เกมร้าย เกมรัก ตอนที่ 18
เสียงเคาะประตูดังขึ้น สายชลเดินออกมายิ้ม เข้าใจว่าเป็นฟ้าลดา
“มาแล้วเหรอนางฟ้า”
สายชลเดินมาเปิดประตู ปรากฏว่าเป็นหมอวัฒนา สายชลแปลกใจ
“หมอวัฒนา!”
หมอวัฒนายืนมองสายชลแววตากร้าว ก่อนจะก้าวเข้ามาในบ้าน
“คุณขอแพรแต่งงานทำไม?”
สายชลนิ่งไปพักแล้วยิ้มออกมา
“ข่าวไวดีจัง คนเราจะแต่งงานกัน มันก็มีอยู่เหตุผลเดียว”
“ผมไม่เชื่อว่าคุณรักแพร”
สายชลแค่นหัวเราะ ทำให้หมอวัฒนาไม่พอใจมากขึ้น
“คุณหัวเราะอะไร”
สายชลหยุดหัวเราะมองอย่างหาเรื่อง
“อย่าทำตัวเป็นหมาหวงก้างหน่อยเลยคุณหมอ คุณเลิกกับคุณแพรแล้ว คุณแพรจะแต่งงานกับใครมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอ”
หมอวัฒนาสวนกลับทันที
“แต่ไม่ใช่กับคุณ! คุณกับแพรรู้จักกันแค่ไม่กี่เดือน ไม่มีทางที่คุณจะรัก...จนอยากสร้างครอบครัวกับเธอ คนอื่นอาจจะคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่ผมรู้ว่าคุณเป็นยังไง”
สายชลเสียงดัง
“อย่าบอกว่าคุณรู้จักผม! คุณไม่มีทางรู้ว่าผมเป็นคนยังไง?! ผมยอมรับก็ได้ว่าผมไม่ได้รักคุณแพร”
หมอวัฒนาโมโหมาก กระชากคอเสื้อสายชลเข้ามา
“เลว!”
“คนที่เลวคือคุณกับฟ้าลดาต่างหาก! ทำได้แม้กระทั่งกับพี่สาวตัวเอง”
“คุณพูดอะไรของคุณ?!”
สายชลผลักหมอวัฒนาออกไป
“ไหนๆเราก็ใช้ผู้หญิงคนเดียวกันแล้ว ผมจะบอกให้เอาบุญ ฟ้าลดาเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ หาของเล่นมาให้เธอ แล้วเธอจะทำให้คุณมีความสุขจนลืมไม่ลง”
หมอวัฒนารู้ว่าสายชลหมายถึงอะไร แต่ไม่เชื่อ
“คุณโกหก ที่คุณพูดไม่เป็นความจริง”
“จริงซะยิ่งว่าจริง ฟ้าลดาเป็นเมียผม!”
หมอวัฒนาตะลึงนึกถึงเหตุการณ์ที่ฟ้าลดาร้องไห้ บอกไม่ให้เขายุ่งกับสายชล และบอกว่าผู้ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่าง หมอวัฒนาโมโหมาก เงื้อหมัดจะต่อย แต่สายชลหลบทัน สวนหมัดใส่หมอวัฒนาเปรี้ยง! เต็มแรง
หมอวัฒนาถลาไปที่โซฟา ยกมือเช็ดเลือดที่ซึมมุมปาก ก่อนจะพุ่งเข้าหาสายชลแล้วต่อย!
สายชลเลือดขึ้นหน้า หันไปชก แต่หมอวัฒนาหลบทัน แล้วอัดสายชล ที่เสียจังหวะโดนหมอวัฒนาอัดไม่หยุด ทันใดนั้นสหัสเข้ามาเห็นก็ตกใจ
“คุณชาร์ล!”
สหัสเข้ามาดึงหมอวัฒนาให้ออกจากสายชลที่กำลังโดนอัด
“ปล่อย! ปล่อย!”
สหัสผลักหมอวัฒนาเต็มแรง หมอวัฒนาจะเข้ามา สหัสชี้หน้า
“อย่า! ไม่งั้นผมแจ้งความ”
หมอวัฒนานิ่ง มองสายชลแววตาคั่งแค้น แล้วก็จ้ำเดินออกไป สหัสหันไปมองสายชลที่ไม่พูดอะไรเบือนหน้าไปทางอื่น
“ไปหาหมอมั๊ยครับ”
“ไม่”
สายชลหันมา สหัสเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ไม่กล้าถาม
“นายมาหาฉันทำไม”
“ผมเห็นข่าวคุณกับคุณแพร คุณทำแบบนี้เพราะต้องการทำให้คุณฟ้าลดาเจ็บปวดใช่มั๊ยครับ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย”
สายชลพูดจบ เดินออกไปเลย สหัสถอนหายใจเป็นห่วงสายชล
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาเปิดประตู พบหมอวัฒนายืนหน้าช้ำอยู่ก็ตกใจ
“พี่หมอ! ใครทำอะไรพี่หมอคะ?”
หมอวัฒนาไม่ตอบคำถาม
“ฟ้าบอกพี่มา...ฟ้ากับคุณชาร์ล...เขาย่ำยีฟ้าใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาอึ้ง เงียบ หมอวัฒนาจับไหล่ฟ้าลดา
“มันจริงใช่มั๊ย...บอกพี่มา เขาทำร้ายฟ้าใช่มั๊ย!”
ฟ้าลดาน้ำตาไหลออกมา หลังจากอัดอั้นที่ต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้คนเดียวแล้วก็พยักหน้า หมอวัฒนาสงสารฟ้าลดาสุดๆ ดึงเธอมากอดแน่น
“ทำไมฟ้าไม่บอกพี่ ฟ้าเก็บมันไว้คนเดียวได้ยังไง”
ฟ้าลดาร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้อยู่นาน ก่อนที่จะพากันไปนั่งคุยกันที่ห้องรับแขก
“พี่ขอโทษ ที่พี่ช่วยอะไรฟ้าไม่ได้เลย”
“มันไม่ใช่เรื่องที่พี่หมอต้องมาขอโทษฟ้า ผู้ชายคนนั้นต่างหากที่ต้องพูดคำๆนี้ แต่จะว่าไปคำขอโทษของเขาก็คงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น”
“ฟ้าต้องบอกเรื่องนี้ให้แพรรู้”
“ฟ้าบอกพี่แพรแล้ว แต่พี่แพรไม่เชื่อ”
หมอวัฒนาอึ้ง
“แพรรักเขามากขนาดนี้เลยเหรอ เขาทำแบบนี้ทำไม เขาต้องการอะไรจากฟ้าแล้วก็แพร”
“เขามั่นใจว่าฟ้าเป็นคนที่เขารู้จัก”
หมอวัฒนานิ่วหน้า
“ฟ้านึกดูดีๆแล้วใช่มั๊ยว่า ฟ้าไม่รู้จักเขาจริงๆ”
“ค่ะ นี่พี่หมอคิดอะไรอยู่”
“พี่กำลังคิดว่าฟ้าอาจจะเคยเจอเขา ช่วงระหว่างที่ฟ้าอยู่เกาะมิน”
ฟ้าลดานิ่งไป เริ่มเครียดและกังวล
“แล้วฟ้าต้องทำยังไง ฟ้าถึงจะจำได้ว่าฟ้ารู้จักเขารึเปล่า”
“เรื่องนี้ต้องใช้เวลา ฟ้าอาจจะจำได้ หรืออาจจะจำไม่ได้ แต่พี่ว่าสิ่งที่เราต้องรีบทำตอนนี้ คือ ทำให้แพรเห็นธาตุแท้ของผู้ชายคนนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
ฟ้าลดาพยักหน้า อย่างเห็นด้วย
+ + + + + + + + + + + +
ภาพชมพูแพรกับสายชลขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ พร้อมพาดหัวข่าว
“วิวาห์สายฟ้าแลบ งานช้างแห่งปี” …
ป้าเนียมกับแหวน อ่านเนื้อข่าวอยู่ด้วยกัน...
