เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 31

เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 31

วันต่อมาน้ำฟ้าแต่งตัวสวยเช้ง แต่เดินอย่างเหม่อลอยลงมา น้ำฝนที่เวลานี้ดูร่าเริง สดใส เพราะกลับมาอินเลิฟกับจอห์นอย่างเก่า เข้ามาทักทายด้วยสีหน้าแจ่มใส

“ไปเที่ยวไหนเหรอคะพี่ฟ้า”
“ยังไม่รู้เลย”
“นัดคุณวีมารับเหรอคะ”
“ยังไม่รู้เลย”
“พี่ฟ้า เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” น้ำฝนถามอย่างแปลกใจเมื่อสังเกตเห็นท่าทางเหม่อลอยของพี่สาว
“ยังไม่รู้เลย”
น้ำฟ้าตอบแบบเดิม ขณะนั้นจอห์นเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ช่องาม
“ไฮ เลดี้ส์ ดอกไม้สวยๆ สำหรับคนรักคนสวยของผมครับ”
“ขอบคุณค่ะจอห์น”
น้ำฝนรับดอกไม้มา ทั้งสองคนหอมแก้มกัน สวีทหวานดังเดิม
“ชิ...หมั่นไส้ พอดีกันก็มองข้ามหัวเรา” ฟ้าบอกอย่างหมั่นไส้
“งั้นคิสพี่ฟ้าด้วย” จอห์นจะหอมแก้มน้ำฟ้า
“เดี๋ยวจะโดน” น้ำฟ้าบอก
“จัสคิดดิ้ง ล้อเล่นน่า” จอห์นบอกอย่างอารมณ์ดี จังหวะนั้นเองน้ำฟ้าก็นึกขึ้นได้มองไปข้างหลังจอห์นอย่างหวาดระแวง “เพื่อนแกมาด้วยหรือเปล่า”
“โนครับ ป่านนี้อังเดรมันอกหักกลับสิงคโปร์ไปแล้ว พี่ฟ้าไม่สนใจเขาเลยนี่”
“แล้วไป...ไปนะ มดขึ้นแถวนี้ อยู่ไม่ได้”
น้ำฟ้าเดินออกไป ส่วนน้ำฝน และจอห์นหันมาสวีทหวานกันต่อ
“วันนี้ดาร์ลิ้งสวยกว่าทุกวันเลย”

ขณะที่น้ำฟ้าเดินออกมาจากบ้าน ก็เห็นอังเดรกำลังเดินมา ไวเท่าความคิดน้ำฟ้ารีบหลบทันที
“ยังจะมาอีก”
น้ำฟ้าครุ่นคิด ว่าจะเอาไงดี ในที่สุดก็หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์
“ฮัลโหล...นายดิน อยู่บ้านหรือเปล่า...ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย”
หลังจากโทรศัพท์หาดินแล้ว น้ำฟ้าก็ตัดสินใจปีนรั้วบ้านออกมา ขณะที่กำลังหย่อนตัวเองลงมาจากรั้วบ้าน ดินเดินเข้ามาข้างหลังฟ้าแต่น้ำฟ้าไม่เห็น ดินยิ้มขำกับท่าทางของเธอ แล้วแอบเดินย่องเข้าไปข้างหลัง
“ระวังตก”
“ว้าย ตกๆๆๆ”
ทันใดนั้นน้ำฟ้าตกใจร่วงลงมาเลย กองอยู่ที่พื้นหน้าเหยเกเพราะเจ็บก้น
“เจ็บหรือเปล่าคุณ” ดินถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เจ็บเลยมั้ง ถามได้”
“ผมขอโทษ มา ช่วย”
น้ำฟ้าส่งมือให้ดินฉุดขึ้นไป
“สงสัยประตูบ้านพังคงพัง จนต้องปีนรั้วออกมาจะให้มาช่วยซ่อมใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ แต่ช่วยทำยังไงก็ได้ ให้คนบางคนไปจากชีวิตฉันที”
“ใคร”
“นายอังเดร”
ดินเดินหนีน้ำฟ้าทันที
“ให้แฟนคุณมาจัดการเห๊อะ อย่าเอาผมไปยุ่งเลย ผมไม่เกี่ยว”
“ก็คุณวีไม่อยู่นี่ ช่วยฉันหน่อยสิ” น้ำฟ้าบอกขณะเดินตามดิน
“ผมไม่เชื่อว่าคนอย่างคุณจะจัดการไม่ได้”
“จัดการยังไงเล่า รู้ทั้งรู้ว่าฉันมีแฟนแล้ว นายนั่นก็ยังไม่ฟัง”
“สวยเนอะ”
“เออสิยะ เป็นความลำบากใจมากของคนสวย ช่วยคิดหน่อย ทำไงดี”
ดินเซ็ง แต่ก็อยากจะจัดการอังเดรไปให้พ้นๆ เหมือนกัน เพราะไม่ชอบ

ขณะเดียวกันนั้นอังเดรยืนเซ็งอยู่ที่บ้านคุณสดใสกับจอห์นและน้ำฝนหลังจากรู้ว่าหลบออกจากบ้านไปแล้ว
“คุณฟ้าคงตั้งใจหนี ไม่อยากเจอไอ”
“ไม่รู้” น้ำฝนกับจอห์นบอกออกมาพร้อมกัน
“เฮ้ แหมน”
ดินร้องทัก ทุกคนหันไปจึงเห็นดินเดินเข้ามากับน้ำฟ้า
“นายดิน”
“อยากปีนต้นงิ้วหรือไง มายุ่งกับแฟนชาวบ้านอยู่ได้”
“ต้นงิ้ว...หมายถึงอะไรจอห์น” อังเดรหันไปถามจอห์น
“อิทสมีน เอ่อ...ยูทำแบบนี้ ไม่ดีตกนรก โกทูเฮลล์”
“ยูดาย”
อังเดรจะเข้าไปเอาเรื่องดิน น้ำฟ้าปราดเข้าไปขวาง
“ถ้านายแตะตัวเพื่อนฉันแม้แต่ปลายเล็บ ยูดาย” ดินรู้สึกดีมากๆ ที่น้ำฟ้าประกาศปกป้อง “โกโฮม ไปเลยไป นาว ไอ้จอห์น ส่งแขก”
“ฝรั่งครับไม่ใช่แขก” จอห์นแย้ง
“กลับไปด้วยกันเลยไป”
“แฟนยูมันจะซะเท่าไหร่ หล่อสู้ไอได้หรือเปล่า” อังเดรคุยข่ม
“สวัสดีครับ”
เสียงคุณวีดังขึ้น ทุกคนหันไปมองจึงเห็นคุณวียืนหน้าเครียดอยู่ อังเดรเห็นแล้วอึ้ง อุทานออกมา
“หล่อจริงๆ”
“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคุณฟ้า”
คุณวีถาม น้ำฟ้ารีบเข้าไปควงแขนคุณวี
“แฟนฉันมาแล้ว” น้ำฟ้าบอกแล้วหันไปฟ้องคุณวี “ไอ้จอห์นพาเพื่อนมาจีบฟ้าค่ะคุณวี”
“โน” จอห์นรีบปฏิเสธ
“เยส” น้ำฝนแย้ง
คุณวีมองอังเดรด้วยสีหน้าเข้ม จอห์นรีบหลบไปอยู่หลังน้ำฝน น้ำฟ้าสะใจ ดินโล่งใจที่คุณวีมาถูกจังหวะ
การปรากฎตัวของคุณวีทำให้อังเดรยืนคอตกหน้าเศร้ากับจอห์น
“แอมซอรี่นะอังเดร ที่เรื่องมันไม่แฮปปี้เอ็นดิ้งอย่างที่คิด” จอห์นบอก อังเดรยักไหล่ ทำเป็นไม่รู้สึก“โอเค ไอ ไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้ว ชิล”
ดินเข้ามาตบไหล่อังเดร
“ลูกผู้ชายมันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะเจ็บก็ต้องเก็บเอาไว้”
จู่ๆ นาทีนั้น อังเดรก็ร้องไห้ออกมาซะงั้น
“แต่ไอเสียใจอ่ะ เสียดายด้วย คุณฟ้าสเป็กไอ ชีอีสมายโซลเมท”
“เนื้อคู่ แต่คู่กับคนอื่นน่ะเหรอ” ดินบอก อังเดรยิ่งร้องไห้หนัก
“โฮ โซเฮิร์ต เจ็บอ่ะ”
ดินและจอห์นมองหน้ากัน ก่อนจะตบไหล่ปลอบใจอังเดรกันคนละข้าง
“ร้องซะหมดหล่อเลย เฮ้อ...”

