็จแล้ว ช่วยถูหลังให้พี่หน่อยสิ”
เพชรตะลึง “เฮ้ย แกจะให้บัวไปถูหลังแกเลยเหรอ”
“ทำไม บัวเค้าถูให้ฉันทุกวัน” ---“หา... ทุกวันเลยเหรอ”
บัวยิ้มหวาน...“เปล่าค่ะ พี่รัญเค้าล้อเล่น เดี๋ยวบัวตามเข้าไปนะคะ”
รัญเดินขึ้นห้องไป เพชรหันมาหาบัวทันที...
“นี่ ไอ้บัว ไหนแกสัญญากับพี่แล้วไง”
“พี่รัญเค้าก็หยอกเล่นไปอย่างงั้นเอง”
“มันไม่หยอกหรอก พี่ว่ามันเอาจริง พี่ว่าเราต้องยุติเรื่องนี้ได้แล้ว”
เสียงรัญตะโกนดังขึ้น...“บัว เร็วสิ พี่รออยู่นะ”
เพชรตะโกนตอบ“เฮ้ย น้องเค้ายังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย”
“ไม่เป็นไร ฉันรอได้”
เพชรบ่นเบาๆ “ไอ้รัญนี่มันเลวจริงๆ”
“ใจเย็นน่ะพี่เพชร พี่เพชรต้องไว้ใจบัวนะ”
“ไว้ใจกับผีอะไร แกต้องไปอาบน้ำให้มันสองต่อสอง”
“บัวไม่ได้อาบ แค่เอาแปรงถูหลังให้เค้าหน่อยเดียว ถ้าฉันไม่เข้าไปเค้าต้องสงสัยแล้วนะ”
บัวส่งทัพพีให้“พี่เพชรเคี่ยวสตูให้หน่อยนะ อีกห้านาทีก็ปิดไฟได้แล้ว”
บัววิ่งออกไป เพชรมองตามอย่างแค้นใจ
“ไอ้รัญนะไอ้รัญอย่าให้ถึงทีฉันบ้าง”
เพชรหันไปเคี่ยวซุปต่ออย้างเซ็งๆ บัวเข้าไปในห้อง เห็นรัญยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก็มองแปลกใจ
“อ้าว ไหนว่าอาบน้ำไงคะ”
“เปล่า พี่ไม่อยากให้บัวอยู่สองต่องสองกับไอ้เพชรมัน” ---“ทำไมล่ะคะ”
“ไอ้นี่มันเป็นเสือผู้หญิง” ---“คุณเพชรเค้าคงไม่สนใจบัวหรอกค่ะ”
“ทำไมจะไม่สนใจ พี่เห็นสายตาที่มันจ้องบัวนะ ดูมันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อบัว พี่ว่าบัวอยู่ห่างๆมันดีกว่า”
บัวยิ้มขำ“พี่รัญหึงบัวเหรอคะ”
รัญชะงัก “ก็ตอนนี้บัวอยู่กับพี่ พี่ไม่อยากให้ผู้ชายอื่นยุ่งกับบัว”
“นั่นแหละค่ะ เค้าเรียกว่าหึง”
“ก็ได้ หึงก็หึง สัญญานะว่าจะไม่อยู่ใกล้ไอ้เพชรมัน” ---“ค่ะ”
รัญจุ๊บแก้มบัวที่เชื่อฟังเขา
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเคี่ยวสตูหันมองหลังวางทัพพี เดินย่องไปที่หน้าห้องรัญ เพชรเงี่ยหูฟังเสียงภายในห้องไม่ได้ยินอะไร “ทำอะไรวะ”
เพชรเดินกลับมาที่ครัวอย่างหงุดหงิด ตักซุปชิม แล้วดับแก๊ส รินลดาเดินเข้ามาในครัวเห็นด้านหลังเพชร รินลดาย่องเข้ามาหา
“วันนี้พี่รัญทำครัวเองซะด้วย”รินลดากอดข้างหลัง “วันนี้ทำอะไรกินคะ”
เพชรตกใจ “เฮ้ย”
รินลดาผละออก เห็นเพชร...