“วิวาห์สายฟ้าแลบ งานช้างแห่งปี โอ้แม่เจ้า..กลบข่าวการเมืองที่ร้องฉ่าไปได้เลยนะเนี่ย แต่ทำไมคุณแพรถึงแต่งงานกับคุณชาร์ลเร็วนักล่ะป้า หรือว่า....คุณแพรท้อง!”
ป้าเนียมหันไปตบปากแหวน
“โอ๊ย!”
“ปากเสีย! คุณแพรเธอไม่ใช่คนไวไฟแบบนั้น”
พูดไปก็อดสงสัยไม่ได้ รู้สึกไม่ชอบมาพากล ไม่นานชมพูแพรแต่งตัวสวย ทาปากแดง แต่งหน้าเข้มขึ้น เดินลงมาจากชั้นบน
ชมพูแพรเห็นหนังสือพิมพ์ที่ป้าเนียมถือ เดินมาหยิบไปดู แล้วยิ้มมีความสุข
“ลงรูปซะใหญ่เลย”
ชมพูแพรพอใจมาก พอพูดจบก็เดินฮัมเพลงออกไป แหวนถึงกับอึ้ง
“แฮปปี้มากนะนั่น”
ป้าเนียมไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
+ + + + + + + + + + + +
สายชลออกมาจากบ้าน เห็นฟ้าลดายืนรออยู่ ก็ชะงัก
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ก็คุยมาซิ”
“ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันต้องไปทำงานก่อน เจอกันตอนเย็น สถานที่ฉันจะแมสเสจมาบอก”
ฟ้าลดาพูดจบก็เดินออกไป สายชลมองตามอย่างสงสัย ขณะเดียวกันนั้น ชมพูแพรแอบดูอยู่ และได้ยินทุกอย่างก็ไม่พอใจมาก
ทางด้านฟ้าลดา เมื่อกลับไปที่รถก็โทรหาหมอวัฒนา
“พี่แพรเห็นฟ้ากับคุณชาร์ล ทุกอย่างเป็นไปตามแผนค่ะ”
“ระวังตัวด้วยนะฟ้า”
หมอวัฒนาบอกอย่างกังวลใจ ขณะที่ฟ้าลดามั่นใจมากว่าจะทำให้ชมพูแพรเข้าใจได้
+ + + + + + + + + +
มามิเอากาแฟมาส่ง ที่ออฟฟิศฟิล์มแฟลช เจมส์ ธงไทย แป๊ะ จุ๊มองด้วยความแปลกใจ
“ไม่มีใครสั่งกาแฟนี่” เจมส์ถามงงๆ
“ฟรีค่ะ พอดีเป็นกาแฟที่เอาไว้ให้ลูกค้าชิมน่ะค่ะ”
ธงไทยยกแก้วกาแฟขึ้นมา
“น้องสาวนี่น่ารักที่ซู๊ดดดเลยนะจ๊ะเนี่ย พี่ชื่อธงไทยจ๊ะ เรียกสั้นๆว่าไทย จะได้หนิดหนม กลมเกลียว หุหุหุ”
“ส่วนพี่ชื่อแป๊ะ เรียกสั้นๆว่าแป๊ะ”
ทุกคนหันไปมอง เจมส์ถาม
“มันต่างกันตรงไหน“
“เราจะได้กระเจ๊าะกระแจ๊ะกันนะจ๊ะ”
“พี่ชื่อจุ๊ เรียกสั้นๆว่าจุ๊ เป็นแฟนไอ้แป๊ะ!”
จุ๊หันไปหยิกหูแป๊ะอย่างแรง
“โอ๊ยโอ๊ย!!! แป๊ะเจ็บจ๊ะ แป๊ะเจ็บ”
ทุกคนหัวเราะ จุ๊ปล่อยมือ แป๊ะจ๋อย มามิหันไปมองเจมส์ เขินๆ
“แล้วพี่ล่ะ ชื่อไร?”
ธงไทยตอบแทนเจมส์
“มันชื่อเจมส์”
“พี่เจมส์...ฉันชื่อมามิ”
“เจมส์ กะ มามิ โอ๊ย คล้องจองกันน่าดู” ธงไทยรีบบอก
“คล้องจองกันตรงไหนวะ?”
ธงไทยยิ้มแซว เจมส์ทำหน้าไม่ถูก ส่วนมามิเอาแต่เขิน
“เออ...ถ้างั้นฉันกลับไปทำงานต่อล่ะนะจ๊ะพี่เจมส์”
มามิส่งยิ้มหวานให้เจมส์แล้วก็หยิบถาดกาแฟ หันหลังเดินออกไปแต่ยังมองเจมส์ไม่วางตา พอหันไปอีกทีก็ชนกระจกดังตึง! ทุกคนตกใจ มามิหันมายิ้มเขิน ก่อนจะรีบเดินออกไป
“จุ๊...ขอยาหม่องแกหน่อย”
จุ๊หยิบยาหม่องให้ ธงไทยส่งต่อให้เจมส์
“เอาไปให้น้องเขา”
“ทำไมฉันต้องเอาไปให้”
“เพราะน้องเขามัวแต่มองแก เขาถึงชนกระจก เป็นสุภาพบุรุษหน่อยซิเพื่อน...ไป!”
ธงไทยผลักเจมส์ออกไป ธงไทยทำมือไล่ให้เจมส์ไป เจมส์งงๆ แต่ก็เดินออกไป ธงไทยหันมาทางแป๊ะ กับจุ๊
“กาแฟมีสามแก้ว ครบคนพอดี เฮอะๆๆ”
ทั้งสามคนพากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน
+ + + + + + + + + + + +
มามิกดลิฟต์ เจมส์ตามมายืนข้างๆ มามิหันไป เจมส์ยื่นยาหม่องให้
“รีบทาซะก่อนที่หน้าผากจะเขียวมากกว่านี้”
มามิจับหน้าผากตัวเองแล้วก็รู้สึกเจ็บ ก่อนจะยิ้มเขิน รับยาหม่องมาจากมือเจมส์ ครู่หนึ่งลิฟต์เปิด มามิเดินเข้าไป
“ขอบคุณนะคะพี่เจมส์” มามิชูยาหม่อง
เจมส์พยักหน้า หันไปเห็นลิฟต์อีกตัวเปิด ฟ้าลดาเดินออกมา
“ฟ้า...”
มามิได้ยินเสียงเจมส์เรียกฟ้าลดา ก็หันไปมองด้วยความสนใจ ระหว่างที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด มามิเห็นด้านข้าง ฟ้าลดาเดินมาหาเจมส์
เจมส์หันไปยิ้มให้ฟ้าลดาดูสนิทสนม แล้วประตูลิฟต์ก็ปิด มามินิ่งคิด กังวลใจ เมื่อกลับมาถึงที่ร้าน รีบถามเพื่อนทันที...
มามิวางถาดกาแฟ หันไปทางเพื่อน
“พี่เจมส์ที่ทำงานบริษัทโฆษณาเขามีแฟนยัง?”
“ไม่แน่ใจ”
มามิหน้าเสีย
“หมายความไง?”
“เห็นพี่เจมส์เขาสนิทกับพี่ฟ้า ก็เลยไม่รู้เป็นแค่เพื่อน หรือเป็นแฟนกันแล้ว”
“แล้วคนชื่อฟ้า สวยมะ?”
