ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 18
รัญ เพชร บัว รินลดานั่งทานอาหารด้วยกัน...เพชรยิ้มอย่างยินดีกับรัญ...
“คอนเกรทจูเลชั่น ฉันดีใจจริงๆที่แกจะแต่งงานกับบัว” ---“ขอบใจ”
รินลดายกแก้วให้ “รินก็ดีใจด้วยค่ะพี่รัญ”
รินลดาชนแก้วกับรัญแล้วหันไปยิ้มให้บัว“ฉันก็ดีใจกับเธอด้วยนะบัว”
บัวยิ้มรับ “ขอบคุณค่ะ”
“เอ่อ มีอีกเรื่อง ฉันอยากจะขอโทษเธอที่เคยทำไม่ดีกับเธอ”
“บัวไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ คุณรินอย่าคิดมากเลย”
“เธอไม่โกรธฉัน” ---“ไม่เลยค่ะ”
“ขอบใจมากนะบัว”
รินลดาลุกไปกอดบัว รัญมองยิ้มดีใจที่เห็นรินลดากับบัวเข้ากันได้ เพชรกระแอม...
“น้องรินครับ แล้วน้องรินจะไม่บอกเรื่องของเราให้พี่รัญรู้เหรอ”
“เรื่องอะไร”รัญถามอย่างสงสัย
“ก็เรื่องระหว่างฉันกับน้องแก”
บัวตกใจหันมาถามรินลดา
“อย่าบอกนะคะว่าคุณสองคนชอบกัน”
รินลดายิ้มอายๆ รัญตกใจ
“ทำไมต้องตกใจด้วย”
“ตกใจสิ...ฉันบอกแกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับน้องสาวฉัน”
“แล้วทีแกล่ะ แกยังยุ่งกับยัยบัวได้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร บัวเค้าไม่ได้เป็นน้องสาวแก แกอย่ามั่วไอ้เพชรนี่ริน พี่บอกก่อนนะ ห้ามน้องไปรักกับไอ้เพชรเด็ดขาด เข้าใจรึเปล่า”
รินลดาหน้าเสีย“เอ่อ”
เพชรไม่พอใจ “เฮ้ย...ไอ้รัญ ทำไมแกต้องกีดกันฉัน ฉันมีอะไรเสียหาย”
“แกฉันไม่เสียหาย แกมาถึงแกก็มาจีบคุณอ้อม พอเค้าไม่เล่นด้วยแกก็มาหาน้องสาวฉัน นี่ดีนะที่ฉันกันบัวไว้ ไม่งั้นฉันว่าแกต้องตีท้ายครัวฉันแน่”
“ไอ้บ้า...พูดจาอะไร ฉันไม่ได้เลวขนาดนั้นนะเว้ย”
“ไม่รู้ล่ะ...เอาเป็นว่า ฉันไม่ให้แกยุ่งกับน้องสาวฉัน”รัญบอกเสียงเข้ม ลุกเดินออกไป
เพชรอึ้ง
“ทำไงดีล่ะคะคุณเพชร” รินลดาถามอย่างกังวลใจ
“อย่าไปฟังมัน เราสองคนรักกัน ไม่เกี่ยวกับมัน”
“ฉันทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก ยังไงพี่รัญก็เป็นพี่”
“งั้นผมจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง”
เพชรขยับลุกจะตามรัญไป บัวพยายามห้าม
“บัวว่าใจเย็นก่อนเถอะค่ะ”
เพชรมองหน้าน้องสาวไม่ค่อยพอใจ
“เย็นยังไง เป็นเพราะแก”
รินลดามองเพชรกับบัวอย่างงงๆ บัว กับเพชรหันมาเห็นรินลดาจ้องอยู่จึงชะงักไป
“เอ่อ...เอาอย่างนี้ดีกว่านะคะ บัวว่าคุณเพชรกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวบัวจะลองคุยกับพี่รัญให้ เผื่อพี่รัญจะใจอ่อนบ้าง”
เพชรจ้องหน้าบัว“ก็ได้ครับ แต่น้องบัวต้องทำให้ไอ้รัญมันยอมรับพี่ให้ได้นะครับ” ---“ค่ะ”
เพชรหันมาหารินลดา“น้องริน” ---“คะ”
“ให้ถือว่าเรื่องระหว่างเรายังเหมือนเดิมนะ” ---“แต่...”
