เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 18
ดิน น้ำฟ้า สายหยุด และกอหญ้าตกใจกับสิ่งที่มิ้นท์บอกขณะที่มิ้นท์ร้องไห้ฟูมฟาย
“เมื่อคืนค่ะ มิ้นท์ไปหาคุณฮันนี่ที่บ้าน...เจอคุณฮันนี่...ฮื้อออ”
“แล้วตอนนี้ ฮันนี่อยู่ไหน”
“ล้างท้องแล้ว กลับมาพักผ่อนที่บ้านค่ะ แม่ของคุณฮันนี่บินด่วนกลับมาดูแล บอกไม่ให้มิ้นต์บอกใคร เพราะอายถ้าทุกคนรู้ว่า คุณฮันนี่ท้อแท้จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้”
มิ้นท์ร้องไห้ไม่หยุด แต่กอหญ้าไม่ค่อยจะเชื่อ ดินอึ้ง ฟ้าหันมาพูดกับดิน
“ยังจะเฉยอยู่อีกทำไม ไม่รีบไปดูฮันนี่อีกเหรอ เขาเป็นอย่างนี้ก็เพราะนาย” ดินจะเข้าบ้าน “ไปรถฉัน”
ดินนั่งเงียบมากับฟ้าโดยไม่พูดสักคำจนน้ำฟ้าทนไม่ไหว
“นายจะทำตัวนิ่ง เฉยอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ หรือต้องให้ฮันนี่ตายขึ้นมาจริงๆ ถึงจะสำนึกว่าควรทำอะไร”
“ผมควรทำอะไร”ดินย้อนถาม
“ยังจะมาถาม?! ความรับผิดชอบไง มีอยู่ในสำนึกของนายบ้างมั้ย”
“คนอย่างผมมันไม่มีสำนึก ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่มีอะไรดีเลยใช่มั้ย”
“ใช่! ชอบให้ความหวังผู้หญิงไปทั่ว คุณเฟซต้องเสียใจเพราะนาย ไหนจะฮันนี่”
“จอด”
“อะไรนะ”
“ผมบอกให้จอด”
ดินบอกเสียงดังจนฟ้าสะดุ้งตกใ
“ก็ได้! ไม่ต้องตะคอก”
ฟ้าจอดรถเทียบเข้าข้างถนน ดินลงจากรถ ปิดประตูรถฟ้าอย่างแรง ฟ้ารีบตามลงมา
“จะไปไหน”
“ไปรับผิดชอบฮันนี่ไง โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีคุณมาออกคำสั่งผมอีก”
“ฉันไม่ได้ออกคำสั่ง ฉันแค่เตือนสติ”
“คุณไม่เคยรู้ตัวเลยใช่มั้ย ว่าตัวเองเป็นคนยังไง”
“ฉันเป็นคนยังไง พูดออกมาเลย”
“ความคิดของผมสำคัญกับคุณด้วยเหรอ ไม่หรอก มันก็แค่คำพูดของผู้ชายที่ไม่มีอะไรดี จะแคร์ทำไม โน่น ว่าที่สามีของคุณต่างหากที่คุณต้องแคร์ เลิกยุ่งกับผมสักที”
ดินเดินหนี ฟ้าเสียใจมาก
“ฉันไม่ยุ่งก็ได้ เชิญเลย จะไปทำเลว ทำชั่ว ทำบ้าที่ไหนก็เชิญ ไปเลย”
ฟ้าวิ่งขึ้นรถ ขับออกไปอย่างเร็ว ดินมองรถของฟ้าที่ขับออกไป รู้สึกผิดที่ใช้อารมณ์ หงุดหงิดตัวเอง
ดินนั่งแท็กซี่มาที่บ้านฮันนี่ ดินลงมาจากแท็กซี่ดินจะเข้าบ้าน ยลลดาและมิ้นท์ช่วยกันต้อนนักข่าวออกมาจากบ้าน
“ช่วยออกไปก่อนนะคะ เดี้ยนขอร้องล่ะค่ะ ลูกสาวเดี้ยนกำลังเสียใจ ให้สัมภาษณ์อะไรตอนนี้ไม่ได้”
“มีอะไรก็คุยกับคุณแม่ดีกว่านะคะ”
ดินตกใจที่เห็นนักข่าว ยลลดาเห็นดิน ร้องไห้โฮออกมาทันที
“นายดิน คนนี้ล่ะค่ะที่ทำให้ลูกสาวเดี้ยนเสียใจ จนต้อง ฮื้ออ”
นักข่าวหันมาทางดินทันที แล้วพุ่งมาล้อมรอบ
“คุณคะที่ลูกสาวของคุณยลลดาคิดสั้นสาเหตุเพราะคุณทำตัวออกห่าง ทั้งๆ ที่มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งแล้ว ใช่มั้ยคะ”
นักข่าวยิงคำถามใส่ดิน ดินตกใจไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายถึงนักข่าว นักข่าวรุกดิน ดินเครียดมาก
“ใครเป็นคนบอกพวกคุณ”
นักข่าวทั้งหมดหันมองยลลดา
“ใช่ ฉันเป็นคนเชิญน้องๆ นักข่าวมาเอง ฉันเป็นคนมีเกียรติ แต่ลูกสาวฉันกลับถูกเธอทิ้งขว้างอย่างไม่ให้เกียรติ แม่ที่ไหนจะทนได้ มันก็ต้องประจานกันบ้างล่ะ”
“ผม...”
“คุณจะปฏิเสธเหรอคะ” ดินอึดอัดมองหน้ายลลดาอย่างไม่พอใจ แต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ “แสดงว่าคุณยอมรับว่าคุณกับคุณฮันนี่มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งจริงๆ”
ดินเดินหนีเข้าบ้านไปเลย นักข่าวจะตามแต่ยลลดารีบขวาง
“ปล่อยให้เขาเข้าไปคุยกับลูกสาวของเดี้ยนให้เคลียร์ก่อนนะคะ พอถูกเดี้ยนพูดเตือนสติให้แบบนี้ เรื่องคงลงเอยด้วยดีแล้วล่ะค่ะ”
“ระหว่างนี้คุยกับคุณแม่ก่อนได้เลยค่ะ”
“เดี้ยนพร้อมตอบทุกคำถามของทุกๆ คนค่ะ”
“ไฮโซ เป็นที่รู้จักในแวดวงสังคมอย่างคุณยลลดารู้สึกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นบ้างคะ”
“เสียใจมากเลยค่ะ เดี้ยนผิดเองที่ปล่อยให้ลูกสาวใช้ชีวิตทีเมืองไทยตามลำพัง แล้ว...แล้ว...” ยลลดาร้องไห้ออกมา “ฮื้อออ... โอ๊ย เดี้ยนเป็นห่วงลูกค่ะ ขอเข้าไปช่วยลูกก่อนนะคะ หนูมิ้นท์ช่วยคุยกับน้องๆเขาแทนแม่ทีนะ”
“ค่ะ”
ยลลดาเข้าบ้านไป ทิ้งพวกนักข่าวเอาไว้กับมิ้นท์
ฮันนี่นอนหน้าซีด เหม่อลอย น้ำตาซึมอยู่บนโซฟา ดินเดินเข้ามา
“ฮันนี่”
ฮันนี่หันขวับมาทันที ขว้างหมอนใส่ดินด้วยความโกรธ
“มาทำไมอีก ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ! ไป๊”
ยลลดาเดินเข้ามารีบเข้ามาห้ามฮันนี่
“อย่าลูก อย่า หนูกำลังป่วยนะลูก”
ฮันนี่ร้องไห้โฮ ยลลดาสวมกอดฮันนี่เอาไว้
“เขามาสมน้ำหน้าหนู ทำไมแม่ไม่ปล่อยให้หนูตายๆ ไปซะ อยู่ไปก็อายคน”
“ไม่ลูกไม่ ถึงไม่มีใครเห็นค่า ไม่รักลูก แต่ยังมีแม่ที่รักลูกเสมอนะ ฮันนี่”
ดินอึ้งกับภาพฮันนี่ที่ร้องไห้ฟูมฟาย ฮันนี่แอบยิ้มอย่างสะใจ ยลลดาตีหน้าเศร้ากับดิน
“นายดิน เห็นมั้ย ว่าเธอทำอะไรกับลูกสาวฉัน ใจฉันกำลังจะขาด”
“ทุกคนรู้อยู่แก่ใจดี ว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย” ฮันนี่ ยลลดาอึ้ง หันมาสบตากัน “และคุณก็ไม่ได้คิดสั้นฆ่าตัวตาย ทุกอย่าง พวกคุณสร้างสถานการณ์ขึ้นมา รวมถึงนักข่าวเพื่อบีบผม”
ฮันนี่ ยลลดาอึ้งหน้าเสียที่แผนแตก ฮันนี่โมโหมาก
“ดินใจร้าย ทำไมคะ ฮันนี่มีอะไรสู้นังน้ำฟ้านั่นไม่ได้ตรงไหน”
“อย่าเอาคุณฟ้าเข้ามาเกี่ยว”
“เกี่ยวแน่!”