“สวย”
มามิอึ้ง
มามิเริ่มหึง เพราะชอบเจมส์
“เขากับฉัน..ใครสวยกว่ากัน”
“ก็ต้องพี่ฟ้าซิ สวยระดับนางเอกเลยล่ะ อย่างเธอเทียบไม่ติดหรอก”
เพื่อนแซวขำๆ แล้วก็หันไปชงกาแฟต่อ มามิหงุดหงิด
“ต่อไปนี้ ถ้ามีคนที่บริษัทพี่เจมส์โทรสั่งกาแฟ ฉันจะเอาไปส่งให้เอง” มามิบอกเพื่อน แล้วพึมพำ “อยากเห็นหน้านัก..สวยขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
(อ่านต่อหน้า 2 )
เกมร้าย เกมรัก ตอนที่ 18 (ต่อ)
สายชลกับชมพูแพร เดินมาด้วยกัน ระหว่างนั้นมีพนักงานเข้ามาแสดงความยินดีที่ทั้งคู่จะแต่งงานกัน พนักงานที่ไม่กล้าเข้ามาหา ก็พากันมองแล้วก็ซุบซิบ ชมพูแพรนั้นหน้าตายิ้มแย้ม พอพ้นสายตาพนักงานก็หน้าเครียด มองสายชลด้วยความระแวง
“คุณชาร์ลคะ เย็นนี้เราทานข้าวด้วยกันนะคะ”
“ผมไม่ว่าง มีนัดลูกค้า” สายชลไม่ปล่อยให้แพรมีโอกาสพูด “ผมต้องไปประชุมแล้วขอตัวนะครับ”
สายชลรีบเดินออกไป ชมพูแพรหัวเสียมาก เพราะรู้ว่าเขานัดกับฟ้าลดาไว้
ทางด้านเพลินตาขับรถมาจอดหน้าตึก หน้าตาไม่สบอารมณ์เพราะสหัสนั่งอยู่ข้างหลัง เพลินตาฝืนใจลงมาเปิดประตูให้สหัสที่ยิ้มพอใจ แล้วสั่ง...
“เอารถไปจอด แล้วรีบมาล่ะ”
เพลินตาประชด
“ค่า..า...เจ้านาย”
สหัสเดินเข้าไปในออฟฟิศ เพลินตาหัวเสีย ขึ้นรถขับออกไป
+ + + + + + + + + +
พิสมัยอยู่ที่บ้าน เดินถือแก้วกาแฟมานั่งที่โต๊ะอาหาร หยิบรีโมทเปิดทีวี พลางจิบกาแฟไปด้วย แล้วก็ต้องสำลักที่เห็นข่าวสายชลกับชมพูแพร พิสมัยรีบคว้ามือถือโทรหาเพลินตาทันที
เพลินตาจ้ำเดินเข้าในออฟฟิศ เสียงมือถือดังขึ้น เพลินตาหยิบมือถือออกมากดรับ
“ค่ะแม่” เพลินตาฟังแล้วแทบช็อค “แม่ว่าอะไรนะคะ!”
เพลินตาแผดเสียงดังลั่น ทำให้คนแถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว แต่เพลินตาไม่สนใจใคร เพราะโมโหมาก
ขณะเดียวกัน ในห้องทำงาน...
ชมพูแพรยื่นซองเอกสารให้วันดี
“ให้แมสเซนเจอร์ไปส่ง เอกสารด่วน”
“ค่ะ” วันดียิ้ม
ชมพูแพรแปลกใจ
“ยิ้มอะไร?”
“คนเป็นเจ้าสาวนี่ราศีจับจังเลยนะคะ”
ชมพูแพรยิ้มพอใจ
“คุณแพรกับคุณชาร์ล เป็นคู่ที่เหมาะสมกับมากที่สุด”
ทันใดนั้นเสียงเพลินตาดังขึ้น
“แต่ฉันว่าไม่เหมาะสม!!”
ชมพูแพร วันดีหันไปเห็นเพลินตาเดินหน้าเหวี่ยงมาประจันหน้ากับชมพูแพร วันดีมองสองคนรู้สึกไม่ค่อยดี
“แล้วต้องเป็นคุณเหรอคะ ถึงเหมาะสม” ชมพูแพรประชด
“ใช่! ฉันคนเดียวเท่านั้นที่จะได้แต่งงานกับพี่ชาร์ล”
“คุณชาร์ลเขาบอกเหรอว่าเขาจะแต่งงานกับคุณ ผู้ชายเขาไม่ได้พูด แต่กลับทึกทักเอาเอง แบบนี้เขาเรียกว่าหน้าด้าน”
เพลินตาโมโหสุดๆ ตบหน้าชมพูแพรเพียะ!
วันดีหน้าตาตื่น รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที ชมพูแพรหันไปมองเพลินตาตากร้าว แล้วก็ตบเพลินตากลับสองที..ซ้าย-ขวา เพียะ! เพียะ!!
เพลินตาอึ้ง
“อ๊ายยยยย!!!!”
เพลินตาหันไปหยิบหมอนบนโซฟา ฟาดชมพูแพรไม่ยั้ง ชมพูแพรยกมือปกป้องตัวเอง
“หยุดนะ..หยุด...!!!”
เพลินตาไม่หยุด ชมพูแพรจับหมอนเอาไว้ พยายามแย่งจากมือเพลินตา จนหมอนขาดนุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง แล้วสองสาวก็พุ่งเข้ามาซัดกันนัวเนีย
ขณะเดียวกัน สหัสเดินมาถึงหน้าห้องทำงานก็ดูเวลา
“ทำไมจอดรถนานแบบนี้ หรือว่าจะแอบโดดงาน”
สหัสกำลังจะหยิบมือถือโทรตาม แต่วันดีวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“คุณสหัส!” สหัสหันไป “คุณสหัสช่วยด้วย!”
สหัสชะงักสงสัย
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรกับเพลินตายังตบกันไม่หยุด เพลินตาจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกผลักล้มไปบนพื้น ชมพูแพรขึ้นคร่อม เงื้อมือจะตบ แต่สหัสเข้ามาดึงตัวชมพูแพรออกไป เพลินตารีบลุกขึ้นมา วันดีรีบเข้าไปดู แต่เพลินตากลับเข้ามาตบชมพูแพรที่โดนสหัสล็อคตัวเอาไว้
สหัสตกใจ ชมพูแพรโมโห กระทืบเท้า สหัสร้องลั่นปล่อยมือ
“โอ๊ย!”
ชมพูแพรตาลุกวาว เข้าไปหาเพลินตาที่รีบหนี
“อ๊าย!!” เพลินตามาหลบหลังสหัส
ชมพูแพรหันมาเงื้อมือจะตบ แต่สหัสจับแขนเอาไว้
“หยุดนะครับคุณชมพูแพร”
ชมพูแพรหันขวับไปมองสหัสแววตาอาฆาต ทำเอาสหัสอึ้ง
ชมพูแพรกระชากแขนออกมา สหัสหันไปมองเพลินตาที่โดนตบจนหน้าบวมก็ตกใจ
+ + + + + + + + + + + +
ขณะที่สายชลกำลังประชุม วันดีเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“ขออนุญาตนะคะ”
วันดีเข้ามากระซิบกับสายชลที่ตกใจมากเมื่อรู้เรื่อง สายชลหันไปทางผู้ร่วมประชุม
“ผมขอตัวซักครู่ ประชุมกันต่อได้เลยนะครับ”
สายชลรีบเดินออกไปกับวันดี เข้าไปในห้องทำงานของชมพูแพร เห็นเพลินตาหัวยุ่ง สภาพเยินกว่าชมพูแพรมาก นั่งกันคนละฝั่ง มีสหัสยืนขวางตรงกลาง สองสาวหันมามองสายชล สหัสรีบเดินมาบอกเบาๆ
“ขอโทษนะครับที่ต้องตามคุณออกมา ไม่อย่างนั้นเขาไม่ยอมหยุดกันครับ”
สายชลพยักหน้า หันไปมองเพลินตากับชมพูแพร เพลินตารีบลุกเดินมาหาสายชล
“พี่ชาร์ล ตาไม่ยอมให้พี่ชาร์ลแต่งงานกับแม่นี่นะคะ”
“ตา..!”
“ถ้าพี่ชาร์ลไม่ทำตามที่ตาบอก ตาจะฟ้องคุณอาไมเคิล!”
“คุณพ่อไปล่องเรือ ไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่ แต่ถึงคุณพ่อจะรู้ ก็ห้ามพี่ไม่ได้”
เพลินตาชะงัก ชมพูแพรยิ้มพอใจ
“หมายความว่าพี่ชาร์ลรักมัน?”
เพลินตาชี้ไปทางชมพูแพร สายชลไม่ตอบ
“แล้วตาล่ะคะ พี่ชาร์ลเอาตาไปไว้ที่ไหน?”
สายชลบอกอย่างหนักแน่น
“พี่ไม่เคยรักตา!”
เพลินตาอึ้ง หน้าชาไปทั้งแทบ สหัสหันไปมองเพลินตาอย่างเห็นใจ สายชลตัดสินใจพูดอย่างเด็ดขาด...