“ว้าย คุณ”
เพชรดีใจ “คุณ...”
“นี่คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“อะไรนะครับ คุณอยู่ที่นี่งั้นเหรอ” ---“ใช่ ฉันอยู่ที่นี่”
“ผมไม่อยากเชื่อนะเนี่ยว่าผมจะได้เจอคุณที่นี่”
“ฉันว่าคุณหยุดพูดแล้วออกไปได้แล้ว ก่อนที่พี่ชายฉันจะกลับมาเล่นงานคุณ”
“พี่ชาย อย่าบอกนะว่าคุณ...”
รัญเดินออกมาจากห้อง“ใช่ นั่นยัยรินน้องสาวฉันเอง แกจำรินไม่ได้เหรอ”
เพชรมองหน้ารินลดา“เนี่ยเหรอ น้องริน เมื่อก่อนที่เคยเจอตอนเด็กตัวดำๆฟันหลอไม่ใช่เหรอ”
“ใครคะพี่รัญ น้องงงไปหมดแล้ว”รินลดาถาม
“พี่เพชรไง เพื่อนสมัยเรียนพี่ รินคงจำไม่ได้ พอพี่ไปเรียนเมืองนอกเพชรก็ไม่เคยมาบ้านเราเลย”
“แต่จากนี้ไปฉันจะมาทุกวันแล้ว”
เพชรมองรินลดาอย่างสนใจมาก รินลดามองค้อนเดินขึ้นห้องไป เพชรยังมองตาม
“เฮ้ย น้อยๆหน่อย น้องฉันนะโว้ย”
“ก็รู้แล้วว่าน้องแก”
“ขอเตือนนะโว้ยไอ้เพชร แกควรจะอยู่ห่างๆน้องฉัน”
รัญหันเดินกลับเข้าห้อง
“หนอย ทีน้องสาวตัวเองทำหวง”เพชรมองตามอย่างหมั่นไส้
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาเปิดห้องเข้ามาเห็นอ้อมนอนหลับอยู่บนเตียง“อ้าว พี่อ้อม”
“อืมม์...อย่าเสียงดัง ฉันจะนอน”
“นอนอะไรคะ นี่มันเย็นแล้ว น้องนึกว่าพี่ไปเที่ยวข้างนอกซะอีก”
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับเมืองไทยแล้วนะ”
“หา ไม่ได้นะคะ พี่อ้อมกลับไมได้”
“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อวันๆพี่ชายเธอเอาแต่ขลุกอยู่กับนังบัวระวง ฉันไม่อยู่ต่อให้เสีย self แล้ว”
“พี่อ้อมขา น้องขอร้องล่ะ อย่ากลับเลยนะคะ ถ้าพี่อ้อมกลับน้องก็ต้องกลับด้วย”
“ทำไม เธอตัวติดกับฉันเหรอ อ้อ หรือที่เชียร์ให้ฉันชอบพี่ชาย เพราะกลัวจะไม่ได้อยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะ น้องเพียงแต่เห็นว่าพี่อ้อมน่ะเหมาะสมกับพี่รัญมากกกก”
“เสียใจด้วย ฉันคอนเฟิร์มตั๋วกลับเรียบร้อยแล้ว”
อ้อมจะออกไปจากห้อง รินลดาคว้าแขน“พี่อ้อม”
“ปล่อย” รินลดาจำใจปล่อยแขนอ้อมเดินออกไป รินลดาเศร้าใจ เพราะถ้าอ้อมกลับ เธอก็จะไม่ได้เรียนต่อ...