“ฮันนี่ ใจเย็นลูก อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้...เรา...”
ฮันนี่ไม่สนใจแม่ อารมณ์กำลังพุ่ง
“แม่เงียบไปเลย ให้ช่วยก็ช่วยอะไรไม่ได้ ไม่เห็นเหรอว่าฮันนี่กำลังถูกดินขยี้หัวใจไม่มีชิ้นดี ถ้าดินยังทำกับฮันนี่แบบนี้ หนังสือพิมพ์ทุกฉบับ ข่าวทุกช่องจะต้องลงข่าวว่าดินข่มขืนฮันนี่”
“คุณทำได้ทุกอย่างขนาดนี้เลยเหรอฮันนี่”
“รักมากก็แค้นมากไงคะ”
“ผมไม่สน ผมมีความจริงที่จะพิสูจน์ได้ว่าผมบริสุทธิ์ อยากทำอะไรก็เชิญ”
ดินเดินหนี /ฮันนี่เจ็บใจ ตะโกนไล่หลัง
“นังน้ำฟ้าไม่มีวันได้เป็นสุขแน่ ฮันนี่จะตามอาละวาดให้ชีวิตมันพัง”
ดินชะงักหันกลับมา
ดินไม่อยากให้ฟ้าต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้จึงยอมทำตามที่ฮันนี่ต้องการ...คืนนั้นฟ้าถึงกับช็อคเมื่อเห็นข่าวดินกับฮันนี่บนจอทีวี บีบีเปิดประตูเข้ามา รีบมาหาฟ้าอย่างร้อนรน
“ฟ้า รู้เรื่องหรือยัง ยัยฮันนี่กินยาฆ่าตัวตายเพราะน้อยใจคุณดิน แล้วก็...”
บีบีหันมองทีวี แล้วอึ้งภาพในทีวีเห็นฮันนี่ยืนควงดินอยู่ ยลลดายิ้มหน้าบานอยู่กับมิ้นท์ข้างๆ มีตัวหนังสืออยู่มุมจอว่า “ข่าวสังคม”
“ในที่สุดเรื่องราววุ่นๆ ของคุณฮันนี่ ลูกสาวคุณยลลดา ไฮโซชื่อดังก็ลงเอยได้ด้วยดีนะคะ ทั้งหมดเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด รักแท้เอาชนะอุปสรรคได้ทุกอย่างค่ะ ขอแสดงความยินดีกับว่าที่คู่บ่าวสาวด้วยนะคะ ยังไม่แต่งก็ทอล์คออฟเดอะทาวน์ซะแล้ว”
บีบีลุกขึ้นไปปิดทีวีทันที อารมณ์เสีย
“ต้องเคลียร์กันออกสื่อขนาดนี้เลยหรือไง ทุเรศ” ฟ้านั่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก “โชคดีนะที่ฉันตัดใจจากคุณดินได้..ไม่งั้น คงน้ำตาเช็ดหัวเข่า คิดว่าเป็นคนดี คิดแล้วแค้นสุดขีด สุดฤทธิ์สุดเดชจริงๆ ว่ามั้ยฟ้า” บีบีหันไปเห็นฟ้าน้ำตาซึม “ฟ้า แกเป็นอะไร”
บีบีถามอย่างตกใจฟ้ารีบปาดน้ำตา
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“แต่แกร้องไห้”
“ผงเข้าตามั้ง หรือไม่ก็ ง่วงนอน...ฉัน...นอนก่อนนะ”
ฟ้ารีบลุกไปเข้าห้อง บีบีผิดสังเกตมาก รีบตามฟ้าไปทันทีและดันประตูห้องนอนไว้ ไม่ยอมให้ฟ้าปิด
“เหตุผลตื้นมากอ่ะ ผงเข้าตา ง่วงนอน! แกเป็นอะไร”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ฉันเป็นเพื่อนแกมานาน นานพอที่จะรู้ว่า ถ้าแกบอกว่าไม่เป็นคือเป็น”
บีบีมองฟ้าอย่างคาดคั้น
+ + + + + + + + + + + +
คืนนั้นดินแวะมาที่ร้านรักนิรันดร์สตูดิโอ ธีรเทพโวยลั่นหลังจากเห็นข่าวดิน
“เป็นเรื่องสิวะ ไอ้ดินเอ๊ย” ดินยืนมองชุดเจ้าสาวอยู่ ถอนหายใจ “ไรวะ...ผู้ชายเค้าไม่รัก ก็ยังไม่เลิก เกาะเป็นปลิงเลย”
“เขาจะได้ฉันไปแต่ตัว”
“ยัยนั่นก็น่าจะรู้ แล้วมันน่าภูมิใจตรงไหน ได้แกมาแต่ตัว แต่หัวใจอยู่กับคนอื่น”
“คนบางคน ขอแค่ได้ครอบครอง ก็พอแล้ว”
“แกคิดว่ายัยฮันนี่แผนสูงนั่นคิดแค่นี้เหรอ มันตื้นเกินไป มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น”
“ฉันก็ไม่เชื่อ”
“แล้วยอมทำไม”
“ช่างเหอะ....ฉันมีเหตุผลของฉัน”
ดินเดินออกไป ธีรเทพมองตามดินอย่างไม่เข้าใจ
ส่วนฟ้าเธอยังไม่ได้ตอบคำถามบีบี แต่น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง
“ฟ้า เกิดอะไรขึ้นกับแก ตั้งแต่แกคบกับคุณวี และกำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แกก็ไม่เหมือนเดิม ใจแกลอยไปอยู่ที่ไหน” ฟ้าหันไปกอดบีบีเอาไว้ทันที จนบีบีตกใจ “เฮ้ย...มารักอะไรฉันตอนนี้”
“ฉันรักแกนะบีบี”
“ฉันก็รักแก แกเป็นเพื่อนรักของฉันและฉันก็เป็นคนที่แกควรจะไว้ใจที่สุด ฉันไม่มีทางทำร้ายแกเล่าให้ฉันฟังเถอะ ว่าแกเป็นอะไร ฉันช่วยแกได้นะ”
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษทำไม...แก...แกแอบกินไอติมฉันเหรอ”
“ไม่ใช่ แต่...”