“ถึงพี่จะไม่ได้แต่งงานกับคุณแพร ถึงพี่จะไม่มีใคร พี่ก็ไม่รัก และจะไม่มีวันรัก ตาเป็นเหมือนน้องสาวของพี่เท่านั้น”
ชมพูแพรยิ้มสะใจ สหัสเหลือบไปเห็นรอยยิ้มของชมพูแพรก็รู้สึกไม่ชอบใจ
เพลินตาน้ำตาไหล แล้ววิ่งออกไปด้วยความอาย เสียใจ และโกรธ สหัสรีบตามเพลินตาออกไปทันที สายชลหันมาทางชมพูแพรที่แกล้งทำหน้าน่าสงสาร
เพลินตาเปิดประตูบันไดหนีไฟ วิ่งร้องไห้ออกมานั่งที่บันได ไม่นานสหัสตามมา มองด้วยความสงสาร ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เพลินตาหันขวับ
“ตามมาสมน้ำหน้าฉันใช่มั๊ย?! เชิญสมน้ำหน้าฉันให้เต็มที่ คงสะใจนายมากล่ะซิ”
เพลินตาหันมาก้มหน้าร้องไห้เสียงดังลั่น สหัสหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วสะกิดเพลินตา
“อะไร!”
เพลินตาหันไปก็ชะงักที่สหัสยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ เพลินตารับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตา สั่งขี้มูก แล้วก็ร้องไห้ต่อ โดยมีสหัสนั่งปลอบใจอยู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไร
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเอายาทาที่แก้มให้ ชมพูแพรจับมือสายชลส่งสายตาเว้าวอน
“แพรไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณตานะคะ แพรทำไปเพื่อป้องกันตัว”
“ผมทราบครับ”
“คุณชาร์ลไปประชุมต่อเถอะค่ะ แพรดูแลตัวเองได้”
สายชลพยักหน้า แล้วก็ลุกเดินออกไป โดยไม่รู้ว่ามือถือหล่นจากกระเป๋ากางเกงอยู่บนโซฟา ชมพูแพรเห็น หยิบมือถือมาจะเรียกสายชลแต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ เอาซิมการ์ดในมือถือสายชลออกมา แล้วเอาซิมการ์ดแบบเติมเงินใส่ลงไปแทน ก่อนจะเอาซิมการ์ดของเขา ใส่ลงในมือถืออีกเครื่อง เพราะอยากรู้ว่าสายชลนัดกับฟ้าลดาที่ไหน
ทางด้านสายชลกำลังประชุม ฟังคนอื่นรายงาน หันไปดูนาฬิกาที่แขวนผนัง คิดถึงคำพูดฟ้าลดา
‘...สถานที่ฉันจะแมสเสจมาบอก...’
สายชลหยิบมือถือในกระเป๋าแต่ไม่พบ ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชมพูแพรเปิดประตูเข้ามา
“ขอโทษนะคะ” ชมพูแพรยื่นมือถือคืนให้สายชล “คุณลืมมือถือไว้ในห้องแพรค่ะ”
สายชลโล่งใจ
“ขอบคุณครับ”
ชมพูแพรออกไป สายชลเอามือถือเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“ว่าต่อเลยครับ”
ชมพูแพรสบายใจที่สายชลไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เมื่อเธอกลับไปที่ห้องทำงาน ก็พบว่าฟ้าลดาส่งข้อความมานัดสถานที่แล้ว ชมพูแพรยิ้มร้ายด้วยความพอใจ
+ + + + + + + + + + + +
สหัสกับเพลินตา เดินออกมาด้วยกันจนถึงรถ เพลินตาเอากุญแจออกมากดเปิดรถ แต่สหัสกลับคว้ากุญแจไปจากมือเธอ
“ผมจะขับไปส่งคุณที่บ้าน คุณอารมณ์ไม่ปกติ ผมกลัวรถผมจะได้รับอุบัติเหตุ ขึ้นรถ”
เพลินตาเดินมาจะเปิดประตูข้างคนขับ แต่กลับเปลี่ยนใจ เปิดประตูด้านหลัง สหัสมองแล้วอมยิ้มที่เพลินตาคนเดิมกลับมา เพลินตาเห็น
“ยิ้มอะไรนายสาหัส”
“ผมดีใจที่คุณเพลินตาขาวีนกลับมาแล้วน่ะซิ”
สหัสยิ้มๆแล้วก็เข้าไปนั่งในรถ เพลินตาฉุนกึก
“นายสาหัสพูดงี้หมายความว่าไงห๊ะ! นี่!”เพลินตาทุบไปที่หลังคารถ
สหัสเปิดกระจก
“ขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวผมเปลี่ยนใจไม่รู้ด้วยนะ”
สหัสปิดกระจก เพลินตาขึ้นข้างหลัง ปิดประตู สหัสออกรถอย่างแรง เพลินตาหน้าแทบคะมำเสียงกรี๊ดดังออกมา
“อ๊าย!! ขับดีๆซิ”
+ + + + + + + + + + +
สายชลเข้ามาในห้อง เจอชมพูแพรยืนอยู่พร้อมกับอาหารเต็มโต๊ะ
“แพรรู้ว่าคุณชาร์ลต้องหิวแน่ๆ แพรก็เลยเตรียมอาหารกลางวันเอาไว้ให้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
สายชลหยิบมือถือออกมาวางบนโต๊ะ แล้วก็นั่งลง ชมพูแพรนั่งลงข้างๆ ตักอาหารให้อย่างเอาใจ พอเห็นสายชลเผลอก็รีบหยิบมือถือสายชลมาซ่อนไว้
“คุณชาร์ลคะ แพรขอข้อมูลการลงทุนปีหน้าหน่อยซิคะ”
“ได้เลยครับ อยู่ในโน้ตบุ๊กบนโต๊ะผม ผมเซฟไฟล์ไว้ที่หน้าจอ”
ชมพูแพรลุกไปนั่งที่โต๊ะสายชล เหลือบมองสายชลที่กำลังทานข้าว รีบเอาซิมการ์ดสายชลใส่คืนมือถือของเขาอย่างลุ้นสุดๆ กลัวสายชลจะจับได้ เมื่อเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วก็ลุกเดินมานั่ง
“แพรส่งเมล์เข้าอีเมล์แพรแล้วค่ะ”
สายชลยิ้ม ชมพูแพรแอบเอามือถือสายชลวางที่เดิม แล้วทำเป็นเห็นว่ามีข้อความเข้ามา
“คุณชาร์ลมีข้อความเข้ามาน่ะค่ะ แพรกดเปิดให้แล้ว”
สายชลรีบหยิบมาดู เห็นว่าเป็นข้อความของฟ้าลดา พออ่านเสร็จก็กดลบทิ้งทันที แล้วก็หันไปยิ้มให้ ชมพูแพรยิ้มๆทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
+ + + + + + + + + + +
มามิเอากาแฟมาส่งที่ออฟฟิศฟิล์มแฟลช พลางมองหาฟ้าลดาไปรอบๆ
“คนไหนคือฟ้า”
มามิหันมาเจอแป๊ะยืนยิ้มอยู่ก็ตกใจ
“พี่แป๊ะ!”
“อุ๊ย..จำชื่อพี่ได้ด้วย ดีใจจัง”
“กาแฟค่ะ”
“ขอบใจนะจ๊ะ”
แป๊ะเอากาแฟมาดื่ม มามิยังมองหาฟ้าลดา จนแป๊ะแปลกใจ
“มองหาพี่เจมส์เหรอ? พี่เจมส์ไม่อยู่ ไปออกกอง แฟนพี่ก็ไม่อยู่ ไปออกกองเหมือนกัน เฮอะๆๆ”
มามิยิ้มแหย รีบตัดบท
“ฉันไปล่ะจ๊ะ”
พอจะออกไป มามิก็เหลือบไปเห็นรูปพนักงานที่ติดบนบอร์ด เป็นรูปที่แต่ล่ะคนทำหน้าแปลกๆ มามิเห็นรูปฟ้าลดาก็ชะงัก รู้สึกคุ้นๆ
“คุ้นจัง”
แป๊ะเดินมายืนข้างๆ ได้ยินที่มามิพูด
“รู้จักพี่ฟ้าด้วยเหรอ”
“ฟ้า? คนเนี่ยเหรอชื่อฟ้า”
“ใช่..”