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 10 (ต่อ)
อ้อมเดินลงมาจากห้อง เข้ามาในครัว พอเลี้ยวก็ชนเข้ากับเพชร“อุ๊ย”
“ขอโทษครับ”
อ้อมทำหยิ่งใส่“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันมอง”
“ผมชื่อเพชรครับเป็นเพื่อนรัญ คุณคงเป็นคุณอ้อม”
อ้อมแปลกใจ“คุณรู้จักฉันได้ยังไงเนี่ย”
“อ๋อ รัญเคยเล่าเรื่องคุณให้ฟังครับ”
“เล่าเรื่องฉัน เรื่องเกี่ยวกับอะไรเหรอคะ”
“เค้าบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงสวยน่ะครับ”
“พี่รัญพูดกับคุณอย่างงั้นจริงเหรอคะ”อ้อมสนใจฟังทันที
“จริงครับ แล้วคุณก็เป็นผู้หญิงสวยจริงๆด้วย”
เพชรมองอย่างเจ้าชู้ บัวเดินเข้ามาเห็น
“อ้าว คุณเพชร นี่รู้จักกับคุณอ้อมแล้วเหรอคะ”
“ก็เพิ่งรู้จักนี่แหละ”
อ้อมขยับเดินจะเดินไป
“เดี๋ยวค่ะคุณอ้อม”บัวรีบเรียก
“มีอะไร” ---“นี่คุณเพชร เป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงงานซีอิ๊วที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยค่ะ”
อ้อมหันมองเพชรทันทีด้วยความสนใจ เพชรยิ้มให้ อ้อมยิ้มตอบทันที
“ถ้าอย่างงั้นคุณคงต้องรวยมากสิคะ”
“ก็ไม่มากเท่าไหร่หรอกครับ แค่ติดอันดับหนึ่งในสิบของหนังสือฟรอบครับ”
อ้อมเปลี่ยนท่าทีทันที“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เมื่อกี้อ้อมไม่ทันมองคุณเพชร”
“ไม่เป็นไรครับ มองช้าดีกว่าไม่มองเลย”
อ้อมยิ้มสบตาเพชร บัวมองอย่างพอใจ
“ไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะคุณอ้อม พี่รัญรออยู่”
“เชิญค่ะคุณเพชร”
อ้อมเดินนำไป บัวมองสบตาเพชร บัวกระซิบ“จัดการเลยนะพี่เพชร”
“แกนะแกหาเรื่องให้พี่จริงๆ”
“พี่รับปากว่าจะช่วยบัวแล้วนะ”
เพชรส่ายหน้าเดินตามอ้อมไป
“คราวนี้เราก็จะหมดเสี้ยนหนามซะที”บัวแอบหัวเราะอยู่คนเดียว
+ + + + + + + + + + + +
ขณะที่นั่งทานอาหารด้วยกัน บัวตักอาหารให้รัญ อ้อมมองหมั่นไส้ตักให้เพชรบ้าง รินลดาเหลือบมองท่าทางอ้อมกับเพชรอย่างไม่ชอบใจ
“คุณเพชรมาเที่ยวเหรอคะ”อ้อมชวนคุย
“ครับ แล้วก็มาเรื่องงานด้วย มาดูตลาดน่ะครับ”
“หมายความว่าจะส่งซีอิ๊วมาขายที่นี่เหรอคะ”
“ครับ เพราะที่นี่คนเอเชียอยู่เยอะ แล้วคุณอ้อมล่ะครับ เห็นรัญเล่าว่ามาเรียน เรียนอะไรเหรอครับ”
อ้อมยิ้มหวาน “กะว่าจะเรียนเกี่ยวกับแฟชั่นดีไซน์ค่ะ อ้อมเป็นคนชอบแต่งตัว”
“ก็ดีนะครับผมว่าเหมาะกับคนสวยๆอย่างคุณอ้อม”
รินลดาเห็นเพชรชมอ้อมก็ไม่พอใจ วางช้อนทันที“ขอตัวนะคะ”
“อ้าว ทำไมอิ่มเร็วล่ะริน”รัญถาม
“นั่นสิคะ วันนี้อาหารไม่อร่อยเหรอคะ”
“เปล่า อยู่ๆเหมือนจะอ้วก ก็เลยไม่อยากกิน ขอตัวค่ะ”
รินลดาเหลือบมองเพชรอย่างหมั่นไส้ลุกเดินออกไป เพชรชะงักมองตาม อ้อมยังคุยต่อ...
“ถ้าอย่างงั้นช่วงที่คุณเพชรอยู่ที่นี่ ให้อ้อมเป็นไกด์นำเที่ยวมั้ยคะ ตอนนี้อ้อมพาทัวร์ได้ทะลุปรุโปร่งเลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ...”
