รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 18
พรรณอรกับพรพรรณรู้เรื่องประนอมจากดำเกิงแล้ว
“เป็นประนอมจริงๆ ด้วย แล้วนี่ประนอมจะมาอีกเมื่อไหร่ ดำเกิง” พรรณอรถาม
“เจอแมวหมู่รุมขนาดนั้น คุณนอมคงไม่กลับมาแล้วล่ะครับ คุณผู้หญิง”
พรพรรณกวาดตามองชัยวัฒน์ กันยาและสายใจอย่างไม่พอใจ ชัยวัฒน์ กันยาและสายใจหลบตาพรพรรณเป็นแถว
“พวกเธอมีสิทธิ์อะไรถึงไปไล่ประนอมอย่างนั้น”
“โธ่ คุณพรพรรณครับ พวกเราหวังดีนะครับ ไม่อยากให้ประนอมเข้ามารบกวนการทำงานของคุณผู้หญิง”
“ก็รู้อยู่แล้วนี่คะว่า พี่นอมซมซานกลับมาของานทำ”
“แล้วยังไงคุณพรพรรณก็คงไม่รับพี่นอมกลับมาแน่ๆ...”
“ใครบอกว่า เราจะไม่รับประนอมกลับมา เรายินดีรับประนอมกลับมาทุกเมื่อ ขอให้ทุกคนรับรู้เอาไว้ด้วย” พรรณอรขัด
“พี่อรคะ เรื่องนี้พรยังไม่ตัดสินใจนะคะ”
“แต่พี่ตัดสินใจไปแล้ว แล้วพี่ก็แน่ใจด้วยว่า พี่ตัดสินใจไม่ผิด ขอให้พี่ได้ทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวซักครั้งเถอะนะ พร”
พรรณอรพูดจบก็เดินออกไป
“คุณพรพรรณครับ !” ชัยวัฒน์เรียก
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ครูชัย คุณผู้หญิงตัดสินใจไปแล้ว ฉันคงไปเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แล้วฉันก็หวังว่า จะไม่เกิดเรื่องอย่างวันนี้อีก อย่ามาอ้างว่าหวังดี ทำอะไรลงไปก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจตัวเอง”
พรพรรณเดินออกไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่ห้องทำงาน ดาวเรืองนั่งลงนิ่งคิดพิจารณา เธอหันมามองณิชมนที่พยายามทำตัวปกติไม่ให้มีพิรุธใดๆพงษ์เทพยังคงสับสนกับเรื่องของณิชมน
“หนูบอกว่า หนูชื่อะไรนะ ชื่อนิดหรือจ๊ะ แล้วทำงานที่บ้านสรณาลัยมานานเท่าไหร่ แล้วทำไมถึงลาออกมาซะล่ะ”
“หนูเพิ่งทำงานได้ไม่นานค่ะ หนูไม่ได้ลาออก แต่ถูกไล่ออกค่ะ หนูจะไม่ทำให้อาจารย์ต้องลำบากใจหรอกนะคะ หนูไปหาที่พักที่อื่นได้ ขอโทษนะคะที่มารบกวน”
“แล้วคุณจะไปพักที่ไหน” พงษ์เทพถาม
“ฉันหาได้ก็แล้วกันค่ะ คุณพงษ์เทพ คุณไม่น่าพาฉันมาที่นี่เลย หนูลาเลยนะคะ อาจารย์”
ณิชมนรีบยกมือไหว้ลาดาวเรือง
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป ถ้าหนูยังไม่มีที่พัก ที่หอพักยังพอมีห้องว่างอยู่”
“แต่ว่าหนู..”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้ะ พักที่นี่ไปก่อนจนกว่าหนูจะหาที่พักใหม่ได้ เดี๋ยวฉันให้เด็กจัดห้องให้นะ”
ดาวเรืองเดินออกไป พงษ์เทพมองณิชมนนิ่งอย่างแคลงใจ
“คุณไม่ใช่แม่บ้านประนอม แล้วคุณเป็นใคร”
“ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี”
“งั้นก็เริ่มต้นด้วยการบอกชื่อคุณมา”
“ฉันชื่อณิชมนค่ะ”
“คุณชื่อณิชมน แล้วคุณมาเป็นแม่บ้านประนอมได้ยังไง เล่ามาให้หมด”
ณิชมนนิ่งอ้ำอึ้งไม่พร้อมจะบอกความจริง
“คุณบอกผมมาเถอะ คุณไว้ใจผมได้ เหมือนกับที่ผมเชื่อใจคุณว่า ไม่งั้นผมก็บอกเรื่องคุณกับอาจารย์ดาวเรืองไปแล้ว”
“ฉันชื่อณิชมน ค่ะ ณิชมน ชุติมันต์”
“ณิชมน ชุติมันต์...”
“ฉันเป็นหลานของคุณหญิงนวลแข สุธาสินค่ะ คุณพงษ์เทพ”
พงษ์เทพนิ่งอึ้งไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชาภัทรเดินวนไปเวียนมายังค้างคาใจเรื่องบุรธัชอยู่
“ณิชาไม่คิดเลยจริงๆนะคะว่า ธัชจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ นี่ธัชขับรถไล่ตามแม่บ้านประนอมจนเกือบพาณิชาลงข้างทาง ธัชไม่ได้ห่วงณิชาเลยซักนิดคุณย่าเข้าใจหรือยังคะ ทำไมณิชาถึงอยากให้ธัชอยู่ห่างๆแม่บ้านประนอม ผู้หญิงคนนี้ทำให้ธัชไม่เป็นตัวของตัวเอง”
นวลแขฟังณิชาภัทรแล้วนิ่งคิดอย่างสุขุม
“ถึงยังไงเราก็อย่าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณชายนักเลย ณิชา”
“ณิชาไม่ยุ่งไม่ได้หรอกนะคะ คุณย่า ณิชากลัวว่าธัชจะทำอะไรบ้าๆอย่างวันนี้อีก”
“เราไม่ได้เป็นแฟนคุณชายแล้วนะ คุณชายจะไปชอบพอใคร เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งเกี่ยวแล้ว”
“ถึงแม้ว่าผู้หญิงที่ธัชไปชอบพอเป็นคนที่มีประวัติน่าสงสัยหรือคะ”
“เราอคติไปเองหรือเปล่า”
“ณิชาไม่ได้อคติค่ะ แม่บ้านประนอมต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ๆ อยู่ๆก็โผล่เข้ามาทำให้ชีวิตทุกคนยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด ณิชาจะต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่”
ณิชาภัทรมุ่งมั่นจะสืบประวัติของณิชมน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พงษ์เทพรู้เรื่องทุกอย่างของณิชมนแล้ว
“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในโลกนี้ แล้วมีใครรู้เรื่องนี้อีกครับ”
“คุณภาสค่ะ แต่คุณภาสรู้แค่ว่า ฉันชื่อณิชมน ไม่ได้รู้ว่าฉันเป็นใคร”
“ผมว่าตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะบอกความจริงกับทุกคนนะครับ”
“คุณจะให้ฉันบอกกับใครล่ะ ฉันจะเป็นประนอมหรือจะเป็นณิชมนก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรหรอกค่ะ”
“คุณยายคุณไงครับ ท่านตามหาคุณกับคุณแม่คุณอยู่ไม่ใช่เหรอครับ”
“คุณยายตามหาเราเพื่อให้มาทำข้อตกลงไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับมรดกของท่านเท่านั้นแหละค่ะ”
“ยังไงคุณก็ควรไปพบท่านซักครั้งนะครับ”
“ฉันไม่มีเงินไม่มีงาน ถ้าฉันไปพบท่านตอนนี้ คุณคิดว่า ท่านจะคิดยังไงนอกจากคิดว่าฉันต้องการความช่วยเหลือจากท่าน”
“คุณเป็นหลานแท้ๆของท่านนะครับ คุณณิชมน ผมเชื่อว่า ท่านยินดีที่จะช่วยเหลือคุณอยู่แล้ว”
“ไม่ค่ะ ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ไปหาคุณยาย ท่านไม่ต้องการฉัน ฉันจะกลับไปหาท่านทำไมคะ”
“คุณณิชมน..”