มามิมองรูปฟ้าลดารู้สึกคุ้นมากๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน!
(อ่านต่อหน้า 3 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 18 (ต่อ)
สายชลขับรถเข้ามาจอดที่ริมแม่น้ำ พบว่าฟ้าลดายืนรออยู่แล้ว ขณะเดียวกัน ชมพูแพรที่ตามมา มองตามสายชลที่เดินเข้าไปหาฟ้าลดา เธอแอบตามไปซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆเพราะอยากได้ยินสองคนคุยกัน
สายชลเข้ามากอดฟ้าลดาจากด้านหลัง ชมพูแพรผงะ กัดกรามแน่น ขณะที่ฟ้าลดาตกใจ รีบหันไปผลักเขาออกห่าง
“ปล่อยฉัน!”
สายชลยอมปล่อยง่ายดาย
“อายเหรอจ๊ะที่รัก ถ้างั้นเราไปหาที่ที่มันเป็นส่วนตัว...มีความสุขกันดีกว่า”
สายชลจับแขนฟ้าลดาจะพาออกไป แต่เธอขืนตัวเอาไว้
“ที่ฉันนัดคุณออกมา เพราะฉันต้องการคุยกับคุณ”
สายชลแกล้งกวน
“ผมนึกว่าเราถนัดคุยกันบนเตียงซะอีก”
สายชลยกมือลูบแก้ม ฟ้าลดาปัดมือเขาออกทันที
“อย่ามาถูกตัวฉัน!”
“มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว จำไม่ได้เหรอ หรือต้องให้ผมย้ำเตือนความทรงจำให้อีกครั้ง”
สายชลขยับตัวเข้ามาใกล้ ฟ้าลดาถอยพร้อมตะคอกใส่หน้า
“คุณข่มขืนฉัน! ฉันไม่เคยเต็มใจ”
ชมพูแพรชะงัก ใจเต้นด้วยความร้อนรุ่ม
“คุณจะเต็มใจ หรือไม่เต็มใจ คุณก็เป็นเมียผมแล้วฟ้าลดา!”
ชมพูแพรแทบล้มทั้งยืน โกรธจนตัวสั่น ฟ้าลดาทวนคำเสียงดัง
“ฉันเป็นเมียคุณงั้นใช่มั๊ย?”
“ใช่..คุณ-เป็น-เมีย-ผม !!”
“ได้ยินแล้วนะคะพี่แพร”
สายชลชะงัก ชมพูแพรอึ้งที่ฟ้าลดารู้ว่าเธอแอบอยู่ จึงเดินออกมา สายชลมองนิ่ง ขณะที่ ฟ้าลดามั่นใจว่าสายชลกับชมพูแพรต้องเลิกกันแน่
“ผู้ชายคนนี้หลอกพี่แพร เขาไม่เคยรักพี่แพร”
ชมพูแพรหันมาตวาด
“มันก็เป็นเพราะแกยังไงล่ะ! ฉันรู้ว่าแกให้ท่าคุณชาร์ล ไม่อย่างนั้นคุณชาร์ลเขาไม่ตกหลุมพรางของแกหรอก!”
สายชลอึ้งกับความเกรี้ยวกราดของชมพูแพร
“จนขนาดนี้แล้วพี่แพรยังเข้าข้างเขา? แล้วคิดว่าฟ้าเลวงั้นเหรอคะ” ฟ้าลดาถามอย่างตกใจ
“ใช่ ฉันรู้สันดานแกดีฟ้าลดา มักมาก ไม่รู้จักพอ แกมันเนรคุณ ทั้งๆที่ฉันทำเพื่อแกมาตลอด แต่แกไม่เคยสำนึกในบุญคุณของฉัน”
ชมพูแพรฟาดไปที่แขนฟ้าลดา
“นังน้องชั่ว! นังสารเลว!”
ชมพูแพรฟาดไปที่แขนอีกข้างแล้วก็ตีฟ้าลดารัวไม่หยุด
“แกจะทำร้ายฉันไปถึงไหน!”
ฟ้าลดาพยายามปัด แต่ชมพูแพรกลับตีแรงขึ้นด้วยความโมโหมาก สายชลทนไม่ไหวเข้ามาจับตัวเธอไว้
“พอได้แล้วคุณแพร”
“คุณชาร์ลปล่อย! แพรต้องสั่งสอนนังน้องคนนี้ให้มันรู้สำนึก!”
ชมพูแพรไม่หยุด ดันสายชลออกไปแล้วเงื้อมือจะตบฟ้าลดาอีก สายชลเห็น รีบพุ่งเข้ามาขวางเลยโดนตบหน้าเพียะ!!
ชมพูแพรอึ้ง สายชลนิ่งไป แล้วหันมาหา
“อย่าทำอะไรคุณฟ้า”
ชมพูแพรเห็นแววตาความห่วงใยของสายชล ที่มีต่อฟ้าลดาก็ยิ่งโมโหโกรธแค้นจนขาดสติ
“ตกลงคุณรักมัน หรือรักแพร”
ชมพูแพรจ้องหน้าสายชลคาดคั้นเอาคำตอบ
“ผมไม่เคยบอกว่าผมรักคุณ”
ชมพูแพรสติแตกสุดจะเก็บไว้ได้อีกต่อไป กรี๊ดออกมาดังลั่น
“อ๊ายยยยย!!”
ชมพูแพรจะเข้ามาตบฟ้าลดา สายชลรีบคว้าตัวไว้
“อย่าคุณแพร..อย่า!! อย่า...!!.
ชมพูแพรไม่ยอมจะเข้ามาทำร้ายฟ้าลดาให้ได้ จนสายชลต้องใช้แรงทั้งหมดยกตัวเธอแล้วพาออกไป ฟ้าลดายืนนิ่งทำตัวไม่ถูก หันไปเห็นพี่สาวที่กรีดร้อง จ้องมองเธอด้วยแววตาเคียดแค้น ถึงกับทรุดเข่าลงไปบนพื้นด้วยความอ่อนแรง เสียใจและเจ็บปวดอย่างที่สุด
+ + + + + + + + + +
หมอวัฒนาเดินไปเดินมาอยู่ในบ้านรอฟ้าลดาติดต่อมา แต่เมื่อเห็นว่าเงียบไปนาน จึงโทรหาไปด้วย
“ทำไมไม่รับสาย” หมอวัฒนาร้อนใจมากๆ
ทันใดนั้นเสียงกดออดดังขึ้น เขาหันไปมอง เห็นฟ้าลดายืนอยู่ที่หน้าประตู ก็รีบเดินออกมาเปิดประตูให้ เห็นหน้าตาฟ้าลดาที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักก็ตกใจ
“เขาทำอะไรฟ้า!?”