ส่วนภายในบ้านขณะนั้นคุณสดใสนั่งลงด้วยใบหน้าตึงอย่างโกรธๆ อยู่ตรงหน้าคุณวี น้ำฟ้าและน้ำฝน
“คุณมาก็ดีแล้ว ฉันกำลังอยากคุยด้วย คุยเรื่องฉันก่อนนะ ค่อยคุยเรื่องของคุณ” คุณสดใสบอกวี
“ครับ”
“อีกนานนะกว่าฉันจะตาย”
ทุกคนตกใจที่จู่ๆ คุณสดใสก็โพล่งออกมาแบบนี้
“คุณแม่”
“ได้ยินไม่ผิดหรอก มันแปลได้ว่า ลูกฟ้ายังพอมีเวลาหาเจ้าบ่าวที่ดีจริงๆ”
“คุณแม่”
“ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย”
“ชัดครับ ผมถึงอยากจะมาเรียนให้คุณแม่ทราบว่า...” คุณวีอ้าปากจะพูด แต่คุณสดใสสวน
“ไม่ต้องเรียน เสียเวลา เป็นอันว่าคุณกับลูกฟ้าเลิกกันแล้วนะ”
“คุณแม่ ฟ้ายัง...” น้ำฟ้าจะแย้ง แต่คุณวีพูดขัดขึ้นซะก่อน
“ผมหย่ากับเคทเรียบร้อยแล้วครับ”
ทุกคนชะงัก หันมามองคุณวีอย่างตกใจ
“หย่าแล้ว”
“ครับ เราสองคนแบ่งสินสมรสกัน ผมไม่ได้เหลือแต่ตัวอย่างที่เคยคิด ผมยังคงดูแลคุณฟ้าได้ดีอยู่”
“โอ๊ยยย ว่าแล้วเชียวว่าต้องลงเอยกันด้วยดี เฮ้อ คิดไม่ผิดที่คิดลองใจ ให้ลูกฟ้าเลิกกับคุณ”
คุณสดใสพลิกสถานการณ์ในบัดดล น้ำฟ้ากับน้ำฝนมองคุณสดใสอย่างอึ้งๆ
“คุณแม่ไม่ได้คิดจะให้ผมเลิกกับคุณฟ้าจริงๆ เหรอครับ” คุณวีถาม
“โอ๊ยยย ใครจะไปคิดอะไรแบบนั้น แม่ทำไม่ได้ ไม่จรรโลงสังคม ผิดศีลธรรมจ๊ะ”
คุณสดใสยิ้มอย่างป็นมิตรให้กับคุณวี เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ คุณวียิ้มโล่งใจ แต่น้ำฟ้ากลับรู้สึกกระวนกระวายใจ

น้ำฟ้าเลยมาหาบีบีเพื่อปรึกษาเรื่องนี้
“ก็ดีแล้วนี่ ที่คุณวีหย่าแล้วเรียบร้อย ต่อไปนี้ทุกอย่างก็ไฟเขียว ลุยโลดเลยเพื่อน”
บีบีบอก น้ำฟ้านั่งหน้าเครียดโดยมีธีรเทพนั่งอยู่ข้างๆ
“ถูก”
“แต่ฉันว่า แกควรเริงร่าท้าทายแดดลม ไม่ใช่นั่งหน้าหงอยแบบนี้”
“ถูก”
“อืม...ก็ถูก แต่...” น้ำฟ้ามองหน้าธีรเทพ “มาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ฉันนัดบีบี ไม่ใช่นาย”
“เกี่ยวสิครับ ผมกับบีบีเรามีนัดกัน”
“นัด” น้ำฟ้ามองหน้าบีบีอย่างแปลกใจ
“นัดไปรับของชำร่วยให้แกไง” บีบีบอก
“เสร็จธุระแล้วใช่มั้ย ต่อไปบีบีก็เป็นของผมรีบไปเหอะ สายแล้ว เดี๋ยวแดดร้อน ฝ้าขึ้น”
“ฉันมีแอสแซสซอรี่ย่ะ”
ว่าพลางบีบีหยิบหมวกปีกกว้างมาสวม พร้อมใส่แว่นกันแดดซึ่งดูเป็นคุณนายมาก
“ดัดจริต” ธีรเทพต่อว่า แต่ตัวเองกลับหยิบครีมกันแดดมาโปะ
“โห...ยิ่งกว่าฉันอีกนะเนี่ย ตุ๊ดป่ะเนี่ย” บีบีต่อว่าธีรเทพแล้วหยิบนามบัตรใบหนึ่งส่งให้น้ำฟ้า “อ่ะ เอาไป”
“อะไร” น้ำฟ้าถามอย่างแปลกใจ
“ฉันจองคอร์สทำสวยสำหรับเจ้าสาวไว้ให้ ไปซะเดี๋ยวนี้ โอเคเคลียร์”
บีบีนวยนาดออกไปอย่างสวยและเชิด! หมวกชนธีรเทพก็ไม่สนใจ
“เฮ้ย เดินให้มันดีๆ หน่อย กวาดถนนหรือไง ไปเดินไกลๆ”
บีบีกับธีรเทพเดินด่ากันออกไป
“ก็ดี ไปผ่อนคลายซะหน่อย กำลังเครียด”

ในที่สุดน้ำฟ้าก็ตัดสินใจมารับคอร์สเจ้าสาวที่สปา แต่เจอเข้ากับเฟซนั่งรอใช้บริการอยู่พอดี
“เฮ้อ เครียดหนักกว่าเดิม”
น้ำฟ้าทำท่าจะเดินออกไป แต่เฟซเห็นซะก่อน เฟซดีใจมาก
“คุณฟ้าคะ! บังเอิญจังค่ะ”
น้ำฟ้าแกล้งทำเป็นดีใจจนเว่อร์
“คุณเฟซ บังเอิ๊ญบังเอิญนะคะ มาที่เดียวกันด้วย”
“เฟซเป็นลูกค้าประจำที่นี่ค่ะ เฟซชอบ เพราะทำให้ผ่อนคลายหลังจากที่ทำงานมาหนักๆ”
น้ำฟ้าฝืนยิ้มให้เฟซ

ช่วงเวลาเดียวกันนั้นคุณวีมาหาดินที่บ้าน
“คุณวี มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” ดินถามเมื่อพาคุณวีเข้ามาในบ้าน
“คุณฟ้าคุยอะไรกับคุณเรื่องงานแต่งงานของเราบ้างหรือเปล่า”
“ไม่นี่ครับ”
“ไม่มีอะไรผิดปกติเลยเหรอครับ”
“ผิดปกติ”
ดินแปลกในความหมายของวี
ส่วนที่สปาน้ำฟ้านอนคว่ำข้างๆ เตียงของเฟซ แบบไม่ค่อยเต็มใจนัก
“เอ่อ...ไม่มีห้องแบบว่าเดี่ยวๆ เป็นส่วนตัวเหรอคะ” น้ำฟ้าถามพนักงานที่กำลังเตรียมนวด
“เต็มค่ะ”
“คุณฟ้า ไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับเฟซเหรอคะ”
“เปล่าค่ะ แค่ถามเฉยๆ เผื่อว่าคุณเฟซอยากจะเป็นส่วนตัวอะไรเงี้ย ถามแทนไงคะ”
“แต่เฟซอยากคุยกับคุณฟ้าค่ะ” น้ำฟ้าแอบถอนใจ ระหว่างนั้นพนักงานก็เริ่มนวด “เฟซรู้มาว่าคุณวีหย่ากับคุณเคทแล้ว”
“คุณเฟซรู้ได้ยังไงคะ”
“คุณวีบอกเฟซเมื่อวานค่ะ”
“รู้ก่อนฟ้าอีกเหรอคะ”
“เหรอคะ...ขอโทษค่ะ เฟซไม่คิดว่า...”
“ช่างมันเถอะค่ะ แค่แปลกใจ ที่คุณวีบอกคุณเฟซเป็นคนแรก”
“พอดี เราบังเอญได้เจอกันน่ะค่ะ คุณวีคงดีใจมาก เลยอยากเล่าให้ใครสักคนฟัง ยินดีด้วยนะคะ”ฟ้าอึ้ง

อีกด้านหนึ่งที่บ้านดิน คุณวีขอบคุณดินที่แสดงความยินดีเรื่องเขากับน้ำฟ้า
“ขอบคุณครับ”
“ยินดีด้วยจริงๆ นะครับ ต่อไปนี้ความรักของคุณกับคุณฟ้าคงเอยกันด้วยดีแล้ว” ดินบอก แต่กลับเห็นคุณวีถอนหายใจ จึงสงสัย “หนักใจอะไรเหรอครับ”
“คุณกับคุณฟ้าสนิทกันมาก”
“ก็...ครับ”
“มากพอที่จะรู้ความในใจของคุณฟ้าทั้งหมดหรือเปล่าครับ”
คำถามนี้ทำให้ดินถึงกับอึ้ง
“ผมไม่แน่ใจ”
“ผมกำลังรู้สึกว่าคุณฟ้าไม่ได้อยากแต่งงานกับผม ผมจึงอยากมาถามจากคุณ ว่าคุณฟ้าเคยเล่าอะไรให้ฟังบ้างมั้ย”
“คุณฟ้ายืนยันกับผมมาตลอดว่า เธอรักคุณและต้องการแต่งงานกับคุณ”
คำตอบนี้ทำให้คุณวีถึงกับอึ้ง