ที่ใต้โต๊ะ เท้าบัวเตะเท้าเพชร “โอ๊ย...”เพชรร้อง
“เป็นอะไร” เพชรเหลือบมองหน้าบัว บัวถลึงตาใส่
“สงสัยยุงกัด ก็ได้ครับคุณอ้อม”
อ้อมยกแก้วให้ เพชรฝืนยิ้มมองหน้าบัว บัวยิ้มให้ รัญมองเพชรกับบัวอย่างสงสัย
+ + + + + + + + + + + +
รินลดานั่งหน้าบึ้งอยู่ในห้อง“นึกแล้วว่าอีตานี่ต้องเป็นคนเจ้าชู้ หนอย พออยู่ลำพังกับเราทำจีบเรา พอเจอพี่อ้อมก็จีบพี่อ้อม ผู้ชายอะไรทุเรศที่สุด”
รินลดาปาตุ๊กตาหัวนอนใส่ประตู อ้อมเปิดเข้ามาโดนหัวพอดี
“ว้าย อะไรกันเนี่ย” ---“ขอโทษค่ะพี่อ้อม น้องซ้อมปาเป้าน่ะค่ะ”
“เธอนี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง” ---“เพื่อนพี่รัญกลับไปแล้วเหรอคะ”
“อืมม์ นี่เธอว่าคุณเพชรเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่ทราบสิคะ น้องไม่รู้จักเค้า”
“แต่พี่ว่าเค้าชอบพี่นะ”
รินลดาเสียงดัง “อะไรนะคะ”
“ทำไมต้องทำเสียงตกใจด้วยพี่บอกว่าท่าทางคุณเพชรเค้าจะชอบพี่ เธอเห็นสายตาที่เค้ามองพี่มั้ย”
“น้องไม่เห็นมีอะไรนี่คะ เค้าก็ดูคุยปกติ”
“ปกติอะไร เค้าส่งสายตาหวานฉ่ำให้พี่ตลอด พี่ว่าเค้าต้องชอบพี่แน่ๆ”
รินลดาชะงัก “แล้วพี่อ้อมล่ะคะ พี่อ้อมชอบเค้ารึเปล่า”
“ก็น่าสนใจดีนะ หน้าตาก็ไม่เลวแถมมีเงิน บางทีพี่อาจจะเปลี่ยนใจ จากพี่ชายเธอมาหาคุณเพชรก็ได้”
“ไม่ได้นะคะ” ---“ทำไมจะไม่ได้ ถ้าพี่ชายเธอมัวลุ่มหลงกับนังบัวระวง ฉันก็มีสิทธิ์เปลี่ยนใจ ตอนนี้มันอยู่ที่เธอแล้ว รินลดา ถ้าเธออยากได้ฉันเป็นพี่สะใภ้ก็เขี่ยนังบัวระวงออกไปซะ”
“น้องก็พยายามอยู่นะคะ”
“แต่มันต้องมากกว่านี้ เข้าใจรึเปล่า” ---“ค่ะ”
อ้อมคว้าผ้าเช็ดตัวจะเข้าห้องน้ำแล้วชะงัก
“อ้อ เธอโทรยกเลิกตั๋วกลับเมืองไทยให้พี่ด้วยนะ พี่ไปอาบน้ำก่อน”
อ้อมเดินเข้าไปห้องน้ำ รินมองตามอย่างเริ่มไม่ชอบอ้อม
+ + + + + + + + + + + +
เมื่ออยู่ในห้องกับบัว รัญถามถึงสิ่งที่สงสัย...
“บัวไม่เคยรู้จักกับไอ้เพชรจริง ๆใช่มั้ย”
“จริงสิคะ ทำไมพี่รัญถามบัวอย่างนี้”
“พี่รู้สึกเหมือนไอ้เพชรมันสนใจบัว”
“ไม่หรอกค่ะ ตอนทานข้าวบัวเห็นคุณเพชรเค้าคุยอยู่แต่กับคุณอ้อม”
“ใช่ มันคุยกับคุณอ้อม แต่มันชอบเหลือบมองบัวบ่อยๆ”
“บัวว่าพี่รัญคิดมากไปแล้วล่ะค่ะ บัวไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยบัวนอนก่อนนะคะ”
บัวล้มตัวลงนอนปิดไฟหัวเตียง รัญปิดไฟ พลิกตัวมากอดบัวไว้ บัวหนักใจ เมื่อนึกถึงที่เพชรสั่งไว้ว่าไม่ให้นอนกับรัญอีก....