ฟ้าจะบอกความจริง แต่ตัดสินใจ ไม่บอก เดินหนีบีบีเข้าห้องไป
“แต่อะไรฟ้า นี่...แหย่ให้อยากแล้วจากไปอีกแล้ว ฟ้า” บีบีไล่จี้ฟ้า “มันเรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้เลยเหรอฟ้า แม้แต่ฉันแกก็ไม่อยากเล่าให้ฟัง” ฟ้าจะเข้าห้องอีก บีบีทนไม่ไหว ตวาดลั่น “ถ้าแกปิดประตูใส่ฉันอีกคราวนี้ ถือว่าเราไม่ได้เป็นเพื่อนกัน เล่ามา”
“ฉันโกรธที่นายดินจะแต่งงานกับฮันนี่ เพราะฉัน...” ฟ้ายั้งไว้ไม่บอกความรู้สึกออกมา
“ไม่อยากเห็นยัยฮันนี่แต่งงานใช่มั้ย” ฟ้าอึ้งพยักหน้ารับ “ปั๊ดโธ่ นึกว่าเรื่องอะไร”
ฟ้าพูดอะไรไม่ออก ในที่สุดฟ้าก็ไม่กล้าเล่าความรู้สึกจริงๆ ในใจให้บีบีรู้
+ + + + + + + + + + + +
ดินเดินเข้าบ้านมาท่ามกลางความมืดแต่แล้วจู่ๆ ไฟก็เปิดขึ้น ดินสะดุ้งเมื่อเห็นสายหยุดยืนอยู่ที่สวิตซ์เปิดไฟ
“แม่”
“แม่มีเรื่องจะคุยกับดิน”
ดินถอนหายใจ แต่ก็ยอมลงนั่งคุยกับสายหยุด ที่มองดินด้วยความเป็นห่วง ดินก้มหน้านิ่งต่อหน้าสายหยุด
“ทำไมต้องตัดสินใจทำในสิ่งที่ทำร้ายตัวเองอย่างนั้น ก็ลูกไม่ได้รักฮันนี่”
“ผม...รักฮันนี่ครับ”
“ดิน แม่ไม่เชื่อ”
“เชื่อผมเถอะครับแม่ แบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
ดินเดินหนีสายหยุดออกไปทันที สายหยุดยังคงไม่ปักใจเชื่อ ว่าดินจะรักฮันนี่จริง
ดินจะเข้าห้อง กอหญ้าเข้ามาถามดินทันทีอย่างไม่พอใจ
“พี่ดินโกหกแม่ บาป”
“ให้แม่รับรู้แบบนี้แหละ ดีแล้ว”
“แต่พี่ดินรักพี่ฟ้า”
“เพราะพี่รักคุณฟ้า พี่ถึงไม่อยากให้คนที่พี่รักต้องเดือดร้อน “
“แล้วมันต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ที่พี่ต้องทนอยู่กับคนที่พี่ไม่ได้รัก”
“จนกว่า คุณฟ้าจะแต่งงาน มีครอบครัวที่มั่นคง แล้ววันนั้นพี่จะขอเลิกกับฮันนี่”
“เขาจะยอมง่ายๆ เหรอ”
“ถึงตอนนั้น พี่ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวหรือเป็นห่วงอีกแล้ว อย่าบอกแม่นะ พี่ขอร้อง”
กอหญ้าจำใจพยักหน้า ดินเปิดประตูเข้าห้องไป สายหยุดเดินเข้ามา
“กอหญ้า พี่เราบอกว่าเขารักยัยฮันนี่! โอย แม่อยากจะบ้าตาย”
“หนูก็เหมือนกั .เฮ้อ นี่หนูต้องมีพี่สะใภ้เป็นยัยสารพัดพิษนั่นจริงๆ เหรอ”
“แต่ก็ใช่ว่าแม่จะยอม”
“แม่จะทำอะไรจ๊ะ”
“ก็ไม่รู้สิ แม่ว่ามันไม่ใช่ ไม่ถูกต้อง ขอไปสวดมนต์ก่อนนะ จิตเป็นสมาธิ เดี๋ยวก็คิดออก”
สายหยุดเดินไปห้องพระ กอหญ้าเกาหัวแกรก งงกับแม่
+ + + + + + + + + + + +
ที่คอนโดของฟ้า บีบีกำลังปลอบใจฟ้า
“สะกดจิตตัวเองไว้ ห้ามอ่อนไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ได้ ฉันจะไม่อ่อนไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ยัยนั่นมันอิจฉาที่แกมีความสุขจะได้แต่งงานกับคนที่ดีพร้อม มันเลยเอาบ้าง แต่...ขอโทษ ดันได้ผู้ชายแบบคุณดิน ฮ้าๆๆ”
“แกหัวเราะทำไม”
“สะใจไง คุณดินสู้คุณวีไม่ได้สักอย่าง เจ้าชู้ โลเล แถมยังจน มีดีอย่างเดียวหล่อกระชากใจหญิง”
“แต่เมื่อก่อนแกบอกว่านายดินเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง”
“โอย! แต่ถ้าเจ้าชู้แบบนี้ เรตติ้งติดลบทันที ไม่เอาสิฟ้า ฉันให้แกสะกดจิตตัวเองว่าไง”
“ฉันจะไม่อ่อนไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“เลิกสนใจ ช่างหัวยัยฮันนี่กับคุณดิน ไปสร้างรักสร้างชีวิตของแกกับคุณวีดีกว่า”
“ฉันจะไม่อ่อนไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เข้มแข็ง เดินหน้าลุย”
วันต่อมาฟ้ากับคุณวีมาลองชุดแต่งงานที่ร้านรักนิรันดร์ แต่ฟ้ากับยืนซึม เหี่ยวอยู่บนแท่นลองชุดเจ้าสาว โดยมีพนักงานร้านคอยจัดชุดให้เข้ารูป ในขณะที่คุณวีในชุดเจ้าบ่าวกำลังคุยโทรศัพท์เรื่องงานอยู่ที่มุมหนึ่ง บีบีและธีรเทพยืนมองฟ้า ธีรเทพสงสัยในอาการของฟ้ามาก
“คุณฟ้าท้องผูกเหรอ”
“สองวันแล้ว...นี่! ไม่มีอะไรจะถามแล้วหรือไง”
“ก็นี่แหละ เรื่องที่ควรจะต้องถาม อาการเซื่อง ซึม หน้าเซ็งแบบเนี้ยะ ไม่ท้องผูกก็อกหักล่ะว้า”
“ไม่ได้อกหัก”
“แสดงว่าท้องผูก”
“เออ ท้องผูก เลิกถาม แล้วก็ตามตากล้องมาถ่ายรูปฟ้ากับคุณวีได้แล้ว ชักช้า อืดอาด”
“ครับ คุณกระจงป่า คล่องแคล่ว ว่องไว”
ธีรเทพเดินไปกดมือถือคุยที่มุมหนึ่ง
“เฮ้ย จะถึงหรือยัง ลูกค้ามารอนานแล้วนะ”
บีบีเดินไปกระซิบฟ้า
