ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 6
ซะละ แสงดาว แตลอย และเหล่าชาวเกาะ ช่วยกันทำงาน ทั้งตากปลาหมึก เย็บแห ปอกมะพร้าว ทันใดนั้นสายชลวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาซะละ
“ลุงซะละ...ลุงซะละ...”
ทุกคนหันไปมองสายชลเป็นตาเดียว
“นางฟ้าหายตัวไป” สายชลบอกอย่างกังวลใจมาก
ทุกคนฟังแล้วตกใจ นารากับอารีฟะหันมามองหน้ากันอึ้งๆ
“ทำไมนางฟ้าถึงหายตัวไป” แสงดาวถาม
สายชลเงียบ แสงดาวคาดคั้น
“ว่าไงสายชล นางฟ้าหายตัวไปได้ยังไง”
“นางฟ้า..” สายชลอึกอัก ”นางฟ้าจูบฉัน”
ทุกคนตกใจ นารากับอารีฟะมองหน้ากันอีกครั้งที่ฟ้าลดาทำจริง สวยทำมะพร้าวที่ถืออยู่หล่นพื้นด้วยความตกใจ
“นางฟ้าจูบพี่สายชล” สวยโวยวาย” นางฟ้าจูบพี่สายชลได้ยังไง ก็นางฟ้ารับปากฉันกับพี่มามิแล้วนี่ว่า จะไม่ชอบพี่สายชล”
ทุกคนหันขวับไปมอง สวยผงะเพราะหลุด รีบปิดปาก นารากับอารีฟะเดินไปหาสวย
“เอ็งว่าอะไรนะนังสวย” นาราคาดคั้น
สวยส่ายหน้าทั้งๆที่ยังปิดปาก นาราพยายามแกะมือสวยออกจากปาก
“เล่าทุกอย่างมาให้หมดเดี๋ยวนี้นังสวย”
สวยไม่ยอมเอามือออกจากปาก
“ผัวจ๋า เมียจัดการเอง”
อารีฟะเอานิ้วจิ้มก้นสวย สวยสะดุ้งโหยง ปล่อยมือออกจากปากตัวเอง
“โอ๊ย!!”
นาราจับสวยล็อคแขน สวยหน้าตาตื่น
“อย่าถามอะไรสวยเลย สวยไม่รู้ สวยไม่เห็น”
“แน่ใจนะว่าเอ็งไม่รู้ไม่เห็น ถ้านางฟ้าเป็นอะไรขึ้นมา เอ็งตกนรกลงกระทะทองแดงแน่ๆ”
สวยหน้าเสีย
“สวยไม่รู้จริงๆนี่พ่อ” สวยเหรอๆหราๆ ”ทำไมทุกคนไม่ไปถามพี่มามิล่ะ พี่มามิเป็นคนสั่งไม่ให้นางฟ้าบอกเรื่องนี้กับพี่สายชล”
สายชลฟังแล้วโมโหมาก
+ + + + + + + + + + + +
สายชล และทุกคนมาที่บ้านปีร์กะ เพื่อจะพบกับมามิ ปีร์กะรู้เรื่อง ช่วยร้องเรียก
“นังมามิ! นังมามิ!!”
แตลอย นารา อารีฟะ ตามหามามิไปรอบๆบ้าน ทั้งในและนอกบ้าน
“ไม่มีเลยจ๊ะ” แตลอยบอก
“สงสัยมันจะรู้ตัว ถึงได้หลบหน้าหลบตา” ปีร์กะบอกอย่างมั่นใจ
“ฉันว่าเราอย่าเสียเวลากันอีกเลย รีบแยกย้ายกันตามหานางฟ้าก่อนเถอะ” สายชลกังวล
“สายชลพูดถูก ไปตามหานางฟ้ากันได้แล้ว” ซะละโบกมือไล่ทุกคน
ทุกคนออกไปจากบ้านปีร์กะ โดยไม่รู้ว่ามามิหลบอยู่ตรงมุมหนึ่ง นั่งกอดเข่ากลัวจนตัวสั่น ด้วยความรู้สึกกังวลใจ ห่วงฟ้าลดามาก
+ + + + + + + + + + + +
สายชลคนอื่นๆแยกย้ายกันตามหาฟ้าลดา ร้องเรียก
“นางฟ้า นางฟ้า”
สายชลมองไปรอบๆ ไม่เห็นฟ้าลดา ก็หน้าแย่มาก พลันลมแรง สายชลหันไปมองเห็นท้องฟ้ามืดครึ้มก็ก็ยิ่งใจคอไม่ดี
ทางด้านฟ้าลดานั้น ขึ้นไปยืนอยู่ริมผาด้วยความเศร้า เธอคิดถึงช่วงเวลาที่คุยกับสวย และถูกสวยต่อว่า จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักมาก รู้สึกเสียใจและรู้สึกผิด
ทันใดนั้นฟ้าร้องเสียงดัง!!
ฟ้าลดาตกใจ เสียหลัก ตัวโอนเอียงจะตกหน้าผา พยายามจะทรงตัว แต่...เพราะแรงลมที่พัดมาทำให้เธอพลัดตกหน้าผา
“สายชล..ล..ล..ล !”
สายชลที่กำลังเดินขึ้นมาดูที่หน้าผา ได้ยินเสียงฟ้าลดาเรียก รีบวิ่งไปตามที่มาของเสียงทันที
ฟ้าลดาที่ตกลงไปในน้ำ พยายามจะขึ้นจากน้ำ แต่ขึ้นไม่ได้ เพราะขาติดบางอย่าง เมื่อก้มมอง เห็นสาหร่ายพันขาเอาไว้ ก็พยายามจะแกะสาหร่าย แต่ยิ่งแกะมันก็ยิ่งพันแน่น เธอเริ่มหายใจไม่ออก กำลังจะแย่
ทันใดนั้นสายชลกระโดดลงมาในน้ำ ดำน้ำลงมาหา ฟ้าลดาหันไปเห็นสายชลก็ดีใจ สายชลเอามีดสั้นออกมา รีบตัดสาหร่ายออกจากขาของเธอ ก่อนจะพาพรวดขึ้นมาจากใต้ทะเล
ฟ้าลดาดีใจมาก
“สายชล..”
ฟ้าลดาโผกอดสายชลแน่น สายชลเองก็โล่งใจที่เธอไม่เป็นอะไร แล้วฝนก็ตกลงมาซู่ใหญ่
+ + + + + + + + + + + +
สายชล กับฟ้าลดาที่ตัวเปียกปอน พากันเข้าไปในถ้ำ ทั้งคู่หนาว สั่น ขณะที่ด้านนอกฝนยังตกไม่หยุด
“สายชลไปหากิ่งไม้ มาก่อไฟก่อนนะ”
ฟ้าลดาพยักหน้า สายชลเดินลึกเข้าไปในถ้ำ หากิ่งไม้ เศษใบไม้แห้ง แล้วเอาไม้มาปั่นเพื่อจุดไฟ ไม่นานนัก ควันขึ้น สายชลเอาใบไม้มาจ่อ ไฟลุกพรึบ
กองไฟลุกโชติช่วงกลางถ้ำ ฟ้าลดากับสายชลจามพร้อมกัน
“ฮัดเช้ย!”
ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ
“รีบถอดเสื้อก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบาย”
สายชลพูดไปแล้วก็ชะงัก หันไปมองฟ้าลดา
“เออ...สายชลว่าเราหันหลังให้กันดีกว่า”
ทั้งคู่หันหลังให้กัน ต่างก็ใจเต้นแรง ด้วยความรู้สึกแปลกๆ จากนั้นได้นำเสื้อผ้าแขวนกับกิ่งไม้มาปักบนดิน เหนือกองไฟ เพื่อทำให้แห้ง
สายชลกับฟ้าลดานั่งหันหลังให้กัน โดยมีเสื้อบังสายตา ไม่ให้มองเห็นกัน
“นางฟ้าเป็นไง”
“หายหนาวแล้ว สายชลล่ะ”
“สายชลก็หายหนาวแล้วเหมือนกัน”
สองคนเงียบกันไป ทำตัวกันไม่ถูก
+ + + + + + + + + + +
ท้องฟ้านอกถ้ำเริ่มมืด แต่ฝนก็ยังตกไม่หยุด
“เสื้อน่าจะแห้งแล้ว”
สายชลบอก แล้งทั้งคู่ต่างลุกเดินมาที่เสื้อพร้อมกัน แล้วต่างฝ่ายต่างก็ผงะ ยืนประจันหน้า โดยมีเสื้อผ้าเป็นตัวกั้นไว้ สายชลพยายามตั้งสติ รีบหันหลัง
“นางฟ้ารีบใส่เสื้อเถอะ”
เมื่อหันหลังให้กัน ทั้งคู่ต่างเอื้อมมือจะคว้าเสื้อทางด้านหลัง แต่กลับจับมือกันเอง สายชลกับฟ้าลดาชะงัก หันมาข้างๆ เหล่มองหน้ากัน แล้วก็รีบปล่อยมือออกจากกัน ก่อนจะรีบคว้าเสื้อมาใส่
ค่ำคืนนั้น...
ฝนยังตกอย่างต่อเนื่อง สายชลเอาใบไม้ออกมารองน้ำฝนตรงหน้าถ้ำ แล้วเอาไปให้ฟ้าลดาที่นั่งข้างกองไฟ
“น้ำ”
ฟ้าลดาดื่มน้ำ แล้วแบ่งให้...
“นางฟ้าขอโทษ ที่ทำให้สายชลกับทุกคนเป็นห่วง”
“พี่นารากับพี่อารีฟะเล่าทุกอย่างให้สายชลฟังหมดแล้ว แล้วสายชลก็รู้แล้วว่ามามิพูดอะไรกับนางฟ้า”
ฟ้าลดาตกใจหันมา จับแขนสายชลหน้าวิตก
“สายชลอย่าโกรธพี่มามินะ พี่มามิไม่ได้ทำอะไรนางฟ้าเลย”
สายชลจับมือฟ้าลดา
“แล้วนางฟ้าเป็นอะไร นางฟ้า..เออ..นางฟ้าจูบสายชล แล้วนางฟ้าวิ่งหนีทำไม”
ฟ้าลดาไม่รู้จะพูดยังไง
“นางฟ้าไม่รู้” ฟ้าลดาหันไปทางอื่น ”นางฟ้าไม่รู้”
ฟ้าลดาเครียด ไม่กล้าสบตาสายชล เพราะยังนึกถึงที่ให้สัญญากับสวย และมามิว่าจะไม่ชอบสายชลอย่างคนรัก สายชลเห็นฟ้าลดานิ่งไปก็แปลกใจ
“นางฟ้า...”
ฟ้าลดาหันมารีบพูด
“นางฟ้าไม่ได้รักสายชลนะ นางฟ้าไม่ได้รักสายชล”
สายชลสวนกลับทันที
“แต่สายชลรักนางฟ้า”
ฟ้าลดาอึ้ง สายชลมองเธอด้วยแววตาจริงจัง
“รัก..ตั้งแต่วันแรกที่เจอนางฟ้านอนอยู่ที่ชายหาด”
“....ทำไม...สายชลไม่เคยบอกนางฟ้า”
“สายชลไม่แน่ใจ จนวันที่นางฟ้าถูกยาซะจับไปที่เรือ สายชลแทบเป็นบ้า ที่เห็นนางฟ้าโดนทำร้าย แล้วพอมาวันนี้..ตอนที่นางฟ้าจูบสายชล มันทำให้สายชลรู้ว่าสายชลจะไม่มีวันยอมเสียนางฟ้าไปเด็ดขาด”
ฟ้าลดานิ่งงัน สายชลแอบลุ้น
“รู้แบบนี้แล้ว นางฟ้ารู้สึกยังไง”
ฟ้าลดากับสายชลมองหน้ากัน ทั้งคู่หอบหายใจถี่ แรงปรารถนาก่อตัวขึ้นมาในใจ ฟ้าลดาไม่อาจฝืนได้อีก
“รัก....”
สายชงผงะ
“นางฟ้ารักสายชล รักมากกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้ รักจนไม่รู้จะบอกสายชลว่ายังไง”
สายชลยิ้มด้วยความดีใจ ฟ้าลดาจับมือสายชลมาจับที่หัวใจตัวเอง
“สายชลได้ยินเสียงหัวใจนางฟ้ามั๊ย”
สายชลพยักหน้า
“สายชลเป็นคนเดียว ที่จะได้เป็นเจ้าของหัวใจนางฟ้า”
สายชลกับฟ้าลดายิ้มให้กัน แล้วก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากัน ทั้งคู่ล้มตัวไปนอนบนพื้น สายชลอยู่ด้านบน มองฟ้าลดาด้วยความรัก ฟ้าลดาเองก็เช่นกัน สายชลก้มลงจูบหน้าผาก จูบแก้มสองข้าง จูบจมูก มือฟ้าลดาเอื้อมมือกอดสายชล แล้วยิ้ม...