“ไม่มีแต่ ผมไปก่อนล่ะ”
เพชรหอมแก้มรินลดา รัญเดินลงมาเห็นพอดี
“ไอ้เพชร นั่นแกทำอะไร”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้รัญ”
เพชรออกไปอย่างโมโห รินลดาถามทันที
“พี่รัญ...พี่รัญไม่ได้พูดจริงใช่มั้ยเรื่องพี่เพชร พี่แค่อำใช่มั้ย”
“พี่ไม่ได้อำ แกไม่รู้จักไอ้เพชรหรอก ขืนแกเป็นแฟนกับมันแกต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเพราะมันเป็นผู้ชายเจ้าชู้กระล่อน ไปอยู่ที่ไหนมีเมียที่นั่น”
รัญเดินออกไป รินลดาอึ้งสลดลง
“ใจเย็นค่ะคุณริน เดี๋ยวบัวจัดการเอง”บัวปลอบ
รินลดามองหน้า บัวพยักหน้าให้กำลังใจ
+ + + + + + + + + + + +
รัญนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง บัวถือโกโก้ร้อนเปิดประตูเข้ามา“โกโก้ร้อนค่ะ”
“ขอบคุณ...ขอพี่กอดหน่อย”
รัญดึงบัวมานั่งตัก บัวพยายามพูดเรื่องเพชร
“ความจริงคุณเพชร เค้าก็เป็นเพื่อนพี่รัญมานานไม่ใช่หรือคะ” ---“อืมม์ ทำไมเหรอ”
“ท่าทางเค้าจะรักคุณรินจริงๆนะคะ”
“ไอ้นี่มันไม่เคยรักใครจริงหรอก พอมันได้ใครมันก็ทิ้งเค้า”
“แต่กับคุณรินบัวว่าเค้าคงไม่กล้าหรอกค่ะ”
“บัวยังไม่รู้จักมันดี ไอ้เพชรเนี่ยมันเป็นเสือผู้หญิงตั้งแต่สมัยเรียน”
“นั่นมันสมัยก่อนนะคะ ตอนนี้เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้วแล้วเค้าคงไม่เหลวไหลหรอกค่ะ บัวว่าพี่รัญอย่าไปกีดกันเค้ากับคุณรินเลยนะคะ”
“ทำไมอยู่ๆบัวถึงเชียร์ไอ้เพชรจัง พูดเหมือนรู้จักมันดี”
“เอ่อ...เปล่าค่ะ บัวเพียงแต่เห็นว่าเค้าเป็นเพื่อนสนิทพี่รัญ”
“ก็เพราะสนิทนี่ล่ะ พี่ถึงไม่ไว้ใจมัน อย่าไปพูดเรื่องมันเลย พูดเรื่องของเราดีกว่า” ---“เรื่องอะไรคะ”
“เรื่องแต่งงานไง อีกสามเดือนเราจะกลับเมืองไทย พี่จะพาบัวไปแนะนำให้รู้จักแม่พี่ แล้วก็ไปรู้จักกับพ่อแม่บัวด้วย”
“พี่รัญพูดจริงใช่มั้ยคะ”
“จริงสิ ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะแต่งงานกับบัว เราคงไม่ต้องทำพิธีอะไรมากมายนะ พี่จะไปสู่ขอบัวกับพ่อแม่ตามประเพณี แล้วก็จัดเลี้ยงกันเฉพาะคนรู้จักเท่านั้นเอง”
“ค่ะ...ยังไงก็ได้ ขอแค่มีพี่รัญบัวก็มีความสุขแล้ว”รัญมองดึงบัวมากอด
+ + + + + + + + + + + +
รินลดาเดินไปมากระวนกระวาย ครู่หนึ่งบัวเดินลงมา “พี่รัญว่าไงบัว”
“เอ่อ...” ---“พี่รัญไม่ยอมเหรอ”
“ค่ะ...แต่คุณรินอย่าเพิ่งท้อนะคะ ถ้าคุณเพชรรักคุณรินจริง เค้าต้องทำให้พี่รัญยอมรับเค้าให้ได้”
“เธอไม่รู้หรอกว่าพี่รัญเป็นคนพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น”
“แต่คุณเพชรเค้าก็เป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆเหมือนกัน ถ้าเค้าอยากได้อะไรเค้าต้องได้”