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่ รัญชงกาแฟดื่มมองนาฬิการอเวลา บัวกับรินลดาที่ไปตลาดด้วยกัน เดินกลับเข้มา
“อ้าว พี่รัญวันนี้ไม่ไปไหนเหรอ”รินลดาแปลกใจ
“ไป เดี๋ยวเที่ยงนี้พี่มีนัดไปรับแขกของสถานทูต”
“ใครมาอีกล่ะคะ” ---“เห็นว่าเป็นลูกรัฐมนตรี”
“แล้วพี่รัญจะกลับมาทานข้าวเย็นมั้ยคะ”บัวถาม
“ไม่ล่ะ พี่ว่าเราไปหาอะไรข้างนอกทานเลยดีกว่า”
“พี่รัญจะให้บัวไปด้วยเหรอคะ” ---“ใช่จ้ะ”
รินลดารีบขัด “พี่รัญไปทำงานไม่ใช่เหรอ คะจะเอายัยบัวไปทำไม”
“บัวเค้าเป็นแฟนพี่ ทำไมจะไปไม่ได้ บัวเสร็จรึยัง ถ้าเสร็จแล้วก็ไปกัน”
“งั้นรินไปด้วยนะ”รินลดารีบบอก
“เธออย่าไปเลย พี่อยากไปกับบัวตามลำพัง ไปบัว”
รัญกับบัวเดินออก รินลดามองตามอย่างขัดใจ
+ + + + + + + + + + + +
รัญกับบัวเดินเข้าไปในสนามบินด้วยกัน
“เดี๋ยวหลังจากที่พี่พาแขกไปเช็คอินโรงแรมแล้ว เราค่อยไปชอปปิ้งกันดีมั้ย”รัญชวน
“แล้วแต่พี่รัญค่ะ แล้วนี่รัฐมนตรีอะไรมาเหรอคะ”
“ไม่ใช่รัฐมนตรีหรอก ลูกชายรัฐมนตรีกระทรวงการคลัง”
บัวตกใจ“หา...ลูกชายรัฐมนตรีกระทรวงการคลังเหรอคะ”
“ใช่ อย่าบอกนะว่ารู้จักเค้า”รัญมองหึงๆ
“ไม่ค่ะ ไม่รู้จัก”
บัวอึ้งกังวล รัญมอง
“คุณไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวผมจะแนะนำกับเค้าว่าคุณเป็นแฟนผม” ---“ค่ะ”
บัวเหลือบมองซ้ายขวาอย่างใจไม่ดี หาทางเลี่ยง รัญมองหา เห็นฉัตรชัยเดินออกมา“นั่นไง มาแล้ว”
บัวหันมองตาม เห็นฉัตรชัยเดินมาหยุดมองหาซ้ายขวา บัวตัดสินใจหลบทันที
“เอ่อ พี่รัญคะ บัวขอตัวก่อนนะคะ บัวปวดท้องค่ะ”
บัวหันวิ่งไปทันที รัญเดินไปหาฉัตรชัย
“สวัสดีครับคุณฉัตรชัย ผมรัญครับ”
“สวัสดีครับคุณรัญ”
“เดินทางเป็นยังไงครับ”
“ดีครับ เราไปกันเลยมั้ยครับ”
“รอซักครู่นะครับพอดีแฟนผมไปห้องน้ำ”
บัวแอบมองจากด้านหลัง เห็นรัญกับฉัตรชัยยืนรอ บัวตัดสินใจโทรหารัญ เสียงมือถือรัญดัง รัญกดรับ“ฮัลโหล”
“พี่รัญคะ นี่บัวนะ พี่รัญไปก่อนเถอะ” ---“ทำไมล่ะ”
“คือ บัวบังเอิญเจอเพื่อนน่ะค่ะ เค้าเพิ่งมาจากเมืองไทย เดี๋ยวบัวไปส่งเพื่อนก่อน อีกชั่วโมงเราค่อยไปเจอกันที่หน้าดูโอโม่นะคะ”