“เรากำลังจะเป็นคนๆเดียวกันแล้วใช่มั๊ยสายชล”
คำพูดของฟ้าลดาทำให้สายชลคิดได้ รีบลุกขึ้นนั่ง ฟ้าลดาแปลกใจ ลุกขึ้นนั่งตาม
“สายชลเป็นอะไร”
“เราทำแบบนี้ไม่ได้” สายชลหันไปทางฟ้าลดาหน้าเครียด ”เราต้องแต่งงานกันก่อน”
ฟ้าลดามองสายชลไม่เข้าใจ
+ + + + + + + + + + + +
ปีร์กะเข้ามาในบ้าน เห็นมามินั่งหน้าหมองเศร้าอยู่ มามิรีบลุกไปหาด้วยความร้อนใจ
“เจอนางฟ้ามั๊ยป้า”
“ไม่เจอ”
มามิใจเสีย
“แล้วตอนนี้ไอ้สายชลก็หายตัวไปอีกคน เป็นเพราะเอ็งใช่มั๊ยนังมามิ นางฟ้าถึงเตลิดหายไป”
มามิปล่อยโฮออกมา อย่างสุดอัดอั้นได้อีกต่อไป
“ป้า..ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่านางฟ้า ฉันไม่ได้ตั้งใจ” มามิสะอื้นจนตัวโยน
มามิโผกอด ปีร์กะถอนหายใจแล้วก็ลูบหลังมามิ
“นังมามิเอ๊ย...ความรักเป็นเรื่องของพรหมลิขิต มันฝืนใจกันไม่ได้ ถ้าสายชลกับนางฟ้าเป็นคู่แท้ ไม่ว่าเอ็งหรืออะไร ก็ไม่มีทางทำให้เขาสองคนแยกจากกัน”
มามิพยักหน้าด้วยความเข้าใจ แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด ปีร์กะได้แต่ตบหลังปลอบใจ
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันต่อมา..ท้องฟ้าสดใส น้ำค้างจากใบไม้หยดลงพื้น นกสองตัวพลอดรักกันขณะที่สายชลกับฟ้าลดานอนกอดกันในถ้ำ ไม่นานสายชลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เห็นฟ้าลดาอยู่ในอ้อมกอดก็ยิ้ม รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในความฝัน ค่อยๆเอามือลูบผมที่ปรกลงมาบนใบหน้า ฟ้าลดาลืมตาตื่นเห็นสายชลก็ยิ้มหวานทันที
“วันนี้สายชลจะไปบอกทุกคนว่า เราจะแต่งงานกัน”
ฟ้าลดายิ้มดีใจ พยักหน้า ทั้งคู่กอดกันแน่น มีความสุขกันสุดๆ
ริมชายหาด...
ซะละยืนอยู่กับคนอื่นๆ หน้าเคร่งเครียด
“เราจะแบ่งเป็นสองกลุ่ม ไปตามหาสายชลกับนางฟ้า ที่ป่าท้ายเกาะ”
ระหว่างนั้นสายชลจูงมือฟ้าลดากลับมา แตลอยเป็นคนแรกที่เห็นก็ยิ้มด้วยความดีใจ
“พ่อ..สายชลกับนางฟ้ากลับมาแล้ว”
ทุกคนหันไป เห็นสายชลกับฟ้าลดาเดินกลับมาก็โล่งใจ โดยเฉพาะมามิที่ดีใจสุดๆ รีบวิ่งเข้าไปโผกอดฟ้าลดา
“นางฟ้า...” มามิผละออกมาร้องไห้ ”พี่มามิขอโทษนะ พี่มามิขอโทษ”
ฟ้าลดาเช็ดน้ำตาให้มามิ
“นางฟ้าไม่โกรธพี่มามิหรอกจ๊ะ”
มามิยิ้มทันที
“จริงนะ”
“จริง”
มามิดีใจสุดๆ รีบปาดน้ำตาตัวเอง ฟ้าลดาหันไปยิ้มให้สายชลด้วยความสบายใจ สายชลหันไปทางทุกคน
“ทุกคนจ๊ะ”
ทุกคนหันไปมองสายชล
”ฉันมีเรื่องจะบอกให้ทุกคนรู้ ฉันกับนางฟ้าจะแต่งงานกันจ๊ะ”
ทุกคนตกใจ
“ห๊ะ”
แล้วก็เปลี่ยนมาดีใจกันร้องเฮกันดังลั่น นารากับอารีฟะกอดกันด้วยความดีใจ
แตลอยกับหนุ่มชาวเกาะเซ็ง สวยหงอยตัวเหี่ยว ฟ้าลดาหันมามองมามิ แคร์สุดๆ
“พี่มามิโกรธนางฟ้ามั๊ย”
มามิจับมือฟ้าลดา
“พี่ไม่โกรธนางฟ้า...เรื่องของความรัก มันฝืนใจกันไม่ได้ สายชลกับนางฟ้าเกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน”
ฟ้าลดายิ้มให้มามิ แล้วก็หันไปยิ้มให้สายชลอย่างยอมรับความจริงแล้ว ปีร์กะพยักหน้าให้มามิ ดีใจที่มามิเข้าใจ สวยเดินมาตรงหน้าฟ้าลดา
“นางฟ้า..” ฟ้าลดาหันไป ”ยินดีด้วยนะ ฉันจะเลิกชอบพี่สายชลแหละ เพราะฉันไม่อยากชอบผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน”
นาราเข้ามาเขกหัวสวย สวยสะดุ้ง
“โอ๊ย พ่ออ่ะ”
“แก่แดดจริงๆลูกกู”
ทุกคนพากันหัวเราะ สายชลจับมือฟ้าลดา แล้วยิ้มให้กัน
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่6(ต่อ)
กลางดึก..เมฆลอยมาบังดวงจันทร์จนมืดมิด ปีร์กะที่กำลังสวดมนต์อย่างเคร่งเครียด มองเห็นภาพชายชุดดำจับตัวฟ้าลดาลากไปยังเรือลำหนึ่งที่จอดริมหาด ฟ้าลดาทั้งดิ้นทั้งร้องโวยวายพยายามจะหนี ชายชุดดำคนหนึ่งทุบไปที่ท้ายทอยฟ้าลดา ทำให้ฟ้าลดาหมดสติ ปีร์กะเห็นหน้าชายชุดดำไม่ชัด ไม่รู้ว่าเป็นใคร ปีร์กะลืมตาโพลง ตื่นตระหนก ตกใจ เหงื่อผุดเต็มหน้า รู้สึกใจคอไม่ดีกับภาพที่เห็น
เช้าวันรุ่งขึ้น ปีร์กะเรียกสายชลมาพบที่บ้าน และเล่าถึงสิ่งที่เห็นให้ฟัง สายชลมองหน้าปีร์กะตกใจ
“ชายชุดดำ!!”
“ใช่..ชายชุดดำ เอ็งต้องระวัง อย่าให้พวกมันเจอตัวนางฟ้า”
สายชลวิตกกังวลมาก
“พวกเขาเป็นใคร แล้วเขาจะทำอะไรนางฟ้า”
“ข้าไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร แต่พวกมันไม่หวังดีกับเอ็งแล้วก็นางฟ้า พวกมันจะทำให้เอ็งสองคนต้องแยกจากกัน”
สายชลหน้าเสีย ปีร์กะจับไหล่สายชล
“จำคำพูดของข้าไว้นะสายชล...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่านางฟ้าจะเป็นยังไง คนที่นางฟ้ารัก คือเอ็งคนเดียว”
สายชลมองหน้าปีร์กะไม่เข้าใจ แล้วก็กังวลเป็นห่วงฟ้าลดาขึ้นมาทันที
“ถ้างั้นฉันกลับบ้านก่อนนะป้า ตอนนี้นางฟ้าอยู่บ้านคนเดียว”
สายชลรีบวิ่งออกไป ปีร์กะมองตามสายชลอย่างวิตกกังวลใจมาก
+ + + + + + + + + + + +
ทิวา กับทีมนักวิจัยซึ่งใส่ชุดดำ เดินมาที่หน้าบ้านสายชล ขณะที่ฟ้าลดา กำลังทำความสะอาดบ้านแล้วก็เหลือบไปคนแปลกหน้าเดินเข้ามาในบ้าน ฟ้าลดาตกใจ
“ใคร”
ฟ้าลดาใจไม่ดี กำไม้กวาดในมือแน่น แล้วก็นึกขึ้นได้
“คนไม่ดี”
ฟ้าลดาวางไม้กวาด หันไปยกเก้าอี้ขึ้นมา
“อันนี้ดีกว่า”
ทิวากับทีมวิจัย เดินออกมาตรงระเบียงบ้านสายชล หันไปมองหาสายชลรอบๆ ทันใดนั้นฟ้าลดาพุ่งออกมาเอาเก้าอี้ฟาดหลังทิวาอย่างแรง
ทิวาตกใจ
“โอ๊ย”
ทุกคนหันไปเห็นฟ้าลดาก็ตกใจ ฟ้าลดาทำท่าจะฟาดอีก ทิวารีบจับตัวฟ้าลดาเอาไว้
“ปล่อยนะปล่อย..ปล่อย!!”
ฟ้าลดาดิ้นไม่หยุด จนไม่มีใครเอาอยู่ ฟ้าลดาเอาเก้าอี้เหวี่ยงไปเหวี่ยงมารอบๆ ทุกคนกระเจิง
“เฮ้ย! หยุด..หยุดก่อน!!”
ฟ้าลดาไม่หยุด ทิวาคว้าเก้าอี้ แล้วแย่งมาได้สำเร็จ ฟ้าลดาตกใจจะหนี แต่ทิวาคว้าแขนฟ้าลดาเอาไว้ ฟ้าลดาหน้าตื่นกลัว
สายชลเดินกลับมา เห็นฟ้าลดา ถูกชายชุดดำจับตัวไว้ก็ตกใจมาก พุ่งเข้าไปจับไหล่ทิวาให้หันมาจะชก ทิวาตกใจรีบเรียก
“สายชล”
สายชลยั้งหมัดเอาไว้ได้ทัน รีบปล่อยมือจากไหล่ทิวา
“ครูทิวา”
ฟ้าลดาหันไปมองสายชลงงๆ สายชลยิ้มดีใจที่ได้เจอครู
+ + + + + + + + + + + +
สายชลแนะนำทิวาให้ฟ้าลดารู้จัก ระหว่างพูดเห็นเพื่อนทิวาถ่ายรูปบริเวณรอบๆบ้านสายชล
“นางฟ้านี่ครูทิวา ครูทิวาเคยมาสอนหนังสือที่เกาะ ส่วนนี่นางฟ้า...” สายชลยิ้มเขิน ”คนรักของสายชลจ๊ะ สายชลกับนางฟ้า..เรากำลังจะแต่งงานกัน”
ฟ้าลดากล้าๆกลัวๆที่จะมองทิวา คอยหลบหลังสายชลตลอดเวลา
“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี จะมีเมียแล้วเหรอ ดูครูซิ ป่านนี้ครูยังไม่มีแฟนเลย”
สายชลหันไปมองฟ้าลดายิ้มด้วยความภูมิใจ แล้วก็หันมาทางทิวา
“แล้วนี่ครูมาทำไมจ๊ะ หรือว่าครูจะกลับมาสอนหนังสือพวกฉันอีก”
“เปล่า..ตอนนี้ครูไม่ได้เป็นครูแล้ว ครูทำงานเป็นนักวิจัยทางทะเล ครูไปเล่าให้เพื่อนๆฟังว่าธรรมชาติทางทะเลที่เกาะมินอุดมสมบูรณ์อยู่มาก เพื่อนๆครูสนใจก็เลยชวนกันมา แล้วก็ไม่ผิดหวัง ทุกอย่างยังสวยเหมือนเดิม แถมบางแห่งยังสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ”
แล้วแสงแฟลชก็สว่างวาบขึ้น ฟ้าลดาหันขวับไปด้วยความตกใจ เพราะเพื่อนทิวาถ่ายรูปฟ้าลดา
“ขอโทษ พอดีเปิดแฟลชอัตโนมัติไว้น่ะ กลัวเหรอ”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“ไม่ต้องกลัวนะ..นางฟ้าใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“นี่เขาเรียกกล้องถ่ายรูป” ทิวาหยิบกล้องถ่ายรูปมายื่นตรงหน้าฟ้าลดา ”มาดูซิ..นี่ไงรูปนางฟ้าอยู่ในนี้แล้ว”
ทิวาหันหน้าจอให้ฟ้าลดาดู ฟ้าลดาเห็นตัวเอง ก็ตื่นเต้น
“สายชล...ดูซิ”
“เห็นแล้ว”
“ถ้าไม่กลัวแล้ว งั้นฉันขอถ่ายรูปอีกนะ”
ฟ้าลดาพยักหน้าแล้วก็ยิ้ม เพื่อนทิวาจึงถ่ายรูปฟ้าลดาไว้อีก
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น..สายชลกับฟ้าลดา นั่งดูดาวที่ระเบียงบ้านด้วยกัน สายชลเหล่มองฟ้าลดาค่อยๆเขยิบมาใกล้ ฟ้าลดาไม่รู้ตัวยังคงแหงนหน้ามองดูดาว สายชลค่อยๆเอามือจะเอื้อมมาโอบ หญิงสาวหันมาพอดี จึงทำเป็นยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ แล้วยิ้มให้
ฟ้าลดาหันไปมองดาวต่อ สายชลเอามือไว้ข้างตัว แล้วอยู่ดีดีฟ้าลดาก็เป็นคนเอนหัวซบไหล่สายชล สายชลชะงัก แล้วก็เอนหัววางบนหัวเธออีกที สองคนนั่งดูดาวด้วยกันมีความสุข
เมื่อเข้าไปในบ้านจะเข้านอน ทั้งคู่ต่างมองกัน เงียบไปอึดใจแล้วก็พูดออกมาพร้อมกัน
“ราตรีสวัสดิ์”
ทั้งคู่ชะงัก ยิ้มเขิน แล้วสายชลกับฟ้าลดาก็แยกย้ายกันไปนอน ต่างก็รู้สึกดี แล้วทั้งคู่ก็หันมามองพร้อมกัน ตกใจ รีบหันหลังให้กันแล้วยิ้มเขิน
เช้าวันใหม่...