“ทำหน้าตาให้มันสดชื่นร่าเริงหน่อยสิ ไหนบอกว่าจะเข้มแข็ง เดินหน้าลุยไง”
“ฉันก็เข้มแข็งแล้วไง”
บีบีจับตัวฟ้าให้หันไปดูตัวเองในกระจก ฟ้าเห็นตัวเองในชุดแต่งงานแล้วอึ้ง
“ฉันกำลังจะแต่งงาน”
“เออสิ! แล้วเจ้าบ่าวแกก็อยู่โน่น! ยิ้ม”
ฟ้าหันไปคุณวีเดินเข้ามาหาฟ้า ยื่นมือให้ฟ้าจับ
“สวยมากเลยครับ เจ้าสาวของผม”
ฟ้ายื่นมือออกไปแล้วยิ้มให้คุณวี แต่ยังคงความเศร้าในหน้า
“น่ารักอ่ะ! เหมาะสมกันที่สุดของที่สุดอ่ะค่ะ กิ่งทองใบหยกชัดๆ เกิดมาเป็นคู่แท้ของกันและกัน สวรรค์เปิด”
“พอเหอะ บิวท์เว่อร์...ถ่ายรูปกันดีกว่าครับ ตากล้องผมมาแล้ว”
ธีรเทพเข้ามาขัด เดินเดินเข้ามา คุณวี ฟ้า บีบีถึงกับอึ้ง ดินเองก็อึ้งเหมือนกันแต่พยายามทำตัวเป็นปกติ
คุณวีและฟ้ายืนประคองกอดตรงกลางฉาก มีบีบีช่วยจัดท่าโพสท์ แต่ละท่าช่างทำตามยากเหลือเกิน ดินกำลังเช็คกล้อง พยายามไม่มอง มีสมาธิกับงาน ธีรเทพเดินเข้ามา
“พร้อมยังวะ เจ้าสาวเจ้าบ่าวยิ้มรอจนแห้งแล้วนะ ทำไรอยู่”
“ของดีก็ต้องรอ แต่ขอด่าหน่อย ทำไมไม่บอกว่าเป็นคู่นี้”
“บอกแล้วแกก็ไม่มาดิ่...ฉันต้องการรูปที่สวยที่สุด เพื่ออดีตคนเคยรัก”
“เพื่อสร้างความประทับใจต่างหาก ได้ข่าวว่าโขกคุณวีซะยับเลยนี่”
“หมั่นไส้นี่หว่า คนมันรวย ช่วยไม่ได้ที่จะถูกโขก เร็ว จะได้เสร็จๆ อย่าให้ทนดูนาน ยิ่งหมั่นไส้ๆ อยู่”
ธีรเทพเดินไปหาบีบีที่กำลังโพสท์ท่าให้ฟ้าดูเป็นตัวอย่าง ธีรเทพส่ายหัวเพราะรับไม่ได้ จกบีบีออกมาทันที
“พอเหอะ ถ่ายรูปเจ้าบ่าวเจ้าสาวติดหน้างานนะ ไม่ได้เอาไปลงหนังสืออาชญากรรม”
“อ๊าย ปากหรืออะไรเนี่ย”
“ถอยๆ เดี๋ยวดินมันบอกเองแหละว่าต้องโพสท์ยังไง ไปๆๆ”
ธีรเทพลากบีบีออกไป ดินเดินไปที่เซ็ต เตรียมถ่าย
“เต็มที่เลยนะฟ้า กอดแน่นๆ นะคะคุณวี”
บีบีตะโกนบอก
“ชู่ว์”
คุณวียิ้มให้ฟ้ากระชับกอดแน่นขึ้น ฟ้าพยายามยิ้ม สบตาคุณวีอย่างหวานซึ้งที่สุด ดินมองผ่านเลนส์เห็นสายตาฟ้าที่มองคุณวีแล้วเจ็บปวดใจ แต่ฝืนทำงานต่อไปอย่างมืออาชีพ
“อย่างนั้นครับ มองนิ่งๆนะครับ ถ่ายทอดความรักที่มีต่อกันผ่านสายตา อย่างนั้นล่ะครับ”
ดินกดชัตเตอร์แล้วเดินไปจัดท่าให้ฟ้าอิงแอบแนบชิดวี พยายามไม่สบตาฟ้า ฟ้าก็ไม่สบตาดิน ดินเดินไปประจำที่ถ่ายรูปต่อ
ฟ้าและคุณวีเปลี่ยนชุดเป็นคอนเซ็ปท์สบายๆ แต่ดูเท่ห์และเนี้ยบในที ทั้งคู่ถ่ายคู่กันในอิริยาบถต่างๆ ที่ดินเป็นคนจัดท่าให้ บรรยากาศระหว่างดินและฟ้าเต็มไปด้วยความอึดอัด บีบีคอยเอาใจช่วย โดยมีธีรเทพคอยส่งน้ำ ส่งขนมให้อยู่ข้างๆ อย่างไม่ค่อยเต็มใจแต่ก็ทำ
ที่กระเป๋าของดิน มือถือสว่างวาบ สั่น ที่หน้าจอมือถือของดินชื่อฮันนี่กำลังโทรเข้า...ฮันนี่กดวางสายมือถือ หงุดหงิด ยลลดายืนรอผลอยู่ใกล้ๆ
“ดินไม่ยอมรับสายหนูเลย”
“ยังไงก็ต้องโทรตามมาคุยให้ได้ ว่าจะเอายังไง จะให้แม่ไปคุยเรื่องสินสอดกับทางแม่เขาเมื่อไหร่”
“ก็โทรอยู่นี่ไงคะ”
“หรือว่าเขาคิดจะเบี้ยว ทำเป็นรับปากว่าคบกับแก หวังจะเอาตัวรอดไปก่อน”
“คนอย่างดิน...ถ้ารับปากแล้ว ไม่มีทางเบี้ยวหรอกค่ะ”
“ไม่แน่หรอกนะ ท่าทางมันไม่ใช่หมูให้แกเคี้ยวง่ายๆ แกรู้มั้ยว่าแม่เขาอยู่ที่ไหน เอาที่อยู่มา เดี๋ยวแม่จะไปคุยเอง จะเรียกเงินให้หนักเลยคอยดูสิ”
“แม่เรียกไป เดี๋ยวเขาก็จับได้สิ ว่าเรารู้ว่าเขาไม่ได้จน”
“จะรู้ตอนนี้หรือตอนไหน สักวันมันก็ต้องรู้ มันจะเป็นอะไร”
“รอให้ได้แต่ง จดทะเบียนก่อนสิแม่ โอ๊ย ทำไมต้องให้บอกด้วยนะ อย่าเพิ่งกระโตกกระตาก เดี๋ยวก็ไก่ตื่นกันพอดี”
“ก็ได้” ฮันนี่คว้ากระเป๋าถือ จะออกไปข้างนอก “แล้วแกจะไปไหน”
“ไปจิก”
ฮันนี่กดมือถือหาดิน พลางเดินออกไป
+ + + + + + + + + + + +
ดินกดชัตเตอร์ครั้งสุดท้าย.....
“เรียบร้อยครับ”
ดินบอกแล้วรีบเก็บอุปกรณ์โดยไม่มองฟ้า ไม่มองใคร ฟ้าอดเหลือบมองดินไม่ได้ คุณวีเข้ามาถามฟ้า
“เหนื่อยมั้ยครับ”
ฟ้าสะดุ้ง ตกใจ
“อ้อ..ก็ไม่ค่ะ แค่...เอ่อ ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ฟ้ารีบวิ่งออกไป คุณวีมองตามรู้วึกว่าฟ้าแปลกๆ ดินยังคงนั่งเช็ครูปถ่ายในคอมพิวเตอร์ไม่สนใจใคร คุณวีเดินเข้ามามองรูปที่หน้าจอ
“โอเคมั้ยครับ”
“โอเคครับ เพอร์เฟ็กต์”
“ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยทำให้มันเพอร์เฟ็กต์”