“ถ้าคุณยังอยากเป็นเพื่อนฉันอยู่ คุณต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะคะ รับปากกับฉันซิคะ คุณพงษ์เทพ”
“ผมรับปากคุณ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”
ณิชมนโล่งใจว่าตัวเองแก้ปัญหาไปได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชมองสร้อยของณิชมนที่ถืออยู่ในมือ เขาดูล็อคเก็ตใกล้ๆขยับจะเปิดล็อคเก็ตออก อาจถือถ้วยกาแฟเดินเข้ามาขัดจังหวะ
“กาแฟครับ คุณชาย”
บุรธัชรีบเก็บสร้อยใส่ลิ้นชักโดยทันทีไม่ทันได้เห็นรูปข้างในล็อคเก็ต เขาทำกลบเกลื่อนหันไปเขียนแบบต่อ
“ออกแบบบ้านให้ใครหรือครับ คุณชาย”
“บ้านพักนักเรียนของโรงเรียนเวียงดอย ฉันรับปากครูมงคลว่าจะช่วยสร้างบ้านพักให้”
“ดีครับ หาอะไรทำให้มันยุ่งๆเข้าไว้ จะได้ไม่ฟุ้งซ่านคิดเรื่องอื่น”
“ฉันจะฟุ้งซ่านคิดเรื่องอะไร” บุรธัชทำดุใส่
“ก็คุณชายกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ ก็เรื่องนั้นแหละครับ”
อาจเดินออกไปแล้วทำเป็นนึกได้หันกลับมา
“อ้อ มีคนเห็นคุณพงษ์เทพขับรถออกจากวิทยาลัยพลพิทักษ์เมื่อตอนเย็นคงจะไปส่งคุณนอมที่นั่น อย่างนี้คุณนอมคงไม่ได้ไปทำงานกับคุณพงษ์เทพแน่”
บุรธัชเผลอยิ้มอย่างพอใจพอเห็นอาจมองมาเขารีบปรับสีหน้านิ่งเฉยแทบไม่ทัน
“แต่ผมคิดว่าคุณนอมคงพักอยู่กับอาจารย์ดาวเรืองไม่นานหรอกครับคุณชายจะทำอะไรก็รีบทำเข้า ก่อนที่คุณนอมหนีหายไปอีก”
อาจเดินออกไป บุรธัชนิ่งคิด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
วิทยาลัยพลพิทักษ์ในตอนเช้า ณิชมนเก็บกวาดทำความสะอาดห้องทำงาน เธอปัดสมุดนัดหมายของดาวเรืองร่วงหล่นลงพื้นโดยไม่ตั้งใจ รูปณิชมนตอนเด็กกับพ่อแม่หลุดกระเด็นจากสมุดนัดหมายของดาวเรือง เธอหยิบรูปขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ
“รูปเพื่อนฉันเองแหละ” ดาวเรืองพูด
ณิชมนตกใจหันไปเห็นดาวเรืองกำลังยืนมองมา
“หนู..หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ”
ณิชมนรีบเอารูปแทรกกลับคืนไปในสมุดนัดหมาย ดาวเรืองเข้ามาดึงรูปจากณิชมนไปดู ณิชมนยืนหนาวๆร้อนๆอยู่
“คือ..หนูว่างๆไม่มีอะไรทำ ก็เลยเข้ามาทำความสะอาดน่ะค่ะ”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน”
ดาวเรืองมองรูปในมือแล้วเงยหน้ามองณิชมน
“ทำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้าหนูเหลือเกิน ก่อนหน้าที่ฉันจะเจอหนูที่บ้านสรณาลัย เราเคยเจอกันที่อื่นหรือเปล่า”
“เราไม่เคยเจอกันค่ะ..อาจารย์บอกว่า นี่เป็นรูปเพื่อนของอาจารย์เหรอคะ”
“ณัชชาเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่า ตอนนี้เพื่อนสนิทคนนี้ของฉันอยู่ที่ไหน เค้าส่งรูปนี้มาให้เมื่อหลายปีก่อนแล้วก็ขาดการติดต่อไปเลย เค้าตัดขาดครอบครัวแล้วยังตัดขาดเพื่อนอีก”
“ไม่ใช่ว่าทางครอบครัวตัดขาดคุณณัชชาก่อนหรือคะ คุณณัชชาถึงได้ไม่ติดต่อกับใครอีกเลย”
ดาวเรืองมองณิชมนอย่างสงสัย
“เออ..คือ..หนูเดาเรื่องเอาน่ะค่ะ หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ควรออกความเห็นหนูขอตัวก่อนนะคะ”
ณิชมนจะเดินออกไปแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นบุรธัชก้าวเข้ามา
“คุณชายธัช มาแต่เช้าเชียวนะคะ มีธุระอะไรหรือคะ” ดาวเรืองทัก
บุรธัชยกมือไหว้ดาวเรือง
“สวัสดีครับ อาจารย์ ผมมาขอยืมคนของอาจารย์ไปช่วยงานที่รีสอร์ตหน่อยน่ะครับ”
“จะให้ไปช่วยงานอะไรล่ะคะ แล้วต้องการซักกี่คน”
“คนเดียวก็พอครับ คนนี้ก็ได้ครับ ท่าทางจะว่างอยู่ ขอบคุณนะครับ อาจารย์ เสร็จงานแล้วผมจะพาตัวมาส่งคืนทันทีครับ”
บุรธัชดึงณิชมนไปด้วยอย่างดื้อๆ
“เออ..เดี๋ยวซิคะ คุณ..ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงด้วยเลย”
ณิชมนต้องปล่อยเลยตามเลยกลัวบุรธัชจะหลุดชื่อประนอมออกมาความลับแตกแน่
“คุณชายคะ หนูคนนี้ไม่ใช่คนของครูนะคะ” ดาวเรืองบอก
บุรธัชไม่ทันฟังดาวเรืองพาตัวณิชมนไปลิ่วๆแล้ว ณิชาภัทรเดินเข้ามาอีกทางด้านหนึ่งหยุดมองบุรธัชที่ลากณิชมนออกไปด้วยกัน เธอนึกไว้อยู่แล้วว่าบุรธัชต้องมาตามตัวณิชมน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
โรงเรียนเวียงดอยในตอนเช้า รวิภาสทำหน้าเคร่งเครียดใส่พิมพ์นฤมลที่กำลังอ้อนขอไปหาประนอม
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้”
“โธ่ พี่ภาส นมลขอลาไปแป๊บเดียวเอง ขอให้นมลเห็นว่า พี่นอมไม่เป็นไรแล้วจริงๆ แล้วนมลจะรีบกลับมา”
“ไม่ต้องห่วงประนอมนักเลยน่า นมล ยังไงประนอมต้องเอาตัวรอดได้แน่”
“นมลเคยทำผิดกับพี่นอม ถ้ามีโอกาสที่จะช่วยพี่นอมเพื่อชดใช้ความผิด นมลก็ต้องรีบทำ พี่ภาสจะว่านมลบ้าคิดไปเองก็ได้ แต่นมลกลัวว่า ถ้ารอให้งานที่นี่เสร็จ นมลอาจจะไมได้เจอพี่นอมอีก”
“นี่นะเหตุผลของนมล ฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้น ยังไงพี่ก็ให้นมลไปไม่ได้”
“นมลฝากงานไว้กับมีนเรียบร้อยแล้ว รับรองนมลไม่ทำเสียงานแน่”
“โยนงานตัวเองให้คนอื่นอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน ไปทำงานของตัวเอง ไป”
“นี่พี่ภาสจะไม่ให้นมลไปจริงๆใช่มั้ย งั้นต่อไปไม่ต้องมาพูดกันเลย”
“ไปทำงานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน” รวิภาสหลุดปาก
“นมลทำงานเสร็จก็ไปหาพี่นอมได้ใช่มั้ย ขอบคุณนะคะ พี่ภาส”
พิมพ์นฤมลรีบเดินไปอย่างดีใจ
“เดี๋ยว พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น...”