“เขาไม่ได้ทำอะไร พี่แพรไม่รักฟ้าแล้ว พี่แพรเลือกเขาค่ะพี่หมอ”
ฟ้าลดาร้องไห้ หมอวัฒนาดึงเธอมากอดด้วยความสงสาร
ทางด้านสายชลกับชมพูแพร เมื่อกลับไปถึงบ้าน ชมพูแพรรู้สึกอายกับสิ่งที่ทำลงไป
“แพรขอโทษนะคะ ที่แพรใช้อารมณ์มากไปหน่อย”
“คนที่คุณควรจะขอโทษ คือคุณฟ้าลดา ไม่ใช่ผม”
สายชลจะเดินออกไป ชมพูแพรรีบเข้ามาขวาง
“คุณชาร์ล..” ชมพูแพรจับมือ ส่งสายตาวิงวอน “คุณชาร์ลอย่าโกรธแพรเลยนะคะ แพรจะไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น แพรไม่สนใจด้วยว่าคุณจะรักแพรรึเปล่า เพราะแพรเป็นคนที่คุณจะแต่งงานด้วย แพรพร้อมจะเข้าใจทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆนะคะ คุณเป็นผู้ชาย ย่อมเป็นธรรมดาที่คุณจะทำอะไรแบบนั้นลงไป”
สายชลมองชมพูแพรด้วยความสมเพช และโกรธแทนฟ้าลดา
“ผมขอบคุณและรู้สึกซาบซึ้งมาก ที่คุณพยายามจะเข้าใจทุกอย่าง แต่คุณแพรครับ คุณฟ้าเป็นน้องสาวคุณ และในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ผมก็ยินดีที่จะรับผิดชอบในทุกการกระทำของผม ผมสามารถเลี้ยงดูคุณสองคนได้ เราสามคนจะอยู่ด้วยกันเงียบๆ ดีมั๊ยครับ”
ชมพูแพรอึ้ง
“คุณชาร์ลคะ ความจริงแล้ว แพรกับยัยฟ้า..ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย”
สายชลไม่เข้าใจ
“ชีวิตแพรอาภัพมาก คุณพ่อคุณแม่ของยัยฟ้าขอแพรมาเลี้ยง เพราะท่านแต่งงานกันมาสิบปี กว่าและไม่มีลูก”
สายชลตะลึงที่ได้รู้ความจริง ชมพูแพรเล่าต่อ...
“แต่พอไม่นานยัยฟ้ามันก็เป็นลูกอิจฉามาเกิด คุณพ่อคุณแม่หรือใครๆก็รักแต่มัน ส่งมันไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็กๆ ท่านประคบประหงม ฟูมฟักมันทุกอย่าง ฟังแล้วมันไม่ยุติธรรมกับแพรเลยใช่มั๊ยคะ”
สายชลอึ้งไปเลย กับเรื่องราวที่ชมพูแพรเล่า
“แล้วช่วงที่คุณฟ้าลดาหายไป คุณไปตามเธอกลับมาทำไม ในเมื่อคุณก็จะเป็นทายาทที่ได้รับมรดกทุกอย่าง ถึงแม้คุณจะเป็นแค่ลูกที่ขอมาเลี้ยง”
“ใครบอกล่ะคะ ที่แพรต้องไปตามมันกลับมา ก็เพราะสมบัติทุกอย่าง เป็นชื่อมันเพียงคนเดียว นอกจากกิจการบ้านเช่าที่ท่านยกให้แพร แพรไม่เคยมีความหมายในสายตาของพวกเขาเลย หลังจากแพรพายัยฟ้ากลับมา แพรก็ยื่นเรื่องต่อศาลขอเป็นผู้จัดการมรดกทั้งหมด ในเมื่อยัยฟ้ายังสติไม่สมประกอบ จำอะไรไม่ได้”
สายชลฟังแล้วก็รู้สึกโมโหแทนฟ้าลดา
“แล้วคุณแพรมาเล่าให้ผมฟังทำไม”
“แพรอยากให้คุณรู้ว่า ถ้าคุณเลือกแต่งงานกับมัน คุณก็จะได้แต่ตัวมันเท่านั้น”
“คุณก็น่าจะรู้ว่าผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ผมไม่ได้สนใจมรดกของคุณฟ้าลดา แล้วผมก็ยังไม่ได้บอกว่าจะเลือกคุณฟ้าลดา ผมเพียงแต่บอกให้คุณแพรทราบในสิ่งที่เกิดขึ้น เพื่อที่เราสองคนจะได้ไม่ต้องมีความลับต่อกัน”
ชมพูแพรเข้ามากอดสายชล
“แพรรักคุณมากนะคะ รักจนแพรสามารถทำทุกอย่างที่คุณต้องการ”
สายชลดึงแพรออกมาแล้วหยั่งเชิง
“คุณแพรรับได้เหรอ ถ้าผมจะมีทั้งคุณฟ้าและคุณแพร”
ชมพูแพรอึ้งแต่พยายามกดเอาไว้
“แพรบอกคุณแล้วไง ว่าแพรยอมทำตามที่คุณต้องการได้ทุกอย่าง แพรขอแค่ให้คุณแต่งงานกับแพร ให้เกียรติแพรเป็นภรรยาที่ออกหน้าออกตา เท่านี้แพรก็พอใจแล้วค่ะ”
ชมพูแพรกอดสายชลอีกครั้ง สายชลเครียด แต่ชมพูแพรกลับกังวลใจ ครุ่นคิดบางอย่าง
+ + + + + + + + + + +
สายชลกลับมาที่บ้าน เข้ามาก็พบสหัสนั่งรออยู่แล้ว...
“ผมขอโทษที่มาโดยไม่ได้บอก ผมโทรหาคุณหลายครั้งแล้วแต่คุณไม่รับสาย”
สายชลเอามือถือออกมาดู เห็นหลายมิสคอล
“ฉันปิดเสียงเอาไว้”
“คุณไมเคิลโทรหาผม ถามถึงเรื่องที่คุณจะแต่งงานกับคุณแพร ท่านแปลกใจมาก”
“ฉันคิดผิด”
สหัสชะงัก
“ฉันพลาด เพราะคนที่เลวร้ายกว่าฟ้าลดาคือชมพูแพร ฟ้าลดาปกป้องพี่สาว ในขณะที่พี่สาวพร้อมที่จะทำลายน้องได้ตลอดเวลา แต่จะว่าไป มันก็คงเป็นกรรมของฟ้าลดาที่ทำกับฉันเอาไว้”
สายชลหันไปทางสหัสที่ยืนนิ่ง
“นายไม่เห็นด้วยกับฉันเหรอสหัส”
“ทกๆสิ่งที่คุณทำลงไป ไม่เพียงแต่จะทำให้คุณฟ้าลดาเจ็บปวด คุณเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน เพราะลึกๆคุณยังรักคุณฟ้าลดา หรือนางฟ้าของคุณมาก รักเสมอ รักไม่เคยเปลี่ยน”
สายชลพูดไม่ออก
“หยุดตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปนะครับ”
“ฉันเดินหน้ามาถึงขนาดนี้ ฉันหยุดไม่ได้ เกมทุกเกม ต้องมีคนแพ้และคนชนะ”
“แต่เกมที่เสมอกันก็มีนะครับ”
สายชลฟังแล้วนิ่งไปอย่างครุ่นคิด
+ + + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟ้าลดาหน้าหมองเศร้า เดินมาเปิดประตูก็ผงะ ที่เห็นชมพูแพรยืนร้องไห้น้ำตาท่วม แล้วโผเข้ามากอดเธอไว้...
“ฟ้า พี่ขอโทษที่พี่ทำร้ายฟ้า พี่มันเลวมากใช่มั๊ย...ที่พี่ทำกับน้องแบบนี้ เสียแรงที่คุณพ่อคุณแม่ฝากให้พี่ดูแลฟ้า ยกโทษให้พี่นะจ๊ะ พี่เสียใจ”
ฟ้าลดาหลงกลดึงชมพูแพรออกมาเช็ดน้ำตาให้พี่สาวคนดี ส่วนตัวเองก็ร้องไห้ไปด้วย
“พี่แพรอย่าร้องไห้นะคะ ฟ้าไม่เคยโกรธแพรพี่แพรเลยซักนิด”
“ฟ้าไม่โกรธพี่จริงๆนะ”
“ค่ะ พี่แพรเป็นพี่สาวของฟ้า เป็นคนที่ฟ้ารักมากที่สุด”
ชมพูแพรแสร้งยิ้มด้วยความดีใจ ฟ้าลดาสบายใจ
“พี่แพรคะ เรื่องคุณชาร์ล...”
“พี่รู้ว่าฟ้าเป็นห่วงพี่ แต่ยังไงพี่ก็ต้องแต่งงานกับเขา เพราะว่าพี่...” ชมพูแพรทำเป็นลำบากใจ “พี่มีอะไรกับเขาแล้ว เมื่อวาน พอเขาบอกเรื่องฟ้ากับเขา มันก็เลยทำให้พี่ฟิวส์ขาด เพราะเขาเป็นคนแรกของพี่ และที่สำคัญ...พี่ท้อง”
ฟ้าลดาแทบช็อค
“พี่แพรท้อง!!!”