ดินมองคุณวีทันที รู้สึกว่ามีนัยยะในประโยคนั้น คุณวียิ้มให้ดินนิ่งๆ ไม่แสดงอาการอะไร ก่อนจะเดินออกไป ดินหันมาสนใจรูปที่หน้าจอต่อ บีบีเข้ามาดูรูปกับธีรเทพ บีบีเห็นรูปแล้วกรี๊ด โอเว่อร์มาก
“เก๋อ่ะค่ะ อยากถ่ายแบบนี้มั่งจัง”
“ฝันกลางวันได้อีก”
ฟ้าเข้ามาในห้องน้ำ รู้สึกใจหาย ใจเสีย ใจไม่เป็นปกติ
“ฉันต้องเข้มแข็ง ไม่อ่อนไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไม่เป็นไรนะฟ้า ไม่เป็นไร”
ฟ้ามองตัวเองในกระจกยิ้มให้กับตัวเอง อย่างร่าเริงสดใสที่สุดฟ้าพยายามรวบรวมพลังและสติ สูดลมหายใจ แล้วเดินออกไป
ฟ้าออกมาจากห้องน้ำ เจอคุณวีดักรออยู่
“อุ๊ย คุณวี” ฟ้าตกใจ
“มีอะไรอยากจะบอกผมหรือเปล่าครับ”
ฟ้าอึ้งกลัวว่าคุณวีจะจับความรู้สึกได้
“ฟ้าไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
“คุณดูไม่สบายใจ มีอะไรกังวลหรือเปล่าครับ”
“ฟ้า เสร็จหรือยัง” ฟ้ากับคุณวีหันไป บีบีเดินเข้ามา “จะให้ไปเลือกรูปที่จะใช้น่ะค่ะ”
ฟ้ายิ้มอย่างโล่งอก ควงแขนคุณวีไปทันที
“ไปเลือกรูปกันนะคะ”
คุณวีเห็นฟ้าร่าเริง จึงไม่ติดใจอะไร ยอมเดินตามฟ้ากับบีบีไปแต่โดยดี
ดินคลิกภาพให้ฟ้าและคุณวีดูไปเรื่อยๆ
“คุณวีหล่อจังเลยค่ะ”
“คุณฟ้าก็สวยมาก”
ดินอึ้งๆ
“รูปนี้...คุณวีตาว้านหวานค่ะ”
“คุณฟ้ามองผมด้วยสายตายังไง ผมก็มองตอบยังงั้น”
“ฮิ้ววว หวานกันได้อีกอ่ะค่ะ”
บีบีแซว ดินแทบจะอยากปิดคอมพ์ แต่ฝืนยิ้มไปด้วย
“เลือกรูปเลยมั้ยครับ จะได้ไปเลือกแบบการ์ดกันต่อ” ธีรเทพบอก
“ยังไม่รู้เลยว่า แต่งกันวันไหนครับ”
“เดือนหน้า แต่ฉันคงไม่เชิญนาย”
ฟ้าบอกทำให้อึ้งกันไปทั้งสตูดิโอ
“ทำไมล่ะครับคุณฟ้า” ธีรเทพถามอย่างแปลกใจ
“กลัวงานจะล่มค่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะมีใครตามมาอาละวาดอีกหรือเปล่า”
เฟซเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ ทุกคน”
ทุกคนหันไป เห็นเฟซแล้วประหลาดใจ
เฟซมาหาดิน ดินจึงแยกมาคุยกับเฟซตามลำพัง
“เฟซดูข่าวเมื่อคืน คิดว่าควรจะมาแสดงความยินดีกับคุณดิน”
“คุณเฟซ ไม่ควรจะมาหาผม”
“คุณดิน เฟซทำอะไรผิด ทำให้คุณดินไม่พอใจหรือเปล่าคะ” เฟวถามอย่างตกใจ
“ไม่เลยครับ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ แต่ทางที่ดี คุณอย่ามาหาผมเลยดีกว่านะ”
เฟซตกใจที่ได้ยินดินพูดตัดไมตรี ยิ้มหน้าเสีย เจื่อนๆ
“ค่ะ เฟซเข้าใจแล้ว ค่ะ ขอโทษนะคะที่มารบกวน”
เฟซรีบออกไปทันที ดินเห็นใจเฟซ แต่จำใจต้องทำ
ฮันนี่มาที่ร้านรักนิรันดร์หลังจากรู้จากมิ้นท์ว่าดินอยู่ที่นี่
“มิ้นท์ เธอแน่ใจนะว่าดินอยู่ที่รักนิรันดร์ โอเค...ขอบใจ ขอให้สนุกกับผู้ชายของเธอแล้วกัน” ฮันนี่วางสายจากมิ่นท์จะเข้าร้าน เจอเฟซเดินออกมาพอดี “นังนังแบบแอ๊บแบ๊ว”
เฟซเดินมา ดูเสียอกเสียใจมาก เฟซเห็นฮันนี่แล้วตกใจ
“คุณฮันนี่”
“ยังไม่เลิกตอแยแฟนฉันอีกเหรอ มานี่เลย”
ฮันนี่กระชากเฟซมาทันทีแล้วจิกทึ้ง
“ฉันเตือนแกแล้วนะ ว่าอย่ามายุ่งกับดิน! นังคนใจง่าย”
“อย่าค่ะ อย่า”
เฟซพยายามตะกายหนีฮันนี่ วิ่งออกไปกลางถนน ขณะนั้นรถยนต์กำลังแล่นมาด้วยความเร็ว
เฟซเห็นรถยนต์กำลังวิ่งพุ่งเข้าหาตัวจึงตกใจตาเบิกโพลง
เสียงโครมและเสียงเบรครถดังเอี๊ยดอยู่หน้าร้านทำให้ฟ้า คุณวี ดิน บีบีและธีรเทพที่กำลังดูรูปอยู่ในร้านตกใจ หันออกไปทางหน้าร้านทันที แล้วพากันวิ่งออกไปดู
น้ำฟ้า คุณวี ดิน บีบี และธีรเทพ วิ่งออกมานอกร้านเห็นฮันนี่กำลังประคองเฟซที่หมดสติ ได้รับบาดเจ็บอยู่กลางถนน คนขับรถยืนดูงงๆ ช็อก ไทยมุงล้อมรอบ
“คุณเฟซถูกรถชน ช่วยด้วยค่ะ”
“คุณเฟซ”
ทุกคนอุทานขึ้นพร้อมๆ กัน ด้วยความตกใจ
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 18 (ต่อ)
กอหญ้าถือกระเป๋าที่ใช้ใส่ของ มายืนรอแท็กซี่ที่ข้างถนน ดูเร่งรีบจะไปไหนสักแห่งให้ทันเวลา
ต้นขี่เวสป้าเข้ามาเทียบ กอหญ้าเห็นต้นแล้วเซ็ง เดินหนี ต้นขี่เวสป้าตามมาเลียบๆไปเรื่อยๆ
“ไปไหน”
“เกี่ยวอะไรด้วย”
“ไม่หนักเหรอ”
“หนัก”
“หนักก็วาง แล้วหยุดคุยกันก่อน”
กอหญ้าหยุดเดิน
“มีอะไร เร็วๆ รีบ”
“เสื้อฉันขายได้หมดหรือยัง”
“ไม่เคยขายได้สักตัว”
“อ้าว ทำไมอ่ะ น่าจะขายดี เห็นคนรุมดูกันตรึม”
“เขารุมอ่าน อ้วกเสร็จ ก็ไป ไม่มีใครเสียตังค์ซื้อ”
“เซ็งว่ะ”
“ไปนะ”
“ถามอีกประโยคเดียว นอกจากพี่ชายเธอ มีญาติที่ไหนอีกป่ะ”
“มีแม่ อยู่ต่างจังหวัด พ่อตาย ยายไม่มี...”