“เอางั้นก็ได้”รัญปิดโทรศัพท์ หันมาบอกฉัตรชัย “ไปครับคุณฉัตรชัย”
“แล้วแฟนท่านเลขาล่ะครับ”
“เค้าบังเอิญเจอเพื่อนน่ะครับ เชิญครับ”
รัญพาฉัตรชัยไปที่โรงแรม เมื่อเชคอินเสร็จเอากุญแจเดินเข้ามาให้ฉัตรชัย“นี่ครับห้องคุณ”
“ขอบคุณมากครับ”
“คุณฉัตรชัยมีอะไรอยากให้ผมช่วยมั้ยครับ”
“ผมอยากถามนิดนึงว่า ท่านเลขารู้จักคนไทยที่นี่เยอะใช่มั้ยครับ”
“ส่วนใหญ่ก็รู้จักน่ะครับ”
“แล้วพอจะรู้จักผู้หญิงชื่อรวินวรกานต์....มั้ยครับ”ฉัตรชัยบอกชื่อและนามสกุล
“รวินวรกานต์ .....เหรอครับ” ---“รู้จักเหรอครับ”
“ไม่ใช่ครับ ผมเพียงแต่มีเพื่อนนามสกุลเดียวกัน”
“ผู้ชายหรือผู้หญิงครับ” ---“ผู้ชายครับ”
“นึกว่าผู้หญิงซะอีก”
“แล้วคุณรวินวรกานต์เค้าเป็นใครเหรอครับ”
“คู่หมั้นผมน่ะครับ เค้ามาเที่ยวที่นี่...ขอบคุณคุณรัญมากนะครับ ที่ไปรับ”
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรก็โทรหาผมได้” ---“ครับ”
ฉัตรชัยเดินออก รัญมองตามพึมพัมชื่อ “รวินวรกานต์” เพื่อให้จำได้ จะได้ไปบอกเพชร
รินลดานั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ คุยกับรมณีย์ในจอ...
“ว่าไงยัยริน คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว แล้วนังบัวระวงไปจากพี่ชายแกรึยัง”
รินลดาทอดถอนใจ “ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยค่ะแม่ แถมพี่รัญกับบัวระวงยังรักกันเหนียว แน่นไปไหนมาไหนตัวแทบจะติดกันตลอด”
“แกนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ แม่อุตส่าห์ส่งให้ไปช่วยหนูอ้อม”รมณีย์หงุดหงิด
“แม่คะ หนูว่าพี่รัญคงไม่ชอบพี่อ้อมจริงๆ แล้วยิ่งนานวันไปหนูว่า พี่อ้อมไม่เหมาะกับพี่รัญหรอก”
“แกหมายความว่าไง”
“ก็พี่อ้อมน่ะ ทำอะไรก็ไม่เป็นซักอย่าง ดีแต่ชี้นิ้วสั่ง อาหารการกินก็ทำไม่เป็น ไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นแม่บ้านแม่เรือนให้พี่รัญได้เลย”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญ เค้ามีเงินก็พอแล้ว”
“แต่หนูคิดว่าหนูคงผลักดันให้พี่รัญรักเค้าไม่สำเร็จหรอก”
“แต่แกต้องทำให้สำเร็จ เพราะอนาคตของแกอยู่ที่หนูอ้อม เข้าใจรึเปล่า” ---“แต่แม่คะ...”