“แล้วทำไมเธอถึงรู้จักพี่เพชรดี”
บัวชะงัก “อ๋อ...บัวดูจากท่าทางเค้านะค่ะ มันบ่งบอกว่าเค้าเป็นคนจริงจังและบัวก็เชื่อว่าเค้ารักคุณรินจริง”
รินลดาใจชื้นขึ้นมาบ้าง “จริงเหรอ”
“จริงค่ะ คุณรินต้องเข้มแข็งนะคะ”
“ฉันจะเชื่อเธอ ขอบใจเธอนะบัว เธอดีกับฉันจริงๆ ฉันไม่น่าร่วมมือกับพี่อ้อมกลั่นแกล้งเธอเลย”
“อย่าพูดถึงมันเลยค่ะ บัวไม่ได้คิดอะไรหรอก เพราะบัวคิดว่ามันเป็นบททดสอบว่าบัวจะอยู่กับพี่รัญได้รึเปล่า”
“ถูกของเธอ เธอยังเข้มแข็งฟันฝ่าจนได้พี่รัญมา ฉันก็จะต้องอดทนเข้มแข็งแบบเธอ”
“มันต้องอย่างนี้สิคะ” ทั้งสองตีมือกัน
+ + + + + + + + + + + +
นิภาพรรณตัดขนมเปี๊ยะใส่จานพร้อมเสริฟชาให้เสี่ยมงคล
“นี่ค่ะ...ลองขนมเปี๊ยะนี่หน่อย คุณสุวิมลเค้าซื้อมาฝากจากฮ่องกงแล้วนี่ก็น้ำชาร้อนๆ”
“คุณนี่นะ ยิ่งอยู่กันไปนานๆ ผมยิ่งไปไหนไม่รอด”
“อย่ามาทำปากหวานกับฉันเลย พอฉันเผลอก็แอบไปเที่ยวหมอนวด”
“คุณก็พูดเข้า ผมเคยไปที่ไหน มีแต่ไอ้เพชรมันพาลูกค้าไป ผมก็ไปส่งเค้าเท่านั้นเอง”
“คุณไปส่งเค้า แล้วคุณไม่ได้ลงอ่างฉัน”
“ไม่ได้ลง ผมจะไปลงกับลูกค้าได้ยังไง เสียเครดิตเปล่าๆ”
“แล้วทำไมสะดือมีแป้ง”
“วันนั้นผมคันสะดือ ก็เลยเอาแป้งโรย”
“อ๋อ เหรอ คุณเป็นเชื้อราที่สะดือหรือไง ถึงโรยแป้งบ่อยๆ”
ขณะเดียวกันนั้นรัชนีเข้ามา “ขอโทษค่ะเสี่ย”
“มีอะไร รัชนี”
“ลูกค้าจากปักกิ่งที่จะมาเซ็นสัญญากับเราน่ะค่ะ เค้าจะขอเลื่อนมาพบคุณเพชรเร็วขึ้นอีกอาทิตย์นึงได้มั้ยคะ”
นิภาพรรณตกใจ “หมายความว่าเค้าจะมามะรืนนี้เหรอ” ---“ค่ะ”
“เพชรยังไม่กลับน่ะสิ”
“เค้าบอกว่าเค้าไม่มีเวลา ถ้าไม่เป็นศุกร์นี้ก็ต้องเลื่อนไปอีกสองเดือนค่ะ”
“งั้นเธอตอบตกลงไปเลย” ---“ค่ะ”
“แล้วไอ้เพชรล่ะ”
“เดี๋ยวฉันจะโทรเรียกให้มันกลับพรุ่งนี้เลย” นิภาพรรณกดโทรศัพท์ทันที
เพชรเดินออกจากห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เพชรกดรับ “มีอะไรฉันแม่”
“พรุ่งนี้แกต้องกลับเมืองไทย” ---“มีอะไรครับ”
“ลูกค้าจากปักกิ่งเค้าขอเลื่อนวันเซ็นสัญญา” ---“เอ่อ...”
“ไม่ต้องเอ่อ หมดเวลาเที่ยวแล้ว จองตั๋วแล้วพรุ่งนี้กลับมาเลยบอกไอ้ตูนกับยัยบัวด้วย”
“เดี๋ยวแม่” ---“อะไร”
“ไอ้บัวมันยังไม่กลับนะ”
นิภาพรรณตกใจ“ทำไม...มีเรื่องอะไรฉัน”
“เปล่า ไม่มีอะไร เดี๋ยวให้มันโทรคุยกับแม่เองแล้วกัน”
“แต่ไอ้ตูนต้องกลับมาเลยนะ เที่ยวนานไปแล้ว”
“ครับ...”เพชรกดปิดโทรศัพท์ อย่างเซ็งๆ “ทำไมเราต้องกลับตอนนี้ด้วยวะ”
+ + + + + + + + + + + +
เพชรโทรบอกบัวว่าเขาจะต้องกลับไปติดต่อเรื่องงานก่อน และให้บัวโทรหาแม่ว่าทำไมถึงยังไม่กลับ บัวจึงโทรไปทันที บัวตัดสินใจบอกไปตามตรง...
