เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 15
ฟ้าลดาเดินเท้าเปล่ามาตามทาง ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย เจ็บช้ำ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ขณะที่เดินร้องไห้อยู่นั้น เท้าข้างหนึ่งก็เหยียบเศษแก้วบนพื้น ฟ้าลดาสะดุ้ง
“โอ๊ย!”
ฟ้าลดาเจ็บ รีบนั่งลงที่ริมฟุตบาธ ถึงกับกลั้นน้ำตาต่อไปอีกไม่ไหว ร้องไห้พร่างพรูออกมาอย่างหนักเพียงลำพัง ก้มหน้าซุกกับเข่าที่ชันขึ้นมา คนเดินผ่านมา เห็นเท้าเปล่าที่เลือดไหลของเธอก็เดินเข้าไปถาม
“คุณคะคุณ ให้ช่วยอะไรมั๊ยคะ”
ฟ้าลดาตัดสินใจขอยืมโทรศัพท์ แล้วโทรไปหาหมอวัฒนา ไม่นานนักหมอวัฒนาก็มาถึง เมื่อเห็นว่าฟ้าลดาบาดเจ็บที่เท้าจึงพาไปทำแผลที่โรงพยาบาล
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฟ้าแต่งตัวแบบนี้ แล้วคุณชาร์ลอยู่ไหน”
ฟ้าลดาเลือกที่จะตอบคำถามสุดท้าย
“ฟ้าแยกกับคุณชาร์ลซักพักแล้วค่ะ”
หมอวัฒนาสงสัย
“เขาทำอะไรฟ้า”
ฟ้าลดาพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ
“เขาไม่ได้ทำอะไรฟ้าค่ะ”
“ถ้าไม่ได้ทำอะไร ทำไมฟ้าเดินเท้าเปล่า แล้วอยู่ในสภาพนี้”
ฟ้าลดาหลบสายตานั่งเงียบ หมอวัฒนาจับไหล่ ฟ้าลดาหันมามอง
“ถ้าฟ้าไม่อยากบอกพี่ก็ไม่เป็นไร พี่จะไปถามคุณชาร์ลเอง”
ฟ้าลดาตกใจ หมอวัฒนาจะเดินออกไป เธอรีบกระโดดลงจากเตียง แล้วคว้าแขนเขาเอาไว้
“ไม่นะคะ!! พี่หมออย่าไปยุ่งกับเขา ฟ้าขอร้อง ผู้ชายคนนี้สามารถทำได้ทุกอย่าง”
หมอวัฒนามองฟ้าลดา ไม่เข้าใจว่าเธอหมายความว่าอะไร
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเดินไป เดินมาอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก ขณะที่บ้านทั้งหลังมืดสนิท
“ยังไม่กลับ ไปไหนของเขา”
สายชลกังวลเป็นห่วงฟ้าลดา ตัดสินใจไปหาชมพูแพร เพื่อถามให้รู้เรื่อง...
“แพรไม่ทราบว่ายัยฟ้าไปไหน แพรคิดว่ายัยฟ้าอยู่กับคุณซะอีก”
ชมพูแพรย้อนถามอย่างแปลกใจ สายชลอึกอัก
“คุณฟ้าขอตัวกลับมาก่อน ผมก็เลยนึกว่าคุณฟ้ากลับมาบ้านแล้ว”
ชมพูแพรนิ่วหน้า
“มีอะไรกันรึเปล่าคะ”
“ไม่มีครับ”
สายชลรีบออกไป ชมพูแพรสงสัยมาก ขณะเดียวกัน เสียงมือถือดังขึ้น ชมพูแพรหยิบมากดรับ
“ค่ะพี่หมอ...ยัยฟ้าอยู่กับพี่หมอเหรอคะ”
ชมพูแพรฟังแล้ว ตัดสินใจตามสายชลไปที่บ้าน
“คุณชาร์ลคะ ยัยฟ้าอยู่กับพี่หมอค่ะ คุณชาร์ลสบายใจได้แล้วนะคะ”
สายชลเบาใจ แต่ก็มีความไม่พอใจแฝงอยู่ด้วย ชมพูแพรทำเป็นบ่นลอยๆ
“ดูน้องสาวแพรซิคะ แทนที่จะโทรหาแพรซึ่งเป็นพี่สาวให้ไปรับ กลับโทรบอกพี่หมอ เฮ้อ ยัยฟ้ามักให้ความสำคัญกับพี่หมอมากกว่าแพรทุกครั้ง”
ชมพูแพรแกล้งตีหน้าเศร้า สายชลหันไปมองแล้วหยั่งเชิง
“คุณฟ้าสนิทกับคุณหมอมากเหรอครับ”
ชมพูแพรได้ทีรีบใส่ไฟ
“สนิทกันมากเลยค่ะ ไม่ว่ายัยฟ้าจะมีเรื่องดีใจ เสียใจ หรือมีปัญหาอะไร ยัยฟ้าก็จะนึกถึงพี่หมอก่อนแพรเสมอ จนบางทีแพรก็อดน้อยใจไม่ได้”
ชมพูแพรทำเป็นพูดโดยไม่คิดอะไร แต่ลอบปรายตามองสายชล เห็นท่าทางไม่พอใจก็แอบยิ้ม
+ + + + + + + + + + + +
เย็นวันนั้น...
หมอวัฒนาประคองฟ้าลดากลับมาที่บ้าน ชมพูแพรตามเข้ามา ถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“ทำไมพี่หมอไม่บอกแพรว่า ยัยฟ้าบาดเจ็บ”
“ผมกลัวแพรตกใจน่ะครับ”
“แต่ให้มาเห็นโดยที่ไม่บอกอะไรก่อน มันน่าตกใจกว่านะคะ”
“พี่แพรอย่าว่าพี่หมอเลยค่ะ ฟ้าขอร้องไม่ให้พี่หมอบอกพี่แพรเอง”
“ปกป้องกันจังเลยนะ”
หมอวัฒนากับฟ้าลดายิ้มๆ แล้วหมอก็หันไปทางฟ้าลดา
“น้องฟ้าครับ ช่วงนี้ล้างแผลบ่อยๆนะครับ พี่กลัวจะติดเชื้อ”
“ค่ะ”
“ฟ้าทานยาแล้วก็นอนซะ แล้วก็ไม่ต้องไฮเปอร์เดินไปทำนู่นทำนี่มากล่ะ” ชมพูแพรแกล้งเป็นห่วง
“ค่าคุณแม่”
หมอวัฒนาตัดบท
“พี่กลับนะฟ้า”
ฟ้าลดาไหว้
“ขอบคุณพี่หมอมากนะคะ”
หมอวัฒนาลูบหัวฟ้าลดา แล้วเดินออกไปกับชมพูแพร เมื่อห่างจากบ้านออกมา จึงพูดขึ้น...
“ผมว่าน้องฟ้ากับคุณชาร์ล มีบางอย่างต่อกัน”
“แพรว่าพี่หมอ กับยัยฟ้าต่างหากที่มีบางอย่างต่อกัน”
หมอวัฒนาหันขวับไปมองชมพูแพร ด้วยความตกใจ
“ทำไมแพรพูดแบบนี้อีกแล้วล่ะครับ ผมกับน้องฟ้าเราบริสุทธิ์ใจต่อกัน”
ชมพูแพรแกล้งหัวเราะ
“แพรแซวเล่นน่ะค่ะ ทำไมพี่หมอต้องทำหน้าตื่นด้วย พี่หมอนี่ตลกจัง เอ..หรือว่าพี่หมอกับยัยฟ้า....”