ส่วนที่สปาน้ำฟ้ากำลังปั้นหน้าฝืนยิ้มร่าเริงอยู่กับเฟซ
“ขอบคุณค่ะ ฟ้าล่ะอยากให้ถึงวันงานเร็วๆ แล้วคุณเฟซกับนายดินล่ะคะ เมื่อไหร่จะมีข่าวดีเอ่ย”
“เอ่อ...ยังตอบไม่ได้หรอกค่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ เห็นรักกันอี๋อ๋อ ข่าวซุบซิบกันทุกสำนัก เหลือก็แต่รอยเตอร์กับซีเอ็นเอ็นที่ยังไม่ได้มาทำข่าว”
“เฟซไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องของเราสองคนเป็นที่สนใจมากถึงขนาดนั้นเลย อยากคบกันเงียบๆ ไปเรื่อยๆ”
น้ำฟ้ากำผ้าปูเตียงแน่นด้วยความหมั่นไส้
“อุ๊ย...เจ็บหรือเปล่าคะ” พนักงานถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นน้ำฟ้ากำผ้าปูเตียง คิดว่าตัวเองบริการไม่ดี
“เจ็บค่ะ” น้ำฟ้าบอกเสียงเข้ม
“ขอโทษค่ะ เบากว่าเดิมนะคะ”
“หนักๆ เลยค่ะ ชอบ”
พนักงานงง เดี๋ยวเจ็บเดี๋ยวจะเอาหนักๆ
“คุณฟ้า ดูเครียดมากเลยนะคะ” เฟซถามขึ้นมา
“มากค่ะ... หนักมืออีกค่ะ ชอบ...เจ็บ...สะใจ”

พนักงานยิ้มแหย เฟซรู้สึกว่าน้ำฟ้าผิดปกติไปขณะที่น้ำฟ้ากำลังอยู่ในฟีลกับการนวดแบบหนักมือเพื่อบำบัดจิตของตัวเองจึงออกอาการทั้งกัดหมอนจิกทึ้งที่นอน

อ่านต่อวันพรุ่งนี้







เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 31 (ต่อ)

พอเสร็จจากร้านสปา น้ำฟ้าจึงแวะมาหาบีบีที่ร้านรักนิรันดร์ โดยมีธีรเทพ และคุณวีที่ตามมาภายหลังอยู่ด้วย ทั้งสี่คนหาข้อสรุปเรื่องของชำร่วยที่จะแจกในงานแต่ง

“ฉันไม่ชอบเทียนสปา”
น้ำฟ้าบอก บีบีและธีรเทพยืนถือของชำร่วย ที่เป็นเทียนหอมสปาคามืออยู่ถึงกับอึ้ง
“ทำไมเพิ่งมาบอก ฉันถามแกแล้วนะว่าจะเอาหรือไม่เอา”
คุณวีที่ยืนฟังอยู่ รู้สึกว่าน้ำฟ้าไม่มีเหตุผล
“ทำไมล่ะครับ”
“น่านสิทำไม จะไม่เอาตอนนี้ไม่ได้แล้ว ผมสั่งของไปแล้ว”
“ไม่ชอบซ้ำทางคนอื่น”
“ซ้ำก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ มันทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่ทำงานมาหนักๆ”
คุณวีบอก น้ำฟ้าหันขวับมองคุณวี เพราะคำพูดคุณวีเหมือนกับที่เฟซบอกเธอที่สปา
“ลอกการบ้านกันหรือเปล่าเนี่ย ยิ่งไม่ชอบใหญ่เลย บีบีแคนเซิล!”
“โธ่เอ้ย”
บีบีกับธีรเทพถึงกับเหี่ยว คุณวีถอนหายใจออกมา
“เราตกลงกันไว้แล้ว อย่าทำให้คุณบีบีและคุณธีรเทพทำงานลำบากเลย...ไม่ต้องแคนเซิลครับ” คุณวีหันไปบอกบีบีกับธีรเทพ สีหน้าของทั้งคู่เปลี่ยนเป็นดีใจ
“โอเคค่ะ/โอเคครับ” คู่หูคู่กัดบอกพร้อมกัน
“คุณวีไม่แคน แต่ฟ้าแคน”
“โหยยย”
“ไม่แคนครับ”
“ดีค่ะ/ดีครับ”
“แต่ฟ้า...”
“โอ๊ย งี่เง่า” คราวนี้เหลืออด บีบีกับธีรเทพจึงต่อว่าน้ำฟ้าพร้อมกัน
“ว่าฉันเหรอ”
“เออ”
“ฟ้างี่เง่าเหรอคะคุณวี” น้ำฟ้าหันไปถามคุณวี
“ครับ”
“เออ ฟ้างี่เง่า”
ฟ้าเดินหนีออกไป คุณวีถอนใจหนักใจกับความไม่มีเหตุผลของฟ้า
“ตกลงแคนไม่แคนครับ” บีบีกับธีรเทพถามคุณวี
“แคนเซิลก็ได้ครับ ผมยอมจ่าย เพื่อความสบายใจของคุณฟ้า”
“อ้าว...”
คุณวีถอนใจ ตัดสินใจไม่ตามฟ้าและนั่งลง
“ไม่ไปง้อเหรอครับ” ธีรเทพถาม
“ไม่ดีกว่าครับ”
“มันต้องอย่างนี้เซ่! อย่าให้ผู้หญิงกดขี่จนเคยตัว เสียนิสัย ต้องให้เขารู้สึกซะบ้าง”
บีบีจ้องหน้าธีรเทพตาเขียว ธีรเทพทำไม่รู่ไม่ชี้ คุณวีทำหน้าเครียด