สายชลกับฟ้าลดาช่วยกันตากผ้า สายชลแอบมองผ่านผ้าที่ตาก ฟ้าลดาเห็นสายชลมองมาก็ชะงักยิ้มเขิน สายชลเกาหัวเขิน สองคนตากผ้าไปก็แอบมองกันผ่านช่องระหว่างผ้าที่ตากเอาไว้ กระทั่งตากผ้ามาชนกัน สายชลยื่นหน้าจะหอม ฟ้าลดาอายเลยเอาผ้าคลุมหัวสายชลแล้ววิ่งหนีออกไป สายชลเอาผ้าออก หันไปมองฟ้าลดาแล้วก็อมยิ้ม ทั้งคู่ต่างก็มีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
+ + + + + + + + + + + +
บนแผงหนังสือ...ภาพชายหาดบนหน้าปกหนังสือท่องเที่ยว มีรูปถ่ายของฟ้าลดากรอบเล็กอยู่บนหน้าปกด้วย หมอวัฒนากำลังเดินเลือกหนังสือ เดินมาใกล้หนังสือที่มีรูปฟ้าลดา หมอวัฒนากำลังจะหยิบเล่มข้างๆขึ้นมา แล้วก็ชะงักเพราะเห็นรูปฟ้าลดา หมอวัฒนาหยิบขึ้นมาดู แล้วก็อึ้ง ตะลึง
“น้องฟ้า??”
นิตยสารท่องเที่ยวถูกเปิดเข้าไปด้านในที่มีรูปฟ้าลดา ถูกยื่นไปตรงหน้าชมพูแพรที่มองอย่างช็อคๆ
“ยัยฟ้า! นี่ยัยฟ้าจริงๆใช่มั๊ยพี่หมอ” ชมพูแพรเงยหน้ามองหมอวัฒนา
“หน้าเหมือนน้องฟ้าขนาดนี้ ต้องใช่น้องฟ้าแน่ๆครับ”
ชมพูแพรหันไปมองป้าเนียมที่ยืนอยู่ข้างๆ ป้าเนียมน้ำตาไหล
“ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า...คุณฟ้ายังไม่ตาย”
ชมพูแพรกับป้าเนียมกอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจ
“เราต้องรีบให้คนไปรับตัวยัยฟ้ากลับบ้านนะคะ”
“ครับ..ผมจะโทรบอกตำรวจที่นั่นให้รีบไปรับตัวน้องฟ้ากลับมา”
ชมพูแพรสวนกลับทันที
“ไม่ค่ะ เราจะไม่บอกตำรวจ” หมอวัฒนากับป้าเนียมชะงัก “เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับยัยฟ้า เราต้องป้องกันไว้ก่อน เพราะถ้าเรื่องถึงตำรวจ นักข่าวก็จะรู้ เราต้องใช้คนที่สามารถเอาเงินปิดปากได้ค่ะ”
หมอวัฒนากับป้าเนียม อึ้งไปกับคำคิดของชมพูแพร
“ว่าแต่เกาะนี้ ชื่อเกาะอะไรนะคะ”
“เกาะมินครับ”หมอวัฒนาบอก
+ + + + + + + + + + +
ริมชายหาด..สายชลใช้มีดสั้นสลักชื่อ “นางฟ้า” ที่ข้างเรือ แต่กลับทำมีดบาดมือตัวเอง สายชลสะดุ้ง
“โอ๊ย!!”
สายชลเห็นเลือดออก ก็รู้สึกใจไม่ดี ระหว่างนั้นเสียงฟ้าลดาดังขึ้น
“สายชล”
สายชลตกใจ รีบเก็บมีด แล้วเอาผ้าใบปิดตัวเรือเอาไว้ รีบหันไปทางฟ้าลดาที่ยืนอยู่กับปีร์กะก็แปลกใจ ปีร์กะบอกให้รู้ว่ามาทำไม สายชลร้องเสียงดัง...
“ว่าไงนะป้า!”
“ไอ้สายชล! เอ็งจะเสียงดังทำไม ข้าไม่ได้หูหนวกนะเว๊ย”
“ก็มันตกใจนี่ป้า ทำไมป้าต้องให้นางฟ้าไปนอนที่บ้านป้าด้วย”
“เอ็งลืมไปแล้วเหรอว่าประเพณีของเกาะ เจ้าบ่าวต้องไม่เจอเจ้าสาวก่อนงานแต่งงานหนึ่งวัน มันเป็นการแก้เคล็ด ชีวิตคู่ของพวกเอ็งจะได้อยู่กันยืดยาว ไม่ต้องพรากจากกัน”
“ก็แค่ประเพณี จะเชื่ออะไรนักหนา ไม่ต้องทำไม่ได้เหรอป้า” สายชลหันไปมองฟ้าลดาหงอยๆ ”ฉันทนไม่ได้หรอกนะ” สายชลจับมือฟ้าลดา ”ที่จะไม่ได้เจอหน้านางฟ้าตั้งหนึ่งคืน”
ปีร์กะเขกหัวปั่ก สายชลสะดุ้งจับหัวด้วยความเจ็บ ฟ้าลดาอมยิ้ม
“ไอ้นี่ปากเสีย! เอ็งไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ เคยมีคนฝืนมาแล้ว แล้วตอนนี้พวกเขาเป็นไงรู้มั๊ย ผัวตาย เมียเป็นบ้า”
สายชลกับฟ้าลดาสะดุ้งโหยง รีบปล่อยมือจากกัน สายชลรีบดันฟ้าลดาให้ไปยืนข้างปีร์กะ
“ถ้างั้นฉันฝากนางฟ้าด้วยนะป้า”
สายชลยิ้มแหย ปีร์กะส่ายหัวเอือมๆ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น..สายชลนอนไม่หลับ พลิกตัวไปพลิกตัวมา ลุกขึ้นนั่ง หันไปมองเตียงที่ฟ้าลดานอน ลุกเดินไปนอนบนเตียง เอาหมอนที่เธอนอนมากอด มาหอม แล้วก็หลับตา แต่ก็ยังนอนไม่หลับสายชลทนไม่ไหวอีกต่อไป ลุกขึ้นยืน
“แอบไปเจอแป๊บเดียว คงไม่เป็นไรมั๊ง”
สายชลตัดสินใจเดินออกไป
ทางด้านฟ้าลดาเองก็นอนไม่หลับ เพราะคิดถึงสายชล พลิกตัวมาทางหน้าต่างก็เห็นสายชลปีนขึ้นมาก็ตกใจ
“สายชล..”
นึกได้ว่าเสียงดัง รีบปิดปาก หันไปมองมามิที่หลับสนิทข้างๆ ก็รีบลุกไปหาสายชล
“สายชลมาทำไม? มันผิดประเพณี”
“แต่สายชลกำลังจะตาย”
ฟ้าลดาตกใจ
“ห๊ะ! ตาย!! สายชลห้ามตายนะ”
“สายชลกำลังจะตายเพราะคิดถึงนางฟ้า”
ฟ้าลดาโล่งใจแล้วก็ยิ้มออกมา สายชลจับมือฟ้าลดาแน่น
“สายชลแวะมาหานางฟ้าแป๊บเดียว ไม่เป็นไรหรอก” ฟ้าลดาพยักหน้า ”นางฟ้าคิดถึงสายชลมั๊ย”
“คิดถึง”
ทั้งสองคนยิ้มให้กัน
“นางฟ้าจ๋า สายชลขออะไรอย่างได้มั๊ย”
“อะไร??”
“สายชลขอจูบนางฟ้าหน่อยนะ”
“ไม่ได้” สายชลหน้างอ ฟ้าลดายิ้ม ”เพราะนางฟ้าจะจูบสายชลเอง”
สายชลชะงัก ฟ้าลดาจูบหน้าผาก แล้วหอมแก้มซ้าย ขวา จากนั้นก็จูบที่จมูก แล้วเอามือคล้องคอสายชล แล้วมองหน้า ยื่นหน้าเข้าไปจะจูบปากแล้วก็ชะงัก เอาจมูกแตะกับจมูกสายชลแทน ฟ้าลดาเอานิ้วแตะปากสายชล
“ตรงนี้..นางฟ้าจะจูบในคืนแต่งงานของเรา”
ฟ้าลดายิ้มให้สายชล สองคนยิ้มให้กัน ทันใดนั้นเสียงปีร์กะดังขึ้น
“นั่นใครวะ”
สายชลตกใจ
“สายชลไปก่อนนะนางฟ้า”
สายชลรีบกระโดดลงไป ฟ้าลดารีบเข้ามานอน
ด้านนอก...
ปีร์กะส่องตะเกียงไปรอบๆ มืออีกข้างถือมีดพร้า
“ข้าถามว่าใคร!! อย่าให้จับได้นะเว๊ย”
เสียงแพะร้องดังขึ้น ปีร์กะชะงัก
“แพะ? มีแพะตรงนี้ได้ยังไง??”
ปีร์กะค่อยๆเดินเอาถังตักน้ำในตุ่ม แล้วสาดโครม!! ปีร์กะเงี่ยหูฟัง...เงียบ
“คงไปแล้ว”
ปีร์กะเข้าไปในบ้าน
สายชลโผล่ออกจากที่ซ่อนในสภาพตัวเปียก ถอนหายใจโล่งอก
เช้าวันต่อมา...