หมอวัฒนารีบพูด
“แพร..ไม่เอานะครับ ไม่เล่นแบบนี้ แพรก็รู้ว่าผมรักน้องฟ้า เหมือนน้องสาวคนหนึ่ง”
“โอเคค่ะ แพรไม่แกล้งพี่หมอแล้ว เออ แล้วที่พี่หมอบอกว่าคุณชาร์ล กับยัยฟ้ามีบางอย่างต่อกัน คือไรเหรอคะ”
“ตอนที่น้องฟ้าโทรให้ผมไปรับ พอผมไปถึง..ผมเห็นน้องฟ้านั่งอยู่บนฟุตบาธ ไม่ใส่รองเท้า ถามอะไรก็ไม่ตอบ พอผมบอกว่าจะไปถามคุณชาร์ล น้องฟ้าก็รีบห้าม ไม่ให้ผมยุ่ง แล้วยังบอกว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำได้ทุกอย่าง ผมฟังแล้วไม่สบายใจเลย”
ชมพูแพรฟังแล้วก็คิดตาม ใจไม่ดี แต่พยายามหลอกตัวเอง
“พี่หมอคิดมากไปรึเปล่า บางทียัยฟ้าก็ชอบทำตื่นตูมเกินเหตุ เชื่อมากไม่ได้หรอกนะคะ”
“แต่เราก็ควรกังวลไว้ก่อนนะครับ แพรเห็นเสื้อผ้าที่น้องฟ้าใส่รึเปล่า มันเป็นคนล่ะชุดกับเมื่อเช้า และคนอย่างน้องฟ้าก็ไม่มีทางแต่งตัวสไตล์นี้เด็ดขาด”
ชมพูแพรยิ่งฟังก็ยิ่งเครียด
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว...ค่อยๆเดินออกมาเพราะยังเจ็บแผลที่เท้า ในมือมีเสื้อผ้าที่สายชลซื้อให้ ฟ้าลดามองด้วยความรังเกียจ เอาเสื้อทิ้งลงถังขยะ
พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงสายชล
“คุณฟ้า...ผมเอง เปิดประตูให้ผมที”
ฟ้าลดาเงียบ เสียงสายชลดังขึ้นมาอีก
“ผมรู้ว่าคุณกลับมาแล้ว ฟ้าลดา!”
ปัง ปัง ปัง!! ฟ้าลดาก็ยังไม่พูด ไม่นานเสียงสายชลก็เงียบไป
ฟ้าลดาระแวง ค่อยๆเดินเอาหูไปแนบที่ประตู ไม่ได้ยินเสียง ก้มมองช่องว่างใต้ประตู ไม่มีคนยืนอยู่ โล่งอกนึกว่าสายชลไปแล้ว แต่พอหันมาก็สะดุ้งโหยง
“คุณชาร์ล!!”
“ประตูหลังไม่ได้ล็อค”
ฟ้าลดาถอย รีบหันไปจะเปิดประตูหนี แต่สายชลพุ่งเข้ามารวบร่างเธอเอาไว้ ฟ้าลดาหันไปดันเขาเต็มแรงจนเซ ฟ้าลดารีบผละออกห่าง จะวิ่งหนีแต่กลับล้มไปบนพื้นเพราะเจ็บเท้า
“โอ๊ย!!”
สายชลก้มมอง เห็นเท้าฟ้าลดาเป็นแผล มีเลือดซึมออกมา ทั้งตกใจ และรู้สึกผิดเพราะเขามีส่วนทำให้ฟ้าลดาเจ็บ จึงเดินเข้าไปหา
“จะทำอะไร??!!”
สายชลไม่ตอบอุ้มฟ้าลดาขึ้นมา
“ปล่อย!” ฟ้าลดาดิ้น “ปล่อย!!”
สายชลวางเธอบนเก้าอี้ แล้วจับมือทั้งสองข้างแน่น
“คุณจะทำอะไรฉัน?!!”
สายชลถอดเข็มขัดตัวเองออกมา ฟ้าลดาใจไม่ดีนึกว่าจะโดนปล้ำอีก แล้วเขาก็เอามือเธอไพล่หลัง เอาเข็มขัดมัดมือไว้กับเก้าอี้
ฟ้าลดาหน้าตื่นตระหนก
“มัดฉันทำไม?!”
สายชลไม่ตอบ
“คุณชาร์ล! คุณชาร์ล!!!”
ฟ้าลดากลัวมาก สายชลไม่พูดอะไร ลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้า แล้วเอาเท้าเธอข้างที่เป็นแผลขึ้นมาวางบนตัก ก่อนจะเอาผ้าพันแผลออก แล้วทำแผลให้ใหม่
“ถ้าไม่จับคุณมัดไว้ คุณคงไม่ยอมให้ทำแผล“
ฟ้าลดาพูดไม่ออก ได้แต่นั่งนิ่งๆ สายชลทำแผลให้ด้วยความนุ่มนวล จนฟ้าลดาแปลกใจกับสัมผัสที่ได้รับ กระทั่งเสร็จเรียบร้อย จึงลุกขึ้นแก้เข็มขัดที่มัดมือออก ฟ้าลดารีบลุกขึ้นยืน หันไปมอง
“อย่าคิดว่าแค่นี้ จะทำให้ฉันลืมทุกอย่างแล้วซาบซึ้ง กับการกระทำของคุณ ยังไงฉันก็เกลียดคุณอยู่ดี ออกไปได้แล้ว”
สายชลเจ็บปวด แต่ไม่พูดอะไร เข้าไปอุ้มฟ้าลดาขึ้นมา แล้วพาไปที่ห้องนอน วางร่างเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล เสียงมือถือฟ้าลดาดัง สายชลคว้ามาดูชื่อว่าใครโทรมา
“เจมส์...”
ฟ้าลดารีบแย่งมือถือคืนมา สายชลมอง ฟ้าลดาไม่กดรับ
“ทำไมไม่รับ หรือกลัวผมจะได้ยินอะไรที่มันเป็นเรื่องลับๆล่อๆ ระหว่างคุณกับนายเจมส์??”
ฟ้าลดาจ้องหน้าสายชลโมโห
“คุณชาร์ล!!!”
สายตัดไป แล้วก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง สายชลแย่งไปจากมือฟ้าลดา
“ในเมื่อคุณไม่รับ ผมจะรับให้เอง”
ฟ้าลดาหน้าตื่น สายชลก้มมองที่หน้าจอ แล้วก็ชะงัก
“ธงไทย...”
สายชลหึงขึ้นหน้า กระแทกมือถือลงบนโต๊ะอย่างแรง ไม่นานสายก็ตัดไปอีก
“เจมส์ ธงไทย หมอวัฒนา ตกลงคุณมีกี่คนกันแน่ หรือว่ายังมีใครซ่อนไว้ที่ผมไม่รู้”
ฟ้าลดาประชด
“ฉันจะมีกี่คน ก็เรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
สายชลโมโหมาก กระชากแขนฟ้าลดา
“สำส่อน!!”
ฟ้าลดาฉุนกึก
“คุณมันก็คิดได้อยู่แค่นี้ ฉันเกลียดคุณ เกลียดความคิดต่ำๆของคุณ”
สายชลบีบแขนฟ้าลดาแน่น ด้วยความโกรธและเสียใจ
“แต่คนที่คุณเกลียดคนนี้ เป็นผัวคุณ!!”
“ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ไม่ทำให้คุณเป็นผัวฉัน”
สายชลกำมือแน่น ในใจขมขื่นเพราะเข้าใจว่า “ความผิดพลาด” หมายถึงเรื่องระหว่างเขากับฟ้าลดาที่เกาะมิน
“คุณเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นว่าความผิดพลาดงั้นเหรอ”
ฟ้าลดาหนักแน่นจ้องสายชลตากร้าว
“ใช่!!!”