ค่ำคืนนั้น ดินนั่งอยู่คนเดียวที่บ้าน และกำลังคิดถึงน้ำฟ้า ดินพยายามสะบัดไล่ความคิดดังกล่าวแล้วหงุดหงิดตัวเองขึ้นมา
“คิดถึงเค้าอยู่ได้ จะบ้าหรือไงวะ ไอ้ดิน” ดินเดินลงไปนอนคลุมโปง ก่อนจะลุกขึ้นมาใหม่ “ไม่ไหว...เอาวะ”
ดินลุกเดินออกไป
ดินมาหาฟ้าที่บ้านคุณสดใส แล้วต้องผิดหวังเมื่อรู้ว่าฟ้าไม่อยู่บ้าน
“ไม่อยู่เหรอครับ”
น้ำฝนกับจอห์นส่ายหน้า
“โทรเข้ามือถือสิครับ”
“คุณฟ้า ปิดเครื่อง”
“มีเรื่องด่วนอะไรมั้ยคะ บอกฝนก็ได้ เดี๋ยวเจอพี่ฟ้าแล้วฝนจะบอกให้”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ”
ดินเดินออกไป จอห์นมองตามและสงสัยอะไรบางอย่าง
“ดาร์ลิ้ง คิดว่าคุณดินดูแปลกๆ มั้ย”
“แปลกยังไงคะ”
“แบบว่ามีซัมติ้งวรอง มีอะไรบางอย่างกับพี่ฟ้า”
ขณะนั้นฟ้านั่งซึมอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน น้ำฝนและจอห์นเข้ามาหา
“พี่ฟ้า คุณดินมาหาแต่เราบอกเขาไปแล้วว่าพี่ฟ้าไม่อยู่”
“ดีแล้วล่ะ ฉันยังไม่อยากเจอใครทั้งนั้น”
“พี่ฟ้า ไอมีเรื่องอยากจะบอกยูนะ คุณดินน่ะ...”
“ไว้วันหลัง ตอนนี้ไม่มีอารมณ์”
“แต่ว่า...”
“ฉันจะนอนล่ะ”
ฟ้าตัดบทแล้วเดินหนี จอห์นนึกเสียดาย
“ไม่น่ารักเลยอ่ะ พี่ฟ้า”
“จอห์น”
“ไม่ฟังใคร ขี้โมโห นิสัยแบบนี้ มีคนรักลงไปได้ยังไง ไม่เข้าใจ”
ฟ้าเดินเข้ามาใหม่ ประชิดจอห์น
“ก็คุณวีไงที่รักฉัน”
จอห์นกับน้ำฝนสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ก็อด /พี่ฟ้า”
“แกไม่เข้าใจ ก็เรื่องของแกสิ” ฟ้าจะเดินออกไปแล้วชะงักถอยหลังกลับมาใหม่ “อ่ะ ฟังก็ได้คนสวยปรับตัวได้เร็ว นายดินทำไม”
“ผมว่า คุณดินชักจะยังไงๆ กับพี่ฟ้าอยู่นะ ไอมีเซ้นส์ สัมผัสได้ ผู้ชายด้วยกันดูออก”
ฟ้าอึ้ง หวั่นไหว ก่อนจะดึงตัวเองกลับมา
“เซ้นส์แกมันห่วยจะตาย ฉันไม่เชื่อ นายดินมีแฟนแล้ว เขาจะมารู้สึกกับฉันทำไม มั่ว”
ฟ้ารีบเดินหนี น้ำฝนหันมาเม้งจอห์น
“ใช่ คุณน่ะมั่ว”
น้ำฝนเดินออกไป จอห์นยังไม่ยอมแพ้ไม่ยอมเลิกคิด
ฟ้าเดินหนีออกมาด้วยใจที่เต้นแรง
“นายดินรู้สึกอะไรกับฉันเหรอ ไม่จริง...ไม่จริง...ไม่ใช่หรอก ไอ้จอห์นมั่ว”
ฟ้าหยุดกึก คิดลังเลอะไรบางอย่าง ภาพความหลังที่เคยได้ใกล้ชิดกับดินกลับเข้ามาในความคิด
ฟ้าตัดสินใจวิ่งออกไปนอกบ้านทันที
ขณะนั้นดินเดินเรื่อยเปื่อยอย่างเซ็งๆ อยู่ในซอย ฟ้าวิ่งมาจากข้างหลังเห็นดินเดินอยู่จึงจะเรียก
“นายดิน”
“พี่ฟ้า”
ฟ้าชะงัก หันไปจึงเห็นจอห์นยืนอยู่ข้างหลัง ฟ้าหันกลับไปหาดิน แต่ดินเดินเลี้ยวหายไปแล้ว ฟ้าเจ็บใจ
“ไอ้จอห์น มีอะไร”
“ยูจะไปไหน กำลังจะไปหาคุณดินล่ะซี่”
“ใครตามนายดินมา เปล่านี่”
“แล้วยูมาทำไม”
“ฉันมาวิ่งจ็อกกิ้งออกกำลังกาย” ฟ้าบอกแล้วจ็อกกิ้งโชว์
“จ็อกกิ้ง แล้วทำไมไม่ใส่รองเท้า”
ฟ้าก้มลงมองเท้าตัวเองซึ่งใส่รองเท้าแตะ เป็นหัวมินนี่เม้าส์อีกต่างหาก
“ก็ฉันรีบ เอ้ย....รองเท้ามันกัด ใส่แล้วเจ็บ เลยออกมาวิ่งเงี้ย ทำไม มีปัญหากับมินนี่ของฉันหรือไง”
“ไอไม่มีปัญหากับมินนี่ แต่มีกับยู”
“กล้าเหรอ”
ฟ้าแยกเขี้ยวใส่
“ไม่กล้าก็ได้ ทำไมต้องโมโหขนาดนี้”
“ก็มาขัดจังหวะการออกกำกลังกายของฉัน ไม่แข็งแรง ป่วยขึ้นมา แกต้องรับผิดชอบ”
ฟ้าวิ่งจ็อกกิ้งกลับบ้าน จอห์นยังไม่ยอมเลิกคิด
“คิดเหรอว่าไอจะเชื่อยูง่ายๆ พี่ฟ้า”
จอห์นบอกตามหลัง
ดินเดินซึมกลับเข้าบ้าน สายหยุด กอหญ้านั่งรออยู่ ลุกขึ้นถาม
“เป็นไงบ้างลูก เจอหนูฟ้ามั้ย”
ดินส่ายหน้า ซึมๆ แล้วเดินกลับขึ้นห้อง
“อ้าว” สายหยุดกับกอหญ้าร้องออกมาพร้อมกัน
“หนูว่าลุ้นไม่ขึ้นแล้วล่ะแม่” กอหญ้าบอก
“เฮ้อ แม่ว่า...”
“กลับบ้านอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรกใช่มั้ยแม่”
“อยู่ต่อ”
“อ้าว”
“การลุ้นยังไม่สิ้นสุด ยังไงแม่ก็มั่นใจว่าแม่คิดไม่ผิด ไปโทรบอกตาสมหวังก่อนนะว่าไม่ต้องมารับแม่แล้ว”
“แล้วไม่ห่วงงานแล้วเหรอแม่”
“ตอนนี้ห่วงลูกมากกว่า
สายหยุดเดินขึ้นบ้าน กอหญ้ามองแม่งงๆ
“ไหวมั้ยเนี่ยแม่เรา วึดวือนะเนี่ย”
วันต่อมาเสี่ยตั๊กเดินเข้ามาในห้องประชุมของบริษัทฟ้า
“ขอโทษนะครับที่ให้ทุกคนรอนาน”
เสี่ยตั๊กบอกซึ่งขณะนั้นบอสนั่งอยู่กับฟ้า บีบี และมิ้นท์
“ไม่เป็นไรมิได้ครับ รอแค่ชั่วโมงกว่าๆ เอง นิดหน่อย” บอสบอก
“งั้น ผมขอไปทำงานต่ออีกแป๊บแล้วกัน”
เสี่ยตั๊กทำท่าจะลุกขึ้นไปอีกบอสรีบขัด
“ไม่เป็นไรมิได้ครับ มาแล้วก็คุยเลยแล้วกันครับ”
“ผมล้อเล่นน่ะ” เสี่ยตั๊กหันไปมองฟ้า “สวัสดีครับคุณฟ้า”
“ค่ะ”
ฟ้าอึดอัดกับสายตาของเสี่ยตั๊ก
“ก็อย่างที่บอกนะครับ ว่าช่วงนี้ผมยุ่งจริงๆ ประชุมหลายเรื่อง งงๆ เหมือนกัน”
“ไม่เป็นครับ มีอะไรให้ทางผมช่วยแบ่งเบาภาระได้ ทางผมยินดี” บอสบอก มิ้นท์จึงเสนอหน้าอีกคน
“มิ้นต์ก็ยินดีนะคะ”
“ใครครับเนี่ย”