“แม่ฟังหนูก่อนนะคะ ที่หนูยังไม่กลับเพราะว่าตอนนี้หนูมีแฟน”
“แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฝรั่งหรือคนไทย”นิภาพรรณถามทันที
“คนไทยค่ะ”
“แล้วเค้าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร พ่อแม่ชื่ออะไร จนหรือรวยบอกแม่มาให้หมดเดี๋ยวนี้”
“แม่...”มงคลปราม ---“อะไรคุณ”
“คุณอยากให้ลูกไม่กลับมาฉัน ซักยังกะลูกเป็นโจร จะเป็นใครก็ช่างเค้าเถอะน่า อย่าไปยุ่งกับลูกเลย”
“แต่ถ้าลูกไปคว้าไอ้เบื๊อกที่ไหนมาล่ะ”
“ถ้าคุณอยากให้ลูกหนีไปอีกก็เชิญซักต่อไปแล้วกัน”
นิภาพรรณอ่อนลง“เอาอย่างนี้นะลูก เอาเป็นว่าแม่ให้ลูกอยู่ต่อก็ได้ แต่ลูกต้องดูผู้ชายคนนี้ให้ดีก่อนนะ”
“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เค้าเป็นคนดีจริงๆ แม่ต้องชอบเค้าแน่แล้วอีกไม่นานหนูจะพาเค้าไปสวัสดีแม่กับพ่อ”
“เค้าดีจริงๆ ใช่มั้ย” ---“จริงค่ะ”
“แต่ต้องสัญญากับแม่นะว่าจะโทรหาแม่ทุกวัน”
“ค่ะแม่...หนูรักแม่นะคะ”
บัวปิดโทรศัพท์ยิ้มโล่งอก นิภาพรรณปิดโทรศัพท์ ถอนใจอย่างกังวล
“ลูกเราโตแล้วนะ แถมฉลาดด้วย ผมเชื่อว่ายัยบัวไม่ไปคว้าผู้ชายเฮงซวยมาหรอก”มงคลพูดให้สบายใจ
“มันก็ไม่แน่หรอก ขนาดฉันว่าฉันฉลาด ฉันยังไปคว้าคุณมาเลย”
“นี่ว่าผมเป็นผู้ชายเฮงซวยฉัน”
“แล้วแต่จะคิด”
นิภาพรรณเดินออกไป มงคลมองตามส่ายหน้ายกชาซด “โอ๊ย ร้อนโว้ย”
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 18 (ต่อ)
เมื่อรัญกลับมาบ้าน บัวรับบอกเรื่องที่คุยโทรศัพท์กับแม่ทันที...
“บัวบอกพ่อกับแม่แล้วนะคะว่าบัวจะพาพี่รัญไปกราบ ห้ามเบี้ยวด้วย”
“หวังว่าพ่อแม่บัวคงยกบัวให้พี่นะ”
“พ่อแม่บัวไม่มีปัญหาหรอกค่ะ บัวกลัวว่าแม่พี่รัญจะไม่ยอมรับบัวมากกว่า”
“ต้องยอมรับสิ บัวไม่มีอะไรเสียหายนี่”
“แล้วถ้าเค้ารู้ว่าบัวเคยทำอาชีพอะไรมาก่อนล่ะคะ”
“ถ้าบัวไม่บอกแม่จะรู้ได้ไง รับรองแม่ไม่มีทางรู้หรอก”
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าความฝันของบัวจะเป็นจริง” ---“บัวฝันว่าไง”
“ก็ฝันว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่บัวรัก”
“พี่ก็เหมือนกัน ไม่คิดว่าจะเจอบัว แล้วก็รักบัว แล้วก็กำลังจะแต่งงานกับบัว ทำไมทุกอย่างมันช่างง่ายอย่างนี้นะ”
“ค่ะ...หวังว่าคงไม่มีอะไรมาทำให้เราสองคนไม่ได้แต่งงานกันนะคะ”
“พี่เชื่อว่าถ้าเราสองคนรักกัน จะไม่มีอะไรมาทำลายความรักของเราได้หรอก”
รัญดึงบัวมากอดหอมแก้ม บัวมีความสุขมาก เมื่อความฝันกำลังจะเป็นจริง...