รวิภาสมองตามอย่างหนักใจเพราะยังไงเขาก็ไม่ให้พิมพ์นฤมลไปหาณิชมนแน่ๆ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่รีสอร์ตเทพสุธา บุรธัชดึงตัวณิชมนเข้ามาที่ล็อบบี้ณิชมนเบี่ยงตัวเองหลุดออกจากบุรธัช
“ปล่อยฉันได้แล้ว คุณต้องการอะไรจากฉันอีกคะ คุณชายธัช”
“ทำไมเธอต้องโกหกด้วย”
“ฉันโกหกคุณตั้งหลายเรื่อง จะให้ฉันตอบเรื่องไหนก่อนล่ะ เรื่องคุณพงษ์เทพหรือคะ ค่ะ ฉันไม่ได้ไปทำงานกับคุณพงษ์เทพ ฉันโกหกคุณเพราะฉันต้องการไปจากคุณ ได้รับคำตอบที่ต้องการแล้วใช่มั้ยคะ”
“ฉันไม่เชื่อที่เธอพูด มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่”
“ฉันก็เป็นคนอย่างนี้แหละค่ะ คุณก็มองฉันออกตั้งแต่แรกแล้ว ฉันเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้ ฉันทำงานทุกอย่างได้เพื่อเงิน รู้อย่างนี้แล้วคุณก็ไม่ควรจะมายุ่งกับฉันอีก”
“งั้นถ้าฉันจ่ายเธอมากพอ เธอก็จะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการงั้นซิ”
“ฉันไม่น่าจะมาเสียเวลากับคุณเลย”
ณิชมนเดินหนีอย่างโกรธๆ
“จะไปไหน ไม่อยากได้สร้อยของเธอคืนเหรอ ประนอม”
ณิชมนชะงักกึกหันกลับมามองบุรธัช
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินออกมาที่อีกมุมของรีสอร์ตอย่างสบายอารมณ์ ณิชมนได้แต่เดินตามอย่างทำอะไรไม่ได้
“ฉันจะแน่ใจได้ไงว่า สร้อยของฉันอยู่ที่คุณจริงๆ”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ”
“แล้วคุณเก็บสร้อยไว้ที่ไหนถึงคืนให้ฉันตอนนี้ไม่ได้”
“สร้อยของเธออยู่ที่บ้าน รอให้ฉันเสร็จงานที่นี่ก่อน แล้วค่อยตามฉันไปรับคืนที่บ้าน”
“ลุงอาจคงรู้ใช่มั้ยคะว่า คุณเก็บสร้อยไว้ที่ไหน ฉันไปรับคืนจากลุงอาจก็แล้วกัน คุณจะได้ทำงานของคุณไปโดยไม่ต้องมาห่วงเรื่องฉัน”
บุรธัชดึงตัวณิชมนไว้ก่อนที่เธอจะเลี่ยงหลบไป
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ถ้าอยากได้สร้อยคืน มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อย”
“คุณนี่เคยทำอะไรให้ใครโดยไม่ต้องการผลตอบแทนบ้างหรือเปล่า คุณต้องการอะไร ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ฉันจะไม่กลับไปทำงานให้คุณอีก ฉันไม่อยากถูกไล่ซ้ำสอง..”
“หมายความว่าไงถูกไล่ซ้ำสอง ใครไล่เธอ เธอออกจากบ้านฉันไปเองนะ”
ณิชมนรีบเลี่ยงไม่อยากพูดถึงที่ณิชาภัทรเคยออกปากไล่เธอ
“เจ้านายจอมจับผิดอย่างคุณ ไม่ว่าใครก็ทำงานด้วยไม่นานหรอก ไม่โดนไล่ออกก็คงต้องลาออกเอง ตกลงคุณต้องการอะไรจากฉัน”
“อยู่ช่วยงานฉันที่นี่วันนึง”
ณิชมนนิ่งคิดชั่งใจ
“แค่วันเดียวเท่านั้น ไม่ได้หรือไง...”
นวลแขเดินเข้ามา บุรธัชกับณิชมนหันไปมองอย่างแปลกใจ
“ลืมที่นัดไว้กับย่าแล้วล่ะซิ คุณชาย”
บุรธัชยิ้มเจื่อนๆวุ่นกับเรื่องณิชมนจนลืมนวลแขไปเสียสนิท ณิชมนมองนวลแขนิ่งไม่คาดคิดว่าจะได้พบกันอีก
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 18(ต่อ)
ณิชาภัทรนั่งรออย่างกระวนกระวายใจ ดาวเรืองเดินเข้ามานั่งกับณิชาภัทร
“รอประเดี๋ยวนะ ณิชา พอดีเลขาฯครูจัดตู้เอกสารใหม่ แฟ้มเก่าๆก็เลยเอาไปเก็บที่ฝ่ายธุรการหมด คงต้องให้เวลาเค้าค้นดูหน่อย ว่าแต่จะเอาประวัติประนอมไปทำอะไร ครูก็เคยบอกแล้วว่า ประนอมก็เป็นแค่ลูกจ้างธรรมดาทั่วไป ไม่ได้มีประวัติพิศดารโลดโผนให้ต้องสนใจเลย”
“แต่ณิชาคิดว่า แม่บ้านประนอมคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ ค่ะ”
“คุณชายก็เคยให้ลุงอาจมาขอประวัติประนอมไปนะ ถ้ามีอะไรที่น่าสงสัยคุณชายคงไม่อยู่เฉยแน่”
“แล้วธัชได้แฟ้มประวัติของแม่บ้านประนอมไปทั้งหมดเลยหรือเปล่าคะ”
“ตอนนั้นครูกำลังยุ่งๆอยู่ ก็เลยให้แค่สำเนาประวัติการทำงานไป เห็นว่าลุงอาจจะไปสืบต่อที่อื่นเอง แล้วก็คงจะสืบไม่เจออะไร ไม่งั้นคุณชายคงไม่กล้าให้ประนอมไปทำงานที่บ้านหรอกมั้ง”
“ขอให้ณิชาดูประวัติแม่บ้านประนอมอย่างละเอียดก่อนเถอะค่ะ แล้วณิชาถึงจะตัดสินใจได้ว่า ควรจะไว้ใจแม่บ้านประนอมคนนี้ได้หรือเปล่า”
ณิชาภัทรมุ่งมั่นสืบค้นหาความจริงเรื่องณิชมนต่อไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พงษ์เทพเดินเข้ามาที่ห้องทำงานดาวเรือง เลขาฯของดาวเรืองเดินมาอีกทางพลางเปิดแฟ้มเช็คดูเอกสารอีกทีเลขาฯไม่ทันมองเดินชนเข้ากับพงษ์เทพอย่างจังแฟ้มในมือเลขาฯหล่นกระจาย