สายชลกัดกรามแน่นด้วยความโมโห ผลักฟ้าลดาลงบนเตียงจะปล้ำอีกครั้ง ฟ้าลดาขัดขืน มือเอื้อมไปคว้าโคมไฟตรงข้างเตียง แล้วฟาดหัวสายชลเต็มแรง
“โอ๊ย!!”สายชลเจ็บจนต้องปล่อย
ฟ้าลดารีบลุกขึ้นมา จับโคมไฟในมือแน่น
“ถ้าคุณทำร้ายฉันอีก ฉันจะบอกพี่แพรว่าคุณทำอะไรฉัน”
สายชลสวนกลับทันที
“คุณไม่กล้าหรอก ถ้าคุณทำอย่างนั้น ผมจะโมโห แล้วพอโมโห ผมก็จะขาดสติ และคนขาดสติก็ทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งทิ้งธุรกิจที่กำลังเจริญรุ่งเรือง แล้วจากไปเฉยๆ โดยไม่สนว่าจะทำให้ผู้ถือหุ้น หรือ พนักงานต้องถูกลอยแพ ผมรู้ว่าคนอย่างคุณไม่มีวันทำให้คนอื่นเดือดร้อน”
ฟ้าลดาสุดทน
“เลิกขู่ฉันซักที คุณต่างหากที่จะต้องเดือดร้อน พี่แพรรักฉันมาก เขาสามารถทำเพื่อฉันได้ทุกอย่าง”
สายชลมองหน้าแล้วย้อนถาม...
“แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งพี่สาวคุณ เจอคนที่เขารักมากกว่าคุณ คุณว่าเขายังจะทำทุกอย่างเพื่อคุณได้อีกรึเปล่า”
ฟ้าลดางง
“คุณหมายความว่าไง”
สายชลยิ้มหยัน ไม่พูดอะไร แล้วเดินออกไป
ฟ้าลดามองตามไม่เข้าใจ ก่อนจะวางโคมไฟไว้ที่เดิมแล้วนั่งลงด้วยความหมดแรง
(อ่านต่อหน้า 2 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 15 (ต่อ)
เช้าวันรุ่งขึ้น...
สายชลโทรบอกให้ฟ้าลดามาหาที่ห้องทำงาน เมื่อเธอมาถึงเขาได้ส่งกล่องกำมะหยี่สีแดงให้ ชมพูแพรจึงเปิดดู เห็นเป็นสร้อยเพชรสวยงาม
“ชอบมั๊ยครับ”
“ชอบซิค่ะ คุณชาร์ลให้แพรเนื่องในโอกาสอะไร”
“โอกาสที่เราได้รู้จักกันยังไงล่ะครับ”
“แค่นั้นเองเหรอคะ”
“สำหรับคุณแพรอาจจะแค่นั้น แต่สำหรับผม...ไม่ใช่”
สายชลมองชมพูแพรตาหวานซึ้ง ทำเอาเธอหน้าร้อนผ่าว พูดไม่ออก
“ผมใส่ให้นะครับ”
“ค่ะ”
สายชลเอาสร้อยออกมาใส่ให้ ขณะที่มุมหนึ่งสหัส แอบถ่ายภาพด้วยโทรศัพท์มือถือเอาไว้
ไม่นานนัก รูปสายชลกับชมพูแพรใกล้ชิดกันมาก ถูกส่งเข้าไปยังโทรศัพท์มือถือของฟ้าลดา
ทันทีที่ฟ้าลดาเห็น รีบคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วเดินออกไป สวนทางกับเจมส์และธงไทยที่กำลังเดินมา
“ฟ้าจ๋า” ธงไทยส่งยิ้มหวาน
แต่ฟ้าลดาไม่สนใจ ไม่มอง ไม่ทัก รีบจ้ำออกไปทันที ทำเอาเจมส์กับธงไทย มองตามด้วยความแปลกใจ ว่าเธอจะไปไหน
+ + + + + + + + + + + +
สหัสยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่สายชลนั่งอยู่ ถามอย่างแปลกใจ...
“คุณมั่นใจเหรอครับว่า รูปคุณกับคุณแพร จะทำให้คุณฟ้ามาหาคุณ“
“มั่นใจ”
สหัสนิ่วหน้า
“แต่ผมไม่เข้าใจ ตอนนี้คุณก็เปลี่ยนไปแล้ว ทำไมคุณฟ้าลดาถึงไม่กล้ายอมรับว่าจำคุณได้”
สายชลคิดแล้วก็แค้น
“เพราะมันเป็นจุดด่างในชีวิตเขาไงล่ะ เขาไม่ต้องการจดจำอดีตที่แสนจะอดสู เพราะตอนนี้เขาเริ่ดหรู เขาถึงต้องการลืมฉัน เขาอายที่ครั้งหนึ่งเคยมีผัวเป็นชาวเกาะต่ำต้อย ไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรี”
สหัสอึ้งไปกับแววตาอาฆาตของสายชล ทันใดนั้นฟ้าลดาเปิดประตูเข้ามา สายชลกับสหัสหันไปมอง สหัสผงะที่ฟ้าลดามาจริงๆ ส่วนสายชลยิ้มพอใจ
สหัสรีบเดินออกไปพร้อมกับปิดประตู ฟ้าลดาหน้าตาโกรธเกรี้ยว เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นมือถือที่มีรูปถ่ายออกไปให้สายชลดู
“คุณส่งรูปพวกนี้มาใช่มั๊ย คุณคิดจะทำอะไร”
สายชลหน้ากวน
“เอ...ผมว่าผมบอกคุณไปแล้ว แต่ถ้าจะให้ผมทวนความจำคุณอีกครั้งก็ได้”
ฟ้าลดาตกใจ มั่นใจว่าสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ถูกต้อง
“ไม่ต้อง! คุณนี่มันเลวจริงๆ คิดจะทำให้พี่แพรหันมาสนใจคุณงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะว่าจะทำสำเร็จ พี่แพรมีคู่หมั้นอยู่แล้ว พี่แพรไม่มีทางรักคุณ”
สายชลยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“แค่หมั้นไม่ได้แต่ง และถึงแต่ง ก็เปลี่ยนใจกันได้ ผมมั่นใจว่าผมน่าสนใจกว่าคุณหมอวัฒนา”
“คุณทำอย่างนี้ทำไม? ทำลายฉันคนเดียวไม่พอ ยังคิดจะทำลายพี่สาวฉันอีก”
สายชลเสียงดัง
“พวกคุณต่างหากที่ทำลายผม!”
ฟ้าลดาสะดุ้ง กับเสียงแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยความแค้นของเขา
“ฉันกับพี่แพรไปทำลายคุณตั้งแต่เมื่อไหร่!! บอกมาซิ”
“อย่าให้ผมต้องพูด ในเมื่อคุณเลือกที่จะไม่จำ และไม่ยอมรับว่าเคยเกิดอะไรขึ้น งั้นก็ให้มันผ่านไป และให้เราสองคนเหลือไว้แต่ความอาฆาต พยาบาท จำไว้นะฟ้าลดา ผมจะทำทุกอย่างให้คุณสองคนเจ็บ เงินที่พี่คุณหุ้นไว้กับเซเว่นซี ผมก็จะทำให้มันหมดลงด้วย มันไม่ยากสำหรับผม ถ้าผมจะทำ”
สายชลเสียงดุ กร้าว เอาจริง ฟ้าลดาใจไม่ดี
“คุณชาร์ล ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรเราเลย ถ้าคุณจะทำก็ทำฉันคนเดียว อย่าทำร้ายพี่สาวฉัน พี่แพรลำบากเพื่อฉันมามากแล้ว”
สายชลน้อยใจ
“คุณก็ห่วงแต่พี่คุณ คุณเคยห่วงผมบ้างรึเปล่าฟ้าลดา ผมจะบอกอะไรให้ คนที่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร สามารถทำได้ทุกอย่าง”
ฟ้าลดาอึ้ง..
“ฉันต้องทำยังไง คุณถึงจะเลิกยุ่งกับพี่สาวฉัน”
สายชลมองฟ้าลดาหน้านิ่ง ขณะเดียวกันที่ด้านนอก สหัสแอบฟังตรงประตูห้องอย่างกังวล
“ทำไมเงียบแบบนี้ คุณชาร์ลจะทำอะไรคุณฟ้ารึเปล่า”
เพลินตาเดินมา เห็นสหัสก็แปลกใจ
“ทำอะไร!!!” เพลินตาเสียงดัง
สหัสสะดุ้งสุดตัว หันไปเห็นเพลินตาก็ถอนหายใจโล่งอก
“แอบฟังคนอื่น เรียกว่ามารยาททราม”
สหัสชะงักก่อนเหลือบเห็นนาฬิกา
“แล้วการที่มาสายเรียกว่าอะไร?”