ฟ้าลดา กับสายชล ใส่มงกุฎดอกไม้ กำลังทำพิธีแต่งงานกันที่ริมผา เบื้องหลังเป็นทะเลสวยงาม มีปีร์กะทำพิธีให้ ชาวเกาะทุกคน ยืนร่วมพิธีกันพร้อมหน้าพร้อมตา มีความสุขไปกับสายชลและฟ้าลดา
ปีร์กะเอาหอยสังข์เทน้ำ ลงบนหัวสายชลกับฟ้าลดา ทั้งสองคนหันมายิ้มให้กัน ยื่นมือมาจับกัน แล้วเอาหน้าผากแตะกัน
แตลอยมองเศร้าๆ ซบไหล่แสงดาวที่ลูบหัวปลอบใจ สวยเซ็ง หันไปกอดกอยากับซาติน นารา อารีฟะอุ้มกะทิ มีมะพร้าวยืนข้างๆ สองคนยิ้มแย้มไปกับสายชลและฟ้าลดา
ปีร์กะหันมามองมามิที่ยิ้มให้ เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าทำใจได้แล้ว ปีร์กะสบายใจชลกับฟ้าลดาจับมือ ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ปีร์กะเดินออกมาตรงหน้าทุกคน โดยสายชลกับฟ้าลดายืนอยู่ข้างหลัง
“ข้าขอประกาศว่า บัดนี้สายชลกับนางฟ้าเป็นผัวเมียกันแล้ว”
ทุกคนเฮดังลั่น ปีร์กะหันไปทางสายชลกับฟ้าลดา
“สายชล..เอาสร้อยออกมาให้เมียของเอ็ง”
สายชลเอาสร้อยที่ได้จากพิธีแย่งธงออกมาสวมคอให้ฟ้าลดา แต่ทันใดนั้นสร้อยขาดร่วงลงพื้น สายชล ฟ้าลดา ปีร์กะอึ้ง ทุกคนตกใจส่งเสียงฮือฮา สายชลหันไปมองปีร์กะหน้าเสีย
ปีร์กะรู้สึกถึงลางไม่ดี แต่พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“ไม่ต้องตกใจ”
ทุกคนเงียบ ปีร์กะหยิบสร้อยขึ้นมาจากพื้น
“เชือกมันเปื่อยก็เลยขาด” ปีร์กะเอาเชือกผูกกัน ”ใช้ได้แล้ว”
ปีร์กะคืนสร้อยให้สายชล จังหวะที่สายชลรับสร้อยจากปีร์กะนั้น ปีร์กะผงะ ร่างกายเหมือนถูกช๊อต เพราะเห็นภาพ…สายชลพาฟ้าลดาหนี...ชายชุดดำทำร้ายสายชล และที่มือสายชลเปื้อนเลือด...ปีร์กะยืนนิ่งจนสายชลแปลกใจ
“ป้า..”
ปีร์กะรู้ตัว ปล่อยสร้อยในมือ สายชลเอาสร้อยมาสวมคอให้ฟ้าลดา ทุกคนเฮเสียงดังลั่นอีกครั้ง สายชลกับฟ้าลดากอดกัน
ปีร์กะมองสายชลกับฟ้าลดาไม่สบายใจ แล้วก็หันมาทางซะละ
“ขอเชิญหัวหน้าซะละ”
ซะละเดินออกมาแทนที่ปีร์กะ
“ยินดีด้วยนะสายชล นางฟ้า ตอนนี้เอ็งทั้งสองคือคนๆเดียวกันแล้ว การแต่งงานหมายถึงการเริ่มต้นชีวิตคู่ เพราะฉะนั้น....”
ซะละหันไปพยักหน้า ทันใด แตลอย นารา และชาวเกาะคนอื่น เข้ามายกสายชลกับฟ้าลดา สองคนตกใจร้องลั่น
“เราต้องเอาชีวิตเก่าทิ้งไป”ซะละประกาศ
ทุกคนพาสายชลกับฟ้าลดาไปตรงริมผา แล้วจัดการโยนลงทะเล
ตูม!!
สายชลกับฟ้าลดาพรวดขึ้นมาจากน้ำ เห็นคนอื่นๆกระโดดน้ำตามลงมา แล้วก็เล่นน้ำกันด้วยความสนุกสนาน
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น..สายชลกับฟ้าลดายืนมองหน้ากัน เก้อๆ เขินๆ ทั้งคู่หันมาพูดพร้อมกัน
“เออ...”
สองคนผงะ
“นางฟ้าพูดก่อน”
“สายชลพูดก่อน”
สายชลกับฟ้าลดายิ้มที่พูดพร้อมกันอีก
“นางฟ้าพูดมาเถอะ”
“ต่อไปนี้...สายชลนอนเตียงเดียวกับนางฟ้าได้แล้วใช่มั๊ย”
สายชลหัวเราะ
“ใช่..เราจะนอนด้วยกัน..ทุกคืน”
ฟ้าลดายิ้ม
”แล้ว..” ฟ้าลดาคิด ”นอนกอดกันได้มั๊ย”
“ได้ซิ ไม่ต้องนอน ก็กอดกันได้”
สายชลเข้ามากอด ฟ้าลดาซุกหน้าเข้าไปแนบอก
“นางฟ้ารักสายชลนะ รักมากมากมากมากมาก..มากที่สุด นางฟ้าสัญญาว่านางฟ้าจะรักสายชลคนเดียว รักไปตลอดชีวิต”
ฟ้าลดาผละออกมามอง สายชลเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของเธอ
“สายชลก็สัญญาว่าสายชลจะรักนางฟ้าคนเดียว รัก..ไปตลอดชีวิต”
ฟ้าลดาผละออกมาเอามือคล้องคอสายชล
“สายชลจะอยู่กับนางฟ้าไปตลอดใช่มั๊ย”
“ใช่ สายชลจะอยู่กับนางฟ้า ไม่ทิ้งนางฟ้าเด็ดขาด แล้วนางฟ้าล่ะ”
“นางฟ้าก็จะอยู่กับสายชล ไม่ทิ้งสายชลเด็ดขาด”
ฟ้าลดากับสายชลมองหน้ากัน แววตาเป็นประกายระยิบระยับ ฟ้าลดายื่นหน้าไปจูบปากสายชล ทั้งคู่ผละออกมา สายชลลูบผมฟ้าลดาแผ่วเบา ก่อนจะใช้หลังมือลูบไปที่หน้าฟ้าลดาอย่างทะนุถนอม
สายชลถอดเสื้อตัวเองออก แล้วก็ค่อยๆถอดเสื้อให้ฟ้าลดา สองคนขยับเข้ามาใกล้ชิด ภายใต้แสงสลัวของตะเกียงที่แขวนอยู่ ก่อนที่ลมพัดไฟในตะเกียงดับไป...
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่..ฟ้าลดานอนตะแคงมองสายชลที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ ก่อนจะใช้มือลูบหน้าผากสายชล ไล่ลงมาที่ดวงตาสองข้าง มาถึงจมูก ปาก...แล้วก็ลงมาที่หน้าอก ฟ้าลดาใช้นิ้ววาดเป็นรูปหัวใจ
สายชลตื่น จับมือเธอเอาไว้...
“นางฟ้าทำอะไร”
“นางฟ้ากำลังเอาหัวใจของนางฟ้า ใส่ลงไปในหัวใจของสายชล เราจะได้มีหัวใจดวงเดียวกัน”
สายชลยิ้มมีความสุข ดึงฟ้าลดาเข้ามากอด
“นางฟ้ามีความสุขมั๊ย”
“นางฟ้ามีความสุข แล้วสายชลล่ะ”
“สายชลมีความสุขมาก นางฟ้าคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต ตั้งแต่สายชลเกิดมา”
ฟ้าลดาดีใจ ผละออกมาหันไปมองสายชล
“หิวมั๊ย นางฟ้าจะไปทำอะไรให้สายชลกิน”
“สายชลไม่หิว” สายชลยื่นมือไปลูบแก้มฟ้าลดา ”แค่มองหน้านางฟ้า สายชลก็อิ่มแล้ว”
สายชล ดึงฟ้าลดาเข้ามา เอาจมูกตัวเองขยี้กับจมูกของเธอ แล้วก็...
+ + + + + + + + + + + +
สายชลจูงมือฟ้าลดาวิ่งมาที่ริมหาด กระทั่งมาถึงเรือลำหนึ่งที่มีผ้าใบคลุมจอดอยู่
“สายชลพานางฟ้ามาดูอะไร”
สายชลยิ้ม ปล่อยมือฟ้าลดาแล้วเปิดผ้าใบที่คลุมอยู่ออก เห็นเป็นเรือลำหนึ่ง ฟ้าลดาตื่นเต้นดีใจ
“เรือ”
“เรือลำนี้ชื่อ” สายชลย่อตัวชี้ไปที่ชื่อ ”นางฟ้า...สายชลทำให้เป็นของขวัญสำหรับนางฟ้า”
“เรือนี้เป็นของนางฟ้า”
“ใช่”
“เฮ!!”
ฟ้าลดาชอบมากๆเข้าไปลูบๆคลำๆเรือ สายชลยิ้มด้วยความดีใจ ฟ้าลดาหันมาทางสายชล
“ถ้างั้นเอาเรือออกไปเที่ยวกัน”
เรือนางฟ้าลอยอยู่กลางทะเล สายชลเอากีตาร์อูคูเลเล่ออกมาเล่น ฟ้าลดายืนเต้นอยู่บนเรือ ยิ้มหัวเราะ ร่าเริง มีความสุขกันสุดๆ
เวลาของทั้งคู่ ผ่านไปอย่างมีความสุข...
สายชลนอนกอดฟ้าลดาอยู่ในเรือ ภาพกว้างออกเห็นสองคนนอนดูดาวด้วยกัน ชี้ชวนกันชมดาวบนฟ้า
วันต่อมา...
สายชลแกว่งชิงช้าให้ฟ้าลดานั่ง พอชิงช้าแกว่งมาหา สายชลหอมแก้มฟ้าลดาข้างซ้าย ชิงช้าแกว่งออกไป พอแกว่งเข้ามาหาสายชลอีก สายชลหอมแก้มขวา ฟ้าลดาหันไปค้อน
“สายชลอ่ะ อย่าฉวยโอกาสซิ”
“สายชลไม่ได้ฉวยโอกาสซักหน่อย แก้มนี้เป็นของสายชล”
สายชลหอมแก้มฟ้าลดาอีก ฟ้าลดาจะโวย สายชลแกว่งชิงช้าออกไปแล้วอมยิ้ม ฟ้าลดาครุ่นคิด..พอชิงช้าแกว่งกลับไปหาสายชล ฟ้าลดาคิดว่าสายชลจะหอมแก้มซ้ายเลยหันหน้าหลบ แต่สายชลไปดักรออีกข้าง ปากเลยจุ๊บกันแทน
“ปากนี้ก็เป็นของสายชลด้วยเหมือนกัน”
สายชลหัวเราะชอบใจ ฟ้าลดาหน้างอที่เสียท่าสายชล
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเล่นกีตาร์อูคูเลเล่ ฟ้าลดาออกมากอดสายชลจากด้านหลัง
“สายชลสอนนางฟ้าเล่นบ้างซิ”
“ได้...” สายชลตบที่ขาตัวเอง ”มานั่งนี่มา”
ฟ้าลดานั่งตัก สายชลเอากีตาร์ให้ฟ้าลดาถือ
“จับแบบนี้” สายชลจัดมือให้ฟ้าลดา ”แล้วก็เล่นแบบนี้”
สายชลจับมือฟ้าลดา ฟ้าลดาพยายามจะเล่น แต่เล่นผิด
“เล่นผิดแล้ว”
สายชลหอมแก้ม ฟ้าลดาตกใจ
“สายชลหอมนางฟ้าทำไม”
“ก็นางฟ้าเล่นผิด ถ้าเล่นผิด ต้องโดนหอมแก้ม”
ฟ้าลดาหน้างอ ลองเล่นอีกครั้ง ก็เล่นผิด สายชลหอมอีก
“สายชลอ่ะ...”
“อะไรล่ะ ก็ตัวเองเล่นผิด อย่ามาโวยนะ”
ฟ้าลดาพยายามตั้งใจเล่น ก็ยังผิดอีก ฟ้าลดาโดนสายชลหอมแก้มรัวไม่หยั้ง ทันใดนั้นสายกีตาร์ขาดผึง! ฟ้าลดาถูกบาด
“โอ๊ย!”
สายชลตกใจรีบจับมือฟ้าลดาขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง
“สายชลเอายามาทาให้นะ”
สายชลรีบไปเอายามาทาที่นิ้วให้ มองฟ้าลดาอย่างไม่สบายใจ รู้สึกกังวลใจแปลกๆ
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรจ้างยศซึ่งเป็นนักสืบ ให้ไปตามหาฟ้าลดาที่เกาะมิน ยศรับปากว่าจะตามตัวฟ้าลดากลับมาให้เร็วที่สุด
ยศขึ้นเรือไปที่เกาะมินกับลูกน้อง เดินออกมายืนที่หัวเรือ เอากล้องส่องทางไกลมองออกไป เห็นเกาะมินอยู่ไม่ไกล
บนเกาะมิน...
ทุกคนกำลังทำงาน ฟ้าลดาช่วยแสงดาวเก็บผัก สวยกับแตลอยช่วยกันรดน้ำผัก แล้วมือของสองคนก็มาจับโดนกัน สวยกับแตลอยชะงัก แตลอยไม่ปล่อยมือ สวยเขิน
ตอนที่ 6
ซะละ แสงดาว แตลอย และเหล่าชาวเกาะ ช่วยกันทำงาน ทั้งตากปลาหมึก เย็บแห ปอกมะพร้าว ทันใดนั้นสายชลวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาซะละ
“ลุงซะละ...ลุงซะละ...”