“ประสานงานลูกค้าคนใหม่ครับ มาแทนคุณฮันนี่ที่ลาออกไป”
“แหม...นึกว่าคุณฟ้าจะมาทำหน้าที่นี้แทน”
“ฟ้าดูแลเรื่องรูปแบบงานค่ะ บอร์ดคุณตั๊กเลือกได้หรือยังคะว่าจะให้จัดงานคอนเซ็ปต์อะไร”
“โอเค ก็อย่างที่บอกไปนะครับ ทางบอร์ดเลือกรูปแบบงานที่จัดที่ภูเขา” ฟ้าแอบเซ็ง “แล้วก็อย่างที่บอกว่างานผมยุ่งมาก ผมเลยให้คนมาดูแลงานนี้แทนผม”
ฮันนี่เดินเข้ามา ยิ้มพราว ยืดๆ
“สวัสดีค่ะทุกคน”
“ฮันนี่”
ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“ใช่ครับ”
ฮันนี่ยิ้มให้ทุกคนอย่างไว้ตัวว่าเหนือกว่า บอสยิ้มเจื่อนๆ ส่วนมิ้นท์ไม่กล้าสบตาฮันนี่เพราะกลัว ฟ้าถึงกับเครียด
ฮันนี่เดินสั่งงานโดยมีบอส ฟ้า มิ้นท์เดินตามอย่างเซ็งๆ
“ดีไซน์ที่ทำมาไม่ได้เรื่อง กิจกรรมก็กะโหลกกะลา ตกแต่งงานได้ทุเรศมากไร้รสนิยม”
“แต่คุณตั๊กเคาะไปแล้ว”
“แต่ฉันไม่ชอบและฉันก็คุยกับเสี่ยตั๊กแล้วว่าจะขอเปลี่ยนทั้งหมด ย้ำว่าทั้งหมด”
“อุ๊ย...จงใจแกล้งกันชัดๆ นะคะ บอส” มิ้นท์บอกกับบอส
“แล้วฉันก็ไม่อยากเห็นหน้านังมิ้นท์อีก ฉันจะขอดีลงานกับเธอคนเดียว น้ำฟ้า”
“ดีเลยค่ะ” มิ้นท์รีบบอก
“คงไม่ได้หรอก ฮันนี่...” บอสบอก
“คุณสมบูรณ์คะ ตอนนี้ดิฉันเป็นลูกค้าคุณนะคะ กรุณาใช้คำพูดใหม่” ฮันนี่บอกเสียงเข้ม บอสถึงกับเซ็ง
“คุณฮันนี่ครับ ถึงคุณฟ้าจะมาดีลงานกับคุณ แต่ยังไงมิ้นท์ก็ต้องมาเป็นผู้ช่วยคุณฟ้า”
มิ้นท์เซ็งเลยที่ต้องเจอฮันนี่อีก
“ก็ได้ แต่เตือนไว้ก่อนนะว่าฉันยังไม่ลืมที่แกทำกับฉัน ไปทำงานมาใหม่ แค่นี้นะ”
ฮันนี่เดินนวยนาดออกไปอย่างสะใจ น้ำฟ้า บอสและมิ้นท์มองตามอย่างเจ็บใจ
บอสตบโต๊ะผ่าง! จนทุกคนสะดุ้ง
“เจ็บใจที่ถูกเปลี่ยนรูปแบบงานเหรอคะบอส” บีบีถาม
“เจ็บใจที่ถูกเรียกชื่อจริง”
“เฮ้อ”
“แล้วคุณสมบูรณ์...”
“คุณฟ้า ขอร้อง นี่ถ้าไม่รักกันจริง มีโกรธ”
“ขอโทษค่ะ แล้วตกลงบอสจะเอาไงคะ ทำต่อหรือไม่ทำ”
“แคนเซิลไปเลยค่ะบอส หล่อๆ เก๋ๆ ยัยนั่นหาเรื่องแก้แค้นเราชัดๆ”
“ตั้งสิบล้านนะ”
“โอ๊ย แค่สิบล้านเอง เดี๋ยวมิ้นท์หาลูกค้าใหม่ให้ สามสิบล้านไปเลย”
“โอเค”
“โอเคแคนเซิลใช่มั้ยคะบอส”
“โอเคที่มิ้นท์จะทำยอดให้ได้สามสิบล้าน แต่ไม่ได้แคนเซิลงานเสี่ยตั๊ก”
“บอส”
“เห็นใจผมเถอะ เศรษฐกิจช่วงนี้ไม่ค่อยดี ถ้าผมไม่เอาไว้แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาดูแลพวกคุณ” ทุกคนอึ้ง “ผมหล่อมั้ยคุณฟ้า”
ทุกคนเซ็ง
“สงสัยมิ้นท์ต้องไปหาเครื่องรางของขลังไว้ป้องกันผีร้ายแล้วอ่ะ” มิ้นท์บอก
“ไม่ต้องกลัวปลาทอง ฉันมีอาจารย์ดีเดี๋ยวจะพาไป”
บีบีบอกขณะที่ฟ้าเครียดที่ต้องรับมือกับฮันนี่
“ตายยากจริงๆ นังงูพิษ”
อีกมุมหนึ่งฮันนี่กำลังหัวเราะกับเสี่ยตั๊ก
“ฉันไม่หลุดไปจากวงโคจรชีวิตพวกมันง่ายๆ หรอก ขอบคุณนะเสี่ยตั๊กที่ให้ฉันทำงานนี้”
“ก็ช่วยในฐานะคนเคยๆ กัน อย่าลืมตอบแทนผมอย่างที่เคยขอไว้แล้วกัน”
“ไม่ลืมหรอกน่ะ แต่ขอปั่นหัวมันให้สะใจเล่นก่อนแล้วกัน ฮ่ะๆๆ”
ฮันนี่หัวเราะอย่างสะใจมาก
ต้นโวยวายเมื่อบีบีบอกเรื่องแก้งานใหม่
“ให้แก้ดีไซน์ใหม่ โอ๊ย...ผมไม่แก้”
“ไอ้ต้น”
“พี่ต้นใจเย็น เราต้องทำงานตามโจทย์ ไม่แก้ได้ไง” กอหญ้าบอก
“ถูก สมองเรามีรอยหยักมากกว่าไอ้ต้นอีก” ต้นยังฮึดฮัด “เอาน่า แก้เถอะ ทุกคนก็ต้องทำงานกันใหม่หมดเหมือนแหละ”
ต้นเย็นลง แต่ยังตึงๆ
“ก็ได้ แล้วจะเอาแบบไหน”
“รอฟ้าเขาคิดรูปแบบออกมาให้ได้ซะก่อนสิ”
“แล้วคิดเสร็จยัง”
“เอ๊ะไอ้นี่ คนนะไม่ใช่เทวดาจะเสกออกมาได้เลย โดยไม่ต้องคิด ฟ้าออกไปทำงานข้างนอก เดี๋ยวเย็นๆ จะโทรมาคุยกับแก”
“โอเค รู้เรื่อง แต่...” ต้นยังไม่หายหงุดหงิดจึงฮึดฮัด “ฮื่ย”
“เอางี้ เดี๋ยวเลี้ยงไอติม จะได้หายเครียด” กอหญ้าบอก
“อุ๊ยตาย กำลังอยากกิน เลี้ยงพี่ด้วยป่ะ” บีบีถาม
“เค้าเลี้ยงผมคนเดียว เจ๊ไม่เกี่ยว”
“พูดเล่น ขำๆ ไม่ขำหรือไง ใช่ซี่ เดี๋ยวนี้มุกฉันมันไม่เวิร์กแล้วนี่ ชิ”
บีบีเดินงอนออกไป กอหญ้ายิ้มเขินๆ ที่ถูกแซว ต้นหันมาเห็นหน้ากอหญ้า
“ขำไร...ไป หิวไอติมเลี้ยงแน่นะ”
“ชัวร์”
ต้นดึงมือกอหญ้าไป กอหญ้าเขินๆ
ขณะนั้นฟ้ากำลังนั่งคิดงานอยู่ที่ร้านกาแฟแต่ท่าทางเหม่อลอยมาก ฟ้าเห็นดินเดินผ่านไป ฟ้าอึ้งมองตามแล้วก็พบว่าตัวเองตาลายเห็นคนอื่นเป็นดิน
“โอ๊ย อะไรเนี่ย” ฟ้าจูนตัวเองให้มีสมาธิ “จูนๆๆ สมาธิๆ จงมา จงมา จงเกิด” ฟ้าเพ่งไปที่โน้ตบุ๊กอีกครั้ง “ค้นหาพิธีกรผู้ชาย ดูดี มีเสน่ห์ สบายๆ” ที่หน้าจอรูปดินเด้งขึ้นมา “ว้าย นายดิน” ฟ้าขยี้ตารูปดินหายไปแล้วมีแต่หน้าจอกูเกิ้ล “เฮ้อ...”
“คุณฟ้า”
น้ำฟ้าสะดุ้ง ดินเดินเข้ามา แต่ฟ้าน้ำยังจ้องอยู่ที่โน้ตบุ๊กคิดว่าตัวเองยังหลอนหลับตาโบกมือไล่ดิน
“ไม่ๆๆ มันไม่ใช่ มันไม่มี ฉันคิดไปเอง ฉันประสาท ประสาทหลอน”
ดินมองน้ำฟ้าอย่างประหลาดใจ