“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
พงษ์เทพช่วยเลขาฯเก็บเอกสารให้
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันเดี๋ยวเก็บเองได้ค่ะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรนักหนา ทำไมต้องรีบเอาวันนี้ด้วย ยัยประนอมนี่หางานให้ฉันได้ตลอดจริงๆ มีคนมาถามหาได้ทุกวัน” เลขาฯบ่น
พงษ์เทพกำลังช่วยเก็บเอกสารอยู่ชะงักเมื่อได้ยินชื่อประนอม และเหลือบเห็นใบสมัครงานของประนอมที่มีรูปประนอมตัวจริงติดอยู่เขารีบดึงรูปประนอมตัวจริงออกมาแล้วใส่เอกสารคืนไปในแฟ้ม เลขาฯรับแฟ้มเอกสารคืนจากพงษ์เทพ
“ขอบคุณค่ะ”
เลขาฯรีบเดินออกไป พงษ์เทพมองตามอย่างโล่งใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชพานวลแขเดินเข้ามาในห้องอาหารที่รีสอร์ตเทพสุธา ณิชมนเดินตามหลังมาช้าๆ มองนวลแขเกาะแขนบุรธัชอย่างสนิทสนมทำให้เธออดรู้สึกสะท้อนใจไม่ได้
“ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ คุณหญิงย่า ผมลืมสนิทเลยว่า นัดทานข้าวกับคุณหญิงย่าที่นี่”
“ไม่เป็นไรหรอก ยัยณิชาก็ลืมเหมือนกัน นัดกันดิบดีว่าวันนี้จะมาด้วยกันก็ไม่รู้หายไปไหนแต่เช้าเรามันแก่แล้ว คนก็เลยไม่เห็นความสำคัญ” นวลแขหยอกเล่น
บุรธัชพานวลแขนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“คุณหญิงย่ามีความสำคัญสำหรับผมเสมอครับ ผมรับรองเลยว่า ต่อไปจะไม่ลืมนัดของคุณหญิงย่าเด็ดขาด”
นวลแขมองณิชมนที่ลังเลไม่กล้าร่วมโต๊ะรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก
“นั่งลงซิ หนู มาทานข้าวด้วยกัน”
ณิชมนนั่งลงร่วมโต๊ะอย่างไม่เต็มใจ
“วันนี้ได้มีโอกาสคุยกันซักทีนะ ประนอม นี่กลับมาทำงานกับคุณชายแล้วเหรอจ๊ะ”
“หนูแค่มาช่วยงานชั่วคราวน่ะค่ะ คุณหญิง”
“ปกติคุณชายเป็นคนช่างเลือก ไม่ค่อยรับใครทำงานง่ายๆ หนูต้องทำงานได้ถูกใจมาก ลาออกไปแล้ว คุณชายก็ยังไปตามตัวกลับมาช่วยงานอีก ทำไมไม่อยู่ทำงานกับคุณชายต่อล่ะ มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ คุณหญิงย่านัดผมวันนี้เพราะอยากรู้เรื่องณิชมนใช่มั้ยครับว่า มีอะไรคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว”
ณิชมนแอบมีความหวังที่นวลแขยังนึกถึงอยู่
“ย่าอยากรู้เรื่องบ้านชุติมันต์ต่างหาก ลูกสาวณัชชาจะกลับมาซื้อบ้านชุติมันต์จริงๆเหรอ ย่าว่าไม่ต้องรอหรอก คุณชายอยากขายหรืออยากทำอะไรก็จัดการไปเลย”
“คุณหญิงย่าอยากรู้ว่า ณิชมนโทรติดต่อมาอีกหรือเปล่า ก็ถามผมตรงๆก็ได้ครับ”
“ย่าไม่อยากจะสนใจแล้วล่ะ ถ้าหากสองแม่ลูกนั่นกลับมาก็ดี จะได้มาจัดการเรื่องที่ค้างคากันอยู่ หรือถ้าจะไม่กลับมา ย่าก็จะถือว่า เราไม่มีวาสนาต่อกัน ทางนั้นทำเหมือนตายจากกันไปแล้ว เราจะทำอะไรได้ล่ะ”
นวลแขหันไปมองณิชมนที่นิ่งอึ้งคิดว่านวลแขตัดเยื่อใยหมดสิ้นแล้ว
“หนูเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่..ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอตัวนะคะ”
ณิชมนรีบลุกเดินออกไป บุรธัชมองตามณิชมนอย่างเป็นห่วงรู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินมาสงบสติอารมณ์ที่มุมเงียบๆของรีสอร์ต บุรธัชเดินตามมาเจอณิชมนนิ่งน้ำตาซึมอยู่
“เป็นอะไรไป”
ณิชมนรีบปาดน้ำตาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร คุณกับคุณหญิงคงอยากคุยกันเป็นการส่วนตัว ฉันอยู่ เดี๋ยวจะคุยกันไม่สะดวก”
“แต่ฉันว่า มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น”
“ฉันแอบอิจฉาคุณน่ะค่ะ คุณหญิงดูรักคุณเหมือนหลานแท้ๆของท่านเลยนะคะ ฉันก็เลยอดนึกถึงตัวเองไม่ได้ ยิ่งเวลาผ่านไป ฉันก็เริ่มจะลืมแล้วว่า การได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัวมันเป็นยังไง”
“พ่อแม่ของเธอแยกทางกัน ชีวิตเธออาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ฉันเชื่อว่า พ่อแม่เธอยังรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง ยังไงเธอก็ยังมีครอบครัวที่กลับไปหาได้ทุกเมื่อ”
“ฉันไม่มีครอบครัวให้กลับไปหาแล้วล่ะค่ะ แล้ววันนี้ฉันก็ยิ่งแน่ใจว่า ฉันไม่มีครอบครัวเหลืออยู่แล้วจริงๆ ชีวิตนี้ฉันไม่ขออะไรมาก ขอแค่มีใครรอฉันอยู่ที่บ้าน แต่ตอนนี้แม้แต่บ้าน ฉันก็ยังไม่มี...”