ทุกคนหันไปมองสายชลเป็นตาเดียว
“นางฟ้าหายตัวไป” สายชลบอกอย่างกังวลใจมาก
ทุกคนฟังแล้วตกใจ นารากับอารีฟะหันมามองหน้ากันอึ้งๆ
“ทำไมนางฟ้าถึงหายตัวไป” แสงดาวถาม
สายชลเงียบ แสงดาวคาดคั้น
“ว่าไงสายชล นางฟ้าหายตัวไปได้ยังไง”
“นางฟ้า..” สายชลอึกอัก ”นางฟ้าจูบฉัน”
ทุกคนตกใจ นารากับอารีฟะมองหน้ากันอีกครั้งที่ฟ้าลดาทำจริง สวยทำมะพร้าวที่ถืออยู่หล่นพื้นด้วยความตกใจ
“นางฟ้าจูบพี่สายชล” สวยโวยวาย” นางฟ้าจูบพี่สายชลได้ยังไง ก็นางฟ้ารับปากฉันกับพี่มามิแล้วนี่ว่า จะไม่ชอบพี่สายชล”
ทุกคนหันขวับไปมอง สวยผงะเพราะหลุด รีบปิดปาก นารากับอารีฟะเดินไปหาสวย
“เอ็งว่าอะไรนะนังสวย” นาราคาดคั้น
สวยส่ายหน้าทั้งๆที่ยังปิดปาก นาราพยายามแกะมือสวยออกจากปาก
“เล่าทุกอย่างมาให้หมดเดี๋ยวนี้นังสวย”
สวยไม่ยอมเอามือออกจากปาก
“ผัวจ๋า เมียจัดการเอง”
อารีฟะเอานิ้วจิ้มก้นสวย สวยสะดุ้งโหยง ปล่อยมือออกจากปากตัวเอง
“โอ๊ย!!”
นาราจับสวยล็อคแขน สวยหน้าตาตื่น
“อย่าถามอะไรสวยเลย สวยไม่รู้ สวยไม่เห็น”
“แน่ใจนะว่าเอ็งไม่รู้ไม่เห็น ถ้านางฟ้าเป็นอะไรขึ้นมา เอ็งตกนรกลงกระทะทองแดงแน่ๆ”
สวยหน้าเสีย
“สวยไม่รู้จริงๆนี่พ่อ” สวยเหรอๆหราๆ ”ทำไมทุกคนไม่ไปถามพี่มามิล่ะ พี่มามิเป็นคนสั่งไม่ให้นางฟ้าบอกเรื่องนี้กับพี่สายชล”
สายชลฟังแล้วโมโหมาก
+ + + + + + + + + + + +
สายชล และทุกคนมาที่บ้านปีร์กะ เพื่อจะพบกับมามิ ปีร์กะรู้เรื่อง ช่วยร้องเรียก
“นังมามิ! นังมามิ!!”
แตลอย นารา อารีฟะ ตามหามามิไปรอบๆบ้าน ทั้งในและนอกบ้าน
“ไม่มีเลยจ๊ะ” แตลอยบอก
“สงสัยมันจะรู้ตัว ถึงได้หลบหน้าหลบตา” ปีร์กะบอกอย่างมั่นใจ
“ฉันว่าเราอย่าเสียเวลากันอีกเลย รีบแยกย้ายกันตามหานางฟ้าก่อนเถอะ” สายชลกังวล
“สายชลพูดถูก ไปตามหานางฟ้ากันได้แล้ว” ซะละโบกมือไล่ทุกคน
ทุกคนออกไปจากบ้านปีร์กะ โดยไม่รู้ว่ามามิหลบอยู่ตรงมุมหนึ่ง นั่งกอดเข่ากลัวจนตัวสั่น ด้วยความรู้สึกกังวลใจ ห่วงฟ้าลดามาก
+ + + + + + + + + + + +
สายชลคนอื่นๆแยกย้ายกันตามหาฟ้าลดา ร้องเรียก
“นางฟ้า นางฟ้า”
สายชลมองไปรอบๆ ไม่เห็นฟ้าลดา ก็หน้าแย่มาก พลันลมแรง สายชลหันไปมองเห็นท้องฟ้ามืดครึ้มก็ก็ยิ่งใจคอไม่ดี
ทางด้านฟ้าลดานั้น ขึ้นไปยืนอยู่ริมผาด้วยความเศร้า เธอคิดถึงช่วงเวลาที่คุยกับสวย และถูกสวยต่อว่า จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักมาก รู้สึกเสียใจและรู้สึกผิด
ทันใดนั้นฟ้าร้องเสียงดัง!!
ฟ้าลดาตกใจ เสียหลัก ตัวโอนเอียงจะตกหน้าผา พยายามจะทรงตัว แต่...เพราะแรงลมที่พัดมาทำให้เธอพลัดตกหน้าผา
“สายชล..ล..ล..ล !”
สายชลที่กำลังเดินขึ้นมาดูที่หน้าผา ได้ยินเสียงฟ้าลดาเรียก รีบวิ่งไปตามที่มาของเสียงทันที
ฟ้าลดาที่ตกลงไปในน้ำ พยายามจะขึ้นจากน้ำ แต่ขึ้นไม่ได้ เพราะขาติดบางอย่าง เมื่อก้มมอง เห็นสาหร่ายพันขาเอาไว้ ก็พยายามจะแกะสาหร่าย แต่ยิ่งแกะมันก็ยิ่งพันแน่น เธอเริ่มหายใจไม่ออก กำลังจะแย่
ทันใดนั้นสายชลกระโดดลงมาในน้ำ ดำน้ำลงมาหา ฟ้าลดาหันไปเห็นสายชลก็ดีใจ สายชลเอามีดสั้นออกมา รีบตัดสาหร่ายออกจากขาของเธอ ก่อนจะพาพรวดขึ้นมาจากใต้ทะเล
ฟ้าลดาดีใจมาก
“สายชล..”
ฟ้าลดาโผกอดสายชลแน่น สายชลเองก็โล่งใจที่เธอไม่เป็นอะไร แล้วฝนก็ตกลงมาซู่ใหญ่
+ + + + + + + + + + + +
สายชล กับฟ้าลดาที่ตัวเปียกปอน พากันเข้าไปในถ้ำ ทั้งคู่หนาว สั่น ขณะที่ด้านนอกฝนยังตกไม่หยุด
“สายชลไปหากิ่งไม้ มาก่อไฟก่อนนะ”
ฟ้าลดาพยักหน้า สายชลเดินลึกเข้าไปในถ้ำ หากิ่งไม้ เศษใบไม้แห้ง แล้วเอาไม้มาปั่นเพื่อจุดไฟ ไม่นานนัก ควันขึ้น สายชลเอาใบไม้มาจ่อ ไฟลุกพรึบ
กองไฟลุกโชติช่วงกลางถ้ำ ฟ้าลดากับสายชลจามพร้อมกัน
“ฮัดเช้ย!”
ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ
“รีบถอดเสื้อก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่สบาย”
สายชลพูดไปแล้วก็ชะงัก หันไปมองฟ้าลดา
“เออ...สายชลว่าเราหันหลังให้กันดีกว่า”
ทั้งคู่หันหลังให้กัน ต่างก็ใจเต้นแรง ด้วยความรู้สึกแปลกๆ จากนั้นได้นำเสื้อผ้าแขวนกับกิ่งไม้มาปักบนดิน เหนือกองไฟ เพื่อทำให้แห้ง
สายชลกับฟ้าลดานั่งหันหลังให้กัน โดยมีเสื้อบังสายตา ไม่ให้มองเห็นกัน
“นางฟ้าเป็นไง”
“หายหนาวแล้ว สายชลล่ะ”
“สายชลก็หายหนาวแล้วเหมือนกัน”
สองคนเงียบกันไป ทำตัวกันไม่ถูก
+ + + + + + + + + + +
ท้องฟ้านอกถ้ำเริ่มมืด แต่ฝนก็ยังตกไม่หยุด
“เสื้อน่าจะแห้งแล้ว”
สายชลบอก แล้งทั้งคู่ต่างลุกเดินมาที่เสื้อพร้อมกัน แล้วต่างฝ่ายต่างก็ผงะ ยืนประจันหน้า โดยมีเสื้อผ้าเป็นตัวกั้นไว้ สายชลพยายามตั้งสติ รีบหันหลัง
“นางฟ้ารีบใส่เสื้อเถอะ”
เมื่อหันหลังให้กัน ทั้งคู่ต่างเอื้อมมือจะคว้าเสื้อทางด้านหลัง แต่กลับจับมือกันเอง สายชลกับฟ้าลดาชะงัก หันมาข้างๆ เหล่มองหน้ากัน แล้วก็รีบปล่อยมือออกจากกัน ก่อนจะรีบคว้าเสื้อมาใส่
ค่ำคืนนั้น...
ฝนยังตกอย่างต่อเนื่อง สายชลเอาใบไม้ออกมารองน้ำฝนตรงหน้าถ้ำ แล้วเอาไปให้ฟ้าลดาที่นั่งข้างกองไฟ
“น้ำ”
ฟ้าลดาดื่มน้ำ แล้วแบ่งให้...
“นางฟ้าขอโทษ ที่ทำให้สายชลกับทุกคนเป็นห่วง”
“พี่นารากับพี่อารีฟะเล่าทุกอย่างให้สายชลฟังหมดแล้ว แล้วสายชลก็รู้แล้วว่ามามิพูดอะไรกับนางฟ้า”
ฟ้าลดาตกใจหันมา จับแขนสายชลหน้าวิตก
“สายชลอย่าโกรธพี่มามินะ พี่มามิไม่ได้ทำอะไรนางฟ้าเลย”
สายชลจับมือฟ้าลดา
“แล้วนางฟ้าเป็นอะไร นางฟ้า..เออ..นางฟ้าจูบสายชล แล้วนางฟ้าวิ่งหนีทำไม”
ฟ้าลดาไม่รู้จะพูดยังไง
“นางฟ้าไม่รู้” ฟ้าลดาหันไปทางอื่น ”นางฟ้าไม่รู้”
ฟ้าลดาเครียด ไม่กล้าสบตาสายชล เพราะยังนึกถึงที่ให้สัญญากับสวย และมามิว่าจะไม่ชอบสายชลอย่างคนรัก สายชลเห็นฟ้าลดานิ่งไปก็แปลกใจ
“นางฟ้า...”
ฟ้าลดาหันมารีบพูด
“นางฟ้าไม่ได้รักสายชลนะ นางฟ้าไม่ได้รักสายชล”
สายชลสวนกลับทันที
“แต่สายชลรักนางฟ้า”
ฟ้าลดาอึ้ง สายชลมองเธอด้วยแววตาจริงจัง
“รัก..ตั้งแต่วันแรกที่เจอนางฟ้านอนอยู่ที่ชายหาด”
“....ทำไม...สายชลไม่เคยบอกนางฟ้า”
“สายชลไม่แน่ใจ จนวันที่นางฟ้าถูกยาซะจับไปที่เรือ สายชลแทบเป็นบ้า ที่เห็นนางฟ้าโดนทำร้าย แล้วพอมาวันนี้..ตอนที่นางฟ้าจูบสายชล มันทำให้สายชลรู้ว่าสายชลจะไม่มีวันยอมเสียนางฟ้าไปเด็ดขาด”
ฟ้าลดานิ่งงัน สายชลแอบลุ้น
“รู้แบบนี้แล้ว นางฟ้ารู้สึกยังไง”
ฟ้าลดากับสายชลมองหน้ากัน ทั้งคู่หอบหายใจถี่ แรงปรารถนาก่อตัวขึ้นมาในใจ ฟ้าลดาไม่อาจฝืนได้อีก
“รัก....”
สายชงผงะ
“นางฟ้ารักสายชล รักมากกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้ รักจนไม่รู้จะบอกสายชลว่ายังไง”
สายชลยิ้มด้วยความดีใจ ฟ้าลดาจับมือสายชลมาจับที่หัวใจตัวเอง
“สายชลได้ยินเสียงหัวใจนางฟ้ามั๊ย”
สายชลพยักหน้า
“สายชลเป็นคนเดียว ที่จะได้เป็นเจ้าของหัวใจนางฟ้า”
สายชลกับฟ้าลดายิ้มให้กัน แล้วก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากัน ทั้งคู่ล้มตัวไปนอนบนพื้น สายชลอยู่ด้านบน มองฟ้าลดาด้วยความรัก ฟ้าลดาเองก็เช่นกัน สายชลก้มลงจูบหน้าผาก จูบแก้มสองข้าง จูบจมูก มือฟ้าลดาเอื้อมมือกอดสายชล แล้วยิ้ม...