อีกด้านหนึ่งเฟซเพิ่งถ่ายแบบเสร็จเดินคุยมือถือออกมา
“เฟซยังอยู่ที่สตูดิโอค่ะ เพิ่งทำงานเสร็จ คุณวีมีอะไรเหรอคะ”
คุณวีเดินคุยมือถือเดินเข้ามาหาเฟซทางด้านหลัง
“ผมจะชวนคุณเฟซไปทานข้าวด้วยกันครับ”
เฟซหันไปตามเสียงที่ได้ยินนอกหูโทรศัพท์ ตกใจกึ่งดีใจ
“คุณวี”
“สวัสดีอย่างเป็นทางการครับ”
“ค่ะ”

เฟซยิ้มอย่างอายๆ

อ่านต่อวันพรุ่งนี้







เส้นตายสลายโสดตอนที่ 31 (ต่อ)

ที่ร้านกาแฟดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าน้ำฟ้าที่ยังหลับตา โบกไล่ความคิดออกไปให้พ้นหัวตัวเองอยู่

“ไป ชิ่ว ไปให้พ้น อย่าได้จองเวรแก่กันและกันเลย”
“นี่ผมเป็นเจ้ากรรมนายเวรคุณเหรอ” ดินแหย่
“ใช่ เอ๊ะ นอกจากเห็นภาพ ฉันยังได้ยินเสียงด้วยเหรอ”
“ผมไม่ได้เป็นใบ้นี่คุณ”
“หลอนสามมิติมากๆ”
“คุณฟ้า”
ดินตะโกนใส่หน้า น้ำฟ้าตกใจลืมตาขึ้นมามอง
“ว้าย นายดิน”
“ครับ ตัวเป็นๆ”
“มาได้ไง”
“ผมนัดเจอลูกค้าที่นี่”
“มาก็ดีแล้ว มองตาฉันซิ”
“คุณก็มองตาผมซิ”
ดินจ้องตาน้ำฟ้า ขณะที่น้ำฟ้าก็จ้องตาดิน ทั้งคู่เพ่งมอง อยากเห็นความรู้สึก ความในใจ แต่เพราะตั้งใจปิดบังกันมากเกินไป จนไม่เหลือแววตาของความหวั่นไหวให้อีกฝ่ายได้เห็น
“โอ๊ย! ไม่เห็นมีอะไรเลย”
ดินกับน้ำฟ้าบอกออกมาพร้อมกัน แล้วสะดุ้งที่พูดเหมือนกัน พร้อมๆ กัน
“โอ๊ย ทำไม”
“แล้วคุณล่ะ โอ๊ยทำไม”
“เซ็ง”
“ผมก็เซ็ง”
“นี่”
“ลูกค้าผมมาแล้ว ขอตัวนะ” ดินลุกขึ้นแล้วหันมามองน้ำฟ้าใหม่ เห็นแต่แววตาของความหมั่นไส้ “เซ็ง”
“รีบไปเลยไป” ดินเดินออกไป น้ำฟ้ามองตามแล้วถอนใจ “ไอ้จอห์น แกทำฉันคิดมาก บ้าจริง โอม จงลง จงลง ของจงมา”
น้ำฟ้าจูนตัวเองทำงานต่อไป แต่ไม่วายเหลือบมองดินที่กำลังนั่งคุยงานกับลูกค้า ดินหันมามอง น้ำฟ้ารีบเสมองทางอื่น แล้วกลบเกลื่อนด้วยการทำงานไป

ขณะนั้นคุณวียังอยู่กับเฟซ
“คุณไม่เจอคุณฟ้าบ้างเหรอคะ”
“เจอกันเฉพาะที่มีเรื่องต้องตัดสินใจร่วมกันครับ”
“เฟซเจอคุณฟ้า ดูเธอเครียดมากเลยนะคะ”
“ผมยิ่งต้องให้เวลาคุณฟ้าได้อยู่กับตัวเอง”
“แล้วคุณวีไม่เหงาเหรอคะ”
“ยอมรับครับว่าเหงา เลยต้องหาเพื่อนทานข้าวด้วย”
เฟซอึกอัก เขิน แต่รู้สึกไม่ดี
“เอ่อ...”
“คุณเฟซไม่สบายใจที่มากับผม นัดคุณดินไว้หรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ คุณดินทำงานอยู่ ไม่ได้นัดกันค่ะ เฟซแค่...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หิวแล้วล่ะ”
“เชิญครับ”
คล้อยหลังคุณวีที่เดินจากไป เฟซกลับรู้สึกยุ่งยากใจขึ้นมา เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังหวั่นไหวกับคุณวี

อีกด้านหนึ่งบีบีเดินเข้ามาที่ร้านไอศกรีม เพราะอยากกินไอศกรีมมาก
“ไอติมๆๆ ฉันรักไอติมมม ช่วยฉันไม่ให้เครียดดด”
มิ้นท์เองก็เดินเข้ามา
“อ้าว...ไงยะ”
“จะไงยะ”
“นี่ ฉันดูโอเคป่ะ”
“ทำไม ก็ดูแย่ๆ เหมือนทุกวัน”
“จริงเหรอ โหย อุตส่าห์จัดเต็มเพื่อ...” มิ้นท์กระซิบกับบีบี “ผู้จัดการร้านนี้ หล่อมากเลยรู้ป่ะ”
บีบีมองตามสายตามิ้นท์เห็นผู้จัดการหน้าแย่มาก
“เหรอออ...มาหาแฟน ไม่เลือกสักนิดเหรอ”
“เลือกแล้ว ระดับผู้บริหารเชียว ถึงจะแค่ร้านไอติม แต่ชั่วโมงนี้อะไรก็เอา”
“เอาเหอะ ขอให้ได้ขอให้โดนนะ ฉันไปสั่งไอ...”
บีบีหันไปแล้วอึ้ง เมื่อเห็นธีรเทพควงคู่สาวสวยคนหนึ่งเลือกซื้อไอติมอยู่ บีบีปากสั่น มือสั่น
“เป็นอะไรหล่อน” มิ้นท์ถามอย่างแปลกใจ บีบีชี้ไปที่ธีรเทพและสาวสวย “อุ๊ยตาย คุณธีรเทพมากับแฟนเหรอคะ”
มิ้นท์ถามเสียงดัง ธีรเทพหันมาเจอบีบีหน้าเครียดอยู่กับมิ้นท์
“ค่ะ” สาวสวยบอก
“ยอมรับด้วย”
บีบีงอน โกรธ เดินออกไปเลย มิ้นท์มองตามงงๆ
“เฮ้ยเป็นอะไร บีบี เฮ้ย! บีบี”
ธีรเทพจะตาม แต่ติดที่สาวสวยที่มาด้วยกัน
ธีรเทพจับมือสาวสวย มองหน้าอย่างจริงจังจะเริ่มต้นพูด ในขณะที่มิ้นท์ถือไอศกรีมเข้ามา
“นี่ ไม่ตามยัยบีบีไปอ่ะ ดูงอนนะนั่น”
“เดี๋ยวก่อน ขอเคลียร์กับน้องปุกปุยก่อน เอ่อ...ปุก...”
มิ้นท์ขัดธีรเทพ
“ท่าทางจะโกรธมากด้วย แต่ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องอะไร รู้มั้ย”
“จะไปรู้เหรอ ขอเคลียร์กับปุกปุยก่อน! เอ่อ...ปุกปุยจ๊ะ พี่...”
มิ้นท์ขัดต่อ
“แต่เขาไปไกลแล้วนะ เดี๋ยวก็ตามไม่เจอหรอก”
“โอ๊ย ขัดอยู่นั่น แล้วเมื่อไหร่จะได้ไป” มิ้นท์จ๋อย ธีรเทพหันมาเคลียร์อย่างเร็ว “ปุกปุย ระหว่างเราสองคนเลิกแล้วต่อกัน ห้ามติดต่อพี่อีก พี่กำลังจะเป็นคนดี ที่บอกว่าจะพามาเลี้ยงสั่งลา อ่ะ เอาไป”
ธีรเทพคว้าไอศกรีมจากมือมิ้นท์เอาไปใส่มือน้องปุกปุย
“เฮ้ย ได้ไง ของฉัน” ธีรเทพชิ่งไปทันที ปุกปุยยังมองตามธีรเทพงงๆ มิ้นท์แย่งไอศกรีมคืนมาจากน้องปุกปุย “ไปซื้อใหม่ไป....ฉันอุตส่าห์ลงทุนซื้อเพื่อมาจีบผู้ชาย เข้าใจใช่มะ”
ปุกปุยพยักหน้า มึนๆ เหวอๆ มิ้นท์เดินไปนั่งมองหน้าผู้จัดการร้านหน้าแย่ หว่านเสน่ห์ ผู้จัดการส่ายหน้าใส่มิ้นท์แล้วเดินออกไป
“อุ๊ย...เชิดใส่อ่ะ กล้าเนอะ”
มิ้นท์บ่นแล้วเดินหงุดหงิดออกไป