บุรธัชดึงณิชมนเข้ามาใกล้
“ถ้าเธอไม่มีใครรอเธออยู่ ก็กลับมาหาฉันซิ ประนอม ฉันจะดูแลเธอเอง”
ณิชมนมองบุรธัชนิ่งเกือบใจอ่อนแล้วได้สติถอยห่างออกมา
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะดูแลฉันได้”
ณิชมนรีบเดินหนีไป บุรธัชรีบตามไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พงษ์เทพเดินเข้ามาในห้องทำงานของดาวเรือง เลขาฯ เดินสวนออกไปพอดี ณิชาภัทรกำลังอ่านแฟ้มประวัติของประนอมอยู่ ดาวเรืองหันไปเห็นพงษ์เทพเดินเข้ามา พงษ์เทพยกมือไหว้เธอ
“สวัสดีครับ อาจารย์”
“คุณพงษ์เทพมาหาหนูนิดหรือคะ หนูนิดไม่อยู่หรอกนะคะ ไปช่วยงานคุณชายธัชที่รีสอร์ต”
“ไปช่วยงานคุณชายธัชที่รีสอร์ต ได้ไงครับเนี่ย”
“ครูก็กำลังงงๆอยู่เหมือนกัน”
ณิชาภัทรก้มหน้าก้มตาค้นอ่านประวัติของประนอมจนไม่ทันฟังอะไร
“ประวัติของแม่บ้านประนอมมีแค่นี้หรือคะ อาจารย์ แล้วไม่มีรูปหรือคะ”
“รูปก็ติดอยู่กับใบสมัครงานนั่นแหละ”
“ไม่มีนี่คะ อาจารย์ ณิชาอยากเห็นรูปแม่บ้านประนอมจังเลยค่ะ ณิชาจะได้แน่ใจว่า ไม่ได้สงสัยไปเอง”
“รู้สึกว่าครูจะมีรูปประนอมอยู่นะ ขอครูหาดูก่อน”
พงษ์เทพมองดาวเรืองที่ค้นหารูปของประนอมอย่างลุ้นๆ ดาวเรืองค้นหาจนเจอรูปถ่ายปึกใหญ่ในซองหยิบออกมาดูทีละใบ
“นี่ไง เจอแล้ว รูปนี้ถ่ายกันเมื่องานวันปีใหม่ปีที่แล้ว”
ณิชาภัทรรับรูปถ่ายมาดู รูปถ่ายหมู่มวลประนอมถ่ายกับลูกจ้างในวิทยาลัยคนอื่นๆ
“ไหนคะ แม่บ้านประนอม”
“นี่ไง ประนอม ตัวโตเบ้อเริ่ม ไม่เห็นได้ยังไง”
ดาวเรืองจิ้มไปที่ประนอมอ้วนดำยิ้มร่ากลางหมู่เพื่อนลูกจ้าง
“นี่หรือคะ แม่บ้านประนอม อาจารย์แน่ใจนะคะ”
พงษ์เทพหมดแรงลุ้นเพราะรู้ว่าความลับแตกแน่ๆแล้ว
“ก็ใช่น่ะซิ นี่แหละประนอม”
ณิชาภัทรนิ่งอึ้งมึนงง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินกลับมาทางไปห้องอาหาร บุรธัชตามมาดึงตัวณิชมนไว้
“เธอหมายความว่าไงที่ว่า ฉันไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะดูแลเธอได้”
“คุณก็รู้อยู่ว่า คุณมีคนที่ต้องดูแลอยู่แล้ว คุณณิชาไงคะ”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเธอกับฉัน ณิชาไม่เกี่ยว”
“คุณณิชาไม่เกี่ยวได้ยังไง เธอยังรักคุณอยู่นะคะ”
“ณิชากับฉันเป็นแค่เพื่อนกัน ฉันจะทำอะไรก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับณิชาแล้วตอนนี้เธอไม่ต้องไปคิดถึงคนอื่นเลย ถ้าหากว่าเธอไม่มีที่ไป..เธอก็กลับไปกับฉัน..”
“คุณแน่ใจหรือคะว่า คุณอยากให้ฉันกลับไปกับคุณจริงๆ คุณรู้จักฉันดีพอแล้วเหรอ”
“เธอก็ให้โอกาสฉันได้รู้จักเธอมากขึ้นกว่านี้ซิ”
“คุณรู้จักฉันที่เป็นแม่บ้านประนอมอย่างนี้ดีแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่อยากทำให้ชีวิตของคุณต้องยุ่งยากไปกว่านี้ เรากลับไปหาคุณหญิงเถอะนะคะ ทิ้งท่านไว้นานแล้ว”
ณิชมนเดินออกไป บุรธัชมองตามเริ่มสงสัยมากขึ้น
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชาภัทรถือแฟ้มประวัติประนอมเดินมาที่รถ พงษ์เทพเดินตามมาอย่างร้อนใจ
“คุณณิชา ! คุณจะไปไหน”
“ณิชาจะไปบอกความจริงกับธัชน่ะซิคะ”
“ผมขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครเลยนะครับ คุณนอมไม่ได้ตั้งใจจะโกหกหลอกลวงใครจริงๆ..”
“นี่คุณรู้เรื่องนี้มานานแล้วหรือคะ คุณพงษ์เทพ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่า คุณกำลังช่วยเหลือพวกสิบแปดมงกุฎอยู่นะคะ”
“คุณนอมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”
“งั้นคุณก็รู้ซิว่า จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”
“ผมไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรทั้งนั้น คุณทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้เหรอครับ คุณณิชา คุณนอมกำลังจะไปจากที่นี่แล้ว เค้าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับใครอีก”
“ณิชาไม่เชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนี้อีกต่อไปแล้ว ณิชาจะต้องเปิดโปงความจริงให้ทุกคนรู้ คราวนี้ผู้หญิงคนนี้จะได้ไปจากที่นี่จริงๆ”
ณิชาภัทรรีบขึ้นรถไป พงษ์เทพรีบแยกออกไปที่รถของตัวเองทันที
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลกับมีนและกลุ่มนักศึกษาจัดหนังสือจนเต็มชั้นหนังสือในห้องสมุดและรวบรวมกล่องกระดาษ เศษหนังสือพิมพ์เก็บใส่ถุงขยะจนเสร็จเรียบร้อย พิมพ์นฤมลกับมีนถอยหลังมาดูผลงานของตัวเองอย่างพอใจ
“เรียบร้อยซะที”
“เสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้อีกนะ อย่างนี้แกมีเวลาถมเถเลย นมล รีบไปรีบมาน่าจะกลับมาทันเตรียมทำมื้อเย็นพอดี”
รวิภาสกับกันต์ขนโต๊ะเก้าอี้เข้ามาจัดเตรียมห้องสมุดให้เสร็จสมบูรณ์ พิมพ์นฤมลรีบเดินไปหารวิภาสอย่างดีใจ
“พี่ภาสคะ นมลทำงานส่วนของนมลเสร็จแล้วนะ นมลไปได้แล้วใช่มั้ย”
“ไปไม่ได้”
“พี่ภาสจะผิดคำพูดหรือไง พี่ภาสบอกว่า ให้นมลทำงานของตัวเองให้เสร็จแล้วถึงจะไปหาพี่นอมได้”
“ทำงานของตัวเองเสร็จแล้ว ก็ไปช่วยงานคนอื่นต่อซิ ยังมีงานอย่างอื่นให้ทำอีกเยอะแยะ”
“นมลถามเป็นครั้งสุดท้ายนะ พี่ภาสจะไม่ให้นมลไปจริงๆ ใช่มั้ย”
“คิดว่างานออกค่ายอาสานี่เป็นงานเล่นๆ งั้นเหรอ ที่นี่ทุกคนต้องทำตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ห้ามทุกคนออกนอกค่าย รู้ไว้ด้วย”
พิมพ์นฤมลโมโหฮึดฮัดถอยกลับไปยืนสงบสติอารมณ์
“ยกโต๊ะยกเก้าอี้เข้ามาอีก เดี๋ยวจัดห้องสมุดเสร็จ เรียกน้องๆมาประชุมสรุปงานด้วยนะไอ้กันต์ ขอสรุปรายงานเมื่อวานด้วยนะนมล”
รวิภาสหันไปหาพิมพ์นฤมลแต่เธอหายไปแล้ว
“นมลล่ะ” รวิภาสถาม
“ไปแล้ว !” กันต์กับมีนตอบ
“หาเรื่องให้อีกแล้ว นมล !”