“จ๊ะ ประจำเดือนพี่ไม่มาสามอาทิตย์แล้ว พี่มั่นใจว่าพี่ต้องท้องแน่ๆ แต่ฟ้าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะ แม้กระทั่งคุณชาร์ล”
“ทำไมล่ะคะ? เขาเป็นคนที่พี่แพรสมควรบอกมากที่สุด เขาต้องรู้นะคะพี่แพร”
“พี่กลัวว่าถ้าพี่บอก เขาจะคิดว่าพี่ปล่อยให้ตัวเองท้อง เพื่อจับเขาน่ะซิ”
“ถ้าเขาคิดแบบนี้ พี่แพรก็เลิกยุ่งกับเขาเถอะค่ะ ฟ้าช่วยพี่แพรเลี้ยงลูกได้ พี่แพรอย่าไปเสียเวลาไปกับผู้ชายเลวๆคนนี้เลย”
“ไม่ได้ พี่รักเขามาก รักเขาจนเต็มหัวใจ พี่ขาดเขาไม่ได้ พี่ต้องให้เขาแต่งงานกับพี่ก่อน พี่ถึงจะบอกเขาว่าพี่ท้อง”
“โธ่พี่แพร...”
ชมพูแพรจับมือฟ้าลดาขอความเห็นใจ
“ฟ้าจ๋า ฟ้าช่วยพี่ได้มั๊ย”
“พี่แพรอยากให้ฟ้าช่วยอะไร บอกมาได้เลยค่ะ”
“ตราบใดที่ฟ้ายังอยู่ที่นี่ คุณชาร์ลจะไม่ยอมแต่งงานกับพี่ นอกเสียจาก...ฟ้าต้องไป ไปแบบไม่ให้เขารู้“
ชมพูแพรกุมมือฟ้าลดาแน่น ฟ้าลดานิ่งอึ้ง
“ฟ้าเคยบอกว่าฟ้าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่ ฟ้าทำเพื่อพี่ได้มั๊ย”
ชมพูแพรส่งสายตาวิงวอน น้ำตาคลอในดวงตา ฟ้าลดาพูดไม่ออก...
(อ่านต่อหน้า 4)
เกมร้าย เกมรัก ตอนที่ 18 (ต่อ)
ที่โรงพยาบาล …
หมอวัฒนา นั่งตรงหน้าผู้อำนวยการ แล้วถามอย่างแปลกใจ หลังจากที่ฟังเรื่องราวมาครู่หนึ่ง...
“โรงพยาบาลที่ซีแอตเติลเหรอครับ?”
“ใช่ แผนกศัลยกรรมประสาทและสมองที่นั่น ถือว่าเป็นอันดับหนึ่งของโลก ผลงานที่ผ่านมาของคุณหมอ ทำให้เขาสนใจ และอยากเชิญคุณหมอไปร่วมงาน ผมเห็นว่านี่เป็นโอกาสดี และไม่ได้มีบ่อยๆ ผมอยากให้คุณหมอไป”
หมอวัฒนาฟัง แต่ยังไม่ตัดสินใจ เขาเดินกลับมาที่ห้องทำงาน แล้วก็พบฟ้าลดาที่เดินมาพอดี เขาจึงพาเธอไปนั่งคุยในห้องทำงาน และเล่าเรื่องที่คุยกับผู้อำนวยการให้ฟัง
“ไปซิคะพี่หมอ ไม่ต้องคิดแล้ว นี่เป็นโอกาสที่ดีมากอย่างที่ท่านผู้อำนวยการบอก” ฟ้าลดาตื่นเต้นไปด้วย
“พี่รู้ แต่พี่เป็นห่วงแพร ถึงแพรจะไม่รักพี่แล้ว แต่พี่ก็ทิ้งแพรไปไม่ได้”
ฟ้าลดาชะงัก เงียบ สีหน้าลำบากใจ จนหมอวัฒนาสงสัย
“ทำไมฟ้าทำหน้าแบบนี้ หรือว่า มีอะไรเกิดขึ้นกับแพร?!!”
ฟ้าลดานิ่งไป
“พี่แพรท้องกับคุณชาร์ลค่ะ”
หมอวัฒนาตะลึงงัน และเจ็บปวด
“สิ่งนี้สรุปข้อข้องใจของเราทุกอย่างว่า ทำไมพี่แพรถึงต้องรีบแต่งงาน”
“แล้วเขารู้รึเปล่าว่าแพรท้อง”
“เขาไม่รู้ค่ะ พี่แพรไม่อยากบอก เพราะกลัวเขาเข้าใจว่าพี่แพรท้องเพื่อจับเขา พี่แพรขอร้องให้ฟ้าไปจากที่นี่ เพราะฟ้าเป็นเหตุผลเดียวที่จะทำให้คุณชาร์ล ไม่ยอมแต่งงานกับพี่แพร”
“แล้วฟ้าจะเอายังไง?”
“ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้แล้ว ฟ้าก็คงจะไม่ขวางทางพี่แพรอีก ถ้าเอกสารเรียบร้อยเมื่อไหร่ ฟ้าจะกลับอเมริกาทันที”
ฟ้าลดาบอกอย่างตัดสินใจ
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดาเดินเข้ามาในออฟฟิศ เจมส์กับธงไทยรีบเดินมาหา
“ฟ้า...เรากับไอ้ไทยสืบรู้แล้วนะว่า คุณไมเคิลหายไปไหนช่วงระหว่างที่เมียเขาตาย” เจมส์เล่า
“เขาท่องเที่ยวไปตามประเทศต่างๆ และประเทศสุดท้ายที่เขามาก่อนจะกลับอเมริกา ก็คือประเทศไทย” ธงไทยเสริม
“ฉันไม่อยากสืบเรื่องผู้ชายคนนี้อีกแล้ว”
เจมส์กับธงไทยงง
“ทำไมล่ะฟ้า” เจมส์สงสัย
“อีกไม่นานทุกอย่างก็จะจบแล้ว”
เจมส์กับธงไทยมองหน้ากันด้วยความสงสัย ระหว่างนั้นเสียงผู้ชายดังขึ้น
“ขอโทษนะครับ”
ทั้งหมดหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่
“คุณฟ้าลดาอยู่มั๊ยครับ”
“ฉันฟ้าลดาค่ะ”
ผู้ชายคนนั้นหยิบคีย์การ์ดมาส่งให้
“คุณชาร์ลฝากมาให้คุณครับ”
ฟ้าลดารับคีย์การ์ดมาดู เห็นชื่อคอนโด ก็แปลกใจ
“ฝากให้ฉันทำไม?”
“เพ้นเฮ้าส์ห้องนี้เป็นของคุณครับคุณฟ้าลดา”
ฟ้าลดาอึ้ง เจมส์กับธงไทยชะงัก
+ + + + + + + + + +
สายชลยืนมองวิวสวยอยู่ที่ริมหน้าต่างฟ้องอย่างสบายใจ ครู่หนึ่งฟ้าลดาเปิดประตูเข้ามา สายชลหันไปยิ้มให้
“ผมเลือกห้องที่วิวดีที่สุดให้คุณ ชอบรึเปล่า”
ฟ้าลดาเดินมาประจันหน้า พร้อมยื่นคีย์การ์ดให้
“เอาคืนไป ฉันไม่ต้องการ”
“คุณไม่ชอบห้องนี้เหรอ ถ้างั้นเราไปดูห้องอื่นกัน”
สายชลโอบฟ้าลดาจะพาเดินไป แต่ฟ้าลดาดันแขนเขาออก
“ฉันไม่เข้าใจ คุณซื้อให้ฉันทำไม!”
สายชลยิ้ม
“ผู้หญิงสองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียผม แถมยังเป็นพี่น้องกัน แต่ต้องมาอยู่ภายในบริเวณบ้านเดียวกัน คุณว่ามันไม่รู้แปลกๆเหรอ?”
ฟ้าลดาฉุน
“คุณก็เลยหาที่อยู่ให้ฉัน ทำเหมือนฉันเป็นเมียเก็บคุณงั้นซิ?!”