หน้ารมณีย์ในจอดับหายไป รินลดาถอนใจ “โอ๊ย เซ็งจริงๆ”
เพชรเดินถือแก้วกาแฟออกมาจากครัว
“มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”
รินลดาสะดุ้ง “นี่คุณมาแอบฟังฉันเหรอ”
“ผมไม่เสียมารยาทอย่างงั้นหรอกครับ”
“แล้วนี่คุณมาทำไม พี่รัญไม่อยู่นะ”
“ผมมาหาคุณ” ---“มาหาฉัน มีเรื่องอะไร”
“ผมอยากชวนคุณไปเที่ยวข้างนอก” ---“ฉันไม่ไป”
“ทำไมครับ ผมน่ารังเกียจหรือไง”
“ฉันว่าคุณน่าจะรู้ตัวเองดี ผู้ชายอย่างคุณเนี่ยเป็นประเภทที่ฉันเกลียด”
“แต่ผู้หญิงอย่างคุณเป็นประเภทที่ผมชอบ”
รินลดาชะงัก
“ผมพูดจริงๆนะ ตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรกผมก็บอกตัวเองว่าคุณคือผู้หญิงที่ผมตามหามาทั้งชีวิต”
“คุณนี่มันทุเรศจริงๆ พูดออกมาได้ ตอนเจอกันครั้งแรกคุณคิดว่าฉันเป็นหมอนวดด้วยซ้ำ”รินลดาโวย
“นั่นแหละครับ ผมถึงได้ติดตาตรึงใจในตัวคุณมาถึงทุกวันนี้”
เพชรมองจ้อง รินลดาประหม่าถอยหนี เพชรเดินเข้าหา รินลดาไปชนโต๊ะมือไปโดนกาน้ำร้อน“โอ๊ย”
“คุณเป็นอะไร”เพชรคว้ามือรินลดา
“ปล่อยนะ” ---“ให้ผมดูหน่อย...มือพองซะด้วย มานี่”
เพชรดึงแขนรินลดาไปที่อ่างล้างมือ“จะทำอะไร”
เพชรเปิดก๊อกน้ำ จับมือรินลดาแช่น้ำ
“เอามือแช่น้ำเย็นไว้” ---“โอ๊ย”
“ทนเจ็บหน่อยครับ เดี๋ยวก็ยุบ”
“เป็นเพราะคุณคนเดียว ทำให้ฉันโดน”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย คุณเองต่างหากที่เขินจนถอยไปโดนหม้อกาแฟ” ---“เขินอะไร”
“ก็เขินเพราะคุณเองก็ชอบผมเหมือนกันใช่มั้ย”
เพชรบีบมือรินลดาเบาๆ รินลดาประหม่า
“ปล่อยมือฉันได้แล้ว” ---“ผมจะไม่ปล่อยจนกว่า คุณจะบอกว่าคุณก็มีใจกับผม”
เพชรมองจ้องตา รินลดาเขินอายหลบตา เบี่ยงหน้าไปอีกทาง เพชรขยับตัวเข้าหา ขณะเดียวกันอ้อมเดินลงมาจากชั้นบน
“คุณเพชรคะ”เพชรกับรินลดาสะดุ้ง อ้อมมองทั้งสองคน
“นั่นทำอะไรกันอยู่คะ”
“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ คุณรินมือพอง ผมเลยช่วยจับมือแช่น้ำเย็น”
รินลดาดึงมือออกจากเพชร“ขอบคุณมากค่ะ”
“อ้อมเสร็จแล้วค่ะ ไปกันได้แล้ว”
“นี่พี่อ้อมจะไปไหน”
“คุณเพชรเค้าชวนพี่ออกไปเที่ยว”
รินลดาเหลือบมองหน้าเพชรอย่างเยาะหยันในความเจ้าชู้ เพชรยิ้มให้รินลดาเหมือนไม่มีอะไร
“คุณรินไปด้วยกันนะครับ”เพชรชวน
“ฉันไม่ไป” ---“ดีแล้วจ้ะ เธออย่าไปเลย จะได้ไม่เป็นก้างขวางคอพี่ ไปค่ะคุณเพชร”
อ้อมดึงแขนเพชรออกไป รินลดามองตามอย่างโกรธๆ
“หนอย บอกชอบเราอยู่หยกๆแต่ออกไปกับพี่อ้อม กระล่อนจริงๆ...เฮ้ย ถ้าเค้าสองคนชอบกัน...ไม่ได้ แม่ต้องเล่นงานเราแน่”
รินลดาคว้าเสื้อแจคเกตวิ่งตามออกไป
(จบตอนที่ 10)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