“พอๆ อยากทำงานพิเศษมั้ย หารายได้”
“ไม่ต้องมาใจดี คราวนี้ ไม่มีอะไรตอบแทน”
“เห็นลำบากเลยอยากจะช่วย”
“ต่อมขี้สงสารโตหรือไง ไม่ต้อง หาเองได้”
กอหญ้าโบกแท็กซี่ได้ แล้วรีบขึ้นรถไป
“รีบไปไหนของเขานักวะ”
ต้นบ่นอย่างแปลกใจแล้วตัดสินใจขี่เวสป้าตามไป
ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ฟ้า คุณวี บีบี ดินและธีรเทพอยู่ที่โรงพยาบาล ทุกคนอยู่หน้าห้องไอซียูด้วยความเป็นห่วงเฟซ ฮันนี่ทำเป็นร้องไห้ตกใจกับดิน
“น่าสงสารคุณเฟซจังเลย”
“ใช่ น่าสงสาร ที่มาเจอเธอ” ฟ้าขัดขึ้น
“คิดว่าฉันเป็นคนทำให้คุณเฟซโดนรถชนหรือไง”
“คนขับรถให้การกับตำรวจว่าเห็นคุณเฟซกับเธอยื้อยุดกันก่อนที่คุณเฟซจะวิ่งตัดหน้ารถ”
“ฉันเห็นคุณเฟซจะวิ่งออกไปให้รถชน ฉันเลยเข้าไปห้ามต่างหาก”
“พอเถอะฮันนี่! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” ดินบอก
“แต่ฮันนี่พูดความจริงนะ คุณเฟซดูเสียอกเสียใจ ตอนที่ออกมาจากร้าน ดินไปทำอะไรคุณเฟซ” ดินอึ้ง รู้สึกผิด
“คนอย่างดินมันจะไปทำอะไรใครได้ มีแต่คนอื่นที่ทำมัน”
ฮันนี่หันมองธีรเทพตาวาว หมอเดินออกมาจากห้องไอซียู
“หมอออกมาแล้ว”
คุณวีรีบเข้าไปถามหมอทันที
“ เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ”
“มีหนักๆ ก็ขาหักกับหัวแตก แต่สแกนสมองแล้วไม่เป็นไร กำลังจะย้ายคนไข้ขึ้นวอร์ดครับ”
ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก ยกเว้นฮันนี่ นึกสะใจ จู่ๆ ดินก็ลากฮันนี่ออกไปทันที
“ไปดูคุณเฟซกันเถอะบีบี”
ธีรเทพบอก บีบีจึงตามธีรเทพออกไป
“คุณวีคะ ฟ้าขอไปโทรศัพท์หาน้ำฝนก่อนนะ เย็นนี้เราคงไปทานข้าวกับคุณแม่ไม่ได้”
“ครับ เดี๋ยวผมจะรีบขึ้นไปดูคุณเฟซ”
คุณวีเดินตามบีบีและธีรเทพออกไป ฟ้ารีบเดินตามดินออกไป
ดินลากฮันนี่ออกมาหน้าโรงพยาบาล
“ปล่อยนะดิน ฮันนี่เจ็บ”
“กลับบ้านซะ”
“นี่ดินคิดว่าฮันนี่เป็นต้นเหตุเรื่องที่คุณเฟซถูกรถชนใช่มั้ย”
“ผมไม่รู้”
“ใช่สิ คนที่ดินไม่รัก ทำอะไรก็ผิด”
“ไม่เอาน่า อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย ไปกลับ ผมไปส่ง”
“ฮันนี่ยังไม่กลับ อยากไปเจอแม่ดิน” ดินอึ้ง
“เจอท่านทำไม”
“ก็ต้องมีเรื่องคุยสิคะ ถึงได้อยากเจอ”
ฮันนี่เข้ามาควงดินพาเดินออกไปทันที ฟ้าเดินเข้ามามอง ด้วยความเจ็บปวดอยู่ลึกๆ ฟ้ารีบหยิบมือถือขึ้นมากดหาน้ำฝน
“ฮัลโหล...น้ำฝน”
ขณะนั้นน้ำฝนอยู่ที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง สีหน้าน้ำฝนดูเครียดมาก
“ค่ะ พี่ฟ้า ค่ะ วันนี้ฝนคงกลับไปทานข้าวด้วยไม่ทันเหมือนกัน...มีธุระสำคัญต้องจัดการค่ะ...สวัสดีค่ะ”
น้ำฝนกดวางสาย ถอดแว่นกันแดดออกมองไปที่มุมหนึ่งเห็นจอห์นและมิ้นท์เดินดูของอย่างมีความสุข น้ำฝนก้าวเดินฉับๆ เข้าไปหาทันที
น้ำฝนเข้ามากระชากไหล่มิ้นท์ให้หันหน้ามา จอห์นและมิ้นท์ตกใจเมื่อเห็นน้ำฝน
“ดาร์ลิ้ง!”
“เรียกน้ำฝนว่าดาร์ลิ้ง แล้วทำไมมาควงอีนี่”
“เรียกใครอีนี่ยะ”
“เรียกผู้หญิงที่ไม่มียาง แอบลักกินขโมยกินของชาวบ้านไงล่ะ”
“ใครลักใครขโมย ฉันอยู่ของฉันดีๆ คนของเธอก็เข้ามาหาฉันเอง”
“จอห์น”
“เอ่อ คือ...” จอห์นอึกอักพูดไม่ออก
“คืออะไร อธิบายมาสิว่าคืออะไรฃ” น้ำฝนเข้าไปตีจอห์น “เลิกรักฝนแล้วใช่มั้ย ถึงได้มาหาคนอื่น ที่ทำตัวแปลกๆ ไป ก็เพราะอย่างนี้เองใช่มั้ย หา”
“ใจเย็น ดาร์ลิ้ง”
“ทำร้ายฝนขนาดนี้ ยังจะกล้าเรียกว่าดาร์ลิ้งอีกเหรอ! คนรักกันเขาไม่ทำกันอย่างนี้”
“ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมเอาแฟนตัวเองไว้ไม่อยู่ หัดดูตัวเองในกระจกมั่งนะ แม่แมงหวี่” มิ้นท์บอกแล้วเดินเชิดออกไป พอลับหลัง มิ้นท์เหงื่อแตก “เกือบถูกตบแล้วมั้ยล่ะ มิ้นท์”
มิ้นท์รีบวิ่งออกไป ขณะที่ น้ำฝนยังไม่เลิกโวยวายตีจอห์น
“จอห์นเป็นอะไร จอห์นเบื่อน้ำฝนแล้วหรือไง จอห์นถึงได้ไม่เหมือนเดิม”
“ผมยังเหมือนเดิม คุณต่างหากที่เปลี่ยนไป คุณลืมผม ว่าผมมีตัวตน ผมเบื่อ”
น้ำฝนอึ้ง
“แต่ฝนทำเพื่อเรา”
“เราคือคนสองคนมีคุณมีผม แต่ที่ผ่านมามีแต่พี่ฟ้ามีแต่คุณแม่ แล้วผมอยู่ไหน ผมแค่อยากคุยกับใครสักคนที่ทำให้ผมรู้สึกดี แค่นั้น...แต่หลังจากวันนี้ มันอาจจะมากกว่านั้น”
จอห์นเดินออกไป น้ำฝนอึ้ง ยืนร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียว
+ + + + + + + + + + + +
ที่โรงพยาบาล
เฟซที่เข้าเฝือก มีผ้าพันหัว ตามเนื้อตัวมีรอยฟกช้ำ ยังหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง ฟ้า คุณวี ธีรเทพ บีบีมองเฟซด้วยความเห็นใจ
“บีบี โทรบอกญาติๆ คุณเฟซหรือยัง”
“คุณเฟซไม่มีญาติ”
“นี่เธอ คุณเฟซไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่นะ จะไม่มีพ่อแม่พี่น้องเลยหรือไง”
“เรียนมา ไม่โง่ ที่บอกว่าไม่มีญาติ เพราะพ่อแม่ตายหมดเป็นลูกคนเดียว อยู่กับลุง ลุงก็เพิ่งตาย”
“แล้วเพื่อนสนิทล่ะ”
“ไม่มี”
“น่าสงสารจัง คงเหงาแย่เลย”