“คุณเข้าใจถูกแล้วฟ้าลดา”
“คุณชาร์ล...คุณต้องเลิกทำแบบนี้ คุณต้องแต่งงานกับพี่แพร และมีพี่แพรเป็นเมียเพียงคนเดียว อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย พี่แพรรักคุณมาก”
“แล้วคุณล่ะ คุณรักผมรึเปล่า”
สายชลจ้องหน้าฟ้าลดา
“ฉันไม่ได้รักคุณ คุณได้พี่แพรไปแล้ว คุณต้องรักเธอคนเดียว ถ้าคุณทำให้พี่สาวฉันเจ็บ คุณจะไม่ได้เจอฉันอีกเลยตลอดชีวิต”
สายชลชะงักคิด
“พี่สาวคุณมาพูดอะไรกับคุณ”
“พี่แพรไม่ได้พูดอะไรกับฉัน”
“ไม่จริง พี่คุณต้องพูดอะไรกับคุณแน่ๆ บอกผมมาฟ้าลดา!” สายชลกระชากแขนเข้ามา
“ปล่อย!”
สายชลไม่ปล่อย
“ผมจะบอกอะไรให้นะ พี่สาวคุณไม่ได้แสนดีอย่างที่คุณคิด เขาทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง”
“ไม่ต้องมาพูดให้ฉันกับพี่แตกคอกัน คุณต่างหากที่ทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง คุณทำกับฉัน ทำกับพี่สาวฉัน คุณมันเลว เลวที่สุด”
สายชลบีบแขนฟ้าลดาแน่น
“ปล่อย! ฉันเจ็บ ปล่อยซิปล่อย!”
สายชลเห็นฟ้าลดาเจ็บเลยยอมปล่อยมือ ฟ้าลดาจะเดินออกไป แต่สายชลรีบมาขวาง
“คุณจะไปไหนทั้งนั้น ผมไม่ให้คุณไป! คุณมันโง่ ปัญญาอ่อนที่เชื่อคำพูดของพี่สาวคุณ พี่คุณมันเป็นงูพิษ”
“หยุดกล่าวหาพี่ฉันได้แล้ว”
“ผมไม่หยุด! สิ่งที่พี่คุณพูดกับคุณ มันคือคำโกหกหลอกลวง”
“ไม่จริง!”
“พี่สาวคุณไม่เคยรักคุณ ไม่เคยจริงใจกับคุณ เขาเกลียดคุณ” สายชลกระชากแขนฟ้าลดาแล้วเขย่า “พี่สาวคุณเขาเกลียด ได้ยินชัดมั๊ยฟ้าลดา”
ฟ้าลดาปวดหัวขึ้นมาอย่างแรง
“โอ๊ย!”
สายชลตกใจ รีบปล่อยมือ ฟ้าลดาทรุดลงเอามือกุมหัว
“ฟ้าลดา คุณเป็นอะไร?”
สายชลเข้ามาจับตัว ฟ้าลดาปัดมือสายชลออก
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ฟ้าลดาปวดมาก “โอ๊ย....!!!”
ฟ้าลดาปวดมาก ปวดแบบจะตาย ร้องโอดโอย ทำให้สายชลตกใจ
“ฟ้าลดา....”
ฟ้าลดาพยายามลุกขึ้น แต่กลับปวดจนทนไม่ไหว หมดสติจะล้มไปบนพื้น สายชลรีบเข้าไปประคอง
“นางฟ้า!!!”
สายชลมองฟ้าลดาเป็นห่วงสุดๆ
+ + + + + + + + + + + +
สายชลรีบพนาฟ้าลดาไปส่งที่โรงพยาบาล พยาบาลให้เขารอที่หน้าห้องฉุกเฉิน เขาเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย
“นางฟ้า..อย่าเป็นอะไรนะ...นางฟ้า...”
สายชลชะเง้อชะแง้ มองเข้าไปในห้องผ่านทางประตูที่เปิดอยู่ ไม่นานพยาบาลเปิดม่าน หมอเดินออกมา
สายชลรีบเดินไปหา
“คุณเป็นญาติคนไข้คนนี้ใช่มั๊ยครับ”
“ครับ”
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ความดันขึ้นสูงมากก็เลยทำให้ปวดหัว อาจจะเกิดจากความเครียด แล้วก็พักผ่อนไม่เพียงพอ”
สายชลถอนหายใจโล่งอก
“นอนดูอาการสักคืน แล้วพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ครับ”
“ขอบคุณครับ”
หมอเดินออกไป สายชลเดินไปหาฟ้าลดาที่ยังไม่ได้สติ เขาจับมือเธอขึ้นมากุมแน่น มองเธอด้วยความห่วงใยและความรัก
สายชลได้โทรศัพท์ไปที่ ป้าเนียมเป็นคนรับสาย เขาจึงบอกให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...
“คุณฟ้าอยู่โรงพยาบาล!”
ป้าเนียมยกมือทาบอกด้วยความตกใจ แหวนได้ยินรีบพุ่งเข้ามาฟังด้วย
“ได้ค่ะได้....ขอบคุณนะคะ”
ป้าเนียมวางสายหันมาทางแหวน แต่ยังไม่ทันพูดอะไร
ชมพูแพรกลับเข้ามา ป้าเนียมรีบเดินไปหา แหวนตามไปติดๆ
“คุณแพรขา คุณชาร์ลโทรมาบอกว่าคุณฟ้าอยู่โรงพยาบาล”
ชมพูแพรผงะที่สายชลเป็นคนโทรมาบอก
“ยัยฟ้าเป็นอะไร”
“คุณชาร์ลบอกว่าคุณฟ้าความดันขึ้น ทำให้ปวดหัวมากจนหมดสติ คุณหมอก็เลยให้นอนโรงพยาบาลอยู่ดูอาการหนึ่งคืน คุณชาร์ลให้เรียนคุณแพรว่าไม่ต้องมา เธอจะเป็นคนดูแลคุณฟ้าเอง”
ชมพูแพรกำมือแน่นด้วยความโมโห แล้วเดินขึ้นไปข้างบนทันที ป้าเนียมกับแหวนหันมามองหน้ากันใจคอไม่ดี
+ + + + + + + + + + + +
สายชลยังคงดูแลฟ้าลดาที่นอนหมดสติอย่างใกล้ชิด พลันเสียงมือถือดังขึ้น สายชลหยิบขึ้นมาเห็นชื่อชมพูแพร ก็ผละออกจากฟ้าลดาแล้วกดรับสาย
“ยัยฟ้าอยู่โรงพยาบาลไหนคะคุณชาร์ล”
“ป้าเนียมไม่ได้บอกคุณเหรอครับว่า ผมจะดูแลคุณฟ้าให้เอง”
“บอกค่ะ แต่ยัยฟ้าเป็นน้องสาวแพรนะคะ คนที่ต้องดูแลยัยฟ้าคือแพร”
“อ้าว? นี่คุณห่วงน้องสาวคุณด้วยเหรอครับ หลังจากที่เราคุยกันเมื่อวานผมเข้าใจว่า คุณเกลียดคุณฟ้าซะอีก”
ชมพูแพรหน้าถอดสี
“สิ่งที่แพรพูดออกไปเมื่อวาน แพรพูดไปเพราะอารมณ์ คนเป็นพี่ที่ไหนจะเกลียดน้องสาวตัวเองได้ลงคอล่ะคะ”
“ถ้างั้นผมก็ต้องขอโทษที่ผมเข้าใจไปเอง คุณแพรทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว เรื่องดูแลคุณฟ้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเถอะครับ อย่าลืมว่าคุณฟ้าลดาเธอเป็น เมียผม”
สายชลกดวางสายทันที ชมพูแพรอึ้ง
“คุณชาร์ล....คุณชาร์ล!”
ชมพูแพรหัวเสีย โทรหาสายชลอีกครั้ง แต่สายชลปิดเครื่อง
“นังฟ้าลดา! ฉันเกลียดแก!”
ชมพูแพรแทบคลั่ง ปามือถือลงบนเตียงอย่างแรงด้วยความโมโห โกรธแค้น ชมพูแพรแววตาอาฆาตพยาบาทสุดๆ
จบตอนที่ 18
อ่านต่อ ตอนที่ 19 วันพรุ่งนี้