อ้อมกลับมาถึงบ้าน เล่าเหตุการณ์ให้รมณีย์ เพียงเพ็ญและสิงห์ฟังอย่างแค้นใจ
“คุณป้าหญิงคิดดูนะคะ พี่รัญกับน้องรินไม่ให้เกียรติอ้อมเลย ทำเหมือนกับอ้อมเป็นหมูเป็นหมา วันสุดท้ายก่อนกลับ อ้อมยังต้องไปเช่าโรงแรมอยู่คนเดียว”
“ตารัญกับยัยรินทำอย่างนั้นจริงเหรอลูก”รมณีย์ถามอย่างตกใจ
“จริงสิคะ อ้อมจะโกหกทำไม อ้อมกลัวมากเลยค่ะ คุณพ่อ ตอนกลางคืนก็มีฝรั่งขี้เมามาเคาะห้องด้วย”
เพียงเพ็ญมองหน้ารมณีย์ไม่พอใจ
“ไหนพี่หญิงบอกว่าจะดูแลน้องอ้อมเป็นอย่างดีไงคะ ทำไมลูกๆพี่หญิงถึงทำแบบนี้กับน้องอ้อม นี่ดีนะคะที่น้องอ้อมไม่เป็นอะไร”
รมณีย์หน้าเสีย “พี่ขอโทษน้องเพ็ญ ขอโทษด้วยนะคะคุณสิงห์”
“แต่ผมว่าเราอย่าเพิ่งฟังยัยอ้อมฝ่ายเดียวเลย”สิงห์พูดเรียบนิ่ง
อ้อมไม่พอใจ “นี่คุณพ่อไม่เชื่ออ้อมเหรอคะ”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่เท่าที่ลูกเล่ามา ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คุณรัญเค้าคงต้องมีเหตุผลที่ทำอย่างนั้น”
“นี่คุณสิงห์แทนที่คุณจะเข้าข้างลูกเรากลับไปเข้าข้างคนอื่น”เพียงเพ็ญเสียงแข็ง
“คุณเพ็ญ..ผมว่าคุณก็น่าจะรู้จักยัยอ้อมนะ ผมไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างคุณรัญเค้าจะไล่ยัยอ้อมออกจากบ้านดึกๆดื่นๆ”
“ก็ลูกบอกแล้วไงคะว่า...”
รมณีย์เห็นว่าจะไปกันใหญ่จึงตัดบท
“เอาล่ะค่ะ...พี่ว่าอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย ให้พี่สอบสวนตารัญก่อนว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง”
“พี่รัญเค้าก็ต้องโกหกคุณป้าหญิง เค้าไม่พูดความจริงหรอกค่ะ”
“ไม่หรอกจ้ะ...ป้าจะเค้นเค้าให้พูดออกมา”
“แต่ถึงยังไงอ้อมก็จะไม่แต่งงานกับพี่รัญแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวสิจ๊ะ หนูอ้อม ฟังป้าก่อน”
“ไม่ค่ะ...หนูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น”อ้อมลุกออกไป
รมณีย์หน้าเสีย“ตายแล้ว คุณเพ็ญ ต้องบอกน้องอ้อมนะว่าให้ใจเย็น พี่จะจัดการเรื่องนี้ให้เอง”
“เดี๋ยวนะครับ คุณหญิง ผมว่าเราอย่าไปยุ่งเรื่องของเด็กๆเค้าเลยดีมั้ย”สิงห์แย้ง
เพียงเพ็ญมองสิงห์อย่างไม่พอใจ
“ไม่ยุ่งได้ไงคุณ เกิดยัยอ้อมไปคว้าจิ๊กโก๋ที่ไหนมาคุณจะว่าไง”
“ถ้าลูกมันใฝ่ต่ำอย่างงั้นคงช่วยไม่ได้”
“ฉันนไม่เหมือนคุณ ฉันจะไม่ยอมให้ลูกไปคว้าใครที่ไหนมาเป็นลูกเขยเรา”
“ถ้าอย่างงั้นผมก็ขอตัว เชิญคุณสองคนตามสบาย”สิงห์เดินออกไปทันที
รมณีย์รีบพูดให้เพียงเพ็ญสบายใจขึ้น
“พี่เห็นด้วยกับน้องเพ็ญ พี่ก็จะไม่ยอมให้ตารัญไปคว้าผู้หญิงข้างถนนมาเป็นเมียเหมือนกัน”
“ถ้าอย่างงั้นเราสองคนต้องร่วมแรงกันจับคู่ตารัญกับยัยอ้อมให้ได้” ---“ใช่จ้ะ”
เพียงเพ็ญถอนใจ ยกชาจิบ รมณีย์ซึ่งกำลังร้อนเงิน ได้จังหวะรีบพูด...