เพลินตาฉุน
“นายสาหัส! ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ฉันจะมาสาย มาบ่าย มาเย็น มันก็เรื่องของฉัน อย่าลืมว่าฉันเป็นหลานเจ้าของบริษัท!!”
สหัสสะดุ้งไปนิดๆเหมือนโดนด่า
“ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นหลานเจ้าของบริษัท! หรือเป็นอะไร คุณบอกผมเองว่าข้างนอกคุณเป็นเจ้านาย แต่ที่นี่คุณเป็นลูกน้อง คุณมาสาย คุณต้องถูกลงโทษ”
เพลินตาโมโห ยังไม่ทันด่าต่อ สายชลก็เปิดประตูเดินออกมา เพลินตารีบเข้าไปเกาะแขนแล้วฟ้องทันที
“พี่ชาร์ลขา...พี่ชาร์ลช่วยตาด้วย หมอนี่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง มันจะลงโทษตาที่มาสาย มันมีสิทธิ์อะไร”
สายชลแกะมือเพลินตาออก
“สิทธิ์ที่สหัสเขาเป็นเจ้านายของตา และพี่ก็เห็นด้วยกับเขา”
เพลินตาเหวอ
“พี่ชาร์ล”
สหัสยิ้มพอใจ เพลินตาเห็นสีหน้าสหัสก็หัวเสีย แต่ยังไม่ทันโวยต่อ เพลินตาก็เห็นฟ้าลดาเดินออกมาจากห้องสายชล เพลินตาอ้าปากค้าง
“แก....!!”
เพลินตาพูดไม่ออก สายชลเดินออกไปกับฟ้าลดา
“พี่ชาร์ลจะไปไหน?? พี่ชาร์ล...!!”
สหัสรีบมาขวาง เพลินตาที่จะตามเบรกเอี๊ยด
“หลีก!!”
สหัสยักคิ้วไม่หลีก เพลินตาหัวเสีย จะเหยียบเท้าสหัส แต่สหัสหลบทัน ทำให้เพลินตาเสียหลักจะล้ม
“ว๊าย!!”
เพลินตานึกว่าสหัสจะช่วย แต่สหัสกลับยืนเฉย ปล่อยให้เพลินตาล้มไปตรงหน้าก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้น
“อุ๊ยยย ทำไมแกไม่รับฉัน?” เพลินตาจับก้นกบ
”ขืนผมรับ คุณก็หาว่าผมฉวยโอกาสกับคุณอีกน่ะซิ”
เพลินตาหัวเสียสุดๆ ลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห เข้ามาตีสหัสรัว
“ไอ้บ้า! ไอ้ทุเรศ!”
เพลินตาหลับหูหลับตาตีไม่หยุด สหัสโมโห จับแขนเพลินตาเอาไว้แน่น
“คุณต่างหากที่บ้า สงสัยผมต้องหาอะไรให้คุณทำ จะได้ไม่ประสาทไปมากกว่านี้”
สหัสจับแขนเพลินตาลากไปตามทาง
“แกจะทำอะไรฉัน?! แกจะพาฉันไปไหน?! นายสาหัส!!”
เพลินตาพยายามขืนตัว แต่สู้แรงสหัสไม่ไหว
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย..ปล่อย!!”
เพลินตาร้องลั่นไปตามทาง
+ + + + + + + + + + +
สหัสเอาเครื่องนับเลขแบบมือกดให้เพลินตา
“หน้าที่ของคุณในวันนี้...นับจำนวนคนที่เข้าห้องน้ำ”
เพลินตาที่ถูกพามายืนอยู่หน้าห้องน้ำชาย-หญิงอึ้ง
“จะบ้าเหรอไง!! ให้ฉันมานั่งนับคนเข้าห้องน้ำทำไม??”
“เพื่อทำสถิติ ว่าแต่ละวันมีคนใช้ห้องน้ำ คิดเป็นกี่เปอร์เซ็นต์ของจำนวนพนักงานทั้งหมด เพราะเรามีโครงการที่จะขยายห้องน้ำเพิ่ม และผมก็จะให้คุณดูแลโปรเจ็กต์นี้”
“โครงการบ้าบอ แกเมคขึ้นมาเพื่อแกล้งฉันน่ะซิ ฉันรู้นะ”
“ถ้างั้นอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ คุณนั่งทำงานตรงนี้แล้วกัน”
สหัสยิ้มแบบถือไพ่เหนือกว่า
“แก!”
สหัสจ้องหน้าเพลินตาท้าทาย
“ก็ได้ ฉันจะทำ!!”
สหัสยิ้มพอใจ หันหลังเดินเข้าห้องน้ำ เพลินตากดเครื่องนับเลขด้วยความหงุดหงิด
+ + + + + + + + + + + +
ที่ร้านอาหาร...
สายชลนั่งทานข้าวอย่างสบายอารมณ์ ฟ้าลดานั่งมองสายชลอย่างอึดอัด
“บอกมาได้หรือยังว่า คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”
สายชลเงยหน้า
“อืมม์..ยังคิดไม่ออก ขอกินข้าวให้เสร็จก่อนนะ แล้วคุณไม่กินเหรอ”
“ฉันไม่หิว”
สายชลไม่สนใจ กินข้าวต่อ ฟ้าลดาขยับตัวจะลุก
“จะไปไหน?”
“ห้องน้ำ”
“เอากระเป๋าไว้ที่นี่”
“กลัวฉันหนีเหรอ?”
“ใช่! ผมไม่ไว้ใจคุณ”
“ฉันต่างหากที่ควรพูดประโยคนี้”
สายชลจ้องหน้า ฟ้าลดากระแทกกระเป๋าวางบนโต๊ะ
“ถ้าคุณไม่กลับมาภายในห้านาที หรือแอบโทรหาใครแล้วผมรู้ ทุกอย่างที่เราตกลงกันจะเป็นโมฆะ”
สายชลหน้าเหี้ยม ฟ้าลดาไม่พอใจ จ้ำเดินออกไป
+ + + + + + + + + + + +
เพลินตานั่งที่โต๊ะหน้าห้องน้ำ กดนับจำนวนคนที่เข้าห้องน้ำอย่างเซ็งสุดขีด
“มันจะเข้าอะไรกันเยอะแยะขนาดเนี้ย กดจนเมื่อยนิ้วไปหมดแล้ว”
ไม่นานชมพูแพรเดินมาเห็นเพลินตาก็ชะงัก
“อ้าวคุณเพลินตา..มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ” ชมพูแพรยิ้มเยาะ
เพลินตาเชิด
“ทำงาน”
ชมพูแพรสงสัย มีคนเข้าห้องน้ำ เพลินตากดนับ
“เพิ่งรู้ว่าบริษัทมีแผนกใหม่”
“แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละย่ะ”
ชมพูแพรแอบขำ เพลินตาหัวเสีย
“เอาเวลาที่หัวเราะเยาะฉัน โทรไปถามน้องสาวแกดีกว่าว่า ออกไปไหนกับพี่ชาร์ล”
ชมพูแพรชะงัก
“ยัยฟ้ามาที่นี่เหรอ”
“อ้าว?? นี่น้องสาวแกไม่ได้บอกแกเหรอ?” เพลินตาแกล้งปิดปาก “อุ๊บส์”
ชมพูแพรไม่พอใจมาก สะบัดหน้าเดินหนีไปทันที
+ + + + + + + + + +
ขณะที่นั่งรอฟ้าลดาอยู่ เสียงมือถือฟ้าลดาดังขึ้น สายชลหยิบกระเป๋าสะพายฟ้าลดา เปิดหามือถือแล้วหยิบออกมา เห็นชื่อหน้าจอเขียนว่า “พี่แพร” สายชลกดปิดเครื่องทันที ก่อนจะเอามือถือฟ้าลดาเก็บไว้ที่ตัวเอง แล้วเอากระเป๋าสะพายฟ้าลดาวางไว้ที่เดิม
ชมพูแพรหงุดหงิดที่โทรหาฟ้าลดาไม่ได้ จึงโทรหาสายชลที่กดรับทันที เพราะรออยู่แล้ว
“ครับคุณแพร...ผมทำธุระอยู่ครับ คุณแพรมีอะไรรึเปล่า ใช่ครับ เมื่อเช้าคุณฟ้ามาหาผม คุยกันเรื่องงานเปิดตัวพรีเซ็นเตอร์น่ะครับ”
ฟ้าลดาเดินกลับมาที่โต๊ะ สายชลจึงตัดบท
“แค่นี้ก่อนนะครับคุณแพร ผมต้องทำธุระต่อ”
สายชลกดวางสาย เก็บมือถือ ฟ้าลดาเข้ามานั่ง
“ผมคิดออกแล้วว่าจะให้คุณทำอะไร??”