ธีรเทพวิ่งตามบีบีออกมาแต่ไม่เห็นเธอแล้วจึงหยุดมองหา
“ไปไหนของเค้าแล้วอ่ะ บีบี บีบี มาเร้ว มากินข้าว” มิ้นท์เดินออกมา ขณะที่ธีรเทพยังเรียกหาบีบีแบบเรียกหมากินข้าวอยู่ “อาหารเม็ดด้วยนะ ออกมาเร็ว เร้ว”
“จะบ้าเหรอ ยัยบีบีเป็นคนนะ ไม่ใช่หมา มัวแต่ไร้สาระอยู่ตรงนี้อ่ะ ยัยนั่นกลับบ้านไปแล้วมั้ง” มิ้นท์บอก
“โอ๊ย! ผู้หญิงอะไร เคลมไวไปไวชะมัด ทำงานประกันมอเตอร์ไซค์หรือไง”
ธีรเทพฉุนและหงุดหงิด
น้ำฟ้ายังอยู่ที่ร้านกาแฟ เธอพับเก็บโน้ตบุ๊กในขณะที่ดินที่คุยงานกับลูกค้าเสร็จเรียบร้อย จังหวะนั้นน้ำฟ้าเหลือบมองดิน และดินก็เหลือบมองมา ทั้งคู่สายตาประสานกัน น้ำฟ้าสะดุ้งรีบเก็บของลุกขึ้นเดินหนี ดินเห็นแล้วจี๊ด
“รังเกียจ รังเกียจ...”
น้ำฟ้ารีบเร่งเดินออกมาจากร้านกาแฟ ดินเดินตามออกมา น้ำฟ้าหันมองข้างหลังยังเห็นดินเดินตามอยู่ จึงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ดินก็เร่งฝีเท้าตาม
ดินเดินเร็วกว่าไล่ขึ้นมาจนประกบ น้ำฟ้าวิ่ง ดินก็วิ่ง จนเวลานี้ดูเหมือนทั้งสองคนวิ่งไล่ตามกัน
“อ๊าย จะตามมาทำไม”
“เอ๊า ก็หนีทำไม”
“ฉันไม่ได้หนี”
“แถวบ้านผมเขาเรียกหนี”
“อ๊ายย อย่าตามมาสิ”
“ยิ่งไล่ยิ่งตาม”
“อ๊ายย”
น้ำฟ้าวิ่งหนี ดินตามไปไม่ลดละ น้ำฟ้าวิ่งมาหอบเหนื่อย ข้าวของพะรุงพะรัง เป๋ไปเป๋มา ดินตามมาหยุด หอบเหนื่อยเหมือนกัน
“วิ่งร้อยเมตรทีมชาติหรือไง”
“เปล่า แค่ทีมโรงเรียน โอ๊ย เหนื่อย อย่าชวนคุยได้มั้ย” ฟ้ายืนหอบ
“ตอบมาก่อนสิ รังเกียจอะไรผมนักหนา”
“ไม่ได้รังเกียจ แต่กลัว ขอยืมเกาะหน่อย”
น้ำฟ้าเกาะดิน หายใจหอบแฮ่กๆๆ
“โอเค ไม่ว่ากัน ว่าแต่ว่ากลัวอะไรผม”
“ไมได้กลัวนาย แต่กลัวตัวเอง”
“ก็น่ากลัวอยู่ ผมเห็น ผมยังกลัวเลย”
“ไอ้บ้า” น้ำฟ้าตีดิน
“เก็บแรงไว้หอบเถอะคุณ อายุเยอะแล้วก็เงี้ย”
“หืม...ปากดี”
น้ำฟ้าเงื้อมือจะตีดินอีก ดินจับแขนเอาไว้ ตาสบตา อึ้ง
“คุณฟ้า”
“อะไร”
“ผม...ขนลุก...”
“อะไรนะ”
ดินลุกลี้ลุกลน แล้วรีบตรงมาที่ห้องน้ำ พร้อมกับฝากกระเป๋ากล้องไว้ที่น้ำฟ้า “ฝากก่อน ไม่ไหวแล้ว”
ดินรีบเข้าห้องน้ำไป น้ำฟ้ามองตามแล้วมองกระเป๋ากล้อง ข้าวของเยอะไปหมดเหมือนพวกมนุษย์บ้าหอบฟาง
“เฮ้อ..ทุเรศจริงๆ ไอ้เราก็คิดว่าจะ ตี๊ดๆ แต่ปวดท้องอึ เซ็ง”
น้ำฟ้ายืนรอดินอยู่อย่างเซ็งๆ

อีกด้านหนึ่งขณะนั้นคุณวีเดินนำเฟซมาที่ร้านอาหาร
“เชิญครับ”
“ค่ะ” เฟซหันไปเห็นเด็กยืนร้องไห้อยู่คนเดียว จึงสงสารรีบเข้าไปหาทันที “ร้องไห้ทำไมคะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียวคะ”
“หาแม่”
“สงสัยเด็กคงจะหลงนะครับ” คุณวีบอก
“งั้น เราช่วยเด็กตามหาแม่ก่อนนะคะ”
“ครับ”
“ไม่ร้องนะคะ คนดี โอ๋ๆ”
เฟซอุ้มเด็กขึ้นมา คุณวีมองเฟซอย่างประทับใจในความอ่อนโยนที่มีต่อเด็ก
ส่วนทางด้านน้ำฟ้า เอาแต่คอยมองชะเง้อเข้าไปในห้องน้ำชาย
“นายดิน เมื่อไหร่จะเสร็จ”
น้ำฟ้าตะโกนถาม แต่เงียบ...ไม่มีเสียงตอบกลับมา น้ำฟ้าถึงกับเซ็งยืนรอต่อไป ในห้องน้ำขณะนั้นดินเดินออกมาจากห้องน้ำมายืนล้างมือ อาการทุกข์หนักค่อยทุเลาลง

“นายดิน เสร็จหรือยัง” เสียงน้ำฟ้าตะโกนถาม ดินชะงัก ยิ้มนิดๆ แล้วยืนเล่นในห้องน้ำต่อ ไม่คิดจะออกไป “นี่ ฉันต้องไปทำงานต่อนะ เข้าไปคลอดปลาวาฬหรือไง ถึงได้ช้านักเนี่ย”
ดินขำแต่ยังใจเย็นไม่ออกไป น้ำฟ้าเซ็งมากตัดสินใจวางกระเป๋ากล้อง
“ช้านัก วางไว้ตรงนี้แหละ ของหายไม่รู้ด้วย” น้ำฟ้าเดินออกไป แล้วก็เปลี่ยนใจเดินกลับมาใหม่ “ของเก่ายังไม่ได้ใช้คืนเลย เดี๋ยวหายแล้วมาทวงอีกแน่ เรื่องอะไรจะเสียเงิน” น้ำฟ้าหยิบกระเป๋ากล้องขึ้นมาสะพายเหมือนเดิม รู้สึกเมื่อยมาก “นายดิน ไม่ไหวจะรอแล้วนะ ถ้าไม่ออกมาภายในห้าวินาที ฉันจะ...”
ดินเดินออกมา
“จะอะไรคุณ”
“จะทิ้งของนายไว้น่ะสิ เอาคืนไป”
น้ำฟ้ายื่นกระเป๋าให้ ดินยื่นมือมารับ ตั้งใจจับมือน้ำฟ้า ซึ่งน้ำฟ้ารับรู้และอึ้ง
“ขอบคุณนะ คนสวยใจดี”
“แน่นอน” น้ำฟ้าเขิน
“อุ๊ย ลืมล้างมืออ่ะ ข้างนี้เลยที่ใช้งานเมื่อกี้”
“อี๋ ไอ้นายดิน โสโครก อี๋”
น้ำฟ้าขยะแขยง วิ่งหนีเข้าห้องน้ำผู้หญิงไป ดินหัวเราะอย่างสะใจ
“ฮ่ะๆๆๆ” ดินหน้าหมองลง “ได้แค่นี้ ก็ยังดีนะไอ้ดิน”
ดินถอนหายใจยืนรอน้ำฟ้าต่อไป

ธีรเทพคุยมือถือปรับทุกข์กับดิน ขณะที่ดินกำลังเดินตามน้ำฟ้าอยู่ห่างๆ ไม่ให้คลาดสายตา
“ไง คิดออกแล้วยัง เหตุผลอะไรที่ยัยบีบีต้องโกรธฉัน”
“ติดเงินเค้าเปล่า”
“คนอย่างธีรเทพไม่เคยยืมเงินใคร”
“หรือว่าบีบีจะหึง”
“หึง”
“เหตุผลเดียวที่ผู้หญิงอารมณ์เสียเวลาเห็นผู้ชายอยู่กับผู้หญิงคนอื่นคือ...หึง”
“จะหึงทำไม ถอดเขี้ยวเล็บแล้วที่นัดน้องปุกปุยมาก็จะเคลียร์ใจว่าต่อไปนี้ พี่ธีไม่คบใครเผื่อเลือกแล้ว จะมีคนเดียว”
“ไปบอกบีบีไป”
“ทำไมฉันต้องบอกว่ะ ก็ฉันกับยัยนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“งั้นก็ไม่ต้องไปเคลียร์”
“แต่ฉันไม่สบายใจ”
“โอ๊ย รำคาญ ไม่รู้ ไปคุยกันเองฉันยุ่งอยู่”
ดินวางสายจากธีรเทพแล้วตามน้ำฟ้าไปอย่างเร็ว ขณะที่ธีรเทพเครียด หงุดหงิดและสับสน