รวิภาสนิ่งคิดก่อนจะสังหรณ์ใจเผ่นออกไปตามพิมพ์นฤมลทันที
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเดินมากับนวลแข นวลแขเอื้อมมือไปเกาะแขนณิชมนไว้
“ขอเกาะหน่อยนะ สงสัยวันนี้จะเดินมากไปหน่อย เริ่มปวดเข่าอีกแล้ว”
ณิชมนกระชับมือนวลแขไว้แน่น เธอมองนวลแขรู้สึกใกล้ชิดอย่างไม่เคยได้รับมาก่อน นวลแขมองณิชมนนิ่ง
“ถ้าวันนี้ฉันทำให้หนูต้องอึดอัดใจก็ต้องขอโทษด้วยนะ”
“หนูไม่ได้อึดอัดใจอะไรนี่คะ”
“ปกติฉันไม่เคยพูดเรื่องในครอบครัวให้คนอื่นฟังหรอกนะ วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร เผลอตัวพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องไปตั้งมากมาย อย่าถือสาคนแก่เลยนะ”
“คุณหญิงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูรู้ตัวดีว่า หนูเป็นคนนอก หนูจะไม่เอาเรื่องในครอบครัวของคุณหญิงไปพูดต่ออย่างแน่นอนค่ะ”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่เสียดายเวลา เราน่าจะทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แต่ฉันกลับคุยแต่เรื่องของตัวเอง ไว้โอกาสหน้าแล้วกันเราคงจะได้เจอกันอีกนะ”
“หนูคงไม่มีโอกาสได้เจอคุณหญิงแล้วล่ะค่ะ”
“หนูจะไปไหนล่ะ ฉันขอถามตรงๆนะ มีปัญหากับคุณชายอยู่ใช่มั้ย หนูกับคุณชายอาจจะมีความแตกต่างกันบ้าง ก็ต้องมีการปรับตัวเข้าหากัน”
“ค่ะ หนูทราบว่า หนูกับคุณชายแตกต่างกันมาก หนูถึงตัดสินใจกลับไปที่ๆหนูมา หนูผิดเองที่ตั้งความหวังไว้สูงเกินไป”
ณิชมนหมายถึงการกลับมาหาครอบครัวที่เมืองไทยแต่นวลแขนึกว่าณิชมนหมายถึงบุรธัช ทันใดนั้นเองบุรธัชก็เดินเข้ามา
“คุณชายมาพอดีเลย ที่จริงไม่ต้องมารอส่งย่าก็ได้ มีงานอะไรก็ไปทำเถอะ”
“มีปัญหาเรื่องระบบเครื่องทำความเย็นนิดหน่อย แต่ผมจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะครับ มาส่งคุณย่าแค่นี้ ไม่ได้เสียเวลาอะไรเลย”
รถบ้านสุธาสินแล่นมาจอด
“รถมาแล้วล่ะ ย่ากลับล่ะ อย่าเพิ่งหนีหายไปไหนเลยนะ ฉันอยากรู้จักหนูมากกว่านี้จริงๆ”
ณิชมนยกมือไหว้ลา เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไป นวลแขมองณิชมนอีกครั้งอย่างรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ณิชมนมองนวลแขเดินจากไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสวิ่งหัวตั้งมาที่ลานจอดรถ พิมพ์นฤมลกำลังขลุกขลักอยู่ในรถกระบะจนสตาร์ทรถติด
“นมล !!”
พิมพ์นฤมลเห็นรวิภาสวิ่งมาก็เลยรีบเหยียบคันเร่งขับออกไป เธอขับรถอย่างลนลานยิ่งทำให้รถแล่นกระตุกๆไปตลอดทาง รวิภาสวิ่งมาขวางหน้ารถไว้ พิมพ์นฤมลเหยียบเบรกตัวโก่งรถจอดเอี๊ยดพร้อมเครื่องดับสนิทในทันที รวิภาสโมโหเปิดประตูรถรถลากตัวเธอออกจากรถ
“นี่คิดจะทำบ้าอะไร !”
“พี่ภาสน่ะซิทำบ้าอะไร ถ้านมลเบรกไม่ทัน จะทำยังไง ทำอะไรรู้จักคิดมั่งซิ”
“เธอนั่นแหละ ทำอะไรไม่รู้จักคิด ทำไมเป็นคนเอาแต่ใจอย่างนี้ คิดจะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ ไม่ได้คิดถึงคนอื่นบ้างเลย”
“ก็นมลเป็นห่วงพี่นอมนี่”
“แต่เธอก็ต้องรู้จักรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง เรื่องส่วนตัวเอาไว้ก่อน งานที่นี่จบลงเมื่อไหร่ เธอจะไปไหนก็ไปเลย พี่จะไม่ห้าม ไหนบอกว่าอยากจะมาพิสูจน์ตัวเองว่า ทำงานหนักได้เหมือนคนอื่นๆ ไง อย่างนี้แสดงว่า เธอทำไม่ได้อย่างที่พูดเลย”
“พี่ภาสก็ทำไม่ได้อย่างที่พูดเหมือนกัน คนอย่างพี่ภาสไม่สมควรเป็นหัวหน้าชมรมฯ ไม่กล้าตัดสินใจให้เด็ดขาด ถ้าไม่ให้ไป ก็บอกมาตรงๆ ไม่ใช่หลอกให้นมลรีบทำงาน แล้วก็มากลับคำทีหลัง วันนี้นมลหมดความนับถือในตัวพี่ภาสจริงๆ !”
“ไม่ต้องพูดมาก กลับไปทำงานต่อไป”
“นมลไม่กลับ !”
“ถ้าไม่กลับก็ลาออกจากชมรมฯไปเลย แล้วอยากไปไหนก็เชิญตามสบาย”
พิมพ์นฤมลนิ่งอึ้งยอมจำนน รวิภาสจับมือเธอจะให้ไปด้วยกัน เธอสะบัดมือออกจากรวิภาสเดินโมโหออกไป รวิภาสมองตามอย่างปวดหัว
อ่านต่อหน้าที่ 3
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 18(ต่อ)
รถณิชาภัทรแล่นเร็วมาจอดที่หน้ารีสอร์ต รถพงษ์เทพแล่นตามไล่หลังมาจอดแทบพร้อมๆกัน ณิชาภัทรกับพงษ์เทพรีบลงจากรถอย่างทำเวลา ณิชาภัทรถือแฟ้มประวัติประนอม พงษ์เทพรีบเข้ามาขวางทางเธอไว้
“คุณณิชา คุณคิดดีแล้วหรือครับที่จะเปิดโปงคุณนอม ทำไปแล้วคุณจะได้อะไรขึ้นมา”
“คุณจะห้ามณิชาทำไมคะ ณิชากำลังทำเรื่องที่ถูกต้องอยู่นะคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆก็มาอ้างตัวว่าเป็นแม่บ้านประนอมคนโกหกหลอกลวงอย่างนี้ ยังไงก็ต้องมีเจตนาไม่ดีแน่ๆ”
“ถ้าคุณรู้ว่า คุณนอมเป็นใคร คุณจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้”
“คุณก็บอกมาซิคะว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร"
พงษ์เทพนิ่งคิดเพราะไม่อยากผิดคำสัญญากับณิชมน
“คุณเองก็ไม่รู้ใช่มั้ยล่ะว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร คุณก็เป็นผู้ชายอีกคนที่โดนยัยนี่ปั่นหัวจนไม่รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูกแล้ว อย่ามาห้ามณิชาเลยค่ะ ยังไงวันนี้ณิชาก็จะฉีกหน้ากากผู้หญิงคนนี้ให้ได้”
ณิชาภัทรรีบเดินออกไปตามหาบุรธัช พงษ์เทพยืนละล้าละลังหาทางออก
“ต้องหาตัวคุณณิชให้เจอก่อน !”