ฟ้าลดามองสายชลสงสัย
(อ่านต่อหน้า 3)
เกมรักเกมร้าย ตอนที่ 15 (ต่อ)
เมื่อออกมาจากร้านอาหาร สายชลขับรถไม่พูดไม่จา ฟ้าลดาหันไปมองใจคอไม่ดี แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร หันไปอีกทีเห็นป้าย “จังหวัดสมุทรสงคราม” ฟ้าลดาหน้าถอดสี กลัวขึ้นมาจับใจ
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“ผมไม่พาคุณมาฆ่าหมกป่าหรอก ผมแค่อยากมีเพื่อนเที่ยว...ก็เท่านั้น”
สายชลพาฟ้าลดามาเที่ยวตลาดน้ำ เขามีความสุขกับการเที่ยว ผิดกับฟ้าลดาที่ฝืนใจมาก สายชลซื้อของกินหันไปจะป้อน แต่เธอไม่กิน เขาจึงจับยัดปาก ฟ้าลดาแทบสำลัก สายชลหัวเราะชอบใจ ไม่สนใจที่เธอโมโหมาก
เมื่อเดินมาที่ร้านขายของที่ระลึก สายชลหยิบหมวกมาใส่ แล้วก็ใส่หมวกให้ฟ้าลดา ก่อนจะเอามือถือออกมาถ่ายรูปคู่ สายชลยิ้ม แต่ฟ้าลดาหน้างอ แล้วพาเดินเที่ยวด้วยกัน โดยกุมมือเธอไว้ตลอดเวลา เขาเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือเชือกถัก สายชลมองด้วยความสนใจ
หลังจากเดินเล่นจนเหนื่อย สายชลพาฟ้าลดาไปนั่งพักที่ริมแม่น้ำ แล้วเดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยว 2 ชาม มาจากแม่ค้าที่ขายในเรือ แล้วเอามาให้ฟ้าลดาที่นั่งอยู่
“ฉันไม่กิน”
พูดจบ...ฟ้าลดาท้องร้องโครกคราก สายชลอมยิ้ม
“ปากคุณโกหกได้ แต่ร่างกายคุณโกหกไม่ได้หรอกนะ ถ้ากินตรงหน้าผมแล้วเสียฟอร์ม ผมจะไปกินตรงโน้น”
สายชลหยิบชามตัวเองเดินไปนั่งกินอีกมุมหนึ่ง ฟ้าลดามองสายชล หันไปมองก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า กลืนน้ำลาย จับท้องด้วยความหิว แล้วก็ตัดสินใจกินก๋วยเตี๋ยวด้วยความอร่อย
สายชลแอบหันมามองฟ้าลดาที่กำลังกินก็ยิ้ม แววตาที่มองเธอนั้น เต็มไปด้วยความรัก
+ + + + + + + + + + + +
หลังจากทานอาหารแล้ว สายชลจูงมือฟ้าลดาเดินมาตามทาง ผ่านท่าเรือที่มีป้ายเขียนว่า ”นั่งเรือชมหิ่งห้อย” สายชลหยุดมองด้วยความสนใจ แล้วลากแขนฟ้าลดาให้ไปด้วยกัน
สายชลลงเรือ เจ้าของเรือจับเรือให้นิ่งๆ ฟ้าลดามองระแวง สายชลหันไป
“ลงมาซิ”
ฟ้าลดาก้าวลงไปแต่สะดุดล้มนั่งทับสายชล เธอรีบผละออกมานั่งตรงข้ามแล้วหันหลังให้
“แน่ใจว่าพายได้นะพ่อหนุ่ม” เจ้าของเรือถาม
“ครับ...บ้านผมอยู่ทะเล แค่พายเรือสบายมาก”
สายชลจ้องด้านหลังฟ้าลดาดูว่าจะมีปฏิกิริยาอะไรมั๊ย แต่ฟ้าลดาเฉยมาก เจ้าของเรือผลักเรือออกไป
“งั้นก็ไปเลย”
สายชลพายเรือออกไป ลอบมองฟ้าลดาจากด้านหลัง รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ แต่ฟ้าลดากลับนั่งไม่เป็นสุข แล้วทั้งคู่ก็เห็นหิ่งห้อย ฟ้าลดาลืมความกลัวไปหมดสิ้น
“หิ่งห้อย!”
สายชลพายเรือเข้าไปใกล้ๆกับต้นลำพู ฟ้าลดายิ้มกว้าง แววตาเป็นประกาย สายชลเห็นเธอยิ้มก็ดีใจ แล้วก็มีหิ่งห้อยบินมาตรงหน้าจึงจับหิ่งห้อยไว้
“ฟ้าลดา”
ฟ้าลดาหันไป สายชลยื่นมือที่จับหิ่งห้อยออกไป แล้วเปิดให้ดู ฟ้าลดาตื่นตาตื่นใจมาก หันตัวมานั่งประจันหน้า สายชลค่อยๆเอาหิ่งห้อยใส่ในมือให้
“สวยจัง”
สายชลมองหน้าฟ้าลดา
“สวย”
ฟ้าลดารู้สึกว่าสายชลมองอยู่ เลยเงยหน้ามอง เห็นแววตาที่อ่อนโยนของเขา ทำให้เธอผงะ แล้วหิ่งห้อยก็บินหนีไป
“อ้าว??”
“เราไปกันต่อเถอะ”
ฟ้าลดาพยักหน้า นั่งหันหลังให้ สายชลพายเรือต่อไป
เมื่อกลับมาที่ฝั่ง...
สายชลขึ้นมาจากเรือ หันไปยื่นมือให้จับ แต่ฟ้าลดาไม่จับ ปีนขึ้นมาเอง
“คืนนี้เราจะค้างกันที่นี่ แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ”
“ไม่! ฉันไม่ค้าง”
“ไหนคุณบอกว่าจะทำทุกอย่างที่ผมต้องการ อย่าลืมข้อตกลงของเราซิฟ้าลดา”
“ฉันต้องโทรบอกพี่แพร”
ฟ้าลดาเปิดกระเป๋าหามือถือ แต่ไม่เจอ สายชลหยิบมือถือฟ้าลดาส่งคืนให้ ฟ้าลดาผงะ
“เอามือถือฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ที่ร้านอาหาร ตอนคุณไปห้องน้ำ ผมต้องทำ เพราะผมไม่ไว้ใจ”
ฟ้าลดาไม่พอใจ เปิดเครื่อง แล้วกดโทรหาชมพูแพร
+ + + + + + + + + + + +
ที่บ้าน...
ป้าเนียมตักข้าวให้ชมพูแพร แหวนเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟ ชมพูแพรถามอย่างกัวล...