ทางด้านคุณวีเดินกลับมาหาเฟซที่กำลังอุ้มเด็กอยู่
“ให้ประชาสัมพันธ์ประกาศตามหาแม่เด็กแล้วครับ”
“ค่ะ...ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวแม่ก็มาแล้วนะ” เฟซบอกกับเด็ก
“คุณเฟซเก่งจังนะครับ ดูสิ เด็กไม่งอแงเลย”
“เฟซชอบอยู่กับเด็กค่ะ เมื่อก่อนตอนเรียนที่เมืองนอก เฟซเป็นแนนนี่หารายได้พิเศษด้วยนะคะ”
คุณวียิ้มปลื้มเข้าไปอีก
ดินเดินตามน้ำฟ้ามาที่ลานจอดรถ ในขณะที่น้ำฟ้าเดินห่างดินมากเพราะรังเกียจ
“ไปเดินไกลๆ ยังเหม็นติดมืออยู่เลยอ่ะ อี๋”
“น้อยๆ หน่อย ผมล้อคุณเล่นน่า หลอนอยู่นั่นแหละ”
“โรคจิต ชอบแกล้งคนอื่น นายกลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมาส่งฉันหรอก”
“ใครบอกผมมาส่งคุณ รถผมจอดอยู่ทางโน้น เลยต้องเดินมาทางนี้” น้ำฟ้าอึ้ง “ผมไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษเหมือนคุณวีหรอก...โชคดี บาย”
ดินเดินออกไป
“ใช่สิ เป็นสุภาพบุรุษเฉพาะกับคุณเฟซล่ะสิ ชิ”
น้ำฟ้าหมั่นไส้หงุดหงิดมาก เดินออกไป

ทางด้านคุณวีกับเฟซหลังจากแม่ของเด็กรับเด็กไปแล้ว ทั้งคู่จึงเดินคุยกันมา
“โล่งใจไปนะครับที่เด็กได้เจอกับแม่แล้ว”
“ค่ะ โชคดีนะคะ...ความรู้สึกที่ต้องพรากจากคนที่รัก มันน่าใจหายนะคะ”
“ครับ”
“เฟซมักจะทนไม่ได้ เวลาที่ต้องเจอหรือเห็นใครมาเจอความรู้สึกแบบนี้” เฟซน้ำตารื้นขึ้นมา “เฟซจะสะเทือนใจทุกครั้งเลย”
คุณวีเห็นน้ำตาของเฟซแล้วสงสาร ค่อยๆ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้
“อย่าร้องไห้เลยครับ”
“ขอโทษนะคะ อ่อนไหวไม่ดูเวล่ำเวลาเลย”
เฟซรีบหลบสายตาของคุณวี กลัวหวั่นไหวไปมากกว่านี้

ทางด้านธีรเทพหลังจากสับสนกับความรู้สึกตัวเอง ธีรเทพก็มาหาบีบีที่คอนโด ธีรเทพยืนอยู่หน้าคอนโดแล้วตะโกนขึ้นฟ้า
“บีบี”
ยามเดินเข้ามาทำหน้าลำบากใจมาก
“อีกแล้วเหรอครับคุณธีรเทพ”
“ก็บีบีเขาโกรธฉัน ฉันก็ต้องมาง้อที่นี่ ไม่ให้มาง้อที่นี่ แล้วจะให้ไปตะโกนง้อที่ร้านข้าวต้มหรือไง”
“ใช่ครับ”
“อะไรของพี่ยามครับ อย่าเล่นมุก ตอนนี้ผมไม่เก็ต”
“ผมหมายถึง ให้คุณธีรเทพไปง้อที่ร้านข้าวต้มครับ อยู่หน้าปากซอย คุณบีบีแกไปกินข้าวที่นั่นครับ ผมยังฝากแกซื้อซุปเปอร์ทีนไก่มาด้วยเลย”
“ขอบใจยาม”
ธีรเทพวิ่งหน้าเริ่ดออกไปด้วยความดีใจ
“เกือบได้กินทีนคนแล้วมั้ยล่ะ พ่อคุณ” ยามบ่น

ขณะนั้นเองบีบีเดินถือถุงซุปเปอร์ตีนไก่ร้อนๆ มาตามทาง ธีรเทพวิ่งมาเจอบีบี
“บีบี”
“เชอะ”
บีบีสะบัดหน้าเดินผ่านธีรเทพอย่างไม่สนใจ ธีรเทพวิ่งไปคุกเข่าง้อ
“บีบีจ๋า”
“ไม่จ๋า”
“บีบีจี๋”
“ไม่จี๋”
“บีบีโว้ย”
“เฮ้ย หยาบคายใส่เหรอ เอาทีนไปกินเลย”
บีบียัดถุงซุปเปอร์ร้อนๆ ใส่มือธีรเทพ
“ว้ากกก ร้อน”
“สมน้ำหน้า”
“เสียใจ ฉันล้อเล่น ร้อนที่ไหน”
“ไอ้บ้า”
บีบีเดินหนี ธีรเทพเดินตาม
“นี่ แม่คุณ โกรธอะไรผมครับ ผมทำอะไรผิด ไม่เข้าตา ไม่เข้าใจ”
“ไม่ผิด”
“เรื่องน้องปุกปุยใช่มั้ย ถ้าใช่ ใช่ ฉันไม่ผิด ฉันกับน้องมีเรื่องต้องเคลียร์ใจกัน”
“ฉันไม่เชื่อ ถอยไป”
“ทำสะดีดสะดิ้ง นี่ เป็นแฟนฉันก่อน แล้วค่อยทำเหอะ”
บีบีอึ้งหันมองธีรเทพขวับ
“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร”
“อะไร คืออะไร”
“ก็...ก็...ก็...” บีบีพูดไม่ออก ธีรเทพอยากให้บีบีพูดยอมรับความรู้สึกตัวเองออกมา
“ก็อะไร พูดมาสิ ก็อะไร”
“ก็...ต้องให้พูดด้วยเหรอ ก็เห็นๆ กันอยู่”
“เห็นอะไร เห็นเธอด่าฉัน ข่มขู่ฉัน โกรธฉัน ทำร้ายร่างกายฉัน เห็นเธอช่วยฉันทำงาน ให้คำปรึกษาฉันเรื่องคุณฟ้า ตอนเราไปนอนที่บ้านหนองอึ่งเห็นเธอห่มผ้าให้ฉัน แล้วไปนอนนอกมุ้งแทน ไปช่วยฉันเพราะกลัวฉันจะฆ่าตัวตาย มันคืออะไร”
บีบีอึ้งพูดไม่ออก ไม่กล้าพูดจึงเฉไฉ
“แล้วนายล่ะตอนฉันเสียใจเรื่องคุณดิน นายก็ทับถมฉัน หาแฟนให้ฉัน ตอนฉันเป็นไข้เมื่อวาน นายก็เอายาให้ฉันกิน ตอนฉันหิวไอติม นายก็ไปหามาให้ คอยเข้ามาป่วนในชีวิตฉันทุกวัน เช้ากลางวันเย็น มันคืออะไร” คราวนี้ธีรเทพเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง “ตอบฉันมาให้ได้ก่อน ฉันถึงจะบอกนาย”
“เธอตอบมาก่อนสิ ฉันถึงจะบอกเธอ”
“ไม่ตอบใช่มั้ย”
“เสียเชิงชาย”
“ได้ งั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกจะไปไหนก็ไป ไอ้ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ”
บีบีบอกแล้ววิ่งหนี ธีรเทพถึงกับอึ้ง
“เดี๋ยวก่อน”
บีบีชะงักหันมาคิดว่าธีรเทพจะง้อ
“อะไร”
“เอาทีนกลับไปให้ยามด้วย”
บีบีผิดหวังอย่างแรง
“เอามา”
บีบีเอาถุงต้มซุปเปอร์ทีนไก่กลับมา แล้วก้าวฉับๆ ออกไป ธีรเทพเซ็งเอาไงดีว้า สับสน จะพูดก็ไม่กล้าพูด

คืนนั้นคุณสดใสแต่งตัวสวยจะออกไปลั้ลลากับจอห์นและน้ำฝน
“ชัวร์นะลูกว่าวันนี้ ยัยฟ้าไม่กลับมานอนบ้าน”
“ค่ะ เห็นบอกว่าต้องรีบทำงาน เลยจะไปค้างที่คอนโด”
“คืนนี้คุณแม่สามารถไปท่องราตรีกับพวกผมได้แบบทางปลอดครับ”
“เฮ้อ คิดถึงบรรยากาศกรุงเทพยามราตรีที่สุด ดึ๊งดึงดึงดึง ดึงๆ ดึ๊งดึ่ง”
คุณสดใสเต้นโคโยตี้อย่างมีความสุข
“โอว โซฮ็อตครับ มายเดียร์”
“คุณแม่อ่ะ ทำไปได้”
นาทีนั้นเองน้ำฟ้าเดินเข้ามาเห็นคุณสดใสกำลังเต้นโคโยตี้พอดี
“คุณแม่”
“น้ำฟ้า/พี่ฟ้า”

คุณสดใส จอห์น น้ำฝน อึ้ง หันขวับไปมองฟ้าแล้วอุทานออกมาพร้อมกัน

ติดตามอ่านตอนที่ 32 วันพรุ่งนี้