พงษ์เทพรีบแยกออกไปตามหาณิชมนอีกทาง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินเปิดประตูเข้ามาในส่วนรับแขกของห้องสวีทห้องใหญ่ ณิชมนเดินตามหลังมาช้าๆพลางคิดตัดสินใจเรื่องกลับซิดนีย์ บุรธัชหันมาดึงมือณิชมนให้เดินมาด้วยกัน
“เดินช้าจริง นี่ฉันมีงานให้เธอทำแล้ว เดี๋ยวจัดดอกไม้ให้หน่อยนะพรุ่งนี้จะมีแขกวีไอพีมาพัก นี่ขนาดเรายังไม่เปิดรีสอร์ตอย่างเป็นทางการเลยนะ เดือนนี้ทั้งเดือนห้องพักก็เกือบเต็มหมดแล้ว”
“ฉันขอโทษนะคะ ฉันคงอยู่ช่วยงานตามที่รับปากไว้ไม่ได้แล้ว คุณเก็บสร้อยไว้เถอะค่ะ ตอนนี้สร้อยเส้นนั้นไม่มีความสำคัญอะไรต่อฉันแล้ว”
ณิชมนจะเดินออกไป บุรธัชรีบตามตะครุบตัวไว้ไม่ให้ไป
“เธอยังไปไหนไม่ได้ ประนอม เธอมีเรื่องอะไร บอกฉันได้นะ ฉันยินดีจะช่วยเธอทุกอย่าง เธอไม่อยากไปทำงานที่บ้านฉัน เธอจะทำงานที่นี่ก็ได้”
ณิชมนเบี่ยงตัวหลุดจากบุรธัช
“คุณปล่อยให้ฉันไปเถอะค่ะ ฉันต้องการจากคุณแค่นี้แหละ”
“ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ เธอ..เธอยังติดค้างฉันอยู่นะ ฉันช่วยชีวิตเธอตั้งกี่ครั้งแล้ว เธอต้องอยู่ชดใช้หนี้บุญคุณให้หมดก่อน แล้วเธอถึงจะไปได้”
“ฉันตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่ไปจากคุณ ฉันจะบอกคุณให้นะ คนที่จะทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้คือคุณพงษ์เทพเท่านั้น คุณพงษ์เทพเป็นคนที่หวังดีต่อฉันด้วยความจริงใจ ไม่เคยทำอะไรเพื่อหวังผลตอบแทนอย่างคุณ”
“เธอรู้จักนายพงษ์เทพดีแค่ไหนเชียว ก่อนหน้าที่มันจะมาเจอเธอ มันมีผู้หญิงมากี่คนแล้ว”
“ที่ผ่านมาคุณพงษ์เทพเป็นคนยังไง ฉันไม่สนใจ ฉันรู้แต่ว่า คุณพงษ์เทพที่ฉันรู้จักเป็นคนมีจิตใจดี เป็นคนที่รู้จักรักคนอื่น ไม่เหมือนคุณ คุณรักใครไม่เป็น นอกจากรักตัวเองเท่านั้นแหละ คุณชายธัช !!”
“ฉันรักใครไม่เป็นงั้นเหรอ !! ต้องอย่างนี้ใช่มั้ย ถึงเรียกว่า รักเป็น !!”
บุรธัชโกรธหน้ามืดคว้าตัวณิชมนเข้ามาจูบโดยณิชมนไม่ทันตั้งตัว ณิชมนตกใจผลักบุรธัชออกไป เธอเงื้อมือตบหน้าบุรธัชเต็มแรง
“ฉันเกลียดคุณ !! คุณชายบุรธัช !!”
ณิชมนวิ่งหนีออกไป
“ประนอม !”
บุรธัชมองตามรู้สึกผิดที่ลืมตัวจูบณิชมน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนวิ่งหนีบุรธัชออกมาชนเข้ากับพงษ์เทพ เธอเซเกือบล้มลงไปแต่พงษ์เทพคว้าตัวณิชมนไว้ทัน
“คุณณิช วิ่งหนีใครมาครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ นี่คุณเจอคุณณิชาแล้วหรือครับ”
“คุณณิชา? คุณณิชาทำไมคะ มีอะไรหรือคะ คุณพงษ์เทพ”
“คุณณิชารู้แล้วล่ะครับว่า คุณไม่ใช่ประนอม เค้ากำลังจะเปิดโปงความจริงกับทุกคน คุณจะทำยังไงต่อไป”
“เรารีบออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะค่ะ”
“ผมว่า คุณบอกความจริงกับทุกคนไปเลยดีกว่านะครับ ไม่งั้นทุกคนจะเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ ดีไม่ดีเรื่องถึงตำรวจขึ้นมาก็ยุ่งเลยนะครับ”
“ไม่ค่ะ ฉันจะไม่บอกความจริงกับใครทั้งนั้น ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะกลับซิดนีย์ค่ะ คุณพงษ์เทพ”
ณิชมนตัดสินใจแน่วแน่เดินลิ่วๆออกไป พงษ์เทพมองตามอย่างใจหาย
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินออกมาตามหาณิชมนอย่างร้อนใจ
“ประนอม..ฉันขอโทษ..ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...”
ณิชาภัทรเดินเข้ามาเห็นบุรธัชเข้าก็ดีใจรีบตรงเข้าไปหาทันที
“ธัช !”