“เรากำลังจะเป็นคนๆเดียวกันแล้วใช่มั๊ยสายชล”
คำพูดของฟ้าลดาทำให้สายชลคิดได้ รีบลุกขึ้นนั่ง ฟ้าลดาแปลกใจ ลุกขึ้นนั่งตาม
“สายชลเป็นอะไร”
“เราทำแบบนี้ไม่ได้” สายชลหันไปทางฟ้าลดาหน้าเครียด ”เราต้องแต่งงานกันก่อน”
ฟ้าลดามองสายชลไม่เข้าใจ
+ + + + + + + + + + + +
ปีร์กะเข้ามาในบ้าน เห็นมามินั่งหน้าหมองเศร้าอยู่ มามิรีบลุกไปหาด้วยความร้อนใจ
“เจอนางฟ้ามั๊ยป้า”
“ไม่เจอ”
มามิใจเสีย
“แล้วตอนนี้ไอ้สายชลก็หายตัวไปอีกคน เป็นเพราะเอ็งใช่มั๊ยนังมามิ นางฟ้าถึงเตลิดหายไป”
มามิปล่อยโฮออกมา อย่างสุดอัดอั้นได้อีกต่อไป
“ป้า..ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่านางฟ้า ฉันไม่ได้ตั้งใจ” มามิสะอื้นจนตัวโยน
มามิโผกอด ปีร์กะถอนหายใจแล้วก็ลูบหลังมามิ
“นังมามิเอ๊ย...ความรักเป็นเรื่องของพรหมลิขิต มันฝืนใจกันไม่ได้ ถ้าสายชลกับนางฟ้าเป็นคู่แท้ ไม่ว่าเอ็งหรืออะไร ก็ไม่มีทางทำให้เขาสองคนแยกจากกัน”
มามิพยักหน้าด้วยความเข้าใจ แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด ปีร์กะได้แต่ตบหลังปลอบใจ
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันต่อมา..ท้องฟ้าสดใส น้ำค้างจากใบไม้หยดลงพื้น นกสองตัวพลอดรักกันขณะที่สายชลกับฟ้าลดานอนกอดกันในถ้ำ ไม่นานสายชลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เห็นฟ้าลดาอยู่ในอ้อมกอดก็ยิ้ม รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในความฝัน ค่อยๆเอามือลูบผมที่ปรกลงมาบนใบหน้า ฟ้าลดาลืมตาตื่นเห็นสายชลก็ยิ้มหวานทันที
“วันนี้สายชลจะไปบอกทุกคนว่า เราจะแต่งงานกัน”
ฟ้าลดายิ้มดีใจ พยักหน้า ทั้งคู่กอดกันแน่น มีความสุขกันสุดๆ
ริมชายหาด...
ซะละยืนอยู่กับคนอื่นๆ หน้าเคร่งเครียด
“เราจะแบ่งเป็นสองกลุ่ม ไปตามหาสายชลกับนางฟ้า ที่ป่าท้ายเกาะ”
ระหว่างนั้นสายชลจูงมือฟ้าลดากลับมา แตลอยเป็นคนแรกที่เห็นก็ยิ้มด้วยความดีใจ
“พ่อ..สายชลกับนางฟ้ากลับมาแล้ว”
ทุกคนหันไป เห็นสายชลกับฟ้าลดาเดินกลับมาก็โล่งใจ โดยเฉพาะมามิที่ดีใจสุดๆ รีบวิ่งเข้าไปโผกอดฟ้าลดา
“นางฟ้า...” มามิผละออกมาร้องไห้ ”พี่มามิขอโทษนะ พี่มามิขอโทษ”
ฟ้าลดาเช็ดน้ำตาให้มามิ
“นางฟ้าไม่โกรธพี่มามิหรอกจ๊ะ”
มามิยิ้มทันที
“จริงนะ”
“จริง”
มามิดีใจสุดๆ รีบปาดน้ำตาตัวเอง ฟ้าลดาหันไปยิ้มให้สายชลด้วยความสบายใจ สายชลหันไปทางทุกคน
“ทุกคนจ๊ะ”
ทุกคนหันไปมองสายชล
”ฉันมีเรื่องจะบอกให้ทุกคนรู้ ฉันกับนางฟ้าจะแต่งงานกันจ๊ะ”
ทุกคนตกใจ
“ห๊ะ”
แล้วก็เปลี่ยนมาดีใจกันร้องเฮกันดังลั่น นารากับอารีฟะกอดกันด้วยความดีใจ
แตลอยกับหนุ่มชาวเกาะเซ็ง สวยหงอยตัวเหี่ยว ฟ้าลดาหันมามองมามิ แคร์สุดๆ
“พี่มามิโกรธนางฟ้ามั๊ย”
มามิจับมือฟ้าลดา
“พี่ไม่โกรธนางฟ้า...เรื่องของความรัก มันฝืนใจกันไม่ได้ สายชลกับนางฟ้าเกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน”
ฟ้าลดายิ้มให้มามิ แล้วก็หันไปยิ้มให้สายชลอย่างยอมรับความจริงแล้ว ปีร์กะพยักหน้าให้มามิ ดีใจที่มามิเข้าใจ สวยเดินมาตรงหน้าฟ้าลดา
“นางฟ้า..” ฟ้าลดาหันไป ”ยินดีด้วยนะ ฉันจะเลิกชอบพี่สายชลแหละ เพราะฉันไม่อยากชอบผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน”
นาราเข้ามาเขกหัวสวย สวยสะดุ้ง
“โอ๊ย พ่ออ่ะ”
“แก่แดดจริงๆลูกกู”
ทุกคนพากันหัวเราะ สายชลจับมือฟ้าลดา แล้วยิ้มให้กัน
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่6(ต่อ)
กลางดึก..เมฆลอยมาบังดวงจันทร์จนมืดมิด ปีร์กะที่กำลังสวดมนต์อย่างเคร่งเครียด มองเห็นภาพชายชุดดำจับตัวฟ้าลดาลากไปยังเรือลำหนึ่งที่จอดริมหาด ฟ้าลดาทั้งดิ้นทั้งร้องโวยวายพยายามจะหนี ชายชุดดำคนหนึ่งทุบไปที่ท้ายทอยฟ้าลดา ทำให้ฟ้าลดาหมดสติ ปีร์กะเห็นหน้าชายชุดดำไม่ชัด ไม่รู้ว่าเป็นใคร ปีร์กะลืมตาโพลง ตื่นตระหนก ตกใจ เหงื่อผุดเต็มหน้า รู้สึกใจคอไม่ดีกับภาพที่เห็น
เช้าวันรุ่งขึ้น ปีร์กะเรียกสายชลมาพบที่บ้าน และเล่าถึงสิ่งที่เห็นให้ฟัง สายชลมองหน้าปีร์กะตกใจ
“ชายชุดดำ!!”
“ใช่..ชายชุดดำ เอ็งต้องระวัง อย่าให้พวกมันเจอตัวนางฟ้า”
สายชลวิตกกังวลมาก
“พวกเขาเป็นใคร แล้วเขาจะทำอะไรนางฟ้า”
“ข้าไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร แต่พวกมันไม่หวังดีกับเอ็งแล้วก็นางฟ้า พวกมันจะทำให้เอ็งสองคนต้องแยกจากกัน”
สายชลหน้าเสีย ปีร์กะจับไหล่สายชล
“จำคำพูดของข้าไว้นะสายชล...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่านางฟ้าจะเป็นยังไง คนที่นางฟ้ารัก คือเอ็งคนเดียว”
สายชลมองหน้าปีร์กะไม่เข้าใจ แล้วก็กังวลเป็นห่วงฟ้าลดาขึ้นมาทันที
“ถ้างั้นฉันกลับบ้านก่อนนะป้า ตอนนี้นางฟ้าอยู่บ้านคนเดียว”
สายชลรีบวิ่งออกไป ปีร์กะมองตามสายชลอย่างวิตกกังวลใจมาก
+ + + + + + + + + + + +
ทิวา กับทีมนักวิจัยซึ่งใส่ชุดดำ เดินมาที่หน้าบ้านสายชล ขณะที่ฟ้าลดา กำลังทำความสะอาดบ้านแล้วก็เหลือบไปคนแปลกหน้าเดินเข้ามาในบ้าน ฟ้าลดาตกใจ
“ใคร”
ฟ้าลดาใจไม่ดี กำไม้กวาดในมือแน่น แล้วก็นึกขึ้นได้
“คนไม่ดี”
ฟ้าลดาวางไม้กวาด หันไปยกเก้าอี้ขึ้นมา
“อันนี้ดีกว่า”
ทิวากับทีมวิจัย เดินออกมาตรงระเบียงบ้านสายชล หันไปมองหาสายชลรอบๆ ทันใดนั้นฟ้าลดาพุ่งออกมาเอาเก้าอี้ฟาดหลังทิวาอย่างแรง
ทิวาตกใจ
“โอ๊ย”
ทุกคนหันไปเห็นฟ้าลดาก็ตกใจ ฟ้าลดาทำท่าจะฟาดอีก ทิวารีบจับตัวฟ้าลดาเอาไว้
“ปล่อยนะปล่อย..ปล่อย!!”
ฟ้าลดาดิ้นไม่หยุด จนไม่มีใครเอาอยู่ ฟ้าลดาเอาเก้าอี้เหวี่ยงไปเหวี่ยงมารอบๆ ทุกคนกระเจิง
“เฮ้ย! หยุด..หยุดก่อน!!”
ฟ้าลดาไม่หยุด ทิวาคว้าเก้าอี้ แล้วแย่งมาได้สำเร็จ ฟ้าลดาตกใจจะหนี แต่ทิวาคว้าแขนฟ้าลดาเอาไว้ ฟ้าลดาหน้าตื่นกลัว
สายชลเดินกลับมา เห็นฟ้าลดา ถูกชายชุดดำจับตัวไว้ก็ตกใจมาก พุ่งเข้าไปจับไหล่ทิวาให้หันมาจะชก ทิวาตกใจรีบเรียก
“สายชล”
สายชลยั้งหมัดเอาไว้ได้ทัน รีบปล่อยมือจากไหล่ทิวา
“ครูทิวา”
ฟ้าลดาหันไปมองสายชลงงๆ สายชลยิ้มดีใจที่ได้เจอครู
+ + + + + + + + + + + +
สายชลแนะนำทิวาให้ฟ้าลดารู้จัก ระหว่างพูดเห็นเพื่อนทิวาถ่ายรูปบริเวณรอบๆบ้านสายชล
“นางฟ้านี่ครูทิวา ครูทิวาเคยมาสอนหนังสือที่เกาะ ส่วนนี่นางฟ้า...” สายชลยิ้มเขิน ”คนรักของสายชลจ๊ะ สายชลกับนางฟ้า..เรากำลังจะแต่งงานกัน”
ฟ้าลดากล้าๆกลัวๆที่จะมองทิวา คอยหลบหลังสายชลตลอดเวลา
“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี จะมีเมียแล้วเหรอ ดูครูซิ ป่านนี้ครูยังไม่มีแฟนเลย”
สายชลหันไปมองฟ้าลดายิ้มด้วยความภูมิใจ แล้วก็หันมาทางทิวา
“แล้วนี่ครูมาทำไมจ๊ะ หรือว่าครูจะกลับมาสอนหนังสือพวกฉันอีก”
“เปล่า..ตอนนี้ครูไม่ได้เป็นครูแล้ว ครูทำงานเป็นนักวิจัยทางทะเล ครูไปเล่าให้เพื่อนๆฟังว่าธรรมชาติทางทะเลที่เกาะมินอุดมสมบูรณ์อยู่มาก เพื่อนๆครูสนใจก็เลยชวนกันมา แล้วก็ไม่ผิดหวัง ทุกอย่างยังสวยเหมือนเดิม แถมบางแห่งยังสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำ”
แล้วแสงแฟลชก็สว่างวาบขึ้น ฟ้าลดาหันขวับไปด้วยความตกใจ เพราะเพื่อนทิวาถ่ายรูปฟ้าลดา
“ขอโทษ พอดีเปิดแฟลชอัตโนมัติไว้น่ะ กลัวเหรอ”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“ไม่ต้องกลัวนะ..นางฟ้าใช่มั๊ย”
ฟ้าลดาพยักหน้า
“นี่เขาเรียกกล้องถ่ายรูป” ทิวาหยิบกล้องถ่ายรูปมายื่นตรงหน้าฟ้าลดา ”มาดูซิ..นี่ไงรูปนางฟ้าอยู่ในนี้แล้ว”
ทิวาหันหน้าจอให้ฟ้าลดาดู ฟ้าลดาเห็นตัวเอง ก็ตื่นเต้น
“สายชล...ดูซิ”
“เห็นแล้ว”
“ถ้าไม่กลัวแล้ว งั้นฉันขอถ่ายรูปอีกนะ”
ฟ้าลดาพยักหน้าแล้วก็ยิ้ม เพื่อนทิวาจึงถ่ายรูปฟ้าลดาไว้อีก
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น..สายชลกับฟ้าลดา นั่งดูดาวที่ระเบียงบ้านด้วยกัน สายชลเหล่มองฟ้าลดาค่อยๆเขยิบมาใกล้ ฟ้าลดาไม่รู้ตัวยังคงแหงนหน้ามองดูดาว สายชลค่อยๆเอามือจะเอื้อมมาโอบ หญิงสาวหันมาพอดี จึงทำเป็นยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ แล้วยิ้มให้
ฟ้าลดาหันไปมองดาวต่อ สายชลเอามือไว้ข้างตัว แล้วอยู่ดีดีฟ้าลดาก็เป็นคนเอนหัวซบไหล่สายชล สายชลชะงัก แล้วก็เอนหัววางบนหัวเธออีกที สองคนนั่งดูดาวด้วยกันมีความสุข
เมื่อเข้าไปในบ้านจะเข้านอน ทั้งคู่ต่างมองกัน เงียบไปอึดใจแล้วก็พูดออกมาพร้อมกัน
“ราตรีสวัสดิ์”
ทั้งคู่ชะงัก ยิ้มเขิน แล้วสายชลกับฟ้าลดาก็แยกย้ายกันไปนอน ต่างก็รู้สึกดี แล้วทั้งคู่ก็หันมามองพร้อมกัน ตกใจ รีบหันหลังให้กันแล้วยิ้มเขิน
เช้าวันใหม่...