“เออ...น้องเพ็ญจ๊ะ พี่อยากให้น้องเพ็ญได้แหวนวงนี้ไว้นะ”
รมณีย์ยกแหวนเพชรที่นิ้วให้ดู
“ทำไมพี่หญิงถึงจะขายล่ะค่ะ”
“เผอิญพี่สั่งวงใหม่มา แล้ววงนี้น้ำมันก็งามมาก พี่ไม่อยากให้ตกเป็นของคนอื่น”รมณีย์ถอดแหวนให้ “น้องเพ็ญเอาไว้เถอะนะ เอาเป็นว่าหักจากหนี้เก่าที่พี่ติด น้องเพ็ญก็เอาให้พี่หกแสน”
เพียงเพ็ญหน้าตื่น “อะไรคะ รวมแล้วก็ล้านกว่าเหรอคะ”
“นี่มันแหวนต้นตระกูลเก่าจ้ะ ตอนที่คุณแม่พี่ซื้อก็ล้านสองแล้วนะ ถ้าตอนนี้อย่างต่ำก็ต้องมีสองล้านขึ้น พูดตรงๆนะถ้าไม่ใช่น้องเพ็ญพี่ไม่ให้หรอกนะ”
“ก็ได้ค่ะ แต่ว่าเงินพี่หญิงต้องเอาอาทิตย์หน้านะคะ ตอนนี้น้องไม่มีเงินสด”
“ถ้างั้นมีซักแสนก่อนมั้ย พอดีพี่ไม่มีเงินสดติดมาเลย เดี๋ยวไปกินก๋วยเตี๋ยวแล้วจะไม่มีเงินจ่ายเค้า”
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ”
เพียงเพ็ญเดินออกไป รมณีย์มองถอนใจนึกถึงเรื่องอ้อมอย่างเครียดๆ ที่ทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจ
เพียงเพ็ญเดินเข้ามาหาสิงห์ในห้องทำงาน...
“นี่คุณสิงห์ ฉันขอยืมเงินก่อนซักแสนได้มั้ย”
“คุณจะเอาไปทำอะไร”
“เห็นแหวนนี่มั้ย คุณหญิงแกเอามาปล่อย”เพียงเพ็ญโชว์แหวนที่นิ้วให้ดู
“อย่าไปเอาเลยคุณ คุณเองก็มีหลายวงแล้ว”
“คุณอย่าเซ่อหน่อยเลย นี่มันแหวนเก่าแก่ของแม่คุณหญิงเลยนะเพชรนี่น้ำดีจะตาย และที่สำคัญมันถูกกว่าท้องตลาดตั้งครึ่งนึง”
“แล้วทำไมเค้าถึงยอมขายเราถูกๆ”
“ก็เพราะเค้าอยากได้ยัยอ้อมเป็นลูกสะใภ้น่ะสิ เค้าถึงยอมขายฉันถูก”
“ผมจะเตือนคุณนะ ผมได้ยินคนข้างนอกเค้าพูดกันว่า คุณหญิงรมณีย์เค้ากำลังแย่ ถ้ายัยอ้อมไม่อยากแต่งกับลูกชายเค้าก็อย่าไปยัดเยียดเลย”
“คุณก็ไปเชื่อข่าวลวง สังคมไฮซ้อมันก็อย่างนี้ มันเคยพูดให้ดีคนเหรอ มันยังเขียนแซวฉันว่าฉันมาจากแม่ค้าขายส้มโอ”
“ก็จริงนี่ ครอบครัวคุณก็มีสวนส้มโอ”
“แต่มันพูดว่าฉันขายอยู่ริมถนนแล้วคุณไปซื้อ ถึงได้พบรักกัน เอาล่ะ คุณไม่ต้องพูดมาก หยิบเงินให้ฉันก่อนแสนนึง”
สิงห์หยิบปึกเงินส่งให้ ไม่วายถาม“แน่ใจนะว่าเพชรแท้”
“คุณนี่ยังไง เค้าจะดองเป็นญาติกับเรา เค้ากล้าเอาของปลอมมาขายเหรอ”
เพียงเพ็ญเดินออกไป สิงห์ได้แต่ถอนใจระอา
(จบตอนที่ 18)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