“มีอะไรไว้ค่อยคุยกันนะ ณิชา ตอนนี้ผมกำลังยุ่ง”
“แต่ณิชามีเรื่องสำคัญจะบอกธัช”
“เอาไว้ก่อนได้มั้ย”
บุรธัชเดินออกไปแล้วต้องชะงัก
“เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่บ้านประนอมนะคะ”
บุรธัชหันกลับมามองณิชาภัทรอย่างสงสัย
“ทีนี้ธัชสนใจแล้วล่ะซิคะ ถ้าธัชคิดว่ารู้จักผู้หญิงคนนี้ดี ธัชคงต้องคิดใหม่แล้ว เพราะเค้าไม่ได้เป็นคนที่ธัชคิด ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ชื่อประนอม บุญเสริมค่ะ ธัช”
ณิชาภัทรส่งแฟ้มประวัติให้บุรธัช
“นี่ค่ะ ประวัติและรูปถ่ายของประนอม บุญเสริมตัวจริง ส่วนประนอมที่ธัชรู้จักอยู่ตอนนี้ เป็นใครมาจากไหน ไม่มีใครรู้ แต่ที่แน่ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีแน่”
บุรธัชมองรูปถ่ายของประนอมตัวจริงอย่างนึกไม่ถึง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนคุกเข่ากราบดาวเรืองที่ตัก
“ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ หนูจะไม่ลืมบุญคุณของอาจารย์เลยล่ะค่ะ”
“เรื่องแค่นี้ไม่ต้องถือเป็นบุญเป็นคุณหรอกจ้ะ แล้วหนูหาที่พักใหม่ได้แล้วเหรอ นี่ก็แสดงว่าได้งานใหม่แล้วซิ”
“ยังค่ะ หนูยังไม่พร้อมจะทำงานในตอนนี้”
ณิชมนหันไปสบตากับพงษ์เทพที่มองมาอย่างเข้าใจ
“อ้าว หนูยังไม่ได้งานใหม่ แล้วทำไมถึงรีบย้ายออกไปล่ะ พักที่นี่ไปก่อนก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“หนูจำเป็นต้องไปจริงๆ ค่ะ”
“เสียดายนะ เรายังไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย ฉันอยากจะรู้จักหนูให้มากขึ้นกว่านี้ ฉันรู้สึกถูกชะตากับหนูยังไงก็ไม่รู้ บอกไม่ถูก”
“หนูก็หวังว่า ซักวันอาจารย์จะได้รู้จักหนูมากกว่านี้ค่ะ หนู..หนูขอกอดอาจารย์ได้มั้ยคะ”
ณิชมนเข้ากอดดาวเรืองแน่น ดาวเรืองกอดตอบอย่างแปลกใจ ณิชมนน้ำตาไหลเหมือนเป็นช่วงเวลาที่ได้รับความอบอุ่น
“ร้องไห้ทำไมล่ะ”
“หนูคิดถึงแม่ค่ะ..หนู..หนูลานะคะ”
“ขอให้โชคดีนะจ๊ะ แล้วถ้าต้องการความช่วยเหลือหรือมีปัญหาอะไร กลับมาหาฉันได้นะ คิดซะว่าฉันเป็นญาติผู้ใหญ่คนนึง แล้วหวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ”
ณิชมนไหว้ดาวเรืองอีกครั้งที่ไหล่แล้วลุกขึ้นเดินออก พงษ์เทพยกมือไหว้ลาดาวเรืองแล้วคว้ากระเป๋าเป้ของณิชมนเดินตามไป ดาวเรืองมองตามด้วยความรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชรีบเดินมาที่รถ ณิชาภัทรเดินตามบุรธัชมาติดๆ
“ธัชจะไปไหนคะ จะไปตามประนอมตัวปลอมเหรอคะ ธัชไม่ต้องไปตามหรอกค่ะ คนที่เสียหายที่สุดน่าจะเป็นคนบ้านสรณาลัยมากกว่า ไม่รู้ว่าถูกหลอกอะไรไปบ้าง เดี๋ยวณิชาโทรบอกคุณพรพรรณเอง”
“คุณอย่าเพิ่งบอกใครเรื่องนี้นะ ณิชา”
“ทำไมล่ะคะ”
“เถอะน่า ขอให้ผมได้เจอตัวประนอมก่อน ให้ผมได้รู้ความจริงจากปากเค้าก่อน แล้วเราค่อยมาดูกันว่า เราจะทำยังไงต่อไป”
“ธัชจะต้องการรู้ความจริงอะไรอีก หลักฐานรูปถ่ายประนอมตัวจริงยังไม่พออีกหรือไง แล้วนี่ค่ะ อาจารย์ดาวเรืองเพิ่งแฟ็กซ์สำเนาบัตรประชาชนมาให้ ทุกอย่างบ่งชี้ชัดว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นพวกต้มตุ๋นแน่ๆ”
“ยังไงคุณก็ห้ามบอกคนอื่น เรื่องนี้ขอให้รู้กันแค่เราสองคนพอ”
“ธัชคะ !”
“ถ้าคุณไม่ฟังผม เราก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกต่อไป”
บุรธัชรีบขึ้นรถไป ณิชาภัทรมองตามอย่างขัดใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนยืนมองบ้านชุติมันต์เป็นครั้งสุดท้าย พงษ์เทพเดินเข้ามายืนข้างณิชมน
“ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไมคุณถึงผูกพันกับบ้านชุติมันต์นัก เป็นบ้านคุณปู่ของคุณนั่นเอง”
“เสียดายที่ฉันมาช้าไปหน่อย ก็เลยไม่มีโอกาสได้รู้จักคุณปู่ แม่บอกว่าคุณปู่รักพ่อมาก คุณปู่เป็นคนเดียวที่รอการกลับมาของเรา แต่ตอนนี้คุณปู่คงได้พบพ่อกับแม่แล้วล่ะค่ะ”
“ผมไม่อยากให้คุณไปเลย คุณไม่เหลือใครที่โน่นแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าคุณอยู่เมืองไทย ผมยังพอจะช่วยคุณได้นะ”
“ฉันจะต้องกลับไปค่ะ ที่นี่ไม่มีความหมายอะไรสำหรับฉันแล้ว ฝากบอกคุณชายธัชให้ด้วยนะคะ ถ้าเค้าอยากจะขายหรือทำอะไรกับบ้านชุติมันต์ก็แล้วแต่เค้าเลย ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”
“คุณคงอยากอยู่คนเดียว ผมไปโทรคอนเฟิร์มตั๋วให้ก่อนนะครับ”
“ขอบคุณนะคะ คุณพงษ์เทพ กลับไปถึงที่โน่นแล้ว ฉันจะรีบหาเงินมาใช้คืนคุณให้เร็วที่สุด”
“ไม่ต้องหรอกครับ ถือว่าเป็นของขวัญจากผมแล้วกัน”
พงษ์เทพเดินออกไป ณิชมนยืนมองบ้านชุติมันต์นิ่งอย่างตัดใจ
“ลาก่อนนะคะ คุณปู่”
ณิชมนหันกลับมาต้องตกใจแทบช็อค บุรธัชยืนมองมาอย่างจับผิด
“คุณชายธัช !”
“เธอเป็นใครกันแน่ !”
“คุณ..คุณถามอะไรแปลกๆ ฉันจะเป็นใคร ฉันก็เป็นฉันไงคะ”
“ณิชาบอกทุกอย่างฉันหมดแล้ว บอกความจริงฉันมา เธอเป็นใคร”
“คุณพูดอะไร ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
ณิชมนแกล้งมองไปด้านหลังของบุรธัช
“คุณพงษ์เทพ ! ช่วยด้วยค่ะ”
บุรธัชเผลอหันไปมองด้านหลัง ณิชมนกระโจนผลักบุรธัชล้มกลิ้งไปแล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างสุดแรงเกิด
“อย่าหนีนะ ประนอม !!”
บุรธัชลุกขึ้นตั้งหลักได้วิ่งกวดตามณิชมนไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนวิ่งหนีหน้าตื่นมาที่หน้าตัวบ้าน
“คุณพงษ์เทพๆ หายไปไหนของเค้านะ”
ณิชมนวิ่งตรงไปที่รถแล้วเปิดประตูออกมาแต่ไม่มีกุญแจรถคาอยู่
“กุญแจๆ ไม่ทันแล้ว”
ณิชมนตัดสินใจวิ่งออกไปแล้วต้องถอยหลังกลับมา
“พาสปอร์ต !”
ณิชมนเปิดท้ายรถคว้ากระเป๋าเป้ออกมา เธอแบกกระเป๋าเป้วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ววิ่งพลางหันไปมองด้านหลังตลอดเวลา
“รอดแล้วๆ”
บุรธัชโผล่พรวดจากข้างทางมาขวางทางไว้ในทันทีทันใด ณิชมนเกือบวิ่งชนบุรธัชเข้าให้แต่หยุดไว้ได้ทัน เธอหัวทิ่มเกือบหน้าคว่ำล้มลงไป บุรธัชคว้าตัวไว้ทันลากณิชมนกลับไปที่รถของของเขา
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“ก็พาส่งตำรวจน่ะซิ ถามได้ !”
บุรธัชดึงกระเป๋าสะพายและกระเป๋าเป้ของณิชมนโยนไปด้านหลังรถ ณิชมนเห็นบุรธัชละมือจากเธอ เธอจึงขยับจะวิ่งหนี แต่บุรธัชคว้าแขนหมับไว้ได้ทัน
“อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังดีกว่า !!”
บุรธัชจับตัวณิชมนยัดใส่รถแล้วรีบปิดประตู เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปรถบุรธัชแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
จบตอนที่ 18
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