“แหวน..ยัยฟ้ากลับมาบ้านหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ”
ชมพูแพรชะงัก พลันเสียงมือถือดังขึ้น จึงหยิบมาดู
“ยัยฟ้า" ชมพูแพรกดรับ “เราอยู่ไหนยัยฟ้า พี่ติดต่อเราไม่ได้เลย”
“ฟ้าอยู่ในที่ที่ไม่มีสัญญาณน่ะค่ะพี่แพร วันนี้ฟ้าขอค้างบ้านเพื่อนนะคะ”
“ทำไม”
“เพื่อนฟ้ามีปัญหานิดหน่อยค่ะ”
“เพื่อนคนไหน”
“พี่แพรไม่รู้จักหรอกค่ะ เขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกา แค่นี้ก่อนนะคะ”
ฟ้าลดาวางสาย ชมพูแพรนิ่วหน้า หันไปมองบ้านเช่าสายชลนอกหน้าต่าง เห็นบ้านมืดสนิท ก็รู้สึกระแวงกลัวสายชลกับฟ้าลดาไปด้วยกัน
ฟ้าลดาวางสาย สายชลยื่นมือออกไปขอมือถือคืน ฟ้าลดาจำต้องส่งมือถือคืนให้
“เดี๋ยวเราไปหาซื้อเสื้อผ้ากัน”
สายชลคว้ามือฟ้าลดามาจับแล้วพาเดินไปด้วยกัน
ทางด้านชมพูแพร เห็นว่าสี่ทุ่มแล้ว และที่บ้านเช่าสายชลยังมืดสนิท ก็ร้อนรุ่มขึ้นมาเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจโทรหาเจมส์ ไม่นานนักเจมส์รับสาย
“เจมส์...พี่แพรนะ เร็วๆนี้มีเพื่อนยัยฟ้าคนไหน ที่กลับจากอเมริการึเปล่า... ไม่มี??”
ชมพูแพรวางสาย กัดกรามแน่นด้วยความโกรธที่ฟ้าลดาโกหก
+ + + + + + + + + + +
สายชลถือถุงเสื้อที่ซื้อใหม่ เดินนำฟ้าลดาเข้ามาในบ้านพัก ฟ้าลดามองไปรอบๆเห็นมีเตียงเดี่ยวกลางห้อง
“คุณชาร์ล..ฉันขอไปนอนอีกห้องได้มั๊ย”
“ผัวเมียที่ไหนเขาแยกห้องกันนอน”
“ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ”
สายชลโมโห ตะคอกใส่หน้า
“คุณ-เป็น-เมีย-ผม!!! หรือต้องให้ผมพิสูจน์อีกครั้ง”
สายชลเดินเข้าหา ฟ้าลดากลัว รีบคว้าถุงเสื้อ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที สายชลทรุดลงนั่งหน้าเครียด
ไม่นานนัก...ฟ้าลดาเดินออกมา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว สายชลลุกจากเตียง จะเดินเข้าห้องน้ำ ฟ้าลดารีบเบี่ยงตัวหลบ สายชลเข้าไปในห้องน้ำ ฟ้าลดาเครียดและกังวล
“ให้เราค้างที่นี่ คงคิดจะทำอะไรเราอีกแน่ๆ”
ฟ้าลดาหันไปมองหาตัวช่วย เปิดตู้เสื้อผ้าเห็นไม้แขวนเสื้อ เอาออกมาถือ ทำท่าฟาด
“อันแค่นี้คงไม่ทำให้เจ็บ”
ฟ้าลดาเอาไม้แขวนเสื้อไว้ที่เดิม หันไปเห็นขวดแก้วที่วางโชว์ในห้อง ฟ้าลดารีบหยิบขึ้นมา รู้สึกกระชับมือ
“ไอ้นี่คงทำให้หัวแตกได้”
เมื่อสายชลออกมาจากห้องน้ำ ฟ้าลดานั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวในห้อง ด้านหลังมีขวดแก้วซ่อนอยู่ สายชลมองๆ เดินผ่านไป ฟ้าลดาเอื้อมมือไปข้างหลังจับขวดแก้วแน่น สายชลเดินผ่านไป เอาชุดไปแขวน หันมามองอย่างสงสัย
“ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง”
ฟ้าลดาพยายามทำหน้าตาย
“เปล่า”
สายชลรู้ทัน
“อาวุธเหรอ กลัวผมจะทำอะไร?”
ฟ้าลดาตัดสินใจลุกขึ้นยืน แล้วขวดแก้วออกมาตรงหน้า
“ใช่!! ถ้าคุณทำอะไรฉันล่ะก้อ โดนตีหัวแตกแน่”
สายชลหัวเราะ ฟ้าลดาหัวเสีย
“หัวเราะทำไม??”
“ไม่ต้องห่วง วันนี้ผมเหนื่อย หมดแรง”
ฟ้าลดาชะงัก สายชลอมยิ้ม แล้วเดินไปนอนบนเตียง ก่อนจะตบเบาะข้างๆ
“มานอนได้แล้ว”
“ไม่..ฉันจะนอนที่เก้าอี้ตัวนี้”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีแรง มานี่! อย่าขัดใจ ผมอนุญาตให้คุณเอาอาวุธมานอนด้วยก็ได้”
ฟ้าลดายังนิ่ง ไม่ขยับ สายชลลุกขึ้น
“ถ้าไม่มา ผมจะเข้าไปอุ้ม”
ฟ้าลดายังนิ่ง สายชลพุ่งเข้ามา ฟ้าลดาเงื้อขวดแก้วจะฟาด สายชลหลบ แล้วจับข้อมือฟ้าลดาที่ถือขวดแก้วเอาไว้
“แค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
สายชลบิดข้อมือ ทำให้เธอต้องปล่อยขวดแก้วในมือ ขวดแก้วหล่น สายชลรับแล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเข้ามาอุ้มเธอขึ้นมา
“คุณชาร์ล!! ปล่อยฉันนะ!!!”
สายชลไม่ปล่อย ฟ้าลดาดิ้นสุดแรง ทำให้สายชลเสียหลัก ทั้งคู่ล้มไปบนเตียง สายชลทับตัวฟ้าลดา จมูกชนกัน ต่างฝ่ายต่างชะงัก ฟ้าลดาดันสายชลจะลุก แต่สายชลรวบตัวฟ้าลดาแล้วกอดแน่น
“ปล่อย!”
สายชลหอมแก้ม ฟ้าลดาตกใจ
“คุณชาร์ล!”
“ร้องให้ปล่อยอีกซิ แก้มคุณช้ำแน่”
สายชลยื่นหน้าจะหอม ฟ้าลดาเบือนหน้าหนี ไม่กล้าพูด สายชลพอใจ
“ถ้าทำตามที่ผมบอกตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเหนื่อยกันแบบนี้ นอนได้แล้ว”
สายชลกอดฟ้าลดาเอาไว้ทั้งอย่างนั้นแล้วหลับตา ฟ้าลดาพลิกตัวหันหลังให้ สายชลลืมตามอง ยิ้มรู้สึกดีที่ได้แนบชิดอย่างนี้ แล้วก็หลับตาแต่หน้ายิ้ม
+ + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
พระอาทิตย์ขึ้นสวยงาม สะท้อนแสงกับแม่น้ำระยิบระยับ
สายชลยังคงนอนกอดฟ้าลดาในท่าเดิม ฟ้าลดาตื่นขึ้นมาก่อน ก็แกะมือเขาออกไป เมื่อหันมา เห็นหน้าเขาใกล้มากก็ผงะ...
ไม่นานสายชลขยับเปลือกตาจะตื่น ฟ้าลดารีบแกล้งหลับตา สายชลลืมตาเห็นหน้าฟ้าลดาตรงหน้าก็ยิ้ม เพราะเหมือนสมัยตอนที่อยู่กันบนเกาะมิน
สายชลลูบหน้า ลูบผมเธอด้วยความนุ่มนวล และรักมาก แล้วเคลื่อนหน้าเข้าหาจะจูบ แต่ ฟ้าลดาลืมตา รีบผละออกมา แล้วเข้าห้องน้ำทันที
สายชลมองตามด้วยความเสียดาย แต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ที่ได้นอนกอดเธอทั้งคืน
ช่วงสาย...สายชลขับรถมาจอดใกล้กับรถฟ้าลดาที่จอดอยู่ ก่อนจะแยกจากกัน เขานำสร้อยเชือกถักใส่ข้อมือให้
“ห้ามถอดออกเด็ดขาด สิ่งนี้จะบอกว่าคุณเป็นของผม”
สายชลชูมือขึ้นมา ฟ้าลดาเห็นเขาใส่สร้อยเชือกถักเหมือนกับเธอ
“ฉันทำตามที่คุณต้องการทุกอย่างแล้ว ขอให้คุณรักษาคำพูดด้วย”
“ผมบอกคุณเหรอว่า ถ้าคุณทำตามที่ผมต้องการ แล้วผมจะเลิกยุ่งกับพี่สาวคุณ”
ฟ้าลดาผงะ นึกย้อนกลับไปที่ร้านอาหาร เธอถามเขาว่า...