สายชลกับฟ้าลดาช่วยกันตากผ้า สายชลแอบมองผ่านผ้าที่ตาก ฟ้าลดาเห็นสายชลมองมาก็ชะงักยิ้มเขิน สายชลเกาหัวเขิน สองคนตากผ้าไปก็แอบมองกันผ่านช่องระหว่างผ้าที่ตากเอาไว้ กระทั่งตากผ้ามาชนกัน สายชลยื่นหน้าจะหอม ฟ้าลดาอายเลยเอาผ้าคลุมหัวสายชลแล้ววิ่งหนีออกไป สายชลเอาผ้าออก หันไปมองฟ้าลดาแล้วก็อมยิ้ม ทั้งคู่ต่างก็มีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
+ + + + + + + + + + + +
บนแผงหนังสือ...ภาพชายหาดบนหน้าปกหนังสือท่องเที่ยว มีรูปถ่ายของฟ้าลดากรอบเล็กอยู่บนหน้าปกด้วย หมอวัฒนากำลังเดินเลือกหนังสือ เดินมาใกล้หนังสือที่มีรูปฟ้าลดา หมอวัฒนากำลังจะหยิบเล่มข้างๆขึ้นมา แล้วก็ชะงักเพราะเห็นรูปฟ้าลดา หมอวัฒนาหยิบขึ้นมาดู แล้วก็อึ้ง ตะลึง
“น้องฟ้า??”
นิตยสารท่องเที่ยวถูกเปิดเข้าไปด้านในที่มีรูปฟ้าลดา ถูกยื่นไปตรงหน้าชมพูแพรที่มองอย่างช็อคๆ
“ยัยฟ้า! นี่ยัยฟ้าจริงๆใช่มั๊ยพี่หมอ” ชมพูแพรเงยหน้ามองหมอวัฒนา
“หน้าเหมือนน้องฟ้าขนาดนี้ ต้องใช่น้องฟ้าแน่ๆครับ”
ชมพูแพรหันไปมองป้าเนียมที่ยืนอยู่ข้างๆ ป้าเนียมน้ำตาไหล
“ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า...คุณฟ้ายังไม่ตาย”
ชมพูแพรกับป้าเนียมกอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจ
“เราต้องรีบให้คนไปรับตัวยัยฟ้ากลับบ้านนะคะ”
“ครับ..ผมจะโทรบอกตำรวจที่นั่นให้รีบไปรับตัวน้องฟ้ากลับมา”
ชมพูแพรสวนกลับทันที
“ไม่ค่ะ เราจะไม่บอกตำรวจ” หมอวัฒนากับป้าเนียมชะงัก “เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับยัยฟ้า เราต้องป้องกันไว้ก่อน เพราะถ้าเรื่องถึงตำรวจ นักข่าวก็จะรู้ เราต้องใช้คนที่สามารถเอาเงินปิดปากได้ค่ะ”
หมอวัฒนากับป้าเนียม อึ้งไปกับคำคิดของชมพูแพร
“ว่าแต่เกาะนี้ ชื่อเกาะอะไรนะคะ”
“เกาะมินครับ”หมอวัฒนาบอก
+ + + + + + + + + + +
ริมชายหาด..สายชลใช้มีดสั้นสลักชื่อ “นางฟ้า” ที่ข้างเรือ แต่กลับทำมีดบาดมือตัวเอง สายชลสะดุ้ง
“โอ๊ย!!”
สายชลเห็นเลือดออก ก็รู้สึกใจไม่ดี ระหว่างนั้นเสียงฟ้าลดาดังขึ้น
“สายชล”
สายชลตกใจ รีบเก็บมีด แล้วเอาผ้าใบปิดตัวเรือเอาไว้ รีบหันไปทางฟ้าลดาที่ยืนอยู่กับปีร์กะก็แปลกใจ ปีร์กะบอกให้รู้ว่ามาทำไม สายชลร้องเสียงดัง...
“ว่าไงนะป้า!”
“ไอ้สายชล! เอ็งจะเสียงดังทำไม ข้าไม่ได้หูหนวกนะเว๊ย”
“ก็มันตกใจนี่ป้า ทำไมป้าต้องให้นางฟ้าไปนอนที่บ้านป้าด้วย”
“เอ็งลืมไปแล้วเหรอว่าประเพณีของเกาะ เจ้าบ่าวต้องไม่เจอเจ้าสาวก่อนงานแต่งงานหนึ่งวัน มันเป็นการแก้เคล็ด ชีวิตคู่ของพวกเอ็งจะได้อยู่กันยืดยาว ไม่ต้องพรากจากกัน”
“ก็แค่ประเพณี จะเชื่ออะไรนักหนา ไม่ต้องทำไม่ได้เหรอป้า” สายชลหันไปมองฟ้าลดาหงอยๆ ”ฉันทนไม่ได้หรอกนะ” สายชลจับมือฟ้าลดา ”ที่จะไม่ได้เจอหน้านางฟ้าตั้งหนึ่งคืน”
ปีร์กะเขกหัวปั่ก สายชลสะดุ้งจับหัวด้วยความเจ็บ ฟ้าลดาอมยิ้ม
“ไอ้นี่ปากเสีย! เอ็งไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ เคยมีคนฝืนมาแล้ว แล้วตอนนี้พวกเขาเป็นไงรู้มั๊ย ผัวตาย เมียเป็นบ้า”
สายชลกับฟ้าลดาสะดุ้งโหยง รีบปล่อยมือจากกัน สายชลรีบดันฟ้าลดาให้ไปยืนข้างปีร์กะ
“ถ้างั้นฉันฝากนางฟ้าด้วยนะป้า”
สายชลยิ้มแหย ปีร์กะส่ายหัวเอือมๆ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น..สายชลนอนไม่หลับ พลิกตัวไปพลิกตัวมา ลุกขึ้นนั่ง หันไปมองเตียงที่ฟ้าลดานอน ลุกเดินไปนอนบนเตียง เอาหมอนที่เธอนอนมากอด มาหอม แล้วก็หลับตา แต่ก็ยังนอนไม่หลับสายชลทนไม่ไหวอีกต่อไป ลุกขึ้นยืน
“แอบไปเจอแป๊บเดียว คงไม่เป็นไรมั๊ง”
สายชลตัดสินใจเดินออกไป
ทางด้านฟ้าลดาเองก็นอนไม่หลับ เพราะคิดถึงสายชล พลิกตัวมาทางหน้าต่างก็เห็นสายชลปีนขึ้นมาก็ตกใจ
“สายชล..”
นึกได้ว่าเสียงดัง รีบปิดปาก หันไปมองมามิที่หลับสนิทข้างๆ ก็รีบลุกไปหาสายชล
“สายชลมาทำไม? มันผิดประเพณี”
“แต่สายชลกำลังจะตาย”
ฟ้าลดาตกใจ
“ห๊ะ! ตาย!! สายชลห้ามตายนะ”
“สายชลกำลังจะตายเพราะคิดถึงนางฟ้า”
ฟ้าลดาโล่งใจแล้วก็ยิ้มออกมา สายชลจับมือฟ้าลดาแน่น
“สายชลแวะมาหานางฟ้าแป๊บเดียว ไม่เป็นไรหรอก” ฟ้าลดาพยักหน้า ”นางฟ้าคิดถึงสายชลมั๊ย”
“คิดถึง”
ทั้งสองคนยิ้มให้กัน
“นางฟ้าจ๋า สายชลขออะไรอย่างได้มั๊ย”
“อะไร??”
“สายชลขอจูบนางฟ้าหน่อยนะ”
“ไม่ได้” สายชลหน้างอ ฟ้าลดายิ้ม ”เพราะนางฟ้าจะจูบสายชลเอง”
สายชลชะงัก ฟ้าลดาจูบหน้าผาก แล้วหอมแก้มซ้าย ขวา จากนั้นก็จูบที่จมูก แล้วเอามือคล้องคอสายชล แล้วมองหน้า ยื่นหน้าเข้าไปจะจูบปากแล้วก็ชะงัก เอาจมูกแตะกับจมูกสายชลแทน ฟ้าลดาเอานิ้วแตะปากสายชล
“ตรงนี้..นางฟ้าจะจูบในคืนแต่งงานของเรา”
ฟ้าลดายิ้มให้สายชล สองคนยิ้มให้กัน ทันใดนั้นเสียงปีร์กะดังขึ้น
“นั่นใครวะ”
สายชลตกใจ
“สายชลไปก่อนนะนางฟ้า”
สายชลรีบกระโดดลงไป ฟ้าลดารีบเข้ามานอน
ด้านนอก...
ปีร์กะส่องตะเกียงไปรอบๆ มืออีกข้างถือมีดพร้า
“ข้าถามว่าใคร!! อย่าให้จับได้นะเว๊ย”
เสียงแพะร้องดังขึ้น ปีร์กะชะงัก
“แพะ? มีแพะตรงนี้ได้ยังไง??”
ปีร์กะค่อยๆเดินเอาถังตักน้ำในตุ่ม แล้วสาดโครม!! ปีร์กะเงี่ยหูฟัง...เงียบ
“คงไปแล้ว”
ปีร์กะเข้าไปในบ้าน
สายชลโผล่ออกจากที่ซ่อนในสภาพตัวเปียก ถอนหายใจโล่งอก
เช้าวันต่อมา...