คุณวีหันมองเฟซด้วยความเห็นใจและสงสาร
“งั้นจ้างพยาบาลพิเศษช่วยเฝ้าแล้วกัน ไปบอกเขาไป” ธีรเทพบอก
“นี่! นายไม่ใช่เจ้านายฉันนะ ไม่ต้องมาออกคำสั่ง พูดใหม่”
“แจ้งเคาน์เตอร์ว่าต้องการพยาบาลพิเศษช่วยดูแลหน่อยได้มั้ยครับ”
“เดี๋ยวผมจะช่วยดูแลคุณเฟซด้วย” คุณวีบอก
“หือ” ทุกคนมองคุณวีเป็นตาเดียวกัน
“อย่างน้อย ถ้ามีเพื่อนสักคนให้เธอเห็นตอนฟื้นขึ้นมา เธอคงจะอุ่นใจขึ้น” คุณวีบอก
“ขอบคุณนะคะคุณวี ฟ้าเองก็อยากจะอยู่ แต่ก็เป็นห่วงแม่”
“ไม่เป็นไรครับ คุณกลับบ้านไปดูแลคุณแม่เถอะ”
“คุณดินหายจ้อยเลย ไม่คิดจะมาดูดำดูดีบ้างเลยหรือไง ตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ๆ” บีบีบ่น
“มาได้ไง เดี๋ยวยัยฮันนี่ก็มาอาละวาดอีกหรอก”
ธีรเทพบอก ฟ้าอึ้ง ทุกคนเงียบกันไปหันไปมองเฟซด้วยความเป็นห่วง
+ + + + + + + + + + + +
กอหญ้าแบกกระเป๋าเดินเข้าไปในบ้านเด็กตาบอด ต้นขี่เวสป้ามาจอดด้านหน้า มองตามกอหญ้าเข้าไป
“มาทำงานพิเศษที่นี่เหรอ ทำอะไร”
ต้นจอดรถ แล้วแอบวิ่งตามไปทันที
กอหญ้ายกมือไหว้เจ้าหน้าที่
“ขอโทษค่ะที่มาช้า น้องๆ ล่ะคะ”
“รออยู่ค่ะ ถามหาพี่กอหญ้ากันใหญ่ เพิ่งขายของเสร็จเหรอคะ”
“ขายเสร็จนานแล้วค่ะ แต่รถติดเลยมาช้า”
กอหญ้ารีบตามเจ้าหน้าที่เข้าไปต้นโผล่หน้าออกมา
“หรือมาช่วยเลี้ยงเด็ก เฮ้ย...ห้าวๆ แบบเนี้ย เลี้ยงเด็กได้ด้วยเหรอ”
ต้นสงสัยตามไปอีก
เจ้าหน้าที่เดินนำกอหญ้ามาที่ห้องนันทนาการซึ่งในนั้นมีเด็กตาบอดหลายคนใส่เสื้อที่ต้นเป็นคนสกรีน กอหญ้าเดินเข้ามา
“โทษทีสมุน พร้อมหรือยัง แล้วโด่งอยู่ไหนอ่ะ”
โด่ง เด็กตาบอดเดินเข้ามาพร้อมอูเคเลเล่ที่ต้นเป็นคนซื้อให้กอหญ้า โดยมีเจ้าหน้าที่เป็นคนพามา
“มาแล้วค่ะ ศิลปินของเรา”
“ซ้อมไปถึงไหนแล้ว เล่นให้พี่ฟังหน่อย”
“ครับ”
โด่งนั่งลงเล่นอุ๊คให้กอหญ้าและทุกคนฟัง ด้วยน้ำเสียงและท่วงทำนองที่ไพเราะมาก กอหญ้าที่มีความสุขท่ามกลางเด็กๆ บางทีก็ร่วมร้องเพลงไปด้วย...ต้นพยายามเดินตามหากอหญ้าจนได้ยินเสียงเพลง จากห้องหนึ่ง ต้นเดินตรงไปทันที โด่งร้องเพลงจบ ทุกคนตบมือเสียงดัง ต้นโผล่หน้ามองเข้าไปในห้องเห็นเด็กๆ กำลังนั่งร้องเพลงอยู่กับเจ้าหน้าที่
“เข้ามาได้ยังไงคะคุณ”
เจ้าหน้าที่ถามเมื่อเห็นต้น
“ขอโทษครับ เอ่อ คือ ผมมาตามหาเพื่อนครับ ตัวเท่านี้ ตาเฉียงๆ”
“นายมาทำอะไรที่นี่!”
ต้นหันไป กอหญ้ายืนมองต้นอยู่
กอหญ้าเดินหนีต้น แบกกระเป๋าหนักๆ มาด้วย
“เสียมารยาท! แอบตามฉันมาทำไม”
“ก็ฉันอยากรู้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ที่นี่มีงานพิเศษอะไรให้เธอทำ”
“เป็นอะไรมากป่ะ ชอบคิดเองเออเอง”
“คิดเองเออเองยังไง”
“ขี้เกียจพูด พูดไปเท่านั้น”
“อะไรของเธอนักหนาวะ ทำตัวลึกลับหลบซ่อนเป็นปริศนา”
“ไม่ได้ทำ แต่คนบางคนยัดเยียดให้เป็น เลิกตามทีเหอะ”
“ที่นี่เขาจ้างเธอทำอะไร จ้างเท่าไหร่”
“ฉันมาขายผ้ารองโต๊ะรีดผ้า เนี่ย อยู่ในเนี้ย พอใจยัง”
“โอ๊ย จะกำไรสักเท่าไหร่เชียว ไปช่วยงานเพื่อนฉันเหอะ ไม่ต้องเหนื่อยแบกของ”
กอหญ้านึกเซ็ง
“เฮ้อ ไว้คิดก่อนนะ ตอนนี้หมดแรง”
กอหญ้าหิ้วกระเป๋าต่อ ต้นมาแย่งไปถือ
“ฉันช่วย ไป ไปส่งด้วย”
ต้นช่วยกอหญ้าถือกระเป๋า เดินแซงกอหญ้าไป
“กินยาผิดขวดหรือไงเนี่ย”
กอหญ้าเดินตามต้นไปอย่างหงุดหงิด
+ + + + + + + + + + + +
ดินต้องจำใจพาฮันนี่มาบ้าน ฮันนี่เดินควงและคลอเคลียดินเข้าบ้าน โดยไม่แคร์สายตาสายหยุดที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ดินเกรงใจแม่ แกะฮันนี่ออก
“แม่...กอหญ้ากลับมาหรือยัง”
“ยัง บอกว่ากลับค่ำหน่อย วันนี้มีสอนเด็ก”
“คุณอยากคุยอะไรกับแม่ผมก็คุย”
ดินบอกฮันนี่แล้วปลีกตัวเข้าบ้านไป ฮันนี่ยกมือไหว้สายหยุดแบบไม่เต็มใจนัก
“สวัสดีค่ะ”
สายหยุดยกมือรับไหว้ทั้งๆ ที่สายยางรดน้ำยังอยู่ในมือ
“สวัสดีจ๊ะ”
น้ำพุ่งเข้าใส่ฮันนี่
“ว้าย เปียกหมดเลยอ่ะ คุณแม่”
“ขอโทษจ๊ะ ไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวแม่เก็บก่อนนะ”
สายหยุดเหวี่ยงสายยางจะเอาไปเก็บ น้ำพุ่งใส่ฮันนี่อีกรอบ
“อ๊าย คุณแม่คะ”
ฮันนี่ร้องโวยวาย
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นยลลดาแวะมาหาคุณสดใสที่บ้าน
“ไฮ้ คุณพี่ขา”
คุณสดใสทะลึ่งพรวด
“ยัยย้วย”
ยลลดาโผล่เข้ามา
“ยลลดาเองค่า จำได้มั้ยเอ่ย...ไม่เจอกันซะนาน อุ๊ย มองตาค้าง แสดงว่าน้องสวยขึ้นจนจำไม่ได้”
“จำได้สิคะ น้องย้วย เอ้ย น้องยลลดา”
ยลลดาเห็นคนรับใช้ที่กำลังเก็บจานบนโต๊ะอาหารจึงรีบบอก
“อุ๊ยๆ ไม่ต้องเก็บจ๊ะ วางเลยๆ ไม่มีคนแตะเลยนี่ กินไปเม้าท์ไปคงไม่ขัดนะค้า”
“ไม่ขัดหรอกค่ะ ถ้าคุณน้องไม่เขิน แต่ลืมไปว่าตั้งแต่รู้จักกันมากว่าสามสิบปี ไม่เคยเขิน”
ยลลดาเซ็ง แต่ปั้นหน้ายิ้ม
“แหมกับคุณพี่เขินได้ไงล่ะคะ เขินแล้วเป็นข่ม ไม่ได้ค่ะ ไม่ไลค์”
ยลลดาลงนั่งทันที คุณสดใสเซ็งแต่ก็ปั้นหน้ายิ้ม ฟ้าเดินเข้ามา