‘…ฉันต้องทำยังไง คุณถึงจะเลิกยุ่งกับพี่สาวฉัน...’
สายชลมองฟ้าลดา ยิ้มกวนๆ
“คุณพูดเอง เออเอง แล้วก็เสนอเอง”
ฟ้าลดาโมโห
“คุณหลอกฉัน!! ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยพบเคยเห็นใครที่เลวเหมือนคุณมาก่อน”
สายชลที่ยิ้มรับหุบยิ้มทันที
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะบอกพี่แพร ฉันจะบอกให้หมดว่าคุณทำอะไรกับฉันบ้าง!!”
ฟ้าลดาเปิดประตู แล้วเดินไปที่รถ สายชลรีบตามลงไป แต่ช้ากว่าฟ้าลดาที่รีบขึ้นรถตัวเอง แล้วล็อค
“เปิด!”
สายชลทุบกระจก ฟ้าลดาสตาร์ท มองสายชลอย่างผู้ชนะแล้วขับออกไปทันที สายชลรีบขึ้นรถตัวเอง แล้วขับตามฟ้าลดาออกไป
(อ่านต่อหน้า 4)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 15 (ต่อ)
รถฟ้าลดาแล่นเข้ามาจอดในบ้าน รถสายชลตามมาติดๆจอดท้าย ฟ้าลดาลงจากรถ จะเข้าไปหาชมพูแพร สายชลรีบวิ่งไปขวางไม่ให้เธอไป
“หยุดนะฟ้าลดา! ถ้าคุณบอกพี่สาวคุณ ผมจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวคุณพังพินาศเดี๋ยวนี้!!” สายชลหยิบมือถือออกมา “ผมแค่โทรไปหาพ่อผมกริ๊งเดียว ชีวิตคุณ ชีวิตพี่สาวคุณ...จบ!!”
ฟ้าลดาโมโหมาก
“ฉันจะสาปแช่งคุณทุกวัน ไม่ให้คุณมีความสุขไปชั่วชีวิต”
“เสียใจที่คำแช่งคุณไม่เป็นผล เพราะตอนนี้ผมมีความสุขมากที่สุด”
สายชลยิ้มกวนๆ
“คุณชาร์ล ได้โปรดบอกฉันมาซักทีว่าฉันเคยไปทำอะไรให้คุณ”
“ถ้ายังคิดว่าจำไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมาดีกว่า ผมจะได้มีความรู้สึกดีๆ ระหว่างเราหลงเหลืออยู่บ้าง”
“คุณพูดเหมือนว่าฉันแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ ฉันอยากให้คุณรู้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยความจำเสื่อม”
“ผมรู้ และผมก็รู้ด้วยว่าคุณหายแล้ว ไม่อย่างนั้นคืนนั้นของเรา คุณคงไม่ยอมผมง่ายๆหรอก คิดให้ดีว่าผมขืนใจคุณรึเปล่า”
ฟ้าลดาชะงัก นึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์วันนั้น จำได้ดีว่า...เธอรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสของเขา จึงปล่อยให้อารมณ์พาไปอย่างไม่รู้ตัว ฟ้าลดาอึ้ง พูดไม่ออก
“คุณเก่งมากที่ยังกล้าเผชิญหน้ากับผม ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ถ้าคุณยังไม่ยอมรับว่าจำผมได้ เราก็จะเล่นเกมกันไปเรื่อยๆ โดยมีพี่สาวคุณเป็นเดิมพัน”
สายชลพูดจบก็ขับรถเข้าไป ฟ้าลดาเต็มไปด้วยสับสน ขณะเดียวกันนั้น ชมพูแพรยืนมองอยู่ด้วยความโมโห
+ + + + + + + + + + +
ฟ้าลดากลับเข้ามาในบ้าน หน้าเครียดสุดๆ ชมพูแพรเดินเข้ามา ฟ้าลดาหันไปเห็น
“พี่แพร...”
“ทำไมต้องโกหกพี่”
ฟ้าลดาหน้าถอดสี
“โกหก? เรื่องอะไรคะ”
“เมื่อคืนพี่โทรหาเจมส์ เจมส์บอกพี่ว่าไม่มีเพื่อนฟ้าคนไหนที่เพิ่งกลับมา ฟ้าไปไหนมากันแน่??”
ชมพูแพรรู้อยู่แก่ใจแต่แกล้งถาม ฟ้าลดาอึกอัก
“ ฟ้าไปหาเพื่อนมาจริงๆค่ะพี่แพร เพื่อนฟ้าคนนี้เจมส์ไม่รู้จัก นี่เป็นเพื่อนสมัยที่ฟ้าไปแบคแพคที่ยุโรป”
“งั้นเหรอ?? แต่ฟ้าบอกพี่ว่าเขามาจากอเมริกา ตกลงเพื่อนฟ้าเป็นคนประเทศอะไรกันแน่”
ฟ้าลดาเหวอ
“เออ...เขาเป็นอเมริกัน ที่ไปเรียนที่ยุโรปค่ะ”
“แต่เมื่อเช้าพี่เห็นฟ้ากับคุณชาร์ลกลับมาพร้อมกัน แถมเมื่อคืนก็ไม่กลับมาด้วยกันอีก ฟ้าไม่ได้ไปกับคุณชาร์ลแน่นะ”
ฟ้าลดาทำเสียงหนักแน่น
“แน่ค่ะ ฟ้าจะไปเขาได้ยังไง?”
ฟ้าลดารีบเข้ามากอดชมพูแพรออดอ้อน
“พี่แพรอย่าโกรธฟ้านะคะ ฟ้าขอโทษที่ทำให้พี่แพรเป็นห่วง”
ชมพูแพรดึงฟ้าลดาออกมา
“ก็ได้ พี่จะเชื่อฟ้า”
ฟ้าลดาโล่งใจ แล้วชมพูแพรก็จับโดนสร้อยที่ข้อมือฟ้าลดา ชมพูแพรยกมือฟ้าลดาขึ้นมาดู
“เอาอะไรมาใส่”
“เพื่อนฟ้าซื้อมาฝากน่ะค่ะ”
ฟ้าลดารีบตัดบท และขอตัวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ชมพูแพรจึงเดินไปที่บ้านสายชล เธอเดินเข้าไปในบ้าน มองไปรอบๆ
“คุณชาร์ล...”
ไม่มีเสียงตอบ ชมพูแพรจึงเดินขึ้นไปชั้นบน เคาะประตู พลางเปิดเข้ามาด้วย
“คุณชาร์ล...”
ชมพูแพรเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ได้ยินเสียงดังมาจากห้องน้ำ
“อาบน้ำ”
ชมพูแพรกำลังจะออกไป แต่กลับเหลือบเห็นสร้อยข้อมือแบบเดียวกับฟ้าลดา ชมพูแพรหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมาด้วยความโมโหสุดขีด แล้วจ้ำเดินออกไปทันที
+ + + + + + + + +
ฟ้าลดานั่งมองสร้อยเชือกถักที่ข้อมือตัวเอง ครุ่นคิดถึงสิ่งที่สายชลพูดกับเธอ แต่เธอไม่เข้าใจกลายเรื่อง จึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทันใดนั้นชมพูแพรพรวดเข้ามาในบ้าน
“พี่แพร!”