ฟ้าลดา กับสายชล ใส่มงกุฎดอกไม้ กำลังทำพิธีแต่งงานกันที่ริมผา เบื้องหลังเป็นทะเลสวยงาม มีปีร์กะทำพิธีให้ ชาวเกาะทุกคน ยืนร่วมพิธีกันพร้อมหน้าพร้อมตา มีความสุขไปกับสายชลและฟ้าลดา
ปีร์กะเอาหอยสังข์เทน้ำ ลงบนหัวสายชลกับฟ้าลดา ทั้งสองคนหันมายิ้มให้กัน ยื่นมือมาจับกัน แล้วเอาหน้าผากแตะกัน
แตลอยมองเศร้าๆ ซบไหล่แสงดาวที่ลูบหัวปลอบใจ สวยเซ็ง หันไปกอดกอยากับซาติน นารา อารีฟะอุ้มกะทิ มีมะพร้าวยืนข้างๆ สองคนยิ้มแย้มไปกับสายชลและฟ้าลดา
ปีร์กะหันมามองมามิที่ยิ้มให้ เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าทำใจได้แล้ว ปีร์กะสบายใจชลกับฟ้าลดาจับมือ ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ปีร์กะเดินออกมาตรงหน้าทุกคน โดยสายชลกับฟ้าลดายืนอยู่ข้างหลัง
“ข้าขอประกาศว่า บัดนี้สายชลกับนางฟ้าเป็นผัวเมียกันแล้ว”
ทุกคนเฮดังลั่น ปีร์กะหันไปทางสายชลกับฟ้าลดา
“สายชล..เอาสร้อยออกมาให้เมียของเอ็ง”
สายชลเอาสร้อยที่ได้จากพิธีแย่งธงออกมาสวมคอให้ฟ้าลดา แต่ทันใดนั้นสร้อยขาดร่วงลงพื้น สายชล ฟ้าลดา ปีร์กะอึ้ง ทุกคนตกใจส่งเสียงฮือฮา สายชลหันไปมองปีร์กะหน้าเสีย
ปีร์กะรู้สึกถึงลางไม่ดี แต่พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ
“ไม่ต้องตกใจ”
ทุกคนเงียบ ปีร์กะหยิบสร้อยขึ้นมาจากพื้น
“เชือกมันเปื่อยก็เลยขาด” ปีร์กะเอาเชือกผูกกัน ”ใช้ได้แล้ว”
ปีร์กะคืนสร้อยให้สายชล จังหวะที่สายชลรับสร้อยจากปีร์กะนั้น ปีร์กะผงะ ร่างกายเหมือนถูกช๊อต เพราะเห็นภาพ…สายชลพาฟ้าลดาหนี...ชายชุดดำทำร้ายสายชล และที่มือสายชลเปื้อนเลือด...ปีร์กะยืนนิ่งจนสายชลแปลกใจ
“ป้า..”
ปีร์กะรู้ตัว ปล่อยสร้อยในมือ สายชลเอาสร้อยมาสวมคอให้ฟ้าลดา ทุกคนเฮเสียงดังลั่นอีกครั้ง สายชลกับฟ้าลดากอดกัน
ปีร์กะมองสายชลกับฟ้าลดาไม่สบายใจ แล้วก็หันมาทางซะละ
“ขอเชิญหัวหน้าซะละ”
ซะละเดินออกมาแทนที่ปีร์กะ
“ยินดีด้วยนะสายชล นางฟ้า ตอนนี้เอ็งทั้งสองคือคนๆเดียวกันแล้ว การแต่งงานหมายถึงการเริ่มต้นชีวิตคู่ เพราะฉะนั้น....”
ซะละหันไปพยักหน้า ทันใด แตลอย นารา และชาวเกาะคนอื่น เข้ามายกสายชลกับฟ้าลดา สองคนตกใจร้องลั่น
“เราต้องเอาชีวิตเก่าทิ้งไป”ซะละประกาศ
ทุกคนพาสายชลกับฟ้าลดาไปตรงริมผา แล้วจัดการโยนลงทะเล
ตูม!!
สายชลกับฟ้าลดาพรวดขึ้นมาจากน้ำ เห็นคนอื่นๆกระโดดน้ำตามลงมา แล้วก็เล่นน้ำกันด้วยความสนุกสนาน
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น..สายชลกับฟ้าลดายืนมองหน้ากัน เก้อๆ เขินๆ ทั้งคู่หันมาพูดพร้อมกัน
“เออ...”
สองคนผงะ
“นางฟ้าพูดก่อน”
“สายชลพูดก่อน”
สายชลกับฟ้าลดายิ้มที่พูดพร้อมกันอีก
“นางฟ้าพูดมาเถอะ”
“ต่อไปนี้...สายชลนอนเตียงเดียวกับนางฟ้าได้แล้วใช่มั๊ย”
สายชลหัวเราะ
“ใช่..เราจะนอนด้วยกัน..ทุกคืน”
ฟ้าลดายิ้ม
”แล้ว..” ฟ้าลดาคิด ”นอนกอดกันได้มั๊ย”
“ได้ซิ ไม่ต้องนอน ก็กอดกันได้”
สายชลเข้ามากอด ฟ้าลดาซุกหน้าเข้าไปแนบอก
“นางฟ้ารักสายชลนะ รักมากมากมากมากมาก..มากที่สุด นางฟ้าสัญญาว่านางฟ้าจะรักสายชลคนเดียว รักไปตลอดชีวิต”
ฟ้าลดาผละออกมามอง สายชลเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของเธอ
“สายชลก็สัญญาว่าสายชลจะรักนางฟ้าคนเดียว รัก..ไปตลอดชีวิต”
ฟ้าลดาผละออกมาเอามือคล้องคอสายชล
“สายชลจะอยู่กับนางฟ้าไปตลอดใช่มั๊ย”
“ใช่ สายชลจะอยู่กับนางฟ้า ไม่ทิ้งนางฟ้าเด็ดขาด แล้วนางฟ้าล่ะ”
“นางฟ้าก็จะอยู่กับสายชล ไม่ทิ้งสายชลเด็ดขาด”
ฟ้าลดากับสายชลมองหน้ากัน แววตาเป็นประกายระยิบระยับ ฟ้าลดายื่นหน้าไปจูบปากสายชล ทั้งคู่ผละออกมา สายชลลูบผมฟ้าลดาแผ่วเบา ก่อนจะใช้หลังมือลูบไปที่หน้าฟ้าลดาอย่างทะนุถนอม
สายชลถอดเสื้อตัวเองออก แล้วก็ค่อยๆถอดเสื้อให้ฟ้าลดา สองคนขยับเข้ามาใกล้ชิด ภายใต้แสงสลัวของตะเกียงที่แขวนอยู่ ก่อนที่ลมพัดไฟในตะเกียงดับไป...
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่..ฟ้าลดานอนตะแคงมองสายชลที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ ก่อนจะใช้มือลูบหน้าผากสายชล ไล่ลงมาที่ดวงตาสองข้าง มาถึงจมูก ปาก...แล้วก็ลงมาที่หน้าอก ฟ้าลดาใช้นิ้ววาดเป็นรูปหัวใจ
สายชลตื่น จับมือเธอเอาไว้...
“นางฟ้าทำอะไร”
“นางฟ้ากำลังเอาหัวใจของนางฟ้า ใส่ลงไปในหัวใจของสายชล เราจะได้มีหัวใจดวงเดียวกัน”
สายชลยิ้มมีความสุข ดึงฟ้าลดาเข้ามากอด
“นางฟ้ามีความสุขมั๊ย”
“นางฟ้ามีความสุข แล้วสายชลล่ะ”
“สายชลมีความสุขมาก นางฟ้าคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต ตั้งแต่สายชลเกิดมา”
ฟ้าลดาดีใจ ผละออกมาหันไปมองสายชล
“หิวมั๊ย นางฟ้าจะไปทำอะไรให้สายชลกิน”
“สายชลไม่หิว” สายชลยื่นมือไปลูบแก้มฟ้าลดา ”แค่มองหน้านางฟ้า สายชลก็อิ่มแล้ว”
สายชล ดึงฟ้าลดาเข้ามา เอาจมูกตัวเองขยี้กับจมูกของเธอ แล้วก็...
+ + + + + + + + + + + +
สายชลจูงมือฟ้าลดาวิ่งมาที่ริมหาด กระทั่งมาถึงเรือลำหนึ่งที่มีผ้าใบคลุมจอดอยู่
“สายชลพานางฟ้ามาดูอะไร”
สายชลยิ้ม ปล่อยมือฟ้าลดาแล้วเปิดผ้าใบที่คลุมอยู่ออก เห็นเป็นเรือลำหนึ่ง ฟ้าลดาตื่นเต้นดีใจ
“เรือ”
“เรือลำนี้ชื่อ” สายชลย่อตัวชี้ไปที่ชื่อ ”นางฟ้า...สายชลทำให้เป็นของขวัญสำหรับนางฟ้า”
“เรือนี้เป็นของนางฟ้า”
“ใช่”
“เฮ!!”
ฟ้าลดาชอบมากๆเข้าไปลูบๆคลำๆเรือ สายชลยิ้มด้วยความดีใจ ฟ้าลดาหันมาทางสายชล
“ถ้างั้นเอาเรือออกไปเที่ยวกัน”
เรือนางฟ้าลอยอยู่กลางทะเล สายชลเอากีตาร์อูคูเลเล่ออกมาเล่น ฟ้าลดายืนเต้นอยู่บนเรือ ยิ้มหัวเราะ ร่าเริง มีความสุขกันสุดๆ
เวลาของทั้งคู่ ผ่านไปอย่างมีความสุข...
สายชลนอนกอดฟ้าลดาอยู่ในเรือ ภาพกว้างออกเห็นสองคนนอนดูดาวด้วยกัน ชี้ชวนกันชมดาวบนฟ้า
วันต่อมา...
สายชลแกว่งชิงช้าให้ฟ้าลดานั่ง พอชิงช้าแกว่งมาหา สายชลหอมแก้มฟ้าลดาข้างซ้าย ชิงช้าแกว่งออกไป พอแกว่งเข้ามาหาสายชลอีก สายชลหอมแก้มขวา ฟ้าลดาหันไปค้อน
“สายชลอ่ะ อย่าฉวยโอกาสซิ”
“สายชลไม่ได้ฉวยโอกาสซักหน่อย แก้มนี้เป็นของสายชล”
สายชลหอมแก้มฟ้าลดาอีก ฟ้าลดาจะโวย สายชลแกว่งชิงช้าออกไปแล้วอมยิ้ม ฟ้าลดาครุ่นคิด..พอชิงช้าแกว่งกลับไปหาสายชล ฟ้าลดาคิดว่าสายชลจะหอมแก้มซ้ายเลยหันหน้าหลบ แต่สายชลไปดักรออีกข้าง ปากเลยจุ๊บกันแทน
“ปากนี้ก็เป็นของสายชลด้วยเหมือนกัน”
สายชลหัวเราะชอบใจ ฟ้าลดาหน้างอที่เสียท่าสายชล
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเล่นกีตาร์อูคูเลเล่ ฟ้าลดาออกมากอดสายชลจากด้านหลัง
“สายชลสอนนางฟ้าเล่นบ้างซิ”
“ได้...” สายชลตบที่ขาตัวเอง ”มานั่งนี่มา”
ฟ้าลดานั่งตัก สายชลเอากีตาร์ให้ฟ้าลดาถือ
“จับแบบนี้” สายชลจัดมือให้ฟ้าลดา ”แล้วก็เล่นแบบนี้”
สายชลจับมือฟ้าลดา ฟ้าลดาพยายามจะเล่น แต่เล่นผิด
“เล่นผิดแล้ว”
สายชลหอมแก้ม ฟ้าลดาตกใจ
“สายชลหอมนางฟ้าทำไม”
“ก็นางฟ้าเล่นผิด ถ้าเล่นผิด ต้องโดนหอมแก้ม”
ฟ้าลดาหน้างอ ลองเล่นอีกครั้ง ก็เล่นผิด สายชลหอมอีก
“สายชลอ่ะ...”
“อะไรล่ะ ก็ตัวเองเล่นผิด อย่ามาโวยนะ”
ฟ้าลดาพยายามตั้งใจเล่น ก็ยังผิดอีก ฟ้าลดาโดนสายชลหอมแก้มรัวไม่หยั้ง ทันใดนั้นสายกีตาร์ขาดผึง! ฟ้าลดาถูกบาด
“โอ๊ย!”
สายชลตกใจรีบจับมือฟ้าลดาขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง
“สายชลเอายามาทาให้นะ”
สายชลรีบไปเอายามาทาที่นิ้วให้ มองฟ้าลดาอย่างไม่สบายใจ รู้สึกกังวลใจแปลกๆ
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรจ้างยศซึ่งเป็นนักสืบ ให้ไปตามหาฟ้าลดาที่เกาะมิน ยศรับปากว่าจะตามตัวฟ้าลดากลับมาให้เร็วที่สุด
ยศขึ้นเรือไปที่เกาะมินกับลูกน้อง เดินออกมายืนที่หัวเรือ เอากล้องส่องทางไกลมองออกไป เห็นเกาะมินอยู่ไม่ไกล
บนเกาะมิน...
ทุกคนกำลังทำงาน ฟ้าลดาช่วยแสงดาวเก็บผัก สวยกับแตลอยช่วยกันรดน้ำผัก แล้วมือของสองคนก็มาจับโดนกัน สวยกับแตลอยชะงัก แตลอยไม่ปล่อยมือ สวยเขิน