“แม่คะ” ฟ้าเห็นยลลดาก็ชะงักและแปลกใจ “น้าย้วย เอ้ย..น้ายลลดา สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้า หนูน้ำฟ้า หลานรัก”
ยลลดาเข้าไปโอบกอดฟ้าแล้วหอมแก้มสองข้าง ฟ้ารู้สึกยี้แต่ก็ปั้นหน้ายิ้ม
+ + + + + + + + + + +
ขณะนั้นสายหยุดนั่งนิ่งอยู่ในบ้านโดยมีฮันนี่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“หนูมีอะไรจะคุยกับฉัน”
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ หนูแค่อยากจะใช้เวลากับคุณแม่ เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น”
“ฉันรู้จักหนูดีอยู่แล้ว”
“นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ แต่ตอนนี้ หนูเปลี่ยนไปแล้ว”
“ดีขึ้นหรือแย่ลงล่ะ”
ฮันนี่ไม่พอใจ พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
“ดูคุณแม่ไม่ค่อยพอใจที่หนูคบกับดิน”
“หนูมีอะไรที่ฉันต้องไม่พอใจล่ะ”
“คุณแม่คะ หนูไม่อยากทำสงครามประสาทด้วยหรอกนะคะ หนูรักดิน และเรากำลังจะแต่งงานกัน ตามนี้แล้วกันนะคะ”
“หนู...หนูมีความสุขดีเหรอลูกที่ทำอย่างนี้” คกถามนี้ทำให้ฮันนี่ถึงกับอึ้ง
“มีสิคะ มีมากด้วย มากจนหนูไม่ยอมเสียมันไปเด็ดขาด” ฮันนี่ลุกขึ้น เดินเข้าไปข้างในอย่างถือวิสาสะ “ดินคะ ดิน”
สายหยุดถอนใจยาว
“เฮ้อ ไม่เคยมีความเกรงใจ”
+ + + + + + + + + + + +
ห้องทำงานของดินเปิดค้างไว้อยู่ ฮันนี่เดินผ่านมามองเข้าไป แล้วเดินเข้าไปสำรวจ ฮันนี่มองข้างของต่างๆ ของดิน ยิ้มอย่างประทับใจ ก่อนจะไปสะดุดตาที่ห่อกรอบรูปซึ่งวางแอบเอาไว้ ฮันนี่เข้าไปหยิบแล้วแกะออกดู ฮันนี่ตาลุกวาวด้วยความโกรธ เมื่อเห็นภาพ “แค่กอด” ของฟ้า
“น้ำฟ้า”
ฮันนี่โกรธมากจะลงมือทำลายรูป แต่มือของดินเข้ามาจับมือของฮันนี่ ห้ามเอาไว้ได้ทัน
“หยุดนะ ฮันนี่”
“คุณผิดสัญญา คุณสัญญาว่าจะไม่คิดถึงมัน จะทำลายของทุกอย่างของคุณที่เกี่ยวกับมัน”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสัญญา นี่ไม่ใช่ของๆ ผม แต่เป็นของคุณฟ้า ผมให้เธอไปแล้ว ผมไม่มีสิทธิ์ทำลาย”
“อย่ามาเล่นลิ้น ฉันทำตามที่ฉันพูดแน่ ยัยน้ำฟ้าจะต้องพัง! พังทุกเรื่อง”
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็จะไม่มีวันได้เห็นหน้าผมอีก”
ฮันนี่อึ้ง เปลี่ยนวิธีใหม่ เข้ามาคลอเคลียดิน
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำให้ฉันเห็นหน่อยสิ ว่าคุณไม่ได้มีเยื่อใย ไม่ได้คิดถึงมันและไม่คิดอะไรกับมันแล้ว”
ดินอึดอัดใจมาก ในขณะที่ฮันนี่คิดว่าตัวเองถือไพ่แต้มต่อ
ที่บ้านคุณสดใส ฟ้ากับคุณสดใสนั่งเซ็งขณะที่ยลลดาหัวเราะร่วน โม้เป็นเรื่องเป็นราว
“เสียใจด้วยนะคะคุณพี่เรื่องเป็นมะเร็ง ฮ่ะๆๆ”
“มันน่าขำนักหรือไงคะ ที่พี่เป็นมะเร็ง”
“น้องเป็นผู้หญิงคิดบวกน่ะค่ะ เลยอยากให้คุณพี่คิดเหมือนกัน ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว ฮ่ะๆๆ”
“เหอะ เหอะ”
“แต่ก็โอนะคะ น้องล่ะไล้ค์ไลค์ที่น้องกลับมาทั้งที ก็จะได้มาทั้งงานแต่งลูก งานแต่งหลาน แล้วก็งานศพคุณพี่”
“น้ายลลดาคะ” ฟ้าเริ่มไม่พอใจ
“พูดถึงเรื่องนี้ก็ดีเลย น้ามีเรื่องอยากจะถามพอดี ได้ข่าวว่าหนูเคยร่วมมือกับนายดินหลอกแม่ใช่มั้ยว่าเป็นแฟนกัน” ฟ้าไม่ตอบ เมินหน้าหนี “ไม่ใช่อะไรหรอก จะบอกว่า ดีแล้วล่ะทีเป็นแฟนหลอกๆ เพราะจริงๆ น่ะนายดินเขายังรักฮันนี่อยู่ สองคนนี่รักกันมากนะคะ แต่แค่ไม่เข้าใจกันเล็กๆ น้อยๆ ก็เลยห่างกันไป”
“แต่ก็เห็นกลับมาคบกันแล้วนี่” คุณสดใสบอก
“กำลังจะแต่งงานกันด้วยค่า อ้อ...ลืมไป พอจบจากงานศพคุณพี่ก็คงเป็นงานแต่งลูกสาวน้อง ถ้าตัวมาไม่ได้ ฝากซองไว้ก่อนก็ได้ค่ะ ฮ้าๆๆ”
“แหม...คงต้องฝากซองหนาๆ นะคะ จะได้ช่วยค่างานแต่ง หรือจะเลี้ยงแขกด้วยเกลือคะ เพราะเจ้าบ่าวจน คงไม่มีปัญญาหาเงินมาจัดงานใหญ่โตเหมือนของลูกฟ้าฮ้าๆ” คุณสดใสเป็นฝ่ายหัวเราะบ้าง
“โอ๊ย ไม่หรอกค่ะคุณพี่ เอาที่ไหนมาพูด ลูกฮันนี่ของน้องไม่เคยมองต่ำ นายดินน่ะผ้าขี้ริ้วห่อทอง รวยมาก แต่ไม่พูด เอาไว้ประกาศทีเดียวตอนงานแต่งบึ้มๆ” ยลลดาคุยอย่างลืมตัว
“อะไรนะ พูดอีกทีซิ”
ฟ้ากับคุณสดใสถามออกมาพร้อมกัน
“อีกทีไหนตรงไหนล่ะคะ พูดออกจะเยอะอ่ะค่ะ”
“นายดินรวย”
“ค่า รวย คิดเหรอคะว่าน้องจะไฟเขียวให้ลูกเขยจนๆ...รวยพอๆ กับว่าที่ลูกเขยคุณพี่ด้วยนะ โฮะๆๆ”
ฟ้ารู้สึกผิดหวังมากที่ได้ยินความจริงที่ดินปกปิดเอาไว้ เดินออกไปทันที
“ลูกฟ้า”
“แต่น้องเปลี่ยนใจแล้วล่ะค่ะ จัดงานแต่งก่อนงานศพคุณพี่ดีกว่า คุณพี่จะได้มาเป็นสักขีพยาน จะได้นอนตายตาหลับไงคะ” ยลลดาไม่สนใจฟ้าคุยต่อ
“สงสัยได้จัดงานศพคุณน้องก่อนแล้วล่ะค่ะ”
ยลลดาอึ้ง คุณสดใสเดินกลับเข้าข้างใน ยลลดาหัวเราะร่วนอย่างสะใจที่ได้ข่มคุณสดใส
ฮันนี่ควงแขนดินเดินออกมาหน้าบ้าน ฟ้าปรากฏตัว
“คุณฟ้า/ยัยฟ้า”
ดินกับฮันนี่พูดออกมาพร้อมกัน น้ำฟ้าเดินเข้ามาตบหน้าดินทันทีฉาดใหญ่
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