ชมพูแพรเอาสร้อยเชือกถักมายื่นตรงหน้า...
“น่าแปลกนะฟ้า สร้อยของคุณชาร์ล เหมือนที่ฟ้าใส่ไม่มีผิด”
ฟ้าลดาอึกอัก
“อาจจะซื้อจากร้านเดียวกันมั๊งคะ”
ชมพูแพรปาสร้อยใส่หน้าฟ้าลดา
“เลิกโกหกพี่ซักที!!”
ฟ้าลดาสะดุ้ง
“เมื่อคืนฟ้าไปกับคุณชาร์ลมาใช่มั๊ย?!!”
ฟ้าลดายืนยันเสียงแข็ง
“ไม่ใช่นะพี่แพร ฟ้าไปกับเพื่อนมาจริงๆ”
“งั้นเอาเบอร์เพื่อนฟ้ามา พี่จะโทรถามตอนนี้”
ฟ้าลดานิ่งไปอย่างจนมุม ชมพูแพรตบหน้าฟ้าลดาเพียะ!! ฟ้าลดาถึงกับหน้าหัน ตกใจสุดขีด หันไปมองชมพูแพร
“แกมันร่านนักใช่มั๊ยฟ้าลดา!! ฉันอุตส่าห์ไปพาแกมาจากไอ้ผัวชาวเกาะโทรมๆของแก แต่แกก็ไม่เคยพอ ทนต่อความต้องการของตัวเองไม่ไหว ก็เลยทอดสะพานให้คุณชาร์ลงั้นเหรอ!!”
ฟ้าลดาน้ำตารื้น
“พี่แพร ทำไมพี่แพรพูดกับฟ้าแบบนี้”
“เพราะมันคือความจริง ทั้งๆที่ฉันหวังดีกับแกมาตลอด แต่แกกลับไม่มีสามัญสำนึก แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง??!!”
ฟ้าลดาจับแขนชมพูแพร
“พี่แพร พี่แพรฟังฟ้าก่อน”
ชมพูแพรแกะมือฟ้าลดาออกแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ฟ้าลดาทรุดลงกับพื้นร้องไห้อย่างหนัก ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรเข้ามาในห้อง เห็นรูปคู่ตัวเองกับฟ้าลดา หยิบขึ้นมาดูด้วยความโกรธแค้น แล้วปารูปลงพื้นอย่างแรงจนรูปแตกเพล้ง!
เสียงดังมาถึงข้างล่าง ป้าเนียมกับแหวนหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ
“คุณแพร!”
ป้าเนียมกับแหวนรีบขึ้นบันได แล้วแหวนเคาะประตูไม่หยุด ด้วยความเป็นห่วงชมพูแพร
“คุณแพรคะ คุณแพร คุณแพร....”
ชมพูแพรเปิดประตูหน้าเหวี่ยงเอาเรื่อง ตวาดทันที
“มีอะไร?!!”
ป้าเนียมกับแหวนสะดุ้ง กับเสียงของชมพูแพร
“ป้าได้ยินเสียงของแตก คุณแพรเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“แล้วเห็นฉันเป็นอะไรมั๊ยล่ะ”
ป้าเนียมกับแหวนพูดไม่ออก ชมพูแพรปิดประตูใส่หน้าทั้งสองคนอย่างแรง ทั้งสองคนตกใจ
ทางด้านฟ้าลดานั่งเศร้า จับแก้มตัวเองที่ถูกตบ ระหว่างนั้นหมอวัฒนาเข้ามาหาฟ้าลดา
“ฟ้า...”
ฟ้าลดาสะดุ้งรีบเช็ดน้ำตา หันไปฝืนยิ้มให้หมอวัฒนา
“พี่ซื้อขนมเจ้าอร่อยมาฝาก ต้องไปเข้าแถวรอตั้งชั่วโมงนึงเลยนะ”
ฟ้าลดาพูดอะไรไม่ออก แล้วหมอวัฒนาก็สังเกตเห็นรอยแดงบนหน้า
“หน้าฟ้าโดนอะไร ใครทำฟ้า??”
ฟ้าลดาฝืนยิ้ม
“ไม่มีใครทำอะไรฟ้าหรอกค่ะ ฟ้าหกล้ม”
“เห็นอยู่ว่าเหมือนรอยถูกตบ ฝีมือคุณชาร์ล?!!”
ฟ้าลดาตกใจรีบพูด
“ไม่ใช่ค่ะ”
“เลิกปกป้องเขาซักทีเถอะฟ้า พี่ไม่รู้หรอกนะว่าฟ้ากับเขามีอะไรกัน แต่พี่พอเดาได้ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดี พี่ทนไม่ไหวที่จะให้เขาทำร้ายฟ้าอีกแล้ว”
หมอวัฒนาพุ่งออกไปด้วยความโมโห ฟ้าลดาตกใจ
“พี่หมอ!! ฟังฟ้าก่อน พี่หมอ!!!”
ฟ้าลดารีบตามหมอวัฒนาออกไปติดๆ หมอวัฒนาเคาะประตูบ้านสายชล ด้วยความโมโหเสียงดัง..ปังปังปัง!! ฟ้าลดายืนอยู่ข้างๆ
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่หมอเข้าใจ”
หมอวัฒนาไม่สนใจ ฟ้าลดายังไม่ทันพูดต่อ สายชลก็มาเปิดประตู เห็นหมอวัฒนาก็ชะงัก
หมอวัฒนาไม่พูด เงื้อหมัดต่อยสายชลอย่างแรงเปรี้ยง!! จนสายชลเซถลาล้มไปกับพื้น
ฟ้าลดาแทบช็อค หมอวัฒนาจะเข้าไปซ้ำ
“พี่หมอ! อย่า!!” ฟ้าลดารีบเข้าไปห้าม
หมอวัฒนาจับฟ้าลดาไปให้พ้นทาง แล้วเดินเข้าไปหาสายชลที่เพิ่งลุกขึ้นมา สายชลสวนกลับหมอวัฒนาด้วยความโมโห ฟ้าลดาเหรอหราไม่รู้จะห้ามยังไง ทั้งสองคนชกกันนัวเนีย
แหวนที่เดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี แหวนยกมือทาบอก
“แม่เจ้า!!”
แหวนรีบวิ่งกลับไปที่บ้าน ขึ้นไปเคาะประตูห้องชมพูแพรรัวๆ
“คุณแพรขา คุณแพร!!”
ชมพูแพรเปิดประตูด้วยความโมโห
“อะไรอีก!!!”
เห็นแหวนหน้าตาตื่นตระหนก
“แย่แล้วค่ะคุณแพร??!!”
ชมพูแพรมองแหวนด้วยความสงสัย
+ + + + + + + + + + +
หมอวัฒนาเหวี่ยงหมัดใส่สายชลอีกหมัด สายชลกระเด็นล้มไปบนโซฟา จะตามเข้าไปซ้ำ ฟ้าลดารีบดึงแขนเขาเอาไว้แน่น
“พี่หมอ..พอเถอะค่ะ ฟ้าขอร้อง”
“ฟ้าปล่อยพี่!!”
ฟ้าลดาส่ายหัว หมอวัฒนาแกะมือฟ้าลดาออก พุ่งเข้าใส่สายชลพร้อมเงื้อหมัด แต่ชมพูแพรกับแหวนพรวดเข้ามา
“หยุดนะพี่หมอ!!”
หมอวัฒนาหยั้งหมัดไม่ทัน ต่อยสายชลเปรี้ยง!!
สายชลปากแตกเลือดพุ่ง หมอวัฒนาหันไปเห็นชมพูแพรก็อึ้ง ชมพูแพรเห็นสายชล...รีบเข้ามาดูสายชลด้วยความเป็นห่วง
“คุณชาร์ล!”
ชมพูแพรหันไปมองหมอวัฒนาไม่พอใจ ทั้ง 4 คน ต่างฝ่่ายต่างมองหน้ากัน สถานการณ์ตึงเครียด
จบตอนที่ 15
อ่านตอนที่ 16 วันพรุ่งนี้
